Θεωρία των τηλεπαιγνίων (και των λογοπαιγνίων...)

Λάμδα, όπως λέμε Λένιν. Και Λογοπαίγνιο.

Σαν φράση θυμίζει κάτι από «Τροχό της Τύχης», ένα από τα πολλά πειστήρια ότι ως έθνος (ανάδελφο) δεν ξεπεράσαμε ποτέ τη δεκαετία με τις βάτες.
Αγαπάς τα 80’ς; Απόδειξη...

Θα υπάρχουν όμως τηλεπαιχνίδια στον κομμουνισμό;
(Καλή ερώτηση. Ας πάρουμε τη βοήθεια του κοινού, που έχει το αλάθητο των λαϊκών μαζών).
Αν ναι, θα υποχρεώσουμε τον σφο παρουσιαστή να φέρνει παραδείγματα για κάθε γράμμα και να μην παρεκκλίνει ούτε ένα γιώτα από τη γραμμή.
Άλφα όπως λέμε Αλέκα. «Χι» όπως Χαρίλαος και δυαδική εξουσία, που είναι κάτι σαν ισοπαλία και πάμε στην παράταση. Β for Βαζιούλιν/Βιγκότσκι. Κάπα όπως ΚΚΕ, κολεκτικοβοποίηση κοκ.
Ενώ η αειθαλής, σαν σιβηρική σημύδα, Τζούλια Νόβα θα φορά το μπλουζάκι CCCP, εξηγώντας πώς ζούσαν τότε πια αδελφωμένοι οι λαοί στη χώρα που γεννήθηκε αλλά δεν υπάρχει πια.

Και ο Ανδρουλάκης ξαπλωμένος σαν υπάκουο σκυλί στο κατώφλι του Κόκκαλη -ή όποιου άλλου μπόγια τον μαζέψει στην αυλή του- για λίγα κοκαλάκια εξουσίας, θα μετρά στη σειρά: Μαρξ, Μπρέζνιεφ, Μίκης, Μάο, Μπακούνιν -αλλά και Μίμης, Μαράκι, Μανιαδάκης, Μάτεσης και Μιχαηλίδης. Όλα τα «μι» εις την νι («νι» όπως Νίκος Ζαχαριάδης, Μπελογιάννης και Πλουμπίδης ή Νικολάι Λένιν) που έριξε στο πυρ το εξώτερον -σαν το βιβλίο του- μόλις πίστεψε ότι τελείωσε η ιστορία -του ΚΚΕ και γενικώς- και η πάλη των τάξεων που την κινεί. Αλλά παραμένει ιστορικά αδικαίωτη και όμως κινείται, τώρα και για πάντα, hasta la δικαίωση siempre.

Και ο Ρούσης θα έξυνε από τις σελίδες της ιστορίας το άρθρο του στην Ελευθεροτυπία για τα τρία σίγμα του ΚΚΕ, που ήταν λέει σταλινικό, σεχταριστικό και συντηρητικό -στο φως από τις φλόγες του Δεκέμβρη- γιατί βασικά είχε άλλη εκτίμηση για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε για όσα μας γνώρισε -και ας κάνουν κάποιοι τώρα ότι δεν τον ξέρουν και ότι δεν υπήρξε ποτέ. Και αν είχε και άλλα χρόνια μπροστά του (ο Ρούσης, όχι ο σοσιαλισμός) ίσως να έφευγε και ξαναρχόταν σαν εκκρεμές, ως υποψήφιος συνεργαζόμενος και στο ενδιάμεσο να θυμόταν λέει το βιολί για το συντηρητικό ΚΚΕ και τα «όμικρον» που το ο-μικραίνουν, όπως η ομοφοβία.
Για φαντάσου...

Κι οι παρεκβάσεις με τους συνειρμούς θα συνεχίζονταν εσαεί. Πχ για αυτούς που έστελναν κάποτε διαδικτυακά ποιηματάκια για τον μαρξισμό-λενινισμό της Μπέλλου και του Μαΐλη. Αχ, «ωραία χρόνια», που προσπαθούσες να καταλάβεις τι ήθελε να πει η φράξια και ο «ποιητής», με τα κοκαλάκια (εξουσίας) στα μαλλιά και τα διαδικτυακά ποιηματάκια, που θα μάθετε, και αν σοβαρολογεί και τα πιστεύει. Η γνώση είναι δύναμη αλλά η άγνοια αήττητη.

Και θα είχαμε μπόλικο υλικό, με διανοούμενους, μικροαστούς γραμματιζούμενους, και άλλους μαρξιστικά αγράμματους, όπως τους έλεγε η Αλέκα, κούτσουρα απελέκητα που δεν ξέρουν την αλφαβήτα του κομμουνισμού και το αλφαβητάρι του Μπουχάριν και του Πρεομπραζένσκι.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ανάγνωση αλλά η κατανόηση κειμένου. Αν είσαι πχ μαρξιστικά αναλφάβητος και αν κρατάς ως ζουμί από την μπροσούρα του Λένιν το σημείο για τη χούφτα χωρών ή τα πέντε σημεία-γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού του Βλαδίμηρου.

Μήπως όμως στην κοινωνία του μέλλοντος δε θα έχουμε τυχερά (τηλε)παιχνίδια (οι μπολσεβίκοι δεν παίζουν άλλωστε ζάρια με τις τύχες των λαών, που πρέπει να τις πάρουν στα χέρια τους) αλλά μονάχα γνώσεων, με τις κατάλληλες προσαρμογές;
Θα ξεκινούσαμε από τα απλά και βατά -πχ τι ορίζουμε ως συνείδηση της αναγκαιότητας ή τι είναι η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου- και θα φτάναμε με διαβαθμίσεις σε θέματα για καλά διαβασμένους και στην ερώτηση του εκατομμυρίου: γιατί παραμένει ιστορικά αδικαίωτη η πάλη των τάξεων; Ή γιατί διαλύθηκε η ΕΣΣΔ; Ποια θα είναι η βασική αντίθεση στην αταξική κοινωνία;
Χωρίς πολλαπλές επιλογές, με ελεύθερη ανάπτυξη.

Η Αλιφέρη θα αλλάζει σταυροπόδι και θα μας αγαπά, η Ρένια θα μετράει τα points και η Δημητρούλα θα είναι περήφανη για τον Σπύρο -πριν γίνει παρουσιαστής και «με το ευρώ καλύτερα»-, γιατί πρώτη φορά φαίνεται κάπου χρήσιμο που είναι κομμουνιστής. (Αν έλυνε σταυρόλεξα, θα έβρισκε και άλλες). Αλλά ο τίτλος του παιχνιδιού θα άλλαζε, δε θα είχε Κροίσους και εκατομμυριούχους και θα ήταν κάτι σαν «ποιος θέλει να γίνει ήρωας της σοσιαλιστικής εργασίας» ή Σταχανοβίτης (απόψε στο κορμί της).

Στον «Αδύναμο κρίκο» θα υπήρχαν σεμινάρια για τη σχετική θεωρία του Βλαδίμηρου για την ανισόμετρη ανάπτυξη και κριτική για τα πι-αριλίκια του Μπογιό με την Ακρίτα.
Στο Ρουκ-Ζουκ οι σφοι θα εξασκούνται να λένε τσιτάτα με δικά τους λόγια, χωρίς επαναλήψεις και παπαγαλία.

Και στις Κόντρες-Κοντραπλακέ-Άκου τι είπαν ή πώς το λένε τώρα, θα κάναμε πλάκα με «αντιφρονούντες» και τα αστικά στερεότυπα. Ρωτήσαμε εκατό άτομα για τη γνώμη τους... και τα 99 συμφώνησαν αυθόρμητα πριν καν διατυπωθεί το ερώτημα, ενώ ο ένας που δίστασε, μετατέθηκε στο Ιρκούτσκ, που είναι πιο εξωτικό από την Τάλσα.
Και μετά θα ακολουθεί σύντομο εκπαιδευτικό βίντεο για το πώς στήνονται οι δημοσκοπήσεις σε μια αστική δημοκρατία (απ’ τον τρόπο που τίθεται το ερώτημα ως το τελικό μαγείρεμα) ή και πιο «άμεσες διαδικασίες», όπως το δημοψήφισμα του ’15, που θυμίζει εκείνα τα meme: 39% ΝΑΙ, 61% ΝΑΙ αλλά με άλλο χρώμα...

Αν μιλήσουμε πιο σοβαρά, λίγα πράγματα είναι πιο αποκαλυπτικά από τα τηλεπαιχνίδια για τον «μαγικό κόσμο» της τηλεόρασης και των εφοπλιστών που έχουν τα κανάλια και τον εκάστοτε ΠΘ χεσμένο.

Βλέπεις χορηγούς, δωροθέτες, άπειρες διαφημίσεις και αντιλαμβάνεσαι την ομερτά και τον χρυσό νόμο της εξαγορασμένης σιωπής, γιατί δε γίνεται να δαγκώσεις τα χέρια που σε ταΐζουν και αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο.
Βλέπεις αγχωμένους, αποβλακωμένους παίκτες, διαλεκτικά δεμένους με τους αποχαυνωμένους τηλεθεατές, που χαζεύουν τρώγοντας στο δόξα πατρί(δα, θρησκεία, οικογένεια) σποτάκια κατά ριπάς, 20 λεπτά κάθε ώρα, και παύεις να αναρωτιέσαι για το 41% ή αυτούς που ψηφίζουν το ίδιο αλλά με άλλο χρώμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά).

Και ναι, το χάσμα των γενεών δεν το βλέπεις μόνο στη δικτατορία της ραπ -που ριμάρει με τη ΔΑΠ, αλλά δε χάνει σε καμία συνέλευση- αλλά και στα χασμουρητά του γηραλέου τηλεοπτικού ποίμνιου. Όσοι κοροϊδεύουν όμως γέρους τηλεθεατές, πολύ σπάνια διαφέρουν επί της ουσίας και ακόμα σπανιότερα έχουν καλά αντισώματα ενάντια σε οθόνες παντός είδους ή σε ένα διαλυμένο μυαλό από την κούραση του 8ωρου.

Λέγαμε όμως για τον τροχό της τύχης και της ιστορίας, όπου το τυχαίο είναι απλώς μια διαλεκτική στιγμή της αναγκαιότητας, που θα γυρίσει και αυτός να πηδήξει και ο φτωχός -το μεγάλο άλμα προς τον ουρανό. Έναν τροχό (της τύχης) που δίνει μαθήματα τακτικής και στρατηγικής. Ένα γράμμα πριν νωρίς, ένα γύρισμα μετά αργά. Και το παν είναι να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, των ιδεών και βασικά του κόμματος που θα τις δυσφημήσει, αν το αλώσει ο ταξικός εχθρός.

Πρέπει όμως να γίνει πιο δύσκολο -και ευχάριστο- να παίρνεις φωνήεντα και λοιπά προνόμια. Ή να έχουν τα παζλ ωραίες, εύηχες λέξεις όπως το «ζντράσβουιτ», να στραμπουλάει η γλώσσα και το μυαλό των παικτών, για να παίρνει στροφές και να αποκτά καλύτερο κριτήριο.

Και είναι ζήτημα πώς θα εφαρμοστεί λειτουργικά στον τροχό η ντιρεκτίβα του σφου με το μουστάκι για το ποδόσφαιρο, που ήθελε χιλιάδες να παίζουν και μόνο (εικοσι)δυο-τρεις σαν θεατές στις κερκίδες. Και που αν έβλεπε εκείνο τον παίκτη που αγνοούσε τον Βλαδίμηρο, θα έβαζε από μόνος του το meme που υπογράφει το διάταγμα: να ξεσκονίζει βουνοκορφές με οδοντόβουρτσα στα Ουράλια...

Λέγαμε λοιπόν πως λάμδα όπως Λένιν και λαός. Και (Ρόζα) Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ. Να βλέπαμε λέει από μια γωνιά τις διαδηλώσεις των γερμανών συντρόφων με τα πλακάτ και τα τρία λάμδα και να πηγαίναμε σαν τρολ με ένα πλακάτ του Λιγκατσόφ, για να κάνουμε τη διαφορά.
Είμαστε Λάθος μες στο κεφάλαιο του Λάθος Λήμματος.

Λάμδα, όπως λέμε «λαθολογία». Κι είναι όντως τρομερό να βλέπεις πώς πασχίζουν να στρέψουν τη Ρόζα ενάντια στον Βλαδίμηρο, για το κόμμα και τη Συντακτική Συνέλευση. Και αν διαβάσεις τέτοια αφιερώματα, κινδυνεύεις να ξεχάσεις ποιοι ακριβώς την σκότωσαν και τι της είχαν φυλαγμένα: σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με φράικορπς, μια προβοκάτσια της ιστορίας ενάντια στις σιδερένιες βεβαιότητες πως δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλφασισμός.

Μα ο σοσιαλφασισμός είναι μια άλλη ιστορία, για άγρια θηρία, δε θέλει σκευωρία. Και όρκο παίρνω πως αυτή η ανάρτηση είχε σκοπό να μιλήσει για τον Λένιν και δυο εκδόσεις για τα 100 χρόνια από τον θάνατό του, αλλά ξεστράτισε στην πορεία και ύστερα πήγε έπεσε στον γκρεμό και η πάλη των τάξεων παρέμεινε αδικαίωτη και καλά κρασιά. Όρκο παίρνω πως καλή ανάρτηση ήτανε...

Κι αν δε βγαίνει πάντα νόημα, είναι μικρός φόρος τιμής για τους φευγάτους συνειρμούς στις αρχές του μπλοκ, που σήμερα κλείνει τα 16 και μας γαμά τα λύκεια, στην πορεία προς την ενηλικίωση. Αλλά τις πιο ασυνάρτητες αναρτήσεις δεν τις έχουμε γράψει ακόμα...