Ιδιωτικοποιήστε τους sugar daddies και την π... τη μάνα που σας γέννησε

Διακόπτουμε την κανονική ροή της άτυπης τριλογίας του αριστεροχωρίου, για μια απαραίτητη παρένθεση λόγω της ημέρας -όχι αυτή της Γυναίκας, αν και δεν υστερεί καθόλου σε σημασία, σε αντίθεση με τις περισσότερες παγκόσμιες ημέρες. Ή μάλλον λόγω της συγκυρίας, με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακολουθούν μερικές πρόχειρες σημειώσεις.

-Όπου ακούμε περιφράσεις του τύπου «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα», υπάρχει σχεδόν πάντα παγίδα και κρυφτό πίσω από τις λέξεις. Είναι σαν τις ΜΚΟ (τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), που στην πράξη είναι το ακριβώς αντίθετο από ό,τι δηλώνουν: βαθιά συστημικές και εξ ολοκλήρου κρατικοδίαιτες. Αντιστοίχως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι κατεξοχήν κερδοσκοπικά, με γνώμονα την κονόμα και όχι την ψυχή της μανούλας του ιδιοκτήτη τους. Και μπορεί να δηλώνουν μη κρατικά, αλλά περιμένουν μπόλικο ζεστό κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις, για να... κινηθεί η αγορά.
Στον αντίποδα τα δημόσια πανεπιστήμια αρχίζουν να λειτουργούν (ακόμα περισσότερο) ως ιδιωτικά, με όρους αγοράς, για να γίνουν «ανταγωνιστικά», ενώ οι δομές τους απειλούνται με ιδιωτικοποίηση, σε ένα μικρό βάθος χρόνου. Η υποτιθέμενη ενίσχυσή τους είναι σύντομο ανέκδοτο, σαν τη στήριξη και την αναβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων, μες στην πανδημία.

-Ένα βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι πρέπει να ισχύει για τα Πανεπιστήμια ό,τι και στις υπόλοιπες βαθμίδες, χωρίς εμπόδια και απαγορεύσεις. Αφού δηλαδή οργιάζει η ιδιωτική πρωτοβουλία στη βασική και τη μέση εκπαίδευση, γιατί όχι και στην Ανώτατη; Ή ακόμα πιο χυδαία: αφού η δημόσια δωρεάν παιδεία έχει γίνει ανέκδοτο για τους μαθητές, γιατί να μην είναι και για τους φοιτητές; Το χάλι της παραπαιδείας, της μπίζνας με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (σκοιλ ελικικου), η φάμπρικα με τα φτηνά ξενόγλωσσα πτυχία κτλ, αξιοποιούνται ως «κανονικότητα» που επικράτησε και πρέπει να επεκταθεί.

-Αυτό που καίει την κυβέρνηση -και φέρνει το νομοσχέδιο- δεν είναι να έρθει το Χάρβαρντ να ανοίξει παράρτημα στη χώρα μας. Αλλά να ανοίξει ο ασκός του αιόλου για αρπακτικά και αετονύχηδες, που περιμένουν στη γωνία. Παράλληλα νομιμοποιούνται αναδρομικά ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα -δίδακτρα στα περισσότερα μεταπτυχιακά κ.ά.- καθιστώντας την παιδεία κατ’ όνομα δημόσιο αγαθό. Οτιδήποτε άλλο είναι μακριά από την ουσία και αφηγήματα του αέρα.

-Για τη σημειολογία του πράγματος, η κυβέρνηση διάλεξε να ψηφίσει ως νόμο τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στις 8 Μάρτη, στην επέτειο ενός συγκλονιστικού πανελλαδικού (φοιτητικού και όχι μόνο) συλλαλητηρίου το ’07, για την υπεράσπιση του άρθρου 16. Τότε που οι δυνάμεις καταστολής, με μια άλλη κυβέρνηση της ΝΔ, χτύπησαν στο ψαχνό, κακοποίησαν φοιτητές και από καθαρή τύχη δε θρηνήσαμε θύματα. Ποιος είπε πως το κράτος δεν έχει συνέχεια -μνησικακία και εκδικητικότητα;

-Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, παραμονή της ημέρας της Γυναίκας, οργανωμένα τρολ άρχισαν να πουλάνε πληγωμένες ευαισθησίες για μια αποστροφή του Κουτσούμπα για τους sugar daddies -που χρηματοδοτούν σπουδές φοιτητριών έναντι ερωτικού ανταλλάγματος- και τη σαπίλα του συστήματος. Πάλι καλά που δεν τον κατηγόρησαν για ταμπού (της μεταπολίτευσης και γενικώς).
Γιατί σε ένα οργουελικό σύμπαν -για να πιάσουμε έναν κλασικό ήρωα των ευαίσθητων τρολ- σεξισμός είναι να καταγγέλλεις ανοιχτά το πρόβλημα, όχι να το ανέχεσαι και να καλλιεργείς συστηματικά ένα νοσηρό φαινόμενο. Όταν το μισό αριστεροχώρι έχει πειστεί ότι ο ΓΓ είπε μια τραβηγμένη ατάκα, για να γίνει viral στο Luben, γίνεται φανερό πόση δύναμη (επικοινωνιακή και γενικώς) έχει ο αντίπαλος.

-Πώς γίνεται να κοπούν τα παπαγαλάκια του συστήματος στο δικό τους μάθημα (αστικής) δημοκρατίας, που κηρύσσουν καθημερινά από τον τηλεοπτικό τους άμβωνα; Εύκολα. Αρκεί να υπερασπίζονται με έμμισθο πάθος μια κυβέρνηση μειοψηφίας που παρακάμπτει το Σύνταγμα, γιατί δεν της βγαίνουν τα κουκιά για την αναθεώρηση -αλλά στη δημοκρατία τους δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τα μονοπώλια που δεν μπορούν να περιμένουν. Την ίδια στιγμή βάζουν στο στόχαστρο τους φοιτητές, τις μαζικότατες συνελεύσεις τους -όπου χάνει κατά κράτος η ΔΑΠ- και δημοκρατικές αποφάσεις εκατοντάδων συλλόγων από όλη τη χώρα. Δεν είναι λάθος, απλώς (αλάνθαστο) ταξικό κριτήριο...

-Το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης της αστικής δημοκρατίας, βασικό εργαλείο επιβολής της κυρίαρχης τάξης, που όμως μπορεί κάλλιστα να γίνει λάστιχο όταν δεν την βολεύει, όπως άλλωστε και οποιοσδήποτε νόμος. Ας το έχουν αυτό στο νου τους όσοι ενθουσιάζονταν στις προγραμματικές δηλώσεις του ’15 με τη φράση «είμαστε κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος» -ακόμα και του άρθρου περί ευθύνης υπουργών που αρνήθηκε σθεναρά η ΠΦΑ να το συμπεριλάβει στην αναθεώρηση. Κι ας δουν ποιος είναι σήμερα η πραγματική αντιπολίτευση σήμερα στον οδοστρωτήρα της ΝΔ.

-Το αυτί της κυβέρνησης δεν ιδρώνει, επειδή η επιχειρηματολογία της είναι σαθρή και το σύνολο των φοιτητών απέναντι. Το βασικό της χαρτί απέναντι στα πραγματικά αφεντικά του τόπου, είναι ότι κάνει τη βρώμικη δουλειά, φέρνει αποτελέσματα, ανοίγει μέτωπα, κλείνει εκκρεμότητες, διαλύει «ταμπού της μεταπολίτευσης» -όπως τους sugar daddies. Νιώθει αρκετά ισχυρή να ψηφίσει αντισυνταγματικούς νόμους, να συγκαλύψει στεγνά το έγκλημα στα Τέμπη, να φέρει εργολάβους παντού -στα νοσοκομεία, στα αρχαία μνημεία, στα Πανεπιστήμια. Και δε φοβάται το πολιτικό κόστος, γιατί με το 41% νιώθει άτρωτη. Με δυο λόγια, κάνει επίδειξη δύναμης, πιστεύοντας πως δεν έχει αντίπαλο.

-Σε αυτή την αυταπάτη, συμβάλλει το γεγονός ότι απολαμβάνει εδώ και χρόνια μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία -και ας σκούζει σκόπιμα ο Άδωνης για το αντίθετο- που την απέκτησε με κόπο, προπαγάνδα, πληρωμένα ΜΜΕ και όνειρα που διαψεύστηκαν. Είναι η παντοδυναμία του «αήττητου» (=βλακώδους) αφηγήματος για το σπάταλο και ανίκανο δημόσιο, και τον ιδιωτικό τομέα που τα κάνει όλα -και δε συμφέρει- υπεύθυνα, καλύτερα και αποτελεσματικά.

Το στερεότυπο αυτό έχει κυριαρχήσει -δια της επανάληψης σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου- τόσο βαθιά, που πολλοί το επαναλαμβάνουν με κεκτημένη φόρα, σε κάθε περίσταση για πάσα νόσο (και μαλακία), ακόμα και όταν λούζονται τα δεινά της ιδιωτικοποίησης. Έχουμε τόσα κραυγαλέα παραδείγματα για την υπεροχή της υπέροχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, άλλωστε... Από το έγκλημα στα Τέμπη, μέχρι την ανείπωτη ταλαιπωρία ενός καρκινοπαθή, που του αφαίρεσαν το λάθος νεφρό -για να περιοριστούμε στα πιο πρόσφατα, και ο κατάλογος είναι μακρύς! Τι μπορεί να πάει στραβά λοιπόν;

Αλλά το βασικό ατού στο οποίο ποντάρει η (εκάστοτε) κυβέρνηση είναι άλλο. Η δύναμη της αδράνειας, η απάθεια, η μοιρολατρία ότι τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή έστω να το σταματήσουμε (και όμως, ακόμα και αν θέλαμε να μείνουν όλα ίδια, θα έπρεπε να τα αλλάξουμε όλα). Σε πλήρη αντίθεση με τον Γκράμσι και τη γνωστή του φράση, το σύστημα λατρεύει τους αδιάφορους, βασίζεται στο πλήθος τους και τους πλασάρει ως πρότυπο που προοδεύει γιατί κοιτά τη δουλειά του...

Όμως, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (όπως και το ξεπούλημα του ΟΣΕ, των αεροδρομίων, της Υγείας, της Πολιτιστικής Κληρονομιάς κτλ) δεν αφορούν στενά έναν κλάδο (τους φοιτητές και την εκπαιδευτική κοινότητα εν προκειμένω) ή "κάποιες συντεχνίες". Όλη η κοινωνία -τρόπος του λέγειν, γιατί προφανώς είναι ταξικά διαχωρισμένη- θίγεται και πρέπει να είναι στον δρόμο. Κατά κανόνα, όμως, κοιμάται τον ύπνο (του δικαίου της σφαχτού, όπως λέει ο Τριπολίτης). Σημειωτέον -αν και αυτονόητο- ότι η αδιαφορία δεν είναι παρά το απαραίτητο πρώτο βήμα για το επόμενο στάδιο του κοινωνικού αυτοματισμού -πχ ενάντια στην "ανομία" των απεργιών και των φοιτητικών καταλήψεων.

Εδώ όμως αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα-ρήγματα στο κυρίαρχο αφήγημα. Ακόμα και στις δικές τους μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με τα βολικά διατυπωμένα ερωτήματα, δεν τους βγαίνει το αποτέλεσμα και οι πλειοψηφίες που ήθελαν. (Παρόλα αυτά, ας σημειωθεί παρενθετικά η διακριτή τάση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών στις μεγαλύτερες γενιές, που μπορεί θεωρητικά να μεγάλωσαν με κοινωνικό κράτος και "σοσιαλμανία" στον απόηχο της μεταπολίτευσης, αλλά φαίνεται να πασχίζουν να δικαιώσουν το σχήμα του Τσόρτσιλ για τη μεταστροφή του "σώφρονος" κυρ-Παντελή στα γεράματα. Το ζήτημα όμως κάθε άλλο παρά ηλικιακό είναι. Και η συζήτηση περί γενεών είναι εντελώς προβληματική, ακόμα και αν μιλάμε για τη "γενιά του άρθρου 16").

Τα προβλήματα του κυρίαρχου μπλοκ συνεχίζονται στον δρόμο, που είναι πάντα η καλύτερη σφυγμομέτρηση και δείχνει στην πράξη ότι η κυβέρνηση δεν παίζει χωρίς αντίπαλο και πόνταρε στο κουτσό άλογο της αδιαφορίας του αποχαυνωμένου τηλεοπτικού όχλου, αλλά δεν υπολόγισε καλά τα δεδομένα. Δεν υπολόγιζε τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την επιμονή του φοιτητικού αγώνα, όπως δεν περίμενε να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής για τα Τέμπη (και τη συγκάλυψη του εγκλήματος) στην απεργία της περασμένης βδομάδας.

Οι φοιτητές αρνούνται πεισματικά να δεχτούν μια ήττα άνευ αγώνα και κατά μια έννοια έχουν ήδη νικήσει. Δεν είναι κλισέ, ούτε λόγια παρηγοριά. Είναι ότι πέτυχαν να οργανώσουν ένα μαζικότατο, ισχυρό φοιτητικό κίνημα, να απομονώσουν την κυβερνητική παράταξη, να απονομιμοποιήσουν στη συνείδηση των φοιτητών (και όχι μόνο) τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.

Εκτός απροόπτου, από σήμερα οι φοιτητές θα έχουν να κάνουν με έναν ψηφισμένο αντιδραστικό νόμο, όπως ακριβώς και με τον ν. 815, επί Καραμανλή. Τότε συνέχισαν τον αγώνα και κατάφεραν τελικά να τον ακυρώσουν στην πράξη. Ίσως κάποιοι τονίσουν πως τότε ήταν μια άλλη εποχή, με διαφορετική πολιτική ατμόσφαιρα, εν αναμονή μιας κυβερνητικής (εν)Αλλαγής. Μια συνθήκη δηλαδή που σήμερα δεν υφίσταται, σε κοντινό ορίζοντα. Αλλά η αναμονή ενός κυβερνητικού σωτήρα είναι η μεγαλύτερη παγίδα, για κάθε αγώνα που θέλει να σπάσει τον αρνητικό συσχετισμό. Το μαζικό κίνημα έχει γευτεί πολλές φορές τη διάψευση τέτοιων φρούδων ελπίδων. Και η πείρα είναι πολύτιμο εργαλείο, για να την αφήνουμε αναξιοποίητη.

Αν οι φοιτητές θέλουν να νικήσουν, η μόνη εγγύηση που έχουν είναι ο αγώνας τους. Και (υπερ)ατού είναι η ισχύς εν τη ενώσει με το εργατικό, ταξικό κίνημα -που θα είναι και σήμερα στον δρόμο, παρά και ενάντια στο κατάπτυστο πτώμα της ΓΣΕΕ. 

Μόνο εκεί πετυχαίνουμε νίκες και ανατρέπουμε τις ήττες μας. Στον δρόμο του αγώνα δεν υπάρχουν αδιέξοδα...