Ούτε ένα της Χιλής - Η πλάνη των ποσοστών

-Να τους χαίρεται το 41% που τους ψήφισε. Αυτό μας κυβερνά...

Είναι εμπειρικά επιβεβαιωμένο πως πάνω από το 50% των αναρτήσεων για τη ΝΔ στα ΜΚΔ καταλήγει σε ειρωνεία για το 41% των κατοίκων της Στοκχόλμης που αγάπησαν τον βιαστή τους κι ας μην έχουν μισθούς Σουηδίας -μόνο ίδιες τιμές στη φέτα. Ειρωνεία καυστική σαν το Αιγαίο τον Φλεβάρη, και ας ανέβηκε φέτος 4-5 βαθμούς η μέση θερμοκρασία των θαλασσών -σα να λέμε 4-5% στις κάλπες, ψήφος διαμαρτυρίας που αρνείται από θέση αρχής την κλιματική αλλαγή και την αλλαγή του μίζερου πολιτικού κλίματος. Ειρωνεία αιχμηρή, σαν βούτυρο στο ψωμί της αντίδρασης, αλειμμένο με το μαχαίρι που -κατά ιστορική ειρωνεία- στρέφουν διαρκώς στον εαυτό τους.

Είναι επίσης βέβαιο πως σχεδόν το 100% των σχολιαστών ξεθυμαίνουν την οργή τους στο διαδίκτυο ή την ψηφοδόχο, ως κυτίο παραπόνων, αντί να την διοχετεύσουν στην πραγματική ζωή και να ζήσουν μια οχεία (=σεξουαλική διέγερση) αντί για τον καθημερινό οχετό.

Κι αυτή είναι η πανηγυρική απόδειξη ότι ζούμε στην καλύτερη δημοκρατία που είχαν ποτέ οι αστοί, με πλήρη ελευθερία έκφρασης. Μπορεί τα περισσότερα ΜΜΕ να είναι πλήρως ελεγχόμενα και ευθυγραμμισμένα με το συμφέρον του ιδιοκτήτη, μπορεί φοιτητές να χάνουν εξάμηνα για τη δράση τους και τις απόψεις τους, μπορεί η αστυνομία να μπουκάρει όποτε θέλει στο σπίτι φοιτήτρια που δεν έχει υγιή φρονήματα, μπορεί να έζησαν μια κόλαση όσοι έπρεπε να πάνε προχτές προς το Μαρούσι, την Κηφισιά και το Ηράκλειο (με συγκοινωνία ή με ΙΧ) και να μην είδαν ούτε ένα ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία τους (δε θέλουμε θλιμμένους, αγανακτισμένους και μποτιλιαρισμένους στη γιορτή μας)... Τουλάχιστον όμως βλέπουμε τα βίντεο του Luben και λέμε ανέκδοτα για τον γκαντέμη γουρλομάτη Μητσοτάκη που δε σταυρώνει τίτλο στις προβλέψεις του για την μπάλα, αλλά μας φέρνει στην πρώτη θέση από το τέλος με το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη.

Σε χώρες με δικτατορία (του προλεταριάτου), τα πολιτικά ανέκδοτα κυκλοφορούσαν στόμα με στόμα και προβάλλονται ως μις πράξη αντίστασης στην εξουσία -άλλο αν γελούσε και ο Στάλιν ή άλλοι μπολσεβίκοι με αυτά. Αλλά στη χώρα μας που γέννησε τη δημοκρατία, τα χαζά βιντεάκια είναι δείγμα ανοχής και ένας θρίαμβος της σάτιρας, που διεξάγεται απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα, χωρίς λογοκρισία και μπράβους σε παραστάσεις.

Τουλάχιστον αυτοί βάζουν τη σωστή διάσταση της ατομικής μας ευθύνης πίσω από το παραπέτασμα (παραβάν). Η οποία ως δια μαγείας παραμένει ατομική και δε συναντά ποτέ τη συλλογική ευθύνη της τάξης μας να αγωνιστεί στον δρόμο.

Τουλάχιστον αυτοί δε συναίνεσαν στο έγκλημα, στον κατ’ εξακολούθηση βιασμό μας, σωστά; Όχι σημαίνει «ΟΧΙ», είτε στις έμφυλες σχέσεις προς τους επίδοξους βιαστές, είτε στο δημοψήφισμα προς διάφορες κυβερνήσεις. Ή μήπως όχι;

Το περίφημο 41% δεν είναι καν τόσο. Είναι το 40,5% όσων ψήφισαν, οπότε ούτε ένα 30% του συνόλου. Στην αστική μας δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και μαθηματικοί περιορισμοί. Μπορούν να κατασκευάσουν πλειοψηφίες ακόμα και με φανταστικούς αριθμούς ή ψηφοφόρους (δέντρα με κλαδιά, κλαδικές που στο γύρισμα του αιώνα πήγαν να γίνουν ελιά κτλ).

Αλλά στην ήττα της απλής (ανα)λογικής συντέλεσε και το 17% (δεύτερη κατανομή), που ήταν πάνω από 30% πριν από τις διπλές εκλογές του ’23, αλλά δε βλέπουμε ούτε το 1% των χιλιάδων ηλεκτρονικών μελών του στον δρόμο. Το κόμμα που εφάρμοσε μια καρικατούρα αναλογικής με κόφτη 3% -που παραλίγο να βγάλει κυβερνητική πλειοψηφία με 40,5%- και τελικά αποφάνθηκε με στόμφο πως απέτυχε η στρατηγική της απλής αναλογικής, γιατί δεν του βγήκαν τα κουκιά να κυβερνήσει και δεν το ψήφισαν οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων.

Το 41% είναι ακόμα λιγότερο επί του συνόλου. Αλλά γίνεται μεγαλύτερο αν προσθέσεις σε αυτό το ροζ 17% που ψήφισε το 50% των νόμων της γαλάζιας κυβέρνησης και το πράσινο 12% που ψήφισε ακόμα περισσότερους μες στην τετραετία.

Όχι, δε μας κυβερνά το 41%. Μας κυβερνά το πολιτικό υπαλληλικό προσωπικό μιας χούφτας εκμεταλλευτών, που χτίζει όμως ένα μπλοκ συναίνεσης κι αυτό είναι πολύ ευρύτερο από το 41%.

Οι περισσότεροι ζουν πιστεύοντας πως είμαστε το 99% -απλά μαθηματικά χωρίς ταξικές αναφορές- που μπορεί να επιβάλει το δίκιο του στο 1% της ελίτ -πάντοτε αταξικά μιλώντας. Και που θα μένει με την απορία, γιατί δεν τα καταφέρνει, όσο δεν οργανώνεται σε ταξική βάση και δεν είναι αποφασισμένο να παλέψει, αν θέλει πραγματικά να νικήσει. Η νίκη δε θα έρθει τεχνικά, με ομαλές σιωπηλές πλειοψηφίες. Θα τις διαμορφώσει στην πορεία προς την επανάσταση, που σπάει το νόμο της σιωπής και της αδράνειας, σπάει τον πάγο και ανοίγει δρόμους.

Μιλάμε γενικά και αόριστα για το 99%, ενώ είμαστε <20% που είναι οργανωμένο στα σωματεία και <10% όσων συμμετέχουν σε απεργίες, στάσεις εργασίας και διαδηλώσεις. Κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε -και να αλλάξουμε- για τα μαθηματικά της επανάστασης και την εξίσωση που αδυνατούμε να λύσουμε, χωρίς τη μεταβλητή του λαϊκού παράγοντα.

Όταν η κυρίαρχη τάξη καθορίζει την κυρίαρχη συνείδηση, είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορεί οι συνειδήσεις μας να γίνουν πλειοψηφία στο πλαίσιο του συστήματος. Κι είναι ακόμα χειρότερη αυταπάτη να πιστεύουμε πως μια δημοκρατικά (δηλαδή κοινοβουλευτικά) εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να κάνει πράξη τα πρώτα καθήκοντα της επανάστασης και μιας ριζοσπαστικής πλειοψηφίας.

Όσο καλές ή ειλικρινείς και αν είναι οι προθέσεις της, μπορεί να στρώσουν τον δρόμο προς την κόλαση. Και δεν υπάρχει ούτε ένα της Χιλής (που έλεγε κάποτε η Άντζελα, αν και ο στίχος έλεγε τοις χιλίοις) να την αφήσουν προχωρήσει ομαλά, όπως δεν άφησαν ούτε τη μετριοπαθή πολιτική του Αγιέντε. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular -όπως λέει ένας πολύ καλύτερος στίχος. Κι ας μην έχει γίνει τελικά κτήμα σε τόσος πολλούς -ίσως στο 99%...

Θα κυβερνήσουμε; Δε θα κυβερνήσουμε. Θα κυβερνήσουμε; Δε θα κυβερν...
Αντί να μαδάμε κοινοβουλευτικές μαργαρίτες, λοιπόν, ας κάνουμε κάτι άλλο. Ας αφήσουμε την πλάνη των ποσοστών και της πλειοψηφίας και ας ενισχύσουμε σε όλα τα μέτωπα αυτούς που κάνουν 100% μαχητική αντιπολίτευση στον δρόμο. Μπορεί να μη συμφωνείς 100% μαζί τους και είναι βέβαιο πως δεν τα κάνουν όλα (100%) καλά. Είναι όμως οι μόνοι που δε σπέρνουν κυβερνητικές αυταπάτες και οργανώνουν την αντίσταση στον δρόμο. Κι εκεί δείχνουν ότι η δύναμή τους είναι πολύ παραπάνω από το (μια ζωή σ)το 5% ή το 7% που μπορεί να παίρνουν στις κάλπες...