Κάνε αυτό που σκέφτεσαι

 Έλα, πάμε λίγο...

Κάνε τώρα αυτό που σ’ αρέσει και το σκέφτεσαι μετά
Δε θα ξαναγίνουμε νέοι, το ξέρουμε και οι δυο καλά

Κάνε τώρα αυτό που σκέφτεσαι. Πριν χάσουμε την ευκαιρία. Πριν σπαταλήσουμε τα νιάτα μας και τη νιότη του κόσμου.

Η βασική αντίθεση είναι ότι σαπίζουμε ατομικά πριν ωριμάσουν οι συνθήκες. Ότι παραμένουμε συλλογικά ανώριμοι και κρίνουμε εξ ιδίων τις συνθήκες. Ότι ασφυκτιούμε στα βιολογικά μας όρια, που δε φτάνουν τις καμπές της ιστορικής νομοτέλειας. Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την ξεζουμίσουμε, αν δεν την θυσιάσουμε για ένα ιδανικό, τι θα καταλάβουμε, τι θα καταντήσουμε.

Σκέφτεσαι ό,τι σκέφτομαι;
Μια επανάσταση. Σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αταξική - ακρατική κοινωνία. Κομμουνισμός χωρίς επιστροφή και παλινορθώσεις.
Ή μήπως πιο πεζά πράγματα; Τι θες να κάνεις;
Ένα ταξίδι -με τι λεφτά; Διακοπές -το ερώτημα παραμένει. Μια ληστεία -σαν τους μπολσεβίκους παλιά και τον Ρομπέν των Δασών. Ένα τατουάζ -όχι κι εσύ. Έρωτα -που είναι συνώνυμο με την επανάσταση. Η οποία είναι το προαπαιτούμενο για τα υπόλοιπα -όχι τη ληστεία, εννοώ για τις ανάγκες μας.
Μια έξοδο από την ΕΕ -και μετά; Βλέποντας και κάνοντας... Μια μακαρονάδα. Τη σούπα με μανιτάρια. Τώρα μάλιστα!

Πάμε εκλογικοί αντιπρόσωποι, σε ένα αδιάφορο παιχνίδι, σαν τις τάπες των βαρελιών, περιμένοντας τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, που λέει η Αλέκα. Εκπρόσωποι της μικροαστικής μας ανυπομονησίας. Πρωταγωνιστές μια ζωής αβίωτης που δε ζήσαμε πραγματικά. Κομπάρσοι της ζωής που ζούμε. Κι ονειροπόλοι σκηνοθέτες μιας άλλης, με την τάξη μας στο προσκήνιο. Θα σε κάνω πρωταγωνίστρια;

Μα πού υπάρχει αυτό που λέτε;
Στα όνειρά μας. Στούς νόμους της ιστορικής εξέλιξης. Στο βάθος του ουρανού που είναι πάντα κόκκινο.

Στην τελική, πού υπάρχει αυτό που λέτε εσείς; Πού είναι γραμμένο πως δεν αλλάζουν τα πράγματα; Μα ακόμα και αν θέλαμε να μείνουν ίδια, θα έπρεπε να τα αλλάξουμε όλα.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, δεν υπάρχουν άλλα τινά. ΤΙΝΑ. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Δεν υπάρχει εναλλακτική βαρβαρότητα, ένας καλός και δίκαιος καπιταλισμός, χωρίς ανισότητες. Δεν υπάρχει «εναλλακτικός σοσιαλισμός», που να έχει το όνομα χωρίς τη χάρη και τον «άχαρο» ρόλο του κράτους, της εξουσίας, της επιβολής. Χωρίς αυτά θα ήταν μια ουτοπία, που δεν την ενδιαφέρει να νικήσει, να επικρατήσει, να λερωθεί με τις αντιφάσεις της πραγματικότητας, για να την αλλάξει.

Κάνε αυτό που σκέφτεσαι. Το βασικό είναι να σκέφτεσαι (άρα -να- υπάρχεις). Και να δρας, κατόπιν ωρίμου σκέψης. Να έχεις κριτική σκέψη, δική σου γνώμη και όχι δανεική -των ΜΜΕ, της κυρίαρχης τάξης. Να μη μένεις (μόνο) στη σκέψη, να μη μένεις (μόνο) στην ψήφο. Για σκέψου...

Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να ’σουν το πιόνι.
Παίξτε σκάκι, οε-οε-οε.
Μα δε χρειάζεται η τακτική του σκακιστή; Ναι, δεμένη με το στρατηγικό πνεύμα, όμως. Και τα πιόνια-στρατιώτες έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα. Ξέρουν να σκέφτονται -και να δρουν- σαν στρατηγοί, συνειδητά, καλύτερα από πολλούς τυφλά υπάκουους αξιωματικούς.

Μα χτες μες στην πορεία γυρνούσες σκεπτικός. Ως πότε συντροφάκια θα ζούμε στα στενά; Στα ασπρόμαυρα κουτάκια, που ορίζουν τη δουλειά, σώζοντας τον βασιλιά;

Κάνε τώρα αυτό που σκέφτεσαι.
Μα αν κάνω αυτό που σκέφτομαι, δε θα είναι στις κάλπες. Δεν πειράζει, κάνε σήμερα αυτό που μπορείς. Και μη σκεφτείς στιγμή πως είναι αρκετό από μόνο του...

Σκέφτομαι και γράφω (ιστορία).
Λέξεις για την καρτέλα: ταξική συνείδηση, οργανωμένη πρωτοπορία, πείρα, ωριμότητα, αντοχή.
Προχωρήστε σε ταξική αντικατάσταση των όρων παραγωγής και άσκησης της εξουσίας.

Μήπως όμως παραείναι ανάλαφρο σύνθημα; Μήπως είναι υποταγή στο αυθόρμητο και τη σκέψη της στιγμής; Μήπως είχε λίγο αστική αισθητική το σποτάκι με τους βουλευτές; Μήπως είναι το λιγότερο πολιτικό που έχουμε βγάλει ποτέ;

Μήπως έχουμε-καλλιεργούμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες; Μήπως κατά βάθος ελπίζοζυμε πως ένα καλό αποτέλεσμα θα ενισχύσει τους αγώνες, ενώ η σχέση αυτή λειτουργεί αντίστροφα -ενίοτε και καθόλου, όπως στις πρόσφατες φοιτητικές; Μήπως οι εκλογές βοηθούν τελικά να ανεβαίνει (ή το ακριβώς αντίθετο) το δικό μας ηθικό και η ψυχολογία των σφων, για να μην ακούν/νιώθουν πως «μια ζωή στο 5% θα είστε»; Μήπως έχουν συνηθίσει/κακομάθει σε νόμιμες συνθήκες, που κλείνουν 50 χρόνια φέτος, και η δουλειά έχει γίνει λίγο ρουτίνα; Μήπως κάποιοι ελπίζουν ενδόμυχα πως ένα πιθανό διψήφιο θα κάνει τον ουρανό πιο ερυθρό;

Τι εννοείς Βίρνα; Μίλα ξεκάθαρα. Μου λες δηλαδή πως καμιά φορά μοιάζουν να κινούνται όλα γύρω από την ψήφο; Ότι επισκιάζει όλα τα άλλα, σα να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι τη δουλειάς μας;
Ναι ίσως, εν μέρει...

Μα αν είναι έτσι, ακριβώς επειδή είναι σχετικά ασήμαντη, ρίξ’ την να πάει στο γιαλό και πάμε παρακάτω, στα πιο σημαντικά καθήκοντα. Αλλά αν κάποιος δεν κάνει καν ένα ασήμαντο βήμα, πώς περιμένεις να κάνει τα άλματα που ζητάμε εμείς;

Το εκλογικό δικαίωμα είναι απλώς δείκτης ωριμότητας για το κίνημα, έλεγε ο Ένγκελς, και δεν μπορεί να είναι ποτέ τίποτα παραπάνω. Αλλά αν το ασκούμε ανώριμα, πώς θα ωριμάσουν οι συνθήκες, δηλαδή το υποκείμενο που κρύβεται πίσω από τέτοια ψευδώνυμα και προσχήματα;

Μα το προτσές κυλάει χωρίς να κοιτά τη δική μας εκλογική μελαγχολία...

Θραύσματα-ψηφίδες από την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση

-Τέμπη, (παν)ακρίβεια, ανεργία, εργοδοτικά εγκλήματα, πλημμύρες, πυρκαγιές, «φυσικές» καταστροφές. Τη σταθερότητά σας την βιώνουμε κάθε μέρα.

-Απεργίες και κινήματα σε όλη την Ευρώπη, οι αγρότες στους δρόμους, μαζική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης. Εκεί χτίζεται κάθε μέρα ο άλλος πόλος. Εκεί σπάει η «εθνική μας μοναξιά» (διάβαζε ιδιαιτερότητα).

-Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή (της ΕΕ), κανείς δε θα μας περιμένει. Θα δείξουμε όμως τον δρόμο στους υπόλοιπους, που περιμένουν σινιάλο (μόνο αυτό, τίποτα άλλο). Και θα αφήσουμε τους μενουμευρώπηδες να μας περιμένουν στη γωνία, τιμωρία που δεν έμαθαν το μάθημά τους για τα γυρίσματα της ιστορίας.