Σεξ κι επανάσταση

(Ανάρτηση αυστηρώς ακατάλληλη για δογματικούς, μικρά παιδιά και νέους πρωτοπόρους.
Παρακαλείστε πριν ξεκινήστε την ανάγνωση, να αποβάλετε τα ταμπού σας και να πάρετε τις απαραίτητες προφυλάξεις).

Το 1917 μας είπαν πρόωρους. Αυτοί που κάναν τη ζώνη αγνότητας του συστήματος μας κατηγόρησαν για βιασμό της ιστορίας.
Το παιδί που βγήκε δεν το αναγνώρισαν. Εξ αρχής το θεώρησαν θνησιγενές. Μετά που έζησε το βγάλαν προβληματικό. Κι όταν τελικά πέθανε (για την ακρίβεια το σκότωσαν κι ας λεν πως αυτοκτόνησε από μόνο του) βγήκαν στους δρόμους και πανηγύριζαν.

Πρωτότοκο παιδί στην ελλάδα είναι το κόμμα, μετά όμως προκύψαν καμιά δεκαριά εξώγαμα. Κάποια από αυτά προσπάθησαν να μας φάνε την προίκα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Σήμερα γίνεται λόγος για συνεργασία κι ενότητα, αλλά στο κόμμα σιχαινόμαστε τις αιμομιξίες.

Τα άλλα αδερφάκια, μας τη λέγαν που η μαμά πατρίδα δεν έκανε εξωσωματική στην ελλάδα το 45. Αλλά και για εκεί που έκανε τη βρίζουν, λεν πως δεν ήταν σοσιαλισμός.
Η διαφορά λέει, είναι πως εδώ είχαμε σπερματοδότη, ενώ εκεί που πήγε όχι.
Το ωραίο είναι ότι τα περισσότερα αδερφάκια μας τότε ούτε καν υπήρχαν.
Μια φορά, με εξωσωματική ή χωρίς, εμάς το παιδιά του σωλήνα μας έμεινε ως όρος. Εγώ το παίρνω ως χαϊδευτικό.

Μετά το 20ό συνέδριο η σοβιετική τεχνολογία εφηύρε την καισαρική και το ειρηνικό πέρασμα που μας απαλλάσσει από τους πόνους του τοκετού που αναλύει ο λένιν.
Η καινοτομία ωστόσο απέτυχε παταγωδώς. Η παραδοσιακή μέθοδος με τη μαμή της ιστορίας παραμένει αξεπέραστη.

Κάθε παιδί έχει τη δική του χάρη.
Ο εαακίτης είναι ο ομάρ που τον ερωτεύτηκε το αυθόρμητο (κι ακηδεμόνευτο) διαβάζοντας άρλεκιν. Σκληρός, μοιραίος, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κι ερεθίζει τα πλήθη με επαναστατικά προστυχόλογα.
Στον αντίποδα εμείς, νοικοκυραίοι διαδηλωτές, οργανωμένα, με πρόγραμμα (επαναστατικό) και τάξη (εργατική). Προφίλ οικογενειάρχη με σπίτι, γυναικόπαιδα και μια βιβλιοθήκη με τα άπαντα του λένιν (έτσι να υπάρχουν) και πολιτικά άρλεκιν της χρυσής μπρεζνιεφικής εποχής.

Κάθε αδερφάκι έχει διαμορφώσει δική του αντίληψη για το σεξ και την επικείμενη επανάσταση.
Εμείς το πηγαίνουμε λίγο πλατωνικά. Στόχος μας είναι μια ώριμη σχέση με διάρκεια και χαρακτηριστικά.
Οι αριστεριστές είναι του ενός κινήματος και των one night stands. Ξεκινάν με αυτό και στην πορεία λέει θα καταλάβουν αν έχει ελπίδες για κάτι παραπάνω το πράγμα. Αν δε δοκιμάσεις πώς θα ξέρεις;

Ο σύριζα είναι υπέρ του σεξ, αλλά κι υπέρ της παρθενιάς, γιατί δεν αντέχει το αίμα.
Οι σεκίτες θέλουν παρτούζα χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Τα δικά τους φετίχ είναι οι σφυρίχτρες και τα πλακάτ στην τσάντα.
Τα μ-λ απορρίπτουν τα προτάγματα. Ο πραγματικός έρωτας είναι απραγματοποίητος στον καπιταλισμό.
Αρκεί λοιπόν ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, ενώ ως μίνιμουμ συμφωνίας μπαίνει το φλερτ, βαριά-βαριά το φιλί.

Τους αναρχικούς τους ενδιαφέρει μόνο να γαμήσουν τους μπάτσους και το κράτος. Όπως γράφει κι ένα σύνθημα στην χανθ: μπάτσοι-δολοφόνοι άντε γαμηθείτε (χωρίς παρεξήγηση).
Η παρένθεση είναι του συνθήματος, όχι δικιά μου.
Διασταύρωση μπάτσου με μπάχαλο είναι τρελός συνδυασμός παρμένος από αρκά (ξυπνάς μέσα μου το ζώο) που μας δίνει κουκουλοφόρους, προβοκάτσιες και ξένα κέντρα...

Η βασική αντίθεση είναι ανάμεσα σε μας και την παιδική αρρώστεια.
Κλείνουμε αγωνιστικά ραντεβού το ένα πίσω απ' τ' άλλο, μπας και βγάλουμε γκόμενα την επανάσταση, αλλά εις μάτην. Περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και να 'ρθουν οι γόνιμες μέρες, αλλά κάθε φορά πέφτουμε σε περίοδο, μη προεπαναστατική. Κι αφού φτιάξουμε κατάσταση, περιμένουμε ξάπλα με τα πόδια ανοιχτά, μπας και περάσει κανείς και μας την κάνει [την επανάσταση].

Εμείς είμαστε του ψησίματος και τρώμε της ώρας. Οι αριστεριστές, ανυπόμονοι ως συνήθως, προτιμάν το σούσι.
Αυτοί μας τη λένε ότι έχουμε κλιμακτήριο, ότι θα μείνουμε γεροντοκόρες, χωρίς χαρά στα σκέλια. Κι ότι με τις αποστειρωμένες πορείες μας δε θα πιάσουμε ποτέ παιδί.
Εμείς τους τη λέμε που δεν παίρνουν προφυλάξεις και περιφρούρηση.
Χάνεις όλη την χαρά έτσι, απαντάν.
Γι' αυτό κόλλησαν όμως όλες τις μεταδοτικές ασθένειες των αναρχικών. Δεν τους έφτανε η παιδική η δική τους, γύρευαν κι άλλες.
Αυτά παθαίνεις άμα απορρίπτεις σκουφιά και καπέλα, αλλά ανέχεσαι τις κουκούλες.

Στα αρχεία του περισσού κρατούνται μυστικές οι στατιστικές από τα πληρεξούσια των εκλογοαπολογιστικών.
Τα 65% από τις συντρόφισσες παραδέχονται ότι είχαν ερωτική φαντασίωση με τον πρώτο τους γραμματέα. Οι μισές εξ αυτών την πραγματοποίησαν. 3% επί του συνόλου μες στα γραφεία ενώ το 5% στο πίσω κάθισμα ενός λάντα.
Στην ίδια έρευνα πιο σέξι κομμουνιστές αναδεικνύονται ο νίκος μπογιόπουλος, ο μάκης πέτσας (τα στοιχεία είναι από το 2007) κι ο ιωσήφ στάλιν.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερώτηση σχετικά με τα ερωτικά φετίχ που αναστατώνουν σεξουαλικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς απαντήσεις βρίσκουμε και τις εξής (η σειρά είναι τυχαία):
κουπόνια, εξορμήσεις σε σχολεία, αφισοκόλληση (εξ ου και η στάση αφισοκολλητό), τα γιγαντοπανό, εκλογές, σωματείο οικοδόμων, η σοβιετική ένωση, ο ύμνος της CCCP, το μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, η σβετλάνα μπογίνσκαγια, η πρωτομαγιά, το αμερικάνικο προξενείο/πρεσβεία, το όργανο, το όργανο στην κωλότσεπη, τα άρθρα του μαΐλη, η στήλη του μπογιόπουλου, οι επιστολές του ρούση στον προσυνεδριακό, τα άπαντα του στάλιν, τα κοντόξυλα, τα κράνη, η καθοδήγηση, οι αλυσίδες στην πορεία το καλοκαίρι, ο ντουντουκιέρης, διήμερα και φεστιβάλ, βιογραφικά, διαγραφές, η κούβα, τα κούβα πάρτι, τα ρεμπέτικα πάρτι, οι εισηγήσεις στις (κ)οβες, οι αριστεριστές, το σπίτι του λαού που είναι επιβλητικό και άλλα πολλά.
Τελευταίες σε προτίμηση έρχονται οι απαντήσεις κίνημα, γενική συνέλευση και επανάσταση.

Αντίστοιχες έρευνες για τους υπόλοιπους χώρους δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Κατά γενική ομολογία πάντως, το πιο δημοφιλές αφροδισιακό στον χώρο των αριστεριστών είναι η κατάληψη.
Τα πιο γνωστά φετίχ των αναρχικών είναι τα σπρέι πιπεριού με αρωματικά και αφροδισιακά έλαια και οι σεξοβόμβες μολότοφ...

Είναι πιο ευχάριστο και πιο χρήσιμο να πραγματώνεις την πείρα της επανάστασης και του έρωτα, παρά να γράφεις για αυτήν.
Οπότε όποιος έχει δυνατότητα να κάνει έρωτα ας την αξιοποιήσει. Γιατί για επανάσταση δεν το κόβω για τώρα στα κοντά.
Αύριο πάλι για αυτήν θα γράφουμε...

(Αποσπάσματα από το μεγάλο ανέκδοτο έργο του θεωρητικού της επανάστασης βλαντιμίρ ιλίτς)

Φετιχισμός

Τι είναι φετίχ;

Επιστημονικό ορισμό δε δύναμαι να δώσω. Αλλά απ' ό,τι έχω καταλάβει, φετιχισμός είναι να απομονώνεις ένα αντικείμενο από ένα σύνολο και να του αποδίδεις ιδιότητες που δεν έχει από μόνο του. Στο τέλος το αντικείμενο αυτό καταλήγει να παίρνει τη θέση του συνόλου, να το αντικαθιστά πλήρως.

Με αυτή την έννοια ο μαρξ κάνει λόγο για φετιχισμό του εμπορεύματος.
Ο έμπορος κι ο παραγωγός που ανταλλάσσουν εμπορεύματα, στις καθημερινές τους συναλλαγές δε βλέπουν μια σχέση προσώπων, την ανταλλαγή ποσότητας ανθρώπινης εργασίας. Βλέπουν απλώς αντικείμενα, μια σχέση πραγμάτων.
Επειδή το κέρδος τους, η επιβίωσή τους εξαρτάται από το πόσα εμπορεύματα πουλάνε, καταλήγουν να είναι πλήρως εξαρτημένοι από αυτά, να τα λατρεύουν ως θεό, να τα φετιχοποιούν. Τα εμπορεύματα γίνονται φετίχ, φαίνονται να ορίζουν τα πάντα στο προτσές της ανταλλαγής.

Οι παραγωγοί διαμορφώνουν έτσι στρεβλή αντίληψη συνολικά για το προτσές της παραγωγής, αναπτύσσουν ψευδή, αλλοτριωμένη συνείδηση.
Επειδή όμως τα της πολιτικής οικονομίας δεν τα κατέχω πλήρως και μπορεί να μου ξεφεύγουν χοντροκομμένες διατυπώσεις, ή ακόμα χειρότερα να αλλοιώνω την ουσία, ας το δούμε καλύτερα με ένα πιο απλό παράδειγμα. Τον έρωτα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει φετίχ με τα εσώρουχα.
Αυτό πάει να πει ότι την ηδονή δε τη βρίσκει πια στην ερωτική επαφή με τη γυναίκα, αλλά στο εσώρουχό της, όπου μεταφέρει όλη τη σεξουαλική του επιθυμία. Το βλέπει, το πιάνει, το μυρίζει, το δαγκώνει, ακούει τον ήχο από το λάστιχο, συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις.
Το εσώρουχο είναι πια το σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου. Ερεθίζεται με αυτό, όχι με τη γυναίκα που το φοράει. Μπορεί να το βρει χωρίς τη γυναίκα και να ερεθιστεί εξίσου.
Αν είχα μεγαλύτερη εξοικείωση με τις διαλεκτικές κατηγορίες του χέγκελ, θα επιχειρούσα και κάποιον κρύο παραλληλισμό, πχ αντικείμενο του πόθου καθεαυτό και δι' εαυτό.

Πάμε τώρα στα καθ' ημάς, στη σύνδεση με το κίνημα.
Το οποίο δεν είναι απαλλαγμένο από τους δικούς του φετιχισμούς. Οι οποίοι με τη σειρά τους εμφανίζονται συνήθως σε στερημένα άτομα, όπως άλλωστε και τα σεξουαλικά φετίχ.
Και στερημένοι από επανάσταση είμαστε όλοι μας.
Η οποία [επανάσταση] μοιάζει πολύ με τον έρωτα.

Το φετίχ εν προκειμένω είναι η σύγκρουση, ανεξάρτητα από το πώς εκφράζεται. Άλλοι το εκδηλώνουν σπάζοντας βιτρίνες, άλλοι κόκκινες ζώνες και όλοι μαζί κυνηγώντας ανεμόμυλους.
Η τέχνη της επανάστασης, όπως την ονομάζει ο λένιν, γίνεται τέχνη για την τέχνη. Με άλλα λόγια σύγκρουση για τη σύγκρουση. Που εξελίσσεται σε αυτοσκοπό, διαστροφή και αντικαθιστά τον σκοπό της επανάστασης. Η οποία ως σκοπός ξεχνιέται και αναβάλλεται επ' άπειρον, μαζί με τα χριστούγεννα.

Υπάρχουν όμως κι ενδιάμεσες καταστάσεις.
Αγωνιστές-φετιχιστές που δεν έχουν ξεχάσει τον τελικό σκοπό, το πού θέλουν να πάνε. Για αυτούς το φετίχ της σύγκρουσης λειτουργεί ως διεγερτικό, ως αφορμή για φαντασίωση.

Αν το κόμμα αρνείται να δει εξέγερση βάζοντας ως κριτήρια χαρακτηριστικά που επικρατούν μόνο σε ιδανικές καταστάσεις (αιτήματα, θέμα εξουσίας, πολιτικοποίηση κτλ) οι εξωκοινοβουλευτικοί απαντάν: βεβαίως και υπάρχει. Όχι απλώς εξέγερση, αλλά και σε ιδεατή μορφή.

Με άλλα λόγια εμείς περιγράφουμε την τέλεια γυναίκα κι αυτοί μας απαντούν ότι υπάρχει κι ότι είναι μπροστά μας. Η κριτική στις αδυναμίες και στις ατέλειες είναι ξενέρωτη, χαλάει τη φαντασίωση μιας καθολικά εξεγερμένης κοινωνίας σε προεπαναστατική κατάσταση.

Οι άνθρωποι τις καλύτερές τους μέρες τις ζουν τώρα. Έχουν βρει την εξέγερση της ζωής τους και δεν τους απασχολεί τι θα μείνει όταν περάσει ο έρωτας, ο (αν)αρχικός ενθουσιασμός.
Αγάπη χωρίς έρωτα όμως υπάρχει; Είναι ένα ζήτημα...

Το πράγμα αρχίζει και περιπλέκεται. Σαν ερωτικό σύμπλεγμα.
Ποιος μας λέει ότι τα φετίχ είναι ανωμαλίες; Τι γούστο έχει η ζωή κι ο έρωτας χωρίς ιδιοτροπίες και βίτσια;
Η απάντηση απέναντι στα φετίχ είναι η ομαλότητα; Κάποιοι όμως μπερδεύουν την αγωνιστική με την κοινωνική [ομαλότητα]. Και απαντάν στο φετίχ της σύγκρουσης με τα δικά τους. Κόμμα, εκλογές, κοινοβούλιο.

Τι πρέπει να κάνουμε με τα φετίχ; Να σκύψουμε πάνω τους να τα καταλάβουμε, ή να τα πολεμήσουμε για να μη μας πάρουν και τα εσώρουχα (και τι θα κάνουμε ύστερα χωρίς φετίχ...);
Όσο κι αν μοιάζει παράξενο και τα δύο. Η διαλεκτική εξάλλου είναι η τέχνη (επιστήμη) των αντιφάσεων.

Το δίλημμα φαντασιωνόμενοι φετιχιστές αυνανιζόμενοι ή ανέραστοι κριτικοί στην ουσία του είναι πλαστό.
Το βασικό είναι να μην κάνουμε στο κίνημα αυτό που (δε μπορούμε να) κάνουμε στο κρεβάτι.
Να κοιμόμαστε δηλ, γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά.
Άλλο πράγμα η συνουσία κι άλλο να ξεσπάς και να βγάζεις απωθημένα χρόνων. Η διαφορά είναι λεπτή.

Το ερωτικό όμως είναι θέμα με πολλές προεκτάσεις. Η συνέχεια στην επόμενη συνεδρία.

Όλα από χέρι καμένα

Λαϊκή εξέγερση έτος 1, εβδομάδα 3η

Αγαπητό ημερολόγιο,

τη δευτέρα στην ανατροπή -μες στη σημειολογία η εκπομπή του γιαννάκη- μέχρι κι ο πρετεντέρης αγανάκτησε με όσα έλεγε ο παπαδημούλης.
Αν πουν κκε και λαος ότι έξω είναι μέρα δε σημαίνει πως δεν είναι, ή ότι συμπράττουν.

Στην αρχή ντράπηκα λίγο. Συμφωνεί μαζί μας ο πρετεντέρης; Που συν τοις άλλοις δε δέχεται και τον όρο κατάρρευση.
Αλλά μετά το φιλοσόφησα κι ηρέμησα.
Αν κκε και πρετεντέρης λένε ότι έξω είναι μέρα δε σημαίνει πως δεν είναι, ή ότι υπάρχει σύμπραξη.
Εξάλλου, όταν μιλάει για το κκε ο παπαδημούλης, μπορεί να γίνει πιο χυδαίος κι από τον γιαννάκη ακόμα.

Στην ίδια εκπομπή ήταν κι η περιβόητη δημοσκόπηση με την ερώτηση ποιο κόμμα κράτησε την καλύτερη στάση απέναντι στα επεισόδια.
Πρώτο κόμμα βγήκε το κκε και μετά το κανένα.
Μετά από εμάς το χάος.
Κυβέρνηση θα βγούμε με σύνθημα κκε ή χάος.
Και με την αυριανή να κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο: ΚΚΕ&ΔΗΜΗΤΡΟΦ Ή Ο ΛΑΌΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΡΑΪΧΣΤΑΓΚ.
Στην επόμενη οικουμενική θα μας δώσουν και το δημόσιας τάξης.

Αν ισχύει αυτό που έβγαλε η αυγή, ότι τρεις στους τέσσερις ψηφοφόρους μας διαφωνούν με τη στάση μας, τότε πώς βγαίνουμε πρώτοι;
Ο παπαδημούλης λέει απ' τις ψήφους των δεξιών, αλλά ό,τι χάνει η νουδου το παίρνει ο λαος. Άρα μας μένουν πασοκ και σύριζα. Κι οι αναποφάσιστοι.
Ο μεσαίος χώρος είναι δικός μας!!

Η κουβέντα μετά ήταν αν η διαφορά νου δου πασοκ είναι ανατάξιμη (sic).
Τι τους πείραξαν τα ελληνικά και το αναστρέψιμη;
Φαντάζεσαι την ταινία με τη μπελούτσι να τη λέγανε μη ανατάξιμος;

Όπως λέει κι ο μίμης ο συριζα δεν έχει σχέση με τα μπάχαλα και το χάος.
Δεν έχει ανάγκη. Είναι ένα ειρηνικό, δημοκρατικό χάος από μόνος του.
-Την ίδια εβδομάδα ένα σχήμα εαακ έγραψε στο πλαίσιό του σύριζα με το άλφα σε κυκλάκι, για να μας την σπάσει.

Βαρέθηκα να ακόυω το κλισέ: χαίρομαι πολύ για την ερώτηση που μου κάνετε.
Εννιά στις δέκα ο χαρούμενος αφαιρείται από την πολλή χαρά και δεν απαντά σε αυτό που τον ρώτησαν.
Εγώ αν ήμουν δημοσιογράφος θα άφηνα τον άλλο να πει και θα το έκλεινα λέγοντας:
λυπάμαι πολύ για την απάντηση που μου δώσατε.

Γιατί όλοι κόπτονται για το καλάθι της νοικοκυράς, αλλά τους νοικοκυραίους τους βρίζουν;
Σεξισμός απ' την ανάποδη;
Το λαϊκό μας μέτωπο, μια φορά, τους χωράει όλους.

Καλλικάτζαροι προβοκάτορες, γράφει ένα σύνθημα στους τοίχους. Το ξένο κέντρο που κρύβεται από πίσω τελικά είναι η λαπωνία.

-Κκε-εξέγερση άσο ημίχρονο, διπλό τελικό μου λέει ένας φίλος τζογαδόρος που ανήκει στα τρία τέταρτα της δημοσκόπησης της αυγής.
-Ε, είδες; Στημένο ήταν. Σικέ εξέγερση.
-Το φράξαν οι π...δες οι αστοί.
-Μονό αποδεκτό το δίναν; ή έπρεπε να το παίξεις τριάδα με μπάχαλα και προβοκάτσιες;

Οι φασίστες του λαος έχουν λυσσάξει με το άσυλο.
Ο άδωνις έλεγε στην τηλεόραση ότι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην ευρώπη. Κι ότι στα ταξίδια του στο εξωτερικό προσπαθούσε να εξηγήσει σε πανεπιστημιακούς το καθεστώς που επικρατεί εδώ με το άσυλο και δεν τον καταλάβαινε κανένας.
Μάλλον θα φταίγαν τα αγγλικά του.
Ας ξαναπροσπαθήσει στα αρχαία.

Πωλούνται στο διαδίκτυο τα παπούτσια που πέταξε ο ιρακινός δημοσιογράφος στον μπους.
Οι αστοί είναι ικανοί να σου πουλήσουν ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσεις.
Αν αποτύχεις, θα το μεταπωλήσουν μετά στο διαδίκτυο.

Ο αρβανιτάκης έγραψε την προηγούμενη εβδομάδα στο ρίζο ότι επαναστατικό υποκείμενο υπάρχει. Είναι το κκε και η κνε.
Γηράσκω αει διδασκόμενος...

Αν απορείτε γιατί όλες οι οικονομικές μας εξορμήσεις γίνονται δεκέμβρη-γενάρη, ο λόγος έχει να κάνει με τα κάλαντα, που βοηθάν να καλυφθεί το πλάνο.
Ο μη αστικός μύθος με συντρόφους που κάναν αλλαγή χρόνου στα γραφεία αλά σκρουτζ μακ ντακ μετρώντας χρήματα βασίζεται σε άληθινές ιστορίες. Δυστυχώς.

Υγ: στο μαγαζί που ήρθαμε γυαλί να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού το κόμμα να ψηφίσει

Και του χρόνου...

Έφηβα γεράκια

Όταν ήμουν έφηβος πίστευα πως ήμουν στην καλύτερη ηλικία.
Σήμερα στα 25 μου πιστεύω πως είναι η πλέον άχαρη. Παλινδρομεί ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα χωρίς να είναι τίποτα από τα δύο.
Ίσως βέβαια το βλέπω λίγο αντιδιαλεκτικά. Ως συνήθως δηλ.

Το πιο δύσκολο με έναν έφηβο είναι η επικοινωνία.
Κάθε εξόρμηση σε σχολεία για μένα τελείωνε χωρίς σημείο επαφής και με πολλές καινούριες άγνωστες λέξεις.
Σε εκείνο το σποτάκι για την ευρυζωνικότητα πχ ένιωθα απόλυτη ταύτιση με τον πατέρα. Δεν είχα καταλάβει λένιν.

Δεν φταιν οι μαθητές βέβαια. Ούτε εγώ θα μου μιλούσα αν ήμουν έφηβος και με συναντούσα.
Θυμάμαι πολύ καλά πώς σκεφτόμουν τότε και τι άποψη είχα για τα κόμματα. Ξέχασα όμως να πετάω πετραδάκια πίσω μου. Και δεν θυμάμαι καθόλου από πού πήγα για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα.

Η εφηβεία είναι δύσκολη ηλικία.
Προσωπικότητα αναποφάσιστη για το τι είναι και τι θέλει να γίνει. Κορμί που πάλλεται από χυμούς και ορμές που βρίσκουν διέξοδο στα σπυράκια. Μυαλό μπερδεμένο, ευάλωτο στη βλακεία, στον εθισμό, ακόμα και στο καπέλωμα.
Μέχρι να τα πάρει χαμπάρι και να αντιδράσει. Κι όταν αντιδρά, το κάνει άγρια, θυμωμένα, με πείσμα.
Η πέτρα είναι η άποψή του για τον κόσμο μας. Άλλο που δεν την ρίχνουν όλοι τελικά.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε
και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε
Τρελή προβοκάτσια το συγκεκριμένο τραγούδι. Έχει κι ανάστροφα μηνύματα.

Ο μέσος έφηβος φτάνει ως εκεί, στην απόρριψη, δεν ξέρει ακόμα τι θέλει.
Ξεσκαρτάρει ό,τι δεν του αρέσει, το αποδοκιμάζει. Ξεχωρίζει εύκολα τι του φταίει και τον πιέζει: το σχολείο, οι εξετάσεις, το άγχος, οι δανεικοί στόχοι που έβαλαν για αυτόν οι γονείς του.
Εύλογα τα στοχοποιεί, τα απορρίπτει.
Μαζί με αυτά καίει και τα χλωρά: τη γνώση, τη μάθηση, τα βιβλία.
Απαξιώνει την πολιτική και ό,τι δεν καταλαβαίνει.

Ψάχνει τρόπους να ξεφύγει: σεξ, αλκοόλ, ναρκωτικά, υπολογιστές, γκομενάκια κι ό,τι σου τάζουνε για να γκαβλώσει, να παράγει αδρεναλίνη και ψευδαισθήσεις για να γεμίσει το κενό.
Ψάχνει από κάπου να πιαστεί, ομάδες, συγκροτήματα, κάτι να αποθεώσει, αλλά όχι τη θρησκεία. Ενθουσιάζεται με ψευτο-ιδανικά μπας και γεμίσει νόημα τη ζωή του.

Το χειρότερο είναι ότι ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος από έφηβους στο μυαλό, εθισμένους στο λαϊφστάιλ και στην τιβί. Άτομα που ψάχνουν τρόπους φυγής και αδρεναλίνη για να καλλωπίσουν την ενσωμάτωση, να την παλέψουν. Κόσμος ανώριμος, που πάνω απ' όλα πάει να πει να μην ξέρεις τι θέλεις, να μην έχεις συνείδηση.
Ούτε ταξική, ούτε ανήσυχη.

Οι πιο πολλοί μένουν στη θρησκευτική και στα παιδικά παραμύθια της εκκλησίας. Οι πιο προχωρημένοι θέλουν να αναπτύξουμε φορολογική. Πάνω-κάτω οι ίδιοι κάνουν λόγο και για την καταναλωτική (η οποία απουσιάζει κι από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα της ακρίβειας).
Με άλλα λόγια συνείδηση ψευδής κι αλλοτριωμένη. Αλλά το αλλάξαμε για λόγους ευφωνίας.

Εν τέλει η εφηβεία δεν είναι άχαρη. Είναι μια όμορφη περιπέτεια. Μια πρόκληση για δημιουργία, για ανάπτυξη ικανοτήτων και προσωπικότητας.
Αντ' αυτού, σε όλο το δυτικό κόσμο, η εφηβεία σημαίνει άγχος, κόμπλεξ, παγίδες, πίεση, χαμένα όνειρα. Μια προσομοίωση για όσα ακολουθούν, να τα μαθαίνει από νωρίς το παιδί και να συνηθίζει.
Αντί για μια ηλικία με ιδιαιτερότητες κι ευκαιρίες για αξιοποίηση, η εφηβεία θεωρείται προβληματική, μια δύσκολη περίοδος προσαρμογής για ένα σωρό απροσάρμοστους.

Είναι εναλλακτικά ορθές φράσεις του τύπου ο απόλυτος δείκτης για τον πολιτισμό και το επίπεδο μιας κοινωνίας είναι το σωφρονιστικό της σύστημα πχ, ή η στάση της απέναντι στους μετανάστες.
Εγώ θα έβαζα πάνω απ' όλα ως δείκτη την πρόνοια. Στα αμεα, τους ηλικιωμένους, τους εργαζόμενους, τις μητέρες.

Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν απόλυτο δείκτη έξω απ' αυτά, θα διάλεγα τους εφήβους.
Την κοινωνική συμπεριφορά τους, το πώς εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο, το πώς αναπτύσσεται η κοινωνικοποίησή τους, η προσωπικότητά τους.
Κι από αυτή την άποψη η σοβιετία αδιαμφισβήτητα υπερείχε.
Ήταν άλλη ποιότητα, ανώτερη. Ήταν σοσιαλισμός.
Τον οποίο εντοπίζουμε και σε τέτοια στοιχεία. Όχι μόνο στις σχέσεις ιδιοκτησίας και τον κεντρικό σχεδιασμό.

Τα διδάγματα του Οκτώβρη

Η εύλογη απορία όποιου ακούει για πρώτη φορά τα γεγονότα της διάλυσης της σοβιετίας το 91, είναι γιατί δεν κατέβηκε ο κόσμος στους δρόμους να υπερασπίσει το καθεστώς.
Το πώς την εννοεί την ερώτηση ο καθένας, έχει να κάνει με την πολιτική του ένταξη και τον τρόπο σκέψης του για την εσσδ. Ανάλογη με αυτό είναι κι η απάντηση που θα δώσει.

Κάποιοι το παίρνουν αυτό ως απόδειξη πως δεν υπήρξε κανένας σοσιαλισμός στη σοβιετική ένωση.
Αν υπήρχε, ο κόσμος θα είχε κατέβει στους δρόμους να τον υπερασπίσει. Ενώ στην πράξη οι μάζες τήρησαν απέναντι στην παλινόρθωση αυτό που ο λένιν έλεγε ευμενή ουδετερότητα.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, αν κάνουμε λόγο για σοσιαλισμό στην εσσδ τον δυσφημούμε ως έννοια. Και παίζουμε -άθελα ή μη- το παιχνίδι όσων λένε ότι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και απέτυχε.
Σκεπτικό που το ασπάζονται πολλοί μες στην αριστερά. Ανάμεσά τους δυστυχώς κι ένα κομμάτι κομμουνιστικής αναφοράς -που είναι κι αυτό που μας ενδιαφέρει.

Απ' την άλλη, όσοι ορίσαμε στη ζωή μας να φυλάμε σοβιετίες -βάζω και τον εαυτό μου μέσα- έμπλεοι αμηχανίας ψάχνουμε τον εφιάλτη που μας πρόδωσε. Αλλά τον εφιάλτη που ζούμε απ' το 91 δεν φτάνει η προδοσία να τον εξηγήσει.

Γιατί δε θέριεψε ο γίγαντας τώρα λαός; Τι έκανε ο νέος τύπος ανθρώπου που ζούσε στη σοβιετία; Που έπαιρνε την τύχη του στα χέρια του, έστιβε την πέτρα κι έδενε το ατσάλι;
Όσοι είχαν ταξιδέψει εκεί μετά το 80, είχαν προλάβει ήδη να διαψεύσουν το πρότυπο που φτιάχναμε νοερά για αυτούς τους λαούς. Για τους υπόλοιπους η διάψευση ήρθε πιο οδυνηρή, το 91 με τη διάλυση.

Δεν υπάρχει όμως μόνο αυτή η πλευρά. Ούτε για τους σοβιετικούς, ούτε για τη στάση τους απέναντι στην παλινόρθωση.
Το πρώτο το ξέρουν καλά όσοι γνωρίζουν σοβιετικούς ταβάριτσι. Ή ακόμα κι έλληνες που έχουν ζήσει αρκετά χρόνια εκεί (όπως ο σοβιετικός κυριούλης που έπαιξε άτυπο ρόλο εισηγητή-διερμηνέα στην προβολή του ντοκιμαντέρ για τον οκτώβρη του 93 στην ιατρική. Αλλά και κομιστή του ντι-βι-ντι επίσης, καθώς το οπτικό ντοκουμέντο που είδαμε ήταν δικό του).
Το δεύτερο το μάθαμε το σάββατο, κατά τη διάρκεια της προβολής.

Όποιος είχε στερεότυπα και λειψή γνώση των γεγονότων στη ρωσία έφυγε με καινούριες γνώσεις και κλονισμένα στερεότυπα.
Πολύς κόσμος πχ αγνοεί ότι το μάρτη του 91 έγινε δημοψήφισμα για τη διατήρηση της εσσδ, όπου παρά την αποχή των βαλτικών χωρών, το 76% επί του συνόλου του πληθυσμού τάχθηκε υπέρ της ιστορικής της συνέχειας.
Ήδη όμως ο δρόμος ήταν χωρίς επιστροφή. Το δημοψήφισμα αγνοήθηκε προκλητικά και αποσιωπάται ακόμα και σήμερα.

Το 1993 ήταν χρονιά σκληρών συγκρούσεων. Ο οκτώβρης ήταν απλώς το αποκορύφωμα μιας σειράς γεγονότων που είχαν ξεκινήσει από τις 23 φλεβάρη -ημέρα του κόκκινου στρατού- και κλιμακώθηκαν με την πορεία της πρωτομαγιάς.
Ο κόσμος δεν κατέβηκε να υπερασπίσει απλώς τα αστικοποιημένα σοβιέτ ως κοινοβουλευτικό θεσμό. Είχε καταλάβει τι ήταν αυτό που έχανε και ποιο ήταν το διακύβευμα.
Κατέβηκε στο δρόμο με κόκκινες σημαίες και τα λάβαρα της θρυλικής CCCP με το αστροσφυροδρέπανο.
Το αν θα έπαιρνε την εξουσία, αν θα μπορούσε να την κρατήσει και τι θα κατάφερνε είναι ένα ζήτημα. Το τι ακριβώς ήθελε όμως είναι σαφές, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

Οι μοσχοβίτες που πήραν μέρος στις συγκρούσεις του οκτώβρη ανέρχονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Το μόνο που είχε να αντιπαρατάξει απέναντί τους ο γέλτσιν -πέρα από κάτι γραφικές και μάλλον άμαζες συγκεντρώσεις υποστηρικτών του- ήταν ωμή και άμεση βία.
Ο τραγικός επίλογος γράφτηκε με το βομβαρδισμό του κτιρίου του ανώτατου σοβιέτ και την κατάργηση του θεσμού των σοβιέτ.

Τα γεγονότα αναιρούν σε μεγάλο βαθμό τον αρκετά διαδεδομένο μύθο περί αναίμακτης καπιταλιστικής παλινόρθωσης χωρίς αντίσταση. Χωρίς να αναιρούν φυσικά βασικούς προβληματισμούς για το πώς φτάσαμε ως εκεί και για το ρόλο των δυνάμεων που τη δρομολόγησαν. Ή σχετικά με το γιατί η αντίσταση αυτή δεν προβλήθηκε έγκαιρα και δε στάθηκε ικανή να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Αυτό ήταν και το κυριότερο δίδαγμα από το ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα του οκτώβρη. Αλλά όχι το μόνο.

Προσωπικά με προβλημάτισε αρκετά η έννοια της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Όταν την πρωτοδιάβασα την είχα πάρει περίπου στο ψιλό. Κυρίως επειδή τη βρήκα σε βιβλίο του σάββα μιχαήλ, που λίγα χρόνια πριν έβλεπε στην περεστρόικα την αντι-γραφειοκρατική επανάσταση που έβαζε ως σύνθημα ο τρότσκι (!).
Τις γνώσεις του πάνω στο μαρξισμό τις εκτίμησα. Το πολιτικό του κριτήριο όχι.

Σε κάθε περίπτωση η έννοια της μετάβασης στο σοσιαλισμό έχει νόημα με την έννοια ότι δεν πραγματοποιείται αυτόματα, παρά μόνο μετά από σκληρή ταξική πάλη και με την ανάδειξη του συνειδητού παράγοντα στην παραγωγή και στις κοινωνικές σχέσεις (πχ κεντρικός σχεδιασμός).
Στην αντίστροφη μετάβαση όμως τέτοια στοιχεία δεν υπήρξαν. Τουλάχιστον όχι στην παλινόρθωση στις χώρες του ανατολικού μπλοκ (όπου υπήρξε ταξική πάλη, αλλά η παλινόρθωση πραγματοποιήθηκε βασικά από τα πάνω).
Ο καπιταλισμός δεν οικοδομείται, ούτε χρειάζεται ως κυρίαρχο το στοιχείο του συνειδητού για να υφίσταται. Πηγάζει "αυθόρμητα", καθημερινά από τις κοινωνικές σχέσεις και τη μικρή ιδιοκτησία, όπως ανέλυε ο λένιν.
Δεν είναι απαραίτητο να υφίσταται σε καθαρή κλασική μορφή. Μπορεί κάλλιστα να αναπτυχθεί παρασιτικά και κομπραδόρικα σε συνθήκες αποσύνθεσης και αναρχίας. Όπως ακριβώς αναπτύχθηκε στη ρωσία δηλ.

Ειπωμένη ωστόσο από τον σοβιετικό κυριούλη η ίδια έννοια απέκτησε άλλο κύρος και με προβλημάτισε.
Μεταξύ άλλων συγκράτησα το στατιστικό ότι η αγροτική παραγωγή της ρωσίας στηρίζεται ακόμη και σήμερα κατά το ήμισυ στην συνεταιριστική παραγωγή.
Η κολεκτιβοποίηση ζει και σπέρνει εφιάλτες
(σε μπουχαρινικούς, κουλάκους και εργάτες...).

Μεγάλο ζήτημα προς διερεύνηση παραμένει ο ρόλος των σοβιέτ, πάνω στον οποίο μου δημιουργήθηκαν μια σειρά προβληματισμοί.
Ο γέλτσιν κατάργησε τα σοβιέτ επειδή τον εμπόδιζαν ή επειδή δεν τα ήλεγχε; Με άλλα λόγια ήταν ένα κατάλοιπο του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος που έπρεπε πάση θυσία να αντικατασταθεί, ή μπορούσαν να μετεξελιχθούν ομαλά σε αστικό κοινοβουλευτικό θεσμό;
Είναι πανάκεια τα σοβιέτ και τα εργατικά συμβούλια; Έχει νόημα η σοβιετική δημοκρατία χωρίς το κόμμα στην εξουσία;
Σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους, όπως απαιτούσαν οι εξεγερμένοι στην κροστάνδη, ή μπολσεβίκοι χωρίς σοβιέτ, όπως τα ζήσαμε επί στάλιν;

Το κόμμα πιστεύει πως το θέμα αυτό χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, μελέτης των ντοκουμέντων του ΚΚΣΕ και της σχετικής βιβλιογραφίας που είναι ελλιπής (!). Ελάχιστο χρέος όλων όσων στηρίζουμε το κόμμα, είναι να του προτείνουμε όσα βιβλία γνωρίζουμε. Ξεκινώντας από αυτό του σοβιετικού κυριούλη για το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην εσσδ.

Μέχρι να συμβεί αυτό, παραμένω πιστός στην -δικής μου επινόησης- ορθόδοξη θέση ότι ο ενεργός ρόλος των σοβιέτ ατόνησε στα πλαίσια της απονέκρωσης του σοσιαλιστικού κράτους και της σοβιετικής δημοκρατίας κατ' επέκταση.
Κι ελπίζω να μην την πάρετε τοις μετρητοίς όπως την προηγούμενη φορά που την έγραψα.

Αντί επιλόγου κάποια στοιχεία για συνδέσεις και συνειρμούς με το σήμερα.

-Το κκρο(ύκου) στην τελική σύγκρουση του οκτώβρη δε συμμετείχε.
Αντιθέτως επέλεξε να συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές για το νέο κοινοβούλιο του γέλτσιν. Όπου βγήκε μεν πρώτο κόμμα, αλλά με τη συμμετοχή του νομιμοποίησε τη διάδοχη κατάσταση. Και με την πάροδο των χρόνων έμεινε μόνο να διαμαρτύρεται για τις εκλογικές νοθείες και την παραχάραξη ποσοστών.
Τώρα είναι αργά...

-Αν το λάθος της κομμούνας ήταν ότι δίστασε να πάρει αποφασιστικά στα χέρια της την εξουσία και να ασκήσει βία, το λάθος των εξεγερμένων μοσχοβιτών το 93 ήταν μάλλον το αντίθετο.
Η πρωτοπορία έκρινε λανθασμένα ότι υπήρχε επαναστατική κατάσταση και βιάστηκε να δώσει το τελικό χτύπημα στο καθεστώς οπλίζοντας τον κόσμο. Μετέφερε έτσι την υπόθεση από το πολιτικό πεδίο όπου ο γέλτσιν υστερούσε σαφώς, στο στρατιωτικό όπου η υπεροχή του μέθυσου και των υποστηρικτών του ήταν συντριπτική.
Η ένοπλη βία είναι απαραίτητο να στηρίζεται από αντίστοιχη πολιτική δύναμη. Αλλιώς είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Η ανυπομονησία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ανεξαρτήτως προθέσεων.

-σ.σ.: κάθε αναγνώστης ευθύνεται αποκλειστικά για τα συμπεράσματα και τους συνειρμούς στους οποίους οδηγείται.

Κάθαρση

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το κράτος σκηνοθετεί. Οι πρωταγωνιστές μπάτσοι ερμηνεύουν κι εκτελούν. Μετά οι μπάχαλοι βάζουν τα οπτικά εφέ. Κι οι θεατές στον καναπέ τρώνε ποπ κορν και πατατάκια. Κοινωνία του θεάματος. Άνευ άρτου.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Καμιά φορά και τα δυο μαζί.

Χτες η μηχανή του χρόνου ασχολήθηκε με ένα απ' τα πρώτα σίκουελ, τη δολοφονία του μιχάλη καλτεζά.
Οι ομοιότητες με το σήμερα δε σταματάν στην ηλικία των δυο παιδιών. Είναι πολλές και... σατανικές. Τόσο, που ακόμα κι απ' το χαζοκούτι αναδεικνύονται.

Ο μελίστας δολοφόνησε τον καλτεζά εν ψυχρώ μετά από μία επίθεση αναρχικών σε αστυνομική κλούβα. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που κατέθεσαν ότι τον είδαν να γονατίζει και να σημαδεύει με το πιστόλι του.
Η σωματική ακεραιότητα του μελίστα δεν κινδύνευε. Τον πυροβολισμό τον έριξε την ώρα που οι αναρχικοί τρέπονταν σε φυγή και απομακρύνονταν τρέχοντας. Για αυτό και η σφαίρα βρήκε τον μιχάλη από πίσω στο κεφάλι.
Ωστόσο στο δικαστήριο επικράτησε η γνωστή θεωρία περί εξοστρακισμού, που δε στεκόταν με τίποτα.

Οι μαρτυρίες δε μέτρησαν και βιντεάκια τότε δεν υπήρχαν. Κρίμα γιατί ήταν απίστευτη δεκαετία με μεγάλες στιγμές. Αλλά αν υπήρχαν [βιντεάκια] ίσως να μην ήταν τόσο ωραία νοσταλγική. Εδώ με το βίντεο και της έμεινε η ρετσινιά του κιτς. Φαντάσου με την προηγμένη γενιά.

Την υπεράσπιση του μπάτσου την ανέλαβε (και) τότε ένας μεγαλοδικηγόρος, ο γνωστός δεξιός λυκουρέζος. Αυτός αντί για τη βατίδου είχε τη λάσκαρη, αλλά είναι ακόμα μαζί. Παρά το τρελό αλά αϊνστάιν μαλλί είναι απείρως πιο σοβαρός απ' τον κούγια. Αν και έμπλεξε (και αυτός) με το ποδόσφαιρο διατελώντας πρόεδρος της επαε για ένα φεγγάρι.

Η υπεράσπιση του μελίστα κινήθηκε στη γνωστή άθλια γραμμή για τη διαγωγή και τον χαρακτήρα του νεκρού.
Αυτή είναι η εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Σε τέτοιες δίκες, με αυτά που λέγονται, το νεκρό τον σκοτώνουν και δεύτερη φορά.

Ο μιχάλης ήταν ταραχοποιό στοιχείο. Τρανή απόδειξη το ότι φορούσε σκουλαρίκι.
-Με την έγκρισή μου, απαντάει ο πατέρας.
Αλλά ο λυκουρέζος επιμένει.
-Τα παιδιά στο σχολείο λενε πως ήταν ροκάς!
-Το παιδί μου δεν ήταν αναρχικός, ήταν διαμάντι...

Την επομένη του φόνου ο ελέυθερος τύπος κυκλοφόρησε με πηχυαίο τίτλο: ΤΑ ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΧΡΟΝΟ.
Δύο υπουργοί (κοίτα να δεις συμπτώσεις) υπέβαλαν την παραίτησή τους, αλλά ο παπανδρέου δεν τις έκανε δεκτές. Ο ένας από αυτούς ήταν ο κουτσόγιωργας.
Εδώ με τον κοσκωτά, όλόκληρο κίνημα κόντεψε να στείλει στον τάφο ο ανδρέας για χάρη του μένιου. Σιγά μη θυσίαζε τον κολλητό του για μια απλή δολοφονία.

Οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι πέφταν σε κραυγαλέες αντιφάσεις. Ο εισαγγελέας της πρώτης δίκης που ήταν τίμιος άνθρωπος εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό που διέταξε τη σύλληψη ενός για ψευδομαρτυρία.
Ήταν ο ίδος άνθρωπος που έστειλε στο εφετείο την υπόθεση θεωρώντας προκλητικά μικρή την ποινή που επιβλήθηκε πρωτόδικα.
Το πνεύμα του σαρτζετάκη ζούσε ακόμα.
Εξάλλου ο χρηστάρας ήταν τότε ΠτΔ. Ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας που λέει κι ο χαρούλης.

Στο εφετείο η δουλειά φάνηκε από νωρίς πως βρωμούσε. Την ημέρα της ανακοίνωσης της απόφασης κανένας από την οικογένεια του μιχάλη δεν πήγε στο δικαστήριο γιατί δεν ήθελε να ζήσει από κοντά την κοροϊδία.
Οι ποινές ήταν με αναστολή κι ο μελίστας δεν έκατσε ούτε μέρα στη φυλακή.
Οι νομικοί όροι προκαλούν την κοινή λογική: καταδικάζεται για οπλοχρησία και υπέρβαση καθήκοντος.
Κακό δηλ είναι που ξόδεψε τη σφαίρα, όχι που σκότωσε το παιδί. Εξάλλου, αυτό ήταν το καθήκον του, απλώς το παράκανε.

Η απόφαση βγήκε γενάρη του 90. Με το που μπήκε η αποφράδα δεκαετία. Και με κυβέρνηση οικουμενική.
Σκάσαν κάποια γκαζάκια για την τιμή των όπλων, αλλά το πράγμα πέρασε στο ντούκου. Το κίνημα -κι οι κουκούλες- ήταν σε τέλμα.

Τέσσερα χρόνια πριν, η εικόνα ήταν άλλη. Η δολοφονία του μιχάλη ξεχείλισε την οργή του κόσμου. Κι αυτός με τη σειρά του τους δρόμους.
Το αφιέρωμα δε στέκεται πολύ σε αυτό το σημείο. Υποθέτω πως τα χριστούγεννα παίξαν και τότε το ρόλο τους στην εκτόνωση. Κι οι αυταπάτες για τον ανδρέα επίσης.

Κι όμως, θεωρητικά η συγκυρία ήταν βολική.
Το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, τα μέτρα του σημίτη, το δούλεμα με την ΑΤΑ ήταν νωπά στις μνήμες των εργαζομένων. Ο καλτεζάς δεν ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Έριχνε τις μάσκες, γκρέμιζε το τείχος που υπήρχε θεωρητικά ανάμεσα στο πασοκ και την ανάλγητη, αντιλαϊκή δεξιά.
Το πασοκ (...) κι έδερνε. Το κίνημα ήταν στους δρόμους κι ήταν δυνατό. Τι έλειψε από αυτό το κίνημα για να είναι νικηφόρο;
Βασικά δεν έλειψε, περίσσεψε. Οι αυταπάτες για το Κίνημα, που λέγαμε πριν.

Με το πέρας της εκδίκασης (το κα με ήτα) ο μελίστας επέστρεψε κανονικά στο σώμα του. Με ευνοϊκή μετάθεση για την πάτρα που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο χατζηγάκης τις προάλλες στη βουλή ουσιαστικά προανήγγειλε αντίστοιχη απόφαση για τον κορκονέα. Της ανεξάρτητης κατά τα άλλα δικαιοσύνης.

Ο μελίστας τουλάχιστον ζήτησε συγνώμη.
Έστω υποκριτική, για τα μάτια του κόσμου.
Σήμερα είναι εξαφανισμένος, εδώ κι ένα χρόνο στο εξωτερικό κατά την επίσημη πληροφόρηση, όπου τον βρίσκουν μόνο οι ερινύες.

23 χρόνια μετά φτάσαμε σπειροειδώς στο ίδιο σημείο αλλά σε εξελιγμένη μορφή.
Ο κορκονέας δε ζητά καν συγνώμη. Δε νιώθει καν την ανάγκη να παίξει το ρόλο της μετανοούσας μαγδαληνής. Δεν τον ενδιαφέρει η εξιλέωση κι η "κοινή γνώμη". Έχει πλάτες και το ξέρει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά σαν τραγωδία.
Κι οι θεατές απ' τον καναπέ ζουν στο πετσί τους την ύβρη του δράματος και περιμένουν την κάθαρση.
Που αν δεν την κάνουν οι ίδιοι και περιμένουν από τον σκηνοθέτη, θα είναι επανέκδοση αυτής του 89.
Για να 'χει μέσα και το στοιχείο της φάρσας.

Ανακοίνωση

Πηγαίνετε καμιά δεκαριά ποστ παρακάτω. Διαβάστε το κείμενο για τα οκτωβριανά. Κι αν σας ενδιαφέρει επιστρέψτε εδώ για να μάθετε μέρα και ώρα.

Αύριο κατά τις 5 στην ιατρική. Σε άλλο μέρος γιατί παίζαμε το κυνήγι του χαμένου προτζέκτορα. Με τον σοβιετικό κυριούλη που έζησε από κοντά τα γεγονότα να μας κάνει τη μετάφραση. Και μετά συζήτηση πάνω στη σοβιετία κι ό,τι ήθηλε προκύψει.
Αν το κάναμε μες στα γεγονότα θα ήταν ανεπίκαιρο.
Έτσι το κάνουμε αύριο, χωρίς καν συγγενείς και φίλους, αφού όλοι έχουν φύγει για να βρουν τους δικούς τους συγγενείς.
Πάντως όσοι πιστοί προσέλθετε.

Το μήνυμα αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα αυτοκαταστραφεί μετά το πέρας της εκδήλωσης.

Περί εξέγερσης &υπαρκτού σοσιαλισμού

(Από τη σειρά προβλήματα σοσιαλισμού).

Τελικά έχουμε εξέγερση;
Πολλοί πιστεύουν ότι η εξέγερση αυτή είναι υπαρκτή σαν σοσιαλισμός του σουσλόφ. Το οποίο συνοψίζεται δημιουργικά στο διαλεκτικό σύνθημα της υπαρκτής εξέγερσης. Σε αντίθεση δηλ με τη μελλοντική και προς το παρόν ανύπαρκτη εξέγερση που ευαγγελίζεται θεωρητικά το κόμμα.

θα μπορούσαμε να το πούμε και με άλλα λόγια.
Αφού δεν μπορείς να έχεις την εξέγερση που αγαπάς, αγάπησε αυτήν που έχεις.
Ή όπως θα το έλεγε ο σύντροφος κόκαλης: αυτή την εξέγερση έχουμε, αυτή θέλουμε.

Από την άλλη το κόμμα επιμένει ότι δεν υπάρχει καμία εξέγερση.
Αν υπήρχε θα ήμασταν κι εμείς μέσα, λένε οι εκπρόσωποί μας.
Για να την καπελώστε και να την ελέγξετε, μας απαντάν από το αντισπαρτιατικό μέτωπο που είναι πίτα στους πέρσες προβοκάτορες. Αρκετά ευρύ και γιούχου ώστε να χωράει στα μπλοκ του τον αρταξέρξη, την άρτα και τα γιάννενα.
Εμείς τους προσπερνάμε με ανωτερότητα και βλέπουμε καχύποπτα ό,τι "νέο" μας προσπερνάει με τη σειρά του.

Αυτές τις μέρες είδα πολλή τηλεόραση σαν τον καραμανλή. Κι άκουσα πολλά πράγματα σχετικά με το τι δεν είναι εξέγερση, αλλά ελάχιστα που να εξηγούν τι είναι τελικά [εξέγερση].
Και μετά μου 'ρθαν διάφοροι συνειρμοί και γίναν ένα κουβάρι όλα μες στο μυαλό μου.
Φτάνει η εργατική εξουσία κι ο κεντρικός σχεδιασμός για να έχουμε εξέγερση;
Αρκεί η κρατικοποίηση των μπάχαλων, ή το βασικό κριτήριο είναι το ποιος θα έχει τη διεύθυνση;
Να αφοπλιστούν τα ματ κι ο κόκκινος στρατός;
Και τι θα έχουμε τελικά;
Δικτατορία του κόμματος ή των μπάχαλων;
Εργατική τάξη ή τάξη ησυχία κι ασφάλεια;

Η εξέγερση δεν είναι οι κουκούλες κι η τυφλή βία.
Πρέπει να είναι οργανωμένη και να έχει αιτήματα. Να μη βάζει μόνο ως ζήτημα την αλλαγή κυβέρνησης, αλλά θέμα εξουσίας γενικά. Να συνδέεται με το εργατικό κίνημα.
Τάδε έφη κόμμα. Κι αν κάτι ξέχασα το συμπληρώνουμε.

Ας δούμε τώρα τι είπαν ζαρατούστρα κι ιστορία.
Τα λεγόμενα της δεύτερης σηκώνουν πολλή κουβέντα και θέλει να τηρούνται πάντα οι αναλογίες.
Του πρώτου τα είχα διαβάσει μικρός και δεν τα είχα καταλάβει.

Ο μάης του 68 δεν έβαλε ποτέ άμεσα θέμα εξουσίας.
Οι απεργοί εργάτες είχαν μισθολογικά -κατά κύριο λόγο- αιτήματα που ενσωματώθηκαν σχετικά εύκολα. Τα συνθήματα του μάη πρόβαλλαν το ζήτημα της αλλοτρίωσης που είναι σύμφυτο με την ουσία του καπιταλισμού.
Θέμα εξουσίας ωστόσο δε μπήκε. Πολλοί λένε μάλιστα ότι είναι άδικο να κρίνουμε ως αποτυχία το μάη του 68 που δεν πήρε την εξουσία, γιατί πολύ απλά δεν ήταν αυτός ο στόχος του.
Παρόλα αυτά ήταν εξέγερση, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου τουλάχιστον.

Ο οκτώβρης του 17 ήταν διαφορετικός σε όλα τα επίπεδα. Οι συσχετισμοί, οι διαθέσεις των μαζών, ο διεθνής περίγυρος, τα πάντα.
Αλλά όσον αφορά το επίπεδο συνειδητοποίησης και τα αιτήματα ας μη γελιόμαστε. Πόσοι πάλευαν συνειδητά για το σοσιαλισμό απ' όσους πήραν μέρος στην επανάσταση;

Ας θυμηθούμε τα αιτήματα του οκτώβρη.
-Όχι στον πόλεμο. Σήμερα το λέει και το πασοκ, αλλά τότε δυστυχώς δεν υπήρχε.
-Όλη η γη στους αγρότες. Δεν ήταν αυτή η θέση των μπολσεβίκων. Για λόγους τακτικής στήριξαν το πρόγραμμα των μικροαστών εσέρων.
-Όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Δεν το έβαζαν όλοι όμως έτσι όπως το έκαναν οι μπολσεβίκοι. Αργότερα μπήκε και το σύνθημα: σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους...
Παρόλα αυτά επανάσταση ο οκτώβρης ήταν. Ούτε καν εξέγερση.

Ας πάρουμε τέλος και ένα δικό μας παράδειγμα. Ας πούμε το πολυτεχνείο που είναι και το πιο κλασικό.
Και το οποίο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή.
Αν και κατά κύριο λόγο φοιτητική. Δε συνδέθηκε άμεσα με το εργατικό κίνημα. Και δεν έβαλε ουσιαστικά θέμα εξουσίας. Απλώς αλλαγή πολιτεύματος.

Η πιο πάνω θέση λοιπόν δεν περιγράφει τι είναι εξέγερση.
Μας περιγράφει πώς θα ήταν η ιδανική εξέγερση. Χωρίς δυσκολίες, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς ανώριμες πτυχές. Σε ιδανική και καθαρή μορφή. Η οποία υπάρχει μόνο σε συνθήκες εργαστηρίου. Όχι στη φύση, ούτε στην κοινωνία.

Όλα αυτά κατά βάθος μας είναι αρκετά γνώριμα. Τα έχουμε γνωρίσει κι απ' την ανάποδη.
Στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν εμπορευματικές σχέσεις, δεν υπάρχει γραφειοκρατία, έχουμε εργατική αυτοδιαχείριση κτλ.
Με άλλα λόγια κι ο σοσιαλισμός βγαίνει μόνο σε ιδανική συσκευασία, χωρίς αντιφάσεις και άχρηστα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Αυτό βέβαια δημιουργεί μια σειρά εύλογα ερωτήματα.
Σε τι ακριβώς διαφέρει ο σοσιαλισμός απ' τον κομμουνισμό, η εξέγερση απ' την επανάσταση, το συνειδητό απ' το αυθόρμητο, εφόσον όλα περιγράφουν μια ιδανική κατάσταση;

Προκύπτει επίσης το εξής εκπληκτικό παράδοξο.
Αυτοί που αποθεώνουν το αυθόρμητο και υποκλίνονται στο ανώριμο κίνημα, είναι αυτοί ακριβώς που καταδικάζουν κάθε ανώριμη πτυχή της σοβιετίας. Κι ας αναγνωρίζουν στα λόγια ότι ο σοσιαλισμός στην ουσία είναι ανώριμος κομμουνισμός.
Ενώ όσοι δικαιολογούν τα ανώριμα στοιχεία του σοβιετικού σοσιαλισμού, ανάγουν τις αδυναμίες και την ανωριμότητα του κινήματος σε απόλυτο κριτήριο για να απορρίψουν τον ισχυρισμό ότι υπάρχει εξέγερση.

Ενδιάμεσοι (μη εξαρτημένοι) και αντικειμενικοί στοχαστές συνέβαλαν δημιουργικά με τις αναζητήσεις τους πάνω στη φύση του κινήματος και του σοσιαλισμού σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν το χάσμα.
Προσπάθεια που εκφράστηκε κυρίως μέσα από διαλεκτικά δίπολα και σχέσεις: μεταβατικό στάδιο με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά - μεταβατικό στάδιο με εξεγερσιακά στοιχεία, γραφειοκρατικός κολεκτιβισμός - γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, κρατικός καπιταλισμός - κρατική προβοκάτσια -κρατική καταστολή, ανύπαρκτος σοσιαλισμός - ψεύτικη εξέγερση, δυσφήμηση σοσιαλισμού -δυσφήμηση κινήματος κτλ.

Το χάσμα όμως λύνεται μόνο με επιστροφή στις ρίζες και στη γνώριμη αξία του διαλεκτικού κεντρισμού.
Ούτε κουκούλες, ούτε γραβάτες. Ούτε υποτίμηση, ούτε υπερτίμηση. Ούτε απόρριψη, ούτε εξιδανίκευση.
Ούτε θεός, ούτε κράτος. Ούτε σκληρά, ούτε μαλακά.
Μηδέ σε γάμο γίνεται, μηδέ σε πανηγύρι.

Τι είναι όμως τελικά η εξέγερση;
Εξέγερση βασικά σημαίνει ξεσηκωμός. Από μαρξιστική σκοπιά.
Κι από αυτήν ενός λεξικού επίσης.
Και ξεσηκωμός της νεολαίας και των μαζών υπήρξε στις μέρες μας. Έστω περιορισμένος.

Η εξέγερση είναι αντίδραση ενάντια σε κάτι. Πχ την κρατική καταστολή και το φόνο ενός παιδιού.
Συχά είναι θολή κι ενστικτώδης.
Είναι ζητούμενο αν θα γίνει μαζική και συνειδητή, πόσο μακριά θα πάει, τι χαρακτηριστικά θα πάρει.
Είναι ζητούμενη, όχι αυτονόητη, η συμπόρευση του εργατικού κινήματος. Το οποίο τα τελευταία χρόνια βρέθηκε πίσω από τις περιστάσεις στα ξεσπάσματα της νεολαίας.

Για να το πούμε απλοϊκά, το ξέσπασμα είναι καλό πράγμα.
Η οργή του κόσμου είναι προϋπόθεση κάθε αντίδρασης.
Κι αν βλέπουμε ότι δε φτάνει από μόνη της να γίνει εξέγερση, ας πιάσουμε το νήμα της να την κάνουμε τέτοια. Συνειδητή και νικηφόρα. Κι ας μη νικήσει στην τελική. Κι από τις ήττες βγαίνουν διδάγματα.

Ας θυμηθούμε πώς σκοτώθηκε η ρόζα λούξεμπουργκ.
Σε μια εξέγερση που η ίδια θεωρούσε πρώιμη και καταδικασμένη να αποτύχει. Δε δίστασε όμως να πάρει μέρος σε έναν αγώνα που θεωρούσε ανώριμο. Και κατά τη διάρκειά του δολοφονήθηκε.

Εν κατακλείδι.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.
Και ο νέος κόσμος είναι ο σοσιαλισμός.
Αλλά είναι ζήτημα να συμφωνήσουμε πού και πότε υπάρχουν.
Μεγάλη ιστορία...

Ερωτογραφία της κνε

(στη συντροφισσούλα που σ' έχει ερωτευτεί...)

Μικρή μου νιφάδα,

σε έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί.
Μα εσύ ξεχύθηκες στον αγώνα και τρέχω να σε φτάσω. Ενώ το κόμμα έχυσε την καρδάρα με τις ψήφους. Σε μια βδομάδα μέσα.

Δε ζητάς πολλά, τα θέλεις όλα. Και μαζί με αυτά τον εαυτό σου. Να καταλάβεις τον κόσμο, να σε βρεις μέσα σε αυτόν, να βρεις μια πυξίδα κι ένα μπούσουλα.
Γιατί αν κοιτάμε τον εαυτό μας έξω απ' όλα τ' άλλα, θα τον βρούμε φτωχό και άδειο.

Λες πράγματα σκόρπια που κάπου άκουσες, αλλά δεν τα κατέχεις.
Μαζεύεις φράσεις, τσιτάτα, συνθήματα. Αλλά όσο δεν τα συνθέτεις να φτιάξεις μια εικόνα, θα παπαγαλίζεις.
Μαζεύεις τα κομμάτια σου, από όπου μπορείς. Τα πατάς για να ταιριάξουν, νομίζεις ότι μπήκαν.
Όλα τα παιδιά το ίδιο λάθος κάνουμε.

Έχεις να μάθεις πολλά ακόμη. Πάνω απ' όλα να φτιάχνεις δικές σου εικόνες. Αντί να ψάχνεις κομμάτια που σου λείπουν στις εικόνες των άλλων.

Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι διαλεκτικά.
Να μη λύνεις απλώς απορίες σα να βρίσκεις κομμάτια που σου λείπουν.
Να λύνεις μία και να σου έρχονται άλλες δέκα. Η γνώση είναι λερναία ύδρα.
Αφήστε όλα τα κεφάλια να ανθίσουν...
Μην τα κόβετε. Δεν είναι πρόβλημα οι απορίες, είναι υγεία. Πάει να πει πως ο κόσμος σκέφτεται.

Το πιο δύσκολο είναι να αρχίσεις να συνδέεις κομμάτια, να καταλάβεις ποια είναι λάθος. Να σκέφτεσαι τι εικόνα φτιάχνεις, πώς θα την εμπλουτίσεις. Να τη βλέπεις σε βάθος, να βρίσκεις καινούριες διαστάσεις, πράγματα που δεν είχες προσέξει πριν.

Εσύ όμως ενθουσιάζεσαι με πράγματα που δεν καταλαβαίνεις.
Κι όταν τα καταλάβεις χάνεις ό,τι ενθουσιασμό είχες.
Αλλά μήπως αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Κι εγώ εχω ξενερώσει τη ζωή μου βλέποντας τον κόσμο γύρω μου.
Αλλά συνεχίζω να ερωτεύομαι γυναίκες...
Κι ήσουν η μόνη που καταλάβαινα, αλλά αγαπούσα ακόμη.

Ψάχνεις κατευθείαν για όλη την εικόνα. Και σου αρέσουν ινστρούκτορες που την έχουν στο περιτύλιγμα.
Δεν ψάχνεις κάποιον να ενωθείς, θέλεις κάποιον που να θαυμάζεις. Να γίνεις κομμάτι της εικόνας του, του εγωισμού του. Που είναι πιο δυνατός απ' το δικό σου.

Δεν υπάρχουν όμως αυτάρκη άτομα. Υπάρχουν κομμάτια που ψάχνουν να βρουν το άλλο τους μισό. Κάποιον που να ταιριάζουν για να φτιάξουν μαζί μια εικόνα. Και μετά να την κάνουν καλύτερη.
Αλλιώς μένουν κομμάτια. Κι η εικόνα μισή κι ανέσωτη.
Και ψάχνει το καθένα να φωτίσει τις αιτίες που τ' αφήνουνε μισό.

Το καλό είναι πως είμαστε όλοι κομμάτια στο ίδιο παζλ.
Και δεν χωράνε ατομικές λύσεις αν θέλουμε να φτιάξουμε κάτι.
Όσοι νοιάζονται για τη δική τους εικόνα, ας πάν στα κομμάτια. Και στους ιματζμέικερ.

Πρέπει όμως να είσαι κομμάτι για να μπορείς να δείξεις κάτι. Νά έχεις προσωπικότητα, κριτήριο, δική σου άποψη. Δική σου, όχι δανεική.
Αλλιώς γινόμαστε άχρηστοι. Το πολύ χρήσιμοι ηλίθιοι. Χίλιοι τέτοιοι να μαζευτούμε εικόνα δε θα φτιάξουμε. Μόνο χιονάκια.

Πάψε να αλλάζεις σχήμα μόνο και μόνο για να χωρέσεις κάπου.
Μην κάνεις σαν το υγρό που παίρνει το σχήμα απ' το δοχείο που μπαίνει. Μούσκεμα θα τα κάνουμε έτσι.

Θα βρεθούμε στους δρόμους του αγώνα γλυκιά μου.
Ελπίζω μόνο να μην είμαστε απέναντι.

Σε φιλώ...

Υγ: το βιβλίο του γαλανού δε λέει πολλά. Καλά έκανες και μου το επέστρεψες χωρίς να το διαβάσεις.
Ψιλοβαρετό. Μόνο κανά κνίτη μπορεί να ενδιαφέρει.

Υγ2: Ζητούμενο δεν είναι το μελό της υπόθεσης. Είναι να περιγράψω κάτι πραγματικό, να φτιάχνει συνειρμούς σε όποιον το διαβάζει.
Αν το κατάφερα, είναι ένα ζήτημα.
Έτσι κι αλλιώς η νιφάδα δεν πρόκειται να το διαβάσει.

Κατάληψη στα ΜΜΕ

Σε αυτό το κείμενο περιγράφω προσωπική εμπειρία από την κατάληψη των μμε το 2002. Πριν πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτός φτιάχνει τη φράντζα του (ποτέ δεν χτενίζομαι, είναι γραμμή) διαβάστε το κείμενο ως το τέλος.
Δεν είναι άσχετο με όσα συμβαίνουν.

Η κατάληψη έγινε το 2002, ένα χρόνο μετά το κύμα των καταλήψεων με την ανωτατοποίηση των τει. Στα μμε που ήταν εκτός πανεπιστημιούπολης -δηλ στην κοσμάρα τους- έφτασε με καθυστέρηση. Όπως ο μάης του 68 στην ελλάδα ένα πράγμα.
Η καθυστέρηση πάει με την απόσταση. Και συνδυάζεται με την αντίστοιχη νοητική.

Η κατάληψη ήταν για το κτιριακό της σχολής που τότε στεγαζόταν σε ένα άθλιο ετοιμόρροπο κτίριο στην παραλία, που είχε κριθεί κόκκινο από το σεισμό του 78.
Μόνο η πανσπουδαστική κυνηγούσε το θέμα, τη στιγμή που οι πασπίτες έλεγαν ότι το κτίριο τους αρέσει από άποψη (παραλία και κουλτούρα να φύγουμε).

Ένα χρόνο μετά η αλλαγή ήταν θεαματική. Οι πασπίτες και το νεογέννητο δίκτυο δεν χάιδευαν απλά τα αυτιά του αυθόρμητου. Του δίναν κανονικά γλωσσόφιλα στο αυτί.
Εμείς λέγαμε σωστά ότι δεν είναι δική μας δουλειά να ψάξουμε για καινούριο κτίριο και βάζαμε συνολικά την υποχρηματοδότηση της παιδείας.
Αλλά παλαιόθεν ευέλικτοι, στην τακτική το χάσαμε. Θέλαμε πολύμορφα και αγωνιστικά, χωρίς να κάνουμε φετίχ την κατάληψη. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν ήταν για πολύμορφα.
Ω, ναι. Τον μαϊούνη τον είχα ζήσει με σχήμα πρωθύστερο στη σχολή μου.

Η κατάληψη για εμάς ήταν εξαρχής άμαζη κι άνευρη.
Και πράγματι ήταν από ένα σημείο κι έπειτα. Στο τέλος την κρατούσαμε καμιά 20αριά άτομα κι οι υπόλοιποι κάθονταν σπίτια τους.
Ναι, αλλά πριν δεν ασχολούνταν ούτε είκοσι. Και πέρα από συνδικαλιστές ήταν κι άτομα που ασχολήθηκαν πρώτη φορά με τα "κοινά".
Πόσους να τραβούσε εξάλλου μια σχολή 300 άτομα όλα κι όλα;

Θυμάμαι στην πρώτη συνέλευση ερχόταν μαζικά κόσμος.
Συνήθως μαζευόμασταν οι ίδιοι. Λίγοι και γνωστοί, σε οικογενειακό κύκλο. Εκτός απ' το καλοκαίρι του 01 που βάζαμε κατάληψη, αλλά την πήρε τη συνέλευση η δαπασπ συνασπισμένη.

Τώρα όμως ερχόταν μιλιούνια. Κι αντί να χαίρομαι, θυμάμαι αγχωνόμουν. Δεν το περίμενα, μας ξέφευγε. Ήταν λίγο κι η κολούμπρα μπροστά στο πλήθος. Αν δεν έχεις πείρα λογικό είναι να σε πιάνει.
Αλλά αν το φιλοσοφήσεις, γιατί να φοβάσαι τις μάζες;
Έλα ντε...

Ευτυχώς δεν είχαμε εαακ. Είχαμε όμως μουλάρια.
Εισαγόμενα, όχι ντόπια. Made in ιατρική. Μυρίστηκαν παρθένο αυθόρμητο κι ορμήσαν. Ξημεροβραδιάζονταν στην κατάληψη. Συνθήματα στα τραπεζάκια: η ιατρική συμπαραστέκεται στον αγώνα της δημοσιογραφίας. Ναι, όπως η σοβιετική ένωση που ενισχύει τα μικρά κράτη.
Άτοκα δάνεια μια φορά δε μας δώσανε. Κι ανάθεμα αν ήξερε κανείς στην ιατρική για τα μμε. Καπέλο να γίνεται...

Η πλάκα είναι πως κατεβάσαν και πλαίσιο.
Ενώ δεν είχαν κανέναν στη σχολή. Το μοίρασαν στη ζούλα κι ό,τι ψάρια πιάνανε.
Αλλά τα δίχτυα ήταν τρύπια. Δεν τους ψήφισε κανείς.
Εμ, φίλε μουλά χωρίς δυνατό κκε από πού θα πάρεις να κερδίσεις; Κι εδώ δεν είναι καν βουλευτικές να μη βλέπει ο παππούς την παρένθεση δίπλα στο κκε και να μπερδεύεται.

Κι είχες και τον άλλο να πιάνει αναλύσεις στο κυλικείο ότι στο κκε δεν είναι γνήσια αντισταλινικοί. Να σου δώσω μια με το κοντόξυλο να σου πω εγώ ποιος δεν είναι σταλινικός, ρε.
Αυτά να τα πεις στο ρούση. Γράψ' τα και στον προσυνεδριακό άμα θες. Ανοιχτός είναι. Έτσι κι αλλιώς δε διαφέρεις με αυτούς που γράφουν. Για μια παρένθεση θα τα χαλάσουμε τώρα;

Εν τω μεταξύ οι πασόκοι με το αυθόρμητο λεηλατούσαν κι έδερναν.
Εμείς πηγαίναμε σα βλάκες τα ξημερώματα, που ήταν δύσκολη ώρα και δεν πατούσε κανείς. Κι αυτοί ξενυχτούσαν τα βράδια, το κάνανε κωλάδικο με μπουζούκια και αλκοόλ και γνώρισαν όλο τον κόσμο.
Εκεί πέσαν και τα γλωσσόφιλα που λέμε. Στην κυριολεξία. Κι αυτή είναι η λάιτ εκδοχή.
Το δίκτυο από κοντά τσιμπούσε κι αυτό το κατιτίς του.

Κι ο καιρός κυλούσε αγωνιστικά.
Εμείς βλέπαμε τον εκφυλισμό ως δικαίωση. Ήδη εκτός κοινού [πλαισίου] απ' τη δεύτερη βδομάδα. Και μακριά απ' το κοινό που δυσκολευόταν να καταλάβει.
-Μα εσείς δεν λέγατε για το κτιριακό;
-Ναι αλλά εμείς θέλουμε το ευέλικτο και πολύμορφο.
-Ααα...

Την ίδια στιγμή το δίκτυο ζούσε τη σύντομη άνοιξη του γιούχου. Στον αγώνα για τη χαζοχαρούμενη κοινωνία. Όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και σαρκοφάγα ζώα.
Κι η πασπάρα μαγείρευε για το χειμώνα των εκλογών που ερχόταν. Όπου πλάκωσε πράσινη βαρυχειμωνιά με την πασπάρα να σαρώνει. Κι ακόμα κρατάει.
Η δαπ ήταν κατά των καταλήψεων από άποψη. Και σε κάποια φάση πήγε να στηρίξει δικό μας πλαίσιο για να έχει πιθανότητες.
Ε, όχι ρε φίλε. Οι άλλοι ξαναζούν το 91 κι εγώ θα κάνω 89;
Τους το ξεκόψαμε κι ησυχάσαμε.

Ξαφνικά, δυο βδομάδες πριν τις εκλογές, η πασπάρα έκρινε ότι ο αγώνας μας είχε πετύχει αρκετά κι έπρεπε να τον σταματήσουμε.
Ήξερε ότι είχε μαζέψει αρκετή υπεραξία κι έπρεπε να ανοίξει η αγορά για να την πραγματοποιήσει σε κέρδος. Όταν είναι για πολιτική υπεραξία, οι πασόκοι παίζουν το μαρξισμό στα δάχτυλα.
Τόσο ξαφνικά λοιπόν.

Το δίκτυο έπεσε από τα σύννεφα. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία πούλησε την αριστερή. Κι ο πάντσο βίλα τον δον κιχώτη. Πηδούσε στα κρυφά και τη δουλτσινέα.
Και τώρα, χωρίς ροσινάντε και πράσινα άλογα, χωρίς τους πιστούς πασόκους αγωνιστές πώς θα κυνηγάμε ανεμόμυλους;
Ο αγώνας σκόρπισε στους πέντε ανέμους. Κι έμεινε ο μύλος. Ε, ναι είναι άθλιο κλισέ, αλλά ήταν της αντίδρασης.

Ναι, αλλά τους πασόκους δε θα τους καταγγείλει κανείς;
Ε, μείναν οι γνωστοί γραφικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και γίναμε οι κακοί της υπόθεσης. Επειδή είπαμε καθαρά και ξάστερα, αυτό που όλοι ήξεραν, όλοι ψιθύριζαν, αλλά δεν τολμούσαν να πουν δημόσια.
Οι πασόκοι το κάναν για τις εκλογές.
Δεν ήθελε κολαούζο. Αλλά κάποιος έπρεπε να τα πει.

Η μαυριανή της επομένης είχε πρωτοσέλιδο τίτλο μια ατάκα μου από όσα είπα στη συνέλευση.
Και στο αμφιθέατρο χαμός.
Μου την έπεσε άσχημα μια οπαδός του κόμματος που υπεράσπισε τους αγωνιστές πασπίτες. Η οποία ψήφιζε δίκτυο λόγω μιας φίλης, μετά δούλεψε στην κανέλλη και στον 902 και τώρα μας βρίζει και πάλι.

Αλλά ένας μπερδεμένος αναρχικός ενθουσιάστηκε και φώναζε: που-κου-σου, που-κου-σου, μπράβο!
Ο οποίος κατέβηκε υποψήφιος με το δίκτυο [φως φανάρι πως του χαιδεύαν τα αυτιά] αλλά ψήφισε εμάς για να πάρουμε έδρα.
Για τη σχολή μου το μαλακά-σκληρά είναι ψεύτικος διαχωρισμός. Εκεί τα αγαπάνε όλα...

(σ.σ: Σήμερα νομίζω κανείς από τους δύο δεν έχει πάρει πτυχίο. Παίζει να πήρε ο ένας. Κι αυτό λέει πολλά για μια σχολή όπου στα 5 χρόνια παίρνουν πτυχίο ακόμα κι όσοι βαριούνται. καλή ώρα).

Για την πασπάρα τα είπαμε. Η κατάληψη για αυτήν έγινε ό,τι ήταν το πολυτεχνείο για λαλιώτη και δαμανάκη. Αγωνιστικό παρελθόν (ντεμέκ) για εξαργύρωση.
Το δίκτυο το έπαιζε ανεξάρτητο κι έγινε η παράταξη του αγώνα μας. Προπονούνταν για παράταξη του άρθρου 16.
Αλλά και για σύριζα. Με διψήφια ποσοστά, τα μεγαλύτερα πανελλαδικά. Κράτησε τρία χρόνια μέχρι να ξεφουσκώσει. Οι εκλογές στα μμε ήταν η χαρά του φυντανίδη. Σα δημοσκόπηση της ελευθεροτυπίας.
Στα πρωτοπόρα μμε το είχαμε ζήσει πρώτοι και αυτό.

Η δαπ μετά από από δυό χρόνια ψόφησε. Έκτοτε υπάρχει τυπικά. Πλανάται σα φάντασμα πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Από τις λίγες σχολές που είναι κατ' ουσίαν ανύπαρκτη.
Ιδιομορφία κι αυτή του σοβιέτ φοιτητών δημοσιογραφίας.
Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών: παραγωγική και νοητική καθυστέρηση.

Ο ντε γκωλ δεν κατέβηκε. Ούτε και τα τανκς.
Κι εμείς; Ανεβήκαμε κι εμείς. Χάρη σε κάτι κύπριους αδερφούς. Όπου μας ψήφισε ως κι η εγγονή του γρίβα. Του γνωστού.
Νάτη κι η σύμπραξη με τους ακροδεξιούς...

Τα επόμενα χρόνια όμως υποκύψαμε στη λαίλαπα του εκσυγχρονισμού και της ελευθεροτυπίας.
Αλλά αυτό άσχετα με την κατάληψη.
Το κίνημα δεν παίζει πάντα ρόλο στις εκλογές. Απ' τους αγώνες δε βγαίνουν πάντα πολιτικά συμπεράσματα. Κι η εξαργύρωση δεν είναι πολιτικό συμπέρασμα.

Οι συνειρμοί με το σήμερα πολλοί και προφανείς.
Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος του. Για να βγάλει κι αυτά που θέλει. Αρκεί να είναι πολιτικά.

Εγώ θα πω μόνο για εκείνη τη συνέλευση που καταγγείλαμε τους πασόκους.
Καλά κάναμε και να αγιάσει ο στόμας μας από μια άποψη.
Αν δεν το κάναμε εμείς κανείς δεν θα τολμούσε.
Από μια άλλη παίζει και να ήταν άστοχη κίνηση.
Να μην είχε τακτ, τάιμινγκ κι άλλα τέτοια ξενόγλωσσα επικοινωνιακά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως έδειξε το εξής.
Την ψηφοθηρία των πασόκων την καταγγείλαμε γιατί οι εκλογές μας ένοιαζαν κι εμάς. Για αυτό εξάλλου ήμασταν σε θέση να την καταλάβουμε και να την καταγγείλουμε.

Ο νοών νοείτω...

Ντα-ντα-ντα

Λαϊκή εξέγερση, Έτος 1, ημέρα 6η.

Αγαπητό ημερολόγιο,

ευτυχώς υπάρχει κι η τι-βί και δε με παίρνει τελείως από κάτω. Την είχα παρεξηγήσει ως μέσο.

Το βράδυ της τρίτης ήταν αποθέωση των αισθήσεων.
Στο μέγκα ο θεοδωράκης είχε καλεσμένους τον μάνο που ήθελε να κατέβει ο στρατός, έναν αλφακαπίτη που πάσχιζε να διαφοροποιηθεί και πιάστηκε από αυτό το τελευταίο και τον μαρκουλάκη που έψαχνε λόγο ύπαρξης, αλλά έβλεπε δίπλα του ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δηλ η σώτη τριανταφύλλου...

Η σώτη εκείνο το βράδυ ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια:
"μην κάνετε σαν τους κνίτες, που πιάνονται από τσιτάτα και διαστρεβλώνουν το νόημα". Και έκανε θαυμαστές από την πρώτη ατάκα.
Πληρωμένη απάντηση στον προβοκάτορα θεοδωράκη που τη ρώτησε για ένα κείμενο που είχε γράψει στην εναλλακτική άθενς βόις, όπου έκανε κριτική στον κόσμο των εξαρχείων.
Γαμώτο γιατί να μην είμαι εναλλακτικός σαν τη σώτη;
Όχι σ' ώτη με ζωγραφίζει παύλα τελεία.

Την ίδια στιγμή στον αντένα ο δελαστίκ μου έδιωχνε όλες τις τύψεις για την κανέλλη. Δίπλα του εξεμούσαν τον οχετό τους βελόπουλοι, μιχαλολιάκοι, νοικουκυραίοι κι έλεγα: δε μπορεί, τώρα θα ξεσπαθώσει ο γιώργαρος να βάλει κάθε φασίστα στην τρύπα του.
Κι όταν άνοιξε το στόμα του έμεινε ανοιχτό το δικό μου με όσα άκουγα.

Οι νοικουραίοι είναι φυσικό να εξεγείρονται και να προστατεύουν τις περιουσίες τους. Με άλλα λόγια ησυχία, τάξη κι ασφάλεια (να δέσει με το πατρίς-θρησκεία της λιάνας).
Κι επίσης: ο κόσμος θέλει μεταρρυθμίσεις, αλλά με άλλο περιεχόμενο.
Θα τον ήθελα στο κκε, αλλά αυτός το πολύ για πασόκ να πάει.
Στο έθνος πάντως έγραψε πιο σόι πράγματα. Όλως παραδόξως εκτός γραμμής μας.

Πιο πριν είχε βγει ο μιχαλολιάκος να διαψεύσει για τους χρυσαυγίτες στην πάτρα. Και τελείωσε με σενάρια αποσταθεροποίησης και πορτοκαλί επαναστάσεις!
Με τον σφο που τα βλέπαμε μαζί, συμφωνήσαμε. Είναι ανάγκη των καιρών να επανασυστήσουμε την οπλα. Κι όποιον νοικουραίο πάρει ο χάρος.

Ωστόσο το βραβείο του ήρωα της ναζιστικής προπαγάνδας το κερδίζει άνευ συναγωνισμού η σοσιαλφασιστική (μ)αυριανή.
Με πρωτοσέλιδα που φτύνουν αυγά φιδιών.

Τη δευτέρα υπέρτιτλος: οι γονείς των πιτσιρικάδων να φροντίσουν να μαζέψουν τους κανακάρηδές τους και να τους στρώσουν στο διάβασμα, όχι να τους έχουν αμολητούς στους δρόμους να σπάνε μαγαζιά.
Την τρίτη βασικός τίτλος: οι πιτσιρικάδες διέλυσαν το κράτος, οι κουκουλοφόροι έκαψαν την αθήνα.
Και την επομένη της κηδείας του αλέξη:
Ξεσηκώθηκαν οι πολίτες σε πάτρα και λάρισα, για τους χρυσαυγίτες που βγήκαν στους δρόμους. Στον υπέρτιτλο δεν ξεχνούσε να επικρίνει και τους εργατοπατέρες που δεν ανέβαλαν την απεργία.

Στο χτεσινό φύλλο καλούσαν ανοιχτά τον καραμανλή να κάνει ό,τι κι ο σαρκοζί στη γαλλία για να κερδίσει τις εκλογές.
Σήμερα είχαμε και την πολιτική ερμηνεία των γεγονότων για επιστέγασμα:
Θέλουν να ρίξουν τον καραμανλή οι αμερικανοί και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους. Στον υπότιτλο κάνουν λόγο και για τα λόμπι της ουάσιγκτον.

Στο ίδιο πρωτοσέλιδο προβάλλουν και τις δηλώσεις της αλέκας στο δελτίο του άλτερ: υπάρχουν δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα παγκοσμίως. Το ένα αντιμετωπίζει τα λαϊκά κινήματα με τους μασκοφόρους και τους κουκουλοφόρους και ο πυρήνας τους έχει σχεδιαστεί εκτός ελλάδας.

Αυτό το παραμύθι το έχουν μάθει από την εποχή του ανδρέα. Σε κάθε στραβή ξεκινούσαν την κασέτα για τα ξένα κέντρα αποφάσεων, για χαλκεία εις βάρος της αλλαγής και για πράσινα άλογα (ο όρος πορτοκαλί επαναστάσεις δεν είχε φορεθεί ακόμα).
Τότε τουλάχιστον είχε δράκο και κάποιοι το τρώγαν. Τώρα το φυσικό αέριο του πούτιν δεν πείθει.

Η σφισσα πάντως στο νικαλάι χατζηνικαλάι εβαλε τα πράγματα στη θέση τους με ιστορικές φράσεις. Τύπου: σήμερα είναι μια άλλη μέρα κι αύριο μια άλλη. Ταξικά και ξάστερα.

Ο λογικός συνειρμός είναι το μια μέρα πριν νωρίς, μια μετά αργά. Κάπου το μπέρδεψε και το άφησε στη μέση.
Εγώ όμως την αλέκα την εμπιστεύομαι, δεν το χάφτω πως μπερδεύτηκε. Το εννοούσε.
Μένοντας έτσι πιστή στη γραμμή του μαρξισμού-βουδισμού.
Όπου κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα. Η πρώτη της υπόλοιπης ζωής σου. Το ίδιο και κάθε απάντηση.
Αναλύεται κι από κάτω, στο βερμπαλάιζ ιτ.

Μετά από αυτά πήγα πολυτεχνείο να πάρω καθαρό αέρα.
Τα γέλια μείναν, αλλά ήρθαν και κλάματα μαζί. Και δεν ήταν από χημικά.

Πέρα από την ηλιθιότητα κάποια μπάχαλα είχαν και φαντασία.
Στο φουαγιέ του πολυτεχνείου αποκεφάλισαν έναν κούρο (άγαλμα δηλ). Το πουλί του έλειπε από παλιά, τώρα πήραν και το πάνω κεφάλι. Εκδίκηση για τα κεφάλια του άρη και του τζαβέλα. Το εξέθεσαν στην κεντρική πλατεία των τρικάλων για παραδειγματισμό.
Εγώ πάντως το καταγγέλω ως προβοκάτσια. Του μητσοτάκη κατά πάσα πιθανότητα.

Οι ερμοκοπίδες ζουν, αυτοί μας οδηγούν. Με ανακοίνωσή τους στον ελεύθερο πάπυρο ανέλαβαν και την πολιτική ευθύνη της πράξης.
Χαμένη στις ρίζες της ιστορίας μας η ιστορία του αναρχικού κινήματος. Αλλά ο λιακό αυτά δεν τολμά να τα πει...

Από την άλλη παίζει να βρήκαμε τον αλκιβιάδη της εποχής μας. Ο οποίος ήταν ο πρώτος διπλός -ου μην και τριπλός- πράκτορας της ιστορίας. Και με το κρεμλίνο και με τον λευκό οίκο. Και νουνού και λάιτ. Γειασαν του μάγκα...

Στον τοίχο παραπέρα κάποιοι εντόπιζαν το βασικό εχθρό:
γιατί δεν πεθαίνει το κκε; 90 χρόνια περιμένουμε.
Καλύτερα όμως να σε μισούν παρά να αδιαφορούν για σένα.
Άσε που κατά βάθος πιστεύω μας αγαπάνε. Τι νόημα θα είχε η ζωή τους χωρίς εμάς;

Πιο κάτω με πνεύμα εξεγερσιακό από το μάη του 68 ένα σύνθημα στον τοίχο ζητούσε ντανταϊστική παιδεία.
Με συγγράμματα του μαυρουδέα προσθέτω εγώ.
Εκρηκτικό κοκτέιλ. Η πιο προωθημένη πρόταση που έχω ακούσει στον χώρο της παιδείας. Το ανώτατη, πανεπιστημιακή ή τριτοβάθμια είναι ψευτοτρίλημμα.

Και λίγο πιο εκεί, το αποκορύφωμα.
Ξέμπαρκο σύνθημα, όχι κάτι εμπνευσμένο.
Σημασία όμως δεν έχει τι έγραφε, σημασία έχει ποιος υπέγραφε.
Υπογραφή: Εγώ. (ολογράφως και προς εμπέδωση: εγώ).
Μεγάλο παληκάρι. Με συγκίνησε...

Κερασάκι:
το πραγματικά καλύτερο το είπε ο βελόπουλος.
Στα εξάρχεια εκτρέφεται το αυγό του φιδιού(!!!).
Τι χάσαμε ρε πούστη μου τρεις μέρες που δεν έβγαινε το λαος στην τηλεόραση...

Κι ο δελαστίκ κοιτούσε στωικά...

Verbalise it

Λαϊκή εξέγερση, Έτος 1, ημέρα 4η.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Μετά την κυριακή που είναι μέρα αργίας κι ανήκει στην κανέλλη, κατεβήκαμε τελικά τρεις σερί μέρες στους δρόμους. Καλύτερη φετινή επιδοση που λεν και στο στίβο.

Είχα μια απορία τι είδους συνθήματα θα φωνάζαμε. Τελικά κάτι βρήκαμε.
Για πρώτη φορά στα χρονικά άκουσα σε πορεία μας το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Επιτέλους!
Να αγιάσουν τα στόματα των μαθητών που το φώναζαν.
Αν δεν ήταν κι αυτοί...

Δώσαμε έτσι μια πρώτη απάντηση στην κρατική καταστολή.
Σύμφωνα και με τις αρχές του δημιουργικού μαρξισμού-βουδισμού, κάθε μέρα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Έτσι κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα. Και κάθε απάντηση είναι η πρώτη. Όπως κι η προηγούμενη κι η επόμενη.
Περίπου όπως στη μέρα της μαρμότας.
Κάθε μέρα θα ξημερώνει η ίδια αναπαράγοντας το γνωστό φαύλο κύκλο. Μέχρι να τον σπάσουμε με επανάσταση.

Φέρτε τα ματ ψηφίστε τρομονόμους
εμείς για μία ώρα θα είμαστε στους δρόμους.
Πορεία σε φαστ φόργουορντ. Την ημέρα της κηδείας το κάλεσμα ήταν για τις 12.30. Κι η πορεία είχε τελειώσει μιάμιση με το ρολόι. Ώρα ελλάδας.
Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε.
Και μετά σύντροφοι διαλυόμαστε -συγκροτημένα- γιατί έρχονται κι οι άλλοι. Που αυτούς θα τους ψεκάσουν οι μπάτσοι.

Ούτως ή άλλως κι οι σφοι δεν πολυνιώθαν. Βαριεστημένοι, σε στιλ αγγαρείας. Σα να είχαμε μαζευτεί για αλληλεγγύη σε κάποιον τρίτο, άσχετο. Όχι για δικό μας θέμα που έπρεπε να σηκωθεί πάση θυσία.
Τη δευτέρα δε στήθηκε ούτε μικροφωνική! Το ψήφισμα διαβάστηκε από τη ντουντούκα.

Οι άλλοι πάλι στο αντισπαρτιατικό μέτωπο πιστεύουν ότι ζουν τα δικά τους δεκεμβριανά.
Στο συντονιστικό συνελεύσεων ένας αρασίτης είπε ότι αυτός θα είναι ο τρίτος γύρος του φοιτητικού κινήματος.
Κι ως γνωστόν ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός.

Σήμερα στο εργατικό κέντρο -όπου μεταφέρθηκε το στρατηγείο της εξέγερσης από το δικηγορικό- ο αρχιναρίτης δήλωσε πως βρισκόμαστε στο στάδιο όπου κάθε μέρα μετράει σα μήνας. Χωρίς μικρόφωνο, για να μπορεί να τσιρίζει.
Ξέχασε να πει ότι οι από πάνω δε μπορούν κι οι από κάτω δε θέλουν. Τα ακούς αυτά και βγαίνοντας από τη μπεναρόγια στον καθαρό αέρα περιμένεις να δεις κανά λευκοφρουρό στη γωνία για να τον φας.

Ωστόσο η προυντονική πτέρυγα του κινήματος παραμένει πλειοψηφούσα. Τους μαρξιστές παίζει να τους σφάξανε γιατί δε βλέπω πολλούς.
Ένας ηρωικός κομμουνάρος αγνώστων λοιπών στοιχείων είπε να πάμε στις γειτονιές με όλα τα μέσα: φυλλάδιο, εξορμήσεις, κλείσιμο δρόμων, οδοφράγματα...
Εγώ λέω να ξεκινήσουμε με το τελευταίο. Κι άμα δεν πιάσει δοκιμάζουμε και τα υπόλοιπα. Μην κάνουμε εκπτώσεις εξ αρχής.

Ευτυχώς οι γειτονιές προς το παρόν τη γλίτωσαν. Γιατί υπάρχουν πολλές ωραίες προτάσεις και το δυναμικό διαχέεται.
Στο τελευταίο συντονιστικό συνελεύσεων μέτρησα και συγκέντρωσα τις εξής: να πάμε στην καμάρα να στήσουμε μικροφωνική που θα ενημερώνει τον κόσμο, να πάμε στη λεωφόρο νίκης να κλείσουμε το δρόμο, να μείνει μια ομάδα για να συντάξει ένα κείμενο κι ένα δελτίο τύπου, να επιστρέψουμε στο δικηγορικό σύλλογο, να πάμε στο φυσικό όπου παίζει ένα σκηνικό με κάτι μπάχαλα, σε δυο-τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς και να τους καταλάβουμε συμβολικά για να μεταδώσουν κάποια πράγματα, στην καμάρα και πάλι για να διώξουμε άλλα μπάχαλα, στις καταλήψεις των σχολών μας για να είναι μαζικές και στις συνοικίες -τούμπα, χαριλάου και συκιές- για να κάνουμε εξορμήσεις στον κόσμο.
Δεν είχε πέσει ακόμα η ιδέα της ετ-3 που συγκεντρώνει κάθε φορά αρκετούς θαυμαστές-νοσταλγούς.

Τελικά το ναρ υλοποίησε αυτό που είχε κατά νου, να επιστρέψει δηλ στο δικηγορικό κι ο κόσμος ακολούθησε. Εμάς όταν το κάνουμε γιατί μας λένε σταλινικούς που καπελώνουν;
Κατ' αναλογίαν του κόκορα του αρκά που όταν μαθαίνει τι είναι τα ερμαφρόδιτα [κάνουν έρωτα με τον εαυτό τους] αναρωτιέται γιατί τον φωνάζουν μαλάκα για τον ίδιο λόγο.

Μετά από κάποια χρόνια, έχω πιστεύω την πείρα να ξεχωρίζω κομματικά στελέχια. Κι οι δήθεν ανέμελες φιλικές κουβέντες ανάμεσα σε ναρίτες και νεολαίους νΚαπελεύθερους κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι γραμμή καθοδήγας.
Οι άλλοι στην αίθουσα είναι αθώοι, δε δίνουν σημασία. Αλλά στους παλιούς κνίτες δε ξεφεύγουν κάτι τέτοια.
Όπως είπε κι ένας άλλος πρώην: δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
Σωστά. Μεταλλάσσεται μόνο.

Ο ανένταχτος κόσμος πάλι προσπαθεί να τα δει όλα αυτά σφαιρικά, ψύχραιμα και διαλεκτικά.
Θέλει βία, αλλά όχι τυφλή, θέλει σύγκρουση, αλλά όχι μπάχαλα. Αυτή η διαλεκτική αντίφαση λύνεται με τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τον δύο πόλων και συνοψίζεται στον διαλεκτικό όρο οργανωμένα μπάχαλα.

Όταν ζήτησα στον επινοητή του όρου να σχολιάσει τα μπάχαλα που γίνονται είπε ότι είναι και καλά και κακά. Κι ότι αυτό είναι η διαλεκτική. Είναι και μη είναι ενιαία.
Σωστά. Εξάλλου, αν θυμάμαι καλά, το ουδέν κακό αμιγές καλού το 'χε πρωτοπεί ο χέγκελ. Ο πρώτος νόμος της διαλεκτικής μπροστά από την άρνηση της άρνησης.
Αλλά αυτός το είχε βάλει με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
Χρειάστηκε να έρθει ο μαρξ να το θέσει σωστά με νέα διατύπωση: ουδέν καλό αμιγές κακού...

Οι αντιφάσεις είναι πηγή εξέλιξης, αλλά εγώ με τόσες που βλέπω δεν ξέρω πού να προχωρήσω. Κι αφού οι δικές μας πορείες τελειώνουν νωρίς προλαβαίνω και πηγαίνω και στις δύο.
Αυτό θα πει αγώνας...

-Ναι, αλλά εμείς σύντροφε με ποιους είμαστε;
-Με το δίκιο...
Κι είναι γνωστό ποιοι το έχουν...

Υγ: Ο τίτλος είναι αφιερωμένος στους αυτόκλητους εκπροσώπους των τελευταίων με το δίκιο.

Ανταπόκριση από το Σμόλνι

Τα αυτονόητα για τη δολοφονία του 15χρονου παιδιού δεν χρειάζονται. Αν και, καμιά φορά, δεν είναι και τόσο αυτονόητα.
Για μένα πάντως ήταν αυτονόητο ότι αν καθόμουν χτες στο σπίτι θα ένιωθα ηλίθιος. Κι αφού την πορεία το μεσημέρι δεν την πρόλαβα, πήγα το βράδυ στη συνέλευση στο δικηγορικό σύλλογο.
Όπου ήταν όλοι. Πλην λακεδαιμονίων.

Το κτίριο του δικηγορικού στη διαγώνιο επιλέχτηκε σε σχέση με το πανεπιστήμιο για μια σειρά λόγους. Είναι στο κέντρο της πόλης, τονίζει ότι η υπόθεση δεν αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά όλη την κοινωνία και έχει μια μορφή ασύλου που δε μπορεί να παραβιαστεί χωρίς να το ζητήσει ο σύλλογος (που τηρεί στάση πόντιου πιλάτου, αλλά τουλάχιστον δε σκοπεύει προς το παρόν να ζητήσει την άρση).

Το κτίριο από χτες το απόγευμα τελεί υπό κατάληψη. Στην ουσία είναι κάτι σαν το στρατηγείο της εξέγερσης (sic) και στα μάτια μου μοιάζει με ένα μικρό σμόλνι.
Περισσότερο βέβαια κι από τους λένιν της εποχής μας -μια φορά, κατά φαντασίαν επίδοξοι διάδοχοι υπάρχουν- ζητούμενο είναι η σύνδεση με την εργαζόμενη κοινωνία.

Γιατί κι εδώ ισχύει το λατρεμένο κλισέ αστείο που λένε οι ινστρούκτορες για τις όβες. Αν μπει ζήτημα για έφοδο στα ανάκτορα θα ψηφιστεί ομόφωνα (αφού εξηγήσουν οι μισοί στους άλλους μισούς τι σημαίνει αυτό). Το θέμα είναι ποιος θα ακολουθήσει (από την όβα και γενικώς).
Αν βρέξει πάντως θα ξεκινήσουμε την εξέγερση σε κλειστό χώρο. Αυτό το συμφωνήσαμε.

Στη συνέλευση τέθηκαν τα ζητήματα που δεν έλυσε η πρώτη διεθνής.
-Κράτος ή κυβέρνηση;
-Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων ή κάτω το κράτος;
-Μα το πρώτο το λέει και το πασόκ.
Εκεί το πράγμα έμπλεξε, γιατί πασόκ δεν υπήρχε την εποχή της πρώτης διεθνούς και προέκυψαν καινούρια δεδομένα.

Όσο νύχτωνε ο επαναστατικός ζήλος ανέβαινε κατακόρυφα.
Διασταυρωμένο ράδιο-αρβύλα για χρυσαυγίτη μπάτσο, να γίνει της πουτάνας σε κάθε πόλη, αστικό μπλοκ εξουσίας -στο οποίο απ' ό,τι κατάλαβα μάλλον ανήκουμε κι εμείς-, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.
Το τελευταίο το είπε ναρίτης. Μετά από αυτό πιστεύω πως τα έχω ακούσει όλα σε αυτή τη ζωή.

Ως έννοια είναι σμπάρος πολυτρύγωνος.
-Βάλλει κατά του κοινοβουλευτισμού. Δε μπορεί να μας τη βγαίνουν απ' τα αριστερά οι ανάρχες. Τι σόι αριστερισμός θα είναι αυτός; Τζάμπα τα έγραφε ο λένιν;
-Βάζει λίγο ολοκληρωτισμό, που μια δόση πάντα χρειάζεται.
-Παραπέμπει στην ανάλυση περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που είναι πάντα καλτ κι επίκαιρη και τη βρίσκεις μπροστά σου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις.

Εγώ πάλι είμαι με τον ολοκληρωτικό βερμπαλισμό. Δική μου θεωρία.
Κι η πλάκα είναι ότι μου την ενέπνευσαν αυτοί που μιλούσαν ντεμέκ πιο πολιτικά και δεν κάνανε επίκληση στο συναίσθημα.
Ευτυχώς δεν ήταν καλλιστεία γραφικότητας. Δύσκολη επιλογή για το νικητή.

Παρά την κυριακάτικη αργία, εργαζόμενοι δεν υπήρχαν. Μόνο δυο τρεις ναρίτες συνδικαλιστές από τους δασκάλους κι ένας συριζαίος.
Ο κίνδυνος να παραμείνει όλο αυτό φοιτητική κατά βάση υπόθεση δυστυχώς είναι ορατός.

Η ίδια η συνέλευση έμοιαζε με φοιτητικό συντονιστικό. Το ίδιο ανούσιο, αλλά λιγότερο εξαντλητικό από το μαϊούνη. Ίσως γιατί η αίθουσα δε μας χωρούσε όλους κι έμειναν οι αμετανόητοι που θέλαν πραγματικά να ακούσουν.
Και αισθητά πιο σύντομο γιατί βγήκαμε στο δρόμο για συμβολικό αποκλεισμό του δρόμου.

Το οποίο παίζει να έγινε για να μαγειρέψουν στο ενδιάμεσο οι ναρίτες (που είχαν καταλάβει και το "ανοιχτό" προεδρείο της συνέλευσης) και να συνθέσουν το τελικό κείμενο.
Όσο δρομο-κλείναμε οι μεν, οι δε δρομο-λογούσανε τις εξελίξεις.
Σε αυτές τις συνδικαλιές οι αναρχικοί υστερούν αισθητά. Ενώ οι άλλοι τα έχουν φάει με το κουτάλι απ' τα διήμερα (της/των) εαακ.

Την εικόνα όμως ο κόσμος την παίρνει στον καναπέ του (και ζωντανή σύνδεση με σμόλνι δεν έχουν κάνει ακόμα).
Εκεί [στην τιβί] όπου του γανιάζουν το κεφάλι με τα επεισόδια και την τυφλή βία και καταλήγει με μυωπία στο ταξικό του κριτήριο (βλέπει μόνο ό,τι είναι κοντά και άμεσο). Ή στην καλύτερη με αστιγματισμό. Όπου κάτι βλέπεις αλλά θολά.

Εκεί όπου η λιγότερο χυδαία εκπομπή ήταν ένας χαρούμενος στο άλτερ μετά το πάρτι της ζωής μας.
Κι εκεί στο πάνελ του, ο πιο αριστερός ήταν ένας ηθοποιός της σχολής ρετιρέ. Ο μόνος που είχε κάποιο ήθος και δικαιολόγησε κάπως το πρώτο συνθετικό της δουλειάς του (πώς να μην έχεις ήθος άμα έχεις συνεργαστεί με δαλιανίδη);

Για αυτό το κκε δεν θα κουραστεί να το λέει.
Όσο δεν ψηφίζουν όλοι κκε και δε συντονίζονται με 902 να δουν καραχάλιο και κώστα τσίφτη, οι αρνητικοί συσχετισμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, στο σμόλνι της πετρούπολης του 17 η φίρμα ήταν ο τρότσκι. Κι ο λένιν ερχόταν πάντα νικητής κι εκ των υστέρων, όταν τα πάντα είχαν κριθεί.
Χωρίς τις οργανώσεις των μπολσεβίκων που ετοίμασαν τον οκτώβρη η μορφή του λένιν από μόνη της δε θα έφτανε. Αλλά κι αντιστρόφως.

Μια μεγάλη αδυναμία του κινήματος είναι ότι από τη μια υπάρχουν οι πρωτοπορίες του αυθόρμητου, που ούτε να το οργανώσουν μπορούν, ούτε είναι σε θέση να του δώσουν τα χαρακτηριστικά που θέλουν.
Απ' την άλλη αυτοί που θα μπορούσαν δε θέλουν. Έχουν κόψει από καιρούς σχέσεις με το αυθόρμητο και διατηρούν την καθαρότητά τους με ντιξάν και μέλανα ζωμό.

Η συνέχεια θα δείξει τα όρια και τις δυνατότητες.
Ο χρονικός ορίζοντας είναι καταρχήν ως την τετάρτη. Εκεί θα φανούν οι διαθέσεις και οι τάσεις για περαιτέρω κλιμάκωση, ή για ξεφούσκωμα.

Υστερόγραφα
1. μπήκε ήδη μπροστά ο παπούλιας κι όλο το βαρύ πυροβολικό από τις δημοτικότητες στα γκάλοπ. Που πάει να πει -σε αυτή τη γλώσσα τη βουβή- ότι δεν βαστάνε καθόλου καλά.
Ρε λες όντως να πέφτει η κυβέρνηση;
Πάντως αν τους τελειώσουν κι οι πολιτικοί μαϊντανοί ας δανειστούν από την τηλεόραση άλλους να τους στηρίξουν.

2. πίστευα ότι το βραβείο καραγκιόζη το παίρνει χωρίς συναγωνισμό ο χέρι-χέρης με τις δηλώσεις για πρεζόνια και παιδιά που βγαίνουν από μάνες.
Κρεμόμουν απ' τα χείλη του να πει και για αυτούς που δε βγαίνουν από μάνες -αλβανοί, μετανάστες κτλ- αλλά τελικά τίποτα. Απογοήτευση...

Όμως το βραβείο τελικά, το αξίζει ο προκόπης για τη συγκλονιστική δήλωση.
Η αφαίρεση ζωής δε συγχωρείται στη δημοκρατία.
Δάκρυσα...
Η αφαίρεση εγκεφάλου;

3. η αλέκα είπε ότι το θέμα δεν είναι η εκδίκηση. Μπράβο συντρόφισσα ως εδώ καλά. Κι ότι τα επεισόδια είναι βούτυρο στο ψωμί της κρατικής καταστολής. Χμμ... Εννοείται αυτό το απόσπασμα έπαιξαν όλα τα κανάλια.
Ευτυχώς δεν είπαμε για προβοκάτσια. Ακόμα.

Δε πα να 'λεγε ο λένιν για μια μέρα πριν, μια μετά αργά κτλ.
Το 'λεγε για τις συγκεκριμένες συνθήκες. Κάθε πράγμα στον καιρό του.
Οπότε μία μέρα μετά, με γοργά αντανακλαστικά διαδηλώνουμε ενάντια στην κρατική καταστολή. Συγκέντρωση στο άγαλμα βενιζέλου, τη στιγμή που το αντισπαρτιατικό μέτωπο καλεί μισή ώρα μετά στην καμάρα.
Οπότε πρώτα στη δική μας -που συνήθως είναι και σύντομη- και μετά μια βόλτα από το σμόλνι.
Ενάντια στον χωροφύλακα, ενάντια και στον αστυφύλακα.
Κι επίσης, και νουνού και λάιτ...

Κομμουνισμός ή αλυσίδες

Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα.

Καλά τα λέγαμε. Συγκλονιστική κι η φωτογραφία.
Το θέμα είναι τι μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη μέσα σε δύο μήνες και το φλεβάρη του 45 προτιμήσαμε τις αλυσίδες από τα όπλα.
Όσες φορές κι αν το σκεφτείς, ό,τι επιχείρημα κι αν κρατάς για τους απ' έξω, όσο κι αν με το πες-πες τα πιστεύεις κι εσύ στο τέλος, τις περισσότερες φορές σταματάει ο νους κι απάντηση δε βρίσκεις.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Η τυραννία ντύθηκε λάιφ-στάιλ, οι αλυσίδες γίναν φανταχτερές κι ο κόσμος τις φοράει οικειοθελώς σαν κόσμημα και καμαρώνει. Ή τέλος πάντων αν όχι οικειοθελώς συναινετικά. Που δεν έχει και μεγάλη διαφορά.

Η μόνη φορά που ήθελε να τις σπάσει και το προσπάθησε ήταν τότε.
Κι εμείς είχαμε τα κλειδιά. Αλλά τι τα κάναμε;
Τα δώσαμε στο λύκο για να φυλάμε από κοινού το ποίμνιο.
Κι ο λύκος μας έφαγε μαζί με τα κλειδιά.

Σήμερα οι αλυσίδες παραμένουν στη θέση τους.
Κι ο κόσμος απαθής στη δική του.
Πού και πού νιώθει να τον σφίγγουν κάπως.
Αλλά δε θέλει να τις σπάσει. Το πολύ να τις ξεσφίξει λίγο.
Άσε που κάποιοι πείθονται ότι οι αλυσίδες τους σφίγγουν γιατί καλομάθανε κι έχουν παχύνει.

Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.
Αλλά αν γίνει αυτό, κάποιοι θα πέσουν στα γόνατα (με πνεύμα δούλου) και θα ψάχνουν να τις ξαναβρούν.
Ενώ πάνω από τα κεφάλια τους θα πλανάται το φάντασμα της σοβιετίας. Όπου δεν υπήρχαν αλυσίδες. Και δη φανταχτερές. Φρίκη!

Όλα αυτά σαν χτες, 64 χρόνια πριν. Είχαμε επέτειο.
Χρόνια πολλά στη βαρβαρότητα και τους βάρβαρους που γιόρταζαν χτες.
Και σήμερα. Και κάθε μέρα.

Βίτσι-Χριστίνα-Μπαρτσελόνα

Για τον εμφύλιο υπάρχουν δύο βεβαιότητες.
α. δεν είναι σωστός ο όρος εμφύλιος. Αποσιωπά το ρόλο αμερικάνων κι άγγλων.
β. δεν προσφέρεται για αστεία και χαβαλέ.
(Έχω και μια τρίτη βεβαιότητα ότι αυτό το παρά πόδας βασικά δεν το εννοούσαμε, αλλά δεν τη βγάζω παραέξω).

Οι βεβαιότητες όμως είναι σαν τις ατσάλινες νομοτέλειες. Υπάρχουν για να κλονίζονται.
Γιατί αυτό που προσφέρεται για πολύ γέλιο είναι κάτι απόλυτα καλτ ελληνικές ταινίες για τον εμφύλιο (κρατάμε τον όρο για να συνεννοούμαστε) γυρισμένες από μοναρχοφασιστική (sic) σκοπιά.
Όπως το αριστούργημα Γράμμος.

Τι να πρωτοθυμηθώ ψυχή μου. Ακολουθεί ένα μικρό ανθολόγιο.

Τα δεκεμβριανά δεν ξεκίνησαν από την πορεία του εαμ και τους πυροβολισμούς των άγγλων.
Οι εαμίτες γυρίζουν αγρίμια από τα βουνά (το ακούμε πεντ-έξι φορές για να το εμπεδώσουμε). Σκοτώνουν, τρομοκρατούν παντού επικρατεί ερυθρισμός (sic). Είναι φανερό πως το πράγμα πάει για αιματοχυσία. Σπέρνουν τον πανικό φωνάζοντας παντού με χωνιά για το εαμ. Μπορεί να κοροϊδεύετε τώρα γιατί δεν το έχετε ζήσει, αλλά είναι γνωστό πως τα χωνιά είναι ο απόλυτος τρόμος.
Όλα αυτά ταράζουν τους υπόλοιπους καλοκάγαθους έλληνες. Όπως τον πατριώτη ταγματασφαλίτη που βλέπουμε στην πρώτη σκηνή να σώζει με κίνδυνο της ζωής του έναν εαμίτη από τα χέρια των γερμανών.

Για να δέσει το γλυκό χρειάζεται μια μορφή σαν τον καπετάν νικόλα. Που πάλεψε με το εαμ, το έζησε από μέσα και μας σιχάθηκε. Τα βροντάει και σηκώνεται να φύγει, αλλά τον πυροβολάμε πισώπλατα. Αυτή ήταν η μοίρα των έντιμων εαμιτών. Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι σύμφωνα με την ταινία (πάλι καλά που γλίτωσε τη λογοκρισία).

Πριν τον σκοτώσουν, ο καπετάν νικόλας συναντά έναν άλλο πατριώτη ταγματασφαλίτη που κρατάμε αιχμάλωτο. Τον αναγνωρίζει γιατί παλιά ο πατέρας του δούλευε στα χωράφια του. Κι ενώ περιμένεις να τον σκοτώσει για να βγει ταξικό μήνυμα, τον αφήνει να φύγει. Το παίρνουν χαμπάρι οι δικοί μας και τον κατηγορούν για προδοσία. Αλλά ο καπετάνιος φουντώνει και πετάει τη θρυλική ατάκα:
-Φράξια ο καπετάν νικόλας; (!!)
Αφού δεν ξέρεις ρε φίλε τι σημαίνει, τι το βάζεις; Άστο καλύτερα.

Σε αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή του ο άρης βελουχιώτης! Που εκπροσωπεί τα αγρίμια που πιστεύουν ότι η συμφωνία της βάρκιζας είναι φιάσκο και ξαναβγαίνουν στο βουνό -μόνο εκεί μπορούν να ζουν τα αγρίμια. Και φωνάζει φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους στους οποίους περιλαμβάνει και τα κέρατα την ηγεσία, που πήρε έξι υπουργεία και μας πούλησε.
Κάτι που μας δείχνει ότι η αρχική μορφή του γνωστού συνθήματος ήταν τρία χρόνια αντίσταση αγώνας και θυσία και όλα τα πουλησατε για έξι υπουργεία.

Πιο μετά ο άρης κάνει λόγο και για 200 χιλιάδες στρατό απ' έξω που είναι έτοιμοι να μπουν την κατάλληλη στιγμή.
Να λοιπόν, οι σοβιετικοί δε μας πρόδωσαν. Είχαν έτοιμο 200 χιλιάδες στρατό να στείλουν. Η βάρκιζα ήταν απλώς ένας ελιγμός. Οι αντισοβιετικοί μύθοι καταρρρέουν.

Η ταινία μας δείχνει τον άρη λίγο μετά το λιτόχωρο. Το ότι το λιτόχωρο έγινε μάρτη του 46 ενώ ο άρης πέθανε ιούνη του 45 είναι λεπτομέρεια. Όπως λεπτομέρεια είναι ότι στην ταινία ο άρης αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα -κι ενώ τον καλούσαν ευγενικά να παραδοθεί.
Και τα κομμένα κεφάλια του άρη και του τζαβέλλα; Κομμουνιστική προπαγάνδα. Εξάλλου μετά την χειροβομβίδα πώς να είχε απομείνει το κεφάλι;

Το αγρίμι-πρωταγωνιστής της ταινίας φτάνει προς το τέλος του εμφυλίου να δικάζει τον εθνικόφρονα αδερφό του που κατηγορείται για δράση κατά του κκε. Υπογράφει με πόνο ψυχής και τρεμάμενο χέρι την απόφαση, αλλά οι τύψεις δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Μες στο μυαλό του ακούει τις φωνές της μάνας του και του αδερφού του να τον φωνάζουν κάιν και φονιά. Κι εμείς τις ακούμε μαζί του καμιά εικοσαριά φορές για να το εμπεδώσουμε. Ούτε σουξέ του καρβέλα να 'τανε.

Αυτό εν παρόδω μου θυμίζει μία από τις αντιφάσεις της παλαιάς διαθήκης. Αφού όλοι είμαστε γόνοι του αδάμ και της εύας στην αρχή δεν υπήρχε αιμομιξία; Αλλά ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό, ο κάιν με τον άβελ μετά πώς έκαναν παιδιά; Με την χάρη του θεού; Αλλά ακόμα κι αν ήταν αιμομίκτες ομοφυλόφιλοι που τεκνοποιούσαν με τη θεία χάρη το πράγμα πάλι χωλαίνει γιατί ο κάιν τον σκότωσε τον άβελ (μήπως επειδή τον απατούσε;). Άρα δε μπορεί να έκανε μαζί του το παιδί. Τι μας μένει λοιπόν; Να έκανε τα παιδιά του με την εύα. Άρα καραμπινάτη αιμομιξία που έξηγεί πώς υπάρχει τόση καθυστέρηση σε αυτό τον κόσμο και βγαίνουν τέτοιες ταινίες.
Πάντως οι γνώστες του χώρου με ενημέρωσαν ότι το πρόβλημα λύνεται με την εμφάνιση από το πουθενά μιας άσχετης κοπέλας. Και κάπως έτσι εξηγείται στην παλαιά διαθήκη και η εμφάνιση των μαύρων.

Επιστροφή στο βουνό και στο επαναστατικό λαϊκό δικαστήριο. Με συνοπτικές διαδικασίες κι ενώ τα αγρίμια που παρακολουθούν τη δίκη φωνάζουν συνέχεια θάνατος, θάνατος βγαίνει η ετυμηγορία. Έχει προηγηθεί μια φοβερή απολογία του κατηγορούμενου που μετατρέπεται σε κατήγορος των ερυθρών, μπροστά στην οποία η απολογία του μπελογιάννη και των συντρόφων του ωχριά.

Ο λαϊκός επίτροπος ανακοινώνει την απόφαση και ρωτάει αν έχει να προσθέσει κανείς κάτι.
Εγώ, ακούγεται η φωνή της μαυροφορεμένης μάνας!! Κι ακολουθεί ένας δεκάρικος μελό λόγος.
Μα πώς βρέθηκε πάνω στα βουνά; Είχε ξεμείνει από την αποστολή του οηε; Τι γινόταν εκεί, μπάτε σκύλοι αλέστε ήμασταν;
Κι ύστερα μας έφταιγε το στιλέτο του τίτο...

Το τέλος το ξέρετε. Κι από την άλλη πάλι όχι.
Ο γράμμος πέφτει, αλλά χωρίς πολλούς σκοτωμούς -πέρα απ' τα δύο αδέλφια. Οι δυο στρατοί συμφιλιώνονται, πετάν τα όπλα και δίνουν τα χέρια αδελφωμένοι.
Ε, ναι τους αντάρτες του δσε τους περίμενε γενική αμνηστία και ζωή χαρισάμενη. Τι είχαν να χάσουν αν παραδίδονταν;

Εμένα πάντως η ταινία με απογοήτευσε. Δεν είχε ούτε έναν εαμοβούλγαρο σλάβο για να δείξει ποιοι πραγματικά ήμασταν.

Υστερόγραφα:
1.υπάρχει μία ακόμη κορυφαία σκηνή από άλλη ταινία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με το νίκο γαλανό αντάρτη του ελας να κρατάει υπό την απειλή όπλου καμιά δεκαριά εθνικόφρονες. Το απλό κι αυτονόητο θα ήταν να τους γαζώσει, αλλά η ταινία είναι καλτ κι έχει άποψη. Έτσι, αφού τους βάζει ο γαλανός να τραγουδάν όλοι μαζί τον ύμνο του ελας, τους αφήνει πίσω του, απασφαλίζει μια χειροβομβίδα, την πετάει και πριν φύγει φωνάζει: μέρι κρίστμας...
Χωρίς χο-χο-χο.

Όποιος έχει πληροφορίες για την ταινία ή γνωρίζει κάποιο τρόπο να τη βρούμε παρακαλείται να δώσει τα φώτα του.

2.γιατί δε βγαίνουν γαμώτο τέτοιες ταινίες σήμερα;
3.πέρα από κομμουνιστές λάτρεις του καλτ υπάρχει κανείς άλλος που να τις βλέπει;

Όσο υπάρχουν άνθρωποι (αλληλεγγύη)

Κάποια πράγματα συμπληρωματικά στο προηγούμενο. Όχι εν είδει απολογίας - δήλωσης, διευκρινιστικά απλώς.
Εξάλλου οι σφοι παραμένουν βασικό κομμάτι του κοινού του μπλοκ. Είναι κρίμα να τους πληγώσω και να τους διώξω.

Το πρόβλημα της αλληλεγγύης είναι γενικότερο, δεν αφορά μόνο εμάς. Οι αναρχικοί πχ μπορεί να σηκώσουν μια πόλη στο πόδι όταν πρόκειται για δικούς τους συντρόφους ομήρους στα χέρια του κράτους, αλλά για τους υπόλοιπους δε δίνουν δεκάρα τσακιστή, τουλάχιστον έμπρακτα.
Στις δίκες μελών του κκε για παρεμπόδιση νατοϊκών στον πόλεμο της γιουγκοσλαβίας, δεν ήρθε κανείς να εκφράσει αλληλεγγύη. Το ίδιο και σε διάφορα μαθητοδικεία και αγροτοδικεία, όπου δεν ήταν καν όλοι οι κατηγορούμενοι οργανωμένα μέλη. Πλην λακεδαιμονίων, κανένας απολύτως.

Ο κάθε χώρος κοιτάει πάνω απ' όλα τους συντρόφους του. Από εκεί και πέρα η όποια στήριξη είναι σε συμβολικό επίπεδο κι αυτό αν.
Οπότε αν είναι να συγκριθούμε με τους άλλους, μπορεί να βγουμε και καλύτεροι. Το θέμα είναι αν μας ικανοποιεί να μείνουμε σε αυτό.

Κλασικό παράδειγμα μυωπίας είναι οι δίκες 17 νοέμβρη και ελα.
Μπορεί να έχουμε χίλιες δυο ενστάσεις κι επιφυλάξεις για το ρόλο που βαρούσαν αυτές οι οργανώσεις, αλλά αυτό δεν είναι το κύριο. Σε αυτές τις υποθέσεις η εκδίκαση ακόμα κι από αστική νομική σκοπιά ήταν σκανδαλώδης (κορυφή του παγόβουνου η ανάκριση μαρτύρων στην εντατική υπό την επιρροή ουσιών και η επαναφορά της ναζιστικής έμπνευσης έννοιας της συλλογικής ευθύνης).
Ακόμα κι οι συνθήκες κράτησης είναι ελεεινές και αποτελούν ζήτημα που πρέπει να σηκωθεί. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ουσιαστικά έχουμε την πρώτη εφαρμογή του τρομονόμου, δηλ καταδίκη ατόμων -των οποίων η συμμετοχή στις εν λόγω οργανώσεις δεν είναι καν αποδεδειγμένη- με βάση το πολιτικό τους φρόνημα. Κι αν αυτό αφορά σήμερα μεμονωμένες περιπτώσεις, αύριο μπορεί να επεκταθεί κι αλλού. Και στο λαό και στους κομμουνιστές.

Για τους περισσότερους σφους το θέμα αναδεικνύεται ικανοποιητικά από τη στιγμή που υπάρχουν αναφορές στο ριζοσπάστη. Εμένα ας μου επιτραπεί να ορίζω διαφορετικά την έννοια ικανοποιητικά και να θεωρώ ότι η ανάδειξη του θέματος είναι πίσω από τις ανάγκες.
Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ανάδειξη του θέματος είναι ικανοποιητική δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν το εξής απλό: πόσα από τα παραπάνω ζητήματα -που θίγονται ακροθιγώς- ήξεραν βάση του ρεπορτάζ του ρίζου; Και πόσα από άλλες πηγές.

Η αλληλεγγύη δίνεται με βάση το εκάστοτε διακύβευμα. Δεν πηγαίνει με βάση το τι είναι ο άλλος πολιτικά.
Ο παναγιωτάκης πχ μεταξύ άλλων είχε δώσει συνέντευξη στα νέα όπου ευχαριστούσε την ελληνική δικαιοσύνη στην οποία είχε εμπιστοσύνη εξ αρχής. Τη γνωστή τυφλή κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη που κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές εννιά στις δέκα απεργίες και κουκουλώνει τα σκάνδαλα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αλλά οι όποιες αυταπάτες του, δεν αναιρούν στο παραμικρό την ανάγκη στήριξής του απέναντι σε ένα ζήτημα που δεν είναι προσωπικό, αλλά επιχείρηση εκφοβισμού των φοιτητών στο σύνολό τους.
Στα υπέρ του π. ήταν και το γεγονός ότι ποτέ δεν ψωνίστηκε με τη δημοσιότητα. Γι' αυτό και για αρκετό καιρό ήταν γνωστός απλώς ως παναγιωτάκης, όχι με το επίθετό του.

Βεβαίως και μπαίνει πολιτικά το ζήτημα της αλληλεγγύης. Αυτό δε σημαίνει όμως σώνει και καλά ευρύτερη πολιτική συμφωνία σε όλα τα ζητήματα.
Μπορεί λχ να μη συμφωνούμε απόλυτα με τα μέσα που χρησιμοποιούν οι παλαιστίνιοι (αν και η κατοχή δε σου αφήνει πολλά περιθώρια). Πέρα από αυτό δε βάζουν συνολικά ζήτημα επανάστασης και κοινωνικής χειραφέτησης.
Ωστόσο, η συμπαράσταση στον αγώνα τους είναι αυτονόητη.
Αλλά όσο εύκολα κι ανώδυνα συμφωνούμε για αλληλεγγύη σε αγώνες και κινήματα που είναι μακριά μας, τόσο δύσκολα την εκφράζουμε άμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις που ζούμε από πρώτο χέρι.

Η αλληλεγγύη δε δίνεται ακριβώς με όρους. Και πάντως σίγουρα όχι με ανταλλάγματα ή για να βγει πολιτική υπεραξία.
Οι όποιοι όροι πρέπει να μπαίνουν πολιτικά. Στην τελική όμως οι όροι αυτοί διαμορφώνονται μέσα σε ένα κίνημα αλληλεγγύης κι όχι από πριν ως προαπαιτούμενα συμμετοχής. Αν πιστεύουμε ότι ένας αγώνας πρέπει να έχει μεγαλύτερο πολιτικό βάθος δεν έχουμε παρά να μπούμε σε αυτόν και να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά που θέλουμε.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που μπορούσε να βγει πχ στην υπόθεση με τον μπαχόζ προ τριετίας που ζητούσε πολιτικό άσυλο.
Κι αυτό άσχετα με την εξέλιξη του ίδιου του μπαχόζ, καθώς στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον του οι ίδιοι οι αναρχικοί που τον στήριξαν.
Κι άσχετα με το γεγονός ότι οι σφοι των μμε συμμετείχαν κανονικά και φανερά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Όπως λέει και μια φίλη αναγνώστρια ήταν κατάκτησή τους που ήθελε τρόπο. Αλλά κι αρκετό κόπο θα πρόσθετα.

Θα κλείσω με κάτι σχετικά ευχάριστο που δείχνει ίσως και το δρόμο για το μέλλον.
Ο αρσενικός ναρίτης γονιός μου -που χαϊδευτικά αποκαλώ άβερελ- πέρασε από δίκη -η οποία πήγαινε από αναβολή σε αναβολή- επειδή συνελήφθη προ δεκαετίας έξω από ένα εξεταστικό κέντρο του ασεπ, τότε που πρωτοεφαρμόστηκε ο διαγωνισμός-φάρσα.
Στην περίπτωσή του επέμειναν αρκετά. Δεν ήταν καθηγητής κι έτσι δεν ήθελαν να τον αφήσουν χωρίς μια απόφαση που να ποινικοποιεί αυτή τη στάση αλληλεγγύης. Τελικά "γλίτωσε" με ποινή με ανασταλτικό χαρακτήρα.

Μετά τις πρώτες φορές το κίνημα αλληλεγγύης ψιλο-ξεφούσκωσε. Σε αυτές τις φορές πάντως το δικό μας παρόν ήταν μαζικό. Κι από καθηγητές κι από δικηγόρους.
Όσο να πεις η συγγένεια έπαιξε κάποιο ρόλο.
Τώρα δεν ξέρω αν θα έρθουν καν για μένα -που λέει ο λόγος- σε αντίστοιχη περίπτωση οι σφοι κι οι φίλοι.

Δηλ πρέπει να υπάρχει συγγένεια πρώτου βαθμού για να ξεπερνάμε κάποια στεγανά;
Δεν είναι κακό πράγμα η αλληλεγγύη. Κι ας τη δυσφήμησε ο βαλέσα στην πολωνία (οπότε εν μέρει είναι και ζήτημα εξαρτημένων αντανακλαστικών στο άκουσμα και μόνο της λέξης).
Όταν τη δίνεις ενώνεις δυνάμεις και παίρνεις δύναμη κι εσύ.
Άσε που η αλληλεγγύη δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.
Είναι συλλογική ευθύνη να το αποδείξουμε...

Πράσινα παπούτσια και πράσινα άλογα

Ας κάνουμε ένα μικρό ψυχολογικό πείραμα.
Είστε κνίτης/ισσα και αντικρίζετε την παραπάνω φωτογραφία. Ποια είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδρασή σας;
Μεταξύ μας. Μάλλον αρνητική, ε; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το κοντόξυλό μας, δεν ωφελεί.

Για να λέμε και του κνίτη το δίκιο το κακό είχε παραγίνει εκείνο τον καιρό. Τα πράσινα σταράκια είχαν αρχίσει να θεωρούνται πράξη αντίστασης από μόνα τους.
Στο καπάκι άκουγες τον αλαβάνο αυτόκλητο εκπρόσωπο της γενιάς των bloggers, των επτακοσίων και των πράσινων παπουτσιών που είναι το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας στη θέση του γηραλέου, ενσωματωμένου προλεταριάτου.
Και σου ερχόταν να πας στο ληξιαρχείο να αλλάξεις χρονολογία γέννησης για να μην ανήκεις σε αυτή τη γενιά.

Προσωπικά νιώθω αποστάτης (μεταξύ άλλων και) της γενιάς μου.
Χάθηκε ο κόσμος να 'μασταν 20 χρόνια πριν και να 'χαμε προλάβει τα θρυλικά 80'ς...;
Παρόλα αυτά μπλόγκερ έγινα -κι ας το κορόιδευα στην αρχή.
Και τα 700 τα θεωρώ άπιαστο όνειρο επί του παρόντος.
Μόνο στα σταράκια κρατάω αντιστάσεις (φοράω ακόμα μόνο αθλητικά). Κι ας ήταν γραμμή στη σπουδάζουσα λόγω κατσάνου.

Λογικό λοιπόν να την παίρνουν στο χαβαλέ την υστερία με τα πράσινα παπούτσια οι σφοι.
Αν και το θέμα δεν είναι να συγκρίνεσαι με το γιούχου και να βγαίνεις εντάξει. Αλλά να πιάσεις το γιούχου και να το κάνεις συνειδητό μη γιούχου.
Δύσκολα πράγματα.
Ειδικά όταν κάποιοι αποθεώνουν το γιούχου για να το καπελώσουν και μπαίνουν αυτόκλητοι εκφραστές του.

Το χαβαλέ όμως διαμορφώνει συνειδήσεις. Και μετά εκδικείται.
Όπως με τα ειρωνικά χορευτικά για το σύνθημα με τον τεμπονέρα, όπου προφέρεις το ζει σα γάλλος κομμωτής (σόρι για το στερεότυπο). Λογικό είναι μετά να παθαίνεις κολούμπρα όταν πρέπει να το φωνάξεις στις πορείες με τα κοινά πλαίσια.

Μόνο δυο-τρεις σύντροφοι ξελαρυγγιάζονταν από χαρά που μπορούσαν να το φωνάξουν επιτέλους. Ποιος ξέρει πότε θα ξανάχαμε τέτοια ευκαιρία.
Κι άντε να εξηγήσεις μετά -και σε ποιον- ότι ο τεμπονέρας ήταν στο εαμ (όχι σε αυτό του 40. Ούτε στο βήτα το σημερινό). Κι ότι δεν πρέπει να τον χαρίζουμε στους άλλους.

Ε, ναι λοιπόν ο τεμπονέρας δεν ήταν ναρίτης.
Το μαθαίνεις αυτό ως κνίτης (αν το μάθεις ποτέ) και τα στεγανά σου κλονίζονται. Και μετά είναι στο χέρι σου.
Ή να τα γκρεμίσεις μια και καλή.
Ή να τα κρατήσεις, γιατί έτσι έμαθες να σκέφτεσαι και χωρίς αυτά δε μπορείς. Τα 'χεις για πυξίδα.

Έτσι και με τον παναγιωτάκη.
Σατιρίζεις τα πράσινα παπούτσια. Περιμένεις να δεις τον αλαβάνο ή έστω τον τσίπρα με πράσινα σταράκια σε κάποιο αμφιθέατρο για ψηφοθηρία. Και λίγους μήνες μετά πηγαίνεις στις ντάτσες στο ποσείδι για διακοπές και τον βλέπεις [τον παναγιωτάκη] καλεσμένο σε εκδήλωσή μας στην καντίνα.
Ξανακοιτάς να σιγουρευτείς ότι δεν είναι φάρσα.
-Ρε συ, σίγουρα είναι δική μας;

Το μυαλό ταξιδεύει φλας μπακ 80 μέρες πριν.
Έξοδος από το στρατόπεδο, βόλεψε για μια εκδήλωση με το σοβιετικό κυριούλη στο πολυτεχνείο. Φτάνοντας απ' έξω μιλιούνια πλήθος. Πορεία αλληλεγγύης στον παναγιωτάκη.

Ψάχνεις να βρεις το μπλοκ μας, τζίφος. Μπορεί μεμονωμένα κανας σφος με φιλότιμο. Με μέτρα αυτοπεριφρούρησης για τυχόν αναγνώριση.
Οι υπόλοιποι σφοι σε άδεια. Την καθιερωμένη, ανεπίσημη την επομένη των εκλογών.
Πολλή κούραση. Ας τη βάζαν άλλη μέρα την πορεία.

Επιστροφή στη φύση και στις ντάτσες στο ποσείδι.
Η εκδήλωση ξεκινάει. Εσωτερική διαπάλη.
Η φωνή μέσα μου επαναλαμβάνει μονότονα: γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη; Γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη;
Έλα ντε, γιατί δεν ήμασταν;

Υπακούω σαν ζαν ντ' αρκ και κάνω ερώτηση.
Με αθώα διατύπωση. Και σάλτσα ότι δύσκολα σηκώνουμε αλληλεγγύη όταν ο άλλος δεν είναι απ' το χώρο μας. Κι όχι μόνο εμείς. Γενικώς...

Ο βουλευτής από το χημικό απαντά με αυστηρό ύφος.
Γενικά στην αρχή. Με το γνωστό μπρεχτικό ανέκδοτο για τους ναζί.
Στην αρχή ήρθαν και πήραν τους κομμουνιστές. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν και πήραν τους εβραίους. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν εβραίος. Κι όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε μείνει κανείς να αντιδράσει.

Στη συνέχεια και ειδικά. Η κοθ είχε βγάλει ανακοίνωση για το θέμα. Και η κοινοβουλευτική μας ομάδα έκανε μια σειρά επερωτήσεις.
Το τέλος το σκέπασαν χειροκροτήματα. Το απαιτητικό κοινό καλύφθηκε από την απάντηση.
Ναι, αλλά στην πορεία, γιατί δεν πήγαμε;

Γιατί όπως θα 'λεγε κι ο μπρεχτ: στην αρχή ήρθαν και πήραν τους μπλόγκερ. Βγάλαμε ανακοίνωση καταγγελίας. Μετά έπιασαν τη γενιά των 700. Κάναμε επερώτηση στη βουλή.
Κι όταν ήρθαν τελικά να πάρουν κι εμάς, δεν είχε μείνει κανείς για να βγάλει ανακοίνωση και να κάνει επερώτηση.

Σήμερα ήταν να γίνει η δίκη του παναγιώτη κετίκη, αλλά πήρε αναβολή. Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω ακόμα. Πχ αν πήγαν και σύντροφοι στην κατερίνη για συμπαράσταση ή όχι (γιατί οι άλλοι πήγαν).
Πάντως έγραψε σχετικά κι ο ριζοσπάστης. Μπορεί να κορυφώσουμε με καμιά επερώτηση στη βουλή.

Αλληλεγγύη και πράσινα άλογα...

(Συνεχίζεται...)

Δικαίωμα στο όνειρο

Πώς ακριβώς ορίζεται μαρξιστικά η έννοια του δικαιώματος; Ποια είναι η θέση του στο σοσιαλισμό;
Πρόσφατα ξεκαθάρισα πέντε πράγματα πάνω στο ζήτημα και με άξονα αυτά θα κινηθεί το κείμενο.

Αρκετός κόσμος οραματίζεται τον κομμουνισμό ως μία κοινωνία με απεριόριστα δικαιώματα.
Ως ιδέα ακούγεται γοητευτική, ειδικά στους αναρχικούς, μαξιστικά όμως πάσχει σοβαρά.

Η έννοια του δικαιώματος είναι αλληλένδετη με το δίκαιο. Το δίκαιο με τη σειρά του προϋποθέτει έναν μηχανισμό που θα επιβάλλει την εφαρμογή του, με άλλα λόγια το κράτος.
Η προοπτική της αταξικής κοινωνίας όμως δε μπορεί να είναι συμβατή με την ύπαρξη κράτους.

Στο ίδιο σημείο φτάνουμε κι από άλλο δρόμο.
Η έννοια του δικαιώματος έχει κατά βάση αρνητικό περιεχόμενο. Εκφράζει στην ουσία τη διάσταση του είναι σε σχέση με το δέον, το ιδανικό, το οποίο και περιγράφει.
Με άλλα λόγια περιγράφει κάτι που στην πράξη μόνο αυτονόητη κατάκτηση δεν είναι. Για παράδειγμα τα δικαιώματα της γυναίκας υπάρχουν ακριβώς επειδή η ισότητα των δύο φύλων στην πράξη ούτε αυτονόητη είναι, ούτε κατακτημένη.
Αν ήταν δεν θα υπήρχε κανείς λόγος να γίνεται αναφορά σε κάτι αυτονόητο. Όπως πχ δε γίνεται λόγος για δικαιώματα του άνδρα.

Το δίκαιο και το κράτος αποτελούν μια ομολογία της ύπαρξης κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων. Οι αστοί φαντάζονται ότι αυτές οι συγκρούσεις μπορούν να διευθετηθούν εξω-κοινωνικά με ένα είδος σύμβασης, συμφωνίας από τα συμβαλλόμενα μέρη. Εξ ου και τα κοινωνικά συμβόλαια που προτείνουν κατά καιρούς διάφοροι φιλόσοφοι και πολιτικοί ποικίλων αποχρώσεων που δε ξεφεύγουν ωστόσο από το αστικό φάσμα.

Η πιο γνωστή εκδοχή τέτοιου συμβολαίου είναι το κοινωνικό συμβόλαιο του ρουσσώ που παρά το ριζοσπαστικό, προοδευτικό του λόγο η οπτική του δεν ξεφεύγει από τα όρια της αστικής αντίληψης και κοινωνίας.
Η πιο καλτ εκδοχή τέτοιου συμβολαίου είναι το πασοκικό συμβόλαιο με το λαό στα χρόνια του παπατζή. Το οποίο αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν είχε ορίζοντά του το σοσιαλισμό και την αλλαγή. Ή έστω το δεύτερο με κατεύθυνση το πρώτο.

Ο κομμουνισμός φυσικά δεν είναι κανενός είδους σύμβαση, μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να επιβληθεί, ένα ιδεώδες στο οποίο πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Κομμουνισμός είναι η πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.
Και μαζί το κράτος (που μπαίνει στο χρονοντούλαπο μαζί με τα υπόλοιπα παλιοπράγματα των ταξικών κοινωνιών), το δίκαιο και κυρίως το έδαφος που τα δημιουργεί και δικαιολογεί την ανάγκη ύπαρξής τους.

Θεωρώ περιττό να επισημάνω ότι αυτή η οπτική δεν υποτιμά την ανάγκη αγώνα για διέυρυνση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων στον καπιταλισμό. Ίσα-ίσα.
Θεωρώ αντιθέτως πιο ενδιαφέρον να πιάσω μια άλλη θέση που συνάντησα σε μια διαμάχη στο διαδίκτυο.

Σύμφωνα με αυτήν αν αρχίσουμε να γυρεύουμε δικαιώματα στο σοσιαλισμό έχουμε υποστεί μια στρατηγική ήττα γιατί έχουμε υιοθετήσει την αστική δικαιική προσέγγιση. Στη συνέχεια εξηγείται μαρξιστικά για ποιο λόγο δεν υφίσταται η έννοια του δικαιώματος στον κομμουνισμό.
Προσέξτε όμως ένα σημείο (λαθροχειρία κατά τη γνώμη μου). Δεν πρέπει να γυρεύουμε δικαιώματα στο σοσιαλισμό.
Όντως έτσι έχουν τα πράγματα;

Υπάρχουν δικαιώματα στο σοσιαλισμό;
Τρέχα γύρευε, σκέφτηκα όταν αναρωτήθηκα πρώτη φορά. Άντε να μπλέκεις τώρα με νομικές έννοιες και δικηγόρους.
Όταν μου το εξήγησαν όμως είδα πως είναι πολύ απλό.

Θυμηθείτε πώς πήγαινε η αλυσίδα στην αρχή.
Το δικαίωμα πηγαίνει μαζί με το δίκαιο και το κράτος. Άρα δε μπορεί παρά να ακολουθήσει τη μοίρα τους.
Και η μοίρα του κράτους στο σοσιαλισμό είναι να απονεκρώνεται.
Δε νομίζω ότι είναι δόκιμο να μιλήσουμε για μισο-δικαίωμα, κατά αναλογία του μισο-κράτους του ένγκελς.
Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι δικαιώματα στο σοσιαλισμό υπάρχουν. Απονεκρώνονται μεν, είναι υπαρκτά δε. Και θα υπάρχουν για όσο καιρό αυτό που ορίζουν δεν θεωρείται αυτονόητη κατάκτηση.
Ας δούμε τώρα πού κολλάει αυτό.

Μπορεί να κολλήσει κάλλιστα σε ζητήματα για τη σοβιετική πείρα και την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό εν γένει. Πχ στο ακανθώδες ζήτημα της δημοκρατίας, εσω-κομματικής και σοβιετικής και στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
Κι αν κάποιος θέλει κάτι πιο συγκεκριμένο μπορεί να κολλήσει μεταξύ άλλων στις εκκαθαρίσεις καθώς επίσης και στις περιβόητες δίκες της μόσχας.

Μπορώ να κατανοήσω πολλές προσεγγίσεις πάνω στο θέμα.
Κι αυτές που πιάνουν το ιστορικό πλαίσιο κι αυτές που δεν το πιάνουν. Μέχρι και τη θέση της ανασύνταξης για τις επαναστατικές δίκες της μόσχας.
Είναι κι αυτή μια στάση. Νιώθεται...

Αυτό που δε δέχομαι είναι να γίνεται επίκληση όλου του σκεπτικού που αναπτύχθηκε παραπάνω στο πρώτο μέρος για να πούμε ότι στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν δικαιώματα, άρα δε μπορούμε να μιλάμε και για παραβίασή τους. Γιατί ξεφεύγουμε κι αγγίζουμε τα όρια του προλετκαλτ.
Όμως το θέμα δεν έχει καθόλου πλάκα.

Κλείνω με δυο αντιδιαλεκτικές σκέψεις που είναι κρίμα να λείπουν από τέτοια προβοκατόρικα κείμενα.

Υπάρχουν φορές που νιώθω να είμαστε πιο πίσω κι από το αστικό κεκτημένο.
Το τελευταίο στη θεωρία εκφράζεται συνοπτικά από τη κλασική ρήση του βολταίρου: διαφωνώ κάθετα με όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες.
Η μαρξιστική τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα φιλτραρισμένη από το γόνιμο πρίσμα του συντρόφου με το μουστάκι είναι η εξής:
διαφωνώ κάθετα με όσα λες και θα σε οδηγήσω στο θάνατο αν συνεχίσεις να τα λες.

Ο τρότσκι σε μια κλασική έξαρση γραφειοκρατισμού -που αδιαμφισβήτητα τον διέκρινε όσο ήταν στέλεχος των μπολσεβίκων, άσχετα που μιλούσε μετά για αντιγραφειοκρατική επανάσταση- είχε γράψει ότι το καταστατικό του κόμματος μεταξύ άλλων προστατεύει τα στελέχη του κόμματος από τα μέλη και αντιστρόφως.

Μάλιστα. Εγώ πάλι σε άλλο κόλλησα.
Τα καταστατικά γενικώς υπάρχουν για να ορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις για κάθε μέλος.
Τη στιγμή που η έννοια του δικαιώματος ορίζει κατ' ουσίαν τη διάσταση ανάμεσα στο δέον και το είναι. Δηλ σε αυτό που πρέπει να γίνει και σε αυτό που γίνεται στην πράξη.
Ενδιαφέρον...

Δικαίωμα, να το σκεφτώ λίγο.