Σήμερα γάμος γίνεται

Ο σπαρίλας γεώργιος του πριν και του εξωκοινοβουλίου
παντρεύεται τη σοφία (...) με την ελπίδα ότι θα τον συνοδεύει (η σοφία ως έννοια, όχι μόνο η γυναίκα) στις πολιτικές του επιλογές και τα επαγγελματικά του.

Πού; Πότε;
Σήμερον στις επτά, σε κάποιον ιερό ναό (γιατί στο τέλος λυγίσαμε) κάπου κοντά στη βάρκιζα (για να δοθεί συμβολική έμφαση στο ότι λυγίσαμε).

Η κε του μπλοκ παρίσταται και χαιρετίζει μαζί με άλλους επιφανείς μπλόγκερς και παράγοντες του κινήματος.
Μα πάνω απ' όλα καταγράφει ό,τι βλέπει κι άμα τη επιστροφή της θα δώσει στο λαό καυτό κι αποκλειστικό ρεπορτάζ από το κοσμικό γεγονός της χρονιάς.

Αναμείνατε στις οθόνες σας και σπεύσατε για πουρνάρια...

Ψηλά το κεφάλι

Προχτές, στην χώρα που άφησε πίσω της το εθνικό απαρτχάιντ για να ανακαλύψει το κοινωνικό ταξικό απαρτχάιντ των προηγμένων χωρών της δύσης, η ΛΔ της Κορέας αποχαιρέτησε τα όπλα, το Μουντιάλ και το γιοχάνεσμπουργκ που χάνει.
Τα πολιτικά κείμενα του λαϊκού ηγέτη κιμ ιλ σουνγκ (εκδόσεις θεμέλιο) θα αποτελέσουν πολύτιμο οδηγό στην αναζήτησή μας για τα αίτια της ήττας.

Κανείς αγώνας δεν κερδίζεται χωρίς επαρκή προετοιμασία των επαναστατικών δυνάμεων. Ο μόνος δρόμος για να έχει ο αγώνας μας αποτέλεσμα είναι να φτάσει σε ανώτερο επίπεδο και να γίνει ένοπλος.
Το τελευταίο δυστυχώς απαγορεύεται από τους κανονισμούς και το αστικό σύνταγμα.

Η εμπειρία της πρόωρης εξέγερσης του 30’ προσφέρει χρήσιμα και διαχρονικά συμπεράσματα.
Ποιοι είναι οι κυριότεροι λόγοι της αποτυχίας;
Πρώτον, οφείλεται στο δογματισμό και τον μικροαστισμό των σεχταριστών λακέδων. Η αλήθεια είναι πως μετά την καλή εμφάνιση με τους βραζιλιάνους καλλιεργήθηκε κλίμα υπεραισιοδοξίας. Εγκαταλείφθηκε η αντάρτικη τακτική με το ταμπούρωμα, υποτιμήθηκε η τακτική κι ο εχθρός -που όπως μας αναφέρει ο λαϊκός ηγέτης είναι κακός και πανούργος.

Δεύτερον: ο αγώνας εξελίχθηκε με έναν υπεραριστερό τρόπο, με μόνο κριτήριο τις υποκειμενικές επιθυμίες. Έπρεπε να εξελιχθεί σταδιακά, από μικρές σε μεγάλες επιχειρήσεις, από οικονομικούς σε πολιτικούς αγώνες, να συνδυάζει σωστά τη νόμιμη με την μισοπαράνομη και την παράνομη πάλη. Οι μάζες έχασαν την πίστη τους για τη νίκη και μετάνιωσαν που πήραν μέρος σε αυτόν.

Η απόφαση συμμετοχής στο Μουντιάλ εφιστούσε την προσοχή στο ξάπλωμα και δυνάμωμα των οργανώσεων της ενκ (η νεολαία του κόμματος) και της κομμουνιστικής παιδικής στρατιάς.
Ωστόσο η δουλειά στις ακαδημίες υποτιμήθηκε. Τα οπορτουνιστικά στοιχεία εκμεταλλεύτηκαν την παραπλανητική διατύπωση και το ξάπλωμα ερμηνεύτηκε ως ξάπλα κι επανάπαυση.

Ο κιμ ιλ σουνγκ προειδοποιεί ότι δε μπορούμε να κάνουμε επανάσταση μόνο με τους άψογους πολίτες πετώντας στην άκρη τα ασταθή κοινωνικά στοιχεία. Πχ σαν τον τερματοφύλακά μας που δε μπορούσε να μπλοκάρει τη μπάλα.
Όλες οι γραμμές μας έπαιξαν κοντά η μία στην άλλη, δεν κατάφεραν όμως να συνδυάσουν στενά την ταξική γραμμή με τη γραμμή μαζών και το πλήρωσαν ακριβά.

Στα γραπτά του φαίνεται καθαρά ότι δεν πρέπει στιγμή να υποτιμάμε τον –ταξικό- αντίπαλο.
Η μοιραία ώρα του ιμπεριαλισμού διαγράφεται όλο και πιο κοντά. Οι αγώνες δένονται σε ένα διεθνές ρεύμα που θα οδηγήσει τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό στον τάφο του. Είναι μια δύναμη ετοιμοθάνατη που έφαγε τα ψωμιά της και θα βυθιστεί σαν τον ήλιο που δύει.

Αν και το μαοϊκό πρίσμα λέει ότι μετά το σχίσμα κράτησε στάση κεντριστή, ο σουνγκ πιάνει και το θέμα του σοσιαλιμπεριαλισμού –που ως γνωστόν, τότε ήταν ο ιμπεριαλισμός της εποχής μας.
Υπάρχουν αδύνατες ιδεολογικά χώρες που δε θέλουν να κάνουν επανάσταση και με πρόσχημα την χωρίς αρχές συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό καλλιεργούν στο λαό αυταπάτες για τη φύση του και διατηρούν καλές σχέσεις μαζί του.

Στον αντίποδα του ρεβιζιονισμού βρίσκεται η θεωρία των τριών κόσμων κι η αντι-ιμπεριαλιστική πάλη των χωρών του τρίτου κόσμου (ασία, αφρική και λατινική αμερική).
Η διαφορά στο κοινωνικό σύστημα και τα πολιτικά ιδεώδη δεν αποτελούν εμπόδιο στον ενωμένο αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα. Χρειάζεται ένας ιερός πόλεμος των τριών ηπείρων για το κόψιμο της κλωστής της ζωής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού σε αυτές τις περιοχές, για να αντικατασταθεί η ιμπεριαλιστική περικύκλωση από τη σοσιαλιστική.
Ο κοινός αγώνας των λαών της ουρουγουάης και της γκάνας αποδίδει με γλαφυρό συμβολισμό αυτά ακριβώς τα νοήματα.

Να ενώσουν τις προσπάθειές τους για να κόψουν το αριστερό και το δεξί μπράτσο, το αριστερό και δεξί πόδι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τέλος να τον αποκεφαλίσουν, όπου απλώνει πλοκάμια.
Πιθανότατα από αυτή τη φράση εμπνεύστηκαν οι μόντι πάιθονς την κλασική σκηνή από τους ιππότες της ελεεινής τραπέζης, που αυτές τις μέρες προβάλλονται ξανά στο σινεμά.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ειδικά μετέτρεψε την κορέα σε στρατιωτική βάση. Προσπάθησε να αναγκάσει κορεάτες να πολεμήσουν κορεάτες κάτω απ’ το σύνθημα της επανένωσης με νίκη ενάντια στον κομμουνισμό, ή ασιάτες να πολεμήσουν ασιάτες.
Κατά το "έλληνας να σκοτώνει έλληνα;" του βέγγου και του βούλγαρη.

Ποια είναι τα βασικά μας όπλα απέναντί τους;
Η γραμμή τσιουτσέ κι η μέθοδος τσόνγκσαν-ρι.

Εφαρμογή της γραμμής τσιουτσέ σημαίνει να λύνει ο καθένας για τον εαυτό του όλα τα προβλήματα της επανάστασης και της οικοδόμησης σύμφωνα με τις δικές του δυνάμεις, την αρχή της αυτοπεποίθησης. Να εφαρμόζει την παγκόσμια αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού σύμφωνα με τις εθνικές του ιδιομορφίες.

Η μέθοδος δουλειάς που ονομάζεται Τσόνγκσαν-ρί, είναι η ανάπτυξη της γραμμής μαζών που σύγκειται θεμελιακά στο ότι τα ανώτερα σώματα, βοηθούν τα κατώτερα κι οι ανώτεροι τους υφισταμένους τους.

Όλα αυτά αποκρυσταλλώνονται πρακτικά στο παλλαϊκό κίνημα σολίμα, τη γενική γραμμή οικοδόμησης, που συγχωνεύει οργανικά ομαδικές καινοτομίες στο προτσές της οικοδόμησης μέσα από την εκπαίδευση κι ανάπλαση του εργαζόμενου λαού.

Ένα ακόμα βασικό εργαλείο είναι η εκπαίδευση. Τα σχολεία πρέπει να εμπνεύσουν μίσος για τους ιάπωνες κι αμερικάνους ιμπεριαλιστές (σσ: που πέρασαν στη δεύτερη φάση).
Η διαμόρφωση επαναστατικής αντίληψης είναι προτσές που περνάει από διάφορα στάδια.

Στο πρώτο στάδιο οι μαθητές διαπιστώνουν ότι ο καπιταλισμός είναι μια σάπια κι αρρωστημένη κοινωνία όπου οι εργαζόμενες μάζες δεν έχουν ούτε δικαιώματα, ούτε πλούτη. Αν δεν έχουν στο νου τους τη διαφθορά της κοινωνίας αυτής δε θα μπορέσουν να τη μισήσουν.

Αφού συνειδητοποιήσουν την αντιδραστική φύση της πρέπει να προετοιμαστούν ιδεολογικά για να μισήσουν τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και την κοινωνία τους. Η διαμόρφωση πνεύματος μίσους για τις εκμεταλλεύτριες τάξεις είναι στενά δεμένη με την ανάπτυξη της γνώσης. Αυτό αποτελεί τη βάση και το σκελετό για την οικοδόμηση επαναστατικής αντίληψης.

Δεν παύει όμως να είναι μια διαδικασία σε προκαταρκτικό στάδιο. Για να ολοκληρωθεί πρέπει να περάσουμε στο τρίτο στάδιο όπου ο μαθητής αποκτά επαναστατική αποφασιστικότητα, αλλά και ισχυρή θέληση ότι δε θα τον πτοήσει καμιά δυσκολία στην εκπλήρωση των επαναστατικών καθηκόντων. Τότε μόνο εδραιώνεται η επαναστατική αντίληψη.

Μετά την εδραίωσή της, αρχίζει η περαιτέρω ανάπτυξη κι ενίσχυσή της με τη ζύμωση μες στην πραχτική δουλειά. Χωρίς αυτήν το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πάρουμε διαζύγιο από την πραγματικότητα.

Υπάρχει όμως μια βασική δυσκολία.
Στις τωρινές συνθήκες είναι δύσκολο να διαπαιδαγωγήσουμε τους νέους ώστε να μισήσουν τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και να συνειδητοποιήσουν την αντιδραστική τους φύση γιατί στην χώρα μας οι τάξεις αυτές ανατράπηκαν και τα αντιδραστικά κατάλοιπα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.
Κι αυτό είναι το κλειδί για την κατανόηση της αγωνιστικής αφέλειας της κορεάτικης ομάδας και την χαμηλή της επαγρύπνηση.

Η λδ της κορέας είναι μια ανέμελη χώρα που δε μπορεί να εμπνεύσει το μίσος στο λαό της, που είναι περήφανος κύριος της πατρίδας μας κι απολαμβάνει μια ευτυχισμένη ζωή. Η νεολαία μας μεγαλώνει ευτυχισμένα απελευθερωμένη από εκμετάλλευση και καταπίεση μορφώνεται ελεύθερα χωρίς καμιά άλλη στενοχώρια. Το κόμμα μας σήμερα έχει ενώσει σταθερά τις μάζες του λαού γύρω του και σε όλη την χώρα επικρατεί μια χαρούμενη ατμόσφαιρα αισιοδοξίας.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, που λέει κι ο ηλιόπουλος.

Υπήρξαν βέβαια και περίοδοι που ο λαός δεν περνούσε καλά. Βάλαμε μπρος το πρώτο πεντάχρονο πλάνο (που αργότερα έγινε εξάχρονο) για την εφαρμογή του οποίου απαιτούνταν μεγάλες ποσότητες ελασματοποιημένου χάλυβα κι οι εργάτες υπερκάλυψαν το πλάνο. Με την ολοκλήρωση του εξάχρονου πλάνου οι διαφορές ανάμεσα στο χωριό και την πόλη, τη βαριά κι ελαφριά δουλειά θα εξασθενίσουν έντονα.

Οι διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες του λαού για αγαθά από την υποδιαίρεση ΙΙ καλύπτονται παραδοσιακά με χάλυβα. Υπήρχε υπερκάλυψη πλάνου, εξαγωγές κι επιπλέον πλεόνασμα. Κι έχω την υποψία πως ό,τι περίσσευε το μοίραζαν στους μαθητές στα σχολεία, όπως έκαναν σε εμάς παλιά με τα πορτοκάλια.
Όχι άλλο χάλυβα…

Ανάμεσα στους σπουδαστές επικρατεί πνεύμα αγάπης για τη δουλειά εκτίμηση και φροντίδα για την κοινή περιουσία του κράτους και της κοινωνίας. Όταν σπάσουν τα θρανία κι οι καρέκλες τα επισκευάζουν αμέσως μόνοι τους.

Κι ακολούθως διηγείται ένα περιστατικό.
Συνέβη σε ένα γυμνάσιο. Ένας ανταποκριτής επισκέφτηκε το γυμνάσιο κι ενώ παρατηρούσε τις αίθουσες άρχισε να ξύνει το μολύβι του για να σημειώσει κάτι. Βλέποντάς το ένας μαθητής έτρεξε κι έβαλε τις δυο του παλάμες κάτω από το μολύβι για να μαζέψει τα σκουπίδια.
Αυτό εντυπωσίασε έντονα τον ανταποκριτή που έξυνε το μολύβι του ανεπαίσθητα.
Έτσι! (που θα 'λεγε κι ο καρούλιας).
Με τέτοιο πρωτόβουλο κι αδούλωτο πνεύμα ευθύνης εκπαιδεύονταν οι μαθητές στην κορέα.

Κλείνουμε με μια άκρως επίκαιρη αναφορά του κιμ ιλ σουνγκ (που απευθύνεται σε σοσιαλιστές γιαπωνέζους δήμαρχους) με αθλητικές προεκτάσεις.

Μια και είμαστε φίλοι, θα σας πω κάτι αστείο. Όταν ο λαός μας δεν μορφωνόταν με βάση την τσιουτσέ, δεν είχε αυτοπεποίθηση στα παιχνίδια του βόλεϊ και του ποδοσφαίρου με ψηλούς ευρωπαίους αντιπάλους. Όταν όμως ο λαός μας μορφώθηκε με βάση την τσιουτσέ, απόχτησε την πεποίθηση ότι μπορούσε να έχει πιθανότητες επιτυχίας απέναντι σε ψηλούς αντιπάλους και άρχισε να εκπονεί μέθοδες ταχτικής για το κέρδισμα των αγώνων. Η νίκη σε έναν αγώνα εξαρτάται σημαντικά από την ταχτική. Ακόμα και όσοι είναι χαμηλού αναστήματος, μπορούν να νικήσουν σε οτιδήποτε αγώνα αν εκπονήσουν μια έξυπνη ταχτική.

Σοφά λόγια από τον λαϊκό ηγέτη που είχε δει πρόσφατα στο μουντιάλ του 66' την εθνική της λδ να φτάνει στην παρθενική της συμμετοχή στους προημιτελικού. Όταν υποτιμάμε την τακτική όμως, χαντακώνουμε και το στρατηγικό στόχο.

Αντί επιλόγου, παράθεση της προμετωπίδας από το εξώφυλλο.
Να γυρίζουμε τις πλάτες στην επανάσταση, με πρόσχημα να αποφύγουμε τις θυσίες, ισοδυναμεί με το να αφήσουμε το λαό να μείνει εφ’ όρου ζωής σκλάβος του κεφαλαίου.

Υστερόγραφα

-Αντιπροσωπεία της κνε με επικεφαλής τον γκιόκα βρίσκεται στην πιονγιάνγκ για την 60ή επέτειο του πολέμου της κορέας και την προετοιμασία του παγκόσμιου φεστιβάλ νεολαίας. Είδηση από ρίζο της περασμένης εβδομάδας.
Παράλληλα μπορεί να γίνει ανταλλαγή μουντιαλικής εμπειρίας και να βγουν συμπεράσματα πάνω στην τακτική μας, που ανήμερα της επετείου οδήγησε στην ήττα από την ομάδα της ακτής ελεφαντοστού.

-Το παιχνίδι της δικής μας εθνικής το είδα στο άντρο των μουλάδων όπου έχουν το στέκι τους οι αγωνιστικές κινήσεις. Το μαοϊκό πρίσμα μου είχε τάξει σημαίες της αργεντινής με σφυροδρέπανα και υψηλό διεθνιστικό φρόνημα. Μεγάλες προσδοκίες…

Αντ’ αυτού συνάντησα δειλούς σοσιαλσωβινιστές που όσο πήγαινε ξεθάρρευαν κι εκδηλώθηκαν χωρίς μανδύα πια στη διπλή ευκαιρία του σαμαρά, ξεπέφτοντας σε στενά εθνικό πνεύμα παρά το ταμπούρι του ρεχάγκελ. Μαρξιστές στα λόγια, καουτσκιστές στην πράξη.
Οι τρότσκες είναι η τελευταία μου ελπίδα.

Αν και φοβάμαι μήπως πέσω στην παγίδα του εθνικού μηδενισμού για τον οποίο προειδοποιεί ο σύντροφος κιμ ιλ σουνγκ, όπου κάθε τι το εθνικό θεωρείται υποτιμητικό, ενώ κάθε τι ξένο είναι άξιο θαυμασμού.

-Το σημερινό πριν δεν χάνεται. Με κείμενο του γνωστού μας επιμονή μυαλό και τόλμη (γνωστός κι ως παύλος, κομμουνιστής του ναρ και κόκκινη ορχήστρα) για την ανάγκη της εποχής μας: το λαϊκό, εργατικό μέτωπο.

Η αξία της εργατικής δύναμης

Γιατί η υπογεννητικότητα εμφανίζεται σε χώρες με σχετική ευημερία και υψηλό βιοτικό επίπεδο; Γιατί στον τρίτο κόσμο οι λαοί πληθαίνουν με ρυθμούς κουνελιών; Δε θα ήταν πιο λογικό εκεί που η ζωή είναι ένα με τα βάσανα να το σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα πριν αναπαραγάγουν το είδος;

Μια προφανής απάντηση είναι ότι χωρίς τηλεόραση, λεφτά κι επιλογές για έξοδο για αυτά τα ζευγάρια, το σεξ είναι ό,τι καλύτερο έχουν να κάνουν τα βράδια. Σε αντίθεση με τους αποξενωμένους λαούς της δύσης με την αποστειρωμένη ζωή, που στειρώνουν τεχνητά ακόμα και τους χυμούς του έρωτά τους.

Μια άλλη πιο επιστημονική εξήγηση είναι ότι η φύση προνοεί για τους αδύναμους και τους αναπληρώνει. Σε χώρες με υψηλή θνησιμότητα, το ποσοστό γεννήσεων είναι αντίστοιχα υψηλό γιατί αυτό προστάζει το ανθρώπινο ένστικτο της αναπαραγωγής.

Ο πατήρ διαλεκτικός έχει την ίδια θεωρία για τα ζευγάρια και το γένος του παιδιού. Η φύση προνοεί για τον πιο αδύναμο και στέλνει απογόνους του ίδιου γένους για να τον αναπληρώσουν. Να το πω του άβερελ να προσέχει.

Μια απάντηση σε πιο οικονομική βάση είναι ότι η ανατροφή ενός παιδιού κοστίζει πολύ πιο ακριβά στο δυτικό κόσμο. Οι γενιές που παίρνουν μισθούς με τρία ψηφία (και παίρνουν γενικώς τα τρία) είναι ζήτημα αν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον ένα ακόμα παιδί.

Έτσι δικαιώνονται κι όσοι λένε πως στη σύγχρονη κοινωνία το κλασικό προλεταριάτο τελεί υπό εξαφάνιση. Στην αρχική του εκδοχή στα λατινικά προλετάριος ήταν αυτός που δεν είχε τίποτα άλλο πέρα από την ικανότητά του για αναπαραγωγή, δηλ να αποκτήσει απογόνους. Πλέον δεν το έχει ούτε αυτό. Έχει μόνο την εργατική του δύναμη για να την εκπορνεύσει στην αγορά εργασίας και να βγάλει τα προς το ζην.

Ποια είναι όμως η αξία της εργατικής δύναμης; Καλή ερώτηση.
Η αξία της βγαίνει από αυτά που χρειάζονται για να αναπαραχθεί ως εμπόρευμα προς πώληση. Δηλ απ’ όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει, να ξεκουραστεί και να μπορεί να δουλέψει την επόμενη μέρα.

Και τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει; Αυτό είναι κοινωνικά καθορισμένο. Διαφέρει δηλ ανάλογα με την χώρα την εποχή και τις παραγωγικές δυνατότητες που προσφέρονται, με τον ίδιο τρόπο που διαφέρει το κόστος ανατροφής των παιδιών που αναφέρθηκε πριν. Σήμερα η χρήση και κτήση υπολογιστή είναι απαραίτητη για αρκετές εργασίες, ενώ μισό αιώνα πριν φάνταζε αδιανόητη (και για πολλές γωνιές του πλανήτη εξακολουθεί να είναι).

Έχει να κάνει ακόμα με το κοινωνικό περιβάλλον, τις αξίες του, τα κοινωνικά ήθη κι έθιμα, την ταξική πάλη. Στο τελευταίο ντιμπέιτ η συντρόφισσα γγ έλεγε στα αστικά παπαγαλάκια ότι σήμερα το εξοχικό αποτελεί βασική ανάγκη για τον εργαζόμενο.
Δώσε ντάτσες στο λαό.

Αν το πάρουμε καθαρά βιολογικά οι ανάγκες του ανθρώπου μπορούν να συνοψιστούν στο τρίπτυχο μαμ, κακά και νάνι. Αλλά σε αυτή την περίπτωση υποβιβάζουμε τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου κατάσταση από την οποία –θεωρητικά- έχει ξεφύγει εδώ και κάτι αιώνες σχηματίζοντας κοινωνίες και διαμορφώνοντας μέσα σε αυτές τις ανάγκες του.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι ακριβώς μονοσήμαντο. Όπως λέει στο βασικά καλησπέρα σας κι ο στάθης ψάλτης: οι άνθρωποι ασφαλίζονται στο ικα. Κανένα ζώο όμως δε θα δεχόταν να ασφαλιστεί στο ικα.
Η πρόοδος του είδους μας είναι διαλεκτικό προτσές γεμάτο αντιφάσεις.

Πώς έχει διαμορφωθεί όμως ιστορικά και κοινωνικά η αξία της εργατικής δύναμης στην ελλάδα; Πού σταματάει ο νόμος της ικανοποίησης των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών κι αρχίζει το βίτσιο του καταναλωτισμού;
Ο χάρρυ κλυνν, είκοσι χρόνια πριν και κάτι έτη φωτός μπροστά από την εποχή μας, έδωσε απάντηση και σε αυτό το ζήτημα τραγουδώντας τι χρειάζεται ο έλληνας. Ας δούμε τους στίχους.

Ο έλληνας χρειάζεται ένα πιάτο φαΐ
για να ζήσει απλά, ειρηνικά.

Ο έλληνας χρειάζεται ένα κομμάτι ψωμί
Ο έλληνας χρειάζεται ένα ποτήρι νερό
Ο έλληνας χρειάζεται ένα μικρό κρεβάτι
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)

Η πρώτη στροφή είναι εισαγωγική και μένει στα απολύτως απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Στις επόμενες όμως το σκηνικό αλλάζει.

Ο έλληνας χρειάζεται ένα διπλό πάπλωμα
Ο έλληνας χρειάζεται ένα πλυντήριο πιάτων (σσ: το επόμενο δίστιχο τραγουδιέται απνευστί)
ένα ψυγείο δίπορτο, έναν καταψύκτη, ένα φούρνο microwave, έναν αναπτήρα καρτιέ και μια καδένα φακαντόρο, μια τηλεόραση
Ο έλληνας χρειάζεται δύο βίντεο
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)

Στην επόμενη στροφή μπαίνει ακροθιγώς κι η προβληματική του ένγκελς για το ζήτημα της κατοικίας.

Ο έλληνας χρειάζεται ένα σπίτι στην πόλη
Ο έλληνας χρειάζεται ένα σπίτι στην εξοχή
ένα αυτοκίνητο, ένα τζιπ, έναν κορταδόρο, ένα τρέιλερ, ένα τροχόσπιτο, μια σκηνή, ένα σλίπινγκ μπαγκ, μια σχάρα για τα πέδιλα του σκι
Ο έλληνας χρειάζεται ένα ιδιωτικό αεροπλάνο
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)

Καρακατα-κατανάλω, καρακατα-κατανά…

Ο έλληνας χρειάζεται μια εθνοκάρτα
Ο έλληνας χρειάζεται καταθέσεις σε συνάλλαγμα,
αμερικάνικα δολάρια, γερμανικά μάρκα, αγγλικές λίρες, ιταλικές λιρέτες, ισπανικές πεσέτες, γιατί τα πεντοχίλιαρα έχουν γίνει πετσετάκια
Ο έλληνας χρειάζεται ό,τι δεν χρειάζονται οι άλλοι
Για να ζήσει απλά, ειρηνικά (2)

Και για κλείσιμο: (…ρέψιμο…) δόξα τω θεώ, φάγαμε και σήμερα…

Χαμένος θησαυρός που μπορείτε να θυμηθείτε στην πιο κάτω διεύθυνση.
http://www.youtube.com/watch?v=xE-UNiB_14s

Ο χαρούλης κριτικάρει την καταναλωτική ενσωμάτωση και την πλαστική ευημερία της δεκαετίας με τις βάτες κι από μια άποψη καλά κάνει. Εκείνα τα χρόνια όμως ο κόσμος χόρτασε ψωμί. Έβγαλε το κατοχικό σύνδρομο και την αγωνία να ζήσουν τα παιδιά του άνετα χωρίς να τους λείψει τίποτα.

Σήμερα τα κοράκια παν να του δημιουργήσουν αντικατοχικό σύνδρομο τύψεων επειδή σπατάλησε αλόγιστα τα ψίχουλα άνεσης που του έλαχαν και τον γυρνάνε πολλά χρόνια πίσω. Στην κατοχή, για την οποία μιλάνε όλοι, από το πριν μέχρι το αριστερό πασόκ. Στο σκοτάδι του εργασιακού μεσαίωνα, που πρέπει να καούμε κι εσύ κι εγώ για να γενεί φως. Κι ακόμα πιο πίσω που ο άνθρωπος ήταν ζώο κι επιβίωνε τρώγοντας τον διπλανό του.

Απ’ την χουντικά αγία τριάδα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια στο ψωμί-παιδεία-ελευθεία. Κι από κεί πίσω ολοταχώς στο μαμ-κακά και νάνι με συνεχείς τάσεις ενοποίησης. Κάθε μέρα τρώμε τα σκατά του συστήματος, πασπαλισμένα με θεάματα για να καλύπτουν τη βρώμα και να μας υπνωτίζουν.

Ο άνθρωπος χρειάζεται μια άλλη κοινωνία. Για να ζήσει απλά, ειρηνικά.
Αλλιώς οι ανάγκες του θα γίνονται ένα κουβάρι με τον καταναλωτισμό, μένοντας σε ένα ρηχό (κατ)έχειν (αντικείμενα) αντί του είναι –όπως μας λέει ο φρομ- για να το χάσει στο τέλος κι αυτό.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής κατρακυλάει μαζί με αυτή της εργατικής δύναμης. Κι όσο οι διάφορες πτυχές της γίνονται εμπόρευμα με ανταλλακτική αξία θα ψάχνουμε μάταια να βρούμε το νόημά της και την αξία χρήσης της.

Υγ: Χρόνια πολλά στην εορτάζουσα

Αχ κυκλωπάκι μου

(Σκέψεις πάνω στο συνειδητό και το αυθόρμητο)

Ζούμε σε ελεγχόμενο περιβάλλον χωρίς ουσιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ μας, με ρηχές σχέσεις και προβλέψιμες αντιδράσεις. Σα μαριονέτες που δουλεύουν. Ή στην καλύτερη ομιλούντα εργαλεία.

Στα ρώσικα αυτό λέγεται ραμπότ κι αν σας θυμίζει κάτι από την τέχνη του ασίμοφ καλώς το κάνει. Η ίδια ακριβώς λέξη στα ρώσικα περιγράφει και τη δουλειά. Που στην ελλάδα το κόμμα παραδοσιακά την γράφει με γιώτα για να μην γίνεται ο συνειρμός με τη δουλεία και τα ρομποτάκια.

Αλλά η ουσία δεν αλλάζει ούτε κατά ένα γιώτα στο λεκτικό. Το θέμα είναι να μιλήσεις για την εργασία (τρουντ είναι στα ρώσικα) και τον χειραφετητικό χαρακτήρα της. Κι ύστερα να ξεφύγεις από τον τρουντγιονισμό και να τον κάνεις πολιτική συνείδηση που φτάνει στο σοσιαλισμό.

Άντε τώρα να βρεις όμως τον παλμό μιας μαριονέτας. Δε θέλει κόμμα αλλά θαυματουργούς τζεπέτο(υς).
Ο κόσμος ζει και τρέφεται με ψέματα. Αναπτύσσει ψευδή συνείδηση κι απολίτικο, ξύλινο τρόπο σκέψης που τον προβάλλει εξ αντανακλάσεως στο λόγο μας, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Παρακολουθεί καθημερινά τηλεόραση γεμάτη πινόκιο(υς) εκπαιδευμένους να του γανιάζουν το μυαλό με ψεύτικες αταξικές αλήθειες χωρίς να μεγαλώνει η μύτη τους.

Στη σημερινή τραγική συγκυρία ελλείψει αυθόρμητου το συνειδητό καλείται να παίξει και τους δυο ρόλους (χωρίς απαραίτητα να έχει το ταλέντο για να το κάνει). Και καταλήγει στη σχιζοφρένεια του ισοβίτη που αρχίζει στην απομόνωση να μιλάει στον εαυτό του.
-Γεια σου τι κάνεις; Επί τόπου στροφή 180°.
-Καλά ευχαριστώ, εσύ; Στροφή 180°.

Η πασυ χαιρετίζει το παμε κι η γραμματεία νέων του το μας και τη νδε. Οι ίδιοι σύντροφοι με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Μου έλεγε κι η μπρέζνιεβα τα δικά τους. Παρεμβάσεις, ναρ, ανταρσύα εκπαιδευτικών... Διχασμένο υποκείμενο με πολλαπλή ταυτότητα. Κι άντε να βρεις ποιος είναι ο χάιντ και ποιος ο τζέκυλ.
Στο τρελάδικο να ζητήσουμε ειδική πτέρυγα για πολιτικούς κρατούμενους.

Κι έτσι μοιάζουμε κάποιες φορές περιφερόμενος θίασος. Τα ίδια άτομα που τρέχουν παντού σαν τρελά ηλεκτρόνια και δεν έχουν χρόνο να κάνουν πυρήνες και όβες. Να κάτσουν να σκεφτούν και να συνθέσουν. Να χωνέψουν τα γεγονότα, να βρεθούν μεταξύ τους, να δουν τους δικούς τους, τον εαυτό τους, να συζητήσουν μαζί του.
Πόσο μάλλον να κάνουν όλα τα υπόλοιπα. Και την πληρώνει πάντα η θεωρία. Κι όμως το διάβασμα ενώνει.

Κι η πρωτοπορία συνηθίζει το ρόλο της. Κι όταν οι μαριονέτες σωρεύσουν κρίσιμη ποσότητα ενέργειας, αλλάξουν ποιότητα και γίνουν άνθρωποι, μένουμε πίσω με τα κομμένα σχοινιά ανά χείρας, γιατί δεν αναπτύξαμε αρκετά ισχυρούς δεσμούς μαζί τους όσο είχαμε νηνεμία.

Φεύγουν καράβια στο γιαλό κι εγώ τους γνέφω στο καλό.
Καράβι ακυβέρνητο, χωρίς καπετάνιο, δαρμένο από νέα κύματα κι ουτοπίες για ατλαντίδες και ακυβέρνητες πολιτείες. Καράβι παλιό σαπιοκάραβο με κατάλοιπα απ' τον καπιταλισμό και το παλιό που σαπίζει, σα βυθισμένες άγκυρες επάνω στο σκαρί του (δεν ξέρει ποιον παλεύει να νικήσει). Και τα παπαγαλάκια να λεν: τους ξεφύγαμε! και να του ανοίγουν δρόμους φυγής απ' την πραγματικότητα χωρίς πραγματική διαφυγή.

Κι ίσως καταλήξει σε καμιά ξέρα, στο μουσείο με τα ναυάγια της ταξικής πάλης και τότε νιώσουμε δικαιωμένοι. Πλάι στο παγοθραυστικό της σοβιετίας που έσπασε τον πάγο, αλλά χάραξε δρόμο σαν τιτανικός πάνω στο παγόβουνο της περεστρόικα.
Ο καπετάν γιώτης έμεινε πάνω στη φουρτούνα, αλλά οι μούτσοι και τα ποντίκια σαν τον ανδρουλάκη το εγκατέλειψαν και βούτηξαν σε πρασινογάλαζα νερά.

Κι είναι κι οι άλλοι οι σύντροφοι, μια χούφτα σαν κι αυτούς του οδυσσέα, που πιάσανε αντανακλαστικά χωρίς σχέδιο τη σχεδία του, φτερά στον άνεμο και τον ασκό του αιόλου, βαυκαλίζονται ότι είναι η προπέλα που του δίνει κίνηση όπισθεν.
Αλλά σέρνονται ως ουρά και βουλιάζουν μαζί με το καρυδότσουφλο μόλις πάψει η θύελλα. Κι όσοι βγαίνουν σώοι απ’ την χάρυβδη της ιδιώτευσης τους ξεβράζει το κύμα στη σοσιαλιστική νησίδα της κίρκης που τους μαγεύει με αντιθεσμούς και τους μεταμορφώνει σε μεταμοντέρνους.
Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου οδυσσέα…

Η ταξική πάλη είναι απρόβλεπτη σαν τα όνειρα. Δεν έχει πάντα ειρμό αλλά στο τέλος οι μάζες αφυπνίζονται.
Τα όνειρά μας δε μπαίνουν σε λιμάνι –εκτός κι αν τα περιφρουρούν απεργοί λιμενεργάτες. Βγαίνουν στο αρχιπέλαγος (γκούλαγκ), πηγάζουν απ’ το ασυνείδητο κι έρχονται σα σκηνή από ταινία με σκηνοθέτη το μορφέα και την ιστορία.
Κάποια από αυτά εξελίσσονται σε εφιάλτες. Κάποιοι θεωρούν τέτοιον τη σοβιετία. Ούτως ή άλλως το α-συνείδητο αυθόρμητο είναι πάντα ευάλωτο σε εφιάλτες που τρυπώνουν και το προβοκάρουν.

Στον αντίποδα το συνειδητό φέρνει την εξουσία στη φαντασία.
Που λέει σε μια φάση και στα σπουργίτια του αρκά, τρέχαμε μικροί καβάλα σε σκουπόξυλα και φανταζόμασταν ότι ήμασταν πάνω σε σκουπόξυλα και τρέχαμε. Φαύλος κύκλος.

Χρειάζεται διαλεκτική. Διαπαιδαγώγηση του κινήματος. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Θέλει κάτι άλλο πέρα απ' το χάιδεμα του αυθόρμητου. Ούτε χτύπημα, το ξύλο είναι αντι-παιδαγωγική μέθοδος. Αποτυχία όμως είναι και τα χαϊδεμένα της δασκάλας, σαν τον ανιάν.
Δε μπορείς να με χτυπήσεις, γιατί φοράω κουκούλα.

Το συνειδέναι σε πρώτη φάση το οφείλω λοιπόν στο αυθόρμητο. Σε κάτι αναμνήσεις, στον άβερελ, τον θηλυκό μου γονιό, τον τσε και την κούβα. Αλλά το ευ συνειδέναι το οφείλω στη θεωρία και την οργάνωση που με έμαθαν να σκέφτομαι ταξικά και να εμβαθύνω πίσω από τη βιτρίνα.

Έρχονται όμως οι ασυνείδητοι να σπάσουν τη βιτρίνα του συστήματος κι αφήνουν άθικτη την ουσία του. Φόρεσαν την κουκούλα ανάποδα κι ασκούν τυφλή βία κλείνοντας τα μάτια στη θεωρία που φωτίζει πέρα απ' την επιφάνεια.

Κόντρα στους ανεγκέφαλους, χρειάζεται ένα κεφάλι για ιθύνων νους. Ένας συλλογικός εγκέφαλος ως ανώτερη μορφή οργάνωσης της ύλης και των επαναστατών. Αρκεί να μην πάθουμε μαλάκυνση εγκεφάλου και πέσουμε (απ’ το κόμμα) σε κώμα. Τη γεροντική άνοια για την οποία μας προειδοποιεί ο πράσινος ντάνι.
Και να υπάρχουν όργανα σχετικά αυτόνομα, όχι μόνο εκτελεστικά, που θα αλληλεπιδρούν με το κεφάλι και θα εξειδικεύουν.

Αλλιώς καταλήγουμε στην αναπηρία. Πνευματική στην χειρότερή της μορφή. Κι οι άλλες όμως δεν πάνε πίσω. Καθηλωμένος σε καροτσάκι να περιμένεις απ' έξω μια ώθηση από την ταξική πάλη που είναι κινητήρια δύναμη της ιστορίας και να εφαρμόσεις το έτοιμο σχήμα που έφτιαξες εγκεφαλικά.
Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια. Αλλά αν δεν τα έχεις και τα δυο μαζί δε γίνεται. Σα να βαδίζουμε με ένα πόδι, που θα έλεγε κι ο μάο.

Χωρίς μυαλό, με επιμονή και τόλμη μόνο, δε γίνεται. Κοπανάμε απλώς το κεφάλι μας στον τοίχο. Τουλάχιστον δεν έχουμε κάτι ζωτικό μέσα να κινδυνεύει.
Κι η πάπια αν της κόψεις το κεφάλι τρέχει για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά χωρίς αυτό είναι καταδικασμένη. Κάνει μόνο σπασμωδικές κινήσεις. Που για κάποιους είναι το παν αλλά καταλήγει εγγυημένα στο τίποτα. Και μένουμε χωρίς παρηγοριά και παπάκι να μας κάνει πα-πα-πα.

Κι έτσι στους τυφλούς κι ακέφαλους βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Και στα ταξικά ναυάγια οι πειρατές κι ο μπαρμπαρόσα.
Κάποτε τα είχαμε δεκατέσσερα κι αποκρούσαμε την επιχείρησή του στον βήτα παγκόσμιο. Μετά όμως πήγαμε και βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας με τους ρεβιζιονιστές.
Και μείναμε ορφανοί να τραγουδάμε για το κόμμα. Ενάντια στους εαμοβουλγαροκτόνους και τις αστικές σειρήνες.
Αχ βρε κυκλωπάκι μου, λες κι είσαι η ιθάκη μου…

http://www.youtube.com/watch?v=8XzUTaPGtU0&feature=related

Για τον Άρη

Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το τραγικό τέλος του άρη βελουχιώτη. Ως ελάχιστο φόρο τιμής η κε του μπλοκ παραθέτει ένα ζουμερό απόσπασμα από το δεύτερο μέρος της τετράτομης ιστορίας του γραμματέα του εαμ θανάση χατζή για την αντίσταση (η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε).

Πρώτα μια μικρή εισαγωγική παράγραφος του χατζή και στη συνέχεια μια επιστολή του άρη προς την ηγεσία όπου μεταξύ άλλων φαίνεται πόσο καθαρά έβλεπε κάποια πράγματα από το βουνό.
Προσοχή στην ημερομηνία. Σεπτέμβρης του 43. Αυτό θα πει εκτίμηση της κατάστασης και διορατικότητα.

Κι ο άρης, μετά την επιστροφή της αντιπροσωπείας από το κάιρο, δεν ξεγελάστηκε από τα λόγια του πυρομάγλου στο αεροδρόμιο και στην πλατεία της νεράιδας για δόκανα των άγγλων και της κυβέρνησης του εξωτερικού και την ενιαιομετωπική φρασεολογία του.

Δεν αμφέβαλλε καθόλου ότι ο ζέρβας δεν υπέστειλε μόνο τη δημοκρατική σημαία όπως ομολογούσε ο υπαρχηγός του, αλλά την εθνικοαπελευθερωτική κι είχε μετατρέψει τους ανθρώπους του σε πραιτωριανούς των άγγλων, την οργάνωσή του σε άντρο βασιλοφρόνων. Πίστευε πως ο πυρομάγλου ήταν κομιστής οδηγιών των άγγλων και της συνασπισμένης αντίδρασης για έναρξη εμφύλιων συγκρούσεων με σκοπό να φθείρουν το εαμ-ελας και να διευκολύνουν την επιβολή αγγλικής κατοχής στην ελλάδα μετά την αποχώρηση των γερμανών.

Οι πληροφορίες που έφτασαν στο γσ του ελας για την κατοχική πολιτική που εφάρμοσαν στη σάμο οι άγγλοι που έφεραν πίσω τους εκπροσώπους της βασιλικής κυβέρνησης παραβιάζοντας τη λαϊκή κυριαρχία, υποχρέωσαν τον άρη να απευθυνθεί ακόμα μια φορά με γράμμα του προς το πγ του κκε, στο οποίο έγραφε:

Αγαπητοί σύντροφοι,

Επ’ αυτού του ζητήματος που θα σας εκθέσω πιο κάτω ξανά’χω γράψει προ πολλού καιρού σε σας. Εδώ καθημερινά σχεδόν κρούω τον κώδωνα του κινδύνου. Όταν πέρασε από δω ο σ. γέρος (σσ: σιάντος) αν κι εντελώς έκτακτα τον είδα του ‘πα λίγα. Τώρα ξανάρχομαι να σας τονίσω.

α) Οι στιγμές είναι κρίσιμες από κάθε άποψη. Ένα λαθάκι, μια μονόπλευρη κίνηση, μια υποτίμηση ή υπερτίμηση της κατάστασης μπορεί να φέρει μεγάλες ζημιές.

β) κατελήφθη ήδη από τους άγγλους η λέρος, η κω και σάμος. Αύριο ή μεθαύριο καταλαμβάνεται η κέρκυρα, ύστερα από λίγο τα άλλα νησιά. Οι ιταλοί σκόρπισαν μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης μπαντόλιο και τώρα βρίσκονται ανάμεσά μας σα συμπολεμιστές μας. Οι γερμανοί μόνοι τους ήδη -έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες από θετικότατες πηγές- παραδέχονται ότι έχασαν τον πόλεμο κι ετοιμάζονται μέσα στον οχτώβρη να φύγουν κάνοντας γραμμή στον όλυμπο ή το πιθανότερο στο δούναβη. Έχοντας ολόκληρη αλυσίδα από κατηλημένα νησιά οι άγγλοι, μια ωραία πρωία θα κάνουν εντελώς αναίμαχτη απόβαση στην χώρα μας και θα βρεθούν ανάμεσά μας.

γ) Τα συμπεράσματά της η αντιπροσωπεία μας στο κάιρο θα σας τα πει. Θα φέρουν το βασιλιά με το ζόρι και θα επιβάλουν την τάξη –έτσι δήλωσε ο ουίλσων- αν διασαλευτεί με τον ερχομό του βασιλιά, παρά τις αποφάσεις του λαού μας.

δ) Χειρότεροι από τους άγγλους –μη βαυκαλιζόμεθα- δεν είναι ούτε οι ίδιοι οι γερμανοί. Θα επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς μ’ άλλο όνομα, αν τελικά επικρατήσουν αυτοί. Ούτε το συμφωνητικό θα υπογράφαν αν δεν ήθελαν να κερδίσουν χρόνο, αν δεν κρίνατε σεις το πρώτο συμφωνητικό ως απαράδεχτο και δεν τους απειλούσα εγώ προσωπικά. Αν δηλαδή η στάση μας απέναντί τους δεν ήταν σθεναρά ως τώρα, η πολιτική του στρατηγείου μας απέναντί τους ήταν χλιαρή, μην τυχόν τους κακοκαρδίσουμε και περιορίσουν ή σταματήσουν τις ρίψεις υλικού.

Από την υπογραφή του συμφωνητικού κι ύστερα οι ρυθμοί κι οι ποσότητες των ρίψεων μειώθηκαν κατά 50-80% κατά περιοχές. Αν η στάση μας ήταν σθεναρότερη θα έριχναν περισσότερα. Σήμερα είναι κι αυτοί βέβαιοι πως θα φύγουν οι γερμανοί από εδώ μόνοι τους, ύστερα από το χάσιμο της ιταλίας κι εξέλιξη των επιχειρήσεων στη σοβ. ρωσία και αν θα κάνουν απόβαση εδώ θα την κάνουν ε ν α ν τ ι ο ν μας, γιατί άλλος λόγος δεν συντρέχει. Αν πρόκειται για άλλο μέτωπο θα πήγαιναν στη γαλλία.

ε) τους ιταλούς τους θέλουν ένοπλους και σα συμπολεμιστές, για να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον μας σε δοσμένη στιγμή. Το εδες το ενισχύουν ακόμα ολόπλευρα. Προσπαθούν να πιάσουν πόστα, φέρνουν καθημερινά με αεροπλάνα πράκτορες της κυβέρνησης καΐρου και άγγλους αξιωματικούς. Εξήντα νέοι αξιωματικοί έρχονται να μπουν στο κεντρικό επιτελείο, άγγλοι κι αμερικανοί.

στ) επιβάλλεται δική μας αντίδραση σοβαρή. Δηλαδή: σύγκληση σύσκεψης από εαμ-ελας – εδες-εκκα, υπογραφή κι ευρεία δημοσιότητα δήλωσης ότι οι ένοπλες εθνικές δυνάμεις εν ουδεμία περίπτωση θα δεχτούν επάνοδο βασιλιά-κυβέρνησης προ δημοψηφίσματος κι ότι θ’ αντιταχθούν και βιαίως εναντίον πάσης τοιαύτης τυχόν ενέργειας.

Έντονη απαίτηση συνέχισης ρίψεως –μας έστειλαν ήδη έγγραφο ότι τους προσεχείς μήνες λόγω των επιχειρήσεων δε θα μας ρίξουν υλικά ειμή ελάχιστα- και διαφώτιση έντεχνη του λαού επί των αιτιών της περικοπής των ρίψεων.
Διάλυση αμέσως, έστω κι αιματηρά, των οργανώσεων εδες και εκκα αν αρνηθούν να υπογράψουν την ανωτέρω αναφερόμενη δήλωση.

Δε γράφω για να παρουσιάσω τον έξυπνο, αλλά από πόνο και μόνο. Χίλια καλά να έχουμε κάνει, αν χάσουμε τώρα το παιχνίδι θα μας μουντσώσουν όλοι. Αν το κερδίσουμε όμως και να ‘χουμε κάνει και κάτι σκληρότερο, θα μας συγχωρέσουν και θα μας χειροκροτήσουν. Αυτή είναι δυστυχώς η ψυχολογία του κόσμου.

Εγώ βέβαια ήμουνα και είμαι και θα είμαι ο πιστότερος στρατιώτης και θα δουλέψω σκυλίσια και παλικαρίσια για οποιαδήποτε γραμμή κι αν χαράξετε.
Νομίζω όμως ότι έχω τώρα υποχρέωση να πω το τι νιώθω στις στιγμές τούτες και για την ιστορία.

Γράφω πολύ βιαστικά. Δεν έχω καιρό και γι’ αυτό και δεν κάνω περισσότερη ανάλυση των απόψεών μου. τα γράφω έτσι χονδρά και σεις κάτω από τέτοιο γράψιμο θα δείτε, είμαι σίγουρος, τη δικαιολογία τους τη θεωρητική και πρακτική…

Κάπου 21-ΙΧ-43

Με σ. χαιρετισμούς και αγάπη,

Άρης βελουχιώτης

Στη συνέχεια ο χατζής θέλει να δείξει ότι ο ίδιος κι ο σιάντος συμφωνούσαν με τις εκτιμήσεις του άρη -σε αντίθεση με άλλους μες στο πγ- αλλά αυτά είναι ιστορίες εκ των υστέρων χωρίς αντίκρισμα.

-Για του λαού τη νίκη στη μάχη πάντα πρώτοι
όρκος στη μνήμη του καπετάνιου Γιώτη!

Η κε του μπλοκ αναζητά τολμηρούς συντρόφους για να φωνάξουμε μαζί στην επόμενη πορεία παραλλαγμένο το δεύτερο μισό του συνθήματος: όρκος στη μνήμη του άρη βελουχιώτη!

-Όποιος χαρίδημος ή άλλος αναγνώστης γνωρίζει πώς μπορούμε να βρούμε το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του χατζή, ο οδηγητής της λευτεριάς παρακαλείται να δώσει τα φώτα του.

-Κι ένα ακόμα υστερόγραφο στη σειρά λάβαμε και προωθούμε.
Έκτακτο φύλλο της Κόντρα με αναλυτική ενημέρωση για το νέο ασφαλιστικό και το πετσόκομμα των συντάξεων.

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3113&pos=4&cat_id=48

Αρχίζει το ματς…

…και όλοι μιλάνε.
Εκεί που άπαντες είχαν χάσει τη μιλιά τους -πλην λακεδαιμονίων που θρηνούσαμε για την κόκκινη μηλιά. Κι όλοι τηρούσαν σιγή ιχθύος κι έκαναν συντροφιά στο ψαράκι της γυάλας. Ξαφνικά τους έπιασε λογοδιάρροια κι έχουν άποψη. Με αναλύσεις κι επιχειρήματα, όχι αστεία. Ακριβοί στα πίτουρα… και το άλλο μισό δεν το θυμάμαι.

Αν είχαν το ίδιο κριτήριο στην πολιτική, αν αφιέρωναν τον ίδιο χρόνο να σκεφτούν τα κοινά και τους εαυτούς τους, θα ‘χαμε ήδη προεπαναστατική κατάσταση.
Προς το παρόν αντί για ποσότητα μεταφέρουν ποιότητα και ψυχολογία γηπέδου στο στίβο της ταξικής πάλης. Κι η διαλεκτική βόσκει χαμένη κάπου στο πέταλο.

Ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται. Παίζουμε τις καθυστερήσεις. Ή που θα ανατρέψουμε αυτό το σύστημα, ή θα σαπίσουμε μαζί του.
Μα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο κι εσύ ντύνεσαι με δίχρωμα κασκόλ και με κουκούλες, σαν χούλιγκαν του κινήματος.

Είμαστε η γενιά της ανατροπής, λέει η αλέκα. Που έτυχε να είναι στη γενιά των ανατροπών και της κατάρρευσης. Ανατροπή και πέναλτι! Θέλουμε την εσχάτη των ποινών για αυτή τη σάπια κοινωνία. Να τη στήσουμε στα έντεκα βήματα και να την εκτελέσουμε αλά πάνενκα που κρέμασε τον αντίπαλο.
Να δούμε όμως τι θα σφυρίξει κι η τσούλα η ιστορία.

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ότι στο προηγούμενο μουντιάλ είχαμε μαϊούνη. Θυμάμαι μαζευόμασταν στην κατάληψη των μμε και κρατούσαμε συντροφιά ο ένας στον άλλον να μην κοιμηθούμε μπροστά στην οθόνη. Φέτος η κινηματική συγκυρία πέρασε ανεκμετάλλευτη κι απ’ το πολύ θέαμα μας βλέπω αγκαλιά με το μορφέα κι ό,τι προκύψει.

Στο κίνημα κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Χωρίς κίνημα και πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες η πραγματικότητα μας είναι γεμάτη χασμουρητά και βαριά βλέφαρα. Και τα όνειρα παραμένουν υπόθεση του ύπνου. Το άλλο πρωί θυμόμαστε ελάχιστα και κάνουμε ακόμα λιγότερα.

Ένα αφιέρωμα στο μουντιάλ πρέπει καταρχήν να σέβεται τη μυθολογία του κινήματος που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το χέρι του θεού και πώς τον γείωσε τέσσερα χρόνια μετά το ιερατείο της πούτα φιφα. Το αλάνι από τη μασσαλία κι η λιμανίσια κουτουλιά στον ιταλό μακαρονά που έβρισε την αδερφή του. Τα μινγκ του λομπανόφσκι που τα έσφαξε η διαιτησία με το βέλγιο. Τους μεξικάνους στις κερκίδες που εκτός από την hola (κύμα) φώναζαν: θέλουμε φασόλια, όχι γκολ. Τον μαοϊκό μπράιτνερ που δεν ταξίδεψε για πολιτικούς λόγους με τη BDR το 78 στην αργεντινή του κεντρώου βιντέλα. Τη σοβιετία που μηδενίστηκε στα προκριματικά γιατί αρνήθηκε να παίξει στην χιλή του πινοσέτ και του δντ.

Και τη –λιγότερο γνωστή- επίδειξη προλεταριακού διεθνισμού στην ίδια χώρα –προ πινοσέτ- από τους χρουτσωφικούς –προ σχίσματος. Οι σοβιετικοί ήθελαν μία νίκη στο μουντομπάσκετ για να αναδειχθούν παγκόσμιοι πρωταθλητές αλλά αρνήθηκαν να αγωνιστούν απέναντι στη φορμόζα και το καθεστώς του σεκ. Όχι της ανταρσύα, του άλλου.

Κι αν είναι από δεξιά σκοπιά για τον πελέ που άκουσε τον συμπαίκτη του να έρχεται και του έβγαλε πάσα στα τυφλά. Που αν έπαιζε με βουβουζέλες στη νότιο αφρική δεν θα τον άκουγε ποτέ και θα είχαμε όλοι την ησυχία μας τώρα.

Αυτά όμως δευτερευόντως. Πρώτα θα πει για τις μίζες, τους χορηγούς, το στοίχημα, τη ντόπα, τα σικέ παιχνίδια, τα ακριβά εισιτήρια, τα τηλεοπτικά και πάει λέγοντας. Και καλά θα κάνει.
Όπως κάνουμε και στις συναυλίες. Πρώτα λέμε για τους χορηγούς, για τη μουσική που έχει γίνει εμπόρευμα, για τα ακριβά εισιτήρια, τα προκλητικά νυχτοκάματα των τραγουδιστών, τις κόκες που παίρνουν για να αντέξουν σε αυτούς τους ρυθμούς.

Ή όπως κάνουμε κάθε πάσχα. Καταγγέλλουμε το όπιο του λαού, την εκκλησία που κάνει τον ντίλερ, τη φάμπρικα με τις λαμπάδες, τα τζάμπο, την κερδοσκοπία στο πασχαλινό τραπέζι.

Η μπάλα είναι η χαρά μιας άχαρης ζωής. Η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου που χάνει από τη βαλβίδα και λασκάρει τις βίδες του κόσμου, αφήνοντας πίσω ξεφούσκωτα ιδανικά κι ελπίδες στα κάγκελα. Μίζερο υποκατάστατο συλλογικότητας και διασκέδασης σε μια ακόμα πιο μίζερη εξατομικευμένη πραγματικότητα.

Όποιος μείνει στη φράση με το όπιο, βλέπει μια ουσία, αλλά την Ουσία την χάνει. Δηλώνει απλώς την απέχθειά του για τα θεία και μπαίνει με όρους τζιχάντ απέναντι στο μουλά μπογιό και τους πιστούς του που θεωρούν το ποδόσφαιρο θρησκεία χωρίς απίστους και χάνουν τη διαλεκτική από την ανάποδη.
Εμείς όμως δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο.

Το μουντιάλ είναι πάνω απ’ όλα η γιορτή των φιλάθλων. Σε ένα άλλο επίπεδο είναι πανηγύρι λαών και των φυλών όλου του κόσμου. Και σε ένα τρίτο πανηγύρι χορηγών και πολυεθνικών που ‘κονομάνε χοντρά.
Είναι το τρίτο ακριβώς επειδή υπάρχουν τα άλλα δυο στοιχεία. Κι όπου τα βρίσκουν πέφτουν σαν ύαινες που βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά.

Βλέπαμε σε μια φάση έναν αγώνα στα εξάρχεια σε γιγαντοοθόνη και στο διάλειμμα έπαιζε μια καινούρια διαφήμιση με τον κριστιάνο κι ένα σαμπουάν που μόλις το δοκιμάζει αρχίζει τις κεφαλιές και τα ανάποδα ψαλίδια.
Κι ήταν πίσω μου κάτι γκοθούδες που τον πήραν στο ψιλό.
Α! Αχ αγόρι μου! Τι είσαι εσύ… Σκίσε τα δίχτυα! κι άλλα τέτοια.
Γελοίο θέαμα, αλλά το πράγμα δεν αλλάζει. Οι θαυμαστές του θα τον γουστάρουν γιατί είναι πολύ καλός παίκτης κι οι υπόλοιποι βρήκαμε ένα παραπάνω λόγο για δούλεμα και καζούρα.

Κολλημένοι με τη μπάλα; Αν θες να πιάσεις τον παλμό τους, πρέπει να τους μιλήσεις για τις γραφές και τους αγίους τους. Να βγάλεις τα παπούτσια σου πριν μπεις στα χωράφια τους και να τους πεις για την χαρά του αθλήματος που αργοπεθαίνει.

Για το ρονάλντο που είχε κρίση επιληψίας πριν τον τελικό του 98 αλλά έπαιξε με το ζόρι γιατί ήταν απαίτηση της ΝΙΚΕ. Και πήγε χαμένο ένα φαινόμενο με σερί τραυματισμούς. Για το ροναλντίνιο που τον έφαγε η τριντέντ, τα πατατάκια κι η καλοπέραση.

Για τους ξεζουμισμένους παίκτες και τις σούπες που μας σερβίρουν καλοκαιριάτικα. Για τις φανέλες που είναι γεμάτες χορηγούς. Για τους ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους που δεν τις ιδρώνουν. Για τα πανάκριβα εισιτήρια που σου κόβουν το γήπεδο. Για τη σκοπιμότητα που σκοτώνει το θέαμα. Για τα γκολ που λιγοστεύουν όσο πιο επαγγελματικό γίνεται το άθλημα. Για τους προέδρους που ξεπουλάν τις σημαίες της ομάδας. Για τα σωματεία της γειτονιάς που όταν δεν κλείνουν, φυτοζωούν.

Ακόμα και για τη χαμένη δημοκρατία του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορούσαν να το παίξουν ψηλοί, κοντοί, χοντροί και λεπτοί, ή παίκτες σαν τον γκαρίντσα που είχε το ένα πόδι κοντύτερο απ’ το άλλο. Σήμερα σε υψηλό επίπεδο μπορούν να παίξουν μόνο υπεράνθρωποι επαγγελματίες που τρέχουν σαν τα σκυλιά κι είναι ποτισμένοι με ντόπα.

Και σε ένα ανώτερο επίπεδο να του μιλήσουμε για το δεξιό(στροφο) και το αριστερό(στροφο) ποδόσφαιρο. Όπου στο πρώτο οι παίκτες είναι γρανάζια μιας μηχανής ενώ στο δεύτερο έχουν ελευθερία κινήσεων και δημιουργίας. Αλλά και για τη διαλεκτική υπέρβαση με το 3-5-2 του λομπανόφσκι που αναδεικνύει την κοινωνική ατομικότητα και τη σοβιετική πειθαρχία.

Κι αφού τα λύσουμε όλα αυτά να κάνουμε το αυθόρμητο πολιτικό και να πιάσουμε την κρίση αντιπροσώπευσης.
Την εθνική ποτέ δεν την αγαπήσαμε κι αυτό κυρίως έχει να κάνει με τη μπάλα που παίζει, όχι με αντι-εθνικές υστερίες. Με αυτή του μπάσκετ μια χαρά πωρωνόμαστε.
Παίζει βέβαια ένα είδος ανταρτοπόλεμου με βασικό επιθετικό σύστημα τα γιουρούσια, τιμώντας έτσι τις καλύτερες παραδόσεις του κινήματος. Αλλά τα ράσα δεν κάνουν τον παπά ούτε μπορούν να καλύψουν τους γερμανοτσολιάδες του ρεχάγκελ.

Η λδ της κορέας θα ήταν φαβορί αν παίζαμε ναυμαχία (άλφα δύο, βύθισα φρεγάτα) αλλά στον όμιλο που έτυχε (με βραζιλία, πορτογαλία και ακτή ελεφαντοστού) δεν έχει πιθανότητες να περάσει τον όμιλο. Ούτε καν το 20% που είχε όταν ξεκινούσε ο λένιν.
Στην τελική δεν ξέρουμε ούτε έναν παίκτη της για δείγμα. Και μην αρχίστε στην τύχη τα κιμ τάδε και τα λι κάτι.

Καμία αυταπάτη για τους λούληδες της βραζιλίας, τη ντροπή της λατινικής αμερικής και του αδύναμου κρίκου, με το δήθεν λαϊκό ηγέτη και το αφόρητο φολκλόρ.
Έρχονται –λέει- κι οι εγγλέζοι, μα ο λαός τους χέζει… Θυμόσοφος από παλιά.

Η κε του μπλοκ στηρίζει αρχεντίνα γιατί είναι αυτοκαταστροφική, έχει ταλέντο, φράξιες και υποομάδες (με το βερόν σε ρόλο πλεχάνοφ που κάποτε ήταν πρώτος και καλύτερος, αλλά τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα). Και γιατί σε τελική ανάλυση δε θα το πάρει.
Είναι η στρατιά της νίκης με έτοιμο κομαντάντε και πρωτοπαλίκαρο. Αλλά ο καπετάνιος της είναι ελαφρός μισότρελος. Μπορεί να ρίξει το καράβι στην ξέρα και να καταλήξουμε ναυάγιο της ταξικής πάλης από τη φάση των 16.

Ρόλο συμμάχου σε αυτό το μέτωπο μπορούν να έχουν η ισπανία κι η ολλανδία. Γιατί παίζουν καλή μπάλα –μέχρι αποδείξεως του εναντίου- είναι παραδοσιακές σχολές που αντέχουν στον χρόνο και την παγκοσμιοποίηση κι η ένωσή τους μας έδωσε τη μπάρτσα.

Πουλέν της κε είναι βάση ονόματος και συγκυρίας ο ιάπωνας φορ οκαζάκι.

Υγ: χρόνια πολλά στον ερνέστο και στους απανταχού τιρινινήδες.

Και οι κάτω έσονται πάνω

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχω υπολογιστή χωρίς μόνιμη και σταθερή πρόσβαση στο διαδίκτυο και γράφω κείμενα σε ρυθμούς καρβέλα. Η κε του μπλοκ ζητάει την κατανόηση και τη συμπάθειά σας.

Συνεχίζουμε με φεστιβάλ της νΚα από εκεί που το 'χαμε αφήσει.
Στο λόγο του σκιώδη χάγιου ακούσαμε τρεις φορές μες σε δέκα λεπτά για τους από πάνω. Από πάνω όπως λέμε θεός.
Δυο εξίσου γενικές κι αφηρημένες έννοιες που ικανοποιούν μεταφυσικές ανησυχίες κι αν(τιερ)αρχικά φετίχ που κρύβουμε μέσα μας -όχι με πολλή επιτυχία, είναι η αλήθεια.

Η αποστροφή στο λόγο του καθόλου τυχαία: Το ντου στο κοινοβούλιο τρόμαξε τους από πάνω.
Κι ας λέει πολύ σωστά ένας παππούς από μια ιστορία του αντώνη στο γκράνμα πως όταν μπεις εκεί μέσα πρέπει να είσαι έτοιμος και να ξέρεις τι θες να βάλεις στη θέση του.

Τέτοια ντου μπορεί να μην τρομάζουν ακριβώς τους από πάνω, συναρπάζουν όμως τους από κάτω κι αριστερά. Φαντασιακό υποκατάστατο της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα που ονειρεύεται το κίνημα όσο μένει σε χειμερία νάρκη.

Η έφοδος στον ουρανό διαμεσολαβημένη από παιδικές αρρώστειες μεταφράζεται λεκτικά σε ντου. Σε κάθε περίπτωση είναι πάντα διασκεδαστικό να βλέπεις έναν ασπρομάλλη να μιλάει με όρους φοιτητικής συνέλευσης. Που για σένα είναι νωπή ανάμνηση και την άφησες πίσω με την ελπίδα να βρεθείς εφεξής σε πιο σοβαρές διαδικασίες.

Ενώ γι' αυτόν είναι απωθημένο. Γιατί τα δικά του χρόνια έπεσαν μες στην χούντα κι ίσως να μην τις έζησε ποτέ. Ή μπορεί να του έχουν λείψει και να θέλει να τις ξαναζήσει. Αυτό θα πει αιώνιος έφηβος. Και πολιτικά ανώριμος συνάμα. Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Και κάνουν εμένα αποστάτη της γενιάς μου, περισσότερο απολίθωμα από ποτέ.

Μένει όμως η απορία για τους από πάνω.
Είναι αυτοί που δείχνει σε κάθε γκολ ο μέσι κι οι βραζιλιάνοι; Θα τους υποχρεώσουμε στη λαϊκή εξουσία με διάταγμα να δείχνουν τη βάση στο πέταλο; Ή είναι κρυφός συμβολισμός για την επουράνια έφοδο των κάτω;

Διανύουμε κρίσιμες στιγμές. Όπου οι πάνω δε μπορούν να πληρώσουν το χρέος κι οι κάτω δε θέλουν να το πληρώνουν όπως πριν. Κι ήρθαν τα πάνω-κάτω και γίναμε άνω-κάτω.
(Π)άνω και κάτω, τούμπα και πατήσια, γίνανε ένα διαλεκτικό σύνολο με ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Αφεντικά και δούλοι, ένα έθνος γίναμε ούλοι κι έχουμε άπαντες το ίδιο όραμα. Στάση πληρωμών. Εν τούτω νίκα.

Αλλά ο καθένας με τους δικούς του όρους. Υπάρχουν τρεις εκδοχές αντιμετώπισης του χρέους. Μας τις εξήγησε στην ίδια κουβέντα ο πι-πι, η ιστορική συνιστώσα για την 3½ διεθνή -αρκεί να βρούμε πού πέφτει το τσίμερβαλντ.
Η μία είναι αυτή της δικής μας ψοφοδεούς αστικής κυβέρνησης που ξεπουλάει τα πάντα. Η δεύτερη είναι με όρους μαχόμενου ρεφορμισμού, όπως στην αργεντινή που πέτυχε μερική διαγραφή του χρέους μετά από επαναδιαπραγμάτευση. Κι η τρίτη είναι η επαναστατική.

Οπότε διαλέγουμε ευκολάκι το γάμα, ε; Λυπάμαι, χάσατε.
Πρέπει να διακηρύξουμε το δεύτερο για να κάνουμε το τρίτο, λέει ο πι-πι. Ου μην και το μακρύτερο. Σατανικό!
Σαν τη λαϊκή εξουσία, ψιθυρίζει ο προβοκάτορας μέσα μου. Ναι, αλλά όχι ακριβώς. Εμείς το ίδιο πράγμα περιγράφουμε, αλλά με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Κι η τακτική πρόταση συμμαχίας ταυτίζεται εν τέλει με τη στρατηγική.

Αυτό το τρίτο βέβαια -που περνάει από τρίτους δρόμους και τρίτους πόλους- είναι κάπως προαιρετικό. Δεν το λέει σε όλους ο πι-πι. Εμείς που το ακούσαμε ήμασταν λίγοι κι εκλεκτοί. Κυρίως το πρώτο.

Μόνο αν γίνει το δεύτερο θα έχει νόημα να μιλάμε για το τρίτο και μια εναλλακτική αριστερή πρόταση.
Κι επίσης μόνο αν σώζαμε τον πλανήτη από τα πυρηνικά θα είχε νόημα να μιλάμε για έναν κόκκινο πλανήτη. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν η νέα σκέψη και τα οικουμενικά προβλήματα.

Και μετά έβαλε τα γνωστά βήματα: στάση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, έξοδος από την ευρωζώνη...
Τα άκουσε η σφισσα δίπλα μου (που ήρθε περιφρουρημένα) και τρόμαξε. Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; με ρώτησε.
Έλα ντε. Θα πιέσουμε τους πάνω να τα κάνουν για μας;
Και μάλιστα άμεσα γιατί πάνω-κάτω μες στο 11 η ελλάδα πάει για χρεοκοπία και ντε φάκτο παύση πληρωμών λόγω αδυναμίας.

Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρές αναλύσεις, όπως του μηνακάκη στο πριν.
Τι πάει να πει βουλιάζουμε ως έθνος; Δεν είμαστε όλοι μαζί το ίδιο.
Βλέπει επίσης τη ρίζα της κρίσης στην πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους (επιτέλους, ξαναείμαστε με το μαρξ). Βάζει θέμα εξόδου και από την εε. Και στα περί κατοχής δίνει απάντηση βάση της ανισόμετρης ανάπτυξης (δεν ξέρω όμως αν το κάνει για να απορρίψει τα περί εξάρτησης).

Μας τα χαλάει μόνο στα καθεστώτα του υπαρκτού που κατασυκοφάντησαν τις ιδέες μας. Ευτυχώς δηλ που έπεσαν και γκρέμισαν τις ψευδαισθήσεις μας. Κι αν πιστέψουμε το σεκ τα γκρέμισαν οι λαοί με τον αγώνα τους. Από τα κάτω και δεξιά που λένε (κάτω να 'ναι κι ό,τι να 'ναι).
Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των ρεβιζιονιστών.

Το σεκ σε όλα αυτά παίζει το ρόλο του τζων βαρδαξή κουτρουμπέση στους απαράδεκτους.
Ο κουτρουμπέσης είναι μικροαπαταεώνας που την κουτρουμπέφτει σε αθώα θύματα, τα αφήνει να πιστεύουν πως είναι λεφτάς που ψάχνει ευκαιρίες για να επενδύσει και τελικά τους παίρνει ό,τι έχουν.

Πάει να βάλει χέρι και σε ένα κτήμα της δήμητρας (νομίζω στο ζούμπερη) αλλά τελευταία στιγμή τον ξεσκεπάζουν κι ο παλαιοκομμουνιστής σπύρος ξεσπάει:
-Δε φταις εσύ, εγώ φταίω. Αφού εγώ είμαι προλετάριος από καταγωγή. Τι δουλειά έχω εγώ με το κεφάλαιο; Κάτω το κεφάλαιο!
-Κάτω! φωνάζουν κι οι άλλοι.
-Ζήτω εε... η εργατική πρωτομαγιά!
-Ζήτωωω!
-Ζήτω, δεν έχω κανένα πρόβλημα εγώ, λέει κι ο κουτρουμπέσης.

Ούτε το σεκ έχει. Σοσιαλισμός από τα κάτω. Κάτω η χούντα εε-δντ. Κάτω η κυβέρνηση του πασοκ.
Κάτω! Δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς μαζί με τη γσεε θα είναι πάλι. Και εις τη λαοκρατία πιστεύουμε.

-Τι έγινε ρε παιδιά; Έφτιαξα υλικό για επανάσταση;

Υγ: λάβαμε και προωθούμε από τον σφο αναγνώστη ροχάλα μία ανάλυση της κόντρα που μαζί με το ρίζο έχουν το καλύτερο εργασιακό ρεπορτάζ κι ένα σχετικό βιντεάκι. Ιδού και οι σύνδεσμοι:

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=2999&pos=4&cat_id=48

http://www.youtube.com/watch?v=-cXOWvSmhEE&feature=player_embedded

Η κατοικία των θεών

Ο χαρακτήρας της σοβιετίας;
Άστα να πάνε. Παλιοχαρακτήρας. Κι όσο για την κοινωνική της φύση... Επαμφοτερίζουσα. Σα να λέμε μπάι. Πρώιμος κομμουνισμός με κουσούρια κι αστικά κατάλοιπα. Όπου γεννιέται το νέο και το παλιό πεθαίνει. Με άλλα λόγια απονεκρώνεται.

Αλλά το μέλλον διαρκεί πολύ. Το ίδιο κι η απονέκρωση.
Οι απλοϊκές συνειδήσεις ζητάν απονέκρωση εδώ και τώρα. Να σκοτώσουμε άμεσα κάθε τι παλιό. Κάθε κατάλοιπο που επιβιώνει μας φέρνει πίσω στην παλινόρθωση και το θάνατο. Καταδικάζουμε κάθε λέξη που δε συνοδεύεται από πράξεις σε κάθε της βήμα. Κι αντί να μιλάμε για κομμουνισμό, το θέμα είναι να τον φτιάξουμε και να τον διαδώσουμε. Χέρι με χέρι.

Το ζήτημα όμως είναι βαθιά διαλεκτικό.
Το παλιό πεθαίνει, ή μάλλον το σκοτώνουμε. Και ξαναγεννιέται μαζί με όλες τις παλιές βρωμιές κάθε φορά που δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για να γεννηθεί το καινούριο. Κι η γέννα δεν έρχεται κατά παραγγελία ή με διατάγματα.

Μπορεί εμείς να χτυπιόμαστε αλλά να μην έχουν οίστρο οι μάζες και να μην είναι η ιστορία σε ενδιαφέρουσα. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, όχι η μητέρα της.
Μπορεί να 'ρθει το παιδί και να βγει αλλιώτικο απ' αυτό που περιμέναμε. Δε λύνεται αυτό με ξόρκια και 'ρσενικοβότανα.
Μπορεί να μας βγει πρώιμο κι επταμηνίτικο. Αν και ο πρώιμος σοσιαλισμός του βαζιούλιν δεν έχει ακριβώς αυτή την έννοια. Μόνο λογοτεχνικά μπορείς να το φανταστείς ως τέτοιο.

Πώς θα σκοτώσει ένα νεογέννητο τους εχθρούς και τα κατάλοιπα που το ζώνουν σα φίδια; Σα να έχεις στην κούνια τον ηρακλή και τον ιφικλή και να σκοτώσουν τον κατηραμένο όφι του καπιταλισμού. Όπως έκανε ο τρότσκι ντυμένος άι-γιώργης σε μια αφίσα των πρώτων σοβιετικών χρόνων. Κι ύστερα λέμε για προσωπολατρία για το σύντροφο με το μουστάκι.

Το ωραίο είναι ότι οι σοβιετικοί τα κατάφεραν δυο φορές. Μία στην κούνια που έπνιξε τις 13 οχιές της δύσης και την κολοβή του λευτεράκη που ζήλευε το λένιν κι ήθελε να του μοιάσει -τα κατάφερε μόνο στο πηγούνι. Κι άλλη μια πιο μετά κόντρα στο φίδι του ναζισμού που απειλούσε να πνίξει τους λαούς όλους του κόσμου. Ημίθεοι και βάλε.

Όλοι οι ημίθεοι όμως πεθαίνουν στο τέλος. Που είναι της ιστορίας. Και της κομμουνιστικής μυθολογίας. Δύο πράγματα που πήγαν μαζί νύχι-κρέας μες στον εικοστό αιώνα.
Οι δικοί μας ημίθεοι πήγαν κι έχασαν μόνοι τους με αυτογκόλ στο 91 πάνω που είχαν σταθεί γερά στα πόδια τους. Εκκόλαψαν όμως μέσα τους το αυγό του φιδιού χωρίς να το πάρουν χαμπάρι. Κι η σοβιετική πεταλούδα ακολούθησε την αρνητική διαλεκτική του αντόρνο καραμπάχ και κατέληξε στα γλοιώδη σκουλίκια της περεστρόικα και των ανατροπών.

Τώρα που είπαμε για ημίθεους θυμήθηκα ένα σκηνικό από την κατοικία των θεών στον αστερίξ. Οι ρωμαίοι θέλουν να εκχερσώσουν το δάσος και να χτίσουν μια πολιτεία. Κόβουν δέντρα τις νύχτες -προσεχτικά μα το δία- για να μην τους πλακώσουν στις μπούφλες οι γαλάτες. Οι οποίοι πηγαίνουν κάθε πρωί με το δρυίδη στο εργοτάξιο και πετάνε καρπούς βελανιδιάς βουτηγμένους σε μαγικό ζωμό που φυτρώνουν στο δευτερόλεπτο και ξαναγίνονται δέντρα. Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος.

Ο αστερίξ παθαίνει την πλάκα του.
-Δεν είναι απίστευτο οβελίξ;
-Ποιο πράγμα;
-Πόσο γρήγορα μεγάλωσαν οι βελανιδιές...
-Ω μα δεν έχω δει βελανιδιά να μεγαλώνει και δεν ξέρω πόσο γρήγορα γίνεται συνήθως.
Σάμπως ξέρουμε εμείς πόσο γρήγορα γίνεται ο κομμουνισμός;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέσαμε στην χύτρα όταν ήμασταν μικροί.

Κι αν η ανυπομονησία είναι το βασικό χαρακτηριστικό του αριστερού οπορτουνισμού, σαν τα παιδάκια που σου τραβάνε το χέρι να στο ξηλώσουν για να προχωρήσουμε παρακάτω, ο πράσινος ντάνι μας λέει πως ο αριστερισμός είναι το φάρμακο στη γεροντική άνοια του κομμουνισμού.
Κι είδατε πώς κατέληξε σήμερα από τα πολλά φάρμακα...

Αρνητική διαλεκτική

Τα μέλη της νΚα έχουν την τάση να πηγαίνουν στον χώρο του φεστιβάλ με καθυστέρηση, πιο μετά κι απ' τις επιρροές τους. Κάποια άλλα έφτιαξαν δική τους τάση και δεν πήγαν καθόλου στον χώρο. Κι όλοι μαζί οι νΚαπελεύθεροι είναι ρεύμα μες στο ρεύμα, με δικό τους ωράριο εν μέσω θερινής ώρας. Δυο φορές αστική συνήθεια δηλ, για να μιλήσουμε με όρους σιάντου.

Πήρα ένα φυλλάδιο να περάσει η ώρα.
Η ανταρσύα δεν αποτελεί ενιαία οργάνωση, ή ενιαίο κόμμα. Είναι ένα πολιτικό κοινωνικό μέτωπο-συσπείρωση με προωθημένα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία ενότητας.
Μαργαριτάρια στο βυθό που είναι κρυμμένα. Ας το πάρουμε απ' την αρχή.

Πρώτα απ' όλα γνώθι σεαυτόν. Ό,τι κι αν είμαστε δεν είναι ενιαίο.
Ναι, αλλά τι είμαστε; Μετωπική συσπείρωση; Μέτωπο που συσπειρώνει; Όχι ακριβώς. Ένα μέτωπο-συσπείρωση.
Τι χαρακτήρα έχει; Πολιτικό-κοινωνικό. Πολιτική συμφωνία κορυφών από τα πάνω. Και κοινωνικό ας πούμε με τα πρωτοβάθμια. Που κι αυτό στην ουσία πολιτικό είναι.

Και τα καλύτερα έρχονται. Με προωθημένα στοιχεία ενότητας.
Μάλιστα. Αλλά αν είναι έτσι τα προωθημένα, τα φυγόκεντρα στοιχεία και τις διαφωνίες πώς θα τα πούμε; Πλούσια γλώσσα η ελληνική, αλλά δε βοηθάει. Χρειάζεται μια περίφραση. Και λίγη διαλεκτική.

Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Αυτό είναι καλύτερο.
Η ανταρσύα είναι μια διαλεκτική πολιτική ενότητα με μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις που μπορεί να οξυνθούν και να εξελιχθούν σε αξεπέραστες αντιφάσεις. Η δομή της ακολουθεί το μοντέλο της αρνητικής διαλεκτικής. Οι αντιθέσεις δεν εκδηλώνονται ελεύθερα αλλά συγκαλύπτονται με την ελπίδα να πάρουν αντίστροφα τις διαλεκτικές κατηγορίες του καντ και να φτάσουν από τη διαφορά και την απλή διάκριση στο στάδιο της ταυτότητας.

Οπότε όσο να πεις, χωράει και λίγος χολογουέι με αρνητική διαλεκτική. Και μια αντιδιαλεκτική θεώρηση για εγχειρήματα όπως η σοβιετία που είναι και το βασικότερο στοιχείο ιδεολογικο-πολιτικής ενότητας στην ανταρσύα.

Αυτό εν τω μεταξύ πάντα το είχα απορία. Πώς αντιδρά αυθόρμητα ο μέσος αντάρτης στο άκουσμα του σοβιετικού ύμνου;
Αν το πάρουμε καντιανά με την έννοια του καθαρού συναισθήματος, η κατηγορική προσταγή που δίνει το υποσυνείδητο είναι να χαρεί και να πορωθεί. Στους απ' έξω όμως πρέπει να λέει για ντεμέκ σοσιαλιστικά καθεστώτα που κατασυκοφάντησαν τα αγνά, παρθένα ιδανικά μας. Μύλος...

Επιστροφή στη διαλεκτική ενότητα. Στην οποία όπως λέει κι ο σκληρός διαλεκτικός οι δύο πόλοι αλληλοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι. Με άλλα λόγια μαζί δεν κάνουνε και χώρια δε μπορούνε. Καταλαβαινόμαστε τώρα.

Στη συνέχεια μετεξελίσσονται αμφότεροι σε μια άλλη ποιότητα, διαφορετική από πριν. Στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας πχ το ζητούμενο δεν είναι να νικήσουμε τον καπιταλισμό και να γίνουμε όλοι εργάτες, αλλά να καταργήσουμε όλες τις τάξεις. Μαζί και την εργατική.

Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση της ανταρσύα.
Το επιθυμητό σενάριο είναι το εξής. Στον έναν πόλο έχουμε μεταλλαγμένο νεο-αριστερό ρεύμα με μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά αναρχίας. Και στον άλλο πόλο σεκίτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσδοκώμενο αποτέλεσμα: ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα.

Την ίδια στιγμή όμως, ανοίγεις το πριν στις μέσα σελίδες να δεις φρέσκια ανάλυση για την κομμουνιστική προοπτική και τα χάνεις. Η συλλογική ιδιοκτησία θα είναι στο επίκεντρο της νέας κοινωνίας.
Για τα πέριξ δεν έχουμε λεπτομέρειες. Μας αρκεί όμως κι αυτό που μάθαμε για το επίκεντρο. Δεν έχουμε κοινωνική ή κρατική ιδιοκτησία, αλλά συλλογική. Που μπορεί να σημαίνει από κολχόζ κι αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες μέχρι συντροφιές και νοικοκυριά.
Επαναθεμελίωση τύπου γκόρμπι. Κι αυτά δεν τα λέει η χαρι-τάση, αλλά μέλος της πε στην οποία έχουν μεινει πλέον μόνο οι ορθόδοξοι.

Οπότε κερδίζει έδαφος το δεύτερο -μη επιθυμητό- σενάριο. Μετεξέλιξη σε συριζα του εξωκοινοβουλίου και συγχώνευση μεσοπρόθεσμα με κομμάτι του ρίζα.
Βαρύ κι άδικο; Σημασία έχει η τάση και το βελάκι. Πέντε χρόνια πριν κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά το νέο εαμ και την παναριστερά του ευτύχη. Τώρα;

Πρέπει να φάνε τα μούτρα τους αλλά με ελεγχόμενο τρόπο και να αλλάξουν πορεία. Όπως τότε που τα έσπασαν με τους μεταμοντέρνους. Σε μια κατεξοχήν κινηματική περίοδο που θεωρητικά ευνοούσε και δικαίωνε την χαρι-τάση, αλλά έδειχνε ταυτόχρονα τα όρια και τις αντιφάσεις της. Αν και για τους επτά ήταν ήδη αργά.

Ξεκίνησε η κουβέντα. Με τον πλανόδιο καζάκη που περιφέρει τη ρεφορμιστική του πρόταση σε ευήκοα ώτα. Για περισσότερη δημοκρατία με μια άλλη εξουσία που θα είναι αδιάφθορη.
Τον ιβάν λεμέτρ, ιστορικό στέλεχος του νουβό παρτί που ιδρύθηκε μόλις προ διετίας.
Τον σύντροφο γκαργκάνα που μας είπε ότι ο καπιταλισμός δε δουλεύει. Ε, να τον πάμε στον μάστορα της σοσιαλδημοκρατίας να μας τον φτιάξει.
Τον σκιώδη χάγιο που έβαλε τη γραμμή χωρίς ουσία κι έμπνευση.
Και τη συνιστώσα πι-πι(κατά κόσμον πέτρος παπακωνσταντίνου).

Που δε συμφωνεί ακριβώς με το νέο εαμ. Εκτός κι αν το πούμε Ελεύθεροι Αγωνιζόμενοι Μισθωτοί. Μην τυχόν προσβληθούν οι ντεφαιτιστές φίλοι μας. Αν και είναι η πρώτη φορά -λέει ο πι-πι- που τα συμφέροντα των εργατών συμπίπτουν τόσο άμεσα με το εθνικό.
Εθνικό με την καλή έννοια! συμπλήρωσε απνευστί, μη τύχει και θίξει το διεθνιστή σύντροφο. Σύντροφο... Με την καλή έννοια, που λέει κι ο λαζόπουλος.

Ποιος θα είναι σε αυτό το μέτωπο; Αυτό διαφέρει κάθε φορά, ανάλογα με τη σύνθεση του τραπεζιού. Αυτή τη φορά ήταν μέσα το κόμμα κι εκτός με σαφή οριοθέτηση το πασοκ. Και είχε θέση γενικώς όποιος αριστερός σέβεται τον εαυτό του!! Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ.

Αν διαβάσετε ριζοσπάστη αυτές τις μέρες, μας είπε ο πι-πι, θυμίζει αριστερίστικη μαοϊκή γκρούπα, λες και είμαστε σε μέρες δυαδικής εξουσίας.
Κι εγώ που νόμιζα ότι η λαϊκή εξουσία είναι μικροαστικός σοσιαλισμός χωρίς επανάσταση...

Στο κουκουέ στέκονται σα νάρκισοι μπροστά στον καθρέφτη και λένε ότι είναι οι ομορφότεροι. Ε, λοιπόν, όχι σύντροφοι. Δεν είστε οι πιο όμορφοι...
Α-α-α! Πρώτα μαθαίνω ότι τελικά δεν κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και μετά αυτό. Όλα τα χτυπήματα της μοίρας μαζεμένα.

Το πρόβλημα με τον απόλυτο αριστερό-αναλυτή δεν είναι η άποψή του για μας. Είναι μια στάσις κι αυτή. Νιώθεται.
Το πρόβλημά του είναι η πολιτική μυωπία. Που θέλει να φορέσει με το ζόρι το γοβάκι του κομμουνιστή σύμμαχου στα χοντρά πόδια του σεκ και του καζάκη.
Δεν είμαστε εμείς άσχημοι, αυτός είναι πολιτικά μύωψ.

Δε λέω ότι το γοβάκι είναι δικό μας και το χάσαμε. Αν και τις προάλλες στο σπόρτινγκ η αλέκα φορούσε φούστα με σπορτέξ -μάλλον για λόγους υγείας. Κι η κόβα στιλέτο είναι ό,τι πιο κοντινό στη σταχτοπούτα του παραμυθιού. Ενώ οι σεκίτες στην πρώτη ρίψη κρότου-λάμψης θα γίνουν πάλι κολοκύθες, προτού καν δούνε τη λάμψη.

Στο τέλος της ημέρας γνώρισα από κοντά και τον επίμονο παύλο, τον κομμουνιστή του ναρ που από κοντά είναι μια χαρά ταλιμπάν, με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ευχάριστος για παρέα σαν τον ύψιλον. Αλλά το πληκτρολόγιο είναι σαν την πολιτική. Αλλάζει τον άνθρωπο και τον κάνει αγνώριστο. Ιδίως όταν συνδυάζονται αυτά τα δύο.
Ρωτήστε και τη μπρέζνιεβα που είδε τη γλύκα από κοντά.

Το πιο σημαντικό με τον παύλο είναι που δεν ενθουσιάζεται εύκολα με βαρυσήμαντους μούσμουλους και τα σάπια που μας σερβίρουν.
Εδώ υπήρχαν άνθρωποι που ενθουσιάστηκαν με το βαρετό σκιώδη επειδή έβαζε τη γραμμή! Πόσο κουκουέ είναι όλοι τους κατά βάθος...
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε σε άλλο κείμενο.

Υστερόγραφο: παρακαλείται όποιος έχει κονέ με την έλενα κατρίτση, ή το ψηφιακό αρχείο της νετ και βρει τη συνέντευξη που της έδωσε ο χρόνης μίσσιος, να δώσει τα φώτα του στον κομάντο που είναι στα πρόθυρα της απελπισίας.
Ο δε κομάντο παρακαλείται να ετοιμάσει ένα κείμενο για το μεγάλο του δάσκαλο και να το θέσουμε σε συζήτηση στην ολομέλεια.

Συνεργάτες μου καλοί

Βράδυ στη Σόλωνος. Στο μυαλό τριγυρίζουν τα άμεσα κινηματικά ζητήματα. Τα βήματα του γιασικεβίτσιους, το κόψιμο του τσίλντρες, το πέμπτο φάουλ του τεόντοσιτς που κανονικά ήταν επιθετικό. Τα λέω στο τηλέφωνο στο συνεργάτη της κε του μπλοκ σε θέματα παναθηναϊκού. Κι ήξερες ότι στην τσόχα απέναντι από το γήπεδο έχουν τσιτάρει μπόρχες που λέει ότι ο παράδεισος πρέπει να είναι ένα είδος βιβλιοθήκης;

Οι μπάτσοι βγαίνουν παγανιά με μηχανάκια. Γουρλώνω τα μάτια να τους θαυμάσω.
-Ώπα, σταμάτα εδώ λίγο, λέει ο ένας. Κατεβαίνει και με πλησιάζει.
-Τι έγινε, δεν έχεις ξαναδεί αστυνομικούς;
Πού, στα εξάρχεια; Όχι, ποτέ κύριε μπάτσε μου. Πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Και να σκεφτείς ότι είναι η περιοχή με τη μικρότερη εγκληματικότητα. Χωρίς τράπεζες, σούπερ μάρκετ. Αν δεν είχε και μπάτσους θα είχε μηδενικά ποσοστά.

Εδώ το βλέμμα μας πρόδωσε, αλλά γενικά βοηθάει.
Στο στρατό, στο σχολείο, στις συνελεύσεις, στη σχέση με το σύντροφό σου. Ακόμα και στην οργάνωση, σε καμιά δύσκολη συνεργασία.
Ξέρεις τι είναι να μην κοιτάζεις τον άλλον όταν σου μιλάει; Τον έχεις σκοτώσει. Δεν ακούς με τα μάτια, αλλά του χαλάς το παιχνίδι της υποταγής που θέλει να παίξει.
Let's play masters and servants.

Μέχρι να έρθει δίπλα μου προλαβαίνω να σκεφτώ τα πάντα.
Τον παναγούλη που έλεγε ότι εξαγρίωνε σκόπιμα τους βασανιστές του για να τον χτυπάν πάνω στα νεύρα τους και να λιποθυμάει. Τους εβραίους ναζί που έκαναν ενέσεις στους συλληφθέντες για να μην χάσουν τις αισθήσεις τους και να συνεχίσουν να τους δέρνουν. Το συμμαθητή μου από το σχολείο που έγινε αξιωματικός μπάτσος λόγω οικογένειας.

Ο μπάτσος ζητάει ταυτότητα. Μα εγώ την ψάχνω απ' τα δεκαεννιά.
-Έχεις μαζί σου τίποτα παράνομο;
Τυπικά όχι (ακόμη). Εκτός κι αν κηρύξατε τίποτα και δεν το 'μαθα.
-Άνοιξε την τσάντα σου... Φέρε λίγο το φακό!
Ναι, είναι παλιό μοντέλο. Δεν έχει φωτάκι με αισθητήρα, όπως τα ψυγεία.
Το πάρτι ξεκινάει.

Πρώτη πιάνει την απόφαση του συνεδρίου. -Είσαι οργανωμένος;
-Όχι πια. Ο κλασικός ο μαλάκας ο πρώην σύντροφος που λέει τον πόνο του σε όλους και δε σκέφτεται πού μιλάει.
-Διαφωνίες; ρωτάει ένας μικρός που έχει το ρόλο του καλού. Μπορεί και να 'ναι κιόλας.
-Περίπου.

Κοίτα να δεις, όταν ψάχνεσαι σε προβληματίζουν διάφορα. Δε σημαίνει ντε και καλά ότι διαφωνείς. Αλλά ποιος το καταλαβαίνει αυτό; Η νιφάδα απορούσε γιατί είμαι στην οργάνωση πριν βαδίσει στα χνάρια της κουκούλου. Κι ύστερα έπαιρνε το τσιμπρό της το βλέμμα και πάγωνε το σύμπαν. Βοηθάνε πολύ τα μάτια.

Ναι, αλλά μετά ο σύντροφος έχει αντιλήψεις.
Μερικά πράγματα είναι καλύτερο να τα έχεις στον ενικό. Έστω και με κίνδυνο να μην τα έχεις καθόλου. Αλλά αν δεν έχεις πληθυντικό εξ αρχής πώς να διαλέξεις και να συνθέσεις για να έχεις στο τέλος δική σου αντίληψη;
Απ' το μηδέν πάλι στο τίποτα καταλήγεις.

-Ήμουν κι εγώ παλιά, λέει ψιθυριστά ο καλός μπάτσος. Αγρίνιο. Στα 15 μου.
Τι τα ήθελες τα ματ αφού ήσουνα... σε μας. Ο κύκλος του τσώρτσιλ σε γρήγορη κίνηση (φαστ φόργουορντ). Αν δεν είσαι κνίτης στα δεκαπέντε πώς θα γίνεις μπάτσος στα είκοσι;

Κι ύστερα τι έγινε; Άσε, ξέρω. Ανεργία κι απαλεψιά.
Είναι κάτι νομοί όπου ο ένας στους δύο γίνεται μπάτσος ή εποπ. Κι αν δεν είχαν κάποια στρατόπεδα θα έπρεπε να κλείσουν και να βάλουν λουκέτο. Κι άντε μετά να πεις ότι οι μπάτσοι είναι του λαού παιδιά. Πετάς σκατά σε αυτούς και την κοινωνία τους, καθαρίζεις κι έχεις καθαρή και τη συνείδησή σου.

Μετά έβγαλε το πρόγραμμα (και καταστατικό) του κκσε του 61', από το 22ο συνέδριο. Εκείνο που έβαζε άμεσο καθήκον την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας με ενιαία παλλαϊκή ιδιοκτησία. Και στο καπάκι την κόντρα.
Θα μου πεις: και με τη σακε και με το ρεβιζιονισμό, πώς γίνεται;
Εδώ οι άλλοι δηλώνουν αναρχοσταλινικοί, σε αυτό θα κολλήσουμε;

Επόμενο έπιασε το λούκατς, αλλά κάπως άγαρμπα.
Κοίτα. Και μένα μου τη δίνει που εκθειάζει το εικοστό και την αποσταλινοποίηση αλλά δεν είναι λόγος αυτός να σκίζουμε το εξώφυλλο.

Κερασάκι το συλλογικό του ΚΨΜ για τον ιμπεριαλισμό όπου γράφει όλη η ντριμ τιμ κι ο χαριτάκης λέει για το μεσιανισμό του προλεταριάτου και του κόμματος. Ενώ οι εργάτες μπορούν λέει να παλέψουν μέσα από τα συνδικάτα χωρίς κόμμα και καθοδήγηση. Κι αναρωτιέσαι ποιος πάσχει τελικά από μεσιανισμό.

Κι αν ήμουν φετιχιστής κι είχα κανά γυναικείο εσώρουχο; Να το μυρίζω και να θυμάμαι τη δικιά μου; Αν είχα τίποτα γυναικείο για να της δώσω; Αν είχα χάπια ή κάτι παρόμοιο; Μην τα πειράζεις αυτά, είναι βιταμίνες για την τριχόπτωση.

Τελευταία πιάνει τα χαρτιά μου που τα έχω σαν αυτιστικό χωρισμένα σε στήλες.
-Τι σημειώσεις είναι αυτές; Όλες για σένα και την αγάπη μας.
Του φαίνεται ανώμαλο. Το ίδιο και σε αρκετούς συντρόφους.
Τις ξεφυλλίζει. Βρίσκει μια προκήρυξη της εδυε για το λαμπράκη, αλλά δεν του κάνει. Άνθρακες ο θησαυρός.

-Είναι οργανωμένος, τι λέμε τώρα...
Εντάξει κι εγώ έτσι νιώθω, αλλά δεν είναι το ίδιο. Πού να σου εξηγώ τώρα. Οι λογοκριτές είναι κατά κανόνα ηλίθιοι. Και τα σκυλιά του συστήματος σαν τον ραν-ταν-πλαν.

Άλλο ενεργός, άλλο οργανωμένος. Σκέψου να ήσουνα χρυσαυγίτης κι όχι ένστολος. Η ουσία δεν αλλάζει. Και στις πορείες πάλι μαζί είστε. Κράτος και παρακράτος, η ισχύς εν τη ενώσει. Αλλά δεν είναι το ίδιο.
Σκέψου κι εμένα σαν ένα είδος παρακομματικού.

Τελικά με πέρασε για μέλος της οργάνωσης και με άφησε ήσυχο. Αυτό θα πει ασφάλεια απέναντι στους ασφαλίτες. Σε τέτοια θέματα η οργάνωση είναι κάτι σαν την ιντεραμέρικαν. Μεγάλη και σίγουρη.

Πήρε άλλος τη σκυτάλη. -Πού είναι το σπίτι σου;
Σπίτι μου είναι εκεί που με αγαπάν. Μπορεί να μένω σε αυτή την πολη, αλλά ποτέ δε θα γίνει σπίτι μου.
-Με φιλοξενεί μια φίλη μου στις εστίες.
Καλή απάντηση. Πιάσαμε κι άσυλο που τους αποθαρρύνει.

-Μόνιμη κατοικία;
Μένω εστίες αλλά είμαι ανέστιος. Και κομματικά άστεγος. Που κάποιες φορές είναι χειρότερα κι απ' όσους δεν έχουν πραγματικά σπίτι.
Έχω ψυχολογία λελέ και λέω θεσσαλονίκη. Άνω τούμπα.
-Παοκτζής; Όλες οι προσβολές μαζεμένες.
-Μπα δε θα ασχολείται με αυτά, λέει ο καλός μπάτσος. Ξέρει από πρώτο χέρι το στερεότυπο. Λέω να μην του το χαλάσω.

Ο σκληρός διαλεκτικός λέει ότι ο πρωταθλητισμός είναι σαν την αξιολόγηση. Αντανάκλαση των εμπορευματικών σχέσεων που προσπαθούν να μετρήσουν τα πάντα και να τα βάλουν στο καλούπι τους.

Η άμιλλα όμως; Οι ολυμπιακοί αγώνες της αρχαιότητας; Μια παρέα παιδιών που τρέχουν για να δουν ποιος είναι ο πιο γρήγορος; Δυο καμάκια που ανταγωνίζονται για ένα κορίτσι; Ο σταχανοβίτης που κυνηγά το μπόνους της υπερκάλυψης;
Πού σταματάει το ένα κι αρχίζει το δεύτερο;

Στη σπουδάζουσα η άμιλλα σταματούσε εκεί που ξεκινούσαν οι γιατροί. Έκαστος στο είδος του και η υγεία στους δείκτες.
Αν το ήξερα πιο πριν αυτό με τις εμπορευματικές σχέσεις θα πήγαινα να το πω στον οικονομικό τους υπεύθυνο που μας την έλεγε. Κι αυτός θα με χτυπούσε φιλικά στην πλάτη με συγκατάνευση και θα ρωτούσε ειρωνικά.
-Τι κλείσιμο έχουμε;

Τελειώνουν τα διαδικαστικά. Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε. Χαιρετάω μόνο τον καλό μπάτσο. Να πάμε και για κανά καφέ να τον φέρω πάλι στον ίσιο δρόμο.
-Καλό δρόμο, μου λέει κι αυτός.
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Δρόμος;
Ε όχι και δρόμο ρε συ. Τι μας πέρασες, για τίποτα σαλτιμπάγκους αλαβανικούς; Τίποτα του δρόμου; Με ροζ φυλλάδια για το φεστιβάλ της κοε; Κομμουνιστές ορθόδοξοι είμαστε.

...---...

Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει. Όμορφη που 'ναι η προφητεία αυτή.
Και στις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες ποιος θα δουλεύει;
Στην κοινωνία του μέλλοντος το χαφιέδισμα θα πάψει να είναι ένας μηχανισμός πάνω από την κοινωνία. Θα γίνει συλλογικό και θα απλώσει ρίζες μέσα της όπως στην τιμημένη ντε ντε ερ. Και θα απονεκρωθεί πλήρως στον κομμουνισμό όπου όπως θα έλεγε κι ο ιλιένκοφ, η ηθική θα είναι σαν το αεράκι που αναπνέουμε κι οι χαφιέδες χαρτί υγείας για να σκουπιζόμαστε.

Νενικήκαμεν

Αν και το παπαγαλάκι του κρεμλίνου θεωρεί πως ηττηθήκαμε κατά κράτος. Σαράντα χιλιόμετρα ποδαρόδρομος και μία καμένη γάμπα(!) δικαιολογούν τα πάντα. Ακόμα και ηττοπάθεια.

Ξεκινήσαμε πρωί από το μαραθώνα με γέλια και χαρές που όσο πήγαινε κοβόντουσαν. Πάνω στο κέφι αναφέραμε τη νδε (τι να κάνει αυτή η ψυχή;) κι ευθυμήσαμε. Κι ύστερα το σύλλογο φίλων περιστεράς η ειρήνη στο γκύζη. Που με τη διαλεκτική του κινήματος στην πορεία θα γίνει σύλλογος φίλων ειρήνης η περιστερά, και σε ένα βάθος ρυάκι του ααδμ κι αντικαπιταλιστική συνείδηση. Γιατί όπως έλεγε κι ο σύντροφος με το μουσάκι μέχρι και στις αντικαπνιστικές λέσχες πρέπει να έχουμε παρέμβαση. Άλλο αν καπνίζουν όλοι οι σφοι σαν φουγάρα.

Όταν η κεφαλή της πορείας έφτανε στο σύνταγμα, τα τελευταία μπλοκ μόλις ξεκινούσαν από την αφετηρία στο μαραθώνα.
Ε, καλά όχι ακριβώς. Ξεκινήσαμε κάτι εκατοντάδες και το πήγαμε σε στιλ οδύσσειας. Στην αρχή λιγοστεύαμε σαν τους συντρόφους του πολυμήχανου αλλά στο τέλος πληθαίναμε σαν τους μνηστήρες της πηνελόπης.

Μόνο ο τούσας κι ο αγγουράκης ήταν μαζί μας από την αρχή. Κι ο τούσας ήταν χτες και στο λιμάνι.
Αλλά η πραγματική μορφή ήταν ο αγγουράκης. Εναλλακτικός κουκουές που λέει και το παπαγαλάκι. Σε ένα διάλειμμα στην παλλήνη αναρωτιόταν γιατί δεν είχαμε φέρει μαζί και ποδήλατα. Κι όταν του πρόσφεραν κολοκυθόπιτα που έφτιαξε η τοπική κοβα με τα χεράκια της προσπέρασε το τάπερ με αυταπάρνηση. Κρίμα γιατί με κολοκυθάκι θα ήταν τέλειος συνδυασμός. Νότα δροσιάς μες στο ζόρι της ημέρας.

Είχε κι ένα καπελάκι θαλάσσης από αυτά που φορούσε ο βουτσάς στις ταινίες του εξήντα κι έχουν μεγάλη πέραση στον όμιλο -όπως καθετί παλιομοδίτικο άλλωστε.
Είχαμε γενικά τρελό καπέλωμα και μάλιστα οικειοθελές. Οι πιο πολλοί με καπελάκια του κόμματος απ' τις 15 μάη. Εμείς ως επιρροές προτιμήσαμε αυτά της εδυε. Που λέει και το ένα έβδομο κάθε φορά που ακούω προεκλογικά την αλέκα για τους φίλους που είναι κοντά μας αλλά δε συμφωνούν σε όλα, λέω μέσα μου: εγώ είμαι αυτός, για μένα το λέει.

Ήταν κι ένας σύντροφος με δικό του εξοπλισμό, κουβανέζικο λάβαρο και μπλουζάκι CCCP με τον ύμνο της σοβιετίας, αλλά στη μπρεζνιεφική εκδοχή, χωρίς στάλιν στους στίχους. Κι ο συνεργάτης του με ένα σκουπόξυλο και μια απροσδιόριστου περιεχομένου σημαία στα χρώματα της ινδίας.

Μια ωραία ατμόσφαιρα παραλίας με χαλαρές γραμμές και μυρωδιά αντηλιακού στον αέρα. Η πορεία έσπασε στα δύο κι εμείς κάναμε ως συνήθως τους κεντριστές, μη τυχόν μείνουμε τελείως πίσω και μας φάνε τα όρνια.

Κάτι σφισσες είχαν αγκαλιά τις ντάνες με το ρίζο και στο τέλος της μέρας μπορούσαν να διαβάσουν στον πήχη τους το οπισθόφυλλο.
Μία απ' αυτές τις μέρες που οι σύντροφοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, για να μην ιδρώνουν και κολλήσουν με τον διπλανό τους. Ευτυχώς ξεκινήσαμε εξ αρχής μπουλουκηδόν χωρίς αλυσίδες και το κρατήσαμε. Γιατί έτσι και γίνει η αρχή, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Η διατροφική αλυσίδα μπορεί να σπάσει, η συντροφική ποτέ.

Στο δρόμο βρίσκαμε χαλκομανίες με πτώματα από κουνέλια και πάλαι ποτέ ζωντανά και παίρναμε θάρρος. Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί. Λες κι εμείς να βρούμε την τύχη τους;
Με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας, είναι ζωντανοί στη μνήμη του λαού μας, φώναζε η ντουντούκα και παρηγορούσε τον κόσμο. Τουλάχιστον δεν θα πάμε άκλαυτοι, ως παράγοντες του κινήματος.

Κάτι εκπαιδευμένα μαντρόσκυλα του συστήματος αλυχτούσαν ενάντια στους φίλους της ειρήνης. Μια κυρία στα χανιά μας έλεγε ότι το σκυλάκι της μπορεί και της μιλάει κι ο σκληρός διαλεκτικός έπρεπε να της εξηγήσει με τακτ ότι σίγουρα εκφράζει κάποια συναισθήματα, αλλά έναρθρο λόγο δε μπορεί να εκφέρει. Λίγο αργότερα όμως μας έλεγε για τα κομματοσκυλάκια στις πορείες που γαβγίζουν με ταξικό ένστικτο τους μπάτσους.
Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να μπορείς να αρθρώσεις λόγο για να έχεις ταξική συνείδηση. Ζωντανή απόδειξη ο καψής του μέγκα.

Όσο ακόμα είχαμε όρεξη πιάσαμε τις αναλύσεις.
Το παπαγαλάκι θυμήθηκε την προ δεκαετίας τρέλα με την παγκοσμιοποίηση. Μία από τα ίδια λέει το κκε, μόνο για ιμπεριαλισμό μιλάει, χάνει τη συγκυρία, δεν εξηγεί τίποτα στο σήμερα. Κι ύστερα πέρασε ο καιρός και η καινούρια μόδα και βρήκαμε άλλο φασούλι με το χρέος για να πούμε μία από τα ίδια για το κόμμα που λέει τα ίδια.

Ο προλεταριακός μύθος λέει ότι τις πρώτες μου πορείες τις έκανα με το θηλυκό μου γονιό πάνω σε καροτσάκι. Αυτή τη φορά όμως δεν υπήρχε ούτε θηλυκός γονιός, ούτε κανείς πρόθυμος να με σύρει με καροτσάκι κι έπρεπε να βαδίσουμε το δύσκολο δρόμο.
Το πάθος για την ειρήνη είναι δυνατότερο απ' όλες τις φουσκάλες.

Είναι μαζί μας κι οι τρεις γιοι του λαμπράκη.
Προσοχή σύντροφοι, ο ένας είναι πασόκος. Εδώ βγήκε σκάρτος ο γιος του μπελογιάννη, αυτός θα γλίτωνε;

Καταπίνουμε τους ενδιάμεσους σταθμούς και τα στάδια προς το σοσιαλισμό μέχρι το τελευταίο όπου θα μας αποθεώσουν τα πλήθη. Στους δήμους μας περιμένουν δημόσιες σχέσεις και μπουκαλάκια με νερό. Χρειαζόμαστε τα δεύτερα και κάνουμε τακτικό συμβιβασμό.

Ο πασόκος της αγίας παρασκευής μας είπε για γκλάσνοστ και διαφάνεια. Ενώ αυτός της νέας μάκρης δεν έχει ετοιμάσει τίποτα και ψέλλισε με το ζόρι τρεις φράσεις. Ημέρα μνήμης... αγώνας για δημοκρατία... τιμούμε τον αγωνιστή και τον άνθρωπο... τελεία.
Τον νοστάλγησα όμως στο πικέρμι όπου δεν ήταν κανείς να μας περιμένει και μπουκάραμε στο εργοστάσιο του μπουτάρη που είχε λάστιχα και δέντρα με σκιές. Επιτέλους και κάτι καλό από αυτή τη συνεργασία.

Η αμέσως επόμενη στάση λεγόταν Μοναξιά! Για να μας θυμίσει ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι αυτή. Οι σύντροφοι στους χώρους δουλειάς βλέπουν από πρώτο χέρι πως δένουν διαλεκτικά αυτά τα δύο.

Επόμενη στάση... πληρωμών. Και μετά κρατικοποίηση τραπεζών, έξοδος από το ευρώ και σοσιαλισμός. Τερματικός σταθμός. Παρακαλούνται οι επιβάτες να συνεχίσουν πεζοί προς την αταξική κοινωνία. Προσοχή στο (θεωρητικό) κενό.

Το φορτηγάκι με τη ντουντούκα μας έδινε θάρρος στα δύσκολα.
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Τούτο το κόμμα είναι δικό τους και δικό μας. Δε μπορεί κανείς να μας το πάρει. Πες τον παπασταύρου προσευχή να κάνει (να σχωρεθούν τα διαγραμμένα μας) πες το μουεζίνη, πες και τον ιμάμη. Εγώ δε ζω γονατιστός είμαι της γερακίνας γιος. Τα παιδιά του λαού συσπειρώνονται στην πκσ και τη βρίσκουν με καζαντζίδη.

Λεβέντης εροβόλαγε. Ωραίο τραγούδι, αλλά οι καταλήξεις του είναι αθηναϊκή προπαγάνδα ποιητική αδεία. Άκου εκεί, φτερούγαγε...
Εκτός από το τυρί οι αθηναίοι σύντροφοι λένε λάθος και το αυτοί σκοτώσαν. Το φωνάζουν ανάποδα: φονιάδες των λαών αμερικάνοι, αυτοί σκοτώσαν λαμπράκη, μπελογιάννη.

Κι η φρειδερίκη μαζί, όχι μονάχοι τους, έλεγε δίπλα ένας γεράκος.
Κι ο πλαστήρας επίσης, αλλά δεν χωράει στο σύνθημα, τι να κάνουμε τώρα. Όπως ξαναλέει το ένα έβδομο ήταν απ' αυτούς τους γεράκους που τα λένε όλα σωστά και με συναίσθημα και στο τέλος τους λες.
Εντάξει, έτσι είναι, αλλά τι θες δηλαδή να γίνει τώρα;

Η σφισσα στο φορτηγάκι έβαζε συνέχεια τα ίδια τραγούδια κι έκοβε στη μέση όσα δεν της άρεσαν. Ένα-δυο αποτυχημένα συνθήματα με ελληνόπουλα κι ευρώ που σκορπάν έφαγαν άκυρο από τα κάτω κι αριστερά. Όπως κι ένα ακόμα καλτ που ξεκινούσε κάπως έτσι: δυο χιλιάδες τόσοι φαντάροι στην ασία... το μυαλό κόλλησε εκεί, η συνέχεια δεν είχε καμία σημασία.
Αλλά μες στις σήραγγες με τον αντίλαλο ακουγόμασταν σα να 'μασταν μυριάδες, παίρναμε θάρρος και φωνάζαμε ό,τι και να έλεγε.

Φτάσαμε στο σύνταγμα βέβαιοι ότι η συμμαχία με το φιλειρηνικό κίνημα πατούσε γερά στα πόδια της. Εμείς πάλι όχι. Ανίκανοι για το παραμικρό βήμα είτε μπρος, είτε προς τα πίσω για να πάρουμε φόρα.
Ψάχναμε μόνο τον παφίλη να του πούμε νενικήκαμεν και να ξεψυχήσουμε ευτυχισμένοι.