Η παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας*

*(Άρθρο συνεργάτη της κε του μπλοκ)

Κάποιες σκέψεις σε σχέση με την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και την «εξαθλίωση των μαζών».
Είναι πράγματι παράλογη η πολιτική των «Μνημονίων»;

Δεν είμαι και απόλυτος σε ό,τι γράφω, γιατί είναι και επιστημονικά θέματα, που χρειάζονται χρόνο (που δεν έχω) και δουλειά για να τεκμηριωθούν. Περισσότερο υποκειμενικές απόψεις και προσωπικές εμπειρίες εκφράζουν, σαν έναυσμα για συζήτηση.

Πολλοί εντυπωσιάζονται από την παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο Μνημόνιο και την γενικότερη επίθεση του Κεφαλαίου. Ανάμεσα τους κι αριστεροί, που προσπαθούμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο, καθώς φαίνεται να θέτει σε αμφισβήτηση δικές μας γενικότερες αρχές και βεβαιότητες, που είχαμε, για την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών κλπ.
Η εμφανής αντίφαση είναι πως, από την μια, έχουμε αντικειμενικές συνθήκες προλεταριοποίησης, και άρα εξαθλίωσης, μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού, και από την άλλη μια παθητικότητα στην υποδοχή των «μέτρων», που δεν συμβιβάζεται ούτε με την εξεγερτική απελπισία του προλετάριου, που δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του, αλλά ούτε και με την οργή του μικροαστού, που χάνει την προνομιακή θέση του μέσα στην κοινωνία.
Κάποιες απόπειρες ερμηνείας στρέφονται στην «καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα», στον παραπλανητικό ρόλο των ΜΜΕ, στην ελπίδα ότι «όλα αυτά θα περάσουν, και θα ξανάρθουν οι παλιές-καλές μέρες».
Κάποιες άλλες στρέφονται κύρια στην ανεπάρκεια των αριστερών δυνάμεων (προεξάρχοντος βεβαίως του ΚΚΕ σαν κυρίαρχου σχηματισμού) να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τις καταπιεζόμενες τάξεις.
Θεωρώ πως οι παραπάνω, συνοπτικά και γενικόλογα αποδιδόμενες, απόψεις, ενώ έχουν εν μέρει βάσιμες αφετηρίες (κατά περίπτωση πάντα), προϋποθέτουν κάτι, που όχι μόνο δεν έχει αποδειχτεί αλλά δείχνει να αντιβαίνει και την άμεση εμπειρία, τουλάχιστον τη δική μου.
Εννοώ την αντικειμενική βάση. Πόσο έχει προχωρήσει η περίφημη «προλεταριοποίηση», και σε τι βαθμό αυτή ταυτίζεται με τις στατιστικές της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT;
Για να μην ψάχνω, αντέγραψα τα χρειαζούμενα στοιχεία από ένα τροτσκιστικό ιστότοπο, που βρήκα πρόχειρα στο διαδίκτυο και αναφέρεται στις στατιστικές, θεωρώντας εύλογα ότι είναι σε γενικές γραμμές μη ανακριβή ως προς τα αριθμητικά μεγέθη.
Ας τα δούμε:


1. Τα στοιχεία της στατιστικής

Σταχυολόγηση, από «Μαρξιστική Φωνή»:

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ το Α’ τρίμηνο του 2011 το σύνολο των απασχολούμενων ατόμων στην Ελλάδα ήταν 4.194.400. Από το σύνολο των απασχολούμενων, οι μισθωτοί εργαζόμενοι ήταν 2.660.100. Το 68,5 % του εργατικού δυναμικού απασχολούταν στον τομέα των υπηρεσιών, το 19,1% στη βιομηχανία και το 12,4 % στη γεωργία.
Με βάση την ίδια προαναφερόμενη πηγή, το Α’ τρίμηνο του 2011 οι εργοδότες ήταν 334.900, οι αυτοαπασχολούμενοι 967.700 και οι βοηθοί σε οικογενειακή επιχείρηση 231.600. Συνολικά, η ελληνική οικονομία έχει 960.000 επιχειρήσεις. Από αυτές, οι 930.000 απασχολούν από 0-10 άτομα και κατά μέσο όρο 4 άτομα, είναι δηλαδή, μικρές επιχειρήσεις. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καταγεγραμμένων εργοδοτών, δεν είναι ισχυροί καπιταλιστές, αλλά μικροαστοί που σε μεγάλο βαθμό οι επιχειρήσεις τους βρίσκονται σήμερα υπό κατάρρευση.
Από την άλλη πλευρά, οι αυτοαπασχολούμενοι σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν πρέπει να κατατάσσονται στους μικροαστούς. Όπως τονίζει στην πρόσφατη έκθεσή του το ΙΝΕ -ΓΣΕΕ, μπορεί ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων να κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό που δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, υποκρύπτει μισθωτή εργασία και οφείλεται στην απόπειρα των αφεντικών να απαλλαγούν από τις ασφαλιστικές εισφορές και άλλες εργατικές κατακτήσεις.
Ο πιο πρόσφατος «επίσημος» αριθμός των ανέργων (πηγή : ΕΛΛ.ΣΤΑΤ) είναι 908.000, δηλαδή το 18,4% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Από αυτούς μόνο 188.092 άτομα παίρνουν επίδομα ανεργίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται στους νέους 15-24 ετών (43,5%). Τον Αύγουστο του 2011 σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2010 οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 295.000. Μόνο μέσα στον περασμένο Σεπτέμβριο έχασαν τη δουλειά τους 107.287 εργαζόμενοι.
Ο πραγματικός αριθμός των ανέργων όμως είναι μεγαλύτερος, καθώς οι επίσημες στατιστικές αρχές σκόπιμα κατατάσσουν στους «στους μη ενεργούς οικονομικά» και όχι στους άνεργους, εκείνους τους μακροχρόνια άνεργους που έχουν πάψει πλέον να αναζητούν δουλειά, αλλά και όσους νέους βγαίνουν στην αγορά εργασίας για πρώτη φορά και δεν βρίσκουν δουλειά. Το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ συμπεριλαμβάνοντας και αυτές τις κατηγορίες υπολογίζει το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας σήμερα σε 25% του εργατικού δυναμικού.


2. Μια μετάφραση συμβατή με την εικόνα του υποκειμενικού παράγοντα.

Παρατηρούμε πως έχουμε :
Ανέργους………………………………………………….. 908.000
και
Απασχολούμενους (Α Τρ. 2011) ……………………… 4.194.400

από αυτούς δε μισθωτούς ……………………………. 2.660.100
ενώ εργοδότες-αυτοαπασχολούμενοι-συμβοηθούντες 1.534.200 και από αυτούς Εργοδότες 334.900
(4.194.400) Αυτοαπασχ. 967.700
Συμβοηθ. 231.600
Σύνολο 1.534.200

Ολοι αυτοί απασχολούνται σε (κρατηθείτε…) …………. ~960.000 επιχειρήσεις
Από τις οποίες οι …………………………………………… ~930.000 είναι κάτω των 10 ατόμων!!!,
Με μέσο όρο απασχόλησης τα 4 (!!, ναι τέσσαρα!) άτομα.


Αν κάνουμε έναν χοντρικό υπολογισμό:
4 x 930.000 = ~3.720.000 άτομα απασχολούνται σε αυτές τις 930.000 επιχειρήσεις των τεσσάρων ατόμων μαζί με τα αφεντικά-αυτοαπασχολούμενους-συμβοηθούντες.
Αν αφαιρέσουμε αφεντικά, αυτοαπασχολούμενους και συμβοηθούντα μέλη θα έχουμε:
3.720.000 – 1.534.200 = 2.185.800 μισθωτούς στις «επιχειρήσεις» των τεσσάρων (4) ατόμων.

Δηλαδή, από τα 2.660.100 των μισθωτών, τα ………… ………………………………2.185.800 η 82.3 %
δουλεύουν σε επιχειρήσεις των τεσσάρων (4) ατόμων
Και μόνο τα 2.660.100 – 2.185.800 = ……………………………………………………..474.300 η 17.83 %
δουλεύουν σε επιχειρήσεις > των 10 ατόμων.


ΣΧΟΛΙΑ

Τα νούμερα μου φαίνονται εξωφρενικά και χρειάζονται επανεξέταση για επιβεβαίωση.
Θα ήμουν επίσης περίεργος να έβλεπα τα αντίστοιχα νούμερα για κάποιες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως π.χ. η Γερμανική, η Γαλλική, η Βρετανική κλπ. Εχω ακουστά, πως εκεί αυτά τα ποσοστά είναι …ανάποδα. Δηλαδή το μεγάλο ποσοστό των μισθωτών εργάζεται στις μεγάλες επιχειρήσεις και μόνο ένα μικρό στις μικρές.
Πάντως, αν αληθεύουν, εξηγούν πολλά, και δίνουν αφορμή για περισσότερες σκέψεις.

Κατ αρχήν, για να τα πάρουμε από την αρχή, πόσο είναι «προλετάριοι» οι ~1.534.200 αφεντικά-επαγγελματίες;
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς αρχίζουν και τα κλείνουν τα μαγαζιά τους.
Αλλά είναι γι αυτό προλετάριοι;
Μπορεί να είναι άνεργοι όσοι είναι, αλλά πολλοί έχουν ιδιόκτητα σπίτια, συχνά όχι ένα αλλά δύο εξοχικά (ένα το πατρικό, στο χωριό, και το άλλο στην Πάρο η στην Εύβοια…), 2-3 αυτοκίνητα, (που τώρα πάνε και καταθέτουν για το ένα τις πινακίδες), καταθέσεις, (πολλοί από αυτούς στο εξωτερικό), πολλοί έχουν και ακίνητα νοικιασμένα (που τώρα ξενοικιάζονται και αρχίζει να πέφτει η αξία τους αλλά διατηρούν μια παραμένουσα αξία). Με λίγα λόγια έχουν λίπος (με την αρχική ομηρική έννοια της λέξης), να το κάψουν.
Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από τους μισθωτούς, τόσο του 82.3% όσο και του 17.83%. Βάλτε και την εργατική αριστοκρατία, golden boys κλπ., την κομματική νομενκλατούρα και τους κομματικούς στρατούς των δύο μεγάλων κομμάτων, που είναι «τακτοποιημένοι» κύρια στο δημόσιο (αλλά και σε προνομιακές θέσεις του ιδιωτικού τομέα) και είναι εξαιρετικά διογκωμένη (πολεοδομίες, εφορίες, υπουργεία, οργανισμοί Κ.Ω., τελωνεία, σώματα ασφαλείας, τράπεζες, εκπαίδευση, κλπ. κλπ. κλπ……κόσμος και ντουνιάς…..)
Κοντά σε όλους αυτούς τους πολυάριθμους ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ «ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥΣ»(*), πρέπει να δούμε και την παρουσία πολλών εργαζομένων – προλετάριων, που ιδεολογικά επηρεάζονται από την κυρίαρχη ιδεολογία, με αιχμή το χειροπιαστό παράδειγμα των προηγουμένων. Και αυτοί συμπεριφέρονται πολιτικά (ακόμη και οικονομικά, χωρίς να έχουν την δυνατότητα –εξ ού και οι «κάρτες») σαν να είναι «μικρομεσαίοι» ενώ δεν είναι. Αυτοί είναι οι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ «ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ».

Η χώρα μας για ιστορικούς λόγους, που μπορεί να έχουν σχέση ακόμη και με τη ύπαρξη-δράση του Δημοκρατικού Στρατού και τον εμφύλιο, ήταν (και είναι ακόμη…) μια χώρα «μικρομεσαίων», που βρίσκονταν από το ‘50-‘60 και επισήμως από το ’74 σε συμμαχία με τον Ιμπεριαλισμό και το Κεφάλαιο στην αντιπαράθεση με το Σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τον κομμουνισμό γενικά σαν ιδεολογία.
Για χάρη αυτής της συμμαχίας το ντόπιο Κεφάλαιο έκανε σοβαρές οικονομικές υποχωρήσεις, ανέχτηκε τη μικρή ιδιοκτησία της γής (και άρα την αντιπαροχή), ανέχτηκε ακόμη και την «σοσιαλμανία», την ΑΤΑ κλπ.. Ξέχωρα από τους γνωστούς πολιτικούς συμβιβασμούς (νομιμοποίηση ΚΚΕ, προσωρινή έξοδος από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ, «τριτοδρομισμός» του Α. Παπανδρέου κλπ.).
Οι ισορροπίες αυτής της συμμαχίας κλονίστηκαν μετά το ’91 με την πτώση του Σοσιαλισμού και την κρίση του Καπιταλισμού, που επακολούθησε, συμπτωματικά η όχι ας μη το συζητήσουμε εδώ. Βέβαια η καπιταλιστική κρίση και η συνακόλουθη επιθετικότητα του Κεφαλαίου είχαν εκδηλώσει συμπτώματα και πριν από το ’89-’91, αλλά κυρίως μετά αποχαλινώθηκε ο Καπιταλισμός.
Η ουσία είναι πως, αρχίζοντας δειλά-δειλά από το ’85 – ’90, άρχισαν να αμφισβητούνται πολλά, ανάμεσά τους και αυτό το 82.3– 17.83%, που προφανώς δεν είναι συμβατό ούτε με την εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων ούτε και με την καπιταλιστική συσσώρευση.

Πόσο τα έχουν χωνέψει αυτά οι πολυάριθμοι, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, «μικρομεσαίοι» της χώρας μας;
Από ό,τι βλέπω, από ελάχιστα ως καθόλου.
Αυτό φαίνεται και από τις αντιδράσεις τους (πλατείες, μούντζες, «μπάχαλα», εθνικισμός, αποδοκιμασίες παρελάσεων, «Κερατέα», Λαζόπουλος, κλπ.…) αλλά και από τις πολιτικές εκφράσεις τους, που βέβαια, επεκτείνονται και στον χώρο της αγοραίας αποκαλούμενης «Αριστεράς».
Θάλεγα λοιπόν πως είναι πολύ-πολύ εξηγήσιμη η εμφανέστατη παθητικότητα του μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας στην υποδοχή των «μέτρων». Είναι ακόμη μια κοινωνία, «τύπου Πασόκ», ανεξαρτήτως «αριστερών», «δεξιών», «κεντρώων».
Ιδιαίτερα ορισμένοι «αριστεροί» πολιτικοί εκφραστές τους, δεν έχουν καταλάβει καν την έννοια της καπιταλιστικής επίθεσης, που βιώνει ΚΑΙ ο δικός τους κοινωνικός χώρος.
Δεν έχουν πάρει τα μηνύματα των καιρών.
Δεν τους βοηθάει και ο ενδημικός σε αυτά τα στρώματα, (συνήθως ντροπαλός, που συχνά γίνεται ξετσίπωτος και φανατισμένος) αντικομμουνισμός.
Δεν τους βοηθάει, ούτε η χαρακτηριστική τους αλαζονεία, που οφείλεται στην σχετικά ενδιάμεση, οιονεί διευθυντική, ιεραρχική θέση τους στην οργάνωση της εργασίας, ούτε και η κληρονομημένη από τα «καλά χρόνια» αυτοπεποίθηση τους.
Προφανώς τους είναι δύσκολο να προσαρμοστούν στον τρόπο σκέψης μιας νέας ζωής, που δεν θα παρέχει τέτοια προνόμια.
Παρεξηγούν τους σκοπούς και τις συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων». Νομίζουν ότι στρέφονται μόνο κατά των εργαζομένων.
Δεν κατανοούν πως μπορεί οι «μεταρρυθμίσεις» να στρέφονται κατά της εργατικής τάξης, να την εξαθλιώνουν απόλυτα και σχετικά, αλλά δεν πρόκειται να εξαλείψουν την Ε.Τ. σαν τάξη.
Ενώ αντίθετα, αυτούς τους ίδιους, όχι μόνο θα τους εξαθλιώσουν αλλά και θα τους συντρίψουν και σαν τάξη.
Θα τους εκμηδενίσουν.
Δεν έχουν καμιά ελπίδα να ανασυγκροτηθούν σαν τάξη.
Δε θα ξανάρθουν γι' αυτούς «οι παλιές-καλές μέρες».

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΡΤΩΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ Ε.Τ., ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΤΟΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ», ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΕΡΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΟΠΟΙΗΣΗ-ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΑΡΑ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ «ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ».
Θεωρώ πως αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος, που ακολουθείται από το μεγάλο κεφάλαιο αυτή η φαινομενικά «παράλογη» οικονομική πολιτική των Μνημονίων, Μεσοπροθέσμων κλπ., που σκοτώνει την «μικρή» οικονομία (και προσωρινά και εν μέρει και την «μεγάλη») τάχαμου για την «δημοσιονομική εξυγίανση» και την «ικανοποίηση των δανειστών». Ενώ είναι πασιφανέστατο πως αν ο στόχος ήταν να πληρωθούν τα χρέη, έστω εν μέρει, θα λαμβάνονταν μέτρα για την τόνωση ΚΑΙ της «μικρής» οικονομίας.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογη αυτή η πολιτική.
Αρκεί να κατανοήσουμε τους πραγματικούς στόχους της.
Η δια της κατεδάφισης των ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων καταστροφή των μισθών τους, θα έχει σαν παράπλευρη απώλεια την καταστροφή εκείνης της οικονομίας, που κυρίως στηρίζεται στα μικρά εισοδήματα. Δηλαδή της οικονομίας των «μικρομεσαίων». Με «ένα σμπάρο δυό τρυγώνια» το μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή Το Κεφάλαιο. Και καθαρίζει το έδαφος για την εντατικότερη εκμετάλλευση της εργατιάς, και απαλλοτριώνει τους άχρηστους τώρα πια για αυτό «μικρομεσαίους».
Απόλυτα λογική οικονομική πολιτική λοιπόν, για τους στόχους και με την λογική της «αγοράς» και του Κεφαλαιοκράτη.
Και να προσθέσουμε και κάτι, που έχει σημασία: Δεν υπάρχει καπιταλιστικό φως στο τούνελ.
Η απαλλοτρίωση των περιουσιών θα είναι οριστική. Οι μετέπειτα συνθήκες δεν θα επιτρέπουν την ανάκτηση ή τον σχηματισμό νέων περιουσιακών στοιχείων σε πλατειές μάζες.
Η συγκεντροποίηση δεν είναι ευκαιριακή διεργασία: Ερχεται για να μείνει…
Είναι ο Καπιταλισμός του μέλλοντός μας.

Θα πεί κανείς, με βάση τα προηγούμενα, «καλά, δηλαδή δεν είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής»; Δεν πρέπει να συγχέουμε την ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων, με την ακόμη συντηρούμενη καλή οικονομική κατάσταση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού, που, μάλιστα, μπορεί πολύ γρήγορα να καταρρεύσει. Οι ώριμες αντικειμενικές συνθήκες έχουν να κάνουν με την παραγωγή μεγάλης κλίμακας, την γιγάντωση των μονοπωλίων, που έχει προχωρήσει και στην χώρα μας.
Θα έλεγα πως μια όψη της παραπέρα ωρίμανσης και των αντικειμενικών προϋποθέσεων είναι ακριβώς και η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Είναι αναπόφευκτο η δουλειά του μπακάλικου να περάσει στο σούπερμάρκετ και στην «αλυσίδα». Το ζήτημα είναι ποιος θα διοικεί την «αλυσίδα»: Η «Μονσάντο» ή η Κοινωνία των εργαζομένων;
Και οι «μικρομεσαίοι» ας αποφασίσουν την ύστατη ώρα, τώρα, που τελειώνουν τα ψέματα: Θα κοινωνικοποιηθούν ομαλά και ανθρώπινα από την «Λαϊκή Εξουσία» η θα απαλλοτριωθούν όπως βλέπουμε να γίνεται σήμερα, από τον τραπεζίτη και το IMF-ΕΕ, με το μαστίγιο της έξωσης και της πείνας;

Σήμερα το πρωϊ (9.01.2012) άκουγα τον Χατζηνικολάου, να ωρύεται ακριβώς γι αυτό, για τις συνέπειες των «μνημονίων» στην «μικρομεσαία τάξη». Φαίνεται εκφράζει κάποιες μερίδες μικροκεφαλαιοκρατών, που πιθανόν έχουν καταλάβει τι τους περιμένει. Αλλά βέβαια, αυτοί θα αναζητούν λύσεις με την «αριστερά» να σέρνεται πίσω τους για κάποια υποθετική διαπραγμάτευση με το μεγάλο Κεφάλαιο. «Ο λύκος κι αν εγέρασε, κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε την γνώμην άλλαξε, ούτε την κεφαλή του». Κούνια, που τους κούναγε.
Είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης, πώς μπορεί να προσεγγίσει τμήματα των μικρομεσαίων η Ε.Τ. και το Κόμμα, ώστε να στήσει μια κοινωνική συμμαχία υπό την ηγεσία της πια και όχι υπό την ηγεσία των «μικρομεσαίων», που βιώσαν οι δικές μας οι γενιές. Και να αποτρέψει και τον εκφασισμό τους.
Θα μπορούσαμε, (για παράδειγμα, λέω..) να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα, που κάποτε η αντίδραση χρησιμοποίησε κατά των κομμουνιστών: «Οι κομμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια». Τώρα, που ο τραπεζίτης, με τα δάνεια θα μετατρέψει τον ιδιοκτήτη σε ενοικιαστή του δικού του σπιτιού (αν δεν τον πετάξει στο δρόμο…), μήπως είναι καιρός να κατεβάσουμε το σύνθημα: «Με την Λαϊκή Εξουσία, για να σώσουμε το σπίτι μας, για νάχει ο καθένας ένα σπίτι και μια δουλειά!»;
Αλλά είπαμε αυτό είναι θέμα μιας επόμενης μεγάλης συζήτησης.

-------------------------------------------------------------------------------------
(*) Τα εισαγωγικά έχουν σχέση, με την επιστημονικότητα του όρου «μικρομεσαίοι». Δανείζομαι τον όρο καταχρηστικά για να περιγράψω συνοπτικά αυτά τα ετερόκλητα κοινωνικά στρώματα, που στις ειδικές συνθήκες της πατρίδας μας εμφάνισαν και εξακολουθούν να διατηρούν προς το παρόν μια σχετικά ενιαία, πολιτική κυρίως, συμπεριφορά, ακόμη και αν εκφράζονται από διαφορετικά κόμματα.

10.01.2012 . Σεχτάρ ο Τρομερός