Για το αγροτικό ζήτημα

Πρέπει να πω πως και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες.
Τα της εποχής τους τα κατανοώ πλήρως, αλλά τα σύγχρονα ζητήματα δυσκολεύομαι να τα παρακολουθήσω.

Στην ουσία τους τα πράγματα είναι πολύ απλά.
Το κόμμα πρέπει να διαλύσει τις οργανώσεις του στην ύπαιθρο για να συγχωνευτούν με αυτές του αγροτικού κόμματος στα πλαίσια του εαμ.

Μίνιμουμ πρόγραμμα του μετώπου να είναι ο σχηματισμός προσωρινής κυβέρνησης κι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς που πατάει στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Μάξιμουμ πρόγραμμα θα μπει αυτό των εσέρων που σε προεπαναστατική κατάσταση θα εκλαϊκευτεί προς τις μάζες με το σύνθημα όλη η γη στους αγρότες.

Μετά τη νικηφόρο έφοδο στον ουρανό η άμεση λύση που θα δώσει διέξοδο στα προβλήματα θα είναι η νεπ κι η αποκατάσταση του μπουχάριν. Η νεπ αποτελεί προσωρινή υποχώρηση, ένα βήμα πίσω για να πάρουμε φόρα και να κάνουμε δυο άλματα μπροστά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Σε βάθος χρόνου όμως η λαϊκή εξουσία πρέπει να βάλει μπρος το στόχο της κολεκτιβοποίησης και της εξόντωσης του μπουχάριν.
Η βίαια κολεκτιβοποίηση με τα λάθη και τις υπερβολές (sic) δεν πρέπει επ' ουδενί να συγχέεται με την τροτσκιστική θέση περί δικτατορίας της πόλης πάνω στην ύπαιθρο, που είναι το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετική διατύπωση κι εκεί βρίσκεται όλη η ουσία.

Οι γνώσεις μου για τα αγροτικά χρονικά φτάνουν λίγο πολύ μέχρι την ένταξή μας στην εοκ (γεννήθηκα το 83, αλλά μετά το θάνατο του μπρέζνιεφ το 82 με πήρε από κάτω κι έπαψα να ασχολούμαι) και τον μύθο της κοινής αγοράς που θα απορροφήσει τα ελληνικά προϊόντα.
Είναι η ίδια εοκ (εε, πες το κι έτσι) που μας ορίζει πόσο βαμβάκι να παράγουμε και για το υπόλοιπο μας λέει να κόψουμε το λαιμό μας γιατι αυτή το βρίσκει φτηνότερα στον τρίτο κόσμο.

Κι άντε να εξηγήσεις εσύ σε ένα παιδί με ποιο σκεπτικό μια χώρα πετάει ως άχρηστα αυτά που παράγει κι αφήνει τις σοδειές να σαπίζουν στο χωράφι για να κάνει εισαγωγές απ' έξω, ή να αρχίσει τις βατραχοκαλλιέργειες -με νυχτερίδες κι αράχνες που λέει κι ο σουμπκομαντάντε μπούτας των ζαπατίστας.

Δεν υπάρχει λογική στον καπιταλισμό. Ή μάλλον υπάρχει, αρκεί να πληθαίνουν τα κέρδη. Αν δεν συμβαίνει αυτό η λογική (η ανθρώπινη, όχι του κέρδους) καταργείται.
Βέβαια το ίδιο παιδί που θα μείνει με την απορία για τα πορτοκάλια που παίρνει τζάμπα στο σχολείο, θα μάθει από το γυμνάσιο να παπαγαλίζει ότι οι αγρότες πήραν ένα κάρο λεφτά επιδοτήσεις από την εοκ και φάγανε το καταπέτασμα. Ακόμα να λιώσει αυτή η καραμέλα.

Τα παπαγαλάκια της εξουσίας όμως βγάζουν λάδι την εοκ και την καπ και τα ρίχνουν όλα στα καρτέλ (όχι πως δε φταίνε, κάθε άλλο). Η πιο καυτή ρίμα των ημερών είναι το ράφι-χωράφι που είναι όπως το χώμα με τον αγώνα.
Ένα στο ράφι (πχ πορτοκάλι), χιλιάδες στο χωράφι να σαπίζουν απούλητα.

Το αντι-καρτελικό αγροτο-καταναλωτικό δημοκρατικό μέτωπο (ααδμ) προβάλλει σαν αίτημα αιχμής κι ανάγκη των καιρών. Μαζί με τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς που θα είναι ο βασικός στόχος του ααδμ.

Πίσω από την επιφάνεια και τα καρτέλ βέβαια βρίσκονται οι ευθύνες του συντρόφου με το μουστάκι, που με τη βίαια κολεκτιβοποίηση και το λιμό στην ουκρανία χαντάκωσε τις παραγωγικές δυνατότητες των παραμαυροθαλάσσιων περιοχών, του σιτοβολώνα της ευρώπης, πυροδοτώντας ένα ντόμινο κρίσης που με το φαινόμενο της πεταλούδας έφτασε και στην χώρα μας με καθυστέρηση εβδομήντα χρόνων.
Ο σύντροφος μπούτας -που στις πρώτες μέρες των μπλόκων έφερνε λίγο στον κάραζιτς όταν τον συνέλαβαν- είναι ζήτημα αν θα γλίτωνε στη σοβιετία την αποκουλακοποίηση με τα στρέμματα που έχει. Αυτό λεν τουλάχιστον οι κακές γλώσσες.

Παίρνοντας υπ' όψιν τους τις νέες συνθήκες, οι ταξικοί αγροτοσυνδικαλιστές προσάρμοσαν ευέλικτα την τακτική τους και προχώρησαν στο κατέβασμα τρακτέρ σε ξεχωριστά, ταξικά μπλόκα.
Μετά τους red bloggers, εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο κι η γενιά των ρεντ μπλόκερς αγροτών, μαζί με το σύνθημα: στα ρεντ μπλοκς της αγροτιάς θα σπάσει της κυβέρνησης ο τσαμπουκάς.
Σύνθημα διπλά επίκαιρο μετά τη διάλυση των άλλων μπλόκων και το ξεπούλημα των γαλάζιων αγροτοπατέρων.

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τη σούπα της κοκκινο-μπλε συνεργασίας που ξίνισε και δε φτουράει; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύσις.

Ειδικά ο κοκκινούλης της νδ ήταν όνομα και πράγμα, καθαρός καρπός του "βρόμικου" 89. Που άλλοι το βρόμισαν κι εμείς το ξεβρομίσαμε, όπως έλεγε κι ο φλωράκης. Αλλά με την κάθαρση πήραμε εμείς τη βρομιά των άλλων στο λαιμό μας. Τι θέλαμε και μπλέξαμε στο βούρκο με τα σκατά τους;

Η δεύτερη εκδοχή για την προέλευση του ονόματός του -που από μόνο του σε προδιαθέτει για συμπαιγνία και κομπρεμί- είναι ότι ο κοκκινούλης είναι ο κτηνοβάτης σύζυγος της κοκκινούλας, της προβατίνας που έβαψε κόκκινη ο χαράλαμπος τραμπάκουλας αφού αυτο-οργανώθηκε στην κοβ λετσόβου, στην οποία ήθελε να μυήσει μετά και τον τασούλη της γκόλφως που ήταν πασόκος -οι αυταπάτες της αλλαγής ήταν στο φουλ.
Παράλληλα ο χάρρυ κλυνν, με τα κόκκινα πρόβατα, παρέδιδε δωρεάν μαθήματα υψηλών συμβολισμών και καλτ χιούμορ επιπέδου για όποιον μπορούσε να ανεχτεί τη σάτιρα με το βαμβάκι και να συλλάβει τα βαθιά νοήματα.
Ο σοσιαλιστικός σουρεαλισμός στα καλύτερά του...

Το συλλογικό κεκτημένο της ασίγαστης ταξικής πάλης μεταδόθηκε στους αγρότες κι έδωσε τη λαογένννητη μορφή των ξεχωριστών μπλόκων.
Κι απ' ό,τι το κόβω, έτσι θα το πάμε μέχρι τέλους.
Το επόμενο βήμα θα είναι κατάληψη σε ξεχωριστές, ταξικές πτέρυγες σχολών. Και θα ακολουθήσει ξεχωριστή εξέγερση, ξεχωριστή έφοδος στον ουρανό και στα χειμερινά ανάκτιρα (οι άλλοι θα καλούνε έφοδο στα θερινά), ξεχωριστή σοβιετική εξουσία (μια σοσιαλιστική και μια λαϊκοδημοκρατική) και πάει λέγοντας.

Δεδομένης της γνωστής ευελιξίας μας, η δήλωση της γγ αλέκας ότι μόνο με τα μπλόκα έχουν ελπίδες οι αγρότες να ακουστεί η φωνή τους με ξάφνιασε.
Ούτε πολυμορφία, ούτε βιοποικιλότητα (με το πρώτο συνθετικό εκ της βίας), ή να συγκληθεί η εφεε των αγροτών. Ούτε καν διήμερα ή μονοήμερα μπλόκα με ανοιχτούς δρόμους και σχολές για να απευθυνθούμε πλατιά στον κόσμο και στους περαστικούς.
Τέτοιος φετιχισμός του μέσου, ούτε εαακ να ήμασταν.

Τα οποία έχουν μια διαλεκτική μη-σχέση με την αγροτιά. Συνυπάρχουν διαλεκτικά σε παράλληλα σύμπαντα, αγνοώντας οι μεν την ύπαρξη των δε. Τι έχουν σπουδάσει δηλ οι αγρότες για να είναι κι αυτοί επαναστατικό υποκείμενο;

Μου μετέφεραν σκηνικό, όπου μιλούσε εαακίτης για το θέμα (ευτυχώς όχι σε συνέλευση) και πέταξε θανατηφόρα ατάκα για σωματείο αγροτών. Πάλι καλά, δεν τους έφτιαξε και φοιτητικό σύλλογο.
Η αγροτιά είναι μια μακάρια -μες στην άγνοιά της- τάξη, που δε συμπαθεί πολύ τους φοιτητές και δεν έχει ιδέα τι θα πει εαακ. Τα εαακ της το ανταποδίδουν.

Το φοιτητικό κόμμα των εαακ (είναι θέμα χρόνου να το συγκροτήσουν) και το αγροτικό έχουν κατά βάση κοινούς εχθρούς και συμφέροντα. Αλλά απέχουν πολύ από το να το συνειδητοποιήσουν και να βρουν σημεία επαφής μεταξύ τους.
Ο ρόλος του κόμματος σε αυτό το προτσέσο είναι αναντικατάστατος.

Ελαφρώς καλύτερη είναι η σχέση που έχουν οι αγρότες με το σύριζα. Ξέρουν να σου πουν τι είναι και πού το είδαν για τελευταία φορά.
Ο τελευταίος αναθεωρητής ήταν στο λέτσοβο, αλλά όπως διαβεβαιώνει ο αυτόπτης μάρτυρας χαράλαμπος τραμπάκουλας πέθανε τις προάλλες, χωρίς να αφήσει ίχνη και δεσμούς πίσω του.

Η τραγική εικόνα του τσίπρα στα μπλόκα το αποδεικνύει.
Έστεκε τόσο ξένος στο όλο σκηνικό προσπαθώντας να δείξει πως είμαι ένας από σας, που ήταν σα να γύριζε το βιντεοκλίπ του αθάνατου και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες.

Τις προάλλες στο άλτερ στον χατζηνικολάου ήταν δυο ΚΚΕδες στο στούντιο, άλλος ένας από τα μάλγαρα κι ένας ακόμα με συμμετοχή στο μπλόκο της νίκαιας, που εγώ το λέω μπλόκο της κοκκινιάς.
Άλτερ κουρής, εσύ μας οδηγείς.

Στην ίδια εκπομπή ο παπαδημούλης ξεμπροστιάστηκε γιατί δεν είπε ούτε μια λέξη για την καπ και την εοκ (αναγκάστηκε να τα μπαλώσει εκ των υστέρων). Το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να μιλάει για εξέγερση (να και μια που δεν την υποκινεί ο σύριζα, έλεγε) και να κάνει δίπλα του τον άδωνι να βγάζει αφρούς απ' το στόμα.

Ο μπουμπούκος εξοργίστηκε με την επίθεση του σκυλλάκου στην καπ και άρχισε να φωνάζει ότι δε μπορούμε να βγούμε από την εοκ (ναι, εκαχ, πες το κι έτσι). Αυτό όμως ήταν για τα μάτια του κόσμου. Η σύμπραξή του με το κόμμα στο αρραγές μέτωπο της συγκυβέρνησης ήταν κάτι παραπάνω από φανερή για όποιον δεν έμενε στην επιφάνεια.
Ειδικά στο σημείο που επισήμανε ότι έχουμε τον υψηλότερο δείκτη φορολόγησης των επιχειρήσεων στην ευρώπη.

Μετά άρχισε να λέει ότι η χώρα δέχτηκε ισχυρό πλήγμα στον τουρισμό της με το δεκέμβρη (που ως γνωστόν είναι φουλ σεζόν για τα ελληνικά νησιά που κατακλύζονται με τουρίστες) κι ότι επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση.
Δεν πουλάμε βιβλία εμείς πέταξε πληρωμένη απάντηση κάποιος από τα μπλόκα, αλλά, γαμώτο, δεν πρέπει να ακούστηκε καλά.

Μετά από αυτό σιγουρεύτηκα.
Η νικηφόρα δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς θα κοψει τα κεφάλια του μπουμπούκου και του κιλτίδη -που είναι σεσημασμένη φασιστόφατσα- και θα τα κρεμάσει σε δημόσια θέα στην κεντρική πλατεία της καρδίτσας.

Όσο για τον σκυλλάκο με άφησε άφωνο. Το 'χει το αγροτικό. Πού κρυβόταν τέτοιο ταλέντο;
Εϊναι η πρώτη φορά που ένιωσα κομματικά υπερήφανος με την εμφάνισή που έκανε.

Τα σημάδια είναι ολοφάνερα, η ώρα της επανάστασης πλησιάζει.
Μετά από μια καλή τηλεοπτική εμφάνιση του σκυλλάκου δε μένουν πολλά πράγματα που δεν έχει δει κανείς. Η επανάσταση είναι ένα από τα τελευταία που έχουν μείνει.

Μάθε παιδί μου γράμματα

Στις παιδικές ερωτήσεις -του τύπου "τι είναι ιμπεριαλισμός"- οι μεγάλοι δίνουν συνήθως απλοϊκές απαντήσεις -του τύπου "επεκτατισμός"-.
Που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αφελείς και παιδιάστικες από τις εύλογες ερωτήσεις των παιδιών.
Και σου κάνουν ζημιά που την κουβαλάς μετά σε όλη σου τη ζωή, γιατί σου μαθαίνουν κάτι στρεβλά κι είναι ζήτημα αν θα βρεις τρόπο μετά να το διορθώσεις.

Το ίδιο μπορείς να πάθεις και με τους πρώτους σου ινστρούκτορες και τις απαντήσεις που σου δίνουν.
Γιατί η οργάνωση αποτελεί αναμφισβήτητα σχολείο. Από κάθε άποψη. Σου δίνει πολλά πράγματα, εμπειρίες ζωής και γνώσεις. Αλλά δεν προάγει πάντα την κριτική ικανότητα. Κι άμα κάνεις πολλές αταξίες, στο τέλος σε αποβάλλουν.

Στο σχολείο λοιπόν είναι ζήτημα τι δασκάλους θα πετύχεις και τι θα σου πουν. Γιατί αν αντί για τα εφόδια που χρειάζεσαι σου δώσουν γιούχου απαντήσεις (που δεν απαντούν σε τίποτα επί της ουσίας) αφενός τρελαίνεσαι, αφετέρου άμα τις πάρεις για μπούσουλα, στουκάρεις σε τοίχο.
Του βερολίνου κατά προτίμηση. Και κατά λάθος τον γκρεμίζεις.

Κατά λάθος λένε ότι δόθηκε τότε κι η εντολή δια τηλεφώνου να ανοίξουν τα σύνορα με το δυτικό βερολίνο. Ενώ άλλοι λένε ότι ότι έπεσε γραμμή από τον γκορμπατσόφ στη μόσχα για να ανοίξουν. Τηλεφωνικά κι αυτή.
Σουρεαλιστικές, σε κάθε περίπτωση, καταστάσεις που μόνο η πένα του λογοτέχνη μπορεί να συλλάβει και να αποδώσει. Κατά προτίμηση σε μορφή διηγήματος.
Έχουμε έτοιμο και τον τίτλο: Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά. Θα κάνει πάταγο στο ριζοσπάστη.

Στην αρχή, τις πρώτες φορές που στουκάρεις, λες κάπου έστριψα λάθος εγώ, κάτι δεν έκανα σωστά. Και την κρατάς τη σύγκρουση μέσα σου, εσωτερική. Αλλά αν παραγίνει το κακό, σε ξεχειλίζει κι αρχίζει το ξέσπασμα.
Και τότε η μπάλα δεν παίρνει μόνο εσένα, ή τον κακό δάσκαλο, παιρνει και το σχολείο που τον εμπιστεύτηκε. Κι αρχίζεις και σιχτιρίζεις. Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια, ή είμαστε μαϊΟύννοι, το αυτό για τη σπουδάζουσα.
Αρχίζεις στα κρυφά κι ενισχυτική διδασκαλία, ή φροντιστήριο (πιστός στις παραδόσεις του κρυφού σχολειού). Μπας και μάθεις αλλού αυτά που δε σου μαθαίνουν στο σχολείο (πχ ότι το κρυφό σχολειό είναι απλώς μύθος).

Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για το τι αποφοίτους θέλουμε από την οργάνωση, τι κομμουνιστές χρειάζεται η κοινωνία.
Το πρόβλημα του μαρξιστικού αναλφαβητισμού είναι υπαρκτό και δε λύνεται με σεναριακού τύπου αχτίφ μια φορά στα τόσα. Σε αυτή τη βάση το αίτημα της ελεύθερης πρόσβασης στις κομματικές σχολές για όλα τα μέλη (ενάντια στους στελεχικούς φραγμούς) μπορεί να φαντάζει αριστερίστικο, αλλά έχει βάση.

Ο αντιδιαλεκτικός διαχωρισμός θεωρίας-πράξης είναι το ίδιο αντιεπιστημονικός με τον διαχωρισμό αει-τει. Άκρατος πρακτικισμός, κυνήγι δεικτών ποσοστών και χαμένων θησαυρών, αντί για γνώση, επαφή με τη θεωρία και το μαρξισμό. Το ένα εις βάρος του άλλου, αντί να δεθούν διαλεκτικά.
Στο τέλος πηγαίνεις στις (κ)όβες και νιώθεις πως είσαι μαζί με τον πέτρο, τον γιόχαν, τον φρανς. Ποτέ τους δε διάβασαν μαρξ!
Πώς να απαντήσουν μετά στον μπράουν, τον φίσερ και τα παπαγαλάκια τους που σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο μαρξ;

Κατά τα άλλα την ποδιά την καταργήσαμε προ πολλού, αλλά το κίνημα ανέδειξε νέες μορφές αξεσουάρ, όπως τα κράνη της περιφρούρησης, που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.

Θηλέων και αρρένων δεν υπάρχουν, αλλά παλιά που ήταν αλλιώς τα πράγματα, οι σχέσεις χρειάζονταν έγκριση από τον διευθυντή και την καθοδήγηση.
Προσωπικά, βλέποντας την ηθική παρακμή και τα κρατούντα εαακίτικα ήθη, με πιάνει ρομαντική νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα.
Με τον πουριτανισμό μου τα έχω βρει μια χαρά, του έχω βρει και ωραίο όνομα (μαρξιστική ηθική) και δε με πιάνουν τύψεις για απολογίες.

Το πρελούδιο της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με τις καταλήψεις και τον τεμπονέρα, το 90-91, ήταν η διάσπαση της κνε ένα χρόνο πριν, η κομσομόλ ναρ κι η παράλληλη ύπαρξή τους που έφτασε μέχρι τα δικαστήρια (για το όνομα και τα περιουσιακά στοιχεία από το διαζύγιο).

Η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περεστρόικα άνοιξε τους ασκούς του αιόλου και στην ελληνική της εκδοχή.
Ο γκόρμπι ήταν κάτι ανάμεσα σε ευθυμίου και κουτσίκου, που έλεγε αντιδραστικές αηδίες, αλλά εμείς τον πιστεύαμε για μεγάλο μεταρρυθμιστή, γιατί είχε στο κούτελο το σημάδι του εκλεκτού του θεού και του γκρομίκο.

Αλλά έστριψα πολύ λάθος κι εξωκοίλαμε (και δε φταίνε οι οδηγίες αυτή τη φορά).
Στο επόμενο θα πιάσουμε το χαμένο νήμα, για να το επαναφέρουμε στον ιμπεριαλισμό απ' όπου και ξεκινήσαμε.

Υγ: Τα μετρούσε και τα ξαναμετρούσε, αλλά δεν του βγαίνανε.
Έξι χρόνια στους νέους πρωτοπόρους κι έξι χρόνια στους μαθητές δώδεκα. Κι άλλα έξι μετά στη σπουδάζουσα 18. Κι έξι ακόμα μετά στο κόμμα 24. Βάλε κι έξι μέχρι να πάω στους πρωτοπόρους 30.
Αλλά εγώ είμαι 36. Πού πήγαν χαμένα έξι χρόνια;

Γι' αυτό χρειάζεται η δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλιώς μετά ξεπέφτεις στις βιντεοκασέτες τύπου μάθε παιδί μου μπάσκετ που γύρισε ο τσάκωνας έξι χρόνια μετά, στον πυρετό του ευρωμπάσκετ, του γκάλη και της αυτοκρατορίας του άρη.

Όχι ότι με χαλούσε η εποχή. Μια χαρά χρόνια ήταν μες στην παρακμή τους, τα καλύτερά μας ίσως. Μέχρι τα επόμενα που θα έλεγε κι ο γκάλης.

(Συνεχίζεται...)

Ένας είναι ο εχθρός, ένα είναι το κόμμα

Φάπα στον ιμπεριαλισμό έγραφε το σύνθημα στην αφίσα που έβλεπα. Κι είχε μια μούτζα πάνω, που το εξέλαβα πως ήταν για μένα.
Μωρέ και πυξ-λαξ και κλωτσομπουνίδια άμα θέλετε. Αρκεί να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, για να ξέρουμε τι πολεμάμε και πώς ακριβώς το νικάμε. Αλλιώς κυνηγάμε αφηρημένα ανεμόμυλους της φαντασίας μας και καταλήγουμε καρπαζοεισπράκτορες, σαν τον τζανετάκο.
Τον ηθοποιό, όχι τον πολιτικό. Που κι αυτός, αν και τζιπ βαρέως κυβισμού, την έφαγε την καρπαζιά του. Κι έχασε τις εκλογές από ένα όνομα κι ένα χαμόγελο.

Τι είναι λοιπόν ο ιμπεριαλισμός;
Πολλοί από εμάς, θύματα της αβάσταχτης ελαφρότητας του πρακτικισμού, ό,τι ξέρουμε το μάθαμε απ' τα συνθήματα στις πορείες. Ότι δηλ είναι εχθρός κι είναι ένας.
Σαν το κόμμα δηλ, που είναι ένα κι αυτό.

Κάποιοι στο αντισπαρτιατικό μέτωπο το παίρνουν τοις μετρητοίς και προκαλούν ιδεολογική σύγχυση.
Ένας ο εχθρός, ένα και το κόμμα, τα προς τρίτον ίσα και μεταξύ τους ίσα, οπότε κατά την αλάνθαστη μέθοδο ο μπάτσος είναι μπουζούκι, ο εχθρός είναι το κόμμα.
Και βασικός λόγος ύπαρξης κατά βάθος.
Γιατί τι θα ήταν η ζωή χωρίς εχθρούς; Τι γούστο θα είχε;

Ωστόσο, ιμπεριαλισμός και κόμμα πάνε μαζί, κατά μία άποψη.
Όσο πιο δυνατός και συγκεντρωτικός είναι ο αντίπαλος, άλλο τόσο πρέπει να γίνουμε κι εμείς για να τον αντιμετωπίσουμε.
Αυτό στην ουσία του, μοιάζει σε κάποιους μακιαβελική σκέψη που καταργεί τη μαρξιστική διαλεκτική μέσου-σκοπού.
Αλλά αν είναι έτσι, χρεώνουμε στο μακιαβέλι και τον λένιν, που έγραψε για τους δίκαιους κι άδικους πολέμους. Η πολιτική αλλάζει κι είναι η ειδοποιός διαφορά, αλλά το μέσο (δηλ ο πόλεμος, που είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα) είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση.

Εδώ εντοπίζεται και μια βασική αντινομία των αναρχικών.
Οι οποίοι απαρνούνται το κράτος, ακόμα κι αν είναι το κράτος της εργατικής τάξης, (ή έστω του κκ που παίρνει την εξουσία εξ ονόματος της τάξης) γιατί δε μπορείς -λένε- να φτάσεις σε ένα αγνό ιδανικό με βρώμικα μέσα. Δηλ στην ακρατική, αταξική κοινωνία μέσω του κράτους μιας τάξης.
Περισσότερο κράτος για να καταργήσουμε το κράτος όπως έλεγε ο σύντροφος με το μουστάκι που άφησε εποχή με την καλτ αίσθηση της διαλεκτικής που τον διέκρινε.

Την ίδια στιγμή όμως οι περισσότεροι (γιατί δεν έχουν σταθερή κι επίσημη ιδεολογία, για να ελίσσονται σαν χέλια ανάλογα με την περίσταση) είναι θιασώτες της βίας και του μπακούνιν, της άγριας καταστροφής του κράτους, της ταξικής κοινωνίας και των θεσμών της.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε όμως πως είναι τόσο απλό να καταργήσεις το κράτος και τις τάξεις. Πώς συμβιβάζεται η έλευση της χωρίς ανισότητες και καταπίεση ιδανικής κοινωνίας με την ανελεύθερη και καταπιεστική βία;
Το πιάσαν αυτό πολύ καλά κάποια παπαγαλάκια των μίντια το δεκέμβρη, και κοπανούσαν ότι οι γνήσιοι αναρχικοί ιδεολόγοι απεχθάνονται την χρήση βίας γιατί δε συνάδει με τις αξίες τους και τους σκοπούς τους.
Άρπα την τώρα...

Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Αλλά πολύ συχνά ο εχθρός επιβάλλει τα μέσα, δεν τα διαλέγουμε εμείς. Κι αυτό ισχύει με τον πόλεμο, τους εξοπλισμούς, τον οικονομικό ανταγωνισμό και πάει λέγοντας.

Μακάρι να κρινόταν αλλού η μάχη. Βάση ήθους, προθέσεων, στην παιδεία, την πρόνοια. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα (δεν παίρνω κι όρκο, αλλά έτσι νομίζω).
Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή από τη φαντασία μας. Πιο χυδαία από τα αγνά και άσπιλα ιδανικά μας. Κι η αλήθεια συνήθως προβάλλει γυμνή, πολύ διαφορετική απ' ό,τι μες στο μυαλό μας, όπου τη ντύνουμε με ιδεοληψίες και τις πλάνες που κουβαλάμε από μικροί.
Το αντίστροφο προτσές φετιχισμού δηλ απ' ό,τι με τις γυναίκες (και το άλλο φύλο γενικώς). Που τις βλέπουμε ντυμένες αλλά τις γδύνουμε νοερά.

Ο πεινασμένος ονειρεύεται καρβέλια και γενικώς αυτό που δεν έχει κάθε φορά.
Είτε αυτό είναι σεξουαλική συντροφιά, είτε αξίες κι ιδανικά για τον κόσμο που ζει.

Συνεχίζεται...

Αντεπίθεση

Έγραψα δυο γράμματα για τον προσυνεδριακό του κόμματος, ένα για κάθε θέμα. Δεν ξέρω αν θα δημοσιευτούν, γιατί τα έστειλα τελευταία στιγμή και μπορεί να φτάσαν εκπρόθεσμα (αλήθεια, έτσι είναι, δεν παίζει κάτι άλλο). Γι' αυτό τα δημοσιεύω εδώ πέρα.
Το ύφος δεν έχει καμία σχέση με αυτό του μπλοκ, οι διατυπώσεις είναι πιο κεντριστικές, για ευνόητους λόγους, αλλά ουσία υπάρχει. Καλή ή κακή, είναι άλλο ζήτημα. Πάντως υπάρχει.
Περιμένω κριτικές. Βαράτε ελεύθερα...
Θα υπάρξει πάντως και άλλου τύπου ανάλυση, γνήσια σφυροδρεπανική. Προσεχώς στις οθόνες σας.


ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Το μεσοδιάστημα από την έκδοση των θέσεων της ΚΕ ήταν πλούσιο σε γεγονότα και ανέδειξε την ανάγκη συμπληρωματικών θεωρητικών επεξεργασιών που θα εμβαθύνουν και θα εξειδικεύουν στα παρακάτω ζητήματα:
-τα ειδικά χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης και τις δυνατότητες του κινήματος να την αξιοποιήσει, δυσκολεύοντας την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος.
-η σχέση του κόμματος με το αυθόρμητο και ο ειδικός ρόλος της νεολαίας.
Η επιλογή τακτικής, η όξυνση των μέσων πάλης κι ο ρόλος των συγκρούσεων και της χρήσης βίας.
-το ζήτημα των συμμαχιών, υπό το πρίσμα των κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη, αλλά και της πείρας από προηγούμενα κινήματα (πχ φοιτητικό, 2006).
Σε αυτό το θέμα, δε μπορεί να ανάγεται σε απόλυτο κριτήριο μια αφηρημένη καθαρότητα θέσεων, ξεκομμένη από τις ζωντανές αγωνιστικές διεργασίες και τις μάζες. Κριτήριο αντιθέτως, πρέπει να είναι θέσεις που συσπειρώνουν τον κόσμο, που παλεύονται και ζυμώνονται μέσα στο κίνημα.
Πρέπει να γίνει κριτική και να αντιμετωπιστούν τυχόν σεχταριστικές αντιλήψεις που παρουσιάστηκαν σε ένα βαθμό κατά την ανάπτυξη τέτοιων διεργασιών.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα είχαμε την εξέγερση των φυλακισμένων και μια σειρά αυτοκτονίες φαντάρων στο στρατό, δυο θέματα για τα οποία επικρατεί μια ιδιότυπη ομερτά, ένα τείχος σιωπής που δύσκολα πέφτει.
Ειδικά για το δεύτερο δεν αρκεί η ανάδειξη του χαρακτήρα των αποστολών του ελληνικού στρατού, η αντίθεση στη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους νατοϊκούς σχεδιασμούς, ούτε το γενικό αίτημα εκδημοκρατισμού των ενόπλων δυνάμεων. Νομίζω πως είναι ώριμο να τεθεί επιτακτικά και δυναμικά η διεκδίκηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων για τους φαντάρους (και κατά δεύτερο λόγο και για τους αξιωματικούς).
Είναι απαράδεκτο να είναι οι φαντάροι άβουλα εκτελεστικά όργανα, έρμαια αυθαιρεσιών των ανωτέρων, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, κατ’ ουσίαν δηλ μισοί άνθρωποι. Ο στρατός είναι ένα μεγάλο πλυντήριο συνειδήσεων, όπου βρίσκει πιστή εφαρμογή η αστική ιδέα «άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος». Εκεί ο φαντάρος μαθαίνει να ψάχνει το ατομικό βόλεμα, συνηθίζει στη λογική της απάθειας και του βύσματος.
Η καθιέρωση του συνδικαλισμού σίγουρα δεν αποτελεί πανάκεια, ανοίγει ωστόσο τεράστιο πεδίο δυνατοτήτων για τους κομμουνιστές στον αγώνα τους για το κέρδισμα συνειδήσεων.

Θα ήθελα τέλος να θίξω το ζήτημα των «πρώην» (συντρόφων-οργανωμένων μελών) οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζονται εχθρικά, θεωρούνται χαμένες συνειδήσεις, ή και αντικομματικοί πολλές φορές. Θέλει πολύ γερό στομάχι για να σηκώσεις αυτές τις κατηγορίες και να μη γίνεις όντως αντικομματικός με όλα αυτά, κι αυτό το λέω κι από προσωπική πείρα. Φυσικά περίπτωση από περίπτωση διαφέρει, αλλά αυτό δε δικαιολογεί το συλλήβδην τσουβάλιασμα (όπως γίνεται πχ στο ριζοσπάστη στις 10 Δεκέμβρη, στο «άρθρο συνεργάτη» για τους Κύρκο, Μπιτσάκη και Ρούση).
Πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις όμως περισσότερο με απασχολεί το ζήτημα συντρόφων που έζησαν δύσκολες καταστάσεις (πχ τα γεγονότα της Τασκένδης το 56, ή το πόρισμα με την ΕΑΡ του Κύρκου το 88 που οδήγησε στις οικουμενικές και στη διάσπαση του 91), απογοητεύτηκαν κι έφυγαν ομαδικά από το κόμμα.
Πάνω σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να γίνει, έστω κι εκ των υστέρων, θαρραλέα, ουσιαστική αυτοκριτική που να αναιρεί, αλλά και να ερμηνεύει πολιτικά τις λανθασμένες αποφάσεις του παρελθόντος. Η ανοιχτή κριτική στη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική πορεία του κόμματος ούτε πολιτικής σημασίας στερείται, ούτε «δήλωση μετανοίας» είναι. Ίσα-ίσα, είναι μια πολύ σημαντική πολιτική κίνηση την οποία περιμένουν πολλοί «πρώην» σύντροφοι για να επιστρέψουν στο κόμμα, να ενταχθούν ξανά στις γραμμές του.
Η αυτοκριτική αυτή για στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας πρέπει να γίνει κεντρικά, από το συνέδριο, όχι μέσα από τον δεύτερο και τον τρίτο τόμο της ιστορίας του ΚΚΕ (όποτε κι αν κυκλοφορήσουν αυτοί). Κι είναι μια κίνηση που θα ωφελήσει πολλαπλά το κόμμα.

Ελπίζω αυτό το γόνιμο βήμα διαλόγου που άνοιξε προσυνεδριακά μέσα από το ριζοσπάστη και την ΚομΕπ να παραμείνει ανοιχτό και μετασυνεδριακά μέσα από τις στήλες επικοινωνίας της εφημερίδας, ή κι από άρθρα συνεργατών του. Το τελευταίο ειδικά προϋποθέτει μια πιο δραστήρια λειτουργία του ΚΜΕ, με πιο ευρύ άνοιγμα σε μαρξιστές ερευνητές κι επιστήμονες.
Εύχομαι κάθε επιτυχία στο συνέδριό μας.


ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ

Λόγω έλλειψης χώρου επικεντρώνομαι σε ελλείψεις και αδυναμίες.

Η επιστολή του Γ.Ρούση στον προσυνεδριακό ενεργοποίησε –όχι χωρίς δική του ευθύνη- άσχημα αντανακλαστικά σε μέλη και φίλους του κόμματος. Η επίθεση εναντίον του στον προσυνεδριακό με ειρωνείες και χοντροκομμένους χαρακτηρισμούς ήταν σε μεγάλο βαθμό αήθης. Πρέπει να μας προβληματίσει πολύ σοβαρά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την κριτική και τις αντίθετες απόψεις. Ειδάλλως αναπαράγουμε μία από τις χειρότερες πτυχές παλιότερων περιόδων, όπου κάθε διαφωνία θεωρούνταν μικροαστική, αντικομματική στάση.
Από κάθε κριτική έχουμε να κερδίσουμε πράγματα, ιδίως όταν αυτή γίνεται καλοπροαίρετα.

-Θεωρητικά, το βασικό λάθος του Γ.Ρ. ήταν ότι επικέντρωσε στη «σταλινολογία». Ωστόσο, όλοι σχεδόν οι επικριτές του έπεσαν στο ίδιο λάθος από την ανάποδη αποπροσανατολίζοντας τελείως την κουβέντα. Κάποιοι μάλιστα αυτοπροσδιορίστηκαν ως «σταλινικοί», ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έγραψαν απλώς και μόνο για να απαντήσουν στο Γ.Ρ εκφυλίζοντας ακόμα περισσότερο το διάλογο από σταλινολογία σε «ρουσολογία».

-Η αστική προπαγάνδα χρησιμοποιεί συχνά το όπλο του χυδαίου αντισταλινισμού. Η απόκρουσή της είναι απαραίτητη, αλλά όταν καταλήγει να είναι ο βασικός άξονας της δικής μας προσέγγισης, τη φτωχαίνει και την περιορίζει στα όρια ενός χείριστου ετεροκαθορισμού.

Η θεώρησή μας για την προσωπικότητα και την περίοδο του Στάλιν πρέπει να είναι ουσιαστικά κριτική και να πιάνει:
-την έλλειψη κομμουνιστικής στρατηγικής. Την θεωρητική τελμάτωση. Το «σταλινικό» ιδεολόγημα περί «κομμουνιστικού κράτους»(!). Την αναγωγή της όξυνσης της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ σε νομοτέλεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Τον ιδιότυπο «μακιαβελισμό» (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) εις βάρος της διαλεκτικής μέσων –τελικού σκοπού. Και επίσης την παραβίαση της εσωκομματικής και σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι η πλειοψηφία της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων και της ΚΕ του «συνεδρίου των νικητών» ήταν προδοτική και αντεπαναστατική και δικαίως εκτελέστηκε.

Τα ιστορικά γεγονότα βέβαια είναι καρπός των συνθηκών που τα γεννάνε. Ας μην αγνοούμε όμως ότι στα χρόνια του Λένιν, σε εξίσου δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες, το κόμμα των μπολσεβίκων είχε κατακτημένο κατά πολύ ανώτερο επίπεδο δημοκρατικής λειτουργίας. Προς επίρρωση, αναφέρω ενδεικτικά την τακτική σύγκληση σε ετήσια βάση των συνεδρίων του κόμματος τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, σε αντίθεση με τα 13 χρόνια που μεσολάβησαν από το 18ο μέχρι το 19ο συνέδριο στα 1952.

Η «επιστροφή στον Στάλιν» τεκμαίρεται και στον τομέα της πολιτικής οικονομίας, όπου η ανάλυση της ΚΕ βασίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στο βιβλίο «οικονομικά προβλήματα στην ΕΣΣΔ». Δεδομένης της εποχής που γράφτηκε, το βιβλίο είναι αξιόλογο. Δε μπορεί να αποτελεί όμως «εγχειρίδιο» της μελλοντικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δεν είναι καν το κορυφαίο έργο του σοβιετικού μαρξισμού πάνω στο αντικείμενο.

Ας μην ξεχνάμε ότι η αριστερίστικη, «σταλινική» υποτίμηση του νόμου της αξίας και των εμπορευματικών σχέσεων, ήταν αυτή που επέτρεψε στον ρεβιζιονιστή Χρουτσώφ να παρουσιάζεται ως αυτός που αποκαθιστούσε τις αδικίες και διόρθωνε τις υπερβολές.

-Κύρια αδυναμία αυτού του έργου του Στάλιν αποτελεί η ανάλυση του βασικού νόμου του σοσιαλισμού. Ως τέτοιος ορίζεται ένας επιθυμητός στόχος (η ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων αναγκών) κι όχι μια υπαρκτή αντίφαση στον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Όμως θεώρηση που δεν εντοπίζει αντιφάσεις, στην ουσία της είναι αντιδιαλεκτική.

Μια βασική αντίφαση του σοβιετικού σοσιαλισμού ήταν ανάμεσα στις τυπικά κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και το χαμηλό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. Τα κρατικοποιημένα μέσα παραγωγής συνιστούν τυπική κοινωνικοποίηση, που παραμένει τέτοια όσο δεν προωθούνται ο κοινωνικός χαρακτήρας των παραγωγικών δυνάμεων, η αυτοματοποίηση και η ανάδειξη της πνευματικής εργασίας, της γενικής διάνοιας, σε κύρια παραγωγική δύναμη.

Η ανάλυση αυτή καθιστά κατά τη γνώμη μου λανθασμένη την θέση που διατυπώνεται στο κείμενο της ΚΕ περί καθυστερημένων σχέσεων παραγωγής που υστερούσαν συγκριτικά με τις ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις στην ΕΣΣΔ και φανερώνει μια γενικότερη στρεβλή προσέγγιση του διαλεκτικού δίπολου παραγωγικών δυνάμεων-σχέσεων παραγωγής, όπου οι δεύτερες έχουν ρόλο περιβλήματος που απλά προωθεί ή εμποδίζει την ανάπτυξη των πρώτων.

Σοβαρή αδυναμία του κειμένου είναι η συνειδητή επιλογή να μην εξετάσει αναλυτικά το πολιτικό εποικοδόμημα παράλληλα με τη σοβιετική οικονομία. Δεδομένης της διαλεκτικής τους σχέσης, της σχετικής αυτονόμησης του πολιτικού εποικοδομήματος, και του αυξημένου ρόλου που παίζουν ο υποκειμενικός παράγοντας και η πολιτική στο σοσιαλισμό, η παράλειψη αυτή συνιστά σοβαρό μεθοδολογικό λάθος. Η δικαιολογία που προβάλλεται περί έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας, προσωπικά μου φαίνεται ελάχιστα ικανοποιητική.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξη γραφειοκρατία δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου μες στο κείμενο και κατά συνέπεια απουσιάζει μια συνολική ανάλυση κι ερμηνεία ενός τόσο βασικού φαινομένου και των ειδικών όρων ύπαρξής του στη Σοβιετική Ένωση.

-Ωστόσο, παρά τον «οικονομισμό» του, το κείμενο εντοπίζει στην πολιτική και πιο συγκεκριμένα στην οπορτουνιστική στροφή που σηματοδότησε το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, το κλειδί για την ερμηνεία της επικράτησης της αντεπανάστασης. Εντοπίζει δηλ την πηγή της αντεπανάστασης στην ιδεολογία, στον τομέα των ιδεών, κι όχι στις κοινωνικές, οικονομικές σχέσεις. Με άλλα λόγια δεν εξηγεί πειστικά τα αίτια που γέννησαν αυτή τη στροφή, πάνω σε ποια ταξική βάση προέκυψε, ποιες κοινωνικές ομάδες την προώθησαν. Έτσι, μαζί με τον «οικονομισμό» που το διακρίνει, η βασική του ανάλυση αφήνει παράλληλα μια γεύση ιδεαλισμού στον αναγνώστη.

-Προβληματική παραμένει και η αυτοκριτική του κόμματος, καθώς παραμένει μισή κι έτσι ως ένα βαθμό αυτοαναιρείται. Μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική κριτική της αποσταλινοποίησης και του 20ού Συνεδρίου προϋποθέτει και μια αντίστοιχη αυτοκριτική για τη διαγραφή του Ζαχαριάδη και τα γεγονότα της Τασκένδης. Αντίστοιχα, μια συνεπής κριτική στις ρεβιζιονιστικές ηγεσίες από το 56 και μετά, είναι αλληλένδετη με την αυτοκριτική μας για την ελληνική εκδοχή του «ειρηνικού περάσματος» και τις σοσιαλδημοκρατικές μεταπολιτευτικές αυταπάτες που εκφράστηκαν στο σχήμα των δυνάμεων της αλλαγής.

Αν δε γίνει με τέτοιους όρους, η όποια αυτοκριτική μένει πουκάμισο αδειανό και χάνει την αξία της.

Παρά τις όποιες αντιφάσεις, το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που υπερασπίζεται συνολικά τα σοσιαλιστικά εγχειρήματα του 20ού αιώνα και ουσιαστικά σηκώνει μόνο του το βάρος αυτής της προσπάθειας.

Ο διάλογος που αναπτύχθηκε με αφορμή τη μπροσούρα της ΚΕ με τις θέσεις δεν είναι απλώς αξιόλογη πρωτοβουλία, αλλά οξυγόνο, το οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να αναπνέουμε και μετά το συνέδριο. Με παράλληλη έντονη σχετική δραστηριοποίηση του ΚΜΕ, αξιοποίηση ελλήνων μαρξιστών διανοούμενων που δεν είναι απαραίτητα ενταγμένοι στο κόμμα, καθώς κι ανθρώπων που έζησαν σε αυτές τις χώρες, αλλά μέχρι τώρα αγνοήθηκαν αδικαιολόγητα.

Σονάτα για έναν καλό άνθρωπο

Αφιερωμένη στον πράκτορα της στάζι Η/Υ (κι ένας τριψήφιος που δεν θυμάμαι) που απεβίωσε στις αρχές του μήνα.

Ο παλιός μου υπολογιστής ήταν καλός άνθρωπος.

Καταρχήν ήταν άνθρωπος, με κουσούρια κι αδυναμίες, κατ' εικόνα και ομοίωσι του ιδιοκτήτη του. Πεισματάρης, αντιδραστικός, όχι ιδιαίτερα συνεργάσιμος.
Κι εμένα στην οργάνωση, οι συνεργασίες ήταν το χειρότερό μου. Για μένα αλλά και για αυτόν που τις καλούσε. Φροντίζαμε κι οι δυο γι' αυτό.

Πέρα από αυτό ήταν καλός άνθρωπος. Κι ας μη μιλούσαμε τόσο τα πρώτα χρόνια.
Και τι να λέγαμε δηλ; Μηδέν, ένα και πάλι μηδέν. Άντε και δέκα στο τσακίρ κέφι. Κάπου εκεί μέναμε από θέματα κι ο γάμος σχολούσε.

Ούτε να τον ποτίσω, ούτε να τον ταΐσω μπορούσα. Τον άφηνα στην ησυχία του.
Κι αυτός είχε χίλια δύο εξαρτήματα, αλλά κανένα δεν κουνιόταν σαν ουρά, να δείξει πως χαίρεται που με βλέπει, μια ανταπόκριση τέλος πάντων.
Μου έβγαζε μόνο κάτι ακατανόητα παραθυράκια κάθε τρεις και λίγο, γεμάτα κόκκινα απαγορευτικά, που με ενημέρωναν ότι έφερνα την καταστροφή του κόσμου και με γέμιζαν ενοχές κι απορίες.
Και νεύρα μαζί, οπότε τον έβγαζα απ' την πρίζα και κάναμε μέρες μετά να μιλήσουμε.

Είχαμε αναπτύξει μια αμφίδρομη μη επικοινωνία κι απλώς συνυπήρχαμε ειρηνικά μες στο δωμάτιο, ο καθένας στον χώρο του. Κατά μία έννοια, αλληλοαποκλειόμασταν αγνοώντας αμοιβαία ο ένας τον άλλον.
Δεν έχω καταλάβει πολύ καλά τι είναι η αρνητική (ή αντίστροφη) διαλεκτική του αντόρνο καραμπάχ (όπως τον λέμε με έναν φίλο), αλλά η μαρξίζουσα διαίσθησή μου (sic) μου λέει ότι αν υπάρχει ένα παράδειγμα που να την αποδεικνύει, είναι αυτό με τον υπολογιστή μου και τη μη σχέση που είχαμε.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Μετα από επτά χρόνια φαγούρας και τυπικών σχέσεων, η σχέση μας αναθερμάνθηκε. Οι πάγοι σιγά-σιγά έσπαγαν, ο δρόμος άρχισε να χαράζεται.
Μπήκε το ίντερνετ στη ζωή μου (και η ζωή μου στο ίντερνετ) και κατάφερε να με κάνει αυτό που χλεύαζα, δηλ γενιά των μπλόκερ. Ένιωσα να μεταλλάσσομαι, ό,τι δεν πέτυχαν τόσα χρόνια εχθροί και φίλοι επαναθεμελιωτές.

Με τον καιρό αναπτύξαμε κώδικες επικοινωνίας, μάθαμε ο ένας τα χούγια του άλλου. Συνήθισα την υπεριώδη ακτινοβολία του με τα ανάστροφα μηνύματα που εξέπεμπε. Άκουγα τον ήχο του σα νανούρισμα γεμάτο μητρική κάρτα και στοργή. Κι όταν συχνά-πυκνά μούγκριζε σα λάντα στην ανηφόρα, με έλουζαν ρίγη συμπάθειας, συγκινημένος από την προσπάθεια που κατέβαλε.
Που ήταν το μόνο που μετρούσε ούτως ή άλλως. Αποτελέσματα σπάνια βλέπαμε.

Ο η/υ είχε πνεύμα πρωτοπόρου κομσομόλου, ανακάλυπτε πάντα πρώτες φορές κι απάτητες κορφές.
Ιδίως σαν έρχονταν διάφοροι ειδικοί να διεκπεραιώσουν μια δουλειά ρουτίνας, που ήταν πολύ εύκολη και μπορούσα να τη μάθω κι εγώ, πριν καταλήξουν με τη γνωστή ατάκα: πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Και μετά, καφές και λόγια παρηγοριάς, να τους πείσω ότι δε φταίνε αυτοί, δεν είναι σεξουαλικά ανίκανοι, είναι ο η/υ που δεν πέφτει εύκολα.

Ήθελε πάντα ειδική μεταχείριση. Να τον πιάσει το γλυκύ του που έλεγε η παγώνα για τον θερμοσίφουνα.
Αλλιώς έκανε μια μέρα να κατεβάσει κάτι. Κι εγώ έκανα υπομονή, λόγω της ημέρας σαν αντωνάκης (πάει και το μου).
Πού θα πάει δεν θα ξημερώσει;

Το γλυκύ του όμως ερχόταν μέρα παραμέρα (μη συνηθίζουμε και γίνει ρουτίνα). Κι έλειπε πάντα τις κρίσιμες στιγμές. Τον χαλούσε η ζέστη, τα λόγια του παπά...
Πάνω που σώζαμε πχ εργασία που ήταν για παράδοση αυθημερόν, του η/υ του σωζόταν το λάδι στο καντήλι. Αρνούνταν να εκτυπώσει, έκανε πως ψυχορραγούσε και μας άφηνε να προσευχόμαστε για σωτηρία (τη δική του, τη δική μας και του αρχείου).

Ήταν δυσκίνητος σα σοβιετία, δεν έπαιρνε από μεταρρυθμίσεις.
Την αναβάθμιση που πήγα να του κάνω τη διάβασε σαν περεστρόικα και δεν τη σήκωσε. Άνοιξαν οι ασκοί της αντεπανάστασης και κατέρρευσε εν μια νυκτί (κοιμήθηκε η/υ και ξύπνησε παλιοσίδερο για τα σκουπίδια).

Ήταν γεννημένος γραφειοκράτης, τυπικό δείγμα νομενκλατούρας που δήλωνε διανοούμενος. Δεν του άρεσαν οι αλλαγές, αρνούνταν να προσαρμοστεί, σχεδόν φοβόταν το καινούριο. Ζητούσε πιο αργούς ρυθμούς, αλλά κατά βάθος δεν ήθελε καθόλου μεταρρυθμίσεις και περεστρόικα.
Κλασικό μπρεζνιεφικό απολίθωμα που αποκοιμήθηκε κι έχασε το τρένο της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης (οι φίλοι μας λένε ετε).

Φταίω κι εγώ όμως. Με πνεύμα αγράμματου μουζίκου που φοβόταν όταν έβλεπε τα τρένα, αλλά τον εκτόπισαν με το στανιό (βάση κεντρικού σχεδιασμού) στην πόλη να γίνει εργατική τάξη για να κακομεταχειρίζεται τις μηχανές και να τις καταστρέφει.
Άφηνα αναμμένα οθόνη και ηχεία να καίνε, το ποντίκι μες στη σκόνη μέχρι να πιάσει πραγματικά ποντίκια, τον έσβηνα από κάτω κάθε φορά που με νευρίαζε κοκ. Εκτός απ' τη νοοτροπία μουζίκου, με έπιανε λίγο και το λουδίτικό μου σε τέτοιες φάσεις.

Λουδίτης όμως μου βγήκε κι αυτός. Κατέστρεφε κάθε καινούρια τεχνολογία που ένιωθε να απειλεί τη θέση του.
Χάλασε ένα καινούριο σι-ντι ρεκόρντερ, μάσησε σαν κουταλιανός πολλές δισκέτες, αποδέχτηκε απρόθυμα την ευρυζωνικότητα. Κολλούσε με αργούς ρυθμούς μουζίκου σε οτιδήποτε ήταν σύνθετο και περίπλοκο γι' αυτόν. Ύστερα και στα απλά από κεκτημένη ταχύτητα.
Στο τέλος κάηκε από αυτά που τον έβαζα να γράφει και να σηκώνει στο μπλοκ. Κι έψαχνε απλώς μια αφορμή.

Τη βρήκε στον 320άρη δίσκο που πήγα να του ενσωματώσω. Διάβασε όμως μπιτσάκη και διάλεξε τη ρήξη απ' την ενσωμάτωση.
Είχε μια μεγάλη αγκαλιά που χωρούσε κάθε καμένη σκέψη που ζητούσε φιλοξενία, αλλά τα 320 γίγα του φάνηκαν άβυσσος. Προτίμησε να τη διαβεί όπως νόμιζε ο ίδιος καλύτερα.
Έδωσε τέλος με μια επίθεση αυτοκτονίας τραγουδώντας πάριο, 220 βολτ νιώθω μέσα μου να με χτυπούν, (μπορεί και βατ, μικρή σημασία έχει).
Ο ηλεκτρονικός του τράχηλος δεν υπόμενε ζυγό.

Τελευταία του επιθυμία ήταν να διασκορπιστούν τα τσιπάκια του στο αιγαίο και να παραμείνει άταφος για να εμπνέει με την αποσύνθεση και τη σαπίλα του.
Του αξίζει να πάει στην παράδεισο, ό,τι κι αν έχει εκεί για τους η/υ της κατηγορίας του. Τεμπελιά και στασιμότητα (μπρεζνιεφική) βασικά, θα του ταίριαζε πιο πολύ απ' όλα. Και μια καλή θηλυκιά να ζευγαρώσει και να κάνει απογόνους (με σοβαρό κίνδυνο να βγουν καθυστερημένοι αν πάρουν τα δικά του γονίδια. Απολιθώματα νέας γενιάς).

Αν είχε υπ' όψιν του ο μαρξ τον η/υ δεν θα είχε γράψει ποτέ τα γκρουντρίσε. Εκεί δηλ που μιλάει για την πνευματική εργασία, την ανάδειξη της γενικής διάνοιας σε βασική παραγωγική δύναμη.
Θεωρητικά οι υπολογιστές είναι πρόδρομοι της αυτοματοποίησης, οι αγγελιοφόροι του κομμουνιστικού μέλλοντος της εργασίας. Αλλά ο δικός μου με κούραζε περισσότερο κι από χειρωνακτική εργασία. Μάλλον απόδειξη του υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας ήταν παρά οτιδήποτε άλλο.
Έχει μια θέση μαζί με το κράτος και τα άλλα παλιοπράγματα στο χρονοντούλαπο με τις αναμνήσεις των ταξικών κοινωνιών.

Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα άφηνα να τερματιστεί τόσο νωρίς κι άδοξα η σχέση μας. Κι ας είχε τόσα προβλήματα.
Σαν τη σχέση μου με την οργάνωση ένα πράγμα. Και βασικά όλες λίγο-πολύ, τώρα που το σκέφτομαι. Ποτέ δε διάλεξα τη διαγραφή, άφηνα τους άλλους να το κάνουν.
Ούτε εμένα μου αρέσουν οι αλλαγές κι οι προσαρμογές.

Τώρα με άφησε ορφανό σαν χρόνη μίσσιο, να του διηγούμαι όλα όσα ακολουθούν και να του γράφω τη συνέχεια του καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς.

Καλή αντάμωση η/υ.

Μέρα γενάρη μίσεψες

Για πλανόδια φαντάσματα δεν ξέρω. Το βέβαιο είναι πως μια μούμια κείτεται στην κόκκινη πλατεία στοιχειώνοντας την (κοινωνική) γαλήνη των αστών. Η μούμια του βλαντιμίρ ιλίτς λένιν.

Όλως παραδόξως, η κόκκινη πλατεία λεγόταν έτσι πριν απ' τον κόκκινο οκτώβρη, η ονομασία δεν έχει να κάνει με την επανάσταση. Красной στα ρώσικα σημαίνει κόκκινος, αλλά έχει και την έννοια όμορφος. Οπότε красная площадь στην ουσία είναι η όμορφη πλατεία.
Που θα 'ναι πραγματικά όμορφη, όταν ξαναγίνει κόκκινη. Κι αυτό ακριβώς συμβολίζει εκεί η μούμια του λένιν.

Ο λένιν πέθανε σαν σήμερα, τέτοια μέρα (με το καινούριο) 85 χρόνια πριν.
Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν στη γόνιμη ηλικία των 139 χρόνων και θα ετοίμαζε πλατφόρμα με τις θέσεις του για το πέρασμα στη μετα-κομμουνιστική κοινωνία. Απ' την άλλη όμως, τα άπαντά του θα είχαν ξεπεράσει τους 100 τόμους κι η τιμή τους θα ήταν απλησίαστη.

Κατάφερε όμως ο μπαγάσας να τους κάνει όλους να ψάχνονται με τη διαθήκη που άφησε. Ακόμα και σήμερα πλακωνόμαστε με τους τροτσκιστές για το πραγματικό της νόημα.
Και να πεις ότι έμεινε και τίποτα να διεκδικήσουμε. Ούτε καν η σοβιετία. Μόνο η σορός του λένιν. Που προσφέρεται για συνειρμούς με τη ζωντάνια του κινήματος σήμερα.

Αν ο αλέξανδρος είχε πει πεθαίνοντας "ο καλύτερος" εννοώντας βασικά κανένας, ο λένιν στη διαθήκη του είπε κάτι σαν "όλοι μου μυρίζετε" εννοώντας κατά βάση το ίδιο πράγμα [κανένας].

Για όλους είχε από μια καλή κουβέντα στη διαθήκη του, ο θείος βλαδίμηρος.
Για τον μπουχάριν πχ, που ήταν το παιδί θαύμα του κρεμλίνου (κάτι σαν τον ανδρουλάκη στα 80΄ς) έλεγε ότι είναι μια χαρά φέρελπις θεωρητικός, αλλά δεν κατάλαβε ποτέ του τίποτα από διαλεκτική.
Φαντάσου δηλ να μην ήταν παιδί θαύμα, τι θα είχε καταλάβει.

Η επίσημη εκδοχή βέβαια είναι ότι ο λένιν δεν ήθελε να δώσει σε κάποιον το χρίσμα ή κάποιο πρόκριμα, για να διατηρηθούν οι ισορροπίες κι η ενότητα.
Αλλά ο αγροίκος γεωργιανός θεολόγος (sic), κατάλαβε ότι η ενότητα βγαίνει από το ένας. Και τους έφαγε όλους απ' την παλιά φρουρά για να μείνει μόνος του.
Η ενότητα με τον εαυτό μας είναι πάντα πιο εύκολη. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι.

Μετά από τον θάνατό του τον λένιν τον σκότωσαν πολιτικά πολλές φορές. Μέχρι κι η περεστρόικα, έγινε στο όνομα της επιστροφής στο λένιν και στα τελευταία έργα του (γιατί εκεί έκανε λόγο για τη νεπ, που είχε στοιχεία αγοράς).
Απ' τους νεκρούς συνήθως μένουν μόνο τα κόκαλα, αλλά στο σύντροφο λένιν πάει ανάποδα. Από το τρίξε-τρίξε τα κόκαλα έλιωσαν κι έμεινε μόνο το σώμα, που είναι κούφιο από μέσα.

Όμως, πεθαίνουν ωρέ οι υλιστές; (κατά το παληκάρια). Κι άμα πεθαίνουν γιατί κάνουν μαυσωλεία να κρατάνε τους νεκρούς τους, αφού δεν πιστεύον σε αυτά;
Έλα ντε. Αυτά ούτε στο μεσαίωνα δε γίνονταν. Μόνο οι φαραώ κι οι χέοπες στην αρχαία αίγυπτο τα κάνανε.

Κι εδώ μπορούν να κολλήσουν πολλά.
Να κολλήσει ο βιτφόγκελ με τον ασιατικό τρόπο παραγωγής (όπου είχαν τέτοια έθιμα) αλλά κι η πάντα επίκαιρη απάντηση του ρούση.
Να κολλήσει κι η κριτική της έλλης παππά που έγραψε τη μελέτη "ο λένιν εκτός μαυσωλείου και χωρίς παρωπίδες" η οποία δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο (σε αντίθεση με άλλες ιδέες της που είναι αγοραίες).

Αλλά δεν είναι το ίδιο.
Γιατί εμείς δεν κάναμε φαραωνικές πυραμίδες με σκλάβους. Εκπληρώναμε 5χρονα με πρωτόβουλη συμμετοχή και σταχανοβίτες εθελοντές.
Και τους νεκρούς ηγέτες μας, τους θάβαμε απλώς σε μαυσωλεία. Δεν τους θάβαμε μαζί με κτερίσματα, αγαπημένα πρόσωπα και όλο το πολιτμπιρό. Κακώς ίσως, από μια άποψη.

Το παν είναι να μην κλείσεις σε μαυσωλείο τις ιδέες. Και να νομίζεις ότι τις τιμάς επειδή συντηρείς τα πτώματα αυτών που τις εξέφρασαν. Αν μείνουμε μόνο σε αυτό καταντάμε ιδεολογικά πτώματα εμείς οι ίδιοι.

Αλλά το μαυσωλείο έχει ιδιαίτερο συμβολισμό.
Δεν πρόκειται για το άψυχο κουφάρι του λένιν, αλλά γι' αυτό που συμβολίζει. Ο λένιν, όχι το κουφάρι. Αλλά από μια άποψη ακόμα κι αυτό.
Είναι το άψυχο κουφάρι του σοσιαλισμού, που ήρθε, υπήρξε, ενέπνευσε, πάλεψε να γίνει παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά ηττήθηκε κι εκοιμήθη. Τώρα ξεκουράζεται περιμένοντας επ-ανάσταση νεκρών για να ξαναβγεί στους δρόμους και στο προσκήνιο της ιστορίας.

Οι μάζες πιστεύουν ακόμα στους συμβολισμούς, εμπνέονται από τους μύθους. Παντού υπάρχει ένας μύθος.
Ο στάλιν που ξέθαψε τους τσάρους και τον πανσλαβισμό στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο το είχε καταλάβει καλύτερα απ' τον καθένα.
Ο λένιν μένει πάντα εκεί, μαρμαρωμένος στην κόκκινη πλατεία (δίπλα στην κόκκινη μηλιά). Περιμένει τη νέα έφοδο στον ουρανό να λύσει τα μάγια και να τον λυτρώσει.

Επειδή είμαστε μαρξιστές δεν πιστεύουμε σε εξαδάχτυλους κι έτσι το ρόλο τους τον παίρνουν οι φαλακροί.
Φαλακρός την έχτισε (λένιν), φαλακρός την έχασε (ο γκόρμπι ο σημαδεμένος), φαλακρός θα την ξαναπάρει [τη σοβιετία].
Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτός θα είναι ο ζουγκάνοφ, αλλά έχει κι ο μύθος τα όριά του.

Η σορός του λένιν ήτανε πάντα στο μαυσωλείο στην κόκκινη πλατεία. Μοναδική εξαίρεση, όταν οι ναζί έφτασαν στα προάστια της μόσχας και απειλούσαν να πάρουν την πόλη. Οι σοβιετικοί μετέφεραν τη σορό σε ασφαλές μέρος και την επανέφεραν στο μαυσωλείο με την αντεπίθεση του κόκκινου στρατού.
Ο στάλιν όμως αρνήθηκε να φύγει και έμεινε στη μόσχα με τους υπερασπιστές της πόλης. Οι ζωντανοί θρύλοι παίζουν εξίσου σπουδαίο ρόλο με αυτούς που ανήκουν στο παρελθόν.

Σήμερα η σορός του λένιν απειλείται ξανά. Η αστική μεταλλαγμένη νομενκλατούρα, φοβάται ακόμα και τα σύμβολα και θέλει να τα ξεφορτωθεί.
Ο συνειρμός με τους ναζί είναι αναπόφευκτος και κλείνει όλη την ουσία.

-Σήμερα τελείται το μνημόσυνο του μεγάλου ηγέτη σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η ναντιέζντα κρούπσκαγια επικοινώνησε προσωπικά με το μπρεσνιεφικό απολίθωμα και μετέφερε την επιθυμία της να κατατεθούν (αντί στεφανιών) ψήφοι και χρήματα υπέρ του κόμματος, χρήματα στο λογαριασμό για την κωνσταντίνα κούνεβα και ηθική υποστήριξη στο γιώργο ρούση (ει δυνατόν με γράμμα στον προσυνεδριακό).

Υγ: η κε του μπλοκ στέλνει ευχετήριο μήνυμα στον υψηλόμισθο γκασταρμπάιτερ για την ονομαστική του εορτή και τον βεβαιώνει ότι παρά το διαδικτυακό (κι όχι μόνο) δούλεμα για το ότι είναι ευκατάστατος, ανήκει αναμφισβήτητα στην εργατική τάξη και δη στα πλέον πρωτοπόρα κι επαναστατικά της στοιχεία. Εφόσον το επιθυμεί ο ίδιος μπορεί να του προσπορίσει και κομματικά πιστοποιητικά που να το βεβαιώνουν.

Του μεταφέρει επίσης το μήνυμα ότι μας έχει ήδη λείψει και του υπενθυμίζει ότι μια οικονομική συνδρομή εκ μέρους του, ναι μεν δεν θα υποκαθιστούσε τον ίδιο, θα βοηθούσε ωστόσο να ξεπεράσουμε πιο ανώδυνα την απουσία του και το κενό που άφησε πίσω του.

Το πάρτυ

Η κουβέντα ξεκίνησε από το αφγανιστάν. Θέμα κλασικό κι αγαπημένο.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Οι σοβιετικοί έφυγαν απ’ το αφγανιστάν (κι αυτό επί γκόρμπι έγινε), σοβιετία πλέον δεν υπάρχει, οι ταλιμπάν τα ‘σπασαν με τους αμερικάνους χρηματοδότες τους και πλέον ρίζωσαν για τα καλά στην περιοχή, αλλά η εισβολή τριάντα χρόνια μετά παραμένει πάντα επίκαιρη.
Για την ακρίβεια η μόνη επίκαιρη.

Με πήρε κι εμένα μπάλα έτσι. Το εξαντλημένο βιβλίο για το αφγανιστάν που έγραψε ο δελαστίκ παλιά στα 80’ς έχει γίνει φετίχ, το κυνηγάω σα δισκοπότηρο.

Ίδια άποψη με τότε έχει κι αυτός, αφού κκε είναι κατά βάθος. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, το πολύ να μεταλλαχτεί. Και για τον δελαστίκ ακόμα κι αυτό αμφίβολο είναι.

Τι γυρεύαμε όμως εμείς στο αφγανιστάν; Τι δουλειά είχαμε;
Ποιοι και γιατί σκοτώνουν τον χασάν, τι θέλουν τα παιδιά μας στη καμπούλ;
Μα αφού μας προσκάλεσε η τοπική λαϊκή κυβέρνηση. Πρόσκληση σε πάρτι που λένε.
Μπαλ μασκέ για την ακρίβεια. Κι εμείς ντυθήκαμε διεθνιστές.

Κάποιους μάλιστα πρέπει να τους ξεγελάσαμε.
Ο μη αστικός μύθος κάνει λόγο για μερίδα καλτ τροτσκιστών, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που χαιρέτισαν κι επιδοκίμασαν τη σοβιετική διεθνιστική βοήθεια.

Η οποία από μια άποψη μέχρι και ανθρωπιστική μπορεί να χαρακτηριστεί όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Για να είσαι γνήσιος ουμανιστής πρέπει να μισείς και να πολεμάς τους εχθρούς του ανθρώπου.
Κι οι αμερικάνοι που έθρεψαν τους ταλιμπάν και μετά τους λούστηκαν ανήκουν σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία.
Πέρα από τους αμερικάνους όμως, που είναι εύκολο, το θέμα είναι ποιος είναι αυτός που θα ορίσει τους εχθρούς του λαού και με τι κριτήρια θα το κάνει.

Το βασικό θέμα με τις προσκλήσεις και τα πάρτι, είναι ότι οι σοβιετικοί ήταν εκλεκτικοί και δεν πήγαιναν σε όλα.
Σε άλλα ήταν αναποφάσιστοι και δεν ήξεραν τι μανδύα να φορέσουν για να μη φαίνεται η συμμετοχή τους κι εκτεθούν.
Και σε ένα κούβα πάρτι που πήγαν –κι αυτό αφού είχε ξεκινήσει- έφυγαν πριν τα μεσάνυχτα κι άφησαν σύξυλους τους διοργανωτές. Πίσω τους άφησαν ένα γοβάκι, αλλά τους πυραύλους τους πήραν μαζί τους.

Τελικά η κούβα ήταν η μόνη ορθόδοξη που δεν είχε άμεση εξάρτηση από τη μαμά πατρίδα κι άντεξε μέχρι σήμερα, έστω γονατισμένη.
Έμειναν κι οι μπριγάδες, όπου όλοι θέλουν να προλάβουν να πάνε πριν πεθάνει ο κάστρο, όπως οι ομιλίτες μπριγαδίστας έχουν όνειρο να προλάβουν εν ζωή τον βαζιούλιν στη μόσχα.
Έμεινε κι ο ελληνο-κουβανικός με τα κυριλέ πάρτι με αλμυρή είσοδο και τον πάγκο με τα ψεύτικα μπιχλιμπίδια σε κάθε φεστιβάλ που κάνουν θραύση στο θρησκόληπτο κοινό που έμεινε ορφανό από είδωλα κι έχει ανάγκη κάτι να πιστέψει.
Πήγαμε 500 χρόνια πριν με χάντρες και καθρεφτάκια και τώρα μας εκδικούνται και μας τα στέλνουν πίσω.

Μετά από αυτά οι αντισοβιετικοί επικριτές ανέπτυξαν ευέλικτη λενινιστική τακτική με βάση το συγκεκριμένο κάθε φορά. Μας βρίζουν για εκεί που πήγαμε, μας βρίζουν και για εκεί που δεν πήγαμε.
Όπου πήγαμε ήταν επέμβαση και επιβολή του σοσιαλισμού από τα πάνω (και κεντρι-στι-κά). Όπου δεν πήγαμε ξεπουλήσαμε τον αγώνα και ηρωικά λαϊκά κινήματα που μπορούσαν να νικήσουν.

Η περίπτωση του αφγανιστάν έχει αντιφάσεις, όπως και καθετί στον κόσμο. Βοηθητική επέμβαση ή επεμβατική βοήθεια;
Άσχετη με τα πετρέλαια και την άμυνα της σοβιετίας μια φορά δεν ήτανε. Από την άλλη, είναι εκμεταλλευτικό ένα καθεστώς που φτιάχνει σχολεία και βγάζει για πρώτη φορά από τις γυναίκες τη μπούρκα; Αν θες να εκμεταλλευτείς έναν λαό τον αφήνεις στο σκοτάδι και την άγνοια για να τον χειραγωγείς πιο εύκολα.
Θα μου πεις όμως κι οι αμερικάνοι για το ιράκ τα ίδια μπορεί να λένε. Όπως ο αλέξανδρος που πήγε να εκπολιτίσει τους προγόνους των ταλιμπάν.

Είναι ζήτημα βέβαια τι ακριβώς γινόταν και με τις οπιο-καλλιέργειες και τα στρέμματα με τις παπαρούνες.
Γιατί μπορεί κάλλιστα κάποιος να χτυπάει στη θεωρία το όπιο του λαού και τη ίδια στιγμή να εμπορεύεται το κανονικό. Τότε φαίνεται και πόσο τίμιες είναι οι προθέσεις του.

Ευτυχώς η πραγματικότητα είναι πλούσια σε αντιφάσεις ώστε να δίνει παραδείγματα κι επιχειρήματα σε όλους μας για την άποψη που έχουμε επιλέξει εκ των προτέρων να υποστηρίξουν.
Και για τους φιλοσοβιετικούς θιασώτες του υπαρκτού και για τους άλλους που μιλάν για ιμπεριαλιστική επέμβαση μιας υπερδύναμης. Ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να τα συνδέσει διαλεκτικά και να μας πει σοσιαλιμπεριαλιστές. Κι εμείς με τη σειρά μας να απαντήσουμε γόνιμα και να τον πούμε χυδαίο αντικομμουνιστή και τσιράκι των αμερικανών που απολαμβάνει τα αργύρια της προδοσίας του στην άλλη όχθη του ατλαντικού.

Κι επειδή ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα θα καταλήξουμε πάλι στο αγαπημένο θέμα συζήτησης. Αν ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός.
Αφού αλληλοσπαραχθούμε για τη σοβιετία να κάνουμε κι έναν δεύτερο γύρο για τις λαϊκές δημοκρατίες στον τρίτο κόσμο. Εκεί δηλ είχαμε σοσιαλισμό;

Το πράγμα είναι πολύ μπερδεμένο.
Ο σύντροφος με το μουστάκι λέει σε κάποιο σημείο στα ζητήματα λενινισμού ότι είναι λάθος να μπερδεύουμε τη λαϊκή δημοκρατία με τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό (φράση που αν το εμβαθύνετε παραμένει επίκαιρη μέχρι σήμερα).
Ο ίδιος όμως επινόησε τις ΛΔ και τις εφάρμοσε ως σχήμα στις χώρες που απελευθέρωσε ο κόκκινος στρατός. Πλην της τσεχοσλαβακίας που έγινε με την πρώτη ΣΔ χωρίς εξετάσεις.
Τρέχα γύρευε δηλ.

Οπότε παίρνουμε τη θεωρία περί πρώιμων σοσιαλισμών από το βιβλίο του βαζιούλιν και προς το παρόν το κλείνουμε το θέμα. Για να το ξαναπιάσουμε στο επόμενο σημείωμα.

Υγ: θα κάνω κι εγώ ένα πάρτι σαν του κηλαηδόνη. Με τους δικούς μου καλεσμένους.
Θα φέρω το σουσλόφ να μας μιλάει για τον υπαρκτό, τον μολότοφ, τον χαμογελαστό μπέρια, τον αγκαμπεκιάν, τον γίγαντα λιγκατσόφ, τον δημοκράτη αριστερό ζντάνοφ, τον παναμαριόφ να μας κάνει μια διάλεξη περί αλλαγής, τον μεταρρυθμιστή κοσύγκιν, την μπρεζνιεφάρα και το γαμπρό του, τον γκρίσιν, τον χόνεκερ, τον γιαρουζέλσκι, τον γκομούλκα, τον ζίβκοφ, τον τσερνιένκο που όλοι σπαν το κεφάλι τους να θυμηθούν ποιος είναι, τον σεβαρντνάτζε να μας μιλήσει περί ειρηνικής συνύπαρξης, τον γκρομίκο, όλη την παλιοπαρέα.
Άπαντες προσκεκλημένοι –χωρίς άρματα μάχης, θα τα αφήσουν στην είσοδο- σε μπαλ μασκέ με θέμα τους κομμουνιστές. Δεν χρειάζεται να ψάχνουν και για στολές, οι πιο πολλοί θα έρθουν μεταμφιεσμένοι όπως ήταν.

Ω-ω-ω, σε ένα βαθύ μπουντρούμι
Ω-ω-ω, με ένα μπουκάλι ρούμι
Κι αφού τους ποτίσουμε και τους κλείσουμε στο μπουντρούμι, θα πάμε παραδίπλα στο αντι-πάρτι που κάνουν η ρόζα, ο ερνέστο, ο βλαδίμηρος, ο φρειδερίκος, ο κάρολος, ο άλλος βλαδίμηρος (μαγιακόφσκι), ο άρης και λοιπές κομμουνιστικές δυνάμεις.

Ο ιωσήφ που πήρε πρόσκληση και για τα δύο σε ποιο να πάει;

Το μέλλον μας δεν είναι (αντι-καζαμίας)

(Αποκλειστικά αποσπάσματα από τις μυστικές εκθέσεις του τμήματος προφητείας κι ενοράσεως της κομινφόρμ για την κατάσταση του κινήματος στην ελλάδα το 2009).

Ιανουάριος: (...) ο προσυνεδριακός διάλογος στο ριζοσπάστη συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ο χαράλαμπος τραμπάκουλας με βαρυσήμαντη παρέμβασή του επισημαίνει ότι ενώ έβοσκε τα πρόβατα εδώ παραδίπλα (της κοκκινούλας προεξεχούσης) κατέστη αυτόπτης μάρτυρας της τραγικής πτώσης του τελευταίου αναθεωρητή του Λετσόβου στο δυσδιάκριτο γκρεμό άνωθεν της ραχούλας.
Κατόπιν τούτου η κομμουνιστική ορθοδοξία κατήγαγε αποφασιστική νίκη εις βάρος του οπορτουνισμού κι οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες για τη δημιουργία, ύπαρξη και λειτουργία και στο λέτσοβο κομματικής οργάνωσης βάσης.
Η αναγκαιότητα της τελευταίας είναι πια κτήμα του κινήματος των λαϊκών στρωμάτων και της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης της περιοχής, καθώς μετά την εκλαϊκευτική παρουσίαση των θέσεων του κόμματος από τον ινστρούκτορα που ήρθε από την αθήνα, τα έχουν πιάσει όλα στουπόγαλο.

Παράλληλα φτάνουν τις 100 οι επιστολές στον προσυνεδριακό που στολίζουν τον καθηγητή γιώργο ρούση με συντροφική διάθεση και λεπτό σταλινικό χιούμορ.
Ο 100ός επιστολογράφος βραβεύεται από το κόμμα με το παράσημο του ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας και τιμητικές πλακέτες για τα 30 χρόνια από την επέμβαση στο αφγανιστάν και τα 20 από τον σχηματισμό της κυβέρνησης ζολώτα.

Φεβρουάριος: το 18ο Συνέδριο του κόμματος εξετάζει το ζήτημα των μπλοκ και του διαδικτύου. Δημιουργείται το www.mausoleio.blogspot.com όπου εξειδικεύονται και εκλαϊκεύονται όλες οι αποφάσεις της κεντρικής επιτροπής. Οι ρεντ μπλόκερς καλούνται να ακολουθήσουν το παράδειγμα της κομιντέρν και να αυτοδιαλυθούν. Όσα μπλοκ δεν πειθαρχούν στην απόφαση και συνεχίζουν τη λειτουργία τους, καταγγέλλονται ως προβοκατόρικα, πλαστά και αντιδραστικά που απολαμβάνουν τα αργύρια της προδοσίας τους στην άλλη άκρη του ατλαντικού. Από την απόφαση εξαιρείται ο σύντροφος φάρος, καθώς θεωρείται ότι έχει σπάνιο ταλέντο και πρέπει να αξιοποιηθεί.

Μάρτιος (με το καινούριο): ανατρέπεται η νέα δημοκρατία και στη θέση της σχηματίζεται μεταβατική αστικο-μενσεβίκικη κυβέρνηση τσίπρα-κερένσκι που θεσπίζει προοδευτικά, ριζοσπαστικά μέτρα, όπως το 65ωρο, το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, την κρατικοποίηση των τραπεζών και των ΚΕΣ κ.ά.

Απρίλιος: το κόμμα διαπιστώνει ότι δε συντρέχει λόγος σύγκλησης έκτακτου συνεδρίου και καινούριων επεξεργασιών, εκτιμώντας ότι τα πρόσφατα γεγονότα είχαν προβλεφθεί στο ακέραιο από τις βασικές κατευθύνσεις των θέσεων του 18ου συνεδρίου, το βιβλίο του λένιν για τον αποστάτη κάουτσκι και την αποκάλυψη του ιωάννη.

Ο λαοπρόβλητος ηγέτης μάκης πέτσας, επιστρέφει μεταμφιεσμένος με τρένο από την φινλανδία όπου είχε καταφύγει για να ιδιωτεύσει και προκαλεί παραλήρημα ενθουσιασμού στο σύνολο της κομμουνιστικής αριστεράς. Γράφει αμέσως τις θέσεις του απρίλη και βάζει στις μάζες το σύνθημα "όλη η εξουσία στις καταλήψεις".

(...) Ιούνιος: τα(η) εαακ διοργανώνουν(ει) τριήμερο φεστιβάλ εκδηλώσεων για τα 20χρονα του ναρ και του ενωμένου βερολίνου. Το πρόγραμμα και η θεματική των πολιτικών συζητήσεων έχουν ως εξής:
1η μέρα: η πρώτη διεθνής και η σταλινική διαγραφή του μπακούνιν από τον εξουσιαστή μαρξ.
2η μέρα: μαϊούνης, οι δύο μήνες που συγκλόνισαν τον κόσμο.
3η μέρα: 2006-09, η τρίχρονη εποποιία των εαακ.

(...)Αύγουστος: ο λαοπρόβλητος ηγέτης μάκης πέτσας επιστρέφει θριαμβευτής στο κόμμα, επικεφαλής της οργάνωσης κνίτες δίχως κόμμα. Αποκαθίσταται με δόξα και τιμή κι αποκαθιστά ευθύς τις αποφάσεις του 17ου συνεδρίου μαζί με το βαθύτατα παρεξηγημένο 13ο.
Συγκαλείται έκτακτο συνέδριο όπου καταργείται το αξίωμα του γενικού γραμματέα, επανέρχονται για πρώτη φορά μετά το 40 οι πυρήνες αντί των οργανώσεων βάσης ως δομικό μοντέλο κι εκλέγεται παμψηφεί νέος ιδεολογικός υπεύθυνος ο γιώργος ρούσης. Αποκαθηλώνονται άμεσα από το σπίτι του λαού όλα τα εικονίσματα του πατερούλη και αντικαθίστανται με αφίσες του τσε και εικόνες της ρόζας λούξεμπουργκ.

Οκτώβριος: το πραξικόπημα των κορνιλοφικών με πολιτικό επίτροπο τον άδωνι γεωργιάδη αποτυγχάνει και η επανάσταση φαντάζει προ των πυλών.
Οι μαυρουδέας, ρεντ χοτ τσίλι πέπερ και σκαμπαρδώνης ωστόσο, με άρθρο τους στην ελευθεροτυπία εκφράζουν ανοιχτά τον πόνο ψυχής τους και την αντίθεσή τους με το σχέδιο εξέγερσης, την οποία καταγγέλλουν ως πρόωρη, τυχοδιωκτική και πραξικοπηματική παραβίαση των αποφάσεων του 18ου συνεδρίου του κόμματος.

Νοέμβριος (με το καινούριο): ξεσπάει η λαϊκή επανάσταση κι επικρατεί χωρίς να σπάσει ούτε ποτήρι. Παρόλα αυτά κάποια έκτροπα δεν αποφεύγονται. Θλιβερός απολογισμός πέντε σπασμένες βιτρίνες, για τις οποίες διενεργούνται έκτακτα ανταρτοδικεία κι οι ένοχοι εκτελούνται πάραυτα.

Σχηματίζεται καινούρια επαναστατική κυβέρνηση.
Η ναντιέζντα κρούπσκαγια αναλαμβάνει το λαϊκό κομισαριάτο υγείας για την πραγματική αναμόρφωση του εσυ με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Ο καραϊσκάκης αναλαμβάνει αρχηγός του κόκκινου στρατού και διαμορφώνει ιδεολογική πλατφόρμα για τη στρατιωτικοποίηση συνδικάτων κι εργασίας που απορρίπτεται με οριακή πλειοψηφία για να υιοιθετηθεί στη συνέχεια. Ο σοβιετικός κυριούλης αναλαμβάνει πρόεδρος του κμε.

Ο μαυρουδέας διαψεύδει τις φήμες που τον ήθελαν να συμμετέχει στην αντίσταση των χειμερινών ανακτόρων με το σώμα των δόκιμων μελών και αξιωματικών. Αλλάζοντας εκ νέου πλευρό και στάση, τάσσεται με το μέρος της επανάστασης.
Η στροφή του επισφραγίζεται με την καινοτόμο επεξεργασία της θεωρίας του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού. Ο ολοκληρωτικός σοσιαλισμός είναι ιδιότυπο κι ενδιάμεσο στάδιο στο προτσές της εξέλιξης με νέα, ιδιόρρυθμα ποιοτικά χαρακτηριστικά και καινούρια, ιδιότροπη αρχιτεκτονική δομή.
Χρονικά τοποθετείται ανάμεσα στη σοσιαλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία. Αποτελεί στάδιο που δε μπορούσαν λόγω αντικειμενικής αδυναμίας και χρονικών περιορισμών να προβλέψουν οι κλασικοί καθώς κι όσοι περιορίζονταν σε μια θρησκευτική ανάγνωση του έργου τους.

Δεκέμβριος: ξεσπάει η λαϊκή αντεπανάσταση της κροστάνδης με επίκεντρο το στέκι στο βιολογικό του απθ.
Το κόμμα προβάλλει το επαναστατικό σύνθημα "μπολσεβίκοι χωρίς σοβιέτ" που συσπειρώνει τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία και τσακίζει την εξέγερση.

Το μπρεσνιεφικό απολίθωμα εκτοπίζεται στη σιβηρία θεωρούμενο ως ηθικός συναυτουργός και ευμενώς ουδέτερο προς την εξέγερση της κροστάνδης. Εκεί υπογράφει οικειοθελώς την ομολογία του για όσα κατηγορείται και συγγράφει το βιβλίο "λιβυκό αρχιπέλαγος" όπου περιγράφει τα ειδυλλιακά τοπία και τις άριστες συνθηκες κράτησής του.

Υγ: στο πλαίσιο της παρουσίασης των μυστικών εκθέσεων της κομινφόρμ πραγματοποιήθηκε σε μια σεμνή τελετή και η κοπή της πίτας του μπλοκ (σπανακοτυρόπιτα για την ακρίβεια).
Κομμάτια κόπηκαν κατά σειρά για το κόμμα, το σπίτι (του λαού), τον στάλιν, το γραμματέα της οβ, το μνημείο του άγνωστου αποστάτη, το μνημείο του άγνωστου διαγραφέντα, την επαναστατική οργάνωση κνίτες δίχως κόμμα, το γιώργο ρούση, τον γκρίσιν, το πολιτμπιρό, την κοινοβουλευτική ομάδα, την εδυε, το παμε αστυνομικών, το φαν κλαμπ του μπογιό, τη σοβιετία, τη λδ κορέας, το 8%, τις επερχόμενες ευρωεκλογές, το σοβιετικό κυριούλη, τον σάμις, τον κούκου (που είναι διχασμένη προσωπικότητα κομμένη στα τέσσερα σαν το παλιό καλό βερολίνο), το γεγκόρ κουζμίτς λιγκατσόφ (όπου κι αν βρίσκεται κι αν μας ακούει αυτή τη στιγμή) και τον ανδρέα σκαμπαρδώνη με την ολόψυχη ευχή να του κάτσει το φλουρί και δη στο λαιμό.
Η κοπή, όπως επιβάλλει το έθιμο και το καταστατικό, ήταν στημένη. Το φλουρί έπεσε ανάμεσα στην πρώην νιφάδα της μακεδονίας και την ναντιέζντα κρούπσκαγια, η οποία και το έχει ανάγκη φέτος.

Και του χρόνου...

Η κάθοδος των δωριέων (εμπειρίες από την αθήνα)

Το πιο καυτό σημείο των ημερών ντάουν τάουν είναι το ατ εξαρχείων. Κι εμείς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με τα αξιοθέατα. Από το πρώτο βράδυ κιόλας.

Η οικοδέσποινά μας είχε τη γιάφκα της στα εξάρχεια. Που δεν έχουν καλό γύρο, αλλά είναι πάντα ζεστά και φιλόξενα.
Έχουμε και κοβα εκεί. Με γραφεία στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου (πολύ κοντά στο σημείο που σκότωσαν τον αλέξη) μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και το ωφέλιμο βεληνεκές αναρχικών με μολότοφ.

Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαμε με τα πόδια ως εκεί από του ψυρρή και πήραμε ταξί. Ίσως μας πρόσταζε η ειμαρμένη.
Στο ταξί ευτυχώς δεν ξεχάσαμε κανέναν. Αφήσαμε όμως ενθύμιο τις βαλίτσες. Κι όταν το πήραμε πρέφα ήταν αργά για δάκρυα.

Ο ευκατάστατος γκασταρμπάιτερ που ήταν μαζί μας και κερδίζει 2.500€ το μήνα είπε να πάμε στους μπάτσους να δηλώσουμε απώλεια. Εγκεφάλου μεταξύ άλλων.
Στο άκουσμα της ιδέας η οικοδέσποινα χλώμιασε. Στο πανιασμένο βλέμμα της ζωγραφίστηκε η φρίκη του μέσου εξαρχειώτη για τους μπάτσους. Ανάμεικτη με μίσος και κοκτέιλ μολότοφ.

Πήγα μαζί με τον εύπορο φίλο ως τη γωνία. Μέσα δεν τόλμησα να μπω. Έχει και το γιούχου τα όριά του.
Αυτόν τον άφησαν κανονικά. Με παλαιστινιακό και δερμάτινο.
Ίσως τον περάσανε για δικό τους. Ίσως και να ήταν δικός τους. Και να πήγε για συνεννοήση.
Μέχρι την τρίτη που φτάσαμε γινόταν κακός χαμός. Και ξαναφούντωσε τη μέρα που φεύγαμε, παρασκευή απόγευμα. Σατανικές συμπτώσεις.

Φεύγοντας απ' το τμήμα ο σύντροφος είχε ανεβασμένο ηθικό και γραμμή κανέλλη. Πολύ καλοί άνθρωποι, έλεγε για τους μπάτσους. Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω πως ο μισθός του είναι 2.500€ το μήνα.
Τις βαλίτσες όμως τις βρήκαμε χάρη στο δεύτερο πρόγραμμα που άκουγε ο ταξιτζής(!). Η ραδιοφωνία παίζει να είναι ο μόνος δημοφιλής θεσμός του κράτους. Όλα τα άλλα ο κόσμος τα βρίζει. Από εφορίες μέχρι τηλεόραση.

Το πρωί της δεύτερης μέρας συνεχίσαμε το τουρ στο σπίτι του γιώργου ρούση. Ενάντια στα προγνωστικά ο ρούσης ήταν νηφάλιος και δε μας υποδέχτηκε με τσιπουράκι. Του τσακίσαμε όμως τα μελομακάρονα.

Μες σε τρεις ώρες μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα. Ανάμεσα σε άλλα πολλά παρασκήνια, που δε γράφονται όμως, γιατί θα εκθέσουμε κόσμο. Θα κρατηθούν στο αρχείο και θα δοθούν στη δημοσιότητα με την πάροδο 30ετίας, που θα γιορτάζουμε τα 90χρονα του ρούση και τα 120χρονα του κόμματος (να δω τι θα λέμε τότε στο σύνθημα με τις δεκαετίες).

Προς το παρόν τα ανακοινώσιμα σημεία είναι δύο.
Το πρώτο είναι η άποψή του για τον βαζιούλιν που ίσως στενοχωρήσει κάποιους αναγνώστες.
Του ρούση του θυμίζει κλασικό σοβιετικό θεωρητικό (με την κακή έννοια). Με τη γνωστή έμφαση στην ποσότητα, διαλεκτικά αποκομμένη από την ποιότητα (το οποίο παίζει να ήταν και ο βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε). Όπου οι συγγραφείς πληρώνονταν με τη σελίδα και ανέλυαν σε εκατό σελίδες πράγματα που θα μπορούσαν να πουν σε πέντε.

Πέρα από αυτό κολλάει και στην περιοδολόγηση του βαζιούλιν και τα πολλά στάδια που βάζει στο σοσιαλισμό. Η ρουσική αντίληψη βασίζεται στο ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτοτελής κοινωνία αλλά μετάβαση στον κομμουνισμό. Πρέπει επομένως να υπάρχει προτσές απονέκρωσης, που να οδηγεί εμφανώς στον κομμουνισμό, διαφορετικά δε μπορεί να γίνεται λόγος για σοσιαλισμό (κι αυτός είναι μεταξύ άλλων ο λόγος που ο ρούσης θεωρεί ότι δεν υπήρχε ο υπαρκτός στη σοβιετική ένωση).

Το δεύτερο σημείο είναι η στάση του απέναντι στο κόμμα, το τιμημένο όπως το αναφέρει συνεχώς ο ίδιος.
Από το δύο κάπα κι ένα ε που φωνάζουμε κάθε που έχει εκλογές. Αλλά κι απ' το δε μπορώ να περιμένω που έμεινε απ' το γιούρο. Που συμπυκνώνουν την εσωτερική σύγκρουση, όλο τον πλούτο της αντίφασης που βιώνει μέσα του ο κομμουνιστής που δεν είναι πια μέλος. Αγάπη για το κόμμα μαζί με σαρκασμό κι αιχμηρή κριτική. Γκρίνια και ειρωνεία για πράγματα που τον νοιάζουνε και τον πονάνε.
Πότε θα πάψουμε να θεωρούμε αντικομματικά τέτοια άτομα;

Ο ρούσης λέει ότι το καλύτερο του το έχει πει ένας αναρχικός στο διαδίκτυο. Ότι είναι σαν τη μύγα που γυρίζει γύρω από το σκατό κι όλο πάει να φύγει, αλλά πάλι εκεί καταλήγει.
Ευτυχώς δεν το έχει γράψει παραέξω σε κανά άρθρό του. Θα του λέγαν ότι ρέπει προς την αναρχία κι ότι παρομοιάζει το κόμμα με σκατό. Και θα 'χαν και ντοκουμέντα.

Να πω και μια δική μου αίσθηση που απλώς επιβεβαίωσα και δεν έχει άμεση σχέση με το ρούση.
Παλιότερα βλέπαμε ότι η αλέκα δε γράφει καλά στο γυαλί και σκεφτόμασταν ποιος άλλος θα μπορούσε να μπει στη θέση της. Με αυτούς που έχουμε στο πολιτμπιρό όμως, μην το πείτε ούτε του παπά. Να φτύνουμε τον κόρφο μας μην πάθει τίποτα η αλέκα και τη διαδεχτεί κανείς από αυτούς.
Παρόλα αυτά, αν παρ' ελπίδα της συμβεί κάτι και δεν ορίσει αντικαταστάτη στη διαθήκη της, ξεκινάμε καμπάνια για τον τζιαντζή. Η μόνη λύση.

Το βράδυ πήγα στη συναυλία μας για την παλαιστίνη. Στις έξι έλεγε ο ρίζος, στις οκτώ πήγα εγώ για να την πετύχω στη μέση. Και τελικά την πέτυχα στο τέλος!
Τι διάολο, ούτε δυο ώρες δεν κράτησε; Είχε μετά άλλη συναυλία με μπάχαλα και το λήξαμε για να μη μας πετύχουν;

Μου είπαν ότι ο ζουγανέλης είπε κάτι για τους μαλάκες τους συμπολίτες μας που δεν ήρθανε. Το ψιθύρισε φεύγοντας, αλλά το έπιασε το μικρόφωνο.
Κανείς δεν μένει όμως στο απυρόβλητο. Η συναυλία κράτησε λίγο γιατί οι πιο πολλοί τραγουδιστές βαριόντουσαν, δεν ήταν και να πληρωθούν κι έτσι είπαν δυο-τρία τραγούδια ο καθένας. Κάποιοι είχαν να εμφανιστούν κι αλλού στη συνέχεια.
Η μαρία δημητριάδη μόνη της, περισσότερη ώρα θα τραγουδούσε.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν κι ο μίλτος πασχαλίδης. Που στο τελευταίο φύλλο του πριν δίνει συνέντευξη και χώνει στο κόμμα για τη στάση του στα δεκεμβριανά με την προεξεγερσιακή κατάσταση.
Τι να γίνεται άραγε εκείνη η εκπομπή που είχε στον 902;

Βρεθήκαμε επίσης με επιφανή στελέχη του δημιουργικού μαρξισμού και αναπαρηγάγαμε γόνιμα διλήμματα, του τύπου κκε vs μπλοκ εξέγερσης, αθήνα vs μακεδονία (ποια φύρομ ρε) κοκ.
Ειδικά πάνω στο δεύτερο έχω να πω ότι ο γύρος τους δεν τρώγεται με τίποτα κι ότι αν τα βάλουμε κάτω να τα μετρήσουμε τον έχουμε πιο νόστιμο [τον γύρο]. Για μεγαλύτερο δεν το συζητώ καν.
Συν τοις άλλοις εμείς οι δωριείς έχουμε δει και dvd για τον οκτώβρη του 93, με το σοβιετικό κυριούλη, οπότε υπερέχουμε σαφώς.

Κατά τα άλλα η πόλη είναι φρενοκομείο.
Το πλήθος στην ομόνοια είναι πιο πυκνό από προεκλογική συγκέντρωση του πασόκ (όπου καθαρίζει ο μπιρσίμ με αλχημείες). Όταν πετύχαινα δύο πράσινα φανάρια στη σειρά πανηγύριζα. Κι ως πεζός κι ως επιβάτης.

Απ' όσα είδα μόνο τα εξάρχεια μου ήταν οικεία. Φιλόξενη περιοχή. Καμία σχέση με άβατο. Αφού παρασύρθηκα σε κάποια φάση και φώναζα πάνω στην κουβέντα για το κόμμα, αλλά ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Γενικώς μου βγήκαν αντανακλαστικά σε αυτό το ταξίδι. Βγήκε ο κνίτης που κρύβω μέσα μου (όλοι έχουμε έναν). Να ξαναδώσω άραγε βιογραφικό; Αφού δε θα με πάρουν...

Στο τέλος της μέρας πέρασα όμορφες κι ευτυχισμένες ώρες περιμένοντας το λεωφορείο για γλυφάδα. Τέτοιες στιγμές σου έρχονται οι καλύτερες σκέψεις. Άμα δε βρω δουλειά και πεινάσω θα ανοίξω μια καντίνα με βρώμικα (σαν αυτά που φάγαμε στο μενίδι) και θα την ονομάσω το 89. Σίγουρη επιτυχία.

Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, αλλά το 154 δε φαινόταν στον ορίζοντα. Περνάει μία το 171. Κοιτάω τον προορισμό, βάρκιζα. Το αγνοώ. Περνάει μετά και δεύτερη, λέω πλάκα μας κάνει. Δε γαμιέται, άμα περάσει και τρίτη θα το πάρω, σκέφτομαι.
Τελικά ήρθε για γλυφάδα και γλιτώσαμε τις υπογραφές. Το διαολάκι με φάτσα τσιριμώκου πάνω δεξιά μου εξαφανίστηκε.

Καλά ήταν, να ξαναπάμε...

Σοβιετικό απολίθωμα

Είναι παράνοια να συμπαθεί κανείς -κριτικά έστω- τη σοβιετία και την ίδια στιγμή να στήνει το κόμμα απέναντι και να το βρίζει. Αφού είναι το ίδιο πράγμα!

Το κάνουν αυτό αρκετοί αναγνώστες, που μια χαρά σύντροφοι είναι, δεν τους τη λέω. Αλλά σα σκεπτικό θυμίζει λίγο τα κριτήρια που έχουμε στο κίνημα για αλληλεγγύη.
Ό,τι είναι μακριά το στηρίζουμε εύκολα κι ανώδυνα. Το ίδιο πράγμα εντός των τειχών, αν δεν είναι δικό μας, είναι από ύποπτο έως προδοτικό.

Αν υπήρχε μετεμψύχωση το κόμμα στην επόμενη ζωή του θα ήταν ο μιχαήλ σουσλόφ. Με όσα καλά και κακά συνεπάγεται αυτό. Ηρωικό και γραφειοκρατικό. Δημιουργικό και δογματικό. Λύση και πρόβλημα μαζί.

Το κόμμα έζησε και μεγάλωσε μαζί με τη σοβιετία. Αν και προς λύπη πολλών δεν πέθανε μαζί της. Που είναι το ιδανικό τέλος για έναν μεγάλο έρωτα.

Μαζί της πέρασε όλα τα στάδια ανάπτυξης κι όλες τις αρρώστειες, παιδικές και γεροντικές. Σαν το ανδρόγυνο που είναι μαζί από το δημοτικό.
Γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά κι έχουν δέκα μέρες διαφορά στα γενέθλια.
Έφτασαν στην κορύφωσή τους την ηρωική δεκαετία του 40. Να έχουν κάτι επαναστατικό να διηγούνται στα εγγόνια τους για να τα πείθουν.

Μετά, το κόμμα έζησε τη δική του αποσταλινοποίηση με το ζαχαριάδη. Τη δική του μπρεζνιεφική στασιμότητα στα ποσοστά του μεταπολιτευτικά, με τις απαραίτητες αυταπάτες(;) για ειρηνικό πέρασμα με τις δυνάμεις της αλλαγής. Την περεστρόικά του με τον ανανεωτή ανδρουλάκη που ήταν το παιδί θαύμα του περισσού. Σαν τον μπουχάριν ένα πράγμα. Ο οποίος αποκαταστάθηκε το 88, 50 χρόνια μετά το θάνατό του (από μη φυσικά αίτια). Την χρονιά του πορίσματος κκε-εαρ, έργο ζωής για τον μίμη.

Κόμμα και μαμά πατρίδα έζησαν μαζί τις διπλές ανατροπές το 89 και το 91, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αυτές της σοβιετίας σφράγισαν και τις εγχώριες.
Το αντίστροφο δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό. Η κομσομόλ-ναρ κι ο λιγκατσόφ που διαφώνησε με τον τζανετάκη ήταν η μόνη μας ελπίδα. Αλλά τους έφαγαν νωρίς.

Ο ράφα (ένας είναι ο ράφα) λέει ότι ο μπρεζνιεφισμός ήταν σταλινισμός χωρίς αίμα. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι η αλέκα είναι σαν τον στάλιν χωρίς μουστάκι. Απ' τα καλύτερα κοπλιμέντα που μπορείς να πεις σε συντρόφισσα παλιάς κοπής.

Δεν έφταιγε όμως ο σύντροφος με το μουστάκι στην κορυφή. Αυτός καλός άνθρωπος ήτανε κατά (πολύ) βάθος.
Οι διάφοροι ζντάνοφ από τα κάτω [Του] και δεξιά φταίγανε. Που βγάλαν τις μάζες απ' το προσκήνιο κι εφαρμόζαν σοσιαλισμό χωρίς αυτές. Από τα πάνω και κεντρι(στι)κά.

Σήμερα το κόμμα έμεινε χωρίς μαμά πατρίδα, το τελευταίο μπρεζνιεφικό απολίθωμα στην ευρώπη. Αλλά από τότε που ορφανέψαμε, μάλλον καλύτερα πατάμε. Καμία σχέση με την παιδική χαρά του 91.

Όποιος του ασκεί κριτική σήμερα πρέπει να τα 'χει όλα αυτά κατά νου. Κι ας πει μετά ό,τι θέλει.
Ας μας πει κομμουν-προδότες ή κομμουν-φασίστες. Ας γράψει το αρχιπέλαγος κολοζόφ και τη λιμνοθάλασσα γόντικα. Ας πει ότι συνεργαζόμαστε με ακροδεξιούς και φασίστες, όπως έκαναν οι σοβιετικοί στο μολότοφ-ρίμπεντροπ. Ή πιο μετά με βιντέλα και αμίν νταντά.
Ας πει ότι η σοβιετία είχε κρατικό καπιταλισμό κι ότι το κκε είναι αστικά υπεύθυνο κόμμα. Ας κάνει διασκευή τον μπεζαντάκο τραγουδώντας: οι αστοί τρομάξανε και κόμμα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών.
Ας αγαπήσει ή ας μισήσει το κόμμα μαζί με τη σοβιετία.
Αλλά όχι να τα διαχωρίζει μετά θάνατον (ο μόνος που τα χώρισε) και να κρατάει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αφού το ίδιο πράγμα είμαστε!

Αν είναι συνεπής σε αυτό, ας πει μετά ό,τι θέλει.
Πολλοί από όσους μας βρίζουν εξάλλου, κατά βάθος μας αγαπάνε. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης.
Αν δε μας αγαπούσαν θα αδιαφορούσαν.

I 'm back

Οι προβληματισμοί συνεχίζουν να πέφτουν βροχή. Σα σφαίρες.

Πώς δημιουργείται τελικά κομμουνιστική συνείδηση στην εργατική τάξη;
Έρχεται απ' έξω, όπως γράφει ο λένιν; Ντελίβερι μαζί με τις πίτσες και το ιντίλκα που παραγγείλαμε;
Γιατί όμως να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τις μάζες ότι μπορούν να μαγειρέψουν και μόνες τους;
Τα καμένα μπιφτέκια του προλεταριάτου, ιστορικά, είναι απείρως πιο γόνιμα από το καλύτερο σουβλάκι μιας κεντρικής επιτροπής. Κι από τα ντολμαδάκια επίσης.
Αρκεί να μην αλείφουν βιτάμ στο ψωμί της αντίδρασης. Είναι ανθυγιεινό κι αντεδείκνυται.

Ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα μετά το περιβόητο διήγημα και την ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας του κυριακάτικου ρίζου;
Έπεσε στο τραπέζι μια ιδέα να κάνουμε σαν πανσπουδαστική προβολή το munich που είναι κι επίκαιρο.
Να αναδείξουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο πράκτορας της μοσάντ, αλλά συνολικό και συγκεκριμένο.

Κάποιος σύντροφος μου είπε για το διήγημα ότι αυτόν δεν τον πείραξε, το εξέλαβε ως ειρωνεία.
Ρε σύντροφε, παραέξω λέγε ό,τι θες, έτσι κι αλλιώς γραφικούς μας λένε. Κι εγώ τα ίδια κάνω, ακόμα και τώρα. Αλλά μεταξύ μας, γιατί;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Και με το διήγημα και με άλλα.
Πιο παλιά κοιτούσα στα γραφεία σε ένα πορτρέτο το σύντροφο με το μουστάκι. Και μου γελούσε ειρωνικά, είμαι σίγουρος. Το διασκεδάζει ο μπαγάσας από κει κάτω που μας βλέπει...

Τώρα που είπα μοσάντ. Στο αμέρικα γιατί έχουν και FBI και CIA; Για να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο;
Άμα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, πέφτουν και οι τιμές. Ειδικά η αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στο ναδίρ.
Όσοι ζουν στο πετσί τους το αμερικάνικο όνειρο, λεφτά για κατανάλωση μπορεί να μην έχουν, αναλώσιμοι μια φορά είναι. Το καλό να λέγεται.

Πάμε τώρα και στα πιο σοβαρά των ημερών.
Στο θέμα της κονσταντίνας κούνεβα. Όπου τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξαν οι αναρχικοί κι ο κούλογλου. Το κόμμα και το εξεγερμένο εξωκοινοβούλιο, έμειναν στο ίδιο έργο θεατές.
Ειδικά το δεύτερο, δεν έπιασε ούτε το νήμα της παλαιστίνης, ούτε αυτό της κυριακάτικης αργίας. Η εξέγερση αναβλήθηκε.
Τα χριστούγεννα είναι σαν τον ρόκι. Στο τέλος πάντα νικάνε.

Γιατί δεν έγινε και με την κούνεβα ό,τι έγινε με τον αλέξη;
Επειδή ο ένας ήταν μαθητής και η άλλη εργάτρια;
Επειδή δεν πέθανε η κούνεβα; Η απόπειρα δολοφονίας δε μετράει;
Επειδή τον αλέξη τον σκότωσαν μπάτσοι του κράτους, ενώ στην κονσταντίνα επιτέθηκαν ανεπίσημοι μπάτσοι, τραμπούκοι της εργοδοσίας, σε έμμισθη μαφιόζικη αποστολή;
Τελικά ποιον μισούμε περισσότερο; Τον μπάτσο ή τον καπιταλιστή;
Ποιος είναι ο εχθρός μας;

Βαρέθηκα αυτές τις μέρες να βλέπω μπλοκ να ενημερώνουν για το λογαριασμό στην τράπεζα ή να παραπέμπουν στο βιντεάκι του κούλογλου. Και να βαυκαλιζόμαστε ότι κάναμε έτσι το αγωνιστικό μας καθήκον.
Όπως βαυκαλίζομαι ότι το έκανα εγώ κράζοντας αυτούς που το κάνουν. Και μένουν σε αυτό.

Για την παλαιστίνη αντίθετα, τα καλύτερα αντανακλαστικά τα έδειξε το κόμμα, μακράν. Αλλά εγώ θα περάσω στις ενστάσεις, που είναι το αλατοπίπερο της ζωής.

Πώς ερμηνεύουμε τελικά την τυφλή βία;
Τη γεννάει η προβοκάτσια, ή η φτώχεια κι η λαϊκή οργή;
Γιατί αν είναι το δεύτερο, φταίμε εμείς που έχασε τα ταξικά γυαλιά της και μένει τυφλή.
Δεν είναι πάντα καταδικαστέα, γενικά κι αφηρημένα.

Κάπου εκεί οι νηφάλιες σκέψεις σταματάνε.
Οι αναρχικοί μας λένε για τους κουκουλοφόρους της χαμάς που κρύβουν το πρόσωπό τους. Κι αφού συγκρίνουν μήλα και πορτοκάλια χωρίς αναλογίες, εμείς τους λέμε να ζωστούν πυρομαχικά και να ξεκινήσουν επιθέσεις.

Φαντάζομαι την ιδεολογική ζύμωση στο αφγανιστάν των 80'ς.
Οι σοβιετικοί ιεραπόστολοι να εξηγούν στις γυναίκες με τις μπούρκες ότι αν τρέμουν από οργή για την αδικία είναι συντρόφισσές τους κι ότι ο λαός δεν θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με μπουρκοφόρους.
Κι αυτές να απαντάν ότι τη γκούγκλαραν τη φράση στο κοράνι, αλλά δε βρήκαν πουθενά τέτοια λόγια του γκεβάρα. Βρήκαν όμως ότι ο τσε έλεγε πως το υλικό κίνητρο και το κέρδος λειτουργούν σαν μοχλός του καπιταλισμού.
Οπότε σταματούσε η κουβέντα και ξεκινούσε εδε με έκτακτο σοβιετοδικείο για τους πρωταίτιους της ανταρσίας.

Πέρα από αυτό όλοι γνωρίζουμε για τον αποκλεισμό της γάζας και τις τραγικές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης. Οι σύντροφοι άραβες έχουν αδιάβροχα αυτιά που δεν ιδρώνουν. Και στη διεθνή κοινότητα βρήκαμε επιτέλους σαν τον άσιμο ένα παπάκι να μας κάνει πα, να μας κάνει πα-πα-πα. Και δε μας καίγεται καρφί...

Η μόνη διέξοδος για τη γάζα είναι η θάλασσα. Αλλά τα καθίκια από το κράτος του ισραήλ την έκοψαν κι αυτήν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Όπως με το πλοίο dignity τις προάλλες που το διεμβόλισαν σε διεθνή χωρικά ύδατα για να μη φτάσει στον προορισμό του.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι υπήρξαν κι άλλες τέτοιες αποστολές μες στο 2008 και μάλιστα με ελληνικά μέλη. Οι αποστολές αυτές είχαν αποταθεί σε όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά ανταπόκριση δεν υπήρξε.
Τελικά στη δεύτερη εξ αυτών βρέθηκε μάλλον από σπόντα ο κουράκης, ο οποίος και την ακολούθησε μέχρι τέλους, ενώ στην επιστροφή βρέθηκαν διάφοροι μαϊντανοί για να εισπράξουν πολιτική υπεραξία εκ του ασφαλούς.

Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η τέταρτη κατά σειρά αποστολή στην οποία συμμετέχουν διεθνείς προσωπικότητες κι επίσης η σακοράφα με τον δρίτσα.
Στόχος της είναι να δώσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια, κυρίως όμως έχει συμβολική σημασία. Να σπάσει την απομόνωση της γάζας, να δείξει στους παλαιστίνιους ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι ο αγώνας τους έχει διεθνή απήχηση.

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: με ποιο σκεπτικό δε στηρίξαμε εμείς αυτή την κίνηση;
Όποιος γνωρίζει το παραμικρό ας το μοιραστεί μαζί μας, για να ξέρω κι εγώ τι να απαντάω σε όσους μας διαβάζουν.

Κερασάκι στην τριλογία είναι οι σφαίρες εναντίον των μπάτσων.
Δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρός χώρος που να μην το χαρακτήρισε τρελή προβοκάτσια. Από βαλτούς ή από χρήσιμους ηλίθιους, μικρή σημασία έχει. Φάνηκε η σημασία της και στις συνελεύσεις που έγιναν. Οι διαθέσεις του κόσμου αντιστράφηκαν πλήρως.

Όλοι έβγαλαν το κκε που κρύβουν μέσα τους κι έκαναν λόγο για προβοκάτσια που μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη λέξη.
Το κόμμα είναι σαν την ήβη. Όλοι έχουμε λίγο μέσα μας.
Όλοι; Όχι. Το μικρό γαλατικό χωριό της κόντρα παρά το ρεπό δυο εβδομάδων μες στις γιορτές, θα συνεχίσει να αντιστέκεται στην προβοκατορολογία των ημερών.
Είναι και η μόνη εφημερίδα που στήριξε ενεργά τις αποστολές στη γάζα με ρεπορτάζ στον ιστότοπό της ακόμα και τις μέρες που δεν κυκλοφορούσε.

Πάνω που πηγαίναμε να βρούμε αυτό που μας ενώνει έρχεται η συντρόφισσα λιάνα. Που νοιάζεται για το ηθικό των μπάτσων και ρίχνει το δικό μου στα τάρταρα.
Η πιάτσα λέει ότι αυτή έγραψε το διήγημα. Άλλοι λένε ότι είναι ο άνθρωπος του δολ μες στο κόμμα.
Κι οι πιο προχώ ότι είναι βαλτή απ' το δολ και μας εκθέτει επίτηδες.
Κι ύστερα λένε ότι δεν έχουμε φαντασία.

Οι άλλοι είχαν σύνθημα η φαντασία στην εξουσία. Αλλά το είχαν βάλει στρεβλά με το κεφάλι κάτω.
Εμείς το βάζουμε σωστά, μαρξιστικά: η εξουσία στην φαντασία.
Όχι παίζουμε...

Μπομπ Ντίλαν

Αφορμές και ιδέες για κείμενα υπάρχουν πολλές. Μπρεζνιεφική στασιμότητα όμως μία.
Αυτή είναι που τις εμποδίζει να γίνουν και πράξη. Κι άντε μετά να πιάσουμε το πεντάχρονο. Το πολύ κανέναν δεκαπεντάχρονο.

Μια τέτοια αφορμή ήταν πχ το τελευταίο πριν του 2008.
Εκεί όπου -μεταξύ άλλων- η ιρλανδική οργάνωση άνθρωποι πάνω από τα κέρδη κατατάσσεται στην ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική αριστερά που διεργάζεται εντόνως αυτό το διάστημα.
Με το ίδιο σκεπτικό κι εγώ μπορώ να βαφτίσω το ακελ ευρωπαϊκή ακροαριστερά που τάσσεται με συνέπεια ενάντια στη διαχείριση του συστήματος.

Αν το κόμμα είναι το μόνο μπρεζνιεφικό απολίθωμα στην ευρώπη, τη μετάλλαξή του δε μπορεί παρά να τη διακρίνει κι αυτήν ελληνική μοναδικότητα. Για αμφότερους η εύρεση διεθνούς σημείου αναφοράς είναι πονεμένη ιστορία.

Όταν τα βρίσκουν στους διαδρόμους της βουλής, το ναρ τα βρίσκει με τους βρετανούς σεκίτες. Θέλει αρετή και τόλμη η ευρω-εκλογική συγκόλληση.
Εμείς πάλι αγαπήσαμε την κίνα μετά τον μάο (μαζί με τον ψυχίατρο) γιατί κανείς δε μπορεί να απαξιώνει το κκ κίνας με την τόση πείρα και το ένα εκατομμύριο μέλη. Ποσότητα διαλεκτικά αντιστρόφως ανάλογη με την ποιότητα, νόμος που αναλύεται στο κόκκινο βιβλιαράκι στο κεφάλαιο με τα πέντε μην και τα οκτώ ίσως.

Άλλη αφορμή ήταν οι φάκελοι του αλέξη για την αριστερά που τους ξαναείδα πρόσφατα. Με το λααγέτη μίμη να καταγγέλλει αντικαταστατικό πραξικόπημα βγαίνοντας από συνεδρίαση της κε το 91 και την αλέκα να λέει για το 89 ότι ήμασταν άπειροι! Και ότι το πόρισμα με την εαρ το 88 οι κεντρικοί επίτροποι το έμαθαν από τις εφημερίδες!
Μα γίνονται τέτοια μες στο κόμμα που λειτουργεί δημοκρατικά-συγκεντρωτικά; Προσωπικά το αποκλείω...
Πάντως κάθε εμπειρία για καλό...

Θα μπορούσε να 'ναι κι άλλες.
Οι τοίχοι του καυτατζογλείου, όπου κάποιοι με μπλε γράφουν: αλαβάνε να πληρώσεις τα σπασμένα και πιο κάτω κάποιοι απαντούν με μαύρο: αλαβάνε αμερικάνε. Με το δεύτερο άλφα κλεισμένο σε κύκλο...

Ή το όργανο της κε των μπάχαλων που κυκλοφόρησε με τον καλτ τίτλο: κουκουλοφόρος εμπνευσμένο από το λογότυπο του τοπικού αγγελιοφόρου.
Και κομμάτι στο πρωτοσέλιδο με τίτλο:
να ζήσουμε τον κομμουνισμό (ναι, εμείς κι ο μίσσιος. να το περάσουμε και από συνέλευση με σφραγίδα συλλόγου για να το κλειδώσουμε).
να διαδώσουμε την αναρχία (μαζί με τον ριζοσπάστη σε μαζικές εξορμήσεις υποθέτω).

Ή το κόκκινο τεύχος οκτωβρίου, που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου, με τον εκπληκτικό τίτλο: ο καπιταλισμός στα σκουπίδια.
Γιατί δεν το είχαμε σκεφτεί νωρίτερα; Ήταν πολύ απλό κατά βάθος, αρκεί να το τολμούσαμε.
Να το περάσουμε κι αυτό από συνέλευση, μαζί με το ψήφισμα για να ζήσουμε τον κομμουνισμό.

Γενικώς δηλ από ιδέες άλλο τίποτα.
Δυστυχώς όμως θα μείνουν απλώς τέτοιες προς το παρόν.
Αφενός γιατί ο υπολογιστής στο σπίτι μου κάηκε με αυτά που διάβαζε και τέθηκε νοκ άουτ. Οι πρώτες ιατρικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αρκετά μεγάλο διάστημα αποχής από την ενεργό δράση.
Κατά συνέπεια η συχνότητα των κειμένων θα αραιώσει αισθητά. Αλλά η νίκη της αντεπανάστασης είναι προσωρινή κι η ανασυγκρότηση στα σκαριά (μαζί με το 14ο συνέδριο της κε του μπλοκ).

Αφετέρου γιατί το μπρεζνιεφικό απολίθωμα θα βρεθεί στην αθήνα για μερικές μέρες. Τα όνειρά του στην πρωτεύουσα το στείλαν για να μιλάει πάντα χαμηλόφωνα.
Όποιος ξέρει να προτείνει κάποιον γύρο που να παλεύεται σχετικά, ή κάποιο άλλο αξιοθέατο φαγώσιμο, επιβάλλεται να το κάνει.

Ο Όργουελ άργησε ένα χρόνο

Μου τη δίνουν τα χρόνια πολλά.
Χωρίς στρουμφίτα ειδικά οι γιορτές δεν παλεύονται.
Με πόσους να προλάβει να πάει κι αυτή.

Τουλάχιστον με την στρουμφοεξέγερση αναβάλαμε τα χριστούγεννα. Και τώρα με τους παλαιστίνιους και την πρωτοχρονιά (αν και οι εξεγερμένοι δεν πολυασχολήθηκαν με το θέμα).
Οι ανούσιες ευχές για παγκόσμια ειρήνη και αγάπη ακούγονται διπλά γελοίες με όσα γίνονται στη λωρίδα της κόλασης που φτιάχνει το κράτος του ισραήλ.

Το ρολόι μοιάζει σταματημένο 23 χρόνια πριν.
Το 85 που οι μπάτσοι δολοφονούσαν 15χρονους, οι μεγαλοδικηγόροι αναλάμβαναν την υπεράσπισή τους και το κράτος την κάλυψη αυτών και των υπουργών τους που παραιτήθηκαν για λόγους ευθιξίας. Η οποία είχε ημερομηνία λήξης κι έμεινε εκτός ψυγείου.

Το 85 που η ατα έμεινε κουτσουρεμένη σαν αναγνώριση εθνικής αντίστασης. Η κρίση χτυπούσε παλιά και νέα τζάκια κι ο αντιστασιακός (σεξο)μπόμπερ σημίτης έφτιαχνε σπέσιαλ πρόγραμμα σταθεροποίησης για τους μη προνομιούχους.
Οι οποίοι λίγους μήνες πριν είχαν πιστέψει τις υποσχέσεις του παπατζή για ακόμα καλύτερες μέρες κι αυξήσαν μαζί και το ποσοστό του δρακουμέλ(!).

Το 85 που ο φέρελπις γκόρμπι αναδεικνυόταν στην ηγεσία της μιας υπερδύναμης με τα συνθήματα της περεστρόικα και της γκλάσνοστ. Η μετάφρασή τους στην καθομιλουμένη αμερικανική νομίζω είναι "yes we can" και "the change we need".

Στόχος του μεταξύ άλλων να φύγουν οι σοβιετικοί από το αφγανιστάν και να βάλει τους αμερικανούς στο ιράκ, απ' το οποίο σήμερα θέλουν να απεμπλακούν.
Μόλις τώρα φαίνεται πόσο μακριά έβλεπε ο παμπόνηρος γκόρμπι.

Ο μπρέζνιεφ ήταν τότε η αιτία όλου του κακού. Επίτιμο μέλος του τοπ 5 θανάσιμων εχθρών του σεκ, μαζί με μπους, καραμανλή, μπερλουσκόνι και επικεφαλής το σύντροφο με το μουστάκι.
Τα απολιθώματα του κόσμου αυτού αναμένουμε την εμφάνιση του λεονίντ ιλίτς τάμπλογιου (προφορά τηλέπαθου) που κατά τας γραφάς (κατά βλαδίμηρον, άπαντα τ. 19, χωρίο 17, εκδόσεις προγκρές) θα είναι εξαδάχτυλος.
Μην κλαις παναγιά αλέκα. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φαρσοτραγωδία.
Αλλά το 85 είχε και τα καλά του.
Ο σαρτζετάκαρος στεφόταν τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας. Ο άρης έπαιρνε πρωτάθλημα στο μπάσκετ (το πρώτο από τα επτά συνεχόμενα) ο παοκ στο ποδόσφαιρο κι η λάρισα το κύπελλο. Στις κινηματογραφικές αίθουσες έβγαιναν τα πέτρινα χρόνια και τα ναρκωτικά, ενώ στα βιντεο-κλαμπ ο ροζ γάτος και το τέταρτο και τελευταίο σίκουελ του ρόδα τσάντα και κοπάνα.

Το 1985 ήταν η χρονιά της κρίσης. Ο όργουελ έπεσε ένα χρόνο έξω στο 1984. Κι έτη φωτός έξω στη φάρμα των ζώων.
Εκεί έλεγε ότι τα γουρούνια στο τέλος γίνονταν άνθρωποι, δηλ καπιταλιστές. Ενώ είναι οι άνθρωποι που γίνονται γουρούνια τη σήμερον. Οι καπιταλιστές, το κράτος τους κι η συμμορία των προθύμων που τους στηρίζει.

Το 85 στις μέρες μας επέστρεψε πιο επίκαιρο από ποτέ (μαζί με τον όργουελ).
Επομένως ευτυχές το 1986!
Εμπρός για της γενιάς μας τα τσέρνομπιλ...