Φίλη αναγνώστρια μου έλεγε ότι το δημοψήφισμα -στο οποίο και ψήφισε και ψηφίστηκε- έχει αυξημένη συμμετοχή μάλλον επειδή οι υποψήφιες είναι γυναίκες. Κι είχε δίκιο!
Ο κόσμος ψοφάει για καλλιστεία τη σήμερον. Κι η δαπάρα με την πειθώ, τον πολιτικό λόγο και τα αφράτα, πεταχτά επιχειρήματα των κοριτσιών της, δεν είναι τυχαία πρώτη δύναμη τόσα χρόνια.
Υπ' αυτή την έννοια η πρωτιά της κόκκινης ρόζας μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη. Γιατί πόσο συχνά κερδίζει καλλιστεία μια βραχύσωμη γυναίκα, με πλακουτσωτή μύτη, κυρτό, καμπουριασμένο σώμα και περίεργο βάδισμα;
Κι όμως, δεν πρέπει να υπήρξε άλλη γυναίκα τόσο δυναμική και φλογερή, με τέτοια αύρα και γοητεία.
Το αναγνωστικό κοινό του μπλοκ έδειξε πως ξέρει να ανθίσταται στη δικτατορία του φαίνεσθαι και να εκτιμά τον εσωτερικό κόσμο μιας γυναίκας.
Η εκλογή αυτή βρίσκει απολύτως σύμφωνο και το μπρεσνιεφικό απολίθωμα που τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στη ρόζα και νιώθει μεγάλο πειρασμό να την υποστηρίξει σε όλα σχεδόν τα ζητήματα στα οποία διαφώνησε κατά καιρούς με τον λένιν.
Ίσως επειδή μεταξύ άλλων τη ρόζα τη διακρίνει αδιαμφισβήτητα ένα γενικό πνεύμα φιλελευθερισμού, όπως λέει ο καθ' όλα συμπαθής γιώργος ρούσης.
Με βάση αυτό η μία από τις τρεις ευχές μου στο τζίνι θα ήταν να δω πριν πεθάνω μια φράξια που να πρεσβεύει τα ιδανικά του κομμουνιστικού φιλελευθερισμού με έμβλημα τη ρόζα και ιδεολογικό υπεύθυνο το γιώργο ρούση.
Στον αντίποδα δυσάρεστη έκπληξη αποτέλεσαν οι δυο αλεξάνδρες που μέχρι και λίγες μέρες πριν το τέλος της ψηφοφορίας δεν είχαν καμία ψήφο, αναδεικνύοντας αυτό ακριβώς που σημαίνει κυριολεκτικά το όνομά τους βάση ετυμολογίας.
Τελικά στο τέλος βρέθηκαν δυο χριστιανοί άνθρωποι, πιστοί κομματικοί να ψηφίσουν τη συντρόφισσα γγ και να σώσουν το γόητρο του κόμματος.
Συνολικά όμως όλα αυτό αποτελεί αχαριστία προς τη συντρόφισσα, που πριν γίνει ανέλπιστα γγ, ασχολήθηκε εκτενώς με το γυναικείο κίνημα, στο μοναδικό βιβλίο της πολυγραφότατης αλεκας, με θέμα το γυναικείο ζήτημα.
Εγώ πάντως πιο πολύ στενοχωρήθηκα για την κολοντάι, που ήταν στη θρυλική εργατική αντιπολίτευση.
Μεγάλο ντέρμπι παίχτηκε για τη δεύτερη θέση όπου είχαμε τετραπλή ισοψηφία. Σε περιπτώσεις ισοβαθμίας το κριτήριο για την κατάταξη είναι οι συμπάθειες της κε του μπλοκ.
Η ναντιέζντα κρούπσκαγια μαυρίστηκε από τους φανατισμένους σταλινικούς. Αλλά κερδίζει το βραβείο ευ αγωνίζεσθαι γιατί δεν ψήφισε τον εαυτό της.
Αυτήν και τη σφισσα γιώτα έπρεπε κανονικά να τις προφυλάξω και να θέσω τις υποψηφιότητές τους εκτός σοσιαλιστικής άμιλλας, ανταγωνισμού και εμπορευματικών σχέσεων.
Αν πάρουν πάντως βιογραφικά για το μπλοκ κι αυξήσουν το φαν κλαμπ τους έχουν πολλές πιθανότητες για τα καλλιστεία της επόμενης χρονιάς.
Στην ίδια θέση βρέθηκε η λιάνα κανέλλη με το εμπνευσμένο σύνθημα νάτη η κάλπη γαρουφαλιά γεμάτη, αλλά και η φωνή του πολυτεχνείου και της -ξεπουλημένης- συνείδησής μας μαρία δαμανάκη.
Οι τρεις ψήφοι για την συντρόφισσα μαρία είναι καθαρά με χαβαλέ κριτήριο, αλλά τους δεχόμαστε γιατί ο μύλος της πανσπουδαστικής όλα τα αλέθει.
Ή τέταρτη είναι απόρροια μιας πολύ ανθρώπινης στάσης, από άτομο που έχει μείνει σταματημένο στο 89, όπως στο γκουντμπάι λένιν. Το κοντινό του περιβάλλον του λέει ότι η μαρία είναι ακόμα πρόεδρος του ενιαίου συν και παντρεμένη με τον δανίκα.
Πλάκα-πλάκα αν οι αναθεωρητές το είχαν παίξει πιο έξυπνα κι είχαν βάλει τη δαμανάκη αντί του δραγασάκη υποψήφια στο 13ο παίζει να μας είχαν. Με τον μίμη αρχηγό η νίκη τους θα ήταν σίγουρη κι ο μαρξιστικός νεο-φιλελευθερισμός υπαρκτός και κραταιός.
Η μονοπρόσωπη, σαν διεύθυνση σοβιετικού εργοστασίου, κε του μπλοκ χαιρετίζει το συναγωνιστή του μι λάμδα χώρου που ψήφισε την χήρα του μαο κι ομολογεί δημόσια ότι η πρώτη ψήφος ήταν σικέ, ώστε να αναθαρρήσουν και να εκδηλωθούν κι οι υπόλοιποι του χώρου.
Μία ψήφο συμπάθειας κέρδισε κι η ηρωική εμποροϋπάλληλος σοφία καλαντάλινα για την άνανδρη αντικομμουνιστική επίθεση που δέχτηκε από συνδικαλιστές του σύριζα. Γνωρίζοντας πάντως τον τσαμπουκά της συντρόφισσας το πρόβλημα θα το είχαν μάλλον οι άλλοι που κάναν το λάθος να τα βάλουν μαζί της.
Τέλος μόνο ένας αναγνώστης εκτίμησε τη διαλεκτική σχέση καλλιστείων και σοσιαλιστικού προτσές παίρνοντας υπ' όψιν τη λενινιστική φόρμουλα ότι σοσιαλισμός = εξηλεκτρισμός + σταρ εσσδ + μις κομσομόλ. Κι επίσης την οξυδερκή λενινιστική υπόδειξη ότι το θέμα είναι να κρατήσουμε την προοδευτική ουσία του τεϊλορισμού και του θεσμού των καλλιστείων.
Δίπλα τρέχει ήδη νέα ψηφοφορία από την οποία συνειδητά και κατόπιν συζήτησης αποκλείστηκαν ο ηρωικός νικολάι κολόφ του πολιτμπιρό από το Ρόκι IV κι ο μικρός νικόλας λόγω ροπής προς τον αναρχοσυμμοριτισμό.
Δε συζητήθηκαν παρά μόνο σε πηγαδάκια καλτ υποψηφιότητες όπως του νίκου μαστοράκη -όπου θα έπαιζε και καλή μουσική- και του νίκου παπαναδρέου με πάρτι-ποιητική βραδιά και απαγγελία της τελευταίας ποιητικής του συλλογής με τίτλο κρατισμός κι αντεπανάσταση.
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Τα Οκτωβριανά
Πέρα από το γνωστό κόκκινο οκτώβρη, στον οποίο εν πολλοίς οφείλουμε το ζην ως κόμμα και το ευ ζην ως άνθρωποι, υπάρχει ένας ακόμη οκτώβρης, εξίσου κόκκινος γιατί ήταν ματωμένος.
Ο οκτώβρης του 93.
Τότε που όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τότε που τελείωνε το πρόγραμμα των 500 ημερών του γέλτσιν κι η ρωσία γυρνούσε 500 χρόνια πίσω. Με την έννοια ότι ανακάλυπτε εκ νέου την αμερική (1492), τον δυτικό τρόπο ζωής, τις καπιταλιστικές αξίες.
Τότε που γύρισε ο κόσμος ανάποδα κι είχαμε εποχή περάσματος από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό.
Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι για γέλια. Ειδικά όταν κολοσσοί της μαρξιστικής σκέψης όπως ο σάββας μιχαήλ μιλούσαν για αβέβαια έκβαση και μεταβατική περίοδο. Ούτε δυαδική εξουσία να είχαμε.
Πρόκειται για τον ίδιο τροτσκιστή που λίγα χρόνια πριν εξυμνούσε την περεστρόικα στην οποία κι έβλεπε την αντιγραφειοκρατική επανάσταση που είχε θέσει ως ζητούμενο από την εποχή του σταλινικού θερμιδώρ (sic εις τον κύβο που ερρίφθη) ο λέων τρότσκι.
Αν το δούμε τυπικά πάντως δυαδική εξουσία υπήρχε.
Όπως το 17. Από τη μια η αστική κυβέρνηση του κάποτε μεγάλου κομμουνιστή μπαρίς γέλτσιν. Που πριν καν διαλυθεί κι επισήμως η θρυλική σοβιετία, είχε κηρύξει εκτός νόμου το ΚΚΣΕ στη ρωσία όπου ήταν πρόεδρος.
Κι από την άλλη τα σοβιέτ. Τα οποία είχαν μείνει σαν κατάλοιπο από τη σοβιετία. Ναι μεν είχαν ήδη γίνει σαν αστικό κοινοβούλιο δυτικού τύπου, τυπικά όμως υπήρχαν ακόμα. Και τον οκτώβρη του 93 έπαιξε για αυτά το ρέκβιεμ. Η δημοκρατία στη ρωσία δε σήκωνε ούτε καν αυτά τα αστικά σοβιέτ ως θεσμό αντιπροσώπευσης.
Καμιά φορά κι η απλή συνωνυμία ακόμα μπορεί να διατηρεί επικίνδυνες μνήμες που ίσως κάποτε εκφραστούν στην πράξη.
Κι αυτό ισχύει και για την ένωση. Αν η εσσδ ήταν κρατικο-καπιταλιστική ήδη πριν πέσει, χαζοί ήταν να τη διαλύσουν οι από πάνω;
Έτσι λοιπόν, έγινε πράξη έστω και για μια διετία το όνειρο ενός πολύχρωμου αντιδραστικού φυράματος, από αναρχικούς μέχρι μενσεβίκους. Το οποίο συνοψίζεται στο περίφημο σύνθημα: σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους.
Σύνθημα βέβαια που στην ουσία είχε γίνει πράξη ήδη πριν τις ανατροπές. Το από πότε ακριβώς είναι μεγάλο ζήτημα. Ας πούμε το 85 για να είμαστε τυπικά εντάξει.
Τα γεγονότα σήμερα δεν είναι ευρέως γνωστά.
Για περισσότερα μπορώ να παραπέμψω σε ένα αφιέρωμα του ριζοσπάστη (στη στήλη ιστορία από το κυριακάτικο ένθετο) στη συμπλήρωση δέκα χρόνων από αυτά. Εκεί εξάλλου έμαθα κι εγώ για αυτά πρώτη φορά.
Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρατήσουμε από το χρονικό είναι η μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους.
Ο ίδιος κόσμος που δυο χρόνια πριν δεν πάλεψε να υπερασπίσει το καθεστώς που έπεφτε και όλοι απορούσαν με την απουσία του, κατέβηκε μαζικά στους δρόμους.
Γιατί όμως το 93 κι όχι δυο χρόνια πριν;
Ίσως γιατί στο ενδιάμεσο κατάλαβαν τι είχαν χάσει και τι ήταν αυτό που ερχόταν. Αν δεν είναι αυτός ο λόγος (που αυτός είναι) πρέπει να ανησυχούμε.
Όπως και να 'χει τον τελευταίο λόγο τον είχαν (δυστυχώς) τα δημοκρατικά τανκς του γέλτσιν που βομβάρδισαν εν ψυχρώ το κτίριο του κοινοβουλίου κι ανάγκασαν τους υπερασπιστές του που είχαν κλειστεί μέσα να το εγκαταλείψουν.
-Αυτή την κυριακή στα πλαίσια των συναντήσεων που κάνουμε με το σοβιετικό κυριούλη που αναφέρω συχνά-πυκνά, θα προβληθεί ένα βίντεο ντοκουμέντο από αυτά τα γεγονότα. Ο σοβιετικός κυριούλης τα έζησε ο ίδιος από κοντά κι ήταν στο κτίριο του κοινοβουλίου μέχρι και λίγες ώρες πριν από τον βομβαρδισμό του.
Η συνάντηση θα γίνει την κυριακή το πρωί κατά πάσα πιθανότητα (θα ενημερώσω με υστερόγραφο για την ακριβή ώρα μόλις οριστικοποιηθεί), στη σχολή του παιδαγωγικού στο απθ.
Όσοι μένετε θεσσαλονίκη έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε ένα σπάνιο ντοκουμέντο, αρκεί να ξεπεράστε τα πολιτικά σας ταμπού και να έρθετε.
Για τους υπόλοιπους θα υπάρξει ενημέρωση για πιθανή ανάρτηση του βίντεο στο διαδίκτυο (εφόσον αυτό καταστεί δυνατό). Θα ήταν πάντως πιο συγκινητικό αν ναυλώνατε πούλμαν και δίνατε κι εσείς το παρόν.
Μετά την προβολή του βίντεο θα ακολουθήσει σίγουρα συζήτηση επ' αυτού και επί ό,τι άλλου προκύψει για τη σοβιετία.
Τελευταία μάλιστα αρκετό σουξέ ως θέμα συζήτησης έχουν κι οι θέσεις μας για το σοσιαλισμό.
Για αυτές ειδικά μπορεί να ακούσετε και πράγματα που δε θα σας αρέσουν. Για τη σοβιετία εν γένει όμως η συζήτηση θα είναι οπωσδήποτε απολαυστική, μακράν η πιο ενδιαφέρουσα που έχετε παρακολουθήσει σχετικά.
Εγγυώμαι προσωπικά για αυτό.
Ο οκτώβρης του 93.
Τότε που όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τότε που τελείωνε το πρόγραμμα των 500 ημερών του γέλτσιν κι η ρωσία γυρνούσε 500 χρόνια πίσω. Με την έννοια ότι ανακάλυπτε εκ νέου την αμερική (1492), τον δυτικό τρόπο ζωής, τις καπιταλιστικές αξίες.
Τότε που γύρισε ο κόσμος ανάποδα κι είχαμε εποχή περάσματος από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό.
Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι για γέλια. Ειδικά όταν κολοσσοί της μαρξιστικής σκέψης όπως ο σάββας μιχαήλ μιλούσαν για αβέβαια έκβαση και μεταβατική περίοδο. Ούτε δυαδική εξουσία να είχαμε.
Πρόκειται για τον ίδιο τροτσκιστή που λίγα χρόνια πριν εξυμνούσε την περεστρόικα στην οποία κι έβλεπε την αντιγραφειοκρατική επανάσταση που είχε θέσει ως ζητούμενο από την εποχή του σταλινικού θερμιδώρ (sic εις τον κύβο που ερρίφθη) ο λέων τρότσκι.
Αν το δούμε τυπικά πάντως δυαδική εξουσία υπήρχε.
Όπως το 17. Από τη μια η αστική κυβέρνηση του κάποτε μεγάλου κομμουνιστή μπαρίς γέλτσιν. Που πριν καν διαλυθεί κι επισήμως η θρυλική σοβιετία, είχε κηρύξει εκτός νόμου το ΚΚΣΕ στη ρωσία όπου ήταν πρόεδρος.
Κι από την άλλη τα σοβιέτ. Τα οποία είχαν μείνει σαν κατάλοιπο από τη σοβιετία. Ναι μεν είχαν ήδη γίνει σαν αστικό κοινοβούλιο δυτικού τύπου, τυπικά όμως υπήρχαν ακόμα. Και τον οκτώβρη του 93 έπαιξε για αυτά το ρέκβιεμ. Η δημοκρατία στη ρωσία δε σήκωνε ούτε καν αυτά τα αστικά σοβιέτ ως θεσμό αντιπροσώπευσης.
Καμιά φορά κι η απλή συνωνυμία ακόμα μπορεί να διατηρεί επικίνδυνες μνήμες που ίσως κάποτε εκφραστούν στην πράξη.
Κι αυτό ισχύει και για την ένωση. Αν η εσσδ ήταν κρατικο-καπιταλιστική ήδη πριν πέσει, χαζοί ήταν να τη διαλύσουν οι από πάνω;
Έτσι λοιπόν, έγινε πράξη έστω και για μια διετία το όνειρο ενός πολύχρωμου αντιδραστικού φυράματος, από αναρχικούς μέχρι μενσεβίκους. Το οποίο συνοψίζεται στο περίφημο σύνθημα: σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους.
Σύνθημα βέβαια που στην ουσία είχε γίνει πράξη ήδη πριν τις ανατροπές. Το από πότε ακριβώς είναι μεγάλο ζήτημα. Ας πούμε το 85 για να είμαστε τυπικά εντάξει.
Τα γεγονότα σήμερα δεν είναι ευρέως γνωστά.
Για περισσότερα μπορώ να παραπέμψω σε ένα αφιέρωμα του ριζοσπάστη (στη στήλη ιστορία από το κυριακάτικο ένθετο) στη συμπλήρωση δέκα χρόνων από αυτά. Εκεί εξάλλου έμαθα κι εγώ για αυτά πρώτη φορά.
Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρατήσουμε από το χρονικό είναι η μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους.
Ο ίδιος κόσμος που δυο χρόνια πριν δεν πάλεψε να υπερασπίσει το καθεστώς που έπεφτε και όλοι απορούσαν με την απουσία του, κατέβηκε μαζικά στους δρόμους.
Γιατί όμως το 93 κι όχι δυο χρόνια πριν;
Ίσως γιατί στο ενδιάμεσο κατάλαβαν τι είχαν χάσει και τι ήταν αυτό που ερχόταν. Αν δεν είναι αυτός ο λόγος (που αυτός είναι) πρέπει να ανησυχούμε.
Όπως και να 'χει τον τελευταίο λόγο τον είχαν (δυστυχώς) τα δημοκρατικά τανκς του γέλτσιν που βομβάρδισαν εν ψυχρώ το κτίριο του κοινοβουλίου κι ανάγκασαν τους υπερασπιστές του που είχαν κλειστεί μέσα να το εγκαταλείψουν.
-Αυτή την κυριακή στα πλαίσια των συναντήσεων που κάνουμε με το σοβιετικό κυριούλη που αναφέρω συχνά-πυκνά, θα προβληθεί ένα βίντεο ντοκουμέντο από αυτά τα γεγονότα. Ο σοβιετικός κυριούλης τα έζησε ο ίδιος από κοντά κι ήταν στο κτίριο του κοινοβουλίου μέχρι και λίγες ώρες πριν από τον βομβαρδισμό του.
Η συνάντηση θα γίνει την κυριακή το πρωί κατά πάσα πιθανότητα (θα ενημερώσω με υστερόγραφο για την ακριβή ώρα μόλις οριστικοποιηθεί), στη σχολή του παιδαγωγικού στο απθ.
Όσοι μένετε θεσσαλονίκη έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε ένα σπάνιο ντοκουμέντο, αρκεί να ξεπεράστε τα πολιτικά σας ταμπού και να έρθετε.
Για τους υπόλοιπους θα υπάρξει ενημέρωση για πιθανή ανάρτηση του βίντεο στο διαδίκτυο (εφόσον αυτό καταστεί δυνατό). Θα ήταν πάντως πιο συγκινητικό αν ναυλώνατε πούλμαν και δίνατε κι εσείς το παρόν.
Μετά την προβολή του βίντεο θα ακολουθήσει σίγουρα συζήτηση επ' αυτού και επί ό,τι άλλου προκύψει για τη σοβιετία.
Τελευταία μάλιστα αρκετό σουξέ ως θέμα συζήτησης έχουν κι οι θέσεις μας για το σοσιαλισμό.
Για αυτές ειδικά μπορεί να ακούσετε και πράγματα που δε θα σας αρέσουν. Για τη σοβιετία εν γένει όμως η συζήτηση θα είναι οπωσδήποτε απολαυστική, μακράν η πιο ενδιαφέρουσα που έχετε παρακολουθήσει σχετικά.
Εγγυώμαι προσωπικά για αυτό.
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας
Το αρχέγονο υπαρξιακό ερώτημα εμείς με ποιους είμαστε επανέρχεται στο προσκήνιο πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τα διεθνή του κυριακάτικου ριζοσπάστη και αναφέρεται στο πρόσφατο 9ο συνέδριο της ενωμένης αριστεράς της ισπανίας, όπου βασική συνιστώσα είναι το ΚΚΙ και θεωρείται γενικώς ό,τι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει εκεί. Άντε να δούμε...
Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε κλίμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε τρεις κυρίως τάσεις και πλατφόρμες που εκφράστηκαν και στην εκλογή του νέου ομοσπονδιακού οργάνου της «Ενωμένης Αριστεράς». Αυτή του ΚΚ Ισπανίας, που αυτοπροσδιορίζεται «αντικαπιταλιστική και δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά, κοινωνικοπολιτικό κίνημα» (συγκέντρωσε με επικεφαλής τον Κάγιο Λάρα το 43,3% των περίπου 800 συνέδρων). Αυτή των υποστηριχτών του Γκάσπαρ Γιαμασάρες (Γκασπαρίστας), που ονομάζεται «Ανοιχτή Ενωμένη Αριστερά» (με επικεφαλής την Ινές Σαμπανές, συγκέντρωσε 27,7%). Η τρίτη τάση, που αυτοονομάζεται «Η Ενωμένη Αριστερά έχει μέλλον», προέρχεται κυρίως από την περιοχή της Καταλονίας και διακηρυγμένος στόχος της είναι η σύνθεση των δύο απόψεων (με επικεφαλής τον Χοάν Χοσέ Νουέτ, συγκέντρωσε 18,8%).
Όπως είναι φανερό, το πολιτικό διακύβευμα ήταν άκρως σοβαρό.
Οι μεν είναι αντικαπιταλιστές και δημοκράτες, οι δε ανοιχτοί ενωμένοι αριστεροί, ενώ οι τρίτοι δεν είναι ανοιχτοί, αλλά πιστεύουν ότι έχουν μέλλον.
Εγώ μάλλον προς αυτούς κλίνω. Δείχνουν την προοπτική για το μέλλον κι είναι και καταλανοί.
Δε είναι όμως τόσο απλό όσο δείχνει:
Ταυτόχρονα, υπήρξαν και άλλες δύο τάσεις, αυτή που είχε τον τίτλο «Για μια Ενωμένη Αριστερά ριζοσπαστικά δημοκρατική» (5,5%), που στελεχώνεται κυρίως από διαφωνούντα στελέχη, σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, από την ομάδα Γιαμασάρες, και μια άλλη ήταν αυτή «Για μια αντικαπιταλιστική, αυθεντικά δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά» (4,4%), που προέρχεται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.
Το παζλ συμπληρώνεται με δύο ομάδες που ήρθαν να καλύψουν ένα πραγματικά σημαντικό κενό και να εκφράσουν νέα ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα.
Η πρώτη επιλαχούσα για τα μετάλλια είναι η ομάδα των ριζοσπαστικά δημοκρατών, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με τους ριζοσπάστες δημοκράτες, που έχουν ριζικά διαφορετική αντίληψη.
Τελευταίοι (αλλά όχι και ουρά του κινήματος) είναι οι αντικαπιταλιστές, αυθεντικά δημοκράτες.
Ο έμπειρος παρατηρητής θα πρόσεξε ότι η διαφορά τους με την πρώτη ομάδα του κκι, είναι ότι αυτοί (σε αντίθεση με τους άλλους) είναι αυθεντικά δημοκράτες, όχι παίξε-γέλασε.
Μόνο όμως οι βαθιοί γνώστες των ιδιοτροπιών του κινήματος θα εντόπισαν στα ψιλά γράμματα την έτερη βασική διαφορά.
Τη στιγμή που οι δημοκράτες (σκέτο) είναι κοινωνικο-πολιτικό κίνημα οι αυθεντικά δημοκράτες προέρχονται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.
Μετά από αυτά κανείς δε δικαιούται να πει ότι δε γνώριζε.
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Κι ήρθε η ώρα να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Πρώτα όμως μερικά σχόλια:
-ο συντάκτης του ριζοσπάστη για να τονίσει τις διαφορές των ενωμένων -κατά τα άλλα- αριστερών τάσεων δίνει ρεσιτάλ.
Είναι αυτή που αυτοπροσδιορίζεται, αυτή που ονομάζεται, αυτή που αυτοονομάζεται, αυτή που είχε τον τίτλο και τέλος μια άλλη (που μας τη συστήνει ελλειπτικά χωρίς ρήμα).
Παρά τη δηλωμένη αλεργία μας σε οτιδήποτε έχει τάσεις και ρεύματα (τα οποία ωστόσο υπήρχαν ακόμα και στους μπολσεβίκους) ο ηρωικός συντάκτης κατάφερε ευσυνείδητα να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που του ανατέθηκε.
-διαβάζεις τις φράξιες να έρχονται η μία πίσω από την άλλη και λες, δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και μια δική μας. Μια φράξια μπολσεβίκων, φράξια για τον κομμουνισμό και τη δημοκρατική δικτατορία, η αυτοπροσδιοριζόμενη ομάδα ανοιχτά, δογματικά απολιθώματα, ή έστω μια τύπου ιταλικής επανίδρυσης. Κάτι τέλος πάντων.
Αλλά τίποτα.
Οι πιο αριστεροί σήμερα είναι ζήτημα αν θα χωρούσαν (στα όρια του -στατιστικού- λάθους) στο λαϊκό μέτωπο των δημοκρατικών 70 χρόνια πριν.
Μα πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα;
Πού είναι οι αναρχικοί, που είναι οι τροτσκιστές, που είναι το εύηχο πσουγκ, η ηρωική βαρκελώνη, οι κομμούνες στην ύπαιθρο, οι σφαγές των καθολικών παπάδων;
Πού οδεύουμε σύντροφοι; Δεν έμεινε τίποτα από όλα αυτά;
Η ισπανία έχει ιστορικά μια σειρά ομοιότητες με την ελλάδα (εμφύλιος με ίδια κατάληξη, ίδια χρονική διάρκεια κι ακριβώς μια δεκαετία διαφορά, δικτατορία που έπεσε το 74 κ.ά).
Με το σημερινό της ξεπεσμό όμως μου θυμίζει ειδικά θεσσαλονίκη. Την πόλη της φεντερασιόν και του μάη του 36 (χρονιά ορόσημο και για την ισπανία), των αριστερών δημάρχων της εδα και περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.
Και σήμερα; Σήμερα μαύρη μαυρίλα.
Μαυρίλα που στην ισπανία τουλάχιστον δεν είναι άσχετη με τον ανεκδιήγητο σαντιάγο καρίγιο και τον ευρωκομμουνισμό που επικράτησε. Που είναι ίσως η ειδοποιός διαφορά μας με το χάλι των ισπανών σήμερα.
-στην προσπάθεια να εντοπίσεις τις διαφορές των ενωμένων αριστερών ο πρώτος συνειρμός είναι με τους καθρέφτες στα σταυρόλεξα όπου ψάχνεις τις δέκα λεπτομέρειες. Ο δεύτερος είναι με τους monty pythons κι είναι αναπόφευκτος.
Το Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας είναι αποφασισμένο να απελευθερώσει την ιουδαία από το ρωμαϊκό ζυγό. Αλλά στην προσπάθειά του αυτή έχει ορκισμένους εχθρούς του κινήματος που δεν είναι ρωμαίοι: το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο και το μέτωπο λαού της ιουδαίας.
Ο μπράιαν πουλάει σποράκια στον ιππόδρομο, όπου συναντά τα τρία μέλη που απαρτίζουν το ΛΜΙ και προσηλυτίζεται. Στη συνέχεια τα παλιά μέλη κοροϊδεύουν -πολιτικά πάντα- έναν καρμοίρη που κάθεται μόνος δυο σειρές παραπέρα κι αποτελεί το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο.
Η σκηνή είναι από το πασίγνωστο καλτ αριστούργημα η ζωή του μπράιαν (μια εκπληκτική παρωδία της ζωής του ιησού) και συνίσταται ανεπιφύλακτα για τον μ-λ χώρο και τους κομμουνιστές γενικότερα.
Τελικό συμπέρασμα: μετά από βαθιά περισυλλογή κι αφού προς στιγμήν γοητεύτηκα από τον αυθεντικά δημοκρατικό λόγο της τελευταίας φράξιας, αποφάσισα παραμείνω πιστός στους καταλανούς. Άσε που είναι και κεντριστές. Δικοί μας άνθρωποι δηλ.
Πού να τρέχω τώρα δογματικός άνθρωπος να αλλάζω παρωπίδες στα γεράματα...
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τα διεθνή του κυριακάτικου ριζοσπάστη και αναφέρεται στο πρόσφατο 9ο συνέδριο της ενωμένης αριστεράς της ισπανίας, όπου βασική συνιστώσα είναι το ΚΚΙ και θεωρείται γενικώς ό,τι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει εκεί. Άντε να δούμε...
Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε κλίμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε τρεις κυρίως τάσεις και πλατφόρμες που εκφράστηκαν και στην εκλογή του νέου ομοσπονδιακού οργάνου της «Ενωμένης Αριστεράς». Αυτή του ΚΚ Ισπανίας, που αυτοπροσδιορίζεται «αντικαπιταλιστική και δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά, κοινωνικοπολιτικό κίνημα» (συγκέντρωσε με επικεφαλής τον Κάγιο Λάρα το 43,3% των περίπου 800 συνέδρων). Αυτή των υποστηριχτών του Γκάσπαρ Γιαμασάρες (Γκασπαρίστας), που ονομάζεται «Ανοιχτή Ενωμένη Αριστερά» (με επικεφαλής την Ινές Σαμπανές, συγκέντρωσε 27,7%). Η τρίτη τάση, που αυτοονομάζεται «Η Ενωμένη Αριστερά έχει μέλλον», προέρχεται κυρίως από την περιοχή της Καταλονίας και διακηρυγμένος στόχος της είναι η σύνθεση των δύο απόψεων (με επικεφαλής τον Χοάν Χοσέ Νουέτ, συγκέντρωσε 18,8%).
Όπως είναι φανερό, το πολιτικό διακύβευμα ήταν άκρως σοβαρό.
Οι μεν είναι αντικαπιταλιστές και δημοκράτες, οι δε ανοιχτοί ενωμένοι αριστεροί, ενώ οι τρίτοι δεν είναι ανοιχτοί, αλλά πιστεύουν ότι έχουν μέλλον.
Εγώ μάλλον προς αυτούς κλίνω. Δείχνουν την προοπτική για το μέλλον κι είναι και καταλανοί.
Δε είναι όμως τόσο απλό όσο δείχνει:
Ταυτόχρονα, υπήρξαν και άλλες δύο τάσεις, αυτή που είχε τον τίτλο «Για μια Ενωμένη Αριστερά ριζοσπαστικά δημοκρατική» (5,5%), που στελεχώνεται κυρίως από διαφωνούντα στελέχη, σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, από την ομάδα Γιαμασάρες, και μια άλλη ήταν αυτή «Για μια αντικαπιταλιστική, αυθεντικά δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά» (4,4%), που προέρχεται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.
Το παζλ συμπληρώνεται με δύο ομάδες που ήρθαν να καλύψουν ένα πραγματικά σημαντικό κενό και να εκφράσουν νέα ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα.
Η πρώτη επιλαχούσα για τα μετάλλια είναι η ομάδα των ριζοσπαστικά δημοκρατών, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με τους ριζοσπάστες δημοκράτες, που έχουν ριζικά διαφορετική αντίληψη.
Τελευταίοι (αλλά όχι και ουρά του κινήματος) είναι οι αντικαπιταλιστές, αυθεντικά δημοκράτες.
Ο έμπειρος παρατηρητής θα πρόσεξε ότι η διαφορά τους με την πρώτη ομάδα του κκι, είναι ότι αυτοί (σε αντίθεση με τους άλλους) είναι αυθεντικά δημοκράτες, όχι παίξε-γέλασε.
Μόνο όμως οι βαθιοί γνώστες των ιδιοτροπιών του κινήματος θα εντόπισαν στα ψιλά γράμματα την έτερη βασική διαφορά.
Τη στιγμή που οι δημοκράτες (σκέτο) είναι κοινωνικο-πολιτικό κίνημα οι αυθεντικά δημοκράτες προέρχονται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.
Μετά από αυτά κανείς δε δικαιούται να πει ότι δε γνώριζε.
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Κι ήρθε η ώρα να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Πρώτα όμως μερικά σχόλια:
-ο συντάκτης του ριζοσπάστη για να τονίσει τις διαφορές των ενωμένων -κατά τα άλλα- αριστερών τάσεων δίνει ρεσιτάλ.
Είναι αυτή που αυτοπροσδιορίζεται, αυτή που ονομάζεται, αυτή που αυτοονομάζεται, αυτή που είχε τον τίτλο και τέλος μια άλλη (που μας τη συστήνει ελλειπτικά χωρίς ρήμα).
Παρά τη δηλωμένη αλεργία μας σε οτιδήποτε έχει τάσεις και ρεύματα (τα οποία ωστόσο υπήρχαν ακόμα και στους μπολσεβίκους) ο ηρωικός συντάκτης κατάφερε ευσυνείδητα να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που του ανατέθηκε.
-διαβάζεις τις φράξιες να έρχονται η μία πίσω από την άλλη και λες, δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και μια δική μας. Μια φράξια μπολσεβίκων, φράξια για τον κομμουνισμό και τη δημοκρατική δικτατορία, η αυτοπροσδιοριζόμενη ομάδα ανοιχτά, δογματικά απολιθώματα, ή έστω μια τύπου ιταλικής επανίδρυσης. Κάτι τέλος πάντων.
Αλλά τίποτα.
Οι πιο αριστεροί σήμερα είναι ζήτημα αν θα χωρούσαν (στα όρια του -στατιστικού- λάθους) στο λαϊκό μέτωπο των δημοκρατικών 70 χρόνια πριν.
Μα πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα;
Πού είναι οι αναρχικοί, που είναι οι τροτσκιστές, που είναι το εύηχο πσουγκ, η ηρωική βαρκελώνη, οι κομμούνες στην ύπαιθρο, οι σφαγές των καθολικών παπάδων;
Πού οδεύουμε σύντροφοι; Δεν έμεινε τίποτα από όλα αυτά;
Η ισπανία έχει ιστορικά μια σειρά ομοιότητες με την ελλάδα (εμφύλιος με ίδια κατάληξη, ίδια χρονική διάρκεια κι ακριβώς μια δεκαετία διαφορά, δικτατορία που έπεσε το 74 κ.ά).
Με το σημερινό της ξεπεσμό όμως μου θυμίζει ειδικά θεσσαλονίκη. Την πόλη της φεντερασιόν και του μάη του 36 (χρονιά ορόσημο και για την ισπανία), των αριστερών δημάρχων της εδα και περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.
Και σήμερα; Σήμερα μαύρη μαυρίλα.
Μαυρίλα που στην ισπανία τουλάχιστον δεν είναι άσχετη με τον ανεκδιήγητο σαντιάγο καρίγιο και τον ευρωκομμουνισμό που επικράτησε. Που είναι ίσως η ειδοποιός διαφορά μας με το χάλι των ισπανών σήμερα.
-στην προσπάθεια να εντοπίσεις τις διαφορές των ενωμένων αριστερών ο πρώτος συνειρμός είναι με τους καθρέφτες στα σταυρόλεξα όπου ψάχνεις τις δέκα λεπτομέρειες. Ο δεύτερος είναι με τους monty pythons κι είναι αναπόφευκτος.
Το Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας είναι αποφασισμένο να απελευθερώσει την ιουδαία από το ρωμαϊκό ζυγό. Αλλά στην προσπάθειά του αυτή έχει ορκισμένους εχθρούς του κινήματος που δεν είναι ρωμαίοι: το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο και το μέτωπο λαού της ιουδαίας.
Ο μπράιαν πουλάει σποράκια στον ιππόδρομο, όπου συναντά τα τρία μέλη που απαρτίζουν το ΛΜΙ και προσηλυτίζεται. Στη συνέχεια τα παλιά μέλη κοροϊδεύουν -πολιτικά πάντα- έναν καρμοίρη που κάθεται μόνος δυο σειρές παραπέρα κι αποτελεί το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο.
Η σκηνή είναι από το πασίγνωστο καλτ αριστούργημα η ζωή του μπράιαν (μια εκπληκτική παρωδία της ζωής του ιησού) και συνίσταται ανεπιφύλακτα για τον μ-λ χώρο και τους κομμουνιστές γενικότερα.
Τελικό συμπέρασμα: μετά από βαθιά περισυλλογή κι αφού προς στιγμήν γοητεύτηκα από τον αυθεντικά δημοκρατικό λόγο της τελευταίας φράξιας, αποφάσισα παραμείνω πιστός στους καταλανούς. Άσε που είναι και κεντριστές. Δικοί μας άνθρωποι δηλ.
Πού να τρέχω τώρα δογματικός άνθρωπος να αλλάζω παρωπίδες στα γεράματα...
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Κομμουνιστές και χιούμορ
Κλασικό δίπολο διαλεκτικής αντίφασης.
Οι κομμουνιστές συνήθως δεν έχουν χιούμορ. Αλλά έχουν πλάκα. Ή αλλιώς το χιούμορ έχει κομμουνιστές (και με το παραπάνω). Οι ιστορίες μας είναι μακράν οι πιο ξεκαρδιστικές.
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Μόνο με διαλεκτική υπέρβαση μπορούν να αρθεί η αντίθεση και να μετεξελιχθούν οι δυο πόλοι. Οι κομμουνιστές σε επαναθεμελιωτές και το χιούμορ σε ανέκδοτα για τη σοβιετική ένωση.
Όποιος λέει πως δεν έχουμε χιούμορ μας αδικεί. Ή δεν έχει διαβάσει κομματικά ντοκουμέντα.
Πχ τις θέσεις του 12ου συνεδρίου το 87 στο σεφ, με κεντρικό σύνθημα αριστερή προοδευτική κυβέρνηση και αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Που ήταν αδύνατη στο μαρξισμό και τελικά άλλαξε κατεύθυνση. Πήγε τεχνολογική.
Μια πορεία που κορυφώνεται στο 13ο όπου έχουμε το απαύγασμα της ελληνικής θεωρητικής κομμουνιστικής σκέψης.
Αλλά και το 14ο δεν πάει πίσω. Αν και συνέδριο ανασυγκρότησης, είχε ακόμα κατάλοιπα κι επιρροές.
Σε διεθνές επίπεδο δεσπόζει η περεστρόικα του γκορμπατσόφ του οποίου τα κείμενα από ετυμολογικής άποψης είναι σωστές γελοιογραφίες (γελοία γραπτά κατά το κοινώς λεγόμενον).
Υπήρχε όμως ήδη παράδοση από πριν. Με κορυφαίες θεωρητικές αναλύσεις του στάλιν για το κομμουνιστικό κράτος κι επί μπρέσνιεφ για το παλλαϊκό, που μπήκε και στο σύνταγμα το 77!
Από μαρξιστική σκοπιά πάντα.
Τα διαβάζεις με τη σιγουριά του εκ των υστέρων και απορείς πώς κρατιόντουσαν και δεν τους πιάναν τα γέλια όταν τα έλεγαν.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια στο διαδίκτυο να καταρριφθεί ο αστικός μύθος περί χιούμορ και κομμουνιστών. Υπάρχει κι η ιδέα να συλλέξουμε υπογραφές σχετικά στο ριζοσπάστη.
Την προσπάθεια τη σηκώνουν κυρίως κάποιοι σφοι μπλόγκερς, με έμπνευση και καλό χιούμορ.
Δεν υπάρχει ανησυχία όμως. Αποτελούν απλώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει την εξαίρεση και τίποτα παραπάνω.
Για να προσπαθούν βέβαια πάει να πει έχουν κάτι να αποδείξουν.
Κυρίως ότι τους κάνει η πλάκα η ίδια η ζωή. Τη ρεβάνς την παίρνουν ξεσπώντας στα μπλοκς. Το διαδικτυακό χιούμορ είναι καταφύγιο για πολύ κόσμο που δεν την παλεύει.
Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις επί του θέματος.
Ας δούμε τις βασικότερες:
-οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Μέχρι να αλλάξουν οι ίδιοι τόσο ώστε να μην το προσπαθούν πλέον.
-Οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Φαίνεται εξάλλου κι από τους ηγέτες που εκλέγουν.
Μην το πάρτε πατριωτικά για στελέχη του εσωτερικού. Σκεφτείτε ηγέτες του εξωτερικού (δεν εννοώ τον φλωράκη).
Ας πούμε την τελευταία σύνθεση του πολιτμπιρό του ΚΚΣΕ.
Κι ακόμη πιο πριν τον τσερνιένκο.
Οι κνίτες έχουν άθλιο χιούμορ.
Στις εκδηλώσεις γελάνε με άθλια κρύα αστεία που πετάν οι ομιλητές για να ευθυμήσουμε.
Ναι, αλλά εκεί πηγαίνει περίπου ως γραμμμή.
Χωρίς γραμμή ο κνίτης δε γελεί.
(Πάει δεν πάει... το 'γραψα. Εξάλλου και το άλλο ρήμα απ' το σύνθημα, συνηρημένο σε άω-ώ είναι κανονικά).
Έχουμε χιούμορ αλλά το κρατάμε μεταξύ μας.
Που να τρέχεις να λες παραέξω τα καλά αστεία που σκέφτεσαι. Και άμα δεν είναι κομματικά σωστό (κοματίκαλυ κορέκτ) και βρεις το μπελά σου;
Ο διαχωρισμός πάει όπως στη σκηνή με το ανέκδοτο στις ζωές των άλλων (που είναι ωραία ταινία, αλλά αισχρή).
Ο απλός κόσμος σαρκάζει και γελάει με ανέκδοτα σαν αυτό με τον χόνεκερ και τον ήλιο.
Η νομενκλατούρα γελάει με τον φόβο των άλλων μετά το ανέκδοτο. Κι επίσης με τις κρυάδες του αποπάνω.
-Εννοείται ότι έχουν.
Για τη γενιά μου (γενιά του απολιθώματος κι όχι γενιά των 700) ζωντανή απόδειξη είναι η ελληνοφρένεια.
Για μένα που είμαι αποστάτης (και) της γενιάς μου, είναι ο χάρρυ κλυνν.
Προς λαού, όχι τώρα βέβαια. Έχει χρόνια να πει κάτι αστείο. Εννοώ παλιά, στα θρυλικά 80 'ς, που έκανε αξεπέραστη αριστοφανική σάτιρα. Θα κάνουμε προσεχώς και αφιέρωμα.
Βεβαίως έχουν. Οι σοβιετικοί πχ έχασαν το τρένο της επιστημονικο-τεχνικής επανάστασης (οι φίλοι μας φωνάζουν ετε) λέγοντας ότι το βινύλλιο βγάζει καλύτερο ήχο από τον ψηφιακό.
Κι άντε αυτοί ξέραν γιατί το λέγαν. Εμείς που τους πιστέψαμε στα αλήθεια πόσο χιούμορ κουβαλάμε;
Αυτή είναι μια από τις λίγες γραμμές που τηρώ ακόμα απαρέγκλιτα.
Αν δεν ακούγεται σκρατς δε μου αρέσουν κάποια κομμάτια.
Και σε άλλα ξενερώνω αν δεν υπάρχει μάσημα κασέτας, όπως στην αρχική μορφή στην οποία τα πρωτάκουσα και τα θυμάμαι.
-Εννοείται πως είχαν.
Το γελαστό παιδί πρέπει να γράφτηκε για τον μπέρια αν δεν κάνω λάθος.
-Πηγαίνει και συγκριτικά. Όπου εννοείται ότι (υπερ)έχουμε.
Τουλάχιστον η σιωπηρή πλειοψηφία των σφων που δεν έχει δε βαυκαλίζεται περί του αντιθέτου. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που συνεχίζει απτόητος.
Προσωπικά αν ακούσω άλλη μια φορά το ανέκδοτο με τον γάιδαρο που πετάει και το ριζοσπάστη θα αρχίσω να γκαρίζω εγώ ο ίδος. Αν δε, ο χιουμορίστας που το λέει το πιστεύει για έξυπνο και πρωτότυπο, ίσως προσπαθήσω να πετάξω κιόλας.
Το αυτό ισχύει και με το άλλο ανέκδοτο με τον σούπερμαν, το μωρό, το γορίλα και τον μπογιόπουλο. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να αρχίσω να χτυπάω τα στήθια μου.
Που δεν είναι ερωτικό κάλεσμα. Έτσι ειδοποιείς την περιφρούρηση που καταφτάνει με κοντόξυλα.
Κατά τα άλλα τη τη γλυκιά μας σοβιετία και τους πολίτες της τη διέκριναν ανέμελα γέλια και χαρά.
Ίσως όχι χιούμορ βέβαια. Ή τουλάχιστον όχι τόσο έξυπνο.
Το πικρόχολο είναι πιο καυστικό. Κι έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι στον καπιταλισμό έχεις πιο πολλά ερείσματα για να βγάλεις χολή και πίκρα.
Τελικώς τα ανέμελα γέλια το 89-91 μας βγήκαν ξινά. Και γίναν γέλια μέχρι δακρύων το 89-91.
Όπως λέει και μια θρυλική ατάκα -στην παραφρασμένη εκδοχή της:
Σύντροφοί μου μας γέλασαν.
Πράγματι. Η ιστορία μας πέταξε ένα ειρωνικό χα! κατάμουτρα.
Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε να της απαντήσουμε.
Επιμύθιο: ρωτήστε τον κνίτη της γειτονιάς σας αν πιστεύει ότι οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ.
Ο μέσος κνίτης θα σου πει ότι όσα λέγονται περί του αντιθέτου είναι αστικός μύθος. Εννοείται πως έχουμε.
Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν.
Ή έχει δίκιο, οπότε πράγματι έχουμε χιούμορ (σενάριο που συγκεντρώνει και τις λιγότερες πιθανότητες).
Ή λέει εν γνώσει του κάτι που ολοφάνερα δεν ισχύει. Δείχνοντας πως ξέρει να λέει πετυχημένα χωρατά.
Το άλλο με τον τσερνιένκο το ξέρετε...;
Οι κομμουνιστές συνήθως δεν έχουν χιούμορ. Αλλά έχουν πλάκα. Ή αλλιώς το χιούμορ έχει κομμουνιστές (και με το παραπάνω). Οι ιστορίες μας είναι μακράν οι πιο ξεκαρδιστικές.
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Μόνο με διαλεκτική υπέρβαση μπορούν να αρθεί η αντίθεση και να μετεξελιχθούν οι δυο πόλοι. Οι κομμουνιστές σε επαναθεμελιωτές και το χιούμορ σε ανέκδοτα για τη σοβιετική ένωση.
Όποιος λέει πως δεν έχουμε χιούμορ μας αδικεί. Ή δεν έχει διαβάσει κομματικά ντοκουμέντα.
Πχ τις θέσεις του 12ου συνεδρίου το 87 στο σεφ, με κεντρικό σύνθημα αριστερή προοδευτική κυβέρνηση και αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Που ήταν αδύνατη στο μαρξισμό και τελικά άλλαξε κατεύθυνση. Πήγε τεχνολογική.
Μια πορεία που κορυφώνεται στο 13ο όπου έχουμε το απαύγασμα της ελληνικής θεωρητικής κομμουνιστικής σκέψης.
Αλλά και το 14ο δεν πάει πίσω. Αν και συνέδριο ανασυγκρότησης, είχε ακόμα κατάλοιπα κι επιρροές.
Σε διεθνές επίπεδο δεσπόζει η περεστρόικα του γκορμπατσόφ του οποίου τα κείμενα από ετυμολογικής άποψης είναι σωστές γελοιογραφίες (γελοία γραπτά κατά το κοινώς λεγόμενον).
Υπήρχε όμως ήδη παράδοση από πριν. Με κορυφαίες θεωρητικές αναλύσεις του στάλιν για το κομμουνιστικό κράτος κι επί μπρέσνιεφ για το παλλαϊκό, που μπήκε και στο σύνταγμα το 77!
Από μαρξιστική σκοπιά πάντα.
Τα διαβάζεις με τη σιγουριά του εκ των υστέρων και απορείς πώς κρατιόντουσαν και δεν τους πιάναν τα γέλια όταν τα έλεγαν.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια στο διαδίκτυο να καταρριφθεί ο αστικός μύθος περί χιούμορ και κομμουνιστών. Υπάρχει κι η ιδέα να συλλέξουμε υπογραφές σχετικά στο ριζοσπάστη.
Την προσπάθεια τη σηκώνουν κυρίως κάποιοι σφοι μπλόγκερς, με έμπνευση και καλό χιούμορ.
Δεν υπάρχει ανησυχία όμως. Αποτελούν απλώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει την εξαίρεση και τίποτα παραπάνω.
Για να προσπαθούν βέβαια πάει να πει έχουν κάτι να αποδείξουν.
Κυρίως ότι τους κάνει η πλάκα η ίδια η ζωή. Τη ρεβάνς την παίρνουν ξεσπώντας στα μπλοκς. Το διαδικτυακό χιούμορ είναι καταφύγιο για πολύ κόσμο που δεν την παλεύει.
Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις επί του θέματος.
Ας δούμε τις βασικότερες:
-οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Μέχρι να αλλάξουν οι ίδιοι τόσο ώστε να μην το προσπαθούν πλέον.
-Οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Φαίνεται εξάλλου κι από τους ηγέτες που εκλέγουν.
Μην το πάρτε πατριωτικά για στελέχη του εσωτερικού. Σκεφτείτε ηγέτες του εξωτερικού (δεν εννοώ τον φλωράκη).
Ας πούμε την τελευταία σύνθεση του πολιτμπιρό του ΚΚΣΕ.
Κι ακόμη πιο πριν τον τσερνιένκο.
Οι κνίτες έχουν άθλιο χιούμορ.
Στις εκδηλώσεις γελάνε με άθλια κρύα αστεία που πετάν οι ομιλητές για να ευθυμήσουμε.
Ναι, αλλά εκεί πηγαίνει περίπου ως γραμμμή.
Χωρίς γραμμή ο κνίτης δε γελεί.
(Πάει δεν πάει... το 'γραψα. Εξάλλου και το άλλο ρήμα απ' το σύνθημα, συνηρημένο σε άω-ώ είναι κανονικά).
Έχουμε χιούμορ αλλά το κρατάμε μεταξύ μας.
Που να τρέχεις να λες παραέξω τα καλά αστεία που σκέφτεσαι. Και άμα δεν είναι κομματικά σωστό (κοματίκαλυ κορέκτ) και βρεις το μπελά σου;
Ο διαχωρισμός πάει όπως στη σκηνή με το ανέκδοτο στις ζωές των άλλων (που είναι ωραία ταινία, αλλά αισχρή).
Ο απλός κόσμος σαρκάζει και γελάει με ανέκδοτα σαν αυτό με τον χόνεκερ και τον ήλιο.
Η νομενκλατούρα γελάει με τον φόβο των άλλων μετά το ανέκδοτο. Κι επίσης με τις κρυάδες του αποπάνω.
-Εννοείται ότι έχουν.
Για τη γενιά μου (γενιά του απολιθώματος κι όχι γενιά των 700) ζωντανή απόδειξη είναι η ελληνοφρένεια.
Για μένα που είμαι αποστάτης (και) της γενιάς μου, είναι ο χάρρυ κλυνν.
Προς λαού, όχι τώρα βέβαια. Έχει χρόνια να πει κάτι αστείο. Εννοώ παλιά, στα θρυλικά 80 'ς, που έκανε αξεπέραστη αριστοφανική σάτιρα. Θα κάνουμε προσεχώς και αφιέρωμα.
Βεβαίως έχουν. Οι σοβιετικοί πχ έχασαν το τρένο της επιστημονικο-τεχνικής επανάστασης (οι φίλοι μας φωνάζουν ετε) λέγοντας ότι το βινύλλιο βγάζει καλύτερο ήχο από τον ψηφιακό.
Κι άντε αυτοί ξέραν γιατί το λέγαν. Εμείς που τους πιστέψαμε στα αλήθεια πόσο χιούμορ κουβαλάμε;
Αυτή είναι μια από τις λίγες γραμμές που τηρώ ακόμα απαρέγκλιτα.
Αν δεν ακούγεται σκρατς δε μου αρέσουν κάποια κομμάτια.
Και σε άλλα ξενερώνω αν δεν υπάρχει μάσημα κασέτας, όπως στην αρχική μορφή στην οποία τα πρωτάκουσα και τα θυμάμαι.
-Εννοείται πως είχαν.
Το γελαστό παιδί πρέπει να γράφτηκε για τον μπέρια αν δεν κάνω λάθος.
-Πηγαίνει και συγκριτικά. Όπου εννοείται ότι (υπερ)έχουμε.
Τουλάχιστον η σιωπηρή πλειοψηφία των σφων που δεν έχει δε βαυκαλίζεται περί του αντιθέτου. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που συνεχίζει απτόητος.
Προσωπικά αν ακούσω άλλη μια φορά το ανέκδοτο με τον γάιδαρο που πετάει και το ριζοσπάστη θα αρχίσω να γκαρίζω εγώ ο ίδος. Αν δε, ο χιουμορίστας που το λέει το πιστεύει για έξυπνο και πρωτότυπο, ίσως προσπαθήσω να πετάξω κιόλας.
Το αυτό ισχύει και με το άλλο ανέκδοτο με τον σούπερμαν, το μωρό, το γορίλα και τον μπογιόπουλο. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να αρχίσω να χτυπάω τα στήθια μου.
Που δεν είναι ερωτικό κάλεσμα. Έτσι ειδοποιείς την περιφρούρηση που καταφτάνει με κοντόξυλα.
Κατά τα άλλα τη τη γλυκιά μας σοβιετία και τους πολίτες της τη διέκριναν ανέμελα γέλια και χαρά.
Ίσως όχι χιούμορ βέβαια. Ή τουλάχιστον όχι τόσο έξυπνο.
Το πικρόχολο είναι πιο καυστικό. Κι έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι στον καπιταλισμό έχεις πιο πολλά ερείσματα για να βγάλεις χολή και πίκρα.
Τελικώς τα ανέμελα γέλια το 89-91 μας βγήκαν ξινά. Και γίναν γέλια μέχρι δακρύων το 89-91.
Όπως λέει και μια θρυλική ατάκα -στην παραφρασμένη εκδοχή της:
Σύντροφοί μου μας γέλασαν.
Πράγματι. Η ιστορία μας πέταξε ένα ειρωνικό χα! κατάμουτρα.
Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε να της απαντήσουμε.
Επιμύθιο: ρωτήστε τον κνίτη της γειτονιάς σας αν πιστεύει ότι οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ.
Ο μέσος κνίτης θα σου πει ότι όσα λέγονται περί του αντιθέτου είναι αστικός μύθος. Εννοείται πως έχουμε.
Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν.
Ή έχει δίκιο, οπότε πράγματι έχουμε χιούμορ (σενάριο που συγκεντρώνει και τις λιγότερες πιθανότητες).
Ή λέει εν γνώσει του κάτι που ολοφάνερα δεν ισχύει. Δείχνοντας πως ξέρει να λέει πετυχημένα χωρατά.
Το άλλο με τον τσερνιένκο το ξέρετε...;
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
Ειρηνική συνύπαρξη
Σήμερα μόνο πρόλογος. Η ανάλυση σε επόμενο κείμενο.
Πρόγευση με ένα ιστορικό πρωτοσέλιδο. Πραγματικά εμπνευσμένο.
Από τα κορυφαία στην ιστορία του αθλητικού -και όχι μόνο -τύπου. Μετά από αυτό έχω όνειρο να γνωρίσω από κοντά το σηφάκη, ή τέλος πάντων όποιον έχει την ευθύνη για τους πρωτοσέλιδους τίτλους στην ώρα.
Για τους μη παροικούντες.
Μπορώ να πω πού αναφέρεται το πρωτοσέλιδο.
Στον πρώην και νυν προπονητή της αεκ μπά(γ)εβιτς και τις σχέσεις (στ)οργής με το διχασμένο κόσμο της αεκ, που σε μεγάλο ποσοστό τον θεωρεί προδότη.
Δε μπορώ όμως να εξηγήσω γιατί είναι πετυχημένο. Άμα στο εξηγούν χάνει την πλάκα του.
Ποιος είναι ποιος όμως; Έλα ντε.
Ή αλλιώς, ποιος-ποιον, για να το θέσουμε ταξικά.
Νομίζω ότι ο μαυροβούνιος μπάγεβιτς ήταν τιτοϊκός. Κι από τη στιγμή που είναι διάσημος προδότης, έχει όλα τα φόντα να κάνει τον χρουτσόφ.
Αν και όταν έφυγε από την αεκ, στα 40χρονα του 20ού συνεδρίου του κκσε, χρειάστηκε ολόκληρη αποσταλινοποίηση για να τον ξεχάσουν.
Κι αυτό όχι πλήρως, όπως φάνηκε.
Επανήλθε σύντομα το 2002 (η σύντομη σταλινική -sic- παλινόρθωση επί μπρέσνιεφ) αν και τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Και τώρα (με τη σταλινική μας στροφή που μας καταλογίζουν όλοι) επιστρέφει για τον τρίτο γύρο.
Που θα είναι ο τελικός.
Νίκη πάντως το σοσιαλιστικό στρατόπεδο της αεκ έχει να δει πριν απ' το 20 συνέδριο. Από τότε που έφυγε ο ντούσαν δηλ.
Το πρόβλημα είναι στην άλλη μεριά. Δε βρίσκω ποιος μπορεί να κάνει τους αμερικάνους.
Αν κι ο ντέμης είχε όλα τα φόντα για ομπάμα. Αλλά τη στιγμή που ανέτελλε το αστέρι του μπάρακ, έδυε διοικητικά το δικό του.
Ειρωνεία της ιστορίας...
Δεν υπάρχει πιο πικρή (το ζήσαμε από πρώτο χέρι όσοι δηλώνουμε κομμουνιστές).
Υγ: πόσοι αναγνώστες της ώρας κατάλαβαν άραγε το πρωτοσέλιδο;
Αν και πολλοί ακετζήδες δηλώνουν σύντροφοι...
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Είναι το νούμερο οκτώ...
... το ξέρουν όλοι με αυτό.
Πιθανότατα το πιο διάσημο έντυπο φοιτητικής παράταξης στα χρονικά του τόπου -κι όχι μόνο.
Που και μόνο εισπρακτικά να το βλέπαμε δηλ με μια ανατύπωση θα υπερκαλύπταμε όλο το πλάνο της οικονομικής εξόρμησης.
Ποιος δεν θα ήθελε να το έχει; Συλλεκτικό κομμάτι...
Πανσπουδαστική νο 8...
Από τις φράσεις που στέκουν ως επιχειρήματα από μόνες τους. Όπως η γραφειοκρατία, οι δίκες της μόσχας κτλ.
Στο πετάει ο άλλος κι είναι σίγουρος ότι σου την είπε και θα σε δει να αλλάζεις χίλια χρώματα μπροστά του.
Παραδόξως, αυτή τη φορά δε θα γράψω πολλά (συγκριτικά πάντα). Μεταξύ άλλων για να αποφύγω πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Δυο ζητήματα μόνο θα βάλω. Τα οποία ας τα ονομάσουμε προβληματισμούς, για να 'μαστε κοματίκαλυ κορέκτ (οπωσδήποτε sic, αλλά δε βρήκα κάτι πιο δόκιμο).
Και μετά ισάριθμες απαντήσεις. Για να κλείσουμε με χάπι εντ.
Ζήτημα πρώτον:
Η κρατούσα εκδοχή είναι ότι οι προβοκάτορες στους οποίους αναφερόμασταν ήταν εκκετζήδες. Με το σκεπτικό ότι και λόγω δομής ήταν τίγκα στους ασφαλίτες.
Μπορεί. Προσωπικά πάντως η προβοκατορολογία με ξενίζει. Γενικά και ειδικά. Θέλει πολύ ψάξιμο πριν κολλήσεις αβασάνιστα τέτοια ρετσινιά σε κάποιον.
Ζήτημα δεύτερο, σχετιζόμενο με το πρώτο:
Κάποιος κόσμος τα δένει αυτά με καταστάσεις στο σήμερα. Και βλέπει ότι είμαστε καχύποπτοι για ό,τι δεν εκπορεύεται από εμάς. Ούτε καν φιλιόκβε δεχόμαστε.
Ως ένα βαθμό δικαιολογείται. Το ίδιο κάναν κι οι μπολσεβίκοι πολλές φορές.
Αλλά πέρα από αυτό το βαθμό όχι. Κι είναι ένα ζήτημα αν το πράγμα σηκώνει αναβαθμολόγηση.
Περνάμε και στα ευχάριστα. Πρώτο σημείο:
Υπάρχει απόφαση του κσ της κνε -η οποία ήταν παράνομη- που χαιρετίζει την εξέγερση του πολυτεχνείου. Και φύλλο του -επίσης- παράνομου ριζοσπάστη που καλεί το λαό σε μαζική συμμετοχή στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών.
Αμφότερα με ημερομηνία 17 νοέμβρη.
Όσο γρήγορα κι αν είναι τα αντανακλαστικά του προβοκατορολόγου, θέλει κάποιο χρόνο για να το γυρίσει, αν δει πως δεν τον παίρνει.
Οπότε η κατηγορία χωλαίνει. Και δε θα μπορούσε να στέκει για μια οργάνωση που πήρε ενεργά μέρος στον αγώνα που υποτίθεται πως κατήγγειλε.
Κι οι όποιοι παραλληλισμοί με μαϊούνη είναι μάλλον άστοχοι.
Δεύτερο σημείο η στάση τζιαντζή, λαφαζάνη. Που τότε ήταν μέλη της συντακτικής επιτροπής, αλλά τώρα βρίσκονται εκτός κόμματος, σε ναρ και συν αντίστοιχα (με την αμφίπλευρη διάσπαση του 89-91. Που είναι σε σχήμα πρωθύστερο το ανάποδο απ' την αμφίπλευρη διεύρυνση του πασοκ με τον μαρξιστή ανδρουλάκη και τον ιδεολογικό του σύντροφο ανδρέα ανδριανόπουλο).
Για αυτό κι η δική τους υπεράσπιση των όσων γράφονται στο περιβόητο νο 8, έχει περισσότερη αξία. Γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να χτυπήσουν εκ των υστέρων τις χτεσινές τους επιλογές και το κόμμα και να βγάλουν πολιτική υπεραξία στο σήμερα.
Αλλά προς τιμήν τους δεν το έκαναν.
Κι ειδικά για το λαφαζάνη (ο μόνος ανανεωτής του 91 που σεβάστηκε το παρελθόν του και ήρθε στην κηδεία του φλωράκη) είναι να απορείς κάποιες φορές γιατί παραμένει στον χώρο που βρίσκεται.
Όλα τα άλλα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Κι ό,τι κι αν πουν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων το τροπάρι για την πανσπουδαστική νο 8 δεν πρόκειται να σταματήσει.
Θα μας το πετάνε συνέχεια με τη μορφή αξιώματος και με την ακλόνητη πίστη ότι μας την είπαν.
Εγώ το έχω συνηθίσει. Και το θεωρώ πλέον κομμάτι των τιμητικών εκδηλώσεων για την επέτειο του πολυτεχνείου.
Πώς θα μυρίσεις το πνεύμα του νοέμβρη, αν δε βριστείς μια χρονιά με τους αναρχικούς για την πανσπουδαστική νο 8;
Είναι σαν την άνοιξη και τα χελιδόνια...
Υγ: το τεύχος #9 κυκλοφορεί στην επόμενη εξέγερση σε περίπτερα και σχολές.
Μην το χάσετε...!
(Αναζητήστε το απ' τον κνίτη της γειτονιάς σας).
Πιθανότατα το πιο διάσημο έντυπο φοιτητικής παράταξης στα χρονικά του τόπου -κι όχι μόνο.
Που και μόνο εισπρακτικά να το βλέπαμε δηλ με μια ανατύπωση θα υπερκαλύπταμε όλο το πλάνο της οικονομικής εξόρμησης.
Ποιος δεν θα ήθελε να το έχει; Συλλεκτικό κομμάτι...
Πανσπουδαστική νο 8...
Από τις φράσεις που στέκουν ως επιχειρήματα από μόνες τους. Όπως η γραφειοκρατία, οι δίκες της μόσχας κτλ.
Στο πετάει ο άλλος κι είναι σίγουρος ότι σου την είπε και θα σε δει να αλλάζεις χίλια χρώματα μπροστά του.
Παραδόξως, αυτή τη φορά δε θα γράψω πολλά (συγκριτικά πάντα). Μεταξύ άλλων για να αποφύγω πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Δυο ζητήματα μόνο θα βάλω. Τα οποία ας τα ονομάσουμε προβληματισμούς, για να 'μαστε κοματίκαλυ κορέκτ (οπωσδήποτε sic, αλλά δε βρήκα κάτι πιο δόκιμο).
Και μετά ισάριθμες απαντήσεις. Για να κλείσουμε με χάπι εντ.
Ζήτημα πρώτον:
Η κρατούσα εκδοχή είναι ότι οι προβοκάτορες στους οποίους αναφερόμασταν ήταν εκκετζήδες. Με το σκεπτικό ότι και λόγω δομής ήταν τίγκα στους ασφαλίτες.
Μπορεί. Προσωπικά πάντως η προβοκατορολογία με ξενίζει. Γενικά και ειδικά. Θέλει πολύ ψάξιμο πριν κολλήσεις αβασάνιστα τέτοια ρετσινιά σε κάποιον.
Ζήτημα δεύτερο, σχετιζόμενο με το πρώτο:
Κάποιος κόσμος τα δένει αυτά με καταστάσεις στο σήμερα. Και βλέπει ότι είμαστε καχύποπτοι για ό,τι δεν εκπορεύεται από εμάς. Ούτε καν φιλιόκβε δεχόμαστε.
Ως ένα βαθμό δικαιολογείται. Το ίδιο κάναν κι οι μπολσεβίκοι πολλές φορές.
Αλλά πέρα από αυτό το βαθμό όχι. Κι είναι ένα ζήτημα αν το πράγμα σηκώνει αναβαθμολόγηση.
Περνάμε και στα ευχάριστα. Πρώτο σημείο:
Υπάρχει απόφαση του κσ της κνε -η οποία ήταν παράνομη- που χαιρετίζει την εξέγερση του πολυτεχνείου. Και φύλλο του -επίσης- παράνομου ριζοσπάστη που καλεί το λαό σε μαζική συμμετοχή στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών.
Αμφότερα με ημερομηνία 17 νοέμβρη.
Όσο γρήγορα κι αν είναι τα αντανακλαστικά του προβοκατορολόγου, θέλει κάποιο χρόνο για να το γυρίσει, αν δει πως δεν τον παίρνει.
Οπότε η κατηγορία χωλαίνει. Και δε θα μπορούσε να στέκει για μια οργάνωση που πήρε ενεργά μέρος στον αγώνα που υποτίθεται πως κατήγγειλε.
Κι οι όποιοι παραλληλισμοί με μαϊούνη είναι μάλλον άστοχοι.
Δεύτερο σημείο η στάση τζιαντζή, λαφαζάνη. Που τότε ήταν μέλη της συντακτικής επιτροπής, αλλά τώρα βρίσκονται εκτός κόμματος, σε ναρ και συν αντίστοιχα (με την αμφίπλευρη διάσπαση του 89-91. Που είναι σε σχήμα πρωθύστερο το ανάποδο απ' την αμφίπλευρη διεύρυνση του πασοκ με τον μαρξιστή ανδρουλάκη και τον ιδεολογικό του σύντροφο ανδρέα ανδριανόπουλο).
Για αυτό κι η δική τους υπεράσπιση των όσων γράφονται στο περιβόητο νο 8, έχει περισσότερη αξία. Γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να χτυπήσουν εκ των υστέρων τις χτεσινές τους επιλογές και το κόμμα και να βγάλουν πολιτική υπεραξία στο σήμερα.
Αλλά προς τιμήν τους δεν το έκαναν.
Κι ειδικά για το λαφαζάνη (ο μόνος ανανεωτής του 91 που σεβάστηκε το παρελθόν του και ήρθε στην κηδεία του φλωράκη) είναι να απορείς κάποιες φορές γιατί παραμένει στον χώρο που βρίσκεται.
Όλα τα άλλα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Κι ό,τι κι αν πουν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων το τροπάρι για την πανσπουδαστική νο 8 δεν πρόκειται να σταματήσει.
Θα μας το πετάνε συνέχεια με τη μορφή αξιώματος και με την ακλόνητη πίστη ότι μας την είπαν.
Εγώ το έχω συνηθίσει. Και το θεωρώ πλέον κομμάτι των τιμητικών εκδηλώσεων για την επέτειο του πολυτεχνείου.
Πώς θα μυρίσεις το πνεύμα του νοέμβρη, αν δε βριστείς μια χρονιά με τους αναρχικούς για την πανσπουδαστική νο 8;
Είναι σαν την άνοιξη και τα χελιδόνια...
Υγ: το τεύχος #9 κυκλοφορεί στην επόμενη εξέγερση σε περίπτερα και σχολές.
Μην το χάσετε...!
(Αναζητήστε το απ' τον κνίτη της γειτονιάς σας).
Συνδρομητές
Επιχειρώντας μια μικρή συνδρομή στην ψυχογράφηση των σύγχρονων ηρώων του πολυτεχνείου θα καταθέσω σήμερα τα εξής λακαν-αλτεσουριανά προτάγματα.
Σύνδρομο πρώτο: ποδόσφαιρο και παλιμπαιδισμός.
Η χαμένη παιδικότητα βρίσκει κρησφύγετο στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Μετατρέπει σοβαρούς άντρες σε χαζά παιδιά χαρά γεμάτα και τα μυαλά τους σε μπάλα-μπάλα.
Το πρώτο δεν είναι κακό. Κάπου πρέπει να διοχετεύεται κι ο παιδικός ανδρισμός.
Το δεύτερο μπορεί να φτάσει σε ακραίο κόλλημα και να κάνει τη μπάλα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Σύνδρομο δεύτερο: πολυτεχνείο και επαναστατικότητα.
Οι κομμουνιστές μεγαλώσαμε λέγοντας τρόπος του λένιν, γαλουχηθήκαμε με τα ιδανικά του σταλινισμού-κεντρισμού και την κατατρόπωση του δικέφαλου μπουχαρινοτροτσκιστικού τέρατος, τρώγαμε το φαγητό μας και εμπλουτισμένα δημητριακά από το τσέρνομπιλ με ιστορίες για τον εμφύλιο και τον άρη που ήτο κομμουνισταράς μέχρι τη βάρκιζα.
Πλάθαμε μύθους με τη φαντασία μας. Ονειρευόμασταν ότι θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε τα βουνά σαν τον βαφειάδη, θα αφήσουμε μουστάκι σαν τον σύντροφο με το μουστάκι και θα γίνουμε μεγάλοι ρήτορες σαν τον χαλβατζή.
Μεγαλώνοντας προσγειωθήκαμε στην πεζή πραγματικότητα.
Έκτοτε για μας το πολυτεχνείο έγινε ό,τι κι η μπάλα για τους υπόλοιπους. Κρησφύγετο για την χαμένη επαναστατικότητα και τα απωθημένα μας.
Για όλα αυτά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε, αλλά δε μας άφησε η πραγματικότητα που σκοτώνει τα όνειρά μας μέχρι να την αλλάξουμε.
Και παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκι και οι αντικειμενικές συνθήκες.
Μέχρι τότε υπάρχει το πολυτεχνείο.
Τις παραμονές κοιμόμαστε όλοι μαζί σε σπήλαια και ξυπνάμε από τα χαράματα για να πιάσουμε θέση στα χαρακώματα πριν από τους γερμανούς ταγματασφαλίτες. Πηγαίνουμε συνωμοτικά στις 6 το πρωί και μετά κανά τετράωρο πριν ξεκινήσει η πορεία. Χωρίς προφανή λόγο. Όπως πηγαίνουν άλλοι στο γήπεδο για να πάρουν κλίμα.
Πάνω απ' όλα η επαναστατική επαγρύπνηση.
(Αστερίξ να μου πεις μετά όμως γιατί το κάνουμε αυτό. Μ' αρέσει να ξέρω γιατί πολεμάμε).
Ζωνόμαστε κράνη, κοντόξυλα και το δερμάτινο με προσήλωση ράμπο. Σκέτη ιεροτελεστία. Το πολυτεχνείο ζει...
Ετοιμοπόλεμοι πια, νιώθουμε ένα κύμα αγωνιστικής υπερηφάνειας να φουσκώνει τα στήθη μας για τον επιδειχθέντα ζήλο στην εκπλήρωση του επαναστατικού καθήκοντος.
Μπορεί στην ουσία να μην υπάρχει το παραμικρό ταξικό διακύβευμα, ούτε ένα επαναθεμελιωτικό πρόταγμα.
Αλλά η αδρεναλίνη της επανάστασης κυλάει στις φλέβες και διαπερνά τα μηνίγγια.
Στις μέρες μας αυτό έχει σημασία.
Σύνδρομο τρίτο: γαλατικό χωριό.
Οι ταγματασφαλίτες τελικά δεν φάνηκαν.
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Ό,τι κάνουν κι οι γαλάτες όταν δεν έχουν ρωμαίους να παίξουν.
Πλακώνονται μεταξύ τους.
Η μάχη για τα τραπεζάκια έξω αρχίζει αμείλικτη. Σε αυτήν κρίνεται το μήνυμα του πολυτεχνείου.
Η αφορμή βρίσκεται αργά ή γρήγορα. Αν δεν είναι τα μπαγιάτικα ψάρια του αλφαβητίξ, θα είναι τα μανιτάρια του μαθουσαλίξ. Θα τα κάνουμε σούπα ή να τα σωτάρουμε;
Φέτος όλοι οι συνδρομητές συνδράμαμε τα μέγιστα στην τήρηση των συνδρόμων και των αγωνιστικών παραδόσεων.
Στην αρχή για τα τραπεζάκια και το αν θα τα σωτάρουμε.
Και μετά με τη μάχη -και τη συνθήκη- του -αγίου- στεφάνου.
Από τη μια εαακ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Κι από την άλλη οι δαπίτες που την πλήρωσαν ως ό,τι κοντινότερο στους ταγματασφαλίτες που περιμέναμε αλλά μας έστησαν.
Μάχη αλά γκοσινί κι αυτή με θαυμαστούς ρωμαϊκούς ελιγμούς, τακτικές, πλαγιοκοπήσεις, μέχρι και κόλλα για να γλιστρήσει ο ταξικός εχθρός.
Κι εμείς πρώτη σειρά στο θέαμα με συνθήματα, τραγούδια και παλαμάκια. Αλλά χωρίς πατατάκια και ποπ κορν.
Σε κάποια φάση έφυγαν από τους δαπίτες δυο-τρία μπουκάλια που μας πήραν ξώφαλτσα. Αστοχία ή ηλιθιότητα;
Οι επικεφαλείς τους έντρομοι πάσχιζαν με νοήματα να καλύψουν το λάθος και να μας ηρεμήσουν.
-Προβοκάτσια σύντροφοι, προβοκάτσια.
Λοιπόν βρήκα το μέλλον μου στις πορείες του πολυτεχνείου από εδώ και μπρος.
Θα πηγαίνω με το μπλοκ της δαπ για κατάθεση στεφάνου και θα πετάω στους συντρόφους μπουκάλια κι αντικείμενα για προβοκάτσια.
Για να αντιδράσουν κι οι δικοί μας.
Φοβάμαι όμως μη με προδώσει το μούσι και το μαλλί.
Πριν και μετά το σκηνικό χαβαλές και συνθήματα:
Μακ κέιν, ομπάμα, συνασπισμός
ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Κι ένα άλλο για μαυρουδέα μελοποιημένο.
Ωωω μαυρουδέα, έχω θέσεις μες στο μυαλό
πρώτα θα τις γράψω και μετά θα αποσυρθώ
στο δεύτερο συνέδριο δε βάλατε μυαλό.
-Α, δηλ ωραία περάσατε το πρωί, ρώτησα ένα σύντροφο.
-Ε, εντάξει, βαρεμάρα.
Α, είπα κι εγώ. Μόνο εγώ τα βαριόμουν τέτοια αστεία;
Στο αμφιθέατρο σε ψάχνω στους διαδρόμους και τους δρόμους
Να δεις πως τη λέγανε...
Όχι λένα, ούτε χριστίνα...
Μπορεί χαρά, ευτυχία, ελευθερία.
Όλα αυτά μαζί. Χωρίς κεφαλαία κ. διορθωτά.
Στο φευγιό ο σφος με είπε για πλάκα αποστατία. Δε νομίζω να υπάρχει καν ως λέξη στα ελληνικά.
Πιο πετυχημένο θα ήταν το αποσταCIA. Και στο καπάκι ότι βρίσκομαι στην άλλη όχθη του ατλαντικού απολαμβάνοντας τα αργύρια της προδοσίας μου.
Ή μια μπροσούρα, σαν αυτή για τον αρχηγό μας τον κάουτσκι.
Αλλά πού τέτοια μεγαλεία...
Σύνδρομο πρώτο: ποδόσφαιρο και παλιμπαιδισμός.
Η χαμένη παιδικότητα βρίσκει κρησφύγετο στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Μετατρέπει σοβαρούς άντρες σε χαζά παιδιά χαρά γεμάτα και τα μυαλά τους σε μπάλα-μπάλα.
Το πρώτο δεν είναι κακό. Κάπου πρέπει να διοχετεύεται κι ο παιδικός ανδρισμός.
Το δεύτερο μπορεί να φτάσει σε ακραίο κόλλημα και να κάνει τη μπάλα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Σύνδρομο δεύτερο: πολυτεχνείο και επαναστατικότητα.
Οι κομμουνιστές μεγαλώσαμε λέγοντας τρόπος του λένιν, γαλουχηθήκαμε με τα ιδανικά του σταλινισμού-κεντρισμού και την κατατρόπωση του δικέφαλου μπουχαρινοτροτσκιστικού τέρατος, τρώγαμε το φαγητό μας και εμπλουτισμένα δημητριακά από το τσέρνομπιλ με ιστορίες για τον εμφύλιο και τον άρη που ήτο κομμουνισταράς μέχρι τη βάρκιζα.
Πλάθαμε μύθους με τη φαντασία μας. Ονειρευόμασταν ότι θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε τα βουνά σαν τον βαφειάδη, θα αφήσουμε μουστάκι σαν τον σύντροφο με το μουστάκι και θα γίνουμε μεγάλοι ρήτορες σαν τον χαλβατζή.
Μεγαλώνοντας προσγειωθήκαμε στην πεζή πραγματικότητα.
Έκτοτε για μας το πολυτεχνείο έγινε ό,τι κι η μπάλα για τους υπόλοιπους. Κρησφύγετο για την χαμένη επαναστατικότητα και τα απωθημένα μας.
Για όλα αυτά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε, αλλά δε μας άφησε η πραγματικότητα που σκοτώνει τα όνειρά μας μέχρι να την αλλάξουμε.
Και παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκι και οι αντικειμενικές συνθήκες.
Μέχρι τότε υπάρχει το πολυτεχνείο.
Τις παραμονές κοιμόμαστε όλοι μαζί σε σπήλαια και ξυπνάμε από τα χαράματα για να πιάσουμε θέση στα χαρακώματα πριν από τους γερμανούς ταγματασφαλίτες. Πηγαίνουμε συνωμοτικά στις 6 το πρωί και μετά κανά τετράωρο πριν ξεκινήσει η πορεία. Χωρίς προφανή λόγο. Όπως πηγαίνουν άλλοι στο γήπεδο για να πάρουν κλίμα.
Πάνω απ' όλα η επαναστατική επαγρύπνηση.
(Αστερίξ να μου πεις μετά όμως γιατί το κάνουμε αυτό. Μ' αρέσει να ξέρω γιατί πολεμάμε).
Ζωνόμαστε κράνη, κοντόξυλα και το δερμάτινο με προσήλωση ράμπο. Σκέτη ιεροτελεστία. Το πολυτεχνείο ζει...
Ετοιμοπόλεμοι πια, νιώθουμε ένα κύμα αγωνιστικής υπερηφάνειας να φουσκώνει τα στήθη μας για τον επιδειχθέντα ζήλο στην εκπλήρωση του επαναστατικού καθήκοντος.
Μπορεί στην ουσία να μην υπάρχει το παραμικρό ταξικό διακύβευμα, ούτε ένα επαναθεμελιωτικό πρόταγμα.
Αλλά η αδρεναλίνη της επανάστασης κυλάει στις φλέβες και διαπερνά τα μηνίγγια.
Στις μέρες μας αυτό έχει σημασία.
Σύνδρομο τρίτο: γαλατικό χωριό.
Οι ταγματασφαλίτες τελικά δεν φάνηκαν.
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Ό,τι κάνουν κι οι γαλάτες όταν δεν έχουν ρωμαίους να παίξουν.
Πλακώνονται μεταξύ τους.
Η μάχη για τα τραπεζάκια έξω αρχίζει αμείλικτη. Σε αυτήν κρίνεται το μήνυμα του πολυτεχνείου.
Η αφορμή βρίσκεται αργά ή γρήγορα. Αν δεν είναι τα μπαγιάτικα ψάρια του αλφαβητίξ, θα είναι τα μανιτάρια του μαθουσαλίξ. Θα τα κάνουμε σούπα ή να τα σωτάρουμε;
Φέτος όλοι οι συνδρομητές συνδράμαμε τα μέγιστα στην τήρηση των συνδρόμων και των αγωνιστικών παραδόσεων.
Στην αρχή για τα τραπεζάκια και το αν θα τα σωτάρουμε.
Και μετά με τη μάχη -και τη συνθήκη- του -αγίου- στεφάνου.
Από τη μια εαακ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Κι από την άλλη οι δαπίτες που την πλήρωσαν ως ό,τι κοντινότερο στους ταγματασφαλίτες που περιμέναμε αλλά μας έστησαν.
Μάχη αλά γκοσινί κι αυτή με θαυμαστούς ρωμαϊκούς ελιγμούς, τακτικές, πλαγιοκοπήσεις, μέχρι και κόλλα για να γλιστρήσει ο ταξικός εχθρός.
Κι εμείς πρώτη σειρά στο θέαμα με συνθήματα, τραγούδια και παλαμάκια. Αλλά χωρίς πατατάκια και ποπ κορν.
Σε κάποια φάση έφυγαν από τους δαπίτες δυο-τρία μπουκάλια που μας πήραν ξώφαλτσα. Αστοχία ή ηλιθιότητα;
Οι επικεφαλείς τους έντρομοι πάσχιζαν με νοήματα να καλύψουν το λάθος και να μας ηρεμήσουν.
-Προβοκάτσια σύντροφοι, προβοκάτσια.
Λοιπόν βρήκα το μέλλον μου στις πορείες του πολυτεχνείου από εδώ και μπρος.
Θα πηγαίνω με το μπλοκ της δαπ για κατάθεση στεφάνου και θα πετάω στους συντρόφους μπουκάλια κι αντικείμενα για προβοκάτσια.
Για να αντιδράσουν κι οι δικοί μας.
Φοβάμαι όμως μη με προδώσει το μούσι και το μαλλί.
Πριν και μετά το σκηνικό χαβαλές και συνθήματα:
Μακ κέιν, ομπάμα, συνασπισμός
ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Κι ένα άλλο για μαυρουδέα μελοποιημένο.
Ωωω μαυρουδέα, έχω θέσεις μες στο μυαλό
πρώτα θα τις γράψω και μετά θα αποσυρθώ
στο δεύτερο συνέδριο δε βάλατε μυαλό.
-Α, δηλ ωραία περάσατε το πρωί, ρώτησα ένα σύντροφο.
-Ε, εντάξει, βαρεμάρα.
Α, είπα κι εγώ. Μόνο εγώ τα βαριόμουν τέτοια αστεία;
Στο αμφιθέατρο σε ψάχνω στους διαδρόμους και τους δρόμους
Να δεις πως τη λέγανε...
Όχι λένα, ούτε χριστίνα...
Μπορεί χαρά, ευτυχία, ελευθερία.
Όλα αυτά μαζί. Χωρίς κεφαλαία κ. διορθωτά.
Στο φευγιό ο σφος με είπε για πλάκα αποστατία. Δε νομίζω να υπάρχει καν ως λέξη στα ελληνικά.
Πιο πετυχημένο θα ήταν το αποσταCIA. Και στο καπάκι ότι βρίσκομαι στην άλλη όχθη του ατλαντικού απολαμβάνοντας τα αργύρια της προδοσίας μου.
Ή μια μπροσούρα, σαν αυτή για τον αρχηγό μας τον κάουτσκι.
Αλλά πού τέτοια μεγαλεία...
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Η συγκέντρωση της αντι-εφεε
Στο δρόμο για το πολυτεχνείο είχα ηθικό. Από μέσα μου τραγουδούσα την συγκέντρωση της εφεε του σαββόπουλου.
Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χει κάτι απ'τις φωτιές...
Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο είχα συνήθως και μια κατακόκκινη νιφάδα.
Μία παλιά μου νιφάδα -που εσχάτως το παίζει και καλά αναρχική- με ρώτησε χτες πριν λιώσει:
-Και γιατί να μη λέει μαυροκόκκινη;
-Ξέρω εγώ; Γιατί..., γιατί κκε.
Ε, μα τι να της πω τώρα.
Αυτή τη φορά είχε κρύο, κυρίως μέσα μου, αλλά τη βγάλαμε χωρίς χιόνι. Η πρώην νιφάδα μου ήταν εκεί, αλλά πέρα βρέχει και χιονίζει. Σα να μην υπήρχα.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία εφεε -διαλυμένη χρόνια- και καμία συγκέντρωσή της. Η συγκέντρωση ήταν τελείως αντι-εφεε, σε εντελώς άλλο κλίμα.
Όλοι μαζί στο αντι-εφεε μέτωπο. Εαακ φάση.
Τα οποία εαακ πήγαν μετά πολυτεχνείο.
Εκεί παραδίπλα είχε η πρυτανεία τον αγγελάκα που τραγούδησε μία ώρα. Τέτοια κοροϊδία ούτε ο παπακωνσταντίνου στα φεστιβάλ μας.
Μετά πήγαμε πολυτεχνείο που είχε ρεμπέτικο γλέντι και τραγούδησαν το παράτα τα του άσιμου. Για τον οποίο ένας σύντροφος με ενημέρωσε έγκυρα και υπεύθυνα ότι ήταν ασφαλίτης.
Να, για αυτό μας ερωτεύτηκα. Για το ανοιχτό μυαλό και τους ευρείς μας ορίζοντες.
(σ.σ: αν δεν είχε τα χαριτωμένα για γαιδάρες κι αναρχικούς, το παράτα τα έμπαινε μέχρι κι εθνικός ύμνος).
Η γραμμή να μην πάμε πολυτεχνείο δε με πιάνει πια. Ούτως ή άλλως το προτιμούσα απ' το να πάω σπίτι απ' τις επτά. Ή απ' το να πάω στα γνωστά αγωνιστικά ουζερί για τα μεθεόρτια.
Μεθεόρτια εκ της εορτής. Γιατί όπως λέει και μία κοπέλα από τις εστίες.
-Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Αφού είναι γιορτή.
Ναι, θα κάνουμε κι εκδήλωση στο σχολείο. Χάνουμε και μάθημα.
Κι εκεί είναι που βρέθηκα να μιλάω για την εφεε.
Με μια εαακίτισσα που ακόμα ψάχνεται και δεν ανήκει στο αντι-κκε μέτωπο. Προς το παρόν δηλ.
Κι είπα πράγματα που δεν ξέρω αν τα πιστεύω, αλλά κολλούσαν στην αντιπαράθεση. Επιχειρήματα που δεν ήταν δικά μου, αλλά τα δανείστηκα. Χωρίς να ξέρω αν τελικά τα θέλω.
Διότι σύντροφοι και φίλοι τι τη θέλουμε εμείς την εφεε σήμερα; Τι ρόλο μπορεί να βαρέσει και κοπτόμαστε να συσταθεί; Που και να γίνει, περιμένουμε να βγει κάτι καλό;
Εδώ το 79 που είχε και γαμώ τους φιλολαϊκούς συσχετισμούς, με πσκ -όπως τη θυμούνται οι βετεράνοι- ρηγάδες και μουλάδες με 10% και πάνω και την πασπ στις δυνάμεις της αλλαγής και δεν έπαιξε προωθητικό ρόλο με το νόμο 815.
Και θα τον παίξει τώρα;
Απ' την άλλη βέβαια συντονισμός χρειάζεται κι απ' τα πάνω κι απ' τα κάτω. Κι αν η χάβρα στα συντονιστικά τους θεωρείται συντονισμός, άλλο τόσο είμαι εγώ γραμμωμένος κνίτης.
Τα εαακ ειδικά θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστα αν δεν παρατούσαν την εφεε ακριβώς τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα ποσοστά τους. Γιατί ως το 95 συμμετείχαν κανονικά.
Όλοι τριγύρω λοιπόν πεισμένοι και χαρούμενοι.
Η αγωνία αυτού του τόπου είναι το χτεσινό οσφπ-παοκ στο ποδόσφαιρο.
Ενώ εγώ μάταια ψάχνω πληροφορίες κι υλικό.
Κι ανάθεμα αν ξέρω ακόμα γιατί νιώθω μισός κι η ζωή μου είναι σκυφτή.
Η πορεία ξεκινάει σε λίγο. Θα τα σκεφτώ και στο δρόμο.
Οι υπόλοιποι πλην λακεδαιμονίων περιμένουν να φύγουμε οι λακεδαιμόνιοι για να πάρουν τη θέση μας. Αν και ο σφος από τον σφεα καμιά σχέση με λακωνίζειν. Ψοφάει για λόγο μπροστά σε τόσο κοινό. Κι ας μην τον προσέχει αυτό φανατικά.
Με το που τελειώνει, η σφίσσα απ' το μικρόφωνο φωνάζει με βαριά ταξική φωνή ότι ξεκινάει η μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία. Όταν έφτασε στο "θα καταλήγει στο αμερικάνικο προξενείο" η φωνή έγινε τσιρίδα.
Την ίδια στιγμή ο συναγωνιστής από το αντι-σπαρτιατικό μέτωπο ούρλιαζε σε μία ντουντούκα ότι η πορεία των φοιτητικών συλλόγων ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΩΡΑ. Μη τυχόν μπερδευτεί κανείς και φύγει.
Κι εμείς συνθήματα στη διαπασών για να τον σκεπάσουμε.
Σκέτη κοροϊδία δηλ. Γιατί η δική μας κατέληξε τελικά στο βρετανικό προξενείο εκατό μέτρα πιο πάνω. Μας εξαπάτησαν.
Κι οι αναρχικοί μπερδεμένοι αντί να ακολουθήσουν τους άλλους ακολούθησαν -από απόσταση η αλήθεια είναι- εμάς.
Κι ενώ πέρασαν μπροστά απ' το τμήμα λευκού πύργου, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Χάλασε ο κόσμος...
Αφού πορευτήκαμε ησύχως, πιάνει το μάτι μου στο τέλος τη νιφάδα μου. Πιάνει κι αυτή το βλέμμα μου και πετάει δηλητήριο με λοξές ματιές.
Βρίσκει έναν γνωστό κι ακολουθεί το κλασικό θεατρικό μα πόσο χαρούμενη είμαι με αγκαλιές, φιλιά και πλατιά -σαν ολομέλεια- χαμόγελα.
Το έργο παίζει σε επανάληψη, το 'χω ξαναδει και βαριέμαι, αλλά άντε να αλλάξεις κανάλι. Δε μπορώ.
Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.
Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.
Ψάχνω κάτι να ξεσπάσω. Μια πέτρα κι ένα τζάμι ίσως.
Αλλά δε γίνεται. Μια χρονιά δεν έγινε τίποτα για να δείξουν οι ρουφ-συνάδελφοι. Και θα τους το δώσω εγώ;
Πήρα ένα πιτόγυρο στο χέρι για το δρόμο.
Κλασική πεπατημένη διέξοδος.
Ο έρωτας παίζει και να είναι επανάσταση.
Η επανάσταση σίγουρα είναι ερωτική κατάσταση.
Αλλά εμείς τον παίζουμε σύντροφοι και φίλοι.
Ενωμένοι στο μέτωπο των ξενέρωτων.
Έλα μωρέ, τι να ξέρει κι ο σαββόπουλος ο ρεφόρμας.
Εφεε κι ιστορίες...
Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χει κάτι απ'τις φωτιές...
Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο είχα συνήθως και μια κατακόκκινη νιφάδα.
Μία παλιά μου νιφάδα -που εσχάτως το παίζει και καλά αναρχική- με ρώτησε χτες πριν λιώσει:
-Και γιατί να μη λέει μαυροκόκκινη;
-Ξέρω εγώ; Γιατί..., γιατί κκε.
Ε, μα τι να της πω τώρα.
Αυτή τη φορά είχε κρύο, κυρίως μέσα μου, αλλά τη βγάλαμε χωρίς χιόνι. Η πρώην νιφάδα μου ήταν εκεί, αλλά πέρα βρέχει και χιονίζει. Σα να μην υπήρχα.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία εφεε -διαλυμένη χρόνια- και καμία συγκέντρωσή της. Η συγκέντρωση ήταν τελείως αντι-εφεε, σε εντελώς άλλο κλίμα.
Όλοι μαζί στο αντι-εφεε μέτωπο. Εαακ φάση.
Τα οποία εαακ πήγαν μετά πολυτεχνείο.
Εκεί παραδίπλα είχε η πρυτανεία τον αγγελάκα που τραγούδησε μία ώρα. Τέτοια κοροϊδία ούτε ο παπακωνσταντίνου στα φεστιβάλ μας.
Μετά πήγαμε πολυτεχνείο που είχε ρεμπέτικο γλέντι και τραγούδησαν το παράτα τα του άσιμου. Για τον οποίο ένας σύντροφος με ενημέρωσε έγκυρα και υπεύθυνα ότι ήταν ασφαλίτης.
Να, για αυτό μας ερωτεύτηκα. Για το ανοιχτό μυαλό και τους ευρείς μας ορίζοντες.
(σ.σ: αν δεν είχε τα χαριτωμένα για γαιδάρες κι αναρχικούς, το παράτα τα έμπαινε μέχρι κι εθνικός ύμνος).
Η γραμμή να μην πάμε πολυτεχνείο δε με πιάνει πια. Ούτως ή άλλως το προτιμούσα απ' το να πάω σπίτι απ' τις επτά. Ή απ' το να πάω στα γνωστά αγωνιστικά ουζερί για τα μεθεόρτια.
Μεθεόρτια εκ της εορτής. Γιατί όπως λέει και μία κοπέλα από τις εστίες.
-Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Αφού είναι γιορτή.
Ναι, θα κάνουμε κι εκδήλωση στο σχολείο. Χάνουμε και μάθημα.
Κι εκεί είναι που βρέθηκα να μιλάω για την εφεε.
Με μια εαακίτισσα που ακόμα ψάχνεται και δεν ανήκει στο αντι-κκε μέτωπο. Προς το παρόν δηλ.
Κι είπα πράγματα που δεν ξέρω αν τα πιστεύω, αλλά κολλούσαν στην αντιπαράθεση. Επιχειρήματα που δεν ήταν δικά μου, αλλά τα δανείστηκα. Χωρίς να ξέρω αν τελικά τα θέλω.
Διότι σύντροφοι και φίλοι τι τη θέλουμε εμείς την εφεε σήμερα; Τι ρόλο μπορεί να βαρέσει και κοπτόμαστε να συσταθεί; Που και να γίνει, περιμένουμε να βγει κάτι καλό;
Εδώ το 79 που είχε και γαμώ τους φιλολαϊκούς συσχετισμούς, με πσκ -όπως τη θυμούνται οι βετεράνοι- ρηγάδες και μουλάδες με 10% και πάνω και την πασπ στις δυνάμεις της αλλαγής και δεν έπαιξε προωθητικό ρόλο με το νόμο 815.
Και θα τον παίξει τώρα;
Απ' την άλλη βέβαια συντονισμός χρειάζεται κι απ' τα πάνω κι απ' τα κάτω. Κι αν η χάβρα στα συντονιστικά τους θεωρείται συντονισμός, άλλο τόσο είμαι εγώ γραμμωμένος κνίτης.
Τα εαακ ειδικά θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστα αν δεν παρατούσαν την εφεε ακριβώς τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα ποσοστά τους. Γιατί ως το 95 συμμετείχαν κανονικά.
Όλοι τριγύρω λοιπόν πεισμένοι και χαρούμενοι.
Η αγωνία αυτού του τόπου είναι το χτεσινό οσφπ-παοκ στο ποδόσφαιρο.
Ενώ εγώ μάταια ψάχνω πληροφορίες κι υλικό.
Κι ανάθεμα αν ξέρω ακόμα γιατί νιώθω μισός κι η ζωή μου είναι σκυφτή.
Η πορεία ξεκινάει σε λίγο. Θα τα σκεφτώ και στο δρόμο.
Οι υπόλοιποι πλην λακεδαιμονίων περιμένουν να φύγουμε οι λακεδαιμόνιοι για να πάρουν τη θέση μας. Αν και ο σφος από τον σφεα καμιά σχέση με λακωνίζειν. Ψοφάει για λόγο μπροστά σε τόσο κοινό. Κι ας μην τον προσέχει αυτό φανατικά.
Με το που τελειώνει, η σφίσσα απ' το μικρόφωνο φωνάζει με βαριά ταξική φωνή ότι ξεκινάει η μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία. Όταν έφτασε στο "θα καταλήγει στο αμερικάνικο προξενείο" η φωνή έγινε τσιρίδα.
Την ίδια στιγμή ο συναγωνιστής από το αντι-σπαρτιατικό μέτωπο ούρλιαζε σε μία ντουντούκα ότι η πορεία των φοιτητικών συλλόγων ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΩΡΑ. Μη τυχόν μπερδευτεί κανείς και φύγει.
Κι εμείς συνθήματα στη διαπασών για να τον σκεπάσουμε.
Σκέτη κοροϊδία δηλ. Γιατί η δική μας κατέληξε τελικά στο βρετανικό προξενείο εκατό μέτρα πιο πάνω. Μας εξαπάτησαν.
Κι οι αναρχικοί μπερδεμένοι αντί να ακολουθήσουν τους άλλους ακολούθησαν -από απόσταση η αλήθεια είναι- εμάς.
Κι ενώ πέρασαν μπροστά απ' το τμήμα λευκού πύργου, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Χάλασε ο κόσμος...
Αφού πορευτήκαμε ησύχως, πιάνει το μάτι μου στο τέλος τη νιφάδα μου. Πιάνει κι αυτή το βλέμμα μου και πετάει δηλητήριο με λοξές ματιές.
Βρίσκει έναν γνωστό κι ακολουθεί το κλασικό θεατρικό μα πόσο χαρούμενη είμαι με αγκαλιές, φιλιά και πλατιά -σαν ολομέλεια- χαμόγελα.
Το έργο παίζει σε επανάληψη, το 'χω ξαναδει και βαριέμαι, αλλά άντε να αλλάξεις κανάλι. Δε μπορώ.
Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.
Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.
Ψάχνω κάτι να ξεσπάσω. Μια πέτρα κι ένα τζάμι ίσως.
Αλλά δε γίνεται. Μια χρονιά δεν έγινε τίποτα για να δείξουν οι ρουφ-συνάδελφοι. Και θα τους το δώσω εγώ;
Πήρα ένα πιτόγυρο στο χέρι για το δρόμο.
Κλασική πεπατημένη διέξοδος.
Ο έρωτας παίζει και να είναι επανάσταση.
Η επανάσταση σίγουρα είναι ερωτική κατάσταση.
Αλλά εμείς τον παίζουμε σύντροφοι και φίλοι.
Ενωμένοι στο μέτωπο των ξενέρωτων.
Έλα μωρέ, τι να ξέρει κι ο σαββόπουλος ο ρεφόρμας.
Εφεε κι ιστορίες...
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Έλα να μορφωθούμε ντάρλινγκ
Ολοκληρώνουμε την τριλογία για τη συνέλευση του πολιτικού με την αριστερά της χαράς και της προόδου.
Η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα αρνούνταν πεισματικά να πολιτογραφηθεί ως σύριζα στη συνείδηση του κόσμου της συνέλευσης.
Σωστά, αν δεν πουλήσει λίγo ανεξαρτησία και 4η ιουλίου πώς να τσιμπήσει ψήφους;
Μετά άρχισε το κόλπο με τους σχολιασμούς. Ο μπογιό ξέθαψε από το αρχείο μια φοβερή δήλωση του αλαβάνου όπου διαχωρίζει την κομμουνιστική αριστερά και περίπου μας την παραχωρεί (μιλ μερσί) και λέει ότι φιλοδοξία του σύριζα είναι να καλύψει τον υπόλοιπο χώρο της αριστεράς.
Η παραχώρηση ήταν πολύ ευγενική. Κι η ομολογία για τον μη κομμουνιστικό χαρακτήρα του χώρου που φιλοδοξεί να καλύψει σπάνιας ομορφιάς και αξίας.
Έλα όμως που στην κοε δηλώνουν (και είναι μέχρι αποδείξεως του εναντίου) κομμουνιστές.
Έχουν καταλήξει ότι δεν μπορούν να λέγονται κόμμα (πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος σε ποιο σημείο η ποσότητα μετατρέπεται διαλεκτικά σε ποιότητα κι εξελίσσεται σε κόμμα). Αλλά τον επιθετικό προσδιορισμό κομμουνιστικός τον έχουν δεμένο.
Μήπως θα έπρεπε να τους απασχολεί αντίστροφα το ζήτημα;
Στην αρχή η κοπελιά πιάστηκε από μια λεπτομέρεια και στην ουσία από τα μαλλιά της μπας και σωθεί.
Η δήλωση λέει ήταν από το 2002. Άρα δεν την απασχολεί γιατί τότε δεν ήταν στο σύριζα η κοε.
Έχει δίκιο. Το 2004 που μπήκε κι η κοε, ο σύριζα προέκυψε από παρθενογένεση. Καμία σχέση δεν είχε με αυτόν του 2002. Με αλαβάνο στο τιμόνι είχαμε στροφή στα αριστερά. Μπαίνοντας η κοε έτσι την είδε τουλάχιστον.
Ναι αλλά βγαίνοντας;
Γιατί έρχεται κι αυτό οσονούπω...
Αφού σταμάτησε να φωνάζει δε μ' αφορά, δε μ' αφορά πριν καν ακούσει τη δήλωση κι αφού έγινε με το καλό η ερώτηση κατάλαβε ότι χρειάζεται σοβαρή απάντηση.
Είπε λοιπόν ότι ως αριστερή είναι αισιόδοξη και πιστεύει ότι ο άνθρωπος κι ο αλαβάνος μπορούν να αλλάξουν. Κι έντυσε την αισιοδοξία της με έναν όμορφο δεκάρικο περί ενότητας.
Πάνω σε όλα αυτά θέλω να κάνω τα εξής σχόλια:
-πιστέυω ότι οι κομμουνιστές είναι απαισιόδοξοι άνθρωποι γιατί δεν είναι χοντρόπετσοι σαν τους άλλους και τους παίρνει από κάτω με τα στραβά που βλέπουν γύρω τους.
Επειδή όμως η επίσημη γραμμή είναι ότι είμαστε αισιόδοξοι ανασκευάζω: Οι κομμουνιστές είναι αισιόδοξοι άνθρωποι με αίσθηση του χιούμορ (λέμε τώρα). Και ξέρουν να εκτιμούν τέτοιες συνελεύσεις καθώς και το αυθεντικό κωμικό στοιχείο τέτοιων τοποθετήσεων.
Η αισιοδοξία μέρες που είναι ειδικά ξεχειλίζει από παντού. Κάτι ο ομπάμα, κάτι τα διψήφια συριζικά ποσοστά και η έδρα που έρχεται για τον ρινάλντι. Αυτό πια δεν είναι απλοί οιωνοί, είναι προεπαναστατική κατάσταση.
Στη θέση της κοπελιάς όμως θσ κρατούσα και μια πισινή να μην εκτεθώ. Γιατί η κολεγιά με τον συν είναι εύθραυστη και μπορεί να σπάσει (ειδικά αν δεν κάτσει η έδρα). Κι άντε να τρέχει μετά να ανασκευάζει όσα έλεγε πριν.
Για την ενότητα ειδικά η αισιοδοξία κυλάει στο αίμα, κοντεύει να σπάσει τα μηνίγγια μου. Κι αν είναι να το ξεφτιλίσουμε να το κάνουμε με στιλ και μέχρι τον πάτο.
Σύντροφοι, ας βάλουμε πιο ψηλά τον πήχη.
Γιατί αν όλα τα παιδιά της γης δίναν σφιχτά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ.
Και δεν είναι μακριά η μέρα που θα αγκαλιάσει το πρόβατο τον λύκο, ο λύκος την καθοδήγηση, η κρούπσκαγια τον στάλιν κι ο κούτβης τον αρχειομαρξιστή.
Εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και μπορώ να σου ζωγραφίσω τον κόσμο με τη φαντασία μου. Σαν τους παπάδες...
Εκτός απροόπτου όμως θα φύγω με τον καημό και την απορία.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί η κοε να συνεργάζεται με τροτσκιστές κάνοντας τον κινέζο (αρμονικά σαν την κοινωνία της κίνας δηλ) και να μη βρίσκεται με τους άλλους κινέζους του μι-λάμδα χώρου.
Πάντως όταν το θέμα πήγε στην κοε, η κοπέλα το πήρε πιο πατριωτικά από τις βολές στον σύριζα και εκδηλώθηκε. Στο τέλος ενωτικά απέσυρε το πλαίσιό της για να στηρίξει το αυτόνομο.
Που ήταν κι αυτό που πήρε τη συνέλευση τελικά.
Αλλάζουμε θεματική λοιπόν για να δούμε λιγάκι κι αυτούς.
Ο βασικός ομιλητής τους είχε τσατιστεί πολύ με το χρονοδιάγραμμα γιατί ήλπιζε να σπάσει το ρεκόρ του κάστρο στον οηε κι εμείς του κόψαμε το δρόμο προς τη δόξα.
Το ότι έσπασε την τοποθέτηση στα δύο και τη μισή την έκανε υπό μορφή ερωτήσεων δεν του απάλυνε τον πόνο.
Έτσι το έριξε στα πικρόχολα σχόλια ότι αυτός συνολικά δε θέλει ούτε τα 10 λεπτά που του αναλογούσαν κι ότι θα έκανε πολύ λιγότερη ώρα απ' ό,τι όλοι οι πανσπουδαστικάριοι μαζί.
Το είπε για πρώτη φορά στο πεντάλεπτο, άλλες δυο-τρεις μετά και στο τέλος κρατούσαμε καθυστερήσεις.
Το ύφος στην τελική δεν χρειαζόταν. Και 20λεπτο να μιλούσε κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Αλλά ήταν από τα συστατικά της επιτυχίας, δε μπορούσε να μην το έχει.
Ακούσαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Μεταξύ άλλων μια ανελέητη κριτική για το σύστημα που θέλει μαζική παραγωγή γιατί στηρίζεται στη μαζική κατανάλωση. Κάτι ειπώθηκε και για τα κέρδη, αλλά δεν ήταν το βασικό.
Κατά πως φαίνεται, το βασικό δεν είναι η εκμετάλλευση, το κέρδος, η αποξένωση έστω του εργάτη από τα μέσα παραγωγής.
Το ζήτημα βασικά είναι θέμα κουλτούρας κι εκλεπτυσμένου γούστου. Και αυτό το μαζική που χαρακτηρίζει την παραγωγή τους ενοχλεί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στο εν λόγω προτσές.
Το θέμα, λέει, είναι κυρίως πολιτικό. Σε αντίθεση πχ με τις δικές μας κνίτικες οικονομίστικες προσεγγίσεις.
Βέβαια στη συνέχεια κι ο ίδιος αναλώθηκε κυρίως στην ανάλυση του καπιταλισμού ως τρόπου παραγωγής. Κατά τα άλλα όμως εμείς είμαστε οι οικονομιστές. Αυτός το προσέγγισε πολιτικά...
Ο τύπος είχε καλό λέγειν (για λένιν πολύ αμφιβάλλω). Στο τέλος το αμφιθέατρο "ένιωσε" και τον χειροκρότησε. Ήξερε όμως γιατί;
Έχω βαρεθεί να βλέπω σε συνελεύσεις κόσμο που ενθουσιάζεται από τους ρήτορες, τη φιγούρα, από ένα χτύπημα στο χέρι, ή κάποιον με πέραση αλά μπογιό.
Ωραία τα είπε, σου λένε όλοι χειροκροτώντας.
Ναι, αλλά τι είπε; τους ρωτάς μετά.
Εντελώς παράλογη απαίτηση. Φυσικά και δε θυμούνται να το αναπαράγουν. Σιγά μην πρόσεξαν την ουσία.
Μεγαλώνοντας αυτό γίνεται στάση ζωής στους περισσότερους.
Σημασία δεν έχει να σκέφτεσαι μόνος σου (πόσο μάλλον να αντιδράσεις). Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα από σένα.
Σημασία έχει να βρεις κάποιον που να τα λέει ωραία και να εκφράσει τη σκέψη σου, αυτό που νιώθεις.
Δεν έχει σημασία να τα βάλεις με το σύστημα.
Σημασία έχει να βρεις έναν λαζόπουλο που να τους τα χώνει ωραία και να τον παραδέχεσαι.
Και να ξεθυμαίνεις...
Πριν το τέλος [πως] μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη. Αλλά εμείς είχαμε σκέτη φλυαρία.
Ένας άλλος από τους αυτόνομους (που όταν δυναμώσουν θα αυτοδιατεθούν πλήρως και θα γίνουν ανεξάρτητοι) έδωσε τροφή για σκέψη λέγοντας ότι δεν αποτελούν παράταξη, αλλά παρέμβαση.
Δίπλα μου καθόταν μια φίλη μου αυτόνομη από άλλη σχολή.
-Εσείς τι είστε; τη ρώτησα.
Σχήμα, παρέμβαση, πρωτοβουλία, ή παράταξη;
-Εμείς είμαστε μόρφωμα (sic), απάντησε.
Ναι ρε, αυτό είναι.
Α, εσείς είστε πιο γαμάτοι! Ε τότε εσάς θα ψηφίσω...
Όπως λέει και μια άλλη φίλη μου πολιτικάρια, εδώ περνάμε καλύτερα κι από δημόσια υπηρεσία.
Το αστείο είναι εσωτερικό δικό μας, δεν απαιτώ να κάνετε τον ίδιο συνειρμό και να γελάσατε.
Αν το κάνατε παρόλα αυτά, έχετε ανέβει αυτομάτως στην εκτίμησή μου.
Η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα αρνούνταν πεισματικά να πολιτογραφηθεί ως σύριζα στη συνείδηση του κόσμου της συνέλευσης.
Σωστά, αν δεν πουλήσει λίγo ανεξαρτησία και 4η ιουλίου πώς να τσιμπήσει ψήφους;
Μετά άρχισε το κόλπο με τους σχολιασμούς. Ο μπογιό ξέθαψε από το αρχείο μια φοβερή δήλωση του αλαβάνου όπου διαχωρίζει την κομμουνιστική αριστερά και περίπου μας την παραχωρεί (μιλ μερσί) και λέει ότι φιλοδοξία του σύριζα είναι να καλύψει τον υπόλοιπο χώρο της αριστεράς.
Η παραχώρηση ήταν πολύ ευγενική. Κι η ομολογία για τον μη κομμουνιστικό χαρακτήρα του χώρου που φιλοδοξεί να καλύψει σπάνιας ομορφιάς και αξίας.
Έλα όμως που στην κοε δηλώνουν (και είναι μέχρι αποδείξεως του εναντίου) κομμουνιστές.
Έχουν καταλήξει ότι δεν μπορούν να λέγονται κόμμα (πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος σε ποιο σημείο η ποσότητα μετατρέπεται διαλεκτικά σε ποιότητα κι εξελίσσεται σε κόμμα). Αλλά τον επιθετικό προσδιορισμό κομμουνιστικός τον έχουν δεμένο.
Μήπως θα έπρεπε να τους απασχολεί αντίστροφα το ζήτημα;
Στην αρχή η κοπελιά πιάστηκε από μια λεπτομέρεια και στην ουσία από τα μαλλιά της μπας και σωθεί.
Η δήλωση λέει ήταν από το 2002. Άρα δεν την απασχολεί γιατί τότε δεν ήταν στο σύριζα η κοε.
Έχει δίκιο. Το 2004 που μπήκε κι η κοε, ο σύριζα προέκυψε από παρθενογένεση. Καμία σχέση δεν είχε με αυτόν του 2002. Με αλαβάνο στο τιμόνι είχαμε στροφή στα αριστερά. Μπαίνοντας η κοε έτσι την είδε τουλάχιστον.
Ναι αλλά βγαίνοντας;
Γιατί έρχεται κι αυτό οσονούπω...
Αφού σταμάτησε να φωνάζει δε μ' αφορά, δε μ' αφορά πριν καν ακούσει τη δήλωση κι αφού έγινε με το καλό η ερώτηση κατάλαβε ότι χρειάζεται σοβαρή απάντηση.
Είπε λοιπόν ότι ως αριστερή είναι αισιόδοξη και πιστεύει ότι ο άνθρωπος κι ο αλαβάνος μπορούν να αλλάξουν. Κι έντυσε την αισιοδοξία της με έναν όμορφο δεκάρικο περί ενότητας.
Πάνω σε όλα αυτά θέλω να κάνω τα εξής σχόλια:
-πιστέυω ότι οι κομμουνιστές είναι απαισιόδοξοι άνθρωποι γιατί δεν είναι χοντρόπετσοι σαν τους άλλους και τους παίρνει από κάτω με τα στραβά που βλέπουν γύρω τους.
Επειδή όμως η επίσημη γραμμή είναι ότι είμαστε αισιόδοξοι ανασκευάζω: Οι κομμουνιστές είναι αισιόδοξοι άνθρωποι με αίσθηση του χιούμορ (λέμε τώρα). Και ξέρουν να εκτιμούν τέτοιες συνελεύσεις καθώς και το αυθεντικό κωμικό στοιχείο τέτοιων τοποθετήσεων.
Η αισιοδοξία μέρες που είναι ειδικά ξεχειλίζει από παντού. Κάτι ο ομπάμα, κάτι τα διψήφια συριζικά ποσοστά και η έδρα που έρχεται για τον ρινάλντι. Αυτό πια δεν είναι απλοί οιωνοί, είναι προεπαναστατική κατάσταση.
Στη θέση της κοπελιάς όμως θσ κρατούσα και μια πισινή να μην εκτεθώ. Γιατί η κολεγιά με τον συν είναι εύθραυστη και μπορεί να σπάσει (ειδικά αν δεν κάτσει η έδρα). Κι άντε να τρέχει μετά να ανασκευάζει όσα έλεγε πριν.
Για την ενότητα ειδικά η αισιοδοξία κυλάει στο αίμα, κοντεύει να σπάσει τα μηνίγγια μου. Κι αν είναι να το ξεφτιλίσουμε να το κάνουμε με στιλ και μέχρι τον πάτο.
Σύντροφοι, ας βάλουμε πιο ψηλά τον πήχη.
Γιατί αν όλα τα παιδιά της γης δίναν σφιχτά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ.
Και δεν είναι μακριά η μέρα που θα αγκαλιάσει το πρόβατο τον λύκο, ο λύκος την καθοδήγηση, η κρούπσκαγια τον στάλιν κι ο κούτβης τον αρχειομαρξιστή.
Εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και μπορώ να σου ζωγραφίσω τον κόσμο με τη φαντασία μου. Σαν τους παπάδες...
Εκτός απροόπτου όμως θα φύγω με τον καημό και την απορία.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί η κοε να συνεργάζεται με τροτσκιστές κάνοντας τον κινέζο (αρμονικά σαν την κοινωνία της κίνας δηλ) και να μη βρίσκεται με τους άλλους κινέζους του μι-λάμδα χώρου.
Πάντως όταν το θέμα πήγε στην κοε, η κοπέλα το πήρε πιο πατριωτικά από τις βολές στον σύριζα και εκδηλώθηκε. Στο τέλος ενωτικά απέσυρε το πλαίσιό της για να στηρίξει το αυτόνομο.
Που ήταν κι αυτό που πήρε τη συνέλευση τελικά.
Αλλάζουμε θεματική λοιπόν για να δούμε λιγάκι κι αυτούς.
Ο βασικός ομιλητής τους είχε τσατιστεί πολύ με το χρονοδιάγραμμα γιατί ήλπιζε να σπάσει το ρεκόρ του κάστρο στον οηε κι εμείς του κόψαμε το δρόμο προς τη δόξα.
Το ότι έσπασε την τοποθέτηση στα δύο και τη μισή την έκανε υπό μορφή ερωτήσεων δεν του απάλυνε τον πόνο.
Έτσι το έριξε στα πικρόχολα σχόλια ότι αυτός συνολικά δε θέλει ούτε τα 10 λεπτά που του αναλογούσαν κι ότι θα έκανε πολύ λιγότερη ώρα απ' ό,τι όλοι οι πανσπουδαστικάριοι μαζί.
Το είπε για πρώτη φορά στο πεντάλεπτο, άλλες δυο-τρεις μετά και στο τέλος κρατούσαμε καθυστερήσεις.
Το ύφος στην τελική δεν χρειαζόταν. Και 20λεπτο να μιλούσε κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Αλλά ήταν από τα συστατικά της επιτυχίας, δε μπορούσε να μην το έχει.
Ακούσαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Μεταξύ άλλων μια ανελέητη κριτική για το σύστημα που θέλει μαζική παραγωγή γιατί στηρίζεται στη μαζική κατανάλωση. Κάτι ειπώθηκε και για τα κέρδη, αλλά δεν ήταν το βασικό.
Κατά πως φαίνεται, το βασικό δεν είναι η εκμετάλλευση, το κέρδος, η αποξένωση έστω του εργάτη από τα μέσα παραγωγής.
Το ζήτημα βασικά είναι θέμα κουλτούρας κι εκλεπτυσμένου γούστου. Και αυτό το μαζική που χαρακτηρίζει την παραγωγή τους ενοχλεί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στο εν λόγω προτσές.
Το θέμα, λέει, είναι κυρίως πολιτικό. Σε αντίθεση πχ με τις δικές μας κνίτικες οικονομίστικες προσεγγίσεις.
Βέβαια στη συνέχεια κι ο ίδιος αναλώθηκε κυρίως στην ανάλυση του καπιταλισμού ως τρόπου παραγωγής. Κατά τα άλλα όμως εμείς είμαστε οι οικονομιστές. Αυτός το προσέγγισε πολιτικά...
Ο τύπος είχε καλό λέγειν (για λένιν πολύ αμφιβάλλω). Στο τέλος το αμφιθέατρο "ένιωσε" και τον χειροκρότησε. Ήξερε όμως γιατί;
Έχω βαρεθεί να βλέπω σε συνελεύσεις κόσμο που ενθουσιάζεται από τους ρήτορες, τη φιγούρα, από ένα χτύπημα στο χέρι, ή κάποιον με πέραση αλά μπογιό.
Ωραία τα είπε, σου λένε όλοι χειροκροτώντας.
Ναι, αλλά τι είπε; τους ρωτάς μετά.
Εντελώς παράλογη απαίτηση. Φυσικά και δε θυμούνται να το αναπαράγουν. Σιγά μην πρόσεξαν την ουσία.
Μεγαλώνοντας αυτό γίνεται στάση ζωής στους περισσότερους.
Σημασία δεν έχει να σκέφτεσαι μόνος σου (πόσο μάλλον να αντιδράσεις). Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα από σένα.
Σημασία έχει να βρεις κάποιον που να τα λέει ωραία και να εκφράσει τη σκέψη σου, αυτό που νιώθεις.
Δεν έχει σημασία να τα βάλεις με το σύστημα.
Σημασία έχει να βρεις έναν λαζόπουλο που να τους τα χώνει ωραία και να τον παραδέχεσαι.
Και να ξεθυμαίνεις...
Πριν το τέλος [πως] μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη. Αλλά εμείς είχαμε σκέτη φλυαρία.
Ένας άλλος από τους αυτόνομους (που όταν δυναμώσουν θα αυτοδιατεθούν πλήρως και θα γίνουν ανεξάρτητοι) έδωσε τροφή για σκέψη λέγοντας ότι δεν αποτελούν παράταξη, αλλά παρέμβαση.
Δίπλα μου καθόταν μια φίλη μου αυτόνομη από άλλη σχολή.
-Εσείς τι είστε; τη ρώτησα.
Σχήμα, παρέμβαση, πρωτοβουλία, ή παράταξη;
-Εμείς είμαστε μόρφωμα (sic), απάντησε.
Ναι ρε, αυτό είναι.
Α, εσείς είστε πιο γαμάτοι! Ε τότε εσάς θα ψηφίσω...
Όπως λέει και μια άλλη φίλη μου πολιτικάρια, εδώ περνάμε καλύτερα κι από δημόσια υπηρεσία.
Το αστείο είναι εσωτερικό δικό μας, δεν απαιτώ να κάνετε τον ίδιο συνειρμό και να γελάσατε.
Αν το κάνατε παρόλα αυτά, έχετε ανέβει αυτομάτως στην εκτίμησή μου.
Το είναι και το φαίνεσθαι
(ή αλλιώς εντυπώσεις από μια γενική συνέλευση #2
συνέχεια εκ του προηγούμενου...)
Η πασπ στο πολιτικό το παίζει αριστερά. Χαρντκορ.
Εμείς αλά μπογιό ανασύραμε από το αρχείο μια παλιά τους αφίσα για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Εκείνη την ιστορική επί σημίτη για το πολυτεχνείο. Όπου έχουν σβήσει με μοντάζ τα συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ.
Επειδή την είχαμε σε φωτοτυπία, οι πασπίτες ρώτησαν από πού είναι και μετά αμφισβήτησαν τη γνησιότητα.
Την κάνατε σε φότοσοπ, είπε ένας.
Ναι, αλλά άμα είναι να παιδιαρίζουμε τότε:
α. όποιος το λέει πρώτος είναι, και β. όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Ε, μα τι να του πεις τώρα...
Στη συνέχεια ο αρχιπασόκος έκανε επίθεση σε δαπ και κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων γιατί οι ευρωβουλευτές της νδ ψήφισαν υπέρ των κες σε μια ψηφοφορία στο ευρωκοινοβούλιο.
-Γιατί ρε αρχηγέ, του πασοκ τι κάναν δηλ; Αποχώρησαν;
Α, όλα κι όλα. Άλλο πασπ, άλλο πασοκ. Δε συμφωνούν πάντα.
Τα παιδιά της πασπ είχαν ένα σωρό παραδείγματα να μας πουν σχετικά. Επί ανδρέα είχαν διαφωνήσει για τη βιβλιοκάρτα. Επί σημίτη με τη μεταρρύθμιση αρσένη ήταν στους δρόμους. Και τώρα επί γιωργάκη διαφωνούν ξανά για το άρθρο 16.
Σκέτο πνεύμα αντιλογίας τα παιδιά της πασπ.
-Κοίτα να δεις συναγωνιστή πασόκε.
Έτσι όπως τα λες κι εμείς έχουμε μια άλφα αυτονομία. Κι ας μας λες πρόβατα μόλις γυρίσουμε την πλάτη μας.
Δε συμφωνούμε σε όλα με το κόμμα. Θυμάσαι που διαφωνήσαμε με τον τζανετάκη και φύγαμε μαζικά; Καμία σχέση βέβαια με τις δικές σου κραυγές για βρώμικο 89 και καθαρό ανδρέα.
Ή πάλι πρόπερσι τον μαϊούνη. Που οι κνίτες δεν θέλαμε καταλήψεις (όχι όλοι) κι ήρθε το κόμμα να αλλάξει τη γραμμή.
Γενικά έχουμε ευρείς ορίζοντες. Αλλά μας έχουν παρεξηγήσει.
Να, για παράδειγμα μας λένε σταλινικούς. Ενώ εμείς κάνουμε σκληρή κριτική σε αυτήν την περίοδο. Και για τις υπερβολές και για τους ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης. Άσε που ο στάλιν είχε γράψει ένα άρθρο για τον ίλιγγο της επιτυχίας, όπου προειδοποιούσε για τυχόν υπερβολές.
Αλλά δεν είμαστε σε θέση να μιλήσουμε ακόμα για όλα αυτά. Ψάχνουμε βιβλιογραφία, αλλά δε βρίσκουμε...
Εγώ λοιπόν τα καταλαβαίνω τα νέα παιδιά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί μένουν στο πασοκ άμα διαφωνούν σε τόσο πολλά και κεντρικά θέματα.
Τελικά σε αυτή την κοινωνία κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μέσα του όλοι κρύβουν ένα φλογερό ανεξάρτητο, επαναστατικό πνεύμα.
Οι πασπίτες δε συμφωνούν με το πασοκ, οι δαπίτες δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια (θέλουν μη κρατικά) κι η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα δεν έχει σχεση με το σύριζα ή είναι [σύριζα] από το 2004 και μετά.
Μα αν κανείς δεν τους στηρίζει, τότε πώς βγαίνουν κυβέρνηση και τα περνάνε όλα αυτά;
Τι διάολο μόνο εμείς είμαστε (μ-λ)κες και λέμε ότι είμαστε κκε;
Αλλά τι περιμένεις από κολλημένους δογματικούς;
Άμα δεν κολλήσουν μια ταμπέλα στον εαυτό τους και στους υπόλοιπους δε μπορούν.
Αρνούνται να σκεφτούν διαλεκτικά. Το είναι και το μη είναι ενιαία σε μια διαλεκτική ενότητα.
Το είναι πασόκ και το μη είναι πασόκ. Που συνθέτουν το περίφημο όλον πασοκ του μπένι.
Λοιπόν το αποφάσισα.
Αν είναι έτσι θα παίρνω κι εγώ σβάρνα τις συνελεύσεις και να το παίζω ανένταχτος αντικειμενικός. Και θα παίρνω το λόγο να λέω ότι αν και ακηδεμόνευτος και μη οργανωμένος, το πλαίσιο της πανσπουδαστικής με καλύπτει πολιτικά και βάζει σωστά όλα τα ζητήματα.
Στο κάτω-κάτω, την αλήθεια θα λέω.
(Συνεχίζεται...)
συνέχεια εκ του προηγούμενου...)
Η πασπ στο πολιτικό το παίζει αριστερά. Χαρντκορ.
Εμείς αλά μπογιό ανασύραμε από το αρχείο μια παλιά τους αφίσα για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Εκείνη την ιστορική επί σημίτη για το πολυτεχνείο. Όπου έχουν σβήσει με μοντάζ τα συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ.
Επειδή την είχαμε σε φωτοτυπία, οι πασπίτες ρώτησαν από πού είναι και μετά αμφισβήτησαν τη γνησιότητα.
Την κάνατε σε φότοσοπ, είπε ένας.
Ναι, αλλά άμα είναι να παιδιαρίζουμε τότε:
α. όποιος το λέει πρώτος είναι, και β. όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Ε, μα τι να του πεις τώρα...
Στη συνέχεια ο αρχιπασόκος έκανε επίθεση σε δαπ και κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων γιατί οι ευρωβουλευτές της νδ ψήφισαν υπέρ των κες σε μια ψηφοφορία στο ευρωκοινοβούλιο.
-Γιατί ρε αρχηγέ, του πασοκ τι κάναν δηλ; Αποχώρησαν;
Α, όλα κι όλα. Άλλο πασπ, άλλο πασοκ. Δε συμφωνούν πάντα.
Τα παιδιά της πασπ είχαν ένα σωρό παραδείγματα να μας πουν σχετικά. Επί ανδρέα είχαν διαφωνήσει για τη βιβλιοκάρτα. Επί σημίτη με τη μεταρρύθμιση αρσένη ήταν στους δρόμους. Και τώρα επί γιωργάκη διαφωνούν ξανά για το άρθρο 16.
Σκέτο πνεύμα αντιλογίας τα παιδιά της πασπ.
-Κοίτα να δεις συναγωνιστή πασόκε.
Έτσι όπως τα λες κι εμείς έχουμε μια άλφα αυτονομία. Κι ας μας λες πρόβατα μόλις γυρίσουμε την πλάτη μας.
Δε συμφωνούμε σε όλα με το κόμμα. Θυμάσαι που διαφωνήσαμε με τον τζανετάκη και φύγαμε μαζικά; Καμία σχέση βέβαια με τις δικές σου κραυγές για βρώμικο 89 και καθαρό ανδρέα.
Ή πάλι πρόπερσι τον μαϊούνη. Που οι κνίτες δεν θέλαμε καταλήψεις (όχι όλοι) κι ήρθε το κόμμα να αλλάξει τη γραμμή.
Γενικά έχουμε ευρείς ορίζοντες. Αλλά μας έχουν παρεξηγήσει.
Να, για παράδειγμα μας λένε σταλινικούς. Ενώ εμείς κάνουμε σκληρή κριτική σε αυτήν την περίοδο. Και για τις υπερβολές και για τους ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης. Άσε που ο στάλιν είχε γράψει ένα άρθρο για τον ίλιγγο της επιτυχίας, όπου προειδοποιούσε για τυχόν υπερβολές.
Αλλά δεν είμαστε σε θέση να μιλήσουμε ακόμα για όλα αυτά. Ψάχνουμε βιβλιογραφία, αλλά δε βρίσκουμε...
Εγώ λοιπόν τα καταλαβαίνω τα νέα παιδιά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί μένουν στο πασοκ άμα διαφωνούν σε τόσο πολλά και κεντρικά θέματα.
Τελικά σε αυτή την κοινωνία κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μέσα του όλοι κρύβουν ένα φλογερό ανεξάρτητο, επαναστατικό πνεύμα.
Οι πασπίτες δε συμφωνούν με το πασοκ, οι δαπίτες δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια (θέλουν μη κρατικά) κι η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα δεν έχει σχεση με το σύριζα ή είναι [σύριζα] από το 2004 και μετά.
Μα αν κανείς δεν τους στηρίζει, τότε πώς βγαίνουν κυβέρνηση και τα περνάνε όλα αυτά;
Τι διάολο μόνο εμείς είμαστε (μ-λ)κες και λέμε ότι είμαστε κκε;
Αλλά τι περιμένεις από κολλημένους δογματικούς;
Άμα δεν κολλήσουν μια ταμπέλα στον εαυτό τους και στους υπόλοιπους δε μπορούν.
Αρνούνται να σκεφτούν διαλεκτικά. Το είναι και το μη είναι ενιαία σε μια διαλεκτική ενότητα.
Το είναι πασόκ και το μη είναι πασόκ. Που συνθέτουν το περίφημο όλον πασοκ του μπένι.
Λοιπόν το αποφάσισα.
Αν είναι έτσι θα παίρνω κι εγώ σβάρνα τις συνελεύσεις και να το παίζω ανένταχτος αντικειμενικός. Και θα παίρνω το λόγο να λέω ότι αν και ακηδεμόνευτος και μη οργανωμένος, το πλαίσιο της πανσπουδαστικής με καλύπτει πολιτικά και βάζει σωστά όλα τα ζητήματα.
Στο κάτω-κάτω, την αλήθεια θα λέω.
(Συνεχίζεται...)
Εντυπώσεις από μια γενική συνέλευση
Απορώ γιατί ο κόσμος ξοδεύει ένα κάρο λεφτά για επιθεωρήσεις αμφιβόλου χιούμορ και ποιότητας για να γελάσει.
Τη στιγμή που οι φοιτητικές συνελεύσεις έχουν δωρεάν είσοδο και κρατούν περισσότερη ώρα. Και σε αντίθεση με τις επιθεωρήσεις έχουν αυθεντικά κωμικά ταλέντα.
Τις προάλλες πήγα στη συνέλευση των πολιτικών επιστημών και μ' έπιασε η νοσταλγία και το ανάθεμα.
Έφαγα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου με άγχος, συνδικαλιές και πολιτικό πολιτισμό (sic) μπας και πείσω κανά κόσμο. Αντί να κάτσω να το χαρώ ανέμελος, με καφρική -κατά το καφκική- διάθεση.
Να πηγαίνει ρε παιδί μου η κουβέντα στην ολυμπιακή πχ. Κι αντί να κάθομαι να εξηγώ γιατί χρειάζεται δημόσιος αερομεταφορέας κι ότι την ολυμπιακή δεν θα την ήθελαν οι ιδιώτες αν δεν δεν έβγαζε κέρδη, να το παίξω αλλιώς.
-Ποια είναι η θέση της πανσπουδαστικής;
-Εμείς λέμε να γίνει η ολυμπιακή Α3ΡΟΦΛΟΤ.
Τελεία. Σ΄όποιον αρέσει. Περνάμε ψήφισμα.
-Ναι αλλά με ποιο σκεπτικό;
-Γιατί ήταν γαμάτα κι ο κόσμος γούσταρε.
Ε, ναι μπορεί να μη μας ψηφίσει κανένας στο τέλος, αλλά αυτό γίνεται ούτως ή άλλως στις περισσότερες γσ.
Ενώ έτσι τουλάχιστον διασκεδάζουμε. Άσε που έχουμε τα πιο προωθημένα αιτήματα. Τι να μας πει ο ναρίτης με τα 1500 και το 30ωρο μπροστά στην Α3ΡΟΦΛΟΤ.
Αυτή τη φορά πήγαμε στη συνέλευση συμβατικά.
Οργανωμένοι με αρχείο από δηλώσεις και αφίσες αλά μπογιόπουλος. Αλλά χωρίς την πέρασή του στο γυναικείο κοινό για να πάρουμε και τη συνέλευση.
Χάρη στο αρχείο πάντως κάναμε καλές ερωτήσεις.
Οι ερωτήσεις βέβαια είναι πάντα μια πικραμένη υπόθεση.
Όποιος δεν πρόλαβε να πει όσα ήθελε στην τοποθέτηση βγάζει τα απωθημένα του με μια ερώτηση-τοποθέτηση. Όπου το ερωτηματικό στρίβει κάπου λάθος στη γωνία και στο τέλος χάνεται.
Ένας σύντροφος σε ερώτησή του άρχισε να λέει -αν θυμάμαι καλά- για τα κες, οπότε σε μια αποστροφή του πετάει το κορυφαίο: τσουπ! να σου η ιδιωτική παιδεία.
Αυτό ήταν ολοφάνερα τοποθέτηση.
Για να μη δώσει δικαιώματα ο σφος έπρεπε να το επαναδιατυπώσει με τη σωστή σύνταξη και με τόνο ερωτηματικό:
-Να σου η ιδιωτική παιδεία, τσου-ουπ;
Με την ερωτηματική λέξη τσουπ στο τέλος και μακρόσυρτη.
Το ξέρω, καίγομαι (μα εσύ με κες όλα τα καις). Αλλά αν το ακούγατε σε ζωντανή μετάδοση μπορεί να γελούσατε κι εσείς.
Για να αποφεύγεις το τυπικό κώλυμα υπάρχει το εξής κόλπο.
Λες εσύ τα δικά σου, λες-λες και στο τέλος αντί για ερώτηση ζητάς από τον άλλο να σου σχολιάσει όσα είπες.
Μεγαλοφυές!
Με αυτόν τον τρόπο στην πράξη ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει.
Να πάω πχ εγώ και να ρωτήσω τον δαπίτη:
"Ο ένγκελς έγραψε στο αντι-ντίρινγκ για το μισο-κράτος τύπου κομμούνας. Ο λένιν είχε πει ότι η μόνη λύση είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Ο στάλιν είπε στα ζητήματα λενινισμού ότι η λαοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την δικτατορία του προλεταριάτου (αλλά εκεί που πρέπει δεν τον ακούμε). Ο τρότσκι είχε τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης, ενώ ο μπουχάριν είπε το περίφημο "πλουτίστε" προς τους κουλάκους.
Σχολίασέ το μου σε παρακαλώ..."
Τρέλα μας πουλάς ρε απολίθωμα; θα πουν κάποιοι.
Κοιτάχτε να δείτε.
Στον πολιτικό λόγο μπορείς να ασκήσεις πολεμική με τα ίδια όπλα. Στο -ντεμέκ- απολιτίκ της δαπ όμως με τι όπλα να πας; Με αντισυλληπτικά λάιφ στάιλ;
Με συμβατικά όπλα δουλειά δε γίνεται. Και πυρηνικά από το 91 που μας τελείωσε η σοβιετία δεν έχουμε. Μας μένει μόνο η λδ της κίνας.
Οπότε...
Ένα παράδειγμα από την ταξική πάλη.
Τις προάλλες στο ίδιο τμήμα είχαν δ.σ. για τον σύλλογο και τις πολιτιστικές του ομάδες που δεν έβρισκαν τοίχο για τις αφίσες τους. Τους είχαν πιάσει όλες οι παρατάξεις. Έτσι κατέβασαν ψήφισμα.
Είναι μεγάλη κουβέντα: α. γιατί να αφήνουμε να καπελώνουν οι αυτόνομοι τα στέκια και τις ομάδες β. η βαρύγδουπη αιτολόγηση της αρνητικής μας ψήφου με άξονες το άσυλο και την ελευθερία έκφρασης γ. το αν έχουν δίκιο οι αυτόνομοι ειδικά και το πόσο γιούχου είναι γενικότερα.
Αλλά την προσπερνάμε με βαριά καρδιά για να πάμε στη φοβερή τεκμηρίωση της αρνητικής ψήφου της δαπ.
Όλοι είχαν μια δικαιολόγηση ψήφου. Εμείς τη βαρύγδουπη με το άσυλο, η αρεν και έτσι και γιουβέτσι για το λευκό της, η πασπ και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα για το κατά της.
Αυτά καταγράφηκαν και στα πρακτικά.
Όπου για τη δαπ μπορούσε να διαβάσει κανείς:
ψήφος: άκυρο. αιτιολόγηση: - (κι ολογράφως: παύλα)
Δαπ, γιατί έτσι σας αρέσει...
Στη συνέλευση πάντως ο σφος με τις ερωτήσεις και τα αρχ...εία του μπογιόπουλου συνέχισε απτόητος.
Ένας δαπίτης με ροζ μπλούζα είπε κάτι για την κατάρρευση των τραπεζών και την περεστρόικα του μεγάλου μεταρρυθμιστή καραμανλή με τα 28 δις.
Οπότε ο δικός μας κάνει ρελάνς και του λέει ότι εμείς θέλουμε να καταρρεύσει (ανατραπεί βασικά) αυτό το σύστημα και παλεύουμε για λαϊκή εξουσία.
Έλα όμως που πρέπει να καταλήξει σε ερώτηση.
Η οποία έρχεται στο τέλος σαν κερασάκι:
"Εσύ φοβάσαι τη λαϊκή εξουσία";
Αυτό είναι, του την είπαμε.
Ο δαπίτης στο τέλος της απάντησης κάπως το γύρισε και είπε ότι κάθε άλλο παρά φοβάται τη λαϊκή κυριαρχία.
Που από τότε που την έπιασε στο στόμα του ο ανδρίκος ξεχείλωσε σαν έννοια και τα χωράει όλα (και δαπίτες ακόμα).
Όπως έλεγε κι ο πατέρας του εξάλλου: και στη λαοκρατία πιστεύουμε...
Ναι μωρέ, γιατί όχι, καλό ακούγεται...
Όλοι εξοργίζονται με όσα χαριτωμένα πετάει η δαπ σε συνελεύσεις και οι μισοί τουλάχιστον πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν μια καίρια ερώτηση που θα αποστομώσει την πλάση όλη.
Αλλά αυτό το τελευταίο ειδικά είναι μάταιο να το πιστεύεις για τους δαπίτες.
Οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι χοντρόπετσοι. Κατευθείαν για το πρες ρουμ.
Όταν τους φτύνουν ανοίγουν ομπρέλα. Δεν απαντούν σε ερωτήσεις-τοποθετήσεις. Και βασικά έχουν απαντήσει ήδη σε αυτή την ερώτηση.
Τους έγινε πχ ερώτηση να πουν κάποια θέση τους που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση.
Να έχουμε φυλλάδιο, τα γράφουμε αναλυτικά, η απάντηση.
-Μα δε θέλω το φυλλάδιο, θέλω εσύ να μου πεις κάποια πρότασή σας που να υιοθετήθηκε.
Τι το 'θελε και επέμεινε;
Στο τέλος αντί για απάντηση μας έδωσαν δυο τσούπρες το ιλουστρασιόν φυλλάδιο της δαπάρας (που στο εξής θα μας στέλνει τις απαντήσεις της με δελτία τύπου). Πολύτιμος σύντροφος για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται...
Μην τους αδικείτε όμως.
Αυτό το πάρε διάβασε, αυτές είναι οι θέσεις μας δείχνει για όποιον το λέει ότι είναι ο πρώτος που χρειάζεται να διαβάσει αυτές τις θέσεις. Είτε γιατί δεν τις ξέρει, είτε γιατί δεν μπορεί να τις αναπαράγει.
Κι αυτό δυστυχώς δεν το κάνουν μόνο οι δαπίτες...
Είναι σε αυτό το στάδιο με τις ερωτήσεις και τα χρονοδιαγράμματα που καλούμαστε να απαντήσουμε με πολιτικό κριτήριο σε κρίσιμα ζητήματα για το κίνημα.
Τι ακριβώς σημαίνει το δέκα λεπτά για ερωτήσεις μετά από κάθε τοποθέτηση;
Δέκα λεπτά συνολικά για ερωτο-απαντήσεις; Δέκα λεπτά για κάθε απάντηση; Ή ότι δέκα λεπτά μπορεί να είναι και η κάθε ερώτηση-τοποθέτηση κι άλλα δέκα η απάντηση;
Εμείς πώς απαντάμε σε αυτό από μαρξιστική σκοπιά;
Συνάδελφοι, τις διαδικασίες...
(Συνεχίζεται...)
Τη στιγμή που οι φοιτητικές συνελεύσεις έχουν δωρεάν είσοδο και κρατούν περισσότερη ώρα. Και σε αντίθεση με τις επιθεωρήσεις έχουν αυθεντικά κωμικά ταλέντα.
Τις προάλλες πήγα στη συνέλευση των πολιτικών επιστημών και μ' έπιασε η νοσταλγία και το ανάθεμα.
Έφαγα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου με άγχος, συνδικαλιές και πολιτικό πολιτισμό (sic) μπας και πείσω κανά κόσμο. Αντί να κάτσω να το χαρώ ανέμελος, με καφρική -κατά το καφκική- διάθεση.
Να πηγαίνει ρε παιδί μου η κουβέντα στην ολυμπιακή πχ. Κι αντί να κάθομαι να εξηγώ γιατί χρειάζεται δημόσιος αερομεταφορέας κι ότι την ολυμπιακή δεν θα την ήθελαν οι ιδιώτες αν δεν δεν έβγαζε κέρδη, να το παίξω αλλιώς.
-Ποια είναι η θέση της πανσπουδαστικής;
-Εμείς λέμε να γίνει η ολυμπιακή Α3ΡΟΦΛΟΤ.
Τελεία. Σ΄όποιον αρέσει. Περνάμε ψήφισμα.
-Ναι αλλά με ποιο σκεπτικό;
-Γιατί ήταν γαμάτα κι ο κόσμος γούσταρε.
Ε, ναι μπορεί να μη μας ψηφίσει κανένας στο τέλος, αλλά αυτό γίνεται ούτως ή άλλως στις περισσότερες γσ.
Ενώ έτσι τουλάχιστον διασκεδάζουμε. Άσε που έχουμε τα πιο προωθημένα αιτήματα. Τι να μας πει ο ναρίτης με τα 1500 και το 30ωρο μπροστά στην Α3ΡΟΦΛΟΤ.
Αυτή τη φορά πήγαμε στη συνέλευση συμβατικά.
Οργανωμένοι με αρχείο από δηλώσεις και αφίσες αλά μπογιόπουλος. Αλλά χωρίς την πέρασή του στο γυναικείο κοινό για να πάρουμε και τη συνέλευση.
Χάρη στο αρχείο πάντως κάναμε καλές ερωτήσεις.
Οι ερωτήσεις βέβαια είναι πάντα μια πικραμένη υπόθεση.
Όποιος δεν πρόλαβε να πει όσα ήθελε στην τοποθέτηση βγάζει τα απωθημένα του με μια ερώτηση-τοποθέτηση. Όπου το ερωτηματικό στρίβει κάπου λάθος στη γωνία και στο τέλος χάνεται.
Ένας σύντροφος σε ερώτησή του άρχισε να λέει -αν θυμάμαι καλά- για τα κες, οπότε σε μια αποστροφή του πετάει το κορυφαίο: τσουπ! να σου η ιδιωτική παιδεία.
Αυτό ήταν ολοφάνερα τοποθέτηση.
Για να μη δώσει δικαιώματα ο σφος έπρεπε να το επαναδιατυπώσει με τη σωστή σύνταξη και με τόνο ερωτηματικό:
-Να σου η ιδιωτική παιδεία, τσου-ουπ;
Με την ερωτηματική λέξη τσουπ στο τέλος και μακρόσυρτη.
Το ξέρω, καίγομαι (μα εσύ με κες όλα τα καις). Αλλά αν το ακούγατε σε ζωντανή μετάδοση μπορεί να γελούσατε κι εσείς.
Για να αποφεύγεις το τυπικό κώλυμα υπάρχει το εξής κόλπο.
Λες εσύ τα δικά σου, λες-λες και στο τέλος αντί για ερώτηση ζητάς από τον άλλο να σου σχολιάσει όσα είπες.
Μεγαλοφυές!
Με αυτόν τον τρόπο στην πράξη ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει.
Να πάω πχ εγώ και να ρωτήσω τον δαπίτη:
"Ο ένγκελς έγραψε στο αντι-ντίρινγκ για το μισο-κράτος τύπου κομμούνας. Ο λένιν είχε πει ότι η μόνη λύση είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Ο στάλιν είπε στα ζητήματα λενινισμού ότι η λαοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την δικτατορία του προλεταριάτου (αλλά εκεί που πρέπει δεν τον ακούμε). Ο τρότσκι είχε τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης, ενώ ο μπουχάριν είπε το περίφημο "πλουτίστε" προς τους κουλάκους.
Σχολίασέ το μου σε παρακαλώ..."
Τρέλα μας πουλάς ρε απολίθωμα; θα πουν κάποιοι.
Κοιτάχτε να δείτε.
Στον πολιτικό λόγο μπορείς να ασκήσεις πολεμική με τα ίδια όπλα. Στο -ντεμέκ- απολιτίκ της δαπ όμως με τι όπλα να πας; Με αντισυλληπτικά λάιφ στάιλ;
Με συμβατικά όπλα δουλειά δε γίνεται. Και πυρηνικά από το 91 που μας τελείωσε η σοβιετία δεν έχουμε. Μας μένει μόνο η λδ της κίνας.
Οπότε...
Ένα παράδειγμα από την ταξική πάλη.
Τις προάλλες στο ίδιο τμήμα είχαν δ.σ. για τον σύλλογο και τις πολιτιστικές του ομάδες που δεν έβρισκαν τοίχο για τις αφίσες τους. Τους είχαν πιάσει όλες οι παρατάξεις. Έτσι κατέβασαν ψήφισμα.
Είναι μεγάλη κουβέντα: α. γιατί να αφήνουμε να καπελώνουν οι αυτόνομοι τα στέκια και τις ομάδες β. η βαρύγδουπη αιτολόγηση της αρνητικής μας ψήφου με άξονες το άσυλο και την ελευθερία έκφρασης γ. το αν έχουν δίκιο οι αυτόνομοι ειδικά και το πόσο γιούχου είναι γενικότερα.
Αλλά την προσπερνάμε με βαριά καρδιά για να πάμε στη φοβερή τεκμηρίωση της αρνητικής ψήφου της δαπ.
Όλοι είχαν μια δικαιολόγηση ψήφου. Εμείς τη βαρύγδουπη με το άσυλο, η αρεν και έτσι και γιουβέτσι για το λευκό της, η πασπ και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα για το κατά της.
Αυτά καταγράφηκαν και στα πρακτικά.
Όπου για τη δαπ μπορούσε να διαβάσει κανείς:
ψήφος: άκυρο. αιτιολόγηση: - (κι ολογράφως: παύλα)
Δαπ, γιατί έτσι σας αρέσει...
Στη συνέλευση πάντως ο σφος με τις ερωτήσεις και τα αρχ...εία του μπογιόπουλου συνέχισε απτόητος.
Ένας δαπίτης με ροζ μπλούζα είπε κάτι για την κατάρρευση των τραπεζών και την περεστρόικα του μεγάλου μεταρρυθμιστή καραμανλή με τα 28 δις.
Οπότε ο δικός μας κάνει ρελάνς και του λέει ότι εμείς θέλουμε να καταρρεύσει (ανατραπεί βασικά) αυτό το σύστημα και παλεύουμε για λαϊκή εξουσία.
Έλα όμως που πρέπει να καταλήξει σε ερώτηση.
Η οποία έρχεται στο τέλος σαν κερασάκι:
"Εσύ φοβάσαι τη λαϊκή εξουσία";
Αυτό είναι, του την είπαμε.
Ο δαπίτης στο τέλος της απάντησης κάπως το γύρισε και είπε ότι κάθε άλλο παρά φοβάται τη λαϊκή κυριαρχία.
Που από τότε που την έπιασε στο στόμα του ο ανδρίκος ξεχείλωσε σαν έννοια και τα χωράει όλα (και δαπίτες ακόμα).
Όπως έλεγε κι ο πατέρας του εξάλλου: και στη λαοκρατία πιστεύουμε...
Ναι μωρέ, γιατί όχι, καλό ακούγεται...
Όλοι εξοργίζονται με όσα χαριτωμένα πετάει η δαπ σε συνελεύσεις και οι μισοί τουλάχιστον πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν μια καίρια ερώτηση που θα αποστομώσει την πλάση όλη.
Αλλά αυτό το τελευταίο ειδικά είναι μάταιο να το πιστεύεις για τους δαπίτες.
Οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι χοντρόπετσοι. Κατευθείαν για το πρες ρουμ.
Όταν τους φτύνουν ανοίγουν ομπρέλα. Δεν απαντούν σε ερωτήσεις-τοποθετήσεις. Και βασικά έχουν απαντήσει ήδη σε αυτή την ερώτηση.
Τους έγινε πχ ερώτηση να πουν κάποια θέση τους που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση.
Να έχουμε φυλλάδιο, τα γράφουμε αναλυτικά, η απάντηση.
-Μα δε θέλω το φυλλάδιο, θέλω εσύ να μου πεις κάποια πρότασή σας που να υιοθετήθηκε.
Τι το 'θελε και επέμεινε;
Στο τέλος αντί για απάντηση μας έδωσαν δυο τσούπρες το ιλουστρασιόν φυλλάδιο της δαπάρας (που στο εξής θα μας στέλνει τις απαντήσεις της με δελτία τύπου). Πολύτιμος σύντροφος για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται...
Μην τους αδικείτε όμως.
Αυτό το πάρε διάβασε, αυτές είναι οι θέσεις μας δείχνει για όποιον το λέει ότι είναι ο πρώτος που χρειάζεται να διαβάσει αυτές τις θέσεις. Είτε γιατί δεν τις ξέρει, είτε γιατί δεν μπορεί να τις αναπαράγει.
Κι αυτό δυστυχώς δεν το κάνουν μόνο οι δαπίτες...
Είναι σε αυτό το στάδιο με τις ερωτήσεις και τα χρονοδιαγράμματα που καλούμαστε να απαντήσουμε με πολιτικό κριτήριο σε κρίσιμα ζητήματα για το κίνημα.
Τι ακριβώς σημαίνει το δέκα λεπτά για ερωτήσεις μετά από κάθε τοποθέτηση;
Δέκα λεπτά συνολικά για ερωτο-απαντήσεις; Δέκα λεπτά για κάθε απάντηση; Ή ότι δέκα λεπτά μπορεί να είναι και η κάθε ερώτηση-τοποθέτηση κι άλλα δέκα η απάντηση;
Εμείς πώς απαντάμε σε αυτό από μαρξιστική σκοπιά;
Συνάδελφοι, τις διαδικασίες...
(Συνεχίζεται...)
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Η προσφορά των κομμουνιστών
(Ή αλλιώς εντυπώσεις από μια εκδήλωση στο πολυτεχνείο για την προσφορά των κομμουνιστών στον αντιδικτατορικό αγώνα).
Οι σύντροφοι που μίλησαν ήταν τρεις.
Ο ένας ήταν παλαίμαχος αγωνιστής, ο άλλος κομματικό στέλεχος κι ο τρίτος ήταν ο σαχίνης, που όταν έγινε η χούντα ήταν μόλις 19 χρονών και ήταν ο βενιαμίν της αντίστασης.
Άπαντες έζησαν τα βασανιστήρια της ασφάλειας, κάποιοι από αυτούς και ξερονήσια.
Εδώ δεν επιχειρώ συνολική κριτική. Πιάνομαι απλώς από κάποιες αποστροφές των όσων είπαν και καταγράφω δικές μου σκέψεις και συνειρμούς.
Στο επίκεντρο βρέθηκε φυσιολογικά η 12η ολομέλεια που έγινε εν μέσω δικτατορίας και οδήγησε στη διάσπαση.
Υπήρχαν διαμορφωμένες δύο ομάδες στην κεντρική επιτροπή, λέει ο ένας σύντροφος. Όχι από το 68. Από το 58 ήδη (που διαλύθηκαν οι παράνομες κομματικές οργανώσεις) και πιο πριν ακόμα.
Έχει δίκιο, πρέπει να πάμε και πριν από το 58.
Αλλά αν πάμε πιο πριν πρέπει να μιλησουμε και για την τασκένδη. Να πούμε και για την καθαίρεση του ζαχαριάδη. Αλλιώς λέμε μισές αλήθειες.
Έτσι δεν είναι σύντροφε;
Ακολούθησε μια αντικειμενική περιγραφή των δύο ομάδων.
Από τη μια ήταν η συνεπής πλευρά που έμενε πιστή στην μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, που ήθελε δυνατό κι αυτοτελές κομμουνιστικό κόμμα και πάλευε για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Ενώ από την άλλη ήταν οι οπορτουνιστές που ήθελαν υποταγή στα κελεύσματα της αστικής τάξης και της σοσιαλδημοκρατίας.
Για ομάδες μιλούσε, οπαδική περιγραφή έκανε...
Βαριές κουβέντες για οργανωμένα κέντρα, συνειδητούς αντεπαναστάτες κτλ τα αποφεύγω εξισου συνειδητά.
Ούτε ως υλιστική ιστορική εξήγηση στέκουν, ούτε μου αρέσει να φορτώνω ελαφρά τη καρδία τέτοιες κατηγορίες σε άτομα που αγωνίστηκαν σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από όσο εμείς τώρα.
Εξάλλου, αυτές ακριβώς οι δύσκολες συνθήκες εξηγούν πολλά πράγματα.
Πρωτόγνωρες οι συνθήκες, πρωτόγνωρα και τα προβλήματα.
Λογικό ως ένα βαθμό να υπάρξουν διαφορετικές εκτιμήσεις πάνω στο τι να κάνουμε. Λογικό να είναι και κάποιες πολιτικά λάθος.
Αλλά όλες έχουν μια βάση.
Κι αυτή η βάση δεν είναι η προδοσία.
Πολιτικά βέβαια μπορεί να σταθεί κριτική και μάλιστα σκληρή.
Κανείς όμως δεν θα 'ρθει να σου πει "γεια σας, είμαστε η οπορτουνιστική πτέρυγα που ήθελε υποταγή στα κελεύσματα των αστών". Ούτε θα συστηθεί ως "υποστηρικτής των οπορτουνιστών σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης που ήθελαν τη διάλυση του κόμματος, την καλημέρα μου" για να τον αναγνωρίσεις.
Όποιος πάει με αυτά τα μυαλά θα σκοντάψει στο πρώτο κιόλας βήμα που θα κάνει έξω από τον μικρόκοσμό του. Και σε μια πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να εκτεθεί.
Αν η εκδήλωση σήμερα έγινε για να μάθουμε κάτι, αυτό που χρειάζεται είναι να εξοπλιστούμε με γνώση κι επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς.
Λίγο αργότερα ο σαχίνης έκανε μια ειρωνεία για το σύνθημα σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο:
Λες κι εμείς εδώ πέρα έχουμε δυο κεφάλια, είκοσι μάτια, επτά χέρια κτλ.
Κι ένα μουστάκι θα πρόσθετα εγώ.
Που ο σαχίνης μια φορά το έχει.
Ο δεύτερος σύντροφος θυμήθηκε τους πάλαι ποτέ συντρόφους του από το γραφείο εσωτερικού κι άρχισε να τους απαριθμεί έναν-έναν:
κύρκος, παρτσαλίδης, ηλίου (κι όχι ηλιού), τσίπρας...
Το τι "γέλια" κάναμε...
Θα μπορούσε να πει κι αλαβάνο και δραγασάκη.
Αλλά αυτοί δεν έφυγαν το 68, ήταν μαζί μας.
Συνήθως αναρωτιέμαι με ποιους είμαστε (λατρεμένη εσωτερική αναζήτηση). Αν και κατά βάθος ξέρω.
Εδώ όμως σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Αυτοί με ποιους είναι;
Με εμάς τους δογματικούς ή με τους αναθεωρητές;
Τι ακριβώς λένε για το 68 και τη 12η ολομέλεια;
Ανοίγουν κουβέντες για αυτή την περίοδο;
Ή το αποφεύγουν όπως ο στάλιν το νόμο της αξίας;
Αν οι αστοί τύπου ανδριανόπουλου είναι σε σύγχυση μετά την κρίση και τον σωτήριο για τις τράπεζες κρατισμό, εμείς τι να πούμε;
Έχουμε παραδοσιακά τον πιο συνειδητοποιημένο, αλλά και τον πιο μπερδεμένο κόσμο. Μακράν του δεύτερου...
Ο παλαίμαχος σύντροφος είπε πολλά από μνήμης, χωρίς σκονάκι με σημειώσεις. Αλλά σε κάποια φάση η μνήμη του τον πρόδωσε. Και σταμάτησε.
Είχα κι άλλα να πω, μπορεί να ξαναπάρω το λόγο αργότερα.
Ευτυχώς που δεν ήμασταν σε όργανο να του την πει κανείς για τις διαδικασίες.
Συγκίνηση για τον σύντροφο.
Και στο καπάκι για να καλυφτεί το κενό ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσαν οι κομμουνιστές.
Ναι αλλά ξεχνάν καμιά φορά.
Η εύκολη κακία είναι να πεις ου γαρ έρχεται μόνον.
Το κενό μνήμης όμως παίζει να μην οφείλεται μόνο στο γήρας. Αλλά και στο ξύλο που έφαγε από τους χουντικούς.
Κι αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.
Αυτό το λυγίζω πάντως έχει σημαδέψει γενιές και γενιές.
Δεν βγήκε τυχαία ο τίτλος Ο αλύγιστος στο μυθιστόρημα του κοτζιά.
Ούτε είναι τυχαία η κλισέ επίσημη απάντηση για όσους αποχωρούν ή διαγράφονται: δεν άντεξαν στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης και λύγισαν.
Λύγισα κι εγώ με τη σειρά μου. Κι έγινα ένας από αυτούς.
Στατιστικό στοιχείο. Και ντάνος λυγίζος...
Στο τέλος ο δεύτερος σύντροφος έκλεισε με μια ωραία φράση, συμβουλή και δίδαγμα για τους νεότερους.
Όσοι μπαίνετε στο κόμμα πρέπει να φιλοδοξείτε να μείνετε σε αυτό μέχρι τέλους.
Σωστά τα λες σύντροφε. Δεν γίνεσαι από καπρίτσιο κομμουνιστής. Να κοιμηθείς τέτοιος κάποια νύχτα και να ξυπνήσεις κάτι άλλο το επόμενο πρωί. Είναι επιλογή και στάση ζωής.
Καλά τα λες σύντροφε.
Μια προσθήκη μόνο.
Πρέπει και το κόμμα να φιλοδοξεί να σε κρατήσει μέχρι τέλους.
Στην τελική, μιας και μιλάμε για την προσφορά των κομμουνιστών στον αντιδικτατορικό αγώνα ας θυμηθούμε τον κώστα κάππο.
Που κι εκτός κόμματος όταν ήταν έλεγε: από το κκε δεν έφυγα ποτέ.
Τι τραγική ειρωνεία θα ήταν για αυτόν η συμβουλή στο τέλος, ε;
Οι συνειρμοί σκεπάστηκαν από το χειροκρότημα. Οι ομιλητές είχαν τελειώσει.
Ωραία, τώρα θα πάμε και στα ερωτήματα, σκέφτηκα.
"Σύντροφοι και φίλοι, ακολουθεί συναυλία στο φουαγιέ με το συγκρότημα της κνε... (...)".
Έτσι μπράβο ρε παιδιά, να γίνει και λίγος διάλογος.
Και του χρόνου σύντροφοι...
Οι σύντροφοι που μίλησαν ήταν τρεις.
Ο ένας ήταν παλαίμαχος αγωνιστής, ο άλλος κομματικό στέλεχος κι ο τρίτος ήταν ο σαχίνης, που όταν έγινε η χούντα ήταν μόλις 19 χρονών και ήταν ο βενιαμίν της αντίστασης.
Άπαντες έζησαν τα βασανιστήρια της ασφάλειας, κάποιοι από αυτούς και ξερονήσια.
Εδώ δεν επιχειρώ συνολική κριτική. Πιάνομαι απλώς από κάποιες αποστροφές των όσων είπαν και καταγράφω δικές μου σκέψεις και συνειρμούς.
Στο επίκεντρο βρέθηκε φυσιολογικά η 12η ολομέλεια που έγινε εν μέσω δικτατορίας και οδήγησε στη διάσπαση.
Υπήρχαν διαμορφωμένες δύο ομάδες στην κεντρική επιτροπή, λέει ο ένας σύντροφος. Όχι από το 68. Από το 58 ήδη (που διαλύθηκαν οι παράνομες κομματικές οργανώσεις) και πιο πριν ακόμα.
Έχει δίκιο, πρέπει να πάμε και πριν από το 58.
Αλλά αν πάμε πιο πριν πρέπει να μιλησουμε και για την τασκένδη. Να πούμε και για την καθαίρεση του ζαχαριάδη. Αλλιώς λέμε μισές αλήθειες.
Έτσι δεν είναι σύντροφε;
Ακολούθησε μια αντικειμενική περιγραφή των δύο ομάδων.
Από τη μια ήταν η συνεπής πλευρά που έμενε πιστή στην μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, που ήθελε δυνατό κι αυτοτελές κομμουνιστικό κόμμα και πάλευε για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Ενώ από την άλλη ήταν οι οπορτουνιστές που ήθελαν υποταγή στα κελεύσματα της αστικής τάξης και της σοσιαλδημοκρατίας.
Για ομάδες μιλούσε, οπαδική περιγραφή έκανε...
Βαριές κουβέντες για οργανωμένα κέντρα, συνειδητούς αντεπαναστάτες κτλ τα αποφεύγω εξισου συνειδητά.
Ούτε ως υλιστική ιστορική εξήγηση στέκουν, ούτε μου αρέσει να φορτώνω ελαφρά τη καρδία τέτοιες κατηγορίες σε άτομα που αγωνίστηκαν σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από όσο εμείς τώρα.
Εξάλλου, αυτές ακριβώς οι δύσκολες συνθήκες εξηγούν πολλά πράγματα.
Πρωτόγνωρες οι συνθήκες, πρωτόγνωρα και τα προβλήματα.
Λογικό ως ένα βαθμό να υπάρξουν διαφορετικές εκτιμήσεις πάνω στο τι να κάνουμε. Λογικό να είναι και κάποιες πολιτικά λάθος.
Αλλά όλες έχουν μια βάση.
Κι αυτή η βάση δεν είναι η προδοσία.
Πολιτικά βέβαια μπορεί να σταθεί κριτική και μάλιστα σκληρή.
Κανείς όμως δεν θα 'ρθει να σου πει "γεια σας, είμαστε η οπορτουνιστική πτέρυγα που ήθελε υποταγή στα κελεύσματα των αστών". Ούτε θα συστηθεί ως "υποστηρικτής των οπορτουνιστών σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης που ήθελαν τη διάλυση του κόμματος, την καλημέρα μου" για να τον αναγνωρίσεις.
Όποιος πάει με αυτά τα μυαλά θα σκοντάψει στο πρώτο κιόλας βήμα που θα κάνει έξω από τον μικρόκοσμό του. Και σε μια πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να εκτεθεί.
Αν η εκδήλωση σήμερα έγινε για να μάθουμε κάτι, αυτό που χρειάζεται είναι να εξοπλιστούμε με γνώση κι επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς.
Λίγο αργότερα ο σαχίνης έκανε μια ειρωνεία για το σύνθημα σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο:
Λες κι εμείς εδώ πέρα έχουμε δυο κεφάλια, είκοσι μάτια, επτά χέρια κτλ.
Κι ένα μουστάκι θα πρόσθετα εγώ.
Που ο σαχίνης μια φορά το έχει.
Ο δεύτερος σύντροφος θυμήθηκε τους πάλαι ποτέ συντρόφους του από το γραφείο εσωτερικού κι άρχισε να τους απαριθμεί έναν-έναν:
κύρκος, παρτσαλίδης, ηλίου (κι όχι ηλιού), τσίπρας...
Το τι "γέλια" κάναμε...
Θα μπορούσε να πει κι αλαβάνο και δραγασάκη.
Αλλά αυτοί δεν έφυγαν το 68, ήταν μαζί μας.
Συνήθως αναρωτιέμαι με ποιους είμαστε (λατρεμένη εσωτερική αναζήτηση). Αν και κατά βάθος ξέρω.
Εδώ όμως σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Αυτοί με ποιους είναι;
Με εμάς τους δογματικούς ή με τους αναθεωρητές;
Τι ακριβώς λένε για το 68 και τη 12η ολομέλεια;
Ανοίγουν κουβέντες για αυτή την περίοδο;
Ή το αποφεύγουν όπως ο στάλιν το νόμο της αξίας;
Αν οι αστοί τύπου ανδριανόπουλου είναι σε σύγχυση μετά την κρίση και τον σωτήριο για τις τράπεζες κρατισμό, εμείς τι να πούμε;
Έχουμε παραδοσιακά τον πιο συνειδητοποιημένο, αλλά και τον πιο μπερδεμένο κόσμο. Μακράν του δεύτερου...
Ο παλαίμαχος σύντροφος είπε πολλά από μνήμης, χωρίς σκονάκι με σημειώσεις. Αλλά σε κάποια φάση η μνήμη του τον πρόδωσε. Και σταμάτησε.
Είχα κι άλλα να πω, μπορεί να ξαναπάρω το λόγο αργότερα.
Ευτυχώς που δεν ήμασταν σε όργανο να του την πει κανείς για τις διαδικασίες.
Συγκίνηση για τον σύντροφο.
Και στο καπάκι για να καλυφτεί το κενό ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσαν οι κομμουνιστές.
Ναι αλλά ξεχνάν καμιά φορά.
Η εύκολη κακία είναι να πεις ου γαρ έρχεται μόνον.
Το κενό μνήμης όμως παίζει να μην οφείλεται μόνο στο γήρας. Αλλά και στο ξύλο που έφαγε από τους χουντικούς.
Κι αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.
Αυτό το λυγίζω πάντως έχει σημαδέψει γενιές και γενιές.
Δεν βγήκε τυχαία ο τίτλος Ο αλύγιστος στο μυθιστόρημα του κοτζιά.
Ούτε είναι τυχαία η κλισέ επίσημη απάντηση για όσους αποχωρούν ή διαγράφονται: δεν άντεξαν στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης και λύγισαν.
Λύγισα κι εγώ με τη σειρά μου. Κι έγινα ένας από αυτούς.
Στατιστικό στοιχείο. Και ντάνος λυγίζος...
Στο τέλος ο δεύτερος σύντροφος έκλεισε με μια ωραία φράση, συμβουλή και δίδαγμα για τους νεότερους.
Όσοι μπαίνετε στο κόμμα πρέπει να φιλοδοξείτε να μείνετε σε αυτό μέχρι τέλους.
Σωστά τα λες σύντροφε. Δεν γίνεσαι από καπρίτσιο κομμουνιστής. Να κοιμηθείς τέτοιος κάποια νύχτα και να ξυπνήσεις κάτι άλλο το επόμενο πρωί. Είναι επιλογή και στάση ζωής.
Καλά τα λες σύντροφε.
Μια προσθήκη μόνο.
Πρέπει και το κόμμα να φιλοδοξεί να σε κρατήσει μέχρι τέλους.
Στην τελική, μιας και μιλάμε για την προσφορά των κομμουνιστών στον αντιδικτατορικό αγώνα ας θυμηθούμε τον κώστα κάππο.
Που κι εκτός κόμματος όταν ήταν έλεγε: από το κκε δεν έφυγα ποτέ.
Τι τραγική ειρωνεία θα ήταν για αυτόν η συμβουλή στο τέλος, ε;
Οι συνειρμοί σκεπάστηκαν από το χειροκρότημα. Οι ομιλητές είχαν τελειώσει.
Ωραία, τώρα θα πάμε και στα ερωτήματα, σκέφτηκα.
"Σύντροφοι και φίλοι, ακολουθεί συναυλία στο φουαγιέ με το συγκρότημα της κνε... (...)".
Έτσι μπράβο ρε παιδιά, να γίνει και λίγος διάλογος.
Και του χρόνου σύντροφοι...
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Ιδεογράμματα
Υπάρχουν ιδεογράμματα στο λατινικό αλφάβητο;
Ή μήπως είναι αποκλειστικό προνόμιο της γραφής των κινέζων με την αρμονική κοινωνία;
Όποιος βιάστηκε να πει ότι ισχύει το δεύτερο (εξαιρουμένης της αρμονικής κοινωνίας), τυπικά έχει δίκιο. Αλλά καλό είναι να το ξανασκεφτεί.
Η τυπική λογική δε μπορεί να εξηγήσει μια σειρά φαινόμενα.
Κι η διαλεκτική απαιτεί να υπερβούμε την τυπική λογική και να φτάσουμε στη διάνοια.
Μέχρι το μεσημέρι θα συμφωνούσα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν ιδεογράμματα ούτε στο ελληνικό αλφάβητο, ούτε στο συγγενές του λατινικό (κι από όσο θυμάμαι ούτε στο αλφαβητάρι του μπουχάριν για τον κομμουνισμό).
Αλλά σήμερα βρέθηκα αυτήκοος μάρτυρας σε ένα σαρδάμ που με έκανε να αλλάξω γνώμη:
Τι σημαίνουν τα ιδεογράμματα CCCP;
Η κοπέλα ήθελε να πει τα αρχικά. Και πιο πολύ από γλωσσικό σαρδάμ ήταν σαρδάμ του μυαλού που μπερδεύτηκε.
Αλλά ακόμα κι έτσι, γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.
Πράγματι, τα αρχικά CCCP συμβολίζουν μια ιδέα τόσο φορτισμένη, που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο.
Τρία σι και ένα πι, θρυλική CCCP.
Αυτά τα τέσσερα γράμματα στη σειρά, είναι ο απόλυτος ορισμός για τα ιδεογράμματα.
Αν γίνουμε σχολαστικοί ο πιο ακριβής όρος θα ήταν ιδεο-λέξη, ή ιδεο-αρκτικόλεξο.
Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Η σοβιετική ένωση παραμένει ιδέα. Και βάση αυτού κινούμαστε όλοι.
Εμείς θέλουμε να κατοχυρώσουμε τα πνευματικά δικαιώματα και την ιδεοκτησία του οκτώβρη. Αλλά οι διεκδικητές του χρίσματος είναι πολλοί κι αυτόκλητοι.
Το ναρ κάνει λόγο για ιδεότροπο και ιδεόμορφο κοινωνικό σχηματισμό.
Πολλοί συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η ιδέα και το όραμα ξεπουλήθηκαν. Όμως και πάλι είναι ζήτημα, πότε ακριβώς και από ποιον βγήκαν στο σφυρί (κι έχασαν το δρεπάνι και το αστέρι).
Βάση αυτού κινείται κι η αντιμετώπιση του αστικού μπλοκ εξουσίας (για να πιάσω και το ευρύτερο κοινό).
Μετεμφυλιακά -επί ανεπίσημης χούντας- φτιάξανε τον ιδεα για να σταματήσουνε την εξάπλωση της Ιδέας.
Κι οι πασόκοι στην κοσμάρα τους έμειναν να φωνάζουν πασπ ιδέα ενωμένη αριστερά.
Εξάλλου επί ρεβιζιονισμού η σοβιετία κι ο πανομαριόφ στήριζαν ανδρέα. Και το 82 που πέθανε ο μπρέζνιεφ η ελευθεροτυπία κυκλοφόρησε με πένθιμο πρωτοσέλιδο για τον ήλιο της ειρήνης και του σοσιαλισμού που έσβησε...
Ο κόσμος γενικά ήταν μες στον ιδεαλισμό και μπερδεμένος.
Κανείς δεν είχε ιδέα τι αλλαγές κυοφορούνταν στην ιδέα (τη σοβιετία) όταν πήρε το τιμόνι ο γκόρμπι στα στιβαρά του χέρια.
Κι η στάση απέναντι στη σοβιετία από πολιτική θέση κατέληξε ιδεοληψία. Που μόνο μια λεπτή γραμμή την χωρίζει από την ιδεολογία. Δυο γράμματα αλλάζουν μόνο.
Δύο γράμματα μόνο χωρίζουν τους σοβιετικούς απ' τους αστούς
κι έχει πρόγραμμα δημοκρατία, ζήτω-ζήτω, ζήτω ο γκορμπατσόφ (2).
Εύκολα μπορεί να υπάρξει σύγχυση και με το παράγωγο ιδεολόγημα.
Το οποίο στην κομμουνιστική διάλεκτο συντάσσεται απαραιτήτως με τον επιθετικό προσδιορισμό αστικό. Πηγαίνουν ασορτί.
Αντίστοιχα στην αστική διάλεκτο η λέξη στρατεύματα σχεδόν νομοτελειακά συνοδεύεται από τη λέξη σοβιετικά. Τα οποία εξίσου νομοτελειακά ή θα εισβάλλουν ή θα επεμβαίνουν.
Κόκκινος στρατός και απελευθέρωση είναι πολιτικά αδόκιμοι όροι.
Αντιθέτως τα υπόλοιπα στρατά αναφέρονται με τον πιο κομψό όρο δυνάμεις. Οι οποίες συνήθως είναι ειρηνευτικές (sic) και απελευθερώνουν.
Υγ: πείστηκα ότι μέρες που είναι πρέπει να αποκτήσω πιο γραμμωμένα αντανακλαστικά.
Έτσι, αποφάσισα να μεταφέρω το αγωνιστικό μήνυμα της αφίσας μας στη θεσσαλονίκη για την πορεία του πολυτεχνείου:
"Όλοι την δευτέρα στις 4.30, στην πορεία που θα καταλήξει στο αμερικάνικο προξενείο".
Για αυτό λοιπόν προσέξτε και κινηθείτε υπεύθυνα.
Ρωτήστε πριν ξεκινήσετε: πού θα καταλήξει η πορεία αυτή;
Είστε υπεύθυνοι καταναλωτές και έχετε δικαίωμα να ξέρετε.
Μην αφήσετε να σας εξαπατήσουν οι επιτήδειοι και να σας παρασύρουν ξανά πίσω στο πολυτεχνείο.
Άραγε έτσι γίνεται παντού, ή αυτό είναι τοπική ιδιαιτερότητα του προτσές της ταξικής πάλης στη θεσσαλονίκη;
Υγ: Έ λ ε ο ς . . .
Ή μήπως είναι αποκλειστικό προνόμιο της γραφής των κινέζων με την αρμονική κοινωνία;
Όποιος βιάστηκε να πει ότι ισχύει το δεύτερο (εξαιρουμένης της αρμονικής κοινωνίας), τυπικά έχει δίκιο. Αλλά καλό είναι να το ξανασκεφτεί.
Η τυπική λογική δε μπορεί να εξηγήσει μια σειρά φαινόμενα.
Κι η διαλεκτική απαιτεί να υπερβούμε την τυπική λογική και να φτάσουμε στη διάνοια.
Μέχρι το μεσημέρι θα συμφωνούσα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν ιδεογράμματα ούτε στο ελληνικό αλφάβητο, ούτε στο συγγενές του λατινικό (κι από όσο θυμάμαι ούτε στο αλφαβητάρι του μπουχάριν για τον κομμουνισμό).
Αλλά σήμερα βρέθηκα αυτήκοος μάρτυρας σε ένα σαρδάμ που με έκανε να αλλάξω γνώμη:
Τι σημαίνουν τα ιδεογράμματα CCCP;
Η κοπέλα ήθελε να πει τα αρχικά. Και πιο πολύ από γλωσσικό σαρδάμ ήταν σαρδάμ του μυαλού που μπερδεύτηκε.
Αλλά ακόμα κι έτσι, γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.
Πράγματι, τα αρχικά CCCP συμβολίζουν μια ιδέα τόσο φορτισμένη, που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο.
Τρία σι και ένα πι, θρυλική CCCP.
Αυτά τα τέσσερα γράμματα στη σειρά, είναι ο απόλυτος ορισμός για τα ιδεογράμματα.
Αν γίνουμε σχολαστικοί ο πιο ακριβής όρος θα ήταν ιδεο-λέξη, ή ιδεο-αρκτικόλεξο.
Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Η σοβιετική ένωση παραμένει ιδέα. Και βάση αυτού κινούμαστε όλοι.
Εμείς θέλουμε να κατοχυρώσουμε τα πνευματικά δικαιώματα και την ιδεοκτησία του οκτώβρη. Αλλά οι διεκδικητές του χρίσματος είναι πολλοί κι αυτόκλητοι.
Το ναρ κάνει λόγο για ιδεότροπο και ιδεόμορφο κοινωνικό σχηματισμό.
Πολλοί συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η ιδέα και το όραμα ξεπουλήθηκαν. Όμως και πάλι είναι ζήτημα, πότε ακριβώς και από ποιον βγήκαν στο σφυρί (κι έχασαν το δρεπάνι και το αστέρι).
Βάση αυτού κινείται κι η αντιμετώπιση του αστικού μπλοκ εξουσίας (για να πιάσω και το ευρύτερο κοινό).
Μετεμφυλιακά -επί ανεπίσημης χούντας- φτιάξανε τον ιδεα για να σταματήσουνε την εξάπλωση της Ιδέας.
Κι οι πασόκοι στην κοσμάρα τους έμειναν να φωνάζουν πασπ ιδέα ενωμένη αριστερά.
Εξάλλου επί ρεβιζιονισμού η σοβιετία κι ο πανομαριόφ στήριζαν ανδρέα. Και το 82 που πέθανε ο μπρέζνιεφ η ελευθεροτυπία κυκλοφόρησε με πένθιμο πρωτοσέλιδο για τον ήλιο της ειρήνης και του σοσιαλισμού που έσβησε...
Ο κόσμος γενικά ήταν μες στον ιδεαλισμό και μπερδεμένος.
Κανείς δεν είχε ιδέα τι αλλαγές κυοφορούνταν στην ιδέα (τη σοβιετία) όταν πήρε το τιμόνι ο γκόρμπι στα στιβαρά του χέρια.
Κι η στάση απέναντι στη σοβιετία από πολιτική θέση κατέληξε ιδεοληψία. Που μόνο μια λεπτή γραμμή την χωρίζει από την ιδεολογία. Δυο γράμματα αλλάζουν μόνο.
Δύο γράμματα μόνο χωρίζουν τους σοβιετικούς απ' τους αστούς
κι έχει πρόγραμμα δημοκρατία, ζήτω-ζήτω, ζήτω ο γκορμπατσόφ (2).
Εύκολα μπορεί να υπάρξει σύγχυση και με το παράγωγο ιδεολόγημα.
Το οποίο στην κομμουνιστική διάλεκτο συντάσσεται απαραιτήτως με τον επιθετικό προσδιορισμό αστικό. Πηγαίνουν ασορτί.
Αντίστοιχα στην αστική διάλεκτο η λέξη στρατεύματα σχεδόν νομοτελειακά συνοδεύεται από τη λέξη σοβιετικά. Τα οποία εξίσου νομοτελειακά ή θα εισβάλλουν ή θα επεμβαίνουν.
Κόκκινος στρατός και απελευθέρωση είναι πολιτικά αδόκιμοι όροι.
Αντιθέτως τα υπόλοιπα στρατά αναφέρονται με τον πιο κομψό όρο δυνάμεις. Οι οποίες συνήθως είναι ειρηνευτικές (sic) και απελευθερώνουν.
Υγ: πείστηκα ότι μέρες που είναι πρέπει να αποκτήσω πιο γραμμωμένα αντανακλαστικά.
Έτσι, αποφάσισα να μεταφέρω το αγωνιστικό μήνυμα της αφίσας μας στη θεσσαλονίκη για την πορεία του πολυτεχνείου:
"Όλοι την δευτέρα στις 4.30, στην πορεία που θα καταλήξει στο αμερικάνικο προξενείο".
Για αυτό λοιπόν προσέξτε και κινηθείτε υπεύθυνα.
Ρωτήστε πριν ξεκινήσετε: πού θα καταλήξει η πορεία αυτή;
Είστε υπεύθυνοι καταναλωτές και έχετε δικαίωμα να ξέρετε.
Μην αφήσετε να σας εξαπατήσουν οι επιτήδειοι και να σας παρασύρουν ξανά πίσω στο πολυτεχνείο.
Άραγε έτσι γίνεται παντού, ή αυτό είναι τοπική ιδιαιτερότητα του προτσές της ταξικής πάλης στη θεσσαλονίκη;
Υγ: Έ λ ε ο ς . . .
Να οργανωθούμε (2)
Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε χτες.
Μετά τη διαπίστωση ότι δεν πάει άλλο η αφίσα της κοε δίνει και τη διέξοδο:
Να οργανωθούμε...
Και πιο κάτω λέει για τις επιτροπές ακρίβειας.
Έτσι όπως μπαίνει το σύνθημα μου θυμίζει ένα ανέκδοτο.
Όπου ξαφνικά εν μέσω της παρτούζας κάποιος ανάβει τα φώτα και διαμαρτύρεται:
Παιδιά να οργανωθούμε λίγο. Όχι να τον παίρνω συνέχεια εγώ...
Ζητώ συγνώμη από όσους θεωρούν χυδαίο το ανέκδοτο, τη σύνδεση, ή εμένα που την κάνω, αλλά ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.
Τη στιγμή που ο λαός στενάζει στα τέσσερα και του τον φοράνε κανονικά, η κοε ανάβει τα φώτα και φωνάζει να οργανωθούμε. Εντάξει, να υπάρχουν παρτούζες. Αλλά να μην τον παίρνουμε συνέχεια εμείς.
Αυτό συμπυκνώνεται και στο σύνθημα ο άνθρωπος πάνω από τις παρτούζες. Οι ταξικές δυνάμεις όμως ξεσκέπασαν τον ρεφορμιστικό του χαρακτήρα. Και ανέδειξαν ότι το βασικό είναι να μην υπάρχουν καθόλου παρτούζες.
Ο άνθρωπος ενάντια στις παρτούζες, όχι πάνω από αυτές.
Έτσι μπαίνει ταξικά το ζήτημα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό το να οργανωθούμε είναι λίγο αφηρημένο. Πώς ακριβώς να οργανωθούμε;
Από τα κάτω και αριστερά σαν τρίτος πόλος;
Να αυτο-οργανωθούμε αυτο-διαχειριζόμενοι;
Υπάρχει μια ασάφεια...
Αντίθετα εμείς το βάζουμε ταξικά και ξάστερα.
Οργανώσου στην κνε, έλα στην ομορφιά του αγώνα.
Βέβαια το προσπέκτους καμιά φορά έχει ανακρίβειες. Κι εσύ ψάχνεις να βρεις την ομορφιά του αγώνα που σου υποσχέθηκαν. Ή έστω τον αγώνα.
Αλλά τότε είναι αργά. Έχεις ήδη φύγει από το ταμείο.
Είναι σαν την ατάκα των ρωμαίων λεγεωνάριων στον αστερίξ μετά από κάθε ξύλο με τους γαλάτες.
Καταταγείτε, μας λέγανε, θα συναντήσετε ένα ωραίο φιλικό περιβάλλον, μας λέγανε.
Βάλτε το οργανωθείτε ως προστακτική αντί του καταταγείτε, και τη λέξη συντροφικό αντί για φιλικό κι έχετε το ίδιο νόημα για άλλη περίσταση.
Ντάξει, τώρα υπερβάλλω και γίνομαι πικρόχολος.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι όμορφο στη ζωή μου το οφείλω στην κνε. Από τρόπο σκέψης, ζωής, ακόμα και το ραδιόφωνο που έκανα και τις κοπέλες που κατά καιρούς είχα.
Και το κυριότερο, μέσω της κνε ήρθα σε επαφή με την ιδεολογία που γεμίζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μου.
Κι ας μη συμβαδίζει πάντα πλήρως με αυτή...
Το θέμα είναι ότι ποσοτικά (από πλευράς συχετισμών, για να χρησιμοποιήσουμε ταξική ορολογία) εμείς είμαστε το γαλατικό χωριό κι οι άλλοι οι στρατιές του καίσαρα.
Και δεν έχουμε καν μαγικό ζωμό. Ή έστω τον οβελίξ...
Επιμύθιο
Ξαναγυρνάμε στο ερώτημα που είχαμε θέσει στην αρχή (του πρώτου κειμένου).
Η αφίσα της κοε δείχνει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Γιατί να μην είναι καλές οι δικές μας αφίσες;
Το κλειδί για τη λύση βρίσκεται ίσως σε εκείνο το αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Ειδικά σε αυτό το ανεξάρτητα.
Γιατί αν μας είχαν ρωτήσει θα είχαμε γλιτώσει από αρκετά καλτ αριστουργήματα.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι μόνο να υλοποιείς ενιαία. Είναι να συζητάς και πιο πριν για το τι απόφαση θα πάρεις.
Αλλιώς αποφασίζει κάποιος να κάνει την αφίσα με πηγαία έμπνευση. Και μετά οι άλλοι υλοποιούν ενιαία βλαστημώντας από μέσα τους ενώ αφισοκολλούν το καλτ αριστούργημα...
Θα μου πεις, σπουδαίο πεδίο εφαρμογής του δ.σ. βρήκες τώρα απολίθωμα.
Οκ, δεκτή η ένσταση. Όμως ακόμα κι εκεί στην πράξη φαίνεται η διαφορά.
Δεν είναι τυχαίο που στα γιγαντοπανό όπου συμμετέχουμε όλοι αμεσοδημοκρατικά (sic) δε μας παραβγαίνει κανείς.
Η έλλειψη φαντασίας δεν είναι θέμα του κνίτη.
Είναι θέμα λειτουργίας που δεν ενθαρρύνει τη φαντασία και τις πρωτοβουλίες...
Μετά τη διαπίστωση ότι δεν πάει άλλο η αφίσα της κοε δίνει και τη διέξοδο:
Να οργανωθούμε...
Και πιο κάτω λέει για τις επιτροπές ακρίβειας.
Έτσι όπως μπαίνει το σύνθημα μου θυμίζει ένα ανέκδοτο.
Όπου ξαφνικά εν μέσω της παρτούζας κάποιος ανάβει τα φώτα και διαμαρτύρεται:
Παιδιά να οργανωθούμε λίγο. Όχι να τον παίρνω συνέχεια εγώ...
Ζητώ συγνώμη από όσους θεωρούν χυδαίο το ανέκδοτο, τη σύνδεση, ή εμένα που την κάνω, αλλά ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.
Τη στιγμή που ο λαός στενάζει στα τέσσερα και του τον φοράνε κανονικά, η κοε ανάβει τα φώτα και φωνάζει να οργανωθούμε. Εντάξει, να υπάρχουν παρτούζες. Αλλά να μην τον παίρνουμε συνέχεια εμείς.
Αυτό συμπυκνώνεται και στο σύνθημα ο άνθρωπος πάνω από τις παρτούζες. Οι ταξικές δυνάμεις όμως ξεσκέπασαν τον ρεφορμιστικό του χαρακτήρα. Και ανέδειξαν ότι το βασικό είναι να μην υπάρχουν καθόλου παρτούζες.
Ο άνθρωπος ενάντια στις παρτούζες, όχι πάνω από αυτές.
Έτσι μπαίνει ταξικά το ζήτημα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό το να οργανωθούμε είναι λίγο αφηρημένο. Πώς ακριβώς να οργανωθούμε;
Από τα κάτω και αριστερά σαν τρίτος πόλος;
Να αυτο-οργανωθούμε αυτο-διαχειριζόμενοι;
Υπάρχει μια ασάφεια...
Αντίθετα εμείς το βάζουμε ταξικά και ξάστερα.
Οργανώσου στην κνε, έλα στην ομορφιά του αγώνα.
Βέβαια το προσπέκτους καμιά φορά έχει ανακρίβειες. Κι εσύ ψάχνεις να βρεις την ομορφιά του αγώνα που σου υποσχέθηκαν. Ή έστω τον αγώνα.
Αλλά τότε είναι αργά. Έχεις ήδη φύγει από το ταμείο.
Είναι σαν την ατάκα των ρωμαίων λεγεωνάριων στον αστερίξ μετά από κάθε ξύλο με τους γαλάτες.
Καταταγείτε, μας λέγανε, θα συναντήσετε ένα ωραίο φιλικό περιβάλλον, μας λέγανε.
Βάλτε το οργανωθείτε ως προστακτική αντί του καταταγείτε, και τη λέξη συντροφικό αντί για φιλικό κι έχετε το ίδιο νόημα για άλλη περίσταση.
Ντάξει, τώρα υπερβάλλω και γίνομαι πικρόχολος.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι όμορφο στη ζωή μου το οφείλω στην κνε. Από τρόπο σκέψης, ζωής, ακόμα και το ραδιόφωνο που έκανα και τις κοπέλες που κατά καιρούς είχα.
Και το κυριότερο, μέσω της κνε ήρθα σε επαφή με την ιδεολογία που γεμίζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μου.
Κι ας μη συμβαδίζει πάντα πλήρως με αυτή...
Το θέμα είναι ότι ποσοτικά (από πλευράς συχετισμών, για να χρησιμοποιήσουμε ταξική ορολογία) εμείς είμαστε το γαλατικό χωριό κι οι άλλοι οι στρατιές του καίσαρα.
Και δεν έχουμε καν μαγικό ζωμό. Ή έστω τον οβελίξ...
Επιμύθιο
Ξαναγυρνάμε στο ερώτημα που είχαμε θέσει στην αρχή (του πρώτου κειμένου).
Η αφίσα της κοε δείχνει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Γιατί να μην είναι καλές οι δικές μας αφίσες;
Το κλειδί για τη λύση βρίσκεται ίσως σε εκείνο το αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Ειδικά σε αυτό το ανεξάρτητα.
Γιατί αν μας είχαν ρωτήσει θα είχαμε γλιτώσει από αρκετά καλτ αριστουργήματα.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι μόνο να υλοποιείς ενιαία. Είναι να συζητάς και πιο πριν για το τι απόφαση θα πάρεις.
Αλλιώς αποφασίζει κάποιος να κάνει την αφίσα με πηγαία έμπνευση. Και μετά οι άλλοι υλοποιούν ενιαία βλαστημώντας από μέσα τους ενώ αφισοκολλούν το καλτ αριστούργημα...
Θα μου πεις, σπουδαίο πεδίο εφαρμογής του δ.σ. βρήκες τώρα απολίθωμα.
Οκ, δεκτή η ένσταση. Όμως ακόμα κι εκεί στην πράξη φαίνεται η διαφορά.
Δεν είναι τυχαίο που στα γιγαντοπανό όπου συμμετέχουμε όλοι αμεσοδημοκρατικά (sic) δε μας παραβγαίνει κανείς.
Η έλλειψη φαντασίας δεν είναι θέμα του κνίτη.
Είναι θέμα λειτουργίας που δεν ενθαρρύνει τη φαντασία και τις πρωτοβουλίες...
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Να οργανωθούμε (1)
Μεταξύ μας (ναι, μεταξύ μας. Παρά τα όσα μπορεί να πιστεύουν κάποιοι για τους πράκτορες της αστικής τάξης που διαβάζουν το Σφυροδρέπανο και το αξιοποιούν, λίγοι ασχολούμαστε με το μπλοκ κι έχουμε όλοι τα ίδια κολλήματα).
Μεταξύ μας λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς:
Οι περισσότερες αφίσες μας είναι χάλια.
Κι αυτό είναι αντικειμενικό (κι ανεξάρτητο από τη θέλησή μας που λεν κι οι μαρξιστές).
Έμπνευση και μεράκι φαντάρου σε αγγαρεία.
Όσο για φαντασία σαν τον ντορή. Και σαν αυτή του δασκάλου στα σπουργίτια του αρκά.
Που -κατά τον γιο σπουργίτι- μικρός κουβαλούσε ένα ξύλο κι έτρεχε, παριστάνοντας ότι είναι πάνω σε ένα ξύλο και τρέχει.
Η μόνη πραγματικά σπουδαία αφίσα που θυμάμαι να έχει βγει τα τελευταία χρόνια είναι της πρωτομαγιάς του 2006. Αυτή με τον ανθρακωρύχο σε μαύρο φόντο και με κόκκινο χρώμα το σήμα της κνε και το σύνθημα που βαριέσαι πιο δύσκολα απ' όλα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.
Κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει γιατί η αισθητική της θύμιζε αφίσες αναρχικών.
Μα ίσως για αυτό ακριβώς να ήταν ωραία.
Ή ίσως για αυτό να μου άρεσε εμένα πιο πολύ απ' όλες.
Για να μην έχουν τύψεις όμως οι σύντροφοι στους οποίους άρεσε (κι οι οποίοι δόξα τω μαγιακόφσκι ήταν πολλοί) η εικόνα αυτή με τον ανθρακωρύχο είναι λεπτομέρεια παρμένη από έναν ζωγραφικό πίνακα. Για τον οποίο δεν θυμάμαι λεπτομέρειες πέραν του ότι ήταν ταξικός, φιλολαϊκός και με πολιτικά μηνύματα. Θα προσπαθήσω να ξαναβρώ την πηγή μου για να σας πω περισσότερα.
Μέχρι τότε κρατάω επιφύλαξη.
Ίσως να μου το 'παν και μένα για να μην έχω τύψεις.
Τον μάη του 68 και τα συνθήματά του ποτέ δεν τα συμπαθήσαμε ιδιαίτερα ως κόμμα (κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό).
Κι όμως λίγη φαντασία στην εξουσία δεν θα έβλαπτε πότε-πότε. Ειδικά σε τέτοια ζητήματα.
Σε δεύτερη σκέψη είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την φαντασία στην εξουσία από τη γραφικότητα. Και τον έχοντα φαντασία από τον φαντασμένο.
Λέγαμε τις προάλλες για την αφίσα του σεκ για τον καπιταλισμό που... δεν δουλεύει (π...να ανεργία).
Σήμερα θα πιάσουμε τις αφίσες της κοε για τις επιτροπές ακρίβειας.
Καταρχήν πολιτική τοποθέτηση επί του θέματος.
Η οργάνωση λαϊκών επιτροπών είναι πολιτικά σωστή. Όταν με το καλό τα δισέγγονά μας αξιωθούν να ζήσουν μια νικηφόρα επανάσταση, η αυθόρμητη οργάνωση των μαζών (μην πούμε αυτο-οργάνωση και μας φορτώσουν κι άλλα κουσούρια) θα είναι λυδία λίθος. Χωρίς αυτήν δεν πάμε πολύ μακριά. Αυτό ως υπόμνηση για όσους περιορίζουν το θέμα της εξουσίας στην κατάκτησή της από το κκ.
Βέβαια είναι ένα θέμα κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις είναι όντως τοπικές ή πρόκειται απλώς για συριζαίους και κοετζήδες περιφερόμενους από γειτονιά σε γειτονιά.
Σωστή είναι κι η συσπείρωση γύρω από ένα ζήτημα αιχμής, όπως η ακρίβεια, που την παίζουν ακόμα και τα αστικά μέσα, γιατί αν την έκρυβαν θα ήταν τελείως αναξιόπιστα. Μέσα από τέτοια θέματα θα ατσαλωθούν πολιτικά συνειδήσεις. Η πολιτικοποίηση δεν ξεπηδά από το μηδέν.
Ας μην ξεχνάμε ότι πέρα απ' το όλη η εξουσία στα σοβιέτ, τα αιτήματα των μπολσεβίκων τον οκτώβρη ήταν να σταματήσει ο πόλεμος και να μοιραστεί η γη στους αγρότες (που ήταν το πρόγραμμα των εσέρων, όχι των μπολσεβίκων).
Επίσης το όλο θέμα είναι και πιασάρικο, καλό δηλ από προπαγανδιστική άποψη.
Όσο ισχύουν τα τρία σημεία παραπάνω, άλλο τόσο ισχύει ότι το νέο φρούτο στερείται σοβαρότητας.
Αφενός γιατί είμαι δογματικός και κολλημένος.
Αφετέρου όμως επειδή απομονώνει το πρόβλημα κι ανάθεμά με αν καταδεικνύει κανέναν ένοχο. Και επίσης επειδή η λογική του σύριζα φτάνει μέχρι τον υγιή ανταγωνισμό. Να μην υπάρχουν δηλ μονοπώλια (τα οποία υπάρχουν από την εποχή του μαρξ, αλλά εμείς βρήκαμε το μυστικό όπλο για να τα πατάξουμε).
Με άλλα λόγια δηλ, ό,τι έλεγε παλιά για την εοκ.
Πάλη ενάντια στις συνέπειες, όχι στην ένταξη.
Στην πράξη το όριό του είναι να στέλνει βουλευτές και στελέχη στα σούπερ μάρκετ για να τα αγοράζουν στις παλιές τιμές προ ανατίμησης! (Ουάου).
Που άμα είναι έτσι ο κόσμος προτιμάει τους αναρχικούς που του τα δίνουν και τσάμπα τραγουδώντας άσιμο:
Χιλιάδες σούπερ μάρκετ γεμάτα πράγματα
γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;
Πάμε τώρα και στην αφίσα.
Το πάνω μέρος ξεκινάει με αγανάκτηση:
δεν πάει άλλο.
Γενικά αν προσέξετε τώρα τελευταία τις αφίσες όσων δυνάμεων συγχρωτίζονται στις πορείες της γσεε, υπάρχει μια συντονισμένη στροφή σε παρόμοια συνθήματα.
Δεν αντέχουμε, δεν πάει άλλο κτλ...
Τα οποία ακούγονται το ίδιο φαιδρά με το αμίμητο φτάνει πια που έλεγε τις προάλλες ο γιωργάκης στη βουλή. Χτυπούσε μάλιστα και το χέρι στο έδρανο ο τζέφρυ για να γίνει πιο πειστικός. Οπότε έπειθε πιο πολύ κόσμο να γελάσει.
Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ιστορία.
Κάποτε στον στρατό τρώγαμε με έναν φίλο στην τραπεζαρία, όπου του έλεγα ότι τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που ο κόσμος θα έπρεπε κανονικά να βγαίνει στους δρόμους και να αλαλάζει: δεν πάει άλλο! (το οποίο αναφώνησα τρις)
Στο τελευταίο δεν πάει άλλο πρέπει να μου ξέφυγε λίγο η φωνή. Οπότε βλέπω ένα παιδί που καθόταν παραδίπλα κι είχε πιάσει τη φράση από τη μέση να με κοιτάει με απορία.
Γιατί τέτοιο ξέσπασμα;
Μετά κατάλαβε και γελούσε.
Έκτοτε έμεινε και κάθε που συναντιόμασταν αντί για γειες και καλησπέρες χαιρετιόμασταν με δεν πάει άλλο.
Το δεν πάει άλλο της αφίσας όμως είναι άλλο πράγμα.
Είναι σαν κλάψα να μας λυπηθούνε και να λύσουν λίγο το ζωνάρι γιατί δεν πάει άλλο. Παρακάλια για λίγη φιλανθρωπία.
Από την άλλη, υπάρχει κι ένα εαακίτικο σύνθημα που λέει: να κάνουμε το δεν πάει άλλο να πάει αλλιώς.
Ντάξει, συγκινηθήκαμε κι η βάρκα έγειρε θα μου πεις.
Ωστόσο κάθε διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει άλλο, θα πρέπει να απαντάει στο βασικό: πώς θα γίνει να πάει αλλιώς.
Αν δεν απαντάει σε αυτό είναι χαμένη από χέρι.
Γιατί ο κόσμος το πρόβλημά του το ξέρει. Δεν περιμένει εσένα να του το δείξεις. Έχει και τα κανάλια για αυτό.
Αυτό που περιμένει να δει είναι η προοπτική.
Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν να τον βγάλουν στον δρόμο. Τουλάχιστον όχι για πολύ.
Στο άλλο μέρος δε θα βρούμε ποια προοπτική θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Θα δούμε όμως την προοπτική της κοε για να ευθυμήσουμε.
Μεταξύ μας λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς:
Οι περισσότερες αφίσες μας είναι χάλια.
Κι αυτό είναι αντικειμενικό (κι ανεξάρτητο από τη θέλησή μας που λεν κι οι μαρξιστές).
Έμπνευση και μεράκι φαντάρου σε αγγαρεία.
Όσο για φαντασία σαν τον ντορή. Και σαν αυτή του δασκάλου στα σπουργίτια του αρκά.
Που -κατά τον γιο σπουργίτι- μικρός κουβαλούσε ένα ξύλο κι έτρεχε, παριστάνοντας ότι είναι πάνω σε ένα ξύλο και τρέχει.
Η μόνη πραγματικά σπουδαία αφίσα που θυμάμαι να έχει βγει τα τελευταία χρόνια είναι της πρωτομαγιάς του 2006. Αυτή με τον ανθρακωρύχο σε μαύρο φόντο και με κόκκινο χρώμα το σήμα της κνε και το σύνθημα που βαριέσαι πιο δύσκολα απ' όλα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.
Κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει γιατί η αισθητική της θύμιζε αφίσες αναρχικών.
Μα ίσως για αυτό ακριβώς να ήταν ωραία.
Ή ίσως για αυτό να μου άρεσε εμένα πιο πολύ απ' όλες.
Για να μην έχουν τύψεις όμως οι σύντροφοι στους οποίους άρεσε (κι οι οποίοι δόξα τω μαγιακόφσκι ήταν πολλοί) η εικόνα αυτή με τον ανθρακωρύχο είναι λεπτομέρεια παρμένη από έναν ζωγραφικό πίνακα. Για τον οποίο δεν θυμάμαι λεπτομέρειες πέραν του ότι ήταν ταξικός, φιλολαϊκός και με πολιτικά μηνύματα. Θα προσπαθήσω να ξαναβρώ την πηγή μου για να σας πω περισσότερα.
Μέχρι τότε κρατάω επιφύλαξη.
Ίσως να μου το 'παν και μένα για να μην έχω τύψεις.
Τον μάη του 68 και τα συνθήματά του ποτέ δεν τα συμπαθήσαμε ιδιαίτερα ως κόμμα (κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό).
Κι όμως λίγη φαντασία στην εξουσία δεν θα έβλαπτε πότε-πότε. Ειδικά σε τέτοια ζητήματα.
Σε δεύτερη σκέψη είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την φαντασία στην εξουσία από τη γραφικότητα. Και τον έχοντα φαντασία από τον φαντασμένο.
Λέγαμε τις προάλλες για την αφίσα του σεκ για τον καπιταλισμό που... δεν δουλεύει (π...να ανεργία).
Σήμερα θα πιάσουμε τις αφίσες της κοε για τις επιτροπές ακρίβειας.
Καταρχήν πολιτική τοποθέτηση επί του θέματος.
Η οργάνωση λαϊκών επιτροπών είναι πολιτικά σωστή. Όταν με το καλό τα δισέγγονά μας αξιωθούν να ζήσουν μια νικηφόρα επανάσταση, η αυθόρμητη οργάνωση των μαζών (μην πούμε αυτο-οργάνωση και μας φορτώσουν κι άλλα κουσούρια) θα είναι λυδία λίθος. Χωρίς αυτήν δεν πάμε πολύ μακριά. Αυτό ως υπόμνηση για όσους περιορίζουν το θέμα της εξουσίας στην κατάκτησή της από το κκ.
Βέβαια είναι ένα θέμα κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις είναι όντως τοπικές ή πρόκειται απλώς για συριζαίους και κοετζήδες περιφερόμενους από γειτονιά σε γειτονιά.
Σωστή είναι κι η συσπείρωση γύρω από ένα ζήτημα αιχμής, όπως η ακρίβεια, που την παίζουν ακόμα και τα αστικά μέσα, γιατί αν την έκρυβαν θα ήταν τελείως αναξιόπιστα. Μέσα από τέτοια θέματα θα ατσαλωθούν πολιτικά συνειδήσεις. Η πολιτικοποίηση δεν ξεπηδά από το μηδέν.
Ας μην ξεχνάμε ότι πέρα απ' το όλη η εξουσία στα σοβιέτ, τα αιτήματα των μπολσεβίκων τον οκτώβρη ήταν να σταματήσει ο πόλεμος και να μοιραστεί η γη στους αγρότες (που ήταν το πρόγραμμα των εσέρων, όχι των μπολσεβίκων).
Επίσης το όλο θέμα είναι και πιασάρικο, καλό δηλ από προπαγανδιστική άποψη.
Όσο ισχύουν τα τρία σημεία παραπάνω, άλλο τόσο ισχύει ότι το νέο φρούτο στερείται σοβαρότητας.
Αφενός γιατί είμαι δογματικός και κολλημένος.
Αφετέρου όμως επειδή απομονώνει το πρόβλημα κι ανάθεμά με αν καταδεικνύει κανέναν ένοχο. Και επίσης επειδή η λογική του σύριζα φτάνει μέχρι τον υγιή ανταγωνισμό. Να μην υπάρχουν δηλ μονοπώλια (τα οποία υπάρχουν από την εποχή του μαρξ, αλλά εμείς βρήκαμε το μυστικό όπλο για να τα πατάξουμε).
Με άλλα λόγια δηλ, ό,τι έλεγε παλιά για την εοκ.
Πάλη ενάντια στις συνέπειες, όχι στην ένταξη.
Στην πράξη το όριό του είναι να στέλνει βουλευτές και στελέχη στα σούπερ μάρκετ για να τα αγοράζουν στις παλιές τιμές προ ανατίμησης! (Ουάου).
Που άμα είναι έτσι ο κόσμος προτιμάει τους αναρχικούς που του τα δίνουν και τσάμπα τραγουδώντας άσιμο:
Χιλιάδες σούπερ μάρκετ γεμάτα πράγματα
γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;
Πάμε τώρα και στην αφίσα.
Το πάνω μέρος ξεκινάει με αγανάκτηση:
δεν πάει άλλο.
Γενικά αν προσέξετε τώρα τελευταία τις αφίσες όσων δυνάμεων συγχρωτίζονται στις πορείες της γσεε, υπάρχει μια συντονισμένη στροφή σε παρόμοια συνθήματα.
Δεν αντέχουμε, δεν πάει άλλο κτλ...
Τα οποία ακούγονται το ίδιο φαιδρά με το αμίμητο φτάνει πια που έλεγε τις προάλλες ο γιωργάκης στη βουλή. Χτυπούσε μάλιστα και το χέρι στο έδρανο ο τζέφρυ για να γίνει πιο πειστικός. Οπότε έπειθε πιο πολύ κόσμο να γελάσει.
Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ιστορία.
Κάποτε στον στρατό τρώγαμε με έναν φίλο στην τραπεζαρία, όπου του έλεγα ότι τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που ο κόσμος θα έπρεπε κανονικά να βγαίνει στους δρόμους και να αλαλάζει: δεν πάει άλλο! (το οποίο αναφώνησα τρις)
Στο τελευταίο δεν πάει άλλο πρέπει να μου ξέφυγε λίγο η φωνή. Οπότε βλέπω ένα παιδί που καθόταν παραδίπλα κι είχε πιάσει τη φράση από τη μέση να με κοιτάει με απορία.
Γιατί τέτοιο ξέσπασμα;
Μετά κατάλαβε και γελούσε.
Έκτοτε έμεινε και κάθε που συναντιόμασταν αντί για γειες και καλησπέρες χαιρετιόμασταν με δεν πάει άλλο.
Το δεν πάει άλλο της αφίσας όμως είναι άλλο πράγμα.
Είναι σαν κλάψα να μας λυπηθούνε και να λύσουν λίγο το ζωνάρι γιατί δεν πάει άλλο. Παρακάλια για λίγη φιλανθρωπία.
Από την άλλη, υπάρχει κι ένα εαακίτικο σύνθημα που λέει: να κάνουμε το δεν πάει άλλο να πάει αλλιώς.
Ντάξει, συγκινηθήκαμε κι η βάρκα έγειρε θα μου πεις.
Ωστόσο κάθε διαπίστωση ότι κάτι δεν πάει άλλο, θα πρέπει να απαντάει στο βασικό: πώς θα γίνει να πάει αλλιώς.
Αν δεν απαντάει σε αυτό είναι χαμένη από χέρι.
Γιατί ο κόσμος το πρόβλημά του το ξέρει. Δεν περιμένει εσένα να του το δείξεις. Έχει και τα κανάλια για αυτό.
Αυτό που περιμένει να δει είναι η προοπτική.
Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν να τον βγάλουν στον δρόμο. Τουλάχιστον όχι για πολύ.
Στο άλλο μέρος δε θα βρούμε ποια προοπτική θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Θα δούμε όμως την προοπτική της κοε για να ευθυμήσουμε.
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Imagine
Αν μου ζητούσε ένας άνθρωπος που δεν ξέρει πολλά από πολιτική να του εξηγήσω τι ακριβώς είναι ο κομμουνισμός, πιθανότατα θα του έλεγα να διαβάσει τους στίχους του imagine του john lennon.
Δε θα μπορούσα να βρω πιο απλά και όμορφα λόγια για να το περιγράψω.
Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today
Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace
You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world
You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one
Αξίζει να προσέξει κανείς την κλιμάκωση που υπάρχει στους στίχους.
Ο ποιητής μας λέει πρώτα να φανταστούμε ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Και προσθέτει ο ίδιος είναι εύκολο αν προσπαθήσεις.
Στη δεύτερη στροφή γίνεται λίγο πιο δύσκολο. Φαντάσου να μην υπάρχουν χώρες. Αλλά και πάλι, δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Μέχρι τώρα κινηθήκαμε σε πράγματα που θα μπορούσε να παραδεχτεί ίσως κι ένας αστός κοσμοπολίτης, που μόνο θεό του έχει το χρήμα και πατρίδα του την χώρα που μπορεί να του το προσφέρει.
Αλλά στο τέλος στενεύουν τα περάσματα. Κι είναι πιο πιθανό να χωρέσουν καμήλες παρά καπιταλιστές.
Φαντάσου ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία λέει ο λένον. Κι αμέσως προσθέτει, αναρωτιέμαι αν μπορείς...
Εδώ δεν μπορούν να το φανταστούν κάποιοι μικρομεσαίοι, θα το φανταστούν οι αστοί;
Τα μικροαστικά κατάλοιπα είναι ισχυρά. Η δύναμη της συνήθειας που έλεγε ο λένιν. Θα χρειαστούν αρκετές γενιές να την υπερβούμε.
Σίγουρα έχει κάποιες αδυναμίες ο στίχος.
Μιλάει για φαντασία, ονειροπόλους, είναι σα να παραπέμπει σε μια ουτοπία στην οποία πιστεύει ο λένον και μερικοί γραφικοί ακόμα. Και δε μας λέει κουβέντα για το πώς ακριβώς θα έρθει αυτός ο κόσμος που φανταζόμαστε.
Αλλά είναι απλώς ένα τραγούδι, δεν είναι μανιφέστο.
Και σε συνειδήσεις που είναι σε πρώιμο στάδιο μπορεί να ασκήσει πολύ δυνατή επιρροή, πολύ μεγαλύτερη ίσως απ' ό,τι ένα βιβλίο του μαρξ ή του λένιν. Σχεδόν όση και μια εμφάνιση του χαλβατζή στην τηλεόραση.
Μέχρι να ωριμάσει η λογική, το τραγούδι δημιουργεί μια σύνδεση βασισμένη κυρίως στο συναίσθημα και κάποιες βασικές έννοιες. Τις οποίες σπάνια βλέπεις καλύτερα δοσμένες απ' ό,τι εδώ.
Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι το Imagine είναι το τραγούδι του αιώνα. Μαζί με τον ύμνο της θρυλικής CCCP.
Αφενός γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τα εφηβικά μου ακούσματα και την πρώτη μου μουσική αγάπη. Αφετέρου και για αντικειμενικούς -θέλω να πιστεύω- λόγους.
Δεν είναι λίγοι πάντως αυτοί που το χλευάζουν. Το συνδέουν με το "κίνημα των χίπις", τα παιδιά των λουλουδιών και την αφελή αντισυστημική τους προσέγγιση που δεν άφησε πολλά πράγματα πίσω της.
Με την ίδια στείρα λογική όμως μπορώ να πιάσω κι εγώ κάποια κομμάτια από τη ρωμιοσύνη του ρίτσου, να πατήσω και σε κάποια ιστορικά γεγονότα για να το κολλήσω και να πω ότι βγάζουν αταξικό εθνικισμό. Και θα έχει και βάση ως συμπέρασμα.
Τότε όμως, τα ίδια ακριβώς άτομα, θα με πουν σχολαστικό που βγάζει κόμπλεξ.
Για αυτό ας μη βάζουμε μέτρα και σταθμά για τα οποία θα μετανιώσουμε μετά. Εκτός κι αν έχουμε δύο από το καθένα για κάθε περίπτωση. Ανάλογα με το τι μας αρέσει, για να δικαιολογήσουμε τα γούστα μας και το πόσο ταξικά είναι.
Επίλογος
Ένα από τα πιο ωραία σαρδάμ με ιδιαίτερη σημειολογία είναι όταν θες να πεις λένον και λες λένιν. Ή το αντίστροφο.
Αν ο άνθρωπος στην βρεφική ηλικία αρχίζει να διακρίνει έννοιες και να προφέρει τις πρώτες του λέξεις, κάτι αντίστοιχο γίνεται στην εφηβεία με την πολιτική.
Στην ηλικία δηλ που έχεις ακόμα κάποια πράγματα θολά και ο λένιν με τον λένον είναι περίπου το ίδιο.
Εγώ πάντως όταν ήμουν μικρός είχα άλλο κόλλημα. Επέμενα να λέω τρόπος του λένιν. Όσες φορές και να με διόρθωναν λέγοντας ότι το σωστό είναι τρόπος του λέγειν δε μπορούσα να το καταλάβω.
Τον λένιν τον ήξερα, είχαμε σπίτι κι ένα χρυσό μπιμπελό με τη φιγούρα του.
Ο λέγειν όμως ποιος διάολο ήταν;
Υστερόγραφο: ξέρετε ποιος άλλος γιορτάζει μεταξύ άλλων στις 7 νοεμβρίου; Όσοι ακούν στο όνομα ερνέστος!
Σας έρχεται στο νου κανείς που θα θέλατε να του ευχηθείτε; (και μην ακούσω τίποτα εξυπνάδες για τον βαλβέρδε).
Τέτοιες και άλλες πολύ χρήσιμες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στον τοπικό τύπο της δράμας και συγκεκριμένα στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.ergasia-press.gr, την οποία και στηρίζουμε. Κατά μία έννοια.
Χάλασε ο κόσμος
Μικρές άχρηστες πληροφορίες που ίσως σας φανούν ενδιαφέρουσες.
-στο προχτεσινό φύλλο του πριν, στη στήλη από σπόντα, ο ποιητής συμπεραίνει ότι θα μπορούσαμε να χαρούμε για την εκλογή ομπάμα γιατί είναι ένα ξέσπασμα των μαζών.
Τη στήλη αυτή τη γράφει συνεργαζόμενος κι η αλήθεια είναι πως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με άλλα κομμάτια στο ίδιο φύλλο.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται ο κακός χαμός μόνο με τους συνεργαζόμενους του κκε και τις δικές τους απόψεις.
Εξάλλου κι ο δελαστίκ στη σελίδα 3 δεν κινείται σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος.
Κάνει λόγο για εποχή ομπάμα, πετάει κι ένα χαριτωμένο για σοβιετικού τύπου ποσοστό του ομπάμα στην ουάσιγκτον (93%) και τελείωνει με το συμπέρασμα-καταπέλτης ότι η ζωή θα δείξει αν θα μαραθούν οι ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων (!!!).
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;
Το αμίμητο η ζωή θα δείξει αλά γκόρμπι;
Ή τον μαρασμό των ελπίδων αλά λένιν στο κράτος κι επανάσταση;
-στην ίδια σελίδα, ακριβώς δίπλα, υπάρχει άρθρο του ντούρου ακροαριστερού τροτσκιστή μπεζνασνό, μεταφρασμένο από τον γαλλικό τύπο.
Αντιπαρερχόμαστε καλή τη θελήσει διάφορα δροσερά περί αναδιανομής πλούτου που λέγονται μέσα (και στοχεύουν πραγματικά στην καρδιά του καπιταλισμού ως αντισυστημική κριτική) για να μείνουμε απλώς στο τίτλο.
Έξοδος από τον καπιταλισμό...
Τσ,τσ,τσ, μα γιατί να είμαστε τόσο ξύλινοι και να μη μπορούμε κι εμείς να μιλήσουμε έτσι ωραία κι υπερφίαλα...
Υπάρχει βέβαια και το εξής ζήτημα.
Περισσότερο από λαβύρινθος όπου ψάχνουμε την έξοδο, ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο.
Δεν είναι ότι ξεχάσαμε να πετάμε πετραδάκια πίσω μας, ή ότι η αριάδνη δε μας έδωσε τον μίτο για να βρούμε το δρόμο. Ούτε καν αυτό που λέει ο κόκορας του αρκά για το ψυχολογικό του αδιέξοδο. Ότι δηλ προσπαθεί να βγει, αλλά δε μπορεί να θυμηθεί από πού μπήκε.
Ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο. Το οποίο σημαίνει ότι για να βγεις πρέπει να γκρεμίσεις τον τοίχο, να έρθεις σε σύγκρουση. Δε θα βγούμε με απλά βηματάκια προς την έξοδο.
Αν ο λαβύρινθος εξακολουθεί να έχει κάποια σημασία είναι γιατί συνεχίζουμε να ψάχνουμε το σημείο όπου ο τοίχος είναι λιγότερο δυνατός, για να τον χτυπήσουμε. Γιατί αλλιώς θα φάμε τα μούτρα μας πέφτοντας στον τοίχο. Κι αυτό είναι ο αριστερισμός και η μικροαστική ανυπομονησία (sic).
Θα μου πεις σπουδαία ανάλυση.
Βρήκες έναν εύκολο αντίπαλο, τον χτυπάς και χαίρεσαι για την αυτοεπιβεβαίωση.
Οκ, δεκτή η ένσταση.
Αλλά εγώ τουλάχιστον είχα ένα σκεπτικό. Διάβασα κάτι κάπου και μου ήρθαν ένα σωρό συνειρμοί που τους κατέγραψα.
Αυτοί που το βρήκαν αυτό το κομμάτι και μπήκαν στον κόπο να το μεταφράσουν για να το βάλουν, ποιο ακριβώς σκεπτικό είχαν;
-ίσως πάλι όλα αυτά τα χαριτωμένα να είναι ίδιον των τροτσκιστών ανεξαρτήτως χώρας και απόχρωσης (αυτό έλειπε να έχουμε εθνικές ιδιαιτερότητες σε τροτσκιστές που δεν πολυπιστεύουν σε τέτοια πράγματα). (Κι αν τυχόν υπάρχουν αποτελούν λόγο διάσπασης).
Την ίδια στιγμή οι σεκίτες ετοιμάζουν εκδήλωση για την καπιταλιστική κρίση την επόμενη εβδομάδα. Κι ήδη με τον τίτλο και μόνο έχουν καταφέρει να επισκιάσουν το πολυτεχνείο και τις πολιτικές εξελίξεις.
Την εικόνα που έβαλαν δεν τη θυμάμαι καλά. Αλλά το σύνθημά τους είναι όλα τα ρούβλια και σε σκληρό συνάλλαγμα.
Το δεύτερο μισό είναι πολιτικά σωστό.
Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος.
Ψιλοκλεμμένο είναι, αλλά δεν πειράζει, δεν βάλαμε και πνευματικά δικαιώματα ούτως ή άλλως...
Αλλά το πρώτο μισό που οδηγεί στο δεύτερο είναι αποθέωση των αισθήσεων και απαύγασμα του μαρξισμού.
Ο καπιταλισμός δε δουλεύει... (!!!).
Sic και τρις sic και ξανά sic.
Δε δουλεύει ε; Ενώ πριν την κρίση δούλευε κι ήταν εντάξει;
Χάλασε; Μήπως να τον πηγαίναμε στον μάστορα;
Μήπως ο μάστορας είναι η σοσιαλδημοκρατία;
Μήπως χρειαζόμαστε μια αλλαγή αλά ομπάμα για να αρχίσει να δουλεύει; Τώρα που έφυγε ο κακός μπους και καταρρέει κι ο καραμανλής.
Μήπως η αφίσα αυτή είναι φάρσα και θα βγάλουν και δεύτερη που θα λένε καλό ε; σας την σκάσαμε...;
-τα παιδιά από το σεκ όμως έχουν άξιους συμπαραστάτες μες στα πανεπιστήμια. Οι οποίοι τους κοντράρουν στα ίσια για το βραβείο γραφικότητας.
Επιδημία λέμε...
Ο λόγος για το περιοδικό κόρακες το οποίο κυκλοφορεί -αλλά δεν οπλοφορεί- στο πανεπιστήμιο ως έντυπο του ανθρωπιστικού πανεπιστημιακού ρεύματος (!!).
Έχοντας μέσα εικόνες του γκάντι και αναφορά στην παγκόσμια μέρα της μη βίας.
Τρία σχόλια μόνο πάνω στο θέμα.
-Όπου ακούτε μη-τάδε να κρατάτε μικρό καλάθι. Όπως στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Πάντα υπάρχει λάκκος στη φάβα.
-δεν γίνεται να είσαι γνήσιος ανθρωπιστής αν δεν πολεμάς τους εχθρούς του ανθρώπου, τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση.
-για άλλη μια φορά μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά...
-διαβάζοντας μετά ριζοσπάστη για να έρθω στα ίσια μου πετυχαίνω στη σελίδα 5 το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τον τίτλο Δύο στρατηγικές στο ζήτημα της κρίσης.
Θυμήθηκα συνειρμικά το Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας του λένιν και συγκινήθηκα.
Γιατί μεταξύ άλλων αποδεικνύει με την ανάλυσή του ότι η μοναδική λύση για τη ρωσία είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Σύνθημα που έχει σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει...
-στο προχτεσινό φύλλο του πριν, στη στήλη από σπόντα, ο ποιητής συμπεραίνει ότι θα μπορούσαμε να χαρούμε για την εκλογή ομπάμα γιατί είναι ένα ξέσπασμα των μαζών.
Τη στήλη αυτή τη γράφει συνεργαζόμενος κι η αλήθεια είναι πως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με άλλα κομμάτια στο ίδιο φύλλο.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται ο κακός χαμός μόνο με τους συνεργαζόμενους του κκε και τις δικές τους απόψεις.
Εξάλλου κι ο δελαστίκ στη σελίδα 3 δεν κινείται σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος.
Κάνει λόγο για εποχή ομπάμα, πετάει κι ένα χαριτωμένο για σοβιετικού τύπου ποσοστό του ομπάμα στην ουάσιγκτον (93%) και τελείωνει με το συμπέρασμα-καταπέλτης ότι η ζωή θα δείξει αν θα μαραθούν οι ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων (!!!).
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;
Το αμίμητο η ζωή θα δείξει αλά γκόρμπι;
Ή τον μαρασμό των ελπίδων αλά λένιν στο κράτος κι επανάσταση;
-στην ίδια σελίδα, ακριβώς δίπλα, υπάρχει άρθρο του ντούρου ακροαριστερού τροτσκιστή μπεζνασνό, μεταφρασμένο από τον γαλλικό τύπο.
Αντιπαρερχόμαστε καλή τη θελήσει διάφορα δροσερά περί αναδιανομής πλούτου που λέγονται μέσα (και στοχεύουν πραγματικά στην καρδιά του καπιταλισμού ως αντισυστημική κριτική) για να μείνουμε απλώς στο τίτλο.
Έξοδος από τον καπιταλισμό...
Τσ,τσ,τσ, μα γιατί να είμαστε τόσο ξύλινοι και να μη μπορούμε κι εμείς να μιλήσουμε έτσι ωραία κι υπερφίαλα...
Υπάρχει βέβαια και το εξής ζήτημα.
Περισσότερο από λαβύρινθος όπου ψάχνουμε την έξοδο, ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο.
Δεν είναι ότι ξεχάσαμε να πετάμε πετραδάκια πίσω μας, ή ότι η αριάδνη δε μας έδωσε τον μίτο για να βρούμε το δρόμο. Ούτε καν αυτό που λέει ο κόκορας του αρκά για το ψυχολογικό του αδιέξοδο. Ότι δηλ προσπαθεί να βγει, αλλά δε μπορεί να θυμηθεί από πού μπήκε.
Ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο. Το οποίο σημαίνει ότι για να βγεις πρέπει να γκρεμίσεις τον τοίχο, να έρθεις σε σύγκρουση. Δε θα βγούμε με απλά βηματάκια προς την έξοδο.
Αν ο λαβύρινθος εξακολουθεί να έχει κάποια σημασία είναι γιατί συνεχίζουμε να ψάχνουμε το σημείο όπου ο τοίχος είναι λιγότερο δυνατός, για να τον χτυπήσουμε. Γιατί αλλιώς θα φάμε τα μούτρα μας πέφτοντας στον τοίχο. Κι αυτό είναι ο αριστερισμός και η μικροαστική ανυπομονησία (sic).
Θα μου πεις σπουδαία ανάλυση.
Βρήκες έναν εύκολο αντίπαλο, τον χτυπάς και χαίρεσαι για την αυτοεπιβεβαίωση.
Οκ, δεκτή η ένσταση.
Αλλά εγώ τουλάχιστον είχα ένα σκεπτικό. Διάβασα κάτι κάπου και μου ήρθαν ένα σωρό συνειρμοί που τους κατέγραψα.
Αυτοί που το βρήκαν αυτό το κομμάτι και μπήκαν στον κόπο να το μεταφράσουν για να το βάλουν, ποιο ακριβώς σκεπτικό είχαν;
-ίσως πάλι όλα αυτά τα χαριτωμένα να είναι ίδιον των τροτσκιστών ανεξαρτήτως χώρας και απόχρωσης (αυτό έλειπε να έχουμε εθνικές ιδιαιτερότητες σε τροτσκιστές που δεν πολυπιστεύουν σε τέτοια πράγματα). (Κι αν τυχόν υπάρχουν αποτελούν λόγο διάσπασης).
Την ίδια στιγμή οι σεκίτες ετοιμάζουν εκδήλωση για την καπιταλιστική κρίση την επόμενη εβδομάδα. Κι ήδη με τον τίτλο και μόνο έχουν καταφέρει να επισκιάσουν το πολυτεχνείο και τις πολιτικές εξελίξεις.
Την εικόνα που έβαλαν δεν τη θυμάμαι καλά. Αλλά το σύνθημά τους είναι όλα τα ρούβλια και σε σκληρό συνάλλαγμα.
Το δεύτερο μισό είναι πολιτικά σωστό.
Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος.
Ψιλοκλεμμένο είναι, αλλά δεν πειράζει, δεν βάλαμε και πνευματικά δικαιώματα ούτως ή άλλως...
Αλλά το πρώτο μισό που οδηγεί στο δεύτερο είναι αποθέωση των αισθήσεων και απαύγασμα του μαρξισμού.
Ο καπιταλισμός δε δουλεύει... (!!!).
Sic και τρις sic και ξανά sic.
Δε δουλεύει ε; Ενώ πριν την κρίση δούλευε κι ήταν εντάξει;
Χάλασε; Μήπως να τον πηγαίναμε στον μάστορα;
Μήπως ο μάστορας είναι η σοσιαλδημοκρατία;
Μήπως χρειαζόμαστε μια αλλαγή αλά ομπάμα για να αρχίσει να δουλεύει; Τώρα που έφυγε ο κακός μπους και καταρρέει κι ο καραμανλής.
Μήπως η αφίσα αυτή είναι φάρσα και θα βγάλουν και δεύτερη που θα λένε καλό ε; σας την σκάσαμε...;
-τα παιδιά από το σεκ όμως έχουν άξιους συμπαραστάτες μες στα πανεπιστήμια. Οι οποίοι τους κοντράρουν στα ίσια για το βραβείο γραφικότητας.
Επιδημία λέμε...
Ο λόγος για το περιοδικό κόρακες το οποίο κυκλοφορεί -αλλά δεν οπλοφορεί- στο πανεπιστήμιο ως έντυπο του ανθρωπιστικού πανεπιστημιακού ρεύματος (!!).
Έχοντας μέσα εικόνες του γκάντι και αναφορά στην παγκόσμια μέρα της μη βίας.
Τρία σχόλια μόνο πάνω στο θέμα.
-Όπου ακούτε μη-τάδε να κρατάτε μικρό καλάθι. Όπως στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Πάντα υπάρχει λάκκος στη φάβα.
-δεν γίνεται να είσαι γνήσιος ανθρωπιστής αν δεν πολεμάς τους εχθρούς του ανθρώπου, τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση.
-για άλλη μια φορά μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά...
-διαβάζοντας μετά ριζοσπάστη για να έρθω στα ίσια μου πετυχαίνω στη σελίδα 5 το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τον τίτλο Δύο στρατηγικές στο ζήτημα της κρίσης.
Θυμήθηκα συνειρμικά το Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας του λένιν και συγκινήθηκα.
Γιατί μεταξύ άλλων αποδεικνύει με την ανάλυσή του ότι η μοναδική λύση για τη ρωσία είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Σύνθημα που έχει σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει...
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Νοσταλγός της CCCP
Ο οκτώβρης είναι η επανάσταση που έγινε ενάντια στο κεφάλαιο του μαρξ (γκράμσι). Με την έννοια ότι θα ήταν πιο λογικό να ξεσπάσει πρώτα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπου το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας ήταν πιο ώριμο.
Μια επανάσταση 90 χρόνια πριν που μοιάζει πιο σύγχρονη από οτιδήποτε έχουμε ζήσει μετά το 90. Που πήρε το όνομά της από τον οκτώβρη, αλλά τη γιορτάζουμε νοέμβρη. Κι η επέτειός της ήταν στις επτά, αλλά εγώ γράφω για αυτήν σήμερα.
Κανονικά θα έγραφα το σάββατο, που γιόρταζε ο πολυχρονεμένος γκόρμπι κι ο μίσα το αρκουδάκι.
Αλλά σκέφτηκα πως ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται ειδική αναφορά. Αφού συνέχεια γι' αυτήν γράφουμε.
Τα πάντα στον κόσμο γύρω μας είναι πολιτική. Κι ο έρωτας και το ποδόσφαιρο και όλα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο τα πάντα είναι και σοβιετική ένωση.
Εννοείται κι ο έρωτας και το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων).
Η επέτειος της οκτωβριανής είναι ο ορισμός του παράταιρου.
Μια γεύση από τον αιώνα των επαναστάσεων μέσα στον άχρωμο κι άοσμο 21ο. Η επέτειος μιας εργατικής επανάστασης, μες στη μαυρίλα της αντεπανάστασης.
Της οποίας ο απόηχος είναι ακόμη εκκωφαντικός.
Μας κούφανε και μας έριξε σε πλήρη σύγχυση για το τι ακριβώς έγινε. Γιατί ψάχνουμε για ενόχους και για το τι έφταιξε. Αλλά μες στον κακό χαμό δεν ακούμε, και δεν κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, παρά ουρλιάζουμε για να ακουστούμε. Και βασικά να καλύψουμε και τις φωνές των άλλων.
Το κακό με την επέτειο είναι ότι έχει καταντήσει να είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη: επέτειος.
Ο κάθε χώρος τη βλέπει ως ευκαιρία για αυτοεπιβεβαίωση. Για να πείσει το κοινό και (βασικά) τον εαυτό του ότι είχε δίκιο. Μόνο που κινδυνεύει να μείνει χωρίς κοινό.
Οι φίλοι του κόμματος είναι σαν τους οπαδούς με τις ομάδες.
Χωρίς τίτλους και πρωταθλήματα, χωρίς μεγάλες νίκες στο σήμερα, πώς να φτιάξεις καινούριες γενιές οπαδών; Με ιστορίες για περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις;
Αλλά και χωρίς οπαδούς να σε στηρίζουν πώς να πάρεις νίκη στο σήμερα;
Φαύλος διαλεκτικός κύκλος...
Πλέον μείναμε κάτι συνάδελφοι του γιοκαρίνη, νοσταλγοί, και κάτι απολιθώματα που έχουμε κολλήσει σε άλλο αιώνα με τη βελόνα σταματημένη στο 89.
Σε μας βασίστηκε ο φουκουγιάμα κι εμπνεύστηκε το τέλος τη ιστορίας. Που έχει γυρίσει στην προϊστορία κι ακόμα παραπίσω...
Το κακό είναι ότι η 7 νοέμβρη (ταιριάζει και για όνομα οργάνωσης) είχε καταντήσει απλά επέτειος από τα χρόνια της σοβιετίας ακόμα. Με την έννοια ότι την τιμούσαν στα λόγια κι όχι με πράξεις.
Τα 40 χρονα ήταν έναν χρόνο μετά το 20ό.
Τα 50χρονα λίγο μετά τον κοσύγκιν και τις μεταρρυθμίσεις του.
Τα 60χρονα τα γιορτάσαμε με το νέο σύνταγμα, όπου κατοχυρώθηκε το παλλαϊκό κράτος.
Και τα 70χρονα τα τιμήσαμε με την αποκατάσταση του μπουχάριν.
Που αυτή καθαυτή δεν είναι λάθος. Το θέμα είναι όμως με τι σκεπτικό έγινε. Κι ουδείς αμφιβάλλει για το σκεπτικό του γκόρμπι.
Ειδικά στο λόγο του για τα 70χρονα ο γκόρμπι πρέπει να έδωσε ρεσιτάλ. Μνημείο υποκρισίας και αριστοτεχνικής αμφισημίας, ώστε ο καθένας να καταλαβαίνει αυτό που θέλει (μια ιδέα μπορεί να πάρει κανείς από το άρθρο του γκοσβάιλερ για το κρεμμύδι γκορμπατσόφ, στο μοβ βιβλιαράκι της ΣΕ για τον σύγχρονο αναθεωρητισμό).
Θα συνεχίσουμε απαρέγκλιτα στον ίδιο δρόμο, είμαστε ντούροι και αποφασισμένοι έλεγε ο γκόρμπι και χαιρόταν ο μέσος κομμουνιστής.
Ναι, αλλά ποιον δρόμο εννοούσε τελικά;
Θα μου πεις, οι επαναστάσεις δε μπαίνουν σε μουσείο.
Εννοείται, σύμφωνοι.
Τώρα όμως παρακαλάμε να μείνουν εκεί τουλάχιστον. Και να μην κλείσουν το μαυσωλείο του λένιν που μόνο αυτό έμεινε να θυμίζει τον οκτώβρη στις γενιές που έρχονται.
Τον οκτώβρη πρέπει να κάτσουμε να τον μελετήσουμε, να βγάλουμε τα διδάγματά του. Καλύτερα να προσέχω τις διατυπώσεις μου όμως, αλλιώς θα με πουν τροτσκιστή (μερικοί το πιστεύουν ήδη).
Γιατί δικό του βιβλίο ήταν τα διδάγματα του οκτώβρη.
Είναι εκεί όπου σκαλίζει το παρελθόν και κατηγορεί ζηνόβιεφ και κάμενεφ για την αρνητική στάση που είχαν προς την εξέγερση πριν ξεσπάσει.
Κάτι που δεν τον εμπόδισε σε τίποτα να συνασπιστεί λίγα χρόνια αργότερα μαζί τους στην περιβόητη τροτσκι-καμενο-ζινοβιεφική κλίκα.
Από συνέπεια δηλ φτερό στον άνεμο.
Ενώ ο σύντροφος με το μουστάκι ήταν άνθρωπος από ατσάλι. Μασίφ αμετακίνητο στις θέσεις του και την ανελέητη κριτική στον σ. γιαροσένκο.
Όπως όλο το μπλοκ μας άλλωστε. Οχυρωμένο πίσω απ' το ατσάλινο παραπέτασμα που χώριζε στα δύο την ευρώπη.
Μέχρι που ήρθε ο γκορμπατσόφ να ζωγραφίσει με αφέλεια και κηρομπογιές το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι του. Και να φέρει εντός των τειχών τον δούρειο ίππο της αγοράς που στην κοιλιά του έκρυβε την παλινόρθωση.
Μάταια φώναζε σαν λαοκόων ο λιγκατσόφ. Τα φίδια της αντεπανάστασης έπνιξαν τη φωνή του τίμιου αυτού αγωνιστή.
Και τα μ-λ σε ρόλο κασσάνδρας γεύονταν την πικρή δικαίωση...
Από όλα όσα έχουν γραφτεί για τον οκτώβρη αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι μια φράση της λούξεμπουργκ -την οποία θα μεταφέρω από μνήμης.
Λέει λοιπόν η ρόζα ότι στη ρωσία ο λένιν, ο τρότσκι και οι φίλοι τους είναι οι μόνοι που μπορούν να πουν ότι τόλμησαν κι ότι το γερμανικό προλεταριάτο πρέπει να αφήσει την πτωματική του απάθεια και να ακολουθήσει το παράδειγμα της ρώσικης επανάστασης.
Εμείς αλήθεια ως πότε θα ανεχόμαστε να παίζουμε το ρόλο του πτώματος;
Χωρίς δράση, σκέψη, θέληση, τόλμη;
Χωρίς ζωή σε τελική ανάλυση...
(σ.σ: παρακαλώ αυτό περί τρότσκι και λένιν ας μην χρεωθεί σε μένα. Η ρόζα το έγραψε. Για την επιλογή της ρόζας αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη).
Δυο λόγια ακόμα.
Με τις επαναστάσεις και την ιστορία, ισχύει ό,τι και με τις μεγάλες προσωπικότητες.
Όταν πεθαίνουν νέες γίνονται θρύλοι. Σαν την κομμούνα του παρισιού.
Η οκτωβριανή επανάσταση είχε την ατυχία να ζήσει πολύ.
Κάποιοι λένε ότι έζησε αρκετά ώστε να χάσει τη νιότη της, την αγνότητά της (από τους γραφειοκράτες που τη γ...αν και ψόφησε) και να εκφυλιστεί.
Στην πραγματικότητα έζησε αρκετά, ώστε να αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Οι οποίοι δεν της συγχώρεσαν ποτέ ακριβώς το ότι δεν πέθανε νέα.
Και τώρα ως νικητές γράφουν την ιστορία όπως τους αρέσει.
Δε θα μπορούσα παρά να κλείσω το σημείωμα με τον πλέον κλασικό τρόπο σε αυτές τις περιπτώσεις.
Παρά το πισωγύρισμα της ιστορίας, το δίλημμα κομμουνισμός ή βαρβαρότητα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Κι ας πλησιάζει καλπάζοντας η γαμημένη η βαρβαρότητα...
Μια επανάσταση 90 χρόνια πριν που μοιάζει πιο σύγχρονη από οτιδήποτε έχουμε ζήσει μετά το 90. Που πήρε το όνομά της από τον οκτώβρη, αλλά τη γιορτάζουμε νοέμβρη. Κι η επέτειός της ήταν στις επτά, αλλά εγώ γράφω για αυτήν σήμερα.
Κανονικά θα έγραφα το σάββατο, που γιόρταζε ο πολυχρονεμένος γκόρμπι κι ο μίσα το αρκουδάκι.
Αλλά σκέφτηκα πως ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται ειδική αναφορά. Αφού συνέχεια γι' αυτήν γράφουμε.
Τα πάντα στον κόσμο γύρω μας είναι πολιτική. Κι ο έρωτας και το ποδόσφαιρο και όλα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο τα πάντα είναι και σοβιετική ένωση.
Εννοείται κι ο έρωτας και το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων).
Η επέτειος της οκτωβριανής είναι ο ορισμός του παράταιρου.
Μια γεύση από τον αιώνα των επαναστάσεων μέσα στον άχρωμο κι άοσμο 21ο. Η επέτειος μιας εργατικής επανάστασης, μες στη μαυρίλα της αντεπανάστασης.
Της οποίας ο απόηχος είναι ακόμη εκκωφαντικός.
Μας κούφανε και μας έριξε σε πλήρη σύγχυση για το τι ακριβώς έγινε. Γιατί ψάχνουμε για ενόχους και για το τι έφταιξε. Αλλά μες στον κακό χαμό δεν ακούμε, και δεν κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, παρά ουρλιάζουμε για να ακουστούμε. Και βασικά να καλύψουμε και τις φωνές των άλλων.
Το κακό με την επέτειο είναι ότι έχει καταντήσει να είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη: επέτειος.
Ο κάθε χώρος τη βλέπει ως ευκαιρία για αυτοεπιβεβαίωση. Για να πείσει το κοινό και (βασικά) τον εαυτό του ότι είχε δίκιο. Μόνο που κινδυνεύει να μείνει χωρίς κοινό.
Οι φίλοι του κόμματος είναι σαν τους οπαδούς με τις ομάδες.
Χωρίς τίτλους και πρωταθλήματα, χωρίς μεγάλες νίκες στο σήμερα, πώς να φτιάξεις καινούριες γενιές οπαδών; Με ιστορίες για περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις;
Αλλά και χωρίς οπαδούς να σε στηρίζουν πώς να πάρεις νίκη στο σήμερα;
Φαύλος διαλεκτικός κύκλος...
Πλέον μείναμε κάτι συνάδελφοι του γιοκαρίνη, νοσταλγοί, και κάτι απολιθώματα που έχουμε κολλήσει σε άλλο αιώνα με τη βελόνα σταματημένη στο 89.
Σε μας βασίστηκε ο φουκουγιάμα κι εμπνεύστηκε το τέλος τη ιστορίας. Που έχει γυρίσει στην προϊστορία κι ακόμα παραπίσω...
Το κακό είναι ότι η 7 νοέμβρη (ταιριάζει και για όνομα οργάνωσης) είχε καταντήσει απλά επέτειος από τα χρόνια της σοβιετίας ακόμα. Με την έννοια ότι την τιμούσαν στα λόγια κι όχι με πράξεις.
Τα 40 χρονα ήταν έναν χρόνο μετά το 20ό.
Τα 50χρονα λίγο μετά τον κοσύγκιν και τις μεταρρυθμίσεις του.
Τα 60χρονα τα γιορτάσαμε με το νέο σύνταγμα, όπου κατοχυρώθηκε το παλλαϊκό κράτος.
Και τα 70χρονα τα τιμήσαμε με την αποκατάσταση του μπουχάριν.
Που αυτή καθαυτή δεν είναι λάθος. Το θέμα είναι όμως με τι σκεπτικό έγινε. Κι ουδείς αμφιβάλλει για το σκεπτικό του γκόρμπι.
Ειδικά στο λόγο του για τα 70χρονα ο γκόρμπι πρέπει να έδωσε ρεσιτάλ. Μνημείο υποκρισίας και αριστοτεχνικής αμφισημίας, ώστε ο καθένας να καταλαβαίνει αυτό που θέλει (μια ιδέα μπορεί να πάρει κανείς από το άρθρο του γκοσβάιλερ για το κρεμμύδι γκορμπατσόφ, στο μοβ βιβλιαράκι της ΣΕ για τον σύγχρονο αναθεωρητισμό).
Θα συνεχίσουμε απαρέγκλιτα στον ίδιο δρόμο, είμαστε ντούροι και αποφασισμένοι έλεγε ο γκόρμπι και χαιρόταν ο μέσος κομμουνιστής.
Ναι, αλλά ποιον δρόμο εννοούσε τελικά;
Θα μου πεις, οι επαναστάσεις δε μπαίνουν σε μουσείο.
Εννοείται, σύμφωνοι.
Τώρα όμως παρακαλάμε να μείνουν εκεί τουλάχιστον. Και να μην κλείσουν το μαυσωλείο του λένιν που μόνο αυτό έμεινε να θυμίζει τον οκτώβρη στις γενιές που έρχονται.
Τον οκτώβρη πρέπει να κάτσουμε να τον μελετήσουμε, να βγάλουμε τα διδάγματά του. Καλύτερα να προσέχω τις διατυπώσεις μου όμως, αλλιώς θα με πουν τροτσκιστή (μερικοί το πιστεύουν ήδη).
Γιατί δικό του βιβλίο ήταν τα διδάγματα του οκτώβρη.
Είναι εκεί όπου σκαλίζει το παρελθόν και κατηγορεί ζηνόβιεφ και κάμενεφ για την αρνητική στάση που είχαν προς την εξέγερση πριν ξεσπάσει.
Κάτι που δεν τον εμπόδισε σε τίποτα να συνασπιστεί λίγα χρόνια αργότερα μαζί τους στην περιβόητη τροτσκι-καμενο-ζινοβιεφική κλίκα.
Από συνέπεια δηλ φτερό στον άνεμο.
Ενώ ο σύντροφος με το μουστάκι ήταν άνθρωπος από ατσάλι. Μασίφ αμετακίνητο στις θέσεις του και την ανελέητη κριτική στον σ. γιαροσένκο.
Όπως όλο το μπλοκ μας άλλωστε. Οχυρωμένο πίσω απ' το ατσάλινο παραπέτασμα που χώριζε στα δύο την ευρώπη.
Μέχρι που ήρθε ο γκορμπατσόφ να ζωγραφίσει με αφέλεια και κηρομπογιές το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι του. Και να φέρει εντός των τειχών τον δούρειο ίππο της αγοράς που στην κοιλιά του έκρυβε την παλινόρθωση.
Μάταια φώναζε σαν λαοκόων ο λιγκατσόφ. Τα φίδια της αντεπανάστασης έπνιξαν τη φωνή του τίμιου αυτού αγωνιστή.
Και τα μ-λ σε ρόλο κασσάνδρας γεύονταν την πικρή δικαίωση...
Από όλα όσα έχουν γραφτεί για τον οκτώβρη αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι μια φράση της λούξεμπουργκ -την οποία θα μεταφέρω από μνήμης.
Λέει λοιπόν η ρόζα ότι στη ρωσία ο λένιν, ο τρότσκι και οι φίλοι τους είναι οι μόνοι που μπορούν να πουν ότι τόλμησαν κι ότι το γερμανικό προλεταριάτο πρέπει να αφήσει την πτωματική του απάθεια και να ακολουθήσει το παράδειγμα της ρώσικης επανάστασης.
Εμείς αλήθεια ως πότε θα ανεχόμαστε να παίζουμε το ρόλο του πτώματος;
Χωρίς δράση, σκέψη, θέληση, τόλμη;
Χωρίς ζωή σε τελική ανάλυση...
(σ.σ: παρακαλώ αυτό περί τρότσκι και λένιν ας μην χρεωθεί σε μένα. Η ρόζα το έγραψε. Για την επιλογή της ρόζας αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη).
Δυο λόγια ακόμα.
Με τις επαναστάσεις και την ιστορία, ισχύει ό,τι και με τις μεγάλες προσωπικότητες.
Όταν πεθαίνουν νέες γίνονται θρύλοι. Σαν την κομμούνα του παρισιού.
Η οκτωβριανή επανάσταση είχε την ατυχία να ζήσει πολύ.
Κάποιοι λένε ότι έζησε αρκετά ώστε να χάσει τη νιότη της, την αγνότητά της (από τους γραφειοκράτες που τη γ...αν και ψόφησε) και να εκφυλιστεί.
Στην πραγματικότητα έζησε αρκετά, ώστε να αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Οι οποίοι δεν της συγχώρεσαν ποτέ ακριβώς το ότι δεν πέθανε νέα.
Και τώρα ως νικητές γράφουν την ιστορία όπως τους αρέσει.
Δε θα μπορούσα παρά να κλείσω το σημείωμα με τον πλέον κλασικό τρόπο σε αυτές τις περιπτώσεις.
Παρά το πισωγύρισμα της ιστορίας, το δίλημμα κομμουνισμός ή βαρβαρότητα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Κι ας πλησιάζει καλπάζοντας η γαμημένη η βαρβαρότητα...
Για την κολόνα ρε γαμώτο
(Προειδοποίηση: ακολουθεί σειρά αντιδιαλεκτικών σκέψεων).
Μες στον ορυμαγδό των γεγονότων παραλίγο να ξεχάσω τη μεγάλη επέτειο στις 7 νοέμβρη. Την περασμένη παρασκευη συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ναι ένας, όχι ενενήντα ένα.
Ένας χρόνος από το ξύλο στη φιλοσοφική.
Σκηνικό το οποίο ενέπνευσε τη λαϊκή μούσα.
Μαύρα κοράκια με πέτρες καρφιά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν για αίμα διψούν
τους σύντροφους στην κρεμάλα να δουν...
Και πιο κάτω η καντώνα γίνεται τα γρασίδια της φλσ.
και στα γρασίδια χιλιάδες σφάζουν
άοπλους κνίτες ηρωικούς...
Έχει βγει σχετικά και διασκευή της φάμπρικας.
Η φάμπρικα, η φάμπρικα η υφανέτ
βαράει νύ- βαράει νύχτα μέρα...
αλλά δεν έχω την άδεια του ποιητή για να πω περισσότερα.
Οι σφοι που το έζησαν ή υπερβάλλουν ή θέλουν να ξεχάσουν.
Οι μοναδικοί αξιόπιστοι μάρτυρες είναι κάτι εαακίτες. Που βρέθηκαν στα πέριξ και τράβηξαν το σκηνικό σε βιντεάκι χασκογελώντας.
Ανταπέδωσαν έτσι για το πολυτεχνείο δύο χρόνια πριν.
Που αυτοί πλακώνονταν με τους πασόκους για να μην τους αφήσουν να καταθέσουν στεφάνι. Αλλά εμείς περιφρουρούσαμε το νόημα του πολυτεχνείου και απείχαμε κάνοντας χαβά με το σκηνικό. Που γινόταν μπροστά μας.
Κάτι τέτοια πολυτεχνεία μου φτιάξαν βιώματα και νοοτροπία.
Βόλτα από τα χαράματα στις σχολές για να κατεβάσουμε ό,τι αφίσα δεν ήταν δική μης. Ακόμα κι από κινηματογραφικές ομάδες. Ομαδικό ξεχαρμάνιασμα μισαλλόδοξων. Αστυνομία σκέψης.
Και μετά επιστροφή στο πολυτεχνείο. Όπου όσες συντρόφισσες είχαν μείνει να φυλάν θερμοπύλες την είχαν βρει από μάγκες νταήδες από τα κάτω και αριστερά.
Μέχρι να επιστρέψουμε και να αλλάξουν πάλι τα κόζια.
Όλα αυτά με δίδαξαν κάτι πολύτιμο.
Οι τραμπουκισμοί είναι θέμα συσχετισμών.
Όποιος τους έχει τους κάνει. Και όποιος δεν τους έχει, περιμένει να γυρίσει ο τροχός και να τους αποκτήσει.
Ναι, αλλά έτσι δε γίνεται δουλειά.
Έκτοτε ακούω βερεσέ τις ιστορίες για τα κνατ κι άλλες παρόμοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις. Κι οι άλλοι τα ίδια κάνουν όπου μπορούν.
Επίσης περιφρονώ τα περί περιφρούρησης. Μέχρι πρόσφατα περιφρουρούσα την περιφρόνησή μου, αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος.
Δεν είναι καλό να γενικεύεις, το ξέρω. Κρατήστε τις εξαιρέσεις για όπου νομίζει ο καθένας.
Την ίδια άποψη έχω και για το σκηνικό στα γρασίδια.
Δεν υπήρχε κανένα σοβαρό διακύβευμα για ξύλο. Πόσο μάλλον για σπρέι πιπεριού -όπως επιβεβαιώνουν οι αυτόπτες και αυτοσφραίνοντες μάρτυρες. Και γενικότερα για "ραντεβού θανάτου" και ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω επίσης είναι γιατί κάναμε πίσω και τους αφήσαμε να μας πάρουν στο κυνήγι.
Γιατί, ναι, το απολίθωμα βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος κι έχει άποψη ως αυτόπτης μάρτυρας.
Όχι στο πλευρό των συντρόφων του που τις έτρωγαν. Ούτε με τους απέναντι βέβαια (ντροπή σας, σε όσους πέρασε έστω απ' το μυαλό).
Αλλά ως παρακαθήμενος σε συνέλευση στο γειτονικό πολιτικό. Όπου ακούσαμε το σαματά και τρέξαμε να δούμε τι γίνεται.
Και είδαμε. Το έλα να δεις...
Ένιωσα σαν τον τραμπάκουλα (που ως γνωστόν βοσκούσε τα πρόβατα εδώ παραπέρα).
Τι ήταν όλο αυτό; Για ποιο λόγο έγινε;
Αυτό που βλέπεις παιδί μου είναι η πάλη των τάξεων, η οποία παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, καθώς η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την κολχόζνικη ιδιοκτησία με αποτέλεσμα... εεε... και μετά, ήρθαν οι άλλοι με αλυσίδες και σπρέι πιπεριού και τους πήραν στο κυνήγι και καλά κρασιά, καλοί άνθρωποι ήτανε...
(Όσοι δεν τον έχουν τον συνειρμό να δουν επειγόντως το αλαλούμ με τον χάρρυ κλυνν. Κι όσοι δε μπορούν ας περιμένουν προσεχώς το σχετικό αφιέρωμα, αποκλειστικά στο Σφυροδρέπανο).
Βασική ιδέα είναι να μην παιχτεί τέτοιο σκηνικό.
Γιατί, ποια είναι η σκοπιμότητα στην τελική; Να έχουμε κάτι να διηγουμαστε στα εγγόνια μας; Με φουσκωμένα τα στήθια από ταξική περηφάνεια και σιλικόνη;
Μα όταν οξύνεται η ταξική πάλη σύντροφε, οξύνονται και τα μέσα με τα οποία διεξάγεται. Κι όχι επειδή το είπε ο μακιαβέλι, αλλά ο σκοπός είναι που νοηματοδοτεί τα μέσα και τα κοντόξυλα. Όπως μιλάμε πχ για δίκαιους και άδικους πολέμους.
Μμμ, μάλιστα. Και ποιος είναι ο σκοπός είπαμε;
Για να βγάλετε κι εσείς δικά σας συμπεράσματα το ταξικό διακύβευμα του ξύλου ήταν μια κολόνα και μια αφίσα που ήθελαν να βάλουν οι αναρχικοί.
Οι εκδοχές της κάθε πλευράς για το πώς και τι διαφέρουν, όπως πάντα. Ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι στο τέλος ένας από αυτούς είπε με ύφος, αν θέλετε μπορούμε να το λύσουμε κι αλλιώς.
Ε, τελικά το λύσαμε αλλιώς...
Απ' ό,τι φαίνεται η κολόνα αυτή ήταν βασικός πυλώνας της πολιτικής μας, από τον οποίο δε μπορούσαμε να κάνουμε βήμα πίσω.
Κι έτσι ήρθε το κολονάτο.
Στην αυτοκρατορική παραλλαγή με τα πόδια ενωμένα. Και χωρίς ουρές. Που λέει και στον κόκορα ο αρκάς...
Επιστρέφουμε στα συμπεράσματα και της τελικες εκτιμήσεις της κε για το ξύλο.
Καταρχήν είναι γελοία θλιβερό και θλιβερά γελοίο να πέφτει ξύλο για ψύλλου πήδημα. Πολλή συσσωρευμένη ενέργεια μαζεύτηκε και καλό είναι να βρούμε άλλους τρόπους να τη διοχετεύσουμε.
Από εκεί και πέρα όμως αν έχεις αποφασίσει ότι θα πλακωθείς, το κάνεις και με τους σωστούς όρους.
Αυτό ισχύει παντού. Ο τζόγος πχ είναι μ-λ-κία από τις λίγες. Αλλά αν τελικά μπλέξεις, δεν παίζεις για να χάσεις...
Έτσι, πέρα από τη στρατηγική επιλογή του ξύλου για μένα ήταν ακατανόητη και η τακτική κατά τη διάρκειά του.
Ήμασταν περισσότεροι, αλλά οι άλλοι ήταν καλύτερα εξοπλισμένοι. Και πιο κάφροι, χωρίς ηθικές αναστολές. Μπορούσαν να πετάξουν οτιδήποτε. Μέχρι και σπρέι πιπεριού...
Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν σχεδόν χριστιανική.
Χτυπούσαν το ένα μάγουλο και γυρνούσαμε το άλλο.
Ενώ το χριστιανικό δεν είναι αυτό. Το χριστιανικό (όπως λέει ο αρκάς και πάλι στον καλό λύκο) είναι ο έχων δύο μάγουλα να δίνει το ένα (όπως με τους χιτώνες).
Υπήρξαν κανα δυο σφοι που γυρνούσαν πίσω αυτά που τους πετούσαν, αλλά τους επανέφεραν στην τάξη οι υπόλοιποι.
Η ισορροπία ήταν ρευστή, αλλά οι συσχετισμοί με το μέρος μας. Και το ντου φαινόταν να είναι ζήτημα χρόνου.
Αλλά τελικά ο χριστιανισμός επικράτησε.
Αφού βαρεθήκαμε να τις τρώμε υποχωρήσαμε. Συντεταγμένα στην αρχή, μπουλουκηδόν αργότερα.
Κι οι αναρχικοί μας πήραν με άγρια χαρά στο κατόπι ξεχειλίζοντας ορμή και αδρεναλίνη. Είναι η εποχή που ζευγαρώνουν... (το μπάχαλο είναι το ερωτικό τους κάλεσμα).
(σ.σ: ο όρος φρικιά ίσως περιγράφει καλύτερα από το αναρχικοί τη σύνθεσή τους. Αλλά δεν ανήκει στις λέξεις που χρησιμοποιώ. Όπως και το αριστεριστές άλλωστε...)
Αυτά μου θύμισαν τα σκηνικά που περιέγραφε ο μίσσιος για τους κομμουνιστές και τα βασανιστήρια.
Μερικοί από τους βασανιστές ήταν κακομοίρικα ανθρωπάκια της μιας καρπαζιάς. Αλλά η γραμμή ήταν στωικότητα κι υπομονή.
Μας χτυπάν αυτοί; Απεργία πείνας εμείς.
Γκολ αυτοί; Σέντρα εμείς.
Τους γαμήσαμε τη μάνα, που λέει κι ο μίσσιος...
Κι οι χριστιανοί τουλάχιστον πίστευαν σε ανταμοιβή μετά θάνατον. Εμείς;
Είδες όμως οργάνωση και αποτελεσματικότητα οι αναρχικοί;
Και μετά τους τη λέμε για την άμυνα της μαδρίτης και την αποδιοργάνωση. Που δεν μπορεί, όλο και κάποιο πιο πολιτικό επιχείρημα θα έχουμε για να τους την πούμε για τον εμφύλιο.
Προς το παρόν το ψάχνω ακόμα...
Τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά, ήταν φυσικά ότι πρέπει να αυξήσουμε την επαγρύπνησή μας και τα μέτρα περιφρούρησης για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα.
Ναι εντάξει, αλλά με τόση επαγρύπνηση έχουμε μείνει ξάγρυπνοι πόσο καιρό τώρα.
Και ο ά(γρ)υπνος στο τέλος καταντάει ο πιο κοιμισμένος.
Ενώ οι χρόνια άυπνοι γίνονται κομπλεξικοί.
Δεύτερο τελικό συμπέρασμα που εκλαϊκεύτηκε και στις μάζες: είναι όλοι τους ασφαλίτες τελειωμένοι.
Το ίδιο ακριβώς βέβαια λένε κι οι άλλοι. Κι έχει ισχύ αξιώματος. Οπότε κάθε φορά ακολουθεί γόνιμη συζήτηση. Που αν δεν καταλήγει κάπου, μπορεί να λυθεί κι αλλιώς...
Εσχάτως βέβαια γίνονται προσπάθειες να τα βρούμε κάπου στη μέση.
Δεν είναι όλοι ασφαλίτες. Οι μισοί μόνο είναι και παρασέρνουν τους άλλους μισούς.
Μετά από αυτό το βήμα καλής θέλησης είμαστε στο σωστό δρόμο για να υπάρξει συνεννοήση.
Καταλαβαινόμαστε τώρα...
Επίλογος
Αφού τιμήσαμε με αυτόν τον τρόπο τα 90χρονα της οκτωβριανής, το βράδυ είχαμε συλλαλητήριο του παμε (που δεν ήταν πάντως για τον οκτώβρη).
Η άτυπη γραμμή ήταν να μην κυκλοφορεί κανείς σφος μόνος στα πανεπιστήμια (!!) γιατί ήταν επικίνδυνο.
Με πλήρη... άγνοια κινδύνου πήγα το ίδιο βράδυ σε μια εκδήλωση για την οκτωβριανή στο πολυτεχνείο, όπου θα μιλούσε ο σοβιετικός κυριούλης.
Φεύγοντας άφησα μέιλ και ονοματεπώνυμο.
Ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στη ζωή μου...
Μες στον ορυμαγδό των γεγονότων παραλίγο να ξεχάσω τη μεγάλη επέτειο στις 7 νοέμβρη. Την περασμένη παρασκευη συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ναι ένας, όχι ενενήντα ένα.
Ένας χρόνος από το ξύλο στη φιλοσοφική.
Σκηνικό το οποίο ενέπνευσε τη λαϊκή μούσα.
Μαύρα κοράκια με πέτρες καρφιά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν για αίμα διψούν
τους σύντροφους στην κρεμάλα να δουν...
Και πιο κάτω η καντώνα γίνεται τα γρασίδια της φλσ.
και στα γρασίδια χιλιάδες σφάζουν
άοπλους κνίτες ηρωικούς...
Έχει βγει σχετικά και διασκευή της φάμπρικας.
Η φάμπρικα, η φάμπρικα η υφανέτ
βαράει νύ- βαράει νύχτα μέρα...
αλλά δεν έχω την άδεια του ποιητή για να πω περισσότερα.
Οι σφοι που το έζησαν ή υπερβάλλουν ή θέλουν να ξεχάσουν.
Οι μοναδικοί αξιόπιστοι μάρτυρες είναι κάτι εαακίτες. Που βρέθηκαν στα πέριξ και τράβηξαν το σκηνικό σε βιντεάκι χασκογελώντας.
Ανταπέδωσαν έτσι για το πολυτεχνείο δύο χρόνια πριν.
Που αυτοί πλακώνονταν με τους πασόκους για να μην τους αφήσουν να καταθέσουν στεφάνι. Αλλά εμείς περιφρουρούσαμε το νόημα του πολυτεχνείου και απείχαμε κάνοντας χαβά με το σκηνικό. Που γινόταν μπροστά μας.
Κάτι τέτοια πολυτεχνεία μου φτιάξαν βιώματα και νοοτροπία.
Βόλτα από τα χαράματα στις σχολές για να κατεβάσουμε ό,τι αφίσα δεν ήταν δική μης. Ακόμα κι από κινηματογραφικές ομάδες. Ομαδικό ξεχαρμάνιασμα μισαλλόδοξων. Αστυνομία σκέψης.
Και μετά επιστροφή στο πολυτεχνείο. Όπου όσες συντρόφισσες είχαν μείνει να φυλάν θερμοπύλες την είχαν βρει από μάγκες νταήδες από τα κάτω και αριστερά.
Μέχρι να επιστρέψουμε και να αλλάξουν πάλι τα κόζια.
Όλα αυτά με δίδαξαν κάτι πολύτιμο.
Οι τραμπουκισμοί είναι θέμα συσχετισμών.
Όποιος τους έχει τους κάνει. Και όποιος δεν τους έχει, περιμένει να γυρίσει ο τροχός και να τους αποκτήσει.
Ναι, αλλά έτσι δε γίνεται δουλειά.
Έκτοτε ακούω βερεσέ τις ιστορίες για τα κνατ κι άλλες παρόμοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις. Κι οι άλλοι τα ίδια κάνουν όπου μπορούν.
Επίσης περιφρονώ τα περί περιφρούρησης. Μέχρι πρόσφατα περιφρουρούσα την περιφρόνησή μου, αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος.
Δεν είναι καλό να γενικεύεις, το ξέρω. Κρατήστε τις εξαιρέσεις για όπου νομίζει ο καθένας.
Την ίδια άποψη έχω και για το σκηνικό στα γρασίδια.
Δεν υπήρχε κανένα σοβαρό διακύβευμα για ξύλο. Πόσο μάλλον για σπρέι πιπεριού -όπως επιβεβαιώνουν οι αυτόπτες και αυτοσφραίνοντες μάρτυρες. Και γενικότερα για "ραντεβού θανάτου" και ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω επίσης είναι γιατί κάναμε πίσω και τους αφήσαμε να μας πάρουν στο κυνήγι.
Γιατί, ναι, το απολίθωμα βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος κι έχει άποψη ως αυτόπτης μάρτυρας.
Όχι στο πλευρό των συντρόφων του που τις έτρωγαν. Ούτε με τους απέναντι βέβαια (ντροπή σας, σε όσους πέρασε έστω απ' το μυαλό).
Αλλά ως παρακαθήμενος σε συνέλευση στο γειτονικό πολιτικό. Όπου ακούσαμε το σαματά και τρέξαμε να δούμε τι γίνεται.
Και είδαμε. Το έλα να δεις...
Ένιωσα σαν τον τραμπάκουλα (που ως γνωστόν βοσκούσε τα πρόβατα εδώ παραπέρα).
Τι ήταν όλο αυτό; Για ποιο λόγο έγινε;
Αυτό που βλέπεις παιδί μου είναι η πάλη των τάξεων, η οποία παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, καθώς η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την κολχόζνικη ιδιοκτησία με αποτέλεσμα... εεε... και μετά, ήρθαν οι άλλοι με αλυσίδες και σπρέι πιπεριού και τους πήραν στο κυνήγι και καλά κρασιά, καλοί άνθρωποι ήτανε...
(Όσοι δεν τον έχουν τον συνειρμό να δουν επειγόντως το αλαλούμ με τον χάρρυ κλυνν. Κι όσοι δε μπορούν ας περιμένουν προσεχώς το σχετικό αφιέρωμα, αποκλειστικά στο Σφυροδρέπανο).
Βασική ιδέα είναι να μην παιχτεί τέτοιο σκηνικό.
Γιατί, ποια είναι η σκοπιμότητα στην τελική; Να έχουμε κάτι να διηγουμαστε στα εγγόνια μας; Με φουσκωμένα τα στήθια από ταξική περηφάνεια και σιλικόνη;
Μα όταν οξύνεται η ταξική πάλη σύντροφε, οξύνονται και τα μέσα με τα οποία διεξάγεται. Κι όχι επειδή το είπε ο μακιαβέλι, αλλά ο σκοπός είναι που νοηματοδοτεί τα μέσα και τα κοντόξυλα. Όπως μιλάμε πχ για δίκαιους και άδικους πολέμους.
Μμμ, μάλιστα. Και ποιος είναι ο σκοπός είπαμε;
Για να βγάλετε κι εσείς δικά σας συμπεράσματα το ταξικό διακύβευμα του ξύλου ήταν μια κολόνα και μια αφίσα που ήθελαν να βάλουν οι αναρχικοί.
Οι εκδοχές της κάθε πλευράς για το πώς και τι διαφέρουν, όπως πάντα. Ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι στο τέλος ένας από αυτούς είπε με ύφος, αν θέλετε μπορούμε να το λύσουμε κι αλλιώς.
Ε, τελικά το λύσαμε αλλιώς...
Απ' ό,τι φαίνεται η κολόνα αυτή ήταν βασικός πυλώνας της πολιτικής μας, από τον οποίο δε μπορούσαμε να κάνουμε βήμα πίσω.
Κι έτσι ήρθε το κολονάτο.
Στην αυτοκρατορική παραλλαγή με τα πόδια ενωμένα. Και χωρίς ουρές. Που λέει και στον κόκορα ο αρκάς...
Επιστρέφουμε στα συμπεράσματα και της τελικες εκτιμήσεις της κε για το ξύλο.
Καταρχήν είναι γελοία θλιβερό και θλιβερά γελοίο να πέφτει ξύλο για ψύλλου πήδημα. Πολλή συσσωρευμένη ενέργεια μαζεύτηκε και καλό είναι να βρούμε άλλους τρόπους να τη διοχετεύσουμε.
Από εκεί και πέρα όμως αν έχεις αποφασίσει ότι θα πλακωθείς, το κάνεις και με τους σωστούς όρους.
Αυτό ισχύει παντού. Ο τζόγος πχ είναι μ-λ-κία από τις λίγες. Αλλά αν τελικά μπλέξεις, δεν παίζεις για να χάσεις...
Έτσι, πέρα από τη στρατηγική επιλογή του ξύλου για μένα ήταν ακατανόητη και η τακτική κατά τη διάρκειά του.
Ήμασταν περισσότεροι, αλλά οι άλλοι ήταν καλύτερα εξοπλισμένοι. Και πιο κάφροι, χωρίς ηθικές αναστολές. Μπορούσαν να πετάξουν οτιδήποτε. Μέχρι και σπρέι πιπεριού...
Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν σχεδόν χριστιανική.
Χτυπούσαν το ένα μάγουλο και γυρνούσαμε το άλλο.
Ενώ το χριστιανικό δεν είναι αυτό. Το χριστιανικό (όπως λέει ο αρκάς και πάλι στον καλό λύκο) είναι ο έχων δύο μάγουλα να δίνει το ένα (όπως με τους χιτώνες).
Υπήρξαν κανα δυο σφοι που γυρνούσαν πίσω αυτά που τους πετούσαν, αλλά τους επανέφεραν στην τάξη οι υπόλοιποι.
Η ισορροπία ήταν ρευστή, αλλά οι συσχετισμοί με το μέρος μας. Και το ντου φαινόταν να είναι ζήτημα χρόνου.
Αλλά τελικά ο χριστιανισμός επικράτησε.
Αφού βαρεθήκαμε να τις τρώμε υποχωρήσαμε. Συντεταγμένα στην αρχή, μπουλουκηδόν αργότερα.
Κι οι αναρχικοί μας πήραν με άγρια χαρά στο κατόπι ξεχειλίζοντας ορμή και αδρεναλίνη. Είναι η εποχή που ζευγαρώνουν... (το μπάχαλο είναι το ερωτικό τους κάλεσμα).
(σ.σ: ο όρος φρικιά ίσως περιγράφει καλύτερα από το αναρχικοί τη σύνθεσή τους. Αλλά δεν ανήκει στις λέξεις που χρησιμοποιώ. Όπως και το αριστεριστές άλλωστε...)
Αυτά μου θύμισαν τα σκηνικά που περιέγραφε ο μίσσιος για τους κομμουνιστές και τα βασανιστήρια.
Μερικοί από τους βασανιστές ήταν κακομοίρικα ανθρωπάκια της μιας καρπαζιάς. Αλλά η γραμμή ήταν στωικότητα κι υπομονή.
Μας χτυπάν αυτοί; Απεργία πείνας εμείς.
Γκολ αυτοί; Σέντρα εμείς.
Τους γαμήσαμε τη μάνα, που λέει κι ο μίσσιος...
Κι οι χριστιανοί τουλάχιστον πίστευαν σε ανταμοιβή μετά θάνατον. Εμείς;
Είδες όμως οργάνωση και αποτελεσματικότητα οι αναρχικοί;
Και μετά τους τη λέμε για την άμυνα της μαδρίτης και την αποδιοργάνωση. Που δεν μπορεί, όλο και κάποιο πιο πολιτικό επιχείρημα θα έχουμε για να τους την πούμε για τον εμφύλιο.
Προς το παρόν το ψάχνω ακόμα...
Τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά, ήταν φυσικά ότι πρέπει να αυξήσουμε την επαγρύπνησή μας και τα μέτρα περιφρούρησης για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα.
Ναι εντάξει, αλλά με τόση επαγρύπνηση έχουμε μείνει ξάγρυπνοι πόσο καιρό τώρα.
Και ο ά(γρ)υπνος στο τέλος καταντάει ο πιο κοιμισμένος.
Ενώ οι χρόνια άυπνοι γίνονται κομπλεξικοί.
Δεύτερο τελικό συμπέρασμα που εκλαϊκεύτηκε και στις μάζες: είναι όλοι τους ασφαλίτες τελειωμένοι.
Το ίδιο ακριβώς βέβαια λένε κι οι άλλοι. Κι έχει ισχύ αξιώματος. Οπότε κάθε φορά ακολουθεί γόνιμη συζήτηση. Που αν δεν καταλήγει κάπου, μπορεί να λυθεί κι αλλιώς...
Εσχάτως βέβαια γίνονται προσπάθειες να τα βρούμε κάπου στη μέση.
Δεν είναι όλοι ασφαλίτες. Οι μισοί μόνο είναι και παρασέρνουν τους άλλους μισούς.
Μετά από αυτό το βήμα καλής θέλησης είμαστε στο σωστό δρόμο για να υπάρξει συνεννοήση.
Καταλαβαινόμαστε τώρα...
Επίλογος
Αφού τιμήσαμε με αυτόν τον τρόπο τα 90χρονα της οκτωβριανής, το βράδυ είχαμε συλλαλητήριο του παμε (που δεν ήταν πάντως για τον οκτώβρη).
Η άτυπη γραμμή ήταν να μην κυκλοφορεί κανείς σφος μόνος στα πανεπιστήμια (!!) γιατί ήταν επικίνδυνο.
Με πλήρη... άγνοια κινδύνου πήγα το ίδιο βράδυ σε μια εκδήλωση για την οκτωβριανή στο πολυτεχνείο, όπου θα μιλούσε ο σοβιετικός κυριούλης.
Φεύγοντας άφησα μέιλ και ονοματεπώνυμο.
Ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στη ζωή μου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)