Το καλύτερο πράγμα του κόσμου

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, μας λέει ένα τηλεοπτικό μήνυμα (σλόγκαν) ιδιωτικού σταθμού. Ναι αλλά ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή; Ο ύπνος! Το φαΐ! Η μπάλα! Το σεξ! Θα ήταν μάλλον οι δημοφιλέστερες απαντήσεις. Αλλά αν περιορίζαμε μεταξύ μας την έρευνα, θα συμφωνούσαμε πως το καλύτερο πράγμα του κόσμου είναι η παγκόσμια επανάσταση και ο κομμουνισμός, έστω και στην ανώριμη σοσιαλιστική βαθμίδα του, όπως τη ζήσαμε στην περίπτωση της σοβιετίας –αν και υπάρχουν αρκετοί πολιτικά ανώριμοι επίδοξοι ή αυτοπροσδιοριζόμενοι κομμουνιστές που θα έσπευδαν να μας βεβαιώσουν πως δεν ήταν ποτέ σοσιαλιστική.

Μιλάμε για μια κοινωνία όπου δε θα υπάρχουν χαρμάνια οπαδοί, παρά μόνο φίλαθλοι και αθλούμενοι. Δε θα υπάρχουν άυπνοι, που δε μπορούν να κλείσουν μάτι από το άγχος του αγώνα για επιβίωση, ούτε νηστικοί, που δεν έχουν να βάλουν μια μπουκιά στο στόμα τους και πεθαίνουν της πείνας. Αλλά ούτε και μπακούρια, παρά μόνο ως εξαίρεση και ταξικό κατάλοιπο, οπότε και θα εφαρμόσουμε τη λύση που προκρίνει ο αριστοφάνης για την ουτοπία του στις εκκλησιάζουσες: κάθε όμορφος νέος θα πρέπει να πηγαίνει με μια «άσχημη γριά», προτού ζευγαρώσει με τη νέα της επιθυμίας του και το αντίστροφο θα ισχύει και για την τελευταία. Αν και τότε ο καθένας μας θα καλλιεργεί την προσωπικότητά του ως σύνολο, αναδεικνύοντας την εσωτερική του ομορφιά· ενώ η εξωτερική του μορφή θα συνοδεύει το περιεχόμενο, χωρίς να το επισκιάζει φορμαλιστικά.

Γιατί ο κομμουνισμός καλύπτει τις βασικές ανάγκες, αλλά δεν είναι απλώς σεξ, φαΐ και μπάλα για όλους. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ ευρύτερο, (mes que un sistema economic όπως θα συμπλήρωναν οι καταλανοί), που αναπτύσσει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα, αξιοποιώντας τις ιδιαίτερες κλίσεις και τα ταλέντα του καθενός..

Αυτά όμως ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, που οργιάζει, όσο παραμένουμε μπακούρια από επαναστατικής απόψεως. Ενώ το θέμα είναι να είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το άμεσο και το εφικτό –κι όχι το αδύνατο όπως λένε κάποιοι ρομαντικοί μαξιμαλιστές. Να μην κάνουμε όνειρα τρελά, αλλά να μπαζώσουμε πρώτα για να χτίσουμε, όπως λέει μια γνωστή σεξιστική ρήση. Ή με άλλα λόγια να βάλουμε τη στρατηγική στο τιμόνι και την τακτική στις ταχύτητες –αν και τώρα τελευταία μόνο η όπισθεν δουλεύει. Κι αφού τα κάνουμε όλα αυτά να σκεφτούμε σοβαρά και να απαντήσουμε: ποιο είναι το δεύτερο καλύτερο πράγμα του κόσμου;

Μα φυσικά η μετάβαση προς το πρώτο. Ο δρόμος που οδηγεί στην ιθάκη –που ίσως να είναι πιο φτωχική απ΄ όσο τη φανταστήκαμε. Και ένα μεταβατικό πρόγραμμα που μας οδηγεί σαν οδικός χάρτης από μυστικά μονοπάτια στην κοινωνία του μέλλοντος: παύση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, ρήξη με την εε, κρατικοποίηση τραπεζών… και τέλος πάντων το έχουμε ακούσει όλοι τόσες φορές που δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε μέχρι τέλους, εκτός και αν διακατεχόμαστε από κάποιον ιδιαίτερο μαζοχισμό.

Μια άλλη εκδοχή της παραπάνω λογικής, κάπως διαφοροποιημένη και ελαφρώς ελαφρύτερη, για να είναι πιο εύπεπτη από το ευρύ κοινό, εστιάζει σε άλλα σημεία-αιχμές: πραγματική δημοκρατία (μπέσα όμως, όχι στα ψέματα), να πέσει η κυβέρνηση (ουστ!) και πέφτοντας, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ (αλλιώς ονειρευόμαστε τον ολυμπιακό).

Αυτό είναι μέσες άκρες το πολιτικό(;) σκεπτικό που επικράτησε στις πλατείες και έδωσε τον τόνο στη διπλή εκλογική μάχη της χρονιάς που ακολούθησε. Που δεν ήταν η άρνηση και η συνέπεια του ξεφουσκώματος των πλατειών, αλλά η φυσική συνέχεια και το επισφράγισμα της λογικής τους, σε αντίθεση με όσους είδαν σε αυτές, με τα μάτια της ψυχής τους, μια αυθόρμητη λαογέννητη μορφή και το προπαρασκευαστικό υλικό για μια ελληνική εκδοχή των σοβιέτ.

Ένα κίνημα χωρίς ουσιαστική πολιτική στόχευση, μόνο τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο μπορούσε να πάρει, γιατί ακόμα και το απολιτίκ ακομμάτιστο έχει βαθιά πολιτικό (κι αντιδραστικό) χαρακτήρα και βρίσκει την κατάλληλη πολιτική έκφραση που του ταιριάζει. Και δε θα ψάξει για μεσοβέζικες μεταβατικές λύσεις, αλλά θα στραφεί νομοτελειακά προς τους πιο αυθεντικούς εκφραστές αυτής της λογικής.

Είναι ζήτημα λοιπόν αν οι παραπάνω κρίκοι μπορεί να σταθούν αυτοτελώς και πού ακριβώς μεταβαίνουν σε τελική ανάλυση.

Συνεπώς δικαιούμαστε να θέσουμε κι εμείς από την πλευρά μας ένα ερώτημα αντιστρέφοντας το αρχικό σκεπτικό. Ποιο θα ήταν το καλύτερο σενάριο από τη σκοπιά της αστικής τάξης; Ένας λαός υπνωτισμένος, ζαλισμένος από τη νίκη της αντεπανάστασης, πειθήνιος και αδρανής στο ξήλωμα των κατακτήσεών του και τις προωθούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Και ως ένα βαθμό πράγματι το πέτυχαν τα πρώτα χρόνια μετά τις ανατροπές, με τα κίβδηλα οράματα της ένταξης στην ονε και των ολυμπιακών. Αλλά η καπιταλιστική κρίση οξύνει τις αντιφάσεις και δημιουργεί αντικειμενικά το εκρηκτικό έδαφος για λαϊκά ξεσπάσματα και κοινωνικές διεργασίες. Συνεπώς δε μπορούσαν να αποφύγουν το ξέσπασμα της λαϊκής οργής. Μπορούσαν όμως να επιχειρήσουν να ελέγξουν το βάθος και τον χαρακτήρα αυτού του ξεσπάσματος.

Ποιο είναι λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες το (δεύτερο) καλύτερο σενάριο για τους αστούς; Ένα χύμα κίνημα εκτόνωσης με τηλεοπτικούς όρους και θολή στόχευση, χωρίς βαθύτερα ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που θα το καθιστούσαν επικίνδυνο. Κι αυτή ακριβώς ήταν εν ολίγοις η περίπτωση των ελληνικών πλατειών. Το δεύτερο καλύτερο σενάριο για το ανώδυνο καναλιζάρισμα των λαϊκών αντιδράσεων και το εναλλακτικό σχέδιο βήτα για την κινηματική ενσωμάτωση της διογκούμενης δυσαρέσκειας και τους εγκλωβισμού της σε μια κίνηση που διακηρύσσει πως είναι το παν, για να μη γίνει ποτέ τίποτα.

Αν τώρα κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω καταλαβαίνει ως βασική θέση του κειμένου πως οι πλατείες ήταν εξ αρχής μια κατασκευή των αστικών επιτελείων, είτε έχει πρόβλημα κατανόησης είτε δικά του κατασκευασμένα συμπεράσματα, που τα φοράει σαν έτοιμο καλούπι στον αντίλογο και τα γεγονότα –που αν δε συμφωνούν μαζί του, τόσο το χειρότερο για αυτά. Η κριτική μου όμως δεν αφορά το πώς και το γιατί, αλλά κυρίως τους όρους και τον χαρακτήρα αυτού του κινήματος που καθόρισαν εν τέλει και το ταβάνι του. Κι οι αιχμές μου δεν κατευθύνονται φυσικά στον κόσμο που αντέδρασε και κατέβηκε στο δρόμο εκείνες τις μέρες, αλλά τις οργανωμένες δυνάμεις που τις μετρούσαν σαν μήνες –γιατί όταν έχουμε επαναστατική κατάσταση τα γεγονότα και ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνονται δραματικά και κάθε μέρα μετράει σα μήνας στο ρου της ιστορίας.

Θα μου πεις πως όταν μιλάμε για κίνηση, τα πάντα είναι ανοιχτά. Και το ζητούμενο δεν είναι να μείνουμε στην απέξω και να δικαιωθούμε, βλέποντας τη μπάλα να βγαίνει κι αυτή έξω. Αλλά να δούμε τι πορεία μπορούμε να της δώσουμε για να καταλήξει στα δίχτυα. Να αξιοποιήσουμε δηλ τις δυνατότητες που έχουμε και να δούμε πώς θα τις αυξήσουμε.

Ναι αλλά είναι ζήτημα αν σε παίρνει η μπάλα παραμάζωμα και εσύ φαντασιώνεσαι πως της αλλάζεις πορεία. Αν υποτάσσεσαι άνευ όρων στο «αυθόρμητο» και πιστεύεις πως το διαπαιδαγωγείς και του διαμορφώνεις συνείδηση. Ή αν η ομάδα είναι καλώς τα παιδιά τα τρία μηδέν κι εσύ μιλάς για τετ α τετ και μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες. Ενώ η βασική σου τακτική –που την έχεις βαγγέλιο, την κλίνεις σε όλες τις πτώσεις και την έχεις βάλει στις ταχύτητες, δίπλα στο τιμόνι- είναι «πάμε γερά, με τσαμπουκά» σαν μπουλούκι, χωρίς την παραμικρή οργάνωση.
Ο χειρότερος τρόπος να καταδικάσεις μια αυθόρμητη έκρηξη και να σκάσει στα μούτρα σου σαν τα δώρα που κάνει ο χαχανούλης από τα στρουμφάκια, είναι να καλοπιάνεις τις μάζες (παικταρά μου εσύ, τους έχεις όλους, κτλ) χωρίς να τις εξοπλίζεις ιδεολογικά για να δώσουν πιο σκληρές μάχες.

Δικαιούμαστε λοιπόν να θέσουμε το ερώτημα «τι έκανες στον (ταξικό) πόλεμο θανάση»; Και να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό δράσης για αυτού που «δε δίστασαν να λερώσουν τα χέρια τους με το επίπεδο συνειδητοποίησης του κόσμου και να επιχειρήσουν να το ανυψώσουν». Πώς ακριβώς το πάλεψαν όμως αυτό το τελευταίο; Με τι σχέδιο δράσης κινήθηκαν; Πού σκόνταψε και πώς το τροποποίησαν για να πετύχει; Τι συγκεκριμένα βήματα μέτρησαν σε αυτή την κατεύθυνση; Και πώς συμβάδιζαν όλοι αυτοί οι τακτικοί ελιγμοί, που έγιναν στο όνομα της παρέμβασης στην αντιφατική συνείδηση των μαζών, όχι μόνο με τον υφέρποντα φασισμό της πάνω πλατείας αλλά και με την απογειωμένη αμεσοδημοκρατία της κάτω βουλής που ψήφισε μεταξύ άλλων την κατάργηση του χρήματος και των πολιτικών κομμάτων;
Αυτό κι αν είναι ώριμος κομμουνισμός, ε; Όχι σαν τους σοβιετικούς που είχαν το κόμμα στην εξουσία κι είχαν διατηρήσει σα μορφή το χρήμα για να γεμίζουν με ρούβλια τους έλληνες συντρόφους τους και να αγοράζουν κότερα στον χαρίλαο.

Όσα εγκώμια ή επετειακά κείμενα κι αν διαβάσει κανείς όμως, δε θα βρει καμία σοβαρή απόπειρα να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα. Μονάχα μια ρηχή κι αυτάρεσκη αυτοκριτική του τύπου, δε μπορέσαμε να μπολιάσουμε το κίνημα με πολιτικά χαρακτηριστικά, προφανώς από καθαρή ατυχία –σα να λέμε δοκάρι, για να συνεχίσουμε τον ποδοσφαιρικό μας παραλληλισμό. Και έτσι επισημαίνουμε «αυτοκριτικά» και τις δικές μας ανεπάρκειες, έχοντας ήσυχη την πρωτοπόρα μας συνείδηση και συνεχίζουμε τον ύπνο του δικαίου με το ίδιο πλευρό.

Για το κόμμα αντιθέτως ο συλλογικός μύθος μας λέει πως σνόμπαραν το κίνημα των πλατειών, όπου βρέθηκαν όλοι πλην λακεδαιμονίων, και συμμετείχαν στον μαζικό εξεγερσιακό διονυσιασμό. Οι κομμουνιστές όμως δεν απαρνήθηκαν την πολιτική τους ταυτότητα πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις. Και προσπάθησαν να προσεγγίσουν το πλήθος των αγανακτισμένων με τους δικούς τους όρους. Με οργανωμένα μπλοκ σωματείων κι εργαζομένων. Την κατάληψη του παρακείμενου υπουργείου οικονομικών. Ευέλικτες απεργιακές συγκεντρώσεις που πέρασαν ή και έμειναν στην πλατεία αλλά αποδοκιμάστηκαν ενίοτε από κάποιους όχι και τόσο… αυθόρμητους αγανακτισμένους πολίτες. Τι από τα παραπάνω έχουν να επιδείξουν άραγε στο ενεργητικό τους οι φλογεροί υμνητές πλαταιείς, που δεν έμειναν να φυλάττουν θερμοπύλες δίπλα στους λακεδαιμόνιους;

Τα παραπάνω πάντως δεν γράφονται από μια σκοπιά αυτάρεσκης επιβεβαίωσης, αλλά ως διμέτωπες κριτικές παρατηρήσεις: ενάντια στον ταξικό εχθρό που μπορεί να πάρει πολλά προσωπεία και να εμφανιστεί ως πέμπτη φάλαγγα μες στις γραμμές του κινήματος. Και κατά συνέπεια ενάντια στον οπορτουνισμό, που πρέπει να τσακιστεί. Και αυτό δε σημαίνει να στοχοποιήσουμε τον απλό κόσμο με τις αυταπάτες και τις αντιφάσεις του, ούτε μόνο τους πολιτικούς χώρους που τον εκφράζουν, αλλά να τον χτυπήσουμε συνολικά ως λογική, με την έννοια της επιρροής της αστικής τάξης στο ταξικό κίνημα –που μπορεί να εμφιλοχωρεί ακόμα και στις δικές μας γραμμές ή τον περίγυρό μας.

Το πιο σημαντικό όμως είναι τι κάνουμε εμείς στη δική μας δράση. Κι αυτό το κομμάτι δεν το έχω συμπεριλάβει –κι είναι ζήτημα κατά πόσο μπορεί να λυθεί εκτός δράσης σ’ ένα θεωρητικό κείμενο. Κάθε πολεμική-κριτική δε μπορεί να λειτουργεί ως καθαρτήρια αυτοεπιβεβαίωση (μπράβο μας, δίκιο έχουμε, καλά του τα ‘παμε) και να αφήνει έξω από την οπτική της το δισάκι με τις δικές μας αδυναμίες, παρά να αποτελεί αφορμή για γόνιμο προβληματισμό ως προς τα δικά μας.

Απολιθωμένες Αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 09

Η ένατη ραδιοφωνική απόπειρα της επίλεκτης ομάδας red bloggers ασχολείται με την επικαιρότητα και το μείζον θέμα της ερτ ως καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων, δοκιμάζει τη γλύκα του ανασχηματισμού στο εσωτερικό της, συγκινείται με το ρετρό του αλέξη στο ρόλο του παιδιού της αλλαγής, καταπιάνεται με τον αγγελικά πλασμένο και μαγικό κόσμο της δημοσιογραφίας, καθώς και με τις σιωνιστικές συνωμοσίες της νερίτ, για να καταλήξει με το… σταλινικό παραλήρημα του ιβάν σαββίδη και με ένα δραματικό κάλεσμα προς τη λαϊκή βάση του παοκ να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα.
Σε αυτό μπορεί να τους βοηθήσει και το νέο πόνημα του κώστα γκόντζου, πολέμιου της παναθη-λαϊκής συμμαχίας, που τα βάζει με τον κουτσούμπα και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Έξω οι τσάτσοι του βαρδινογιάννη, ζήτω η αντικειμενική ενημέρωση του αλαφούζου και των μέσων του.

Περιμένουμε τις παρατηρήσεις και την κριτική σας επί του περιεχομένου στα σχόλια.

Έθνος και ταξική συνείδηση - Το δεύτερο μέρος

Η κε του μπλοκ παραμένει μέχρι νεωτέρας εξωτερικός παρατηρητής στις συζητήσεις που ανοίγουν στα σχόλια –χωρίς ωστόσο να τις σνομπάρει- και συνεχίζει τις αναρτήσεις επί του ίδιου θέματος, τη σύνδεση του έθνους με την ταξική συνείδηση, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει χτες.

Ο εθνικισμός αποτελεί ένα –φαινομενικά μόνο- παράδοξο πρότυπο για την «κοσμοπολίτικη» αστική τάξη. Όπως είδαμε πριν εκφράζει την κοινωνική συμμαχία του κόσμου της ιδιοκτησίας, ταυτόχρονα όμως προσφέρει μια αίσθηση κοινότητας που είναι απαραίτητη για να συσπειρώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα, σε έναν αιματηρό αγώνα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης –ενώ αντίθετα ο αστικός ατομικός φιλελευθερισμός δεν αρκεί για να εμπνεύσει κάποια αντίστοιχη στάση στις μάζες. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι πως η ιδέα του έθνους καταφέρνει να συνδέει φαντασιακά με υπερταξικό τρόπο την κοινωνία των ιδιωτών, χωρίς να αρνείται και να αμφισβητεί την ιδιωτική ιδιοκτησία.

Η αστική τάξη λοιπόν υιοθετεί μια εξόχως αντιιστορική αντίληψη για το έθνος, που το θεωρεί αιώνιο κι αχρονικό: ήταν είναι και θα είναι (για να θυμηθούμε και το γνωστό σύνθημα των σκοπιανοφάγων για τη μακεδονία). Συνεπώς χάνει την ικανότητα να σκέφτεται ορθολοικά και παραιτείται από κάθε στοιχείο ορθού λόγου που ήταν το βασικό πνευματικό της όχημα στην περίοδο του διαφωτισμού και στηρίζεται πλέον στην ψευδή συνείδηση, που αγγίζει τα όρια της μυθολογίας.

Τα απαραίτητα επόμενα βήματα σε αυτήν την πορεία είναι η φυσικοποίηση του έθνους, που εφόσον δε σχετίζεται με την ιστορική εξέλιξη, αποκτά βιολογική οντότητα και θεωρείται στοιχείο της φύσης. Η κοινότητα της βιολογικής φύσης των μελών του έθνους, που αναγνωρίζει μεν την ύπαρξη τάξεων, αλλά επαγέλλεται την υπέρβασή τους και την ταξική αλληλεγγύη στο όνομά της. Η νομοτελής ροπή προς το ρατσισμό, την ιδέα της βιολογικής ανωτερότητας και της εθνοφυλετική καθαρότητας, που πρέπει να προστατεύεται από προσμείξεις με κατώτερα γένη. Η φυσικοποίηση του ανταγωνισμού και ο μισανθρωπισμός, που θεωρεί ότι ο πόλεμος βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου και αρνείται να δώσει κάποια άλλη προοπτική στην ανθρωπότητα, κηρύσσοντας ένα ιδιότυπο «τέλος της ιστορίας».

Θα παρακάμψουμε χωρίς περαιτέρω ανάλυση ένα υπαινικτικό σχόλιο του περικλή για τους εθνικούς πολιτισμούς, για να προχωρήσουμε στο ζήτημα της σχέσης του εθνικισμού με τους ταξικούς αγώνες. Καταρχάς ο περικλής διαχώρισε τον εθνικισμό ως επιθετική αστική ιδεολογία απ’ τον επαναστατικό πατριωτισμό που επηρέασε τα επαναστατικά σκιρτήματα του εικοστού αιώνα και τον είδαμε ενεργό από τη ρωσία του 17’, την κίνα και το βιετνάμ, μέχρι την κούβα και την ελλάδα, συχνά με ένα αντιιμπεριαλιστικό περίβλημα, που ενσαρκώνει τον αμυντικό αγώνα για την υπεράσπιση της πατρίδας από κάποιον εξωτερικό εχθρό. Γι’ αυτό και η κυρίαρχη αντίθεση γινόταν αντιληπτή μεταξύ «λαού και ξένων», ενώ η αστική τάξη που συνεργαζόταν με τους δεύτερους θεωρούνταν δωσίλογη, προδοτική και ξεπουλημένη.

Παρόλα αυτά η κριτική για πατριδολαγνεία που ασκείται στα κκ του εικοστού αιώνα είναι απλοϊκή και άθλια, αδυνατώντας να διαβάσει διαλεκτικά την ιστορία και το εκάστοτε επίπεδο συνείδησης –καθώς ο πλειοψηφικός κορμός αυτών των κινημάτων είναι ο αγροτικός πληθυσμός, που είναι βαθιά συνδεμένος με τη γη του και την υπεράσπισή της. Αλλά του διαφεύγει η γνήσια διεθνιστική σκοπιά, καθώς έχει ως άνω όριό της την αλληλεγγύη προς άλλα καταπιεζόμενα έθνη και στην καλύτερη μια κοινότητα αλληλέγγυων λαών, χωρίς όμως προοπτική υπέρβασής τους. Κατεξοχήν αγροτική ήταν πχ η κινέζικη επανάσταση, που ήταν με χοντροκομμένες αναλογίες κατά ένα 20% κομμουνισμός και κατά ένα 80% αγροτικός πατριωτισμός –που οδήγησε στο ουτοπικό σοσιαλιστικό μοντέλο με βάση την αγροτική κομμούνα. Τέτοιες δυνάμεις αναδεικνύονται σήμερα πχ και στο κίνημα των ιθαγενών της βολιβίας, που θεωρούν τη γη κοινή τους μητέρα, δοσμένη από το θεό.

Κι ερχόμαστε στην εποχή μας, όπου κάποιοι προβάλλουν την αντιιμπεριαλιστική πτυχή και τη συγκρότηση εθνικών λαϊκών μετώπων ως το βασικό θεμέλιο για μια επαναστατική τακτική. Αυτοί οι κρίκοι όμως οδηγούν σε αποτελέσματα, μόνο όταν είναι υποταγμένοι στα ταξικά προτάγματα, διαφορετικά οδηγούν στην ήττα –όπως στην περίπτωση του εαμικού κινήματος, με την ασθενή δυστυχώς ταξική ανάλυση, αλλά και της εδα που πάτησε εν μέρει στο εαμικό κεκτημένο.

Όσοι ιεραρχούν σήμερα τέτοιους επιμέρους κρίκους ψηλότερα από το ταξικό στοιχείο, φαίνεται να αγνοούν πως αυτά τα προτάγματα δε διερμηνεύουν καμία πηγή της σημερινής κακοδαιμονίας. Όσοι προβάλλουν για προπαγανδιστικούς λόγους πχ την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτο βήμα για μια σοσιαλιστική προοπτική, φαίνεται να υποτιμούν πως η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση δεν είναι κάτι που επιβλήθηκε έξωθεν στην ελληνική αστική τάξη αλλά μια εσωτερική ανάγκη και στρατηγική της επιλογή, χωρίς την οποία δύσκολα θα μπορούσε να επιβιώσει. Παράλληλα μοιάζουν να ξεχνάνε πως το κίνημα δε θα μπορούσε να μείνει σε αυτό το πρώτο βήμα, αλλά θα έπρεπε να προχωρήσει ταυτόχρονα και στο έκτο, το έβδομο και το όγδοο, προς τη μοναδική εναλλακτική προοπτική που ανοίγεται μπροστά του και δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική. Συνεπώς ακόμα κι η καλοπροαίρετη ανακύκλωση σχημάτων του παρελθόντος καταλήγει να παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου με τους δικούς του όρους και να είναι εκτός εποχής.

Σήμερα η αιχμή του δικού μας πολιτικού λόγου δε μπορεί να είναι το εθνικό ζήτημα, αλλά η καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης, όχι από μια στενά εργατίστικη σκοπιά, αλλά από το πρίσμα της πανανθρώπινης χειραφέτησης και της μοναδικής προοπτικής που μπορεί να ενώσει πραγματικά την ανθρωπότητα. Ο περικλής συνέδεσε μάλιστα τις δυνατότητες αυτής της ζύμωσης με το επίπεδο της σύγχρονης μορφωμένης εργατικής τάξης, που χρειάζεται να πειστεί και να εμπνευστεί να παλέψει για τη σοσιαλιστική προοπτική, κι όχι να συρθεί σε αυτή την πάλη με το «τέχνασμα» ενός «χρήσιμου» εθνικού μύθου. Κι έκλεισε την εισήγησή του με μια πολύ εύστοχη σπόντα και τον σαφή διαχωρισμό του απ’ όσους απογοητεύτηκαν από τη στασιμότητα του ταξικού κινήματος και γοητεύτηκαν από τα εθνικά προτάγματα, ακολουθώντας το παράδειγμα της αλεπούς του αισώπου με τα κρεμαστάρια

Από τη συζήτηση που ακολούθησε, ξεχωρίζω μια σύντομη αναφορά του σοβιετικού κυριούλη στον όρο του αδύναμου (ή ασθενή κατά το ρεύμα της ΛτΙ) κρίκου, που δεν πρέπει να νοείται μόνο με την έννοια της όξυνσης των αντιφάσεων και της δυνάμει επαναστατικής κρίσης, αλλά και με αυτήν της απόσπασης του κρίκου από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα και της αυτόνομης ύπαρξής του έξω από το διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό παραγωγής. Συνεπώς δε μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε χώρα –όπως δεν ήτανε η ρωσία του 17’, με το ένα έκτο των εδαφών του πλανήτη και το πλούσιο υπέδαφος που διέθετε- πόσο μάλλον στις σημερινές συνθήκες έντασης της αλληλεξάρτησης των επιμέρους εθνικών οικονομιών. Γι’ αυτό και το πιο πιθανό είναι οι αδύναμοι κρίκοι της δικής μας εποχής να μην αφορούν έθνη-κράτη αλλά ολόκληρες περιοχές.

Κλείνοντας αυτή τη διπλή ανάρτηση, θέλω να σταθώ σε ένα βασικό σημείο. Ο εθνικισμός είναι μόνο μία πτυχή του φασιστικού φαινομένου, που πρέπει να ιδωθεί και να εξεταστεί παράλληλα με τη μαρξιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και τις καπιταλιστικές κρίσεις. Όποιος γκρινιάζει ωστόσο για τη θεωρητική ανεπάρκεια του μαρξισμού και τους κομμουνιστές που πιάστηκαν στον ύπνο με το δυνάμωμα και την προέλαση των νεοναζί (αγνοώντας μεταξύ άλλων τη σχετική θεωρητική δουλειά που έχει γίνει σχετικά στη λδγ) για να μας σερβίρει ένα δικό του θεωρητικό πασάλειμμα με μπόλικη δόση αυταρέσκειας και ξαναζεσταμένα υλικά, το μόνο που καταφέρει να αποδείξει περίτρανα είναι το δικό του θεωρητικό έλλειμμα. Και πέραν τούτου ουδέν.

Έθνος και ταξική συνείδηση

Η κε του μπλοκ θεωρεί πως ο σοβιετικός κυριούλης ανήκει σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που έχουν σχεδόν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πούνε –ιδίως όταν έχει μελετήσει ή ετοιμάσει το θέμα του. Στην παρούσα ανάρτηση θα επιχειρήσω να παρουσιάσω δημιουργικά –κι αυτό σημαίνει πως οι όποιες τυχόν στρεβλώσεις και αστοχίες βαραίνουν αποκλειστικά εμένα- κάποια σημεία από την εισήγησή του για το έθνος και τη σχέση της εθνικής συνείδησης με την ταξική πάλη.

Μια εισήγηση που δόθηκε στα πλαίσια μιας εκδήλωσης της νΚα στο στέκι στη θεολογική· αλλά δεν έδωσαν αυτοί τον τόνο κι αυτό θα φανεί και στη συνέχεια. Εδώ θα αναφέρω ενδεικτικά μια αποστροφή του λόγου του περικλή, που δύο φορές μίλησε για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς, προσαρμόζοντας τον όρο στο κοινό του, αλλά την τρίτη δεν κρατήθηκε: εννοώ κατά βάση την κομμουνιστική αριστερά και για αυτή μόνο έχω όρεξη να μιλάω. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που συμπαθούμε το σοβιετικό κυριούλη και που κερδίζουμε σε τελευταία ανάλυση ως κόμμα τη δική του συμπάθεια και προτίμηση. Άλλο αν δεν είναι αμοιβαία ακριβώς τα αισθήματα.

Η εισήγηση του περικλή κινήθηκε σε δύο βασικούς άξονες: την ιστορική αναγκαιότητα και τους περιορισμούς του έθνους, και στον ιδεολογικό του ρόλο και την αναμέτρησή του με την ταξική συνείδηση και τους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται. Για όσους γνωρίζουν μάλιστα τη διαδρομή και τις παλινωδίες ενός τμήματος των ομίλων και του διεθνούς ρεύματος της λογικής της ιστορίας (ΛτΙ), το δεύτερο κομμάτι ειδικά παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το έθνος δεν αποτελεί βουλησιαρχική κατασκευή· εμφανίζεται αρχικά ως τάση εντός ακόμα της φεουδαρχικής κοινωνίας, ως θεμέλιο της αναδυόμενης καπιταλιστικής αγοράς και εκφράζει τις τάσεις συνένωσης των μικρών κατακερματισμένων φέουδων, που αποτελεί προϋπόθεση για την προώθηση των εμπορευματικών συναλλαγών και των καπιταλιστικών σχέσεων. Και η εκάστοτε συγκρότηση της εθνικής οντότητας αντιστοιχεί ακριβώς στο δοσμένο επίπεδο ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων.

Σε αυτή την πρώτη ιστορική μορφή του εθνικισμού είναι κυρίαρχη η πολιτική διάσταση και η διεκδίκηση της εξουσίας από την αστική τάξη, με πιο κλασικό παράδειγμα την περίπτωση της γαλλίας, όπου η περιβόητη «τρίτη τάξη» συνάπτει μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία κατά της αριστοκρατίας και των φεουδαρχικών προνομίων. Αποτελεί δηλ την κοινωνική συμμαχία του κόσμου της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και ένα ανώτατο υποκείμενο εξουσίας, που ολοκληρώνει τη συνειδητοποίησή του με την άνοδό του στην εξουσία και το μετασχηματισμό του φεουδαρχικού εποικοδομήματος –και όχι νωρίτερα. Η αστική τάξη εμφανίζεται ως εθνική τάξη, σε αντίθεση με τους φεουδάρχες, μιλάει εξ ονόματος του έθνους και κάνει λόγο για εθνικό συμφέρον, για την εθνοσυνέλευση και τον εθνικό στρατό, αλλά και για εθνική παιδεία.

Ο ιδεολογικός ρόλος του σχολείου είναι κομβικής σημασίας, καθώς προβάλλει την αστική συνείδηση ως εθνική, διδάσκει την εθνική γλώσσα –που εκτοπίζει σταδιακά τα διάφορα τοπικά ιδιόλεκτα- και διαμορφώνει την εθνική ιστορική μνήμη και ταυτότητα, η οποία μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο δια της διδασκαλίας της ιστορίας και μιας επεξεργασμένης αντίληψης για το παρελθόν. Οι αγροτικοί πληθυσμοί αντιθέτως, που βασίζονται στην προφορική παράδοση, δεν έχουν βαθιά ιστορική μνήμη, κι ό,τι πηγαίνει πριν τη γενιά των προπάππων τους, ανάγεται κατ’ ουσίαν στη σφαίρα της μυθολογίας.

Η ανάγκη διαμόρφωσης ενιαίας εθνικής ταυτότητας και της υπέρβασης της πανσπερμίας που κληροδότησε η φεουδαρχία στον αστικό κόσμο καθίσταται επιτακτική για δυο βασικούς λόγους: κατά πρώτον αποτελεί όπως είδαμε όρο για την ανάπτυξη του καπιταλισμού, τις διευρυμένες οικονομικές ανταλλαγές και την ευέλικτη εμπορική συνεννόηση. Κατά δεύτερο διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και μια αίσθηση κοινότητας σε μια κοινωνία ιδιωτών, που χάνει σταδιακά τον προταξικό κοινοτισμό της και δομείται στο θεμέλιο του κοινωνικού ανταγωνισμού, που ξεσκίζει τις σάρκες της. Και με αυτή την έννοια αποτελεί μια πρωτότυπη μορφή διαχείρισης των ταξικών συγκρούσεων.

Αυτά ως προς την πρώτη ιστορική μορφή του εθνικισμού, για να περάσουμε –κάπως σχηματικά- στον εθνικισμό της εποχής του ιμπεριαλισμού, δηλ της δικής μας εποχής. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, η βιομηχανική επανάσταση κι η παραγωγή σε μαζική κλίμακα καθιστούν επιτακτική ανάγκη την εύρεση νέων αγορών, μετά την εξάντληση των εθνικών ορίων, δηλ μια επεκτατική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Κι όταν τελειώνει το μοίρασμα του κόσμου, η σύγκρουση κι ο πόλεμος γίνεται απαραίτητος όρος ύπαρξης για τον καπιταλισμό.

Μέχρι το 1945, ο εθνικισμός έχει μετατραπεί από μια μορφή εθνικής συνείδησης ενάντια στο φεουδαρχικό κατακερματισμό σε μια επιθετική μορφή που βασίζεται στην ιδέα της υπεροχής του ημέτερου έθνους έναντι των άλλων. Κι αυτό το επιθετικό σοβινιστικό περιεχόμενο δεν έχει προηγούμενο ούτε καν στους ναπολεόντιους πολέμους, όπου οι γάλλοι στρατιώτες εμφορούνται περισσότερο από την ιδέα ότι δρουν απελευθερωτικά –κι όντως το κάνουν ως ένα βαθμό –αλλά όχι σοβινιστικά.

Αυτός ο εθνικισμός σαν ιδεολογία αντιστοιχεί στον καπιταλισμό της παρακμής, και είναι τέκνο της παρακμής αυτής –με το λένιν να διακρίνει τα πρώτα της σημάδια ήδη στην αυγή του ιμπεριαλισμού. {Ας θυμηθούμε και τον ορισμό του βλαδίμηρου για τον καπιταλισμό που σαπίζει, όχι με την έννοια ότι θα πέσει αυτομάτως, σαν ώριμο φρούτο, αλλά ότι οδηγεί την ανθρωπότητα σε αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις και πως η ανάπτυξή του προϋποθέτει την καταστροφή ενός μέρους της πρώτης}. Ο αστικός εθνικισμός σφραγίζει πλέον τη συγκρότηση μιας επιθετικής κοινωνικής συμμαχίας, με αξιοσημείωτη συμμετοχή του λούμπεν προλεταριάτου, που σηματοδοτεί ένα διπλό ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στον εξωτερικό αλλά και τον εσωτερικό εχθρό της αστικής τάξης: το προλεταριάτο. Και αυτό φανερώνει το στίγμα της, τον στρατηγικό της στόχο και το πραγματικό της πρόσωπο, σε αυτή την τελευταία ιστορική φάση της, πριν την εξάλειψή της.

Ο αστικός εθνικισμός δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το κλασικό φασιστικό παράδειγμα του γερμανικού ναζισμού, αλλά ρέπει αναπόδραστα προς τα εκεί, αντλεί στοιχεία από το καθαρό εθνικιστικό του πρότυπο, την πιο καθαρή αντεπαναστατική μορφή της ιστορίας. Ο ναζιστικός φασισμός –κι άλλα παρόμοια καθεστώτα- βρίσκει στον εθνικισμό το ιδεολογικό θεμέλιο για να αντιπαλέψει την πρωτοφανή για την αστική τάξη απειλή ενός οργανωμένου και ακαταμάχητα αισιόδοξου κομμουνιστικού κινήματος. Σε αυτόν κατέφυγε και το 17’ η ρώσικη αντεπανάσταση, χωρίς ωστόσο να τον έχει καλλιεργήσει συστηματικά και προετοιμάσει η ίδια –το βρίσκει έτοιμο, καθώς προκύπτει αυθόρμητα. Μετά από αυτήν την ήττα της η διεθνής αστική τάξη παρουσιάζει πρωτόγνωρη ταξική συνειδητοποίηση και ετοιμότητα-ευελιξία απέναντι στον ταξικό της εχθρό. Έχει δηλ συνείδηση των ιστορικών της ορίων και ξέρει τι να περιμένει. Κι όσο πιο συνεπής μένει σε αυτή τη συνείδηση και τα ταξικά της συμφέροντα, τόσο ρέπει νομοτελειακά προς το φασισμό

Το γιατί συμβαίνει αυτό, φαίνεται αν εξετάσουμε τα ιδεολογικά στοιχεία του φασισμόυ. Κάτι που θα το δούμε (καλώς εχόντων των πραγμάτων) αύριο, στο δεύτερο και τελευταίο μέρος.

ΤΣΟ και ΛΟ στον οπορτουνισμό

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τα αστικά μμε πασχίζουν να μας πείσουν πως όλα κρέμονται από μια κλωστή, που είναι έτοιμη να σπάσει. Αλλά το πολιτικό σκηνικό είναι τόσο φαιδρό και ελαφρύ, που η κλωστή βαστάει γερά και τους κρατάει όλους, ακόμα και το βενιζέλο. Τόσες διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις, κόντρα διαπραγμάτευση, ούτε το μνημόνιο να ήταν. Και ενώ οι λεπτές ισορροπίες που διαμορφώνονται, στηρίζονται σε μια τρίχα και ο κόσμος καλείται να τσουτσουρώσει από την αγωνία και να ανατριχιάσει με τις τρίχες που του σερβίρουν για ενημέρωση, το μόνο που σπάει είναι τα νεύρα του. Και κρατάει την ανάσα του, όχι απ’ την αγωνία, αλλά από την μπόχα των παζαριών και του παρασκηνίου.

Εν τω μεταξύ ο αλέξης προσπαθεί να μοιάσει στον παπανδρέου τον β’ και να μας επιστρέψει στα χρόνια του παπανδρέου του γ’ του μακρύτερου και το μαγικό 2009, προ κρίσης. Αλλά όπως λέει κι ο σκιτσογράφος της καθημερινής, ο χάρρυ κλυνν τον μιμούνταν καλύτερα.

Κι ενώ ο χαρούλης είχε βρει για τη σχέση του λεωνίδα με τον ανδρέα εκείνο το φοβερό επαναπροσδιορισμό της αλλαγής της αλλαγής, η σύγχρονη μετάφρασή του από τον αλέξη, επάξιο πολιτικό τέκνο και των δύο, θα μπορούσε να είναι πχ κάτι σχετικό με το χρέος, που αυξάνεται με ραγδαίους και επιταχυνόμενους ρυθμούς. Επομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς θα μπορούσε να θέσει μια σειρά κλιμακούμενους στόχους. Από την ανεξέλεγκτη αύξηση στην ελεγχόμενη. Και από τη γεωμετρική στην προοδευτική. Ή την απομείωση των τοκοχρεολυσίων και του επαχθούς χρέους. Κι από εκεί στη μείωση της επιτάχυνσης του (μη επαχθούς) χρέους. Και την επιτάχυνση της μείωσης της επιτάχυνσης του χρέους. Και μετά στη μείωση της αύξησης του χρέους και στην επιτάχυνση της μείωσης της αύξησης του χρέους. Με ενδιάμεσο σταθμό τη σταθερή αύξηση του χρέους –χωρίς καμία επιτάχυνση. Και τελικό στόχο την αναστολή και το πάγωμά του. Τσάκα την τσαπού, οε-οε. Μέχρι την εε και την τελική νίκη. Μια πορεία από κορυφή σε κορυφή και πολλές μικρές νίκες. Hasta la reforma siempre.

Η ανάγκη του κόσμου για μικρές νίκες που θα τονώσουν το ηθικό του, τον οδηγεί στην (σχεδόν) πειθαναγκαστική επινόησή τους. Καλή ώρα όπως η ένεση αισιοδοξίας με τη νίκη της ερτ και την απόφαση του ΣτΕ, που την δικαιώνει καταργώντας την. Και έρχεται ο κλασικός κουκουές με την ενσταλαγμένη ηττοπάθεια και τη μιζέρια του κόμματός του, που αρνείται αυτές τις μεγάλες μικρές νίκες στο σήμερα και τη σπάει στον κόσμο που θέλει να γιορτάσει. Αλλά εμείς δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Ποιους θέλουμε;

Η πολιτική ταυτότητα του μέσου έλληνα είναι πολυσυλλεκτική και διχασμένη. Πρώτα και κύρια είναι πασόκ –που όπως λέει ο σεχτάρ, δεν είναι απλά νοοτροπία και στάση ζωής αλλά κοινωνική τάξη. Συνεπώς είναι και σύριζα, που είναι το πασοκ της νέας εποχής. Είναι όμως και χρυσή αυγή, ακόμα κι αν δεν την ψηφίζει γιατί αναπαράγει όλες τις χρυσαυγίτικες βλακίες που πλημμυρίζουν το διαδίκτυο –πχ τον αστικό μύθο για το πολιτικό εγκώμιο της αλέκας στον εθνάρχη καραμανλή. {Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος παράγει μαζικά χρυσαυγίτες, όπως παλιότερα η τηλεόραση δεξιές, αγράμματες γιαγιάδες. Και έρχονται τάχα εκ των υστέρων να προσαρμοστούν στις αυθόρμητες προτιμήσεις του κοινού, που ήδη διαμόρφωσαν). Είναι όμως και νδ, επειδή κάνει αυτά ακριβώς που θα ‘κανε η χρυσή αυγή, αν ερχόταν στα πράγματα.

Είναι και με τον αλαβάνο, που ενσαρκώνει το κόμμα της δραχμής και τη νίκη του άρθρου δεκάξι. Θα μπορούσε να είναι και με την αρας με τις μικρές νίκες στο σήμερα. Ή με την υστερική εμμονή του σεκ να βλέπει νίκες παντού και πάντα, ενώ δεν περνάμε τη σέντρα.

Αυτό ακριβώς τίποτε άλλο. Κι άντε μετά να τους πείσεις πως κατά βάθος όλοι είναι λίγο κουκουέ μέσα τους –κι ας μην το ξέρουν.

Χτες εν τω μεταξύ υπήρχε κίνηση σε τρία μέτωπα. Αρχικά στη σύσκεψη του παμε δημοσίου, με τους δημοσίους υπαλλήλους που μπορεί να κοιμηθούν το βράδυ εργαζόμενοι και να ξυπνήσουν το πρωί άνεργοι· αλλά το θέμα είναι να αφυπνιστούν γενικώς, εάν δε θέλουν να προσγειωθούν απότομα από όνειρο στην πραγματικότητα. Estamos despiertos ya.

Κι από εκεί στην εκδήλωση-εξπρές (μισάωρης περίπου διάρκειας) του ελληνοκουβανικού με τον κουβανό πρέσβη, που πάντρεψε διαλεκτικά τον αντι-ιμπεριαλισμό με τον αντικαπιταλισμό, ενώ μίλησε για τα καπρίτσια της ιστορίας και την ιδιαιτερότητα της κούβας, που ήταν η τελευταία χώρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της από την ισπανική αποικιοκρατία, αλλά η πρώτη που έσπασε τα δεσμά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και βάδισε προς τη σοσιαλιστική προοπτική. Η «μεγάλη είδηση» πάντως ήταν η αλλαγή του περίφημου κλασικού συνθήματος για τους πέντε κουβανούς πατριώτες, μετά την απελευθέρωση του ρενέ γκονζάλες. Αλλά όπως είπε ο πρέσβης, για εμάς παραμένουν πέντε μέχρι να απελευθερωθεί και ο τελευταίος.

Η μέρα έκλεισε με ένα σύντομο πέρασμα από το φοιτητικό φεστιβάλ. Αν και έχω την υποψία ότι έπρεπε να είχαμε προτιμήσει την πρώτη μέρα για να δούμε το λάκη να προσπαθεί να σηκώσει το ειδικό του βάρος μες στον καύσωνα –ενώ συνήθως βαριέται και υπό νορμάλ συνθήκες. Αλλά και την τοποθέτηση της πλακέτας στη μνήμη του διαμαντή που μπήκε σε αρκετά ψηλό σημείο, ώστε να αποθαρρύνει κάθε απόγονο εκοφίτη που θα επιχειρούσε να τη βεβηλώσει.

Χτες μάθαμε και τα αποτελέσματα στις εκλογές της εσηεα –που δεν περιλαμβάνει την πλέμπα των επισφαλών δημοσιογράφων, αλλά μόνο όσους πληρώνονται για ένα διάστημα με το μισθό που προβλέπει η σύμβαση κι είναι μέλη της ένωσης. Κι όσα επιβαρυντικά κι αν βρει κανείς για το κόμμα –που ως ένα βαθμό πλήρωσε τον αντίκτυπο της ιστορίας με τις απολύσεις- δε φαίνονται αρκετά για να εξηγήσουν αυτό το αποτέλεσμα. Ιδίως όταν είναι τόσο νωπή η περίπτωση της ερτ.

Εκτός και αν μας τιμώρησαν για την απουσία του μπογιόπουλου από το ψηφοδέλτιο. Ο οποίος μπογιό δίνει ρεσιτάλ τις τελευταίες μέρες. Μία με το χτεσινό του άρθρο για την τρικομματίλα της συγκυβέρνησης και τους κομμουνιστές που υπερασπίζονται μια ερτ που δεν υπάρχει ουσιαστικά Και μια δεύτερη με την εμφάνισή του στη ζούγκλα, όπου αντιδρώντας στο τηλεοπτικό πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, είπε πως το μόνο που δεν τους έχουνε καταλογίσει ακόμα, είναι να τους πουν και μικροτσούτσουνους..!

Η παρέα με τον αποστόλη της ελληνοφρένειας, αποδίδει πλέον καρπούς.

Ο ρίζος πάντως ήταν το μόνο πραγματικά απεργιακό φύλλο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες. Κι άσε τους ψευδώνυμους να φωνάζουν για απεργοσπασία, γιατί τους καίει επί προσωπικού το ζήτημα και ψάχνουν κάπου να ρεφάρουν.  Το φύλλο κυκλοφόρησε χωρίς τα κυριακάτικα ένθετα και με την απεργιακή ύλη να καλύπτει τα δύο τρίτα της εφημερίδας. Καμία σχέση δηλαδή με τα απεργοσπαστικά φύλλα που κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα και με αυτά που σεβάστηκαν τυπικά την απεργία της εσηεα, για να κυκλοφορήσουν με την κανονική τους ύλη με μικρή καθυστέρηση μερικών ημερών.

Στο χτεσινό φύλλο πάντως είχαμε την ευκαιρία να υποκλιθούμε για άλλη μια φορά στο ταλέντο της τζίας γιοβάννη, που έχει θέσει ήδη πολύ ψηλά τον πήχη για τον επόμενο. Δείτε πιο κάτω ένα μικρό δείγμα από τη γλαφυρή κριτική της στην ταινία «ο καλός στρατιώτης σβέικ». Τον Σβέικ υποδύεται ο Ρούντολφ Χρουζίνσκι, ο πιο αγαπητός ίσως Τσέχος ηθοποιός της γενιάς του, που με το πρόσωπό του ίδιο φεγγάρι ολόγιομο και τα γοητευτικά του μάτια λες και γεννήθηκε για να παίξει αυτό το εγγενούς ηλιθιότητας, άκρατου αυθορμητισμού και παρορμητισμού, «ζυμαρένιο» αγόρι του Χάσεκ στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δείτε κι εδώ τη σχετική φωτό, για να καταλάβετε τι σημαίνει ολόγιομο φεγγάρι.

Το απόλυτο σουξέ των ημερών πάντως μαζί με το "νόμος και τάξη" για την κυβέρνηση σαμαρά, είναι το "ξίδι και χολή στο νεράκι της επαναστικοδημοκρατικής φρασεολογίας" του λένιν που αναδημοσιεύτηκε στο ρίζο, τον 902 και διάφορα redblogs. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι κάτι γηπεδικό σαν το σύνθημα στον τίτλο της ανάρτησης. Και δεν πειράζει που δεν το είχε πει ο βλαδίμηρος. Σημασία έχει να μένουμε πιστοί στο πνεύμα του και όχι στο γράμμα. Κι αν μπορούσε να μιλήσει ο βλάντο μέσα από τη γυάλα του μάλλον θα το φώναζε μαζί μας.

ΥΓ: Φόρος τιμής και bonus track για την υπεύθυνη αριστερά που (δεν) επαναστάτησε και θα συνεχίσει το γνωστό της δρόμο.

Βρε δεν έχετε νερό…

Τις προάλλες η κε του μπλοκ βρέθηκε στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου της λδ του βορρά, για να παρακολουθήσει την ημερίδα του κκε με τίτλο «νερό: εμπόρευμα ή κοινωνικό αγαθό;», όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του κόμματος για το φλέγον ζήτημα της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών ύδρευσης και αποχέτευσης (ευαθ, ευδαπ) και της διαχείρισης του νερού ως αγαθού συνολικά.
Πλήρες κι αναλυτικό ρεπορτάζ για τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις στα πλαίσια της ημερίδας, μπορείτε να βρείτε τόσο στο ριζοσπάστη της επόμενης ημέρας (που το είχε και βασικό θέμα στο πρωτοσέλιδό του) όσο και στο portal του 902, όπου μπορείτε να διαβάσετε και το πλήρες περιεχόμενο των εισηγήσεων του μάκη παπαδόπουλου από το τμήμα οικονομίας της κε, του μέλους του τμήματος περιβαλλοντικής πολιτικής του κόμματος μπάμπη ζιώγα και του σωτήρη ζαριανόπουλου, γραμματέα του εργατικού κέντρου της πόλης και μέλους του γραφείου της κοκμ (κο κεντρικής μακεδονίας).
Εγώ θα σταθώ επιλεκτικά σε κάποια σημεία της ημερίδας και κάποιες επίκαιρες προεκτάσεις τους, όπου κριθεί απαραίτητο.

Μια βασική κοινή αφετηρία πολλών τοποθετήσεων είναι αυτή που υπονοείται και στον τίτλο της ημερίδας. Ότι δηλ το νερό από τη φύση του πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο σε όλους και δε μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.
Ένας ακαδημαϊκός πχ στην παρέμβασή του –μετά τις εισηγητικές ομιλίες- είπε πως το νερό είναι ζωτικής σημασίας και δε μπορεί να το αντιμετωπίζουμε όπως τον οπαπ που πωλείται στο μελισσανίδη –αν και εκεί το σκάνδαλο αφορά βασικά την εκχώρηση μιας καθ’ όλα κερδοφόρας εταιρίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ναι αλλά ποιο αγαθό μπορεί να αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα και να μην είναι προσιτό σε όλο το λαό; ρωτάω εγώ –και δεν περιλαμβάνω φυσικά τον τζόγο στην κατηγορία αυτή. Ποιο είναι δηλ εκείνο το αγαθό, που πρέπει να το αποκτά κανείς βάση της οικονομικής του δυνατότητας και να μην είναι προσβάσιμο για όλους; Η υγεία; Η παιδεία; Μήπως οι συγκοινωνίες; Το δικαίωμα στην ψυχαγωγία και τον παραθερισμό; Στην κατοικία; Ποια ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να μην ικανοποιείται καθολικά, αλλά βάση διατίμησης; Καμία απολύτως είναι η απάντηση. Κι αυτή είναι μόνο μια πτυχή που μας οδηγεί στο σημείο-κλειδί της κοινωνικοποίησης και του κεντρικού σχεδιασμού.

Αλλά οι εισηγήσεις έπιασαν το ζήτημα σφαιρικά, τόσο από τη σκοπιά του στρατηγικού στόχου, όσο και από τη σκοπιά ενός συνολικού πλαισίου άμεσων διεκδικήσεων (φτηνό ποιοτικό νερό και άμεση μείωση τιμολογίων, κατάργηση της κοινοτικής οδηγίας για το νερό, τεχνικά έργα, ενιαίος φορέας δασοπροστασίας, κ.ά.) οι οποίες συνδέονται με την τελική προοπτική. Εξάλλου δεν ήταν μια απλή εκδήλωση, αλλά ημερίδα –σαν κι αυτές που διοργάνωνε κάποτε το κμε- με συνολική παρουσίαση των θέσεων και των σχετικών επεξεργασιών του κόμματος. Αυτή η διαδικασία που γίνεται και σε άλλους τομείς –πχ κοβα ναυτεργατών και η μπροσούρα της για τις θέσεις του κόμματος–είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους αναμασάν το αβάσταχτο κλισέ για το κόμμα που δεν έχει συγκεκριμένες θετικές προτάσεις κι αναλώνεται τάχα σε μια στείρα, γενική καταγγελία του συστήματος και βασικά των πάντων. Γι’ αυτό συνίσταται στους σφους αναγνώστες να μελετήσουν επισταμένα τις εισηγήσεις και τα υλικά της ημερίδας –που θα μπορούσαν ίσως να συγκεντρωθούν και σε μια ξεχωριστή έκδοση, σαν μπροσούρα, ή σε κάποιο φυλλάδιο.

Μία μέρα πριν την ημερίδα είχε προηγηθεί στη θεσσαλονίκη η ομιλία του τσίπρα, που ως πολιτικός εραστής των άμεσων κι εφικτών λύσεων, περιορίστηκε στην προβολή του δημοψηφίσματος για το νερό και την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του. Αυτήν ακριβώς την κοντόθωρη λογική αποδόμησε στην εισήγησή του ο μάκης παπαδόπουλος, κάνοντας μερικές καίριες επισημάνσεις.
Ποια πολιτική διασφαλίζει την αξιοποίηση του νερού για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών; Αρκεί η αλλαγή της κυβέρνησης, όπως υπέδειξε ο αλ. τσίπρας; Αρκεί μήπως η διατήρηση της σημερινής κατάστασης και του δημόσιου-δημοτικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης; Όποιος απαντά καταφατικά, καλό θα ήταν να ξανασκεφτεί και να διδαχτεί από την πορεία που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Κι αμέσως προχώρησε με συντριπτικά στοιχεία σε μια συνοπτική περιγραφή αυτής της πορείας, που είχε δρομολογηθεί πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια των τελευταίων ετών, περνώντας μέσα: από κοινοτικές οδηγίες που προωθούν την εμπορευματοποίηση του νερού στο όνομα της εξοικονόμησής του, τη μετοχοποίηση της ευαθ ως προθάλαμο για την ιδιωτικοποίησή της, τις απολύσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, παρά την αύξηση της κερδοφορίας της εταιρίας. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο μεμονωμένο παράδειγμα, καθώς παρόμοια πορεία ακολούθησε η ευδαπ στην αθήνα (που είχε εισαχθεί στο ΧΑΑ εν έτει 2000).

Ο μάκης ανέδειξε (κι απέδειξε) επίσης στην ομιλία του.
Την προώθηση της καπ μέσα από την κοινοτική οδηγία-πλαίσιο για το νερό. Την αστική υποκρισία της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» -χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του ασωπού. Την προτίμηση των καπιταλιστών στην σύμπραξη με το δημόσιο τομέα και τις σδιτ (έναντι της πλήρους ιδιωτικοποίησης) για να αναλαμβάνουν μόνο τα κερδοφόρα φιλέτα των οργανισμών και όχι το σύνολό τους. Τους περιορισμούς του αποκαλούμενου κινήματος επαναδημοτικοποίησης, που δεν αμφισβητεί την επιχειρηματική δράση, την ανταποδοτική λειτουργία των υπηρεσιών και τον εμπορευματικό τους χαρακτήρα. Και τις περίεργες διασυνδέσεις της αντίστοιχης κίνησης στη θεσσαλονίκη (η κίνηση 136, με σύνθημα 136 ευρώ ανά πολίτη, για εξαγορά της ευαθ) με το ίδρυμα Billy Gates και αμερικάνικες τράπεζες κοινωνικής ευθύνης.

Ενώ κλείνοντας ανέπτυξε την πολιτική πρόταση του κκε: τους άμεσους ριζοσπαστικούς στόχους που αναφέραμε παραπάνω και τη μοναδική ελπιδοφόρο διέξοδο της εργατικής εξουσίας με την υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού.
Υπάρχουν όμως δυο βασικά σημεία στα οποία πρέπει να σταθούμε.
α. οι δήμοι είναι το μακρύ χέρι του αστικού κράτους, που φέρνει την ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα -συνεπώς δε μπορεί να θεωρείται σύμμαχος στο πλευρό του λαϊκού κινήματος. β. η κρατική-δημοτική ιδιοκτησία ενός οργανισμού -ή του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του- δε διασφαλίζει στο παραμικρό το δημόσιο χαρακτήρα του αντίστοιχου αγαθού και των υπηρεσιών που αφορά.

Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της δικής μας αντίληψης από τον οπορτουνιστικό χυλό που βλέπει τη διέξοδο από την κρίση στο μέτρο των κρατικοποιήσεων και τα αμεσοδημοκρατικά δημοψηφίσματα. Αυτή είναι σε τελική ανάλυση η διαφορά μας και στο ζήτημα των ημερών με το κλείσιμο της ερτ. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που θεώρησα επίκαιρο αυτό το θέμα -μολονότι έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την πραγματοποίηση της ημερίδας.

Ο ζιώγας στη δική του εισήγηση ανέδειξε περισσότερες περιβαλλοντικές πτυχές κι έκανε μια ολοκληρωμένη ανάλυση, που έπιασε από τον ασωπό και την λίμνη κορώνεια μέχρι τα ορυχεία χρυσού στις σκουριές. Και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η έγνοιά του για το θέμα που ανέπτυξε, πέρασε (ασυνείδητα ίσως) και στο λόγο του: πχ «στόχος η μεγιστοποίηση των κερδών και μάλιστα αβρόχοις ποσί» ή για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που πίνουν νερό στο όνομα της φιλονοπωλιακής οδηγίας για τα νερά.

Από την εισήγηση του ζαριανόπουλου ξεχώρισα το ανέκδοτο που διηγήθηκε με ένα σφο στην ευαθ, που προκάλεσε ανοιχτά όσους πιστεύουν πως η αριστερή κυβέρνηση του τσίπρα θα σταματήσει την ιδιωτικοποίησή της, να στοιχηματίσουν μαζί του· αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας να αποδεχτεί το στοίχημα –ούτε καν απ’ αυτούς που χειροκροτούσαν το προηγούμενο βράδυ τον αλέξη στο θέατρο κήπου.
Στο καπάκι ο ζαριά κάλεσε τους εργαζόμενους της ευαθ να μην τυπώσουν μπλουζάκια με τη φάτσα του αλέξη –όπως είχαν κάνει με τον αλησμόνητο γιωργάκη- αλλά αυτή τη φορά να βάλουν για στάμπα τα πρόσωπα τα δικά τους και της εργατικής τάξης, που έχουν καθαρή ματιά και πίστη στις δυνάμεις τους.

Από τις παρεμβάσεις στο τέλος ξεχώρισα μια σφισσα που δουλεύει στον αντίστοιχο οργανισμό των σερρών και την αναφορά της στο κουνουπόσημο(!) που καλούνται να πληρώσουν οι κάτοικοι του νομού.
Αλλά και τον πρόεδρο των εργαζομένων στην ευαθ, ο οποίος: μας έδωσε ένα ενδεικτικό παράδειγμα για την κερδοφορία των εταιριών εμφιάλωσης, που πουλάνε το μισόλιτρο μπουκαλάκι 50 λεπτά στον καταναλωτή, ενώ αγοράζουν (αν σημείωσα καλά) 43 λεπτά τα χίλια λίτρα (δηλ δυο χιλιάδες μπουκαλάκια). Σημείωσε την ανάγκη να απλώσει ο αγώνας πέρα από τους 200 τόσους εργαζομένους της ευαθ και τη σημαντική συμβολή του παμε «με τη σπουδαία υποδομή» (sic) σε αυτή την υπόθεση. Ενώ πρόσθεση –με μια μικρή δόση λουδιτισμού- πως ο στόχος τους είναι να κάνουν έναν αγώνα με επιθετικό χαρακτήρα και αντίστοιχα μέσα, ώστε να αποτρέψουν κάθε επίδοξο ιδιώτη να επενδύσει στην ευαθ!

Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησε κι ένας πράσινος παράγοντας από κάποιο επιμελητήριο, που είχε έρθει ειδικά για την ημερίδα από τη βέροια, για να (ανα)φέρει τη θετική πείρα από τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης ενός τοπικού οργανισμού, με τη συμμετοχή και των δυνάμεων του παμε κι αναρωτήθηκε γιατί δε γίνεται κάτι αντίστοιχο και στην περίπτωση της ευαθ. Ο μάκης απάντησε ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι κάτι ρευστό και δε μπορεί να αποτελεί επιχείρημα για την επιλογή συμμαχιών στον αγώνα. Ενώ επανέλαβε όσα είχε πει κι εισηγητικά για το ποια είναι η πραγματική διέξοδος από το πρόβλημα.
Εδώ θα μπορούσε να γίνει κι ένας παραλληλισμός με τη στάση μας στην ερτ. Αλλά αυτό το αφήνω για κάποια επόμενη ανάρτηση –ή για τους σφους αναγνώστες στα σχόλια.

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω

Κι αν τελικά τα αστικά κόμματα φθαρούν τόσο πολύ κι έρθουν έτσι τα πράγματα που να μπορούμε να πάρουμε τις εκλογές και να σχηματίσουμε κυβέρνηση; Αν δηλαδή επαληθευτεί το ενδεχόμενο που έβαζε το προηγούμενο πρόγραμμα του κόμματος;
Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων κι απότομης φθοράς των αστικών κομμάτων, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση...
Όπου είναι ζήτημα αν αυτό το μπορεί σημαίνει ενδέχεται ή δύναται. Γιατί άλλο η μετωπική κυβέρνηση κι άλλο το κυβερνητικό μέτωπο. Άλλο δηλ να σου προκύψει αυτό το ενδεχόμενο στην πορεία των πραγμάτων κι άλλο να συνάψεις ένα μέτωπο με αυτόν το σκοπό.

Αν και εφόσον εννοούμε την πρώτη περίπτωση όμως, γιατί να κλοτσήσουμε την ευκαιρία και να την αποκλείσουμε εκ των προτέρων; Κι επιπλέον. Δεν είχαμε πέρσι, στις εκλογές του μαΐου, αυτές ακριβώς τις συνθήκες που περιέγραφε το κομμάτι από το παλιό πρόγραμμα; Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να προβάλουμε το σύνθημα μιας κυβέρνησης του ααδμ και να το ζυμώσουμε στον κόσμο;

Αυτά τα ερωτήματα ξανάρχονται συνειρμικά στο μυαλό με αφορμή την χτεσινή επέτειο, πάνω στον χρόνο από τις δεύτερες εκλογές του ιουνίου. Και –όσο κι αν διατυπώνονται ως ρητορικά πολλές φορές- η απάντηση δεν είναι αυτονόητα καταφατική. Όχι σ’ όλα τα σκέλη τουλάχιστον.

Ναι, είχαμε σκληρές ταξικές αναμετρήσεις και συνθήκες μεγάλης κι απότομης φθοράς των αστικών κομμάτων –αν και το επίπεδο της πάλης απείχε πολύ από εκείνες τις καταστάσεις που περιέγραφαν οι κλασικοί, για τους από πάνω που δε μπορούν, κτλ. Υπήρχαν όμως και πολλά αστικά αναχώματα που απορρόφησαν και καναλιζάρισαν τη δυσαρέσκεια, προτού εκτραπεί σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Αν λοιπόν η πράξη είναι το πεδίο όπου επαληθεύονται ή διαψεύδονται τα προγράμματα κι οι θεωρίες μας, η διπλή εκλογική αναμέτρηση της περσινής χρόνιάς ήταν μια πολύ σοβαρή ένδειξη, αν όχι απόδειξη, πως όχι σύντροφοι, δε θα μπορούσε να προκύψει κυβέρνηση του μετώπου –με τη συμμετοχή ή όχι του κκε σε αυτήν. Γιατί η διεθνής αστική τάξη είναι πλέον ιστορικά πολύ πιο έμπειρη κι υποψιασμένη, για να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους, να εξελιχθούν σε «καθαρές συνθήκες εργαστηρίου», χωρίς τη δική της ανάμειξη.

Για να συμφωνήσουμε όμως στο τελικό συμπέρασμα, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάποιες κοινές βασικές αποδοχές. Για παράδειγμα:

Το κουκουέ είχε ένα άσχημο αποτέλεσμα που το πισωγύρισε στα ποσοστά του 93. Κάτι που οφείλεται πρωτίστως στις διπλές εκλογές και στα εκβιαστικά διλήμματα που επικράτησαν, οδηγώντας στην πόλωση της δεύτερης αναμέτρησης (όπου οι περισσότεροι λειτούργησαν με τη λογική του δεύτερου γύρου). Συνεπώς δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο για την τακτική του κκε. Όπως είχε γράψει και ο Τrash παλιότερα, αν το 81’ πχ (που είχαμε ενωτική τακτική, μιλώντας για άθροισμα δημοκρατικών δυνάμεων) δεν έβγαινε με την πρώτη ο ανδρέας και πηγαίναμε σε επαναληπτικές, το κόμμα μπορεί να μην έβρισκε ούτε την ψήφο του μες στην κάλπη –που λέει ο λόγος. Αλλά αυτό δε θα ‘χε καμία σχέση με την πολιτική και την τακτική του σε εκείνη την περίοδο –ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για αυτές.

Το θέμα λοιπόν είναι αν μπορούσε να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα στις εκλογές του μάη. Εκεί όπου φαινόταν να έχει μια υπολογίσιμη δυναμική –μέχρι και λίγες εβδομάδες πριν από την κάλπη- και περιμέναμε μάλλον μεγαλύτερη άνοδο. Έχοντας πάντα υπ’ όψιν ωστόσο ότι αυτό δε θα ανέκοπτε την πτώση του ιουνίου, αλλά θα την ξεκινούσε από υψηλότερη βάση, περιορίζοντας την έκτασή της. Κι αυτό ακριβώς σημαίνει η εκτίμηση του κόμματος πως το αρνητικό αποτέλεσμα δεν οφείλεται στις όποιες υποκειμενικές του αδυναμίες. Δε λέγεται εκ του πονηρού, για να υποτιμήσει την πτώση, ούτε για να αρνηθεί αυτές τις αδυναμίες, όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον.

Ας κάνουμε συνεπώς μια υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε πως το κουκουέ είχε καλύτερη προεκλογική τακτική, πιο πειστικές απαντήσεις στο κρίσιμο ζήτημα της διακυβέρνησης, στο οποίο φάνηκε να «στριμώχνεται» και να το πληρώνει και διατηρούσε τη δυναμική που είχε τον απρίλη. Πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει; Θα τσιμπούσε μερικές μονάδες φτάνοντας πιθανόν σε διψήφιο ποσοστό -το οποίο εξελίσσεται σε απωθημένο για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που κρύβει μέσα του ο κάθε σφος. Αλλά πόσο δραματικά θα άλλαζε κάτι τέτοιο τα δεδομένα της γενικής εικόνας; Πραγματικά ελάχιστα.

Ας υποθέσουμε ακόμα πως το κόμμα κατέθετε σε εκείνες τις εκλογές την πρότασή του για κυβέρνηση του ααδμ και έπειθε μαζικά τους ψηφοφόρους που περίμεναν πώς και πώς μια τέτοια διέξοδο και θα το αναδείκνυαν πρώτη δύναμη, μπροστά από τη νδ και τον σύριζα. Ούτε σε αυτήν την περίπτωση όμως, δε θα μπορούσε –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- να σχηματίσει αυτοδύναμη μετωπική κυβέρνηση. Οπότε θα έμπαινε επί τάπητος ως ζήτημα αξιοπιστίας για την κυβερνητική μας πρόταση, με ποιες δυνάμεις θα συμμαχούσαμε για να την σχηματίσουμε. Ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα, στο οποίο αρνούνταν πεισματικά να απαντήσουν όσοι μιλούσαν προεκλογικά για κυβέρνηση του ααδμ –ίσως για να μην έρθουν αντιμέτωποι με τις τελικές συνέπειες της πρότασής τους. Την κυβέρνηση της αριστεράς, σε συνεργασία με το σύριζα. Χωρίς αυτό το δεδομένο, η πρόταση στερούνταν κάθε νοήματος τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Μένει μία σημαντική πτυχή, που δε γίνεται να την αγνοήσουμε (εκτός κι αν εθελοτυφλούμε) και έχει να κάνει με την εκλογική άνοδο του σύριζα. Πέρα απ’ την απλοϊκή ερμηνεία για την αριστερά που συγκίνησε τις μάζες σηκώνοντας το γάντι της κυβέρνησης (σε αντίθεση με το κκε που απέτυχε να επικοινωνήσει με τις αγωνίες και τον ενθουσιασμό τους) υπάρχουν δυο βασικά δεδομένα: το δημοσκοπικό φούσκωμα το σύριζα του 08’ και η πρόβα τζενεράλε για την αντικατάσταση του πασοκ από κάποια διάδοχη σοσιαλδημοκρατική κατάσταση. Και η οργανωμένη μετακίνηση των στελεχών κι ενός μέρους του πράσινου μηχανισμού προς τον σύριζα, που δούλεψαν συνειδητά και μεθοδικά προς όφελος του τελευταίου –δύο στοιχεία άκρως δηλωτικά για τον χαρακτήρα και το ταβάνι του χώρου. Και αν υπάρχει κάτι μεμπτό κι ανησυχητικό σε όλα αυτά για το κόμμα είναι ότι δεν συνέλαβε εγκαίρως από τις επαφές του με τον κόσμο την ουσία και το μέγεθος αυτής της μετακόμισης. Όχι ότι δεν αποτέλεσε τον τελικό της προορισμό.

Σήμερα οποιοσδήποτε κυβερνητικός στόχος στις σημαίες μας θα έριχνε νερό στο μύλο του κυβερνητισμού του σύριζα και του αλέξη. Που αν δεν είχαμε καύσωνα, μέχρι και ζιβάγκο θα φορούσε στην χτεσινή του ομιλία στο σύνταγμα –κι ίσως καλύτερα από μία άποψη, για να μη βλέπαμε τον ιδρώτα να φτιάχνει σχέδια στις μασχάλες και στο πουκάμισό του. Και τότε θα μπορούσε να πάει στο σόου του αντένα με τις μιμήσεις και να τα σαρώσει όλα.
Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, τώρα κυβέρνηση της αριστεράς.

Θα ήταν ολέθριο να αναλωθούμε σε μια θεωρητική συζήτηση για το τι έκανε η κομιντέρν στο τρίτο ή το τέταρτο συνέδριό της, με την ανάλυση για τους πέντε τύπους κυβέρνησης, και να χάσουμε το δάσος της δικής μας ανάλυσης στη συγκεκριμένη κατάσταση. Και είναι τελείως διαφορετικό να είσαι προετοιμασμένος για την πιθανότητα να προκύψει μια προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση, που θα την χωρίζει τυπική απόσταση από την επαναστατική εξουσία, από το να ποντάρεις σήμερα, σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης, σε έναν κυβερνητικό στόχο για την αφύπνιση του υποκειμενικού παράγοντα και το σπάσιμο της λογικής της ανάθεσης. Να παίρνεις δηλαδή ένα πιθανό και προσωρινό ενδεχόμενο και να το προβάλλεις ως μόνιμο και βασικό στόχο-κρίκο της στρατηγικής σου, περιμένοντας ίσως μια βελτιωμένη επανάληψη της εκδοχής του αλιέντε, για να φτάσουμε ειρηνικά στο σοσιαλισμό.

Η λογική του κρίκου παίρνει θεωρητικά υπ’ όψιν της το χαμηλό επίπεδο συνείδησης του κόσμου, αλλά το βασικό είναι να μην το απολυτοποιούμε και να βλέπουμε ποιος στόχος προωθεί κάθε φορά αυτό το επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, όποιον στόχο και αν προβάλλει κανείς σήμερα, η πραγματοποίησή του απαιτεί ως προϋπόθεση το ουσιαστικό ανέβασμα της συνειδητοποίησης του κόσμου και της αγωνιστικής ικανότητας του κινήματος. Είτε έχει κανείς το μεταβατικό πρόγραμμα, είτε την εργατική (ή λαϊκομετωπική) κυβέρνηση, είτε την επανάσταση γραμμένη στις σημαίες του, η βασική προϋπόθεση για να το πετύχει είναι ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα τα επιβάλει. Οι πρώτοι δύο στόχοι όμως το διαπαιδαγωγούν με εύκολες λύσεις, χωρίς να σπάνε το απόστημα της ανάθεσης. Αυτή είναι η διαφορά.

Στην κατηγορία των επετειακών κειμένων εκκρεμεί και μία ανάλυση για τις πλατείες. Αλλά αυτά εν καιρώ.

Χωρίς ΕΤ-1 γρανάζι δε γυρνά

(εντάξει, πρόλαβαν να το σκεφτούν και να το γράψουν άλλοι το σύνθημα του τίτλου, αλλά νομίζω πως δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα σε τέτοιες περιπτώσεις).

Την κυριακή το απόγευμα στη λδ του βορρά ήταν η ώρα του παιδιού. Εν αρχή στο πάρκο απέναντι από την ετ3. Προσπερνούσες στην είσοδο τους πορτιέρηδες απ’ το ξεκίνημα, που σου άπλωναν στο πρόσωπο την εφημερίδα τους σαν ένταλμα σύλληψης και έβρισκες πιο κάτω, προς τις κούνιες, την ανοιχτή συνέλευση, όπου είχε μετακινηθεί προς άγρα σκιάς. Πρόλαβα τρεις ομιλητές που άρχισαν όλοι λέγοντας πως θα σταθούν σε πιο πρακτικά ζητήματα. Και δεν έχω πρόθεση να αμφισβητήσω ή να ειρωνευτώ τις προθέσεις τους, αλλά είναι ζήτημα αν κατάφεραν να περάσουν ποτέ στο πεδίο της πράξης, γιατί σε τέτοια οργανωτικά ζητήματα, όπου ακούς πολλούς συντρόφους, αργεί να ξημερώσει, ιδίως όταν μιλάμε για εξωκοινοβούλιο κι αντάριζα. Αν τα παιδιά έμεναν μόνα τους να παίζουν, θα ξαναζούσαν τη φαντασίωση της κάτω βουλής και του λευκού πύργου, που είναι ο πιο γρήγορος δρόμος προς τον εκφυλισμό, για ένα και βασικό λόγο: πως είναι η πλέον αυτοαναφορική διαδικασία ατομικής εκτόνωσης κι ικανοποίησης ιδεολογικών φετίχ, η οποία μιλά εξ ονόματος του συνόλου, χωρίς ποτέ να γίνεται συλλογική επί της ουσίας.

Προχωρώντας προς το δημαρχείο και τον χώρο της προσυγκέντρωσής μας, πέτυχα ένα λεφούσι από άλλα παιδιά, μικρότερης ηλικίας, που γιόρταζαν μαζί με τους γονείς τους τη μέρα του πατέρα. Κι έβαζαν τα κεφάλια τους σε μια χάρτινη φιγούρα με ένα σχέδιο και τη λεζάντα: όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω δυνατός κι έξυπνος σαν τον μπαμπά μου. Και μια άλλη παραδίπλα για τα κοριτσάκια, όπου άλλαζαν μόνο τα γένη στη λεζάντα. Αλλά αν οι διοργανωτές είχαν σκεφτεί οικονομικά και κινηματικά, θα είχαν φτιάξει μόνο ένα και θα συμπλήρωναν τη λεζάντα. Θέλω να γίνω δυνατός-ή κι έξυπνος-η, σαν τον/την μπαμπά μου –γιατί ως γνωστόν, στη λογική του χώρου, το φύλο αποτελεί κοινωνική κατασκευή, βεβαίως-βεβαίως. Αλλά αν το ‘χαν φτιάξει άλλες συνιστώσες του χώρου, θα έλεγε: όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω δυνατός σαν το κουκουέ. Και αν αφορούσε εμάς το πράγμα, θα διοργανώναμε τη μέρα του πατερούλη και θα βάζαμε τη φιγούρα του συντρόφου με το μουστάκι, για να βγάζουμε συλλεκτικές φωτογραφίες.

Επόμενος σταθμός η έκθεση βιβλίου κι η παρουσίαση του βιβλίου του γκίντερ για την εξέγερση του σπάρτακου, από τον τηλέμαχο λουγγή. Που είχε προλάβει να γνωρίσει το συγγραφέα, όταν ήταν νέος και είναι –κατά δήλωσή του- τσιτατολόγος, γιατί «έχω κάνει πολλά χρόνια και με τους κλασικούς»! Ο βυζαντινολόγος λουγγής δεν ασχολήθηκε με τις βυζαντινολογίες του κινήματος, αλλά με το θέμα της δουλοκτησίας, κάνοντας αρκετούς παραλληλισμούς (χωρίς να έχει πάντα πολύ αυστηρό ειρμό, γι’ αυτό και μας ρωτούσε διαρκώς αν τον παρακολουθούμε) και προεκτάσεις στον χρόνο –μολονότι στην ιστορία επαναλαμβάνονται μόνο οι εξωτερικές μορφές κι όχι η ίδια η ιστορία.

Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων: στην κρίση της δουλοκτητικής κοινωνίας και τις κρίσεις εν γένει, που ναι μεν διαρκούσαν περισσότερα χρόνια τότε, αλλά παραδοσιακά οδηγούν την εκάστοτε άρχουσα τάξη στην εξαθλίωση των κατώτερων στρωμάτων και σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις κεφαλαίων –μπορεί να μην υπήρχαν τράπεζες στην ελβετία, αλλά έφτιαχναν βίλες, θέρμες, πολυτελή λουτρά, κτλ. Στις εξπανσιονιστικές (sic) τάσεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας –θυμίζοντάς μας πως ένας είναι ο εχθρός, ο εξπανσιονισμός. Στους τίμιους ρεφορμιστές της εποχής, τους γράκχους, που προσπάθησαν να επιβάλλουν κάποιες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις , αλλά βρήκαν τραγικό θάνατο σε ενέδρα από πληρωμένους μπράβους και το λούμπεν προλεταριάτο που τρεφόταν με άρτο και θεάματα. Ενώ ανέφερε 4-5 φορές και την αδυναμία σύναψης μιας Λαϊκής Συμμαχίας των δούλων με τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Κι όταν επεκτάθηκε στα αίτια της ήττας και συμπεριέλαβε την έλλειψη ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα (καθώς οι δούλοι δεν αποτελούσαν πλειοψηφία στον ιταλικό χώρο), περίμενα συνειρμικά να σημειώσει και την καθοριστική σημασία ενός ισχυρού κκ ως συνειδητής πρωτοπορίας.
Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται (και είναι) κάπως τραβηγμένα σφε αναγνώστη, πρέπει να σκεφτείς πως οι διάφορες μορφές δουλείας (και δουλοπαροικίας) παρέμειναν στο ιστορικό προσκήνιο μέχρι και τον εικοστό αιώνα, για να εξαφανιστούν οριστικά μόνο με την οκτωβριανή επανάσταση που έβαλε στο στόχαστρό της και τη μισθωτή δουλεία.

Φεύγοντας από τον χώρο της έκθεσης μαζί με άλλους συντρόφους πού ήταν «χρεωμένοι» εκεί –γιατί το παμε είναι τόσο διασπαστικό, που διασπά ακόμα και τις δικές του δυνάμεις, σύντροφε παπαδημούλη- πετύχαμε την πορεία, που είχε ξεκινήσει ήδη από την ετ3. Κι ακολούθησε ένας ιδιότυπος τηλε-μαραθώνιος στους δρόμους της πόλης, για να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο, και να δώσουμε τη σκυτάλη στους μουσικούς που θα έδιναν συναυλία. Κι εκεί υπήρχε πολύς φρέσκος κόσμος, που προτίμησε να μην ιδρώσει με άσκοπες βόλτες στο κέντρο, αλλά να δώσει κατευθείαν το παρών στη στρατού για το μουσικό πρόγραμμα –που θα ολοκλήρωνε ιδανικά μια ωραία μέρα τους στην παραλία για μπάνιο.

Αλλά η αναδυόμενη μπόχα δεν ερχόταν από αυτούς, ούτε από το δικό μας μπάνιο στον ιδρώτα –ούτε καν απ’ τον παρακείμενο θερμαϊκό. Ερχόταν απ’ τα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών που έσπαγαν στην ψύχρα την απεργία, για να σπάσουν τα νεύρα του κόσμου με την αντικειμενική τους ενημέρωση και να βοηθήσουν το σαμαρά να σπάσει αυγά και να κάνει ομελέτα με τα τσόφλια του σάπιου κατεστημένου (που σπάει κι αυτό από στιγμή σε στιγμή). Και φυσικά για να δώσουν γραμμή πως οι εκλογές πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία. Είπαν και ελάλησαν.

Ευτυχώς στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αν κάποιος καναλάρχης θέλει να σπάσει την «απεργιακή ομερτά», μπορεί να πάρει άδεια για πεντάλεπτο απεργιακό δελτίο και να το βγάλει κανονικά, με ωριαία σχεδόν διάρκεια. Και στο καπάκι να βγάλει πχ τον τράγκα με ένα καυτό απεργιακό θέμα για τα πραγματικά αίτια του θανάτου του χριστόδουλου, με την πολύτιμη συμβολή της δήμητρας λιάνη. Κι εάν κάποιος πολιτικός αρχηγός της συμπολίτευσης θέλει να αποφύγει τις εκλογές χωρίς να γίνει ρεζίλι, μπορεί να περιμένει το συμβούλιο της επικρατείας να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση και να το παίζει εκ του ασφαλούς υπεύθυνη κι αγωνιστική δύναμη, που ξέρει από μεταρρυθμίσεις.

Και από την άλλη όμως. Αν θες να στήσεις προ-εκλογικού χαρακτήρα φιέστα, χωρίς να χάσεις την καλή έξωθεν μαρτυρία του ενωτικού αγωνιστή, μπορείς να ρίξεις το ανάθεμα στο διασπαστικό παμε, που βάζει συγκέντρωση στην αγία παρασκευή, αντί να ‘ρθει στο σύνταγμα να γίνει χειροκροτητής του πρωθυπουργήσιμου αλέξη. Κι αν είσαι συνδικαλιστής του ίδιου χώρου και κατά βάθος θες να σπάσει η απεργία, για να δείξουν τα κανάλια τη φιέστα του αρχηγού, αλλά να κρατήσεις το φιλεργατικό προφίλ και να μη σε πουν απεργοσπάστη, μοιράζεις τα κουκιά στην εσηεα, ένας υπέρ, ένας κατά και δεν επιβάλλεις κυρώσεις στους απεργοσπάστες που δυστυχώς σε παράκουσαν –εσύ όμως είχες όλη την καλή θέληση. Να σημειωθεί στα πρακτικά.

Κι έτσι όλοι μαζί είναι μια ωραία δημοκρατική ατμόσφαιρα, που εξέρχεται σταδιακά από το αδιέξοδο, όχι ακριβώς αλώβητη, αλλά φιλοδοξώντας να κλείσει γρήγορα κι ομαλά το όποιο ρήγμα άνοιξε. Κι εναπόκειται σε εμάς να το κρατήσουμε ανοιχτό και να το βαθύνουμε.

Νίκη στην Απερ-τρία

Μικρά παραλειπόμενα των τελευταίων ημερών

Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα γιατί εργάζεται κι έχει συνείδηση. Κι όπως συμπληρώνει ο ψάλτης σε μια ταινία του διαλιανίδη από την χρυσή δεκαετία, ο άνθρωπος εργάζεται κι ασφαλίζεται στο ίκα. Κανένα ζώο δε θα δεχόταν να ασφαλιστεί στο ικα. Το θέμα είναι βέβαια πως τα ζώα μπορεί να μην αναπτύσσουν (ταξική) συνείδηση, αλλά έχουνε τουλάχιστον το ένστικτο της επιβίωσης και παλεύουν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους. Ενώ ο αποχαυνωμένος τηλεθεατής έχει απολέσει προ πολλού το πρώτο και (μολονότι βρίσκεται στο όριο της επιβίωσης) δε διαθέτει ούτε το δεύτερο, παραμένοντας απαθής στον καναπέ του.

Πρώτα ήρθαν οι καπιταλιστές και μου έριξαν στο μισό το μισθό μου, για να βγούμε από την κρίση. Δεν αντέδρασα γιατί είχα τηλεόραση, που μου το επιβεβαίωσε. Ύστερα ήρθε η κυβέρνηση, που με ξεζούμισε με φόρους και χαράτσια, για να δούμε φως στο τούνελ. Δεν αντέδρασα γιατί είχα ακόμα τηλεόραση και μπορούσα να δω τη νικολούλη. Μετά ήρθαν οι τράπεζες να μου πάρουν το σπίτι –πριν τις προλάβει η ευδαπ- και τα σώβρακα. Μία από τα ίδια. Και όταν τελικά έπεσε μαύρο στην οθόνη, κατάλαβα πως δεν είχε μείνει τίποτα άλλο πια να μου πάρουν. Αλλά δε βαριέσαι, υπάρχει και το διαδίκτυο.

Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχει κι ένα κομμάτι που προβληματίζεται κι αντιδρά, με διαδηλώσεις και ανοιχτές συνελεύσεις που τις πραγματοποιούν άνθρωποι ελεύθεροι κι ονειρευόμενοι –ενίοτε ίσως και ονειροπαρμένοι. Το πιο σημαντικό είναι πως δεν υπάρχει καμία αναφορά σε εργατική τάξη και άλλες τέτοιες κοινωνικές κατασκευές που χωρίζουν τεχνητά τους (ελεύθερους, ονειρευόμενους) ανθρώπους. Ενώ παράλληλα πληροφορούμαστε πως δε συμμετείχαν οι φίλοι μας τα ζώα, που έχουν τουλάχιστον ένστικτο επιβίωσης, μακριά από τον πολιτισμό και τις κοινωνικές κατασκευές που καταπολεμάνε και καταστρέφουν τα φυσικά μας ένστικτα. Πλάσματα του θεού είμαστε όλοι, είτε τον ονομάζουμε απλά θεό είτε το βαφτίζουμε μητέρα φύση –που τα πάντα εν σοφία εποίησε- κι επιδιώκουμε την επιστροφή μας σε αυτήν και τις βασικές αρχές Της.

Μια πρώτη γενική εκτίμηση για το κίνημα αλληλεγγύης στην ερτ είναι πως θυμίζει πολύ τις πλατείες, με τη διαφορά πως βασίζεται σε έναν εργατικό αγώνα (όχι όμως του χαρκοβίτη), που δεν είναι φοβικός απέναντι στα σωματεία και τα πολιτικά κόμματα. Με άλλα λόγια θυμίζει πολύ τις πλατείες, με τη διαφορά πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτές. Η όποια σύνδεση γίνεται βάση με το κοινό στοιχείο της παρδαλής ποικιλώνυμης σύνθεσης του συγκεντρωμένου πλήθους και σταματά εκεί. Αλλά παραμένει εν μέρει στο μυαλό του χύμα κόσμου, που έχει (διαπαιδαγωγηθεί και) συνηθίσει να είναι χύμα και να μην οργανώνει την πάλη του.

Ο κόσμος που συγκεντρώνεται έχει ανάγκη να ξεσπάσει, να γιορτάσει, να ξεμιζεριάσει· έχει ανάγκη να κάνει χαβαλέ, να αμπελοφιλοσοφήσει, ή να ψάξει στο κτίριο της ετ3 την εμμανουέλα αγγουράκη, που έφτασε να εμπνεύσει και θεατρικό με τίτλο γιατί τον έκανα τάρανδο. Είναι πρόθυμος να κατέβει στην ερτ, στις πλατείες, ακόμα και να ψηφίσει κάτι για να τα αλλάξει όλα. Αλλά δεν είναι έτοιμος να απεργήσει και να χαλάσει την ζαχαρένια του. Μεταφέρει στον αγώνα τα κουσούρια του καναπέ του, όπως όλοι μας σε ένα βαθμό, και τείνει στις εύκολες πολιτικές λύσεις που υπόσχονται επιστροφή στη χαμένη ζαχαρένια του πρόσφατου παρελθόντος. Κι η βασική ευθύνη γι’ αυτό δε βαραίνει φυσικά τον κόσμο, αλλά τις «χύμα οργανώσεις» που τον διαπαιδαγωγούν βαυκαλιζόμενες πως συνδέονται με το αυθόρμητο.

Εν τω μεταξύ πολλοί αναρωτιούνται αθώα γιατί να απεργούν τώρα οι δημοσιογράφοι. Και λένε πως όταν υπάρχει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, πρέπει να μπορούν να ενημερώσουν τον κόσμο, να είναι ελεύθεροι να φωνάξουν, αντί να φιμώνονται. Ενώ οι πιο… αθώοι προσθέτουν πως έτσι εξυπηρετούν το παιχνίδι και τους σκοπούς της κυβέρνησης.

Αλλά αν κάποιος εκδότης ή καναλάρχης καίγεται να ενημερώσει τον κόσμο για τον αγώνα της ερτ, έχει λαμπρό πεδίο δόξας μπροστά του. Μπορεί να πάρει σχετική άδεια απ’ την εσηεα ή όποια άλλη ένωση και να βγάλει απεργιακό πρόγραμμα ή ειδικό φύλλο. Που θα είναι όντως απεργιακό και όχι απεργοσπαστικό, σαν των αστικών φυλλάδων που κυκλοφόρησαν χτες προβάλλοντας τη προπαγάνδα της κυβέρνησης.

Αλλιώς είναι χίλιες φορές καλύτερο να συνεχίσει η απεργία των δημοσιογράφων –και μόνο για τα παράπλευρα οφέλη της. Δεν είναι μόνο η ερτ που διανύει τις καλύτερες μέρες της από την ίδρυσή της, με τους δημοσιογράφους να νιώθουν για πρώτη φορά ελεύθεροι να πουν αυτό που σκέφτονται –με ό,τι αντιφάσεις κι αν έχει αυτό- και την ετ3 να προβάλλει πραγματικά απεργιακό πρόγραμμα με τους εργατικούς αγώνες της περιοχής. Είναι ότι ακόμα κι αυτά τα ιδιωτικά κανάλια γίνονται σχετικά πιο συμπαθή όταν δεν έχουν δελτία ειδήσεων για να χύσουν δηλητήριο στις συνειδήσεις του κόσμου και χολή εναντίον όσων αγωνίζονται.

Κάποτε το κρατικό μονοπώλιο της είδησης φίμωνε κάθε αντίθετη φωνή στην κυβερνητική προπαγάνδα, που δεν έπειθε κανένα αλλά ήταν η μόνη που μπορούσε να ακουστεί. Σήμερα το ιδιωτικό μονοπώλιο των πλουραλιστικών μμε είναι πιο εκλεπτυσμένο -και γι’ αυτό πιο αποτελεσματικό- αλλά απείρως πιο χυδαία κυβερνητικό και συστημικό· καθιστώντας τον απόγονο της υενεδ το μόνο ραδιοτηλεοπτικό μέσο σχετικά μεγάλης απήχησης όπου μπορείς να δεις και να ακούσεις κάτι διαφορετικό.

Ο σαμαράς πάντως εξαργύρωσε το δωράκι που έκανε στον αλαφούζο –τον τρίτο τελικό πακέτο με το κύπελλο συνομοσπονδιών- με ένα γραπτό διάγγελμα στην καθημερινή, για να μας πει πως η ερτ βρισκόταν συνεχώς σε απεργία. Αυτός αντιθέτως προτίμησε το έντυπο ενός δημοκρατικού ομίλου, όπου οκτώ παχυλά αμειβόμενα στελέχη του διαγράφτηκαν από την εσηεα για απεργοσπασία. Κι αφού είναι πιασμένο από άλλους στο διαδίκτυο το όνομα της νεριτ, μπορεί να δανειστεί προσωρινά και την ιστοσελίδα του σκάι. Κρίμα όμως που δε σκέφτηκαν να κυκλοφορήσουν μαζί με το άρθρο κι ένα αυτόγραφο του πρωθυπουργού, για να γίνει το φύλλο ανάρπαστο από το φιλελεύθερο αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας. Μα τι σόι δεξιοί είναι αυτοί, χωρίς επιχειρηματικό μνημ… εε δαιμόνιο;

Σε κάθε περίπτωση ο λαός πρέπει να διδάσκεται από τον εχθρό του και να δει πως δεν υπάρχει διέξοδος, χωρίς σύγκρουση. Ή όπως λέει κι ο σαμαράς, αν δε σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα. Καλ-ομελέτα κι έρχεται αντώνη.

Τις επόμενες μέρες θα συναντηθούν κι οι κυβερνητικές εταίρες, οπότε θα αρχίσει να ξεκαθαρίζει λίγο το πολιτικό τοπίο. Μέχρι τότε πολλοί σκέφτονται τα πιθανά σενάρια και προσπαθούν να καταλάβουν τι βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γεγονότων. Προσπαθεί ο σαμαράς να ρεφάρει από το θέμα της δέπα; Κάνει επίδειξη ισχύος δίνοντας εξετάσεις στους καπιταλιστές; Ετοιμάζει συμπληρωματικό ρόλο για τους ναζί της χρυσής αυγής στην κυβέρνηση; Ή μήπως προωθείται νέο κυβερνητικό σχήμα με πυρήνα το σύριζα; Και πώς εξηγείται η στάση της ebu και άλλων αξιωματούχων ανά την ευρώπη; Τι σχεδιασμοί συγκρούονται σε αυτό το πεδίο;

Ο λαός όμως πρέπει να κάψει τα σενάρια που του πλασάρουν και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έχοντας καθαρό σε κάθε περίπτωση αυτό που μας λέει ο στίχος του ποιητή, πως ο πόλεμος και η ειρήνη τους μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το δίπολο (αστική) δημοκρατία-δικτατορία (του κεφαλαίου), με την πρώτη να αποτελεί μόνο το πολιτικό περίβλημα της δεύτερης. Η δημοκρατία κι η δικτατορία τους είναι αδελφάκια –όχι δίδυμα, αλλά- σιαμαία, τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται.

Θεματική εκπομπή για την ΕΡΤ

Δεν χρειάζονται εισαγωγές αυτήν την φορά.

Η εκπομπή είναι θεματική, μιλάμε για την ΕΡΤ και καταθέτουμε τις απόψεις μας για το πώςς, το γιατί και το επειδή ... και περιμένουμε τις δικές σας σκέψεις, ώστε να ολοκληρώσουμε την εικόνα των πρώτων ημερών.

Η καλύτερη γυψοκρατία που είχαμε ποτέ

Μετά την περιγραφή των γεγονότων, περνάμε και στην ερμηνεία τους. Αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα είναι μια επίδειξη πυγμής μιας πυγμαίας κυβέρνησης, που επιχειρεί να διασκεδάσει το δικό της το φόβο και των αφεντικών της, πίσω από μικρά «δυναμικά» πραξικοπήματα. Σαν το μαντρόσκυλο του συστήματος που γαβγίζει για να εκτονώσει το φόβο του και σε παίρνει στο κατόπι, όσο το τρέμεις και δεν του επιτίθεσαι.

Του Κώστα Ρουγγέρη από το blog Πλάκα Κάνεις

Αλλά αυτές οι αποφάσεις δεν είναι κινήσεις πανικού. Είναι καλά μελετημένες και υπολογισμένες ως προς τις συνέπειες και τις αντιστάσεις που θα προκαλέσουν.

Η τρικομματική θα μπορούσε να περάσει το ωράριο των καθηγητών μες στο κατακαλόκαιρο, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα για σοβαρή αντίδραση από την πλευρά των εκπαιδευτικών. Επέλεξε να το κάνει δια πυρός και σιδήρου, γιατί ήξερε πως δε θα χρειαζόταν τίποτα από τα δύο (έχοντας απέναντί της αυτή την ηγεσία της ολμε) και θα πουλούσε ανέξοδα το προφίλ του «σκληρού του μπραχάμι», που δε φοβάται να «σπάσει αυγά», μέχρι να ‘ρθει η ώρα να τα φάει –και δεν εννοώ δια της κατάποσης.

Ο σαμαράς θα μπορούσε να περάσει ένα «σχέδιο εξυγίανσης» της ερτ με μειώσεις μισθών και προσωπικού και την πλήρη έγκριση ή συγκατάθεση πασοκ-δημαρ που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση του σήματος. Αλλά επέλεξε να εκθέσει τις κυβερνητικές του εταίρες και να τις εκβιάσει με εκλογές (ρίξτε με αν τολμάτε), γιατί εκτιμά πως θα βγει κερδισμένος ακόμα και σε αυτό το ενδεχόμενο. Και μπορεί ο καλός φώτης να εύχεται στους δικούς του καλό αγώνα (εκλογικό προφανώς, γιατί τι άλλο αγώνα θα μπορούσε να κάνει η δημαρ;) αλλά ξέρει πως βρίσκεται κοντά στο εκλογικό όριο επιβίωσης κι αν χρεωθεί τις εκλογές –αυτός ή ο βενιζέλος- θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία. Μόνο αν ενωθούν στο νέο σοσιαλδημοκρατικό πόλο θα ένιωθαν άνετοι πως περνάνε στην… πρώτη κατανομή. Αλλά δεν είναι έτοιμοι ακόμα γι’ αυτό το βήμα.

Η νδ έκανε από αστική σκοπιά κίνηση ματ σε επικοινωνιακό επίπεδο –τόσο που δεν χρειάστηκε καν να καταφύγει ακόμα στα αυθεντικά ματ και την επέμβασή τους. Γιατί η επανάσταση μπορεί να μην παίξει στην τηλεόραση (revolution will not be televised) όπως λέει και το τραγούδι, αλλά η (αντ)«επανάσταση» τύπου συνταγματαρχών, μπορεί κάλλιστα να καταγραφεί στις κάμερες. Και η εικόνα θα δημιουργούσε πολύ ισχυρούς συνειρμούς, με άλλα καθεστώτα του παρελθόντος, που ασκούσαν βία, λογοκρισία και έβγαζαν αλαζονικά διαγγέλματα γεμάτα χολή και ταξικό μίσος για τον εργαζόμενο λαό. Καμία σχέση δηλ με το σήμερα και την καλύτερη γυψοκρατία που είχε ποτέ ο τόπος. Η οποία δεν χρειάζεται καν την κρατική τηλεόραση για τις ανάγκες της προπαγάνδας της, όταν έχει στη διάθεσή της το μέγκα, το σκάι και τ’ άλλα παιδιά. Η σύμφυση της πολιτικής εξουσίας με το μεγάλο κεφάλαιο στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού έχει προχωρήσει σε βαθμό που καθιστά σχεδόν περιττή την ερτ, τη νεριτ κι όποιον άλλο τυχόν διάδοχο φορέα.

Ο σαμαράς υπολογίζει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της τηλεοπτικής μάζας –που μπορείς να τα πεις σχεδόν υγιή, όταν εμφανίζεται ο βαθύς πασόκος μποτώνης και η βάλια πετούρη να λέει ότι η ερτ κατάφερε να ενώσει την ευρύτερη αριστερά από το κκε μέχρι το πασόκ. Ο σαμαράς ποντάρει στον κοινωνικό αυτοματισμό για να φανεί πως τα βάζει με το κρατικό κατεστημένο (sic) –κάτι σαν κράτος vs κράτος, με τον αντώνη στο ρόλο του ντάστιν χόφμαν- και να υπερσκελίσει εκλογικά την χρυσή αυγή (που τι παραπάνω θα έκανε δηλ αν ήταν στη θέση του;) πιστεύοντας πως αποκομίζει πολλαπλά οφέλη: εάν περάσει το σχέδιο διάλυσης της ερτ, θα εφαρμόσει την ίδια συνταγή και σε άλλες εταιρείες του δημοσίου. Και αν τον ρίξουν, (θεωρεί πως) θα βγει ενισχυμένος εκλογικά, για να περάσει ακόμα πιο σκληρά μέτρα –που θα χρειαστεί να πάρει στο προσεχές μέλλον.

Τι είναι όμως ο κοινωνικός αυτοματισμός; Είναι η λογική που συνοψίζεται στη γνωστή φράση για την κατσίκα του γείτονα. Η τηλεοπτική κοινή γνώμη που δεν έχει δική της γνώμη και αναπαράγει «αυθόρμητα» αυτή των αστικών μέσων, εκλογικεύοντας εσωτερικά το φασιστικό λόγο των τηλε-αναλυτών. Η «σιωπηρή πλειοψηφία» των κυρ-παντελήδων που θορυβεί με δανεικά επιχειρήματα στα social media ενάντια στον εαυτό της και τους ομοίους της –και το τραγικό είναι να τη βλέπεις να βρίσκει έδαφος και στους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους, που βρίσκονται στο στόχαστρό της. Η λούμπεν (μη) συνείδηση του ιδιώτη (με την αρχαία ελληνική έννοια του άχρηστου βλάκα), που διαφέρει από τους λούμπεν φτωχοδιαβόλους μόνο επειδή δεν είναι πλήρως εξαθλιωμένος –κι αυτό όχι για πολύ ακόμα. Αυτοί που κάνουν τη διαφορά στις εκλογές, αλλά δε θα παίξουν κανένα ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες των δρόμων και τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, όπως έλεγε κι η αλέκα.

Η οποία παρεμπιπτόντως βρέθηκε χτες στην απεργία σε ένα μπλοκ εργαζομένων, που της έκαναν πλάκα, ότι κάνουν καλή δουλειά στον κόσμο για αυτό βλέπουν καινούριες φάτσες στο μπλοκ τους, όπως η γγ δηλ. Κι αυτό καταχωρείται στα παραλειπόμενα της απεργιακής μέρας που δεν πέρασαν στην χτεσινή ανταπόκριση.

Αυτό που θεωρείται όμως το δυνατό σημείο του σαμαρά, ο κοινωνικός αυτοματισμός κι η απάθεια της πλειοψηφίας, μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ αυτή τη φορά. Όχι επειδή θα τον ρίξουνε οι δυο κυβερνητικές εταίρες, που ψάχνουν τρόπο να αποφύγουν τις εκλογές, χωρίς να γίνουν ρεζίλι, και ρεζιλεύονται χειρότερα έτσι. Ούτε εξαιτίας της δύναμης των δημοσιογράφων και του μέσου να αγγίζει μέχρι και το μέσο απαθή τηλεθεατή, που ανησυχεί για το αν θα δει τον τελικό της Α1 και το κύπελλο συνομοσπονδιών.

Αλλά γιατί η υπόθεση της ερτ μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο, να γίνει η αιχμή του δόρατος για το λαϊκό κίνημα και η πρώτη ήττα που θα υποστεί η τακτική της κυβέρνησης με τους αστραπιαίους πολέμους (blitzkrieg) στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Τηρουμένων όλων των αναλογιών, όπως τόνιζε τις προάλλες και ο μπογιό, ο σαμαράς ακολουθεί την τακτική του χίτλερ –ξεπερνώντας και τους γνήσιους πολιτικούς απογόνους του ναζισμού- κι η σοσιαλδημοκρατία πολιτική κατευνασμού απέναντι στο (υγιές) κεφάλαιο, επιδιώκοντας μια άλλη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο και καλύτερους όρους ανακωχής στον ταξικό πόλεμο.

Η ερτ απέχει πολύ βέβαια από μια μικρογραφία έστω του στάλινγκραντ. Μπορεί να γίνει όμως η αφορμή, κάτι σαν το ελ αλαμέιν (που δεν έκρινε τον πόλεμο, αλλά απέδειξε πως μπορούν να τον χάσουν οι ναζί, κατά τον τσώρτσιλ) για να ‘χουν κάτι να διηγούνται οι αστοί ιστοριογράφοι, όταν θα ξαναγράψουν τη σύγχρονη ιστορία.

Το πραγματικό στάλινγκραντ καλούμαστε να το στήσουμε εμείς. Και εδώ το κόμμα έχει κάνει μια σημαντική προσπάθεια, καταρρίπτοντας δημοφιλή αντικομουνιστικά στερεότυπα. Ότι το κουκουέ σνομπάρει όποιον αγώνα δεν ελέγχει, ότι φοβάται την αντίθετη άποψη –αν και την ίδια στιγμή τη φιλοξενεί στη συχνότητά του- ότι δεν έχει χιούμορ κτλ. Το κόμμα γίνεται στυλοβάτης του αγώνα, κερδίζει πόντους και στους πιο καχύποπτους, μπαίνει στο μάτι των μονοπωλίων που ελέγχουν τη digea και ρίχνουν το ψηφιακό σήμα του 902.

Και το κυριότερο αναδεικνύει μορφές-είδωλα σαν το μιχάλη χάρο -το απόλυτο τρολ της εργατικής τάξης, όπως έγραψε χαριτολογώντας ο τοτέμ- που δούλευε ψιλό γαζί τους λογοκριτές της εταιρίας. Πότε τους χρονομετρούσε για να δει αν θα ‘καναν ρεκόρ, πότε τους εξηγούσε πως θα ακολουθούσε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση, για να μη μπερδευτούν και μας ξαναρίξουν, πότε τους ειρωνευόταν γιατί αργούσαν να πάρουν χαμπάρι τη σύνδεση με την ερτ και να κατεβάσουν το διακοπτάκι -γιατί ο λογοκριτής είναι παραδοσιακά από τις χειρότερες ράτσες ηλίθιων.

Κάποιες δυνάμεις επιμένουν να στοχεύουν σε μίνιμουμ στόχους και «να μην τα παραπέμπουν όλα στο απώτερο (σοσιαλιστικό) μέλλον». Αλλά όποιος θέλει να έχει παρόν και μέλλον δεν μπορεί να στρέφει το βλέμμα του στο παρελθόν και την υπεράσπισή του. Όποιος μιλάει για δημόσια αγαθά, δε μπορεί να αποφεύγει να ανοίξει τη συζήτηση «τι δημόσιο τομέα θέλουμε και σε τι κοινωνία θα τον φτιάξουμε». Η υπεράσπιση της ερτ δε μπορεί να γίνει από μια νοσταλγική σκοπιά για τον εξάντα και την αλεξάνδρεια που χάνουμε. Ο αγώνας της ερτ επιβάλλεται να απλώσει τα όριά του, και να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας, από τη σκοπιά της αλλαγής της τελευταίας και μιας συνολικής εναλλακτικής προοπτικής.

Μόνο έτσι μπορεί να νικήσει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταστήσουμε ρεαλιστική την επιδίωξη του αδύνατου και να βαδίσουμε στα τιρινινί της νέας εποχής.

Χωρίς εσένα δε θα τιρινινί, εργάτη μπορείς με πάλη ταξική.

Ανταπόκριση από το μέτωπο των κινητοποιήσεων

Το ΄χουμε γράψει βαθιά μες στην καρδιά μας, δημόσια ετ3 κι όχι σαμαρά

Ας ξεκινήσουμε πρώτα με τα γεγονότα του τελευταίου διημέρου στη λδ του βορρά –κι ας μην είναι το επίκεντρο των εξελίξεων- για να περάσουμε σε μια δεύτερη φάση στην ερμηνεία τους. Που όχι, δε θα περιλαμβάνει κάποια αποτίμηση των τελικών της Α1, του πράσινου τίτλου και της παναθη-λαϊκής συμμαχίας –για να απαντήσω στο σχετικό αίτημα μιας ισχνής μειοψηφίας συντρόφων.

Χτες νωρίς το πρωί στην ετ3 ήταν μαζεμένα καμιά εικοσάρα άτομα από το προηγούμενο βράδυ και ο πολύς κόσμος άρχισε να συρρέει σταδιακά, μετά τις δέκα. Οι δικοί μας έφτασαν με πορεία από το κέντρο και την μέρα δράσης της πασεβε, εν μέσω χλιαρών χειροκροτημάτων κι ήταν αντικειμενικά το μεγαλύτερο κομμάτι των συγκεντρωμένων. Οι οποίοι κάθονταν σκόρπιοι κι ανάμικτοι, μπροστά στην είσοδο της ετ3, με τα διακριτικά τους, σαν τους τούρκους οπαδούς στην πλατεία ταξίμ. Αν και εδώ απολαμβάνουμε την καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Όχι δηλ σαν την τουρκία, όπου οι αρχές λογοκρίνουν τις σκηνές που δείχνουν τα κανάλια και κλείνουν προσωπικούς λογαριασμούς στα social media (πώς λέμε σοσιαλισμός; Καμία σχέση).

Οι συριζαίοι βγήκαν προς το δρόμο με τις κομματικές τους σημαίες –γιατί έτσι είπε ο βίτσας, όπως αλιεύσαμε σε ένα πηγαδάκι- με αναλογία ενάμισι λάβαρο για κάθε δικό τους, για να καπελώσουν το πλήθος. Το επόμενο στάδιο είναι τα πλαστικά, προεκλογικά σημαιάκια του ογδόντα, από δύο σε κάθε χέρι, όπως οι παλιοί καλοί πασόκοι.
Οι οποίοι όμως ήταν ήδη εκεί, στο απέναντι πεζοδρόμιο, με μια κόκκινη σημαία, ένα αστέρι και την υπογραφή πακ –ω ναι, το γνωστό πακ του ανδρέα. Κι ενώ νομίζεις πως τα ‘χεις δει όλα στο κίνημα, μαθαίνεις ότι υπάρχει κι αυτή η ομάδα, που εδρεύει στο εξωτικό φίλυρο(!) και το πλήρες όνομά της είναι πσα-πακ, με τα π-σαπάκια μέλη της να καλούν σε επανάσταση λαέ και να επισημαίνουν:

Πρέπει ο στρατός να ανοίξει τις πύλες του, να μπει ο ΛΑΟΣ να πάρει όπλα και: ΛΑΟΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ και όλοι οι ΕΝΣΤΟΛΟΙ μαζί να πάνε στα υπουργεία να συλλάβουν όλους τους μνημονιακούς Πρωθυπουργούς, Υπουργούς, Βουλευτές, αλλά και τους Ολυμπιακούς από Σημίτη και μετά, να τους κλείσουν στα στρατόπεδα-φυλακές που ετοιμάζουν για τους πολίτες που χρωστάνε!
Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει πρακτικά «να συλλάβουμε τους ολυμπιακούς» αλλά πιστεύω πως ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα της παναθη-λαϊκής συμμαχίας που λέγαμε στην αρχή του κειμένου.

Το μεσημέρι σπάει λίγο ο κόσμος για να ξεκουραστεί –και σκάει η είδηση πως το αξιοποιούν τα ματ, για να μπουν στα γραφεία της ερτ στην αγγελάκη, όπου είναι το ραδιόφωνο. Αλλά επιστρέφει δριμύτερος το απόγευμα –μαζί με το εξωκοινοβούλιο που δεν τα πάει και τόσο καλά με την πρωινή βάρδια- και καταλαμβάνει το οδόστρωμα, σε μια μεγάλη ακτίνα επί της στρατού, με πολύ πυκνές γραμμές. Οι οποίες αραιώνουν μόνο όταν αρχίζει να βρέχει, κάτι που δείχνει πως ο θεός είναι μαζί τους, μα τον τουτατί. Εκεί έρχεται το πρώτο ξέσπασμα, φωνάζοντας δυνατά συνθήματα εναντίον του καιρού –κατά το παοκτσίδικο: κρύ-ο, πη-διέ-ται η μά-να σου.

Το δεύτερο ξέσπασμα έρχεται λίγο αργότερα, όταν ο ηγέτης τσίπρας μιλάει στο πλήθος για να το καπελώσει, προτού την κάνει με μερικές δεκάδες συντρόφους του για την εκδήλωση του σύριζα με τους δυο κολοσσούς της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας: το βαρουφάκη και τον υιό γκαλμπρέιθ. Κι όπως περνούσε από μπροστά μας, για να πάει στο βελλίδειο, είχε για υπόκρουση τα συνθήματά μας: τέρμα πια στις αυταπάτες… ψηφίσανε το μάαστριχτ πληρώνει ο λαός! Μετά από κάποια ώρα φύγαμε και εμείς, χωρίς να περιμένουμε τη συναυλία που θα ακολουθούσε, και καταλήξαμε στην καμάρα, για να κρατήσουμε δυνάμεις για τη σημερινή απεργία.

Όπου μαζευτήκαμε πολλοί, αλλά ήταν φανερά τα σημάδια της έλλειψης χρόνου για την οργάνωση και προετοιμασία της απεργίας κι ο κόσμος συνολικά –και στις δυο συγκεντρώσεις- ήταν λιγότερος μάλλον από χτες το απόγευμα, συνεχίζοντας την παράδοση των αγανακτισμένων και την χλιαρή τους σχέση με την απεργία, απ’ όπου και αν προέρχεται. Στην αθήνα ο καιρός και οι αποστάσεις δε βοήθησαν πολύ, αλλά οι δικές μας δυνάμεις έσωσαν την κατάσταση –με το ένα μέρος να πηγαίνει κατευθείαν στο ραδιομέγαρο και το άλλο να συγκεντρώνεται στην πλατεία της αγίας παρασκευής. Για τη συγκέντρωση της πάτρας μπορείτε να δείτετε εδώ μια πολύ καλή ανταπόκριση του red fly.

Στο βορρά είχαμε προσυγκέντρωση στο κλασικό σημείο (άγαλμα βενιζέλου), το οποίο ήταν όμως κατειλημμένο από τα περίπτερα της έκθεσης βιβλίου. Επί της ευκαιρίας κάναμε μια μικρή βόλτα, και μάθαμε για την κυριακάτικη εκδήλωση της σύγχρονης εποχής και την παρουσίαση του βιβλίου του γκίντερ για την εξέγερση του σπαρτάκου, από τον τηλέμαχο λουγγή –ο οποίος δεν αναφέρεται πλέον με την ιδιότητα του προέδρου του κμε.

Περιμένοντας να αρχίσει η συγκέντρωση, αναλύσαμε την κατάσταση. Για το ενδεχόμενο εκλογών, όπου με τα υπάρχοντα δεδομένα αν πάμε σε μονή αναμέτρηση θα τα πηγαίναμε πολύ καλά –με τη δεύτερη θα είχαμε πρόβλημα. Για το σχέδιο γάμα που χρειάζεται ως απάντηση στο σχέδιο βήτα. Αν και το δικό μας σχέδιο δε μπορεί να είναι ένα εναλλακτικό σχέδιο (plan b) του συστήματος, ούτε κάποιος δεύτερος ή τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό. Μόνο σχέδιο άλφα υπάρχει για εμάς. Για το μαρξισμό-λενινισμό σε ατάκες-πενηνταράκια, που δίνουν οι παραβολές ενός χαρακτήρα στο games of throne –αν και ομολογώ ανερυθρίαστα πως δεν το κατέχω μία ως θέμα.

Για τις μεγάλες στιγμές στα ερτζιανά της πόλης με το ραδιόφωνο της ετ3 να εκπέμπει αριστερά στα fm, στη συχνότητα του 904. Και τις ακόμα μεγαλύτερες στη μικρή οθόνη, με τον χάγιο να μιλά κάτω από το σήμα του 902, ο οποίος προβάλλει –όσο τον αφήνουν δηλ- το πρόγραμμα της ερτ, ως πρόβα τζενεράλε για το σοσιαλισμό του μέλλοντός μας· και τις διακοπές του ψηφιακού σήματός του, ως πρόβα τζενεράλε για τις χούντες της δικής μας εποχής.

Πήραμε κι ένα φυλλάδιο με το πρόγραμμα του φοιτητικού φεστιβάλ, που περιλαμβάνει την πρώτη μέρα ένα εργαστήριο φότοσοπ με θέμα: ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους. Και σκεφτόμασταν τι θέμα θα είχε μια αντίστοιχη εκδήλωση σε ένα φεστιβάλ του σύριζα. Τα πανό κι ο κόσμος του κουκουέ στις αφίσες μας. Να βγάλουν και τα πρακτικά σε μια μικρή μπροσούρα: απλά μαθήματα φωτογραφικής επεξεργασίας –γιατί από πολιτική οικονομία έχουν μείνει σε βαρουφάκη και ναόμι κάμπελ.

Ο βασικός ομιλητής μας σε μια αποστροφή του έκανε λόγο για το βάθος πάγκου του συστήματος και τις αναπληρωματικές εφεδρείες που διαθέτει. Στο καπάκι ξεκινήσαμε για το κτίριο της ετ3, ενώ ένα μικρό κομμάτι με το παμε εκπαιδευτικών αποκόπηκε για να διαδηλώσει έξω από τα γραφεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εναντίον της απαγόρευσης του δικαιώματος στην απεργία για τους επιστρατευμένους καθηγητές. Στη διαδρομή πετύχαμε ένα λούμπεν στοιχείο που μας χάριζε ρυθμικά κωλοδάχτυλα –στο ρυθμό των συνθημάτων- για να δείξει τι μας περιμένει όλους, αν δεν οργανώσουμε την πάλη μας.

Φτάνουμε στη στρατού κι αναζητούμε τη σκιά των δέντρων ενώ κάποιοι ανοίγουν και τις ομπρέλες τους, αυτή τη φορά για να αποκρούσουν τον ήλιο. Όταν ξεκινούσαμε φαινόταν πως το πήγαινε για βροχή, το ίδιο κι όταν φτάναμε στο τέλος. Κλίμα, τροπικό μου κλίμα…
Βάζουμε στην κεφαλή της πορείας τους εργαζόμενους της ερτ, με εμάς πίσω τους κι ακολουθούν κι οι υπόλοιποι, που τους αφήσαμε στην καμάρα, να συνεχίσουν στους δρόμους της πόλης –μάλλον κι αυτοί πήγαιναν προς τη δευτεροβάθμια.

Ες αύριον τα σπουδαία με την πολιτική εκτίμηση της κατάστασης.

Ένα διαφορετικό διάγγελμα στον ελληνικό λαό

Σε μια περίοδο που ο Ελληνικός λαός υφίσταται θυσίες, δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις ή για δισταγμούς. Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής για «ιερές αγελάδες» που παραμένουν άθικτες, όταν επιβάλλονται περικοπές παντού.
Όταν πρέπει να τελειώνουμε με τα ελλείμματα και να βγούμε από την κρίση, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε θύλακες αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης.
Η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, η ΕΡΤ, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης.
Κι αυτό τελειώνει σήμερα…

Σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός υφίσταται θυσίες, δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες καθυστερήσεις ή δισταγμούς. Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής για τις καπιταλιστικές ιερές αγελάδες, που παραμένουν άθικτες, όταν ο κοσμάκης καλείται να πληρώσει το μάρμαρο.
Όταν πρέπει να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό για να βγούμε από την κρίση, δε μπορούμε να ανεχόμαστε τα καπιταλιστικά κέρδη να στήνουν προκλητικό χορό γύρω μας.
Η σχέση του αστικού κράτους με τα ιδιωτικά κανάλια είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης.
Κι αυτό τελειώνει σήμερα…

Την ΕΡΤ την πληρώνει ο Ελληνικός λαός με το χαράτσι στους λογαριασμούς ηλεκτρικού: γύρω στα 300 εκατομμύρια το χρόνο! Έχει τριπλάσιο ως επταπλάσιο κόστος από άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς και τετραπλάσιο ως εξαπλάσιο προσωπικό για πολύ μικρή τηλεθέαση: τη μισή σχεδόν και για τα τρία δημόσια κανάλια μαζί, απ' όση ένα μέσο εμπορικό κανάλι.

Τα ιδιωτικά κανάλια τα πληρώνει ο ελληνικός λαός μέσω της παχυλής κρατικής διαφήμισης και των θαλασσοδανείων από τις υπερχρεωμένες τράπεζες, που τις συντηρεί από το υστέρημά του: γύρω στα 100 δισεκατομμύρια μόνο τα τελευταία χρόνια! Τα κανάλια χρωστάνε ποσά πολλαπλάσια απ’ το μέσο έλληνα εργαζόμενο, που απειλούν να του πάρουν το σπίτι γιατί δε μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του κι από το μικρομεσαίο εβε που βάζει λουκέτο στο μαγαζάκι του. Εκπέμπουν δωρεάν στις δημόσιες συχνότητες ένα πρόγραμμα κακής ποιότητας και κυβερνητικά ενημερωτικά δελτία, πολύ χειρότερα από αυτά της κρατικής τηλεόρασης.

Έχει τεράστια περιουσία, η οποία παραμένει αδρανής, αν δεν λεηλατείται υπέρ του ανταγωνισμού.
Έχει καθεστώς αδιαφάνειας στη διαχείρισή της: Μιλάμε για μια εταιρία με έξι λογιστήρια που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους!
Καθεστώς αδιαφάνειας στη διαχείριση των συμβάσεων, καθεστώς ακόμα μεγαλύτερης αδιαφάνειας στη διαχείριση του υλικού, το οποίο δεν έχει απογραφεί εδώ και… οκτώ χρόνια!
Καθεστώς προνομίων για τους εργαζομένους, που χρεώνουν τεράστιο αριθμό υπερωριών.

Τα μονοπώλια έχουν τεράστια περιουσία που παραμένει στα σεντούκια των καπιταλιστών, αν δεν ξοδεύεται για πολυτελείς σπατάλες και μεγάλη ζωή. Κερδίζουν διαγωνισμούς και μεγάλα δημόσια έργα με καθεστώς αδιαφάνειας. Μιλάμε για εταιρίες που τα στελέχη τους γίνονται σύμβουλοι των αστικών κυβερνήσεων –με το αζημίωτο φυσικά. Καθεστώς αδιαφάνειας με οφ σορ, γκόλντεν μπόις και φοροδιαφυγή. Καθεστώς φοροαπαλλαγών και προνομίων για το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό που μας λέει με θράσος πως όλοι μαζί τα φάγαμε.

Για να μην αναφερθούμε στα τεράστια ποσά τα οποία μοιράζει σε ιδιωτικές παραγωγές που θα μπορούσε να κάνει, με πολύ λιγότερα, χρησιμοποιώντας τα δικά της μέσα. Που τα έχει πληρώσει ακριβά ο Έλληνας φορολογούμενος.
Για να μην αναφερθούμε στο τεράστιο κόστος εξωτερικών μεταδόσεων που έχουν επιβάλλει απαρχαιωμένα συνδικαλιστικά προνόμια, κι έτσι μετακινούνται δεκάδες τεχνικοί κάθε τόσο, για έργο που μπορεί να γίνει από δύο-τρία άτομα.
Για να μην πούμε ότι συντηρεί περιοδικό χωρίς αναγνώστες, ενώ διαθέτει δεκάδες σταθμούς τοπικούς σταθμούς που ουσιαστικά αναμεταδίδουν, τις περισσότερες ώρες της μέρας, το κεντρικό πρόγραμμα.

Για να μην αναφερθούμε στα τεράστια ποσά που μοιράζει το κράτος στους καπιταλιστές -που πρέπει θεωρητικά να «επενδύουν» με δικά τους μέσα και κεφάλαια- και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας –οργανισμών και υποδομών- που τα έχει πληρώσει ακριβά ο έλληνας φορολογούμενος.
Για να μην πούμε πως τα μονοπώλια συντηρούν εφημερίδες χωρίς αναγνώστες, για να κερδίζουν κρατική διαφήμιση και να ασκούν πίεση για τα δικά τους συμφέροντα.

Η σημερινή ΕΡΤ έχει εξελιχθεί σε ένα σκάνδαλο που το βλέπουν καθημερινά όλοι, αλλά δεν τόλμησε να το αγγίξει κανείς.
Αυτά όλα τελειώνουν σήμερα. Και τελειώνουν οριστικά!
Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ. Και στη θέση της ΕΡΤ θα δημιουργηθεί ένας σύγχρονος, δημόσιος - αλλά όχι κρατικός, ούτε κομματικά ελεγχόμενος - Οργανισμός Ραδιοτηλεόρασης.
Κατά τα πρότυπα των πιο επιτυχημένων δημόσιων Ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών της Ευρώπης.

Το σημερινό αστικό κράτος είναι μια διαρκής πηγή σκανδάλων που τη βλέπουν καθημερινά όλοι, αλλά δεν τόλμησε να την αγγίξει κανείς.
Όλα αυτά τελειώνουν σήμερα και τελειώνουν οριστικά!
Ο λαός αποφάσισε να διαλύσει το αστικό κράτος και το ισχύον νομικό πλαίσιο. Να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των καπιταλιστικών κρίσεων, της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Και στη θέση τους να εγκαθιδρύσει ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα, όχι απλώς κρατικό, αλλά κοινωνικοποιημένο, όχι με κομματικό αλλά εργατικό έλεγχο, από τα κάτω προς τα πάνω. Στα πρότυπα και τις καλύτερες παραδόσεις των επαναστάσεων του εικοστού αιώνα.

Το σχετικό νομοσχέδιο κατατίθεται αμέσως, ώστε να λειτουργήσει το ταχύτερο ο νέος φορέας.
Το προσωπικό της ΕΡΤ θα αποζημιωθεί κανονικά. Και όσοι από τους τωρινούς εργαζόμενους το επιθυμούν, θα μπορέσουν να υποβάλλουν αίτηση για να προσληφθούν στο νέο Οργανισμό Ραδιοτηλεόρασης.
Υπάρχουν πολλοί άξιοι και ικανοί εργαζόμενοι, η πείρα και η προϋπηρεσία των οποίων είναι απαραίτητη για να σταθεί ο νέος Οργανισμός. Και θα συνεκτιμηθεί κατά τη διαδικασία προσλήψεων, με διαφανείς διαδικασίες και κριτήρια ΑΣΕΠ.
Ο νέος Οργανισμός θα λειτουργήσει με πολύ λιγότερο προσωπικό. Με σαφές οργανόγραμμα, όπως προβλέπουν τα σύγχρονα δεδομένα για τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση παντού στον κόσμο. Το αρχείο της ΕΡΤ - που αποτελεί αληθινό Εθνικό θησαυρό - θα περιφρουρηθεί και θα αξιοποιηθεί πλήρως.

Το σχετικό διάταγμα κατατίθεται αμέσως, για να ξεκινήσει το ταχύτερο δυνατό το νέο εργατικό κράτος τη λειτουργία του και την οργάνωση της παραγωγής.
Οι καπιταλιστές θα απαλλοτριωθούν κανονικά, χωρίς αποζημίωση. Όσοι από τους επιστήμονες ειδικούς το επιθυμούν, μπορούν να υποβάλουν αίτηση για να εξεταστεί το ενδεχόμενο πρόσληψης κι αξιοποίησής τους. Υπάρχουν πολλά ικανά καταρτισμένα στελέχη, η πείρα και η προϋπηρεσία των οποίων είναι απαραίτητη για να σταθούν οι καινούριοι κρατικοί φορείς.
Το νέο εργατικό κράτος θα λειτουργήσει με σαφείς οργανωτικές αρχές, κεντρικό σχεδιασμό και κρατικούς λειτουργούς, που θα αμείβονται αυστηρά με το μέσο μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Οι κρατικές υποδομές και το αρχείο του κόμματος –που αποτελούν εθνικό θησαυρό- θα περιφρουρηθούν και θα αξιοποιηθούν πλήρως.

Επίσης θα αξιοποιηθούν οι δορυφορικές υπηρεσίες και οι σύγχρονες τεχνολογίες. Ώστε να υπάρξει - επιτέλους - δυναμικός μοχλός προβολής της Ελλάδας, της ανάπτυξης, της εξωστρέφειας, αλλά και πολύτιμος καθημερινός δεσμός με την Ελληνική Διασπορά σε όλο τον κόσμο.
Ο νέος Οργανισμός Ραδιοτηλεόρασης θα ξεκινήσει να λειτουργεί το συντομότερο. Μέχρι τότε οι πολίτες δεν θα πληρώνουν το χαράτσι που πληρώνουν ως σήμερα.
Κι από τη λειτουργία του και μετά θα πληρώνουν πολύ λιγότερα. Υπολογίζεται ότι θα απαλλαγούν από ένα ποσό που φτάνει τα 100 εκατομμύρια ετησίως.
Ενώ για όσες θέσεις της σημερινής ΕΡΤ κρίνονται υπεράριθμες, θα προσληφθούν με ΑΣΕΠ νέοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, στα ΚΕΠ και όπου αλλού το δημόσιο έχει ανάγκη.
Μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται χωρίς μεγάλες τομές. Τολμηρές και ριζοσπαστικές!
Μέχρι τώρα πολλοί έλεγαν ότι «δεν υπάρχει πολιτική βούληση» για τέτοιες τομές…
Η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει ότι διαθέτει την πολιτική βούληση!
Αυτό άλλωστε, ζητάει κι αυτό περιμένει να δει ο Ελληνικός λαός

Επίσης θα αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (χουντίτης, μπερλίτης, μπετονίτης, κτλ). Ώστε να προβληθεί –επιτέλους- η άλλη Ελλάδα, της δουλειάς, του σοσιαλισμού και της ειρήνης, να δυναμώσει ο δεσμός με τους λαούς σε όλο τον κόσμο.
Το νέο εργατικό κράτος ξεκινά να λειτουργεί άμεσα κι οι πολίτες θα σταματήσουν να πληρώνουν τους αβάσταχτους φόρους και τα χαράτσια που πληρώνουν ως σήμερα. Υπολογίζεται ότι μόνο από τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την απαλλαγή από τους τόκους, τα τοκοχρεολύσια και το ζεστό παραδάκι που δινόταν στο μεγάλο κεφάλαιο, θα εξοικονομηθεί ένα ποσό που θα ξεπερνά ετησίως τα 30 δις.
Όσα μεγαλοστελέχη-παράσιτα κριθούν υπεράριθμα θα στέλνονται να εργαστούν στα νοσοκομεία, στα ΚΕΠ και όπου αλλού υπάρχει ανάγκη.
Μεγάλες αλλαγές δε γίνονται χωρίς μεγάλες επαναστάσεις. Τολμηρές και σοσιαλιστικές!
Μέχρι τώρα έλεγαν πως δεν υπάρχει λαϊκή βούληση για τέτοια τομή. Σήμερα αυτό αλλάζει. Ο ελληνικός λαός αποδεικνύει πως τη διαθέτει. Αυτό άλλωστε ζητούν και περιμένουν να δουν οι λαοί όλου του κόσμου!