Hellas Hotel στην Αθηνάς (Χαράματα Ομόνοια)

Η χτεσινή συγκέντρωση των ανταρτών στην ομόνοια έκλεισε το κομμάτι της αθηνάς φέρνοντας πελατεία στα έβερεστ. Ο έξοχος συμβολισμός των προκλήσεων που έχει μπροστά του το νέο εγχείρημα μπορεί να συγκριθεί μόνο με το δώρο της αλέκας στο γκόρμπι το καλοκαίρι του 91. Τότε που του χάρισε μαζί με τον τριγάζη ένα αγαλματάκι του ηρακλή για το ηράκλειο έγο που επιτελούσε.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μερικές καλόβουλες διαπιστώσεις ενός κακόβουλου εξωτερικού παρατηρητή (ή μήπως αντίστροφα;) από την χτεσινή μέρα.

Είναι ωραίο να ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος που ζει ακόμα στα 80'ς κι ας μη συμφωνώ στα υπόλοιπα με τους αντάρτες.
Αν το είχαν κρατήσει και στη μουσική θα ήταν πολύ καλύτερα.
Χίλια εννιακόσια ογδονταοκτώ
κι ακόμα σε αγαπώ, δε μπορώ να σε ξεχάσω...
Βιάστηκε η αδερφή της βίας λύση κι έπεσε μια χρονιά έξω απ' το να τραγουδήσει τον απόλυτο ύμνο του εξωκοινοβουλίου (λένε ότι έχει πέραση και στους σεκίτες).

Οι σεκίτες ήταν κι οι μόνοι που είχαν δικά τους διακριτικά (λάβαρα, πανό κλπ) ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν της ανταρσύα (η επίσημη γραμμή είναι ότι μένει άκλιτο, ενώ υπάρχει συμφωνία κι ως προς το γένος). Έδωσαν μόνοι τους και κέρδισαν τη μάχη της σημαίας. Θα ταίριαζαν καλύτερα στον σύριζα, αλλά θα είχαν σκληρό ανταγωνισμό στις συγκεντρώσεις του που είναι πατείς με πατώ σε. Όχι από κόσμο, αλλά από σημαίες σίγουρα.

Αρχές σεπτέμβρη στην έκθεση, που οι αντάρτες πορεύτηκαν κατά συνείδηση και με δικά τους διακριτικά ο καθένας, οι σεκίτες πήγαν στη γσεε και σήκωσαν πανό ανταρσύα. Ευέλικτη τακτική, καταπώς βολεύει κάθε φορά στο καπέλωμα.

Τη χαριστική βολή την έδωσε απ' το βήμα η σεκίτισσα που είπε για τη νίκη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην ευρώπη. Του λαφοντέν στη γερμανία και του μπλόκου της αριστεράς στην πορτογαλία, που είναι και μέλος του κεα.
Τέτοιες νίκες (εκλογικές) και τέτοια αριστερά έχει ανάγκη ο τόπος!

Το σεκ τη δουλειά του κάνει και δουλεύει τον κόσμο. Το θέμα είναι οι άλλοι τι δουλειά έχουν με τις δουλειές του σεκ και λένε πως ένα άλλο σεκ είναι εφικτό.

Ίσως τους ενώνουν οι ανταρσίες του παρελθόντος.
Αυτή του 89, είκοσι χρόνια πριν, της κνε του γράψα ενάντια στον οικουμενισμό (sic).
Κι αυτή του 29, ογδόντα χρόνια πριν, των αρχειομαρξιστών και του πουλιόπουλου ενάντια στους κούτβηδες.
Την άλλη στην κροστάνδη δεν την πολυαναφέρουν, μη τυχόν ερεθίσουν συμμάχους τους στο κίνημα.

Το επαναθεμελιωτικό μπλοκ έκανε ρελάνς στο τέλος με δύο ομιλητές, έναν παραπάνω από όλους τους υπόλοιπους. Το κόλπο είναι ότι βάζουν να μιλήσει κι ένας από τη νκα, ενώ οι άλλοι δεν έχουν νεολαία.
Απ' τους μεγάλους μίλησε ο μήτσος από το ευρωκοινοβούλιο κι απ' τους απελεύθερους ο μήτσος από το φυσικό (πάντα μεγάλος στις καρδιές μας).

Για το δεσύλλα διάβασα πρόσφατα ότι έφυγε απ' το κόμμα το φθινόπωρο μετά το ζολώτα κι όχι στην τούρλα του καλοκαιριού με τον τζανετάκη. Επειδή στο δικό μου μυαλό ο τζανετάκης είναι ένα λάθος που νιώθεται, ενώ ο ζολώτας όχι, είχα καλή προδιάθεση απέναντι στο δεσύλλα. Αλλά ο λόγος του ακολούθησε την πεπατημένη με τις ατάκες και δε δικαίωσε την αρχική μου εντύπωση.

Ο μήτσος απ' το φυσικό θα μας άρεσε ό,τι κι αν έλεγε.
Ξεκίνησε με κάτι ψαγμένο για τη νεολαία [που είναι] σε μετάβαση που συνειρμικά μου θύμισε σοβιετία, σοσιαλισμό και δικτατορία του προλεταριάτου (στα ναρίτικα λέγεται εργατική δημοκρατία).
Στην ουσία όμως, όλος ο λόγος ήταν απλώς ορεκτικό για τη φράση αγωνιστές της εαακ που ήταν δουλεμένη στην προπόνηση κι όπου -σε αντίθεση με την ανταρσύα- δεν υπάρχει συμφωνία ούτε για το γένος, ούτε για τον αριθμό.

Το αληθινό νόημα της ζωής ωστόσο το βρήκα στον ποσαδιστή που προσγείωσε η μοίρα δίπλα μου. Ήρθε στη συγκέντρωση της ανταρσύα να μοιράσει προκηρύξεις που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει κκε στις 4 του οκτώβρη!
Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα (από πολιτικής απόψεως) κι άρχισα να τραγουδάω από μέσα μου kelly family.
I' m in love with an alien....

Οι ποσαδιστές είναι το ελληνικό τμήμα της ποσαδικής 4ης διεθνούς κι υπογράφουν εκκ (τ-π), δηλ επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα (τροτσκιστικό-ποσαδικό). Η παρένθεση αλά μ-λ είναι για να ξεχωρίζουν από το σκέτο εκκ που στηρίζει ανταρσύα.
Ας δούμε ένα ποτ-πουρί με σημεία από την προκήρυξη.

Το πασοκ προκαλεί σωστά σαν μορφή τις εκλογές γύρω από την εκλογή του ΠτΔ, χωρίς όμως να δίνει ταξικό κι επαναστατικό, σοσιαλιστικό περιεχόμενο σε αυτή την κίνηση.
Τα σωστά στη μορφή λόγια του παπανδρέου (υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης) δεν έχει φανεί να έχουν σχέση με το σοσιαλιστικό περιεχόμενο ομιλιών που έκανε εκ του ασφαλούς (σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα).

Ο παπούλιας προέχεται από τη σοσιαλιστική αριστερά, με αγωνιστικό παρελθόν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Όχι μόνο δεν πρέπει να αλάξει, αλλά πρέπει και μπορεί να αντιπροσωπεύσει τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, μέσα από τους νόμους που θα υπογράφει από εδώ και πέρα.

Ο χρήσιμος ηλίθιος για το σύστημα καραμανλής κάνει πρόωρες εκλογές γιατί θέλει να προλάβει, πριν υπάρξει στο αντίπαλο στατόπεδο επεξεργασία και προώθηση του σοσιαλιστικού μετώπου και πρότασης (εννοούν το πασοκ).

Ο σοσιαλισμός είναι μια αναγκαιότητα της ζωής (Χ. Ποσάδας).
Είναι τόσο ώριμες οι συνθήκες στην ελλάδα για να προωθηθεί αυτό το συμπέρασμα που ακόμα κι ο καρατζαφέρης πρότεινε κομμουνιστή πρόεδρο για να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές. Για τον καπιταλισμό, το μικρότερο κακό είναι ένας κομμουνιστής πρόεδρος για να αποφύγει μια κομμουνιστική διέξοδο στην κρίση του.

Ο συν ήθελε να είναι ο πυρήνας μιας κυβέρνησης της αριστεράς, αλλά δεν είχε ξεκάθαρο σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Αντιθέτως, υπήρχε μέσα σε αυτόν μια αντισοσιαλιστική, αντιμαρξιστική, αντικομμουνιστική ηγετική ομάδα που ταυτόχρονα ήταν και σεκτάρια!

H σοσιαλιστική και κομμουνιστική πρωτοπορία σε ελλάδα και πορτογαλία εμπόδισαν την τεράστια αύξηση της αποχής. Έτσι τα δεξιά και κεντρώα κόμματα περιορίστηκαν το πολύ σε ένα 40% που κοινωνικά είναι πολύ λιγότερο.

Ποιες είναι οι γνήσιες μορφές που ανταποκρίνονται στο σοσιαλιστικό περιεχόμενο πανευρωπαϊκά και παγκόσμια;
Το Ενιαίο Κοινωνικο-Πολιτικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, το Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και η Κυβέρνηση της Αριστεράς με ένα Πρόγραμμα, Στρατηγική, Τακτική, Πολιτική και Δράση Λαϊκή, που θα προωθεί την Κοινωνικοποίηση, τον Εργατικό Έλεγχο και τον προγραμματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας προς όφελος των μαζών κι όχι του κεφαλαίου, μέσα από την Άμεση, Συμβουλιακή, Συνδικαλιστική, Λαϊκή Δημοκρατία από κάτω μέχρι πάνω, και που θα προωθήσει τη Συντακτική Συνέλευση για ένα Σύνταγμα που, ενάντια στις αντιδραστικές συνταγματικές αναθεωρήσεις, το αντιδραστικό ευρωσύνταγμα και λοιπές συνθήκες, θα προωθήσει τη Συνταγματική Επανίδρυση Προοδευτικών, Λαϊκών, Δημοκρατικών, Επαναστατικών, Αλληλέγγυων και Σοσιαλιστικών Χωρών (ΣΕΠΛΔΕΑΣΧ).
(Τελεία, ανάσα, συνεχίζουμε).

Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Κοινωνικό Μέτωπο και το Πρόγραμμα της Λαϊκής Οικονομίας και Λαϊκής Εξουσίας οδηγούν την χώρα όχι μόνο σε ένα Κοινωνικό, Λαϊκό, Δημοκρατικό κι Επαναστατικό Κράτος, όπως στη Βενεζουέλα, αλλά ήδη προς ένα Εγατικό Κράτος κι από το Εργατικό Κράτος στο Σοσιαλισμό, στο βαθμό που το ΚΚΕ και άλλα Κόμματα που στηρίζονται στον επιστημονικό σοσιαλισμό, το μαρξισμό-λενινισμό, θα αποκτήσουν την πλειοψηφία στην χώρα.
Το ΚΚΕ θα είναι ο Φάρος που θα φωτίζει αυτή την πορεία (στην οποία εν παρόδω οι ίδιοι βλέπουν την εφαρμογή του σχήματος της διαρκούς επανάστασης).
Τέλος. Τα πάντα τίποτα.

Επειδή μια τετρασέλιδη προκήρυξη είναι λίγη για να καλύψει τη ζήτηση (πόσο μάλλον ένα ποτ πουρί) αναζητήστε, διαβάστε και διαδώστε την κομμουνιστική ενότητα, όργανο του ΕΚΚ(Τ).

Σύντροφε αναγνώστη του εξωκοινοβουλίου.
Ίσως τα δικά μου επιχειρήματα δεν είναι ικανά να σε πείσουν για την αναγκαιότητα να ψηφίσεις το κόμμα σε αυτές τις εκλογές. Μπροστά στους ποσαδίστας όμως ο αντίλογος στερεύει.
Η κε του μπλοκ σε καλεί το απόγευμα της τετάρτης στη συγκέντρωση του κόμματος. Οι δύο πρώτοι αναγνώστες της αρεσκείας της κε που θα το ζητήσουν, θα παραλάβουν ως ανταμοιβή κι ένα αντίτυπο του ηρωικού τετρασέλιδου του εκκ(τ).

Σαν Αντόνιο Ρέμπελς (αντάρτες δυτικών προαστίων)

Η σύνδεση με ογκοχρέωση σε οδηγεί στο επιλεκτικό διάβασμα και στις τύψεις γιατί δεν είναι δική σου και χρεώνεις τη μπρέζνιεβα. Και το επιλεκτικό διάβασμα σε κάνει να χάνεις την προχτεσινή εκδήλωση της αλέκας στο περιστέρι και να το μαθαίνεις με μία μέρα καθυστέρηση.
Οπότε το ρίχνεις στα υποκατάστατα της ανταρσίας που είχαν χτες εκδήλωση στη στάση του μετρό. Η ανάγκη για υποκατάστατα συντροφικότητας είναι ακόμα πιο επιτακτική σε αυτή την πόλη. Αλλιώς τη βγάζεις κλαίγοντας κάθε βράδυ και τα σαββατοκύριακα κάνεις υπερωρίες.

Το σημείο ήταν κεντρικό, αλλά ο κόσμος περνούσε αδιάφορος.
Νεολαία που το αίμα της βράζει και το μυαλό της εξατμίζεται, άνεργοι τριαντάρηδες που βράζουν στο ζουμί τους, νερόβραστοι νοικοκυραίοι που ανοίγουν το βήμα τους, συνταξιούχοι που βράζουν ρύζι για να ζήσουν με τρεις κι εξήντα, βραστά ιδανικά που άφησαν πίσω τους άδεια βλέμματα.
Βράστα να πάνε!
Και μια παρέλαση από χαζογκόμενες, πανομοιότυπες απ' την κορφή ως τα νύχια -γιατί εδώ έχουν το ελεύθερο να επιλέξουν, όχι όπως στη σοβιετία- να σε γεμίζουν μαύρες σκέψεις για το επαναστατικό υποκείμενο και τις προοπτικές του.
Δεν είμαι εγώ μίζερος, αυτές είναι χαζογκόμενες.

Πέρασαν τρεκλίζοντας και δυο γεροντάκια που μετρούσαν κεφάλια, μάλλον απ' το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας. Τα έβγαλαν τριάντα και το θεώρησαν επιτυχία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ευρύτερο χώρο είναι το λέγειν.
Δυσκοίλιοι ρήτορες χωρίς παλμό, ανίκανοι να εμπνεύσουν κομματικά ακροατήρια, πόσο μάλλον κόσμο παραέξω. Πάντα στα ίδια πόστα, λες κι είναι κριτήριο ανάδειξης στελεχών.
Διαβάζουν από μέσα λόγους γραμμένους σε στιλ εισήγησης. Βάζουν δικές τους μεταφορές και γελάν μόνο οι ίδιοι την ώρα που τις σκέφτονται. Προσποιούνται ότι λεν ενδιαφέροντα πράγματα κι ο κόσμος από κάτω κάνει πως τους προσέχει.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τις εκθέσεις στο δημοτικό.
Αντί να γράφουμε αυτό που σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε και γράφουμε αυτό που θέλουν να διαβάσουν οι άλλοι. Ο δάσκαλος, οι γονείς μας, ο διπλανός που αντιγράφει, η κοινή γνώμη. Όσο πιο μεγάλη αφαίρεση τόσο καλύτερα για το γραπτό. Και τόσο το χειρότερο για την κριτική ικανότητα που πέφτει σε χειμερία νάρκη και σκεπάζεται με κλισέ για να μην ξυπνήσει.
Οι σκέψεις καταλήγουν απρόσωπες κι αποτυγχάνουν να συγκινήσουν τον κόσμο. Γράφονται από (υπο)χρέωση κι από τέτοια συμφωνούν κι όσοι τις ακούνε.

Αλλά το σικέ θέλει δύο για να στηθεί. Έχει ευθύνη κι ο από κάτω. Ξέρει ότι θα ακούσει τα ίδια, αλλά δεν ψάχνεται να ακούσει κάτι άλλο. Προτιμά να στήσει πηγαδάκια με φίλους.
Κι ωραίος να 'ταν ο λόγος, πάλι το ίδιο θα 'κανε.
Ξέρει μόνο να αποθεώνει ατάκες, ατάκτως ερριμμένες. Οτιδήποτε μεγαλύτερο τον βαραίνει κι ο νους του ταξιδεύει.
Αν κάποιος ψάχνει τον ορισμό του μεταμοντέρνου θα τον βρει σε ολοφοβικά ακροατήρια, ασκημένα να κοιτάν χωρίς να ακούν μετά τη δεύτερη πρόταση.

Το αμέσως επόμενο πρόβλημα στον χώρο είναι οι καλοί ρήτορες.
Μπερδεύουν τον παλμό με τις τσιρίδες κι αφήνουν με βρόντο το χέρι στο τραπέζι για να αυξήσουν την τηλεθέαση. Τα κλισέ του εξωκοινοβουλίου είναι οι βερμπαλισμοί κι αυτοί ξέρουν να λεν τους καλύτερους. Πχ, σαν την τρίτη ομιλήτρια της εκδήλωσης.
Βυθίσαμε τη γιαννάκου (και φρεγάτα στο Α3), γκρεμίσαμε το μαγγίνα (είκοσι χρόνια μετά το τείχος και το σταλινισμό). Εκδικούταν την πραγματικότητα με μια παράλληλη δική της γεμάτη νίκες.
Έκανε μπαμ εξ αρχής ότι ήταν σεκίτισσα.

Μια σειρά αγώνες γεννιούνταν από το στόμα της.
Για τους μετανάστες (χωρίς δική τους συμμετοχή), για τους εργάτες (ερήμην τους, μαζί με τους κηδεμόνες τους εργατοπατέρες), για το λαό (που αγνοεί την ύπαρξή της).
Φοβάμαι τους αγώνες που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Όταν το πήγε στα εκφυλισμένα καθεστώτα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ξύπνησε την κατίνα μέσα μου.
Εκφυλισμένο μωρή να πεις το μετωπικό σου σχήμα.

Κάτι τέτοιο ήθελε να πει κι ένας γραφικός σουρωμένος που πήγε κοντά στην εξέδρα και φώναξε ένα ευκρινές α-γιε-γιεγιό σηκώνοντας τη μαγκούρα του.
Του την έπεσε αμέσως η περιφρούρηση (μεταλλαγμένα κνατ) και πιο μετά τον πήρε στο γλυκό γιατί ήταν ακίνδυνος.
Η περιφρούρηση όμως είναι πρωτίστως έννοια πολτική.
Το εύκολο είναι να βρίζεις τα κνατ, το δύσκολο είναι να έχεις ουσία πολιτικά διάφορη από αναρχικούς κι άλλους γραφικούς.
Δύσκολο να πεις ποιος ήταν πιο γραφικός στα μάτια του κόσμου που περνούσε.

Λίγο πριν η παρουσιάστρια έδινε απ' το μικρόφωνο κάλεσμα ολόπλευρης ενίσχυσης.
Δε θέλουμε μόνο την ψήφο σας... (έτσι, μπράβο).
Θέλουμε και την οικονομική σας ενίσχυση (είπα κι εγώ).

Ακούστηκαν κι άλλα ωραία. Καλύτερο όλων αυτό περί οικουμενισμού. Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.
Πιάνει τον τζανετακισμό (είκοσι χρόνια τώρα σταθερή παρουσία στα τσαρτς του εξωκοινοβουλίου), την περεστρόικα που βάζει τα οικουμενικά προβλήματα πάνω από τα ταξικά και το σχίσμα με τα οικουμενικά πατριαρχεία μόσχας και περισσού που οδήγησε στο αυτοκέφαλο κι ακηδεμόνευτο των νέων χωρών της αριστεράς.

Έφυγα πιο πλούσιος από τη συγκέντρωση. Στο δρόμο έψαξα με το βλέμμα για συντρόφους. Είδα μόνο ένα λάντα εικοσαετίας. Το κοίταξα τρυφερά κι έβγαλα απ' το παρμπρίζ του ένα φυλλάδιο του πασοκ.
Το δίκιο το έχουν οι μελαγχολικοί.

Πιο κάτω μια αφίσα της κοε ζητούσε αλλαγή, όχι εναλλαγή. Ενάντια στους εκλεκτούς των αμερικάνικων μεγαλοεκδοτών και τραπεζιτών. Ένα βήμα μπροστά από τη δεξιά του 80 που απαιτούσε απαλλαγή. Κι ένα πίσω από το κόμμα που πάλευε τότε για αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Αλλαγή χωρίς την κοε δε γίνεται.

Από κάτω ένα γατάκι, βασικά πεινάει, δε γουστάρει χάδια.
Γνήσιος προλετάριος, ενάντια στα καθ(ο)ικίδια της εργατικής αριστοκρατίας με τα άσπρα κολάρα και τα ουίσκας απ' τις αποικίες.
Αυτός μάλιστα, να σου μιλήσει για ταξική πάλη κι επιβίωση.
Εγώ ως χασομέρης του ίντερνετ που τρώει απ' τα έτοιμα κι οι λοιπές αυτόκλητες πρωτοπορίες τι να πούμε σχετικά;

(Κείμενο που άρχισε να γράφεται παρασκευή, αλλά λοξοδρόμησε κι έχασε το δρόμο του).

Ανάχωμα ο σύριζα

Το σημερινό πρωτοσέλιδο της αυγής είναι ιστορικό.
Μόλις πείσω τον υπολογιστή να συνεργαστεί στα πλαίσια της ειρηνικής συνύπαρξης με την ετε, θα ανεβάσω και την εικόνα. Προς το παρόν παραθέτω απλώς τον τίτλο.

Δεξιότερα Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ,
ανάχωμα ο ΣΥΡΙΖΑ

Αυτοί βέβαια αλλιώς το εννοούν.
Αλλά ως ομολογία είναι εκπληκτική.
Τύφλα να έχουν οι δίκες της μόσχας...

Έλα να πρασινίσουμε

Θα 'θελα να μουν πράσινος, πράσινα να μιλούσα
πράσινα να κομόμουνα, πράσινα να ξυπνούσα

Στα πράσινά μου όνειρα πράσινα μουρμουρίζω
πρασίνισες αγάπη μου και δε σ' αναγνωρίζω

Έλα να πρασινίσουμε και πράσινα να σμίξουμε
κι από την πρασινάδα μας θα φάει κι η (γ)ελάδα μας(2)

θα 'θελα να 'σουν πράσινη, πράσινα να φιλούσες
πράσινα να με αγάπαγες, πράσινα να ρωτούσες

Γιατί δεν είσαι πράσινος γαλάζιε έρωτά μου
και πρασινίζεις κόκκινα στη μαύρη αγκαλιά μου;

Έλα να πρασινίσουμε και πράσινα να σμίξουμε
κι από την πρασινάδα μας θα φάει κι η (γ)ελάδα μας(2)

Προεκλογικός λόγος του γιωργάκη; Του χρυσόγελου;
Όχι. Χαρούλης απ' τα 80'ς. Χρόνια μπροστά, ως συνήθως.
Η ανάλυση περισσεύει.

http://www.youtube.com/watch?v=Ma_Qay3mtXE

Στα τρίκαλα στα δυο στενά

Στιγμιότυπο από την χτεσινή τηλεμαχία όπως καταγράφεται στο σημερινό ρίζο.
-Σ. Κοσιώνη: (...) Αν έρθουν ιδιώτες να επενδύσουν καθαρή ενέργεια στην Πτολεμαΐδα, που λόγω των βρώμικων πρώτων υλών που χρησιμοποιεί η κρατική ΔΕΗ κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον ένα καρκίνο και η τοπική κοινωνία είναι απόλυτα εξαρτημένη εργασιακά από τη ΔΕΗ, θα πείτε όχι;
-Αλέκα Παπαρήγα: Κα Κοσιώνη, βεβαίως με το σημερινό συσχετισμό δύναμης που υπάρχει, οι εργαζόμενοι είναι... «στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά» (...)

Μια πρώτη επεξήγηση.

Στα Τρίκαλα στα δυο στενά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
σκοτώσανε το Σακαφλιά
στα Τρίκαλα στα δυο στενά

Τέτοιο ντερβίσικο παιδί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
το κλαίμε όλοι μας μαζί
τέτοιο ντερβίσικο παιδί

Δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
το φίλο μας το Σακαφλιά
δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά

Ως εδώ ο σακαφλιάς θα μπορούσε να είναι κι η σοβιετία. Αλλά όχι. Μια δεύτερη, πιο αναλυτική επεξήγηση, από ηλεκτρονική πηγή, διαφωτίζει το θέμα.

Σακαφλιάς ονομάζεται σήμερα ο έλκων την καταγωγή από τα Τρίκαλα, άσχετα αν κατοικεί ακόμη στη συγκεκριμένη πόλη ή έχει μετοικήσει αλλού.
Ο Σακαφλιάς (άγνωστου βαπτιστικού ονόματος) ήταν υπαρκτό πρόσωπο κι η δράση του χάνεται κάπου στην αχλή του μεσοπολέμου. Τον Σακαφλιά τον φάγανε μπαμπέσικα κάτι μαχαιροβγάλτες στη φυλακή των Τρικάλων, που είναι γνωστή ως «Δυο Στενά» επειδή έχει σχήμα Γ. Την ιστορία μελοποίησε ο μεγάλος Τρικαλινός βάρδος Βασίλης Τσιτσάνης με το πασίγνωστο άσμα «Στα Τρίκαλα στα Δυο Στενά".
Χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει κλαμπ οπαδών του A.O. Τρίκαλα με το όνομα «Σακαφλιάδες».

Ενώ σύμφωνα με μια κάπως διαφορετική εκδοχή, ο Σακαφλιάς έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την περίοδο εκείνη στα Τρίκαλα το στυλ του μποέμ τύπου και καρδιοκατακτητή των γυναικών, του ξακουστού Σακαφλιά (που σημαίνει ο φίλος της σάρκας), κυριαρχούσε στην τοπική κοινωνία. Ο περίφημος Σακαφλιάς, ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε.

Έτσι είναι. Όταν έχεις δεσμούς νύχι-κρέας με το λαό, μιλάς τη γλώσσα του και σε καταλαβαίνει. Και κολλάς στον τοίχο ακομπλεξάριστος τα παπαγαλάκια του συστήματος που πάνε να σε στριμώξουν.

Είπε κι άλλα ωραία η συντρόφισσα αλέκα.
Έκανε λόγο καθαρά και ξάστερα για ρώσικα και κινέζικα κεφάλαια. Καθώς επίσης και για άλλες διαδικασίες, πιο ενδιαφέρουσες από τις εκλογές, έτσι για να αφρίζει το στόμα του πρετεντέρη. Άκρως ενδιαφέρον...
Έπιασα τον εαυτό μου να πανηγυρίζει με τα αυτονόητα. Που καμιά φορά είναι και τα πιο δύσκολα, ακόμα και στα λόγια.

Πριν προλάβει ο μέσος κουκουές να πει δόξα τω θεώ για όσα άκουγε, το είπε η ίδια η αλέκα και γυρίσαμε ξανά στα βόηθα παναγιά.
Δόξα τω θεώ, στο κόμμα μας δεν έχουμε νεόπλουτους είπε απαντώντας στη μπηχτή του αλτεριανού ρουφ για τις επιχειρήσεις.
Ο τελευταίος άνθρωπος που είδε πριν το ντιμπέιτ η συντρόφισσα γγ ήταν η λιάνα κι αυτό δεν την άφησε ανεπηρέαστη.

Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι η δήλωση καθαυτή.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι ο σημερινός ρίζος παραθέτει αυτολεξεί τις απαντήσεις της αλέκας, αλλά κάνει γαργάρα τη φράση, τη λογοκρίνει στην απομαγνητοφώνηση κι αφήνει τα υπόλοιπα χωρίς να αλλοιωθεί το νόημα (δεν έχουμε νεόπλουτους στο κόμμα...).
Η πράβδα ζει και σπέρνει εφιάλτες. Ακόμα και σε γγ. Στο κόμμα όλοι ίσοι είναι, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Η μπρέζνιεβα λέει πως η αλέκα της θυμίζει παλιό βινύλιο που παίζει συνέχεια τα ίδια.
Ναι, αλλά παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι. Σκρατσάρει λίγο μετά από τόσα χρόνια, αλλά θέλουμε να το ακούμε συνέχεια, μόνο σε αυτή την εκτέλεση. Οι μεταμοντέρνες διασκευές των αναθεωρητών δεν ακούγονται με τίποτα.

Αγάπησα ένα κόμμα ευνούχο, με αρβύλα, ταγάρι, προπέρσινο ρούχο,
με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες, κολλημένο χρόνια στις ίδιες κασέτες.
Αλλά δεν έπαψα ποτέ να το στηρίζω, γιατί
έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου, του οργασμού, της πείνας μου, της μάρκας των τσιγάρων μου.
Κι ας μην καπνίζω.

Την αλέκα την περιγράφει ανάγλυφα μια δική της ατάκα από την τηλεμαχία του 07. Μας ξέρετε, είπε στον κόσμο κοιτώντας τις κάμερες.
Σαν τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Η αλέκα που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε.

Κάποιοι γνωρίζοντας το κόμμα αγάπησαν την αναρχία.
Η γνώση είναι δύναμη. Αν είχαν είκοσι χρόνια πριν τη στερνή τους δύναμη είναι ζήτημα αν θα 'καναν τις ίδιες επιλογές.

Στο καταληκτικό μου δίλεπτο θέλω να πω τα εξής.
Είμαι γιος άβερελ, γιος ναρίτη. Ώριμο τέκνο της οργής ανώριμων συνειδήσεων που παλιμπαιδίζουν. Γνωρίζω τα προβλήματα του χώρου. Την αναρχίζουσα ψυχοσύνθεση και τις παλαιοκομμουνιστικές ευαισθησίες. Το κόλλημα με το 89, τον ολοκληρωτικό και την αμεσοδημοκρατία.
Αυτόν τον ενάμιση χρόνο ως γραμματέας της κε του μπλοκ έζησα μια γεμάτη πολιτικά περίοδο που υπόσχεται πολλά.
Έχουμε ντεζαβού με την ιστορία.

Σε αυτές τις εκλογές εμπιστευτείτε μας. Εμπιστευτείτε το σφυροδρέπανο κι όσους συνδυασμούς το φέρουν στο ψηφοδέλτιό τους (χωρίς τεσσάρια, παρενθέσεις κι αστερίσκους).
Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να πάμε σε πιο ενδιαφέρουσες καταστάσεις και προτσέσα. Να πάρουμε εκδίκηση για το χυμένο αίμα του σακαφλιά.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα (δυο) στενά...;

Ενιαίο λαϊκό μέτωπο

Αυτό που μου έμεινε μέχρι τώρα από τις εκλογές ήταν το μέρος που έμαθα ότι προκηρύχθηκαν. Στη σύσκεψη των παρεμβάσεων στην έδρα της δοε, ελέω μπρέζνιεβα.
Όπου είδα τον μπράτη να κάνει τον κεκράκτη για πέντε αναμμένα τσιγάρα και θυμήθηκα γιατί ο κόσμος μισεί τους πασόκους κι ειδικά τους συνδικαλιστές πρασινοφρουρούς. Το θέμα ήταν αν συμφωνούσαν κι όλοι οι υπόλοιποι με αυτό το τελευταίο.

Το σχήμα των παρεμβάσεων ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα από εαακίτικο συντονιστικό και κνίτικη διαδικασία σε (κ)όβα. Εξάλλου οι περισσότεροι τα είχαν ζήσει αμφότερα στο παρελθόν.
Υπήρχε γραπτή εισήγηση και κύκλος τοποθετήσεων, επτάλεπτες για τα απλά μέλη, μεγαλύτερης διάρκειας για τους υπόλοιπους αιρετούς.
Αλλά η προσοχή στον ομιλητή ήταν προαιρετική, κάποιοι έβγαιναν έξω κι άλλοι έστηναν πηγαδάκια. Κι όχι ότι υπήρχαν διαφωνίες ή κάποιο επίδικο, αλλά στο τέλος δεν πρέπει να ψηφίστηκε καμία απόφαση.
Κλασικό συντονιστικό γκρουπ θέραπι, όπου τα λέμε μεταξύ μας και το μάζεμα στο τέλος το κάνει ο ναρίτης στο προεδρείο. Εκτός κι αν έγινε η έκπληξη στο τέλος γιατί έπρεπε να φύγω και το έχασα (όπως και πολλοί από τους συμμετέχοντες άλλωστε).

Το δεύτερο στοιχείο που μου έχει μείνει από τις εκλογές είναι ένα ακατανίκητο deja-vu με το ηρωικό 89.
Στην ελλάδα των πέντε κομμάτων και των δύο πολιτικών, ο δεκέμβρης ήρθε είκοσι χρόνια μετά το πόρισμα κκε-εαρ να αναταράξει σαν καταλύτης το πολιτικό σκηνικό, την ώρα που η χώρα βυθιζόταν στο βούρκο με τα σκάνδαλα κι η δεξιά ευαγγελιζόταν κάθαρση και καθαρά ψηφοδέλτια στρώνοντας το δρόμο του μητσοτάκη (τότε του ορίτζιναλ, τώρα του θηλυκού).

Οι ανανεωτές έστησαν το λάκκο του ενιαίου συνασπισμού κι έπεσαν μέσα στο σύριζα που θέλει να γίνει ενιαίο κόμμα.
Ο σάββας έσωσε την τιμή της αριστεράς (πριν δώσει σκυτάλη στον κοροβέση) κάνοντας ανταρσία στη βρώμικη συγκυβέρνηση με το επάρατο σεκ. Μπροστά στον ιστορικό συμβιβασμό με τους αποστάτες του κλιφ απάντησε περήφανα: φυσικά και δε θα υπακούσω...

Κι οι εκλογικές αναμετρήσεις έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Πρώτα τον ιούνη, ύστερα το φθινόπωρο και το κακό μπορεί να τριτώσει την άνοιξη με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, όπως το 90 που βγήκε ο θείος με την τρίτη και χάσαμε απ' τη ζωή μας τον χρήστο σαρτζετάκη.

Ευτυχώς δε μας έχει μείνει άλλο τείχος για να το ρίξουν κι αυτό.
Πηγαίνοντας όμως στο εδώ φεστιβάλ (είκοσι χρόνια μετά από το επεισοδιακό 15ο το 89) ένιωθα το φάντασμα του γράψα να πλανάται πάνω απ' το στρατόπεδο μελά. Ήταν λίγος κι ο κόσμος σε σχέση με άλλες χρονιές και φοβόμουν συνειρμικά μήπως γινόταν αλλού ταυτόχρονα κι άλλο φεστιβάλ κνε με περισσότερο λαό. Ή μήπως βγει στις ομιλίες ο πέτσας να πει τα δικά του και γίνει σάλος.
Λες γι' αυτό να το ακύρωσαν στην αθήνα;

Τελικά τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη.
Μόνο που ο καιρός είχε τρία στα τρία με τη βροχή κι ο κόσμος προτίμησε να μείνει σπίτι του.
Η προβοκάτσια που όλοι περιμέναμε.
Δεν είχαμε και τον εξοπλισμό των σοβιετικών που διέλυε τα σύννεφα ανήμερα των παρελάσεων για να μη βρέξει κι έτσι λουστήκαμε τις συνέπειες.

Κάτι άλλο που έμαθα εκείνη τη μέρα στη δοε είναι ότι η τετάρτη οκτώβρη είναι η μέρα των ζώων, όπου τα ζωάκια θα ψηφίσουν για τους αντιπρόσωπούς τους στην κιβωτό του νοε.
Ο σύριζα είναι το καημένο το κροκοδειλάκι, οι αναρχικοί κατσαρίδες που παρασιτούν κι εμείς οπλισμένα μυρμήγκια με φλιτ και κοντόξυλα, αιχμηρά στις άκρες, για να τους προλαβαίνουμε στις γωνίες.

Οργουελική σύλληψη. Σωστή φάρμα των ζώων.
Όπου βασικό μας σύνθημα είναι κάτω οι δύο, πάνω το κόμμα. Κατά το τέσσερα πόδια καλό, δύο κακό (εξαιρούνται οι κότες κι οι εβε). Απλό κι εύληπτο.

Αυτό που κρίνεται όμως στις εκλογές είναι βασικά η τακτική συμμαχιών κάθε χώρου που συμπυκνώνεται στο μέτωπο.
Κάθε σοβαρός και μη χώρος διαθέτει τη δική του πρόταση για το μέτωπο και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει.
Σα να διοργανώνει από ένα πάρτι ο καθένας ταυτόχρονα και να περιμένει τους άλλους να 'ρθουν στο δικό του.

Τα δικά μας πάρτι μαζεύουν τον πιο πολύ κόσμο (κι ας τα λεν οι άλλοι ξενέρωτα), έχουν συμβολική είσοδο και κάποια κριτήρια για να συγκροτηθεί το μέτωπο.
Τα πάρτι στο εξωκοινοβούλιο είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, χωρίς κριτήρια. Μεταμοντέρνες συγκολλήσεις που καταλήγουν σε ρεμπέτικα πάρτι, ντίσκο γλέντια και κάμποσες φαλτσωδίες.
Οι σεκίτες τραγουδάν χειρότερα κι απ' τον κακοφονίξ (που όταν κρατά το στόμα του κλειστό και τον γράφει ο σπαρίλας είναι αξιαγάπητος για παρέα).

Το μέτωπο του κόμματος είναι ααδ, αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό.
Στο δικό μου το μυαλό, όπως τα καταλαβαίνω τουλάχιστον, η καρδιά του ιμπεριαλισμού είναι τα μονοπώλια κι ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας. Άρα το ααδμ είναι δυο φορές αντικαπιταλιστικό (αντικαπιταλιστικό αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό) κι έτσι τη βγαίνουμε από αριστερά στους αντικαπιταλιστές της ανταρσύας.
Στο πολιτικό επίπεδο το κόμμα κάνει μέτωπο βασικά με τον εαυτό του, αλλά σε κοινωνικό συσπειρώνει πολύ κόσμο.

Το εξωκοινοβούλιο πιστεύει ότι για ένα καθαρό μέτωπο ζούμε στην κοινωνία κι αρνείται να λερώσει το δικό του με μικροαστούς. Προτιμά τους σεκίτες.
Όχι πως συγκεντρώνει πολλούς εργάτες στο αεμ (αντικαπιταλιστικό, εργατικό) αλλά αυτούς τουλάχιστον δεν τους αποφεύγει από θέση αρχής.

Οι μουλάδες σνομπάρουν το πάρτι της ανταρσύας και προτιμάν να κάτσουν σπίτι ακούγοντας στο πικάπ κηλαηδόνη (τα μικροαστικά). Καλά κάνουν από μια άποψη, γιατί οι αντάρτες το χάνουν πολύ στο αντι-ιμπεριαλιστικό. Τους φαντάζομαι με μια μηχανή του χρόνου το 40 να κάνουν κίνημα ντεφαιτιστών ενάντια στους σοσιαλπατριώτες σταλινικούς.
Γι' αυτό ο μι-λάμδα χώρος επιμένει αντι-ιμπεριαλιστικά.
Το κκε μ-λ στηρίζει το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας, ενώ το μ-λ κκε το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο. Η κοε εδώ και καιρό τα έχει κάνει πλακάκια με τους ρωμαίους.

Η ιστορία με τα μέτωπα κρατάει από τα χρόνια της κομιντέρν.
Με τον ντιμιτρόφ να δίνει κατεύθυνση για λαϊκά μέτωπα ενάντια στο φασισμό και τους τροτσκιστές να το θεωρούν προδοτική συνεργασία με τους αστούς και να καλούν σε ενιαίο εργατικό μέτωπο.
Εβδομήντα χρόνια μετά με τους ίδιους όρους μιλάμε. Ζω κι αναπνέω για τη στιγμή που θα ξαναπούμε τους πασόκους σοσιαλφασίστες.

Το δίλημμα σήμερα παραμένει το ίδιο. Λαϊκό ή ενιαίο μέτωπο;
Μόνο η συντρόφισσα γγ μπορούσε να το υπερβεί διαλεκτικά.
Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στη δεθ η αλέκα έδωσε την είδηση της χρονιάς. Ο ρίζος της προηγούμενης πέμπτης την έκανε πρωτοσέλιδο.
ΕΝΙΑΙΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ενάντια σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Μετά από αυτό μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος. Τα έχω δει όλα.

Ή μάλλον, ψέματα. Τελευταία επιθυμία.
Να δω σε πλαίσιο της πανσπουδαστικής στόχο πάλης την ενιαία ανώτατη πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ευχαριστώ.

Άθλια πόλη

Μία μέρα παραμονής του απολίθωμα στην αθήνα ήταν αρκετή για να πέσει η κυβέρνηση. Στην επόμενη κάθοδο θα ετοιμάσουμε την επέτειο του δεκέμβρη και προεπαναστατική κατάσταση.
Όπου οι πάνω δε μπορούν να κυβερνήσουν (γιατί βαριούνται). Κι οι από κάτω δε θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν.
Αλλά δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν και μένουν άπρακτοι. Μέχρι να τους εμπνεύσει κάποτε το κόμμα.

Αλλά ας μη βαυκαλιζόμαστε. Την κυβέρνηση δεν την έριξα εγώ. Την έριξε η κοε κι η αφίσα της για τις πυρκαγιές.
Κάτω η ανίκανη κι επικίνδυνη κυβέρνηση.
Τη μια μέρα έριξε το σύνθημα στις μάζες, την επομένη ήταν πραγματικότητα. Άμα έχεις δεσμούς με το λαό...

Στην ίδια αφίσα η κοε μας ενημέρωνε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Το ίδιο πιστεύει κατ' αναλογία και για τον σύριζα. Και σε αφήνει με την απορία τι από τα δύο είναι χειρότερο.

Από την αθήνα κρατάμε την έντονη φιλοσοφική διάθεση.
Κάθε μετακίνηση είναι ένα ταξίδι κι αυτό είναι το μόνο που μετράει γιατί στην ιθάκη φτάνεις του αγίου κάποτε κι αυτό με καθυστέρηση. Οπότε υπάρχει άπειρος χρόνος για αναστοχασμό.
Αν πάλι πάρεις γιωτα χι παίζεις τις μουσικές καρέκλες με το παρκάρισμα, κάνεις τροχιές γύρω από ένα τετράγωνο και βγαίνεις αυθημερόν από το αμάξι με ζαλάδες και καινούρια γένια.

Η αθήνα είναι ένα κομφούζιο, τόσο μεγάλο που στο τέλος της μέρας το θαυμάζεις αυθόρμητα, σχεδόν το αγαπάς.
Αέναο μπάχαλο, σα συντονιστικό σχημάτων διαρκείας.
Η αναρχία του καπιταλισμού συμπυκνωμένη σε μία πόλη.
Άντε να γίνουν οι κάτοικοί της κομμουνιστές με τέτοια ζωή.

Αν νικούσαμε στον εμφύλιο η αθήνα θα ήταν ένα μικρό μοσχάτο.
Μεγάλα κτίρια, πλατειές λεωφόροι, κόκκινες πλατείες στην κοκκινιά. Κι η αλεξάνδρεια ημαθίας θα γινόταν αλέκαγκραντ (για να αλλάξει πάλι όνομα στο εικοστό συνέδριο το 2016 με την απαλεκοποίηση).

Ενώ τώρα με την ήττα και τις ανατροπές... αποχαιρέτα την την αλεξάνδρεια που χάνεις. Αλλά προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου, όπως κάνουν στο εξωκοινοβούλιο.
Κι αν πτωχική τη βρεις, η σοβιετία δε σε γέλασε...

Θα 'χαμε επίσης το πιο όμορφο μετρό στην ευρώπη (μαζί με αυτό του ορίτζιναλ μοσχάτου στη ρωσία). Τώρα λένε ότι το πιο σύγχρονο το φτιάχνουνε στη θεσσαλονίκη.
Αααχ... θεσσαλονίκη. Εκεί που μπορείς να φας άφοβα σε γυράδικο και να πας μετά με τα πόδια σπίτι σου.
Υπερβολές ενός τοπικιστή με προβιά διεθνιστή;
Όχι ακριβώς. Απλά τις κακοτοπιές εδώ πάνω τις έχω μάθει και ξέρω καλύτερα να τις αποφεύγω. Κάτω ακόμα τις μαθαίνω κι είμαστε ακόμα στην αρχή (στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα).

H αθήνα είναι κάτι σαν το αστικό κράτος. Δε σώζεται με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, χρειάζεται zerbrechen (τσάκισμα).
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι το γράφουν πρώτα στα γερμανικά και τη μετάφραση σε παρένθεση, αλλά στην τελική ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τη γραμμή;

Από αυτό δε βγαίνει ότι δε θέλουμε καθόλου αθήνα (κράτος). Αυτά τα λένε οι αναρχικοί.
Αν την είχαμε κάνει μοσχάτο, πάλι χάος θα ήταν, αλλά οργανωμένο, δομημένο σοσιαλιστικά. Κι η κυρία του οίκου θα ήταν συντρόφισσα.

Θα 'χε και τις αντιφάσεις της η υπόθεση.
Πεντάχρονα στεγαστικά πλάνα με ανεκπλήρωτες νόρμες, υποχρεωτική κολεκτιβοποίηση σπιτιών και κοινόβια για όλους, μονοπρόσωπη διαχείριση πολυκατοικιών αντί για αυτοδιαχείριση, γιαπιά μισά κι ανέσωτα ελέω γραφειοκρατίας.
Εργατικές κατοικίες σαν κούτες με τους αναρχικούς να γράφουν στις πυλωτές συνθήματα για τη ζωή που κλείσαμε σε κουτιά, χαζοκούτια και κομματικά κουτάκια.
Και τι κουτ(ο)ί κουτ(ο)ί... Οι άνθρωποι πάνω απ' τις χάινεκεν.
Μόνο στον όψιμο σοσιαλισμό θα ωριμάσουν οι συνθήκες για να λυθούν μια και καλή τέτοια ζητήματα.

Η κε του μπλοκ αφιερώνει το κείμενο σε όσους προσπαθούν να επιβιώσουν μαζί με τα συναισθήματά τους σε άθλιες πόλεις όπου οι ευαισθησίες είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Καθώς επίσης και στον σκληρό διαλεκτικό με επτά γράμματα στο σπίτι του οποίου άφησα μια συμβολική απεικόνιση της βαθιάς σήψης του καπιταλισμού, για να θυμάται το λάθος του να με εμπιστευτεί.

Ο τίτλος είναι από τραγούδι του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ (ιωάννα και μαριέτα). Προτιμήθηκε στο νήμα από το "βάλτε φωτιά..." (γνωστό οπαδικό σύνθημα στη βόρειο ελλάδα).