Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Μπρεζνιεφικά απολιθώματα

Αυτό είμαστε όλοι κατά βάθος.
Τουλάχιστον σε αυτό το μπλοκ. Το ανατολικό.
Το μπλοκ κι ο σύντροφος με το μουστάκι προσωπικά ουδέποτε αμφέβαλαν για σας και τις πεποιθήσεις σας. Είναι άλλο όμως να το επιβεβαιώνουν και τα επίσημα πορίσματα της κατά παραγγελία κρατικής έρευνας υπό την αιγίδα του λαϊκού επιτροπάτου προπαγάνδας και κοινής γνώμης, που κατέδειξε πλέρια τη λαϊκή βούληση.
Με βάση λοιπόν την λαϊκή ετυμηγορία:

-3 από εσάς είστε θαυμαστές του κλασικού θεωρητικού της μπρεζνιεφικής εποχής και πρωτοπόρου στο είδος του πολιτικού άρλεκιν Μιχαήλ Σουσλόφ.
Κορυφαία στιγμή της γραφειοκρατικής του καριέρας και της πάλης του κατά του ρεφορμισμού το λανσάρισμα του όρου υπαρκτός σοσιαλισμός, ως απάντηση στον δήθεν σοσιαλισμό του τρίτου δρόμου που διακήρυσσαν οι ευρωκομμουνιστές, ο οποίος δεν υπήρχε πουθενά ως ιστορικό παράδειγμα (πλην του εφικτού του Μιτεράν στη γαλλία και του εγχώριου πασοκικού, αλλά αυτά αφού πέθανε ο Μίσα).
Η φράση αυτή έμεινε ανεξίτηλη στην ιστορία και πλανάται σαν ερινύα πάνω από τα κεφάλια αντιφρονούντων και αποστατών. Κάθε αντισοβιετικός που σέβεται τον εαυτό του θεωρεί ιδεολογικό του καθήκον να πρωτοτυπήσει με κοινότυπα λογοπαίγνια βάζοντας σε εισαγωγικά το υπαρκτός, ή προσθέτοντας μπροστά το στερητικό αν-.

-3 από εσάς πάσχετε από σοβιετικό παλιμπαιδισμό και ανίατη νοσταλγία για τον Μίσα.
Σε δύο από εσάς σηκώνεται η τρίχα κάγκελο και κλαίτε κάθε φορά που βλέπετε το δάκρυ του Μίσα στην τελετή λήξης των ΟΑ της Μόσχας. Ο τρίτος εξ υμών είναι υπεύθυνος οικονομικών και συγκινείται επειδή ο μίσα ήταν η μασκότ με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην ιστορία των ΟΑ.
Στην ψήφο και των τριών βάρυνε η παράμετρος ότι οι Ολυμπιακοί της Μόσχας έγιναν επί μπρέζνιεφ και ήταν οι τελευταίοι που έζησε ο Λεονίντ Ιλίτς.

-3 από εσάς έχετε σημαδευτεί ανεξίτηλα από την γλαφυρή πένα του συνεπούς μπρεζνιεφικού κομμουνιστή Γεγκόρ Λιγκατσόφ και τον δριμύ καταγγελτικό του λόγο απέναντι στον προδότη της περεστρόικα γκορμπατσόφ, τον οποίο στολίζει με βαρύτατους χαρακτηρισμούς όπως αίνιγμα, λογοπαίγνιο, παροιμία και άλλα παρόμοια.
Το πιο σημαντικό είναι ότι τα επεσήμανε εγκαίρως, αμέσως μετά την πρώτη χρυσή τριετία της νέας σκέψης και νέας πολιτικής (κι ο φλωράκης το 91 είπε ότι η περεστρόικα τα πρώτα χρόνια πήγαινε καλά), όταν και έπεσε θύμα των στυγνών εκκαθαρίσεων της 19ης συνδιάσκεψης εις βάρος των συντηρητικών και απομακρύνθηκε από το απαράτ και τη μαρμίτα με το μέλι.
Το ακόμα πιο εκπληκτικό με αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα είναι το απροσδιόριστο παρελθόν του και το άδηλο παρόν του.
Η οικογένειά του ανήκε στα θύματα της "σταλινικής τρομοκρατίας" κι ο ίδιος παραπονιέται ότι ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να μάθει την τύχη τους.
Όσο για το πού βρίσκεται τώρα, όλα παίζουν. Το αμερικάνικο εργαλείο γκουγκλ εξαφάνισε τα ίχνη αυτού του μεγάλου αγωνιστή του σοσιαλισμού και της νομενκλατούρας (οργουελικές καταστάσεις) και οι τελευταίες πληροφορίες που εμφανίζονται για αυτόν είναι κάπου το 2000 σε κομμάτι από ρώσους συντάκτες του ριζοσπάστη, όπου μαθαίνουμε ότι ήταν ανάμεσα στα εξέχοντα στελέχη του ΚΚΡΟ και το γηραιότερο μέλος του ρωσικού κοινοβουλίου.
Προσευχόμαστε για τον Γεγκόρ να είναι ακόμα εν ζωή. Εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο θα είναι στην τρυφερή ηλικία των 87 ετών και πολλοί θα στέρξουν να του φιλήσουν το χέρι πριν κλείσει τα μάτια.
Θρυλείται ότι τελευταία του επιθυμία είναι(;)/ήταν(;) να ταφεί στο Παλιοζογλώπι.

-2 από εσάς ελλείψει του ηγέτη συντρόφου μπρέζνιεφ προτιμήσατε ό,τι κοντινότερο υπήρχε σε αυτόν και ψηφίσατε τον γαμπρό του.
Καθήκι περιωπής και πρωτοπόρος απατεώνας, αφού ξεκίνησε το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία πριν καν διαλυθεί η ΕΣΣΔ. Πεδίο δράσης του περιφερειακή σοβιετική δημοκρατία.

-Ένας από εσάς είναι αντιφρονών.
Η αναλογία είναι ένας στους 19 και δεν κρίνεται ανησυχητική. Σε μεγέθη σοβιετίας (200 εκατομμύρια και πλέον ψυχές) υπερβαίνει ελαφρώς τα 10 εκατομμύρια, όσοι ήταν δηλ οι τσάροι, οι κουλάκοι, οι αστοδιανοούμενοι και οι μυστικοί πράκτορες. Ο αριθμός αυτός συμφωνεί απόλυτα με τις εκτιμήσεις μας και με τις ντιρεκτίβες που μας έχουν δοθεί κεντρικά για την επερχόμενη εκκαθάριση. Οι οποίες παίρνουν τη σκυτάλη από τις περίφημες μαρξιστικές επιστημονικές αναλογίες "ένα προς δέκα" που έβγαζε ο σύντροφος με το μουστάκι για τις εκκαθαρίσεις που ήταν να γίνουν από τις τοπικές οργανώσεις.
Κατόπιν τούτων ο εν λόγω αντιφρονών κερδίζει δωρεάν τουρνέ στην μαρτυρική σιβηρία, όπου θα έχει την ευκαιρία να εμπνευστεί από τη δική του πείρα και να γράψει κι αυτός το δικό του αριστούργημα για το αρχιπέλαγος.
Στη συνέχεια αφού κανονίσει τα της απόδρασής του μπορεί να κάνει την τύχη του στη δύση, υπό τον όρο ότι πριν τον θάνατό του θα ζητήσει μετανιωμένος συγνώμη για το λάθος του και ότι θα αφήνει τακτικά στον σύντροφο γγ ποσοστό σε συνάλλαγμα από τις πωλήσεις του βιβλίου του στη δύση.

-Δύο από εσάς αρνείστε να μασήστε την αστική προπαγάνδα για την λάσι και νοσταλγείτε την κοσμοναύτρια Λάικα και τις μεγάλες χρουστσοφικές διαστημικές επιτυχίες, με τον σύντροφο νικήτα να μας οδηγεί ολοταχώς στην εποχή του διαστήματος και του ολοκληρωμένου κομμουνισμού.

-Μόνο το μπρεζνιεφικό απολίθωμα τίμησε τον αγαθό γίγαντα που ακούει στο όνομα Βλάντιμιρ Τσατσένκο! Με άλμα όσο το πάχος της πράβδα και τεχνική κατάρτιση λάντα, ο βλάντιμιρ ήταν ένα πραγματικό θαύμα της φύσης που κυριαρχούσε στη ρακέτα χωρίς να κινείται και να πηδάει. Το μάρκετινγκ όμως χάρισε αυτόν τον τίτλο στο πουλέν των διαλυτικών δυνάμεων και της περεστρόικα, τον λιθουανό άρβιντας σαμπόνις, που εκ των υστέρων βρέθηκε στην άλλη όχθη του ατλαντικού και το ΝΒΑ, όπου απολάμβανε τα αργύρια της προδοσίας του.
Ο τίμιος ήρωας της σοσιαλιστικής ρωσίας Τκατσένκο βγάζει σήμερα το ψωμί του στην καπιταλιστική ρωσία εργαζόμενος ως ταξιτζής!! Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν σε ένα πρόσφατο τουρνουά Ακρόπολις, όπου απείλησε τον γιαννάκη με νέες αγκωνιές αν τολμήσει να κατέβει με το ψηφοδέλτιο του γιωργάκη στις εκλογές.

-Ένας από εσάς τίμησε τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και συνεχιστή του τίποτα, Κονσταντίν Ουστίνοβιτς. Οι υπόλοιποι 18 έσπαζαν το κεφάλι τους προσπαθώντας να θυμηθούν πού έχουν ακούσει αυτό το όνομα και τι τους θυμίζει.

-Ένας σύντροφος, στο τρίλεπτο διάλειμμά του από ένα κομμουνιστικό σάββατο, έδωσε την ψήφο του στο είδωλό του, Αλεξέι Σταχάνοφ. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τα προβλήματα της εντατικής ανάπτυξης της οργάνωσης και της αύξησης της παραγωγικότητας σε κοντόξυλα χωρίς αυτή να υπάγεται στο νόμο της αξίας.

-Μία ψήφο πήραν, ο υπέρμαχος της δημοκρατίας των σοβιέτ και της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης από τα κάτω Λαβρέντι Μπέρια και οι Τσερνόφ, τσερετέλι και Σια, δυνάμεις του ΛΜ (που διαβάζεται ως Λαϊκό ή Λευκοφρουρίτικο Μέτωπο, ανάλογα με την περίσταση).

-Ο Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε έκανε εξαιρετική ρεβιζιονιστικη ανάλυση της έννοιας της ειρηνικής συνύπαρξης στη συνέλευση του ΟΗΕ (δεν την θεωρούμε ειδική μορφή ταξικής πάλης) και ήταν μεγάλος θαυμαστής του Λεονίντ Ιλίτς, τον οποίο σε πολιτικό του λόγο είχε προσφωνήσει σοσιαλιστικό ήλιο, ή κάτι παρόμοιο. Κατά τα άλλα όμως ήταν καθήκι ολκής και ορθώς μαυρίστηκε από τους αναγνώστες. Δεν μπορεί να ειπωθεί και το ίδιο όμως για την συντρόφισσα Νίνα αντρέγεβα η οποία ήρθε στο προσκήνιο την περίοδο της γκλάσνοστ (ο σύντροφος-ηγέτης λιγκατσόφ τα διηγείται πολύ καλύτερα από μένα στο πόνημά του που δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη). Αν μάλιστα δεν πρόκειται περί απλής συνωνυμίας είναι ακόμα και σήμερα μάχιμο στέλεχος του ΚΚ στη ρωσία. Νομίζω του καλού, του τιούλκιν, όχι του ΚΚΡΟ(ύκου).


Ανακεφαλαιώνοντας τα συμπεράσματα:

Η εκτίμηση της ΚΕ του μπλοκ είναι ότι παρά τις κινδυνολογίες περί ολίσθησης στον αστικό φιλελευθερισμό, το μέτρο της ψηφοφορίας με πολλούς υποψηφίους, απέδωσε τα αναμενόμενα. Οι μπρεζνιεφικοί υποψήφιοι χαίρουν ούτως ή άλλως της άκρας εκτίμησης του αναγνωστικού κοινού.

Το αποτέλεσμα καταδεικνύει την ωριμότητα των αναγνωστών και την αυθόρμητη παλλαϊκή συστράτευσή τους με την υπόθεση του σοσιαλισμού. Όλα αυτά κατέστησαν περιττή την παρέμβαση του συμφώνου της βαρσοβίας και τη δική μου και περιόρισαν τις ψήφους μου και τα εκλογομαγειρέματα σε ποσοστό που δεν υπερέβη το 40% των συνολικών ψήφων.
Υπήρξε σκέψη οι επόμενες εκλογές να διεξαχθούν με μυστική ψηφοφορία και κατατέθηκε σχετική πρόταση, η οποία θα εξεταστεί και θα απορριφθεί στην επόμενη ολομέλεια.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Όσοι είναι κομμουνιστές να σηκώσουν το χέρι...

Θρυλείται ότι ο γκεβάρα έγινε υπουργός βιομηχανίας στην κούβα εξαιτίας μιας παρανόησης...
Σε ένα συμβούλιο κορυφαίων στελεχών του ΚΚ Κούβας ο κάστρο ρώτησε αν υπάρχει στην αίθουσα κάποιος οικονομολόγος και ο τσε σήκωσε το χέρι γιατί είχε ακούσει: αν υπάρχει κανένας κομμουνιστής.
Στα ισπανικά οι αντίστοιχες λέξεις είναι εκονομίστα και κομουνίστα, οπότε δεν είναι απίθανο να υπάρξει σύγχυση.

Στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 80 υπήρχαν περίπου 20 εκατομμύρια κομματικά μέλη. Βάζοντας και τους κομοσομόλους που ήταν άλλοι τόσοι φτάνουμε κατά προσέγγιση ένα 20% σε μια πολυεθνικη κοινωνία 200 εκατομμυρίων και πλέον ψυχών.
(παρένθεση: Η πολυεθνική ΕΣΣΔ "κατέρρευσε" ακριβώς όταν οι υπόλοιπες πολυεθνικές ανά τον κόσμο επέβαλαν την κυριαρχία τους. Δεν ήταν ανταγωνιστική πολυεθνική για να αντέξει, μας λένε οι αντί-. Όσο ήταν κραταιά δεν υπήρχε χώρος για τις πολυεθνικές απαντάμε οι φιλο-).
Δηλαδή άμα τα βάλουμε κάτω βγαίνουν εκατομμύρια κομμουνιστές (οργανωμένοι πέρα από τους συμπαθούντες). Κάποιοι θα έχουν πεθάνει από τότε, πολλοί ίσως να απογοητεύτηκαν. Αλλά έστω και οι μισοί να είχαν μείνει από τότε θα μιλούσαμε για την επανάσταση που έρχεται και τις συνθήκες που θα πέσουν σαν φρούτο στο κεφάλι μας από την τόση ωριμότητα.

Δυστυχώς όμως τα παραδείγματα στελεχών του ΚΚΣΕ που κοιμήθηκαν κομμουνιστές και ξύπνησαν θιασώτες της ελευθερίας (της αγοράς) και της δημοκρατίας (της αστικής) και πολλοί από αυτούς κάναν περιουσία με πλιάτσικο είναι πολλά. Και μας θυμίζουν με τραγικό τρόπο κάποια απλά πράγματα.
α. Αφού το ΚΚ ήταν ο μόνος νόμιμος πολιτικός φορέας όσοι αριβίστες ήθελαν εξουσία ντύθηκαν την στολή του ντούρου κομμουνιστή και προσπάθησαν να κάνουν παιχνίδι από μέσα. Οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν έπαψαν να υπάρχουν. Μεταφέρθηκαν μες στο κόμμα και "σκεπάστηκε" η πραγματική τους φύση.
β. και πιο απλό: κομματικό μέλος δε σημαίνει απαραίτητα και κομμουνιστής (αυτό είναι πάντα προς κατάκτηση).
Και αυτό πάει σε όλους. Όχι μόνο στους αριβίστες που συνειδητά μπαίνουν και προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που είναι (πλάκα-πλάκα τα ΚΚ της ανατολικής ευρώπης είναι το μοναδικό γνωστό παράδειγμα πετυχημένης απόπειρας εισοδισμού στην ιστορία).

Επειδή το κόμμα είναι σαν σχολείο πρέπει πάντα να μας απασχολεί πολύ έντονα τι απόφοιτους βγάζει, αλλά και τι απόφοιτους θέλουμε. Και επειδή δεν υπάρχουν παιδιά που δεν παίρνουν τα γράμματα, παρά μόνο κακά σχολεία και κακοί δάσκαλοι, πρέπει να τους ελέγχουμε διαρκώς. Όχι από έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά για να τους βοηθάμε να βελτιωθούν. Η σχέση δασκάλου-μαθητή είναι πάντα αμφίδρομη, αλλιώς δεν υπάρχει ως τέτοια (σαν τον σοσιαλισμό με τη δημοκρατία ένα πράγμα).

Το χειρότερο πάντως δεν είναι τα κομματικά μέλη (ή τα μέλη της οργάνωσης) που δεν είναι κομμουνιστές. Είναι αναπόφευκτο να συμβαίνει αυτό σε ένα βαθμό.
Το χειρότερο είναι να θεωρούμε κομμουνιστές μόνο τα κομματικά μέλη.
Είναι άσχημο να υπάρχουν κομμουνιστές κι αγωνιστές που δεν είναι στο κόμμα, ή κάπως κοντά μας γιατί δεν τους πείθουμε, ή δεν μας ελκύουν και τους σνομπάρουμε.
Είναι άσχημο να υπάρχουν κομμουνιστές που κάποτε βρέθηκαν στο κόμμα, έφυγαν από αυτό και τώρα μένουν μακριά μας για τους όποιους λόγους. Και δε μιλάμε για αποστάτες, ανδρουλάκηδες και ΣΙΑ, αλλά για τον ανθό του ΑΑΔΜ.
Είναι άσχημο αλλά πραγματικό γεγονός ότι πολλές προσωπικότητες-θρύλοι του κομμουνιστικού κινήματος βρέθηκαν εκτός κόμματος σε κάποια φάση της ζωής τους. Κι όχι πάντα με δική τους ευθύνη.
Αν μπορούσαν να ενωθούν όλοι αυτοί, οι κνίτες (και κουκουέδες) δίχως κόμμα, πρώτα μεταξύ τους και μετά μαζί μας, θα φτιάχναμε μια ντριμ τιμ και θα τους παίρναμε φαλάγγι.

Τον τελευταίο καιρό με βασανίζει μια φριχτή υποψία.
Ότι 50 χρόνια πριν σε εκείνη την αίθουσα ο γκεβάρα δεν παράκουσε, κι οι άλλοι το ίδιο με αυτόν άκουσαν.
Αλλά ήταν ο μόνος που σήκωσε το χέρι...

Και δεν είναι γνώρισμα μόνο της κούβας η αναλογία αυτή

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Παιδισμός

Στο βιβλίο "η δυναμική γκορμπατσόφ" στο οποίο αναφερθήκαμε πρόσφατα, ο γάλλος ανταποκριτής-συγγραφέας λέει ότι ένα από τα πιο συχνά παράπονα της σοβιετικής γυναίκας ήταν ο άκρατος παιδισμός των σοβιετικών ανδρών. Σταμάτησα αμέσως να διαβάζω σα να με χτύπησε ρεύμα, το ίδιο που μας διαπερνά κάθε φορά που ακούμε κάτι στο οποίο αναγνωρίζουμε και τον εαυτό μας.

Προσπερνάμε το εξαιρετικά βαρετό κλισέ για τον κάθε άντρα που κατά βάθος κρύβει μέσα του ένα μεγάλο παιδί και προχωράμε πέρα από την επιφάνεια.
Η επιθετικότητα και η επίδειξη ενός ψευδεπίγραφου δυναμισμού-ανδρισμού (που είναι σε γενικές γραμμές το κλασικό πρότυπο της ανδρικής συμπεριφοράς) δεν είναι ωριμότητα ή αυτοκυριαρχία, αλλά ένας αδέξιος και αντιπαθέστατος τρόπος για να καλύψουμε τις ανασφάλειες που μας περιστοιχίζουν. Όσοι δηλώνουν ανασφαλείς και ανασφάλιστοι, προσωπικά μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς.
Αυτά για εισαγωγή, για να ξεκαθαρίσουμε με ποιο ταξικό στρατόπεδο είμαστε.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο είδη παιδικότητας, αμφότερα συνδεμένα (με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και πάντα σε τελική ανάλυση βεβαίως-βεβαίως) με τις λογής-λογής ανασφάλειες.
Το ένα είδος είναι αυτό που αναλύεται παραπάνω.
Το άλλο έχει να κάνει με ένα περιβάλλον που λειτουργεί προστατευτικά και κρατάει το παιδί μακριά από την έκθεση σε κινδύνους. Συχνά όμως παίζοντας το ρόλο της γυάλας λειτουργεί ανασταλτικά στην ανάπτυξη των ικανοτήτων και τη διάπλαση του παιδιού (Φαίδων κτλ), που έχει περιορισμένο ορίζοντα πρωτοβουλιών και συνηθίζει στην ύπαρξη κάποιου άλλου πάτρονα (γονιού-κράτους) που δίνει τη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Αυτή ακριβώς είναι η τυπική περίπτωση των σοβιετικών παιδιών.
Μέσα και έξω από την ΕΣΣΔ.

Για εμάς που μένουμε πάντα παιδιά και σοβιετόφιλοι στην ψυχή, η Σοβ. Ένωση ήταν η μαμά-πατρίδα με την οποία είχαμε εξελιγμένο οιδιπόδειο. Ο στάλιν ήταν ο πατερούλης μας (που κατά βάθος τον μισούσαμε λιγάκι γιατί έκανε έρωτα και έδερνε τη μανούλα μας. Κι όσο της έκανε έρωτα, τόσο περισσότεροι γινόμασταν εμείς, κι άλλο τόσο την χτυπούσε μετά). Και όλοι μαζί ήμασταν μια χαρούμενη και ευτυχισμένη οικογένεια, σαν το μικρό σπίτι στην τούνδρα και τη στέπα, μολονότι αρκετά παιδάκια που ήταν απροσάρμοστα και επιθετικά, ο πατερούλης τα πετούσε έξω από το σπίτι, ή τα έστελνε στο αναμορφωτήριο και έκτοτε δεν τα ξαναβλέπαμε. Είχα ακούσει κάτι αδελφάκια να φωνάζουν συνωμοτικά τον πατερούλη μας Κρόνο, αλλά δεν κατάλαβα γιατί και δεν τολμούσα να ρωτήσω.

Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς μας πέθαναν και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και κάθε φορά που φτάνω σε αδιέξοδο με πνίγει μια απέραντη νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια (εντάξει πρόλαβα κι έναν αντρόποφ όταν γεννήθηκα. Και λίγο μπρέζνιεφ αν μετράμε και τον εγκλεισμό στην κοιλιά) και θέλω να φωνάξω τη μαμά μου:
-Μάνα, μητέρα... μαμααααααά...

Αυτοί ακριβώς ήταν οι σοβιετικοί. Τόσο παιδιά που όπως μου διηγήθηκε ένας καθηγητής μου που είχε την χαρά να επισκεφτεί την άλλη πλευρά από το παραπέτασμα (όπου κάποιοι επιτήδειοι τρώγαν το καταπέτασμα) (break on through to the other side όμως, όπως και να 'χει) όταν σε ένα κινηματογραφικό έργο έδειξαν μια σκηνή με μια καρπαζιά και λίγο αίμα, το κοινό σοκαρίστηκε!!
Βέβαια ο κακεντρεχής αντι-σοβιετικός αναγνώστης θα πει: τα γκούλαγκ δεν τους πείραζαν, οι καρπαζιές τους σόκαραν. Κι εγώ θα συμφωνήσω εν μέρει από μέσα μου, αλλά βασικά θα πω: μέχρι εκεί φτάνει η προκατ αντισοβιετική κρίση του...

Ο σοβιετικός λαός είχε όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα ενός παιδιού. Καλοκάγαθος, καλόψυχος, υπάκουος. Αλλά επιρρεπής στη "ζαβολιά" και λίγο (όχι άπληστος γιατί είχε μεγαλώσει με σωστές αρχές αλλά) αχόρταγος με το μάτι κι εύπιστος. Του τάξαν κάποιοι παγωτό και αυτός τους πίστεψε χωρίς να πονηρευτεί και έχασε και το φαΐ του.

Το παιδί έχει την τάση να παίζει (άσχετα αν προκειμένω κάποιοι άλλοι έπαιξαν με τις τύχες αυτού του παιδιού σα να ήταν ζάρια).
Λίγες δραστηριότητες είναι τόσο δημιουργικές όσο το παιχνίδι. Είμαι πεισμένος ότι η εργασία του νέου τύπου ανθρώπου στη νέου τύπου κοινωνία, που δεν θα είναι καταναγκασμός, αλλά αυτοσκοπός, θα έχει ακριβώς πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το παιχνίδι των παιδιών που συνδυάζει αρμονικά -σαν κινέζικη κοινωνία- την συνεργασία της ομάδας με την ατομική πρωτοβουλία.

Αντ' αυτού ωστόσο, κάποιοι έπεισαν τα σοβιετικά παιδιά ότι παίζοντας γίνονται τεμπέληδες γιατί δε βγάζουν αρκετά κέρδη. Ζήλεψαν τους "ώριμους, ανεπτυγμένους" ενήλικες της δύσης, θέλησαν να τους μιμηθούν (κύριο χαρακτηριστικό της παιδικής νοοτροπίας) και έσπασαν τα μούτρα τους. Πολλές φορές στην εφηβεία μας βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και γινόμαστε στείρα αντιδραστικοί...
Αν αυτό που έχουμε τώρα είναι η ενηλικίωση, τότε ζήτω ο παλιμπαιδισμός! Και οι παιδικές αρρώστειες (αριστερισμός, κροστάνδη κτλ). Χίλιες φορές καλύτερα από την γεροντική άνοια, την θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού και τον επιθανάτιο ρόγχο του που τρώει και τα δικά μας νιάτα (που συν τοις άλλοις λιώνουνε στην βιοπάλη) σαν βαμπίρ.

Δεν είμαι σίγουρος αν στην ιδανική κοινωνία πρέπει να διατηρηθεί ο θεσμός της οικογένειας (βασικά ήμουν σίγουρος πως όχι, αλλά κλονίστηκα από την αντίθετη άποψη ατόμων που εκτιμώ πολιτικά).
Η δική μας σοβιετική οικογένεια όμως θα μείνει για πάντα στην ιστορία. Και μπορεί να έκανε πολλά λάθη (τα οποία της τα συγχωρούμε όλα, γιατί όποιος αγαπά ξέρει και να συγχωρεί), το βασικό όμως ήταν ότι δεν άφησε τα παιδιά της λίγο πιο ελεύθερα να καταλάβουν από μόνα τους τι ήταν καλό και τι όχι, για να μπορούν να το επιλέξουν και μετά όταν θα μείνουν μόνα τους.
Και τώρα μας άφησε σαν πρωτόπλαστους να αναζητάμε τον χαμένο "παράδεισο" (κι ας μην ήταν τέτοιος ακριβώς). Και να καλύπτουμε με φύλλο συκής την ντροπή μας για τα τραγικά λάθη του παρελθόντος...

Περί γραφειοκρατίας

Το έγραψα αλλού ως σχόλιο. Το μεταφέρω κι εδώ γιατί είναι ενδιαφέρον, πριν την πατήσουμε όπως ο γκόλστάιν στο 1984 και μας σβήσουν από παντού...
(υγ: ξεκινάει λίγο απότομα γιατί πατάει σε προηγούμενα).

Συνοπτικά η άποψη του Τρότσκι είναι ότι ο βασικός λόγος ύπαρξης της γραφειοκρατίας είναι το χαμηλό επίπεδο παραγωγής και κατά συνέπεια το χαμηλό παραγόμενο υπερπροϊόν.
Απλοϊκό παράδειγμα χονδροειδούς απλούστευσης. Αν κάθε άνθρωπος χρειάζεται μ.ο. δέκα μονάδες από κάτι και η σοβιετική κοινωνία παράγει τριάντα για πέντε ανθρώπους, καθιστάται απαραίτητη η ύπαρξη γραφειοκρατίας που θα εξασφαλίσει την “δίκαια” κατανομή του εν λόγω αγαθού.Δεν αρκεί από μόνο του για πληρη εξήγηση, αλλά είναι υπαρκτή πτυχή και από τα πλέον σημαντικά αίτια ύπαρξης του φαινομένου.
Είναι γνωστή επίσης η άποψή του για τον εργατικό μεν, αλλά γραφειοκρατικά εκφυλισμένο χαρακτήρα του κράτους στην ΕΣΣΔ.

Ο Λένιν πριν την οκτωβριανή επανάσταση υποτιμά σαφώς την “δυναμική” του φαινομένου και τα προβλήματα που θα δημιουργήσει η εξάλειψή του στην σοβιετική εξουσία.

Στο κράτος κι επανάσταση πχ λέει ότι “θα συντελεστεί η άμεση μετάβαση σε ένα σύστημα όπου όλοι θα εκτελούν χρέη ελέγχου και εποπτείας, όλοι για ένα διάστημα θα γίνουν “γραφειοκράτες” και γι’ αυτό κανένας δεν θα μπορεί να γίνει “γραφειοκράτης”.”Στη συνέχεια έδωσε μεγάλο βάρος στην πάλη κατά της γραφειοκρατίας και την επισήμανση των κινδύνων που συνεπαγόταν, αλλά στην πράξη ήταν πολύ δύσκολο να εφαρμόσει όσα ο ίδιος έλεγε προεπαναστατικά.
Κι όμως τέτοιου είδους μέτρα (ακόμα και η κυκλική εναλλαγή στην ανάληψη καθηκόντων, την οποία έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε καχύποπτα, αν όχι να αποστρεφόμαστε), όπως και οι “ξεχασμένες” στην πράξη αρχές που έβγαλε ο μαρξ μέσα από την εμπειρία της κομμούνας (κρατικοί λειτουργοί αιρετοί και ανακλητοί ανά πάσα στιγμή, με άμοιβή όχι μεγαλύτερη από το μέσο μισθό ενός εργάτη) είναι μοναδικής αξίας εχέγγυα απέναντι στις τάσεις γραφειοκρατικοποίησης.
Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα την σκοπιμότητα του θεσμού της μονοπρόσωπης διεύθυνσης παραγωγικών μονάδων και για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε το σοβιέτ εργατών της εν λόγω μονάδας να ασκήσει συλλογική διεύθυνση αντί της αυθεντίας, που εφόσον ήταν όντως ειδικός, θα μπορούσε να παίξει απλώς συμβουλευτικό ρόλο.

Η ερμηνεία που δίνει ο Παυλίδης στο δικό του βιβλίο (τον οποίο παρεμπιπτόντως θεωρώ πολύ πιο αξιόλογο από αρκετούς πολυδιαφημισμένους διεθνείς μελετητές) βασίζεται στην -κατά τον συγγραφέα- βασική αντίθεση της σοβιετικής κοινωνίας και την αναντιστοιχία ανάμεσα στον προωθημένο, κομμουνιστικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής στο σοσιαλιστικό σύστημα και τον χαμηλό βαθμό ουσιαστικής κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής στην ΕΣΣΔ.

Πρόκειται δηλαδή για απόλυτα υλιστική ερμηνεία, βασισμένη στην διαλεκτική αντίθεση σχέσεων παραγωγής και παραγωγικών δυνάμεων και αυτό είναι και το πρώτο μεγάλο της πλεονέκτημα.
Το δεύτερο πλεονέκτημα είναι ότι δεν αποδίδει την γραφειοκρατική στρέβλωση αποκλειστικά, ή κύρια στον υποκειμενικό παράγοντα, κι ως ένα βαθμό δεν την θεωρεί καν στρέβλωση, αλλά αναλύει ότι η ύπαρξή της είναι αναπόφευκτη και βασισμένη σε αντικειμενικά αίτια.
Σε αντίθεση δηλ με αυτό που κάνουμε εμείς…

Οι οποίοι εμείς αποδίδουμε αρκετά απλοϊκά τα πάντα στον υποκειμενικό παράγοντα. Παραβιάσεις των σοσιαλιστικών νομοτελειών και των αρχών σοσιαλιστικής οικοδόμησης κι άλλα τέτοια όμορφα.

Μα ο σοσιαλισμός δεν παύει να είναι μεταβατική, αντιφατική κοινωνία με αρκετά κατάλοιπα από τον καπιταλισμό. Ας πάψουμε επομένως να θεωρούμε στρέβλωση οτιδήποτε “στραβό” προκύπτει και δεν συμφωνεί με την ιδέα περί ολοκληρωμένου κομμουνισμού που έχουμε στο κεφάλι μας. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναλύσουμε κριτικά τις τάσεις γραφειοκρατικοποίησης στην ΕΣΣΔ και τις ευθύνες του υποκειμενικού παράγοντα.Όσο για το κόμμα, νομίζω ότι λείπει γενικά μια ανάλυση για το γραφειοκρατικό φαινόμενο (πέρα από κάποιες ξώφαλτσες αναφορές στην ΚΟΜΕΠ). Αυτή η έλλειψη διακρίνει τόσο το κείμενο για τις ανατροπές με τις πρώτες εκτιμήσεις που βγάλαμε το 95′ όσο κι ένα κατοπινό κείμενο που έχουμε υπ’ όψιν μας…

Τέλος για τον Ρούση. Δεν γράφει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο ως μελετητής/μαρξιστής φιλόσοφος, αλλά κάνει πολλές παραπομπές στους κλασικούς -κι όχι μόνο- αναδεικνύοντας πολλά ξεχασμένα κείμενα-θησαυρούς από το έργο τους, αλλά και αρκετές αντιφάσεις τους.

Προσωπικά τον εκτιμώ ιδιαίτερα για την έμφαση που δίνει στην ανάλυση της κομμουνιστικής προοπτικής ως χειραφέτηση και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας, κι όχι ως ένα απλό οικονομικό αίτημα δικαιότερης κατανομής. Με άλλα λόγια ως άρση του αλλοτριωτικού χαρακτήρα της εργασίας και μετατροπή της σε ελεύθερη δημιουργική δραστηριότητα κι όχι απλά ως άρση της εκμετάλλευσης (που βέβαια είναι προϋπόθεση του πρώτου όρου).
Για την γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ, κάνει σωστές παρατηρήσεις για το έλλειμμα συμμετοχής και δημοκρατίας που το εξέθρεψε, αλλά απολυτοποιεί το αίτιο αυτό και υπερβάλλει θυμίζοντας λίγο εργατική αντιπολίτευση και ΝΑΡ (από το οποίο πέρασε ένα φεγγάρι) με ρητορική εργατική δημοκρατία κτλ.

Το τελευταίο του βιβλίο είναι το “ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς” και μολονότι έχει κάποιες αδυναμίες και μονομέρειες -ειδικά στην κριτική του στην ΕΣΣΔ- είναι αξιόλογο, όπως άλλωστε κάθε του έργο. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από τα πρώτα του βιβλία, της “ΚΚΕ” εποχής του.

Αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο τόσο οξυδερκείς πολιτικοί αναλυτές και επιστήμονες έπεσαν σε τέτοια λούμπα με τον Γκόρμπι. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί σε αυτό που κατά τη γνώμη μου αποτέλεσε την κύρια παθογένεια του κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα. Δηλ την υπαγωγή της θεωρίας στις τρέχουσες πολιτικές σκοπιμότητες και τακτικές. παθογένεια που έφτασε στο αποκορύφωμά της επί Μπρέζνιεφ κι η οποία εν μέρει μας ταλαιπωρεί ακόμα.

Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό των έργων του ρούση αυτή την περίοδο. Έχοντας διαβάσει προηγουμένως πιο πρόσφατα βιβλία του, είχα πολλές προσδοκίες -λόγω θεματολογίας- από τα παλιά του έργα, αλλά απογοητεύτηκα και με έκπληξη διαπίστωσα ότι κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης βαριόμουν αφόρητα. Ειδικά το βιβλίο του για την συμμετοχή των εργαζομένων σχεδόν δεν διαβάζεται.Δεν είναι τόσο η ξύλινη γλώσσα, όσο τα ξύλινα συμπεράσματα. Λείπει η φρεσκάδα, η διεισδυτικότητα, το κριτικό πνεύμα, πιθανότατα γιατί έχουν υπαχθεί σε έτοιμα πολιτικά συμπεράσματα. Έτσι εξηγείται και η πλήρης αποτυχία πρόβλεψης κάποιων πραγμάτων για τον γκόρμπι -που ούτως ή άλλως και πέρα από αυτά είχε πολύ μεγάλο ρεύμα και είχε δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες.
Παρόλα αυτά τα βιβλία του ρούση και γενικότερα εκείνη η εποχή παραμένουν αξεπέραστα. Σήμερα, που περάσαμε το στάδιο της ανασυγκρότησής μας (που στα ρώσικα μεταφράζεται περεστρόικα) και πατάμε πλέον γερά στα πόδια μας… πού είναι το ΚΜΕ, το θεωρητικό έργο, τα βιβλία πολιτικών στελεχών, οι καινούριες πολιτικές εκδόσεις της σύγχρονης εποχής;

Όσο για τους διεθνείς μελετητές αξίζει να μελετηθεί το βιβλίο “ο Ρούσης για τη γραφειοκρατία” του ρώσου συγγραφέα βλάντιμιρ ιλίτς ουλιάνωφ.

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Κρουαζιέρα θα σε πάω


Πριν γίνει υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ, ο (συμπατριώτης του στάλιν τρομάρα του) Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε μιλώντας για το ρυθμό ανάπτυξης της χώρας δήλωσε: κάποιες επιχειρήσεις είχαν συνηθίσει να προχωράνε με ρυθμούς κρουαζιέρας...
Το είχαν, εννοείται, αναφέρεται στο πριν την εθνοσωτήριο περεστρόικα.
.
Ο έντβαρντ αν και καθήκι, το έβαλε πολύ σωστά το θέμα -έστω κι απ' την ανάποδη. Για μένα αυτό ήταν η ΕΣΣΔ. Μια όμορφη, ειρηνική -πάντα- κρουαζιέρα, όπου τα πάντα ήταν ειδυλλιακά κι όλοι περνούσαν υπέροχα, ακόμα κι οι μούτσοι, όπως στις ελληνικές βιντεοταινίες του 80. Ήταν μια υπέροχη κρουαζιέρα, όπου καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παράγαμε κι ας μην καταναλώναμε τίποτα βασικά. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι, ακόμα κι αν ήταν κατά μήκος του αρχιπελάγους γκούλαγκ. Ήταν ένα μικρό καράβι, που το λέγαν σοβιετία, αλλά στο τέλος πήγε αταξίδευτο.
Όσοι ζήσαν όμως το ταξίδι ένιωσαν πολύ καλά τι ήθελε να πει ο καβάφης και θέλουν να το ξανακάνουν -κι ας μην πλησίασαν ποτέ την ιθάκη, άσχετα τι έλεγε ο υπερφίαλος χρουτσόφ.
.
Εμάς μας αρέσουν οι αργοί σοβιετικοί ρυθμοί, γιατί είμαστε μουζίκοι και έχουμε ανασφάλειες. Όποιου τροτσκιστή και αντιφρονούντα δεν του αρέσει και θέλει τυχοδιωκτισμούς και περιπέτειες, μπορεί να πάει να ζήσει στον καπιταλισμό. Εκεί όπου οι δέκα (και πολλούς βάζω) έχουν ιδιωτικό γιοτ και οι άλλοι ενενήντα είναι στο γουότσινγκ και μένουν με την χαρά ότι κάποτε θα γυρίσει ο τροχός και θα έχουν κι αυτοί λεφτά για να αγοράσουν σκάφος. Ή πότε-πότε μαζεύουν λεφτά για μια βόλτα με το κρις κραφτ, ανεβάζουν αδρεναλίνη και τους περνάνε ότι γι' αυτό ζουν καλύτερα σε σχέση με τους άλλους στο κρουαζιερόπλοιο που δεν ανεβάζουν ποτέ αδρεναλίνη, ούτε έχουν δικαίωμα κατοχής κρις κραφτ. Που είναι η βασική ανάγκη του ανθρώπου, για να μην ξεχνιόμαστε.
Δε πα' να επιπλέουν εν τω μεταξύ ένα σωρό πτώματα στο νερό, που μείναν χωρίς σκάφος και πνίγηκαν ή τους κόψαν στα δύο τα σκούτερ... Τι σημασία έχει; Αυτοί δεν ήταν αρκετά έξυπνοι και ικανοί, γι' αυτό πάθαν ό,τι πάθαν.
.
Αυτές είναι δύο βασικές διαφορές των δύο συστημάτων.
Πρώτον ότι σε εμάς το κρουαζιερόπλοιο είναι συλλογική ιδιοκτησία, ανήκει σε όλη την κοινωνία (κάποιοι βέβαια έχουν ρεζερβέ καμπίνα πρώτη θέση, ενώ κάποιοι άλλοι κοιμούνται στο κατάστρωμα, αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα λέμε παραέξω).
Και δεύτερον ότι σε εμάς η βασική αξία δεν είναι η αδρεναλίνη που δημιουργούν οι ψευδαισθήσεις και οι ψεύτικες ανάγκες, αλλά η κοινωνική ασφάλεια. Να φτάσουμε σώοι κι αβλαβείς και να περάσουμε καλά. Και να φτάσουμε όλοι, όχι να φτάσουμε πρώτοι.
.
Έτσι είχαν τα πράγματα στην μαμά πατρίδα, τον επίγειο σοσιαλιστικό παράδεισο. Αυτό δεν ήταν κρουαζιερόπλοιο, ήταν το πλοίο της αγάπης, έτσι ειδυλλιακά που περνούσε ο καιρός για το σοβιετικό λαό.
Και τώρα που το πλοίο της αγάπης βούλιαξε σαν τιτανικός, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό, λύνεται και γίνεται τραγούδι νοσταλγίας:
Πού πας χωρίς αγάπη, στο κρύο στη βροχή...

Πορφυρό βιολί

Αμπελοφιλοσοφική εισαγωγή:
Το βίωμα έχω μάθει να το υποτιμώ ως κριτήριο. Πολύς κόσμος που είναι στην κοσμάρα του, τη γενικεύει και νομίζει ότι έτσι είναι τα πράγματα γιατί δε μπορεί να δει πέρα από αυτό. Συνήθως το επικαλούνται αυτοί που πιστεύουν σε θεό και θέλουν να σε πείσουν ότι υπάρχει αλλά δε μπορούν. Είναι το ύστατο καταφύγιό τους. Όπως και να 'χει θολώνει την κρίση, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Δε γίνεται όμως να το αγνοήσεις. Ακριβώς όπως δεν υπάρχει θεωρία χωρίς πείρα. Αλίμονο σε αυτόν που δεν έμαθε να πλουτίζει τις παραστάσεις του από την εμπειρία του, που δεν έμαθε να την παίρνει υπ' όψιν του και να την αξιοποιεί στη συνέχεια θεωρητικά. Αυτό είναι λειψός τρόπος σκέψης που δε μπορεί να πάει μακριά.

Αυτά τα λέω για να δικαιολογήσω όσα ακολουθούν. Η αφορμή για το κείμενο αυτό είναι ο θάνατος ενός φαντάρου από χρήση ναρκωτικών στο καμπάνη του κιλκίς, εκεί που έκανα κι εγώ κέντρο. Παρόλα αυτά δεν επηρεάστηκα συναισθηματικά -θέλω να πιστεύω- στην κρίση μου. Αυτά που γράφω τα πιστεύω ούτως ή άλλως, δεν τα γράφω εν βρασμώ ψυχής. Απλά βαριέμαι να τα φιλτράρω και να τα στρογγυλέψω.

Στο στρατό δεν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο να ηρεμήσεις. Έχεις όμως πολύ χρόνο -ώρες ατέλειωτες που δεν περνάν με τίποτα- να ξεφτιλίζεσαι (κι αυτό δε σημαίνει μόνο καψώνια και σωματικές κακουχίες) και αρκετό για να σκεφτείς τα προβλήματά σου (ειδικά αν έχεις κι άλλα, εκτός στρατοπέδου) και να σε πάρουν από κάτω.
Αλλά υπάρχει μόνο ένας "τρόπο διαφυγής". Εύκολος και ψεύτικος, αλλά διαρκώς μπροστά σου, δύσκολο να πάψεις να τον σκέφτεσαι.
Αν δεν είσαι δυνατός χαρακτήρας, αν δεν προσαρμόζεσαι και δεν κάνεις εύκολα φίλους, αν είσαι με οποιοδήποτε τρόπο ιδιαίτερος ή ευάλωτος και το πάρουν οι άλλοι χαμπάρι, βασικά την έβαψες.

Όλοι έχουν να διηγηθούν ωραίες ιστορίες από το στρατό, αλλά κανείς δε θέλει να ξαναπάει. Κι όσο παράξενο κι αν φαίνεται (ένεκα της πληθώρας σκηνικών που διηγούνται όλοι και μάλιστα κάποιοι τα έχουν καταγράψει και σε βιντεάκια) επικρατεί μια ιδιότυπη ομερτά γύρω απ' το θέμα. Κανείς δεν το σηκώνει, κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά, κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξει η κατάσταση.
Κάποιες στήλες σε κυριακάτικες εφημερίδες, ή μηνιαία περιοδικά νεολαιών, κανά θεματάκι στον τύπο, καμιά ξώφαλτση τυπική αναφορά σε κανά φυλλάδιο κι αυτό είναι όλο.
Κανείς δεν κάνει οργανωμένη σοβαρή δουλειά στους φαντάρους. Τα μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας παύουν να θεωρούνται τέτοια όσο βρίσκονται στον στρατό. Και δεν είναι το τυπικό που πειράζει, αλλά το ουσιαστικό της υπόθεσης.
Ο καθένας πηγαίνει μόνος του, με μοναδικό όπλο την ατομική του αξιοπρέπεια. Αν είναι τυχερός μπορεί να βρει κανά δυο-τρία ανοιχτά μυαλά ακόμη και να κάνουν κάτι όλοι μαζί. Αλλά κι αυτό για όσο είναι ο ίδιος εκεί πέρα, παροδικά. Και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κατακτά μόνο για τον εαυτό του, όχι συλλογικά (πχ το δικαίωμα να μην κάνεις προσευχή, να βάζεις πολιτικές εφημερίδες κ.ά).

Κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται και πέρα βρέχει.
Κι ας αλλοιώνονται συνειδήσεις στο στρατό. Κι ας μαθαίνεις εκεί να εξοικειώνεσαι με το βύσμα και να μην αντιδράς, γιατί "και τι να κάνεις στην τελική, δεν αλλάζει". Κι ας είναι εκεί που σε μαθαίνουν να κάνεις υπομονή και να μη μιλάς, να μη διεκδικείς. Εκεί που σου μαθαίνουν να γλείφεις για να 'χεις ευνοϊκή μεταχείριση. Εκεί που μαθαίνεις να εναλλάσσεσαι στους ρόλους του μαλάκα-θύματος που τον εκμεταλλεύονται και του μαλάκα που εκμεταλλεύεται τους άλλους γιατί έγινε παλιός, νομίζει ότι είναι κάποιος, ότι έχει εξουσία και ήρθε η ώρα να την χρησιμοποήσει για να ξεσπάσει για την πούτσα που έτρωγε τόσους μήνες. Το ότι μπορεί να κυλήσει το πράγμα και χωρίς πούτσα για κανέναν ούτε που του πέρασε ποτέ από το νου.

Κανείς δε σηκώνει το θέμα του συνδικαλισμού για τους φαντάρους. Εδώ δεν ισχύει για τους αξιωματικούς, σιγά μην γίνει για τους στρατιώτες...
Κανείς δεν ενδιαφέρεται, αλλά όλοι ξέρουν την κατάσταση. Και σωπαίνουν, προσποιούνται ότι δεν υπάρχει. Όπως γίνεται με τις φυλακές. Είναι τυχαίες άραγε οι τόσες ομοιότητες ανάμεσα στα στρατόπεδα και τις φυλακές; Συρματοπλέγματα, τρόπος λειτουργίας, άθλιες εγκαταστάσεις, ανύπαρκτα δικαιώματα, ακόμα και ίδια ορολογία σε κάποια πράγματα.
Και πάνω απ' όλα η σιωπηλή συνενοχή της κοινωνίας που ξέρει αλλά ντρέπεται να μιλήσει για τέτοια ταμπού θέματα που της χαλάν τη βιτρίνα και τη νιρβάνα. Σφυρίζει αδιάφορα, δε θέλει να ξέρει και κάθε φορά που μαθαίνει κάτι δε φείδεται υποκρισίας στις ανιδράσεις της. Δηλώνει έκπληκτη, αγανακτισμένη, αποφασισμένη να πάρει μέτρα. Μέχρι την επόμενη φορά...

Υγ: Κι εμείς ως πρωτοπόρο κομμάτι, πρωτοπορούμε στην απάθεια...

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Αυτοδιεύθυνση &αθλητισμός

Οι άνθρωποι θα συνηθίσουν να επιλύουν μόνοι τους τις διαφορές τους και θα μάθουν σιγά-σιγά να μην έχουν την ανάγκη του κράτους για να ρυθμίζουν τις υποθέσεις τους.

Βαθιές λενινιστικές αλήθειες (για να μην πω ακατανίκητη φόρμουλα) της μαρξιστικολενινιστικής διδασκαλίας για το κράτος και τη διαδικασία απονέκρωσής του. Μετά θα το βάλουμε εκεί που ανήκει. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πώς μπορούμε όμως να το δούμε αυτό πιο συγκεκριμένα στις διάφορες πτυχές της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον αθλητισμό, που είναι και επίκαιρος λόγω ολυμπιακών.
Κομμουνισμός συντρόφισσες και σύντροφοι στον αθλητισμό θα είναι να μην έχουμε διαιτητές. Θα έχουμε αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα, σπαρτακιάδες και δε συμμαζεύεται, αλλά δεν θα χρειάζονται κριτές και διαιτητές για να παίρνουν αποφάσεις. Οι άνθρωποι θα έχουν συνηθίσει να επιλύουν μόνοι τους τις διαφορές τους χωρίς την επέμβαση τρίτων, του κρατικού οργάνου σοβιέτ διαιτητών κτλ. Το πολύ-πολύ να υπάρχει βίντεο, όπως αυτή η καινοτομία με το eye-hawk στους αγώνες τένις. Ή να αποφασίζουν επί τόπου οι παίκτες, αφού δουν την επίμαχη φάση στη γιγαντοοθόνη του σταδίου ή της αλάνας (θα έχει προαχθεί σε απίστευτο βαθμό η τεχνολογία).

Στον σοσιαλισμό η απονέκρωση του κράτους και των οργάνων του δε σημαίνει ότι πάμε να σκοτώσουμε τους διαιτητές. Αυτή είναι τυχοδιωκτική αριστερίστικη θέση με αναρχική, χουλιγκανική απόχρωση.
Στο σοσιαλισμό θα υπάρχουν διαιτητές και κριτές, αλλά θα είναι νέου τύπου, υποταγμένοι στην εργατική εξουσία, αιρετοί και ανακλητοί ανά πάσα στιγμή (ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα). Θα υπάρχουν δηλ διαιτητές (όπως άλλωστε και κράτος) αλλά με εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο. Η λειτουργία τους θα είναι δημοκρατική και προσωρινή αφού θα καταπιέζουν την ισχνή μειοψηφία των προηγούμενων προνομιούχων τάξεων (αμερικάνοι, φελπς, ρεάλ, γιουβέντους κτλ) ως εκπρόσωποι των λαϊκών συμφερόντων. Το σύνθημα που συμπληρώνει την λενινιστική φόρμουλα για τον σοσιαλισμό (=εξηλεκτρισμός +σοβιετική εξουσία) και αποτυπώνει ανάγλυφα την αντιστροφή των όρων και την ουσία της νέας σοβιετικής εξουσίας είναι "ο ολυμπιακός και το αιγάλεω μόνο να χάνουν κι όλοι οι άλλοι"... Το οποίο διατυπώνεται και ως εξής: "η σπαρτάκ, η ντιναμό, η παρτιζάν κι η λοκομοτίβ να νικάνε"... Αν και μάλλον θα νικάει η Τσε-σε-κα που είναι του στρατού.

Κατόπιν τούτων γίνεται αντιληπτό ότι η απονέκρωση θα επέρθει σταδιακά. Πχ στο ποδόσφαιρο, πρώτα θα βγάλουμε τον ένα επόπτη, ύστερα και τους δύο, μετά ο διαιτητής θα κάθεται στην εξέδρα και θα επεμβαίνει (χωρίς τανκς) μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μετά θα δώσουμε αποφασιστικό χτύπημα στη μονοπρόσωπη διεύθυνση αγώνα δίνοντας το λόγο στους συμμετέχοντες. θα μπορούσαμε και στους ίδιους τους θεατές του γηπέδου, αλλά αυτό είναι κάπως επικίνδυνο, γιατί μπορεί να αναβιώσει συντεχνιακές συμπεριφορές και λειτουργίες που δε συνάδουν με τις αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Τα πράγματα βέβαια παραμένουν ιδιαίτερα όσο ο σοσιαλισμός έχει επικρατήσει σε μία μόνο χώρα (ή σε μία και στους δορυφόρους της) γιατί ελλοχεύει ο θανάσιμος κίνδυνος της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις οξυμένης ταξικής πάλης μπορεί (δύναται και ενδέχεται) να αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε και έκτακτα μέσα πάλης που δεν μας εκφράζουν και δε συνάδουν με την αντι-κορακίστικη, αντιλαμογίστικη φύση, που από τη φύση του έχει ο σοβιετικός αθλητισμός. Δε μπορεί οι άλλοι να μας σφάζουν με μουτζαχεντίν, ταλιμπάν κοράκια σε εντεταλμένη αποστολή κι εμείς να πηγαίνουμε με το σταυρό στο χέρι και κηρύγματα για το ευαγωνίζεσθαι και την fair-play συνύπαρξη.
Αυτό δεν αναιρεί τη διαλεκτική σκοπού-μέσου, ούτε μακιαβελίζει (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Τα ζητήματα αυτά τα έχει αναλύσει πολύ σωστά ορθόδοξη ομάδα ειδικών μελετητών της ακαδημίας επιστημών της ΕΣΣΔ στην εργασία της "περί δίκαιων και άδικων σφυριγμάτων"...

Όπως και να 'χει, ό,τι και να κάνει το κοράκι για να βοηθήσει το αμερικάνικο γεράκι (σ.σ: του πενταγώνου), η τελική μας νίκη δεν είναι απλώς βέβαιη. Είναι νομοτελειακή...

Υγ: Πέρα από το καλαμπούρι υπάρχει και η σοβαρή πλευρά της θέσης που αναπτύσσω παραπάνω. Και από αυτή την άποψη, κατά το "κάθε μέρα ήταν σαν κυριακή, δηλ. κομμουνισμός του αλτουσέρ, σπέρματα κομμουνσισμού υπάρχουν και στα παιδιά (μικρά ή μεγάλα) που μαζεύονται για να παίξουν μπάλα (δυστυχώς σε 5Χ5 γιατί άντε να βρεις αλάνα σήμερα στις μεγαλουπόλεις) και βρίσκουν μεταξύ τους πότε έγινε φάουλ και πότε όχι, χωρίς να έχουν ανάγκη κάποιον διαιτητή για να τους το υποδείξει. Βέβαια πάντα υπάρχουν και καλόπαιδα, εγωιστές και οι κατά το κοινώς λεγόμενον ζαβολιάρηδες. Για αυτούς ακριβώς είναι που χρειάζονται διοικητικά μέτρα κι η δικτατορία του προλεταριάτου...

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Ο τελευταίος άνεργος

Γνωρίζετε ποιος είναι ο Μιχαήλ Τσκούνοβ;
Ο τελευταίος καταγεγραμμένος άνεργος στη Σοβιετική Ένωση!!!
Εν έτει 1930! Με αυτή την ιδιότητα έγινε διάσημος σε όλη την χώρα.
Γεννημένος στα 1905, από το 25' επιδοτούμενος από το ταμείο ανεργίας της ΕΣΣΔ στο κατατάχτηκε στα 1928 στον κόκκινο στρατό, όταν επέστρεψε έκανε αίτηση εργασίας (ήταν ο τελευταίος που έκανε σχετική αίτηση) και του βρήκαν δουλειά στο εργοστάσιο "ο κόκκινος βυρσοδέψης". Έκτοτε το ταμείο έκλεισε ελλείψει απασχόλησης!!

Άνεργοι μετά δεν υπήρχαν. Ή δεν τους κατέγραφαν, ή τους πήγαιναν στα γκούλαγκ (στρατόπεδα εργασίας) όπου έβρισκαν δουλειά. Βεβαίως υπήρχαν πολλοί άεργοι που κατείχαν παρόλα αυτά κανονικό πόστο εργασίας και πληρώνονταν, αλλά αυτοί δεν καταγράφονται σε καμιά στατιστική.
Εκτός από το χαβαλέ όμως, είναι συγκλονιστικό επίτευγμα, που δεν θα το ζήσει ποτέ κανείς στον καπιταλιστικό κόσμο, παρά μόνο ίσως στα γραφεία της απογευματινής (όπου αναγγέλλουν κάθε μέρα χιλιάδες θέσεις εργασίας και παίρνουν στα σοβαρά τις κυβερνητικές αλχημείες και τη μείωση του ποσοστού της ανεργίας στο 6,6% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Και εις κατώτερα...).

Τα στοιχεία της πρώτης παραγράφου είναι από το βιβλίο "η δυναμική γκορμπατσόφ" από τις εκδόσεις γιαλλελή, από την επίσημη αγαπημένη-sic- δεκαετία και κατά πάσα πιθανότητα θα μας ξαναδώσει υλικό για να ξαναασχοληθούμε μαζί του. Συγγραφέας του είναι ο γάλλος Gerard Streiff (δεν ξέρω πώς προφέρεται στα ελληνικά) που ήταν μέλος της ΚΕ του Γαλλικού ΚΚ και ανταποκριτής της Ουμανιτέ στη Μόσχα επί τέσσερα χρόνια. Όχι που δεν θα αποθέωναν οι γάλλοι ευρωκομμουνσιτές τον γκορμπατσόφ...
Παρόλα αυτά ο συγγραφέας δεν κρατάει τη γνωστή ρεβιζιονιστική, μηδενιστική στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ίσως γιατί ζει κάποια πράγματα εκ του σύνεγγυς και τα εκτιμά από πρώτο χέρι και όχι με βάση τα γνωστά κλισέ σχήματα της δυτικής προπαγάνδας.
Παραθέτω ένα ακόμη πολύ αξιόλογο απόσπασμα από το βιβλίο του:

"Έπλασαν (σ.σ: οι δυτικοί) λέξεις κλειδιά, λέξεις σύμβολα, που οφείλουν να λειτουργούν με απλό συνειρμό ιδεών, και αποτρέπουν την οποιαδήποτε σκέψη: γκουλάγκ, αντιφρονών, κα-γκε-μπε, νομενκλατούρα... Πρόκειται για την αποδιοργάνωση της ίδιας της έννοιας του σοισιαλισμού".

Έχει απόλυτο δίκιο, ειδικά για τις λέξεις και τους απλούς συνειρμούς που προκαλούν. Να προσθέσω κι εγώ μερικές ακόμη: γραφειοκρατία (πάνω-κάτω ίδιο νόημα με την γραφειοκρατία), στάλιν και μία πιο σύγχρονη, όχι λέξη, αλλά ταινία: οι ζωές των άλλων.
Όποιος αντισοβιετικός οποιασδήποτε απόχρωσης (αστός, αναθεωρητής κτλ) στα αναφέρει αυτά, πιστεύει: α. ότι σ' έχει αποστομώσει γιατί δεν έχεις τίποτα να του απαντήσεις, β. ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω γιατί οι λέξεις αυτές-καθεαυτές κατέχουν από μόνες τους τη θέση επιχειρήματος και μάλιστα ακλόνητου. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και σήμερα ακόμη και μάλιστα από "σοβαρούς" ερζάτς αναλυτές ή πολιτικούς, ειδικά με τις ζωές τον άλλων, που είναι η αγαπημένη ταινία του μισού αστικού ελληνικού κοινοβουλίου...

Τι μπρόκολα τι λάχανα

Ό,τι και να λέμε τώρα, όσο φοβερό, αποστομωτικό ή καλτ κι αν φαίνεται, πραγματικά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που λέγαμε κάποτε, στα περασμένα, ένδοξα χρόνια.

Το σύνθημα "τι πλαστήρας τι παπάγος" που -πολύ σωστά- είχε ρίξει στα φάκινγκ φίφτις ο ζαχαριάδης, βρήκε άξιο συνεχιστή μια εικοσαετία αργότερα.
Όταν ο ιωαννίδης και η κλίκα του κάναν ενδοχουντικό πραξικόπημα και ρίξαν τον παπαδόπουλο (κι αποκτήσαμε έτσι νέο... πρόεδρο δημοκρατίας) ο φλωράκης σχολίασε την "φιλελεύθερη" αυτή αλλαγή του καθεστώτος με το αμίμητο:
"Τι μπρόκολα, τι λάχανα..."

Αυτό είναι.
Ένα γνήσιο λαϊκό απόφθεγμα, που έχει μέσα του κατασταλαγμένη όλη τη λαϊκή σοφία, από ένα γνήσιο λαϊκό ηγέτη, που σου δίνει την εντύπωση ότι αυτά τα μπρόκολα που χρησιμοποίησε στο παράδειγμά του, τα καλλιέργησε ο ίδιος με τον ιδρώτα του.
Η ατάκα με τον πλαστήρα και τον παπάγο, με είχε εντυπωσιάσει τόσο που την έχω κάνει και μπλούζα και την έβαλα και πλαϊνή προμετωπίδα στο μπλοκ. Ομολογώ ότι βιάστηκα. Αν το είχα δει αυτό εγκαίρως, θα έγραφα άλλο σύνθημα. Αυτό του φλωράκη. Ποιος θα το καταλάβαινε βέβαια θα μου πεις (εδώ αυτό και οι μισοί νεολαίοι το αγνοούσαν). Αλλά τι σημασία έχει;

Η πλάκα είναι ότι σύμφωνα με μια φήμη αυτα τα λατρεμένα λαϊκά αποφθέγματα τα έγραφε στον φλωράκη για να τα λέει ο μίμης ανδρουλάκης!!
Ναι, ναι αυτό το γνήσιο λαϊκό παιδί, ο νίκος ξανθόπουλος του περισσού, ο άνθρωπος που ατσαλώθηκε στο μεροκάματο του μόχθου, στα φοιτητικά και βουλευτικά έδρανα κι ο οποίος σε πιο πρόσφατη συνέντευξή του -πριν τον λυπηθεί και τον περιμαζέψει ο γιωργάκης- μετρούσε τον χρόνο με τετραετίες -δηλ κοινοβουλευτικές θητείες- λέγοντας ότι δε θέλει να χάσει άλλο χρόνο -ε, πού να φτάσουν τα λεφτά του κόκαλη, λίγα είναι.
Με τέτοιους ακατάλυτους δεσμούς με το λαϊκό αίσθημα δε μπορούσε παρά να το εκφράζει και τόσο εύστοχα.

Και τώρα σύντροφε αναγνώστη μια ερώτηση όπου πρέπει να απαντήσεις ειλικρινά (στον εαυτό σου).
Εσύ, πόσους ανδρουλάκηδες γνωρίζεις σήμερα;
Γιατί, το απόστημα όντως έσπασε το 91.
Το καλούπι όμως;

17/8 ριζοσπάστης


Αν υπάρχει μια αιτία στην Ορθοδοξία που με συγκινεί βαθιά και τη θεωρώ ύψιστη πολιτισμική προσφορά στην αλυσίδα ενός αιματοβασισμένου ιεραρχικά κόσμου αξιών, είναι, σύντροφοι, η πίστη, η βεβαιότητα, πως: Κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο. Κι ως πρόσωπο είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Κι ακούω μέρες τώρα, λίγο πριν της Παναγιάς, της κηδείας της μάνας που έζησε να δει το θάνατο το μαρτυρικό του παιδιού της για ψυχρούς πολέμους - αδόκιμες μηρυκαστικές αναλύσεις από αμήχανους δημοσιολόγους και βαριεστημένους δημοσιογράφους - που όμως θεμελιώνονται πάνω στο αίμα χιλιάδων αμάχων.

Σε ποιον ανήκει το παραπάνω απόσπασμα;
Στη Λιάνα Κανέλλη από τη στήλη της πατριδογνωμόνιο στο σημερινό ριζοσπάστη.
Λες να εννοεί την κομμουνιστική; Που στο κάτω-κάτω μας συγκινεί όλους μας βαθύτατα. Κι η λιάνα τα 'χει τα προσόντα. Φιλοσοβιετική είναι (ίσως λόγω ομοδοξίας με τον θεοσεβούμενο σοβιετικό λαό).

Παρακάτω.
Ένα σύνθημα από το 1ο φεστιβάλ κνε-οδηγητή παρμένο από το αφιέρωμα του ίδιου φύλλου στον εν λόγω θεσμό.
Όλοι ενωμένοι ενάντια στο κουτσούρεμα των εργατικών ελευθεριών
Ναι, ρε κουτσούρεμα. Έτσι μιλάμε εμείς στην κοκκινιά, στη δραπετσώνα και τις λοιπές λαϊκές συνοικίες. Και χωρίς σύμφωνα ενίοτε...
Τώρα, γιατί δεν χρησιμοποιούμε τέτοια ωραία συνθήματα;
Υγ: όλα τα λεφτά η σημαία της αμπχαζίας (παρμένη από το σημερινό φύλλο κι αυτή) εμπνευσμένη πιθανότατα από εξετάσεις για δίπλωμα ή κάποιο οδικό σήμα. Και όλίγο από αστερόεσσα, αλλά στο πιο οικολογικό.
Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής-σχεδιαστής της;

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Μετεξέλιξη καλτ μετάλλαξης

(Το κείμενο αυτό είναι εν πολλοίς συνέχεια από το προηγούμενο σημείωμα)

Θα αδικούσα το κείμενο του ναρ αν παρέλειπα να πω ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι η ύπαρξη νέου σταδίου, δε σημαίνει απόρριψη των χαρακτηριστικών του προηγούμενου σταδίου. Η άρνηση του μερικού δε σημαίνει ασυνέχεια, άρνηση σημαίνει μετεξέλιξη κι όχι απόρριψη του στοιχείου που την υφίσταται.
Σκοντάφτουμε όμως σε βασικά ζητήματα. Ζητήματα λενινισμού που λέει κι ο στάλιν.
Αν ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός (ΚΜΚ) είναι το τελευταίο σκαλοπατάκι, όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο ανάμεσα σε αυτό και τον σοσιαλισμό, τότε η είσοδος ενός νέου σταδίου τι σημαίνει; Είναι το τελευταίο ή μπορεί να υπάρξει κι άλλο στη συνέχεια;

Μερικές ακόμα παρατηρήσεις, εντελώς συνοπτικά.
-είναι υπαρκτή η ανάγκη επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής προοπτικής, ειδικά μετά τα όσα έχουν γίνει το 91 (ή μάλλον με τελική πράξη του δράματος το 91). Αυτό δεν πρέπει να συνεπάγεται μηδενισμό για το σοβιετικό εγχείρημα (όπως γίνεται κατά κόρον από την εν λόγω πολιτική δύναμη που διάλεξε τον εύκολο τρόπο για να ξεμπερδέψει με το παρελθόν της και τις τύψεις συνείδησης).
Ναι είναι ανάγκη να τα ξαναδούμε όλα και να τα δούμε κριτικά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει καλά και σώνει να εφεύρουμε καινούριο στάδιο, μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι είμαστε καλοί θεωρητικοί κι ότι προάγουμε τον μαρξισμό.
Με αυτό τον τρόπο η επαναθεμελίωση θα καταλήξει να είναι το ίδιο κακόφημη με την ανανέωση (ο νοών νοείτω).

-κάθε μαρξιστής που σέβεται τον εαυτό του βγάζει ιλαρά και σταυροκοπιέται τρις στο άκουσμα και μόνο της λέξης "στάδιο" (ειδικά από τότε που το στάδιο λένιν έγινε λουζνίκι).
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι απαλλαγόμαστε αυτομάτως από τη λατρεμένη ασθένεια του διαλεκτικού φορμαλισμού. Και βέβαια δε μας απαλλάσσει από το καθήκον να σκιαγραφήσουμε τα χρονικά στάδια της επανάστασης, όσο κι αν το επαναστατικό προτσές παραμένει ενιαίο. Δε βλέπω τι αλλάζει αν απλώς παίζοντας με τις λέξεις, ονομάσουμε φάσεις τα στάδια...

-η κριτική που -έχω ακούσει να- ασκούμε επί του προκειμένου στο ναρ είναι ότι ουσιαστικά ξεσηκώνουν και αναμασάνε τον κάουτσκι και τη θεωρία του περί υπεριμπεριαλισμού (βλέπε σχετικά στην εργασία του λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Για την οποία προσφάτως έμαθα ότι έμεινε κι αυτή ανολοκλήρωτη!). Προσωπικά το σκεπτικό αυτό με υπερβαίνει και δεν έχω καταλάβει πώς ακριβώς συμπίπτουν σε αυτό το σημείο ο κάουτσκι και το ναρ (ίσως να το κάνουν αλλού, αλλά εδώ πώς;).

-τι ακριβώς είχαμε τελικά στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας; Ποια ήταν η φύση του καθεστώτος; Γιατί ο λένιν δίνει μεγάλη σημασία στην καταγραφή της παραγωγής από τους εργάτες ως στόχο και (αφού κάνει μια ωραία ανάλυση με πέντε συστήματα κουτάκια-φόρμουλες) λέει ότι το επιθυμητό για τη σοβιετική ρωσία θα ήταν να φτάσει στον κρατικό καπιταλισμό!
Διαβάστε τη μπροσούρα για τα μικροαστικά παιδιαρίσματα και μετά εξηγήστε μου και μένα. Εκεί είναι που κάνει λόγο και για την πρώτη φάση του σοσιαλισμού με τα έντονα κοιλοπονήματα...
Όπως αυτά που αποκτά κανείς μετά από αναλύσεις για πρωτότυπο και ανέκδοτο κοινωνικό σχηματισμό. Αναλύσεις βαριές ή και αναλύσεις-ανέκδοτα. Ή και τα δυο μαζί...

Εν πάση περιπτώσει και επειδή η βαλίτσα μπορεί να πάει μακριά και να κουράσει, η ουσία είναι σε αυτό που είπε ο λένιν για τον κμκ. Ή είναι το τελευταίο σκαλοπατάκι, ή όχι. Ίσως τελικά να ήταν πλατύσκαλο και να το περάσαμε για κάτι άλλο.

Δύο ακόμα ζητήματα (λενινισμού κι όχι μόνο).
-Αντιγράφω από το σάιτ του ναρ:
Η Ελλάδα είναι χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, με ενδιάμεση θέση στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό πλέγμα, με γοργή ανάπτυξη της διεθνούς διαπλοκής της και με φιλοδοξίες προσέγγισης και κατάκτησης μιας θέσης στην πρώτη ταχύτητα.
Είναι μια εκπληκτική ομολογία, η σημασία της οποίας δε μειώνεται κατ' ελάχιστον από την επισήμανση της φιλοδοξίας του ελληνικού καπιταλισμού για την πρώτη ταχύτητα.
Ώστε η ελλάδα έχει ενδιάμεση θέση στο διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα; Σοβαρά;
Τότε γιατί όλος αυτός ο κακός χαμός όταν το κκε λέει το ίδιο; Επειδή βάζει και το εξαρτημένη;
Ή εμένα μου διαφεύγει κάτι σημαντικό, ή αυτοί στραβά αρμενίζουνε...

-Γνωρίζατε επίσης ότι στο ναρ πρέπει να γίνονται κανονικά συνέδρια κάθε τρία χρόνια;
Σου λέει αφού το κκε κάνει κάθε τέσσερα, να βάλουμε τρία εμείς για να φαινόμαστε καλύτεροι. Όπως με το σύνθημα πενθήμερο-εξάωρο (πότε θα αλλάξουμε τη συνέχεια στο σύνθημα, να φωνάζουμε "σοσιαλισμό" αντί "για όλους σταθερό";). "Αφού το κκε λέει 35ωρο, εμείς θα βάλουμε 30ωρο", σου λέει.
Ξέρετε πόσα συνέδρια έχει κάνει το ναρ σε 20 περίπου χρόνια; Τον εκπληκτικό αριθμό 2! (ολογράφως: δύο). Μπορώ να δεχτώ την οποιαδήποτε αντικειμενική δυσκολία που στάθηκε εμπόδιο στη συχνότερη διεξαγωγή, ή στην τήρηση του κανόνα αυτού. Αλλά τότε, γιατί γίνεται ο κακός χαμός (-πανικός κοκ) κάθε φορά που καθυστερεί ένα συνέδριο του κκε ή της κνε για μερικούς μήνες; Και εννοείται ότι πίσω από κάθε καθυστέρηση υπάρχει φοβερό και τρομερό παρασκήνιο που την εξηγεί.

-υγ: ναρίτικη φήμη για το "τιμημένο" (όπως σήκωσέ το το τιμημένο) ΚΚΡΟ. Στο σάιτ τους λέει διαφημίζουν τη διεξαγωγή κομμουνιστικών καλλιστείων.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, αλλά η ιδέα είναι απίστευτη! Είναι ασυγχώρητο να είμαστε οπισθοδρομικοί και όχι αρκετά ευέλικτοι ώστε να την εφαρμόσουμε και στα μέρη μας.
Και ζητώ ταπεινά συγνώμη κάνοντας δημόσια (πάντα) την αυτοκριτική μου που δεν είναι ο σύντροφος γκενάντι ζουγκάνοβ στη διπλανή στήλη της ψηφοφορίας...

Μεταλλαγμένο καλτ

Στο ναρ κάνουν λόγο για νέο στάδιο του καπιταλισμού. Όχι τον ιμπεριαλισμό, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, όπως είχε αναλύσει ο λένιν, αλλά τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Ας δούμε πώς στοιχειοθετείται και τεκμαίρεται σύμφωνα με την ανάλυσή τους η ύπαρξη αυτού του νέου σταδίου.

Αφετηρία της ανάλυσής τους λένε, είναι η ταξική πάλη γύρω από τις μορφές απόσπασης υπεραξίας, τη βασική σχέση εκμετάλλευσης, την εξέλιξη του ποσοστού υπεραξίας. Βέβαια η εξέλιξη του ποσοστού είναι λίγο ποσοτικό, δευτερεύον κριτήριο, αλλά τι στο διάολο, διαλεκτικά δεμένα είναι όλα και η ποσότητα μετατρέπεται σε ποιότητα. Οπότε πάμε παρακάτω.
Με αυτό το καθοριστικό κριτήριο συνδέονται και μια σειρά άλλες καίριες πλευρές της εργασίας και της παραγωγής: η σχέση τυπικής - πραγματικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο, η σχέση σύνθετης - απλής εργασίας, η χειρωνακτική και διανοητική εργασία, ο ρόλος της επιστήμης στην παραγωγή, ο καταμερισμός εργασίας, η οργάνωση της εργασίας, οι μορφές αύξησης της παραγωγικότητας, η σχέση παραγωγικής και μη παραγωγικής εργασίας, η σχέση του όγκου της εργασίας με τη μάζα των μέσων παραγωγής που κινεί. Τα στοιχεία αυτά συναρθρώνονται και με τις εξελίξεις σε άλλα κομβικά πεδία, όπως οι διαδικασίες κοινωνικοποίησης της παραγωγής, οι διαδικασίες διανομής του εισοδήματος, οι μορφές των κρίσεων, η σχέση παραγωγικών δυνάμεων - παραγωγικών σχέσεων, το διεθνές σύστημα, οι μορφές πολιτικής διαμεσολάβησης και ηγεμονίας, η σχέση των εργατικών τάσεων χειραφέτησης και υποταγής.
Πολλά κλισέ και από ουσία τίποτα αφενός, αλλά από την άλλη καλά τα λένε τα παιδιά, θα διαβάσουμε σοβαρή, μαρξιστική ανάλυση.

Ας τη δούμε αυτή την ανάλυση.
μιλάμε σήμερα για το πέρασμα σε ένα νέο στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού, το στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Οι βασικές ποιοτικές αλλαγές που σημαδεύουν την ανάπτυξη αυτού του σταδίου είναι:
- η διαμόρφωση ενός νέου ασύγκριτα πιο εκμεταλλευτικού καθεστώτος απόσπασης υπεραξίας, που συνδυάζει πιο οργανικά την έξαλλη αναζήτηση της σχετικής υπεραξίας και την επίσης αναβαθμιζόμενη αναζήτηση της απόλυτης υπεραξίας που τροποποιεί τις μορφές απόσπασης και της απόλυτης και της σχετικής υπεραξίας, οδηγώντας σε παροξυσμό το βαθμό εκμετάλλευσης.
βαθαίνει ποσοτικά και ποιοτικά η υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο.
- η συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης όχι μόνο σχετικά (κάτω από την άνοδο της παραγωγικότητας και από το νέο ιστορικό όριο των αναγκών των εργαζομένων) αλλά συχνά και απόλυτα (κάτω από το ιστορικό όριο αναγκών της προηγούμενης περιόδου, με λεηλασία ακόμα και του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας).
- η ανάπτυξη της κοινωνικά συνδυασμένης εργασίας, του καταμερισμού εργασίας, μιας νέου τύπου οργάνωσης της εργασιακής διαδικασίας και της άμεσης ουσιαστικής υπαγωγής της επιστήμης στην παραγωγή.
- η ανάπτυξη του ηγεμονικού ρόλου των πολυεθνικών- πολυκλαδικών μονοπωλίων, που αποτελούν μια υπεραναπτυγμένη σχέση παραγωγής και κυριαρχίας του κεφαλαίου. Τα ΠΠΜ έχουν ένα δεσπόζοντα ρόλο που απορρέει, σε μεγάλο βαθμό, από την δυνατότητα τους να ελέγχουν την επιστήμη, την έρευνα και την πληροφορία.
ένα νέο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής παρέμβασης του κράτους, κράτος επιτελείο-στρατηγείο της ανάπτυξης.
- η μεγαλύτερη συχνότητα, μεταδοτικότητα σε όλο τον κόσμο και το νέο βάθος των κρίσεων, που είναι κρίσεις υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου.
- η καθολική υπαγωγή των διεθνών σχέσεων στο κεφάλαιο, η ανάπτυξη της καπιταλιστικής διεθνοποίησης με ηγεμονική μορφή αυτή της διεθνοποίησης του παραγωγικού κεφαλαίου, οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις σαν μορφές κίνησης, οργάνωσης και λειτουργίας των ΠΠΜ, η ένταση με νέους τρόπους και μορφές της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου. Ιδιαίτερη σημασία έχει το ότι κυριαρχούν οι εξαγωγές κεφαλαίων μεταξύ αναπτυγμένων χωρών που αντανακλούν τόσο τις αυξημένες δυνατότητες υπεξαίρεσης υπεραξίας όσο και την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.
- το περιεχόμενο και οι μορφές του σύγχρονου πολέμου, που έρχεται πιο κοντά στην πραγματική ουσία του ως ανώτερο μέσο καταπίεσης, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, όχι βασικά ενός έθνους απέναντι σε άλλο, αλλά μιας τάξης απέναντι στην άλλη.
- η "επιστροφή" της πολιτικής στη βάση των κοινωνικών σχέσεων και η ασφυκτικότερη υποταγή της στην καπιταλιστική παραγωγή και οικονομία. Ο αυταρχισμός και η ανάπτυξη των μηχανισμών καταστολής σε εθνική και διεθνική κλίμακα αποτελούν εσωτερικό συστατικό στοιχείο του νέου σταδίου και συνδυάζονται αλλά και συγκαλύπτουν την ανυπαρξία θετικού αστικού ιδεολογικού οράματος.
- οι τάσεις κρίσης του συστήματος της υπεραξίας, του εμπορευματικού χαρακτήρα της εργασίας, του χρήματος, των αστικών μορφών οργάνωσης του διεθνούς συστήματος, του αστικού πολιτικού συστήματος και η ανάπτυξη της τάσης χειραφέτησης της εργατικής τάξης, της βαθύτερης σύνδεσης κοινωνικού-οικονομικού και πολιτικού αγώνα και των δυνατοτήτων κατάλυσης της αστικής ηγεμονίας στο εργατικό κίνημα. Κατά συνέπεια, οξύνεται η ταξική πάλη σε συνθήκες περιορισμού των ενδιάμεσων στρωμάτων και διεύρυνσης της εργατικής τάξης.
- το βάθεμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κρίσης έχει δραματικές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον με την αλόγιστη κατασπατάληση, στρεβλή χρήση και καταστροφή φυσικών πόρων. Στην πραγματικότητα η επιδείνωση των σχέσεων ανθρώπων-φύσης είναι αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που επιβάλει και βαθαίνει ο καπιταλισμός.


Στο πρώτο κριτήριο βλέπουμε ότι ο βαθμός εκμετάλλευσης οδηγείται σε παροξυσμό. Πριν υπήρχε εκμετάλλευση, αλλά όχι παροξυσμός. Άσε που πλέον υπάρχει έξαλλη αναζήτηση της σχετικής υπεραξίας...

-υπάρχουν ένα σωρό βαθέματα -λατρεμένη λέξη για αναλύσεις. Εγώ μέτρησα τέσσερα: βάθεμα -ποσοτικό και ποιοτικό- της υπαγωγής εργασίας στο κεφάλαιο (κι ο μαρξ τα είχε πει, αλλά τόσο κοντά στην αμερική δεν πλησίασε), νέο βάθος των κρίσεων που είναι κρίσεις υπερσυσσώρευσης (ποιος θα το πίστευε! οι κρίσεις είναι κρίσεις υπερσυσσώρευσης), βαθύτερη σύνδεση οικονομικού-κοινωνικού και πολιτικού αγώνα (περνάμε πάνω από το πέλαγος των σαργασών), βάθεμα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κρίσης (προσεγγίζουμε την κούβα).
Κάπου αλλού έχουμε ανάπτυξη. Της κοινωνικά συνδυασμένης εργασίας (είναι πλέον ορατές οι ακτές), του καταμερισμού εργασίας (να και το άγαλμα της ελευθερίας, είδες τι φτιάχνουν οι ερυθρόδερμοι;), της άμεσης, ουσιαστικής υπαγωγής της επιστήμης στην παραγωγή (όχι στο κεφάλαιο; στην παραγωγή δεν ήταν πάντοτε; όπως και να 'χει φτάσαμε γκραν κάνιον) και του ηγεμονικού ρόλου των πολυεθνικών, πολυκλαδικών μονοπωλίων (ώπα, πιάσαμε ειρηνικό, με αυτό το τελευταίο. Σηάτλ για την ακρίβεια). Και κάπου αλλού "μεγάλωμα" (εκεί που λέει για τις κρίσεις, που είναι πιο συχνές και πιο μεταδοτικές!).
Γενικά όσο πιο βαθιά η ανάλυση, τόσο περισσότερα τα βαθέματα. Κι ας μη βρήκαμε κάτι καινούριο μέχρι τώρα.

Έχουμε και την "επιστροφή" της πολιτικής στη βάση των κοινωνικών σχέσεων. Πότε ακριβώς είχε φύγει η πολιτική από αυτή τη βάση; Πού πατούσε, στον αέρα; Και τι εννοεί ο ποιητής με τα εισαγωγικά;

-υπάρχουν ένα σωρό καινούρια και πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Προσωπικά μέτρησα πέντε:
νέο ασύγκριτα πιο εκμεταλλευτικό καθεστώς απόσπασης υπεραξίας, νέος τύπος οργάνωσης εργασιακής διαδικασίας, νέο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής παρέμβασης του κράτους, νέο βάθος των κρίσεων, νέοι τρόποι και μορφές της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Αν περιγράφονταν και το τι ακριβώς θεωρείται νέο σε όλα αυτά, θα τους ήμασταν υπόχρεοι.

Εν κατακλείδι τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τόσο καινούρια όσο κι ο μαρξ. Ο οποίος όμως ίσως είναι πράγματι κάτι καινούριο για αρκετούς από τους συντρόφους του ναρ και (ειδικά αυτής) της νΚΑ...

υγ: έχουμε και λίγο πόλεμο τάξεων (η πάλη των τάξεων τι μας πείραζε;) για να πιάσουμε και το ευρύ αναρχικό κοινό. Με τόσο σοσιαλιστικό σουρεαλισμό θα χρειαστεί πιθανότατα και δεύτερο κείμενο...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Το Κόμμα σου Λαέ

Στο κέντρο της θεσσαλονίκης (φαντάζομαι κι αλλού, σε όλη την ελλάδα, σε κάθε χωριουδάκι) στεγάζονται τα γραφεία ενός νέου κόμματος (εγώ τουλάχιστον μέχρι πρότινος το αγνοούσα). Το κόμμα που θα ταράξει το κατεστημένο, που οι δημοσκόποι, μίσθαρνα όργανα των κομμουνιστών, αρνούνται να καταχωρίσουν στις στημένες πληρωμένες έρευνες τους. Το κόμμα που όλοι -τη εξαιρέσει του Οακκε- φοβούνται.
Είναι το Κόμμα Καταναλωτών Ελλάδος!!!
Το οποίο υλοποιώντας το γνήσιο λαϊκό μέτωπο συνεργάζεται, συσπειρώνεται και συστεγάζεται με ένα κόμμα του οποίου τον ακριβή τίτλο δεν συγκράτησα, έχει όμως να κάνει κάτι σχετικό με τουρισμό και ανάπτυξη των αντίστοιχων υποδομών.
Αυτή είναι η ελπίδα για την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία της ελλάδος. Μαζί με τους λαχειοπώλες όπως έλεγε κι ο χάρρυ κλυν...

Αναπάντητα και πολυσύνθετα τα ερωτήματα που προκύπτουν...
-ανήκει το νέο κόμμα στο κατά Οακκε ρωσόφιλο μπλοκ; (κι αυτοί γαμώτο γιατί πήγαν διακοπές τώρα που επιτίθεται η ρωσία; αυτό μάλλον περίμενε ο πούτιν για να ξεκινήσει την επίθεση)
-είναι κόμμα νέου τύπου, μαρξιστικό λενινιστικό, στις δομές και τη λειτουργία του;
-είναι αρκετά μαζικό ώστε να είναι κόμμα, ή είναι απλώς οργάνωση; η κοε τι αποφαίνεται σχετικά;
-αφού το αρκτικόλεξο από τα αρχικά του νέου λαοπρόβλητου κόμματος είναι κκε, άραγε θα τους μηνύσουμε για κλοπιράιτ όπως -λέγεται ότι- κάναμε παλιά με την κνε ναρ;
-τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δική μας συνεργασία με τον ευρωβουλευτή κώστα δρούτσα που είναι επικεφαλής του ΙνΚα και των εναπομεινάντων ίνκας; Άραγε πίσω απ' όλα αυτά κρύβονται οι μάγιας και οι αζτέκοι;

Παπατζής υιός

Από το βιβλίο του Μπότσαρη που μνημονεύσαμε σε προηγούμενο σημείωμα αλιεύουμε μια ενδιαφέρουσα δήλωση -ομολογία για το ρόλο του παπανδρέου- από το γεράκι του πενταγώνου -λατρεμένο κλισέ- Αλεξάντερ Χαίηγκ που διετέλεσε και υπουργός εξωτερικών του Ρήγκαν.

"Το συναρπαστικό σενάριο της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που σαν πολιτικό κίνημα σχηματοποιήθηκε έντεχνα από τον ικανότατο ανδρέα παπανδρέου, είναι μια σοβαρή υπόθεση που ξεκίνησε από τα ειδικά γραφεία προγραμματισμού και μελέτης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε εκείνες τις χώρες που συνεργαζόμαστε και τις θεωρούμε γεωγραφικά και στρατηγικά κρίσιμες και μας ενδιαφέρει η ύπαρξη και λειτουργία βάσεών μας χωρίς προσκόμματα και προβλήματα, προετοιμάζουμε και βοηθάμε στη δημιουργία των κυβερνήσεων. Η προοπτική προώθησης μιας σοσιαλιστικής κυβερνήσεως στην ελλάδα, ήταν ζήτημα που απασχόλησε την κυβέρνηση νίξον και ειδικότερα τον υπουργό εξωτερικών χένρι κίσιγκερ, όταν η χώρα μας με τη φανερή υποστήριξη στις δικτατορίες, πλήρωνε τεράστιο τίμημα ήθους και γοήτρου από το ρόλο της σαν προστάτιδος και ηγέτιδος δύναμης των δημοκρατικών και ελεύθερων λαών όλου του κόσμου.
Όταν το πνεύμα λοιπόν και η νοοτροπία του στέιτ ντιπάρτμεντ μεταβλήθηκαν από τη νέα αντίληψη του δόκτορα κίσιγκερ, ορθώς χρειαζότανε να υποστηριχθούν και άλλες πολιτικές φόρμουλες, ακόμη και σοσιαλιστικές με απεριόριστες δυνατότητες συνεργασίας. Αφού αξιολογήθηκε αυτός ο ρόλος, ο ανδρέας παπανδρέου, χωρίς να διαφωνήσει κανένας ήταν δυναμικός, πειστικός και ευκίνητος ηγέτης που διεκδικούσε να διαδραματίσει το ρόλο του στην ελλάδα. Θα έπρεπε βεβαίως να περιμένει μέχρι να έρθει η σειρά του. Το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει μια υπόθεση σωστή και δική μας και η αναρρίχησή του στην κυβέρνηση ήταν αποτέλεσμα που περιμέναμε, αφού το είχαμε προγραμματίσει".

Κι ακόμη:
"Ο ελληνικός σοσιαλισμός είναι θεωρητικά μια υπόθεση που τονίζει τα προβλήματα του λαού, διαφέρει βαθιά από τον παραδοσιακό σοσιαλισμό, τα σταθερά σημεία συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων δεν μεταβάλλονται, η οικονομία διατηρεί την παρδοσιακή συντηρητική μορφή και ό,τι ουσιαστικό συμβαίνει είναι ο αναγκαίος εξωραϊσμός και συγχρονισμός του συστήματος. Γιατί θα έπρεπε να υπονομεύσει κανείς αυτό το μοντέλο, ακόμη κι αν αυτό συνέβαινε και μέσα στην αμερική; Έχει ο ελληνικός σοσιαλισμός του παπανδρέου μια ειδοποιό διαφορά που εμείς την έχουμε αντιληφθεί και την εγκρίνουμε. Δίχως αυτήν την παραχώρηση τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν δύσκολα σήμερα στην ελλάδα. που είναι μια χώρα μεσογειακή, ευαίσθητη και ιδιόμορφη στις πολιτικές συνήθειες και την ιστορική της διαδρομή".

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει πολλά ακόμη, όπως αυτά που έλεγε η μάργκαρετ στους αμερικανούς "μην κοιτάτε τι λέει, αλλά τι κάνει", την αναστήλωση του αγάλματος του τρούμαν -που το είχαν ανατινάξει αναρχικοί- το 87, κίνηση με έξοχο συμβολισμό εν όψει των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία για τις βάσεις και πάει λέγοντας. Ας μείνουμε σε αυτά επί του παρόντος.

Μόνο δύο στοιχεία για τους διαδόχους του ανδρέα στο πασοκ για κλείσιμο.
Ο σημίτης ήταν λέει αυτός που είχε βγάλει την ομοιοκαταληξία στο στιχάκι "Εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο". Τρέλααα...
Κι ο γιωργάκης που ήταν αμερικανός υπήκοος, βαφτίστηκε τζέφρι και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χρησιμοποιείται από κανέναν αυτό σήμερα. Πάντως από τότε φαινόταν ότι "το παιδί δεν κάνει.."

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Λιάνα VS Λένιν

Άμα ξυπνάς πρωί για τους ολυμπιακούς έχεις την ευκαιρία να δεις και πρωινάδικα. Σε ένα από αυτά βγήκε φορτσάτη η δική μας γαρουφαλιά που δεν είναι στρατιωτικός αλλά τα λέει τσεκουράτα.

Καταρχήν έβαλε στη θέση του έναν μπούλη αστό αναλυτή να ρουφήξει το αυγό του με ατάκες του τύπου "είτε εσένα ακούω είτε δελτίο τύπου του ΝΑΤΟ είναι το ίδιο πράγμα". Κατόπιν έδωσε ρεσιτάλ για την σημαία της ΕΕ που έχει πίσω του ο Σακασβίλι στα τηλεοπτικά του διαγγέλματα (χωρίς πρόσχημα γιατί η γεωργία δεν ανήκει στην ΕΕ). Κι όταν ο αναλυτής αναμασούσε ανόητες δικαιολογίες ξεσπάθωσε: "δηλ τι είναι η σημαία της ΕΕ, οπαδιλίκι; Αν είναι να μου δώσετε και μένα να βάζω πίσω μου μια σημαία του παναθηναϊκού όταν εμφανίζομαι...". Στη συνέχεια έδωσε άλλη μια φορά τα απαραίτητα παναθηναϊκά της διαπιστευτήρια κάνοντας κριτική στην εθνική μπάσκετ (κάθε βάζελος που σέβεται τον εαυτό του περιμένει τον γιαννάκη στη γωνία για κριτική).
Απάντησε ακόμα και για το αφγανιστάν (καλύτερα κι από τον δελαστίκ που έχει γράψει βιβλίο σχετικά, παλιά στα 80'ς). Όταν ο γλοιώδης αναλυτής έκανε γλοιώδη ανάλυση για το πόσο έχουν βελτιωθεί τα πράγματα σε σχέση με το -ας το πούμε σοσιαλιστικό να συνεννοούμαστε- παρελθόν στο αφγανιστάν και το κόσοβο, τον ρώτησε αν του φάνηκαν πιο σέξι τώρα οι αφγανές γυναίκες με την μπούρκα.
Ομολογώ ότι τέτοιο φιλοσοβιετικό ξεσπάθωμα από τη λιάνα δεν το περίμενα. Εξεπλάγην ευχάριστα.

Και ενώ έδινε ρεσιτάλ ήρθε η κρίσιμη τζιζ ερώτηση:
"Υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι;" τη ρωτάει ο δημοσιογράφος.
"Βεβαίως" του απαντά. "Ο αμυντικός και ο πατριωτικός..."
Θου Λένιν φυλακή τω στόματί μου...

Εντάξει, δεν είναι τόσο τραγικό. Και στη δεύτερη διεθνή το ίδιο λέγαν. Κι εκεί είχε πολύ σοβαρούς ανθρώπους, τους καλύτερους μαρξιστές -που λέει κι ο λένιν για κάουτσκι, πλεχάνοφ και σία- πριν γίνουν λακέδες της αστικής τάξης.
Εξάλλου εγώ επιμένω. Από τον δελαστίκ που είναι και μαρξιστής με περισσότερα ένσημα, αλλά το ξεχνάει κάθε φορά που δεν αρθρογραφεί στο πριν και δεν δημοσιολογεί σε εκδήλωση του ναρ, η λιάνα είναι κλάσεις ανώτερη...

Εξάλλου προσπαθεί και διαβάζει. Για το αφγανιστάν έκανε και μια παραπομπή στον μαρξ (την οποία την είπε πολύ γρήγορα και δεν τη συγκράτησα). Aς της δώσει όμως κάποιος να διαβάσει και το "περί δίκαιων και άδικων πολέμων" του Λένιν.
Κι αν υπάρχουν αντιρρήσεις, το ξανασυζητάμε και διορθώνουμε ό,τι πάλιωσε... (sic)

Κομμουνιστικό καλτ

Μια ρετρό καλτ γλώσσα δεν πεθαίνει ποτέ.

"...επιβεβαιώνεται η λενινιστική φόρμουλα ότι ο μόνος τρόπος ύπαρξης του ιμπεριαλισμού είναι από πόλεμο σε πόλεμο".
Είναι από την ανακοίνωση του ΚΕΚΡ του τιούλκιν στη Ρωσία, ένα κόμμα που ξέρει να τιμάει τα σύμβολα, τις παραδόσεις και την ωραία μπιροκρατική μας διάλεκτο. Φόρμουλες υπάρχουν πολλές. Λενινιστική όμως μία, κι αυτή είναι που επιβεβαιώνεται. Ο διαλεκτικός φορμαλισμός στα καλύτερά του.

-την ανακοίνωση υπογράφουν -μαζί μετον τιούλκιν- πέντε άτομα, άπαντα με την ιδιότητα του γραμματέα της ΚΕ του κόμματος. Όποιος έχει καταλάβει τι χρειάζονται πέντε γραμματείς και πώς ακριβώς γίνεται ο καταμερισμός εργασίας μεταξύ τους, ή πως γινόταν στο ΚΚΣΕ παλιότερα κερδίζει παράσημο ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας.

-ο τηλέπαθος σήμερα τα βάζει με τον ελβετό τενίστα ρότζερ φέντερερ που δήλωσε ότι δε μένει πολύ στο ολυμπιακό χωριό γιατί ένα σωρό αθλητές θέλουν να τους δώσει αυτόγραφο.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω το πολιτικό του κριτήριο (δυστυχώς ο ελβετός πρέπει να λέει την αλήθεια) αλλά καλά κάνει, γιατί είναι λιμό κι εμείς είμαστε με τον Ναδάλ που θα ανέβει σύντομα στην κορυφή της κατάταξης.

-παρεμπιπτόντως οι φανέλες της Ρωσίας στη διοργάνωση θυμίζουν εκπληκτικά τη θρυλική CCCP. Από την εξέδρα ούτως ή άλλως δεν έλειψαν ποτέ.
Οι αγωνιστικές εμφανίσεις της ομάδας είναι κακές, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Η ομάδα δε σταματά να δίνει πολιτικά μηνύματα. Ενσαρκώνει τον γνήσιο σοβιετικό πολυεθνικό διεθνισμό (μετά τον τζόνι χόλντεν και δεύτερος έγχρωμος πολιτογραφημένος ρώσος στην αποστολή), μαζί με τους χειρότερους φόβους των ναζί αστών (το ρωσοεβραϊκό λόμπι με τον εβραίο μπλατ στον πάγκο) και των αμερικάνων (ο αντρέας -έτσι τον ανέφερε ο εκφωνητής της κρατικής τηλεόρασης, έτσι σας τον λέμε- κιριλένκο είναι γιος ή το λιγότερο σωσίας του θρυλικού ιβάν ντράγκο. Ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν στην πραγματικότητα σουηδός αθλητής με συμμετοχή και σε ολυμπιακούς αγώνες. Αλλά στη συνέχεια απέκτησε αμερικάνικη υπηκοότητα και αγωνίστηκε με τα χρώματα της αστερόεσσας-sic- και στην ατλάντα. Άξιος ο μισθός του...)

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Τι Πλαστήρας Τι Παπάγος

Παραθέτω κορφαίο σκηνικό από την κορυφαία δεκαετία του 80.

"Σε κάποια τοπική οργάνωση του νομού Αχαΐας (σ.σ: του ΠαΣοΚ) οι σύντροφοι εξοργισμένοι από τις υψηλές αμοιβές που έπαιρνε ο Μένιος Κουτσόγιωργας όταν υπεράσπιζε υποθέσεις στο δικαστήριοτον κατήγγειλαν στην Πειθαρχική Επιτροπή της Νομαρχιακής, η οποία πέταξε στα σκουπίδια τη σχετική καταγγελία τους.
Ο Κουτσόγιωργας προσωπικός δικηγόρος και φίλος του Ανδρέα τα μάθαινε όλα αυτά και γελούσε. Αλλά κάποια νύχτα οι σύντροφοι της τοπικής, πήραν σπρέυ, βγκήκαν στους δρόμους κι έγραψαν στα ντουβάρια: ΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΤΙ ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΓΑΣ..."

Παρένθεση. Ο Στεφανόπουλος ήταν προφανώς νομικός -αυτή τη λεπτομέρεια κι εγώ την αγνοούσα. Στη συνέχεια ο συγγραφέας λέει ότι έγινε χαμός κι ότι η διένεξη λύθηκε με παρέμβαση του κατσιφάρα που "έπεισε τους συντρόφους να καθίσουν φρόνιμα γιατί όλα αυτά "γέμιζαν με νερό την στέρνα της δεξιάς".
Αγαπημένα, αξεπέραστα κλισέ!
Στη συνέχεια ο κατσιφάρας μίλησε και στον κουτσόγιωργα: εσύ παιδί μου δεν είσαι δικηγόρος, όταν αναλαμβάνεις υποθέσεις. Είσαι ο καζαντζίδης που αποφάσισε ξαφνικά να ξανατραγουδήσει σε κέντρο και ζητάει όσα θέλει. Βάλε λίγο φρένο βρε Μένιο, σοσιαλιστής με γιώτα είσαι, όχι με ήτα".

Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο "αποκαλύπτω τους κορυφαίους του ΠαΣοΚ". Κυκλοφόρησε και στα αγγλικά με τον καλτ τίτλο " the greens". Ο "σύντροφος" συγγραφέας είναι ο Δήμος Μπότσαρης, βουλευτής του ΠαΣοΚ πτην τετραετία 77-81 και δήμαρχος Σπάτων με το σταλινικό(sic) 98%, που επί 8ετίας πασοκ συνέκλινε με τη ΝΔ και κατέληξε να αρθρογραφεί και στον Ελεύθερο Τύπο.
Καταντάει ενίοτε γραφικός (ισχυρίζεται ότι είναι γνήσιος απόγονος του γνωστού Μπότσαρη από την επανάσταση του 21 και γι' αυτό υπογράφει ως Δήμος Μάρκου Μπότσαρης) και εμπαθής (πλέκει το εγκώμιο του μητσοτάκη προκειμένου να θάψει τον παπανδρέου). Αλλά έχει σώας τας φρένας, και περιγράφει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, ενίοτε με τρόπο σπαρταριστό. Ακόμα και οι τίτλοι των βιβλίων του είναι κάτι παραπάνω από εμπνευσμένοι. Πράσινη κοκαΐνη, ο σοσιαλισμός στο απόσπασμα κ.ά. Θα μας ξανααπασχολήσει σύντομα.

Κλείνω το σημείωμα με μια πασοκική εκδοχή για τον λόγο που τον έφυγαν. Ήταν ομοφυλόφιλος και έκανε πιάτσα και στη συγγρού. Δεν είμαι σε θέση να το ξέρω και να το ελέγξω, αλλά γνωρίζω ότι το ίδιο ακριβώς είχε γίνει με σημαίνον στέλεχος του ΠαΣοΚ (Ανδρέας Χριστοδουλίδης) στις αρχές της οκταετίας (κατά το επταετία όπου όλοι καταλαβαίνουμε χωρίς να λέμε περισσότερα) που στη συνέχεια, με ψαλιδισμένα φτερά και φιλοδοξίες, τα ξαναβρήκε με το ΠαΣοΚ και ανέλαβε διευθυντής προπαγάνδας στην κρατική τηλεόραση. Αυτόν τον πιάσαν και εκτέθηκε δημοσίως. Τον Μπότσαρη όχι, αλλά αφέθηκε να εννοηθεί ότι ήταν του ίδιου φυράματος.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Είμαστε όλοι μαλλιαροί

Τον όρο για τους δημοτικιστές τον καθιέρωσε ένας χρονογράφος ονόματι Κονδυλάκης της εφημερίδας Εμπρός και θεωρούνταν υποτιμητικός για τους "δημοτικίζοντες" λογοτέχνες και ποιητές που χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα του λαού (ο κορδάτος λέει ότι αυτός ο όρος θα ήταν προτιμότερος από το επίθετο δημοτική, αλλά αφού έτσι καθιερώθηκε τι να κάνουμε) οι οποίοι τύγχανε να αφήνουν μακριά μαλλιά και ενίοτε γένια, όπως ήταν της μόδας. Κι έτσι τους έμεινε.
Ο Παλαμάς, που ήταν από τους κύριους εκπροσώπους του δημοτικισμού, βγήκε δημόσια και παραδέχτηκε θαρραλέα ότι αυτός ο χαρακτηρισμός του περιποιούσε τιμή και τον αποδεχόταν "γιατί μαλλιαροί λεγόνταν όσοι δεξιά ή αδέξια(...) από τους πολύπειρους τεχνίτες του λόγου μέχρι τους αγίνωτους παραγεμιστές του χαρτιού, δεν περιορίζονται να τη μιλάνε, σαν κάθε ρωμιός γύρω του, στο βρόντο κάπως και πρόχειρα, μα τη γράφουνε πιο σπουδασμένα και πιο προσεχτικά τη ζωντανή μας γλώσσα, την κοινή, την εθνική που κρατά και σπέρνει τη γλώσσα της αλήθειας και της ομορφιάς..."

Τι ωραίες εποχές! Ήταν προοδευτικοί άνθρωποι (ούτε καν σύντροφοι) και ήταν όλοι μαλλιαροί. Σαν τον μαρξ, τον ένγκελς, τον βελουχιώτη, τον γκεβάρα.
Τώρα μεταλλαγμένους κνίτες λένε τους ναρίτες, αλλά και το δικό μας δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ μεταλλάσσεται ταχύτατα. Και κάνεις κάποιες κουβέντες με συντρόφους και μένεις μ-λ-κας σαν τα τραγούδια του πανούση (μικροαστοί και προλετάριοι σε κοιτάνε σε στιλ άντε κουρέψου νεαρέ).
Δεν είναι τεκμήριο επαναστατικότητας να έχεις μακρύ μαλλί, αλλά όταν το πολεμάν τόσο πολύ και σου επιβάλλουν στο στρατό να κουρευτείς είναι κι αυτό μια κάποια στάσις... (ακόμα κια υτός είχε φραντζούλα). Αντικομφορμισμού κυρίως, θα 'λεγα εγώ.

Τι ωραίες εποχές στα αγαπημένα 80'ς που ήμασταν περισσότεροι και υπήρχε το κλασικό στερεότυπο του μαλλιά μουσάτου. Πόσο μου λείπει αυτό το στερεότυπο! Μακάρι να αναταποκρινόμασταν στα στάνταρ του. Τότε που χαιρόσουν να βλέπεις φατσούλες γύρω σου. Με μαλλάκια, στιλ, χαρακτήρα. Όχι θλιβερά πανομοιότυπες. Με ωραίες τρίχες που τώρα τις κυνηγάν σαν ιεροεξεταστές. Και δεν περιορίζονται στο πρόσωπο. Φατσούλες καμένες από συζητήσεις για τη σοβιετική ένωση, όχι από το ίντερνετ. Που δίναν σημασία στην ουσία κι όχι στο φαίνεσθαι. Και για αυτό ακριβώς ήταν και πολύ πιο όμορφες, ιδιαίτερες, ξεχωριστές.

Κι εγώ αποδέχομαι τον όρο του μαλλιαρού. Και είμαι πολύ περήφανος που είμαι μαλλιαρός (και θέλω να είμαι για όσο ακόμα μου το επιτρέψει η τριχόπτωση).
Το περιεχόμενο άλλαξε, το σύμβολο μένει το ίδιο.
Είμαστε όλοι μαλλιαροί! Ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό, όπως κι αν το ερμηνεύει.

Τιμή και δόξα και στον κονδυλάκη! Για τον οποίο διάβασα στο βιβλίο του κορδάτου για το γλωσσικό ζήτημα. Για το οποίο θα πούμε κάτι λίγα σε επόμενο σημείωμα.

Αιτήματα

Ο κορδάτος ήταν γραμματέας του κόμματος και ιστορικός με σπουδαίες μελέτες γραμμένες σε απλή γλώσσα, προσιτές στον κοσμάκη.
Πολλοί λένε ότι τα τελευταία χρόνια επί ΕΔΑ ήταν περιφρονημένος και κανείς δεν του έδινε σημασία, ενώ ήταν θησαυρός γνώσεων. Η αλήθεια είναι ότι είχε φύγει από το προσκήνιο αρκετά νωρίτερα (ήδη στην τρομερή δεκαετία του 40 δεν έχει ιδιαίτερα ενεργό συμμετοχή) όπως και όλα τα μέλη της παλιάς φουρνιάς στελεχών μετά την ανάδειξη του ζαχαριάδη και των κούτβηδων, χωρίς να υπονοώ τίποτα με αυτό ή να επιχειρώ κάποιον παραλληλισμό, ξέρετε εσείς με τι.
Εμένα αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι τα δικαιώματα από τα βιβλία του τα έχει ο μπουκουμάνης κι όχι εμείς. Η σύγχρονη εποχή κάνει μια προσφορά με την ιστορία της ελλάδας, αλλά νομίζω ότι την κάνει ως βιβλιοπωλείο, όχι ως εκδοτικό.

Τέλος πάντων από το ενδιαφέρον βιβλίο του για την ιστορία του ελληνικου εργατικού κινήματος, που ταυτίζεται στα πρώτα του βήματα με τις προσπάθειες ίδρυσης ενός σοσιαλιστικού κόμματος και δεν είναι τυχαίο ότι η ίδρυση της ΓΣΣΕ και του ΚΚΕ έγιναν περίπου στο ίδιο συνέδριο κατ' ουσίαν, εγώ κράτησα το εξής μεταξύ άλλων.
Σε όλα τα προγράμματα των διαφόρων συλλογικοτήτων ουτοπικών σοσιαλιστών και αναρχικών της εποχής, υπάρχουν δύο αιτήματα.

1ον: μείωση της θητείας των βουλευτών και πιο συχνή εκλογή τους.
Εμείς στις εκλογές δίνουμε αρκετά μεγάλη σημασία και έχουμε και αποτελεσματικό μηχανισμό, αλλά δε θέλουμε να γίνονται συχνά εκλογές. Τρέχα γύρευε γιατί. Βασικά μάλλον επειδή κοστίζουν πολλά λεφτά. Γιατί τα άλλα επιχειρήματα περί αποπροσανατολισμού και αστάθειας (ε, και τι πειράζει δηλ) δε νομίζω ότι είναι πολύ πειστικά. Αν γινόταν πιο συχνά το πανηγυράκι, θα καταλάβαινε πιο εύκολα ο κόσμος την ουσία του, ή θα το βαριόταν και θα έψαχνε λύσεις σε άλλο επίπεδο. Τες πα και από αστικοδημοκρατικής άποψης ακόμα θα ήταν καλύτερα.
Κι όσο σκέφτομαι ότ με τέτοια επιχειρήματα (κουρασμένος ο κόσμος από τις πολλές εκλογικές διαδικασίες) κάναμε την οικουμενική με τον ζολώτα...

2ον: κατάργηση της θανατικής ποινής.
Αυτό όμως δεν πρέπει αν είναι γενικό αίτημα; Και να ισχύει παντού και σε όλα τα καθεστώτα; Και στα σοσιαλιστικά δηλ.
Δε μιλάμε για την προεπαναστατική περίοδο,μ τους τσάρους και τις επαναστατικώ δικαίω εκτελέσεις. Αλλά μια σοσιαλιστική εξουσία, γιατί ακριβώς χρειάζεται τη θανατική ποινή;
Συμφωνούμε ότι είναι αφηρημένο να μιλάς για την αξία της ανθρώπινης ζωής γενικά και αόριστα. Αρκεί να μην το κάνεις για να την υποβαθμίσεις.
Πολλά πράγματα μπορούμε και πρέπει να τα δούμε υπό πρίσμα ταξικό, ιστορικό κτλ. Πχ περί δίκαιων και άδικων πολέμων. Αν δε δεις το περιεχόμενο του κάθε πολέμου το έχασες.
Αλλά αυτό το θέμα μπαίνει έτσι;
Ή μάλλον ακριβώς επειδή μπαίνει έτσι, δεν πρέπει να καταδικαστεί η θανατική ποινή από τους κομμουνιστές; Γενικά, όχι μόνο για τη δικτατορία των ΗΠΑ και τις άλλες που σπέρνουν στον πλανήτη με τον καρπό μπανάνας.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

1793

Του Βίκτωρος Ουγκώ. Κυκλοφορεί και από τη σύγχρονη εποχή, το είχε βιβλιοπρόταση ο τελευταίος κυριακάτικος ριζοσπάστης.
Ένα απόσπασμα:
"Κάποτε ένας άντρας γκρεμίστηκε μέσα στην εθνοσυνέλευση. Έπεσε πάνω σχεδόν στον Μασιέ, επίσκοπο του Μποβαί και είπε: "Κοίτα να δεις! Να λοιπόν που οι δεσποτάδες χρειάζονται καμιά φορά"!

Η γαλλία του 1793 είναι χρόνια μπροστά σε αυτό το θέμα από την ελλάδα του 2008. Και δεν προβλέπεται στα κοντά να αλλάξει αυτός ο συσχετισμός.
Τι γίνεται άραγε με αυτό το ρυάκι το μετώπου;
Πιστεύει κανείς ότι μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα όσο μένει στο απυρόβλητο αυτό το αφιόνι και το ιερατείο του; Ότι ο νέου τύπου άνθρωπος, στη νέα κοινωνία θα προβάλει χωρίς να απαλλαγεί από αυτό; Ότι στόχος των κομμουνιστών είναι απλώς η ανεξιθρησκία στο όνομα της ελευθερίας των πεποιθήσεων (που είναι στόχος. Αλλά σταματάμε εκεί;).
Ότι είναι στην ημερήσια διάταξη και προβάλλεται ως θέμα αιχμής ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας (που σημειωτέον είναι ζήτημα αστικού εκσυγχρονισμού, ούτε καν επαναστατικής εξουσίας);
Ότι αυτό συζητούσαν πχ η γγ με τον τζερόνυμο στην τελευταία τους συνάντηση;
Ότι δε φοβόμαστε το πολιτικό κόστος; Κι ότι αναβάλλουμε αυτό το μέτωπο;
Ότι είναι μέτωπο που δεν πρέπει να ανοίξει άμεσα; Ότι δεν επείγει;
Ότι οι παπάδες θα μας βοηθήσουν στην επανάσταση, όπως το κάναν μερικοί στην αντίσταση;

Αν στα παραπάνω η απάντηση θεωρείται αυτονόητη, οι πράξεις δυστυχώς δεν είναι. Και δείχνουν άλλα...
Ως πότε;

Μονοδιάστατη αφομοίωση

Από βιβλίο του σοβιετικού δημοσιογράφου Ρόζενταλ:
"Τον ρώτησα (εννοεί τον Μαρκούζε) πώς εξηγεί τη δημοτικότητά του ανάμεσα στη δυτική νεολαία. Ξέφυγε αστειευόμενος:
-Η ρεκλάμα. Το κατεστημένο είναι ικανό να απορροφήσει την οποιαδήποτε θεωρία. Όπως βλέπετε με απορρόφησε και μένα τον ίδιο.
Εξέφρασα την αντίρρηση πως τον Μαρξ ωστόσο ο καπιταλισμός δεν κατάφερε να τον απορροφήσει. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του λέγοντας: "Εγώ δεν είμαι ο Μαρξ είμαι ο Μαρκούζε".
Ναι, αυτό είναι αλήθεια...

Πιο πριν παραθέτει κάποια ακόμα αποσπάσματα που εφόσον όντως ανήκουν στον μαρκούζε, είναι τραγικά για κάποιον που θέλει να λέγεται μαρξιστής.
Ίσως αυτή η κριτική να είναι (και είναι πράγματι) άδικη και αποσπασματική. Δε μπορούμε να ξεμπερδεύουμε έτσι με έναν φιλόσοφο και τις θεωρίες του που δε συμφωνούν με όσα λέμε.
Από την άλλη μια τέτοια μονοδιάστατη κριτική ταιριάζει στο συγγραφλεα του μονοδιάστατου ανθρώπου που τόσο μονοδιάστατα έκρινε την εργατική τάξη και το σύγχρονο προλεταριάτο. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν είπε σωστά πράγματα.

Τελικά είναι τυχαίο που ο καπιταλισμός με την απίστευτη αφομοιωτική του δύναμη που τα αλέθει όλα σαν καλός μύλος δε μπόρεσε ή δε θέλησε να αφομοιώσε προσωπικότητες σαν τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Στάλιν (κι ας τον έβγαλαν με μαλλί έλβις σε διαφήμιση ραδιοφωνικού σταθμού) κ.ά.;
Ή μήπως απλά δεν πρόλαβε; Γιατί τώρα ακόμα και την εικόνα της πεθαμένης ΕΣΣΔ μπορεί να εμπορευτεί για να βγάλει κέρδος (πλέον το σφυροδρέπανο δίπλα στο λογότυπο CCCP δεν είναι ταμπού, έχει γίνει της μόδας).
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι τυχαίο όταν κάποιος αφομοιώνεται από το σύστημα, αλλά αυτό δεν είναι και απόλυτο κριτήριο. Ο Γκεβάρα πχ κι αν έχει αφομοιωθεί και πουλάαει σήμερα.

Πού είναι η ειδοποιός διαφορά;
Στο μετά θάνατον. Τον Γκεβάρα ούτε ήθελαν, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να τον αφομοιώσουν όσο ήταν εν ζωή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει αυτό που έγραψε για τον Μαρξ ο Λένιν στο κράτος κι επανάσταση. Τους μεγάλους επαναστάτες όσο ζούσαν τους αντάμειβαν με διώξεις, με λυσσαλέο μίσος, με εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Μετά θάνατον τους φορούν φωτοστέφανο, προσπαθούν να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής τους διδασκαλίας.
Αυτού(sic) είναι η ειδοποιός διαφορά.

Η μάνα του Μπρέζνιεφ

Ο Μπρέζνιεφ, τον καιρό που ήταν πρόεδρος της σοβιετικής ένωσης, κάλεσε μια φορά την μάνα του στα ανάκτορα.
Με το που φτάνει η μάνα του στα ανάκτορα, οι υπηρέτες παίρνουν τις βαλίτσες τις και την τακτοποιούν αμέσως στο δωμάτιο. Ρωτάει ύστερα απο λίγο τον γιο της:
- Όλοι αυτοί οι υπηρέτες δικοί σου είναι;
- Ναι μαμά, απαντάει ο Μπρέζνιεφ.
Ύστερα, της κάνει μια περιήγηση στο παλάτι και της δείχνει τις 18 Rolls-Royce που είχε στο γκαράζ. Η μάνα του τον ρωτάει:
- Όλα αυτα τα αυτοκίνητα, δικά σου είναι;
- Ναι μαμά,απαντάει ο Μπρέζνιεφ. Αντε,πάμε για φαγητό.
Αφού λοιπον δειπνούν μαζί, πάει ο Μπρέζνιεφ την μαμά του στον σταθμό για να φύγει. Σταματάνε στην τράπεζα που ο Μπρέζνιεφ είχε μια δουλειά. Η μάνα του βλέπει τους υπέρογκους λογαριασμούς του γιου της και τον ρωτάει:
- Δεν μου λες παιδί μου,όλα αυτά τα λεφτά δικά σου ειναι;
- Ναι μαμά, απαντάει ο Μπρέζνιεφ.
Και τότε η μάνα του τον χτύπησε φιλικά στον ώμο και του είπε:
- Πρόσεξε παιδί μου, μην έρθουν οι κομμουνιστές και στα πάρουνε!

Δεν υπάρχει...

Σοβιετική Ένωση και ποδόσφαιρο

Καλά, αν περιμένετε να διαβάσετε εδώ για μινγκ, βαλερί λομπανόφσκι και το πρωτοποριακό 3-5-2 λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω.
Πάντως σύνδεση μεταξύ του οπαδού ομάδας και του οπαδού της ΕΣΣΔ υπάρχει σαφώς. Προς επίρρωση του ισχυρισμού παραθέτω τα παρακάτω:

Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι ακατανίκητος. Και η ομάδα μας γενικώς είναι η καλύτερη πέραν πάσης αμφιβολίας.
Βέβαια έχασε, οπότε κάτι άλλο παίχτηκε.
Καταρχήν υπήρχε ιμπεριαλιστική περικύκλωση -κατά το ο διατητής μας έκλεινε συνέχεια με σφυρίγματα μες στην περιοχή.
Άσε που ήταν καθαρή ανατροπή και το κοράκι δεν το έδωσε, έδειξε "παίζετε, μόνος του κατέρρευσε". Θα το δούμε το βράδυ στην τηλεόραση...

Αλλά η διατησία ήταν δευτερεύων παράγοντας.
Ο βασικός λόγος ήταν οι πουλημένοι οι παίκτες που τα είχαν πιάσει. Οι πιο πολλοί υποψιάζονται τον γκορμπατσόφ, κάποιοι ορκίζονται ότι τον είχαν δει να σκύβει και να δένει τα κορδόνια στη σέντρα, αλλά τότε δεν είχαν δώσει σημασία. Οι πιο ψαγμένοι λένε ότι είχε και συνεργάτες.

Ας μην υποτιμούμε και τις αντικειμενικές συνθήκες.
Πχ το χορτάρι που ήταν ψηλό. Άσε που τα τα αγριογούρουνα φάγαν κάτι αηδίες και ο αγωνιστικός χώρος ήτανε βαρύς (για όσους έχουν τιμήσει το πάντα επίκαιρο "αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες").
Εμείς είχαμε τις δυνατότητες για κομμουνισμό και μπαλάρα, αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες μας ανάγκασαν να παίξουμε κατενάτσιο.

Πάντα υπάρχει πνεύμα αντιλογίας.
Οι μενσεβίκοι πιστεύουν ότι στη ριζούπολη με τέτοιες συνθήκες δεν έπρεπε καν να κατεβούμε να παίξουμε.
Άλλοι δε συμφωνούν με τις αλλαγές (μπρέζνιεφ στη θέση του χρουτσόφ)
Κάποιοι τρίτοι ήθελαν άλλο προπονητή (τρότσκι αντί στάλιν)
Τον τρότσκι όμως πολλοί τον θεωρούν προδότη βάτραχο και αριβίστα. Στον ντούσαν έστειλαν σφαίρες σπίτι του. Στον τρότσκι ο στάλιν έστειλε τον δολοφόνο πακέτο.

"Έλα μωρέ τώρα με τον τρότσκι τον τυχοδιωκτη που ήθελε φουλ επίθεση και εξαγωγή της επανάστασης και θα μας άφηνε ξεβράκωτους πίσω. Τρία μηδέν θα χάναμε στο ημίχρονο.
Ενώ ο στάλιν έπαιξε σύστημα με αντεπιθέσεις στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και τους πήρε τα σώβρακα τους ναζί.
Άσε που πριν τους είχαμε ξεγελάσει μεγαλοφυώς σε ένα φιλικό στο μολότοφ ρίμπεντροπ στάντιον και μας είχαν υποτιμήσει".

Ο αντίλογος είναι ότι ο στάλιν αποδεκάτισε την ομάδα με τις κάρτες και τις τιμωρίες και την άφησε στο κρίσιμο σημείο χωρίς τα καλύτερα στελέχη της.
Οι σταλίνες λένε ότι καλά τους έκανε γιατί ήταν βεντέτες και ατομίσταροι, οι άλλοι απαντάν ότι βεντέτα ήταν ο ίδιος ο στάλιν που δεν ήθελε να του φαν τη θέση.

Υπάρχουν και οι λεγόμενοι ΓΓ της κερκίδας που ξέρουν μετά βεβαιότητας τι έγινε λάθος και τι έπρεπε να γίνει αλλιώτικα.
-Παίξαμε πολύ αμυντικά -ειρηνική συνύπαρξη και μαλακίες.
Τον υπερτιμήσαμε τον αντίπαλο. Άμα τους είχαμε επιτεθεί το 45 που τους είχαμε κι αυτοί είχαν χάσει τη μπάλα θα τους παίρναμε φαλάγγι.

Δε θα μπορούσαν να λείπουν οι φανατικοί, οι αθεράπευτα αισιόδοξοι.
Έλα ρε συ, μπαλάρα παίξαμε, στο τέλος λυγίσαμε -στο 91, από ατυχία!
Δεν χάθηκε τίποτα όμως, ήταν μόνο μια μάχη και θα τη μελετήσουμε στο βίντεο να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα.
Κάτι τέτοια μας φάγαν όμως. Αντί να γίνεται σωστή κριτική, είχαμε IQ συνδεσμίτη χούλιγκαν. Ό,τι πει ο πρόεδρος (σόρι ο ΓΓ), ομαδάρα έχουμε.
Πετάει η ΕΣΣΔ; Φτύνει και τα κουκούτσια...
Εντάξει είχαμε μια στασιμότητα, αλλά όλες οι ομάδες κάνουν κοιλιά κάποτε. Ήμασταν κουρασμένοι και από το μουντιάλ-παγκόσμιο πόλεμο, όπου θριαμβεύσαμε.

Υπήρχαν όμως σοβαρές παθογένειες στην ομάδα.
Καταρχήν βεντετισμοί και κλίκες στα αποδυτήρια (αυτά φάγαν τον χρουτσόφ με προεξάρχουσα την κλίκα του φραπέ).
Κάποιοι λένε ότι το σύστημα που παίζαμε (σοσιαλισμός) ήταν παλιό και άχρηστο.
Αφήστε κάτω το σύστημα ρε! Απλά δεν είχαμε σωστούς παίκτες να το παίξουν...
Εμένα όμως αυτό που με προβληματίζει πάνω απ' όλα είναι ο δωδέκατος παίκτης μας, η απογοήτευση του λαού μας. Πού ήταν την κρίσιμη ώρα όταν έπρεπε να υπερασπιστεί την ομάδα; Γιατί δεν κατέβηκε κανένας στους δρόμους, δεν έγινε έστω ένα συλλαλητήριο στη ΔΕΘ να διαμαρτυρηθούν για το ξεπούλημα;

Και αυτά είναι απλώς ενδεικτικά. Περιμένω και δικές σας ιδέες...

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Είμαι κομμουνιστής

"Σύντροφοι
Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ που με βασάνισε πολύ. Μήπως βγάζοντας τούτο το βιβλίο, χωρίς να σας ρωτήσω, παραβιάζω τη συμφωνία μας. Το καταστατικό μας στην ουσία του. Τυπικά βέβαια πουθενά δε λέει ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε βιβλίο (ή μπλοκ προσθέτω εγώ), αλλά μήπως το ναλέω σήμερα τις πολιτικές σκέψεις μου και μερικά γεγονότα ή κρίσεις που μας αφορούν, εμάς σαν οικογένεια, βλάπτει το κόμμα μας;
(...)Ακόμα μήπως τις αποψεις μου τις παρουσιάσουν σαν απόψεις του κόμματος; Μήπως χρησιμοποιήσουν τη σχέση μας, την απόλυτα λέυτερη, παραποιώντας την για να στριγγλίσουν ενάντια στο κόμμα;

Ναι υπάρχουν πολλοί φόβοι και κίνδυνοι.
κι όμως πιστεύω ότι καλύτερο στοιχείο του κομμουνιστή είναι η πρωτοβουλία στην υπεράσπιση της γραμμής του κόμματος.
Ναι, παίρνω μια θαρραλέα ή θρασύτατη πρωτοβουλία να υπερασπιστώ τη γραμμή μας, τη γενική γραμμή της επανάστασης, που είναι στην αιχμή της Ανθρωπιάς, όπως θα πω τόσες φορές εδώ μέσα.
Αφήστε με να το κάνω, όπως το 'κανα πάντα, με αποκοτιές και λάθη".
Λέει ότι ειδικά εκείνη την περίοδο (91-92) αγανακτισμένος από τη βρώμα καβάλησε το καλάμι, αρκετά ώστε να πει πούστη όποιον πάρει έστω και μια κεραία από όσα γράφει για να την στρέψει κατά του κόμματος.
"Αν κάτι είναι σωστό και καλό εδώ μέσα, ναι είναι θέση μας, στο κόμμα την έμαθα, εκεί ανδρώθηκα σαν άνθρωπος, όσο τα κατάφερα να πάρω τα σωστά από αυτό.
Τι να κάνουμε, αυτό μπορώ να προσφέρω εγώ και νομίζω ότι κύρια για αυτό με αγαπούσατε όσοι με αγαπάτε"

Καλός άνθρωπος κι αυτός. Δημοτικός σύμβουλος στον πειραιά λέει, με τον συν δεν έφυγε, μετά το βιβλίο δεν ξέρω τι απέγινε. Θα είχε ενδιαφέρον...

Είμαι κομμουνιστής

Από το ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Τζατζάνη.
"Εγώ λοιπόν ο παπάρας (...) κάνω μια προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας, μέσα από αυτά που ξέρω και είδα, ειδικά αυτόν τον καιρό που γυρίζει η ιστορία ανάποδα. Δεν έχω τόσο καβαλήσει το καλάμι να πιστεύω ότι η προσέγγιση αυτή θα αξίζει και πολύ, πως θα μείνει να τη θυμούνται. Απλά θέλω να τα πω κι εγώ".

Παρακάτω λέει ότι γέμισε ο τόπος δημοσιολόγους, ότι ίσως κι ο ίδιος μπορούσε να γίνει καλός, αλλά μάλλον όχι γιατί τους άλλους τους σπρώχνουν οι παραλήδες και τα κυκλώματα ("όσα δε φτάνει η αλεπού..." παραδέχεται) κι ότι από αυτόν το ρόλο λείπει η ειλικρίνεια.
Και συνεχίζει:
"Προτιμώ λοιπόν αυτό που κάνω να το θεωρήσω μια εξομολόγηση, που αν δεν είμαι μπάφας(sic) θα φανεί χρήσιμη.
Ένα ξεγύμνωμα υποκειμενικό. Υπάρχει κανείς που να παρουσιάζει πράγματα αντικειμενικά; Ούτε ο κομπιούτερ δε μπορεί γιατί κάποιος καριόλης τον προγραμματίζει".

Λέει ότι αρχικά ήθελε αυτό το ξεγύμνωμα να είναι ειλικρινές, να μη διορθώσει τίποτα, αλλά μετά από φόβο ή σεβασμό μάζεψε πράγματα, χτένισε τα κείμενα, τα ισορρόπησε, παλεύοντας με τον εαυτό του:
"Γιατί στη δουλειά αυτή ένας διάολος με τσίγκλαγε. ο κομφορμισμός. Σβήσε αυτό, κάν' το αποδεκτό, τέτοιο που να νετυπωσιάζει. Κολάκεψ' τους τους μαλάκες, τσίγκλα τους κει που συμφέρει, σκέψου εδώ μπορεί να σου κολλήσουν και μάλιστα άγρια, ή να σε τυλίξουν σε καμιά κόλλα χαρτί. Κάνε ρε μαλάκα κάτι που να περνάει, είναι ανάγκη να τα βάλεις με όλους και όλα;
Δε θα 'μουν εγώ αυτός που θα έγραφε. Θα σας έλεγα ψέματα. Θα το 'χα κάνει μια ανούσια σούπα, που τι λόγο θα είχε να βγει; Κάθε μέρα τη μαγειρεύει όλος ο κόσμος.
Γι' αυτό παρακαλώ τους σεμνότυφους, υποκριτές, θρησκόληπτους, ηθικούς, εμπαθείς αντικομμουνιστές, όσους επιζητούν να τους θεωρούν σοβαρούς, πάσης φύσεως προστάτες και τους λειτουργούς της δικαιοσύνης,
να μην το διαβάσουν.
Αν το κάνουν ιεροσυλούν στα πιστεύω τους και γω ρε αδελφέ τους δε θέλω να τους απευθύνω το λόγο, τους θεωρώ ανάξιους να διαβάσουν το σύνολο μιας εξομολόγησης κάποιου, ίωσως όχι και τόσο ικανού, που πιστεύει ότι είναι καλοπροαίρετος και θέλει να δώσει ό,τι έχει, ακόμα και κινδυνεύοντας, όχι για να σώσει κανέναν, αλλά για να πηδήξει λέει, μαζί με άλλους τρελούς, άντε κατάλαβέ τον τον μαλάκα.
Κι ίσως, αν αυτοί το διαβάσουν να το κάνουν επίτηδες για να παριστάνουν μετά τον αγανακτισμένο πολίτη. Πουστιά δηλαδή.
Αν παρόλα αυτά το διαβάσει κανείς τους, από περιέργεια και σεβαστεί τούτο το "συμφωνητικό" μας εδώ, τότε μου κάνει μεγάλη τιμή. Κάναμε το πρώτο βήμα συνεννόησης που επιζητώ και με αυτούς που πιστεύω ότι πολλά θα μάθω, και θα αναθεωρήσω ίσως κάποιες σκέψεις και στάσεις μου, αν κάνουν μια προσπάθεια να με πείσουν. Αν όχι, αν το διαβάσουν με κακό σκοπό, τους γαμιέται η μάνα και θα μου απαυτώσουν τα απαυτά ό,τι και να μου κάνουν. Γιατί αν λυγίσω δε θα είμαι πια εγώ.
Πάρτε το κι αλλιώς. Αυτά που λέω εδώ μέσα είναι αποκλειστικές σκέψεις μου. Ε, αυτές τις σκέψεις μόνο σε φίλους μου ή ανοιχτομάτηδες, όπως τους καταλαβαίνω εγώ, επιτρέπω να τις μάθουν..."

Πέρα από κάποιες -αμελητέες- διατυπώσεις, υπάρχει ταύτιση σε αρκετά σημεία.
Έχει και συνέχεια...