Δε θα πεθάνει μόνος – Στον φασισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αστική τάξη

Κάποτε το ΠΑΣΟΚ έβαζε σύνθημα «στις 18 σοσιαλισμός». Που αν δεν κάνω λάθος δεν ειπώθηκε πρώτη φορά στις εκλογές του ’81, αλλά σε αυτές του ’74, που έγιναν πάνω στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Στις 17 ψηφίζουμε, στις 18 εγκαθιδρύεται εργατική εξουσία, εδώ και τώρα, με πρώτα διατάγματα για τη γη και την ειρήνη. Πάντα μαξιμαλιστικά, αλλά δια των εκλογών. Ο ορισμός του –εκάστοτε- ΠΑΣΟΚ.

Μερικές δεκαετίες μετά, το νέο ΠΑΣΟΚ –που σάπισε πριν προλάβει να παλιώσει και μπορεί να δώσει εκ νέου τη θέση του στο παλιό- έριξε τον πήχη των απαιτήσεων, βάζοντας το σύνθημα: στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν (σ.σ.: τα μνημόνια και όσοι τα εφάρμοσαν). Αλλά τα μνημόνια έμειναν, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε το τρίτο και μακρύτερο και αυτοί που τα σιχαίνονταν (όπως έλεγε ο Άδωνις) και τα αγαπούσαν συνάμα –για να μην τους πάρει τη δόξα η τρόικα- επανήλθαν καβάλα στο πράσινο άλογο του ΠΑΣΟΚ και τα ροζ ελεφαντάκια της Κουμουνδούρου –τα οποία είναι πλάσματα της φαντασίας, όπως άλλωστε και η δημοκρατική, προοδευτική ΕΕ.

Για να φτάσουμε τελικά, στις μέρες μας, στη δημιουργική παράφραση του συνθήματος: «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 ψάχνουμε διαβατήριο για να φύγουμε», αφού πρώτα καληνυχτίσουμε τον Κεμάλ και αποφανθούμε πως ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει, γιατί είναι βλάκας και δεν αξίζει τελικά να ασχολούμαστε μαζί του, ξεχνώντας πως «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Κι ότι αυτή ήταν η λογική συνέπεια των μειωμένων προσδοκιών που διαψεύδονταν συνεχώς, για να φέρουν πανηγυρικά το μεγαλύτερο κακό, στο όνομα του μικρότερου.

Εκτός και αν όσοι έλεγαν πως τον φασισμό τον νικάς με ταξίδια, εννοούσαν τη δική τους οικειοθελή εξορία, μέχρι να δεήσει «αυτός ο γιδότοπος» να φτάσει από μόνος του στο μπόι των μικροαστικών τους ονείρων και τις βασικές αρχές που ορίζει στην κλασική της μπροσούρα η μαντάμ Σουσού. Και ούτε καν περιμένουν να κηρυχθεί τυπικά μια δικτατορία, για να έχουν κάποιο αγωνιστικό άλλοθι και να πάρουν αναδρομικά αντιστασιακά παράσημα για την πλούσια αδράνειά τους.

Αλλά πώς να μην πέσει κανείς από το ροζ συννεφάκι της ευδαιμονίας του;

Ποιος να το έλεγε πως ο ζόφος του εκλογικού χάρτη, με το «απέραντο γαλάζιο» -σαν και αυτό που κατάπιε τους πρόσφυγες και την ανθρωπιά μας- θα έχει διακριτά φαιά στίγματα... Ποιος περίμενε ότι υπάρχουν τόσοι φασίστες, σε μια χώρα γεμάτη κυρ-Παντελήδες, που εφόσον δεν γκάστρωσαν αυτοί τις έγκυες μετανάστριες που θαλασσοπνίγονται, δεν τους ενδιέφερε η σωτηρία τους. Και έλεγαν πως δεν έχουμε λόγο για όσα συμβαίνουν στα διεθνή ύδατα –εκτός και αν είναι εξορύξεις και θυμηθούμε την ΑΟΖ...

Ποιος να το έλεγε τελικά πως τον φασισμό δεν τον νικά κανείς με νόμους, δημοκρατικά τείχη (με άπειρες Κερκόπορτες), βιβλία και ταξίδια; Κι είχαν γίνει τόσο ωραία πρωτοσέλιδα σχετικά…

Ποιος δεν έπεσε από τα σύννεφα, βλέποντας ένα μεγάλο μέρος των ψήφων του Κασιδιάρη να έχουν ψηφίσει τον Μάη την Πλεύση της Κωνσταντοπούλους Σε λίγο θα μας πουν κιόλας ότι πριμοδότησαν υπόγεια τη Ζωή –ξεπληρώνοντας παλιά γραμμάτια-, ότι υπάρχει ανοιχτός δίαυλος και πως φράσεις του στιλ «δεν είμαστε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά» βρωμάνε από μακριά φασισμό…

Ποιος να το έλεγε πως ένας τύπος –σαν τον Στίγκα- που ξεκίνησε από την ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, συνέχισε στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη –αλλά ο Άδωνις έσπαγε το κεφάλι του και δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιος ήταν- για να συνεχίσει στο πλευρό του Λεβέντη και του Καπερνάρου των ΑΝΕΛ, θα γινόταν ξαφνικά φασίστας και μαριονέτα του Κασιδιάρη, ευχαριστώντας τον δημόσια. Μέχρι και του Χατζηνίκου, που χαριεντιζόταν κάποτε με τον Λιάκο στον τηλεοπτικό αέρα, του ήρθε τώρα ναυτία, διαβάζοντας την ανακοίνωση του νεοναζί κρατούμενου και τις ηρωικές αναφορές στον εαυτό του.

Ε, μα είναι να σε πιάνει μια αηδία –με τον εαυτό σου στον καθρέφτη...

Και αυτά είναι μάλλον όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για ένα ανύπαρκτο υποκόμμα –χωρίς γραφεία, ιστοσελίδα και υποψήφιους στο Επικρατείας- και πρωτίστως για τις ευθύνες ενός συστήματος, που στο πλαίσιο και τις παραδόσεις του «Φασισμός Α.Ε.», στήνει κόμματα σαν start-up επιχειρήσεις απ’ το μηδέν. Αν το αστικό κοινοβούλιο είναι ένας μηχανισμός αδιάκοπης παραγωγής πλειοψηφιών προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, η αστική δημοκρατία ως σύνολο ήταν πάντα μια μηχανή παραγωγής ακροδεξιών σταγονιδίων, που βγαίνουν από τα σπλάχνα της και την υπηρετούν, επιθυμώντας πάντα να την καταργήσουν –βαθιά διαλεκτική σύνδεση. (Άμα δεν την προσέξεις, το ‘χασες…)

Και μόνο ο Θάνος Τζήμερος έχει συμβόλαιο με την αποτυχία, βλέποντας γύρω του τις πενήντα αποχρώσεις του φασισμού να βρίσκουν μια θέση στα έδρανα της βουλής και αυτός στη γωνία να πίνει τον καφέ της παρηγοριάς από τον Πρωτούλη. Άτιμη εξουσία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στο περιθώριο, να μην μπορούν να γίνουν ούτε τσανακογλείφτες, Σπαρτιάτες, είλωτες, Εφιάλτες, Θηβαίοι ή ό,τι άλλο...

Πρώτη φορά ξανασυμβαίνουν όλα αυτά. Δεν είχαμε δει ποτέ ΑΝΕΛ και ΛΑΟΣ να συγκυβερνούν, ψηφίζοντας μνημόνια. Δεν είχαμε δει ποτέ μια πρόεδρο της Βουλής να κλείνει το μάτι σε φασίστες που είναι στη φυλακή και τα σκουπίδια της ιστορίας. Δεν είχαμε δει ποτέ νεοναζί να δολοφονούν, να βάζουν βόμβες σε σινεμά με σοβιετικές ταινίες, να μαζεύουν τα κατακάθια και τη σαπίλα του ντουνιά ακόμα και στα ντουζένια της μεταπολίτευσης –απ’ το ’70 και μετά, να δεις τι σου ‘χω για μετά... Δεν είχαμε δει ποτέ βιβλία «αριστερών» επιστημόνων να εξηγούν πως η δράση του ΕΑΜ ανάγκασε τους φασίστες να μπουν στα τάγματα εφόδου.

Πρώτη φορά η μωρά παρθένα ελληνική Βουλή θα βγάλει το πέπλο και θ’ αντικρίσει τόσους φασίστες –μετά το τριφασικό σύστημα του παλιού Καραμανλή, θα δούμε στην πράξη και το τριφασιστικό του Μητσοτάκη. Θεούσες και χριστιανοταλιμπάν, ψεκασμένοι αντι-εμβολιαστές, λούμπεν υπόκοσμος και τάγματα εφόδου, μια ωραία πολυφωνική ατμόσφαιρα. Στον φασισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την κυρίαρχη τάξη...

Και αν απορεί κανείς γιατί βγαίνουν πάλι παγανιά, είναι γιατί τους έχει ανάγκη το σύστημα που τους ταΐζει –και δεν του δαγκώνουν ποτέ το χέρι-, τους μαζεύει κατά καιρούς, όταν ξεφύγουν, αλλά τους βάζει πλάτες, για να μη λουφάξουν στη γωνία. Τους έχει ανάγκη η ΝΔ για να φανεί μετριοπαθής και φιλελεύθερη, τους είχε ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ για να κόβουν ψήφους από τη ΝΔ –που τελικά λιάνισε το δικό του κοινό- και προπαντός τους έχουν ανάγκη, σε ρόλο μαντρόσκυλου, τα αφεντικά τους, για τη δύσκολη περίοδο που έρχεται και τις κρίσιμες καμπές που θα αντιμετωπίσουν στην πράξη.

Ίσως κάποιοι τρόμαξαν, βλέποντας φασίστες με περικεφαλαία –σφραγίδα και σήμα κατατεθέν κάθε σαλεμένου. Ίσως η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ πρέπει να πηγαίνει στη Βουλή με πανοπλίες (κοντόξυλα και περιφρούρηση) για να επιπλεύσει σε αυτό τον βούρκο –με κερασάκι την Πλεύση. Ο φασισμός, όμως, δεν είναι γραφικός, είναι επικίνδυνος, είτε φορά γραβάτες, είτε περικεφαλαίες και σάρισες –καιρός πια να αντιστρέψουμε το ακροδεξιό κλίμα στη Μακεδονία, αρχής γενομένης με την τρίτη θέση χτες στη Θεσσαλονίκη. Και δεν είναι λιγότερο επικίνδυνες ή φασίζουσες οι καρδούλες της Ζωής και το μουσολινικό διάγγελμα, με την αυτάρεσκη αναφορά στον εαυτό της, που αξίζει όσο εκατό βουλευτές –και άλλους είκοσι, όλη η υπόλοιπη κοινοβουλευτική της ομάδα. Από σοσιαλιστής ξεκίνησε και ο Μπενίτο, άλλωστε...

Κι αν ο παντελώς άσημος Στίγκας ευχαρίστησε δημόσια (μόνο) τον Κασιδιάρη, ξέχασε ωστόσο να συμπεριλάβει στις ευχαριστίες πολλούς ακόμα, που την ίδια ώρα έριζαν και έριχναν ο ένας στον άλλο το μπαλάκι με τις ευθύνες -η ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιστρόφως. Και βασικά είχαν όλοι δίκιο, κατά μία έννοια, αφού ήταν όλοι τους και ο καθένας ξεχωριστά, οι καλύτεροι χορηγοί του φασισμού (από το τείχος στον Έβρο, μέχρι την Πύλο), πολιτικά μιλώντας.

Και αν η απέραντη μαυρίλα –που βάφτηκε μπλε- του εκλογικού χάρτη, μαυρίζει τη διάθεση ενός κόσμου, το μόνο που του μένει είναι να ρίξει κόκκινο στη νύχτα, για να γίνουν τα πηχτά σκοτάδια φως, και να επιβεβαιωθεί πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει, στο βάθος του ουρανού που είναι πάντα κόκκινο και μια μέρα θα εφοδεύσουμε κατά πάνω του.

Κι όχι, το θέμα δεν είναι να μας δώσει κάποια θέση ή λίγες έδρες παραπάνω. Το ζητούμενο είναι να οργανωθεί και να παλέψει, με τη μόνη δύναμη που μπορεί να κάνει αντιπολίτευση και που μπορεί να τσακίσει τον φασισμό, γιατί ξέρει πώς γίνεται και –βασικά- τι τον γεννά. Επειδή τον αντιμετωπίζει ως επιθετικό και οργανωμένο φασισμό και δεν απορεί γιατί φύτρωσαν δύο και τρία κεφάλια στη θέση των αυγών της χρυσής αυγής, όσο δε σκοτώνουμε τη Λερναία Ύδρα του κέρδους.

Μυαλά στο μπλέντερ

Τα μυαλά μας και μια λίρα. Σαν αυτήν που έδιναν στους μπαρουτοκαπνισμένους αντιστασιακούς του Ζέρβα, για να πολεμάνε τον ΕΛΑΣ. Αλλά τότε το ΕΑΜ είχε ενώσει όλο τον λαό μας, που παρέμενε στρατηγικά αήττητος, γιατί σήκωνε ανάστημα και αγωνιζόταν. Ενώ σήμερα, είναι φορές που το μόνο αήττητο φαντάζει η βλακεία, καθώς κάποιοι πιστεύουν πως το e-pass μας έσωσε απ’ την πείνα. Και εκείνοι που βάφτισαν τον εαυτό τους «νέο ΕΑΜ» -και Ζέρβα τον Καμμένο των ΑΝΕΛ- πήραν τώρα τον Μαραντζίδη για τις τεχνοκρατικές του γνώσεις, πάνω στη βία του ΕΛΑΣ που ανάγκαζε τους ταγματασφαλίτες να δίνουν όρκο στον Χίτλερ, που είχε ενώσει όλη την Ευρώπη, κάτω από την μπότα του –και ακόμα το κάνει κατά μία έννοια, ως ο πρώτος ηγέτης που οραματίστηκε μια ενωμένη ήπειρο των υποταγμένων λαών.

Τώρα όμως που γλιτώσαμε από τα νύχια και τα δελτία της Σοβιετίας –όταν δεν είμαστε η τελευταία τέτοια- γινόμαστε επιτέλους ένα σύγχρονο Μονακό στις τιμές, με κουπόνια και επιδόματα για τους λιγότερο άριστους και άλλους λογής αχάριστους –που δεν είναι κρατικοδίαιτοι σαν τις επιχειρήσεις, αλλά θα μπουν στο στόχαστρο όταν χρειαστεί. Και αν πάρουμε τοις μετρητοίς τη μουσμουλιά πως τα επιδόματα-κουπόνια είναι ένα είδος προνοιακής σοσιαλιστικής πολιτικής που παρεμβαίνει στην ελεύθερη αγορά, ο επόμενος κρίκος –όχι αδύναμος- θα είναι να ασκήσουμε μαζικό λαϊκό εκβιασμό στον Μητσοτάκουλα, κρατώντας την ανάσα μας σαν τον Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία –που είναι και αυτή μια… σοσιαλιστική γωνιά της Ευρώπης των υποταγμένων λαών- για να εφαρμόσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα κρατικοποιήσεων, με αιχμή τη δέσμευσή του για επαναφορά του ελέγχου του νερού στο Δημόσιο.

Κυβέρνηση Σημίτη, υπάλληλοι του ΝΑΤΟ/ η Ελλάδα δεν είναι πριγκιπάτο.

Σήμερα οι λίρες θα μπορούσαν να ενώσουν όλο τον υποταγμένο λαό μας ή τέλος πάντων πολλά στρώματα, λαϊκά και μη. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν τελικά λίρες.

Ο κυρίαρχος λαός εξαγοράζεται πια με εκπτώσεις, για ένα επίδομα αδειανό, για μιαν Ελένη, αν και φοβάται τη Δήμητρα του αήττητου Βαρουφάκη, που σαν τον Γιάννη με τα δύο νι στο ΝΒΑ και το άνοιγμα χεριών (2.30) που ίσως ξεπεράσει το δικό του ποσοστό, δεν αποτυγχάνει ποτέ, απλώς κάνει αργά βήματα –επιτρέπονται αυτά στο ΝΒΑ- προς έναν μεγάλο θρίαμβο.

Μπορεί να είμαστε διαλεκτικοί υλιστές, αλλά η εξαθλίωση δεν είναι ποτέ ακριβώς μόνο υλική, αν δεν έχει μεσολαβήσει πνευματικός συμβιβασμός και ηθική υποδούλωση. Κι αν σήμερα η τρέχουσα τιμή της εξαγορασμένης συνείδησης αντιστοιχεί σε μερικά ψίχουλα, πολύ μακριά από την ισοτιμία της εποχής του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ (ένα μυθικό πλάσμα του φαντασιακού των μη προνομιούχων, που υπήρξε όσο ακριβώς και ο καλός λύκος για τα πρόβατα), είναι γιατί η απελπισία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερες εκπτώσεις στο εμπόριο ελπίδας.

Ο λαός δεν μπορεί προφανώς να τραφεί με ιδέες, ηθικές αξίες και κοπανιστό αέρα. Αλλά όταν δεν έχει ιδανικά και συνείδηση, αρχίζει να συνηθίζει τον κοπανιστό αέρα και να λέει και ευχαριστώ στις κάλπες. Που στον καπιταλισμό έχουν τη μαγική δύναμη να αλλοιώνουν τη θέληση και τη φωνή του λαού, όταν δε γίνεται οργή θεού στους δρόμους, λειτουργώντας σαν Συμπληγάδες –και δε χρειάζονται πάντα βία και νοθεία για αυτό. Μπορούν πχ να χωρέσουν ένα μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα σαν το ΕΑΜ στην αποχή του 9,5%. Ή να στείλουν τη συσσωρευμένη οργή που εκφράστηκε στα Τέμπη στο ακίνδυνο ρυάκι της αποχής, κοντά στο 50%, για να μη γίνει επικίνδυνη –κι ας φαντασιώνονται το αντίθετο κάποιοι αποχολάγνοι, που πέφτουν στο θανάσιμο αμάρτημα της εκλογολαγνίας από την ανάποδη. Μα αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη. Όπως ακριβώς το ’46…

Χωρίς αγωνιστική πυξίδα, η λαϊκή συνείδηση μοιάζει με μαγειρεμένα μυαλά που μπήκαν στο μπλέντερ της τηλεόρασης και τα χτυπάνε ολημερίς με τη μεινότητα της Ροδόπης ή ό,τι άλλο επιβάλλει η τηλεοπτική ημερήσια διάταξη, εκτός απ’ όσα τον καιν πραγματικά, για τα οποία έχουν χαράξει ενιαία στρατηγική γραμμή. Και είναι δύσκολο έως εντελώς αδύνατο να βρεις λογική και να προβλέψεις σε ποια πλευρά του μπλέντερ – κάλπης θα κάτσουν τα μυαλά, το βράδυ της Κυριακής.

Η λογική λέει πχ ότι πολλοί ετεροδημότες δε θα βρουν νόημα να παν να ξαναψηφίσουν, αφού μοιάζει να έχει κριθεί ο νικητής. Πολλοί νέοι επίσης έχουν ξεκινήσει ήδη σεζόν -θα τους χορεύει στο ταψί η εργοδοτική αυθαιρεσία και δε θα μπορούν να χορέψουν σαν τις Δαπίτισσες στο Σύνταγμα, που διαφημίζει ο ΣΚΑΪ.

Η λογική λέει πως η αποχή θα ανέβει –και όλα τα κόμματα θα έχουν λιγότερες ψήφους σε απόλυτους αριθμούς-, αλλά δε θα τους πλήξει όλους ομοιόμορφα. Σίγουρα χτυπάει πιο πολύ τους νέους και τους λιγότερο ματσωμένους. Και σε κάθε περίπτωση θα είναι αστάθμητος και καθοριστικός παράγοντας.

Η λογική λέει πως η άνοδος του ΚΚΕ τον Μάιο αφορούσε κυρίως την Αττική και όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα –και όχι τόσο περιοχές με αυξημένη αναλογία σε ετεροδημότες. Η λογική λέει επίσης πως η ψήφος στο ΚΚΕ είναι κατά κανόνα μυαλωμένη και οι δικοί του ψηφοφόροι περισσότερο αποφασισμένοι από τον μέσο χαβαλετζή, κοψοχέρη. Αλλά δεν είμαστε στον Μάη, με το εντυπωσιακό 98% ως ποσοστό συσπείρωσης.

Η λογική λέει επίσης τα εξής:

-Η ΝΔ θα ανέβει λίγο ακόμα γιατί ο κόσμος πάει με το ρεύμα, λες και παίζει στοίχημα, μήπως νιώσει έτσι και αυτός πως ανήκει στους νικητές των εκλογών. Αλλά φοβάται την αποχή και για αυτό επισείει τον μπαμπούλα των τρίτων εκλογών, για να την κρατήσει σε λογικά επίπεδα και να μην πληγεί. Έτσι και αλλιώς, όμως, θα είναι μια κυβέρνηση οικτρής μειοψηφίας και αυτό κανένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να το παραγράψει.

-Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με ακόμα μεγαλύτερη πτώση, γιατί έχασε την κύρια συγκολλητική του ουσία, που είναι το μέλι της εξουσίας ή τέλος πάντων η προοπτική να το ξανακερδίσει. Μπορεί όμως να συσπειρώσει κόσμο που τρόμαξε με τη διαφορά που έχει υπέρ της η ΝΔ και βαυκαλίζεται πως θα έχει ως αντίβαρο μια ροζ αντιπολίτευση να ψηφίζει τα μισά της νομοσχέδια.

-Το ΜΕΡΑ25 δε θα βρει ούτε την ψήφο της ΑΡΑΣ, όσο ο Γιάνης μιλάει όπου βρεθεί για τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το FBI και άλλους ριζοσπαστικούς στόχους για την Ελλάδα, σήμερα. Μπορεί όμως να κερδίσει απογοητευμένους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν μια τέτοια φωνή στη Βουλή…

-Το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει τίποτα για να πείσει τον κόσμο και να ανέβει θεαματικά. Αλλά δε χρειάζεται να κάνει και τίποτα, για να εισπράξει τις φυγόκεντρες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας μια πιθανή κατάρρευσή του, με την τακτική του ώριμου φρούτου.

-Ο καλός καιρός θα στείλει πολλούς για μπάνιο στις παραλίες. Αλλά κάποιοι θα εκλάβουν τις καταιγίδες στη Βόρεια Ελλάδα ως σημάδι Κυρίου για τη ΝΙΚΗ. Εν τούτω αποβλακώσου…

-Η ΝΔ θα λιανίσει βάσει σχεδίου ό,τι βρίσκεται στα δεξιά της, γιατί δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στα κεντροαριστερά της. Εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε τόσο κόσμο προς το ΜΕΡΑ και το ΚΚΕ, αλλά απευθείας προς το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.

-Τα μικρότερα κόμματα που έμειναν κάτω από το όριο του 3%, θα συρρικνωθούν. Αλλά αυτά που είναι κοντά στο όριο, μπορεί να έχουν ανοδικές τάσεις.

-Η Ζωή φαίνεται να μπαίνει στη Βουλή, καθώς έχει πιάσει στασίδι στα κανάλια και κάνει πρόβα για τις 12λεπτες παρεμβάσεις της στη Βουλή, ως πρώην πρόεδρός της. Αλλά μπορεί να χάσει το bonus από την –ανοιχτή και υπόγεια- πριμοδότησή της από φασιστικούς κύκλους, που τώρα θα ψηφίσουν Σπαρτιάτες.

-Η λογική λέει πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πέσει, κινδυνεύοντας να καταγράψει ιστορικό χαμηλό σε ποσοστά και ψήφους. Αλλά στα χαμηλά πατώματα, τα μεγέθη αυτά είναι ρευστά και αρκεί μια στοιχειωδώς καλή οργάνωση – κινητοποίηση του μηχανισμού, για να ανατρέψει τα προγνωστικά.

-Η λογική λέει πως το ΚΚ δε θα δεχτεί ισχυρές πιέσεις, γιατί αυτή την Κυριακή δεν κρίνεται κάτι σε επίπεδο κορυφής, αλλά τι είδους αντιπολίτευση θα έχουμε και αν αυτή θα παίζει τον ρόλο της συμπολίτευσης – συγκυβέρνησης.

Η λογική λέει πως καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής με τόσο ανεβασμένη αποχή. Αλλά δεν είναι απίθανο να τσιμπήσει κάτι ακόμα –σε ποσοστό και όχι σε ψήφους- το Κόμμα. Οι εκλογές όμως έχουν πάντα τη δική τους μίζερη, αστική λογική, για να εγκιβωτίζουν «λαϊκά μηνύματα» και να εγκλωβίζουν την οργή και τη βούλησή του.

Οψόμεθα και στην πράξη. Και ακόμα περισσότερο, την επόμενη μέρα…

Για τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν

Ο διπλός εκλογικός «σεισμός» του 2012 φάνηκε αρχικά να κλονίζει τον κραταιό ως τότε δικομματισμό, για να τον χτίσει από την αρχή με παλιά και νέα υλικά. Το πολιτικό σύστημα την έβγαλε τελικά καθαρή με ορισμένες αναταράξεις και απλές ανακατατάξεις στον πόλο της σοσιαλδημοκρατίας πρωτίστως- οι οποίες συνεχίζουν να τροφοδοτούν τα επαναλαμβανόμενα άρθρα στην ΚΟΜΕΠ για τις σχετικές διεργασίες στο αστικό σκηνικό.
168 διεργασίες - 2 πολιτικές.

Οι διπλές εκλογές του ’23 μοιάζουν να κλείνουν -ίσως οριστικά- έναν κύκλο και το όποιο -σεισμογραφικά και πολιτικά μιλώντας- ρήγμα της Αταλάντης και των ατάλαντων διαδόχων του Ανδρέα και της Αλλαγής. Και μπορεί κάποιοι αριστερόστροφοι σεισμογράφοι να βαράν πένθιμα για τη... συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος -που είναι πλασμένο από πηλό, χωρίς ταξική συνείδηση, που θα το καταστήσει ολοκληρωμένο υποκείμενο «δι’ εαυτόν». Αλλά το εκλογικό 2012 και οι πρωταγωνιστές - παράγοντες που το καθόρισαν δεν είχαν καμία σχέση με τους (επαναστατικούς) «σεισμούς που μέλλονται να έρθουν» -μάλλον ρόλο αντισεισμικής προστασίας παίζουν για το σύστημα. Και αλίμονο αν εκλάβουμε ως τέτοιους σεισμούς την απλή μετακίνηση των τεκτονικών πλακών της σοσιαλδημοκρατίας και λοιπών «μασονικών» δυνάμεων.
Τι μας κρύβουν; Τον τελικό σκοπό και τα αδιέξοδα του συστήματος.

Το κύμα του 2012-15 έσβησε απαλά στην αμμουδιά του ΝΑΙ και γύρισε σε άμπωτη. Ο Βαρουφάκης αποφάνθηκε ότι ανέβηκαν κοινωνικά συντηρητικά κόμματα, όπως το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τον δικό του κοινωνικό ριζοσπαστισμό για τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και το καλό 70% των μνημονίων, ως βάση για τον σοσιαλισμό. Η Ζωή απέδειξε πως υπάρχουν ακόμα χειρότερα αντιδρ-αστικά και εθνικιστικά σπαράγματα του «Όχι μέχρι τέλους», που πριμοδοτούνται περίπου ανοιχτά από φασιστικούς κύκλους αλλά εξακολουθούν να συγκινούν τμήματα του αριστεροχωρίου -πχ όταν λένε για το ΚΚΕ που δεν έχει κάνει τίποτα εδώ και 49 χρόνια στη Βουλή.
Επόμενος κρίκος στην αλυσίδα του μέχρι τέλους, το κόμμα των Αγγελόπουλων, που βγήκε δεύτερο στην Ευρωλίγκα, αλλά κέρδισε το πρωτάθλημα. Και αν η Ζωή είχε πατέρα τον πρόεδρο του Συνασπισμού, αυτός του Μπαρτζώκα πήρε μέρος στη θρυλική (#diplis) απόδραση από τα Βούρλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με το ποσοστό του Μάη του ’12 -και δυνητικά - προοπτικά και με αυτά που είχε πριν το ’12- αλλά δεν πρόκειται να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καθώς παραμένει χρήσιμη εφεδρεία για το σύστημα, όπως το νεκραναστημένο ΠΑΣΟΚ -που είχε βάλει στο χρονοντούλαπο τη Δεξιά, πριν την νεκραναστήσει η πολιτική του.

Εκεί πάντως, στο χρονοντούλαπο, φαίνεται να μπαίνει το διπολικό σκηνικό, χάριν του «δικομματισμού που γνωρίσαμε», έστω και με 1,5 κόμμα προς το παρόν, εφόσον το όλον ΠΑΣΟΚ παραμένει κομμένο στα δύο. Σε αυτή τη φάση το σύστημα δεν ανέχεται ή απλώς δε χρειάζεται κάποια «διπολική διαταραχή» (με ορικισμένους αντιμνημονιακούς να ψηφίζουν μνημόνια και τον μνημονιακό Άδωνη να το «σιχαίνεται», κατά δήλωσή του) ή «αναλογικότερα συστήματα» και κυβερνήσεις συνεργασίας.

Αλλά η αναλογική, εκ των πραγμάτων, ή θα είναι απλή ή δε θα υπάρξει. Και όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε χωρίς περιστροφές πως η στρατηγική -sic- της απλής αναλογικής απέτυχε, στην πράξη ομολογούν οικειοθελώς πως για το κόμμα τους δεν ήταν κάποια απαράβατη θέση αρχής για την ισότητα κάθε ψήφου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αλλά εκλογικ-ιστικ-η τακτική για σχηματισμό κυβέρνησης κατά το σενάριο που πρόκρινε η Κουμουνδούρου: την ξινισμένη σούπα της «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Ένα σενάριο καμένο, σαν «αστείο» του Φισφή, που το έκαψε μια απρόσμενη -σχεδόν σοκαριστική- διαφορά (αν και το πιο σοκαριστικό δεν είναι τόσο η πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η -έστω και μικρή- άνοδος της ΝΔ σε ψήφους και ποσοστά). Σε έναν διαλεκτικό φαύλο κύκλο, η διαφαινόμενη συντριβή ενός (πράσινου) ψοφάλογου που έπραττε άλογα σε όλη την προεκλογική περίοδο, εξηγεί τον πανικό και τις σπασμωδικές κινήσεις του μηχανισμού του (από την αυριανιστικού τύπου επιστράτευση του 99χρονου αντάρτη, μέχρι τον bro Τσίπρα, που μιλούσε στους νέους σαν 99χρονος), που με τη σειρά τους σφράγισαν και καθόρισαν την έκταση της ήττας του.

Αλλά αν πρέπει, εκ των υστέρων, να σταθούμε σε κάποια σημεία, δε θα στεκόμασταν σε επιμέρους λάθος χειρισμούς και επικοινωνιακές αστοχίες, παρά σε κάποιες βασικές πολιτικές αιτίες. Και πιο συγκεκριμένα στις εξής δύο:

-Η πείρα από την Ελλάδα -κι όχι μόνο- δείχνει πως όταν διαψεύδονται οι λαϊκές προσδοκίες κι επικρατεί κλίμα απογοήτευσης, το πολιτικό σκηνικό τείνει να μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικά διλήμματα (βλέπε και στη Γαλλία πώς φτάσαμε στο δίλημμα Μακρόν-Λεπέν).
Στην τελική, εφόσον η κυβερνητική πολιτική είναι εκ των προτέρων χαραγμένη σε συγκεκριμένες ράγες και δεν υπάρχει εναλλακτική (δόγμα ΤΙΝΑ), το εκλογικό κοινό πιθανότατα θα στραφεί στον γνήσιο, αυθεντικό εκφραστή και εκπρόσωπο αυτής της πολιτικής, σε αυτόν που την ασκεί περήφανα από θέση αρχής και όχι σε αυτόν που κλαψουρίζει πως την εφαρμόζει χωρίς να θέλει και πως δεν τον άφησαν να κυβερνήσει με βάση το δικό του πρόγραμμα, σε «συνθήκες κανονικότητας».

-Σχετικό με τις μειωμένες προσδοκίες που διαψεύδονται είναι και το δεύτερο σημείο. Μπορεί τα κουπόνια να ήταν ομολογία αποτυχίας ενός συστήματος και πολιτικό στριπτίζ της κυβέρνησης, μπορεί τα έκτακτα επιδόματα να ήταν τραγικά ανεπαρκή για να αποκρούσουν τη χιονοστιβάδα της ακρίβειας -σαν εκείνη την ομπρελίτσα παγωτού που κρατά το κογιότ, για να συγκρατήσει τον βράχο που πέφτει πάνω του- και όλα τα νοικοκυριά να γονατίζουν από την ακρίβεια, αλλά...

Αλλά, παρόλα αυτά, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε πως δημιουργήθηκε μια γενική (ψευδ)αίσθηση ότι  η κυβέρνηση έριξε λεφτά (κάποιοι μάλιστα την κατηγόρησαν από τα δεξιά για «σοσιαλδημοκρατική πολιτική», με κρατικές επιχορηγήσεις και επιδόματα!) και ότι είναι η εγγυήτρια δύναμη μιας πορείας που μας βγάζει στο ξέφωτο μιας κάποιας μίζερης κανονικότητας, με σχετικά ελεγχόμενη ανεργία -χωρίς να δίνουν σημασία στους άθλιους όρους και τις συνθήκες των νέων θέσεων εργασίας...

Τα Τέμπη που κατέβασαν 2,5 εκατομμύρια οργισμένους διαδηλωτές στον δρόμο, αποσιωπήθηκαν δια μιας γενικευμένης ομερτά στην προεκλογική περίοδο, για να περάσει το μήνυμα ότι δεν «εργαλειοποιούνται» ούτε επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα του πολίτη -που εν τω μεταξύ, είναι γεμάτη μικρά και μεγαλύτερα «Τέμπη».

Για το μέτωπο της ακρίβειας, που αγγίζει αντικειμενικά το σύνολο του πληθυσμού και την καθημερινότητά του, η κυβέρνηση δεν κατάφερε απλώς να βγει από το κάδρο και να φανεί άμοιρη ευθυνών για μια... διεθνή κρίση, που την προκάλεσε ο πόλεμος κτλ, αλλά να εμφανιστεί ως δύναμη που δίνει κρίσιμες λύσεις με ασπιρίνες και άλλα χρυσωμένα χάπια! Και αυτή είναι η έσχατη συνέπεια της λογικής των μειωμένων προσδοκιών και του μικρότερου κακού, που καλλιεργείται επί δεκαετίες, οδηγώντας πάντα, νομοτελειακά, στο μεγαλύτερο.

Δεν πρόκειται απλά για μια άθλια μαζική εξαγορά ψήφων κατόπιν εορτής καταστροφής, σε περιοχές όπως η Βόρεια Εύβοια, με την ίδια συνταγή που είχε λειτουργήσει και το ’07 μετά την πυρκαγιά στην Ηλεία. Μιλάμε για την καθολική επικράτηση -σε όλες τις περιφέρεις της χώρας- της μίζερης λογικής του κουτσοβολέματος με τα ψίχουλα, ως της μόνης ρεαλιστικής λύσης...

-.-

Με αυτά τα δεδομένα, το αποτέλεσμα του ΚΚΕ μπορεί να χαρακτηριστεί ελπιδοφόρο -για την ακρίβεια, η μοναδική αχτίδα φωτός κόντρα στον ζόφο και τη μοιρολατρική αποδοχή του που του δίνει εκλογική «νομιμοποίηση». Όχι μόνο και όχι τόσο για τη μικρή ποσοτική αύξηση των 2 ποσοστιαίων μονάδων, όσο κυρίως για κάποια ποιοτικά στοιχεία που την συνοδεύουν.

Βασικό χαρακτηριστικό είναι η 3η θέση του ΚΚΕ στην Αττική και η άνοδός του σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, που με τη σειρά της σφραγίζει κατά κάποιον τρόπο το κλείσιμο ενός κύκλου. Στις εκλογές του Μάη του 2012 το ποσοστό του ΚΚΕ είχε ανοδική τάση σε όλη σχεδόν την επαρχία, για να καθηλωθεί σε πανελλαδικό επίπεδο από τις μέτριες επιδόσεις -ή και την πτωτική τάση- που είχε κυρίως σε Αττική και Θεσσαλονίκη. Μια τάση που αντιστράφηκε πλήρως στο αποτέλεσμα της 21ης Μάη του ’23 -και είναι πολύ σημαντικό να παραμείνει σε αυτές του Ιούνη και να κατοχυρωθεί.

Εξίσου σημαντική είναι η άνοδος και τα διψήφια ποσοστά του Κόμματος σε όλους τους δήμους του Δυτικού Τομέα στην Αθήνα, αλλά και σε περιοχές όπως η Βόρεια Εύβοια και ο Ασπρόπυργος -που έχει σημαντικό ποσοστό ρομά στη σύνθεση του πληθυσμού του. 

Και γιατί αξίζει ειδική μνεία σε αυτές τις περιπτώσεις;

Γιατί η Βόρεια Εύβοια δείχνει ότι παράλληλα με την οργανωμένη επιχείρηση εξαγοράς ψήφων με άθλιες αποζημιώσεις και κίνητρα για... τουριστικές μπίζνες, υπάρχει και αναπτύσσεται μια άλλη διακριτή τάση, στη βάση της διεκδίκησης και του αγώνα.

Και γιατί τους ρομά, μια στερεοτυπική αντίληψη, τους θεωρεί ως τυπική λούμπεν κατηγορία χωρίς κοινωνική συνείδηση, που εξαγοράζεται εύκολα, πχ για 20 ευρώ -όπως έδειξε και η περίπτωση του Συριζαίου πολιτευτή στην Καρδίτσα, για να τονίσει εμφατικά τη διαφορά με τους κομμουνιστές και το σύνθημα «όλοι μας και μόνοι τους». Και αυτή τη φορά δεν ακούσαμε κανέναν να αναρωτιέται «μα πώς τολμάτε και λέτε ότι είναι όλοι ίδιοι...»;

Αν το ΚΚΕ πιάνει διψήφια ποσοστά σε αυτές τις περιοχές -ή έχει ακόμα και ρομά υποψήφιους, όπως στη Θεσσαλονίκη- είναι η καλύτερη απόδειξη πως εμείς τουλάχιστον δεν είμαστε ίδιοι -δεν είμαστε σαν τα μούτρα σας, που θα έλεγε και η Αλέκα, κατ’ εικόνα και ομοίωση του σάπιου κόσμου τους και του μίζερου συμβιβασμού με αυτό που ήδη υπάρχει.
Και αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη του εκλογικού αποτελέσματος.