Ο Σαράφης έρχεται...!

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα με τίτλο: Σαράφης στα Τρίκαλα, στο Παρίσι... τώρα και στο Σύριζα.

Ο Βίτσας χτες σύγκρινε τη μεταγραφή της Μεγαλοοικονόμου με την προσχώρηση του στρατηγού Στέφανου Σαράφη -που ως τότε ανήκε στο κεντρώο χώρο- στον ΕΛΑΣ και αργότερα στο ΚΚΕ. Αργότερα προσπάθησε να μετριάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας πως δεν κάνει απ’ ευθείας αντιστοιχίσεις, αλλά προσπαθεί να αποδείξει πως οι συνεργασίες γίνονται επί της πολιτικής πρακτικής κι όχι λόγω ιδεολογικής συγγένειας.

Μεγάλη μπουκιά φάε, Μεγαλοοικονόμου πάρε, αλλά μεγάλη κουβέντα μη λες. Αλλιώς μπορεί να την πατήσεις, όπως τα Συριζο-τρολ που την είχαν περιλάβει και τώρα γλείφουν εκεί που έφτυναν.

Τι δουλειά έχει η Μεγαλοοικονόμου του Λεβέντη με το αντάρτικο και το Στέφανο Σαράφη; Όση σχέση έχει ο Σύριζα με τον ΕΛΑΣ και τον κομμουνισμό. Ή όση έχει ο στρατηγός Σαράφης με τον καταστηματάρχη Σαράφη που ξέρουμε ολοι από τη γνωστή διαφήμιση κι απεβίωσε τις προαλλες, σε ηλικία 91 ετών.



Αν και αυτός ο τελευταίος είχε τελικά κάποια σχέση. Όχι μόνο γιατί είναι κι οι δύο από τα Τρίκαλα, την πόλη όπου στην κεντρική πλατεία της δεσπόζει το άγαλμα του Στρατηγού, κι είχαν μάλλον κάποια συγγένεια. Αλλά και γιατί ο καταστηματάρχης Σαράφης είχε ενταχτεί σε νεαρή ηλικία στον ΕΛΑΣ και είχε πολεμήσει στο βουνό, ενώ λέγεται ότι παρέμενε αριστερός -αν και αυτό χρειάζεται συμπληρωματική διευκρίνιση, ως προσδιορισμός.

Χρειάζονται προσοχή αυτά, γιατί μπορεί να βγει πχ κι ο Ζουράρις και να πει πως και στον ΠΑΟΚ είχαν Σαράφη -που λένε πως αρχικά υποστήριζε άλλη ομάδα. Αρχιστράτηγος ο ένας, αρχισκόρερ του ΠΑΟΚ ο άλλος, δεν είναι και τόσες δα οι διαφορές. Τζάμπα τραγουδούσαν δηλαδή στου Μαξίμου αντάρτικα, προ μηνών, τα στελέχη της κυβέρνησης;

Το ‘χε πει εξάλλου και ο Καμμένος στο πρόσφατο Συνέδριο του Σύριζα πως η μεταξύ τους συμμαχία είναι σαν αυτή του Σαράφη με τον ΕΛΑΣ. Πάλι καλά που δεν είπε για το Ζέρβα και το Γοργοπόταμο.

Όλοι έχουν ένα Σαράφη λοιπόν -ακόμα και οι ΑΝΕΛ. Γιατί δηλαδή να μην έχει έναν κι ο Σύριζα; Σαράφης στα Τρίκαλα, στην Αθήνα, στο Παρίσι… Τώρα και στο Σύριζα!


Κι αν χάθηκε κάπου στο δρόμο η ελπίδα, μη σκάτε. Ο Σαράφης έρχεται!

Η μεγάλη του σοσιαλισμού σχολή

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα με τίτλο: “Είχα την τύχη να ζήσω μερικά χρόνια από το μέλλον της ανθρωπότητας”

Η πολιτική εξδήλωση της ΚΟΑ “εμείς που σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό” έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο με συνάντηση παλιών συμμαθητών: παλιοί φίλοι και γνωστοί, αναμνήσεις, πειράγματα, πολλά από αυτά στη ρωσική -που ήταν κι η βασική γλώσσα συνεννόησης πέρα από τα ελληνικά- πλατιά χαμόγελα και αρκετή συγκίνηση, μεταξύ άλλων για αυτούς που λείπουν και πιο ειδικά για τις χώρες που τους σπούδασαν: τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες και σοσιαλιστικές χώρες της ΚΑ Ευρώπης.

Δεν ήταν λοιπόν μια τυπική συνάντηση παλιών συμμαθητών, σαν τις άλλες. Αυτή είχε πολιτική ομιλία και καθαρό πρόσημο (αντί για σύναξη ετερόκλιτων χαρακτήρων που έτυχε να βρεθούν στα ίδια θρανία) και κάτι σαν “τιμώμενο πρόσωπο” το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε -και υπερασπιζόμαστε. Ιδίως όσοι τον έζησαν από κοντά, είχαν την τύχη να σπουδάσουν εκεί και ξέρουν πολύ καλά τι ακριβώς ήταν αυτό που χάσαμε, έστω κι αν έζησαν στα τελευταία χρόνια της παρακμής του.

Δεν ήταν προφανώς όλοι οι παλιοί συμμαθητές και δεν εννοώ μόνο αυτούς που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν πχ λόγω απόστασης -αν και ήρθε τελικά κόσμος από όλη την Ελλάδα. Δεν ήταν πχ αυτοί που είχε στείλει το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της Περεστρόικα να σπουδάσουν -ναι, γινόταν κι αυτό- ή όσοι είχαν πάει μεν με υποτροφία από το Κόμμα, αλλά στην πορεία πέρασαν απέναντι να συναντήσουν τους άλλους, παλιούς και νέους Πασόκους, χύνοντας πολιτική χολή ενάντια στον υπαρκτό -που δεν υπάρχει πια.

Από μια άποψη, δεν υπήρχε σημειολογικά καλύτερο μέρος, για να γίνει αυτή η εκδήλωση από το Κρεμλίνο του Πειραιά, κάτω από τα γραφεία όπου ιδρύθηκε το ΚΚΕ πριν από 100 χρόνια. Από μια άλλη άποψη, ο χώρος αποδείχτηκε πολύ μικρός για να χωρέσει όλους τους (άμεσα ή μη) ενδιαφερόμενους και ίσως χρειαζόταν ένα… μικρό γήπεδο ή μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων (σαν αυτήν στον Περισσό, που παραείναι όμως χρωματισμένη -πιο πολύ και από το Κρεμλίνο). Λαμβάνεται υπόψη για την επόμενη φορά, γιατί είναι βέβαιο πως θα υπάρξει, με βάση τη θερμή, μαζική ανταπόκριση, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Ένα άλλο ερώτημα ήταν σχετικά με το χρόνο αυτής της εκδήλωσης, που ίσως έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα (αργήσατε 42 χρόνια, είπε μια απόφοιτος από το κοινό, χωρίς να προκύπτει κάποιο ορόσημο το 1976, πέρα από την επιστροφή των πρώτων πολιτικών προσφύγων ίσως). Αλλά έδεσε ωραία με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την Οχτωβριανή -και την ίδρυση του κόμματος). Σε κάθε περίπτωση, ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε, και τώρα το βασικό είναι υπάρξει συνέχεια.

Μια συνέχεια που μπορεί να διασφαλιστεί με τα στοιχεία επικοινωνίας που έδωσαν όσοι βρέθηκαν (και ήθελαν να τα δώσουν βέβαια) στους διοργανωτές, πάνω σε μια αίτηση που είχε στο φόντο, ως υδατογράφημα, το χάρτη της ΕΣΣΔ. Αν και το φόντο πίσω από το βήμα της εκδήλωσης ήταν ένας χάρτης με όλες τις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας στην Ευρώπη. Και τέλος πάντων, το βασικό από γεωγραφική-πολιτική άποψη, όπως είπε ο ομιλητής, Μάκης Παπαδόπουλος, με προσεκτικά επιλεγμένη διατύπωση, είναι να μην μπερδεύουμε εκείνες τις χώρες με αυτές που βρίσκονται σήμερα γεωγραφικά στην ίδια θέση. Και είναι ζήτημα πόσοι -ακόμα κι από τους παρευρεθέντες στην εκδήλωση- πέφτουν σε αυτό το λάθος.

Αυτό που ξεχώρισε από την ομιλία ήταν το κάλεσμα στους… απόφοιτους του σοσιαλισμού να συμβάλουν με διάφορους τρόπους τόσο στην απόκρουση του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετικσμού ειδικότερα στις σχολές, όσο ερευνητικά, στη μετάφραση αρχειακού υλικού, ή στην αναζήτηση των αιτιών επικράτησης της αντεπανάστασης. Κι ήταν κοινή διαπίστωση του κοινού (που έζησε σε μια χώρα όπου όλα σχεδόν ήταν κοινά, ενώ τώρα περισσεύουν οι “κοινές γυναίκες”, ως σημάδι “ελευθερίας” και του θριάμβου του καπιταλισμού) πως είναι επιτακτική η ανάγκη να οργανωθούν οι άμυνες και μια συλλογική απάντηση στα αναρίθμητα κρούσματα αντικομμουνισμού στα ελληνικά πανεπιστήμια. “Μόνη μου δεν μπορώ να το κάνω, όλοι μαζί όμως έχουμε πολλές δυνατότητες” είπε μια απόφοιτος, “αρκεί αυτό να μην έχει καμία σύνδεση με πρεσβείες κι επιμελητήρια”, προσέθεσε με νόημα.

Η ίδια απόφοιτος δοκίμασε και τα αντανακλαστικά του κοινού, λέγοντας για πλάκα κάτι για την Πετρούπολη -που πιο πριν την είχε πει με το σωστό της όνομα: Λένινγκραντ- για να κερδίσει τις άμεσες, ουρανομήκεις διαμαρτυρίες των συμφοιτητών της, που την ανακάλεσαν στην παλιά (μα πάντα νέα) τάξη πραγμάτων.

Οι σύντομες παρεμβάσεις που ακολούθησαν ήταν ίσως το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μέρος της εκδήλωσης, και είχαν τα πάντα: βετεράνους με τρεμάμενη φωνή και χέρια (ένας σπούδασε στο Χάρκοβο, που σήμερα ελέγχεται από τη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας), την κόρη του Βάσου Γεωργίου -παλιού, ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ που εν είναι πια στη ζωή- αναφορές σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν “παιδομάζωμα” ενώ ήταν παιδοσώσιμο, καθώς και στη χαρούμενη ΣΔ του Ουζμπεκιστάν και τη Ρουμανία όπου γλεντούσε ο κόσμος. Καθώς επίσης και συγκίνηση για τις πρώτες γενιές που σπούδασαν σε αυτές τις χώρες και έχουν αποχωρήσει (στη μεγάλη τους πλειοψηφία) από το προσκήνιο και τη ζωή, αλλά και μεγάλη ευγνωμοσύνη για το σοβιετικό (και όχι μόνο) λαό που τους σπούδασε.


Με δυο λόγια ήταν όλες παρεμβάσεις από “τους τυχερούς της ιστορίας” όπως είπε κάποιος, περήφανος που ανήκει σε αυτούς. Για να προσθέσει μια άλλη συντρόφισσα-απόφοιτος πως είναι “περήφανη, γιατί είχα την τύχη να ζήσω επτά χρόνια από το μέλλον της ανθρωπότητας”. Κι αυτή είναι αξία ανεκτίμητη. Μεγαλύτερη και από τη συγκίνηση που πρόσφεραν στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα κάποια συγκροτήματα που έκαναν θραύση στην εποχή τους, τρεις και τέσσερις δεκαετίες πριν, όπως το συγκροτημα “Ερμής” (τι να μας πουν κι ο Ολύμπιανς…).



Στο κλείσιμο, ο Μάκης Παπαδόπουλος είπε πως το ΚΚΕ θα σκεφτεί με ποιον τρόπο και ποιες συγκεκριμένες μορφές μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα στην πράξη αυτή τη μαζική ανταπόρκιση και προσφορά. Έχει συνεπώς ενδιαφέρον να δούμε τις σχετικές πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα.

Σημειωτέον πως ο ομιλητής δεν είχε την τύχη να σπουδάσει σε σοσιαλιστική χώρα -όπως είπε κι ο ίδιος. Κι εξέφρασε μια δόση -καλώς εννοούμενης- “ζήλειας”, που την νιώσαμε ως θεατές της εκδήλωσης, και εμείς της μειοψηφίας που “δε σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό” και θαυμάζαμε τους υπόλοιπους. Αυτούς που είχαν την τύχη να ζήσουν από κοντά κάποια από τα χρόνια του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο προνόμιο για να πάει χαμένο και να μείνει έτσι, αναξιοποίητο.

Αχ…τσιόγλου, εσύ μας μάρανες

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Δέκα στιγμιότυπα κι ειδήσεις που ξεχώρισαν από τις κινητοποιήσεις και την υπόλοιπη επικαιρότητα των ημερών.

Η απαξίωση και η Λίμνη των Κύκνων

Η υπουργός ήθελε να παραμείνει ψύχραιμη, για να κερδίσει τις εντυπώσεις και να χτίσει το αφήγημα μιας εναντίον της επίθεσης για εκφοβισμό (bullying) -λες και έχει τέτοιες ευαισθησίες ο πολιτικός παχυδερμισμός. Ο φακός όμως συνέλαβε την απαξίωση στο βλέμμα της, το αλαζονικό βλέμμα του κυρίαρχου και της εξουσίας. Δυστυχώς οι εργάτες διαδηλωτές δε διέθεταν την απαραίτητη καλλιέργεια για να εκτιμήσουν έστω τις χορευτικές της κινήσεις, όμοιες με μπαλαρίνας στη Λίμνη των Κύκνων, και να την χειροκροτήσουν.

Φασίστα με είπες μια βραδιά

Δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιο επίπεδο η “αριστερά του σαλονιού”, ακόμα και στην αγροτική της εκδοχή, με το Νίκο Παπαδόπουλο (κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες). Περιμέναμε κάτι πιο κομψό και εκλεπτυσμένο. Πχ μια έρευνα από το Ινστιτούτο Πουλαντζάς που να αναλύει αν εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασικό φασισμό ή κράτος έκτακτης ανάγκης, αν υπάρχουν περιθώρια φιλελευθεροποίησής του, όπως με τη χούντα των Συνταγματαρχών κτλ.

Με τα μάτια μιλάμε εμείς

Στην πρόσφατη αιφνιδιαστική κινητοποίηση στο Υπουργείο Οικονομικών, βρέθηκε μια διμοιρία ΜΑΤ -σαν άτυχη ρωμαϊκή περίπολος στο γαλατικό χωριό- που θεώρησε πως μπορεί να επέμβει. Κατάλαβε γρήγορα το λάθος της και οπισθοχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια, και τους διαδηλωτές απέναντι να έρχονται με αλυσίδες κατά πάνω της και να της δείχνουν ευγενικά την έξοδο, χωρίς να την αγγίζουν. Με τα μάτια μιλάμε εμείς.

Κόκκινη Πρωτομαγιά – Πρωτοπόρα κυβέρνηση

Τις προάλλες ανακοινώθηκε πως απ’ την Πρωτομαγιά θα εκτελούνται πλειστηριασμοί κατοικιών και για τα χρέη προς τις Δημόσιες Υπηρεσίες -και όχι μόνο προς τις τράπεζες. Μετά από τον αγώνα για το 8ωρο και τη μείωση του χρόνου εργασίας -που τον “κερδίζουν” οι άνεργοι- έρχεται μία ακόμα νίκη στον αγώνα κατά της ιδιοκτησίας, που είναι κλοπή -όπως έλεγε κι ο Προυντόν.
Νικάμε (ταξικά) αδέρφια, ζήτω η ταξική Πρωτομαγιά! Και η σημειολογία της (μέχρι και τους 200 της Καισαριανής είχε χρησιμοποιήσει σε άλλη φάση ο Τσίπρας).

Κάτω τα χέρια απ’ της ΛΑΕ το βιος

Ο Λαφαζάνης είπε πως θα επιστρατεύσει χάκερ, για να σταματήσει τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Αλλά το κράτος έκανε ρελάνς βάζοντας στο στόχαστρο, για πλειστηριασμό, τα γραφεία της ΛΑΕ. Την άλλη φορά μπορεί να δώσουμε εκεί ραντεβού, αντί για τα ειρηνοδικεία και να φωνάζουμε συνθήματα: κάτω τα χέρια απ’ της ΛΑΕ το βιος.

Ένας είναι ο εχθρός

Τις προάλλες η Παπαρήγα είπε στους βουλευτές της ΝΔ να μη συγχέουν την κομμουνιστική ιδεολογία με τα φληναφήματα του Σύριζα, αν θέλουν να της ασκήσουν σοβαρή κριτική. Κι ο Βορίδης -που εκτός από φασίστας είναι ίσως κι ο πιο διαβασμένος δεξιός- αναγνώρισε, χωρίς να απαντά στην Αλέκα, πως το ΚΚΕ μένει ο μόνος στρατηγικός τους αντίπαλος, σε μια σπάνια εξομολόγηση και κρίση ειλικρίνειας.

Ο Σύριζα αντιθέτως “ακυρώνει τις ιδεολογικές διαφορές” και δεν είναι παρά μόνο “τακτικός, εκλογικός αντίπαλος” αφού “δε γεννιούνται όροι σοβαρής πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης” μαζί του.

Ποιος τον μπι-μπιπ τον Ζουρ-ΑΡΗ;

Ο Ζουράρις εξαναγκάζεται σε παραίτηση, επειδή είναι “διανοούμενος”-χούλιγκαν κι η κυβέρνηση “κλονίζεται” για τα αθλητικά, εν μέσω απεργίας και μαζικών κινητοποιήσεων. Είναι να μη σε πιάνει το γαμώτο;

Στο Λευκό τον Οίκο πήρα τα φιλιά της, είχε κι ένα σπίτι στην Καλιφόρνια…

Η ενημερωτική εκπομπή του καναλιού του Φαλήρου προτρέχει λίγο, αλλά βλέπει μπροστά. Ας βάλουμε τα δυνατά μας να μην τους διαψεύσουμε και πάει χαμένη η προφητική γκάφα.

Αχ-τσιόγλου εσύ μας μάρανες

Η δεκαετία με τις βάτες αποχωρεί σιγά-σιγά από το προσκήνιο. Ο Πανούσης παίρνει τη σκυτάλη από το Λουκιανό, την Αρλέτα και το Στάθη Ψάλτη. Πίσω μένουν τα κακέκτυπα της “Αλλαγής”, σαν τη σημερινή κυβέρνηση, και ο γιος του Μητσοτάκη -μέχρι κι αυτός έφυγε από τη ζωή. Κάποιοι περίμεναν να δουν την Αριστερά κυβέρνηση και μετά ας πεθάνουν ευτυχισμένοι, αλλά αυτή η -καθαρά δεξιά, πολιτικά μιλώντας- κυβέρνηση, θα τους ξεκάνει όλους.

Να δεις τι σου ‘χω για μετά

Για μετά, εμείς (μην τα γράψετε με κεφαλαία και μπερδευτείτε με παλιούς και νέους πασόκους συνδικαλιστές) έχουμε τα απογευματινά συλλαλητήρια (σ.σ.: το κείμενο γράφτηκε και ανέβηκε χτες το μεσημέρι στην Κατιούσα). Μακάρι να βγει κάτι καλό για να εμπλουτίσουμε την παραπάνω λίστα. Αλλιώς, ο Τσακαλώτος μας φυλάει τα χειρότερα για τη συνέχεια.
Από τον Τσίπρα και μετά, μας έχουν πνίξει τα σκ…

Στη στεριά δε ζει το ψάρι…

Αρχική δημοσίευση: Κατιούσα

Ο Τζίμης Πανούσης ήταν αναμφισβήτητα ταλαντούχος κι αυτό δύσκολα θα μπορούσε να μην του το αναγνωρίσει κανείς.

Ήταν από τους πρόδρομους στο είδος του stand-up comedy κι είχε κορυφαίες στιγμές σάτιρας: πχ με τον κλασικό ορισμό του κυβερνητικού ανασχηματισμού, όπου άλλαζε θέση στο συγκρότημά του τον ντράμερ με τον κιθαρίστα. Ή όταν σατίριζε τις συναυλίες και την αφιλοκερδή συμμετοχή του Νταλάρα – ο οποίος πάντως τον αποχαιρέτησε χτες με ένα σχεδόν συγκινητικό μήνυμα.

Έκανε αξιόλογες μουσικές δουλειές, κυρίως τα πρώτα χρόνια με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν είχε μουσικά “σωστή φωνή”, αλλά μπορούσε να καλύψει το μειονέκτημα με ψυχή, πχ όταν τραγουδούσε “Ο Μπελογιάννης ζει” -που χάρη σε αυτόν το έμαθαν αρκετοί που δε θα το άκουγαν ποτέ διαφορετικά.

Είχε καυστικό στίχο, που έβαζε συχνά κάποιον προβληματισμό: πότε αντιρατσιστικό, με το “είμαι Γυφτάκι στην Πανεπιστημίου”, πότε για το “έθνος [που] προσκυνά σώβρακα και φανέλες” (με τον μακάβρια προφητικό στίχο “στραβάδια απολύομαι” σε 35 χρόνια), πότε για την “Αχ Ευρώπη”, όπου εκφράζει απλοϊκά μια αντι-ΕΟΚ διάθεση, και το “Νεοέλληνα”, όπου στο τέλος του βίντεο-κλιπ παίζει αντίστροφα τις σκηνές από την παράδοση των όπλων στη Βάρκιζα, οι αντάρτες φαίνεται να τα παίρνουν πίσω κι ο Τζιμάκος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Έκανε πετυχημένες εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο, όπως για παράδειγμα το Δεκέμβρη του 08′, μιλώντας για τους μπάτσους που φυλάνε ηρωικά τα σύνορα της πατρίδας μας με τα Εξάρχεια.

Όλα αυτά -κατά κανόνα- με χιούμορ, πηγαίο ταλέντο -ακόμα κι αν μας εκνεύριζε ενίοτε με τις μπηχτές και την πολιτική θέση που έπαιρνε- και με ένα ιδιαίτερο στιλ που τον καθιέρωσε. Κι εκεί θα σταματούσε η περιγραφή, αν ο Πανούσης σταματούσε την καριέρα του τη δεκαετία του 80′ ή του 90′, μαζί με κάποιες μεταγενέστερες εκλάμψεις του.

Μόνο που δε σταμάτησε τότε. Και θα εθελοτυφλούσε όποιος δεν έβλεπε την άλλη πλευρά του νομίσματος για τον Πανούση. Τον Πανούση που έγινε κι αυτός κομμάτι του συστήματος. Βολεύτηκε κι έβγαλε αρκετά λεφτά, έβρισκε βήμα (και χρήμα) σε ιδιωτικούς σταθμούς επιχειρηματιών και σε μαγαζιά για ζωντανές εμφανίσεις με εισιτήρια και τιμές που βαρούσαν στην τσέπη. Κι αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι κατακριτέο (στον καπιταλισμό ζούμε), αλλά είναι παράδοξο για κάποιον που κατέκρινε άλλους, με παρόμοιο σκεπτικό.

Τον αντιφατικό Πανούση που πήγε να τραγουδήσει σε ένα από τα πρώτα gay-pride αλλά μιλούσε ενάντια στο… “gay κατεστημένο” και τους “κουνιστούς”. Που τραγουδούσε “στης Βουλής τα έδρανα, αχ και εγώ να έκλανα” -που το έγραψε, κατά τραγική ειρωνεία ο μετέπειτα βουλευτής Ψαριανός- αλλά ύστερα από χρόνια είπε πως το κόμμα έχει το κίνημα καθηλωμένο στο 4% -μετρώντας το με καθαρά εκλογικούς όρους!

Τον Πανούση που ξέπλυνε ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, όταν έλεγε πως είναι ένα είδος αριστερής Χαμάς και κάνει την κοινωνική πολιτική που θα έπρεπε κανονικά να έχει το ΚΚΕ. Τον Πανούση που έβγαλε μαζί με τον Αγγελάκα τη δική του χυδαία “Κατιούσα” -απλή συνωνυμία με τη δική μας- κερδίζοντας ακόμα και τα εύσημα του φασίστα Τζήμερου, μετά θάνατον, που τον αποχαιρέτησε ποστάροντας αυτό ακριβώς το τραγούδι.

Αυτά δεν αναιρούν όσα γράφτηκαν στην αρχή του κειμένου, αλλά δε γίνεται να τα παραβλέψει κανείς, στη λογική “ο νεκρός δεδικαίωται”. Και δεν είναι σεβασμός να κλείνουμε μάτια και αυτιά στην αλήθεια, εξιδανικεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις (στη ζωή και στο θάνατο).

Τα λέτε αυτά, γιατί δεν τον συμπαθούσατε πολιτικά, μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Ο Πανούσης πολιτικά ήταν ανέκαθεν αλλού, αν όχι απέναντι, ήδη από την εποχή του Χημείου. Δεν ωφελεί να το κρύβει κανείς ή να υποκρίνεται. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

Ο Πανούσης των Μουσικών Ταξιαρχιών και των πρώτων χρόνων μπορεί πχ να τραγουδούσε το “βάρα μας Μαλάμη”, αλλά είχε χιούμορ, μια ποιότητα, κι αυτό απέπνεε αν όχι σεβασμό, τουλάχιστον μια αναγνώριση για το ταλέντο του. Σίγουρα υπάρχουν σύντροφοι που θα έλεγαν “μ’ αρέσει στα κρυφά και ο Τζιμάκος” για να παραφράσουμε ένα στίχο από το “Νεο-Έλληνα”.

Ο Τζίμης Πανούσης των πολλών τελευταίων χρόνων, όμως, ήταν ο πρώτος που πουλούσε τον εαυτό του, τον τυποποιούσε και τον σέρβιρε με το κατάλληλο περιτύλιγμα, πασπαλισμένο με κάποιες δάφνες του παρελθόντος του. Δεν ενοχλούσε πια το σύστημα, αλλά αναπαρήγαγε σε μεγάλο βαθμό τα εύκολα κλισέ και την προπαγάνδα του. Και σου έδινε την εντύπωση ότι έβριζε το ΚΚΕ όχι μόνο από άποψη ή για τα βιώματά του, αλλά γιατί αυτό πουλούσε στο κοινό του -και όχι μόνο- και έτσι κέρδιζε επαίνους από πολλές μπάντες.
Ο Πανούσης ήταν πάντα αυτό που ήταν, αλλά κανείς Τζήμερος δε θα πόσταρε πχ την Μπαλάντα για το Χημείο, για να τον αποχαιρετήσει -όπως έκανε τώρα με την “Κατιούσα” του.

Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος του Τζίμη Πανούση ξεσήκωσε για άλλη μια φορά -που μάλλον δεν είναι η τελευταία- πολιτικές συζητήσεις. Κι αυτό σίγουρα θα ήταν κάτι που θα τον ικανοποιούσε, αν το ήξερε, έστω και σαν τελευταία επιθυμία του, που έγινε πράξη.

Καλή αντάμωση στην κόλαση -και τα γουναράδικα…

Υγ: τη φωτό την πήρα απ’ το δημοσίευμα του 902 με τη δωρική αναγγελία της είδησης. Ένα μνημείο του “λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν”, που είναι πιο εύγλωττο κι από σιωπή.