Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός, έγραφε ο άσιμος στα χαιρετίσματα για τον δίσκο του παπακωνσταντίνου.

Σε ποια εξουσία όμως σύντροφε βασίλη; Και στη σοσιαλιστική εξουσία μήπως;

Εντάξει, κανονικά η απάντηση είναι όχι. Αλλά τότε που βγήκε το τραγούδι κι έμπαινε το ερώτημα, χρειαζόταν κι ένας αποχαιρετισμός στη σοβιετική εξουσία, που μεταλλασσόταν σταδιακά και βάδιζε προς το τέλος της.

Αποχαιρέτα την λοιπόν την αλεξάνδρεια που χάνεις. Κι αν φτωχική τη βρήκες, δε σε γέλασε.

Είναι  όμως το ίδιο πράγμα, εξουσία και κυβέρνηση; Ταυτίζονται δηλ ως έννοιες;

Αυτό ήταν το βασανιστικό ερώτημα που απασχόλησε το συντονιστικό της εξέγερσης του δεκέμβρη στην θεσσαλονίκη, όπως και διάφορες συνελεύσεις κατά καιρούς, όπου συνυπάρχουν συντροφικά αναρχία κι εξωκοινοβούλιο, στις διάφορες παραλλαγές τους. Βασανιστικό γιατί η απάντηση σκόνταφτε στο ίδιο πάντα σημείο κι ανακυκλωνόταν μέχρι να ξαναφτάσει εκεί. Καθώς οι μεν έβαζαν το σύνθημα κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, κι οι δε το έβρισκαν λειψό κι ήθελαν να μπει: κάτω το κράτος.

Όπως σε μια συνέλευση πρωτοβάθμιου με αντίστοιχη σύνθεση, όπου είχαν το κουμάντο οι μαυροκόκκινοι. Κι ένας μαύρος που έψαχνε οπωσδήποτε να διαφοροποιηθεί από αυτόν που κοκκίνιζε, πήγε το θέμα στο σοσιαλισμό.

-Δηλαδή εσύ θέλεις εργατικό κράτος; –Ναι, του λέει ο άλλος.

-Δηλαδή εργατική εξουσία. –Ε ναι, του ξαναλέει ο άλλος.

-Ναι αλλά εγώ δε θέλω καμία εξουσία..! Τέζα και βραχυκύκλωμα.

Οι αναρχικοί ταυτίζουν περίπου την έννοια της εξουσίας με την ιεραρχία. Κι όπως οι αστοί μιλάνε γενικά για διεφθαρμένες κυβερνήσεις προκειμένου να αποκρύψουν την ουσία και το μεγαλύτερο μέρος της ληστείας που γίνεται νόμιμα κι ηθικά, έτσι κι οι αναρχικοί πιστεύουν ότι κάθε εξουσία –γενικά κι αφηρημένα- διαφθείρει. Και την καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, ανεξαρτήτως ταξικού περιεχομένου.

Εξουσίες, εξουσίες, δε μας άφησαν στιγμή να χαρούμε τη ζωή.

Από μαρξιστική σκοπιά –κι αυτή είναι που μας ενδιαφέρει- οι δύο έννοιες σαφώς και δεν ταυτίζονται. Έβαζαν πχ το 81’ οι πασόκοι το σύνθημα: πασοκ-λαος στην εξουσία. Τελικά ήρθε το πασοκ στην κυβέρνηση, άφησε άθικτη την εξουσία των καπιταλιστών στους χώρους δουλειάς και ο λαός έμεινε με τον τρίτο (τον μακρύτερο) δρόμο του πασοκ στο χέρι. Ενώ το σύνθημα πασοκ-λαος στην εξουσία, έγινε πραγματικότητα με 30 χρόνια καθυστέρηση, στην συγκυβέρνηση παπαδήμου.

Άλλο πράγμα ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση και άλλο ποια τάξη έχει την εξουσία. Η τελευταία έχει τη δύναμη να ανεβάζει και να κατεβάζει κατά το δοκούν κυβερνήσεις, όπως θα έκανε με το υπαλληλικό της προσωπικό, για παράδειγμα. Αλλά μια κυβέρνηση δε μπορεί από μόνη της να ανατρέψει το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης. Αυτό θα είναι έργο των μαζών, της τάξης που υφίσταται την εκμετάλλευση. Χωρίς την δράση της καμία κυβέρνηση, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι –καμία πρωτοπορία εν γένει- δε θα μπορεί να σταθεί ούτε για μια μέρα. Οι ανατροπές δε γίνονται με κυβερνητικά διατάγματα, αλλά με ταξική πάλη, που κινεί την ιστορία, και την τάξη ως ζωντανό κι ενεργό ιστορικό υποκείμενο.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι το θέμα δεν είναι να βγει από τις εκλογές μια κυβέρνηση κουκουέ ή ενός συνασπισμού κομμάτων της αριστεράς, που φοριέται πολύ τελευταία (αλλά εκτός από αποπροσανατολιστικό είναι κι ανέφικτο στην παρούσα φάση, καθώς το μπόνους των πενήντα εδρών αφορά αυτόνομα το πρώτο κόμμα, όχι συνασπισμούς κομμάτων. Οπότε πλασάρεται μάλλον εκ του πονηρού).

Το θέμα είναι να έρθει στην εξουσία ο εργαζόμενος λαός, δηλαδή η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, την πολιτική εξουσία και τη διεύθυνση της οικονομίας. Αυτή είναι η έννοια της λαϊκής εξουσίας-οικονομίας και σε αυτά τα πλαίσια θα προωθήσουν οι κομμουνιστές τη δική τους αντίληψη για τον σοσιαλισμό –που ταυτίζεται με τη λ ε-ο) και τις νομοτέλειες της οικοδόμησής του.

Αν οι συσχετισμοί στην κάλπη δεν έχουν αντίκρισμα στην κοινωνία, αν ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα δε συνοδευτεί από δυνατό, εργατικό κίνημα, αυτή η κυβέρνηση θα έχει δεμένα τα χέρια της και θα φάει το κεφάλι της στην πρώτη σύγκρουση με την τάξη που πραγματικά έχει την εξουσία. Γιατί η εξουσία δεν κρίνεται στο κοινοβούλιο, αλλά από το αν έχεις δύναμη και μηχανισμό να επιβάλεις τη θέλησή σου.

Στην ευρωπαϊκή ένωση για παράδειγμα –όπως λέει κι η αλέκα δε θα φοβηθούν τον τσίπρα και την παπαρήγα που θα χτυπήσουνε το χέρι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, λες και είναι μπαμπούλες. Μπαμπούλας γι’ αυτούς είναι ο ίδιος ο λαός και το φάντασμα του κομμουνιστικού μανιφέστου, που πλανάται πάνω από την ευρώπη και τον κόσμο, απειλώντας να πάρει σάρκα και οστά.

Γιατί λοιπόν γίνεται τέτοιος ντόρος για το αν θέλει ή όχι το κουκουέ να κυβερνήσει; Αφενός γιατί η αστική προπαγάνδα είναι αήττητη σαν τη βλακεία κι απευθύνεται σε ομοίους της, λέγοντας ότι αν ποτέ πάρει το κκε την εξουσία, δε θα ξέρει τι να την κάνει και θα την επιστρέψει, γιατί είναι κόμμα διαμαρτυρίας και δε συμμαζεύεται. Και να τα λένε αυτά κάτι κύριοι που έτσι και πάρουμε την εξουσία, θα δώσουν και την ψυχή τους για τη νίκη της αντεπανάστασης, γιατί θα παίζουν την περιουσία και το κεφάλι τους.

Αφετέρου γιατί υπάρχουν και αρκετοί αριστερούτσικοι που σπεκουλάρουν αναπαράγοντας αυτό ακριβώς το σημείο της αστικής προπαγάνδας. Ονειρεύονται όμως διερευνητικές εντολές και υπουργεία, δείχνοντας έτσι το δικό τους κυβερνητικό ορίζοντα, που δε θίγει τα ιερά και όσια της αστικής εξουσίας: την ευρωπαϊκή ένωση και την οικονομία της αγοράς.

Έφτασε ο παπατζής ο τσίπρας να εγκαλέσει χτες το κουκουέ, γιατί -λέει- δεν εφαρμόζει το πρόγραμμά του, που λέει περίπου ότι σε συνθήκες κινηματικής ανόδου, μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση αντι-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο. Ενώ πιο πάνω λέει πως όταν ξεκινήσει η επαναστατική διαδικασία, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, χωρίς εκλογές, ως όργανο της λαϊκής εξουσίας.

Για στάσου λίγο ρε αλέξη. Εσύ δηλ τι από αυτά βλέπεις να ισχύει σήμερα; Πιστεύεις μήπως ότι η ευρωλαγνεία σας καθιστά το σύριζα αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη; Ή θεωρείς ότι είμαστε σε προ-επαναστατική κατάσταση; Η τελευταία ως γνωστόν ορίστηκε ως εξής απ’ το βλαδίμηρο: Όταν οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι από κάτω δίνουν εντολή στους μενσεβίκους για κυβέρνηση της αριστεράς. Αλέξη τσίπρα σώσε μας...

Για πρωθυπουργό βεβαίως θα ‘χω εσένα που ‘σαι νέος..

Πέρα από τις τσιπ(ου)ρολογίες όμως, το θέμα του προγράμματος είναι υπαρκτό και καίριο, όσο πληθαίνουν τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος και οι εφεδρείες του καίγονται, η μία μετά την άλλη.

Θυμάμαι μια όβα στην κνε για το πρόγραμμα του κόμματος, όπου ένας σφος είχε ρωτήσει για αυτή την περιβόητη φράση «μπορεί να προκύψει κυβέρνηση», αν αυτό το «μπορεί» σημαίνει δύναται ή ενδέχεται. Οπότε στο καπάκι είχαμε ερωτήσεις πάνω… στην ερώτηση, για να καταλάβουν κι οι άλλοι τι ακριβώς ρώτησε.

Ε να, το ένα σημαίνει ότι παίζει και να… ενώ το άλλο ότι μπορούμε, επειδή θέλουμε… Και ο νοών νοείτω…

Ενώ σε μία άλλη όβα είχαν εμβαθύνει στην ανάλυση κειμένου και εξέταζαν το συντακτικό μιας άλλης επίμαχης φράσης. Το κουκουέ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση με τη δράση της να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας... Αλλά ποιο είναι το αντικείμενο; Η κυβέρνηση ή όλη η πρόταση; Και μπαίνει κόμμα μετά το κόμμα που επιδιώκει ή όχι;

Πρώτη εκδοχή: Το κουκουέ (Υποκ) επιδιώκει (Ρ) μια κυβέρνηση (Α)...

Δεύτερη εκδοχή: Το κουκουέ (Υποκ) επιδιώκει (Ρ), [ώστε να υπάρχει] μια κυβέρνηση, που με τη δράση της… αντικείμενο μπαίνει όλη η πρόταση και το νόημα της περιόδου αλλάζει.

Μια κυβέρνηση όμως με τη δική του συμμετοχή ή όχι; Τι έχουμε, ταυτοπροσωπία ή ετεροπροσωπία;

Αυτά στους αμύητους μπορεί να μοιάζουν με διαμάχες για τη σωστή ερμηνεία των γραφών και να τους θυμίζουν το χριστιανικό «πίστευε και μη ερεύνα», όπου θεωρητικά αν βάλεις το κόμμα μετά το μη, αλλάζει το νόημα της φράσης που έχει -υποτίθεται- παρερμηνευτεί.

Αλλά αυτή είναι μια επιφανειακή ομοιότητα. Πίσω από αυτήν υπάρχει πολύ ζουμί, το οποίο μπορεί να συμπυκνωθεί σε ένα κουβάρι ερωτήματα που προκύπτουν εύλογα.

Μπορεί να προκύψει μια αντι-ιμπεριαλιστική κυβέρνηση που να βοηθήσει ή να επισπεύσει τη λύση της σοσιαλιστικής επανάστασης; Με τι πρόγραμμα κι από ποιους θα αποτελείται; Θεωρούμε πιθανό-εφικτό σήμερα αυτό το ενδεχόμενο, ή μήπως πρέπει να το αποκλείσουμε εξ αρχής και από θέση αρχής;

Μπορεί να επαναληφθεί το παράδειγμα της βενεζουέλας και άλλων χωρών της λατινικής αμερικής; Τι συμπεράσματα –θετικά κι αρνητικά- βγαίνουν από την εμπειρία αυτών των εγχειρημάτων στη λατινική αμερική;

Τι θα κάνουμε αν η ραγδαία πτώση των αστικών κομμάτων μας αναδείξει τα επόμενα χρόνια εκλογικά πρώτη δύναμη, χωρίς όμως να έχει ωριμάσει ακόμα σε αντίστοιχο επίπεδο ο υποκειμενικός παράγοντας για να προχωρήσεις σε βαθύτερες, επαναστατικές αλλαγές;

Όσο πιο συγκεκριμένα γίνονται αυτά τα ερωτήματα από την ίδια τη ροή των πραγμάτων, τόσο ανεβαίνει ο πήχης για τους κομμουνιστές, μπαίνουν μπροστά τους νέα καθήκοντα, καινούριας ποιότητας. Να πείσουν τον κόσμο, να τον συσπειρώσουν και να οργανώσουν τα πρωτοπόρα στοιχεία, να έχουν ευέλικτη τακτική και ολοκληρωμένο σχέδιο.

Το βασικότερο όμως είναι να μην χάνουν το στρατηγικό τους μπούσουλα. Να ετοιμάζονται για την κρίσιμη μάχη. Και να έχουν πάντα στο μυαλό τους αυτό που λέει ο λένιν στο κράτος κι επανάσταση. Ότι η εργατική τάξη δε θα καταλάβει απλώς την εξουσία με τον έτοιμο, κρατικό μηχανισμό της αστικής τάξης. Θα τον τσακίσει και θα εγκαθιδρύσει ένα νέου τύπου κράτος της σοβιετικής εξουσίας.

Προεκλογική διακήρυξη

Οκτώ μέρες πριν τις εκλογές η κε του μπλοκ δημοσιεύει την προεκλογική της διακήρυξη προς το μέσο σφο αναγνώστη κι όσους τυχόν ανυποψίαστους διαβάζουν το μπλοκ, χωρίς να είναι πεισμένοι για την ψήφο τους.

Λες «να τα βάλουμε με το σύστημα». Τι σημαίνει αυτό όμως; Σύστημα δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, οι 300 στη βουλή, η διαφθορά και τα λαμόγια. Σύστημα είναι η εκμετάλλευση, οι τράπεζες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό. Με δυο λόγια, η σύμφυση κράτους- μονοπωλίων. Η αστική εξουσία κι ο καπιταλισμός. Όταν λες «κάτω το σύστημα» αυτά πρέπει να βάζεις στο στόχαστρο και τίποτα λιγότερο.

Λες «να τα πάρουμε από αυτούς που τα έχουν». Καλά τα λες, αλλά τι ακριβώς θα τους πάρουμε; Τις καταθέσεις, τις offshore; Να δημεύσουμε τις βίλες τους, να τους επιβάλουμε βαριά φορολογία; Μια τρύπα στο νερό θα κάνουμε αρχηγέ. Αλλού πρέπει να στοχεύσουμε. Να τους πάρουμε τον πλούτο και τα μέσα που τον παράγουν. Να κάνουμε κτήμα τον καρπό της δουλειάς μας και να τον κοινωνικοποιήσουμε. Να γίνει δηλαδή λαϊκή περιουσία.

Λες «να πάμε όλοι μαζί, χωρίς διαχωρισμούς και κόμματα». Ναι αλλά τι σημαίνει «όλοι μαζί» άραγε; Όλοι μαζί, όπως λέμε «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι εκτός από αυτούς που τα έτρωγαν τόσα χρόνια, όχι (μόνο) παράνομα αλλά κανονικά και με το νόμο. Όλοι εκτός από μια χούφτα παράσιτα που έχουν κάτσει στο σβέρκο μας και ζητάνε νέες θυσίες για να γλιτώσουν τα κέρδη τους. Όλοι όσοι πληρώνουν την κρίση του συστήματος και τους πνίγουν τα μονοπώλια.

Λες «οι προδότες στο γουδή». «Κάτω η διαφθορά και η γραφειοκρατία». Αλλά αυτό σημαίνει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Να ελέγχεις τον από πάνω σου κι αν τον βρίσκεις σκάρτο να τον σχολάς. Εργατικό έλεγχο με άλλα λόγια. Μην ξεχνάς ότι οι μόνοι που έστειλαν αριβίστες και γραφειοκράτες στη φυλακή –κι όχι μόνο- ήταν οι σοβιετικοί.

Σου λένε ότι έξω από τον ευρωμονόδρομο μας περιμένει «χάος κι απομόνωση». Αλλά το χάος το ζεις τώρα. Με τους μισθούς πείνας, τις κουτσουρεμένες συντάξεις, τη διάλυση της υγείας, της παιδείας και της ασφάλισης. Η στρούγκα της εε είναι ταυτόχρονα λυκοσυμμαχία, όπου βάλαν τους λύκους να φυλάν τα πρόβατα. Οδηγούν τους λαούς στη σφαγή και τους λένε ότι τους σώζουν από τη χρεωκοπία. Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω.

Σου λένε ότι πρέπει να σφίξεις κι άλλο το ζωνάρι για να πληρώσουμε το χρέος. Αλλά τα μέτρα που παίρνουν έχουν να κάνουν μόνο με τα κέρδη τους. Και στο τέλος της δεκαετίας το χρέος θα είναι μεγαλύτερο από τώρα.

Έχεις μια σειρά λόγους, σοβαρούς ή μη, για να ψηφίσεις το κόμμα σε αυτές τις εκλογές.

Γιατί είναι αυτό που φοβούνται. Και σε τρομοκρατούν με πλαστά διλήμματα για να κρύψουν το δικό τους φόβο.

Γιατί μουντζώνεις τη βουλή αλλά όταν σου λένε ότι το κουκουέ θα την καταργήσει και θα την αλλάξει με λαϊκούς βουλευτές από τους χώρους δουλειάς, το θεωρείς δικτατορία. Ναι, δικτατορία! Αλλά του προλεταριάτου.

Γιατί σου λένε ότι είναι δυνατό να ζήσεις με 400€ (κι αυτά όταν υπάρχει δουλειά), ενώ αυτά που σου λένε οι κομμουνιστές είναι «ουτοπία».

Γιατί σου είπαν ότι θα έρθουν οι κομμουνιστές να σου πάρουν το σπίτι και τελικά σου το πήραν οι τράπεζες.

Γιατί είναι αποκούμπι για τις μάζες, νύχι-κρέας με το λαό και τους αγώνες του. Ενώ οι άλλοι είναι νύχι-κρέας με το κεφάλαιο ή παρανυχίδες μιας χρήσης, σε ένα πλατύ κι ενωτικό αντι-κκε μέτωπο.

Γιατί το κουκουέ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ενώ όλοι οι άλλοι σου βάζουν χέρι, στην τσέπη και γενικώς.

Γιατί μόνοι οι κομμουνιστές μπορούν να τσακίσουν τον ανερχόμενο φασισμό της χρυσής αυγής.

Γιατί αν πιστέψεις αυτά που λένε, το κουκουέ φταίει για όλα. Για τα λιμάνια, τον τουρισμό που πέφτει, τα μαγαζιά που κλείνουν, τους μετανάστες. Φταίει γιατί επιδιώκει το χάος, που δε γίνεται επανάσταση, που τα έκανε πλακάκια με τους αστούς, που κρατά το όπλο παρά πόδα. Αφού λοιπόν το κουκουέ φταίει για όλα αυτά, ας του δώσουμε την ευκαιρία να τα διορθώσει, βγάζοντας το κυβέρνηση.

Γιατί το κόμμα έχει τη φιλοσοφία της μπαρτσελόνα (φουλ επίθεση) αλλά την άμυνα και τα αποτελέσματα της μπάγερν.

Γιατί έχει καλές ακαδημίες και νεολαία και δε βασίζεται σε μεταγραφές από το πασοκ για να κατεβάσει ομάδα και να συμπληρώσει τα ψηφοδέλτια.

Γιατί η βολή του μαυρίκου στο βενιζέλο με το  μνημόνιο ήταν προπόνηση για την έφοδο στον ουρανό. Την επόμενη φορά δε θα αστοχήσει. Θα του πετάξει μαζί και το γάντι.

Η έφοδος στον ουρανό ξεκίνησε

Γιατί έκανε τη λιάνα να μιλά και να σκέφτεται ταξικά και να βάζει τα ταξικά γυαλιά σε πολλούς αριστερούς υπερεπαναστάτες.

Γιατί η κόρη της αλέκας κοντεύει να μπει στην κλιμακτήριο κι ακόμα την ίδια λάσπη πετάνε για το αμερικάνικο κολλέγιο, τις σπουδές στο εξωτερικό κλπ.

Για να έχει κι αύριο ψωμί ο φώτης παπούλιας κι οι λοιποί σεναριογράφοι αντικομμουνιστικής φαντασίας.

Γιατί το κόμμα μιλάει τις ξένες γλώσσες στη γλώσσα του λαού. Crisis pay the plutocracy.

Γιατί έχει τους πιο αντιεποικοινωνιακούς εκπροσώπους τύπου: το μαίλη και το μεντρέκα. Τι άλλο να κάνει για να σου δείξει ότι το ενδιαφέρει η ουσία κι όχι το φανταχτερό περιτύλιγμα;

Γιατί έχει πάντα προεκλογικές διαφημίσεις υψηλής προλετ-καλτ αισθητικής. Το τρακτέρ με τον αγρότη, ο ταρίφας που πάει αγώνα και τώρα ο τοτέμ ντυμένος εργάτης να διώχνει με δυο κινήσεις το χρέος και την εε. Σε κάποιους θύμισε τον μπομπ το μάστορα και σε κάποιους άλλους τον χάρι πότερ.

Γιατί ο τοτέμ δεν είναι ο χάρι πότερ για να τα κάνει μόνος του. Αν δε σπάσουμε αυγά, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.

Γιατί το κουκουέ δε θέλει να κυβερνήσει. Χωρίς εσένα.

Γιατί ψηφίσανε το μάαστριχτ (πλην λακεδαιμονίων), πληρώνει ο λαός.

Γιατί έχουμε αγώνες αύριο. Και χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά.

Γιατί πραγματική αλλαγή δε γίνεται χωρίς το κουκουέ.

Γιατί μόνο αυτό έχει στο σήμα του γνήσιο σφυροδρέπανο χωρίς 4άρια, αστεράκια, παρενθέσεις, ανάποδα είδωλα και δε συμμαζεύεται.

Για όσα είχε γράψει πριν τις εκλογές του 2004 ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι. Και ισχύουν ακόμα τα περισσότερα.

Κι αν δεν έρθουν οι κομμουνιστές να σε βρουν, πήγαινε εσύ σε αυτούς. Μαζί τους και βουνά θα κινήσουμε

Οι κομμουνιστές ξανάρχονται

Σαν τους γερμανούς της μπάγερν. Σήμερα η αλέκα μίλησε στο πρωινό του σκάι, όπου δεν την άφησαν να σταυρώσει δεύτερη μπαλιά και μιλιά. Έπεφταν στο χορτάρι, έκαναν συνέχεια διακοπές, ό,τι χρειαζόταν γενικά για να μην αποκτήσει ρυθμό και παίξει τη μπάλα που ξέρει. Καμία σχέση δηλαδή με τους άλλους καλεσμένους. Το πιο σκληρό που ρωτήσαν τον χάγιο πχ ήταν γιατί δεν πάει στο κουκουέ, αφού μιλά για έξοδο από την εε. Τη μούρη κρέας σου λέω.

Αλλά η αλέκα μιλάει στο τόπι. Στο λίγο που πρόλαβε, πήρε την σκυτάλη από αυτή την ατάκα του χάγιου για τις εκλογές (πάμε για διπλό στο γήπεδο του αντιπάλου) και τις χαριτωμενιές του αλέξη (εάν είχαμε ενωθεί στις μονοεδρικές θα βάζαμε γκολ από τα αποδυτήρια) κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

Η μπάγερν νίκησε γιατί είχε τον πολιτικό πυρήνα του κουκουέ: επίθεση-επίθεση-επίθεση σε ξένο γήπεδο. Που αναιρεί διαλεκτικά το χεγκελιανό(;) θέση-αντίθεση-σύνθεση και πάει πακέτο με το: να μαθαίνετε-να μαθαίνετε και να μαθαίνετε του βλαδίμηρου και τα τρία συστατικά της επιτυχίας των συντρόφων: δουλειά- δουλειά και δουλειά. Μυρμηγκιού κατά προτίμηση.

Δίκιο είχε. Απ' τη μία πλευρά ντυμένοι στα κόκκινα οι βαυαροί σύντροφοι που έβαλαν πάνω απ' όλα την ενότητα του κόμματος, παρά τις εσωτερικές έριδες, τις φράξιες και τις μπουνιές που έπαιξαν ο ριμπερί με το σύντροφο ρόμπεν στο ημίχρονο του πρώτου αγώνα.

Κι απέναντι τους οι λευκοφρουροί της μαδρίτης, με τους πιο αντιπαθητικούς πορτογάλους της ιστορίας. Κριστιάνο ρονάλντο, πέπε, παλιότερα ο λουίς φίγκο. Αλλά πάνω από όλους ο μουρίνιο που έδινε όρκους πίστης στην μπάρτσα ως μεταφραστής και ύστερα απέδειξε ότι οι χειρότεροι αντικομμουνιστές είναι οι πρώην.

Προς το παρόν βέβαια το κίνημα δίνει μάχη οπισθοφυλακών και παίζει όπως η τσέλσι: άμυνα-άμυνα-άμυνα. Φοβάται γιατί το έχουν πείσει ότι έχει απέναντι του την μπαρτσελόνα, κλείνεται στο καβούκι του και μετράει απλώς με ηττοπάθεια τα γκολ που δέχεται, παζαρεύοντας το σκορ της ήττας του.

Το κόμμα έχει δώσει στο παρελθόν ωραίους ταξικούς αγώνες σαν την μπαρτσελόνα, αλλά έχασε πιο πολλές ευκαιρίες και από το μέσι. Μας πρόδωσε η άμυνα, η τεχνική ηγεσία, η απειρία της ομάδας, τα λάθη και η αφέλεια μας.

Παραμένουμε όμως ιστορικά αισιόδοξοι ότι η πόρνη η ιστορία που έγραψε ότι ξοφλήσαμε θα μας δικαιώσει πριν το τέλος της. Η ιστορία είναι ένα παιχνίδι που το κινεί η ταξική πάλη με δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, όπου στο τέλος νικάνε πάντα οι κομμουνιστές. Τα πέτρινα χρόνια τελειώνουν σύντομα. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.

Venceremos. ΚΚΕ και δεν είμαι καλά.

ΥΓ: Παρακάτω σταχυολογώ ενδεικτικά κάποια σχόλια αναγνωστών της gazzetta για το βιντεάκι με την επίμαχη δήλωση που έκανε θραύση στο διαδίκτυο. Η κε του μπλοκ προειδοποιεί τους μη εξοικειωμένους με αθλητικές ιστοσελίδες για το ύφος, την ποιότητα και την ορθογραφία των σχολίων. Όχι ότι τα δικά μας είναι πάντα καλύτερα δηλαδή αλλά τέλος πάντων.

- Α ρε Αλέκα γι' αυτό θα σε ψηφίσω! Γιατί ξέρεις μπάλα!
-ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΑΛΕΚΑΡΑ.ΠΕΣ ΤΑ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΟΜΟΥΤΡΑ ΝΑ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ.ΑΦΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ.ΤΟΥΣ ΠΛΑΣΑΡΑΝ ΤΟΝ ΚΑΜΕΝΟ ,ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ,ΔΟΥΒΛΙΝΑ,ΛΙΣΑΒΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ.ΕΔΩ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΘΑ ΠΑΝΕ ΕΚΕΙ ΘΑ ΚΩΛΟΣΟΥΝ.ΚΑΤΑΝΤΙΑ..  


- Ποιος σου είπε ότι στην Ρωσία και στη Κίνα έχουν Κομμουνισμό; Έχεις πάρει χαμπάρι , ότι η λαίλαπα παγκοσμίως ξεκίνησε από τότε που ανατράπηκε η ΕΣΣΔ? Επίσης ποιος σου είπε ότι το κριτήριο για να είσαι κομμουνιστής, είναι αν είσαι φτωχός ή όχι. Γνωρίζεις κάτι για το ΚΚΕ; Κάποια θέση που έχει , τι τέλος πάντων λέει; (όχι τι γράφουν τα blogs επίσημη θέση του ΚΚΕ ξέρεις καμία?). Και επιτέλους σταματήστε τους ανιστόρητους χαρακτηρισμούς και αφορισμούς , περί Βάρκιζας κλπ. (Εδώ ο κόσμος χάνετε και εσείς θυμηθήκατε τι Βάρκιζα, απορώ πως δεν έχετε αναφέρει ο σύμφωνο Σοφούλη- Σκλάβενα ή δε φτάνουν οι γνώσεις σας μέχρι εκεί?).

- κ με κοουτς τον Σταλιν τον φονια..

- Αλεκαραααα respect! (σσ: αυτό πρέπει να φωνάζεται κάπως σαν το “Αεκάραααα...” ή το “Εθνικάραααα” αλά ματζουράνης)

- Μια χαρά ξηγήθηκε η Αλεκάρα, και φυσικά θα την ψηφίσω. Καναπεδάτοι σχολιαστές της πλάκας θά 'πρεπε να ξέρουν ότι επανειλημμένα έχει καταθέσει το ΚΚΕ και τις προτάσεις του για τη σαπίλα, και σημαία είναι η κατάργηση των ΠΑΕ.Βαριέμαι να δίνω λινκ γκουγκλάρετε όσοι θέλετε πραγματικά να γνωρίζετε. Οι κομμουνιστές έχουν αξιοπρέπεια "φίλε": ούτε ψήφους πουλάνε ούτε στις εκκλησίες σέρνονται. Υ.Γ. "Βάρκιζα"? Οι τρότσκες τότε - καλά δεν υπήρχαν αναρχικοί το '45 η χούντα τους έφτιαξε είναι γνωστό - ήταν με τον "εθνικό στρατό" ρε, τολμάτε να μιλάτε?


- Ναι ημασταν ΚΚΕ! Δεστε μονο : απο τη μια το κεφαλαιο (Ροναλντο) που απομυζα τον ληστευομενο ισπανικο λαο (ρυθμιση χρεων ισπανικων ΠΑΕ απο το κρατος) και απο την αλλη οι πληβειοι πλην σκληρα δοκιμαζομενοι εργατες (Μπαντστουμπερ) να παλευουν απεγνωσμενα κοντρα στο κεφαλαιο!
- ρε βαρυμαγκες ολοι που μάθατε και τη βαρκιζα κι εχετε κι αποψη...εδω οπαδικα σχολια κανετε και ειναι για πεταμα, θελετε και πολιτικα??? ψηφίζατε τοσα χρονια οτι σας εδινε ο μπαμπας σας λιγο πριν το παραβαν και μου γινατε και πολιτικοι αναλυτες...αποψαρες και μαγκιές του πληκτρολογίου...
- Αντε και στον τέλικο κρατήστε έξω Ριμπερί, Ρόμπεν, Νοιερ, Σβαινσταιγκερ για μια νέα Βάρκιζα!

- Λετε και η μπαγιερν να μην θέλει την πρώτη θέση αν δεν την υποστηρίξει όλη η Ευρώπη;

- Και γω νόμιζα ότι οι μόνες ομάδες που ήξερε η Αλέκα ήταν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Δυναμό Μόσχας, Λοκομοτίβ Μόσχας κτλπ.
- μια πλάκα πάνω στην κουβέντα έκαναν και βγήκαν τα σαλιγκάρια να κράξουν...
άσε που την βρίσκω και πιο ενήμερη από κάποιους άλλους...
- Η Μπαγερν σαν αλλο ΚΚΕ εσπασε τον δικομματισμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (Ρεαλ, Μπαρτσα)
Nαι αλλά στο Β παγκόσμιο πόλεμο άλλοι παίξαν κατενάτσιο...

- απο οτι καταλλαβαινω εισαι και εσυ 1 απο τους γραφικους που λενε να περασει η εξουσια στον λαο;Και ας πουμε πως θα γινει αυτο ποιος θα ηγηθει της προσπαθειας; Φαντασου σε 10 μυρια λαο αναμεσα σε δεξιους και αριστερους τι θα γινει για το ποιος θα παρει την εξουσια. Ο εμφηλιος που εγινε μετα το 40 δεν θα ειναι τιποτα μπροστα σε αυτο που θα γινει. Και εγω δεν διαλεγω να ειμαι ουτε με το κεφαλαιο ουτε με τον εργατη. Διαλεγω να ειμαι με την μεσαια αστικη ταξη. Γιατι θα πρεπει να ειμαι με τα 2 ακρα; Εξαλλου ειναι στο αιμα του νεοελληνα η διχωνια. Ειδικα οταν προκειται για την εξουσια. Για μενα καταλληλος τροπος διακηβερνησης ειναι ο καπιταλισμος οπου ο καθενας θα μπορει να πλουτιει δουλευοντας αρκετες ωρες ή αναλογα με το ποσο παραγει και φυσικα το κεφαλαιο να σεβεται τον εργαζομενο. Σαν 1 λυση ειναι να καταργηθουν τα παραθυρακια απο τους νομους. Ειδαμε και στην ΕΣΣΣΔ με τον κουμουνισμο πως ζουσαν οι πολιτες, μεσα στην φτωχια. Ευχαριστω αλλα δεν θα παρω (σσ: το τρίτο Σ στο ΕΣΣΣΔ τι να σημαίνει άραγε;)

- Οταν φυγει ο χαινκες τωρα ξερουν ποια θα μπορουν να παρουν προπονητρια... :)
- Ο Σβαινι μολις εβαλε το πεναλτυ σηκωσε την μπλουζα του ειχε ενα σφυροδρεπανο για ταττου στο στηθος ,αν δεν πιστευετε δειτε το video ...
- Είπε κι' αυτή να ξεφύγει γιά λίγο από την "ξύλινη" γλώσσα πού της καταλογίζουν καί πέσατε να τη φάτε "ελληνάρες".
Με αυτούς πού μιλούσε ήταν το σοβαρώτερο πού μπορούσε να πεί..

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Αν μη τι άλλο το κόμμα συγκινεί τον κόσμο. Ποικιλοτρόπως

Το ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω το (νέο) ΠΑΣΟΚ

Τελικά το δημοσκοπικό πάθημα του 08’, όπου ξεφούσκωσαν σαν μπαλόνι, δεν τους έγινε μάθημα. Τρίτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο σύριζα, πανηγύριζε η αυγή της κυριακής. Το 2008 είχαν κλειδώσει υποτίθεται το βάθρο και πήγαιναν φουλ για δεύτεροι, καβαλώντας δημοσκοπικά το 18%. Το οποίο όμως έπεσε κάτω από το 5% όταν έγιναν οι εκλογές, με το σύνηθες σήριαλ για την είσοδο -ή μη- του συνασπισμού στη βουλή.

Τώρα όμως δεν προλαβαίνουν μάλλον να ξεφουσκώσουν και νιώθουν ότι πλησιάζει η ώρα για να γίνουν πασοκ στη θέση του πασοκ. Τι λες κι εσύ πιστέ μου μπράβε μπλιαχ χαχάτ; ρώτησε τον αλέξη στα γραφεία της κουμουνδούρου ο νίκος κοτζιάς. Που το 89’ ήταν στην άλλη άκρη του πολιτικού εκκρεμούς αντιδρώντας υποτίθεται από τα αριστερά στον ενιαίο συνασπισμό και τη "συγκυβέρνηση".

Αλλά και η ηγεμονία στην αριστερά δε θα τους έπεφτε άσχημα σε πρώτη φάση (μιλάμε πάντα για την εκλογική, γιατί στους δρόμους δεν αλλάζουν τόσο εύκολα τα πράγματα). Κάτι σαν κουκουέ στη θέση του κουκουέ, όχι στην χάρη και το πρόγραμμα, αλλά από άποψη συσχετισμών. Ενώ με το πασοκ πάνε για όλο το πακέτο –το όλον πακέτο που θα έλεγε κι ο βενιζέλος.

Θέλουν να εκφράσουν το γνήσιο πασοκ της διακήρυξης της 3ης σεπτέμβρη που ξεστράτισε από τις αρχές και τους μπαξέδες και υπέστη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Όπως είχε πει κι ο πρόεδρος αλέξης παλιότερα: εγώ είμαι πασοκ αλλά το πασοκ έχει πάψει να είναι πασοκ. Χάνουν δηλαδή και οι λέξεις το νόημά τους. Γιατί να τους πεις πασόκους αφού το παραδέχονται από μόνοι τους; Και προτείνουν λύσεις, άμεσες κι ανώδυνες, εδώ και τώρα που βρίσκουν ευήκοα ώτα στο θυμικό του παλιού πασόκου και του ανυπόμονου μικροαστού.

Κι εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα. Θέλεις να πέσει κατακόρυφα ο δικομματισμός και να πιάσει ιστορικό χαμηλό, αλλά να σε περάσει ο συριζα και να βγει τρίτο κόμμα; Ή προτιμάς να έχουν λελογισμένη πτώση πασοκ και νδ, για να κρατήσεις τη θέση σου. Δεν είναι θετικό να απεγκλωβιστεί κόσμος από το πασοκ και να πάει ένα βήμα μπροστά τη συνείδηση του; Εντάξει με το βήμα μπροστά. Γιατί να το αφήσει όμως μετέωρο και να κάνει άλλα δύο πίσω;

Αυτά με τις θέσεις και τα προσπεράσματα παραπέμπουν έμμεσα σε πρωτάθλημα, όπου ισχύει η αμερικάνικη λογική για τον πρώτο που τα παίρνει όλα και το δεύτερο που δεν είναι τίποτα –πόσο μάλλον ο τρίτος (δρόμος και γενικώς). Άσε που η πρωτιά δεν παίζεται με εκλογικούς όρους, αλλά σε άλλο στίβο, αυτόν την ταξικής πάλης.

Εμένα ως αρειανό μου θυμίζει λίγο ντέρμπι του παοκ με το ποκ, όπου δεν ξέρω ποιον να υποστηρίξω. Εντάξει θεωρητικά είναι προτιμότερο να νικήσει ο συμπολίτης τους χαμουτζήδες. Αλλά ποιος τους αντέχει μετά να σε γανιάζουν για τη νίκη τους; Όταν βγάζουν συσσωρευμένα κόμπλεξ ετών για τους συσχετισμούς που αλλάζουν και νιώθουν ότι παίρνουν ιδεολογική ρεβάνς για την ήττα του 68 και του 91; Να ακούς για την αυτοκρατορία που κατέρρευσε και τον κύκλο του κόμματος που κλείνει. Και στο καπάκι εκείνο το ανιστόρητο: γιατί δεν ενώνεστε οι ομάδες της θεσσαλονίκης, για να χτυπήσετε το τέως ποκ; Ε, τι να του πεις τώρα; Αφού οι άλλοι είναι με το χύμα αμπαλαέα και συνεργάτες του γκαγκάτση, πώς να κάνουμε χωριό;

Αλλά δε βαριέσαι, ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να γίνει αφαίρεση και να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα. Ο αλεξέι τσίπρας θα γίνει ο νέος αλέξανδρος κερένσκι και στα εκατό χρόνια από την οκτωβριανή θα την γιορτάσουμε στην πράξη την επέτειο. Άσε λοιπόν τους μενσεβίκους να σκάβουν ως τότε το λάκκο τους.

Αλλά δε μπαίνει έτσι το ζήτημα. Το βασικό διακύβευμα των εκλογών είναι να τσακιστεί ο δικομματισμός και να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι -αν και το πασοκ είναι αθάνατο σαν τις αυταπάτες των μικροαστών που αλέθονται από τις μυλόπετρες του συστήματος, μένουν όμως ζωντανοί και ακμαίοι, ακόμα κι όταν χάσουν τις μικροπεριουσίες τους.

Αλλά αν αυτό είναι το κύριο, εξίσου σημαντικό είναι να ηττηθούν κι όλα τα πασοκ, σκληρά και μαλακά, καθώς κι οι επίδοξοι διάδοχοι του. Να μη μείνουμε στο άψυχο κουφάρι του πασοκ, αλλά να εμποδίσουμε να μετενσαρκωθεί και το πνεύμα του. Το οποίο άνθησε σε μια εποχή που μπορούσε να δώσει πράγματα ο ελληνικός καπιταλισμός κι υπήρχε κι ο μπαμπούλας της δεξιάς σε πολιτικό επίπεδο. Είναι τραγικό όμως να ανθεί σήμερα στη βάση του τίποτα, της μικροαστικής ανάμνησης του μεταπολιτευτικού παρελθόντος και των εύκολων λύσεων για επιστροφή στο παρελθόν.

Από αυτή την άποψη λοιπόν δεν είναι πολύ διαφορετική η ροζ ψήφος από την πράσινη. Το βόλι πρέπει να πάει κατά του δικομματισμού, αλλά αν δεν πάει στους κομμουνιστές θα μείνει άσφαιρο. Κι εκεί είναι που σε κοιτάζει αποσβολωμένος ο οπαδός της αριστερής ενότητας, που τον τσουβαλιάζεις με το πασοκ.

Ω ναι! Μπορεί στο χώρο του να συνεργάζεται με κάθε πιθανό κι απίθανο σχήμα, αρκεί αυτό να μην είναι κκε, παμε, λαική συσπείρωση, αλλά όταν φτάνουμε στις εθνικές εκλογές η ευαίσθητη ενωτική του ψυχή δεν μπορεί να την αντέξει αυτή τη διάσπαση.

Γιατί όμως αυτή η σύγκριση με το πασοκ; Επειδή μόνο ένας γνήσιος παπατζής θα μπορούσε να πουλάει στον κόσμο -τάχα με επιχειρήματα- τέτοιο παπά για τις μονοεδρικές και το μπόνους των 50 βουλευτών, που δε στέκουν καν από τεχνικής άποψης. Γιατί αυτό το μπόνους αφορά μόνο αυτόνομα κόμματα, όχι συνασπισμούς κομμάτων. Ενώ με το νέο εκλογικό σύστημα, ακόμα κι αν χάσουν τις μονοεδρικές νδ και πασόκ, τις παίρνουν από αλλού. Το άθροισμα μένει πάντα το ίδιο, ανάλογα με τα ποσοστά.

Θα μου πεις δεν το ξέρουν αυτό στο συριζα; Φυσικά και το ξέρουν. Αλλά για σκέψου λίγο. Πόσος κόσμος ξέρει την αλήθεια για τις μονοεδρικές; Ελάχιστος. Πόσοι γνωρίζουν όμως για την πρόταση τσίπρα για τη συνεργασία; Πολύ περισσότεροι. Επομένως το σκοπό τους τον πέτυχαν. Δεν είναι χαζοί, κουτοπόνηροι είναι. Απλώς βρίσκουν και κάνουν.

Ο κουλ αλέξης ξεσηκώνει τους λόγους του ανδρέα και φτιάχνει έναν ιδεολογικό αχταρμά αντιγράφοντας θέσεις άλλων. Από την εθνική αστική τάξη της εδα, μέχρι τα μεταβατικά της ανταρσύα και την λαϊκή εξουσία του κουκουέ. Ο ροζ μύλος της αντίδρασης όλα τα αλέθει. Και βάζει στους μπαχτσέδες του κάθε λουλούδι για μύρισμα, που δεν είχε πιθανότητες εκλογής με το πασοκ κι είδε έξαφνα το φως το αληθινό.

Ο τσίπρας είναι ο κύριος τίποτα, κάτι σαν αβραμόπουλος της αριστεράς, με κενό πολιτικό λόγο και ρηχή ιδεολογική συγκρότηση. Κι ο σύριζα πρέπει να μείνει σε αντίστοιχα ρηχά νερά, όπως το 10’ στην αττική, που μάζεψε τα ορφανά του πασοκ με το μητρόπουλο. Γιατί είναι από τα αγαπημένα κόμματα των δημοσκόπων. Μια κινούμενη μικροαστική άμμος, που καταπίνει όποιον την πλησιάζει με ενωτικές διαθέσεις για κοινή δράση. Ένας πολιτικός χυλός, στον οποίο καήκαμε κι εμείς. Κι έκτοτε φυσάμε και το γιαούρτι..

Προεκλογικό ημερολόγιο

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Κάτσε να σου πω πρώτα μερικά προεκλογικά στιγμιότυπα. Ήταν που λες σε μια φάση στη νετ ο μεντρέκας, από τις ελάχιστες φορές που υπήρχε κάποιος δικός μας, να παλεύει μόνος του με τα αστικά θηρία. Ο μιχελάκης νόμιζε ότι τον στρίμωχνε βάζοντας επανειλημμένα το ίδιο ερώτημα περί υπακοής στο σύνταγμα, ενώ η στάη βαρούσε μια στο καρφί και μια στο πέταλο: πότε φτιάχνοντας το μαλλί με διάφορα γλυκόλογα σα να του την έπεφτε, και πότε σαν αυστηρή δασκάλα που μάλωνε τον άτακτο μαθητή της. Κι όλοι μαζί είχαν αποφασίσει απλά πως δε θα τον αφήσουν να μιλήσει. Οπότε ο μεντρέκας πάνω στη φούρια του να πει ό, τι προλάβει πριν τον κόψουν, μπερδεύεται και λέει τη στάη κυρία μιχελάκη. Χάχανα στο στούντιο και σε αρκετούς τηλεθεατές, όμως γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει. Αφού ένα και το αυτό ήταν. Ν’ αγιάσει ο στόμας του.

Αλλά ο ορισμός της χούντας ήταν στο σκαι με τον μπογιόπουλο. Μετά τα πρώτα είκοσι δεύτερα άρχισαν να κράζουν πάνω του με νύχια γαμψά για να μην ακουστεί τίποτα. Σαν να έλεγαν στον κόσμο που έβλεπε: μην το πλησιάζετε το κομμούνι, θα εκραγεί! Όπως εκείνα τα ψυγεία επί χούντας με το μαγνητοφωνημένο μήνυμα που έπαιζε δέκα λεπτά πριν ακουστεί το μπαμ. Ακόμα κι αυτά περισσότερο χρόνο είχαν για να μιλήσουν.

Αλλά δεν έχω παράπονο, τα πράγματα βελτιώνονται. Τη βδομάδα πριν προκηρυχθούν οι εκλογές το ποσόστο εμφάνισης εκπροσώπων του κκε στα κανάλια πλησίαζε την ολική έκλειψη. 1 στους 180! Ένας αλλά λέων που λέει και το τραγούδι (κι όλοι εσείς τυριά). Μόλις προκηρύχθηκαν όμως  οι συσχετισμοί ανατράπηκαν. Φτάσαμε το ιλιγγιώδες 4 στους 91. Από ποσοστά ανταρσυα φτάσαμε σε επίπεδα οικολόγων. Σε έξι μήνες θα πιάναμε και το δικό μας.

Μετά ήταν ο βενιζέλος στον ενικό του χατζηνικολάου με «ερωτήσεις του κοινού για τα καυτά προβλήματα της καθημερινότητας», γιατί δεν τολμάνε πλέον να κάνουν ανοιχτές συγκεντρώσεις και να διακινδυνεύσουν τη γιούχα. Οπότε προτιμούν το ελεγχόμενο ρεζιλίκι –κατά την ελεγχόμενη χρεωκοπία- κι εμμέσως παραδέχονται πως τρέμουν κι αποφεύγουν όπως ο σκαι το λιμάνι οτιδήποτε ξεφεύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο των καναλιών. Ο χατζηνικολάου, που είναι σχετικά πιο έντιμος, ή τον βοηθά και η συγκυρία να το παίξει είχε σχετικά αντιπροσωπευτικό κοινό. Οπότε ένας δικός μας ψηφοφόρος έδωσε ρεσιτάλ: δεν περιμένω απάντηση, πόσο μάλλον πειστική, οπότε ας ψηφίσει κουκουέ ο λαός για να έχει μια προοπτική για τη λύση των προβλημάτων του.

Τις προάλλες ήταν η αλέκα σε μια ανοιχτή συγκέντρωση, μιλούσε σε ένα σημείο για τα μέτρα που έχουν ορίζοντα 30ετίας μέχρι το 2042 και μετά παρατηρώντας το κοινό της είπε: κοίτα η άλλη σταυροκοπιέται. Δεν πέρασε η φράση στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο, αλλά ευτυχώς το έπιασε ο φακός, στα κλάσματα δευτερολέπτου που εμφανίζουν το κόμμα στα δελτία. Σαν αυτό που κάνει το μεγκα πχ στις συνεντεύξεις τύπου της αλέκας και παίζει εκτενή αποσπάσματα με χαρακτηριστικές φράσεις: το κκε σας καλεί… Κι εκεί κόβεται. Τελεία. Η αστική ανοχή στην πολυφωνία θριαμβεύει.

Μα γιατί σταυροκοπιέσαι χριστιανή μου; Άκουσες κι εσύ αυτό που λένε ότι τα παραπέμπουμε όλα στη δευτέρα παρουσία και σε έπεισαν; Αυτοί δεν αναγνωρίζουν ούτε την πρώτη. Μιλάνε για σταυρωμένη επανάσταση, τον γολγοθά που τραβήξαμε και τους γραφειοκράτες ιούδες, γραμματείς και φαρισαίους, που φιλούσαν υπέροχα.

Σαν αυτούς της ανταρσυα που παρουσίασαν τα ψηφοδέλτιά τους. Αλλά η ανακοίνωση τους είχε μόνο τις γνωστές μούρες και τους παρουσίαζε ως κυρίες και κύριους, με ιδιότητες του τύπου μέλος του κκε μέχρι πριν ένα χρόνο (περισσότερα είναι αλλά τέλος πάντων), για να δείξουν και τη διεύρυνση τους στα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κόμματος. Φαντάσου δηλαδή να λέγαμε εμείς: κατεβαίνει μαζί μας η κυρία παπαρήγα –Ο-ΛΕ! Κι ο κύριος μπογιόπουλος στο επικρατείας –Ο-ΛΕ! Ή να βάζαμε σε πρώτο πλάνο το μαργαρίτη και το δούκα, επειδή παλιότερα ήταν στο συνασπισμό.

Κατεβαίνει μαζί τους κι ένας απεργός της χαλυβουργίας – από τους πιο δραστήριους ομολογουμένως. Αλλά αν το κάναμε εμείς με το σιφωνιό, τότε σίγουρα «θα πηγαίναμε να εξαργυρώσουμε τον αγώνα τους με κουκιά», «μ’ αυτόν που χειροκροτούσε τους χρυσαυγίτες» και δε συμμαζεύεται. Ενώ τώρα προφανώς δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά.

Έκαναν κι εκδήλωση παρουσίασης με τρία άτομα της κσε τους. Ο ένας μίλησε σα σεκίτης –γιατί ήταν- κι οι άλλοι δύο σα θεσμικοί παράγοντες – που παίζει και να είναι. Σε κάποιο σημείο ο χάγιος μπερδεύτηκε και πήγε να πει – σχεδόν το είπε δηλαδή- ότι παλεύουν για εργατική- λαϊκή εξουσία! Κι ο καλός ρεπόρτερ του πριν σχολίασε ότι τις προάλλες του είχε ξεφύγει και του τσίπρα αυτή η φράση. Έτσι είναι. Η ενότητα της αριστεράς ή θα είναι σε κουκουέδικη βάση ή θα είναι ψευδεπίγραφη και δε θα υπάρξει.

Σε άλλο σημείο είπε για τις εκλογές ότι «πάμε για διπλό στο γήπεδο του αντιπάλου» κι ο τσίπρας πήρε σήμερα την ασίστ και είπε ότι αν κατεβάζαμε ενιαία ομάδα «θα βάζαμε γκολ από τα αποδυτήρια». Κι εγώ ο δογματικός νόμιζα πως το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο. Διπλό ημίχρονο, άσσο τελικό. Γκολ αυτοί, αυτογκόλ εμείς.

Όπως έλεγε κι ο ένγκελς, οι εκλογές δεν είναι τίποτα παραπάνω από το βαθμό – όχι της ισοπαλίας, αλλά – ωριμότητας της εργατικής τάξης. Κι αν μου κάτσει και το διπλό της ανταρσυα πάω ταμείο κι έφυγα για τελικό (σσ εννοεί τον τρίτο γύρο).
Καλού κακού όμως να λαδώσουμε και κανέναν αντίπαλο και να τον πιέσουμε μα μαζικό, λαϊκό εκβιασμό να βάλει αυτογκόλ στην τάξη του. Που αν είναι έτσι ρε συ κι έχουμε τέτοια ομαδάρα με λαϊκό πρέσινγκ τόσο ψηλά, γιατί δεν το βάζουμε μόνοι μας το γκολάκι να το καθαρίσουμε το ματσάκι;

Κυκλοφόρησε επίσης ένα προλετ-καλτ βιντεάκι από το ’89, με τον τσίμα και τον ανδρουλάκη επί ενιαίου συνασπισμού. Ο οποίος τότε έκανε μια τεράστια προεκλογική συγκέντρωση, απ’ το σύνταγμα μέχρι την ομόνοια, όπου ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε (σήμερα και οι μισοί θα θεωρούνταν λαοθάλασσα, κι όχι μόνο για εμάς). Τότε ο μίμης δεν είχε κουζουλέψει τελείως, για δεξιός αναθεωρητής καλά τα έλεγε, περί δικομματισμού κι αυτοδυναμιών. Σα να ακούς τον τσίπρα σήμερα.

Εμείς βέβαια ούτε αυτά δεν κάναμε. Πιο πίσω κι από τον μίμη ήμασταν. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Κι αν το ανοίξουμε, πρέπει να μιλήσουμε και γι’ άλλα πράγματα. Για μια συζήτηση που δεν έγινε κι αυτούς που «έφυγαν από τα αριστερά» αλλά τώρα στήνουν στην κουμουνδούρου το πασοκ της νέας εποχής. Έχουν εξάλλου την τεχνογνωσία από το αγροτικό τους στο αυθεντικό πασοκ ως σύμβουλοι του γιωργάκη.

Αυτά για σήμερα. Αύριο που έχει αριστερό ντιμπέιτ ο χατζηνικολάου μπορεί να σου πω περισσότερα.

Τα κορίτσια της βροχής

Πριν από δύο μήνες περίπου η κε του μπλοκ βρέθηκε σε μια εκδήλωση στον πολύ όμορφο χώρο της λαμπηδόνας, όπου παρακολούθησε το τρίτο ντοκιμαντέρ της αλίντας δημητρίου, που κλείνει την τριλογία της για τη συμβολή των γυναικών στους αγώνες του λαϊκού κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα.

Σε αυτό το ντοκιμαντέρ η αλίντα μας παρουσιάζει τις γυναίκες που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και αντιστάθηκαν στην χούντα των συνταγματαρχών και της «ελλάδος ελλήνων χριστιανών», και στέκεται κυρίως στο κεφάλαιο της οδού μπουμπουλίνας και των βασανιστηρίων της ασφάλειας. Οι πιο πολλές μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές, γροθιά στο στομάχι του ανυποψίαστου θεατή, ακόμα και του υποψιασμένου.

Το ντοκιμαντέρ βασίζεται στη δύναμη των γυμνών αφηγήσεων. Απαλλαγμένες από κάθε είδους «καλλιτεχνικές αρετές», παρατίθενται χωρίς ανάσα και δημιουργούν μία αίσθηση «ασφυξίας» στο θεατή, πετυχαίνοντας έτσι να αποδώσουν πιστά τα συναισθήματα των γυναικών που τα έζησαν κι ένιωθαν να μην έχουν καμία διέξοδο, πέραν της λιποθυμίας.

Πολλές φορές γίνεται δύσκολο να τ’ ακούς, να τα αναπαριστάς νοερά στην οθόνη του μυαλού σου, πόσο μάλλον να τα ζεις δια ζώσης και να τα διηγείσαι. Κάποιες από τις γυναίκες που δέχτηκαν να μιλήσουν, σταμάτησαν την αφήγηση σε μερικά σημεία και τους ήταν δύσκολο να συνεχίσουν γιατί ένιωθαν πως τα ξαναζούσαν. Ή γιατί ακόμα και σήμερα, από τέτοια χρονική απόσταση, δε θέλουν να αποκαλύψουν όλες τις λεπτομέρειες, ντρέπονται να μιλήσουν δημόσια για τις ταπεινώσεις που υπέστησαν.

Μια δυσφορία που αυξάνεται απ’ τη μετέπειτα ατιμωρησία των βασανιστών, λυτρώνεται όμως απ’ την μεγαλοψυχία και την δύναμη των γυναικών, που δε στοχοποιούν προσωπικά τους βασανιστές τους, αλλά το σύστημα που επέβαλε τα βασανιστήρια –και τέτοια υπάρχουν πολλά ακόμα ανά την υφήλιο. Καθώς επίσης κι από τη βεβαιότητα ότι αν τους δινόταν η ευκαιρία, θα ξανάκαναν τα ίδια ακριβώς και θα ακολουθούσαν απαρέγκλιτα τον ίδιο δρόμο.

Κάποιες άλλες γυναίκες είχαν ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία να μιλήσουν, για να μην ταυτιστούν με το στερεότυπο για τη γενιά του πολυτεχνείου που βολεύτηκε στην αμφισβήτηση κι εξαργύρωσε τους αγώνες του παρελθόντος με μια θέση στο σύστημα εξουσίας που αντιπάλεψε. Όπως η φωνή του πολυτεχνείου, που έγινε φερέφωνο του συστήματος.

Η αλίντα αναδεικνύει την μέθοδο των βασανιστηρίων, που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη στον χρόνο. Η εξουσία απέναντι στο άτομο και την ιδεολογία του. Και το σώμα του, που γίνεται αγνώριστο, για να σπάσει μαζί με το φρόνημα, να το απαρνηθείς μαζί με τη συνείδηση και να καταλήξεις ένα πράγμα χωρίς υπόσταση, δίχως ταυτότητα, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Χωρίς αίσθηση του χρόνου και του χρόνου, απλά έρμαιο των βασανιστών σου.

Κάνει μια «ψυχολογική διατριβή» για τα όρια και τις αντοχές του ανθρώπου, τη δύναμη της ψυχής του, που την οπλίζουν τα ιδανικά και η συλλογικότητα. Φώναζα δυνατά στους φύλακες ότι δεν θα υπογράψω δήλωση, για να το ακούσουν οι σύντροφοί μου, να εκτεθώ μπροστά τους και να μην το πάρω πίσω. Να βρω δύναμη να αντέξω για να μην τους προδώσω, έλεγε μια από τις κρατούμενες που μίλησαν στη δημητρίου.

Η οποία παρεμβάλλει πλάνα με εικόνες από σύγχρονα περιστατικά καταστολής, για να δείξει ότι οι καταστάσεις που περιγράφουν στις μαρτυρίες τους οι γυναίκες, δεν είναι και τόσο μακρινές, όσο νομίζουμε. Απευθύνεται στη νέα γενιά και τον δικό της αγώνα, θέλει να αφυπνίσει συνειδήσεις, να μην αφήσει να τις σκεπάσει η λήθη. Γιατί λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη, είναι καταδικασμένος να ζήσει τα ίδια δεινά, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του –που ετυμολογικά έχουν την ίδια ακριβώς ρίζα με τη λήθη, που είναι ακριβώς το αντίθετο της ιστορικής α-λήθειας.

Κι αυτή είναι η αναντικατάστατη προσφορά της δουλειάς της αλίντας: η ιστορική αλήθεια. Αυτό το ντοκιμαντέρ ανασκευάζει τον διαδεδομένο μύθο ότι η χούντα ήταν ήπια και σχετικά αναίμακτη. Κι αναπληρώνει με τη δύναμη της εικόνας και της προφορικής μαρτυρίας ένα πολύ μεγάλο κενό στην καταγραφή της ιστορικής μνήμης, για τις επόμενες γενιές.

Μια προσφορά ανιδιοτελής, για μια δουλειά που έμεινε συνειδητά εκτός εμπορίου, αλλά η κόπια της μοιράζεται δωρεάν στους φορείς και τις συλλογικότητες που επιθυμούν να την προβάλλουν (πολιτικές, πολιτιστικές, συνδικαλιστικές κτλ). Κι η οποία παρά την ελάχιστη προβολή κατάφερε να κερδίσει ευρεία αναγνώριση από το κοινό κι ένα βραβείο από το φεστιβάλ θεσσαλονίκης, αν δε κάνω λάθος (τη δεύτερη φορά είχαν πάρει τα μέτρα τους και δεν πήραμε κανένα βραβείο, είπε στην εκδήλωση η αλίντα).

Ποιο είναι λοιπόν το επιμύθιο; Να μη μείνουμε στη θλίψη και το παράπονο για όσα πέρασε αυτή η γενιά αγωνιστών (τα ίδια θα έλεγαν κι αυτοί εξάλλου για την προηγούμενη γενιά της αντίστασης), αλλά το σφίξιμο να γίνει οργή που θα πιάσει το νήμα της ιστορίας και θα τροφοδοτήσει το εξεγερσιακό πνεύμα σήμερα.

Αυτά ως προς το ντοκιμαντέρ. Ας πούμε όμως δυο λόγια και για τη σημερινή εθνοσωτήριο επέτειο, επιχειρώντας να κάνουμε μια σύνδεση με το παρόν. Τις περισσότερες φορές η σύνδεση αυτή γίνεται στη βάση του συνθήματος «η χούντα δεν τελείωσε το 73’» –ούτε τέλος πάντων το 74, αλλά- συνεχίζεται με άλλες μορφές μέχρι σήμερα. Αν υπάρχει όμως κάποια, οποιαδήποτε σύνδεση, πρέπει να βγάλουμε και κάποια συμπεράσματα.

Η βασική διαφορά αυτού του τρίτου ντοκιμαντέρ με τα δύο προηγούμενα, για την αντίσταση και τον «εμφύλιο», είναι ότι εκείνα είχαν περισσότερο φως. Ο θεατής έβρισκε διέξοδο στον ηρωισμό και τον αγώνα των πρωταγωνιστριών, σε πλήρη αντίθεση με το τρίτο, που είναι σκοτεινό, σαν τα μπουντρούμια της ασφάλειας και το σκοτάδι της νύχτας που μας έπιασαν με τις πιτζάμες.

Αν το καθεστώς των συνταγματαρχών φαίνεται της πλάκας σε κάποιους, αυτό έχει να κάνει -πέρα από τη φαιδρότητα των πολιτικών του εκπροσώπων- με το επίπεδο της οργανωμένης αντίστασης που συνάντησε, πλην ελαχίστων προσωπικών εξαιρέσεων. Κι εδώ η κύρια ευθύνη δε βαραίνει τα μεμονωμένα άτομα, αλλά τους συλλογικούς φορείς που δεν οργάνωσαν την αντίσταση. Οι δράσεις και οι ενέργειες του παμ έμειναν σε πρωτόλειο επίπεδο, ενώ το πακ κατά βάση έστρωσε τον δρόμο του ανδρέα για να φτιάξει το πασοκ, και το πολυτεχνείο έγινε το άλλοθι της ανεπάρκειας πολλών οργανωμένων δυνάμεων.

Έλειψε όμως μια πρωτοπόρα δύναμη που να γίνει η ψυχή ενός λαϊκού μετώπου κατά της χούντας. Μέχρι το 68’ το κόμμα δεν είχε καν δικές του οργανώσεις βάσης, πόσο μάλλον να οργανώσει τον αντιδικτατορικό αγώνα και να συσπειρώσει ευρύτερες μάζες. Κι εδώ φάνηκε πλήρως η τραγωδία κι η χρεοκοπία του αναθεωρητισμού στο οργανωτικό, που είχε διαλύσει τις παράνομες οργανώσεις και τον αντίστοιχο μηχανισμό.

Αν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε μια ουσιαστική σύνδεση με τη σημερινή κατάσταση, είναι εγκληματική αμέλεια να πηγαίνουμε αμέριμνα, ξιπόλητοι στα αγκάθια και να μην οργανώνουμε τις μάζες που ξεσηκώνονται. Να τις αφήνουμε έκθετες στις συνέπειες του οργανωτικού χυμαδιού και στην οργανωμένη δύναμη του ταξικού εχθρού.

Κι είναι πολλαπλάσιες φορές εγκληματικό για όποιον πιστεύει πχ ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιας μορφής «χούντα» και περιμένει να την αντιμετωπίσει με άτακτα, ηρωικά μπουλούκια, που θα πάνε άκλαυτα. Η τραγωδία των βασανισθέντων εξορισθέντων θα είναι διπλή αν δε βγάλουμε τα απαραίτητα πολιτικά διδάγματα από τα λάθη, τις ήττες και την αρνητική πείρα του κινήματος.

Ένα άλλο ζήτημα είναι για τα βασανιστήρια. Κάποιοι τα βλέπουν ως κάτι εντελώς μακρινό, συνολικά για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και θεωρούν ότι σε αντίστοιχη υποθετική περίπτωση σήμερα, δε θα βρεθούν καν οι βασανιστές να τα πραγματοποιήσουν, γιατί είναι μακριά από την κουλτούρα μας.

Είναι όμως πράγματι τόσο μακρινά όσο φαίνονται; Μακριά από το κοντινό περιβάλλον μας ή τον πλανήτη γύρω μας; Δεν ανθεί η λογική του σαδιστή που τα βάζει με τους «κατώτερούς» του για να καλύψει τα δικά του υπαρξιακά κενά και να νιώσει κάποιος; Δεν υπάρχει κρατική καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία; Η ηθική νομιμοποίηση των σωμάτων ασφαλείας και του ρόλου τους, σε ένα κομμάτι της νεολαίας; Μήπως δεν υπάρχουν αλλοτριωμένες, αντι-κοινωνικές συνειδήσεις, που θα βρεθούν να κάνουν οτιδήποτε χωρίς συστολή; Δεν υπάρχουν «οργανωμένες πολιτοφυλακές», πρόθυμες να αναλάβουν τη βρώμικη δουλειά;

Τα βασανιστήρια πλησιάζουν ως εικόνα όσο δυναμώνει ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας –ή μάλλον του ελληνικού καπιταλισμού- ο ρατσισμός, η καταστολή κτλ. Αν δεν ανατρέψουμε αυτό το σκηνικό το βασικό ερώτημα που θα αρχίσει να μας απασχολεί είναι αν εμείς θα φανούμε δυνατοί και θα είμαστε σε θέση να (τα) αντέξουμε και να μη λυγίσουμε.

Και το Μάη θα είναι ωραία...

Το τμήμα ιδεολογίας και προπαγάνδας (αγκιτ-προπ) της κε του μπλοκ, σε συνδυασμό με το τμήμα πολιτισμού και τον επιστημονικοτεχνικό συνεργάτη της αλέξανδρο δελάρζ –που πρόσφερε το είναι του για αυτήν την αφισοκολλητή ανάρτηση- σας παρουσιάζουν με περηφάνια τις δικές τους προλεκάλτ προτάσεις για τις προεκλογικές –κι όχι μόνο- αφίσες του κόμματος.

Το κουκουέ απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση στον εργαζόμενο λαό, να το ενισχύσει εκλογικά

να επιβεβαιώσει τους ισχυρούς δεσμούς που τον συνδέουν με το κόμμα

και κάποιες φορές φτάνουν κυριολεκτικά μέχρι την προσωπική θυσία

Προειδοποιεί το λαό για τα αστικά κόμματα εξουσίας

και τον θέτει προ των ευθυνών του

για να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και να καταλάβει πως...

κι ότι σε πολιτικό επίπεδο, στην πράξη υπάρχουν...

Κλείνουμε την παρουσίαση με μια αφίσα για τις φοιτητικές εκλογές (όποτε κι αν γίνουν αυτές τελικά)

…που κολλάει και με τα 60χρονα από την εκτέλεση του νίκου μπελογιάννη

Άιντε και καλό βόλι

Υγ: Κι επειδή οι καλοθελητές περισσεύουν στις μέρες μας, επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για τις δικές μας προτάσεις-δημιουργίες. Χρεώνονται αποκλειστικά σε εμάς και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική ζωή.

Ελλάδα, Δημήτρη μου και Έντγκαρ Άλαν Πόε

 Μετά από την έμμεση παρότρυνση ενός καλού φίλου και συντρόφου, η κε του μπλοκ αποφάσισε να κάνει τελικά αυτή την ανάρτηση.

Για να είμαι ειλικρινής, τον μητροπάνο τον σέβομαι, αλλά δε μπορώ να πω ότι ανήκει στα μουσικά μου ακούσματα. Από καθαρά καλλιτεχνική άποψη, τείνω μάλλον να συμφωνήσω με κάτι που είχα ακούσει στην ταινία polaroid (στην σκηνή που αρχίζει στο 1.08 και 40 δεύτερα). Γιατί λατρεύει τον μητροπάνο ο κόσμος; Για τη φωνή του σίγουρα, τα προσόντα του... Αλλά του αρέσει κιόλας επειδή τρέχει, αγωνίζεται να φτάσει τη μουσική που προηγείται πάντα, και έτσι ταυτίζεται με την αγωνία του να τα καταφέρει και νιώθει καλά μαζί του.

Άντε να βάλω στα ακούσματα και το «για να σ’ εκδικηθώ», που το έγραψε ο λάκης παπαδόπουλος. Κάπου εκεί σταματάει η σχέση μας. Οπότε αν κάποιος περίμενε να διαβάσει κάτι εκθειαστικό για τα τραγούδια του, θα τον απογοητεύσω μάλλον. Αυτό θα το αφήσω στον trash, που είναι και λαϊκό παιδί, με αντίστοιχα ακούσματα.

Αλλά στο μητροπάνο δε μπορείς να δεις μόνο τον καλλιτέχνη. Πρέπει να πιάσεις κι άλλες πτυχές. Το παιδί που μέχρι την εφηβεία του νόμιζε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πολεμώντας στο βουνό, ενώ αυτός ήταν πολιτικός πρόσφυγας στη ρουμανία. Το νέο που οργανώθηκε στους λαμπράκηδες, έτρεχε, μοίραζε προκηρύξεις κι έτρωγε ξύλο στις πορείες. Την καταγωγή του από μια συνοικία των τρικάλων, που λεγόταν μονή, αλλά ήτανε μια μικρή μόσχα που έβγαζε «αυτοδυναμία» της εδα και δίνει ακόμα και σήμερα ψηλά ποσοστά στο κόμμα.

Την χυλόπιτα στον εθνάρχη τριανταφυλλίδη που πήγε ως θαμώνας στο μαγαζί που εμφανιζόταν, αλλά ο μητροπάνος αρνήθηκε να τραγουδήσει μπροστά του, γιατί ήταν ένας από τους υπεύθυνους που γνώρισε τον πατέρα του, μόλις πριν τριανταρίσει. Και μια φήμη λέει ότι τελικά τραγούδησε με πλάτη στο κοινό, για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Την επαν-εμφάνισή του στο προπέρσινο φεστιβάλ, μετά από απουσία μερικών χρόνων –καθώς ήδη αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία του- όπου το κοινό ξεσηκώθηκε και τον αποθέωνε για ένα λεπτό και αρκετές φορές στη συνέχεια, ενώ «μεράκλωσε» και ο –πατέρας- χαλβατζής, με τον οποίο ήταν και προσωπικοί φίλοι άλλωστε. Κι όλοι ξέρουμε ότι το επόμενο φεστιβάλ θα έχει πιθανότατα κάποιο αφιέρωμα στο έργο του, για να τιμήσει τη μνήμη του.

Κι αυτό παρά κάποια μελανά υστερόγραφα στη διαδρομή του. Όπως η τελευταία συνεργασία του με την πέγκι ζήνα, που ίσως ξένισε αρκετούς. Ή μια άλλη πρόσφατη δήλωσή του για το γερασμένο κουκουέ, όπου κάνουν κουμάντο οι ογδοντάρηδες. Αλλά αυτά μπορούν να θεωρηθούν απλώς σαν τις κηλίδες στην επιφάνεια του ήλιου. Όπως στην περίπτωση του βέγγου, που άφησε ως τελευταία εντύπωση την ατάκα έλληνες να τουφεκάνε έλληνες από την ψυχή βαθιά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Το κλείσιμο ανήκει στον ίδιο το μητροπάνο, με μια παλιότερη δήλωσή του στο ρίζο, τον καιρό που η εε προωθούσε την ψήφιση του αντικομμουνιστικού μνημονίου –και δεν έμεινε μόνο σε εκείνο το μνημόνιο, όπως φάνηκε. Κι επί της ευκαιρίας, ευχαριστώ τον σύντροφο που την βρήκε και μου την έστειλε.

«Το να πεις ότι αυτά που συμβαίνουν είναι απαράδεκτα είναι λίγο. Συμβαίνουν τόσα πράγματα. Κάθε μέρα σκοτώνουν τον κόσμο, κάθε μέρα κάνουν πράγματα και δεν ασχολείται κανένας. Τώρα ξαφνικά τους πείραξε ότι ο κομμουνισμός είναι βλαβερός. Αν έτσι νομίζουν τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους πούμε να μην αποφασίζουν. Δικαίωμά τους είναι να αποφασίζουν. Όμως, δικαίωμά μας είναι να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε. Από μια πλευρά θεωρώ μπας και είναι και λίγο καλό να ξυπνήσουμε και λίγο και να δούμε τι γίνεται, πού βαδίζουμε, πού πάμε, γιατί κάπου βολευτήκαμε, κάπου είπαμε εντάξει, είμαστε καλά, νόμιμο το ΚΚΕ, νόμιμο το ένα, νόμιμο το άλλο, όμως παραγίναμε νόμιμοι. Ίσως μας ξυπνήσει λίγο και να ξαναμάθουμε να αγωνιζόμαστε. Καλό θα μας κάνει.

Οι προοδευτικοί άνθρωποι που αγωνίζονται και που σηκώνουν το κεφάλι θα το σηκώσουν και θα το σηκώσουν και πιο πολύ. Γι' αυτό σας λέω, ότι κάπου θα ξυπνήσουν συνειδήσεις, θα ξυπνήσουν πράγματα, θα ξυπνήσουν τα μαζικά κινήματα. Μάλλον πιστεύουν ότι ο λαός θα πειθαρχήσει σε αποφάσεις. Δε νομίζω όμως ότι θα πειθαρχήσει, μάλλον θα εξαγριωθεί και μάλλον καλό θα κάνει, πιστεύω εγώ. Μακάρι να κάνουν τέτοια πράγματα. Αρχίζουν και δείχνουν το πρόσωπό τους γιατί δε γίνεται ξαφνικά όταν γίνονται πόλεμοι, χωρίς κανένα λόγο σκοτώνουν αθώους ανθρώπους ο κύριος Μπους δε δικάζεται. Δικάζεται ο Μιλόσεβιτς, δικάζεται ο Σαντάμ. Ο Μπους, που έχει σκοτώσει τόσο κόσμο και σκοτώνει κάθε μέρα, δε νομίζω ότι κανένας του είπε ποτέ ότι "έλα εδώ, με ποιο δικαίωμα σκοτώνεις όλο αυτόν τον κόσμο;". Δηλαδή, ποιος μας λέει ότι δεν έριξε αυτός τους πύργους για να κάνει αυτά που κάνει. Εγώ δεν πιστεύω ότι είναι κάποιοι άλλοι από πίσω. Μάλλον μόνοι τους το κάναν αυτό.

Εγώ περιμένω και χειρότερα.Τι περιμέναμε, δηλαδή, ότι η ενωμένη Ευρώπη θα μας σώσει; Τι είναι η ενωμένηΕυρώπη και αποφασίζει για τα πάντα; Δεν κατάλαβα. Δεν έχουμε άποψη, δεν έχουμεθέσεις, δεν έχουμε τίποτε εμείς; Δεν υπάρχουμε σαν λαός εμείς; Δεν υπάρχειτίποτε; Υπάρχει μόνο η ενωμένη Ευρώπη; Κάπως αλλιώς τείνει να γίνει η ενωμένηΕυρώπη. Εν πάση περιπτώσει, μακάρι να κάνουν τέτοια πράγματα για να τους πάρουνχαμπάρι όλοι και θα απαντήσουμε, πιστεύω, ανάλογα».

Πού βαδίζουμε κύριοι

Ολοταχώς προς εκλογές. Με ποιους όρους είναι το θέμα. Έχουμε και λέμε.

Η άρια αγάτσα –που ήταν κάτι σαν την άννα καραμανλή της αλλαγής, στη δεκαετία με τις βάτες κι έλεγε τα αθλητικά στην ερτ- κατάλαβε ότι δε μπορεί να εκλεγεί στη βοιωτία με το πασόκ και τα έφτιαξε με τη νδ. Ενώ ο μαμουζέλος έκανε μια πιο τίμια ‘αριστερή’ μετατόπιση, για να περιγράφει τις μετατοπίσεις των σταθερών θέσεων του συνασπισμού, που θυμίζει μπαλάκι του ρολάν γκαρός, με γαλλική αύρα (όχι παρτσαλίδου) και τον αέρα του μελανσόν. Ο λιάρος και ο μποτώνης που μας παρείχαν ποιοτική ενημέρωση -κι ήταν αντικειμενικοί σαν ρεπόρτερ ομάδας πριν από ντέρμπι- επισημοποίησαν τον έρωτά τους με το πασοκ. Ενώ ο μαλέλης, αφού απόλαυσε τη σταρ πλευρά της ζωής πήγε στη δημαρ, όπου θα βρει τον παν-παν, παλιό του σύντροφο από το πασόκ. Το λαος έχει τη σταθερή αξία της θάλειας χούντα και έκανε μεταγραφή τον κύρτσο, που ήταν κάποτε στην κνε λονδίνου. Κι η λίστα όσο πάει κι εμπλουτίζεται.

Η βάνα μπάρμπα «στολίζει» –κατά δήλωση του «αρχηγού»- τα ψηφοδέλτια του καρατζαφέρη στις φτωχογειτονιές του πειραιά, όπου είχε πλούσιο κοινωνικό έργο ως δημοτική σύμβουλος του πασόκ. Ο παϊτέρης δεν έχει τόπο, δεν έχει ελπίδα και ψάχνει να βρει σε ποιο κόμμα του έπεσαν –σειρά έχει ο σύριζα για οντισιόν. Εκεί όπου κατέληξε κι ο τατσόπουλος μετά το ντοκιμαντέρ στο σκάι. Ο ζερβός κατεβαίνει με τη νδ, μετά το δράκουλα των εξαρχείων –που μπορεί να ‘ναι κι ο μητσοτάκης- ενώ ο ρένος χαραλαμπίδης συμπληρώνει το άνοιγμα σαμαρά στο εναλλακτικό κοινό. Του ξέφυγε όμως ο χαϊκάλης, που τον είχε στην πολιτική άνοιξη, αλλά τώρα επέλεξε τον καμμένο –παρά τις ελπίδες που άφησε η ραπ εμφάνισή του στο πρόσφατο εορταστικό του 902.

Ο καμμένος έχει πάντα μια μεγάλη αγκαλιά για τα ορφανά της νδ, όπως ο κουβέλης για αυτά του πασόκ. Κάποιοι άλλοι είδαν το φως τους και τράβηξαν προς σύριζα, στα χνάρια του μητρόπουλου, αλλά αυτό έφερε εντάσεις και φυγόκεντρες τάσεις στη ριζοσπαστική του ρίζα, που τώρα φλερτάρει ανοιχτά με την ανταρσύα κι η ένωση οπαδών σύριζα (εος) ετοιμάζεται να γίνει εοα. Αλλά δεν τους θέλουν ναρ και σεκ (κυρίως) που πέρασαν σε ποσοστά τον αλαβάνο στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, με υποψήφιο τον χάγιο. Άλλοι λένε ότι δεν τα βρίσκουν στο πρόγραμμα και κάποιοι άλλοι στις υποψηφιότητες. Τους θέλουν όμως αραν και αρας, που ήταν μαζί με το σεκ στην ενάντια, πριν να ενωθεί στην ανταρσύα με το μερα, και φύγουν από αυτό η όκδε σκέτο και το εεκ, που παλιότερα το στήριζε το πολιτικό καφενείο, που τώρα στηρίζει το μέτωπο του αλαβάνου, που δεν τον θέλουνε ναρ και σεκ, ούτε η οκδε σπάρτακος, που αντικατέστησε την όκδε σκέτο. Βγήκαν εκατέρωθεν και οι αντίστοιχες ανακοινώσεις για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία να βαδίσουμε μαζί και να ταράξουμε τα –θολωμένα ήδη- νερά.

Έφαγε η Μαρούλα τον Μανώλη από τη Ρούλα, που του άρεσε και η Μίνα που του γνώρισε η Γωγώ

που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με τηνΜάρη, και που ίσως να την ψήφισα κι εγώ.

Και δεν με ενδιαφέρει να δώσω μια εικόνα το κλουβί με τις τρελές, όπως μου έγραφε τις προάλλες ένας φίλος. Αλλά κάποια πράγματα έχουν μεγάλη δόση σουρεαλισμού, για να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, χωρίς τους αντίστοιχους συνειρμούς.

Να μπει ο αλέκος ή να μη μπει; Ιδού η απορία. Κι αν σ’ εκτοπίσει με την αναγνωρισιμότητά του και τις υψηλές γνωριμίες του στα κανάλια; Αν σου γυρίσει μπούμερανγκ ο τυχοδιωκτισμός του και σου γυρίσουν την πλάτη κάποιοι που σ’ είχαν για σοβαρό; Γιατί να διακινδυνεύσεις την προοπτική ενός ενωτικού εγχειρήματος, για τα ογδόντα άτομα που μάζεψε η τελευταία συνδιάσκεψη του μέταλλα (μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής) και κράτησε μία μέρα λιγότερο απ’ το προβλεπόμενο, γιατί δεν πήγε κόσμος; Και πώς να ντύσεις ιδεολογικά την διαφοροποίησή σου, όταν όλοι κινούνται σαν γαϊτανάκι γύρω από τον ίδιο μεταβατικό άξονα, με ελάχιστες παρ-αλλαγές κι αστερίσκους;

Η πολιτική κρίση ακολουθεί κατά πόδας την οικονομική, οι διεργασίες εντείνονται, οι καιροσκόποι μυρίζονται ευκαιρίες για ανέλιξη και πέφτουν με τα μούτρα στο ψητό. Το βασικό διακύβευμα είναι ποιος θα γίνει το νέο πασοκ στη θέση του πασοκ. Άλλος μιλάει για αλλαγή, άλλος για δημοκρατία, άλλος για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, άλλος για εθνικοποιήσεις κι αριστερή κυβέρνηση. Το πασοκ είναι παντού! Ένα ιδεολογικό τουρλουμπούκι, με σπίθες, καμμένους και άλλους φλογερούς πατριώτες, που παίζουν με τη φωτιά της ενσωμάτωσης, και καίγονται για οφίτσια και θεσούλες.

Όχι σε όλα τα πασοκ, σκληρά και μαλακά (έχει κι άλλα)

Το βιοτικό επίπεδο επιστρέφει στα fucking fifties, κι ο κομματικός κατακερματισμός θυμίζει έντονα τις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές του 50’, όπου κανείς δεν πήρε πάνω από 20%. Το σύστημα βάζει αναχώματα το ένα πίσω από το άλλο, για να χωρέσει τη λαϊκή οργή και να μας στριμώξει στο 9,3% της αποχής του 46’.

Οι διεργασίες απλώνουν σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους και τις κοινοβουλευτικές ομάδες της προηγούμενης βουλής, που άλλαξαν, διασπάστηκαν, διευρύνθηκαν έγιναν αγνώριστες. Όλες; Όχι. Γιατί μια μικρή κοινοβουλευτική ομάδα εξακολουθεί να αντιστέκεται στον κατακτητή και τον αριβισμό των καιρών, πατώντας γερά σχετικά στα πόδια της.

Τι κάνουμε λοιπόν; Το άσπρο μαύρο. Οι προεκλογικές κωλοτούμπες βαφτίζονται κινητικότητα, τακτική ευελιξία, εκσυγχρονισμός, προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα και τις επιταγές των καιρών, υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος, συμμαχία κατά του μνημονίου, και πάει λέγοντας. Ενώ η συνέπεια κι η σταθερότητα βαφτίζονται σεχταρισμός κι απολιθωμένος δογματισμός. Το κουκουέ είναι ένα κόμμα-φρούριο, που παρακολουθεί έγκλειστο από τα γραφεία του τις εξελίξεις, χωρίς να καταδέχεται καμία συμμαχία με τον αντιμνημονιακό μύλο -της αντίδρασης- που όλα τα αλέθει.

Το κουκουέ δεν αλλάζει. Άλλαξε εσύ.

Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη, όρθιο πες μου τι θα μείνει. Ένα κομμάτι εργατόκοσμου καταλαβαίνει μέσα από την εμπειρία του τι σημαίνει η φράση, ένα είναι το κόμμα, ή το σύνθημα πέντε κόμματα, δύο πολιτικές –τώρα τα κόμματα είναι δεκαπλάσια, η ουσία όμως δεν άλλαξε. Τα αστικά μέσα του γανιάζουν το κεφάλι με τον σοβιετικού τύπου μονοκομματισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που δε θέλουν, είναι το εξής ένα: το κομμουνιστικό. Ή τουλάχιστον να μην έχει την χάρη των δύο κάπα, είτε του πρώτου είτε του δεύτερου. Κι ας λέγεται όπως θέλει.

Κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά, λέει ένα άλλο τραγούδι του κηλαηδόνη. Όμως μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην αστική δημοκρατία οι εκλογές είναι μια δοσοληψία, όπου το πολιτικό προσωπικό των αστών εξαγοράζει την ψήφο του λαού και τη «δεδηλωμένη εμπιστοσύνη» του για να προχωρήσει στα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι κομμουνιστές όμως δε βλέπουν τον λαό ως εμπόρευμα κι ως ψηφοφόρο μιας χρήσης, με ανταλλακτική αξία. Η ψήφος είναι βόλι που δεν πρέπει να πάει χαμένο. Αλλά δεν αρκεί από μόνη της να σκοτώσει το σύστημα. Αν δε συνδυαστεί με δράση και σκληρό ταξικό αγώνα, πριν και μετά τις εκλογές, θα ‘ναι απλώς μια τουφεκιά στον αέρα, στον α(ρι)στερισμό της... κυβερνώσας αριστεράς.

Επί του πιεστηρίου: ανακοινώθηκε κι η εκλογική συνεργασία καζάκη-παπαθεμελή, που θα έχει το πρωτοποριακό όνομα: ΌΧΙ! βούτυρο στο ψωμί της ελληνοφρένειας. Άντε και εις κατώτερα…