Ευπρόσδεκτη η κριτική του σχολιαστή. Άσε που έκανε και ποδαρικό. Πάντα λέει είχε απορία να δει τι κατάλαβαν οι κνίτες από το κράτος κι επανάσταση. Τουλάχιστον αυτοί το διαβάζουν. Για τους άλλους δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Εν πάση περιπτώσει η κριτική αυτή ασκείται συχνά. Και η πιο φορεμένη παραλλαγή είναι ότι εμείς δεν εφαρμόζουμε όσα έλεγε ο Λένιν στη μπροσούρα αυτή για την απονέκρωση.
Αντί άλλης απάντησης λίγη πλακίτσα.
Γιατί σάμπως τα εφάρμοσε ο Λένιν μετά;
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
Fidel
Σόρι για την μακρά αποχή. Σήμερα που είναι η μεγάλη επέτειος του σωτήριου 20ού συνεδρίου και του 27ου μαζί (με 30 χρόνια διαφορά ο Γκόρμπι πήρε την σκυτάλη από τον ιδεολογικό του πατέρα και μέντορα) είναι η κατάλληλ στιγμή να επανέρθουμε.
Ένα σύντομο σχόλιο για την χαριτωμενιά που ακούστηκε κατά κόρον για την παραίτηση του Φιντέλ: "ο τελευταίος ηγέτης κομμουνιστικού καθεστώτος". Πότε θα πάψει αυτή η ασχετοσύνη; Δεν υφίσταται κομμουνισμός στην Κούβα, ούτε υπήρξε πουθενά αλλού στον 20ό αιώνα (εδώ είναι μέγα ζήτημα αν υπήρξε σοσιαλισμός). Και στο κάτω κάτω δεν μπορεί να κολλάνε μαζί οι λέξεις κι οι έννοιες κομμουνισμός (=αταξική κοινωνία) και καθεστώς. Είναι το ίδιο παράλογο με το λαϊκό κράτος που καυτηρίαζε ο Μαρξ (εκτός κι αν είναι μπρεζνιεφικό, παλλαϊκό, οπότε το συζητάμε. Αλήθεια, πόσοι μαρξιστές κατάπιαν τις γνώσεις τους και τα πτυχία τους για να λουστούν αυτοί την κενοτοπία. Δεν υπήρχε ένας ορθόδοξος κομμουνιστής, έστω χριστιανός, να θυμίσει το σχετικό απόσπασμα; Αλλά μετά θα τον περίμενε κι αυτόν απόσπασμα. Εκτελεστικό).
Στον Φιντέλ και στην Κούβα, θα επανέλθουμε άμεσα. Γιατί γράφτηκαν πολλά δροσερά από πολλούς τιμητές που τώρα τον υμνούν για να πάρουν κάτι από τον θρύλο του και τη γοητεία που ασκεί, ενώ γενικά τον βρίχζουν. Και το θλιβερό δεν είναι ότι τον κριτικάρουν (κανείς δεν πρέπει να εξαιρείται από την κριτική) όσο ότι το κάνουν από εντελώς αστική σκοπιά.
Ένα σύντομο σχόλιο για την χαριτωμενιά που ακούστηκε κατά κόρον για την παραίτηση του Φιντέλ: "ο τελευταίος ηγέτης κομμουνιστικού καθεστώτος". Πότε θα πάψει αυτή η ασχετοσύνη; Δεν υφίσταται κομμουνισμός στην Κούβα, ούτε υπήρξε πουθενά αλλού στον 20ό αιώνα (εδώ είναι μέγα ζήτημα αν υπήρξε σοσιαλισμός). Και στο κάτω κάτω δεν μπορεί να κολλάνε μαζί οι λέξεις κι οι έννοιες κομμουνισμός (=αταξική κοινωνία) και καθεστώς. Είναι το ίδιο παράλογο με το λαϊκό κράτος που καυτηρίαζε ο Μαρξ (εκτός κι αν είναι μπρεζνιεφικό, παλλαϊκό, οπότε το συζητάμε. Αλήθεια, πόσοι μαρξιστές κατάπιαν τις γνώσεις τους και τα πτυχία τους για να λουστούν αυτοί την κενοτοπία. Δεν υπήρχε ένας ορθόδοξος κομμουνιστής, έστω χριστιανός, να θυμίσει το σχετικό απόσπασμα; Αλλά μετά θα τον περίμενε κι αυτόν απόσπασμα. Εκτελεστικό).
Στον Φιντέλ και στην Κούβα, θα επανέλθουμε άμεσα. Γιατί γράφτηκαν πολλά δροσερά από πολλούς τιμητές που τώρα τον υμνούν για να πάρουν κάτι από τον θρύλο του και τη γοητεία που ασκεί, ενώ γενικά τον βρίχζουν. Και το θλιβερό δεν είναι ότι τον κριτικάρουν (κανείς δεν πρέπει να εξαιρείται από την κριτική) όσο ότι το κάνουν από εντελώς αστική σκοπιά.
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Εκδήλωση στη μνήμη του Κώστα Κάππου Τώρα!!!
Αρχίζω ανένδοτο για την αποκατάσταση του Κάππου από το ΚΚΕ. Αν και όπως λέει ο ίδιος σε μια συνέντεξή του στα ΝΕΑ: "αφού δεν έφυγα ποτέ..."
Επιβάλλεται να τιμήσουμε τη μνήμη του και τη στάση ζωής του και την πολιτική του πορέια ως ΚΚΕ. Επιβάλλεται πολιτικά.
Στην τελική μαζί μας ήταν. Μέχρι τον θάνατό του. Ο οποίος δυστυχώς ήρθε λίγο μετά τον θάνατο του Χαρίλαου. Γιατί αν εξέλειπε το βέτο του Φλωράκη λόγω προσωπικών βιωμάτων η κριτική του στήριξη ίσως γινόταν κριτική συστράτευση και βλέπουμε... Παρεμπιπτόντως στην ίδια συνέντευξη (τύπου κλειστών και γρήγορων ερωτοαπαντήσεων, ο Φλωράκης είναι η μόνη προσωπικότητα που αρνείται να σχολιάσει. "Επόμενη ερώτηση" λέει απλώς)
ΥΓ: (έκπληξη).
Σε ποια χώρα βρισκόταν ο Γράψας την περίοδο που γινόντουσαν διαβουλεύσεις και έκλεισε η συμφωνία για την κυβέρνηση Τζανετάκη;
Για την απάντηση πατήστε στα σχόλια. Αλλά σκεφτείτε πριν την δείτε.
Επιβάλλεται να τιμήσουμε τη μνήμη του και τη στάση ζωής του και την πολιτική του πορέια ως ΚΚΕ. Επιβάλλεται πολιτικά.
Στην τελική μαζί μας ήταν. Μέχρι τον θάνατό του. Ο οποίος δυστυχώς ήρθε λίγο μετά τον θάνατο του Χαρίλαου. Γιατί αν εξέλειπε το βέτο του Φλωράκη λόγω προσωπικών βιωμάτων η κριτική του στήριξη ίσως γινόταν κριτική συστράτευση και βλέπουμε... Παρεμπιπτόντως στην ίδια συνέντευξη (τύπου κλειστών και γρήγορων ερωτοαπαντήσεων, ο Φλωράκης είναι η μόνη προσωπικότητα που αρνείται να σχολιάσει. "Επόμενη ερώτηση" λέει απλώς)
ΥΓ: (έκπληξη).
Σε ποια χώρα βρισκόταν ο Γράψας την περίοδο που γινόντουσαν διαβουλεύσεις και έκλεισε η συμφωνία για την κυβέρνηση Τζανετάκη;
Για την απάντηση πατήστε στα σχόλια. Αλλά σκεφτείτε πριν την δείτε.
ΚΚ Κύπρου...
Οπότε θυμόμαστε τον Μαρξ που έλεγε ότι δεν πρέπει να βλέπουμε μια εποχή με βάση το τι πιστεύει αυτή για τον εαυτό της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα κόμματα.
Οι σημερινές εκλογές στην Κύπρο είναι κρίσιμες. Παίζεται η τύχη του κυπριακού και πιθανή επαναφορά του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα και από την πίσω πόρτα. Οι ιμπεριαλιστές στηρίζουν με τα μπούνια Χριστόφια γιατί τον θεωρούν ως τον καταλληλότερο διεκπεραιωτή. Και ημείς οι κομμουνισταί μένουμε στη μέση αμήχανοι...
Πώς έχουν τα πράγματα; Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Κάποτε πρέπει να γίνει μια αριστερή διάσπαση μες στο ΑΚΕΛ. Αν έχει μείνει κάτι ζωντανό και άφθαρτο σε αυτό το πασοκο-μόρφωμα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει και μέχρι να γίνει, απλά απέχουμε. Απλά τα πράγματα.
Αν όμως μας έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό; Έλα ντε.
Το μαχαίρι στο λαιμό δεν πρόκειται να μας το βάλει ποτέ κανέις -δημοκρατία έχουμε εξάλλου- αλλά το μαχαίρι μπάινει στο λαιμό της Κύπρου και ερχόμαστε πάνω-κάτω στα ίδια.
Λοιπόν με το μαχαίρι στο λαιμό είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο σκέψη για στήριξη Χριστόφια. Όχι γιατί δεν πάει το χέρι, επειδή είναι ντεμέκ κομμουνιστής που είναι γνωστό τοις πάσι, αλλά επειδή πολύ συγκεκριμένα ψηφίζοντάς τον χώνουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στο λαιμό της Κύπρου. Οπότε φτάνουμε στο τραγικό σημείο ο παπαδόπουλος να προβάλει εκ των πραγμάτων ως μοναδική λύση. Τραγικό, αλλά αληθινό. Ο μόνος που μπορεί να κρατήσει κάπως τα μπόσικα και να βάλει φραγμό σε σχέδιο τύπου Ανάν. Οι άλλοι θα 'ναι απλώς δούρειος ίππος για να περάσει.
Το μόνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι αν το μαχαίρι είνα ιόντως τόσο βαθιά ώστε να μας εξαναγκάζει σε "λύσεις" απελπισίας, ή είναι πιο έντιη στάση η πλήρης αποχή.
Γιατί δεν είμαστε σε εποχές Μακάριου για να στηρίξουμε το μη χείρον βέλτιστον και να βρούμε μια κοινή βάση. Δεν είναι Μακάριος ο Παπαδόπουλος (που και να ήταν δηλαδή...). Αλλά είναι τόσο ξεπουλημένοι οι υπόλοιποι που τον κάνουν να φαίνεται ως τέτοιος.
Μα πώς φτάσαμε ως εδώ; Το μπέρδεμα του αιώνα.
Παλιά τα πράγματα ήταν απλά. Εθνικιστές και διεθνιστές (αν και υπήρχε κι ένα διάστημα που νομίζω κι εμείς ήμασταν υπέρ της Ένωσης και το Κυπριακό κατέβαζε κόσμο στο δρόμο κατά του Καραμανλή και των ξεπουληματικών παζαριών με τους Άγγλους). Τώρα έχει γίνει το πιάσ' το αυγό και κούρευτο.
Εμείς δε θέλουμε ένα κράτος έτσι όπως προβλέπει το σχέδιο Ανάν και συμπίπτουμε με τους πωρωμένους εθνικιστές διχοτομιστές του Τάσου -ου μην και τους ακροδεξιούς. Που αν και Κεντρώος τα 'σπασε με τους εδώ πασόκους που πρώτοι και καλύτεροι τρέξαν σαν υποτακτικοί να προσυπογράψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Κι έτσι συμφωνούν με το ΑΚΕΛ που μεταλλάσσεται και απσοκοφέρνει. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να το στηρίζουμε. Όπως κι οι Πασόκοι θεωρητικά τον Τάσο (εξ όσων γνωρίζω). Μόνο οι δεξιοί -κύπριοι κι ελλαδίτες- τα 'χουν βρει μεταξύ τους και συμφωνούν, αλλά φαινομενικά έχουν αλλάξει θέση από το παλιό εθνικιστικό σύνθημα της Ένωσης. Μετάβαση δηλ από τον εθνικισμό στον κοσμοπολιρτισμό του κεφαλαίου.
Εν ολίγοις κώλος...
Το θέμα βέβαια είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας εμείς οι ελλαδίτες ορθόδοξοι κομμουνιστές και να δούμε ως πότε θα στηρίζουμε το πασόκ της κύπρου. Που εκτός του ότι από κοινωνική πολιτική θα κάνει μια τρύπα στο νερό -ούτε καν ανδρεϊκό πασόκ- είναι επικίνδυνο και για τη στάση του στο κυπριακό. Δεχτήκαμε μάλιστα -χωρίς να συμφωνούμε- τη θέση τους για ένταξη για ειδικούς λογους στην ΕΕ! και τώρα ο Χριστόφιας βάλλει κατά της ΕΕ για τη στάση της. Σοβαρά; Μα ποιος συνέδεε την επίλυση του κυπριακού με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές Δημήτρη μου;
Εντάξει είμαστε λίγο δυσκίνητοι σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου χρειάζονται αλλαγή θέσης και αναγνώριση του ξεπουλήματος των "συμμάχων" (βλέπε και Κίνα) αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Δε γίνεται να καταπίνουμε αμάσητα τον κατήφορο του Ακελ και να το στηρίζουμε όταν είμαστε στα χαρακώματα -και καλά κάνουμε- με τον ντόπιο οπορτουνισμό (Συν κλπ). Ως πότε;
Οι σημερινές εκλογές στην Κύπρο είναι κρίσιμες. Παίζεται η τύχη του κυπριακού και πιθανή επαναφορά του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα και από την πίσω πόρτα. Οι ιμπεριαλιστές στηρίζουν με τα μπούνια Χριστόφια γιατί τον θεωρούν ως τον καταλληλότερο διεκπεραιωτή. Και ημείς οι κομμουνισταί μένουμε στη μέση αμήχανοι...
Πώς έχουν τα πράγματα; Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Κάποτε πρέπει να γίνει μια αριστερή διάσπαση μες στο ΑΚΕΛ. Αν έχει μείνει κάτι ζωντανό και άφθαρτο σε αυτό το πασοκο-μόρφωμα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει και μέχρι να γίνει, απλά απέχουμε. Απλά τα πράγματα.
Αν όμως μας έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό; Έλα ντε.
Το μαχαίρι στο λαιμό δεν πρόκειται να μας το βάλει ποτέ κανέις -δημοκρατία έχουμε εξάλλου- αλλά το μαχαίρι μπάινει στο λαιμό της Κύπρου και ερχόμαστε πάνω-κάτω στα ίδια.
Λοιπόν με το μαχαίρι στο λαιμό είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο σκέψη για στήριξη Χριστόφια. Όχι γιατί δεν πάει το χέρι, επειδή είναι ντεμέκ κομμουνιστής που είναι γνωστό τοις πάσι, αλλά επειδή πολύ συγκεκριμένα ψηφίζοντάς τον χώνουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στο λαιμό της Κύπρου. Οπότε φτάνουμε στο τραγικό σημείο ο παπαδόπουλος να προβάλει εκ των πραγμάτων ως μοναδική λύση. Τραγικό, αλλά αληθινό. Ο μόνος που μπορεί να κρατήσει κάπως τα μπόσικα και να βάλει φραγμό σε σχέδιο τύπου Ανάν. Οι άλλοι θα 'ναι απλώς δούρειος ίππος για να περάσει.
Το μόνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι αν το μαχαίρι είνα ιόντως τόσο βαθιά ώστε να μας εξαναγκάζει σε "λύσεις" απελπισίας, ή είναι πιο έντιη στάση η πλήρης αποχή.
Γιατί δεν είμαστε σε εποχές Μακάριου για να στηρίξουμε το μη χείρον βέλτιστον και να βρούμε μια κοινή βάση. Δεν είναι Μακάριος ο Παπαδόπουλος (που και να ήταν δηλαδή...). Αλλά είναι τόσο ξεπουλημένοι οι υπόλοιποι που τον κάνουν να φαίνεται ως τέτοιος.
Μα πώς φτάσαμε ως εδώ; Το μπέρδεμα του αιώνα.
Παλιά τα πράγματα ήταν απλά. Εθνικιστές και διεθνιστές (αν και υπήρχε κι ένα διάστημα που νομίζω κι εμείς ήμασταν υπέρ της Ένωσης και το Κυπριακό κατέβαζε κόσμο στο δρόμο κατά του Καραμανλή και των ξεπουληματικών παζαριών με τους Άγγλους). Τώρα έχει γίνει το πιάσ' το αυγό και κούρευτο.
Εμείς δε θέλουμε ένα κράτος έτσι όπως προβλέπει το σχέδιο Ανάν και συμπίπτουμε με τους πωρωμένους εθνικιστές διχοτομιστές του Τάσου -ου μην και τους ακροδεξιούς. Που αν και Κεντρώος τα 'σπασε με τους εδώ πασόκους που πρώτοι και καλύτεροι τρέξαν σαν υποτακτικοί να προσυπογράψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Κι έτσι συμφωνούν με το ΑΚΕΛ που μεταλλάσσεται και απσοκοφέρνει. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να το στηρίζουμε. Όπως κι οι Πασόκοι θεωρητικά τον Τάσο (εξ όσων γνωρίζω). Μόνο οι δεξιοί -κύπριοι κι ελλαδίτες- τα 'χουν βρει μεταξύ τους και συμφωνούν, αλλά φαινομενικά έχουν αλλάξει θέση από το παλιό εθνικιστικό σύνθημα της Ένωσης. Μετάβαση δηλ από τον εθνικισμό στον κοσμοπολιρτισμό του κεφαλαίου.
Εν ολίγοις κώλος...
Το θέμα βέβαια είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας εμείς οι ελλαδίτες ορθόδοξοι κομμουνιστές και να δούμε ως πότε θα στηρίζουμε το πασόκ της κύπρου. Που εκτός του ότι από κοινωνική πολιτική θα κάνει μια τρύπα στο νερό -ούτε καν ανδρεϊκό πασόκ- είναι επικίνδυνο και για τη στάση του στο κυπριακό. Δεχτήκαμε μάλιστα -χωρίς να συμφωνούμε- τη θέση τους για ένταξη για ειδικούς λογους στην ΕΕ! και τώρα ο Χριστόφιας βάλλει κατά της ΕΕ για τη στάση της. Σοβαρά; Μα ποιος συνέδεε την επίλυση του κυπριακού με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές Δημήτρη μου;
Εντάξει είμαστε λίγο δυσκίνητοι σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου χρειάζονται αλλαγή θέσης και αναγνώριση του ξεπουλήματος των "συμμάχων" (βλέπε και Κίνα) αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Δε γίνεται να καταπίνουμε αμάσητα τον κατήφορο του Ακελ και να το στηρίζουμε όταν είμαστε στα χαρακώματα -και καλά κάνουμε- με τον ντόπιο οπορτουνισμό (Συν κλπ). Ως πότε;
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες...
Και με τους δύο δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται; Τι λέει επ' αυτού ο cool Αλέξης;
κανονικά σε αυτό το σημείο χωράει ένα ξέσπασμα και μια βαρυσήμαντη τελεσιγραφικού τύπου φράση του στιλ "αν είναι έντιμος να βγει αμέσως να μας απαντήσει καθαρά και ξάστερα με ποιον είναι".
Αυτά όμως δε γίνονται. Εξάλλου και να 'βγαινε δηλαδή πιστεύει κανείς ότι θα δυσκολευόταν να βρει ένα τρόπο να φλυαρήσει χωρίς να πει τίποτα και να γλιστρήσει χελ(ακ)οειδώς; Επομένως το ερώτημα δε μπαίνει σε αυτόν, αλλά σε όσους καλόπιστους απευθυνόμαστε.
Αφήστε τον να απαντάει τα δικά του. Σκεφτείτε τα. Και θέστε μετά στον εαυτό σας το ερώτημα "γίνεται να παντρευτούν τα συμφέροντα εργατών-κεφαλαίου"; "μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι σε μια ταξική κοινωνία"; Με ποιον από τους δύο είναι στην ουσία ο Τσίπρας κι ο ΣΥΝ; Ποια είναι η ουσία πίσω από όσα χαριτωμένα λέει. Μόνοι σας θα βρείτε τις απαντήσεις.
Θα πει κανείς γιατί δηλαδή, φαίνεται από τα λεγόμενά του ότι είναι στο πλευρό των καπιταλιστών; "Γιατί, σάμπως είναι με τους εργάτες"; όπως λέει και στην ελληνοφρένεια, που τον σατίρισαν ανελέητα, ενώ τους έδινε συνέντευξη και προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει το γνωστό άνετο στιλάκι.
Δύο πράγματα αρκούν για να ξεκολλήσει κι ο πλέον αφελής από το φαινόμενο Αλέξης:
-τηλεοπτικοί όροι προβολής και ανόδου του Σύριζα. Τον πάνε με χίλια. Αλλά κι αυτός τους πάει και το επιδιώκει. Λένε ότι σε μια περιοδεία του δεν άφησαν να περάσει αντιπροσωπεία και τα κανάλια κι αυτός έφυγε χωρίς να μπει στον χώρο που περιόδευε...
-κυβερνητισμός. Θέλουν να γίνουν ρυθμιστές και δεν το κρύβουν. Ονειρεύονται νέο 89. Και χωρίς να φτάσουν το πράγμα στα άκρα, όπως την άλλη φορά με το ειδικό δικαστήριο. Κι ας τους λείπουν στελέχη με πλούσια εμπειρία από τότε που στην πλειοψηφία τους έχουν μεταπηδήσει στο ΠαΣοΚ.
Υγ: ο Κοψίδης δε βρήκε το χειρότερο δυνατό timing (χρονική στιγμή) για το ρε-σάλτο του; Απίστευτη διορατικότητα. Την οποία πολλές φορές χάνεις όταν πρόκειται για το τομάρι σου...
Και με τους δύο δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται; Τι λέει επ' αυτού ο cool Αλέξης;
κανονικά σε αυτό το σημείο χωράει ένα ξέσπασμα και μια βαρυσήμαντη τελεσιγραφικού τύπου φράση του στιλ "αν είναι έντιμος να βγει αμέσως να μας απαντήσει καθαρά και ξάστερα με ποιον είναι".
Αυτά όμως δε γίνονται. Εξάλλου και να 'βγαινε δηλαδή πιστεύει κανείς ότι θα δυσκολευόταν να βρει ένα τρόπο να φλυαρήσει χωρίς να πει τίποτα και να γλιστρήσει χελ(ακ)οειδώς; Επομένως το ερώτημα δε μπαίνει σε αυτόν, αλλά σε όσους καλόπιστους απευθυνόμαστε.
Αφήστε τον να απαντάει τα δικά του. Σκεφτείτε τα. Και θέστε μετά στον εαυτό σας το ερώτημα "γίνεται να παντρευτούν τα συμφέροντα εργατών-κεφαλαίου"; "μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι σε μια ταξική κοινωνία"; Με ποιον από τους δύο είναι στην ουσία ο Τσίπρας κι ο ΣΥΝ; Ποια είναι η ουσία πίσω από όσα χαριτωμένα λέει. Μόνοι σας θα βρείτε τις απαντήσεις.
Θα πει κανείς γιατί δηλαδή, φαίνεται από τα λεγόμενά του ότι είναι στο πλευρό των καπιταλιστών; "Γιατί, σάμπως είναι με τους εργάτες"; όπως λέει και στην ελληνοφρένεια, που τον σατίρισαν ανελέητα, ενώ τους έδινε συνέντευξη και προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει το γνωστό άνετο στιλάκι.
Δύο πράγματα αρκούν για να ξεκολλήσει κι ο πλέον αφελής από το φαινόμενο Αλέξης:
-τηλεοπτικοί όροι προβολής και ανόδου του Σύριζα. Τον πάνε με χίλια. Αλλά κι αυτός τους πάει και το επιδιώκει. Λένε ότι σε μια περιοδεία του δεν άφησαν να περάσει αντιπροσωπεία και τα κανάλια κι αυτός έφυγε χωρίς να μπει στον χώρο που περιόδευε...
-κυβερνητισμός. Θέλουν να γίνουν ρυθμιστές και δεν το κρύβουν. Ονειρεύονται νέο 89. Και χωρίς να φτάσουν το πράγμα στα άκρα, όπως την άλλη φορά με το ειδικό δικαστήριο. Κι ας τους λείπουν στελέχη με πλούσια εμπειρία από τότε που στην πλειοψηφία τους έχουν μεταπηδήσει στο ΠαΣοΚ.
Υγ: ο Κοψίδης δε βρήκε το χειρότερο δυνατό timing (χρονική στιγμή) για το ρε-σάλτο του; Απίστευτη διορατικότητα. Την οποία πολλές φορές χάνεις όταν πρόκειται για το τομάρι σου...
Αλήτες ρουφιάνοι ΙΙ
Η απεργία στα ΜΜΕ έσπασε με τον πλέον αισχρό τρόπο. Στην μετάδοση των παιχνιδιών Παο Αεκ για το Ουέφα. Ακριβώς εκεί δηλ που πονούσαν οι μεγαλοκαναλάρχες που είχαν χρυσοπληρώσει τα δικαιώματα των αγώνων και υπολόγιζαν σε απόσβεση και αυγάτισμα κερδών.
Και τότε γιατί γίνεται η απεργία ρε παιδιά; Για να γίνονται εξαιρέσεις;
Επί ευκαιρίας να θέσω κάποιες παραμέτρους κατάντιας.:
-Δεν καταλαβαίνω γιατί η ζωντανή κάλυψη χωρίς μετάδοση από εκφωνητή δεν είναι σπάσιμο της απεργίας. Το σωστό θα ήταν όλα τα κανάλια να εξέπεμπαν αυτό το σήμα που έχει κι η ΕΡΤ -συγνώμη για τη διακοπή του προγράμματος. Που κι αυτή δεν το τήρησε καθολικά.
Τι σόι απεργία είναι όταν παίζουν κανονικά προγράμματα και σειρές -σε επανάληψη ή όχι, αδιάφορο- και πληρώνονται για τις διαφημίσεις.
Πώς θα καταλάβει ο κόσμος ότι κάτι παίζει αν κάθεται και βλέπει τηλεόραση σα να μην τρέχει τίποτα. Ένα σήμα διακοπή του προγράμματος θα τον βγάλει από τη ρημάδα τη νιρβάνα του.
Πώς θα χτυπηθεί η εργοδοσία που φοροδιαφεύγει συστηματικά και κατ' εξακολούθηση, αν δεν χάσει κέρδη από τις διαφημίσεις, να πονέσει λίγο κι η τσέπη της; Αυτή δεν είναι ο ταξικός εχθρός;
Σωματείο τύπου και μμε δε θέλουμε να κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι οι δημοσιογράφοι -απεργούν κανονικά- κι άλλο οι τεχνικοί; Που κι έτσι να ήταν δηλ (που σε καμία περίπτωση δεν στέκει) τους κάλυπτρε κι αυτούς η πανελλαδική, έτσι δεν είναι;
-Θα υποστούν κυρώσεις τα κανάλια για αυτή την καραμπινάτη εργοδοτική αυθαιρεσία; Έστω τα τυπικά πρόστιμα για τα μάτια του κόσμου; Ή θα περάσει ατιμώρητο και στα ψιλά το θέμα;
-Ξέρετε πόσοι πωρωμένοι χάρηκαν που υπήρχε τλικά εκφωνητής; Άσε που βρήκαν και θέμα να σχολιάζουν με τους Κύπριους...
Υγ: Οκ. Οι δημοσιογράφοι όμως γιατί φταίνε σε αυτό; Γιατί εξέλεξαν την ηγεσία του κλάδου της που συζητούσε το θέμα να γίνει κάποια εξαίρεση γι' αυτές τις περιπτώσεις (συνάντησε όμως αντιδράσεις κι είδε ότι δεν την παίρνει0 και αντέδρασε με μια τυπική νερόβραστη στερούμενη ουσίας ανακοίνωση. (Υπάρχουν ράμματα και για τη γούνα του Τρίμμη από τον Ιό σχετικά με το ζήτημα;)
Και τότε γιατί γίνεται η απεργία ρε παιδιά; Για να γίνονται εξαιρέσεις;
Επί ευκαιρίας να θέσω κάποιες παραμέτρους κατάντιας.:
-Δεν καταλαβαίνω γιατί η ζωντανή κάλυψη χωρίς μετάδοση από εκφωνητή δεν είναι σπάσιμο της απεργίας. Το σωστό θα ήταν όλα τα κανάλια να εξέπεμπαν αυτό το σήμα που έχει κι η ΕΡΤ -συγνώμη για τη διακοπή του προγράμματος. Που κι αυτή δεν το τήρησε καθολικά.
Τι σόι απεργία είναι όταν παίζουν κανονικά προγράμματα και σειρές -σε επανάληψη ή όχι, αδιάφορο- και πληρώνονται για τις διαφημίσεις.
Πώς θα καταλάβει ο κόσμος ότι κάτι παίζει αν κάθεται και βλέπει τηλεόραση σα να μην τρέχει τίποτα. Ένα σήμα διακοπή του προγράμματος θα τον βγάλει από τη ρημάδα τη νιρβάνα του.
Πώς θα χτυπηθεί η εργοδοσία που φοροδιαφεύγει συστηματικά και κατ' εξακολούθηση, αν δεν χάσει κέρδη από τις διαφημίσεις, να πονέσει λίγο κι η τσέπη της; Αυτή δεν είναι ο ταξικός εχθρός;
Σωματείο τύπου και μμε δε θέλουμε να κάνουμε; Άλλο πράγμα είναι οι δημοσιογράφοι -απεργούν κανονικά- κι άλλο οι τεχνικοί; Που κι έτσι να ήταν δηλ (που σε καμία περίπτωση δεν στέκει) τους κάλυπτρε κι αυτούς η πανελλαδική, έτσι δεν είναι;
-Θα υποστούν κυρώσεις τα κανάλια για αυτή την καραμπινάτη εργοδοτική αυθαιρεσία; Έστω τα τυπικά πρόστιμα για τα μάτια του κόσμου; Ή θα περάσει ατιμώρητο και στα ψιλά το θέμα;
-Ξέρετε πόσοι πωρωμένοι χάρηκαν που υπήρχε τλικά εκφωνητής; Άσε που βρήκαν και θέμα να σχολιάζουν με τους Κύπριους...
Υγ: Οκ. Οι δημοσιογράφοι όμως γιατί φταίνε σε αυτό; Γιατί εξέλεξαν την ηγεσία του κλάδου της που συζητούσε το θέμα να γίνει κάποια εξαίρεση γι' αυτές τις περιπτώσεις (συνάντησε όμως αντιδράσεις κι είδε ότι δεν την παίρνει0 και αντέδρασε με μια τυπική νερόβραστη στερούμενη ουσίας ανακοίνωση. (Υπάρχουν ράμματα και για τη γούνα του Τρίμμη από τον Ιό σχετικά με το ζήτημα;)
Αλήτες ρουφιάνοι Ι
Ο κόσμος λέει δεν κατέβηκε μαζικά στην απεργιακή συγκέντρωση γιατί τα κανάλια δεν σήκωσαν το θέμα όσο την άλλη φορά. Βέβαια κι όταν το σηκώνουν ακούς τα γνωστά κλισέ "παραλύει η χώρα κι ο κρατικός μηχανισμός" (που λειτουργεί τέλεια τις υπόλοιπες μέρες), "Κόλαση το κέντρο της Αθήνας για τους οδηγούς (που όταν δεν τους εμποδίζουν οι διαδηλωτές περνάνε όμορα κι ευτυχισμένα χρόνια μπλο(γ)καρισμένοι στο μποτιλιάρισμα) και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Αν περιμένουμε να μας παίξουν τα κανάλια κι εμείς να παίξουμε με τηλεοπτικούς όρους (δηλαδή εκτός έδρας από κάθε άποψη) αντί με όρους κινήματος) ζήτω που καήκαμε.
Γιατί όμως δεν προβλήθηκε το θέμα από τα κανάλια; Ο Σόμπολος πέτυχε συμφωνία με την Πετραλιά να εξαιρέσει τον κλάδο των δημοσιογράφων από την επικέιμενη συγχώνευση στο ταμείο επιστημόνων και σε αντάλλαγμα εξαφάλισε στην Φάνη πάλι "απαλή μεταχείριση". Έτσι το θέμα πέρασε στο ντούκου...
Μωρέ αλήτες ρουφιάνοι δε λες τίποτε...
ΥΓ: Μα τι φταίει ο υπόλοιπος κλάδος για τα κονέ και τις βρωμοδουλειές του Σόμπολου και της ηγεσίας; Πράγματι. Αλλά τον Σόμπολο δηλαδή ποιος τον εξέλεξε;
ΥΓ2: Και να πεις ότι δεν θα πέσουν κι αυτή στη φάκα. Όταν στο τέλος μείνουν μόνοι χωρίς ερείσματα στην κοινωνία μια χαψιά θα τους κάνει η όποια κυβέρνηση. Ποντάροντας στη γνωστή κινδυνολογία των ρετιρέ...
Όπως ο ανθρωπάκος στην ιστορία με τον Μπρεχτ που δε διαμαρτυρόταν ποτέ για τις συλλήψεις...
Αν περιμένουμε να μας παίξουν τα κανάλια κι εμείς να παίξουμε με τηλεοπτικούς όρους (δηλαδή εκτός έδρας από κάθε άποψη) αντί με όρους κινήματος) ζήτω που καήκαμε.
Γιατί όμως δεν προβλήθηκε το θέμα από τα κανάλια; Ο Σόμπολος πέτυχε συμφωνία με την Πετραλιά να εξαιρέσει τον κλάδο των δημοσιογράφων από την επικέιμενη συγχώνευση στο ταμείο επιστημόνων και σε αντάλλαγμα εξαφάλισε στην Φάνη πάλι "απαλή μεταχείριση". Έτσι το θέμα πέρασε στο ντούκου...
Μωρέ αλήτες ρουφιάνοι δε λες τίποτε...
ΥΓ: Μα τι φταίει ο υπόλοιπος κλάδος για τα κονέ και τις βρωμοδουλειές του Σόμπολου και της ηγεσίας; Πράγματι. Αλλά τον Σόμπολο δηλαδή ποιος τον εξέλεξε;
ΥΓ2: Και να πεις ότι δεν θα πέσουν κι αυτή στη φάκα. Όταν στο τέλος μείνουν μόνοι χωρίς ερείσματα στην κοινωνία μια χαψιά θα τους κάνει η όποια κυβέρνηση. Ποντάροντας στη γνωστή κινδυνολογία των ρετιρέ...
Όπως ο ανθρωπάκος στην ιστορία με τον Μπρεχτ που δε διαμαρτυρόταν ποτέ για τις συλλήψεις...
Πόσο άλλαξες...
Τι έγινε ρε παιδιά; (που λέει και μια παλιά αριστερή ξεπουλημένη ψυχή στην τηλεόραση)
Πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος μέσα σε 20 χρόνια;
Παλιά δαχτυλοδεικτούμενοι ήταν οι απεργοσπάστες, τώρα είναι αυτοί που τολμούν να απεργήσουν και τους κοιτάν λες και είναι UFO.
Μα ο ίδιος κόσμος δεν ήταν που πριν από ένα τέταρτο του αιώνα ενσάρκωνε τον λαϊκό μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό; Τι έγινε και μέσα σε είκοσι χρόνια μετατράπηκε σε φιλήσυχο νοικοκύρη του καναπέ και της TV; -σα να λέμε δηλαδή στην κοινωνική βάση (ενδεχόμενου επικείμενου και μακριά από μας) φασισμού.
Εντάξει γνωστά τα περί ανατροπών και κινηματικής αποσύνθεσης μετά το 91'. Αρκούν όμως για να εξηγήσουν ικανοποιητικά αυτήν την αλλοτρίωση και τη σαπίλα σε όλη της τη διάσταση;
ΥΓ: Αφορμή για όλα τα παραπάνω οι αντιδράσεις που συνάντησα το πρωί της απεργιακής κινητοποίησης σε περιφρούρηση έξω από σούπερ μάρκετ με τους συντρόφους μου. Άτομα-ψώνια που ήρθαν να κάνουν ψώνια κι ήρθαν να (την) ψωνίσουν. Αναφαίρετο democratic δικαίωμα που λέει και φίλος του μπλοκ. Φάτσες που μόλις βλέπουν το μπλόκο παραμορφώνονται μπροστά στο φρικτό ενδεχόμενο να τμην την ψωνίσουν, να μην εκπληρώσουν τον σκοπό της ζωής τους. Εκτός από λίγους ψύχραιμους που γεμάτοι αγωνιστικό παλμό μας έλεγαν "μπράβο, καλά κάνετε" και πρόσθεταν στο καπάκι με νόημα: "όλη τη μέρα θα είναι κλειστά;"
ΥΓ2: Κι άλλοι αλαφροϊσκιωτοι ευτυχισμένοι:
-Α, τι έγινε;
Κλειστά σήμερα.
-Λόγω ανακαίνισης;;;(!!!)
Πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος μέσα σε 20 χρόνια;
Παλιά δαχτυλοδεικτούμενοι ήταν οι απεργοσπάστες, τώρα είναι αυτοί που τολμούν να απεργήσουν και τους κοιτάν λες και είναι UFO.
Μα ο ίδιος κόσμος δεν ήταν που πριν από ένα τέταρτο του αιώνα ενσάρκωνε τον λαϊκό μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό; Τι έγινε και μέσα σε είκοσι χρόνια μετατράπηκε σε φιλήσυχο νοικοκύρη του καναπέ και της TV; -σα να λέμε δηλαδή στην κοινωνική βάση (ενδεχόμενου επικείμενου και μακριά από μας) φασισμού.
Εντάξει γνωστά τα περί ανατροπών και κινηματικής αποσύνθεσης μετά το 91'. Αρκούν όμως για να εξηγήσουν ικανοποιητικά αυτήν την αλλοτρίωση και τη σαπίλα σε όλη της τη διάσταση;
ΥΓ: Αφορμή για όλα τα παραπάνω οι αντιδράσεις που συνάντησα το πρωί της απεργιακής κινητοποίησης σε περιφρούρηση έξω από σούπερ μάρκετ με τους συντρόφους μου. Άτομα-ψώνια που ήρθαν να κάνουν ψώνια κι ήρθαν να (την) ψωνίσουν. Αναφαίρετο democratic δικαίωμα που λέει και φίλος του μπλοκ. Φάτσες που μόλις βλέπουν το μπλόκο παραμορφώνονται μπροστά στο φρικτό ενδεχόμενο να τμην την ψωνίσουν, να μην εκπληρώσουν τον σκοπό της ζωής τους. Εκτός από λίγους ψύχραιμους που γεμάτοι αγωνιστικό παλμό μας έλεγαν "μπράβο, καλά κάνετε" και πρόσθεταν στο καπάκι με νόημα: "όλη τη μέρα θα είναι κλειστά;"
ΥΓ2: Κι άλλοι αλαφροϊσκιωτοι ευτυχισμένοι:
-Α, τι έγινε;
Κλειστά σήμερα.
-Λόγω ανακαίνισης;;;(!!!)
Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ
Εγώ δεν ανησυχώ
Και οι μενσεβίκοι το 17 ήταν περισσότεροι. Κι ας τους έλεγαν μενσεβίκους (μειοψηφία) γιατί μειοψήφισαν στο Συνέδρι του 1903. Όπως οι δικοί μας μενσεβίκοι το 91 στο τυχερό 13ο συνέδριο. 57-53. Οριακή ήταν η διαφορά και 99 χρόνια προν. 20 κάτι-20 λίγο.
Γι' αυτό λέω δεν ανησυχώ. Άντε να γίνει κι ο Τσίπρας-Κερένσκι κυβέρνηση να επισπέυσουμε τα πράγματα. Αν και δε βλέπω ποιος είναι ο Λένιν που θα έρθει από την εξορία να μας σώσει. Ο Παφίλης μήπως από το ευρω-κοινοβούλιο;
Σε επόμενο πιο καμένο κείμενο και οι επόμενοι παραλληλισμοί με Τρότσκι, Μπουχάριν, Κερένσκι και λοιπούς. Για Στάλιν ποιος σας φέρνει πιο πολύ. Ο Κουτσούμπας (κι ο Στάλιν ήταν υπεύθυνος της Πράβδα ένα φεγγάρι) ή ο Γόντικας;
Και οι μενσεβίκοι το 17 ήταν περισσότεροι. Κι ας τους έλεγαν μενσεβίκους (μειοψηφία) γιατί μειοψήφισαν στο Συνέδρι του 1903. Όπως οι δικοί μας μενσεβίκοι το 91 στο τυχερό 13ο συνέδριο. 57-53. Οριακή ήταν η διαφορά και 99 χρόνια προν. 20 κάτι-20 λίγο.
Γι' αυτό λέω δεν ανησυχώ. Άντε να γίνει κι ο Τσίπρας-Κερένσκι κυβέρνηση να επισπέυσουμε τα πράγματα. Αν και δε βλέπω ποιος είναι ο Λένιν που θα έρθει από την εξορία να μας σώσει. Ο Παφίλης μήπως από το ευρω-κοινοβούλιο;
Σε επόμενο πιο καμένο κείμενο και οι επόμενοι παραλληλισμοί με Τρότσκι, Μπουχάριν, Κερένσκι και λοιπούς. Για Στάλιν ποιος σας φέρνει πιο πολύ. Ο Κουτσούμπας (κι ο Στάλιν ήταν υπεύθυνος της Πράβδα ένα φεγγάρι) ή ο Γόντικας;
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΔΑΛΜΑΤΙΑΣ
Μα 101 προσαγωγές. Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Η κρουέλα ντε βιλ;
Υγ: υπάρχει κανείς που να λυπήθηκε πραγματικά για την Κουτσί-κου;
Υγ: υπάρχει κανείς που να λυπήθηκε πραγματικά για την Κουτσί-κου;
Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008
ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΓΕΛΙΑ
Η συγκλονιστική σας συμμετοχή μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε. Για σήμερα μια απλή καταχώριση. Ένα αγκάθι για όλους εμάς, τα μπρεζνιεφικά απολιθώματα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε σοσιαλισμός -με τα καλά του και τα στρααβά του- μέχρι τον Γκορμπατσόφ πάνω κάτω (κάπου διάβασα ότι ο Χαρίλαος στο 14ο Συνέδριο που ήταν και καλά ντούρο, δηλ της ανασυγκρότησης, με τους αναθεωρητές φευγάτους, είχε πει ότι η Περεστρόικα πήγε καλά στα τρία πρώτα χρόνια και μετά στράβωσε. Δήλωση που εκ των υστέρων κρίνεται εκτός γραμμής) είναι οι διπλωματικές σχέσεις της ΕΣΣΔ με την χούντα των συνταγματαρχών. Λέγεται πως ήταν πολύ καλές -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε βαθύτερη -ή παρασκηνιακή- συνεργασία. Για μένα όμως όσον αφορά τις σχέσεις της ΕΣΣΔ με την Ελλάδα, είναι αγκάθι μεγαλύτερο και από το κλασικό "ο Στάλιν άφησε αβοήθητο τον ΔΣΕ στον εμφύλιο γιατί υπήρχε η συμφωνία με το χαρτάκι και τα ποσοστά επιρροής που περιγράφει ο Τσώρτσιλ στην Γιάλτα".
Επ' ευκαιρίας να πούμε δυο λόγια και γι' αυτό. Η ΕΣΣΔ έδωσε βοήθεια, αλλά έμμεσα και περιορισμένα, ώστε να μην γίνεται αντιληπτό και προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο. Ελάχιστοι "εμβριθείς" "αντικειμενικοί" ιστορικοί και τιμητές στέκονται στην απόσπαση της Γιογκοσλαβίας από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, που επισημοποιείται περί τα 1948 και κόβει τον κύριο δρόμο ανεφοδιασμού των ανταρτών από τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Σχεδόν όλοι πάσχουν από επιλεκτική αμνησία και καμώνονται πως ξεχνούν ότι ακριβώς στο χρονικό διάστημα που έγινε ο "εμφύλιος" οι Αμερικάνοι είχαν σημαντική υπεροπλία και το μονοπώλιο της γνώσης κατασκευής ατομικής βόμβας, που τους επέτρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο και σε διπλωματικό επίπδο όπου εκφράζονταν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Το ξεχνούν επίσης όταν αναφέρουν ότι τότε ήταν η ευκαιρία για μια παγκόσμια επανάσταση με μπροστάρη την ΕΣΣΔ (λες και η επανάσταση σε άλλες χώρες ήταν ζήτημα πρωτίστως των Σοβιετικών. Οι ίδιοι βέβαια κατηγορούν τους Σοβιετικούς ότι εγκαθίδρυσαν σοσιαλισμό σε Πολωνία και Ρουμανία με το έτσι θέλω χωρίς να υπάρχει ντόπιο επαναστατικό κίνημα).
Στα αρνητικά για τον Στάλιν καταγράφεται η χρονική συγκυρία της υπογραφής της ατιμωτικής συμφωνίας της Βάρκιζας που έκαβε χώρα λίγο μετά την ολοκλήρωση της διάσκεψης κορυφής στην Γιάλτα. Είναι μάλλλον αφελές να μη συσχετίσουμε τα δύο γεγονότα αποδίδοντάς τα σε σύμπτωση.
Τέλος όσον αφορά το περίφημο ενενήντα-δέκα και το χαρτάκι της Γιάλτας. Είναι νομίζω ηλίθιο να πιστέψουμε μια τόσο απλοϊκή εκδοχή που περιγράφει τον καθορισμό των σφαιρών επιρροής σαν μια παρτίδα πόκερ. Πόκερ βέβαια μπορεί να μην ήτανε, οπωσδήποτε όμως θύμιζε σε ένα βαθμό σκάκι (όπου οι Σοβιετικοί ήταν παραδοσιακά καλοί και τον μοναδικό που τους έσπασε την κυριαρχία τους, δηλ τον πρόσφατα τεθνηκότα Φίσερ, τον "καταράστηκαν" σε βαθμό που έγινε αντιαμερικανός ολκής στα τελευταία του). Όπου το πιόνι της Ελλάδας έπρεπε να θυσιαστεί για να κερδηθεί συνολικά η παρτίδα.
Κατά τη γνώμη μου οΤσώρτσιλ, που περιγράφει το περιστατικό στα απομνημονεύματά του, σκέφτεται όπως πάντα παμπόνηρα. Καταρχήν τα εκδίδει μετά τον θάνατο του Στάλιν οπότε κανείς δε μπορεί να τον διαψεύσει. Και κατά δεύτερον με την περιγραφή που δίνει πετυχαίνει το εξής εκπληκτικό. Όλοι οι κομμουνιστές στο βαθμό που πιστεύουν την εκδοχή αυτή, επηρεάζονται βαθύτατα από την στάση του Στάλιν και την θεωρούν κατακριτέα. Δε μπορεί, σκέφτονται, ένας κομμουνιστής ηγέτης να παίζει με τόση κυνικότητα στα ζάρια τον κόσμο και τις τύχες τόσων ανθρώπων ανάλογα με τα στενά συμφέροντα της χώρας του. Αντιθέτως στον δυτικό πολιτικό πολιτισμό και στο αστικό σύστημα αξιών ο κυνισμός θεωρείται προσόν και αρετή. Δε νομίζω ότι υπήρξε κανείς δυτικός που να στενοχωρήθηκε με αυτή την εκδοχή των γεγονότων και να είχε κάτι να προσάψει κάτι στον Τσώρτσιλ. Ούτε καν οι ίδιοι οι έλληνες πολιτικοί που θεωρητικά θα έπρεπε να νιώθουν προσβεβλημένοι από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η Ελλάδα. Αυτό έλειπε δα, να σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι.
Τέλος πάντων ως προς την ουσία της Γιάλτας και τη στάση της ΕΣΣΔ δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε πολλά πράγματα (αν και εννοείται ότι αντιθετες απόψεις επ' αυτού είναι δεκτές και κατανοητές). Μένει ως ουρά του ζητήματος μια πολύ μεγάλη συζήτηση που έχει ως βάση την τροτσκιστική προσέγγιση που ασκεί κριτική στον Στάλιν γιατί συνέδεσε την υπόθεση της επικράτησης του σοσιαλισμού με την υπεράσπιση των στενών συμφερόντων της ΕΣΣΔ κι όχι με την προώθηση της προοπτικής της παγκόσμιας επανάστασης, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στη Γιάλτα.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω πρόσφατη δήλωση του τρέντι Τσίπρα που αναπαρήγαγε τα γνωστά περί ξενοκίνητου ΚΚΕ που αρνήθηκε την εξουσία αρχικά και στη συνέχεια την διεκδίκησε υπό πολύ χειρότερες συνθήκες γιατί έτσι ήθελε το διεθνές καθοδηγητικό κέντρο. Αυτό ήταν για τον Τσίπρα ο "εμφύλιος". Και δεν υπήρχε παρέμβαση άλλων ξένων κέντρων στα Δεκεμβριανά και στη συνέχεια. Προς λαού... Οι κακοί σοβιετικοί τα φταίνε όλα. Κι ο μπαμπούλας Στάλιν...
Επιστρέφοντας στο ξεκίνημα του κειμένου ζητείται άτομο που να δώσει τα φώτα του -όσες αμφιβολίες κι αν έχει γι' αυτό που ξέρει, νομίζει ότι ξέρει, ή έστω κάπου άκουσε τυχαία- και περισσότερεςς πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις της ΕΕΣΔ του Μπρέζνιεφ με την χούντα των Συνταγματαρχών.
Άντε να κάνει και κάποιος ποδαρικό...
Επ' ευκαιρίας να πούμε δυο λόγια και γι' αυτό. Η ΕΣΣΔ έδωσε βοήθεια, αλλά έμμεσα και περιορισμένα, ώστε να μην γίνεται αντιληπτό και προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο. Ελάχιστοι "εμβριθείς" "αντικειμενικοί" ιστορικοί και τιμητές στέκονται στην απόσπαση της Γιογκοσλαβίας από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, που επισημοποιείται περί τα 1948 και κόβει τον κύριο δρόμο ανεφοδιασμού των ανταρτών από τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Σχεδόν όλοι πάσχουν από επιλεκτική αμνησία και καμώνονται πως ξεχνούν ότι ακριβώς στο χρονικό διάστημα που έγινε ο "εμφύλιος" οι Αμερικάνοι είχαν σημαντική υπεροπλία και το μονοπώλιο της γνώσης κατασκευής ατομικής βόμβας, που τους επέτρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο και σε διπλωματικό επίπδο όπου εκφράζονταν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Το ξεχνούν επίσης όταν αναφέρουν ότι τότε ήταν η ευκαιρία για μια παγκόσμια επανάσταση με μπροστάρη την ΕΣΣΔ (λες και η επανάσταση σε άλλες χώρες ήταν ζήτημα πρωτίστως των Σοβιετικών. Οι ίδιοι βέβαια κατηγορούν τους Σοβιετικούς ότι εγκαθίδρυσαν σοσιαλισμό σε Πολωνία και Ρουμανία με το έτσι θέλω χωρίς να υπάρχει ντόπιο επαναστατικό κίνημα).
Στα αρνητικά για τον Στάλιν καταγράφεται η χρονική συγκυρία της υπογραφής της ατιμωτικής συμφωνίας της Βάρκιζας που έκαβε χώρα λίγο μετά την ολοκλήρωση της διάσκεψης κορυφής στην Γιάλτα. Είναι μάλλλον αφελές να μη συσχετίσουμε τα δύο γεγονότα αποδίδοντάς τα σε σύμπτωση.
Τέλος όσον αφορά το περίφημο ενενήντα-δέκα και το χαρτάκι της Γιάλτας. Είναι νομίζω ηλίθιο να πιστέψουμε μια τόσο απλοϊκή εκδοχή που περιγράφει τον καθορισμό των σφαιρών επιρροής σαν μια παρτίδα πόκερ. Πόκερ βέβαια μπορεί να μην ήτανε, οπωσδήποτε όμως θύμιζε σε ένα βαθμό σκάκι (όπου οι Σοβιετικοί ήταν παραδοσιακά καλοί και τον μοναδικό που τους έσπασε την κυριαρχία τους, δηλ τον πρόσφατα τεθνηκότα Φίσερ, τον "καταράστηκαν" σε βαθμό που έγινε αντιαμερικανός ολκής στα τελευταία του). Όπου το πιόνι της Ελλάδας έπρεπε να θυσιαστεί για να κερδηθεί συνολικά η παρτίδα.
Κατά τη γνώμη μου οΤσώρτσιλ, που περιγράφει το περιστατικό στα απομνημονεύματά του, σκέφτεται όπως πάντα παμπόνηρα. Καταρχήν τα εκδίδει μετά τον θάνατο του Στάλιν οπότε κανείς δε μπορεί να τον διαψεύσει. Και κατά δεύτερον με την περιγραφή που δίνει πετυχαίνει το εξής εκπληκτικό. Όλοι οι κομμουνιστές στο βαθμό που πιστεύουν την εκδοχή αυτή, επηρεάζονται βαθύτατα από την στάση του Στάλιν και την θεωρούν κατακριτέα. Δε μπορεί, σκέφτονται, ένας κομμουνιστής ηγέτης να παίζει με τόση κυνικότητα στα ζάρια τον κόσμο και τις τύχες τόσων ανθρώπων ανάλογα με τα στενά συμφέροντα της χώρας του. Αντιθέτως στον δυτικό πολιτικό πολιτισμό και στο αστικό σύστημα αξιών ο κυνισμός θεωρείται προσόν και αρετή. Δε νομίζω ότι υπήρξε κανείς δυτικός που να στενοχωρήθηκε με αυτή την εκδοχή των γεγονότων και να είχε κάτι να προσάψει κάτι στον Τσώρτσιλ. Ούτε καν οι ίδιοι οι έλληνες πολιτικοί που θεωρητικά θα έπρεπε να νιώθουν προσβεβλημένοι από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η Ελλάδα. Αυτό έλειπε δα, να σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι.
Τέλος πάντων ως προς την ουσία της Γιάλτας και τη στάση της ΕΣΣΔ δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε πολλά πράγματα (αν και εννοείται ότι αντιθετες απόψεις επ' αυτού είναι δεκτές και κατανοητές). Μένει ως ουρά του ζητήματος μια πολύ μεγάλη συζήτηση που έχει ως βάση την τροτσκιστική προσέγγιση που ασκεί κριτική στον Στάλιν γιατί συνέδεσε την υπόθεση της επικράτησης του σοσιαλισμού με την υπεράσπιση των στενών συμφερόντων της ΕΣΣΔ κι όχι με την προώθηση της προοπτικής της παγκόσμιας επανάστασης, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στη Γιάλτα.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω πρόσφατη δήλωση του τρέντι Τσίπρα που αναπαρήγαγε τα γνωστά περί ξενοκίνητου ΚΚΕ που αρνήθηκε την εξουσία αρχικά και στη συνέχεια την διεκδίκησε υπό πολύ χειρότερες συνθήκες γιατί έτσι ήθελε το διεθνές καθοδηγητικό κέντρο. Αυτό ήταν για τον Τσίπρα ο "εμφύλιος". Και δεν υπήρχε παρέμβαση άλλων ξένων κέντρων στα Δεκεμβριανά και στη συνέχεια. Προς λαού... Οι κακοί σοβιετικοί τα φταίνε όλα. Κι ο μπαμπούλας Στάλιν...
Επιστρέφοντας στο ξεκίνημα του κειμένου ζητείται άτομο που να δώσει τα φώτα του -όσες αμφιβολίες κι αν έχει γι' αυτό που ξέρει, νομίζει ότι ξέρει, ή έστω κάπου άκουσε τυχαία- και περισσότερεςς πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις της ΕΕΣΔ του Μπρέζνιεφ με την χούντα των Συνταγματαρχών.
Άντε να κάνει και κάποιος ποδαρικό...
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ...
Υπάρχουν στιγμές που όταν ακούω την κλασική κλισέ ερώτηση περί κομμάτων διαμαρτυρίας νιώθω ότι τα διοικητικά μέτρα, ήτοι καταστολή, στάλιν κλπ δεν είναι άσκοπα -τουλάχιστον όχι περισσότερο από τέτοιες ηλίθιες ερωτήσεις. Ούτως ή άλλως αυτός που τις κάνει δεν περιμένει πολιτική απάντηση. Σπάσιμο νεύρων επιχειρεί να κάνει. Ε ας του δείξουμε ότι το κατάφερε κι ότι πρέπει να το/μας λουστεί τώρα.
Θεωρώ τους αναγνώστες του μπλοκ μας -αν υπάρχει τέτοιο είδος- αρκούντως νοήμονες ώστε να μην χρειαστεί να απαντήσουμε σοβαρά στο ζήτημα. Απλώς θα επισημάνουμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Αν δεν έχεις πολιτική πρόταση εξουσίας και σαφή στρατηγική και στόχευση για το πώς φτάνεις ως εκεί στην καλύτερη των περιπτώσεων χάνεις τον μπούσουλα παρά τις καλές προθέσεις σου, στην χειρότερη -και πλέον συνηθισμένη- είναι αμφίβολο ότι τις έχεις (τις καλές προθέσεις).
Από την άλλη, επεξεργαζόμενο ένα πολιτικό κόμμα μια ολοκληρωμένη πρόταση με συγκεκριμένα σημεία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μπλεχτεί σε μια ακατάσχετη προτασιολογία, να γίνει υπεύθυνο κόμμα που πρέπει να έχει προτάσεις περί παντός επιστητού, ώστε να μην υπεκφεύγει. Κάτι ωστόσο που το καθιστά όντως υπεύθυνο αλλά από αστική άποψη, απέναντι στο σύστημα και τα αδιέξοδά του -που το εν λόγω κόμμα τα νιώθει και δικά του προβλήματα.
Γενικά δεν είναι κακό να έχεις κι επιμέρους προτάσεις, ίσα-ίσα που δίνει και επικοινωνιακούς πόντους πέραν του ότι οι μεταρρυθμίσεις κι οι επιμέρους κατακτήσεις ενταγμένες πάντα σε μια στρατηγική δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους -και στην τελική αυτό είναι το σημαντικό γιατί το πολιτικό μάρκετινγκ προς άγρα ψήφων δε μας απασχολεί καθόλου και όταν το μεταχειριζόμαστε απλά δεν παίζουμε με τους δικούς μας όρους και στο δικό μας γήπεδο -το στίβο της αέναης ταξικής πάλης. Το ζήτημα βέβαια είναι ότι -κι εμπειρικά να το δούμε- συνήθως όσο πιο επιμέρους και συγκεκριμένες προτάσεις έχει ένας χώρος για τα μικρά και τα καθημερινά τόσο φαίνεται να ξεχνάει τον τελικό στόχο. Και πέρα από την εμπειρική παρατήρηση, η σύνδεση αυτή μόνο τυχαία δεν πρέπει να 'ναι.
Αν και άλλον χώρο επιχειρώ να φωτογραφίσω με όσα λέω -χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει- θα ήθελα να κλείσω με το αγαπημένο μου ΚΚΕ. Υφέρπεται μια φιλολογία εκ του πονηρού ότι το ΚΚΕ -χωρίς εισαγωγικά στο Κ παρακαλώ κύριε διορθωτά- ότι ο Περισσός ανασλώνεται σε γενικόλογες γενικολογίες για αναπόφευκτα σκάνδαλα που γεννά ο καπιταλισμός βγάζοντας έτσι λάδι την κυβέρνηση. Και δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να ζητήσει την σύσταση εξεταστικής; Ή μήπως κάθαρση και τον εκδημοκρατισμό των δημόσιων φορέων και οργανισμών με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων στη διοίκηση; Δε θυμίζουν άλλες εποχές όλα αυτά για τις οποίες το ΚΚΕ έχει -δικαίως- ακούσει τα μύρια όσα; Επειδή αυτή η κριτική αναπαράγεται κι από εξωκοινοβουλευτικούς που αυτοτοποθετούνται και κάνουν κριτική από τα αριστερά -και προσωπικά είναι η μόνη κριτική που με ενδιαφέρει και παίρνω σοβαρά υπ' όψη, γιατί η χαζοχαρούμενη λογική να πέσει η κυβέρνηση του Καραμανλή και των σκανδάλων δε με συγκινεί ως πολιτική προσέγγιση- δυσκολεύομαι να καταλάβω την ουσία και το νόημα, το τι διαφορετικό προτείνουν.
Να το θέσω κι αλλιώς. Δεν χρειάζομαι κάποιον καθοδηγητή του Περισσού για να σκεφτώ αυθόρμητα -πιθανόν όπως κάθε τι αυθόρμητο να είναι λειψό και ολίγον στρεβλωτικό, αλλά δεν πάυει να είναι δική μου πρωτογενής σκέψη, μη υποβολιμαία- ότι στο σκάνδαλο έχει δοθεί πολύ περισσότερη έκταση απ' ό,τι έπρεπε κι ότι θάβονται φλέγοντα θέματα όπως το ασφαλιστικό κάτω από τόνους σκανδάλων και κλειδαρότρυπας.
Βέβαι η ουσία του σκανδάλου είναι άκρως πολιτική. Και ομολογώ ότι προσωπικά, όπως κι άλλος κόσμος άλλωστε, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τις εξελίξεις, να αντιληφτώ ποιο είναι το διακύβευμα, γιατί όλα αυτά είναι τόσο σημαντικά και τι ακριβώς παίζεται. Οπότε ίσως είναι μια αδυναμία, να μην μπορώ να εξηγήσω -κυρίως γιατί δεν έχω καταλάβει εγώ ο ίδος- τις εξελίξεις σε όλη τους τη διάσταση κι έτσι να καλύπτομαι πίσω από ένα γενικό "αυτά έχει η ζωή, κι ο καπιταλισμός, είναι συμφέροντα μεγαλοεκδοτών, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις" - all time classic και λατρεμένο κλισέ αν το θέμα έχει διεθνείς προεκτάσεις και παρασκήνιο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων- κι άλλα τέτοια απλοϊκά, που πάνω απ' όλα εκφράζουν ίσως άγνοια -όπως οι φαντικοί που βρίσκουν απλοϊκές απαντήσεις για να απαντήσουν στα ερωτήματα που τους βασανίζουν και να ξεφύγουν από την άβολη δυσάρεστη κατάσταση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όμως δε νομίζω ότι έτσι παίζω το παιχνίδι της ΝΔ. Κι όπως και να 'χει, οποιαδήποτε ανάλυση των γεγονότων που θα πιαστεί με τα επιμέρους, χωρίς να κοπανά τσιατάτα και γενικές αλήθειες για να αποφύγει την ουσία, είναι απαραίτητο να επιστρέφει και να καταλήγει εκ νέου εκεί -στον καπιταλισμό που γεννάει τα σκάνδαλα- γιατί αλλιώς αθωώνει τις γενεσιουργές δομές και στερείται πραγματικής αξίας και "χρησιμότητας" για το λαϊκό κίνημα. Αλλιώς δεν έχει ουσία, και μένει μόνο σε δευτερεύουσες πτυχές και λεπτομέρειες, των οποίων η υπερβολική διοχέτευση στο κοινό -κατά το δώσε πρέζα στον λαό- θεωρώ ως ένα σοβαρό λόγο που ο κόσμος μπαϊλντίζει, σιχτιρίζει και παύει να ασχολείται με θέματα άκρως σημαντικά λέγοντας: όχι άλλο κάρβουνο...
ΜΕ αυτό το μακροσκελές κατεβατό θέλω ανακεφαλαιώνοντας να πω δύο πράγματα: θεωρώ κατά βάση άδικη την κριτική στο κκε, -άλλο αν το Κόμμα δίνει άλλα πατήματα που θα μας έφταναν πιθανόν στο ίδιο συμπέρασμα, δηλ: συναλλαγή και έμμεση στήριξη της ΝΔ, που επίσης δεν δέχομαι, αλλά το συζητάμε σε άλλη βάση- εν προκειμένω και δεύτερο: τη θεωρώ βάσιμη όσον αφορά μια αδυναμία που νομίζω αφορά όλους τους κομμουνιστές: την αδυναμία να συνδέσουμε κάποια ζητήματα επικαιρότητας με τον στρατηγικό μας στόχο, να πιάσουμε το νήμα των εξελίξεων και ξετυλίγοντας το κουβάρι να δείξουμε πώς συνδέεται με την τελική μας πρόταση, με την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή της κοινωνίας και του σάπιου συστήματος που παρασιτεί εις βάρος της. Δεν πιάνουμε τον παλμό, μένουμε σε γενικές θεωρητικές αναλύσεις, που είναι ολόσωστες και μαρξιστικότατες στην ούγια, αλλά δε συγκινούν.
Εν πάση περιπτώσει είναι πολυσύνθετο θέμα και οι ευθύνες για το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο δικές μας, αλλά μόνο στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να υπολογίζουμε για να το λύσουμε. Για να κάνω την σύνδεση με τα παραπάνω περί διαμαρτυρίας, σαφώς τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν σαφή αντίληψη για το τι εξουσία θέλουν. Θεωρώ άσκοπο να συζητήσουμε περαιτέρω επ' αυτού. Δε θεωρώ καθόλου άσκοπο -ίσα-ίσα- να συζητήσουμε για κάποια ζητήματα που ανακύπτουν στην πορεία -πώς θα φτάσουμε, πόσα στάδια χρειάζονται, στέκει η έννοια της λαϊκής εξουσίας ή είναι μικροαστικό ιδεολόγημα; η λαϊκή δημοκρατία-λαοκρατία είναι μήπως σταλινικό εφεύρημα; κι άλλα πολλά κι ανεξάντλητα-. Πρόταση για την εξουσία έχουμε, τώρα τι ακριβώς εξουσία και πώς θα έρθει είναι ένα ζήτημα -που γίνεται ακόμα πιο μεγάλο αν μπλέξεις και με την αναρχική θεώρηση περί κράτους κι εξουσίας-.
Πάντως εν κατακλείδι πολύ θα ήθελα να καθιερωθεί αντίστοιχος χαρακτηρισμός κι ερώτηση και προς τα πασοκονουδουλαμόγια που βγαίνουν στο γυαλί. Αντί του "κόμματα εξουσίας", κόμματα κατεστημένου, διαπλοκής κλπ. Ακολουθώντας αφηρημένα κανόνες κοινής λογικής, έτσι θα 'πρεπε να γίνεται και να βλέπαμε πόσα χρώματα θα άλλαζαν μέχρι να βρουν απάντηση. Ακολουθώντας τους κανόνες δεοντολογίας τηλεποτικής δικτατορίας βέβαια, δε θα ζήσουμε ποτέ τέτοια χαρά...
Θεωρώ τους αναγνώστες του μπλοκ μας -αν υπάρχει τέτοιο είδος- αρκούντως νοήμονες ώστε να μην χρειαστεί να απαντήσουμε σοβαρά στο ζήτημα. Απλώς θα επισημάνουμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Αν δεν έχεις πολιτική πρόταση εξουσίας και σαφή στρατηγική και στόχευση για το πώς φτάνεις ως εκεί στην καλύτερη των περιπτώσεων χάνεις τον μπούσουλα παρά τις καλές προθέσεις σου, στην χειρότερη -και πλέον συνηθισμένη- είναι αμφίβολο ότι τις έχεις (τις καλές προθέσεις).
Από την άλλη, επεξεργαζόμενο ένα πολιτικό κόμμα μια ολοκληρωμένη πρόταση με συγκεκριμένα σημεία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μπλεχτεί σε μια ακατάσχετη προτασιολογία, να γίνει υπεύθυνο κόμμα που πρέπει να έχει προτάσεις περί παντός επιστητού, ώστε να μην υπεκφεύγει. Κάτι ωστόσο που το καθιστά όντως υπεύθυνο αλλά από αστική άποψη, απέναντι στο σύστημα και τα αδιέξοδά του -που το εν λόγω κόμμα τα νιώθει και δικά του προβλήματα.
Γενικά δεν είναι κακό να έχεις κι επιμέρους προτάσεις, ίσα-ίσα που δίνει και επικοινωνιακούς πόντους πέραν του ότι οι μεταρρυθμίσεις κι οι επιμέρους κατακτήσεις ενταγμένες πάντα σε μια στρατηγική δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους -και στην τελική αυτό είναι το σημαντικό γιατί το πολιτικό μάρκετινγκ προς άγρα ψήφων δε μας απασχολεί καθόλου και όταν το μεταχειριζόμαστε απλά δεν παίζουμε με τους δικούς μας όρους και στο δικό μας γήπεδο -το στίβο της αέναης ταξικής πάλης. Το ζήτημα βέβαια είναι ότι -κι εμπειρικά να το δούμε- συνήθως όσο πιο επιμέρους και συγκεκριμένες προτάσεις έχει ένας χώρος για τα μικρά και τα καθημερινά τόσο φαίνεται να ξεχνάει τον τελικό στόχο. Και πέρα από την εμπειρική παρατήρηση, η σύνδεση αυτή μόνο τυχαία δεν πρέπει να 'ναι.
Αν και άλλον χώρο επιχειρώ να φωτογραφίσω με όσα λέω -χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει- θα ήθελα να κλείσω με το αγαπημένο μου ΚΚΕ. Υφέρπεται μια φιλολογία εκ του πονηρού ότι το ΚΚΕ -χωρίς εισαγωγικά στο Κ παρακαλώ κύριε διορθωτά- ότι ο Περισσός ανασλώνεται σε γενικόλογες γενικολογίες για αναπόφευκτα σκάνδαλα που γεννά ο καπιταλισμός βγάζοντας έτσι λάδι την κυβέρνηση. Και δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να ζητήσει την σύσταση εξεταστικής; Ή μήπως κάθαρση και τον εκδημοκρατισμό των δημόσιων φορέων και οργανισμών με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων στη διοίκηση; Δε θυμίζουν άλλες εποχές όλα αυτά για τις οποίες το ΚΚΕ έχει -δικαίως- ακούσει τα μύρια όσα; Επειδή αυτή η κριτική αναπαράγεται κι από εξωκοινοβουλευτικούς που αυτοτοποθετούνται και κάνουν κριτική από τα αριστερά -και προσωπικά είναι η μόνη κριτική που με ενδιαφέρει και παίρνω σοβαρά υπ' όψη, γιατί η χαζοχαρούμενη λογική να πέσει η κυβέρνηση του Καραμανλή και των σκανδάλων δε με συγκινεί ως πολιτική προσέγγιση- δυσκολεύομαι να καταλάβω την ουσία και το νόημα, το τι διαφορετικό προτείνουν.
Να το θέσω κι αλλιώς. Δεν χρειάζομαι κάποιον καθοδηγητή του Περισσού για να σκεφτώ αυθόρμητα -πιθανόν όπως κάθε τι αυθόρμητο να είναι λειψό και ολίγον στρεβλωτικό, αλλά δεν πάυει να είναι δική μου πρωτογενής σκέψη, μη υποβολιμαία- ότι στο σκάνδαλο έχει δοθεί πολύ περισσότερη έκταση απ' ό,τι έπρεπε κι ότι θάβονται φλέγοντα θέματα όπως το ασφαλιστικό κάτω από τόνους σκανδάλων και κλειδαρότρυπας.
Βέβαι η ουσία του σκανδάλου είναι άκρως πολιτική. Και ομολογώ ότι προσωπικά, όπως κι άλλος κόσμος άλλωστε, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τις εξελίξεις, να αντιληφτώ ποιο είναι το διακύβευμα, γιατί όλα αυτά είναι τόσο σημαντικά και τι ακριβώς παίζεται. Οπότε ίσως είναι μια αδυναμία, να μην μπορώ να εξηγήσω -κυρίως γιατί δεν έχω καταλάβει εγώ ο ίδος- τις εξελίξεις σε όλη τους τη διάσταση κι έτσι να καλύπτομαι πίσω από ένα γενικό "αυτά έχει η ζωή, κι ο καπιταλισμός, είναι συμφέροντα μεγαλοεκδοτών, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις" - all time classic και λατρεμένο κλισέ αν το θέμα έχει διεθνείς προεκτάσεις και παρασκήνιο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων- κι άλλα τέτοια απλοϊκά, που πάνω απ' όλα εκφράζουν ίσως άγνοια -όπως οι φαντικοί που βρίσκουν απλοϊκές απαντήσεις για να απαντήσουν στα ερωτήματα που τους βασανίζουν και να ξεφύγουν από την άβολη δυσάρεστη κατάσταση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όμως δε νομίζω ότι έτσι παίζω το παιχνίδι της ΝΔ. Κι όπως και να 'χει, οποιαδήποτε ανάλυση των γεγονότων που θα πιαστεί με τα επιμέρους, χωρίς να κοπανά τσιατάτα και γενικές αλήθειες για να αποφύγει την ουσία, είναι απαραίτητο να επιστρέφει και να καταλήγει εκ νέου εκεί -στον καπιταλισμό που γεννάει τα σκάνδαλα- γιατί αλλιώς αθωώνει τις γενεσιουργές δομές και στερείται πραγματικής αξίας και "χρησιμότητας" για το λαϊκό κίνημα. Αλλιώς δεν έχει ουσία, και μένει μόνο σε δευτερεύουσες πτυχές και λεπτομέρειες, των οποίων η υπερβολική διοχέτευση στο κοινό -κατά το δώσε πρέζα στον λαό- θεωρώ ως ένα σοβαρό λόγο που ο κόσμος μπαϊλντίζει, σιχτιρίζει και παύει να ασχολείται με θέματα άκρως σημαντικά λέγοντας: όχι άλλο κάρβουνο...
ΜΕ αυτό το μακροσκελές κατεβατό θέλω ανακεφαλαιώνοντας να πω δύο πράγματα: θεωρώ κατά βάση άδικη την κριτική στο κκε, -άλλο αν το Κόμμα δίνει άλλα πατήματα που θα μας έφταναν πιθανόν στο ίδιο συμπέρασμα, δηλ: συναλλαγή και έμμεση στήριξη της ΝΔ, που επίσης δεν δέχομαι, αλλά το συζητάμε σε άλλη βάση- εν προκειμένω και δεύτερο: τη θεωρώ βάσιμη όσον αφορά μια αδυναμία που νομίζω αφορά όλους τους κομμουνιστές: την αδυναμία να συνδέσουμε κάποια ζητήματα επικαιρότητας με τον στρατηγικό μας στόχο, να πιάσουμε το νήμα των εξελίξεων και ξετυλίγοντας το κουβάρι να δείξουμε πώς συνδέεται με την τελική μας πρόταση, με την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή της κοινωνίας και του σάπιου συστήματος που παρασιτεί εις βάρος της. Δεν πιάνουμε τον παλμό, μένουμε σε γενικές θεωρητικές αναλύσεις, που είναι ολόσωστες και μαρξιστικότατες στην ούγια, αλλά δε συγκινούν.
Εν πάση περιπτώσει είναι πολυσύνθετο θέμα και οι ευθύνες για το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο δικές μας, αλλά μόνο στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να υπολογίζουμε για να το λύσουμε. Για να κάνω την σύνδεση με τα παραπάνω περί διαμαρτυρίας, σαφώς τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν σαφή αντίληψη για το τι εξουσία θέλουν. Θεωρώ άσκοπο να συζητήσουμε περαιτέρω επ' αυτού. Δε θεωρώ καθόλου άσκοπο -ίσα-ίσα- να συζητήσουμε για κάποια ζητήματα που ανακύπτουν στην πορεία -πώς θα φτάσουμε, πόσα στάδια χρειάζονται, στέκει η έννοια της λαϊκής εξουσίας ή είναι μικροαστικό ιδεολόγημα; η λαϊκή δημοκρατία-λαοκρατία είναι μήπως σταλινικό εφεύρημα; κι άλλα πολλά κι ανεξάντλητα-. Πρόταση για την εξουσία έχουμε, τώρα τι ακριβώς εξουσία και πώς θα έρθει είναι ένα ζήτημα -που γίνεται ακόμα πιο μεγάλο αν μπλέξεις και με την αναρχική θεώρηση περί κράτους κι εξουσίας-.
Πάντως εν κατακλείδι πολύ θα ήθελα να καθιερωθεί αντίστοιχος χαρακτηρισμός κι ερώτηση και προς τα πασοκονουδουλαμόγια που βγαίνουν στο γυαλί. Αντί του "κόμματα εξουσίας", κόμματα κατεστημένου, διαπλοκής κλπ. Ακολουθώντας αφηρημένα κανόνες κοινής λογικής, έτσι θα 'πρεπε να γίνεται και να βλέπαμε πόσα χρώματα θα άλλαζαν μέχρι να βρουν απάντηση. Ακολουθώντας τους κανόνες δεοντολογίας τηλεποτικής δικτατορίας βέβαια, δε θα ζήσουμε ποτέ τέτοια χαρά...
ΜΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ
Ζητείται αναγνώστης που να γνωρίζει και να μπορεί να απαντήσει υπέυθυνα και λεπτομερώς (ει δυνατόν, αλλιώς ό,τι ξέρει) σχετικά με την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ. Έγινε κι αν ναι πότε ακριβώς; Κι επειδή κι εμάς κάτι έχει πάρει το αυτί μας, αλλά αδυνατούμε να το επιβεβαιώσουμε, η αποκατάσταση αυτή ήταν τυπική μετά θάνατον -εξάλλου ο νεκρός δεδικαίωται- ή ουσιαστική; Καλύτερα να πούμε ειλικρινής γιατί το ουσιαστική δεν θα γίνει με τίποτα αποδεκτό από τους συναγωνιστές του μ-λ χώρου...
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ
Κάτι χαλαρό και καμένο για αρχή. Πολλοί και διάφοροι είναι αυτοί που κάνουν λόγο για έλλειψη δημοκρατίας στην ΕΣΣΔ. Κλασικό επιχείρημα είναι ότι ο Λένιν πριν τον Οκτώβρη έλεγε "όλη η εξουσία στα σοβιέτ", αλλά αυτά μετά την επανάσταση είχαν τυπικό μόνο ρόλο και ανούσιες αρμοδιότητες. Εξέλιξη που πολύ εύστοχα και διορατικά είχε προβλέψει η Λούξεμπουργκ όταν -τασσόμενη κατά της κατάργησης της Συντακτικής Συνέλευσης- προειδοποιούσε για τον κίνδυνο να παραλύσει σταδιακά κάθε μορφή πολτικής δράσης και εν τέλει η ίδια η ζωή και δράση των σοβιέτ.
Αλλά ας σκεφτούμε μια στιγμή διαλεκτικά -που θα 'λεγε κι ένας ινστρούκτορας παλιάς κοπής. Τι είναι η σοσιαλιστική σοβιετική εξουσία; Τίποτα άλλο παρά η εξουσία των σοβιέτ. Και τι πρέπει να γίνεται με την κρατική εξουσία στο σοσιαλισμό; "Να απονεκρώνεται" μας λέει ο Λένιν στο κράτος κι επανάσταση. Επομένως απονέκρωση των σοβιέτ σημαίνει απονέκρωση του κράτους και τίποτα περισσότερο. Πράγματα δηλαδή εντελώς σωστά από μαρξιστική σκοπιά...
Αυτά προωθούσε και η συντροφάρα με το μουστάκι στην ΕΣΣΔ που όλοι πέσαν π΄νω της να την φάνε. Τι έχουν να απαντήσουν τώρα τα αστικά παπαγαλάκια-επικριτές του που ειρωνεύονταν την θέση "περισσότερο κράτος για να μην υπάρχει κράτος"; Αυτοί που αρνούνταν ότι οξύνεται και κλιμακώνεται η ταξική πάλη στον σοσιαλισμό; Ε;
Αλλά ας σκεφτούμε μια στιγμή διαλεκτικά -που θα 'λεγε κι ένας ινστρούκτορας παλιάς κοπής. Τι είναι η σοσιαλιστική σοβιετική εξουσία; Τίποτα άλλο παρά η εξουσία των σοβιέτ. Και τι πρέπει να γίνεται με την κρατική εξουσία στο σοσιαλισμό; "Να απονεκρώνεται" μας λέει ο Λένιν στο κράτος κι επανάσταση. Επομένως απονέκρωση των σοβιέτ σημαίνει απονέκρωση του κράτους και τίποτα περισσότερο. Πράγματα δηλαδή εντελώς σωστά από μαρξιστική σκοπιά...
Αυτά προωθούσε και η συντροφάρα με το μουστάκι στην ΕΣΣΔ που όλοι πέσαν π΄νω της να την φάνε. Τι έχουν να απαντήσουν τώρα τα αστικά παπαγαλάκια-επικριτές του που ειρωνεύονταν την θέση "περισσότερο κράτος για να μην υπάρχει κράτος"; Αυτοί που αρνούνταν ότι οξύνεται και κλιμακώνεται η ταξική πάλη στον σοσιαλισμό; Ε;
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008
ΞΕΒΡΑΣΕ Η ΤΣΟΥΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΙ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ...
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια κάποια αμηχανία, όπως σε κάθε ξεκίνημα... Κυρίως επειδή γίνομαι αναντίστοιχος με όσα έλεγα και σκεφτόμουν κάποτε. Ιδίως όταν άκουγα διάφορους μαϊντανούς της πολιτικής να εξυμνούν τους bloggers και το κίνημά τους -sic- (αναφορά που συνοδεύεται απαραιτήτως με μία ακόμα για την γενιά των τόσων ευρώ, όπου το νούμερο ποικίλει, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει τριψήφιο). Και να τώρα που πάω να μπλεχτώ κι εγώ με αυτά.
Μα τι τα θέλουμε αυτά εμείς οι κομμουνισταί; Μια χαρά ήμασταν εκεί με τα παραδοσιακά μας όπλα: κουπονάκια, εξορμήσεις, πορείες, ειρηνικοί περίπατοι κλπ... Ζύμωση με τις μάζες... Πού πάμε να μπλέξουμε τώρα;
Τέλος πάντων αν το φιλοσοφήσεις αυτό ξεπερνιέται γρήγορα. Γιατί όποιος blogger παίρνει σοβαρά τον εαυτό του κάπου έχει στρίψει λάθος. Και στην τελική πόσα άτομα θα με διαβάζουν; Ακόμα κι αν γίνει ευρύτερα γνωστό δηλαδή και αρχίζουν να συρρέουν μαζικά τα πλήθη των κομμουνιστών απ' όλο τον κόσμο, και πάλι πόσοι θα μαζευτούμε;
Το μπλοκ αυτό -παρεμπιπτόντως έτσι θα το λέω από δω και στο εξής κι εννοείται ότι παραπέμπει στο πάλαι ποτέ κραταιό σοσιαλιστικό-ανατολικό- προφανώς και ξεκίνησε για να ξεχαρμανιάσουν οι συμμετέχοντες και δε φιλοδοξεί κάτι περισσότερο, αλλά αν αυτό το κάτι παραπάνω προκύψει στην πορεία καλοδεχούμενο θα 'ναι.
Θέλουμε να κάνουμε (ένας είμαι, αλλά πάντα μου κολλάει πρώτο πληθυντικό σε τέτοιες περιπτώσεις, απ' το δημοτικό ακόμα που έγραφα έκθεση λες κι εξέφραζα συλλογική άποψη, τη δική μου και του διπλανού μου που με αντέγραψε) (Όπως και να 'χει εκφράζει μια ανάγκη να πιστέψοω ότι εκφράζω μια συλλογική αγωνία, ότι είμαστε πολλοί, ακόμα κι αν δεν είναι έτσι) κάτι σαν ομαδικό γκρουπ κομμουνιστικής ψυχανάλυσης όπως λέμε και στον τίτλο. Ο καθένας να μπαίνει και να μοιράζεται ακομπλεξάριστα την όποια σκέψη του, το μακρύ του και το κοντό του, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτομάτως ότι υποβαθμίζεται η ποιότητα της συζήτησης. Συνήθως σε αυτό το σημείο κολλάει και μια σοφία του στιλ "λείπει αυτό από την αριστερά σήμερα" ή κάτι αντίστοιχα χαριτωμένο. Όχι, προσωπικά δε μας ενδιαφέρει η αριστερά και σε κάποιο από τα επόμενα σημειώματα μπορούμε να αναλύσουμε-συζητήσουμε για το αν στέκει τελικά ή όχι αυτός ο όρος. Μας ενδιαφέρει ό,τι κι όποιος αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής-κομμουνιστής. Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες. Τέτοιες ανησυχίες έχουμε και αυτό δεν το λέμε για να απαγορέψουμε αντίθετες απόψεις-προσεγγίσεις (τέτοια πράγματα μόνο στη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά για να δείξουμε πάνω-κάτω σε τι μήκος κύματος κινούμαστε και τι φιλοσοφία έχουμε. Ξέρουμε πού είμαστε, αλλά θέλουμε να ψαχτούμε περισσότερο, μέχρι εξαντλήσεως, γιατί όπως λέει κι ένας σύντροφος δεν τα έχουμε όλα ληγμένα, ούτε παίρνουμε ληγμένα για να 'χουμε ληγμένα μυαλά. Ποτέ δεν καταλάβαμε τη στάση κάποιων παλιότερων συντοφο-συναγωνιστών, που λένε ότι έχουν κουραστεί από τις ατέρμονες συζητήσεις. Προσωπικά έχουμε κουραστεί από την έλλειψή τους και την αβάσταχτη ελαφρότητα των μεταξύ μας συζητήσεων και της περιρρέουσας λάιφ-στάιλ ατμόσφαιρας...
Με λίγα λόγια αν ένα κλασικό κλισέ σε ανάλογες συζητήσεις είναι το "δεν είμαστε λέσχη συζητήσεων εδώ σύντροφοι" ε, εμείς αυτό ακριβώς θέλουμε να γίνουμε σε τελική ανάλυση πάντα που έλεγαν κι οι κλασικοί.
Τέλοσπάντων επειδή τα πολλά λόγια μόνο φτώχια δεν είναι, αλλά στην αρχή είναι μάλλον κουραστικά, στην πορεία θα μας καταλάβετε. Και για φινάλε μία υπόσχεση και μία επισήμανση.
-αν ποτέ αποκτήσουμε απήχηση, επιρροές και αναγνώστες που σχολιάζουν, τα σχόλια που νιώθουμε ότι μας εκφράζουν θα τα λογοκλέπτουμε και θα τα ανεβάζουμε ως κείμενα (ποστ).
-μας διακρίνει έντονη σαρκαστική διάθεση. Σόρι αν κάποια κείμενα τα βρίσκετε λίγο καμένα, αυτό δε σημαίνει ότι στερούνται/μαστε σοβαρότητας. Εξάλλου πιστεύουμε ότι οι προσεγγίσεις μας είναι απείρως πιο σοβαρές από πολλές σοβαροφανείς μπούρδες που κυκλοφορόυν κι επισήμως από συλλογικότητες του χώρου. Μην κολλάτε στη φόρμα κρίνετε το περιεχόμενο και σόρι αν σας χαλάμε την αισθητική.
Μα τι τα θέλουμε αυτά εμείς οι κομμουνισταί; Μια χαρά ήμασταν εκεί με τα παραδοσιακά μας όπλα: κουπονάκια, εξορμήσεις, πορείες, ειρηνικοί περίπατοι κλπ... Ζύμωση με τις μάζες... Πού πάμε να μπλέξουμε τώρα;
Τέλος πάντων αν το φιλοσοφήσεις αυτό ξεπερνιέται γρήγορα. Γιατί όποιος blogger παίρνει σοβαρά τον εαυτό του κάπου έχει στρίψει λάθος. Και στην τελική πόσα άτομα θα με διαβάζουν; Ακόμα κι αν γίνει ευρύτερα γνωστό δηλαδή και αρχίζουν να συρρέουν μαζικά τα πλήθη των κομμουνιστών απ' όλο τον κόσμο, και πάλι πόσοι θα μαζευτούμε;
Το μπλοκ αυτό -παρεμπιπτόντως έτσι θα το λέω από δω και στο εξής κι εννοείται ότι παραπέμπει στο πάλαι ποτέ κραταιό σοσιαλιστικό-ανατολικό- προφανώς και ξεκίνησε για να ξεχαρμανιάσουν οι συμμετέχοντες και δε φιλοδοξεί κάτι περισσότερο, αλλά αν αυτό το κάτι παραπάνω προκύψει στην πορεία καλοδεχούμενο θα 'ναι.
Θέλουμε να κάνουμε (ένας είμαι, αλλά πάντα μου κολλάει πρώτο πληθυντικό σε τέτοιες περιπτώσεις, απ' το δημοτικό ακόμα που έγραφα έκθεση λες κι εξέφραζα συλλογική άποψη, τη δική μου και του διπλανού μου που με αντέγραψε) (Όπως και να 'χει εκφράζει μια ανάγκη να πιστέψοω ότι εκφράζω μια συλλογική αγωνία, ότι είμαστε πολλοί, ακόμα κι αν δεν είναι έτσι) κάτι σαν ομαδικό γκρουπ κομμουνιστικής ψυχανάλυσης όπως λέμε και στον τίτλο. Ο καθένας να μπαίνει και να μοιράζεται ακομπλεξάριστα την όποια σκέψη του, το μακρύ του και το κοντό του, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτομάτως ότι υποβαθμίζεται η ποιότητα της συζήτησης. Συνήθως σε αυτό το σημείο κολλάει και μια σοφία του στιλ "λείπει αυτό από την αριστερά σήμερα" ή κάτι αντίστοιχα χαριτωμένο. Όχι, προσωπικά δε μας ενδιαφέρει η αριστερά και σε κάποιο από τα επόμενα σημειώματα μπορούμε να αναλύσουμε-συζητήσουμε για το αν στέκει τελικά ή όχι αυτός ο όρος. Μας ενδιαφέρει ό,τι κι όποιος αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής-κομμουνιστής. Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες. Τέτοιες ανησυχίες έχουμε και αυτό δεν το λέμε για να απαγορέψουμε αντίθετες απόψεις-προσεγγίσεις (τέτοια πράγματα μόνο στη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά για να δείξουμε πάνω-κάτω σε τι μήκος κύματος κινούμαστε και τι φιλοσοφία έχουμε. Ξέρουμε πού είμαστε, αλλά θέλουμε να ψαχτούμε περισσότερο, μέχρι εξαντλήσεως, γιατί όπως λέει κι ένας σύντροφος δεν τα έχουμε όλα ληγμένα, ούτε παίρνουμε ληγμένα για να 'χουμε ληγμένα μυαλά. Ποτέ δεν καταλάβαμε τη στάση κάποιων παλιότερων συντοφο-συναγωνιστών, που λένε ότι έχουν κουραστεί από τις ατέρμονες συζητήσεις. Προσωπικά έχουμε κουραστεί από την έλλειψή τους και την αβάσταχτη ελαφρότητα των μεταξύ μας συζητήσεων και της περιρρέουσας λάιφ-στάιλ ατμόσφαιρας...
Με λίγα λόγια αν ένα κλασικό κλισέ σε ανάλογες συζητήσεις είναι το "δεν είμαστε λέσχη συζητήσεων εδώ σύντροφοι" ε, εμείς αυτό ακριβώς θέλουμε να γίνουμε σε τελική ανάλυση πάντα που έλεγαν κι οι κλασικοί.
Τέλοσπάντων επειδή τα πολλά λόγια μόνο φτώχια δεν είναι, αλλά στην αρχή είναι μάλλον κουραστικά, στην πορεία θα μας καταλάβετε. Και για φινάλε μία υπόσχεση και μία επισήμανση.
-αν ποτέ αποκτήσουμε απήχηση, επιρροές και αναγνώστες που σχολιάζουν, τα σχόλια που νιώθουμε ότι μας εκφράζουν θα τα λογοκλέπτουμε και θα τα ανεβάζουμε ως κείμενα (ποστ).
-μας διακρίνει έντονη σαρκαστική διάθεση. Σόρι αν κάποια κείμενα τα βρίσκετε λίγο καμένα, αυτό δε σημαίνει ότι στερούνται/μαστε σοβαρότητας. Εξάλλου πιστεύουμε ότι οι προσεγγίσεις μας είναι απείρως πιο σοβαρές από πολλές σοβαροφανείς μπούρδες που κυκλοφορόυν κι επισήμως από συλλογικότητες του χώρου. Μην κολλάτε στη φόρμα κρίνετε το περιεχόμενο και σόρι αν σας χαλάμε την αισθητική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)