Σώπασε κυρα-Δέσποινα

Την περασμένη κυριακή, η εφημερίδα «δημοκρατία» νομίζω πρόσφερε στους αναγνώστες της μια σημαία του βυζαντίου, με αφορμή την επέτειο της άλωσης της πόλης, πιθανότατα για να τους προειδοποιήσει για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε η πατρίδα, αν αλώσουν την εξουσία «τα σκυλιά, οι αριστεροί» -να ‘ταν κιόλας- και να φτιάξουν τζαμί στο κέντρο της αθήνας, όπως έγινε δηλ η αγια-σοφιά. Νομίζω βέβαια πως αυτή είναι η σημαία του βασιλείου της τραπεζούντας, που την πήραν αργότερα οι παλαιολόγοι και ότι ως τότε οι βυζαντινοί είχαν, όπως κι οι ρωμαίοι, απλά έναν αετό ως έμβλημα. Αλλά κι έτσι να είναι, ας μην αφήσουμε μια ασήμαντη λεπτομέρεια να χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία, τρισχιλιόχρονη και ελληνοχριστιανική. Παρόλα αυτά η «δημοκρατία» έμεινε ένα κλικ πίσω σε γραφικότητα από την πιο σκληρή «ελεύθερη ώρα» που προετοίμαζε τους δικούς της αναγνώστες για εμφύλιο πόλεμο, προσφέροντας ένα καλτ αντικομμουνιστικό πόνημα της δεκαετίας του 40’ με τον τρομερό τίτλο «πώς θα γίνει ο τρίτος γύρος».

Οι ιστορίες κι οι αφηγήσεις που έχουν σωθεί για την άλωση της πόλης, προσφέρονται για μια σειρά συνειρμούς με τα καθ’ ημάς στο κομμουνιστικό κίνημα κι όχι μόνο επειδή οι διάφορες μεταξύ μας διαφωνίες κι αντιπαραθέσεις φαίνονται πολλές φορές σχολαστικές βυζαντινολογίες στον απλό κόσμο. Η ύπαρξη της κερκόπορτας μπορεί να αμφισβητείται ιστορικά, αλλά καταδεικνύει σε συμβολικό επίπεδο τους εχθρούς στα ενδότερα σε ρόλο πέμπτης φάλαγγας ή τις εσωτερικές αντιφάσεις που αλώνουν το κάστρο από μέσα. Ο μύθος του μαρμαρωμένου βασιλιά στην κόκκινη μηλιά παρουσιάζει συγκλονιστικές ομοιότητες με την ταρριχευμένη μούμια του λένιν και το μαυσωλείο στην κόκκινη πλατεία. Και το έκτο δάχτυλο της λαϊκής ιδεοληψίας  για τον εξαδάχτυλο παλαιολόγο που την έχασε (την πόλη) και τον εξαδάχτυλο τάχα κοκό (που θα την ξαναπάρει, μετατρέπεται σε προχωρημένη τριχόπτωση και φαλάκρα. Ο φαλακρός βλαδίμηρος την οικοδόμησε (η σοβιετία), ο καραφλός πράκτωρ γκόρμπι της αστικής τάξης τη διέλυσε και καραφλός θε να την πάρει πίσω. Αλλά αυτός δεν πρόκειται να είναι προφανώς ο ζιουγκάνοφ του κουκουρούκου, αν και θα ήταν αρκετά καλός ως πρόεδρος στα διαγγέλματα.

Μπορούν επίσης να γίνουν διάφοροι συνειρμοί σε θρησκευτικό-εκκλησιαστικό επίπεδο –που κι αυτό με τη σειρά του αντανακλούσε βαθύτερες κοινωνικές σχέσεις. Το σχίσμα των δύο εκκλησιών το 1054 θυμίζει εξωτερικά το σινοσοβιετικό σχίσμα στη δεκαετία του 60’ και τις οικουμενικές συνόδους των κκ που συντάσσονταν με το πατριαρχείο της μόσχας, για να καταδικάσουν διάφορες παρεκκλίσεις κι αιρέσεις της κομμουνιστικής ορθοδοξίας. Ενώ η εικονομαχία στα χρόνια των ίσαυρων μεταξύ των δύο αντικρουόμενων πλευρών (εικονομάχοι κι εικονολάτρες) θυμίζουν φαινομενικά τη διαμάχη γύρω από τη φυσιογνωμία του κκε και τα ‘κονίσματα, όπως τα έλεγε ο χαρίλαος.

Συνδετικός κρίκος με τα δικά μας ζητήματα είναι κατά μία έννοια και η δίτομη επισκόπηση της βυζαντινής ιστορίας του τηλέμαχου λουγγή, που πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να βγει στην τελική του μορφή, αλλά κατά τη γνώμη μου ήταν μάλλον κατώτερο των προσδοκιών στο δεύτερο σκέλος της, αφενός λόγω της μακρόχρονης αναμονής που ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη τους, αφετέρου λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, καθώς, όπως παραδέχεται εισαγωγικά κι ο λουγγής, όταν ξεκινούσε τη συγγραφή της στη δεκαετία με τις βάτες, πίστευε πως η ολοκλήρωσή της βάση προγραμματισμού θα ήταν καρπός συλλογικής προσπάθειας και δεν μπορούσε προφανώς να φανταστεί και να προβλέψει όσα θα ακολουθούσαν στο δυναμικό του κόμματος και του κμε.

Περισσότερο απ’ όλα πάντως η ιστορίας της άλωσης και η κατάσταση που επικρατούσε στο εσωτερικό της πόλης και το στρατόπεδο των υπερασπιστών της, με τους ενωτικούς που φαίνονταν στα μάτια του απλού κόσμου σαν ενδοτικοί και τους ανθενωτικούς, που υπονόμευαν ανοιχτά την άμυνα της πόλης, γιατί προτιμούσαν να τη δουν υποταγμένη στους τούρκους, παρά στον πάπα, θυμίζει συνειρμικά τη σημερινή εικόνα της ευρώπης, με μια άλλη ένωση, όχι των εκκλησιών, αλλά την ευρωπαϊκή και τα δύο (θεωρητικά) αντιμαχόμενα στρατόπεδα, που συμπληρώνουν το ένα το άλλο: των ενωτικών και των ευρωσκεπτικιστών. Κανένα από τα δύο όμως δεν προσφέρει πραγματική διέξοδο και σωτηρία για το λαό της πόλης.

Τους πιο ενδιαφέροντες συνειρμούς ωστόσο του προσφέρει η κομμούνα της θεσσαλονίκης, όπως την ονομάζει ο ιστορικός κορδάτος με τον συνήθως απολαυστικά ωμό υλισμό του. Θυμάμαι μάλιστα ένα σφο που είχε προτείνει κάποτε την κομμούνα ως θέμα μιας προφεστιβαλικής εκδήλωσης που έπρεπε να ετοιμάσουμε, αλλά ήταν αντικειμενικά έξω από την εμβέλεια των δικών μας δυνατοτήτων. Κι ένας άλλος σφος έλεγε γελώντας να αξιοποιήσουμε και τα φύλλα από το αρχείο του ριζοσπάστη της εποχής. Οι ζηλωτές μπορεί να μην είχαν βέβαια ριζοσπάστη κι εφημερίδα, υπήρχε όμως ένα οργανωμένο (ας το πούμε) κόμμα, που στηριζόταν πολύ στους ναυτεργάτες κι υπήρχε μάλιστα και ένας δημοφιλής επικεφαλής τους, που ήταν κάτι σαν τον αντίστοιχο τσιμπόγλου εκείνων των χρόνων.

Ο κορδάτος προειδοποιεί πως δεν πρέπει να συγχέουμε τους ζηλωτές με τους κομμουνιστές, ούτε το καθεστώς τους με κάποια εκδοχή πρώιμου κομμουνισμού –αν και ο ίδιος το αποκαλεί, σχηματικά ίσως, λαϊκή δημοκρατία. Η κομμούνα των ζηλωτών μοιάζει περισσότερο μάλλον με τις πρώτες αστικές επαναστάσεις στις εμπορικές ιταλικές πόλεις, την προσωρινή τους επικράτησε και την ήττα τους. Αν και όπως τα διηγείται ο κορδάτος {που προσπαθεί να βγάλει άκρη από τις πηγές των αντιπάλων –γιατί οι λαοί γράφουν την ιστορία, αλλά οι νικητές τη συγγράφουν} η περιβόητη μεσαία τάξη δε στάθηκε συνεπής, όπως τα λαϊκά στρώματα, στην υπεράσπιση της εξουσίας των ζηλωτών, γιατί σταδιακά άρχισαν να θίγονται και τα δικά της συμφέροντας –όπως ακριβώς δηλ στις αστικές επαναστάσεις του 19^ου αιώνα.

Παρόλα αυτά μια σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα της επταετίας των ζηλτών (1342-49), αρκεί για να τους φέρει πιο μπροστά (ακόμα και με τα σημερινά μέτρα για το τι είναι προοδευτικό και τι όχι) από διάφορες επίδοξες αριστερές κυβερνήσεις, που είναι ζήτημα αν θα τα βάλουν πχ με την εκκλησία και την αμύθητη περιουσία της, για να προχωρήσουν έστω σε έναν εκσυγχρονισμό αστικού τύπου.

Από τους κατήγορους των ζηλωτών ξέρουμε τα εξής: κατάσχεσαν τις περιουσίες των ευγενών, που πήραν εχθρική στάση  και συνεργάζονταν με τον καντακουζηνό. Ακόμα υποχρέωσαν όλους εκείνους τους ευγενείς, που έμειναν μέσα στη θεσσαλονίκη να δώσουν μέρος από τον πλούτο τους, για να συντηρηθούν οι φτωχοί κι οι στρατιώτες. Πήραν από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια τους θησαυρούς τους, για να θρέψουν και να οπλίσουν τους στρατιώτες της δημοκρατικής πολιτείας. Καθιέρωσαν άμεσες εισφορές για τα έξοδα του πολέμου. Κατάργησαν τη γερουσία, που ήταν θεσμός αντιδραστικός και όργανο των ευγενών. Προνόμια δεν υπήρχαν πια. Όλοι οι πολίτες ήταν ίσοι μπροστά στο νόμο και είχαν τα ίδια δικαιώματα. Ούτε η ηλικία έπαιζε κανένα ρόλο. Οι νέοι από τα 18 και πάνω μπορούσαν να διοριστούν σε κρατικές θέσεις και να έχουν γνώμη στις λαϊκές συνελεύσεις. Αναδιοργάνωσαν τη δικαιοσύνη και οι δικαστές εκλέγονταν από το λαό. Όλοι οι παλιοί νόμοι και θεσμοί, που προστάτευαν και κατοχύρωναν την προνομιακή θέση των ευγενών, των πλουτοκρατών και του κλήρου καταργήθηκαν. Ακόμα εξισώθηκαν με τους ντόπιους κι οι ξένοι κάτοικοι, που ανήκανε στα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού και πήγαν με το μέρος των ζηλωτών.

Εκκρεμούν κάποιες συνειρμικές σκέψεις περί ακμής, παρακμής, βαρβάρων και αδύναμου κρίκου, αλλά ας τις κρατήσουμε κάβα για κάποια άλλη φορά έχοντας τη βαθιά πεποίθηση και γνώση, βάση του διαλεκτικού υλισμού, πως…

…πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι

Άνθρωπος αυτός ο γίγας

Το φετινό θέμα της έκθεσης που έπεσε προχτές στις πανελλαδικές εξετάσεις ήταν σχετικά με την αξία και τη σημασία του ανθρωπισμού. Οι μαθητές της τρίτης λυκείου κλήθηκαν να αναμασήσουν κλισέ διατυπώσεις και σκέψεις περί φιλανθρωπικών δράσεων, «αγάπης και ανθρωπιάς γωνία», «άνθρωπε αγάπα, την φωτιά σταμάτα» και πάει λέγοντας. Λέω «να αναμασήσουν» και όχι κάποιο άλλο ρήμα, γιατί όταν έχεις ένα τόσο μικρό όριο λέξεων που σε περιορίζει ασφυκτικά, μπορείς ενδεχομένως να αναπτύξεις ορισμένες δεξιότητες, πάντως σίγουρα όχι το θέμα σου. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε όμως πώς έπιασαν το θέμα οι συμμαθητές του αυτόχειρα νέου στα γιαννιτσά, που κατακλύστηκε από το άγχος των εξετάσεων και έπεσε στο κενό, γιατί δεν άντεξε αυτό που τον πίεζε μέσα του. Να δούμε δηλ τι θα έλεγαν για την αξία της ανθρώπινης ζωής, αν πιάνει καλή τιμή στο χρηματιστήριο αξιών ή κατρακυλά στα τάρταρα, φλερτάροντας με την χρεοκοπία.

Δεν ήταν όμως οι μόνοι που διαγωνίστηκαν προχτές στο συγκεκριμένο θέμα και μάθημα. Τα ίδια περίπου κλισέ περί αγάπης κι ανθρωπιάς, με γενικά ευχολόγια για κοινωνική συνοχή κι αλληλεγγύη κλήθηκαν να αναπτύξουν (μαζί με την οικονομία) στις δικές τους εκθέσεις ιδεών οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, που έδωσαν προχτες τις δικές τους εξετάσεις στη γενική συνέλευση του σεβ. Ο αλέξης ως αριστερός, έπιασε περισσότερο το γενικό κομμάτι του ανθρωπισμού με την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη, όπου ο άνθρωπος μπαίνει πάνω από τα κέρδη (αλλά ποτέ εναντίον τους). Θυμήθηκε μάλιστα και τις φιλοσοφικές ρίζες του αστικού ουμανισμού και το ρουσώ, κάνοντας λόγο για νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ώστε να μας δείξει τη μόρφωση και τις ευρύτερες θεωρητικές επιρροές του –μην πάει ο νους σας στο πασόκ, επειδή τα έλεγαν κάποτε κι αυτοί. Έπρεπε όμως μετά να μιλήσει και πιο συγκεκριμένα –για φτηνότερο ρεύμα στους βιομήχανους και φορολόγηση των κερδών και όχι της παραγωγής(;!)- για να μη βγει εκτός θέματος με γενικολογίες και τον κόψουνε οι βαθμολογητές.

Οι σημερινοί πολιτικοί άλλωστε είναι οι πλέον κατάλληλοι να μιλήσουν για το θέμα αυτό, γιατί έχουν προβάρει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια το λυπημένο τους ύφος, για να δείξουν πως συμπάσχουν με το λαό και τα προβλήματά του και ότι διαθέτουν μπόλικη ανθρωπιά κι ευαισθησία (σε πολύ καλές τιμές) για να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση.

Βλέπεις πχ τον κυρ-φώτη που σε νανουρίζει με τις μειλίχιες κενολογίες του και λες: να ένας καλός άνθρωπος, δημοκράτης αριστερός και υπεύθυνος –άλλο που δεν τον λυπήθηκε το εκλογικό σώμα να ελεήσει με την ψήφο του αυτόν και το εναλλακτικό του πασόκ. Λυπήθηκε όμως την ελιά του μπένι και της έδωσε μια παράταση ζωής –αν και μπορεί να είναι απλώς μια τελευταία αναλαμπή πριν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Για ανθρωπισμό μπορεί να σου μιλήσει κι ο στουρνάρας, που έχει τη φουκαριάρα τη μάνα του με 500 ευρώ σύνταξη και γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει φτώχια και ανέχεια. Δεν ξέρω αν δικαιούται και το κοινωνικό μέρισμα –ύψιστο δείγμα ανθρωπιάς και κοινωνικής ευαισθησίας της κυβέρνησης σαμαρά.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά όμως για τους θαμώνες του συλλόγου ελλήνων βιομηχάνων; Ακούς τους καπιταλιστές και τους σαλονάτους κύκλους τους να αναφέρονται, με υπολογισμένο συναίσθημα και τρέμουλο στη φωνή, στους άπορους που έχουν την ανάγκη μας και στη φιλανθρωπία και νιώθεις την πάστα αυτών των.. φίλων του ανθρώπου, που βλέπουν τον άνθρωπο ως κάτι ξένο, διαφορετικό και κατώτερο από αυτούς, που του επιδεικνύουν φιλεύσπλαχνα τον οίκτο τους και γίνονται ευεργέτες – σωτήρες του. Φιλάνθρωπος δηλ, όπως λέμε φιλόζωος. Αυτή ακριβώς είναι η πάστα που μαζεύτηκε χτες στο σεβ να κρίνει και να βαθμολογήσει τους δικούς της διαγωνιζόμενους, που διεκδικούνε μια θέση στην καρδιά τους.

Κι έρχεται μετά ο αντ-1 του κυριακού που δεν ξέρει τι έχει, να σου πει πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα. Ο άνθρωπος όμως στον καπιταλισμό γίνεται πράγμα, εμπόρευμα, γρανάζι της μηχανής, χωρίς δική του βούληση ή χωρίς καν θέση πολλές φορές, αν συνυπολογίσουμε την αύξηση της ανεργίας. Στο σοσιαλισμό, ο άνθρωπος δεν είναι απλά στο επίκεντρο αλλά η βασική παραγωγική δύναμη που πρέπει να αναπτύξει ολόπλευρα την προσωπικότητά του για να σημειωθεί περαιτέρω πρόοδος. Στο σημερινό σύστημα ο άνθρωπος τείνει να απαρνηθεί τα ειδοποιά του χαρακτηριστικά και να υποβιβαστεί στην κατάσταση του ζώου. Σαν πρόβατο που το κουρεύουν και το αρμέγουν, αλλά βαδίζει αδιαμαρτύρητα στη σφαγή και φοβάται να αφήσει το μαντρί και το κοπάδι. Κι όσο πιο πρόβατο γίνεται και συναγελάζεται μαζί με τα υπόλοιπα, τόσο πιο εύρυθμα και αποδοτικά λειτουργεί αυτό το σύστημα.

Του Πάνου Ζάχαρη

Για αυτό είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ η φράση του μαρξ για τον πραγματικό ουμανισμό που προϋποθέτει λυσσαλέο μίσος και αγώνα ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας που την κρατάνε καθηλωμένη στο στάδιο της προϊστορίας κι εμποδίζουν να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του ολόπλευρα ο άνθρωπος, αυτός ο γίγας.

Ελπίζω να μην ξεπέρασα το όριο λέξεων της έκθεσης. Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, κόψτε καλύτερα την παράγραφο για τον κουβέλη, έτσι κι αλλιώς κανείς δε θα ασχολείται εφεξής μαζί του και μάλλον μπαίνει στο πάνθεο με τις στυμμένες λεμονόκουπες του αστικού πολιτικού συστήματος.

Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 17

Η εκπομπή αυτή κινείται, όπως κι η προηγούμενη, σε εκλογικούς ρυθμούς, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα (καλά και λιγότερο καλά) της δεύτερης εκλογικής Κυριακής. Ξεκινάμε με το απόλυτο της Λαϊκής Συσπείρωσης στο δεύτερο γύρω των δημοτικών εκλογών, όπου σάρωσε πετυχαίνοντας το 4 στα 4, ενάντια σε… ενωτικούς αριστερούς και δαίμονες. Συγκρίνουμε το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών με τις ευρωεκλογές, σε αναζήτηση των 150 χιλιάδων ψήφων που αλλαξοπίστησαν ή χάθηκαν κάπου στο δρόμο στο μεσοδιάστημα. Διατυπώνουμε διάφορες απόψεις και εκτιμήσεις (που δε συμφωνούν πάντα μεταξύ τους) για τους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν και την επόμενη ημέρα που ξημερώνει στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Αφήνουμε ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό μας για την απώλεια του κυρ-Φώτη, που –όρκο παίρνω- καλός άνθρωπος ήτανε, αλλά πήγε έπεσε στον γκρεμό και πάει. Και κάνουμε τίμια, αντρίκεια και σεντερφορίσια κριτική για την υπερτίμηση των αντοχών του κόμματος στην πίεση της κυβερνώσας αριστεράς και των εκβιαστικών διλημμάτων. Θα παρουσιαστούν διεξοδικά άλλωστε κι από το Redflyplanet εντός των επόμενων ημερών, με αναλυτικούς χάρτες και επεξηγηματικούς στατιστικούς πίνακες.

Καλή ακρόαση και κάθε καλόπιστη παρατήρηση, προσθήκη, διόρθωση, διαφωνία στα σχόλια, ευπρόσδεκτη.

Σύντροφέ μου σε γέλασαν

-Θυμάσαι ρε συ τον τάδε που ήταν παλιά στην όβα μας;

-Ε ναι, γιατί τι έγινε;

-Ε τον πέτυχα τις προάλλες και μου είπε πως σκέφτεται να το ρίξει στους άλλους.

-Ποιος ρε συ, ο τάδε; Αποκλείεται. Αφού μας την έβγαινε κριτικά από τα αριστερά.

-Κι όμως.

Μέχρι που συναντάς κι εσύ τον τάδε ή τον αντίστοιχο δείνα και βεβαιώνεσαι πως έτσι έχουν τα πράγματα. Και έτσι γκρεμίζεται μέσα σου η αφελής σιγουριά πως εσύ δεν έχεις στο δικό σου κύκλο κάποιους από τις διαρροές του ιούνη, που φτάσαμε στο 4,5%. Αυτά συμβαίνουν αλλού, σε κάποιους τρίτους, μακριά από εδώ, που δεν τους ξέρεις, που δεν τους ήξερε το κόμμα, να τους μιλήσει και να τους μεταπείσει. Ναι αλλά κάπως φτάσαμε στο 4,5%. Και στατιστικά δηλ να το πάρεις, δε γίνεται να είσαι εσύ η μόνη εξαίρεση και να μην ξέρεις κανέναν, γύρω-γύρω κυριακή και στη μέση σάββατο. Αν είναι έτσι και μας ψήφισαν όλοι οι γνωστοί μας, να αρχίσουμε τότε να κοιτιόμαστε μεταξύ μας.

Μήπως εσύ σύντροφε αναγνώστη;

Κι αρχίζεις λοιπόν μαζί του την κουβέντα, να φωτίσεις τις αιτίες που τον άφησαν μισό κι αγνώριστο σε σχέση με την εικόνα που είχες κρατήσει. Νομίζεις πως είσαι πιο διαλλακτικός από το μέσο όρο και θα τη βρείτε την άκρη. Κάνεις το λάθος να του δώσεις κι έναν πόντο δίκιο στην αρχή, να τον καλοπιάσεις κι ύστερα τρέχεις και δε φτάνεις, κυνηγώντας στον κατήφορο την πικρία που ξεχειλίζει. Για τον αυτόν που έκανε αυτό και για εκείνον που έκανε το άλλο, για έναν τρίτο που δεν του μίλησε ή του μίλησε άσχημα και καλύτερα να μην του μιλούσε, γιατί τώρα σίγουρα δε θα ξαναμιλήσουν, και ίσως να έχει κάποια δίκια και αυτός, αλλά πού να τα βρει, δεν ξέρεις και την άλλη πλευρά και δε θες να κάνεις το διαιτητή. Κι άντε να συμφωνήσεις για το ένα αλλά τι να κάνουμε τώρα, συμβαίνουν αυτά αλλά είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

-Μα αφού ρε συ αυτοί προωθούνται στα όργανα, ο τάδε κι οι όμοιοί του, δεν το βλέπεις;

Όχι δεν το βλέπεις και δεν έχεις άποψη. Κι αν ακόμα υποθέσουμε πως ο χι-ψι είναι σκάρτος, εμείς γιατί είμαστε καλύτεροι δηλ; Το θέμα εξάλλου είναι να μάθουμε όλοι από τις βλακείες μας, κι εμείς κι αυτός, να γινόμαστε καλύτεροι, να ωριμάζουμε, να μη μένουμε στάσιμοι. Κι η οργάνωση είναι μεγάλο σχολείο για να μένεις συνέχεια στην ίδια τάξη. Κι έχει στις τάξεις της τα καλύτερα παιδιά, τα πιο εργατικά και φιλότιμα κι αριστούχους μαθητές από την καλύτερη τάξη: την εργατική.

Σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει ένα πλεονέκτημα σε αυτό, όταν παύεις να είσαι οργανωμένος, είναι πως γλιτώνεις τα βάρη και τα ζόρια της οργανωμένης ζωής και δράσης –που τόσο σου λείπει καμιά φορά τον πρώτο καιρό. Όχι από τον τάδε και το δείνα αλλά απ’ την πίεση και την καθημερινή τριβή, που φέρνει φθορά και γκρίνια πολλές φορές, αν δε νικήσει η συντροφικότητα. Και τότε μπορείς να το δεις το πράγμα από κάποια απόσταση, με καθαρό μυαλό και να τους αγαπήσεις όλους, με τα στραβά τους και τις αδυναμίες τους –και ποιος δεν έχει κουσούρια, στο κάτω-κάτω;

Κι ύστερα περνάμε στο πολιτικό κομμάτι, όπου καραφλιάζεις δικέ μου.. Είναι δυνατόν να στα λέει αυτά κάποιος που ήταν παλιότερα οργανωμένος; Όλη η σαβούρα και η προπαγάνδα των καναλιών συμπυκνωμένη σε κλισέ ατάκες και συνθήματα, «Το κουκουέ δε θέλει να κυβερνήσει…», «μα αφού δεν κάνει συνεργασίες..», «αυτούς δεν τους έχουμε δοκιμάσει..»! Κάθε καινούρια φράση και κεραμίδα. Όλα τα τυποποιημένα επιχειρήματα, στα οποία απαντούσαμε μαζί τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα, να έρχεται να στα λέει τώρα ένας παλιός σύντροφος, λες και διέγραψε τα πάντα από το μυαλό του και βάρεσε επανεκκίνηση από το μηδέν.

-Πλάκα μου κάνεις έτσι;

Και τότε ξεσπάει και σου λέει πως κι εσύ είσαι κολλημένος σαν τους άλλους. Ε ναι ρε τσιμπητέ, αν αυτό είναι το δικό σου «ξεκόλλα», χίλιες φορές να είμαι κολλημένος κι ας με τσουβαλιάζεις με όποιον θες, σύντροφος είναι στην τελική, δεν πέρασε με τους άλλους. Έλα να μου γκρινιάξεις όσο θες, για ό,τι θες, αρκεί να συμφωνούμε πως το κόμμα, με τα καλά του και τα στραβά του –ας μη μαλώσουμε τώρα στην αναλογία- είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει, βασικά το μοναδικό στήριγμα που έχουμε. Αν δεν ξεκινάμε και δεν καταλήγουμε σε αυτό, άστο καλύτερα, πες μου για κάτι άλλο, γκομενικά, αθλητικά, ό,τι θες.

Σκέψου το λίγο κι από την πλευρά του οργανωμένου συντρόφου. Αν γίνεται καμιά φορά φορτικός είναι γιατί έχει δέκα λεπτά κήρυγμα, μία ώρα το πολύ να σου μιλήσει και να χωρέσει όσα θέλει να σου πει. Ενώ τις υπόλοιπες 23 είσαι έκθετος στη συστημική προπαγάνδα, άμεση ή έμμεση, και τους φορείς της, έμμισθους ή άμισθους, συνειδητούς ή μη, που σου υπαγορεύουν άλλη νοοτροπία κι ιδέες. Και από την άλλη ο μέσος σφος που έτρεχε αυτόν τον καιρό 23 ώρες τη μέρα, ακόμα και στον ύπνο του που λέει ο λόγος, και πιέζεται κι αγχώνεται, θέλει κι αυτός μια ώρα για τον εαυτό του, να δει δυο άλλους συντρόφους, να πουν τρεις κουβέντες, να αναλύσουν τα πράγματα, να αναπαράγει το πολιτικό του είδος με άλλα λόγια και να ξέρει πως το δίκιο είναι με το μέρος μας –όχι μεταφυσικά, αλλά να μην χρειάζεται να πείσει κανέναν γι’ αυτό. Ξέρεις πόσο ιερή είναι αυτή η μία ώρα, για να πας να του τη γεμίζεις με βλακείες και με αυτά που ακούει τις υπόλοιπες 23;

Θα μου πεις πως η συνείδηση είναι περίεργο πράγμα, που προχωρά και πισωγυρίζει και δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα ως δεδομένο, ούτε και για εμάς τους ίδιους. Ναι αλλά υπάρχουν ξέρεις πισωγυρίσματα και πισωγυρίσματα. Εγώ μπορώ να καταλάβω να πικραθείς από διάφορα πρόσωπα και καταστάσεις, να ραγίσει το γυαλί και να μην ξανακολλάει, να μας ψηφίζεις με μισή καρδιά ή να μη σου είναι εύκολο να απεργήσεις. Αλλά όχι να περάσεις στην απέναντι όχθη, με το πασόκ και τα γενόσημά του. Να ξεψειρίζεις δηλ το δικό μας αλεύρι για να το βγάλεις σκάρτο και ύστερα να θεωρητικοποιήσεις το βόλεμά σου και να προτιμάς τα πίτουρα και τις κότες. Όχι και να φτύνεις το παρελθόν σου και να μη σου έχει μείνει τίποτα από τόσα χρόνια στην οργάνωση, σα να πέρασες και να μην ακούμπησες.

Άλλωστε είναι και ζήτημα (όχι ηθικό, αξιοπρέπειας, αλλά) λογικής σε τελική ανάλυση να παραμένεις στοιχειωδώς συνεπής σε όσα έλεγες κάποτε. Εκτός και αν τα θεωρείς πια νεανική τρέλα, κατάλληλη για το ανέμελο φοιτηταριάτο, που δεν βγήκε ακόμα στην αγορά εργασίας να δουλέψει κι όχι για τους ενήλικες εργαζόμενους ή άνεργους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αλλά πόση φιλοσοφική αφαίρεση να κάνει κι ο σύντροφος, όταν σου βγαίνει αυθόρμητα τόσο φόλα αντικουκουέ αντανακλαστικό;

Σκέφτομαι λοιπόν τη γενιά μας, που ξεκίνησε ελπιδοφόρα με τον αρσένη και τη γιουγκοσλαβία και κάνω νοερά ένα προσκλητήριο ζωντανών-νεκρών: πόσοι ήμασταν, πόσοι μείναμε, πόσοι είναι ακόμα οργανωμένοι, πόσοι κοντά στο κόμμα. Τι απέγινε όλος αυτός ο κόσμος; Τι ψηφίζει σήμερα; Μήπως φταίμε κάπου κι εμείς που τους παρατήσαμε και χάσαμε επαφές μαζί τους; Και φταίει άραγε η παλιά γραμμή, που στρατολογούσε «αβέρτα κι άκριτα», διαμορφώνοντας «δυσλειτουργικές οργανωτικές με σφους φαντάσματα»; Ή η πιο καινούρια, που «στένεψε τα κριτήρια» για όσους «είχαν κάνει κάποτε ένα πρώτο βήμα στις συνειδήσεις τους» κι έδρασαν μέσα από τις γραμμές μας; Μεγάλη κουβέντα και δεν είναι για να γίνει εδώ μάλλον.

Και τα δύο μπορεί. Ή βασικά τίποτα από τα δύο. Γιατί πάνω απ’ όλα, από γραμμές και τακτικές, υπάρχει κι η ατομική ευθύνη. Ο καθένας μας είναι μεγάλο παιδί κι έχει την ευθύνη των (μη) πράξεών του. Και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το παίξω αποστασιοποιημένος και ανώτερος. Δε δικαιολογώ κανέναν που είχε καταλάβει κάποτε πέντε πράγματα στη ζωή του, να κάνει σήμερα κωλοτούμπες, τάχα πως δεν καταλαβαίνει πια και να γίνεται (όχι σύντροφος) φάντασμα (αλλά) του αλλοτινού του εαυτού, που πλανάται πλάνην οικτράν και πάνω από την ευρώπη.

-Σύντροφέ μου σε γέλασαν. Μη γίνεις κι εσύ φάντασμα του εαυτού σου. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και λογικής πάνω απ’ όλα..

Κι όμως είναι ακόμα εδώ

Καθώς η χτεσινή μέρα, 26^η μαΐου, κύλησε ομαλά, χωρίς κανείς τελικά (κυβέρνηση, τρόικα, καπιταλιστές) να οργανώσει το σχέδιο διαφυγής του, όπως προέβλεπε η αξιωματική αντιπολίτευση, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με μερικές ακόμα ουρές των εκλογών και των χτεσινών αναλύσεων.

Για να παραφράσω μια ατάκα του λίνεκερ, που διασκεύασε κι ο Argie σε προηγούμενη ανάρτηση, οι εκλογές είναι μια πολιτική διαδικασία, όπου συμμετέχουν διάφορα κόμματα κι υποψήφιοι και στο τέλος νικάει πάντα το πασόκ, σε διάφορες γεύσεις, μορφές και πολιτικές συσκευασίες. Προ κρίσης εξάλλου, όλα τα κόμματα ήτανε και λίγο πασόκ (όπως σημείωσε ο σεχτάρ) με τη μία ή την άλλη έννοια, από τη νδ του καραμανλή και της σοσιαλμανίας, μέχρι άλλα μικρότερα μορφώματα, που φιλοδοξούσαν να γίνουν πασόκ στη θέση του πασόκ (αλλά το κατόρθωσε μόνο ο ιζνολέφτ της κουμουνδούρου). Όλα πλην λακεδαιμονίων, που κινδύνεψαν μία και μόνη φορά να απαρνηθούν τα κομμουνιστικά τους χαρακτηριστικά και να γίνουν κι αυτοί ένα είδος πασοκ, αλλά πήγαν κόντρα στο ρεύμα χωρίς να λυγίσουν κι αυτό δε μας το συχώρεσε ποτέ το σύστημα.

Γενικώς ο έλληνας ψηφοφόρος κι η θολωμένη συνείδησή του έχουν κατασταλάξει σε μια μεσοβέζικη θέση, που μάλλον δεν ξέρει κι η ίδια τι θέλει: καταδικάζει και μαυρίζει στα λόγια τους ενδοτικούς πολιτικούς, που είναι τσιράκια ξένων δυνάμεων και των αφεντικών (αν και συνήθως η μέση συνείδηση σταματάει στο πρώτο επίπεδο και τη διαπλοκή, γενικά κι αόριστα, χωρίς να φτάνει σε κάποια ταξική ανάλυση). Νοσταλγεί τα χρόνια του ανδρέα, που έλεγε τουλάχιστον και κανένα όχι. Αλλά έχει μάθει να βάζει τείχη στα αυτιά της, όταν μιλάνε οι κομμουνιστές, γιατί είναι κολλημένοι στη στείρα άρνηση και λένε σε όλα «όχι». Το ζητούμενο δηλ είναι να πέσουμε λέγοντας πού και πού «όχι» και «μη», για τα μάτια του κόσμου, μη μας περάσουν για τίποτα εύκολους. Να το ευχαριστηθεί δηλ και ο άλλος, που θα βρει λίγη αντίσταση πριν πάρει το κάστρο.

Η επόμενη μέρα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς κι εκκρεμότητες. Η κυβέρνηση μοιάζει να τελεί υπό προθεσμία, αλλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και προφανώς δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της, σαν ώριμο φρούτο. Ο κάρολος έλεγε πως κανένα κοινωνικό σύστημα δε φεύγει από το ιστορικό προσκήνιο προτού εξαντλήσει τις δυνατότητες που έχει για να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις. Κατ’ αντιστοιχία καμία κυβέρνηση δε φεύγει από το πολιτικό προσκήνιο, προτού εξαντλήσει κι αυτή τις δικές της δυνατότητες να κρατηθεί γαντζωμένη στο μαξίμου, ενσωματώνοντας παράλληλα τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Το ζήτημα είναι βέβαια αν ο άλλος πόλος του σύριζα είναι έτοιμος να πάρει την κυβερνητική σκυτάλη ή αν έχει λαχανιάσει προτού καν κληθεί να τρέξει και χάνει τη δυναμική του, φτάνοντας κοντά στο εκλογικό του ταβάνι, όπως εκτιμούν κάποιοι σφοι. Το δυστύχημα για αυτόν είναι πως όσο πιο απροκάλυπτα κι απενοχοποιημένα μετατοπίζεται προς τα δεξιά στοχεύοντας στον περιβόητο μεσαίο χώρο, τόσο περισσότερα εμπόδια συναντά, ως μοχλό πίεσης για την ακόμα ταχύτερη μετατόπισή του, όπως πχ την τηλεοπτική παραγωγή του ποταμιού, που κατάφερε να ψαλιδίσει ως ένα βαθμό τα εκλογικά του φτερά.

Ήδη πάντως φαίνεται να οικοδομεί κάποιες πρώτες σχέσεις και συμμαχίες με το αστικό μπλοκ, για να ενισχύσει τη θέση του, όπως προκύπτει από τις προχτεσινές δηλώσεις της γιάννας (που φιλοδοξεί να γίνει και πρόεδρος της δημοκρατίας, όπως μας ενημέρωσε) και την περίφημη συνάντηση της δούρου με το μαρινάκη –για τις πρακτικές απολήξεις της οποίας μπορείτε να δείτε κάποια σενάρια, που δεν ευσταθούν απαραίτητα αλλά έχουν ενδιαφέρον, στο σημερινό πρωτοσέλιδο της αεκτζίδικης ώρας, κάτω αριστερά.

Χτες πάντως ο μαρινάκης βρέθηκε στο σεφ δίπλα στους αγγελόπουλους της καε ολυμπιακός. Κι έτσι ο σύριζα έχει την ευκαιρία να γίνει γέφυρα συμφιλίωσης κι ομόνοιας για το σόι και τις αντιμαχόμενες πλευρές του –αφού αναπτύξει στο ενδιάμεσο εναλλακτικές εκδοχές της θεωρία των δύο άκρων και των δύο αστερίσκων, όπως γράφει η αυγή.

Ίσως κάποιοι σπεύσουν να ρωτήσουν πώς τεκμηριώνεται με στοιχεία κι όχι με φήμες η σύνδεση του σύριζα με επιχειρηματικά συμφέροντα και μερίδες της αστικής τάξης. Είναι εν πολλοίς η ίδια ερώτηση που μας απευθύνουν συχνά για να υποδείξουμε συγκεκριμένα εκείνο το τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης που είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ξανατονίζω λοιπόν με την ευκαιρία αυτή πως κατά τη γνώμη μου η αστική τάξη είναι ενιαία, παρά τις όποιες δευτερεύουσες εσωτερικές διαφοροποιήσεις της και εξετάζει συλλογικά όλες τις εναλλακτικές της για κάθε πιθανό σενάριο (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ο σύριζα και η δραχμή). Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα κι ιδιαίτερες κομματικές προτιμήσεις, ούτε δογματικές αγκυλώσεις· συνεργάζεται με όποιον μπορεί να του κάνει καλύτερα τη δουλειά. Ο μπόμπολας (και ο κάθε καπιταλιστής) είναι πρωτίστως με την πάρτη του και δευτερευόντως ή καθόλου με το (όποιο) πασόκ. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, για να τη ρίξει αύριο ή να επιβάλει τους όρους του, όπως στη «σύγκρουσή» του με τον καραμανλή στο θέμα του βασικού μετόχου.

Στην ευρώπη εν τω μεταξύ σοκάρονται με την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και της ακροδεξιάς, με την επικράτηση της λεπέν στη γαλλία, την επανεμφάνιση των ναζί στη γερμανία (απ’ όπου δεν είχαν λείψει ποτέ στην πραγματικότητα) και τις αρκούδες, που όπως όλα δείχνουν, εξακολουθούν να χέζουν στο δάσος. Στην ιταλία και την πλατφόρμα του τσίπρα έχει ανοίξει μια παρόμοια συζήτηση, στην κυριολεξία του κώλου, για το αν συγκέντρωσαν τα ποσοστά τους χάρη στις θέσεις του ή στα οπίσθια της επικεφαλής της καμπάνιας τους, που τα λάνσαρε η ίδια με μαγιό σε μια φωτογραφία στη σελίδα της στο διαδίκτυο. Ενώ οι ουκρανοί, ακολουθώντας τα φώτα της χώρας μας που γέννησε τη δημοκρατία, εξέλεξαν πρόεδρο το δικό τους αντίστοιχο μαρινάκη, με τη διαφορά πως αυτός έχει πολύ περισσότερους μπέους και μαφιόζους στη δούλεψή του. Δε θα φτάσουν ποτέ όμως το δικό μας επίπεδο και τα δημοκρατικά φρονήματα των δημοτών της ανδραβίδας, που εξέλεξαν τον πρώτο μετανάστη δήμαρχο στα ελληνικά χρονικά, στην περιοχή της μανωλάδας με τους τσιφλικάδες και τα ματωμένα φραουλοχώραφα. Κι αν μπορεί, ας μας πει μετά κανείς ρατσιστές...

Στα καθ’ ημάς, κάποιοι σκάλωσαν με τις δηλώσεις του κουτσούμπα για το εκλογικό αποτέλεσμα και την αναφορά του στην αριστερή αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πολιτική (που δεν ενισχύθηκε με την πρωτιά του σύριζα). Η οποία στην ανακοίνωση της κε για το αποτέλεσμα έγινε «αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή», αλλά παρέμεινε ο όρος «αριστερή». Αν κάποιοι θέλουν να ξεψειρίσουν όσα λέει ο κούτσι, για να βγάλουν ξίγκι και θέμα από το πουθενά, θα μπορούσαν να ξανακούσουν προσεκτικά την κεντρική ομιλία του γγ στο πεδίο του άρεως και την αναφορά τους στους πατριωτικούς αγώνες, όπου το κόμμα έδωσε τα καλύτερα παιδιά του. Η ουσία κατά τη γνώμη μου βρίσκεται αλλού. Το κόμμα καλά (θα) κάνει και δεν χαρίζει επικοινωνιακά καμία έννοια στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να λανσάρει το (ψευδές κι ανιστόρητο) σύνθημα ‘πρώτη φορά αριστερά’, αλλά όποιος νιώθει αριστερός, πρέπει να καταλάβει ότι ο κυβερνητικός κρετινισμός του σύριζα δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σχέση με την αριστερά κι ότι η δική του θέση είναι στο πλευρό των κομμουνιστών. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όσους θέλουν να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό, τους διεθνείς οργανισμούς του, τις επεμβάσεις του και το ματοκύλισμα των λαών.

Από την ανακοίνωση της κε ξεχωρίζω τη δέσμευση για την ανάληψη περισσότερων πρωτοβουλιών για την αποκάλυψη του κάλπικου αντισυστημικού χαρακτήρα των φασιστών και του δεσμού τους με τα μονοπώλια. Οι πρωτοβουλίες αυτές όμως δεν πρέπει να μείνουν στο επίπεδο της αποκάλυψης, αλλά να εκφραστούν έμπρακτα, με διάφορες ενέργειες και δραστηριότητες.

Κάτι που δεν ισχύει μόνο για το μέτωπο ενάντια στους φασίστες, αλλά πρέπει να γίνει γενικός μπούσουλας στη δράση μας το επόμενο διάστημα, αν θέλουμε να δούμε να σπάει το σκηνικό της απάθειας των τελευταίων μηνών και οι καταθλιπτικοί συσχετισμοί που διαμορφώνει.

Κράτησα για το τέλος μια σύντομη αναφορά στο αποτέλεσμά της ανταρσύα, που σίγουρα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους –όσο κι αν αυτές φούσκωσαν τεχνηέντως από τις παρεμβάσεις διάφορων δημοσιολόγων του χώρου, που έκαναν λόγο για το όριο του 3% και την εκλογή ενός αντικαπιταλιστή ευρωβουλευτή. Λέω κατώτερο των προσδοκιών κι όχι των δυνατοτήτων, γιατί οι δυνατότητες κινούνται πάντα εντός ενός φάσματος και δεν είμαι σίγουρος πως, δεδομένης της ασφυκτικής πίεσης του σύριζα, που δεν πρόλαβε να ξεδιπλωθεί πλήρως την τελευταία εβδομάδα, τους έτυχε τελικά το χειρότερο ενδεχόμενο.

Θα πω λοιπόν πως συμμερίζομαι ειλικρινά τη στενοχώρια ενός αγωνιστή, που φτύνει αίμα για να κλείσει κάποιες ψήφους και να πείσει έναν κόσμο ή και τους δικούς του πολλές φορές, που μάτωσε οικονομικά για να στηρίξει τη συμμετοχή του σχήματός του στις περιφερειακές εκλογές, και βλέπει να τους περνάει στην κάλπη ο κάθε πικραμένος, χωρίς υπερβολή, που δεν κόπιασε συγκριτικά ούτε στο μισό (πχ το κόμμα των κυνηγών). Το ερώτημα λοιπόν είναι τι συμπεράσματα βγάζει ο καθένας από αυτό το δείκτη και την πίεση που ασκήθηκε και πώς το ερμηνεύει πολιτικά. Αν το συμπέρασμα κάποιων όμως είναι πως βασικά φταίει ότι χάλασε η συμμαχία με τον αλαβάνο, τότε… καληνύχτα και καλή τύχη –θα την χρειαστούν οπωσδήποτε στις επόμενες εθνικές εκλογές, για να μη ξαναγυρίσουν στα ποσοστά του ιουνίου του 12’.

Στο ένα (μου) χέρι το τσιγάρο

Ας ξεκινήσουμε με μερικά ευτράπελα, που μένουν συνήθως στην αφάνεια. Ρίχνοντας κανείς μια πιο προσεκτική ματιά στα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών, θα μπορούσε να αλιεύσει πολλά και διάφορα, από ονόματα που μπορεί να μας φαίνονται αστεία, μέχρι και κάποιους συμβολισμούς με ιδιαίτερη σημειολογία. Στο εθνικό μέτωπο πχ υπήρχε κάποιος πιπίκιος και μια γκόλφω (το μικρό της), αλλά όχι αστέρω, για να συμπληρωθεί το στερεότυπο. Βρίσκουμε επίσης έναν Επιτήδειο στους φασίστες της χρυσής αυγής, που πρέπει να εκλέχτηκε κιόλας, γιατί ήταν κάπως ψηλά στη λίστα, έναν Έλληνα, όνομα και πράμα, στους αναπληρωματικούς φασίστες του λαος –λες να υπάρχει δηλ και το επίθετο Ελληναράς;- κι ένα βάσκο στην οακκε. Που είχε και μια υποψήφια με το όνομα ροζέλλα (το μικρό) και πατρώνυμο (του) λίμπερο! Ένας κελεπούρης στο σχέδιο β’, πρέπει να φάνταζε όντως ως τέτοιο, δηλ κελεπούρι, στη μισή ανταρσύα, που είναι μουτρωμένη για τον πολιτικό αρραβώνα με τον αλέκο που χάλασε. Και δεν είχαν στο ψηφοδέλτιο ούτε έναν αλαβάνο για παρηγοριά –είχαμε όμως εμείς και οι οικολόγοι πράσινοι, που πήγαν με τους πειρατές, εκτός από το σχέδιο β’. Υπήρχε επίσης και ένας γιαλλούρος στην ελιά, που έπρεπε να φάει μαύρο, για να δέσει ο συνειρμός, αλλά αναστήθηκε από τον τάφο της, σα βρικόλακας. Ένα ακκελ (αγροτικό και με δύο κάπα) που τα πήγε απρόσμενα καλά και πάντως πολύ καλύτερα –αναλογικά με τις προσδοκίες του καθενός- από το ομόηχο κόμμα της κύπρου. Κι η φράση-σύνθημα «έξοδος από το σκοτεινό τούνελ», δίπλα στην ένωση κεντρώων του λεβέντη, ως συμπλήρωμα.

Ο πρωταγωνιστής των εκλογών

Μέχρι να οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα, υπήρχαν διάφορες ανακατατάξεις και μικρά ή μεγάλα ντέρμπι (με καρύδα και τρεις νέες γεύσεις) που κρατούσανε ζωντανό το ενδιαφέρον της βραδιάς. Η μάχη της πρωτιάς κρίθηκε νωρίς και περιμέναμε την τελική διαφορά (όπως στους αγώνες κυπέλλου), το ίδιο κι η τρίτη θέση που οδηγεί στην ευρωλίγκα και την εκλογή τρίτου ευρωβουλευτή. Το κόμμα είχε πολλές εναλλαγές στο προβάδισμα με το ποτάμι, που τελικά μας προσπέρασε, αλλά κρατήσαμε το δεύτερο ευρωβουλευτή -γιατί όσα κόμματα έμειναν κάτω απ’ το όριο του 3% έφτασαν αθροιστικά σε διψήφιο ποσοστό. Η ανταρσύα έμεινε οριακά πίσω από τους μουσουλμάνους της θράκης και τους πανκ(ι) του αλαφούζου, το σχέδιο βήτα πέρασε στο νήμα τον τζουμάκα και το μπροστά μ-λ, το εεκ πήρε το τροτσκιστικό ντέρμπι από την οκδε σκέτο, αλλά η κοινωνία αξιών έχασε από την κοινωνία σκέτο –που ανάθεμα δηλ αν ξέρουν κι οι ίδιοι τις μεταξύ τους διαφορές, την κοινωνία μου μέσα- και η δημαρ έχασε από τον χατζημαρκάκη και μας αφήνει χρόνους.

Στο τέλος μένεις με την απορία, πώς γίνεται να ευδοκιμούν τόσα σοσιαλφασιστικά φρούτα σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και να ανεβαίνουν ταυτόχρονα λαος και χρυσή αυγή, θυσιάζοντας ένα κομμάτι των ανε(ξε)λ και από την άλλη πασόκ και ποτάμι, που είναι περίπου συνώνυμες μιντιακές κατασκευές, τρώγοντας τις σάρκες του προηγούμενου τηλεοπτικού προϊόντος, της δημαρ. Και είναι εντυπωσιακό ότι έβγαιναν όλως τυχαίως, ο ένας μετά τον άλλο, όλοι οι δυσαρεστημένοι δημαρίτες (ψαριανός και σία), που θέλουν την ενότητα της κεντροαριστεράς και πονάνε τη δημοκρατική παράταξη.

Πώς φτάσαμε λοιπόν ως εκεί; Καταρχάς εμένα οι φετινές κάλπες μου θύμισαν ένα σκηνικό από μια προεκλογική συζήτηση με τον πελετίδη σε ένα καφενείο, όπου έτυχε να βρεθούμε μαζί με τον redfly. Εξηγούσε λοιπόν ο άνθρωπος το ενιαίο κριτήριο της τριπλής κάλπης και ότι δεν μπορούμε με το ένα χέρι να βγάζουμε αγωνιστή δήμαρχο, που θα συγκρούεται με το αστικό κράτος και με το άλλο να το ενισχύουμε και να ακυρώνουμε την πρώτη μας ψήφο. Και πάνω στη ρύμη του λόγου, όπως το έφερε η κουβέντα, χώνεται ένας θαμώνας και πετάει ένα χωρατό για το λαό και το άλλο χέρι, που κάνει τη γνωστή παλινδρομική κίνηση και βασικά τον παίζει (πολιτικά και με την ευρύτερη έννοια).

Αυτή είναι η εικόνα που μου έμεινε κι από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ό,τι έκανε ο λαός την πρώτη κυριακή στις περιφέρειες, που έδωσε στη λαϊκή συσπείρωση πεντακόσιες χιλιάδες ψήφους, πήγε και το ακύρωση κατά το ένα τρίτο σχεδόν χτες, χωρίς να δικαιολογείται επαρκώς αυτή η διαφορά (150 χιλιάδες ψήφοι) από την αποχή, τη μεγαλύτερη διασπορά ψήφων σε περισσότερους συνδυασμούς –ούτε καν από τα τεχνητά διλήμματα και την πόλωση, που δεν έφτασε τα επίπεδα του ιουνίου του 12’. Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να απασχολήσει το κόμμα και τους φίλους του στην τελική αποτίμηση των τριπλών εκλογών αυτού του μήνα.

Απ’ την άλλη ο σύριζα προωθεί την εικόνα του με το περιτύλιγμα της ιστορικής πρώτης νίκης της αριστεράς –αν και στο παρελθόν στην ελλάδα έχουν πρωτεύσει κόμματα που και πιο αριστερά (το) έπαιζαν και μεγαλύτερα ποσοστά (πραγματικά ιστορικά) είχαν. Για να μην αφήσουμε το πασοκ και πιάσουμε το κκ ιταλίας επί μπερλίνγκουερ κι άλλα ευρωκομμουνιστικά κόμματα στη γηραιά ήπειρο –που έκανε πως δεν τα ακούει ο λαφαζάνης, όταν του το επισήμαναν σε κάποιο πάνελ, για να μην του χαλάσει ένα τόσο ωραίο συμπέρασμα περί ιστορικής πρωτιάς, από μια τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια. Τουλάχιστον είχαν βάλει μυαλό απ’ το πάθημα με τα έξιτ πολ της πρώτης κυριακής κι ήταν λιγότερο αλαζόνες αυτή τη φορά.

Η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων ήταν όση ακριβώς έπρεπε, για να μπορέσουν αμφότεροι να συνεχίσουν χωρίς εσωτερικά προβλήματα το ρόλο τους στην παράσταση που παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Το θετικό ωστόσο ήταν πως αθροιστικά έμειναν κάτω από το 50% και τα παραδοσιακά επίπεδα του δικομματισμού –που επανεμφανίζονται σχεδόν αυτούσια όμως, αν ακολουθήσουμε την τακτική του αθροίσματος, που ήταν της μόδας σε αυτές τις εκλογές κι αναλογιστούμε το «καινούριο» πολιτικό σκηνικό με όρους διπολισμού.

Από αυτή την άποψη η πιο ενδιαφέρουσα (μη) εξέλιξη ήταν οι αντοχές του πασοκ, που αρνείται να ξεψυχήσει χωρίς μάχη να γαντζωθεί στη ζωή και τις κυβερνητικές καρέκλες, γιατί όπως έγραψε και ο σεχτάρ σε ένα σχόλιο, είναι θεσμός και ολόκληρη κοινωνική τάξη, που δεν εξαλείφεται τόσο απλά. Μια δουλειά είχε να κάνει χτες ο έλληνας ψηφοφόρος, να θάψει το άταφο πτώμα της 3^ης σεπτέμβρη (και να βολευτεί με τη ροζ μετεμψύχωσή του) κι απέτυχε παταγωδώς να το κάνει. Όταν έρθει τελικά εκείνη η ώρα που θα περάσουμε εκλογικά το πασόκ, θα ικανοποιηθεί ίσως ένα απωθημένο χρόνων, για πολλούς συντρόφους, όπως στα πανεπιστήμια με την πασπάρα και τη δεύτερη θέση.

Τουλάχιστον τελειώσαμε χτες, όπως δείχνουν τα πράγματα, με το εναλλακτικό πασόκ της δημαρ, που έχει κάνει τον κύκλο του και θα συγχωνεύσει πιθανότατα τα απομεινάρια του με το νέο πόλο της κεντροαριστεράς. Μένει μόνο να δούμε πόσα κεφάλια θα φυτρώσουν στη θέση του απ’ την πασοκική λερναία ύδρα.

Οι χρυσαυγίτες μπορεί να μην έπιασαν διψήφιο νούμερο (τους έκοψε μάλλον λίγο εκλογικό αέρα η άνοδος του λαος) αλλά ενισχύουν τα ποσοστά και τη θέση τους, παραμένοντας χρυσή εφεδρεία του συστήματος μάλλον παρά σε καταστολή, όπως φάνηκε προσωρινά το φθινόπωρο με τους εκλογικούς σχεδιασμούς και σκοπιμότητες της νδ και την (προ)φυλάκιση ηγετικών στελεχών της. Αν τα εγγόνια του χίτλερ συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία, θα αρχίσουν κι οι ευθείες συγκρίσεις με τον παππού τους, που είχε τεθεί υποτίθεται κάτω από τον έλεγχο των δυτικών, που πίστευαν πως θα βολευτεί με όσα του δίνουν, αλλά έγινε σταδιακά ανεξέλεγκτος και γκρέμισε τις αυταπάτες τους μετά το μόναχο (38’), τραβώντας στα άκρα το σκοινί –και να πώς φτάσαμε στον παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η εκδοχή όμως στέκει μακριά από την ιστορική αλήθεια, καθώς οι δυτικοί έσπρωξαν συνειδητά το γερμανικό ναζισμό εναντίον της σοβιετικής ένωσης, χωρίς ποτέ να χάσουν το γενικό έλεγχο του παιχνιδιού. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, που το σύστημα αβαντάρει ανοιχτά σχεδόν τους χρυσαυγίτες –ακόμα κι όταν βάζει τους κολαούζους του να το χτυπάνε, με τρόπο που τους καθιστά συμπαθείς.

Φτάνει να δει κανείς, για του λόγου το αληθές, το χτεσινό δεκάλεπτο διάγγελμα του κασιδιάρη στον (συνήθως σκληρό και άτεγκτο συντονιστή) χατζηνικολάου, που ήταν η καλύτερη διαφήμιση για τους νεοναζί, τους οποίους αποφεύγουν, υποτίθεται, οι άλλοι στα τηλεοπτικά πάνελ, γιατί δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα. Μόνο μία  φορά πήγε να τον στριμώξει ο παρουσιαστής, όταν ο κασιδιάρης του απαντούσε αρλούμπες για τα αρχαιοελληνικά σήματα (δηλ τις σβάστικες) που ‘χαν οι καρυάτιδες –και ο χατζηνικολάου τον ρώτησε εύλογα εάν είναι και αυτός μία από τις καρυάτιδες. Λίγο πριν όμως άφησε το άλλο λουλούδι, τον κρανιδιώτη, να χυδαιολογεί πάνω στον μπογιόπουλο, που μιλούσε για τα ποσοστά της χρυσής αυγής –που μεγαλώνουν όσο την χαϊδεύει το σύστημα- με το φαήλλο να απαντά ειρωνικά πως άλλα πράγματα μεγαλώνουν με τα χάδια κι όχι τα ποσοστά..

Ποια είναι λοιπόν η τελική γεύση που μας αφήνουν αυτές οι εκλογές; Αυτό θα έχουμε την ευκαιρία να το συζητήσουμε και τις επόμενες μέρες. Εμένα πάντως αυτός ο πήχης του 6% -όπου προφητικά τον είχε θέσει η κε του μπλοκ- και η αργή βασανιστική άνοδος, εκατοστό-εκατοστό, μέχρι το 6,1%, μου θύμισε τους αγώνες του μπούπκα με τον γκαταούλιν (γιατί ο πρώτος είναι αντικομμουνιστής και δεν τον πάμε) και τις επιδόσεις του πρώτου που ανέβαζε κάθε φορά από ένα εκατοστό το παγκόσμιο ρεκόρ και το άφησε κάπου πάνω από τα 6,10.

Κι ώσπου να γκρεμίσουμε τον «τσάρο των αιθέρων» από το θρόνο του και να ξεκινήσουμε τη δική μας έφοδο στον ουρανό, από το δικό μας κόκκινο πέτρογκραντ, στα δυτικά της αθήνας, χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμα, για να μη μοιάζει με σβησμένο φάρο το φωτεινό παράδειγμα της σοβιετίας το 17’.

4Χ4

α’ μέρος εκλογικών εντυπώσεων

1^η Μαΐου, πέντε, δέκα-δεκαπέντε, είκοσι-εικοσπέντε, φτου και φεύγουν...!

Με ένα απλό φτου στο φάκελο, που το σαλιώνουμε ακόμα, σαν τον αλεξη, από αλληλεγγύη στην τρίτη ηλικία, που πρέπει να τα ‘δε όλα και να βραχυκύκλωσε χτες με τρεις διαφορετικές κάλπες. Σαν τα παλούκια θέματα των πανελλαδικών, που λίγοι τα λύνουν σωστά, πολλοί κόβονται κι οι υπόλοιποι τα βάζουν στην τύχη, άλλα αντ’ άλλων, κι ό,τι κάτσει στο τέλος.

Οπότε λοιπόν σαλιώνουμε και στο καπάκι πάμε για μπάνιο –κι ας μην υπάρχει σάλιο- με τρέντι, διχαλωτές σαγιονάρες, σαν κι αυτές στην αφίσα της δούρου, που δεν έβαλε καν τις τίμιες, προλεταριακές μιτσούκο ή τις άλλες τις ‘αθάνατες’ του στρατού. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές βέβαια, ο μικρός τότε σύριζα ήταν πιο απαιτητικός και μας ζητούσε να χάσουμε ένα μπάνιο, για να χάσουν αυτοί (οι κακοί) τον ύπνο τους. Τώρα όμως έκανε εκπτώσεις, ακόμα και σε αυτό. Θέλω δέκα λεπτά από τον χρόνο σου.

Όχι στάσου, αυτό ήταν απ’ τη διαφήμιση του γιαννάκη για την αιμοδοσία. Ενώ αυτός μας ζήτησε μία μέρα από τον χρόνο μας. Τόσο υπολόγισε ο αλέξης πως χρειάζεται, για να σταματήσει την αιμορραγία διαρκείας του λαού και τη σφαγή των μισθωτών δούλων (ομιλούντων εργαλείων, όπως τους έλεγε ο αριστοτέλης) και των δικαιωμάτων τους. Και τι είναι μια μέρα μπρος στην αιωνιότητα και την κυβερνητική προοπτική; Ενώ οι αγώνες, η οργάνωση, κτλ, παραείναι ίσως χρονοβόρες διαδικασίες και μέθοδες. Σκέτη γραφειοκρατία, για τη δευτέρα παρουσία.

Τώρα όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα, που έχασαν τελικά αυτοί τον ύπνο τους, μέχρι να βεβαιωθούν για τη νίκη της δούρου στην αττική. Η οποία πήγε χτες να ψηφίσει μαζί με τη φουκαριάρα τη μάνα της, για να εκμαιεύσει τη φουκαριάρα την ψήφο μας, για μια φουκαριάρα καρέκλα στην περιφέρεια. Συμπληρώνοντας έτσι την αγία τριάδα «πατρίς –θρησκεία- οικογένεια» μετά τις ριζοσπαστικές της δηλώσεις για το άγιο όρος και την περιουσία του, και τις δηλώσεις της πρώτης κυριακής για τη νίκη στην αττική που θα φέρει τη νίκη σε όλη την πατρίδα! Και δε με ενοχλεί ο όρος, όσο η λανθασμένη χρήση του, σε μια φράση όπου δεν κολλούσε πολύ (την χώρα έπρεπε να πει), αλλά μπήκε για να δώσει το κατάλληλο μήνυμα.

Στη λδ του βορρά ο δεύτερος γύρος κρίθηκε με καθαρά αποτελέσματα, ως πανηγυρικά στην αναμέτρηση του τζίτζι (ιλ παραντίσο) με τον ιωαννίδη, που κουβαλά ούτως ή άλλως την κατάρα των τελικών και των φάιναλ φορ. Δεν πειράζει όμως, γιατί οι χαμένοι τα παίρνουν όλα (και τα τρία) και βασικά κερδίζουν αλλού: στην αγάπη του κόσμου για το καλτ υλικό τους. Ο καλαφάτης είχε βάλει το σύνθημα «εντάξου στο εντάξει», ενώ ο ιωαννίδης προτίμησε το ακόμα χειρότερο «ψηφίζω κόουτς»!

Δεν είναι να απορείς μετά πώς έχασαν.
Ούτε μπουτάρη, ούτε καλαφάτη, μόνο κουκουέ, για να τους μπεις στο μάτι.

Το φαιδρό της υπόθεσης είναι πως ο τζίτζι είχε θέσει ως φιλόδοξο στόχο στην πρώτη κιόλας παρουσίαση της υποψηφιότητάς του, να είναι λέει η κεντρική μακεδονία η πρώτη περιφέρεια της ελλάδας, που θα βγει από την οικονομική κρίση –πσσς.. μεγάλε, πες μας κι άλλα. Βέβαια σου βγαίνει ξινό το γέλιο όταν σκέφτεσαι πώς σκοπεύει να πετύχει αυτό το στόχο, καταργώντας πχ μεταξύ άλλων την κυριακάτικη αργία –να δούμε τώρα τι μέρα θα γίνονται κι οι εκλογές.

Το ακόμα χειρότερο της υπόθεσης είναι πως η κεντρική μακεδονία είναι ίσως η μόνη περιφέρεια, όπου στην ουσία η νδ δεν πλήρωσε τη.. διάσπαση της παράταξης, όπως στο δήμο αθήνας, αλλά πέρασε στο β’ γύρο και τους δύο νεοδημοκράτες υποψήφιους, αν και ο τζίτζι εμφανίζεται τάχα ως υπερκομματικός. {Σ’ αυτές τις εκλογές έχουμε πήξει στην εκλογική ανεξαρτησία, όπως πήζαμε παλιά στους.. «αντάρτες» του πασόκ και της ανταρτομάνας νδ· με τη διαφορά πως αυτό πια γίνεται σχεδόν βάση σχεδίου, με ανεπίσημη στήριξη και όχι επειδή κάποιος δεν κατάφερε να πάρει το χρίσμα}. Κι όταν ακούς τον τζίτζι να λέει στις πρώτες δηλώσεις του «για μας δεν υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί μακεδόνες» καταλαβαίνεις πως από μέσα του πρέπει να συμπληρώνει «αλλά μόνο δεξιοί μακεδόνες...»

Στο σύγχρονο (α)μωραλιστάν, ο «νικητής πειραιάς» κατάφερε το ακατόρθωτο, καθιστώντας σχεδόν συμπαθή συγκριτικά, το βαμμένο ακροδεξιό μιχαλολιάκο. Αλλά οι κομμουνιστές έχουν αναπτύξει ισχυρά αντισώματα στην (παθο)λογική του μικρότερου κακού –και αυτό ισχύει και για την εξίσου.. τρομακτική εκλογή του μπέου στο βόλο, απέναντι στον υποψήφιο του σύριζα, που γύρεψε συμμαχία με τον πασόκο (απερχόμενο δήμαρχο) σκοτινιώτη για ένα «δημοκρατικό μέτωπο» στο δεύτερο γύρο και πέραν των εκλογών.

Το πιο ωραίο βέβαια ήταν η τοποθέτηση της τοπικής ανταρσυα, που αφού επισημαίνει τα παραπάνω, καταλήγει στην ανακοίνωσή της με τον εξής κρυστάλλινο και σαφή χρησμό: «έχουμε κοινές αγωνίες και με τον κόσμο που θέλει να αποφύγει τα χειρότερα, συμμετέχοντας για να μη βγει ο Μπέος, με κριτική στήριξη στον Πατσιαντά, όπως και με τον κόσμο που δε θα συμμετάσχει στην κάλπη του δήμου, σε ένα πλαίσιο αναζήτησης πάντα μιας πραγματικής ανατρεπτικής φωνής». Πώς να μην είναι λοιπόν ευεπίφοροι στις πιέσεις του σύριζα και να μην πέσουν κάτω από τη μία ποσοστιαία μονάδα, στις ευρωεκλογές;

Το τελευταίο φύλλο του πριν μάλιστα, όπου και βρήκα τα παραπάνω, πανηγυρίζει συγκρατημένα για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη θεσσαλονίκη για το νερό και το αποτέλεσμα στις σκουριές (δήμος αριστοτέλη), όπου ο αντίπαλος του πάχτα (και νέος δήμαρχος πλέον) είχε οριστεί, λέει, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος (ε τότε αλλάζει το πράγμα).

Περνάμε τώρα και στο εντυπωσιακό 4Χ4, το απόλυτο που είχε δηλ η λασυ στην παρουσία της στο δεύτερο γύρο, που μου θύμισε συνειρμικά τα θρυλικά λάντα νίβα και –σε δεύτερη φάση- τη μαύρη διαφήμιση του τζανετάκου για τη φώφη γεννηματά, με το τζιπάκι και τα μικρού κυβισμού οχήματα –ντάξει τσιμπητέ, άραξε τα κυβικά σου. Με τη διαφορά βέβαια ότι εκείνος είχε πατώσει εκλογικά, ενώ για εμάς κάθε ανακοίνωση νέου αποτελέσματος είχε περισσότερη γλύκα από την προηγούμενη.

Το μικρό πέτρογκραντ της ελλάδας ξαναβάφτηκε κόκκινο, για δεύτερη σερί αναμέτρηση, με την επανεκλογή της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Μπορεί να άλλαξε ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου και να αντικαταστάθηκε ο κοτσαμπάς, που ήταν γνωστός και ιδιαίτερα δημοφιλής στο λαό, αλλά τα πεπραγμένα της διοίκησης (πχ η κίνηση με το δημοτικό γυμναστήριο και τη φτηνή άθληση για τον εργατόκοσμο της περιοχής) αντανακλούσαν στο σύνολο του συνδυασμού, δίνοντας τη νίκη στη λασυ.

Έτσι, στα δυτικά της αθήνας σχηματίζεται μαζί με το χαϊδάρι ένα κόκκινο τόξο (στο οποίο μερικοί προσπαθούν λάθρα και αυθαίρετα να χωρέσουν και το συριζαίο μπίρμπα από το αιγάλεω). Σε αυτήν την κόκκινη γραμμή στάθηκε κι ο (πολύ συμπαθής ως φυσιογνωμία) μιχάλης σελέκος, τονίζοντας τη συγκρότηση ενός πόλου αντίστασης στην τοπική διοίκηση (και κατ’ ευφημισμό αυτοδιοίκηση). Ας σημειωθεί και το ιστορικό 70% που συγκέντρωσε η λασυ στο β’ γύρο, που αποτελεί ποσοστό ρεκόρ στα χρονικά του δήμου.

Στην ικαρία πήγε να στηθεί εκ νέου, με επίσημο και κραυγαλέο τρόπο, η ανίερη συμμαχία του 10 –με συμμετοχή και μέρους του σύριζα, βεβαίως-βεβαίως- αλλά αυτή τη φορά έμειναν με την όρεξη κι η λασυ αποκατέστησε την (κόκκινη και εργατική) τάξη πραγμάτων στον ηρωικό βράχο, με μια μικρή σχετικά διαφορά εκατό ψήφων, για να καίει.. –κι αυτό παρά το ευρύ προβάδισμα του πρώτου γύρου, που αποδεικνύει με αδιάψευστο τρόπο το στήσιμο που λέγαμε.

Άφησα για το τέλος την πάτρα, στο τρίτο αστικό κέντρο της χώρας, όπου η μάχη κρίθηκε προτού καλά-καλά ξεκινήσει η βραδιά. Και η λασυ θα μπαίνει, για μια πενταετία τουλάχιστον, αγκάθι στο σχεδιασμό διάφορων επιχειρηματικών συμφερόντων που θέλουν να βάλουν στο χέρι το παραλιακό μέτωπο και άλλες περιοχές-φιλέτα στον αστικό ιστό της πάτρας. Σατιρίζοντας την κινδυνολογία –που έδωσε ρέστα αυτό το διάστημα- ο 2310 γράφει πως ο πελετίδης θα καταργήσει το καρναβάλι, υποχρεώνοντας όλους τους καρναβαλιστές να φοράνε μάσκες με την (ποντιακής και βαθιάς λαϊκής καταγωγής) μουτσούνα του. Κι αν το προχωρήσουμε ως σενάριο, μπορούμε να μοιράσουμε τέτοιες μάσκες σε όλους τους πατρινούς και να συνεχίσουμε το μύθο της ταινίας ‘V for Vendetta’ –που στην πραγματικότητα έχει καταφύγει στην πάτρα και χτες αναδείχτηκε δήμαρχος.

Remember, remember the 7th November

K for Κώστας Πελετίδης και for Κομμουνιστές

Δε θυμάμαι ακριβώς τι είχαμε κάνει στις ‘αυτοδιοικητικές’ εκλογές του 06’, πάντως πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην εποχή του καποδίστρια (όχι προφανώς του κυβερνήτη· του προγράμματος), για να βρούμε ένα τόσο θετικό αποτέλεσμα στους δήμους για τις δυνάμεις και τους συνδυασμούς που στηρίζει το κόμμα. Κι αυτό δικαιολογεί με το παραπάνω το ολόψυχο πανηγύρι των συντρόφων, που κράτησε μέχρι τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες. Γιατί από σήμερα κιόλας ξεκινάνε τα δύσκολα στις περιοχές που εξέλεξαν κομμουνιστές δήμαρχους (ενάντια στη φτηνή προπαγάνδα πως το κκε δε θέλει πραγματικά να κερδίσει δήμους). Οι οποίοι θα έχουν απέναντί τους το αστικό κράτος και το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των σημερινών δήμων και της τοπική διοίκησης. Έχουν όμως και ένα σπουδαίο εργαλείο, ένα σημαντικό όπλο που δε διαθέτει κανείς άλλος. Τη δύναμη του οργανωμένου λαϊκού παράγοντα και της παρέμβασής του. Κι αυτό ακριβώς το στοιχείο πρέπει να αξιοποιηθεί και να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα.

Τι περιμένεις;

Περιμένοντας το αποτέλεσμα της σημερινής κάλπης, τον γκοντώ και το τρένο της ανάπτυξης που θα ‘ρθει να μας πατήσει… Περιμένοντας το σωτήρα πάνω στο άσπρο άλογο να διώξει την τρόικα και τα μνημόνια, σα μασκοφόρος εκδικητής· και τις συνθήκες να ωριμάσουν, ενώ εμείς παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών… ο λαός μας οφείλει να σκεφτεί το βασικό ερώτημα που του απευθύνει το κκε με το σποτάκι του, όχι επειδή έτσι τον στριμώχνουμε και του κουνάμε επιτιμητικά το δάχτυλο, αλλά να το απαντήσει πρωτίστως στον εαυτό του. Τι περιμένει στα αλήθεια από αυτές τις εκλογές;

Να αλλάξει κάτι, θα μου πεις. Μα αν μπορούσαν να αλλάξουν με τις εκλογές ριζικά τα πράγματα και να αποσταθεροποιηθεί όντως το αστικό πολιτικό σύστημα, όπως υπονοούσαν αρχικά, για να φτάσουν να το βροντοφωνάζουν σχεδόν τις τελευταίες μέρες τα κανάλια, θα τις είχαν κηρύξει παράνομες προ πολλού. Περιμένεις να βγούμε από το τούνελ στο ξέφωτο των αγορών, συνεχίζοντας στην ίδια ρότα μες στα επόμενα χρόνια; Μα αφού το τρένο της ανάπτυξης έρχεται από την άλλη πλευρά κατά πάνω μας και θα ισοπεδώσει μαζί μας μισθούς κι εργατικά δικαιώματα, αν δεν οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στην τάξη που το οδηγεί. Μήπως περιμένεις πως, βγαίνοντας από τη στενωπό της κρίσης, θα επιστρέψουμε στα δεδομένα του 09’, χωρίς άλλες δυσάρεστες συνέπειες; Μα αυτό ισοδυναμεί με την αυταπάτη του μικροαστού, που σατιρίζει κάπου η ρόζα λούξεμπουργξ, πως ο βράχος θα μείνει στη μέση της πλαγιάς ακίνητος, χωρίς να κατρακυλήσει στον πάτο, ή θα επιστρέψει από μόνος του προς τα πάνω, χωρίς να ματώσουμε εμείς, σαν τον σίσσυφο, να τον σπρώξουμε, απλά και μόνο αλλάζοντας την κυβέρνηση. Περιμένεις να ανεβάσει τα ποσοστά του το κουκουέ, για να δεις σε αυτό μια ελπίδα επιτέλους και να συστρατευτείς μαζί του; Μα αυτό ακριβώς σου εξηγούν οι κομμουνιστές, πως ούτε μια κυβέρνηση κουκουέ και κανενός άλλου πολιτικού κόμματος ή μετώπου, με όποιο πρόσημο κι αν αυτοπροσδιορίζεται, δε μπορεί να κάνει τη διαφορά, χωρίς τη δύναμη και την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα σε ρόλο πρωταγωνιστή κι όχι παθητικό.

Περιμένεις να σε σώσουν αυτοί που σε φλόμωσαν ψέματα και μας έφεραν ως εδώ; Να ανανεωθεί το πολιτικό σύστημα με την αναπαλαίωση των ίδιων σάπιων υλικών που το συναποτελούν και τώρα; Να αλλάξει χαρακτήρα η ευρωπαϊκή ένωση και να γίνει από λυκοσυμμαχία και λάκκος των λεόντων για τους λαούς, το μικρό σπίτι στο λιβάδι για τα προβατάκια που προορίζονται για σφαγή;

Στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος του λαού μας δεν έχει πια καμία προσδοκία, δεν ψηφίζει με οδηγό την ελπίδα, αλλά το φόβο και τα διλήμματα, με την απελπισία και τη λογική του μικρότερου κακού, που περιμένει να αποδειχτεί (το μη χείρον) βέλτιστο. Και για αυτό καταλήγει σχεδόν πάντα, με μαθηματική ακρίβεια να παθαίνει αυτό ακριβώς που θεωρητικά προσπαθεί να αποφύγει.

Τι περιμένεις λοιπόν; Το ερώτημα αποκτά και μια άλλη σημασία, που μπαίνει επιτακτικά μπροστά μας και ζητάει απάντηση. Γιατί περιμένεις, αφού καταλαβαίνεις πως ο (ευρωμονό)δρομος αυτός μας οδηγεί σε αδιέξοδο; Τι περιμένεις να πάρεις στα χέρια σου την κατάσταση και να ψάξεις να βρεις μια λύση έξω από τα όρια του συστήματος; Τι περιμένεις να αλλάξει, αν δεν το αλλάξουμε εμείς μόνοι μας; Να πάρει πρώτα η ατλέτικο τσάμπιονς λιγκ;

Οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που δε σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια, για να υφαρπάξουν την ψήφο σου και να καταλάβουν κυβερνητικά οφίτσια. Είναι οι μόνοι που δε σου είπαν ψέματα και σε προειδοποίησαν έγκαιρα για τη θύελλα που ερχόταν κι όσα συνέβησαν. Και είναι η μόνη δύναμη που έθεσε στην προεκλογική περίοδο το ουσιαστικό διακύβευμα των εκλογών: όχι ποιος φεύγει και ποιος θα μείνει, αν είναι σταθερή ή αν τρίζει η καρέκλα του σαμαρά, αλλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της εε, που σήμερα φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ και σημαίνει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Είπε να σπάσουμε τα δεσμά της εε και να πάμε το βράχο του σίσσυφου μέχρι τέλους, με διαγραφή χρέους, αποδέσμευση και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, χωρίς ημίμετρα και ενδιάμεσους σταθμούς για τη διακόσμηση, το νόμισμα και το ρηχό ευρωσκεπτικισμό που έχουν στην καλύτερη ως πρόταση άλλες δυνάμεις.

Αλλά πριν φτάσουμε στο τέλος, ας αντιστρέψουμε το ερώτημα. Τι περιμένουμε εμείς απ’ τις εκλογές;

Ας το δούμε πρώτα σε γενικό επίπεδο. Περιμένω λοιπόν ένα αποτέλεσμα, που θα δείξει την πρόοδο στη συνείδηση του κόσμου, που δεν έχει νοημοσύνη πεντάχρονου (ηλικία στην οποία απευθύνεται η χοντροκομμένη προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων κι οι μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με το κλίμα που προσπάθησαν να διαμορφώσουν την τελευταία εβδομάδα, με αποκορύφωμα την παρασκευή. Κι ότι μια μερίδα αρνείται να υποκύψει στο φτηνό εκβιασμό της.. χρήσιμης ψήφου για να φύγει η δεξιά. Ότι παίρνει υπόψη του την εικόνα του κινήματος ως κριτήριο και θα δει πόσο βοήθησε σε αυτήν την κατεύθυνση το αυξημένο ποσοστό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα χαμηλά ποσοστά του κκε την τελευταία διετία. Και πως θα φέρει κάποτε κάθε κόμμα στο επίπεδο της δυναμικής που δείχνει η κάλπη των δρόμων και του κινήματος, ή ακόμα και των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, αν θέλετε

Περιμένω ένα καλό ποσοστό, για να αναθαρρήσει πρωτίστως ο δικός μας κόσμος, από τους πλέον ατσαλωμένους που ξεποδαριάζονται καθημερινά και το αξίζουν ως μια μικρή αναγνώριση των κόπων τους, μέχρι τις πιο χαλαρές επιρροές, με τις ταλαντεύσεις και τα πισωγυρίσματα. Γιατί οι εκλογές μπορεί να είναι ξεπερασμένες για τη δική μας συνείδηση (που κι αυτό παίζεται καμιά φορά), πάντως σίγουρα επιδρούν μέχρι ενός σημείου στο ηθικό των συντρόφων.

Περιμένω να πέσουν οι κυβερνητικοί εταίροι σε ποσοστά, αλλά όχι απαραίτητα ως κυβέρνηση. Να μην ανέβουν οι φασίστες σε διψήφια ποσοστά. Να καταρρεύσει η γάγγραινα του πασοκ, όπως και αν εμφανίζεται στις… κάλτσες, και να ξεφουσκώσει το σιγανό ποταμάκι του συστήματος. Περιμένω να είναι μπροστά οι συριζόκοι, όπως τους λέει ένας φίλος και να μας ασκήσουν ποικιλοτρόπως πίεση, αλλά δεν είχαν μπροστά τους αρκετές μέρες από την πρώτη κυριακή, για να την κορυφώσουν και να φτάσουν στα επίπεδα της εκλογικής λεηλασίας του 12’. Κι ότι οι ψηφοφόροι της ανταρσύα θα φανούν πιο ευάλωτοι σε αυτή την πίεση, ρίχνοντας τα ποσοστά της κοντά στη μονάδα ίσως.

Δεν μπορώ να κάνω ακριβείς υπολογισμούς, γιατί η κάλπη είναι γκαστρωμένη κι έχει αστάθμητους παράγοντες, από την αποχή και τον καιρό που θα κάνει, μέχρι τον αέρα και το εκλογικό ρεύμα των τελευταίων ημερών. Προσμετρώ όμως το κλίμα που επιχείρησαν να φτιάξουν οι δημο(σ)κόποι την παρασκευή και νομίζω πως ο πήχης μπαίνει κοντά στο 6%, ενώ οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από 7% (αν επιβεβαιωθούν οιπιο αισιόδοξες εκτιμήσεις) θα συνιστά σημαντική επιτυχία. Το πιο σημαντικό όμως είναι να κρατήσουμε το δεύτερο ευρωβουλευτή. Κι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τα ποσοστά που συγκεντρώνει το κάθε κόμμα και τους μαθηματικούς υπολογισμούς με τα υπόλοιπα, αλλά κι από την τελική θέση του κόμματος, δηλ από το πόσους αντίπαλους θα ξεπεράσει. Μπορεί να είμαστε 4^οι με 6,5% και να εκλέγουμε δεύτερο ευρωβουλευτή (κι αν προσέξατε και ο κουτσούμπας σε όλη την προεκλογική περίοδο πληθυντικό αριθμό έβαζε: οι ευρωβουλευτές που θα εκλέξει το κκε) ή από την άλλη να είμαστε 5^οι με μεγαλύτερο ποσοστό και να μη μας ευνοήσουν τα υπόλοιπα.

Θα αποτολμήσω μια πρόβλεψη στους δήμους, όπου είναι συγκεκριμένα τα πράγματα και καθαρό το τοπίο.

Εκτιμώ πως η λασυ θα επικρατήσει στο δήμο της ικαρίας, όπου έχει προβάδισμα 12 ποσοστιαίων μονάδων από τον πρώτο γύρο και στην πάτρα, ειδικά αν φανούνε συνεπείς διάφοροι υποψήφιοι του πρώτου γύρου που δήλωσαν πως θα στηρίξουν τον πελετίδη στο δεύτερο –αν και δεν μπορούμε να βασιστούμε στο λόγο τους.

Από τους δύο δήμους της δυτικής αθήνας (χαϊδάρι και πετρούπολη), θεωρώ πως θα πάρουμε τελικά τον ένα· κατά πάσα πιθανότητα το δεύτερο, με επανεκλογή της απερχόμενης δημοτικής αρχής, ενώ στο χαϊδάρι τα πράγματα φαίνονται πιο δύσκολα –αλλά μακάρι να διαψευστώ.

Το βράδυ θα δούμε τελικά πόσο ψάρωσε ο κόσμος στα διλήμματα, τι ψάρια έπιασε το κάθε αστικό κόμμα και πόσα κατάφεραν να ξεφύγουν από τα δίχτυα τους και πώς θα προσπαθήσουν οι διάφοροι ψαράδες να παρουσιάσουν τη δική τους ψαριά ως τη μεγαλύτερη ψαρούκλα απ’ όλες. Κυριακή κοντή γιορτή..

Τον πασόκο κι αν τον πλένεις

Οι πασόκοι ποτέ δεν πεθαίνουν, δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά

Μοναχά τη μορφή τους αλλάζουν και ξανά προς τη δόξα τραβάν (3)

Τι είναι αλλαγή; Το ‘χε απαντήσει πολύ εύστοχα ο χάρρυ κλυνν στο δίσκο του ραντεβού με την εισαγγελία, όπου ένα μικρό κορίτσι διηγούνταν: Αλλαγή; Αλλαγή είναι ένα πλάμα, όπου ένας παππούλης έρχεται με το αεροπλάνο και κάνει το χελάκι του έτσι, και μια κοπέλα με μεγάλα βυζιά, πηγαίνει δίπλα του και τον πιάνει για να μην πέσει. Η μαμά μου λέει πως αυτός ο παππούλης θέλει να παντλευτεί αυτή την κοπέλα με τα μεγάλα βυζιά, αλλά ο μπαμπάς μου λέει πως αυτή θα τον καταστλέψει, γιατί αυτός ο παππούλης που θέλει να παντλευτεί την κοπέλα με τα μεγάλα τα βυζιά, δεν κοιτάει τη δουλειά του. Κι αυτό το πλάνα είναι όλοι που κλέβουν και που λέει ο μπαμπάς μου πως όπου να ‘ναι θα φύγουνε νύχτα. Κι αυτό το πλάμα το βλίζει όλη μέρα ο μπαμπάς μου και μόλις το βλέπει στην τηλεόλαση, φωνάζει και λέει στη μαμά μου: κλείσ’ τη γαμώ το γονιό τους, γιατί θα τη σπάσω. Και τότε η μαμά μου την κλείνει, κι ο μπαμπάς μου βάζει ένα βίντεο, και βλέπει μια κοπέλα, με μεγάάάλα βυζιά, που δεν είναι όμως η κοπέλα με τα μεγάλα τα βυζιά που θέλει να παντλευτεί ο παππούλης.

Βασικά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως η αλλαγή ήταν μια μορφή πολιτικής σιλικόνης, με μεγάλα, παραφουσκωμένα λόγια και υποσχέσεις. Κακέκτυπο υποκατάστατο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και των χυμών της εαμικής λαοκρατίας.

Τι είναι σήμερα όμως η αλλαγή και το πασόκ; Η επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα κι ως τραγωδία. Ένα κακέκτυπο της αλλαγής του 80’ που έτσι κι αλλιώς ήταν μια καρικατούρα των εαμικών ιδανικών. Κι αν εκείνη η εκδοχή ήταν η φάρσα, σήμερα είναι τραγωδία να μη διδασκόμαστε από την ιστορική πείρα και τα λάθη μας και να είμαστε πρόθυμοι να τα επαναλάβουμε σχεδόν αυτούσια.

Σήμερα λοιπόν πασόκ είναι η μόλις συγκαλυμμένη αλαζονεία στο άκουσμα των πρώτων έξιτ πολ, που ξεπήδησε απύθμενη και ορμητική, πριν καν συνδεθεί με το νέκταρ της εξουσίας, και σε κάνει να αναρωτιέσαι πού βρισκόταν κρυμμένη τόσο καιρό. Είναι η δημιουργία μας βαλβίδας ασφαλείας, μιας αριστερής αντιπολίτευσης τύπου παναγιωτακόπουλου, σαν τη φωνή της συνείδησης της ηγεσίας και το ριζοσπαστικό της άλλοθι· κι η δημιουργία μιας δεξαμενής εναπόθεσης των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων* που θα επιστρέφουν όμως, όπως το ρυάκι στην κοίτη του, σε κρίσιμες αναμετρήσεις, με ισχυρά εκβιαστικά διλήμματα. Είναι η αφόρητη πίεση, οι συναισθηματικοί (εκ)βιασμοί σε κάθε ταλαντευόμενο να μην χαθεί η μοναδική ευκαιρία, το ραντεβού με την ιστορία, που μας περιμένει στη γωνία (κι είναι κρίμα να τη στήσουμε), σαν αγνή κορασίδα, που αδημονεί κι αυτή για την πρώτη της φορά αριστερά, σαν την κύπρια κοπέλα από το κλεμμένο προεκλογικό σποτάκι του θεοδωράκη.

Κι έτσι που πήξαμε στις πρώτες φορές, το νέο και την ανεξαρτησία σε αυτές τις εκλογές, θα βγουν μου φαίνεται το πρωί της δευτέρας στα μπαλκόνια οι σπιτονοικοκυρές των νοικοκυραίων και θα απλώσουν τα σεντόνια με το σημάδι του έρωτα και της πρώτης φοράς, να το δει όλη η γειτονιά. Ποια πρώτη φορά δηλ, που όπως λέει και το ανεμολόγιο, παρθενορραφή είναι η δουλειά: την παρθενιά της (ιστορίας) επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα.  Ούτως ή άλλως όλες οι πρώτες φορές είναι συνήθως άγουρες, αγχωμένες και (εκ)βιαστικές. Και πώς να μην είναι δηλ, όταν ο ψηφοφόρος σου κάθεται από φόβο μη μείνει στο ράφι και όχι από έρωτα, επειδή ενθουσιάστηκε με την πάρτη σου και την (ανήθικη) πρότασή σου, ή επειδή εσύ θα του σαλιώσεις το φάκελο με το αυτοκόλλητο, για να πονέσει λιγότερο.

Πασοκ είναι η προίκα με τα αντιδεξιά σύνδρομα και τα εύκολα σχηματικά δίπολα, που εγκλωβίζουν και πολώνουν τον κόσμο: μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δοσίλογοι-αντιμερκελιστές, οτιδήποτε ενισχύει το κόμμα δια του ετεροπροσδιορισμού, χωρίς να δίνει σαφές στίγμα κι ελπίδα, χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα συγκεκριμένο (ούτε καν στην πλήρη επαναφορά του κατώτατου μισθού). Πασοκ είναι η στήριξη από τον υποψήφιο του σεκ ενάντια στον καμίνη (που τον είχε πριμοδοτήσει ανεπίσημα στο β’ γύρο του 10’) χωρίς αυταπάτες, όπως έκανε με το παλιό πασοκ ως το 96’. Πασοκ θα πει να έχει υποφέρει για χρόνια η βάση σου από τη λογική της χαμένης ψήφου, όταν βρισκόσουν στο όριο του 3% και της εκλογικής επιβίωσης και τώρα να την χρησιμοποιείς (από κάθε άποψη) ανερυθρίαστα, για να λεηλατήσεις ό,τι κινείται στα αριστερά σου –γιατί η ζωή το έφερε έτσι, που να είναι το νέο πασόκ επικεφαλής του αγώνα να φύγει η κυβέρνηση στις 26 και πρέπει όλοι να το ψηφίσουμε. Πασόκ είναι οι εύκολες λύσεις, το κουμπί της ανάθεσης, το βόλεμα και η ενσωμάτωση. Πασοκ είναι ο αντικομμουνισμός με αριστερό πρόσημο, οι υποψήφιοι που δηλώνουν εκ του πονηρού πως έχουν σχέσεις με το κουκουέ, υπονοώντας πως έχουν και τη στήριξή του, στα χνάρια των κόκκινων σημαιών στις πράσινες συγκεντρώσεις της αλλαγής.

Πασοκ είναι να σε ρωτάν για τον παραλληλισμό με τον ανδρέα παπανδρέου κι εσύ να ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί, προσπαθώντας να κρατήσεις λεπτές ισορροπίες. Δεν τον αποδέχεσαι ανοιχτά, γιατί θα σε μουντζώνουν μέχρι κι οι δικοί σου (αν κι έχουν πάθει ανοσία και δεν ιδρώνει με τίποτα το αυτί τους, καθώς έρπουν προς το μαξίμου), δεν τον απορρίπτεις καθαρά, για να μην απομακρύνεις τους πασόκους που σε στηρίζουν και σπεύδεις να επισημάνεις ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν διαφορετικές δυνατότητες για την κυβέρνηση, για να καθησυχάσεις την αστική τάξη πως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί μαζί σου και να μην έχουν πολλές προσδοκίες κι οι ψηφοφόροι.

Μην κάνεις όνειρα τρελά, μαζί μου θα ‘χεις λίγα και καλά. Ο.. σύντροφος δάκης τι να ψηφίζει άραγε;

Πασοκ είναι οι εκδηλώσεις για την 3^η σεπτέμβρη, γιατί νιώθεις ιστορικός κληρονόμος της κι εκπρόσωπος της πολιτικής της συνέχειας –χωρίς να είσαι ούτε καν αυτό. Είναι κάτι παλιότερες ομολογίες, στη δεθ αν θυμάμαι καλά, πως εσύ είσαι πασοκ, αλλά το πασοκ έχει πάψει να είναι πλέον πασόκ. Είναι να μιλάς για αριστερά, όσο πιο δεξιά κινείσαι, ξεδιάντροπα και απενοχοποιημένα. Το πασόκ είναι ένα χωνευτήρι, που πάει με όλα σαν την κόκα κόλα κι αλέθει τα πάντα, σαν καλός μύλος της αντίδρασης –και στη λαοκρατία πιστεύουμε άλλωστε, γιατί όχι;- μα πάνω απ’ όλα συνειδήσεις.

Πασόκ βασικά είναι αυτό: η άλωση των συνειδήσεων. Μόνο που το πασοκ του 80’ τις άλωσε έχοντας μπόλικους πολιορκητικούς κριούς: κουτσουρεμένη ατα, αναγνώριση της (εαμικής μόνο) αντίστασης, συνθήματα για σοσιαλισμό και «εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο». Σήμερα αυτό δεν υπάρχει καν. Το νέο πασοκ δεν προσφέρει ελπίδα, αλλά κομπογιαννίτικα αντίδοτα στην απελπισία και παυσίπονα, προβάλλει ως το μικρότερο κακό, καταφύγιο (προσωρινό κι αμφίβολο) από το φόβο και την απόγνωση. Το αντικειμενικό έδαφος για βόλεμα κι ενσωμάτωση έχει εκλείψει, παραμένει αλώβητη όμως η δύναμη της συνήθειας κι η κληρονομημένη πασοκιά, σε όλα τα επίπεδα.

Κι αν για την κούνεβα, τις απολυμένες καθαρίστριες, τους δημόσιους υπαλλήλους, που βλέπουν να μην έχουν μέλλον κι άμεση διέξοδο, είναι κι αυτή μια κάποια στάση (λανθασμένη, αλλά πάντως) που νιώθεται, προκύπτει ζήτημα με αυτούς που δεν έχουν ανάγκη, ούτε και τις αυταπάτες της βάσης, που δεν μπορεί να μη βλέπουν, να μην ακούν, να μη μιλάνε και να μην καταλαβαίνουν τι είναι το νέο πασόκ. Και η δική τους συστράτευσή μπορεί να ερμηνευτεί κυρίως στη βάση των ανταλλαγμάτων, όχι απαραίτητα υλικών, αλλά με την έννοια ότι έχουν λάβει θέση στην αφετηρία της εφόδου προς το μαξίμου και περιμένουν κάποιο οφίτσιο, για να.. αξιοποιηθούν.

Όμως το μικρότερο κακό φέρνει πάντα, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, το μεγαλύτερο. Και μια κυβέρνηση με κορμό το νέο πασόκ, μπορεί να το επιβεβαιώσει με τραγικό τρόπο, παγιώνοντας στον κόσμο την αντίληψη πως «τη δοκιμάσαμε την αριστερά και ήταν μία από τα ίδια» και στρώνοντας το δρόμο στην επέλαση των φασιστών.

Είναι λοιπόν και ζήτημα αξιοπρέπειας, κοντά στα άλλα, για τον καθένα να μην υποκύψει στα διλήμματα και τη διάβρωση συνειδήσεων και να καταδικάσει σε όλους τους γύρους, πρώτο, δεύτερο και τρίτο, όταν με το καλό προκύψει, το πασόκ απ’ όπου κι αν προέρχεται, με ό,τι όνομα και αν μας εμφανίζεται σήμερα.

*Ποια είναι αυτή η δεξαμενή;

Μπορείτε καταρχάς να δείτε σε αυτό το σύνδεσμο, τον άγγελο χάγιο να φτάνει μέχρι την άρνηση του χρέους (χωρίς να λέει κουβέντα για τη διαγραφή του) με ταβάνι του την ανακούφιση του κόσμου σε ένα άλλο πλαίσιο (που δε μας λέει ποιο είναι και γενικώς άλλα λόγια να αγαπιόμαστε).

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε παρακάτω ένα κομμάτι στο προηγούμενο φύλλο του πριν, από το δημήτρη χατζηπαναγιώτου των οικολόγων εναλλακτικών (οργάνωση της ανταρσύα). Που αναγνωρίζει μεν πως και το κουκουέ έχει ως στόχο τη διπλή έξοδο από ευρώ και εε, αλλά δεν την αναγνωρίζει ως πρώτο βήμα στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό. Για να προσθέσει παρακάτω.

Εάν υποτεθεί βάσιμα ότι η διπλή έξοδος πραγματοποιηθεί με ένα δημοψήφισμα του ελληνικού λαού, το οποίο θα προκηρυχθεί πχ από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση τύπου ΣΥΙΡΙΖΑ, αυτό δε θα ήταν προς όφελος του λαού; Ελπίζουμε ότι το ΚΚΕ δε θα τηρούσε στάση αποχής, επειδή το δημοψήφισμα θα το είχε προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο θα θύμιζε την αποχή από τις εκλογές του Μάρτη του 1946 εξαιτίας λαεθεμένης επιλογής της τότε ηγεσίας, παρόλο που το ΚΚΕ δεν ήταν ακόμη νόμιμο, παντοδύναμο και λαοπρόβλητο. Κι ας είχαν προηγηθεί ο Δεκέμβρης και η Βάρκιζα.

Παρακάτω μας λέει πως και με νικηφόρο δημοψήφισμα δε θα ανατραπούν οι κυρίαρχες σήμερα κεφαλαιοκρατικές παραγωγικές σχέσεις κι ο ελληνμικός καπιταλισμός, αλλά είναι βέβαιο πως θα ανατραπεί το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που ονομάζεται εε και έτσι θα ανοίξει ο δρόμος, θα καρπίσει μια νέα ιεράρχηση, θα δημιουργηθεί ένας επαναστατικός ανθρωπισμός, κτλ.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την αντίληψη για το.. λάθος του 46’, ή την αθώα ρομαντική άποψη ότι με ένα δημοψήφισμα θα λυθούν τα πάντα; Ε ας κάνουμε αν είναι έτσι άλλο ένα στο καπάκι για το αν θέλει ο λαός σοσιαλισμό και καθαρίσαμε..

Δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι

Μπορεί να μην το λέει έτσι ακριβώς ο θυμόσοφος λαός μας, το λέει όμως η διαλεκτική: δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι. Ένα γκρουπούσκουλο του εξωκοινοβουλίου πχ μπορεί να κλίνει σε όλες τις πτώσεις το προλεταριάτο, τη δικτατορία του και την ταξική του καθαρότητα, αλλά αφενός η βάση του να αποτελεί συνάμα και την ηγεσία του και να ‘ναι όλα τα μέλη στελέχη λόγω λειψανδρίας, αφετέρου να έχει κυρίως μικροαστική ταξική σύνθεση από την οποία να απορρέει και η μικροαστική ανυπομονησία στον πολιτικό της λόγο, που ακυρώνει κάθε καλή πρόθεση.

Πότε ξεκίνησε αυτός ο διαχωρισμός ηγεσίας και βάσης; Και ποια στοιχεία επιτρέπουν στην πρώτη να αποσπάται από τη δεύτερη και να αυτονομείται στη βάση των δικών της συμφερόντων; Αυτό το τελευταίο απαιτεί ειδική εξέταση που αφορά και την ουσία των αντεπαναστατικών ανατροπών στη σοβιετική ένωση και το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ, αλλά δεν είναι της παρούσης να το πιάσουμε.

Υποψιάζομαι πως ο διαχωρισμός (πέρα από τη γενική ιδέα του ενιαίου μετώπου για συνεργασία με την εργατική βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα χρόνια της κομιντέρν) επικράτησε στην ελλάδα τον καιρό της αλλαγής κι αργότερα, με τη διάκριση της έντιμης βάσης και των καλών προοδευτικών πασοκτζήδων, από την ηγεσία του κινήματος που τραβούσε εξαρχής σε διαφορετική κατεύθυνση και «πρόδιδε τα οράματα της αλλαγής και της τρίτης σεπτέμβρη». Αυτή η ιστορία με το περιβόητο καλό πασοκ, που μας ταλανίζει σε διάφορες μορφές ως και σήμερα, δοκιμάστηκε και έφτασε μάλλον το ταβάνι της μες στα επόμενα χρόνια, με τη διαφοροποίηση κάποιων λίγων έντιμων στελεχών της πασκε, στο πραξικόπημα του 85’ στη γσεε, και την προσχώρηση κάποιων πολιτικών στελεχών του πασοκ (λάζαρης, γιώτας) στον ενιαίο τότε συνασπισμό. Δεν έπαυαν ωστόσο να αποτελούν ένα σαφώς μειοψηφικό ρεύμα.

Αυτή είναι κι η μόνη περίπτωση ίσως που μπορεί σταθεί ο ισχυρισμός περί εξαπατημένης βάσης, που πίστεψε στα παχιά λόγια περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και ακόμα καλύτερων ημερών, πίστεψε το σύνθημα «εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο» και πως.. «φεύγουν οι βάσεις που μένουν που φεύγουν» -γι’ αυτό βγήκε άλλωστε και στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ήθελε όμως και αυτή ως ένα βαθμό να εξαπατηθεί και να ζήσει «κάτι γλυκό κι ας είναι αυταπάτη». Σαν τη σύζυγο που τρώει το κέρατο και κάνει τα στραβά μάτια, βολεύεται στη μιζέρια της και σε αυτό που υπάρχει. Και πάντα την τελευταία στιγμή υποκύπτει στο συναισθηματικό εκβιασμό της κάλπης και του στεφανιού της, για να γίνει ξανά κοψοχέρα την επομένη των εκλογών.

Έχουν ευθύνη κι αυτοί που ψηφίζουν λοιπόν, αν και άλλης ποιότητας. Έκτοτε όμως μας έμεινε αμανάτι το λατρεμένο κλισέ με τον αντιδιαλεκτικό της αγνής βάσης από τη σατανική ηγεσία, που μπορεί να βρει αφορμή, ακόμα και στο κόμμα. Στην κυρίαρχη αφήγηση των αριστεριστών πχ πάντα ο λαός είναι έτοιμος και διψασμένος για το μεγάλο επαναστατικό άλμα, αλλά προδίδεται από μια άτολμη, γραφειοκρατική ηγεσία, που τα κάνει πλακάκια πίσω από την πλάτη τους με το καθεστώς, από το οποίο αναπαράγεται κι η ίδια σε τελική ανάλυση. Κανείς δεν εξηγεί ωστόσο, εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί αυτός ο διψασμένος λαός, που είναι θεωρητικά έτοιμος να τσακίσει το αστικό κράτος και να πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε μπορεί να υπερβεί και το εμπόδιο μιας γραφειοκρατικής πρωτοπορίας –ή αλλιώς, γιατί δεν έκανε την έφοδο στη βουλή, όταν δεν ήταν εκεί το παμε να την «περιφρουρεί», κτλ.

Θυμηθείτε επίσης πόσες διαδικτυακές αναλύσεις από.. γνήσιους εκπροσώπους του πραγματικού, προδομένου κουκουέ, επιμένουν να κάνουν λόγο για την ηγετική κλίκα του κόμματος –λες και είναι κάποια συμμορία και όχι δημοκρατικά εκλεγμένη- σε διάκριση πάντα με την απλή βάση που έχει παραπλανηθεί καλή τη πίστη και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο ιστορικό κόμμα της. Εκτός βέβαια κι αν κάποιος απορρίπτει αυτό το δίπολο και προσπαθήσει να υπερασπίσει συνολικά το κόμμα (δηλ την υπάρχουσα κατάσταση, δηλ την ηγετική κλίκα), συνεπώς φως φανάρι πως είναι κι αυτός στο κόλπο, έμμισθος (κατά πάσα πιθανότητα) κλακαδόρος της κλίκας και τσιράκι της. Είδες πόσο απλά είναι τα πράγματα, σφε αναγνώστη, άμα έχεις ξεχωρίσει τι σου φταίει και έχεις βρει τον πραγματικό σου εχθρό;

Άκρως ενδεικτικός για τη διαλεκτική σύνδεση ηγεσίας-βάσης είναι ο μικρός χαμός που γίνεται τις τελευταίες ημέρες σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (φέισμπουκ, τουίτερ κατά κύριο λόγο), που ειδικά στις τελευταίες αναμετρήσεις έχουν εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι της (βρώμικης) προεκλογικής δουλειάς για κάποιες πολιτικές δυνάμεις –κάτι σαν τα καφενεία άλλων εποχών. Είναι χαρακτηριστική πχ η αφόρητη πίεση που ασκούν αυτήν τη βδομάδα στους κύκλους τους διάφοροι συριζαίοι για το β’ γύρο, την αριστερή κυβέρνηση (πού να είχαμε και εθνικές εκλογές) την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, τη βάση του κουκουέ ή και του εξωκοινοβουλίου που δε σκέφτεται δογματικά (ή και καθόλου, αν αυτό τους βοηθάει πιο πολύ) και θα το αποδείξουν αυτό στις κάλπες, τη λογική της χαμένης ψήφου που δεν πρέπει να σκορπίσει σε «μικρότερα ψηφοδέλτια», την (αστική) δημοκρατία που θα νικήσει μεθαύριο… κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός, όχι πάντα σε τόσο ήπιους τόνους κι εκδοχές, που ουσιαστικά δε διαφοροποιούν σε τίποτα τη βάση του σύριζα από την κυβερνητική υστερία και την πασοκίλα των στελεχών του.

Το μόνο που δε ζήτησαν, εκτός από δανεικές ‘ενωτικές’ ψήφους, είναι να τους δίναμε και λίγο κόσμο, μια στάση παραπάνω, από το πεδίο του άρεως, για να γεμίσουν τα κενά της χτεσινής προεκλογικής τους συγκέντρωσης και να μην χρειαστεί να καταφεύγουν σε σκηνοθετικές αλχημείες τύπου μπιρσίμ, όπως προχτές στην ομόνοια. Ένας εδώ, ένας εκεί, σαν το λαό του ηρακλή, για να φαινόσαστε πολλοί, όπως έλεγε ένα παλιό, σατιρικό σύνθημα στη θεσσαλονίκη. Γιατί να υποτιμάμε όμως τους οπαδούς του γηραιού; Αυτοί γέμιζαν τουλάχιστον κάποτε κι ένα καυτατζόγλειο. Ενώ ο σύριζα είναι ζήτημα αν μπορούσε να γεμίσει το ιβανόφειο και το κατσάνειο, ή το κλειστό του απθ παραδίπλα, με τον κόσμο που μάζεψε σε εμάς, στην αριστοτέλους.

Κι εδώ προκύπτει ένας σημαντικός διαχωρισμός, όχι πλέον μεταξύ της ηγεσίας και της βάσης, αλλά μεταξύ πραγματικής κι εκλογικής βάσης, που δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Ταυτίζονταν σε μεγάλο βαθμό για αρκετά χρόνια στην περίπτωση του κουκουέ, που είχε παραδοσιακά στις δημοσκοπήσεις σταθερούς ψηφοφόρους και τη μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση. Αλλά αποδείχτηκε τον ιούνιο του 12’ πως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Από την άλλη το πασοκ, αν και εξέφρασε κατεξοχήν τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα, είχε εργατική βάση, όχι επειδή το ψήφιζαν μαζικά τα εργατικά στρώματα (αυτό συνέβαινε και με τη νδ ως ένα βαθμό) αλλά επειδή είχε ισχυρή οργανωμένη επιρροή στο εργατικό κίνημα –καταφέρνοντας τελικά να το αλώσει και να το οδηγήσει σε εκφυλισμό. Καμία σχέση δηλ με το νέο πασοκ του σύριζα που δε γνωρίζει καλά-καλά την εκλογική του βάση (παρά μόνο τη μαντεύει, βλέποντας τα ποσοστά του πχ σε κάποιες λαϊκές συνοικίες) και σίγουρα δε μπορεί να κινητοποιήσει εργατικές μάζες, ή έστω μάζες απλά, αν δει κανείς τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Για να το θέσουμε με διαφορετικό τρόπο, όσοι μας ψηφίζουν δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστές (άσε που για τους περισσότερους συντρόφους η έννοια αυτή δεν είναι ψωμοτύρι, αλλά τίτλος τιμής προς κατάκτηση, ακόμα και για τους ίδιους) αλλά σίγουρα δε ρίχνουν τυχαία την ψήφο τους στο κκε –ιδίως την τελευταία διετία. Το ίδιο περίπου ισχύει από την ανάποδη και με τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όλοι τους φασίστες, για να τους χρεώσουμε με ελαφριά καρδιά στους νεοναζί και να τους θεωρήσουμε χαμένη υπόθεση –ειδικά όσους προέρχονται από πιο λαϊκές, εργατικές γειτονιές. Ούτε μπορούν να θεωρηθούν όμως τυχαίοι περαστικοί που είδαν φως και μπήκαν, παραπλανήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν τι ψηφίζουν κι είναι εντελώς αθώοι του αίματος που στάζουν τα έργα κι οι ημέρες της νεοναζιστικής συμμορίας.

Μας αφήνει λοιπόν αδιάφορους αυτός ο κόσμος; Και πώς μπορούμε να τον κερδίσουμε; Σίγουρα όχι πάντως κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι εν όψει του δεύτερου γύρου, με κοντόθωρα προεκλογικά καλέσματα σε αντιμνημονιακή βάση. Η φασιστική επιρροή δε θα αδυνατίσει με πατριωτικές αιχμές ενάντια στους δοσίλογους προδότες της πατρίδας (αυτό δοκιμάστηκε εν μέρει και στις πλατείες, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα)· αλλά με την ταξική συνειδητοποίηση κι οργάνωση, το τσάκισμα της λούμπεν συνείδησης που στελεχώνει τα χρυσαυγίτικα τάγματα. Ας θυμηθούμε και τους στίχους του φώντα λάδη για το φασισμό: δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, ανχάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Ο πωρωμένος ακροδεξιός πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει μυαλά και να συμφωνήσει να έρθει με τους αριστερούς. Ο εργάτης όμως, ό,τι κι αν ψηφίζει στην κάλπη, μπορεί να συνειδητοποιήσει πολύ πιο εύκολα την κοινωνική του θέση, τα ταξικά του συμφέροντα και το δρόμο του αγώνα που θα τα προωθήσει. Αυτό λέει εξάλλου και το περίφημο «τραγούδι της ενότητας». Για ποια ενότητα μιλάει; Δε μένει μόνο στο «εμπρός μαρς αριστερά», αλλά συνεχίζει: «στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς, γιατί εργάτης είσαι κι εσύ». Τι σεχταριστικός στίχος μπορεί να φαντάζει στα μάτια κάποιων, ε;…

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσει ο λαός και να νικήσει το φασισμό. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο και στην ευρώπη, όπου μεθαύριο ο ακροδεξιός «ευρωσκεπτικισμός» θα δει σε μια σειρά χώρες τα εκλογικά ποσοστά του να εκτινάσσονται. Κι αυτός είναι ο λόγος που η ψήφος στο κουκουέ είναι η μόνη γνήσια αντιφασιστική ψήφος. Γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που δε μένει στους.. «γεωγραφικούς» προσδιορισμούς (πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, αντιμνημόνιο, δημοκρατικό τόξο) και δεν κάνει καλέσματα με ορίζοντα την κάλπη, αλλά μιλάει με κοινωνικούς, ταξικούς όρους και για τη λαϊκή συμμαχία και την πάλη για το σοσιαλισμό.