Φοτητικές εκλογές

Δε νομίζω ότι θέτω πρωτότυπα ερωτήματα, αλλά όπως και να 'χει δεν στερούνται σημασίας.
-Πού είναι στις γενικές συνελεύσεις όλος αυτός ο κόσμος που ψηφίζει στις εκλογές;
Δεν δείχνει αυτό ότι οι ψήφοι δεν είναι ιδιαίτερα πολιτικές; Κι εμάς πάνω απ' όλα δε μας ενδιαφέρει η ψήφος αυτή καθεαυτή, αλλά να φτάνει σε ολόπλευρη στήριξη και συμμετοχή η παρέμβαση που κάνουμε σε ένα άτομο.
Δε γίνεται όμως να παίξεις χωρίς φιλικές ψήφους (που δεν είναι σε στιλ πάω να ψηφίσω το φιλαράκι μου, αλλά οπωσδήποτε βασίζονται στο στοιχείο των διαπροσωπικών σχέσεων). Αυτό δε δείχνει σε ένα βαθμό ότι οι εκλογές (τουλάχιστον έτσι όπως γίνεται) δεν είναι προνομιακό πεδίο παρέμβασης και ζύμωσης; Οπωσδήποτε πολύ λιγότερο προνομιακό από ένα μαζικό κίνημα και τις συνειδήσεις που γεννιούνται εκεί μέσα.
Με λίγα λόγια δεν παίζουμε στο γήπεδό μας (τον στίβο της ταξικής πάλης), δεν παίζουμε με δικούς μας όρους και λογικό είναι να χάνουμε. Και θα χάνουμε όσο δεν μεταφέρουμε τον αγώνα στο δικό μας γήπεδο.
Κι ίσως θα ήταν προβληματικό να μην χάναμε, με τους όρους των άλλων. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι οι όροι τους μας αφομοίωσαν.

-Πόσο θετικά μπορεί να είναι τα συμπεράσματα από μια άνοδο που έρχεται σε περίοδο φοιτητικής κινηματικής ειρήνης (κατά αντιστοιχία με το εργασιακή ειρήνη); Ειδικά όταν πέρσι σε περίοδο ανόδου των αγωνιστικών διεργασιών και διαθέσεων, υποστήκαμε για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια σοβαρή μείωση των δυνάμεών μας;
Δεν είναι προβληματικό αυτό για το ρόλο και τη λειτουργία της οργάνωσης;
-Παρεμφερές: το αριθμητικό στοιχείο της υπόθεσης είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει: αλλά σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο που μας ενδιέφερε, θα έπρεπε να σκεφτούμε τι γίνεται και τα ποσοστά της τελευταίας πενταετάιας είναι καθηλωμένα θυμίζοντας περιόδους μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Ποιο είναι το κλειδί που θα μας επιτρέψει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της αστασιμότητας, να δώσουμε ώθηση στις δυνάμεις μας και στο κίνημα, να αλλάξουμε δραστικά τους συσχετισμούς. Κια δεν τα θέτω όλα αυτά επειδή διακατέχομαι από καμιά αριστερίστικη ανυπομονησία. Αλλά για να μην καταντήσουμε σαν αυτό που σατίριζαν οι Αμάν με τον Βούγια και τον Κωνσταντόπουλο και τον εισοδισμό στο ΠαΣοΚ, όπου σε πεντακόσια χρόνια, θα το είχαν κατακτήσει εκ των έσω.
Δε μπορούμε να περιμένουμε γραμμικά, απλοϊκώς εξελικτικά, χωρίς ρήξεις και κάποια ξεσπάσματα αυτή την αλλαγή.
Και εδώ έγκειται σε γενικές γραμμές ένα συνολικό πρόβλημα στην αντίληψή μας, όχι μόνο για το φοιτητικό κίνημα. Θέτουμε σωστά το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας, της ανάγκης ύπαρξης πρωτοπορίας που θα οδηγήσει το εργατικό κίνημα σε αυτή την κατάκτηση, αλλά το απομονώνουμε και το βλέπουμε ξεκομμένα από όλα τα υπόλοιπα. Θα αλλάξουν οι συσχετισμοί, αλλά πώς θα γίνει αυτό; Δεν πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί για να μπορέσουμε ρεαλιστικά να κάνουμε λόγο για επαναστατική πολιτική,. Πρέπει από τώρα να εφαρμόσουμε επαναστατική πολιτική, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.

-Πόσο μας εκφράζει η ποδοσφαιροποίηση και τα συνθήματα του τύπου: στους δαπίτες ρίξε πουτσοκέφαλο, και στον κώλο σας χορέυει η ψωλή του κκε κι άλλα παρόμοιας αισθητικής και εξυπνάδας; Τι καταφέρνουμε με αυτόν τον τρόπο;
Και δεν το λέω επειδή προσβάλλεται ο πολιτικός πολιτισμός μας. Αλλά γιατί στην καλύτερη περίπτωση φανερώνει τα κλασικά κόμπλεξ του νεοέλληνα, που τρώει πούτσα στη ζωή και θέλει κάπου να ξεσπάσει. Γι' αυτό τον ενδιαφέρει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του να γαμάει. Η ομάδα του, το κόμμα του, ο ίδιος τη γκόμενά του και πάει λέγοντας.
Στην χειρότερη εκφράζει απολιτική αφασία και αφομοίωση στο απολιτίκ κλίμα των καιρών.

Και για επίλογο μια ερώτηση: πόσα κομπρεμί γίναν φέτος;

Σοβιέτ Φοιτητών

Δεν είναι συνέχεια του προηγούμενου, αλλά από εκεί παίρνω αφορμή.
Το δίδαγμα του μαϊούνη (για τους μαρξιστές έτσι; όποιοι κι αν είναι αυτοί. Δε μιλάμε για προυντονικούς, εαακίτες και σία) ήταν ότι χρειαζόταν μια οργανωμένη, αποφασιστική δύναμη. Να τραβήξει τον αγώνα μέχρι πέρα, να τον κάνει υπόθεση όλης της κοινωνίας και πάνω απ' όλα του εργατικού κινήματος, να του δώσει προοπτική, να τον καταστήσει νικηφόρο.

Θίγουμε βέβαια έτσι τα ιερά και τα όσια των προυντονικών που κλίναν σε όλες τις πτώσεις το ακηδεμόνευτο (φανερώνοντας τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια και τα κόμπλεξ πο τους κληρονόμησε η οικογένεια κι ο κηδεμόνας τους). Είναι οι ίδιοι που βγάζουν σπυράκια στο άκουσα της λέξης πρωτοπορία. Λες κι η πρωτοπορία είναι ξεχωριστό πράγμα από το υπόλοιπο κίνημα και το καπελώνει για δικούς της σκοπούς κι όχι οργανικό κομμάτι του και μάλιστα το πιο συνειδητοποιημένο, που δίνει τον τόνο, και "τραβάει" μαζί του όλα τα υπόλοιπα αμφιταλαντευόμενα κομμάτια. Ξεφεύγει από την θολή αντίθεση σε αυτό που υπάρχει και οροθετεί αυτό που θέλουμε να αντικαταστήσει το υπάρχον. Σκιαγραφεί τον στόχο, το όραμα και οιστρηλατεί με αυτό το κίνημα.

Εντελώς τηρουμένων των αναλογιών, χάσαμε όπως στην κομμούνα του παρισιού. Για την οποία αν μπορεί να γίνει κάποια κριτική, είναι ότι την κρίσιμη στιγμή δεν πήρε αρκετά αποφασιστικά την εξουσία στα χέρια της. Αλλά παρόλα αυτά ανήκει στις πιο ένδοξες στιγμές του κινήματος, πολύτιμο ιστορικό παράδειγμα για τις γενιές του μέλλοντος. Και παρέδωσε μαθήματα ταξικής συνειδητοποίησης όταν προχώρησε στην "απονενοημένη" εξέγερση (που πριν να ξεσπάσει φάνταζε αδύνατη, καταδικασμένη να μείνει άμαζη και άνευρη, γι' αυτό και έπρεπε ήδη στις τότε συνθήκες να σκεφτούμε τη λύση των μονοήμερων εξεγέρσεων) μολονότι από πάνω της κρεμόταν σαν σπαθί η απειλή των Πρώσων και της εξεταστικής. Και αντιλήφθηκαν σωστά ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο ο Βίσμαρκ και η Ε.Ε., αλλά βρίσκεται κι εντός των τειχών (καραμανλής, θιέρσος και σία). Εξάλλου Βίσμαρκ και θιέρσος στην τελική συνεργάστηκαν βάζοντας πάνω απ' όλα την ταξική αλληλεγγύη (έχουν και τέτοια οι αστοί όταν απειλούνται οι lebensraume τους και τα συμφέροντά τους εν γένει).

Χάσαμε όμως ίσως γιατί οι μαρξιστές της πρώτης διεθνούς ήταν μειοψηφούν ρεύμα στο μπλοκ της εξέγερσης. Την πλειοψηφία την είχαν οι προυντονικοί και σία.
Στο μπλοκ των καταλήψεων μπήκαμε αλά κούβα εκ των υστέρων, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες να κάνουμε ενιαίο κομμουνιστικό κόμμα κούβας και να καπελώσουμε τους εαακίτες. Το θέμα είναι ότι μειοψηφικό ρεύμα δεν ήμασταν στην αρχή, γίναμε μόνοι μας εξαιτίας των επιλογών μας.
Γιατί άντε να εξηγήσεις σε άτομα μπολιασμένα στον μπρεζνιεφισμό-μαρξισμό ότι όσο μπαρούφα είναι το ακηδεμόνευτο, άλλο τόσο απαραίτητο είναι να υπάρχει ανάπτυξη αυθόρμητου κινήματος έξω από τις γραμμές μας. Όπως υπήρχαν σοβιέτ, οργανώσεις εργατών, στη ρωσία, τα οποία ουδόλως έλεγχαν οι μπολσεβίκοι μέχρι το δεύτερο μισό του 17'. Δεν είμαστε θεοί-δημιουργοί, απλά ινστρούκτορες. Τον καιρό της δημιουργίας επιστατούσαμε να δούμε αν τα κάνει καλά. Και μετά άρχισε η λαθολογία και η κριτική στα στραβά, που εμείς τα λέγαμε από πριν και δικαιωθήκαμε. Και τα εαακ έγιναν θεός δημιουργός-θεός για μια μέρα. Ή έστω για ένα κίνημα.
Οι συνασπισμένοι, πονηρά και ορθά σκεπτόμενοι, ασπάζονται την καινούρια θρησκεία πίνοντας πάντα νερό στο όνομα της ενότητας... της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσω του χριστιανισμού και μετά καπηλεύονται την θρησκεία μια χαρά.

Σε ποιον να πεις ότι υπάρχουν τρομερές ομοιότητες με τον μάη του 68, όπου το κίνημα ξεπέρασε το κίνημα από τα κάτω το γραφειοκρατικοποιημένο ΚΚ; Ότι το ΚΚ βαραίνει κύρια ευθύνη που δεν έγινε εγκαίρως η σύνδεση εργατικού και φοιτητικού κινήματος; Ότι οι εκλογές δεν αποτυπώνουν τις ταξικές μάχες κι ότι ο ντε γκολ που έμοιαζε να καταρρέει γήκε θριαμβευτής των εκλογών μόλις έναν μήνα μετά; Ούτε καν τον ρόλο του σεισμογράφου δεν παίζουν καμιά φορά οι εκλογές.
Αλλά εμείς εκεί, οι συσχετισμοί! Λες και οι μπολσεβίκοι είχαν τους συσχετισμούς με το μέρος τους στη συντακτική συνέλευση πριν προχωρήσουν στην οκτωβριανή επανάσταση.
Αλλά έλα μωρέ τώρα, αυτοί τα έκαναν, επειδή ήταν ευρωκομμουνιστές- αναθεωρητές. Εμείς οι ορθόδοξοι μπρεζνιεφοσταλινικοί στην ελλάδα, είχαμε κινήσει γη και ουρανό για την εργατική ταξική αλληλεγγύη των ταξικών σωματείων και των ταξικών δυνάμεων με τον ταξικό προσανατολισμό.

Μακάριοι οι μπρεζνιεφικοί τω πνεύματι...

Εφεέ

Να ξεκαθαρίσω καταρχήν ότι δεν με πιάνει ψυχολογία κι ούτε κλονίζομαι πολύ από την κριτική εξ αριστερών στο εν λόγω ζήτημα.
Ας πούμε η ΕΑΑΚ, αν όντως δεν την ενδιαφέρουν οι συσχετισμοί μες στην Εφεέ, αλλά το κίνημα, πρέπει να εξηγήσει την παρουσία της στο Κ.Σ. μέχρι το 95 που την βόλευαν οι συσχεισμοί που αποτυπώνονταν. Να εξηγήσει επίσης γιατί στέλνει αντιπροσώπους εφόσον δεν την ενδιαφέρουν τα όργανα συνδιοίκησης και τέλοσπάντων από τη στιγμή που τους έχει στείλει, γιατί κωλυσιεργεί τις διαδικασίες και την εκλογή νέου Κ.Σ.
Για μένα είναι καθαρό ότι αυτή η κωλυσιεργία, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε απόρριψη και αποχή από γραφειοκρατικές διαδικασίες, έχει να κάνει με λογική κουκιών.
Το ζήτημα που μπαίνει αν έχουμε "μολυνθεί" κι εμείς από αυτή τη γραφειοκρατική λογική.

Χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει, θα πει κανείς...
Οκ, αλλά ας το εξετάσουμε καλοπροαίρετα. Κι ας θέσουμε εξίσου καλοπροαίρετα ερωτήματα. Σα να ήμασταν μέσα σε όργανα.
-Οι πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις έδωσαν ένα διπλό δίδαγμα.
Αφ' ενός ότι το φοιτητικό κίνημα στερείται συντονισμού. Κι αφετέρου ότι αυτός ο συντονισμός δε μπορεί να έρθει από διοικητικά συμβούλια και αντίστοιχα όργανα.
Δεν το πήραμε αυτό το δίδαγμα;
Τι περιμένουμε από την εφεέ; Τι ρόλο πιστεύουμε ότι μπορεί να παίξει; Του θεσμικού οργάνου; Του έγκυρου συνομιλητή; Του συντονιστή; Χωρίς τους συλλόγους; Μα το θέμα δεν είναι να υποκαταστήσει τις γενικές συνελεύσεις και το κίνημα.
Και να πει κανείς ότι υπήρχαν και τίποτα θετικοί συσχετισμοί, πάει στο διαόλο (που ακόμα και με αυτόν θα συνεργαστούμε για το καλό του τόπου όπως είπε το 89 ο Φλωράκης) ευπρόσδεκτες οι αυταπάτες. Οι συσχετισμοί όμως στο κσ της εφεέ είναι πίσω ακόμα κι από την υπάρχουσα κατάσταση και τις όποιες αγωνιστικές διεργασίες αναπτύσσονται.

Γιατί έχουμε τέτοιο νταλγκά για την εφεέ; Τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον νταλγκά; Στρεβλή αντίληψη και λάθος τακτικής που διορθώνεται; Ή παγιωμένη γραφειοκρατική αντίληψη και τρόπος λειτουργίας;

Στρεβλή ή γραφειοκρατική αντίληψη; Τώρα που το καλοβλέπω δε διαφέρουν και πολύ...
Εξάλλου η λανθασμένη τακτική δεν είναι συνήθως απόρροια λάθος αποκρυσταλλώματος στην στρατηγική; Διαλεκτικά δεμένα που θα λέγαν κι οι ινστρούκτορες παλαιάς κοπής...