Αίμα, τιμή, φα’ τους Σοφοκλή

Ο πάγος έσπασε πέρσι, στην προεκλογική περίοδο του ιουνίου (που ‘ταν και πιο ζόρικη), με τις δηλώσεις στήριξης δύο πρώην ομοσπονδιακών προπονητών της εθνικής μπάσκετ, του κώστα πετρόπουλου και του μάκη δενδρινού –έλειπε κι ένας τρίτος, για να φτιάξουν κοβα. Ο πρώτος μάλιστα που είχε ως παίκτης το παρατσούκλι νουρέγεφ, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή, έκανε την απονομή στο τουρνουά 3 on 3, που έγινε φέτος στα πλαίσια του φεστιβάλ κνε-οδηγητή στην πάτρα.

Σε αυτές τις δηλώσεις στήριξης ήρθε να προστεθεί άλλη μία, λίγες μέρες αργότερα, από το διεθνή μπασκετμπολίστα νίκο παππά, που παρεμπιπτόντως κάνει παπάδες φέτος στην α1 με τη φανέλα του πανιωνίου.

Για να φτάσουμε στα πρόσφατα γεγονότα και τις γελοίες δηλώσεις του βουλευτή των νεοναζί για την εθνικότητα του σχορτσιανίτη, που δε μπορεί –λέει- να θεωρείται έλληνας, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, εξαιτίας του χρώματος της επιδερμίδας του. Λες και ο αρχηγός τους, για παράδειγμα, είναι το πρότυπο του αρχαίου έλληνα κούρου ή της άριας φυλής. Μετά επέκτειναν το συμπέρασμα και στους ελληνοποιημένους αρσιβαρίστες, μήπως σώσουν τις εντυπώσεις, αλλά μάλλον έκαναν χειρότερη τη θέση τους, με το επικοινωνιακό αυτογκόλ που έβαλαν. Στη συνέχεια ο ιωαννίδης έκανε εκ μέρους της πολιτείας μια αργοπορημένη και τζούφια δήλωση υπεράσπισης του παίκτη, με ολίγη από πηνελόπη δέλτα και μυστικά του βάλτου.

Κοίτα με τι ηλίθιους μπλέξαμε...

Κι ούτω πως προέκυψε ένα θέμα, το οποίο ενέπνευσε στους σφους μαθητές από το συντονιστικό αγώνα –το περίφημο σασα, όπως το ξέρουν στην αθήνα, αν και το τελευταίο γράμμα στο αρκτικόλεξο ποικίλλει ανάλογα με την πόλη- το βίντεο που ακολουθεί και που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο: κάρφωσέ τον.

Αν προχωρούσαμε σε σημειολογική ανάλυση των στιγμιότυπων που περιέχει το βίντεο, θα επισημαίναμε δύο σημεία.

1. Οι σκηνές είναι από παιχνίδια του σοφοκλή με τη εθνική ομάδα. Αφενός γιατί απαντάει ακριβώς στο θέμα περί ελληνικότητας (αν και στην εθνική δεν παίζουν απαραίτητα βέροι έλληνες, αλλά κι αυτοί που μετέχουν της ελληνικής μπασκετικής παιδείας, για να παραφράσουμε το αρχαίο ρητό). Αφετέρου για να μη δώσουμε αφορμή στον κλασικό το μουσμούλη τον έλληνα και το «φίλαθλο» πνεύμα που κρύβει μέσα του, για οπαδικά καφριλίκια. Ούτως ή άλλως ο σοφοκλής είναι αρκετά «υπερκομματικός» παικτης, που κάνει πάντα γκελ στην κερκίδα, είτε θετικό είτε αρνητικό –το δεύτερο κυρίως για το βάρος του, αλλά σχεδόν ποτέ για το χρώμα του.

2. Οι πρώτες σκηνές ειδικά είναι καρφώματα του σχορτσιανίτη –όχι απλώς δυναμικά, αλλά- που κάνουν τη μπασκέτα να αναστενάζει και κοντεύουν να τη γκρεμίσουν. Η μπασκέτα εν προκειμένω, γίνεται ένας φανερός συμβολισμός για τους φασίστες και το σύστημα που τους γέννησε και τους τρέφει, αλλά τρέμει συθέμελα όταν βλέπει οργανωμένη επίθεση στους χώρους δουλειάς και πλέι μέικερ που αναδεικνύονται από το κίνημα και τη βάση.

Αυτό δένει και με το βασικό σύνθημα του σποτ (κάρφωσέ τον!) που μιλάει στους νέους στη γλώσσα τους και δημιουργεί τους απαραίτητους συνειρμούς με το κάρφωμα –και δεν εννοούμε στο βόλεϊ, ή με το σφυρί.

Αλλά το πιο συγκινητικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι η σύνδεση με τις παραδόσεις της κνε του ογδόντα και με μια θρυλική αφίσα της οργάνωσης για το φεστιβάλ, που τη θυμήθηκα συνειρμικά, με αφορμή το σποτάκι για το σοφοκλή. Η αφίσα είναι εν έτει 1987, για το 13^ο φεστιβάλ κνε-οδηγητή που έγινε στην καισαριανή, στον απόηχο του ευρωμπάσκετ και του τιρινινί. Και μας δείχνει τον –πάλαι ποτέ κνίτη- παναγιώτη φασούλα, με τη φανέλα της εθνικής ελλάδας και το δεκατρία στην πλάτη, να εφορμά στο καλάθι και να καρφώνει με αντίπαλο (αν διακρίνω καλά) ένα σοβιετικό σύντροφο. Πάνω αριστερά υπάρχει ένθετη φωτογραφία ενός πιτσιρικά, με κοντό παντελονάκι της εποχής, που ασκεί το δικαίωμά του στο μαζικό λαϊκό αθλητισμό και την άσκηση στην καλαθόσφαιρα, με ένα καφάσι στερεωμένο πάνω σε κάγκελα. Ενώ το σύνθημα της αφίσας λέει: η νεολαία παλεύει & κατακτά το δικαίωμα στην άθληση για την ειρήνη & τη φιλία. Αυτό το τελευταίο πέρασε και στο όνομα του ομώνυμου σταδίου, του γνωστού μας σεφ, και έχει μείνει σήμερα ως ανάμνηση και κατάλοιπο εκείνης της χρυσής μπρεζνιεφικής εποχής, που μοιάζει εντελώς παράταιρη με τα σημερινά δεδομένα της νέας τάξης πραγμάτων.

Στη συνέχεια βέβαια ο φασούλας τα ξεπούλησε όλα και αλλαξοπίστησε. Έγινε κόκκινος στο χρώμα της ομάδας κι αγάπησε το χρώμα του χρήματος και του βολέματος, κάνοντας πολιτική καριέρα με το πασόκ –που όπως είχε πει εκείνη την εποχή σε μια συνέντευξή του στο ιστορικό τρίποντο, το είχε ψηφίσει για πρώτη φορά ήδη στις εκλογές του 89’. Αυτό όμως δε μειώνει στο παραμικρό τον πρότερο έντιμο βίο του (έστω και σαν τίμιου οπορτουνιστή που ήταν περαστικός απ’ τις γραμμές μας) καθώς και την προλεκάλτ αίσθηση που αποπνέει η αφίσα και η εποχή συνολικά.

Την ύπαρξη της εν λόγω αφίσας η κε του μπλοκ την πληροφορήθηκε από το οπισθόφυλλο μιας παλιάς κομεπ απ’ τη δεκαετία με τις βάτες και παρακαλεί γονυπετής οποιονδήποτε σφο αναγνώστη γνωρίζει κάτι παραπάνω, να αφήσει ένα σχόλιο ή να την ανεβάσει κάπως στο διαδίκτυο.

Στον επίλογο της ανάρτησης, η κε του μπλοκ συνεχίζει τις αφισοπροτάσεις με μερικές ιδέες σχετικά με τη σημερινή εποχή, διανθισμένες με κάποια οπαδικά συνθήματα χαμηλής υποστάθμης, που ταιριάζουν ωστόσο στην περίσταση.

Πρώτη πρόταση. Αφίσα του σοφοκλή με σύνθημα.

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ

ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ. ΚΑΡΦΩΣΕ ΤΟΝ!!

Δεύτερη πρόταση, αφίσα με τον τίτλο της ανάρτησης.

ΑΙΜΑ, ΤΙΜΗ, ΦΑ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΚΛΗ.

Ας κλείσουμε ευχάριστα, με μερικά καφρο-συνθήματα.

Το πρώτο είναι για τον παναγιώταρο και μια πιθανή συνάντησή του με τον σχορτσιανίτη.

ΑΜΑ ΣΕ ΠΕΤΥΧΕΙ Ο BIG SOFO ΚΑΛΟ ΨΟΦΟ, ΚΑΛΟ ΨΟΦΟ…

Μπορεί να ρωτήσει και τον κρίστιτς ή να πάρει μια πρόγευση εδώ.

Το δεύτερο είναι στο ίδιο στιλ, με μια προτροπή προς το σοφοκλή, και συνδυάζει την ευφορία για το EURO του 04’ με το βασικό σύνθημα των χρυσαυγιτών (αίμα, τιμή κτλ).

ΜΑΤΩΣΕ ΤΟΝ, ΤΟΝ ΤΙΜΗΜΕΝΟ, ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Και το τρίτο είναι προς το σοφοκλή, μια ανοιχτή πρόσκληση για το επόμενο φεστιβάλ της οργάνωσης.

ΕΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΚΝΕ, ΡΕ ΧΟΝΤΡΕ, ΡΕ ΧΟΝΤΡΕΕΕ…

Θα ‘ταν καλύτερο αν βγάζαμε τη ρίμα με τις λέξεις: σοφοκλή και κνε-οδηγητή. Αλλά δε βόλευε πολύ στο μέτρο… 

Ξύσε με λίγο αν μπορείς…

…απ’ τη φωτογραφία

Εν αρχή ην το φότοσοπ. Και μετά άρχισε να σβήνει όλα τα σφυροδρέπανα. Πρώτα αυτό της κοε, που έτσι κι αλλιώς έχει πλέον συμβολική αξία, χωρίς περαιτέρω συμβολισμούς) και μετά αυτό του κουκουέ στην ακρόπολη. Δεν είναι η πρώτη φορά εξάλλου που ο σύριζα χρησιμοποιεί το δικό μας κόσμο για τις αφίσες του (και πού –αλλού- να τον βρει άλλωστε;). Συνηθισμένα λοιπόν τα βουνά απ’ τα χιόνια.

Η ειδοποιός διαφορά, όπως λέει κι ο TRASH είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν. Κάτι σαν: θα σας εξαφανίσουμε –κομμουνιστές και σφυροδρέπανα. Και δεν τους ενδιαφέρει καν να το κρύψουν, με μια πιο προσεκτική λεπτοδουλειά, ακριβώς για να γίνει σαφές σε όλους. Με αυτό το σκεπτικό νομίζω ότι θα απέρριπταν την πολύ καλή δουλειά που έκανε το ιστολόγιο μονόλογος του μώμου, γιατί είναι πολύ εκλεπτυσμένη για τα δικά τους γούστα και δεδομένα.

Αντιθέτως θα εκτιμούσαν πιστεύω κάτι σαν αυτό.

ή αυτό

είπαμε, όχι σφυροδρέπανα

ή κάτι που να πλασάρει τη λογική του νέου εαμ και τη συνέχεια στο σήμερα

Η προσοχή στη λεπτομέρεια

Παρακάτω η κε του μπλοκ καταθέτει μερικές ακόμα αφισοπροτάσεις, που μπορούν να αξιοποιηθούν μελλοντικά.

Αυτή πχ για την έφοδο στον ουρανό (όλοι για το σοσιαλισμό παλεύουμε

Μία για την καμπάνια στρατολόγησης μελών στο σύριζα

Κι άλλη μία

Όλοι κρύβουμε λίγο Σύριζα μέσα μας

Και μία προεκλογική

Αφήσαμε για το τέλος μια ιδέα για εκδήλωση, που θα μπορούσε να γίνει στο επόμενο φεστιβάλ νέων σύριζα, του οποίου το πρόγραμμα διαμορφώνεται από τα κάτω.

Φότοσοπ, νέοι δρόμοι χειραφέτησης, νέες μέθοδοι χειραγώγησης.

Κι υπότιτλος: η ιστορία σβήνεται από τους νικητές…

Το ΟΧΙ του Κάππου

Σήμερα, στην επέτειο του όχι, το κυριακάτικο ιστορικό ένθετο της κε του μπλοκ περιλαμβάνει ένα παλιό άρθρο του κώστα κάππου, ο οποίος στην εποχή του είχε πει κάποια δικά του περήφανα «όχι». Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε τον ιούλιο του 91’ στο έθνος, με τον τίτλο «επιτακτική ανάγκη η ανασύνταξη του κκε» και είναι γραμμένο σε μια δύσκολη περίοδο, όπου το κόμμα είχε μόλις απαλλαχτεί από την αναθεωρητική σκουριά των ανανεωτών που επιχείρησαν να το διαλύσουν και να το διαχύσουν στο συνασπισμό, και προχωρούσε προς την ανασύνταξή του. Ωστόσο η κε του μπλοκ το (ανα)δημοσιεύει, θεωρώντας ότι ο σφος αναγνώστης μπορεί να βρει προεκτάσεις στη σημερινή συγκυρία, να κάνει παραλληλισμούς και να… βγάλει συμπεράσματα (sic).

Ο χαρίλαος φλωράκης σε συνέντευξη στις 15-7-1991 στο έθνος υποστηρίζει ότι το κκε έδωσε δείγμα γραφής και ως κοινωνική δύναμη και ως αντιπολίτευση και όταν άγγιξε τις δομές της εξουσίας το 1944 με την πεεα και το 1989 με την κυβέρνηση τζανετάκη. Η επίκληση της κυβέρνησης τζανετάκη ως δείγμα γραφής για το κκε αποτελεί πρόκληση και υποτιμάει τη νοημοσύνη των κομμουνιστών.

Οι κομμουνιστές ξέρουν ότι τα κομμουνιστικά κόμματα συνεργάζονται βασικά στα πλαίσια της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, δηλ στα πλαίσια των συνδικάτων και σε επιμέρους ζητήματα, με κόμματα που έχουν ισχυρή επιρροή στην εργατική τάξη, όπως είναι τα σοσιαλιστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ακόμη ξέρουν ότι σε κυβερνητικό επίπεδο συνεργάζονται μόνο σε περίπτωση φασισμού ή εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου. για το τελευταίο βέβαια υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις.

Η γνώση αυτή έχει προέλθει από συγκεκριμένη, πλούσια πείρα από την ιστορία του κκε. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Το 1922, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο γιάννης κορδάτος, γενικός γραμματέας του σεκε (κατόπιν κκε), αρνήθηκε να συμμετάσχει ως κόμμα σε κυβέρνηση με αστικές δυνάμεις με επικεφαλής τον μετέπειτα δικτάτορα ιωάννη μεταξά. (Η θέση αυτή ήταν σωστή βέβαια και από την άποψη ότι τότε υπήρχε ή έτεινε να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση και δεν έπρεπε να συμμετάσχει σε κυβέρνηση που είχε στόχο να εκτονώσει την κατάσταση και να σταθεροποιήσει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα).

Το 1936 υπογράφτηκε το σύμφωνο παλλαϊκού μετώπου-φιλελευθέρων για ψήφο ανοχής σε ενδεχόμενη κυβέρνηση φιλελεύθερων με την προϋπόθεση ότι θα εκδημοκρατιστεί η πολιτική ζωή και θα χτυπηθεί ο φασισμός που ήταν επί θύραις.

Το 1940 ο ν. ζαχαριάδης, γενικός γραμματέας του κκε, κάλεσε με γράμμα του τον ελληνικό λαό σε αγώνα ενάντια στους φασίστες επιδρομείς.

Τέλος το 9^ο συνέδριο του κκε το 1973 κάλεσε το λαό σε πανεθνικό αντιδικτατορικό μέτωπο (με αστικές πολιτικές δυνάμεις) πάλης {…} για την ανατροπή της χούντας, τη σύγκληση συντακτικής συνέλευσης, για την εξασφάλιση της ελεύθερης έκφρασης της θέλησης του λαού.

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι η συμμετοχή στις κυβερνήσεις τζανετάκη-ζολώτα είναι έξω από κάθε αρχή και προηγούμενο. Δεν ήταν ούτε επιμέρους συνεργασία με κόμμα που έχει ισχυρή επιρροή στην εργατική τάξη ούτε κίνδυνο φασισμού ή πολέμου αντιμετώπιζε ο λαός. Για αυτό ήταν ανεπίτρεπτο σφάλμα.

Ο χ.φ. βέβαια, σύγκρινε την κυβέρνηση τζανετάκη με την πολιτική επιτροπή εθνικής απελευθέρωσης (πεεα). Η πεεα όμως είχε στόχο να οργανώσει την πάλη του λαού ενάντια στους φασίστες κατακτητές και να λύσει το πρόβλημα της πολιτικής εξουσία προς όφελος της εργατικής τάξης και στηριζόταν βέβαια στον οπλισμένο λαό. Κατά συνέπεια το ένα με το άλλο είναι τουλάχιστον άσχετα.

Η συμμετοχή στις κυβερνήσεις τζανετάκη-ζολώτα από άποψη συνεπειών μπορεί να συγκριθεί με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του 1944. Πραγματικά τότε το κκε, παρά το γεγονός ότι η αστική τάξη «έλιωνε νεκρή με τους νεκρούς» και αποτελείτο από «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες», όπως έλεγε ο γ. σεφέρης, συνθηκολόγησε και παράδωσε την εξουσία. Με τη συμφωνία του λιβάνου και αργότερα της καζέρτας δέχτηκε να μπει σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον γ. παπανδρέου, να αναλάβει ασήμαντα υπουργεία, αφήνοντας τα υπουργεία-κλειδιά για την εξουσία στην αστική τάξη, και δέχτηκε ακόμη ως διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων τον άγγλο στρατηγό σκόμπι. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι διέθετε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και 130.000 περίπου οπλισμένο λαό. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και συμπυκνώνονται στον αφοπλισμό του λαού και την παλινόρθωση της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Δυστυχώς τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Το 1989 το κκε, αφού προηγούμενα είχε παραιτηθεί από βασικές θέσεις του επαναστατικού κινήματος (εοκ, νατο, μεταρρυθμίσεις) με το κοινό πόρισμα κκε-εαρ, συμμετείχε, με πρόσχημα την κάθαρση, στην κυβέρνηση τζανετάκη και κατόπιν στην κυβέρνηση ζολώτα. Έτσι, έδωσε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας στη νδ και τη δυνατότητα να υποτάξει την χώρα παραπέρα στον ιμπεριαλισμό, να αφαιρέσει βασικά κατακτημένα δικαιώματα από την εργατική τάξη και να δυναμώσει τον αυταρχισμό (αντιαπεργιακός νόμος, τρομονόμος), που έφτασε μέχρι τη δολοφονία του ν. τεμπονέρα και τεσσάρων άλλων πολιτών. Όλα αυτά περιόρισαν στο ελάχιστο την αξιοπιστία του κκε, απογοήτευσαν την εργατική τάξη, αφόπλισαν το μαζικό λαϊκό κίνημα.

Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος. Αν δε σχηματιζόταν κυβέρνηση, θα παραγράφονταν τα σκάνδαλα. Η απάντηση είναι απλή: η μόνη παράταξη που μπορούσε να κάνει πραγματική και αδιάβλητη κάθαρση ήταν τότε ο συνασπισμός με επικεφαλής το κκε. Κατά συνέπεια όταν ήρθε η σειρά του με βάση το σύνταγμα να πάρει εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, έπρεπε να σχηματίσει κυβέρνηση από στελέχη του συνασπισμού ή προσωπικότητες με πρόταγμα την κάθαρση και να ζητήσει να τη στηρίξουν τα δυο μεγάλα κόμματα, νδ-πασοκ.

Αν δε τη στήριζαν, θα αναλάμβαναν την ευθύνη για την παραγραφή των σκανδάλων. Αλλά για λόγους που δεν εξηγήθηκαν, αυτό δεν έγινε.

Υπάρχει βέβαια κι ο αντίλογος των θεσμικών μέτρων. Γίνεται όμως πολύς θόρυβος ουσιαστικά για το τίποτα. Μπροστά στον εξευτελισμό του σοσιαλισμού με τη διακήρυξη του συνασπισμού ότι «άλλαξε η δεξιά» και ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η συνεργασία των τάξεων και ακόμη με την υποδοχή του μπους με χειροκροτήματα η αμοιβή ήταν ελάχιστη.

Ο β.ι. λένιν σε ανάλογη περίπτωση έγραφε: η αμοιβή για την έσχατη ταπείνωση του σοσιαλισμού {…} για τη διαφθορά της σοσιαλιστικής συνείδησης των εργατικών μαζών –της μοναδικής αυτής βάσης που μπορεί να μας εξασφαλίσει τη νίκη- η αμοιβή για όλα αυτά είναι τα πομπώδη σχέδια για κάτι τιποτένιες μεταρρυθμίσεις (λένιν, τι να κάνουμε;)

Κατά συνέπεια η συμμετοχή ήταν σφάλμα. Αλλά η καθοδήγηση του κκε δεν το αναγνωρίζει. Φαίνεται ότι είναι επαγγελματική ασθένεια για το κκε η λήθη στα λάθη. Άλλωστε το ίδιο σχεδόν έγινε και με την κυβέρνηση της εθνικής ενότητας το 1944.

Στη συνέντευξη που αναφέρθηκε στην αρχή ο χφ υποστηρίζει επίσης ότι το κκε θα δεχόταν τις εκλογές αν «επρόκειτο να δώσουν μια προοδευτική εναλλακτική λύση». Η τοποθέτηση αυτή μετά τη διάσπαση του συνασπισμού δίνει την αίσθηση ότι το κκε επιδιώκει τη συνεργασία με το πασοκ σε κυβερνητικό επίπεδο. Αυτό δε θα ήταν σωστό. Η εργατική τάξη θέλει το κκε ανεξάρτητο και αυτοτελή πόλο και όχι μεσολαβητή μεταφοράς της ψήφου πότε στη νδ, πότε στο πασόκ. Όσοι θέλουν να πάνε στο πασοκ ή τη νδ μπορούν να πάνε μόνοι τους. Δεν χρειάζονται μεσολαβητή.

Ύστερα από όλα αυτά είναι φανερό ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει κομμουνιστικό κόμμα καθοδηγητής της ταξικής πάλης, υπερασπιστής των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, στήριγμα για τους εργαζόμενους που τους εκμεταλλεύεται και τους καταπιέζει το κεφάλαιο.

Εκατό χρόνια φτωχομάνα

Σήμερα ολοκληρώνονται εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της συμβασιλεύουσας θεσσαλονίκης και την ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος. Κaι ενώ η ιστορική μνήμη ξεφυλλίζει τις σελίδες αυτού του αιώνα, προκύπτει εύλογα το ερώτημα: πώς κατάντησε έτσι αυτή η πόλη;

Πώς έχασε το χρώμα και την ομορφιά που της χάριζαν οι λαοί που την κατοικούσαν και τους συγχώνευσε σε μια άμορφη, αδιάφορη μάζα, χωρίς ταυτότητα κι ιδιαιτερότητες; Και τώρα πια μπορείς να αναπνεύσεις την αύρα και τα υπολείμματά τους κυρίως στην άνω πόλη, ένα είδος αστικού δρυμού που προστατεύει τις αναμνήσεις, ως είδος υπό εξαφάνιση.

Πώς σταμάτησε να παράγει μεγάλους αθλητικούς μύθους και να τροφοδοτεί το αθλητικό πάνθεον με τις δικές της μορφές; Και να παράγει γενικώς οτιδήποτε –εκτός από χυδαία επίδειξη χλιδής, ντεμέκ κουλτούρα, και νόθα λαϊκή καγκουριά- με τα εργοστάσιά της να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο;

Της έμειναν όμως άπειροι ιεροί ναοί κι ο θρησκευτικός τουρισμός. Μπορεί οι σαράντα εκκλησιές να έχουν μόνο μία εκκλησία στην πραγματικότητα, αλλά έχουν άλλες 39 (και άλλες τόσες) τριγύρω τους, σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων. Οπότε νιώθεις σαν τον καλογερόπουλο στο «μάθε παιδί μου γράμματα», που έβλεπε παντού εκκλησίες και παπάδες, ως το βασικό παραγωγικό προϊόν του χωριού του. Και λες ιστορίες για την περιοχή της αγίας σοφίας, όπου ο νίκος ζαχαριάδης το ‘σκασε απ’ τον χαφιέ που τον φυλούσε και τον έριξε σε έναν παρακείμενο αρχαιολογικό λάκκο. Περιμένοντας την παναγιά τη λαοδηγήτρια να κάνει το θαύμα της, για να αφυπνιστεί ο κόσμος και να κατέβει μαζικά στους δρόμους.

Πώς έγινε έτσι η πόλη της φεντερασιόν και του μάη του 36’; Ή της κομμούνας των ζηλωτών, αν γυρίσουμε ακόμα πιο πίσω –κι ένας σύντροφος είχε προτείνει στην όβα να της κάνουμε αφιέρωμα σε μια προφεστιβαλική, αλλά εμείς γελούσαμε και λέγαμε να βάλουμε πρωτοσέλιδα από το ριζοσπάστη της εποχής. Η πόλη που έβγαζε πρώτη την εδα στις μετεμφυλιακές εκλογές και κομμουνιστές δημάρχους σε όλα τα δυτικά προάστια στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Πώς έγινε τέτοια δεξιούπολη με γραφικούς τοπικούς άρχοντες και σκοπιανοφάγους παράγοντες, που δεν αφήνουν ζωτικό χώρο έκφρασης στους χρυσαυγίτες, γιατί πρεσβεύουν οι ίδιοι καλύτερα τα ιδανικά της; Με ένα πανεπιστήμιο που πνίγεται στα σκουπίδια και δεν έχει λεφτά ούτε για να καλλωπίσει τη βιτρίνα του, αλλά οι αρχές του ετοιμάζονται για παράτες. Και με κόσμο αντιδραστικό ή απολίτικο στην καλύτερη, που η βασική κριτική του στο μπουτάρη είναι επειδή πρότεινε την συγχώνευση των ομάδων της πόλης σε μία, ή τη μετονομασία της αποστόλου παύλου σε κεμάλ ατατούρκ. Ενώ το βασικό του επιχείρημα για να τον ψηφίσει είναι ότι φαίνεται ωραίος, χαλαρός τύπος, πασπαλισμένο με ένα ρηχό αντιδεξιό αίσθημα, ενάντια στο κατεστημένο που ήταν κυρίαρχο τόσα χρόνια –σε στιλ, αυτούς τους είδαμε, ας δοκιμάσουμε κάτι καινούριο. Μπουτάρης, να γουστάρεις...

Την πόλη αυτή που σε γεμίζει απορίες κι αγανάκτηση, αρχίζεις να την αγαπάς κυρίως όταν φεύγεις μακριά της, από απόσταση ασφαλείας. Είτε για τα βιώματα που κουβαλάς με ντεκόρ τους δρόμους της, είτε επειδή καταλαβαίνεις ότι είναι διαφορετική από την αθήνα, αν και της μοιάζει όλο και περισσότερο, όσο περνάν τα χρόνια. Κι αρχίζεις να νοσταλγείς τα πάντα. Απ’ την υγρασία της, που τα βράδια γίνεται ένα μοβ σκέπασμα στον ουρανό, μέχρι τους νωχελικούς ρυθμούς της, που τώρα σου φαίνονται ανθρώπινοι. Και πρωτίστως το φαγητό της και την ορολογία της περί φαγητού. Μαζί με τις μικρές αποστάσεις απ’ τον ένα (γαστριμαργικό) σταθμό στον άλλο.

Κάθε φορά που μένεις όμως λίγο παραπάνω, θυμάσαι τα παλιά, νιώθεις τα ίδια πράγματα να σε πνίγουνε, να σε εκνευρίζουν και λες ότι χρειάζεται ένας μεγάλος σεισμός, σαν αυτόν του 78’, να τα γκρεμίσει όλα και να τα φτιάξουμε από την αρχή.

Ας κλείσουμε όμως με ένα γάμο για αίσιο τέλος (happy end), σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες. Κάπου μες στο 11’ παντρεύτηκαν στο δημαρχείο δύο σύντροφοι, στελέχη της πάλαι ποτέ κοθ (που πριν μετονομαστεί, οι απέξω τη μπέρδευαν με την κρατική ορχήστρα της πόλης). Παίρνει το λόγο λοιπόν ο σύντροφος από τη λαϊκή συσπείρωση, γυρνάει στο μπουτάρη και του λέει: κύριε δήμαρχε, γνωρίζετε τις πολιτικές διαφωνίες μας, αλλά σήμερα ξεπεράσατε τα εσκαμμένα… και θα το δείτε αύριο πρωτοσέλιδο τίτλο στο ριζοσπάστη.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΡΕΜΑΕΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!

Ναι, ο μπουτάρης είναι χαβαλές τύπος για να κάνεις τέτοια αστειάκια. Ίσως και για να πιεις μαζί του κάνα κρασάκι, απ’ αυτά που παράγει. Αλλά ως εκεί. Γιατί οι διαφορές μας παραμένουν μεγάλες, (και κατά πάσα πιθανότητα υπήρχαν και τότε που ήταν στο δικό μας ψηφοδέλτιο, του σαχίνη, για να φτιάξει λεζάντα για το όνομά του). Κάτι που φαίνεται και στο σύνδεσμο που ακολουθεί.

Σε αυτήν τη σελίδα οι σύντροφοι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο που έβγαλε η λαϊκή συσπείρωση πριν λίγες εβδομάδες, σχετικά με τον απολογισμό του δήμου για το 2011, το οποίο βάζει σχετικά σύντομα και χωρίς ξύλινο λόγο, κάποια πράγματα σε σωστή βάση για την κατάσταση στην τοπική διοίκηση –και όχι αυτοδιοίκηση πλέον, μετά την αναδιάρθρωση του καλλικράτη.

Η κε του μπλοκ παραθέτει στον επίλογο της ανάρτησης το κλείσιμο αυτής της ανακοίνωσης.

Και για όσους πείθονται στο επιχείρημα της δημοτικής αρχής : «και τι να κάνω, αφού το κράτος μου κόβει την επιδότηση;», εμείς της Λαϊκής Συσπείρωσης απαντάμε:

Οι δημότες εξέλεξαν δήμαρχο και δημοτική αρχή, δεν εξέλεξαν λογιστικό υπάλληλο του κράτους που θα δικαιολογείται καλυπτόμενος κάτω από τη πολιτική του κεντρικού κράτους (αφού την έχει υποστηρίξει μα χέρια και πόδια, όπως ο Γ. Μπουτάρης). 

Οι δημοτικές διοικήσεις στη σημερινή συγκυρία έχουν κατά τη γνώμη μας μία επιλογή: να βρεθούν στο πλάι των εργαζόμενων που βάλλονται, όχι με την αστική «φιλανθρωπία» και την «αλληλεγγύη» των ΜΚΟ που στην καλύτερη περίπτωση αξιοποιούν τον κλεμμένο λαϊκό πλούτο για «παρηγοριά στον άρρωστο».. Αλλά μαχητικά, πολιτικά, αναδείχνοντας τα αίτια της κατάστασης, αντιπαλεύοντας κάθε πτυχή της βάρβαρης αστικής διαχείρισης παλεύοντας εν τέλει, μαζί με τους εργαζόμενους για μια διαφορετική κατεύθυνση συνολικά της κοινωνίας και της οικονομίας που να καλύπτει τις κοινωνικές /λαϊκές ανάγκες οι οποίες διευρύνονται.

Άξιος δήμος και δήμαρχος, στη σημερινή συγκυρία αλλά και πάντα δεν είναι αυτός που θα αρκείται και θα μοιράζει όλο και λιγότερα ψίχουλα στους πολλούς και όλο και περισσότερα κέρδη στους λίγους.

Άξιος δήμος και δήμαρχος είναι εκείνος που και διαχειρίζεται με διαφάνεια και με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον όσα έχει αλλά και μπαίνει μπροστάρης του λαού της πόλης για να διεκδικήσει όσα δεν έχει και χρειάζονται οι δημότες του, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Θεσσαλονίκης.

Η άρνηση αυτού του αντιλαϊκού απολογισμού δεν είναι απλά υποχρέωση της δημοτικής παράταξης μας. Είναι θέση ευθύνης κάθε δημότη, κάθε λαϊκού ανθρώπου της πόλης που άδικα περίμενε το δήμο σαν συμπαραστάτη και το βλέπει κάθε μέρα όλο και πιο απέναντι του, χέρι – χέρι με το κράτος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που τον έφερε μέχρι εδώ.

Η ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν είναι πια φιλολογική συζήτηση μεταξύ λίγων. Είναι καθήκον κάθε λαϊκού ανθρώπου.

Υγ: Καλό δρόμο στους υπηκόους της λδ του βορρά, που θα βρεθούν μεθαύριο στις παρελάσεις..

Η επανάσταση που έρχεται

Από τη στιγμή που έμαθε πως θα γινόταν εκδήλωση στη μνήμη του κώστα κάππου, η κε του μπλοκ την περίμενε πώς και πώς, για να ακούσει μαρτυρίες, να καταγράψει απόψεις κι εντυπώσεις και να πάρει κλίμα από τους παρευρισκόμενους και τα πηγαδάκια. Τελικά η τύχη της έπαιξε άσχημο παιχνίδι, καθώς δεν πληροφορήθηκε εγκαίρως την αλλαγή ώρας. Αλλά το κακό διορθώθηκε εν μέρει με τα βιντεάκια από την εκδήλωση και τις ομιλίες που μαγνητοσκοπήθηκαν.

Κι έχει σημασία η σειρά εμφάνισης των ομιλητών. Πρώτα ο κουμπούρης της κετουκέ, μετά η βαλαβάνη και τελευταίος ο χάγιος. Μπορεί ο σύριζα να έφτασε το 27%, να έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και να ετοιμάζεται για κυβέρνηση, στραγγαλίζοντας εκλογικά το κκε, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ –κι όχι μόνο για ιστορικούς λόγους. Όταν πρόκειται για την αριστερά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και το κίνημα, το κουκουέ έχει δικαιωματικά τον πρώτο λόγο. Πόσο μάλλον όταν δε μιλάμε για την αριστερά, γενικώς κι αορίστως, αλλά για τον κώστα κάππο, που έμεινε κομμουνιστής μέχρι το τέλος της ζωής του.

Γι’ αυτό κι ο σύριζα περίσσευε κατά τη γνώμη μου από την εκδήλωση. Κι ας μην ανήκει στους τυπικούς συριζαίους η βαλαβάνη –που δεν έφυγε στη διάσπαση του 91’, αλλά το 89’. Εφόσον δε διαχωρίζει σήμερα τη θέση της, την παίρνει κι αυτήν η μπάλα. Γι’ αυτό κολλούσε επίσης και η μπηχτή του κουμπούρη για το κκε εσ.  (ο κάππος αντιστάθηκε τόσο στο μαστίγιο της χούντας, όσο και στην καραμέλα της ταξικής συνεργασίας που εκφράστηκε με το εσ). Γιατί το τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης δεν ήταν ποτέ θιασώτης μιας χαρούμενης, παναριστερής ενότητας. Ίσα-ίσα που τότε ακριβώς διαχώρισε τη θέση του.

Και στην τελική πόσοι από αυτούς που ήταν στο κτίριο της παλιάς βουλής είχαν διάθεση να υπερασπιστούν το εσ; Ούτε καν ο λαφαζάνης. Αφού πριν από 25 χρόνια, όλοι αυτοί δικοί μας ήταν κι είχαν μέτωπο απέναντι στους ρηγάδες.

Έτσι λοιπόν χάσαμε μια εκδήλωση που περιμέναμε πώς και πως –για την ακρίβεια προλάβαμε το τέλος της, ίσα για να πάρουμε την χαρά της συμμετοχής και μια γεύση του τι χάσαμε. Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. Γιατί ο κάππος ανήκει σε εκείνες τις προσωπικότητες που οφείλεις να καταπιαστείς και να «αναμετρηθείς» μόνος σου, χωρίς δανεικές αναλύσεις κι επιχειρήματα, σα να έπρεπε να ετοιμάσεις εσύ κάτι για να πεις στην εκδήλωση.

Καθένας εκκινώντας από διαφορετικό έρεισμα. Άλλος πχ γιατί θεωρεί ότι «το 89’ ο κάππος έσωσε την τιμή της αριστεράς και του κουκουέ», επειδή δεν ψήφισε την κυβέρνηση τζανετάκη. Άλλος επειδή το σέβεται και τον εκτιμά γενικά, αλλά διαφωνεί ειδικά με αυτήν την κίνησή του, που τον έθεσε εκτός κόμματος. Ή επειδή στάθηκε αταλάντευτος κομμουνιστής μέχρι το τέλος της ζωής του (τίμησε το κόμμα του και την τάξη του, όπως είπε στην ομιλία του ο κουμπούρης). Ένας τρίτος για το θεωρητικό και συγγραφικό του έργο: τις οικονομικές του μελέτες, το βιβλίο για το φάκελο της κύπρου, για το σοβιετικό σχηματισμό και τα σημεία που έβαλε για τη δομή του κόμματος νέου τύπου. Ή για τη συνεργασία και την ανάδειξή του στο τελευταίο δσ του κμε (έναν χρόνο πριν το θάνατό του), που δυστυχώς φυτοζωεί. Κι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα είχε τόσο πενιχρή δραστηριότητα, αν ζούσε ο κάππος σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό είναι να δούμε την προσωπικότητά του ως έχει, με τις αρετές της και τις αντιφάσεις της, κι όχι με τα μάτια των επιθυμιών μας, προκειμένου να τη φέρουμε στα δικά μας μέτρα. Εάν η μορφή του πλουμπίδη πέρασε στη λογοτεχνία με το προσωνύμιο «ο αλύγιστος» –απ’ το ομώνυμο βιβλίο του κοτζιά- κι αυτή του σιδηρόπουλου στη μεγάλη οθόνη ως ο ασυμβίβαστος, αυτή του κάππου θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως «ο αταλάντευτος». Και το γράφω χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας –ο κουμπούρης ανέφερε αυτή τη λέξη τρεις φορές μέσα στα οκτώ λεπτά της ομιλίας του.

Δε γίνεται λοιπόν να πάρει κάποιος αυτή τη μορφή και να την τραβήξει σα λάστιχο για να χωρέσει τη δική του πολιτική αντίληψη και στάση. Δε γίνεται για παράδειγμα να χρησιμοποιείται εναντίον του κόμματος η στάση ενός ανθρώπου που είχε πει ότι ποτέ δεν έφυγε από το κουκουέ. Κι όταν τον ρώτησαν (σε μια μίνι συνέντευξη υπό τη μορφή σύντομων ερωτοαπαντήσεων): «υπάρχει κουκουέ;» αυτός απάντησε: και τότε γιατί υπάρχουν δεκάδες αντικκε ομάδες, κόμματα και πρόσωπα;

Κι αντιστρόφως. Δε μπορούμε να του επιδαψιλεύουμε κούφιους κι αφηρημένους επαίνους, αλλά να αγνοούμε τη συγκεκριμένη στάση του απέναντι στον χαρίλαο, το συνασπισμό και τις αστικές κυβερνήσεις –το τελευταίο ειδικά αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην τρέχουσα συγκυρία.

Ή αντιθέτως, να μη στεκόμαστε κριτικά στις αντιφάσεις και τα λανθασμένα –κατά τη γνώμη μου- συμπεράσματα στη μελέτη του για το σοβιετικό σχηματισμό (ότι υπήρχε διευθύνουσα κι εκτελεστική τάξη, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μεταβατικό στάδιο πριν το σοσιαλισμό κ.ά).

Στον ίδιο γύρο ερωτοαπαντήσεων, ο δημοσιογράφος των νέων είχε ρωτήσει τον κάππο: «χαρίλαος φλωράκης;» κι εκείνος απάντησε: επόμενη ερώτηση. Σε μια άλλη συνέντευξη που είχε δώσει στον παππά της ελευθεροτυπίας το 91’, πριν το οριστικό ξεκαθάρισμα με το συνασπισμό και τους ανανεωτές (το φιλοαστικό ρεύμα μες στο κόμμα, όπως τους αποκάλεσε ο ΚΚ), ο κάππος λέει ότι ο φλωράκης δε μπόρεσε δυστυχώς να παίξει το ρόλο του, να συγκρατήσει το επαναστατικό κίνημα, να το εμποδίσει να φτάσει σε αυτήν την κατρακύλα. Και πιο κάτω λέει ότι η άρχουσα τάξη είχε επενδύσει στον ανδρουλάκη, που «όντως ο χαρίλαος τον ανέδειξε, και για αυτό είπα ότι δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις των καιρών».

Ίσως ο κάππος να μην ήθελε να επιστρέψει στο κουκουέ, όσο ζούσε ο χαρίλαος, εξαιτίας αυτής της μελανής σελίδας στη μεταξύ τους σχέση. Κι η τραγική ειρωνεία είναι ότι πέθαναν κι οι δυο μες στο 2005, με λίγους μήνες διαφορά. Ίσως πάλι όταν έρθει η ώρα να γραφτεί ο τρίτος τόμος του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος και να συζητηθούν τα γεγονότα του 89’, να επαναληφθούν κάποιες καταστάσεις και να μας φέρουν την αίσθηση του dejavu. Να τεθεί πχ θέμα πολιτικής (αλλά όχι κομματικής) αποκατάστασης του κώστα κάππου. Αλλά κάποιοι απέξω να βλέπουν την ιστορία με όρους άσπρο-μαύρο και να λένε ότι δε γίνεται να είμαστε ταυτόχρονα και με τον κάππο και με το φλωράκη –όπως λένε ότι δε μπορεί να δικαιώνουμε ιστορικά και τον πλουμπίδη και τον ζαχαριάδη.

Ποιοι είναι αυτοί όμως κι από τι σκοπιά θα μας το πουν;

Ας δούμε τι λέει ο κάππος σε άλλα αποσπάσματα εκείνης της συνέντευξής του.

-Αποκλείετε να συνυπάρξετε στο ΚΚΕ με τους λεγόμενους ανανεωτικούς;

-Εγώ είμαι υπέρ της επαναστατικής γραμμής. Θα πάμε στο σοσιαλισμό όχι με μεταρρυθμίσεις αλλά με άλμα, θα εγκαθιδρυθεί η εξουσία της εργατική τάξης, που δε θα τη μοιράζεται με την αστική τάξη, δε θα κυριαρχεί η αγορά, θα καταδικαστεί η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις; Με βάση αυτή τη γραμμή εγώ μπορώ να επανέλθω. Σε αυτή τη βάση λοιπόν οι «ανανεωτικοί» θα φύγουν.

-Θα φύγουν ή θα τους διώξουν;

-Θα φύγουν. Και το 1968 δεν τους έδιωξε το κόμμα, μόνοι τους έφυγαν.

Και λίγο πιο κάτω, μετά την αναφορά στον ανδρουλάκη, το φαράκο και τους «συντηρητικούς».

-Με αυτήν την άποψη συμφωνούν όλοι στο ΝΑΡ.

-Εγώ δεν είμαι στο ΝΑΡ.

-Έχετε αποχωρήσει;

-Ναι, γιατί και αυτοί με άλλον τρόπο καταλήγουν σε αυτά που λέει ο Ανδρουλάκης για υπέρβαση του μαρξισμού κ.λπ.

-Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τέτοιες απόψεις;

-Η καθοδηγητική ομάδα του ΝΑΡ.

Το ρεύμα το αναφέρω γιατί είχε κάνει μια εκδήλωση στη μνήμη του κάππου, πριν λίγα χρόνια στη θεσσαλονίκη, με το γιο του, θανάση, που είναι οργανωμένος στο ρεύμα (αλλά κατά βάθος κουκουνάρι, όπως το(ν) έχω κόψει). Κι αυτό ήταν ένα από τα πρώτα ερείσματα για την πιο συστηματική ενασχόληση με το γραπτό έργο του κάππου (από τα δεύτερα, για την ακρίβεια. Το πρώτο ήταν τα ίδια τα βιβλία του, από τις πολύ αξιόλογες εκδόσεις Αλφειός).

Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, το βασικό θέμα της συζήτησης που ακολούθησε ήταν το 89’, το κουκουέ κι ο τζανετάκης. Κι είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι σήμερα το κουκουέ κατηγορείται –πολλές φορές από τα ίδια άτομα- για το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλ δε συζητά τη συμμετοχή του σε μια αστική κυβέρνηση (με αριστερό πρόσημο).

Αλλά το πιο σημαντικό έρεισμα για να ασχοληθεί κανείς με τον κώστα κάππο είναι ότι ήταν κομμουνιστής. Από αυτούς που σύμφωνα με το ζίζεκ ξέχασαν να πεθάνουν (πολιτικά). Έφυγαν νωρίς όμως (βιολογικά) και άφησαν πίσω τους δυσαναπλήρωτο κενό –να δούμε τώρα πότε θα βγει η επόμενη μελέτη για τον ελληνικό καπιταλισμό και την κατάσταση της εργατικής τάξης στην ελλάδα.

Αυτόν τον τίτλο τον κέρδισε με το σπαθί του και δεν τον πρόδωσε ποτέ. Κι είναι εξίσου σημαντικό ότι κατάφερε να παραμείνει «κομματικός» κι όταν ήταν εκτός κόμματος. Καμία σχέση με την «αντεστραμμένη αγάπη» πολλών πρώην που φιλούσαν υπέροχα..

Υγ: η κε του μπλοκ αναζητεί έκτακτη συνεργασία με αναγνώστη-αναταποκριτή για το θεωρητικό διήμερο της ανταρσύα κι ειδικά για την εκδήλωση της κυριακής με τον αλέκο αλαβάνο. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις, είτε εδώ είτε εναλλακτικά στο mail: vaskrits@gmail.com

ΕΑΑΚ ΙΙΙ - Τέλος εποχής

Ενώ το δεύτερο μέρος του πολυαναμενόμενου αφιερώματος στα 20 χρόνια εαακ έχει κολλήσει στη γραφειοκρατία της αμεσοδημοκρατίας, η κε του μπλοκ αποφεύγει με τακτική ευελιξία τα εμπόδια και προχωρά κατευθείαν στο τρίτο μέρος και ένα κείμενο-μαρτυρία για τα εαακ του πολυτεχνείου, με αφορμή κι αυτό το συλλογικό κείμενο και το προδιαγραφόμενο τέλος εποχής (;) για την αρας.

Εαακ στο πολυτεχνείο σημαίνει κατά βάση αρας. Κι αντιστρόφως. Αρας σημαίνει ουσιαστικά τα εαακ του πολυτεχνείου. Εκεί υπάρχουν, ζουν κι αναπτύσσονται ως είδος, και δύσκολα θα τους βρει κανείς έξω από το συγκεκριμένο οικοσύστημα. Το οποίο μπορεί να μη διαχωρίζεται σα γυάλα απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά λειτουργεί ως τέτοια για την αρας, που εκτός αυτής επιβιώνει κατ’ εξαίρεση.

Εντός αυτής όμως λειτουργεί σαν αγέλη από πιράνχας, με άγριες διαθέσεις που φτάνουν ενίοτε στα όρια του κανιβαλισμού, όπως στα επεισόδια της πάτρας με τον αντίλογο. Κατά συνέπεια η συνύπαρξή τους με άλλα είδη εντός της γυάλας καθίσταται δύσκολη κι επικίνδυνη. Στο μετσόβιο πχ είχαν πλακωθεί μεταξύ τους, όπως στο γαλατικό χωριό, με τους ναρίτες, που δεν είχαν όμως μαγικό ζωμό και κατέληξαν στο νοσοκομείο.

Έκτοτε και μέχρι το κίνημα του μαϊούνη, ουσιαστικά δεν υπήρχε ναρ στο πολυτεχνείο. Κι αυτά τα χρόνια η αρας πήρε την ιδεολογική ηγεμονία. Η παράταξη λεγόταν τα εαακ, δηλαδή τα ενιαία, ανεξάρτητη, αριστερή κίνηση, σε γένος ουδέτερο, από τα σχήματα (της εαακ) που εμφανίζονταν με δικές τους ονομασίες, αχμμέτ, ανάφη, αριστερή ενωτική πρωτοβουλία κλπ, και το λογότυπο της εαακ σε δεύτερο πλάνο, ή εντελώς εκτός πλάνου.

Σε τέτοιες συνθήκες πέρασα κι εγώ στο πολυτεχνείο, συστημένος από σόι και ναρίτη συγγενή που όμως είχε υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Γνώρισα την αρας κι αγάπησα τους κνίτες, ώσπου έγινα και εγώ ένας από αυτούς, για κάποιο διάστημα.

Η πρώτη μου επαφή με τα εαακ ήταν μια ανακοίνωση στα πρωτοετά του αρχιαρασίτη της σχολής, -τέκνο πρώην πράσινου βουλευτή, που κερδίζει σήμερα, εν μέσω κρίσης, το παντεσπάνι το επιούσιο για τα προς το ζην- ο οποίος έστησε σκηνικό σαλούν. Είσοδος με κλοτσιά στην πόρτα, ο μπάρμαν κολλημένος απ’ το φόβο στην έδρα του, και στο τζουκ μποξ να παίζει ένιο μορικόνε. Φαρ ουέστ, «καυτά εξάσφαιρα», και ισάριθμες αναφορές στην καθηγητική αυθαιρεσία –ενώ το θέμα του ήταν το νομοσχέδιο για την ανωτατοποίηση των τει. Και φινάλε με θεαματική αποχώρηση, προτού πλακώσουν ο σερίφης και το ιππικό.

Η δεύτερη εικόνα ήταν το νοέμβρη, από τον εορτασμό του πολυτεχνείου και τα επεισόδια με τα φρικιά. Με την απεγνωσμένη κραυγή: πίσω απ’ τα παιδιά, πίσω απ’ τα παιδιά, να σχίζει τον αέρα. Η οποία αργότερα εμπλουτίστηκε και έγινε το γνωστό σύνθημα: ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ’ τα παιδιά.

Όπου παιδιά ήμασταν εμείς, της περιφρούρησης. Κι έρχονταν τα άλλα παιδιά με τις κουκούλες, κρατώντας πέτρες, μολότοφ κι αναπτήρες κι απειλούσαν με μπινελίκια να μας κάψουν ζωντανούς. Οπότε βγαίνει ένας οικοδόμος από την αλυσίδα, βγάζει τσιγάρο, το βάζει στα χείλη και κοιτάζει με στιλ τον μπάχαλο απέναντι:

-Μ’ ανάβεις;

Την ίδια αγωνία, με το άδειο βλέμμα της απόγνωσης, είχαν σε κάτι εκλογές όπου υπήρχε η φήμη ότι θα έρχονταν οι αναρχικοί να μας πάρουν τις κάλπες. Αρχικά αναζήτησαν την ασφάλεια των οικοδόμων. Κι όταν έμαθαν ότι δεν τους φέραμε, ρωτούσαν –στην αρχή με αγωνία και μετά έντρομοι, όσο πλησίαζε το κακό:

Πού είναι το κόμμα; Πού είναι το κόμμα; Οέο.

Τελικά οι μπάχαλοι έκαψαν την κάλπη των πολιτικών μηχανικών και δεν ανέβηκαν στους πάνω ορόφους.

Θυμάμαι τον τύπο που έτρωγε τα χαρτιά από τα πρακτικά για να αποτρέψει τη σύγκληση της εφεε, όταν αυτό έμοιαζε αρκετά πιθανό ως ενδεχόμενο. Τότε που οι αρασίτες μου έλεγαν εμπιστευτικά: καλύτερα στην κνε παρά στο ναρ, έτσι κι αλλιώς μεταλλαγμένοι κνίτες είναι κι αυτοί. Ενώ οι ναρίτες μου απαντούσαν πως οι αρασίτες δεν είναι τυπικοί εαακίτες, γιατί είναι ούγκαλοι. Κι οι αρανίτες, που ήθελαν να γίνει η εφεε,  μας έλεγαν μεταξύ σοβαρού κι αστείου: γιατί δεν τους πλακώνετε να προχωρήσουμε επιτέλους στη διαδικασία;

Θυμάμαι επίσης την παθητική αντίσταση του ίδιου τύπου –τότε που παίζαμε αγνό και άδολο ξύλο για έναν χώρο, ή έναν τοίχο με αφίσες. Μπήκε μπροστά από την κολόνα προκειμένου να εμποδίσει ένα σύντροφο να αφισοκολλήσει, αφισο-κόλλησε τη φάτσα του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μας, και άρχισε να επαναλαμβάνει, σαν κασέτα: αν με ακουμπήσεις, θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις, θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις θα διαγραφείς. Αν με ακουμπήσεις…

Τελικά ο σφος τον αφισοκόλλησε μαζί με την κολόνα, κι απ’ όσο ξέρω δε διαγράφτηκε για αυτόν το λόγο.

Θυμάμαι ακόμα έναν αρανίτη, που έλεγε χαρακτηριστικά ότι η ιστορία του κουκουέ μέχρι το 49’ είναι δικιά μου, μου ανήκει. Όχι δική μας, ή του χώρου μου, αλλά προσωπικά δική του. Τούτη η ιστορία είναι δική μας και δική του. Δε μπορεί κανείς να του την πάρει.

Έχω και μερικές εικόνες από τα διήμερά τους, όπου βρέθηκα περαστικός. Σκληροπυρηνικοί (ή ούγκαλοι στη φοιτητική αργκό), κυριλλέδες και εξισορροπιστές, καθισμένοι ανά μπλόκα, σε μια χάβρα ιουδαίων με δυο-τρία μέτωπα του λαού της ιουδαίας, να χειροκροτούν τους δικούς τους, αλλά να στραβοκοιτάζουν όσους χειροκροτούσαν σε «λάθος σημείο». Κι οι αρασίτισσες να φωνάζουν νταβραντισμένες σεξιστικά συνθήματα: ευχαριστώ το μαρξισμό που με έχει κάνει αριστερό, ευχαριστώ την εργατιά που με έχει κάνει ψωλ…!  Λόγω και του ονόματος της οργάνωσης, είχαν πάρει εργολαβία κι όλα τα επίθετα με κατάληξη –αρας, πχ ψαράς, κομμουνισταράς, και πάει λέγοντας.

Κι ύστερα το μεγάλο πανηγύρι σε εκείνο το διήμερο που έσερναν όλοι τα εξ αμάξης στο σεκ, σαν κάποια άμιλλα ή πλειστηριασμός, ποιος θα χώσει τα περισσότερα. Αλλά στο επόμενο ήταν όλοι μαζί αγαπημένοι, μια ωραία συντροφική ατμόσφαιρα, σα να μην είχε συμβεί τίποτα.

Και τώρα που (φαίνεται πως) διαλύεται η αρας κι αφήνει μόνο του το ναυτικό της αραν... νιώθεις να σε κατακλύζει ένα κύμα φοιτητικής καφρίλας γεμάτη νοσταλγία και τρυφερότητα, ως ελάχιστος φόρος τιμής. Η αρας ζει στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, (αυστηρά) μες στο πολυτεχνείο και τα πανεπιστήμια και πάνω απ’ όλα στις καρδιές μας. Αμήν…

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε το εισαγωγικό κομμάτι κι εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος. Το επόμενο μέρος θα αναφέρεται στην περίοδο του μαϊούνη και θα βγει στις οθόνες των λαπ τοπ και των ipad κοντά σε εκείνους τους μήνες κατά προσέγγιση. Το δεύτερο μέρος θα δημοσιευτεί σε καμιά 20ετία περίπου, που θα αποχαρακτηριστούν τα αρχεία της κε του μπλοκ και θα λάβουμε τη σχετική έγκριση.

Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα

Για τη χτεσινή επέτειο της 20^ης οκτώβρη έχουν γραφτεί περισσότερα κείμενα και μαρτυρίες απ’ ό, τι για οποιδήποτε άλλο «κινηματικό» ζήτημα. Ανάμεσα στον τεράστιο όγκο πληροφοριών κι αναλύσεων η κε του μπλοκ θα ξεχώριζε και θα σημείωνε:

- τη μαρτυρία του άθλιου στο κύκνειο άσμα του γκράνμα.

- την ανάλυση του sarajevo, που μόνο για φίλα προσκείμενο στο κκε  δεν μπορεί να κατηγορηθεί.

- και το φετινό αφιέρωμα του trash με αναφορά και στα κομμένα σχόλια του ανεξάρτητου indymedia.

Το κείμενο που επέλεξα να αναδημοσιεύσω ωστόσο είναι ένα μήνυμα εσωτερικής αλληλογραφίας της συντακτικής ομάδας της λεύγας, που δημοσιεύτηκε στο 5^ο τεύχος του περιοδικού στη στήλη κοντραπούντο (που φιλοξενεί αντικρουόμενες απόψεις γύρω από κάποιο αμφιλεγόμενο ζήτημα) και κατά τη γνώμη μου αποτυπώνει αρκετά καλά το θυμό και τα συναισθήματα της δικής μας πλευράς.

Ακολουθούν όσα σταχυολόγησα εγώ σήμερα, με κάποιες διευκρινίσεις (ομολογώ ότι έχω χάσει, ελπίζω προσωρινά, κάθε διάθεση για χιούμορ) :

1.                    Δεν είμαι «κομμουνιστογενής». Προσπαθώ, με όλες τις τεράστιες αντιφάσεις μου, να είμαι κομμουνιστής. Αλλά αυτή η ιδιότητα, όπως και η ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ (την οποία δεν κατέχω), είναι για μένα ιδιαίτερα τιμητικές και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε κατ’ ελάχιστο αντάξιό τους. 

2.                   Δεν κάνω γαργάρα τίποτε (ειδικά όταν είμαι θυμωμένος).

3.                   Είμαι απολύτως διχαστικός και δεν επιθυμώ καμία ενότητα, καμίας αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών.

4.                  Την Τετάρτη, το προδοτικό ΠΑΜΕ αποχώρησε από τη Βουλή, αφήνοντας ελεύθερους αριστεριστές και «παιδιά» να κάνουν το κέφι τους. Απ’ όσο ξέρω, η Βουλή δεν κάηκε, το αστικό κράτος δεν διαλύθηκε, ο ελευθεριακός κομμουνισμός (για τα «παιδιά») ή η έκδοση ευρωομολόγων (για τους «συντρόφους» του ΣΥΡΙΖΑ) δεν επιτεύχθηκαν. Η διαδήλωση πάντως διαλύθηκε στο άψε-σβήσε και οι μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων έφυγαν από το Σύνταγμα χωρίς να συνταχθούν με τα «παιδιά», που εξέφραζαν αυθεντικά εκείνη τη στιγμή την «επαναστατική διάθεση των μαζών».

5.                   α) Όταν το ΠΑΜΕ κάνει προσυγκεντρώσεις στην Ομόνοια, «απέχει» από το «κίνημα». Όταν πάει στο Σύνταγμα, είναι «ιδιοκτησία» του.
β) Όταν το ΠΑΜΕ περιφρουρεί, είναι ΚΝΑΤ. Όταν οι μπάχαλοι διαλύουν διαδηλώσεις (βλ. Μάιο, Ιούνιο κ.λπ.) από τις οποίες το ΠΑΜΕ έχει «αποχωρήσει» για να μην υποκύψει στα ανοιχτά προβοκαρίσματα εναντίον του, που κάποιοι επιδιώκουν, ο αριστερισμός φωνάζει σύσσωμος: «Γιατί δεν έμεινε να περιφρουρήσει τη διαδήλωση;».
γ) Όταν οι «Αγανακτισμένοι» κατασκηνώνουν στην πλατεία και δεν επιτρέπουν στο ΚΚΕ να στήσει ούτε ένα πανό, δεν πρόκειται για ιδιοκτησία του Συντάγματος αλλά για νόμιμη απόκρουση του «καπελώματος» από τα σταλινικά «κομματόσκυλα του ΚΚΕ».
δ) Όταν το ΠΑΜΕ δέχεται προκλήσεις με συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ., και αποχωρεί για να μη γίνει σύρραξη, τότε «το βάζει στα πόδια» και «προδίδει» το κίνημα. Όταν τα συνθήματα, μπουκάλια κ.λπ. γίνονται μολότοφ και μάρμαρα στα γυναικόπαιδα, τότε το ΠΑΜΕ μετατρέπεται σε ΚΝΑΤ.
ε) Μισούμε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, αυτό το προδοτικό μόρφωμα, και είμαστε φυσικά έτοιμοι να του την πέσουμε ανά πάσα στιγμή με κάθε τρόπο, αλλά το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν πρέπει να στήνει «διαχωριστικές γραμμές» και «στρατιωτικές περιφρουρήσεις» απέναντι στα υπόλοιπα στοιχεία και «μπλοκ του κινήματος». Την περιφρούρηση δεν την επιβάλλει, δυστυχώς, η δηλωμένη επιθυμία κάποιων να «βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν», αλλά η περιφρούρηση είναι αυτή που προκαλεί σε κάποιους την επιθυμία «να βαρέσουν τους κνίτες όπου τους βρουν». Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.
στ) Όταν ο αστικός κόσμος παρακαλάει να βρει ευκαιρία να χρεώσει στο ΚΚΕ έναν «εμπρησμό του Ράιχσταγκ» και το ΚΚΕ αυτοπροστατεύεται, τότε χρεώνεται από τον «χώρο» (ή επαινείται προβοκατόρικα από τα κανάλια) ότι «προστατεύει τη Βουλή».
ζ) Η ΓΣΕΕ είναι βέβαια «πουλημένη», αλλά το ΠΑΜΕ δεν πρέπει να υπάρχει διότι διαλύει την ενότητα του εργατικού κινήματος.
η) Όταν το ΠΑΜΕ έχει στις διαδηλώσεις του χιλιάδες γέρους, γυναίκες, παιδιά, φοιτητές, απλούς εργαζομένους κ.λπ., τότε «κάνει περιπάτους» με «τα μέλη του κόμματος». Όταν περιφρουρεί αυτόν τον κόσμο (για τον οποίο έχει κάποια ευθύνη, σε αντίθεση με κάποιους που δεν αισθάνονται ευθύνη για κανέναν και τίποτε) και διατηρεί τη μαζικότητα μιας διαδήλωσης, απέναντι σε 500-1.000-1.500 «ορκισμένους επαναστάτες» και τα αναμενόμενα χημικά των ΜΑΤ, τότε στέκεται ενάντια στο «μαζικό» κίνημα.
θ) Οι διαδηλώσεις θα πρέπει να είναι πολύ μαζικές και να κατεβαίνει πολύς και απλός κόσμος. Τα «μπάχαλα» δεν απομακρύνουν τον πολύ και απλό κόσμο από τις διαδηλώσεις, δεν προκαλούν αυτοστιγμεί τη διάλυση του πλήθους, δεν γενικεύουν το φόβο, δεν έχουν κάποιες φορές αθώα θύματα (βλ. Marfin), αλλά ίσα-ίσα εκφράζουν την «επαναστατική ετοιμότητα» του «μαζικού κινήματος», που την καταπνίγει το ΚΚΕ. Άσε δε που τα μπάχαλα οδηγούν κατευθείαν στην άμεση δημοκρατία.
ι) Όταν το ΚΚΕ εξετάζει την ιστορία του και αποτιμά αρνητικά τη «Βάρκιζα», τότε είναι ζαχαριαδικό-σταλινικό, βρυκολακιασμένο κ.λπ. Όταν δεν εκτιμά ότι με «ντου» γίνεται η «επανάστα», τότε είναι το κόμμα της «Βάρκιζας».
ια) Το ΚΚΕ δεν είναι ταξικό κόμμα, δεν ξέρει τι σκέφτονται οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές και στα εργοστάσια, και δεν έχει σύνδεση με τα (επαναστατικά) αισθήματα και τις επιθυμίες του κόσμου και των μαζών. Το ΕΕΚ, η Α/Κ και τα εντευκτήρια των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά έχουν.
ιβ) Τέλος, για να μην τα πολυλογούμε: όταν το ΚΚΕ- ΠΑΜΕ έχει νεκρούς, τότε τα «ΚΝΑΤ» «αιματοκυλούν αγωνιστές».

Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα.

Εδώ μπορείτε να δείτε το αρχικό μήνυμα στο οποίο απαντά ο κ. και την μετέπειτα εξέλιξη του διαλόγου.

                                                                                           

Εν τω μεταξύ, αν έχω μαντέψει σωστά ποιος είναι ο κ, δεν είναι «δικός μας» με τη στενή έννοια και είναι αμφίβολο πχ αν ψήφισε το κόμμα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς «δογματικός κουκουές» για να δει σχετικά αντικειμενικά τα πράγματα και να εκτιμήσει τη στάση του καθενός. Εκτός κι αν τον τυφλώνει το μίσος (ως αντεστραμμένη αγάπη) και η εμμονή απέναντι στο κόμμα. Κι έτσι προκύπτουν τέτοιες μεροληπτικές αντιδράσεις, που σε κάνουν να θες να βάλεις τα κλάματα από τα νεύρα και να αναφωνήσεις όπως ο κ.: βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπούχτισα.

Στις 18 ξεσηκωμός

Χτες ο μήνας είχε 18. Μπορεί να μην κρινόταν η αλλαγή ή ο σοσιαλισμός όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα με πράσινες αυταπάτες που σήμερα έγιναν ροζ, αλλά ο κόσμος κατέβηκε μαζικά στους δρόμους και γέμισε το κέντρο της αθήνας με τον όγκο, τον παλμό και την οργή του. Και λόγω των ημερών το μυαλό όλων γύριζε έναν χρόνο πριν, στα γεγονότα της 20ής οκτώβρη και τη μνήμη του δημήτρη κοτζαρίδη.

Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Τιμήσαμε τη μνήμη του αδικοχαμένου συντρόφου όπως του άξιζε, στο δρόμο με τον αγώνα μας, κι όχι μόνο στο μνημόσυνο του σαββάτου. Κανείς όμως δε μπορούσε να φανταστεί ότι η τσούλα η ιστορία θα επαναλαμβανόταν σα φάρσα και θα θρηνούσαμε ένα ακόμα θάνατο διαδηλωτή.

Ο οποίος ήρθε να αποδείξει με έναν τραγικό συμβολισμό ότι αν δεν οργανώσουμε τη δύναμη της τάξης μας ενάντια στο σύστημα που γεννάει την κρίση και στους κολαούζους του, θα μας ξεκάνουν όλους και θα βαδίζουμε από μνημόνιο σε μνημόσυνο –όπως το είχε πει μια φορά στη φούρια της η αλέκα, με γλώσσα λανθάνουσα κι ουδόλως ξύλινη, που τα αληθή λέγει.

Την παραμονή της απεργίας κάναμε ένα πέρασμα από την κινητοποίηση των αυταπασχολούμενων επιστημόνων (γιατρών, μηχανικών, δικηγόρων, κτλ) που κατέληξε στο υπουργείο οικονομικών στο σύνταγμα και μάζεψε μερικές εκατοντάδες κόσμου. Ένας ουδέτερος παρατηρητής χωρίς μέτρο σύγκρισης με τα προηγούμενα μπορεί να έβρισκε την εικόνα απογοητευτική. Στην πραγματικότητα όμως είχε έρθει πολύς «καινούριος» κόσμος, που κατέβαινε πρώτη φορά σε κινητοποίηση και φανέρωνε την αμηχανία του πρωτάρη στα μεταξύ τους πειράγματα.

-Γεια σου... συναγωνιστή!

-Τι λέει; Θα ρίξουμε το σύστημα;

-Μα τι περιμένουμε; Ας βγει κάποιος να μας πει: λυπάμαι παιδιά, δεν αποφασίζουμε εμείς πλέον.

Αυτές οι στιχομυθίες μπορεί να φέρνουν χαμόγελα συμπάθειας και κατανόησης στους «παλιούς και μυημένους». Αλλά η πιο κωμική εικόνα κατά τη γνώμη μου ήταν με τις μπαρουτοκαπνισμένες ηγεσίες του τεε και του ιατρικού συλλόγου να βαδίζουν στην κεφαλή πιασμένοι αλυσίδες, με κοστούμια κι ένδυμα εξόδου, για να συναντήσουν τα ματ και να συγκρουστούν με τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής.

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι άρχισε επιτέλους να σπάει κάπως η συντεχνιακή λογική και να υπάρχει ένας στοιχειώδης συντονισμός, έστω σε πανεπιστημονικό επίπεδο. Αυτό που είναι ακατανόητο απ’ την άλλη, είναι ότι την ίδια μέρα υπήρχαν κι άλλες συγκεντρώσεις, πχ των ανέργων με κατάληξη στο υπουργείο εργασίας και των δημοσιογράφων, χωρίς όμως να υπάρξει συνεννόηση για κοινή πορεία και συντονισμό.

Την ίδια στιγμή ένα αμαξάκι του σύριζα με ντουντούκα καλούσε με τσιριχτή φωνή στην προσυγκέντρωση του σύριζα στο μουσείο (10.30), αλλά η αυγή είχε στο πρωτοσέλιδό της μόνο το κάλεσμα για τη συγκέντρωση της γσεε στο πεδίο του άρεως (11.00) όπου βρέθηκαν τρεις κι ο τσίπρας. Αλλά ο σύριζα ως σύνολο συνεχίζει να το παίζει σε δύο ταμπλό, για να ψαρεύει ψηφαλάκια από όλες τις μπάντες. Μόνο στην ομόνοια δεν έστειλε αντιπροσωπεία.

Τι άλλο έμεινε στην κε του μπλοκ από την χτεσινή μέρα;

Η ομιλία του εκπροσώπου της λαϊκής επιτροπής περιστερίου, που πιάστηκε από μια προκλητική δήλωση του μυτιληναίου περί ειρηνικής επανάστασης (γιατί μαθαίνουμε λέει να ζούμε χωρίς το ακριβό λάιφ στάιλ των προηγούμενων χρόνων) κι είπε ότι μπορούμε να του συστήσουμε μερικές διευθύνσεις να πάει να τα πει στις άνεργες και τις εγκύους που πήγαν να τους κόψουν το ρεύμα, ότι για την κατάσταση αυτή φταίει που ζούσανε μες στο λάιφ στάιλ και τις πολυτέλειες.

Τα φοιτητικά μπλοκ του μας που ήταν πολύ πιο μαζικά από τς 26 σεπτέμβρη κι είχαν πάρει καμιά δεκαριά αποφάσεις συλλόγων (για πρώτη φορά μετά από καιρό).

Το σύνθημα: πολέμα ταξικά, σημάδεψε σωστά (γκρέμισε μνημόνια κι αφεντικά), γιατί κάθε μας κίνηση είναι βόλι κι είναι κρίμα να ρίχνουμε άσφαιρα. Γενικώς η συνθηματολογία ήταν ελάχιστα «αυτοαναφορική» και δεν είχαν ούτε μία αναφορά ειδικά στο παμε.

Την πολύ καλή κουβέντα με ένα ναρίτη (περαστικού από το μπλοκ του συλλόγου του που ήταν μαζί μας) μεταξύ άλλων για το ξεκαθάρισμα θέσεων που πρέπει να γίνει στη (μη ενιαία) αντίληψη της ανταρσύα για το εργατικό κίνημα και τη στάση απέναντι στη γσεε και το σύριζα, εν όψει και της πανελλαδικής τους συνδιάσκεψης το δεκέμβρη. Αλλά αυτό το θέμα θα απαιτούσε ειδική αναφορά σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Το σωματείο των εργαζομένων στη ,εβγάλ, με τα ομοιόμορφα μπλε μπλουζάκια και τις κόκκινες σημαίες της usb (union sindicale di base), καθώς συμμετείχαν και ιταλοί εργάτες στο μπλοκ. Και πώς τον λεν τον ιταλό...

Το πανό των επιπλοποιών, οι οποίοι δεν είναι οργανωμένοι σε σωματείο ή κάποιο σύλλογο, αλλά ως συντεχνία επιπλοποιών! Κι άντε να φωνάξεις μετά το σύνθημα: οι επιπλοιποιοί δεν είναι συντεχνία, παλεύουν για... δημόσια και δωρεάν ξυλεία; Έλα ντε. Στη ρίμα βολεύει και η λαϊκή εξουσία. Αλλά πόσοι από αυτούς θα συμφωνούσαν με την ιδέα του συνεταιρισμού και την κολεκτιβοποίηση;

Το τραγούδι του μίκη θεοδωράκη που έπαιζε από τα μεγάφωνα για την κατερίνα, τη ζωή και τις φίλες τους, που δεν το λες ακριβώς από τα αγωνιστικά του.

Το μπλοκ της ένωσης των εργαζομένων μπαγκλαντές, που (όταν το είδα τουλάχιστον) δεν ήταν μαζεμένοι πολύ περισσότεροι από τους συμπατριώτες τους που πουλούσαν κατά μήκος της πορείας μπουκαλάκια νερό, για να ξεδιψάσει ο κόσμος.

Έναν εργάτη με κόκκινη ολόσωμη φόρμα εργοστασίου και το λογότυπο του παμε, σαν αυτές που φοράνε οι οδηγοί στη φόρμουλα 1 και που αν τη φορούσα εγώ χτες, θα έχανα το μισό μου βάρος σε ιδρώτα.

Έναν άλλο με μπλουζάκι του συλλόγου φίλων καζαντζίδη και τη φωτογραφία του στέλιου τυπωμένη στο μακό. Δεν ξέρουμε όμως αν ήρθε κατά μόνας ή με απόφαση συλλόγου και διακριτό μπλοκ.

Το πανό του αλαβάνου για το σχέδιο βήτα (ναι στην απασχόληση, όχι στο ευρώ) που έλεγε: μέτωπο α-α, σχέδιο β. Και ταξικό κριτήριο γ(άμα τα) λέω εγώ..

Ακολούθησε αφενός το γνωστό σκηνικό της καταστολής στο σύνταγμα κι αφετέρου το γνωστό πρόγραμμα με μετασυγκεντρώσεις στη γειτονική πλάκα και επιστροφή στο σπίτι για καταγραφή εντυπώσεων. Κι από εκεί κατευθείαν στο κτίριο της παλιάς βουλής για την εκδήλωση στη μνήμη του κώστα κάππου, όπου μίλησε κι ο κουμπούρης από την κετουκέ (επιτέλους δικαίωση, έστω κατά το ήμισυ). Μπορεί η επιλογή της ημέρας (και της ώρα μη σου πω) να ήταν ατυχής, εφόσον συνέπεσε με την απεργία, αλλά το περιεχόμενο πρέπει να αποζημίωσε για την όποια ταλαιπωρία τους όσους παρευρέθησαν.

Και βασικά όσους πληροφορήθηκαν εγκαίρως την αλλαγή ώρας έναρξης από τις 8 στις 6. Οι υπόλοιποι φάγαμε το ξενέρωμα της ζωής μας κι απλώς ευελπιστούμε να ανέβουν σύντομα στο διαδίκτυο τα βιντεάκι από την εκδήλωση που μαγνητοσκοπήθηκε.

Πήγαμε πέντε λεπτά πριν την αρχική ώρα που γνωρίζαμε για να προλάβουμε να βρούμε θέσεις και τελικά προλάβαμε μόνο το τέλος της εκδήλωσης με έναν παλιό συμμαθητή του κάππου, ο οποίος μιλούσε χωρίς πολύ ειρμό λόγω της συγκίνησης και το κοινό τον διέκοψε με αυθόρμητα χειροκροτήματα σε κάποια στιγμή που ανέφερε το βιβλίο του κάππου για το σοβιετικό σχηματισμό. Κι αυτό ήταν το τέλος της τοποθέτησης και της εκδήλωσης.

Στη συνέχεια μάθαμε ότι η βαλαβάνη εστίασε στην προσωπική τους γνωρμία και το συναισθηματικό κομμάτι, ενώ ο κουμπούρης κι ο χάγιος έδωσαν βάρος στο πολιτικό. Κι είδαμε ένα σωρό κόσμο, παλιούς αγωνιστές, μέλη του κόμματος, συντάκτες του ρίζου, πολλούς πρώην κομματικούς της λογικής του εργατικού αγώνα ή από παλιές διασπάσεις (από το λαφαζάνη και τον χελάκη ως το ρούση και τους ναρίτες).

Κι αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο 25 χρόνια πίσω, όλοι αυτοί θα ψήφιζαν κκε και θα είχαμε απόλυτη παντοδυναμία με 100%. Εκτός από την ψήφο του γιάννη σερίφη. Και να πεις ότι τα λέγαμε καλά τότε ή ότι είχαμε σωστή ανάλυση...

Εν κατακλείδι, τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα;

Η γσεε πέφτει σε χειμερία νάρκη μέχρι την επόμενη απεργία, (όπου θα είναι πάλι τρεις κι ο κούκος τσίπρας, μπας και φέρει μόνος την άνοιξη), πιθανότατα στις 14 νοέμβρη, πριν το πολυτεχνείο. Κι η κυβέρνηση, που υπό άλλες συνθήκες θα όριζε διαδικασίες εξπρές, για να ξεμπερδεύει με τη μικρότερη δυνατή φθορά, σκέφτεται να τρενάρει τα μέτρα για το δεκέμβρη, για να παίξει το ρόλο του σκληρού διαπραγματευτή και ποντάρει στην κούραση του κόσμου.

Οπότε ο κλήρος πέφτει (κι αυτή τη φορά) στο γενναίο. Να σηκώσουμε το βάρος της οργάνωσης του αγώνα και να μην αφήσουμε τον κόσμο να πει απογοητευμένος δε γίνεται τίποτα, και να ιδιωτεύσει σπίτι του.

Εύκολο να το λέμε μεταξύ μας, απείρως δυσκολότερο στην πράξη.