Απ’ τον Τσακνή ως την Κυρίτση, εδώ είμαστε όλοι ταβαρίτσι...

Καθώς κατακάθεται σιγά-σιγά η σκόνη του χρόνου στο ταξίδι του 49ου Φεστιβάλ και η σκόνη του Φεστιβάλ στα πνευμόνια μας, έρχεται η ώρα της αποτίμησης.

Διάβαζα πρόσφατα στον «Θάλαμο ανανήψεως» της Πέπης Ρηγοπούλου (που τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια, κατά την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο) μια φράση που αποτύπωνε την κορύφωση των συναισθημάτων όσων συμμετείχαν στην κατάληψη -και την οποία αποδίδω στο περίπου από μνήμης. Την πρώτη μέρα ένιωθαν πως δε θα μπορούσαν να λείπουν από ό,τι συνέβαινε, τη δεύτερη πως δεν υπήρχε τίποτα να φοβηθούν, την τρίτη πως κάπως έτσι θα ήθελαν να ζουν κάθε τους μέρα.

Στο Φεστιβάλ δεν έχει θέση ο φόβος, εκτός αν μιλάμε για περιπτώσεις αγοραφοβίας από το πλήθος. Η μικρή Χ περιμένει την παρέα της να την παραλάβει από τον παιδότοπο. (Εν τω μεταξύ η μικρή Χ μπορεί να έχει την ηλικία του Φεστιβάλ, παρά 10 χρόνια...).
Εννοείται πως δε θα μπορούσες να είσαι πουθενά αλλού, εκτός αν έχεις αλλεργία στους κομμουνιστές (κι αν έχει κάποια αξία η παρουσία τόσου χύμα κόσμου είναι ότι ξεπερνά την αλλεργία που καλλιεργεί το σύστημα και σπάει το τείχος της προκατάληψης).
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι νιώθεις πως έτσι θα ήθελες να ζεις κάθε μέρα της ζωής σου -να μετρά σαν μήνας...

Δεν είναι τόσο για τις συναυλίες και το «ρεμπελιό» -το Φεστιβάλ απαιτεί έτσι και αλλιώς τεράστιο όγκο δουλειάς για να στηθεί, ενώ ακόμα και μια απλή μετακίνηση, από τη μια σκηνή στην άλλη, μπορεί να γίνει περιπέτεια για τον απλό επισκέπτη. (Κι η μόνη πιθανότητα να ασχοληθούν εκτενώς τα ΜΜΕ με το τριήμερο στο πάρκο Τρίτση, είναι να κάνουν επιτόπια ρεπορτάζ με τους αγανακτισμένους πολίτες που ταλαιπωρούνται στις ουρές του Φεστιβάλ ή στο μποτιλιάρισμα προς τη λαϊκή σκηνή).

Πιο πολύ είναι η αίσθηση πως συμμετέχεις σε κάτι μεγάλο και ωραίο, που σε ξεπερνά και σε κάνει μεγαλύτερο. Ότι στήνεται μια πολιτεία σαν αυτή που θέλουμε να φτιάξουμε, που θα βγάζει το καλύτερο πρόσωπο από όλους μας. Ότι είσαι μέρος της ιστορίας, την ώρα που γράφεται και κυκλοφορεί πηχτή στην ατμόσφαιρα, σαν την υγρασία του πάρκου.

Μιας και αναφέραμε το Πολυτεχνείο, φέτος η κεντρική έκθεση ήταν αφιερωμένη στα 50 χρόνια από την εξέγερση. Και την αυτοκριτική που κάνει το ΚΚΕ -δημόσια, ακόμα και στα σύντομα επεξηγηματικά σημειώματα-λεζάντες μια έκθεσης- δύσκολα μπορεί να την βρει κανείς σε άλλον πολιτικό χώρο. Μόνο που αφορά την πολιτική ουσία και τη στρατηγική του και όχι τους προσφιλείς (μικρο)αστικούς μύθους -από το φύλλο 8, μέχρι τους «Κνίτες που δεν ήταν εκεί».

Το πιο ενδιαφέρον έκθεμα ήταν μια μινιατούρα - έκδοση, για τους αντιδικτατορικούς αγώνες ως το ’73, με εξώφυλλο-παραλλαγή ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για την επίπλωση του σπιτιού, η οποία δεν ήταν καν (έκδοση) τσέπης, αλλά μισής παλάμης, και μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να δώσουν μια εικόνα για το πραγματικό της μέγεθος.

Κάποτε, ως μαθητής, ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο, βάζοντας τον μικρό Νικόλα μέσα από το σχολικό βιβλίο που έπρεπε να κάνω πως διάβαζα, αλλά δεν είχα τεχνογνωσία και με πρόδωσε στη χούντας των γονιών ένα απρόσεκτο χαμόγελο, που παραβίασε τους κανόνες συνωμοτικότητας και τις νομοτέλειες της παράνομης δράσης. Αλλά ως γνήσια «παιδιά του Φλεβάρη» στον δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά...

Χαμογέλασα, επίσης, ακούγοντας αυτές τις μέρες τον Σπύρο, που έχει περάσει κι από ένα Πολυτεχνείο -και από ένα ΚΚΕ πιθανότατα- να λέει πως για συναισθηματικούς λόγους, στη μνήμη του πατέρα του κτλ, δεν μπορεί να πάει κάπου αλλού το χέρι του στην κάλπη. Αλλά θεωρεί πως (το Κόμμα, η Αριστερά εν γένει) είμαστε προχτεσινοί! Κι αυτό δεν το λέει η «Αυριανή» ή τα μποτ του Κασσελάκη. Δεν το είπε καν η Μποφίλιου (δίπλα) στον Βασίλη, όταν τραγούδησαν ντουέτο, σαν μια συμβολική τελετή παραλαβής-παράδοσης της σκυτάλης. Αλλά το λέει ο Σπύρος και είναι Απαράδεκτο -ακόμα και αν λέγεται με καλή προαίρεση.

Σπύρο, ρίξε μια ματιά στο γκρο-πλαν, να μιλήσουμε για σεχταρισμό και απομόνωση. Ρίξε ειδικότερα μια ματιά στα πρόσωπα που λάμπουν, καθώς γίνονται τα σκοτάδια λάμψη, για να συζητήσουμε μετά ποιοι είναι χτεσινοί παλαιοημερολογίτες και ποιος έρχεται από το μέλλον και πηγαίνει πολύ μακριά. Κι αν ο σάπιος κόσμος, εκεί που σάπιζε, «ξανατονώθηκε», αυτό δεν μπορεί να ξεγελά έναν αγωνιστή, που έχει περάσει κι ένα Πολυτεχνείο -και από ένα Κόμμα μπορώ να σου πω.

Και τι κάνουμε τώρα όλον τον κόσμο που μαζέψαμε;
Αυτό είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης της επόμενης μέρας, στον απόηχο (του ιλίγγου) της επιτυχίας. Για την ποσότητα που πρέπει να γίνει κάποτε ποιότητα. Στις πόσες μυριάδες κόσμου φτάνουμε την κρίσιμη μάζα, στο κατάλληλο σημείο (κοινωνικού ανα)βρασμού, για να ξεκινήσουμε πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες; Όσοι έρχονται δεν είναι ασφαλώς πεισμένοι, ούτε καν ψηφοφόροι πιθανότατα. Ρίχνεις όμως κάποιους σπόρους, με την ελπίδα να δώσουν μακροπρόθεσμα καρπούς, και με την επίγνωση ότι δεν είναι η φασολιά του Τζακ από το ομώνυμο παραμύθι, για να χάνεται στα σύννεφα και να αρκεί σαν μαγικό ξόρκι από μόνη της για έφοδο στον ουρανό.

Παίζεις στο μυαλό σου νοερά την ταινία με τα καλύτερα στιγμιότυπα. Εντάξει, ίσως δεν είναι κάτι που δεν είχες ξαναδεί, αν είσαι τακτικός θαμώνας. Δεν είναι η πρώτη φορά (πότε θα έρθει η Καιτούλα στο Φεστιβάλ;) που δεν πιάνουν σήμα τα κινητά. Που ο κόσμος γεμίζει το αμφιθέατρο (χωρίς καμία οπτική επαφή με την κεντρική σκηνή), γιατί δε βρίσκει πουθενά να κάτσει. Που ακούς τον Πασχαλίδη -ή και άλλους- να κλείνουν μία συναυλία με τον ύμνο του ΕΑΜ. Έχετε τρία λεπτά να σας πούμε (για) τα τρία γράμματα μόνο φωτίζουν; (Λες να εννοεί του Ζαχαριάδη); Και σίγουρα, δεεν είναι η πρώτη φορά που το ικαριώτικο γλέντι κρατά ως τις 5 -όπως κάποτε στα... Ιλίσια Πεδία, που όλα ήταν αλλιώς.

Είναι όμως όλα αυτά μαζί, σαν άθροισμα ψηφίδων, που δίνουν τη μεγάλη εικόνα. Είναι η φεστιβαλική ρουτίνα που έχεις ανάγκη, που σε βγάζει εκτός προγράμματος -αν και ρουτίνα- αλλά σε κάνει παιδί, τινάζοντας το βιολογικό σου ρολόι στον αέρα. Και σε παρασύρει στην πορεία, ακόμα και αν ξεκινάς το τριήμερο με διάθεση καπετάν - Μιζέρια και την αυταπάτη πως μπούχτισες και φέτος δε θα περάσεις τόσο καλά.

Ας δούμε, λοιπόν, μερικές ψηφίδες ακόμα.

-Ο Φοίβος είναι ο πιο συμπαθής, πορωτικός φλώρος του ελληνικού πενταγράμμου. Σε λίγες μέρες κλείνει τα 50 και λέει πως βλέπει το Φεστιβάλ σαν το μικρό του αδερφάκι (που όταν μπλέκει σε καβγά με τα άλλα Φεστιβάλ, φωνάζει τον Φοίβο να καθαρίσει με την αγριάδα του). Είναι ο «μπάσταρδος γιος» που φιλοσοφεί διαλεκτικά στους στίχους για το «ανολοκλήρωτο χτες» και το «ακόμα αγέννητο χτες» που καίει μες τσο σώμα του. Αλλά το κοινό του γουστάρει απλά συνθήματα, όπως το «ελεφαντάκια όλων των χωρών, ενωθείτε». Και όχι άλλο Νεφέλη Φασουλή.

-Φεύγοντας για Αυστραλία ο Φωτιάς είχε αφήσει πίσω του μια μικρή -αλλά πολλά υποσχόμενη- παρέα. Τώρα, γυρίζοντας πίσω, βρήκε μια φουλ μπάντα που μπορεί να σηκώσει στο πόδι μια ασφυκτικά γεμάτη σκηνή και να κάνει τη λίμνη στο Τρίτση σαν την Κάρλα, πλημμυρισμένη από συναισθήματα και δάκρυα συγκίνησης.
Βρε πως έχουν μεγαλώσει
Κάπα-Θήτα...
Έχουν γίνει άλλοι τόσοι...
Το ίδιο μπορεί να πει κανείς βέβαια και για τη Φεστιβαλάρα, αν έχει πολλά χρόνια να την δει και έρθει ανυποψίαστος... 

-Πολλά κουνούπια, -και αυτό είναι πολιτικό όπως είπε ο κ. Πρωτούλιος-, πολύς ιδρώτας και άπειρη υγρασία. Μπορούμε δηλαδή, σύντροφοι, να πούμε πως το Φεστιβάλ ήταν βγαλμένο από τα πιο υγρά μας όνειρα;
Ε, χμμ, ναι-όχι, δηλαδή κατά μία έννοια, τεςπα, κατάλαβες.

-Και ήταν όλοι τους εκεί. Συντάκτες του Documento με Ρίζο στην κωλότσεπη. Και ο Νίκος Παππάς που ίσως να έχασε τον δρόμο για τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και τον ξαναβρήκε για το πάρκο του Τρίτση, για να κάνει στόρι και να ξεπλύνει λίγες αμαρτίες σε νερό αλκοολούχο. Μετανοείτε, η επαναστατική κρίση πλησιάζει...

-Ω ναι. Τα παιδιά που ανέβηκαν επί σκηνής στους Κοινούς Θνητούς να κάνουν λίγο θόρυβο, λίγο χαμούλη, λίγο πανικό και ένταση, ήταν τα θρυλικά κόκκινα Πιράνχας. Είναι απ’ τα παιδιά που δεν κάθονται καλά -και λίγα λες. Και όταν γράφουν «ήμουν και εγώ εκεί» για το Νεστόριο, δεν εννοούν απλά -μικρέ, αστέ αναγνώστη- πως ήταν εκεί στο διήμερο. Προφητεία και υπόσχεση είναι (πονηρό κλείσιμο ματιού, meme με καρδούλα ΓΓ).

-Τα «Έφηβα Γεράκια» είναι σα να περιγράφουν τον Βασίλη. Είτε εννοούμε αιώνια έφηβα «γεροντάκια» που «κρατάνε γερά» στη σκηνή, είτε εννοούμε γεράκια με μύτες γαμψές.
Και αν δεν ξέρεις τα συμφραζόμενα, μπορεί να δεις τη φωτό/το βιντεάκι με την Μποφίλιου να σπαράζει δίπλα στον Βασίλη και να πιστέψεις ότι θρηνεί για τη φωνάρα του που έσπασε ή γιατί τελείωνε κι αυτό το Φεστιβάλ -και ας καρτερούμε ένα άλλο.

-Συμπληρωματικό υστερόγραφο στη χτεσινή κατηγοριοποίηση για τους καλλιτέχνες. Υπάρχουν αυτοί που είναι «τιμή μου που με καλέσατε», αυτοί που το θεωρούν αυτονόητο και δε θα μπορούσαν να είναι κάπου αλλού και η Μποφίλιου ή ο Σφαλμάνης -και κάποιοι ακόμα-, που αν χρειαζόταν, μπορεί να το έστηναν και μόνοι τους. Και δε ρωτούν τι μπορεί να κάνει το Φεστιβάλ ή η Οργάνωση για αυτούς, αλλά το αντίθετο -το περασμένο Σαββατοκύριακο πχ το Σφάλμα πήγε στη Θεσσαλία να βοηθήσει όσο μπορεί τους πλημμυροπαθείς και κυβερνόπληκτους.

Αλλά ποιον αφορούσε η μπηχτή του Καραμουρατίδη, ότι «δε γράφτηκε για σένα αυτό το τραγούδι» -σε στιλ, «ξέρεις εσύ ποιον εννοώ»;

Και κάνα δυο απορίες ακόμα.

-Αν ο Παν-Παν γράψει κάποτε, ως συνέχεια, την ανισόμετρη ντίσκο, θα τον καλέσουμε στο Φεστιβάλ σε καμιά συναυλία για τον ιμπεριαλισμό της εποχής μας;
-Είναι ο ΓΓ καλύτερος κωμικός από τον Μαλιάτση; Μήπως να αρχίσει βίντεο με κουτσατάκες -κατά το «πιτατάκες»;
Εν παρόδω, το πολιτικό άνοιγμα του ΓΓ στο Φεστιβάλ είναι ό,τι πιο κοντινό στο «ελάτε όπως είστε», με τις διαφωνίες και τις ερωτήσεις σας. Αλλά δε χρειάζεται να πουλήσει λαϊκισμό και μούρη, τύπου «σας πάω», για να γίνει συμπαθής. «Τον πάει» και έτσι ο κόσμος. Ακόμα και οι εχθροί του, δηλαδή, που τον προτιμούν για παρέα και για ένα τσίπουρο...

Αλλά όσες ψηφίδες κι αν μπορέσεις να ενώσεις, πάντα κάποια καλή θα σου ξεφύγει, γιατί δεν μπορείς να γίνεις χίλια κομμάτια μεταμοντέρνα και να τα προλάβεις όλα. Στην τελική, η ουσία είναι να πας εκεί για να γίνεις κομμάτι της μεγάλης «αφήγησης» -sic- ενάντια στους χυδαίους ολοφοβικούς.

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία του κειμένου, μερικές αγοραίες κατατάξεις, με χυδαία υποκειμενιστικά κριτήρια, χωρίς πολλές εξηγήσεις και τεκμηρίωση.

1. Άσιμος 2. Παύλος 3. Γώγου -με δική μας κυρίως ευθύνη, γιατί ξέρουμε λιγότερο το έργο της, αν και ήταν ίσως η πιο συμπαθής.
1. Φοιτητική. 2. Κεντρική. 3. Μαθητική. 4. Λαϊκή
1. Κογκολέζικο 2. Αιθιοπικό. 3. Μπαγκλαντεσιανό.
1. Σοκολατόπιτα. 2 Ναι αλλά για τα Μάφιν δε λέτε τίποτα. 3. Λουκουμάδες.
1. Λουκάνικα. 2. Κεμπάπ.                                                        (...) 3. υπερτιμημένα σουβλάκια
1. Κίνηση, πάρκινγκ και είσοδος από Φυλής. 2. Κίνηση, πάρκινγκ και είσοδος από Δημοκρατίας.

Κριτική δε θα κάνετε σε τίποτα δηλαδή;
Ναι. Η κριτική αφορά τα εξής.
1. Έπρεπε να κάνουμε ένα υστερόγραφο την Κυριακή, με Ζαραλίκο. Μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη. Ακόμα και τον Μητσοτάκη, που είναι γεννημένο ταλέντο στο stand-up.
2. Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για άλλη μία (και όχι απλώς μια άλλη) σκηνή, να απλωθεί λίγο και ο κόσμος, γιατί αρχίζει να γίνεται ενοχλητική τέτοια κοσμοσυρροή. Φαντάσου να είχε και Μετρό, που να μας/τους διευκόλυνε, δηλαδή...
3. Του χρόνου να βάλουμε τους σφους της νεολαίας να καθαρίσουν τη σκόνη από το Πάρκο.
4. Από παπάκια είχαμε μόνο αυτά του Πάρκου. Το «Παπάκι» του Άσιμου, όμως, δεν έπαιξε ποτέ...

Επίλογος

Ο τίτλος διασκευάζει δημιουργικά την ατάκα του «κύριου Πρωτούλιου», προς τη δημοσιογράφο που επέμενε να τον λέει κύριο -αλλά διόρθωσε στην πορεία το Πρωτούλιος. Εδώ είμαστε όλοι σύντροφοι...
Εδώ φτάνουμε σε μια απόλυτη αίσθηση συντροφικότητας, γιατί είμαστε συνεργάτες, φτιάχνουμε μαζί κάτι μεγάλο και σπουδαίο, είμαστε όλοι σύντροφοι. Έστω και για τρεις μέρες. Έστω και με μερικούς Κακοφωνίξ, γιατί είμαστε μεγάθυμοι και κανείς δεν περισσεύει...

Και τώρα που μαζεύτηκαν όλα τα παιχνίδια μας στο κουτί (μικρή Παρασκευούλα). Κάποτε μαζεύτηκες με τους φίλους σου στην αλάνα-γηπεδάκι της γειτονιάς για να παίξετε, χωρίς να γνωρίζετε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά, που βρίσκεστε όλοι μαζί.
Κάποτε όλοι οι σύντροφοι βρέθηκαν όλοι μαζί στο Φεστιβάλ, χωρίς να γνωρίζουν πως αυτό μπορεί να ήταν το τελευταίο τους. Το τελευταίο που βλέπουν με χρέωση, που βγάζουν ομιλία ως γραμματείς, που θα είναι οργανωμένα μέλη, που θα είναι χωρίς παιδιά, που θα γράψεις για αυτό ανταπόκριση, που θα υψώσεις τη γροθιά σου, ακούγοντας την Διεθνή.

Κι ας μη λείψει κανείς. Μα πάντα κάποιος λείπει...

Και ως του χρόνου, Τρίτση-Τρίτση μάνα μου.
Τρίτση-Τρίτση-Τρίτση-Τρι...

Κόκκινα πιράνχας με δόντια γαμψά

Τι είναι σε τελική ανάλυση το Φεστιβάλ; Ένας ιστορικός συμβιβασμός γενεών, που παλεύουν αδυσώπητα να γεφυρώσουν το χάσμα τους και τα ακούσματά τους. Το παλιό που γκρινιάζει γιατί δεν έχει προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και το καινούριο που δεν έχει επιβληθεί ακόμα και καγχάζει με Βέβηλο (και Εισβο) ύφος αυτά που πέρασαν. Και δεν είναι το Φεστιβάλ της εποχής των τεράτων (σαν το Φεστιβάλ ζόμπι του χυδαίου Ζερβού), αλλά έχει μικρά «τερατάκια», σαν τα «κόκκινα πιράνχας», που είναι ευαίσθητα και παρεξηγημένα ζωάκια, όπως τα αγριογούρουνα του Οβελίξ.

Το Φεστιβάλ είναι ο συγχρωτισμός μικρών και μεγαλύτερων παιδιών, που δε θέλουν να μαζέψουν, στο τέλος του τριημέρου, τα παιχνίδια τους στο κουτί. Διότι ο έρωτας είναι σαν την επανάσταση και χρόνια δεν κοιτά, παρά μόνο τις μέρες. Μια μέρα πριν νωρίς, μια μέρα μετά αργά. Τη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ ωριμάζουν οι συνθήκες για να κλείσει το ιστορικό διαγενεακό χάσμα.

Οι Υπεραστικοί και ο Φοίβος παίζουν στο Κόκκινο Αερόστατο για παιδιά που είναι μπροστά από την ηλικία τους. Η φοιτητική σκηνή γεμίζει με ροκ δεινοσαυράκια, όπου όσοι δεν έχουν 40αρίσει είναι προστατευόμενο είδος υπό εξαφάνιση. Οι ηρωικοί βετεράνοι απ’ το Σπίτι του Αγωνιστή, με σταθερό μέσο όρο ηλικίας (όλη τη νιότη του κόσμου) όσα χρόνια κι αν περάσουν, έρχονται με αμαξίδια, πατερίτσες και πατερούλη στην ψυχή.

Δε πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια -που δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι ίσως η συναυλία για τους ποιητές των δρόμων των Εξαρχείων έπρεπε να κλείσει αλλιώς, με λίγο Ζαμπέτα. Γιατί ο 40-50άρης είναι ένας νέος της εποχής, που είναι αντικειμενικά εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό και όχι στα γηρατειά και την κατήφεια.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν έχουμε γεράσει, ούτε είμαστε εραστές της καρέκλας. Αλλά καλό είναι να έχεις στη ζωή ένα αποκούμπι, σαν το ΚΚΕ (το ακούς, Βλάσση;), ή ένα κάθισμα να ξαποστάσεις λίγο από τον αγώνα και ξανά προς τη δόξα τραβάς, τραβάς, τραβάς. Τι τραβάμε κι εμείς οι κομμουνιστές -και κομμουνίζοντες; Α ρε, σύντροφε...
Άλα-αααα

Όλα ξεκίνησαν από το λάθος (του Σαμαράκη), με τους Υπεραστικούς να παίζουν για δεκάχρονα παιδιά με τους ταξικούς προβληματισμούς της προεφηβείας και του δημοτικού, να μαθαίνουν εξ απαλών ονύχων το «τάξη εναντίον τάξης» και πως η έφοδος στους ουρανούς δε θα γίνει με αερόστατο. Και εδώ υπάρχουν δύο λογικές εξηγήσεις.
Είτε ήταν τιμωρία για τον υπεραστικό Παύλο, που ήταν καιρό άρρωστος, αλλά ζει (τσακίστε τους ναζί, σε λούπα, από όλα τα παιδιά μαζί και το καθένα ξεχωριστά), εκπροσωπεί σταθερά την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού και κατέληξε με το κοινό που του ταιριάζει, ώσπου να σοβαρευτεί -στο ΦΒ τουλάχιστον.
Είτε ήταν μια κίνηση που στόχευε να χαρούν οι γονείς των παιδιών και πέτυχε διάνα. Μα δίπλα σε αυτούς, ποτίζεται και η γλάστρα με τη νέα σπορά, που είναι έτοιμη για όλα.

Αυτή είναι μια άγρια γενιά παιδιών, που δεν έχουν ζήσει ούτε μια μέρα «κανονικότητας». Που τραγουδάν και χορεύουν «Θάνατος, μαύρος αδελφός», ξέρουν όλα τα αντάρτικα, ανεβαίνουν επί σκηνής να φωνάξουν «τσακίστε τους ναζί» και ας μην έχουν προλάβει τον Παύλο -όχι των Υπεραστικών. Κάνουν αντιφασιστικά τατουάζ, με εργάτες που σπάνε σβάστικες. Δεν έχουν το κόκκινο μαντίλι των «Νέων Πρωτοπόρων», που έχει ακόμα ο (υπεραστικός) Παύλος, αλλά μπλουζάκια με κόκκινα πιράνχας, που είναι το όνομά τους και η ψυχή τους. Κι ίσως να κάνουν σπετσνάζ στον ελεύθερο χρόνο τους -ποτέ δεν ξέρεις πού θα χρειαστεί.

Ώρα για λίγη επαναστατική γυμναστική...

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα. Ξέρουν πως πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο γιατί το έχει ανάγκη. Είναι ώριμα και υποψιασμένα για την αλήθεια, την αδικία γύρω μας, είναι έτοιμα για να πέσει ο σπόρος των Υπεραστικών -και του Φοίβου-, χωρίς μεγάλες προσαρμογές και φτιασιδώματα σε όσα λένε.
Είμαι ένα μικράκι προλεταριάκι...

Κι αν άκουγαν από δίπλα τον «κύριο Πρωτούλιο» -όπως τον είπε τρακαρισμένη η δημοσιογράφος της ΕΡΤ- να εξηγεί πως ακόμα και τα κουνουπάκια του πάρκου είναι πολιτικό ζήτημα, γιατί ο εργολάβος πήρε λεφτά για συγκεκριμένες δόσεις και δε (μας) ψεκάζει κάθε δέκα μέρες, όπως πρέπει, θα φτάναμε στην ουσία για τον καπιταλισμό με απλά παραδείγματα, όπως κάποτε μας εξηγούσαν το σεξ με τις μελισσούλες και τη γύρη.
-Χρατς, χρατς ο εργολάβος. Βζουν-βζουν τα κουνουπάκια.
Αλλά ποιος είναι αυτός που μας πίνει το αίμα;

(Εδώ θα κολλούσε και ένα τραγούδι του Jackal, που έλεγε στο ρεφρέν «Κουκουβά-Κουκουβά» και μετά έκανε ρίμα με τα ΜΑΤ, αλλά δεν το βρήκα με ένα πρόχειρο ψάξιμο).

Στην ίδια σκηνή ο Φοίβος εκπλήρωνε έναν στόχο ζωής, τραγουδώντας δίπλα στη (και για τη) Μάγδα Φύσσα. Αλλά βασικά λέγοντας επιτέλους το Ελεφαντάκι, το τραγούδι που τον καταξίωσε στο παιδικό κοινό του, και το Κροκοδειλάκι -άραγε θα έχουν δεύτερο κύκλο τα «Νούμερα» στην ΕΡΤ;- αντί για τα κλασικά που θα πει σήμερα. Και το πιο σπουδαίο είναι ότι κόλλησε και αυτός σταχανοβίτιδα -από Μποφίλιου και Βασίλη- και βγαίνει μόνος του, εκτός προγράμματος, και δεύτερη μέρα, υπερκαλύπτοντας το πλάνο του.

Για τη Μάγδα όμως, τη μάνα όλων μας, δεν υπάρχουν λόγια. Της χρωστάμε πολλά ενώ αυτή τίποτα, αλλά μας λέει «ευχαριστώ» γιατί τη βοηθήσαμε να κάνει τον πόνο της αγώνα. Και είναι παντού, πάντα εκεί, μέσα σε όλα όσα πρέπει να είναι. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλει, το χαίρεται και το ζει με την ψυχή της. Και στη χιπ-χοπ συναυλία με τους φίλους του Παύλου και στα παιδιά του Κόκκινου Αερόστατου -να τους μάθει πώς γελοιοποιείς τους τύπους με τη σβάστικα- και στο περίπτερο του συλλόγου Killah P. Κάθε μέρα, σε όλο τον χώρο. Ζει για τον Παύλο, που ζει μέσα από αυτήν και τον αγώνα της. Και αυτό είναι το καλύτερο ελιξήριο νεότητας, που την κρατάει δυνατή και μάχιμη. Δεν υπάρχουν πολλοί -οργανωμένοι και μη- που θα μπορούσαν να δώσουν τη δική της μάχη, τόσα χρόνια, με τόσο ζήλο. Βαθιά υπόκλιση...

Κι εδώ αρχίζει για κάποιους μια άρρωστη λογική του παραλόγου, που ξεκινά με υπονοούμενα για να γίνει χιονοστιβάδα. Φαιδροί τύποι, που παλεύουν ενάντια στον κόσμο της ιδιοκτησίας, αλλά βάζουν φράχτες και πνευματικά δικαιώματα στα σύμβολα που θεωρούν αποκλειστικά δικά τους. Και σπεύδουν να ζητήσουν το λόγο. Γιατί καλείτε το τάδε πρόσωπο; Γιατί τιμάτε με αφιέρωμα τον δείνα καλλιτέχνη; Κομμουνιστές και μπολσεβίκοι, η Μάγδα αυτή δε σας ανήκει...

Λύσσαξαν που καλέσαμε τη Μάγδα, έφριξαν που έπαιξε πέρσι η «Μπασταρδοκρατία», δυο φορές μάλιστα, στο ροκ αφιέρωμα, ξίνισαν που φέραμε πρώτη φορά τους Nightstalker, κοκκίνισαν (από το κακό τους) που τιμήσαμε την αγία τριάδα των ποιητών του δρόμου των Εξαρχείων (Γώγου, Άσιμος και Παύλος). Πού να άκουγαν και τον Μητσοτάκη (τον καλό) χτες να λέει πως το Φεστιβάλ είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό και πολιτικό γεγονός...

Μιλάμε εν τω μεταξύ για τρεις ευαίσθητους δημιουργούς, με ανήσυχο πνεύμα που είχαν πάντα ανοιχτούς διαύλους με τις ιδέες του κομμουνισμού -ή και με το Κόμμα. Για τη Γώγου που έγραψε το «Α ρε σύντροφε» ενάντια στον ρεβιζιονισμό κι «όλοι οι φίλοι της γράφουν με μαύρο χρώμα, γιατί ρημάξατε το κόκκινο». Για τον Άσιμο που έγραψε το «με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής» (μα έτσι δεν την βρίσκω) και έχει μια ιστορική φωτογραφία με τον Χαρίλαο. Και για τον Σιδηρόπουλο που έχει γράψει για το λίπασμα και πώς «κινείται η ιστορία του ΚΚΕ».

Μπορεί κάποια από τα δικά τους αδιέξοδα να τόνιζαν τις αντιφάσεις του Κόμματος της εποχής τους. Αλλά την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο Ματράκας, που έκλεισε την ουσία σε δυο-τρεις φράσεις. Το Κόμμα είναι η πηγή κάθε αντίστασης, από εδώ ξεκινάνε όλα. Υπάρχουμε ωστόσο και εμείς οι καλλιτέχνες, που ανοίγουμε λαγούμια, που σκάβουμε σε βάθος, αλλά αυτό μπορεί να μας κοστίσει καμιά φορά και τη ζωή μας.
Κι αν πέφτουν κάποτε στις υπόγειες διαδρομές που ανοίγουν, δε μειώνεται σε τίποτα η αξία τους.

Δεν υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία και δικαιώματα. Υπάρχουν όμως κάποιοι που τιμούν κάποια πρόσωπα, για να καπηλευτούν τη λάμψη τους και να τους βάλουν σε ακίνδυνα καλούπια. Η κριτική αυτή θα είχε λοιπόν βάση αν το αφιέρωμα έδειχνε επιλεκτικά κάποιες πλευρές του έργου τους κι αποσιωπούσε βολικά άλλες για να το φέρει στα μέτρα μας.

Αλλά στο Φεστιβάλ ακούστηκαν (σχεδόν) τα πάντα. Από το «α ρε σύντροφε» της Γώγου, ως το τραγούδι της Εθνικής Συμφιλίωσης του Παύλου, για το Χημείο. Ο Χουλιαράς (που είχε σπάσει τον πάγο, λέγοντας άλλες χρονιές τον Μηχανισμό) δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του που μπορούσε να τραγουδήσει κομμάτια που είχε απωθημένο να τα πει. Και έκλεισε το πρόγραμμα με το «Δεν πα να μας χτυπάν...» του Άσιμου, με το σωστό χρώμα στην κόκκινη σημαία. Παύλο (των Υπεραστικών).

Δηλαδή είπε και το «Παράτα τα» (λοιπόν, παράτα το το κόμμα); Ε, όχι. Ας αφήσουμε κάτι για του χρόνου, μην τα πούμε όλα φέτος...

Την ίδια στιγμή, στη Λαϊκή Σκηνή, μαθαίναμε χρήσιμες πληροφορίες από τον Σοφιανό και τον... «κύριο Πρωτούλιο», που δεν τα σηκώνει αυτά και είπε στη δημοσιογράφο της ΕΡΤ: Είμαστε στην κόκκινη πολιτεία, εδώ είμαστε όλοι σύντροφοι, δεν χρησιμοποιούμε πολύ το «κύριε»...

Μεταξύ πολλών άλλων ακούσαμε ότι: Οι τάχα ακομμάτιστοι υποψήφιοι θα πάρουν πινελάκι το βράδυ των εκλογών. Και αν ο χάρτης είναι «μπλε», η κυβέρνηση θα το εισπράξει ως επιβράβευση για όσα έγιναν και ως παραγραφή των ευθυνών της. Ότι με αυτούς τους ρυθμούς τα αντιπλημμυρικά έργα που προβλέπονταν για αυτή τη θητεία για την Περιφέρεια της Αττικής, θα τελειώσουν σε 44 χρόνια. Ότι μετά την συγχώνευση των Νομαρχιών, η Περιφέρεια έχασε 1.700 υπαλλήλους και στη θέση τους ήρθαν μόλις 100 (!). Και ότι στον Δήμο Αθηναίων, μπορεί ο Μπακογιάννης να βρίσκεται στο στόχαστρο όλων, αλλά η δική του παράταξη δεν είχε απόλυτη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, και χρειαζόταν πάντα τις ψήφους άλλων, για να περάσει αυτά που ήθελε.

Ότι η Δούρου έδωσε το μισό αποθεματικό της Περιφέρειας για την «επένδυση» στο Ελληνικό. Ότι έδωσε ζεστό χρήμα στον εφοπλιστή πρόεδρο της ΑΕΚ, για να χτίσει ιδιόκτητο γήπεδο (δικό του, όχι της ομάδας) και πως κάτι ανάλογο γίνεται με τον εφοπλιστή ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού και τον Δήμο Αθηναίων για το γήπεδο στον Βοτανικό -στον δρόμο που χάραξαν με το Καραϊσκάκη και τον εφοπλιστή πρόεδρο του Ολυμπιακού. Και αυτά καλό είναι να λέγονται και να τα ακούνε όσοι κολλημένοι σφοι έμειναν σπίτι την Πέμπτη, για να δουν την ομάδα τους -και δεν είχε και οθόνες να μεταδίδουν τα ματς, όπως κάποτε στα Ιλίσια, που είχε πέσει το Φεστιβάλ πάνω στο Τσου-Λου.

Οθόνες δεν είχε όμως ούτε ο Ζάρα. Και ότι θα έτρωγε άκυρο (cancel), έστω και για τεχνικούς λόγους, από τους Κνίτες, δεν το φανταζόταν ούτε ο ίδιος, ούτε ο Κωτσαντής με τον οποίο τα έλεγαν παραπλεύρως, μήπως και βρεθεί μια λύση της τελευταίας στιγμής. Μάλλον όμως χτύπησε η κατάρα του φασίστα, με την αγαπημένη ατάκα - ερώτηση: Έχεις βίντεο; (πχ για τους νεκρούς στο Πολυτεχνείο, ως απόδειξη). Και ο Ζαραλίκος είχε βίντεο, αλλά όχι οθόνη για να παίξουν. Κι είναι πολύ κρίμα, όχι επειδή είναι ο Ζάρα, ούτε για τον κόσμο που έφυγε ξενερωμένος, αλλά γιατί θα είχε φρέσκο υλικό και ατάκες για τον Κασσελάκη. Γιατί μόνο αυτός μπορεί να νικήσει τον Κασσελάκη, που μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, που είχε νικήσει τον Μεϊμαράκη, που διαδέχτηκε τον Σαμαράκη (όχι, Λάθος, τον Σαμαρά).

Στο Φεστιβάλ πάντως υπάρχουν τρεις κατηγορίες καλλιτεχνών. Αυτοί που έρχονται και τηρούν τους τύπους, αυτοί που έρχονται και χαίρονται πραγματικά, και η Νατάσσα Μποφίλιου, που κάνει συλλογή ενσταντανέ με τον ΓΓ να κάνει το αρκουδάκι Αγκαλίτσας.

Και επίσης, τρεις κατηγορίες καλλιτεχνών. Αυτοί που ευχαριστούν την ΚΝΕ για την πρόσκληση. Αυτοί που αφήνουν ένα πολιτικό μήνυμα, τύπου «καλή αντάμωση στους δρόμους -και ας μην κατεβαίνουν πάντοτε οι ίδιοι. Και η Νατάσσα Μποφίλιου, που θέλει να τα πει όλα, και για την ΚΝΕ, και για τους αγώνες, και για τη Λαϊκή Συσπείρωση, και για τον σύντροφο μπαμπά της, που κατεβαίνει υποψήφιος, και... Ξεχάσαμε τίποτα;

Τρίτη μέρα σήμερα, κατά τας γραφάς, που σημαίνει πως τα επίπεδα συσσώρευσης σκόνης στον λαιμό, τα ρουθούνια και τον αμφιβληστροειδή χτυπάνε κόκκινο -και αυτά- και αν κρατούσε εννιά μέρες το Φεστιβάλ, όπως κάποτε, θα φτάναμε σε κατάσταση I can’t breathe, αλλά στην πράξη, όχι μόνο συνθήματα.

Θα είναι κρίμα όμως να φύγετε από το Τρίτση και να μην έχετε δοκιμάσει το φαλάφελ των μεταναστών και κάτι πιτάκια που δίνουν στο τραπεζάκι του Κονγκό -αν δεν κάνω λάθος. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε φέρει και ινδική κουζίνα από τους συντρόφους, που έχουν μόλις μερικά εκατομμύρια μέλη. Αλλά ας μείνει κάτι και για το 50ό. Όλα από τώρα θα γίνουν; Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα...

49 σημεία για το 49ο Φεστιβάλ - Α’ Μέρος

Όρθιο πες μου τι θα μείνει
49 σημεία για το 49ο Φεστιβάλ - Α’ Μέρος

Δεν έχω ιδέα αν θα βγουν τόσα ή αν θα υπάρξει επόμενο μέρος. Ίσως βγουν παραπάνω, ίσως λιγότερα. Αλλά είναι μια εύκολη λύση για τον τίτλο του σημειώματος και για να μπουν κωδικοποιημένα οι εντυπώσεις του τριημέρου.

Τους καλύτερους (δηλαδή νικηφόρους) εμφυλίους δεν τους έχουμε δώσει ακόμα. Άραγε λένε τίποτα ως βιβλίο τα «Επτά φεγγάρια» του Καρουνατιλάκα ή είναι άνοστη, μεταφυσική σούπα; Να ρωτήσουμε και τους συντρόφους, μήπως έχουν γνώμη.

Αστερίξ, θα βρέξει! Τα drone πετάνε χαμηλά...
Και όμως, όχι διάολε. Ούτε σταγόνα, ούτε συννεφάκι στον ορίζοντα, ούτε γη και κυρίως ούτε νερό. Ούτε ένας Κακοφωνίξ να προκαλέσει τη μήνη των θεών και να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, πριν κάνουμε την έφοδο. Σχεδόν δε νιώθεις πως είσαι σε Φεστιβάλ...

Πόσοι μη Θεσσαλοί, αιχμάλωτοι της γοητείας της γεωγραφίας, ξέρουν άραγε πως το Γκιντίκι είναι ύψωμα στον Κίσσαβο; Ή ότι από φέτος τον Σεπτέμβρη η μεγαλύτερη λίμνη της χώρας -που βρίσκεται ολόκληρη στην ελληνική επικράτεια- δεν είναι η Τριχωνίδα αλλά η πάλαι ποτέ αποξηραμένη Κάρλα;
Και λιμνοθάλασσα θα σας φέρουμε...

Πρώτα έρχεται ο γιος (Γκιντίκι) του Θανάση (Παπακωνσταντίνου), να στρώσει το έδαφος για τον πατέρα του. First we take Manhattan -αν και εμείς πρώτα στο Βερολίνο μπήκαμε, το Μανχάταν αργεί ακόμα.
Αλλά ένας είναι ο Παπακωνσταντίνου, ένα είναι το Κόμμα. 50 χρόνια Βασίλης στη μουσική, 49η χρονιά για το Φεστιβάλ. Και τι έκανε δυο χρόνια, ως το ’75 που ξεκίνησαν; Δηλαδή, Βίρνα, εννοείς πως υπήρχε Βασίλης χωρίς Φεστιβάλ -και αντίστροφα;

Κανονικά πρέπει να βγει στα 50 χρόνια και ένας πίνακας με τις περισσότερες συμμετοχές για τους λάτρεις της φεστιβαλικής στατιστικής. Πχ Βασίλης 42 (έχασε μερικά και τότε που φλέρταρε με τον Καζάκη), Πασχαλίδης 30 και να δούμε ποιος πάει για το χάλκινο.

Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη
Όρθιο πες μου τι θα μείνει
Το ΚΚΕ. Κι αν δεν υπήρχε πένθος για την καταστροφή, οι σφοι στη Θεσσαλία ακόμα και Φεστιβάλ θα μπορούσαν/προλάβαιναν ίσως να στήσουν. Και να έβγαινε μετά η αντίστοιχη Αυριανή της Λάρισας με τίτλο «να αναλάβ’ το Κουκουέ ή οι πολίτ’ς».

Μακάρι, Βασίλη, να μπορούσε και η φωνή να φυτρώσει ξανά, όπως τα μαλλιά σου. Γιατί πλέον αυτό που κάνεις δεν είναι κανονική συναυλία, αλλά συμμετοχική δημοκρατία, όλο «δικό σας» και «δικό σας», το κοινό βγάζει τη μισή συναυλία κι εσύ κάνεις τις άναρθρες κραυγές του πειρατή, στο φτερό του παπαγάλου, που φωνάζει «τους ξεφύγαμε».
Ο τόπος όλος θα καταστραφεί και το μόνο που θα είναι φανερό από τη Σελήνη, θα είναι η μύτη σου και πως δεν μπορείς, δεν το έχεις πια, επί σκηνής. Αλλά οι κατσαρίδες που θα επιζήσουν θα σου φωνάζουν «Βασίλη, (επι)ζούμε, για να σε ακούμε».
Πώς είναι έτσι το παιδί και τι φωνάρα είχε...

Η συναυλία με Νταλάρα - Φαραντούρη ήταν αφορμή να βγουν τα πρασινο-ηλιόμετρα και να αναρωτηθούμε: ποιος είναι πιο (αριστερός) Πασόκος; Έλειπε όμως ο Νικολόπουλος που ήταν στη λαϊκή σκηνή. Όπως θα έλεγε ο Ιωάννου.
Ο τρίτος δρόμος πάει Φεστιβάλ

Είναι πολύ λάθος και άδικο συνάμα να λες πως δε γελάς με τα αστεία στο stand-up comedy στη μαθητική. Γιατί αν ακούς πχ ατάκες του στιλ «είμαι κομμουνιστής και εγώ και το πέος μου, όταν πάμε στο κρεβάτι, δηλώνει απεργία», μπορεί να σε πιάσει νευρικό γέλιο από αμηχανία -κριντζάρισμα το λένε πια.

Χάος κάποτε έλεγαν στη διάλεκτό μας τον ενδιάμεσο «χυλό» (Γλέζος, Ηλιού κ.ά.) μεταξύ ΚΚΕ και «εσ.» στα στρατόπεδα των εξόριστων, που αρνούνταν να πάρει θέση στη διάσπαση και ήταν με την ενιαία ΕΔΑ.
Χάος επίσης είναι το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, παραγωγής ΠΣΑΠ, για τις τραγελαφικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν τα μέλη του (οι επαγγελματίες αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές) στην παλιά Β’ Εθνική (Σούπερ Λιγκ 2). Αλλά οι μεγαλύτερες βρωμιές γίνονται στο υψηλότερο επίπεδο (βλέπε ΦΙΦΑ και Μουντιάλ), με την καλύτερη οργάνωση και τις εγκληματικές οργανώσεις που λυμαίνονται τον χώρο.
Και η απορία που μου έμεινε από την -πολύ ενδιαφέρουσα- παρουσίαση, είναι αν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις (πέρα από τα ατομικά συμβόλαια) για τους ποδοσφαιριστές. Και αν στον ΠΣΑΠ δεν υπάρχουν παρατάξεις -όπως σε κάθε σωματείο- λόγω καταστατικού (ενιαίο ψηφοδέλτιο) ή για συγκυριακούς λόγους.

Αν μπορούσα να διακτινιστώ και σε δεύτερη συζήτηση, μάλλον θα πήγαινα σε αυτήν για τη Βενεζουέλα, που κάποτε θεωρούνταν ό,τι πιο κοντινό σε μια κυβέρνηση ΑΑΔΜ, όπως έμπαινε προγραμματικά.
Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα κουβέντα, με τον περισσότερο κόσμο, ήταν με τη Δάγκα για την εμπορευματοποίηση του σώματος και της σεξουαλικότητας. Και όπως μου είπαν, έπιασε σχεδόν τα πάντα. Από την πορνεία και την πατριαρχία ως τα τρανς άτομα και τα τηλεοπτικά στερεότυπα. Και όποιος δεν καλύφθηκε ή ντρεπόταν να μιλήσει δημόσια, μπορούσε να συνεχίσει μετά τη συζήτηση, κατ’ ιδίαν, αν και μάλλον θα ήθελε να πάει στη συναυλία της Μαρσό -που μόλις τελείωσε τη δική της συναυλία, πήγε και αυτή να ακούσει Γκιντίκι.

Βασικά συμπεράσματα -μεταξύ άλλων- ήταν ότι συμμεριζόμαστε τους προβληματισμούς της Κολοντάι, παρακολουθούμε νέα φαινόμενα όπως το Τίντερ -όπου μπορείς να βρεις προφίλ αρκετών συντρόφων- καθώς και ό,τι σειρά κυκλοφορεί στην ελληνική Τιβί ή το Νέτφλιξ, για να έχουμε άποψη και να παρεμβαίνουμε.

Το μόνο που πρόλαβα δια ζώσης ήταν ένα στιγμιαίο κόμπιασμα της Δάγκα, που δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι είχαν πριν την ένταση και με τον Άδωνη στη Βουλή. Κι ίσως τελικά να έχει δίκιο ο Ζαραλικός -λέει η Mariori. Ο μόνος λόγος που λέει βλακείες, είναι γιατί έχει δόντια. Ακόμα...

Σήμερα κεντρικό θέμα στη λαϊκή σκηνή θα είναι εύλογα η Τοπική Διοίκηση και οι επικείμενες εκλογές. Χτες είχαμε τα προεόρτια και άπειρες ντάνες με ψηφοδέλτια στα περίπτερα της Λάσυ, που μου θύμισαν ένα στίχο του Ψαριανού, που έκανε τουλάχιστον το όνειρό του πραγματικότητα και είχε γράψει προφητικούς στίχους.
Ψηφοδέλτια σταύρωνα και όλη νύχτα γκάβλωνα
Στης Βουλής τα έδρανα, αχ και εγώ να έκλανα...

Η καινούρια ατραξιόν φέτος (το νέο έχει πάντα άλλη γοητεία) ήταν η διεθνής κουζίνα και οι μετανάστες που συσπειρώνει στην περιοχή το Στέκι της Κυψέλης. Επιτέλους και μπράβο -καθόλου ειρωνικά! Και ας λέει ένας σύντρολος, ακούγοντας Μυστακίδη, πως όσο πάει, συγκλίνουμε και μοιάζουμε με το αντιρατσιστικό. Θα ήθελαν... Και όλοι ξέρουν βασικά πως κάθε Φεστιβάλ θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή.
Σε αυτό το σημείο να πούμε πολλά μπράβο (εντελώς ειρωνικά) στους τροτσκιστές που διάλεξαν αυτό το Σαββατοκύριακο για να κάνουν την «αντιρατσιστική γιορτή» τους στο Γεωπονικό.

Δε δοκίμασα χτες κάτι από τις αφρικανικές και ασιατικές κουζίνες -λείπουν κάποιοι Λατίνοι, για να ανασυστήσουμε την Τριηπειρωτική. Αλλά και μόνο που βλέπεις τραπεζάκι «Ένωσης Δημοκρατών Σουδάν» (ενιαίο, χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς), σου έρχεται αυθόρμητα να τους ενισχύσεις.
Κι αν σου φαίνονται δύσκολες έως απάλευτες οι ιδεολογικής διαφορές μεταξύ των ΚΚ, των ρευμάτων και των διασπάσεών τους, οι παρομοιότυπες (sic) σημαίες Γκάνας, Σενεγάλης, Καμερούν σου δίνουν μια ευκαιρία να αναθεωρήσεις (ώστε είστε αναθεωρητής;). Και αυτές της Σλοβακίας, Σλοβενίας και λοιπών λαϊκοδημοκρατιών ήταν επαρκής λόγος για να μη γίνει ποτέ η παλινόρθωση και οι διασπάσεις που ακολούθησαν.

Δεν ξέρω αν ο mr Βίκος πέρασε ανοιχτά στο κυβερνητικό στρατόπεδο και διακόψαμε τη συνεργασία, αλλά η Έψα (χτύψα) είναι σαφής ποιοτική αναβάθμιση. Και θεσσαλική.

Στη Διεθνούπολη, το καλύτερο «μπιχλιμπίδι»-ενθύμιο ήταν νομίζω το μουσικό κουτί (χωρίς Μόρφη και Πορτοκάλογλου) των Μεξικάνων, που το γυρίζεις με μια μικροσκοπική μανιβέλα και ακούς τη μελωδία της Διεθνούς ή το Μπέλα Τσάο (παράγουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να αφομοιώσουμε). Κι επίσης οι αθλητικές μπλούζες της CCCP, της DDR και της Κούβας, στον ίδιο πάγκο (που θα βγουν σύντομα από τον πάγκο της ιστορίας, για να παίξουν μπάλα ξανά).

Κάνεις βόλτα στα τραπεζάκια και μετράς απουσίες και μικρές απώλειες, γνωρίζοντας το πολιτικό υπόβαθρο που ίσως τις ερμηνεύει, με τη διάλυση της ΕΚΠ (Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία). Λείπουν πχ οι Ρώσοι του ΚΕΚΡ (Τιούλκιν) αλλά έμειναν αυτοί που φέρνουν τα μπλουζάκια με τον νεαρό Στάλιν. Λείπουν και οι Γιούγκοι (Σέρβοι) νοσταλγοί του Τίτο, που 'ναι μάλλον στη «σφαίρα επιρροής» της Ρωσίας. Κι αναρωτιέσαι ενδόμυχα τι άλλο πρέπει να γίνει για να φύγουν μόνοι τους οι Ισπανοί του ξεπουλημένου ΚΚΙ ή έστω η ΕΔΟΝ. Ο Μιθριδάτης πχ κατάλαβε ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί όχι; (Ντάξει, τώρα γίνεσαι λίγο κακός).

Και τη Μηλιαρονικολάκη, γιατί την «έδιωξαν» και λείπει φέτος από το πρόγραμμα; Είχε... "βαθιές διαφωνίες" γιατί ήταν με το «λευκό πάνω στο λευκό». Αλλά δεν είναι απαραίτητο να πιάνει κάθε φορά υψηλά νοήματα η συζήτηση στον Πολιτισμό. Θα μπορούσε να γίνει πχ κάτι για τα Μουσεία ΝΠΔΔ και άλλα κατορθώματα της Μενδώνη -και αυτών που της κάνουν «αντιπολίτευση»- στον χώρο.

Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι -όπως λέει ο Σαρτρ-, οι άλλοι είναι εσύ -όπως λέει το Σφάλμα, ακόμα και ιδίως αν μιλάμε για το πολύχρωμο μωσαϊκό στην ανθρωπογεωγραφία του κοινού της Μαρσό πχ. Αλλά με όρους Φεστιβάλ, μπορεί -για μια και μόνο εξαιρετική συνθήκη- να έχει δίκιο ο υπαρξισμός.

Κόλαση είναι να είσαι χρέωση ταμείο στον Βασίλη, Σάββατο βράδυ, να έρχεται ο άλλος με 100ευρω και να θέλει ρέστα σε πεντάλεπτα, ο διπλανός να έχει παραγγείλει 35 σουβλάκια (κάν' τα 34, ποιος θα τα φάει 35;), να έχει γίνει το χέρι σου παγάκι, να αναρωτιέσαι πότε θα σπάσει ο πάγος να χαραχτεί ο δρόμος προς τις μπύρες, και να ετοιμάζεσαι για περιφρούρηση στα Μωρά στη Φωτιά.
Αν δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια, θα είχα καλύτερα πρόσφατα παραδείγματα, που δε θα πρόδιδαν την ηλικία μας, που είναι πάντα η νιότη του κόσμου.

Φεστιβάλ με πορεία για τη ΔΕΘ, είχα κάνει. Φεστιβάλ σε μέρα απεργίας όχι. Τσεκ στη λίστα!

Για του χρόνου, στο 50ό Φεστιβάλ, ίσως έχουμε κρατήσει κάτι πιο εντυπωσιακό -πχ μια ωραία έφοδο στα χειμερινά.
Και μετά, καλό χειμώνα! Μετά το Σάββατο, θέλοντας και μη, δεν μπορείς δυστυχώς παρά να το σκεφτείς -κι ας μην το λέμε.

Είχα και μερικά ακόμα σχόλια, πχ για τον Φώντα Λάδη, το κόκκινο Αερόστατο, την Κεντρική Έκθεση του Φεστιβάλ. Αλλά ας αφήσουμε τίποτα για το επόμενο μέρος -αν και εφόσον βγει ποτέ στην οθόνη.