Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ

(*πρόλαβε τον τίτλο –ελαφρώς παραλλαγμένο- ο μπογιό βέβαια, αλλά τι να γίνει)

Αλλά κι οι δυο μας αχ και βαχ. Που βασικά ούτε εγώ, ούτε κι εσύ μάλλον πιστεύουμε σε κάποια ανώτερη δύναμη. Σαν εκείνο το βουλευτή του ενιαίου συνασπισμού σε ένα νομό της δυτικής θράκης –άραγε αν μιλήσουμε για θράκη σκέτη, χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, αυτό υποδηλώνει κάποιας μορφής αλυτρωτισμό, όπως στην περίπτωση της μακεδονίας-σκοπίων, ή εκεί αλλάζουνε τα σταθμά;- που διαφωνούσε με τον χαρακτηρισμό «μουσουλμανική μειονότητα» κι έλεγε στους έλληνες συντρόφους του: αφού εγώ είμαι κομμουνιστής κι άθεος, γιατί να προσδιοριστώ με βάση το θρήσκευμα;

Βασικά λοιπόν, ούτε εγώ, ούτε κι εσύ μάλλον πιστεύουμε σε κάποιο θεό, αλλά το αχ και βαχ παραμένει σταθερά ως κοινή συνισταμένη, επειδή οι κρατούντες δεν έχουν το θεό τους, ή μάλλον γιατί δεν έχουν άλλο θεό πέρα απ’ αυτόν του χρήματος και του μέγιστου κέρδους. Το οποίο μεγιστοποιείται όσο περισσότερο χρησιμοποιούν το θρησκευτικό όπιο για να φανατίζουν τους λαούς και να ναρκώνουν την ταξική συνείδηση.

Βέβαια η περίπτωση της τουρκίας προσφέρεται για διάφορους ιντριγκαδόρικους συνειρμούς και συμπεράσματα. Εμένα πχ τα βάθη της ανατολίας μου θυμίζουν σε μικρογραφία τις ασιατικές σοβιετικές δημοκρατίες, όπου επικρατούσε πλήρης καθυστέρηση και τα παλιρροϊκά κύματα του σοσιαλισμού αργούσαν να φτάσουν και να αλλάξουν το απαρχαιωμένο εποικοδόμημα. Αλλά αυτό ισχύει σήμερα και από την ανάποδη, καθώς στη μέση της βαϊκάλης, υπάρχει ένα νησάκι με σοβιετική σημαία, που επικοινωνεί με τη στεριά όταν παγώνει η επιφάνεια του νερού κατά τους χειμερινούς μήνες κι αποτελεί τον ορισμό της σοσιαλιστικής νησίδας, όπου δεν έχουν φτάσει ακόμα τα νέα της αντεπανάστασης.

Για άλλους τα γεγονότα στην τουρκία είναι κάτι μεταξύ δεκέμβρη και πλατειών: το πρώτο ως προς την (κατασταλτική) αφορμή και την ένταση των γεγονότων, το δεύτερο ως προς τη μαζικότητα, τη μορφή και το επίκεντρό τους, στην πλατεία ταξίμ. Κυρίως όμως αποτελούν μια ακλόνητη απόδειξη για τη φοβική στάση του κκε απέναντι σε ό,τι δεν ελέγχει, σε αντίθεση ακόμα και με αδελφά κόμματα, όπως το τούρκικο κκ –που στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με πρωτοβουλία του κόμματος- και δε δίστασε να αναμειχθεί με τις μάζες στο δρόμο.

Θα μπορούσα να ανταποδώσω το χτύπημα με την αντιπαραβολή αυτής της εντυπωσιακής ανθρωπογέφυρας

με τα μεταβατικά γεφύρια της άρτας που χτίζουν οι επικριτές μας κι απαιτούν να θυσιαστεί το ταξικό κριτήριο για να στεριώσουν. Αντ’ αυτού θα περιοριστώ να σημειώσω επιγραμματικά ότι:

α. το κκε δεν ήταν ακριβώς απόν από το δεκέμβρη, ούτε και είχε χειρότερη στάση από τους θαυμαστές της εξέγερσης, που τον υπερτίμησαν. Και β. συγκρίνουμε τελείως ανόμοια πράγματα και καταστάσεις αν πάρουμε ως σημείο αναφοράς την προσπάθεια ενός κόμματος να βρει χαραμάδες στο τείχος της απομόνωσης και το καθεστώς παρανομίας υπό το οποίο καλείται να δράσει. Ή αν παραλληλίσουμε το ξέσπασμα της λαϊκής οργής στην τουρκία με τις υπερπροβεβλημένες πλατείες που αγκαλιάστηκαν από το σύνολο σχεδόν των αστικών μέσων. Κι αποφεύγω να αναλύσω περαιτέρω τα παραπάνω για να μην εξοκείλουμε εντελώς από το θέμα μας.

Που είναι ότι εγώ χριστό κι εσύ αλλάχ, αλλά… Εγώ σύνταγμα κι εσύ ταξίμ, αλλά το ζητούμενο είναι η ταξι(μι)κή συνειδητοποίηση όσων κατεβαίνουν οργισμένοι στους δρόμους. Εγώ μνημόνια και δντ, ενώ εσύ μόλις ξεχρέωσες. Αλλά κι οι δυο λαοί γονατίζουν υπό το βάρος της κρίσης που τους καλούν να πληρώσουν τα σπασμένα, για να συνεχίσουν να ευημερούν οι αριθμοί της αστικής ανάπτυξης. Εγώ κουκουέ και εσύ τεκαπέ (ΤΚΡ), που μόλις πιάνει κάτι δεκαδικά στις εκλογές, αλλά η καταστολή το χτυπά αλύπητα, ακριβώς για να το κρατήσει στην υποδιαστολή κι επειδή οι τούρκοι σύντροφοι δεν έχουν περισσότερες δυνάμεις να την αποκρούσουν. Κι αυτό είναι που ονειρεύονται κάποιοι εν ελλάδι και για το κόμμα.

Εσύ ερντογάν, κι εγώ κυβερνητική τρόικα, με σαμάρ-αγά, δημάρ-αγά και γομάρ-αγά. Αλλά εμείς έχουμε δημοκρατία και την καλύτερη σοσιαλ-δημοκρατία που είχαμε ποτέ, με πληθώρα αντικειμενικής ενημέρωσης, για να χάνεται η ουσία μες σε έναν ωκεανό ασημαντότητας. Έχουμε κανάλια που αγαπάνε τις πλατείες και τις κινητοποιήσεις που δεν πλήττουν τον ελληνικό τουρισμό. Που μεταδίδουν αντικειμενικά τα γεγονότα της τουρκίας, σα λαϊκό γλέντι ή ένα μεγάλο πάρτι, όπου οι μπάτσοι πλακώνουν προφανώς γιατί είχε φασαρία από τη μουσική κι ενοχλούνταν οι γείτονες σε ώρες κοινής ησυχίας. Έχουμε κανάλια που αναγνωρίζουν μετριοπαθώς και χωρίς ακρότητες, πως ο άτυχος διαδηλωτής βρέθηκε απλώς στην αύρα των αστυνομικών, αφού τους προκάλεσε.

Φαντάσου πχ πώς θα περιέγραφαν επί χούντας το μαρτύριο της σταγόνας, με τους ταραξίες-τεντιμπόηδες, που προκαλούσαν το καθεστώς και αυτό απλώς τους δρόσιζε, χωρίς εκδικητική διάθεση. Απλή παράθεση γεγονότων, χωρίς διασταλτικές ερμηνείες.

Μέχρι να έρθει η λαϊκή αύρα (παρτσαλίδου) να τους δια(ολο)στείλει όλους μαζί. Και τότε δε θα τους ξεπλένει ούτε η αύρα της αστυνομίας στο μαξιμου(μ).

Παρεμπιπτόντως, ενώ ο πόλεμος πλησιάζει στη γειτονιά μας και οι φλόγες του φουντώνουν, απειλώντας να ξεσπάσουν σε ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, προσπαθώ να καταλάβω τι στάση ακριβώς θα κρατούσαμε σε έναν πιθανό μελλοντικό πόλεμο με τη γείτονα, όπου θα εμπλακεί η ελληνική αστική τάξη για τα συμφέροντά της και τη μοιρασιά της λείας. Υπάρχει φυσικά ως μπούσουλας το σύντομο, εύληπτο και κατανοητό σύνθημα για τον πόλεμο που έριξαν στις μάζες οι θέσεις για το 19^ο συνέδριο: ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.

Το οποίο προσφέρεται για εύκολη αποστήθιση κι αναπαραγωγή στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Μία η ντουντούκα κι –απνευστί- τέσσερις εμείς. Σε διάκριση με κάποιους χώρους, όπου αυτό το τέσσερα υποδηλώνει τον αριθμό των διαδηλωτών στο μπλοκ που φωνάζει το σύνθημα και καλούνται να απαντήσουν στο έναυσμα της ντουντούκας.

Εάν έχω καταλάβει καλά λοιπόν αρνούμαστε να πολεμήσουμε υπό τις οδηγίες και τη διεύθυνση της αστικής τάξης και δίνουμε την απάντηση με το όπλο στο χέρι. Δίνουμε δηλ τον πόλεμο συγκροτώντας δικό μας στρατό κι όχι μέσα από τις γραμμές του εθνικού στρατού; Παίρνουμε τα όπλα και τα στρέφουμε κατά της δικής μας αστικής τάξης, καλώντας τον τουρκικό λαό να κάνει το ίδιο; Πηγαίνουμε στο μέτωπο και συμφιλιωνόμαστε με τα ταξικά μας αδέλφια; Επιδιώκουμε την ήττα της δικής μας άρχουσας τάξης και τη μετατροπή του πολέμου σε επαναστατική κατάσταση κι εμφύλιο ταξικό πόλεμο; Παίρνουμε το σύνθημα του συνεδρίου να το τυπώσουμε με στάμπες σε χιλιάδες μπλουζάκια και τα μοιράζουμε; Που για να χωρέσει ολόκληρο δηλ πρέπει να φοράει κανείς από XL και πάνω και να ‘χει τα κυβικά του λαϊκού στρώματος ή έστω τα δικά μου.

Κι αυτή ήταν η βασική απορία που μου έμεινε φεύγοντας από την εκδήλωση στο παμακ με την μπέλλου –για να ικανοποιήσω και το αίτημα ενός ανώνυμου σχολιαστή, αφού του υπενθυμίσω ταυτόχρονα ότι δε δημοσιεύονται ανώνυμα σχόλια. {Απ’ την οποία κράτησα επίσης παρενθετικά μια αναφορά της στο «ισχυρό πασιφιστικό κίνημα» που υπήρχε πιο παλιά, κατά τη δεκαετία του 80’!}

Αλλά θα μου πεις, σφε πασιφιστή, πως αυτό πρέπει να το δούμε συγκεκριμένα. Και όπως λέει εξάλλου και το –εμφανώς αδυνατισμένο- λαϊκό σ(τρ)ώμα: προφανώς έχουμε καμιά δεκαριά επιλογές να διαλέξουμε, και όλες συμφέρουσες. Συνεπώς θα το δούμε ευέλικτα εκείνη την ώρα..