Του πόλου τα εννιάμερα

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα ένατη

Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε. Ή μάλλον πλησιάζει. Και τα λελεδόνια ξεχαρβάλωσαν. Αφού πρώτα τα είδαν όλα με την τούρκικη καλλιόπη και τα σκουπίδια. Καταταγείτε, μας λέγανε. Θα γνωρίστε πολλούς φίλους και συντρόφους από όλες τις γωνιές της γης, μας λέγανε.

Το απόγευμα το πρόγραμμα είχε αλληλεγγύη έξω από ένα πολυκατάστημα όπου οι εργαζόμενοι έφτιαξαν σωματείο, αλλά δεν τους το αναγνωρίζουν το κράτος κι η εργοδοσία γιατί βάση νόμου χρειάζεται να υπογράψει το 50% των υπαλλήλων.

Κάποιοι κοιτούσαν λαίμαργα τις βιτρίνες (και δεν εννοώ τα προϊόντα), ενώ εγώ και κάνα δυο άλλοι θέλαμε να αποκλείσουμε συμβολικά για κάνα δίωρο την είσοδο. Τελικά μείναμε στην ειρηνική συνύπαρξη και μια παράσταση διαμαρτυρίας χωρίς σύγκρουση. Με καπελάκια του σωματείου, ιλουστρασιόν φυλλάδια με φωτό απ’ τις κινητοποιήσεις τους και πανό που έλεγαν ότι ο συνδικαλισμός είναι το πιο ιερό ανθρώπινο δικαίωμα.

Εκτός από εμάς και το δεξιό πρόεδρο του σωματείου, υπήρχαν κάτι πασόκοι με γαλάζια πανό κι εθνικιστές με σημαίες που έφερναν στο τούρκικο εθνόσημο. Επίσης είχαν μια σημαία της κούβας, της λδ κίνας (άτσα!) και της σουηδίας –γιατί κατά βάθος σε αυτό το μοντέλο πιστεύουμε όλοι. Η ελληνική σημαία ήταν κατά λάθος –ή μήπως όχι;- βαλμένη ανάποδα σε στιλ ελληνοφρένειας.
Και μετά η λογική χανόταν. Είχαμε σημαίες του καναδά και της ελβετίας –ανάθεμα αν υπήρχε κανείς από αυτές τις χώρες εκεί. Και τέλος μια σημαία της κορέας! Όχι της λδ, της άλλης. Γιατί είμαστε με την χιουντάι και το κίνημα του τογιοτισμού.

Ο δικός μας μίλησε πάλι στα αγγλικά και χωρίς μετάφραση –όχι ότι θα ΄χε διαφορά δηλ. Μίλησε ως εκπρόσωπος σωματείου κι είπε κάτι συντηρητικά τρεϊντγιουνιονίστικα, θα μεταφέρουμε τον αγώνα σας κτλ. Ενώ ο τυνήσιος μίλησε ως εκπρόσωπος κόμματος κι έκλεισε λέγοντας, ζήτω η κομμουνιστική διεθνής. Καθείς εφ ω ετάχθη.

Στο γυρισμό η γαλαραία τραγουδούσε το κοκοράκι (όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι) και ο τουρκοκνίτης το είπε στα γερμανικά, αλλά δεν ήταν το ίδιο διεθνιστικό όσο την προηγούμενη μέρα.
Μπαίνοντας στην κατασκήνωση, ο δίας με αξίωσε να δω τους ναρίτες να φωνάζουν το σύνθημα: α-αντί-αντικαπιταλίστα. Χωρίς να τρέχουν και να χοροπηδάν, αλλά δεν πειράζει. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε. Στόχος για την επόμενη φορά το: μη στύβετε ανθρώπους, στύψτε πορτοκάλια.

.

Ο κοντόχοντρος λέει ότι ζούμε στην κοινωνία του «ένας-μία-ένα». Βοήθησε κι εσύ να αγοράσουμε ένα αναπηρικό καροτσάκι για ένα παιδί που το έχει ανάγκη... ένας υπερτυχερός κερδίζει...
Το κλείνουμε σε όλες τις πτώσεις, αλλά δεν έχει πληθυντικό αριθμό. Και πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωπου κι ευημερεί ο σύριζα.

Ένα είναι το κόμμα. Μία κι αδιαίρετη η ομοούσιος αγία τριάδα μαρξ-ένγκελς-λένιν. Υπάρχουν όμως οι μονοφυσίτες που λεν ότι ο υιός λένιν διαστρέβλωσε το άγιο πνεύμα του μαρξισμού και δε δέχονται τη θεία φύση του. Κι οι μεταμοντέρνοι αιρετικοί που είναι με το μαρξ και με το λένιν, αλλά όχι με το μαρξισμό-λενινισμό. Αρνούνται την παυλίτσα και το φιλιόκβε.

Ένας είναι κι ο κομμουνισμός, αλλά πολλές οι ερμηνείες κι οι δρόμοι για να φτάσεις σε αυτόν.
Είμαστε με τη μονογαμία (στη θεωρία τουλάχιστον), ιστορικά με το μονοκομματικό σύστημα, τη μονοπρόσωπη διεύθυνση στα εργοστάσια και το μονοπρόσωπο διάλογο –ως ιμπεριαλιστές του λόγου. Κατ’ εικόνα κι ομοίωση του μονοδιάστατου ανθρώπου του μαρκούζε που δέχεται μια μεγάλη αφήγηση και χάνει την πολλαπλότητα. Στο άλλο άκρο του μεταμοντέρνου ψηφιδωτού που τονίζει υπέρμετρα την πολλαπλότητα και χάνει την ενότητα μέσα στη διαφορά.

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος έχει κοινωνικό έλλειμμα, εντυπωσιάζεται εύκολα με την πρώτη ευκαιρία και ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Αναζητά απεγνωσμένα την υπέρβαση από τα στενά όρια του εαυτού του –με τον οποίο τα έχει φαινομενικά καλά- για να βρει ισορροπίες από κάπου απ’ έξω. Η σωτηρία της εργατικής τάξης έρχεται απ’ έξω. Η προσωπική γιατί να διαφέρει δηλ;

Κι έτσι κουτουλάμε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Γιατί η χειραφέτηση της τάξης των εργατών είναι πάντα δική της υπόθεση. Όπως λέει κι ο αρκάς στα αδιέξοδα του κόκορα το αληθινό πρόβλημα είναι ο εαυτός σου κι από αυτόν δε μπορείς να ξεφύγεις ποτέ.

Έλα στο δικό μου τον παλμό, ζήταγα πολύ να αγαπηθώ.
Αλλά η πραγματική τέχνη της αγάπης είναι να μπορέσεις να αγαπήσεις εσύ τους άλλους. Όταν ψάχνεις απεγνωσμένα ανταπόκριση, κάποιον για να εφαρμόσεις την αγάπη σου και τα έτοιμα σχήματα της θεωρίας σου, δε σε ενδιαφέρει ο άλλος, μονάχα ο εαυτός σου.

Πώς ακριβώς θα αλλάξεις τον κόσμο αν δεν πιάσεις τον παλμό του να τον γνωρίσεις; Αν στέκεις αφ’ υψηλού και τον μισείς ελιτίστικα; Αν δεν είσαι πρόθυμος να αλλάξεις κι εσύ μαζί του; Πώς θα αλλάξεις κάτι που δεν αγαπάς και δεν ξέρεις πώς ζει και κινείται;
Πώς θα μάθεις την τέχνη της αγάπης διαβάζοντας κλεισμένος στα γραφεία κ τους μηχανισμούς χωρίς τριβή κι επαφή με τον έξω κόσμο; Θα περιμένεις να σου έρθει η σωτηρία απ’ έξω; Ξέρεις τηλέφωνο για παραγγελίες, να πάρουμε καμιά πίτσα;

Οι πιο πολλοί καταλήγουν στον οπορτουνισμό. Με πολλούς κι αδιάφορους γνωστούς αντί για καλές φιλίες. Και τρεχάλα πίσω απ’ τη συγκυρία της μιας βραδιάς αντί για το στρατηγικό στόχο των σχέσεων. Παύση πληρωμών και συναισθημάτων. Προστατευτισμός και κλείσιμο στον εαυτό μας. Τυπική κοινωνικοποίηση με κρατικοποιήσεις των βασικών κλάδων κι επενδύσεις χαμηλού συναισθηματικού κόστους στον άνθρωπο, χωρίς δασμούς και δεσμεύσεις.

Αν ο έρωτας είναι επανάσταση, ζούμε σε εποχές βαθιάς αντίδρασης. Ο λαός ερωτεύεται αστούς δημαγωγούς που τον ξεγελάνε με υποσχέσεις κι όμορφα λόγια. Κι οι κομμουνιστές είναι τα καλά παιδιά που όλοι τα συμπαθούν, παραδέχονται πως έχουν δίκιο, αλλά στο τέλος προτιμούν τους μαλάκες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Κι όλα αυτά ξέρεις με τι αφορμή; Η κουρδιστή περιφρούρηση έκοψε στην παραλία δυο δικούς μας που φιλιόντουσαν και τους είπαν: νόου κίσινγκ. Δηλ όλα τα άλλα επιτρέπονται;
Τα φιλιά απαγορεύονται γιατί φέρνουν συναισθηματικό δέσιμο. Όπως για δέσιμο είναι κι οι οικοδεσπότες μας. Αλλά χωρίς φιλιά και συναίσθημα.