Ελλάς- Ευρώπη-Σοσιαλισμός

Η χτεσινή ήταν μία από αυτές τις ημέρες που η σημειολογία πέφτει στα κεφάλια μας: η ήττα του πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου, που μας κερνούσε τόσα χρόνια φερέρο ροσέ (ευθεία παραπομπή στον τίτλο του κειμένου) και η κινητοποίηση των φοιτητών της αγγλίας που είναι και το (μαγικό) ζουμί που μας ενδιαφέρει.

Η κε του μπλοκ παρουσιάζει με περηφάνια στο αναγνωστικό της κοινό, ένα άρθρο του ειδικού συνεργάτη της τόνι ριγκατόνι για την κατάσταση της εργατικής τάξης και του κινήματος εν γένει στην αγγλία, το οποίο φωτίζει δύσκολα σημεία του επαναστατικού προτσές στο νησί.
Καλή ανάγνωση.

Φτάνοντας στην Αγγλία το 2003, λίγους μήνες μετά την σύνοδο που στέναξε ο Μαρμαράς από δακρυγόνα, οι εμπειρίες μου από την ευρωπαϊκή αριστερά περιοριζόταν σε έναν διάλογο-σταθμό στους δρόμους των Βρυξελών το μακρινό 2001. Τότε που γάλλος εργάτης παρατηρώντας το μπλοκ της ΔΡΑΣΕ –προγόνου της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2003 για τους ιστοριοδίφες του κινήματος- έσκυψε συνωμοτικά και ρώτησε: «Κου-Κου-Ε;» , «Νο Κουκουε- μορ λεφτ δεν κουκουε!» απάντησε περήφανος ένας σύντροφος, για να απαντήσει ο γάλλος, φέρων τραγιάσκα, γένια και προτεταμένη κοιλιά «μορ λεφτ δεν κου-κου-ε; Ο-λα-λα!!» κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση που γνωρίζουμε από τον Οβελίξ, όταν ερχόταν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς.

«Σπάμε τις κόκκινες ζώνες»

Σύσκεψη της πρωτοβουλίας ενάντια στον πόλεμο στο Σέφιλντ, Οκτώβριος 2003, λίγο πριν την επίσκεψη του Μπους στο Λονδίνο. Μαζευόμαστε σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου για να συντονιστούμε. Εισηγητής ο Άλλεν, επαγγελματικό στέλεχος του ΕςΝτάμπλιγιουΠι, μαμάς-οργάνωσης του ΣΕΚ, που στήνει κάθε Τρίτη ένα τραπεζάκι στο πανεπιστήμιο και με ρωτά με το που κοιτάω «Θέλεις να γίνεις μέλος;». Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί, ε;
Στη σύσκεψη είμαστε καμιά 20αριά νοματαίοι. Ο Άλλεν ξεκινά ανάποδα από τα πρακτικά, δηλαδή ποιος θα πάρει αφίσες και που θα τις κολλήσει. Κάτι σαν τη βρετανική οδήγηση που είναι ανάποδη από τη δική μας, που ο εισηγητής ξεκινά από το διεθνή συσχετισμό δύναμης, τις εθνικές εξελίξεις, την κρισιμότητα της συγκυρίας και τα τρέχοντα καθήκοντα, δηλαδή την ανάγκη να υπάρχει τραπεζάκι το Σάββατο το πρωί στη λαϊκή.
Ο Άλλεν όμως σταματά δίχως αντίστροφη ιεράρχηση, δηλαδή απλά ανακοινώνει τις χρεώσεις. Η συζήτηση ανάβει. Μία συνάδελφος με πράσινα μαλλιά ανακοινώνει την πρόθεσή της να βάλει προκηρύξεις στις πόρτες της εστίας που μένει, αλλά αναρωτιέται αν γίνει φθορά στην πόρτα ποιος θα πληρώσει. Η φθορά έγκειται στην ξεκολλημένη ταινία που μπορεί να συμπαρασύρει τη μπογιά της πόρτας. Ακολουθούν δημιουργικές προτάσεις για μπλου-τακ και ο Άλλεν δίνει τη λύση ως σοφός καθοδηγητής «οι προκηρύξεις κάτω από τις πόρτες!». Εμπρός λοιπόν!

«Με την αριστερά της καινοτομίας!»

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της 5ης Διεθνούς. Ο διοπτροφόρος νεαρός, βγαλμένος από ταινία του Λόουτς για την Ισπανία, μου ανακοινώνει τη λύση για τα προβλήματα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η πρωτοβουλία για την 5η Διεθνή, πολύ πριν ο Τσάβες πει κάτι παρόμοιο, αριθμούσε στην Μεγάλη Βρετανία 72 μέλη τον Νοέμβριο του 2003 που συζητούσα με τον σύντροφο Simon, μία συμπαθέστατη μορφή που οργώνει τη βόρεια Αγγλία για τους σκοπούς της οργάνωσης. Με πληροφορεί ότι στην Ελλάδα έχουν επαφές με την «Εργατική Εξουσία-Κομμουνιστικό Σύνδεσμο», με προμηθεύει με την εφημερίδα και το θεωρητικό όργανο της υπόθεσης, με παρακινεί να παραβρεθώ σε μία εκδήλωση.
Σε μια αίθουσα δέκα νοματαίοι ακούμε τον ομιλητή να ξεκινά από μία απεργία στο Μπαγκλαντες και να αναδεικνύει ότι το πόπολο είναι έτοιμο για παγκόσμια επανάσταση, φτάνει να έχει κάποιον να την συντονίσει. Καμία σχέση δηλαδή με τον πρακτικίστή Άλλεν, γεγονός που ακουμπάει την ευαίσθητη αριστερίστικη καρδιά μου. Το πράγμα μπερδεύεται από τη διαπίστωση ότι η γραμμή λέει ψήφο στο Εργατικό Κόμμα του Μπλερ για να καταλάβει ο λαός το αδιέξοδο, δηλαδή «χωρίς αυταπάτες» φάση, και κυρίως τα σχέδια εποικισμού του πλανήτη για τη δημιουργία παραρτημάτων της οργάνωσης.
Ο Simon μου εκμυστηρεύεται το «Σκάνδαλο της Ουκρανίας»- έχουν περάσει τα χρόνια, οπότε υποθέτω έχει παραγραφεί. Εκεί κάτι αλάνια ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση, η οποία ενθουσιασμένη τους έστειλε κάτι υπολογιστές και ίσως και κάτι παραπάνω. Τα αλάνια εξαφανίστηκαν και μάλλον δεν πέρασαν στην παράνομη οργάνωση του εν Ουκρανία παραρτήματος…

«Ένα είναι το Κόμμα»

«Τη Morning Star θα ήθελα». «Ορίστε».
Κοιτάω το πρωτοσέλιδο της ημερήσιας εφημερίδας του ΚΚΒρετανίας, διαδόχου του ιστορικού CPGB, ήτοι Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας. Αντιφατικό; Κομμουνιστικό Κόμμα ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, δηλαδή μίας Αυτοκρατορίας;
Ας επιστρέψουμε στο πρωτοσέλιδο. Μία νεαρή ημίγυμνη στάρλετ καλύπτει το δεξί τμήμα της σελίδας, ενώ ο τίτλος περιγράφει όργια νεαρών ποδοσφαιριστών. Το Κόμμα εγκατέλειψε τη ξύλινη γλώσσα και ανοίχτηκε στα ζητήματα που ενδιαφέρουν τη νεολαία; Προφανώς όχι που λέει και το γνωστό ανέκδοτο- αυτό με εκείνη τη γιαγιά που παίρνει υπό μάλης μία βρετανική εφημερίδα και βγαίνει στο ύπαιθρο. Απλά ο νεαρός κινέζος υπάλληλος μου έδωσε τη Daily Star, μία εφημερίδα που μπροστά της η Εσπρέσσο είναι κάτι σαν το λογοτεχνικό ένθετο της Πράβντα το 1937.
Αναζητώ την σωστή εφημερίδα αρκετά και εν τέλει την βρίσκω. Ρουφάω τη στήλη κηπουρικής, κάπου στη σ.12 νομίζω, διαβάζω τη στήλη ιπποδρομιών ως φόρο τιμής στον ιστορικό Eric Hobsbawm που στην αυτοβιογραφία του λέει ότι παλιά το όργανο του κόμματος είχε τις καλύτερες προβλέψεις, και ψάχνω να βρω κάποια δραστηριότητα στην βιομηχανική πόλη που βρίσκομαι.
Ύστερα από μία εβδομάδα συστηματικής παρακολούθησης του κομματικού οργάνου βλέπω ότι στις 16 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η «Μηνιαία Συνάντηση» του Κόμματος σε ένα πολιτιστικό κέντρο της πόλης. Η μέρα φτάνει και ξεκινώ για τη μεγάλη συνάντηση…

«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, γίναμε έξι»

Κατεβαίνοντας στην πόλη διασχίζω δρόμους με εγκαταλειμμένα εργοστάσια, μάντρες, νεαρούς πατεράδες 15 ετών με αλυσίδες στο λαιμό, φόρμες, αθλητικό παπούτσι και Burberrys- ένας κοινός τύπος της μετα-βιομηχανικής Αγγλίας. Φτάνω σε ένα σκοτεινό πολιτιστικό κέντρο έγκαιρα, ρωτώ τον θυρωρό που είναι η συνάντηση της Morning Star με κοιτά απορημένος και ανόρεχτα μου λέει στον δεύτερο όροφο. Ανεβαίνω σε μία αίθουσα που αποπνέει εικόνα διάλυσης, μπίχλα κομματικού γραφείου και προσπάθειες αισθητικής βελτίωσης δεκαετίας 1980, όπου παιδάκια χορεύουν για την ειρήνη και άλλες σπουδαίες υποθέσεις. Η αίθουσα είναι κατασκότεινη.
Περιμένω επί ώρα όταν επιτέλους εμφανίζεται ζεύγος 50άρηδων και το αλάνθαστο ένστικτο του επαναστατικού διεθνισμού υποδεικνύει ότι είναι μέλη του Κόμματος. Βοηθάει το γεγονός ότι κουβαλάν πλαστική σακούλα ξέχειλη με χαρτιά, ο σύντροφος φέρει γυαλιά και γένια, η κυρία περισσότερα κιλά από όσα χρειαζόταν και περιβάλλονται από την αύρα της κομματικότητας. Συστήνομαι, η ατμόσφαιρα θερμή, δεν με ρωτούν «που ανήκω» --βασικό άγχος για τον εκπρόσωπο μίας ανάδελφης οργάνωσης όπως το ΝΑΡ, και μου ανακοινώνουν ότι το θέμα της εκδήλωσης είναι ο «φασισμός» και ομιλητής εκπρόσωπος μίας «αντιφασιστικής πρωτοβουλίας». Κουλ.
Για να φανώ χρήσιμος και να δείξω ότι ξέρω από αυτά αρχίζω να στήνω καρέκλες που είναι ντανιασμένες στο βάθος της αίθουσας. Στην έκτη καρέκλα ο ευγενής σύντροφος αναφωνεί «Στοπ, Δεν χρειαζόμαστε άλλες». Και τότε έρχεται η ώρα της αποκάλυψης: από τα 17 μέλη του Κόμματος τα 15 είναι πάνω από 70 ετών και από αυτούς οι 7 πάνω από 80 ετών. Στην εκδήλωση ανέμεναν 5 συνολικά+ την αφεντιά μου που ήταν σούπερ έκπληξη κάτι σαν κίντερ έκπληξη= 6 καρέκλες. Και μία για τον ομιλητή.
Βρισκόμαστε στο Σέφιλντ της Αγγλίας, πόλη που γυρίστηκε το Full Monty, κέντρο της βιομηχανικής επανάστασης, πόλη ριζοσπαστικών παραδόσεων και το Κόμμα έχει 17 μέλη. Μάλιστα. Η εν λόγω εκδήλωση ήταν «ανοιχτή», αλλά στην ουσία λειτουργούσε ως συνεδρίαση του τοπικού κομματικού πυρήνα. Η εκδήλωση ήταν από τις πιο συγκινητικές και πιο αδιέξοδες που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ύστερα από λίγο ήρθαν 3 σύντροφοι πάνω από 70 ετών, εργάτες της εποχής του Λαϊκού Μετώπου, με τραγιάσκες και το πιο γλυκό βλέμμα, που μόλις άκουσαν Ελλάδα άρχισαν να λένε «Μανώλη Γκλέζο» και «ΕΑΜ-ΕΑΜ».
Ο μη κομματικός εισηγητής μίλησε για την ανάγκη να πλακώσουμε στις φάπες τους φασίστες και ο ένας ηλικιωμένος σύντροφος όρθιος μας θύμισε τις εποχές του Λαϊκού Μετώπου, τις ψευδαισθήσεις των εργατών που διάβαζαν Χίτλερ και πίστευαν ότι θα έλυνε το πρόβλημα της ανεργίας και την ανάγκη το Κόμμα να διατάξει τις δυνάμεις του αναλόγως με την κρισιμότητα της κατάστασης. Οι δυνάμεις ήμασταν οι έξι παρόντες και οι άγνωστες εφεδρείες της εργατικής τάξης. Κολασμένες καταστάσεις.

(συνεχίζεται…)