Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα της κε του μπλοκ για το εκλογικό αποτέλεσμα
Ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ; Ναι, σύντροφοι, θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό. Δεδομένης της αποχής, των δυσκολιών και του αρνητικού συσχετισμού, ούτε συζήτηση. Τρίτη συνεχόμενη θετική καταγραφή, νέα άνοδος σε ποσοστά, πρώτη θέση στην Ικαρία, στην περιοχή της ΛΑΡΚΟ και διάφορες μικρές Μόσχες, δεύτερη θέση σε μια σειρά λαϊκές-εργατικές γειτονιές της Αθήνας. Και μια αυξανόμενη δυναμική που εκφράζεται παντού, στις κάλπες και στο κίνημα, και ίσως μας φέρνει στο καλύτερο σημείο των τελευταίων πολλών ετών –μετά τις ανατροπές.
Αλλά και μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί χάσαμε για μερικές εκατοντάδες ψήφους την τρίτη έδρα (από τη Λατινοπούλου) και την τέταρτη θέση (από τον Βελόπουλο), για τέσσερις ψήφους την πρωτιά στον Ασπρόπυργο και για μια ψήφο τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα και τα σοβιέτ ως επίσημο πολίτευμα της χώρας. Δεν έχει τόση σημασία η τελική διαφορά, όσο να φτιάξουμε έναν (μη) αστικό μύθο και να παίξουμε με τις τύψεις όσων ταλαντεύτηκαν αλλά απείχαν ή ψήφισαν κάτι άλλο. Για μια ψήφο χάσαμε από τον Βελόπουλο. Τη δική σου που δεν πήγες…
Τόσα φασιστικά (απο)κόμματα – γενόσημα της ΝΔ κατέβηκαν και φέτος, από την τελική λύση μέχρι τον Εμφιετζόγλου και τον Σώρρα. Αν είχαν λίγο μεγαλύτερη διασπορά, θα τσιμπούσαν 0,1 από τις επιστολές του Ιησού, άλλο τόσο από τον φασισμό με μπότοξ και θα ‘μασταν όλοι χαρούμενοι. Ίδιο αποτέλεσμα μα άλλη εικόνα –σαν εκείνα τα σχήματα που παίζουν με τις αισθήσεις μας και τη «Φωνή Λογικής» που δεν έχει καμία σχέση με την κοινή.
Προφανώς τόσο μικρές διαφορές μπορεί να τις καθορίσει οτιδήποτε, πχ μια μικρή νοθεία στην επιστολική ψήφο, με ύποπτες μεθόδους, μιλημένους δικαστικούς και μια διάτρητη, παντελώς αναξιόπιστη διαδικασία, όπως πιστοποιούν δεκάδες σχετικές καταγγελίες –για όσους τυχόν είχαν αμφιβολίες πώς θα λειτουργούσε και τι ήθελε να πετύχει αυτό το μέτρο.
Καλά κάνουν πάντως οι σύντροφοι και πανηγυρίζουν με την ψυχή τους, στον δρόμο. Γιατί θα είναι εκεί την επόμενη μέρα και κάθε μέρα, όχι μόνο για τα πανηγύρια. Όταν πετυχαίνεις κάτι με τις δυνάμεις σου και όχι με τα λεφτά και τις πλάτες του επιχειρηματία που σε χρηματοδοτεί, όταν μοχθείς πραγματικά για ένα αποτέλεσμα, έχεις κάθε δικαίωμα να το χαρείς και να το γιορτάσεις.
Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα της φασιστομάνας Ευρωλάνδης, της σάπιας γηραιάς ηπείρου που ακόμα την κατατρύχει το φάντασμα του κομμουνισμού, δεν υπάρχει τίποτε καινούριο και πρωτότυπο ως ποιοτικό φαινόμενο στο ελληνικό αποτέλεσμα. Η ακροδεξιά προελαύνει σε μια σειρά χώρες, η σοσιαλδημοκρατία καταρρέει σχεδόν παντού επιβεβαιώνοντας την ιστορική της κρίση, οι κυβερνήσεις πέφτουνε (αλλά τα κέρδη μένουν) και η αποχή – αδιαφορία σπάει ρεκόρ –ή στον αντίποδα διαβάζουμε για «συμμετοχή – ρεκόρ», που δεν έφτασε καν το 50%.
Η μόνη τάση που δεν υπάρχει πανευρωπαϊκά είναι η άνοδος ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ. Κι αυτό μπορεί να μην είναι γενικά λόγος αισιοδοξίας, από την άποψη της ευρωπαϊκής μας μοναξιάς, δείχνει όμως πόσο μεγάλη σημασία έχει –για εμάς και διεθνώς- αυτή η «ελληνική ιδιαιτερότητα».
Το ΚΚΕ μοιάζει με όαση σε ένα εντελώς άνυδρο τοπίο ή αλλιώς ωραίο άσμα στα παρατράγουδα ενός σάπιου κόσμου –για να παραφράσουμε ένα σπουδαίο άσμα: την κόρνα Βούλτεψη, τη Λατινοπούλου ως φασισμός με ανθρώπινο φοτοσοπαρισμένο πρόσωπο, τον Μητσοτάκη να παριστάνει τον μεγάλο ηγέτη, τον Κασσελάκη να βγάζει το υποκριτικό του ταλέντο ως πολιτικός –και το σκυλί βόλτα να κατουρήσει-, τον Αυτιά στον ρόλο της ζωής του για όσους πρόλαβαν ως παιδάκι τον Βασίλη Καΐλα, τον Λαζόπουλο να παριστάνει τον σατιρικό ηθοποιό που χτυπάει το σύστημα. (Παρένθεση με φωνή Γερασιμίδου που ήταν και υποψήφια: Μήτσο μ’, ήσουν πάντα τόσο γελοίος αυριανιστής και το έκρυβες ή με τον καιρό σου βγήκε κουσούρι;). Κι επίσης, την ΕΕ, με το ξέπλυμα των ναζί και επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, να κάνει τη δημοκρατική Ένωση, και τα αναστημένα ακροδεξιά ζόμπι να κάνουν τους ευρωσκεπτικιστές για να πετύχουν άλλους όρους για το κεφάλαιο, ενώ είναι ταυτισμένα με τις ιδρυτικές αξίες της φασιστικής Ευρωλάνδης. Και ο Κεμάλ μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος, με τη βεβαιότητα πως μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος, και μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να τον κοντύνουν –για να φτιάξουν έναν άλλο στο μπόι των ονείρων μας. Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί. Και ως τότε το ποσοστό του ΚΚΕ είναι ο μόνος αναπνευστήρας που έχουμε για να πάρουμε ανάσα στον ακροδεξιό βούρκο με τα σκατά της ιστορίας…
-Σε άλλα νέα, από το περιβόητο 41% πήγαμε στο 41% συμμετοχής, που είναι ιστορικό χαμηλό και αφήνει σε κάποιους μια κρυφή ικανοποίηση. Αλλά αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη και βασικά, θα τον είχε ήδη αλλάξει.
Ο Βελόπουλος ανακήρυξε μουσολινικά την έναρξη μιας εποχής «πατριωτικής διακυβέρνησης» -αν είχε και τάγματα εφόδου, θα τους φώναζε «εγερθείτε». Η Ελλάδα αποκτά «επιτέλους» το ισχυρό ψεκασμένο κόμμα που της αξίζει και την alt-right δεξιά αλά Μελόνι που δεν είχε –και οραματίστηκε ο Μπογδάνος. Η επιτυχία της –εκεί που απέτυχαν άλλοι ικανότεροι από αυτήν- είναι ένα περίεργο μίγμα σεξισμού και του αντεστραμμένου ειδώλου του. Την ψηφίζουν για την εμφάνισή της ενώ ταυτόχρονα την «στοχοποιούν» για τους λάθος λόγους, επειδή είναι γυναίκα –και δη το στιλ της bimbo. Αντί για «σερσέ λα φαμ», όμως, πρέπει να ακολουθήσουμε απλώς το χρήμα, το κεφάλαιο που έριξε μπόλικα κεφάλαια για να την στηρίξει και να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία της.
Η επιτυχία της είναι επίσης εν μέρει καρπός της αισθητικής, στρατηγικής επικράτησης του τικ-τοκ –το απολίτικο κιτς ρεσιτάλ των τελευταίων ημερών είχε τη φυσική, παράπλευρη συνέπεια που του αρμόζει. Πλασάρεται ως «μετριοπαθές» κεντροφασιστικό κόμμα, αφήνοντας τον ρόλο της «κεντροαριστεράς» στην «ενδοτική» ΝΔ, με τις παροχές και τα «κεϊνσιανά» επιδόματα-pass. Και λανσάρει τη θεωρία του ενός άκρου, με τις μολότοφ, τις απεργίες και τα πανό στην Ακρόπολη, την οποία ενστερνίζεται και η ΝΔ, με τον Μαρκόπουλο να λέει πως το ΚΚ ετοιμάζεται για έφοδο στα ανάκτορα (καλομελέτα αλλά αργεί ακόμα). Και τη Βούλτεψη, με τον «βασιλοκομμουνιστή» πατέρα, να χτίζει το νέο αφήγημα περί ποσοστού Γιάλτας, που μάλλον θα αντικαταστήσει τη χιλιομασημένη τσίχλα του «μια ζωή στο 5% είστε».
Ξέρεις, όμως, κάτι, Σοφία; Πρώτον, η συνάντηση δεν ήταν στη Γιάλτα αλλά στη Μόσχα. Δεύτερον, δεν είχε χαρτάκια, ραβασάκια και μοιρασιά του κόσμου. Και τρίτον, ακόμα και να υπήρχαν, δε θα καθόριζαν τίποτα στις εκλογές του 2024. Εκτός και αν μπερδεύεις την επίσημα καταγραμμένη αποχή του ’46 (στο αστείο 9,3%) με το φετινό ποσοστό του ΚΚΕ. Πρόσεξε όμως μην πάρουμε τη φετινή αποχή μαζί μας –όπως τότε το ΕΑΜ- και τρέχει και δε φτάνει η τάξη σου και το μαλλί της.
Η ακροδεξιά συγκεντρώνει αθροιστικά κοντά στο 20% -εξαιρώντας με μισή καρδιά τις καρδούλες της φράου Ζωής. Αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα, τρίτη δύναμη πίσω από την αποχή και τη ΝΔ, τέταρτη αν συνυπολογίσουμε ως ενιαία σοσιαλδημοκρατία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Και ας έβγαζε η Τζάκρη στο 50% το «προοδευτικό τόξο», τσουβαλιάζοντας σε αυτό και το ΚΚΕ –όταν έχεις άχαστο σερί, 3 στα 3, με τα μνημόνια, χάνεις το μέτρο και τον μπούσουλα για όλα τα άλλα.
Η ΝΔ χάνει το 1/3 των ποσοστών της και τους μισούς ψηφοφόρους της από τον περσινό Μάη. Αλλά έχει ως παρηγοριά ότι δεύτερη δύναμη είναι οι διαρροές προς τα δεξιά της και θεωρεί πως μπορεί εύκολα να τις μαζέψει σε μια λιγότερο χαλαρή ψήφο, χωρίς να λείπουν οι ενδοφασιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ακροδεξιάς πολυκατοικίας –για τη Μακονία, το Αιγαίο, τα ομόφυλα ζευγάρια ή την υπόγεια στήριξη Λατινοπούλου και Λοβέρδου από πρώην πρωθυπουργούς.
Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται να εκλείπει στην παρούσα συγκυρία, ελλείψει άμεσης χρηστικής αξίας για την αστική τάξη, είναι τα αριστερά αναχώματα, οι διάφορες εκδοχές οπορτουνισμού και «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, που είχαν ανθίσει την περασμένη δεκαετία, σε συνθήκες μιας σχετικής κινηματικής ανόδου. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τροφοδότησε τους επιγόνους του ή τη μητρική αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, αλλά απευθείας τη ΝΔ.
Η –παταγωδώς διαψευσμένη- ιστορική εκτίμηση πως δεν υπάρχει έδαφος για την ανάπτυξη ενός σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος στην Ελλάδα σήμερα, μπορεί να μοιάζει βάσιμη αλλά είναι εξαιρετικά επισφαλής. Στην παρούσα φάση πάντως το ΚΚ δε φαίνεται να πιέζεται από κάποιο οπορτουνιστικό μόρφωμα. Και αν η ανάπτυξη της δυναμικής του συναντά εμπόδια, τα βάζει το ίδιο στον εαυτό του και αφορά δικές του αδυναμίες. Αν όμως συνεχίσει την ανοδική πορεία –και αυτό δε θα κριθεί βέβαια μόνο στις εκλογές- μπορεί να γίνει ο μόνος ισχυρός πόλος και σημείο αναφοράς όσων δηλώνουν αριστεροί –όπως και αν το εννοούν- για να οδηγηθούμε σε ένα σκηνικό που θα θυμίζει κάπως τη Γερμανία του μεσοπολέμου: κομμουνιστές, κάτι κεντρώο (με ψοφοδεείς σοσιαλδημοκράτες και «φιλελεύθερα» συμπληρώματα, και οι ναζί με τους συμμάχους τους, στην πρωτοβουλία των κινήσεων. Λες;
Εκλείπουν επίσης σταθερά τα άλλοθι για τη Μακεδονία και την –πάλαι ποτέ- ΛΔ του Βορρά. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να βγάζει τοπικιστικά αντανακλαστικά και να αντιδρά στην εύκολη ρετσινιά της δεξιούπολης που εκλέγει διαχρονικά γραφικούς και επικίνδυνους τοπάρχες. Ναι βγάζαμε Ζορρό και φτερωτό γιατρό (με τον οποίο έκανε φτερά το δημόσιο χρήμα) αλλά δε δικαιούστε να ομιλείτε εσείς με τον Καμίνη –που δεν μπορεί να κάνει σωστά μια αντίστροφη μέτρηση- και τον Μπακογιάννη, που βλέπει την πόλη σαν παιχνιδάκι που αν χαλάσει, θα του πάρουν άλλο. Ναι, βγάζουμε παραδοσιακά Δεξιά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα στην πόλη της Φεντερασιόν και του Μάη του ’36, που εξέλεξε κι έναν δήμαρχο της ΕΔΑ. Τουλάχιστον όχι πριν την έξαρση της Μακεδονικής υστερίας, που αποτελεί κεντρική, εθνική πολιτική. Και δεν ήταν πάντα έτσι στην Α’ Θεσσαλονίκης –δηλαδή στο πολεοδομικό συγκρότημα- που βγήκαμε τρίτη δύναμη στις τελευταίες Περιφερειακές –άλλο η επαρχία και η Κεντρική Μακεδονία. Ναι, έχουμε γίνει Σαββιδιστάν αλλά δες τι γίνεται στον Πειραιά του Μαρινάκη και της Κόσκο –κάθε λιμάνι και καημός, αν όχι φασισμός. Ναι είναι μια αταξική μπούρδα τα περί του «κράτους των Αθηνών», αλλά πες μου μια άλλη χώρα, που να έχει τον μισό πληθυσμό της στην πρωτεύουσα. Ναι είναι αποκλειστικά ελληνική πατέντα ο θεσμός της συμπρωτεύουσας, αλλά είναι το χρύσωμα του χαπιού για μια πόλη που ήταν πολυεθνική και ακμάζουσα πριν την προσαρτήσει το ελληνικό κράτος. Ναι βγάλαμε τον Καραμανλή μετά τα Τέμπη –ο κόσμος στη Θεσνίκη κατά βάθος είναι μεταμφιεσμένοι Σερραίοι, όπως η Αθήνα είναι η συνομοσπονδία του Μοριά- αλλά η ΝΔ είχε παντού 41%. Και πάει λέγοντας, με ένα σωρό μεν αλλά. Αλλά δεν έχει άλλα πια.
Τελείωσαν τα άλλοθι και οι δικαιολογίες. (Ψηφι)ζουμε σε μια πόλη που έχει βγάλει –εκλέξει και αναδείξει ως εξαγώγιμο προϊόν- ό,τι ακροδεξιό ταλέντο υπάρχει, όπως εξάγουμε το μπουγατσάν και γαστριμαργική τεχνογνωσία, πρωταθλητές στα μαγειρέματα παντός είδους –πολιτική και πολίτικη κουζίνα.
Τους χριστιανόπληκτους της Νίκης, τον Βελόπουλο με τις κηραλοιφές του Ιησού –ή κάπως έτσι-, τον Εμφιετζόγλου με τη στήριξη του Κασιδιάρη, τώρα βγάλαμε στον αφρό την Λατινοπούλου, ως θεά της αποβλάκωσης και του αλτ-ράιτ. Φτάνει πια, σταμάτα, γκώσαμε!
Οπότε, τι να κάνουμε; Να χαρίσουμε τη Μακονία στους γείτονες να γλιτώσουμε; Μαζί με τη Θράκη και την Ήπειρο –η βόρεια ευτυχώς είναι εκτός συνόρων; Να αποκοπεί όλη η Ελλάδα πάνω από τα Τέμπη; Όλη η επαρχία και τα νησιά, εκτός από τους κόκκινους βράχους της Ικαρίας, της Σάμου, της Ζακύνθου, της Λέσβου, της Θάσου και μερικά ακόμα; Να κλειδώσουμε τους γέρους στο σπίτι; Τους τηλεθεατές του Αυτιά; Τους αποβλακωμένους ψηφοφόρους του τικ-τοκ και των ανθυποσελέμπριτις; Την ενδιάμεση χαμένη γενιά που κάηκε από την αντεπανάσταση; Και τελικά ποιος θα μείνει;
Να μη βουλιάξουμε κανέναν. Ας ψήφισαν ό,τι θέλουν. Αρκεί να κατέβουν όταν πρέπει στον δρόμο και να μη χαρίσουν τη ζωή τους σε κανέναν. Ό,τι θέση και αν πήραν –ακόμα και υπέρ μας- το βασικό είναι να μην είναι ανάθεση. Τα υπόλοιπα μπορούν να τα βρουν στην πορεία, από την πείρα τους. Και ας είναι το ψευδώνυμο που δίνουμε στα λάθη μας, για να μην τα θυμόμαστε…
Υγ: ξημέρωμα πατώντας διαρκώς ανανέωση και φυσώντας το ποσοστό για να ανέβει λίγο ακόμα και να πιάσουμε τον στόχο –εν προκειμένω την τελική λύση του Βελό. Ρετρό αξία ανεκτίμητη! Τα υπόλοιπα εν καιρώ, σε επόμενο μέρος.
9 σχόλια:
Η αποχή είναι παράνομη. Η συμμετοχή στις εκλογές είναι υποχρεωτική. Το γεγονός ότι δεν ενεργοποιούν την υποχρεωτικότητα της συμμετοχής, δεν αλλάζει την ουσία.
Το σχόλιο για τα αποτελέσματα της Κύπρου αφού δεν το κάνει η ΚΕ του μπλογκ το κάνω εγώ( περιμένοντας τη ΚΕ του μπλογκ να το κάνει εκείνη)
Το αγαπητό εκλογικό σώματ της Κύπρου ψήφισε ως εξείς. Πήρε τα χειρότερα υλικά των δυτικών και των Ελλαδίτικων στοιχείων, τα ανακάτεψε, έβαλε σάλτσα την (μη) πολιτική του τικ τοκ και του γκραμ, έβαλε ανατολίτικο συντηριτικό μπαχαρικό και το σέρβιρε κρύο το αποτέλεσμα της κάλπης που δεν τρώγεται με τίποτα.
Ο Φειδίας έβαλε τα γυαλιά στον Κασελάκη με την αγράμματη μα αδιαμεσολάβητη σχέση του με την νεολαία. Ο ίδιος δήλωσε θαυμαστής του Μασκ και όχι του Σάντερς. Κατά τα άλλα το μάλλον ότι πιο κοντινό στην Χρυσή Αυγή φασιστικό μόρφωμα πήρε 11%
Συμπέρασμα: Χρειάζεται κομμουνιστικό κόμμα στην Κύπρο και ας στεναχωρηθούν κάποιοι Ακελικοί φίλοι. Και έρχεται όχι απλά μπόρα για τη Κύπρο αλλά τυφώνας.
Σόβρακος
...Oι επιστολές του Ιησού τελικά ήταν συστημένες επιστολικές ψήφοι των φίλων της ΝΔ.
Οι Κεντρώοι όπως μπαίνεις από Αριστερά, ΠΑΣΟΚ & ΣΥΡΙΖΑ αθροιστικά έφτασαν την καθοδικά ιπτάμενη ΝΔ και το επόμενο στημένο ντέρμπι ετοιμάζεται (70% η ταυτιση και των τριών στις ψηφοφορίες).
Το ΚΚΕ το έδιναν γύρω στο 7% και 1 μονάδα κάτω από τον μαύρο Βέλο αλλά ο Δρόμος, όσο κι αν κάποιοι τον θάβουνε, γράφει την δική του ιστορία.
Το βασικό μου δίλημμα αυτόν τον καιρό είναι τι με διασκεδάζει περισσότερο ως προς το ξύδι που ήπιανε: Βουλαρίνος ή Τραπεζιώτης?
Αυτό με το refresh στο σάιτ του Υπες, το έκανα κι εγώ μέχρι τις 4 το πρωί. Χαζομάρα ήταν, βέβαια, και παλιό κόλλημα γιατί, ακόμα κι αν περνούσαμε τον κηραλοιφή στο τέλος,
το (πολιτικά ηλίθιο) επιχείρημα:
-εδώ σάς πέρασε ο Βελόπουλος, θα γινόταν
-εδώ ΠΑΡΑΛΙΓΟ να σάς περάσει ο Βελόπουλος...
Άμα τα μυαλά κάποιων έχουν γίνει αντιΚΚΕ χυλός, δεν υπάρχει γιατρειά για δαύτους.
Το Κόμμα τα πήγε περίφημα. Από αριθμητικής άποψης, είχα πει, πριν τις εκλογές, πως το αποτέλεσμα για το ΚΚΕ:
-με 6 μπροστά θα ήταν κακό
-με 7 θα ήταν μέτριο
-με 8 θα ήταν καλό
-με 9 θα ήταν πολύ καλό
-με 10 θα ήταν τέλειο
Πήραμε 9,25%. Πάνω από 9% είχαμε να πάρουμε 20 χρόνια (ευρωεκλογές 2004) και πριν από αυτό καμιά σαρανταριά (πριν την αντεπανάσταση).
Στο σήριαλ "ταξική πάλη" το επεισόδιο "εκλογές" τέλειωσε με μεγάλη επιτυχία.
Πάμε για επόμενα, σημαντικότερα και ουσιαστικότερα επεισόδια.
Κος, η αποχή είναι τυπικά παράνομη, ουσιαστικά όχι, και αυτή είναι η ουσία, όπως την βλέπω εγώ τουλάχιστον. Η μόνη περίπτωση που ήταν πραγματικά επικίνδυνη και κυνηγήθηκε, ήταν το '46.
Σε κάθε περίπτωση, η αποχή, όπως και η ψήφος -και γενικώς οτιδήποτε αφορά την κάλπη- δεν μπορεί να θεωρείται κάτι σαν επαναστατική πράξη αντίστασης. Ακόμα και αν ήταν -που δεν είναι- δε θα αρκούσε από μόνη της. Δεν το λέω για σένα, αλλά για όσους το προβάλλουν ως το άλφα και το ωμέγα της κοσμαντίληψής τους, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δίνουν στην ψήφο την ίδια σημασία που δίνουν και οι -θεωρητικά- αντίπαλοί τους.
Σόβρακε, δεν έχω ιδέα για όσα γίνονται στην Κύπρο. Παρακολουθώ αμήχανα και συμφωνώ απόλυτα με το τελικό συμπέρασμα.
Χαμπέλο, ο ρόλος που παίζουν οι δημοσκοπήσεις και ο τρόπος που γίνονται είναι ένα πολύ βρώμικο κεφάλαιο, που το λέμε μεταξύ μας, αλλά δεν έχει αναδειχτεί όπως θα έπρεπε.
Σωστό αυτό, Κολοκοτρώνη. Αλλά έστω και για ψυχολογικούς λόγους, θα ήταν καλό να είχε γίνει αλλιώς -και ας έλεγαν ό,τι ήθελαν.
"Σε κάθε περίπτωση, η αποχή, όπως και η ψήφος -και γενικώς οτιδήποτε αφορά την κάλπη- δεν μπορεί να θεωρείται κάτι σαν επαναστατική πράξη αντίστασης. Ακόμα και αν ήταν -που δεν είναι- δε θα αρκούσε από μόνη της. Δεν το λέω για σένα, αλλά για όσους το προβάλλουν ως το άλφα και το ωμέγα της κοσμαντίληψής τους, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δίνουν στην ψήφο την ίδια σημασία που δίνουν και οι -θεωρητικά- αντίπαλοί τους."
Συμφωνώ απόλυτα.
Πέρα από την αποϊδεολογικοποιημένη αποχή που απλώς «επιλέγει τις παραλίες» όπως διαφημίζει η Τιβι, η «αριστερή» αποχή, η αποχή με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έχει την αφετηρία της στο χιλιοειπωμένο ρητό: «Αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες».
Από τη σκοπιά αυτής της αποχής, από τη σκοπιά της αποστήθισης αυτού του τσιτάτου, δεν υπάρχει όμως κάποιος προβληματισμός για τις ιστορικές περιόδους (1936, 1967, μισονόμιμες εκλογές 1945-1967 κ.ά.) που οι εκλογές κηρύσσονται πραγματικά παράνομες... Η μηχανιστική αντιστροφή του τσιτάτου θα ήταν απλή: Οι εκλογές είναι παράνομες άρα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Και εντάξει, αυτό δεν ισχύει ή δεν ισχύει «έτσι», είπαμε: μηχανιστική η αντιστροφή όσο ακριβώς και η επίκληση του «τσιτάτου» (όσο επίσης και η επίκληση του «δείκτη ωριμότητας»: προφανώς ένας παθητικός «δείκτης» χωρίς κανένα ενεργό πολιτικό χαρακτηριστικό, κάτι σαν θερμόμετρο που καθόλου δεν επηρεάζει τη θερμοκρασία που καταγράφει). Όμως η ιστορική πραγματικότητα, που είναι αυτή και όχι μια κάποια φιλοεκλογική ρητορική εκείνη που «αντιστρέφει» το «τσιτάτο», θα έπρεπε να είναι επαρκής βάση για έναν σχετικό προβληματισμό.
Εκτός κι αν η αποχή προβάλλει εν τέλει ως περιφρούρηση της νομιμότητας των εκλογών απέναντι στην περίπτωση να αποβούν απειλητικές για τη σταθερότητα της ταξικής εξουσίας και στη συνακόλουθη πιθανότητα να κηρυχτούν παράνομες.
Εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να παρακαμφθεί το ερώτημα: Τι έχει αφήσει στην ιστορία της ταξικής πάλης πιο ισχυρό και διαχρονικό αποτύπωμα, τι συνέβαλε και συμβάλλει πιο δραστικά στην αλλαγή του κόσμου; Η αποχή ή παρουσία του Κ. Λίμπκνεχτ στη γερμανική βουλή το 1914; Η αποχή ή ο μαραθωνοδρόμος βουλευτής Γρ. Λαμπράκης; Η αποχή ή η καταψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992 από μια χούφτα βουλευτές στην ελληνική βουλή;
Ευρωεκλογές 2024: Άφαντη η νικήτρια!
Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός άρθρου για την αποχή των πρόσφατων ευρωεκλογών, και ας μην κρίνει κανείς στενά από τον εαυτό του ή τον στενό του περίγυρο: Οι 367.796 πολίτες που ψήφισαν το ΚΚΕ (γιατί τέτοια είναι η εκλογική συμμετοχή που με ενδιαφέρει) από την επόμενη κιόλας στιγμή σκοπεύουν να βρουν τους εαυτούς στο προσκήνιο της ιστορικής κίνησης γύρω από τις διαδικασίες οργάνωσης και διεξαγωγής της ταξικής πάλης, μαζί και με χιλιάδες άλλους ακόμα χάρη και σε αυτόν τον απλό «δείκτη» που καταγράφεται αριθμητικά με το ποσοστό του 9,25% όσων συμμετείχαν στις εκλογές. Την ίδια ώρα στην πλευρά του 60% της αποχής ζήτημα είναι πόσοι και πώς μπορούν να αναγνωρίσουν την πολιτική τους υπόσταση εντός αυτής και εντός αυτού του τεράστιου ποσοστού.
Αν η αποχή μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο, το 60% θα είχε ταρακουνήσει το σύμπαν. Και σίγουρα δεν είναι η αποχή αυτή που εξαιτίας της υπάρχει περίπτωση να κηρυχτούν οι εκλογές παράνομες.
Δεν θέλω να πάρω θέση υπέρ ή κατά της συμμετοχής στις αστικές εκλογές. Όμως θεωρώ ότι πρέπει να μας απασχολήσουν κάποια θέματα (που δεν είναι αυτοτελή, συνδέονται άμεσα το ένα με το άλλο) και συγκεκριμένα:
Α) Υπάρχει κάποιο ανώτατο ή κατώτατο όριο συμμετοχής που θα δυσκόλευε την λειτουργία της «δημοκρατίας» τους;
Β) Ποιο είναι το εκλογικό όριο που θα ανεχόταν το αστικό κράτος για το ΚΚ; Πότε θα θεωρούσε ότι μπορεί να γίνει επικίνδυνο;
Γ) Η επανάσταση πως προκύπτει; Από αντικειμενικά γεγονότα που δεν μπορούν να ελεγχθούν και να προγραμματιστούν ή οργανώνεται σταδιακά από το κομμουνιστικό κόμμα; Αν η επανάσταση οργανώνεται από το ΚΚ, ποιος είναι ο δρόμος για αυτό; Υπάρχουν πολλοί δρόμοι; Είναι ένας από αυτούς οι αστικές εκλογές;
Δ) Τι τμήμα του εργαζόμενου λαού χρειάζεται για να οργανωθεί και να εντέλει να πραγματοποιηθεί η επανάσταση;
Ε) Μήπως η κάθοδος στις αστικές εκλογές του ΚΚ έχει σαν αποτέλεσμα το «μέτρημα» της (σχετικά χαμηλής) δύναμης του μέσα στα πλαίσια που και επιβάλλει και ανέχεται το αστικό κράτος και συνακόλουθα τη μη νομιμότητα της επανάστασης;
ΣΤ) Μήπως το παραπάνω «μέτρημα» συμβάλλει στη καλλιέργεια κλίματος αδυναμίας και ηττοπάθειας;
Ζ) Η συμμετοχή στις αστικές εκλογές συμβάλλει στην ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων, το αντίθετο ή δεν έχει οποιαδήποτε σημασία σε αυτή την κατεύθυνση;
Για τον Άγη: στην ερώτηση «Τι έχει αφήσει στην ιστορία της ταξικής πάλης πιο ισχυρό και διαχρονικό αποτύπωμα, τι συνέβαλε και συμβάλλει πιο δραστικά στην αλλαγή του κόσμου;» υπάρχει και η άλλη όψη: κανένα γεγονός από αυτά που αναφέρεις δεν στάθηκε εμπόδιο στην υλοποίηση των σχεδίων των αστών. Βρήκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις λύσεις.
Θυμήθηκα άλλο ένα παράδειγμα γύρω από το ίδιο ερώτημα (τι επιδρά εν προκειμένω πιο δραστικά στην ιστορία της ταξικής πάλης: η αποχή ή η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική παρουσία;), στο οποίο μάλιστα παράδειγμα το «γεγονός» αποδεδειγμένα στάθηκε εμπόδιο στην υλοποίηση των σχεδίων των αστών. Όχι βέβαια από μόνο του αλλά ενταγμένο σε μια ευρύτερη δραστηριότητα: πράγμα αυτονόητο σε κάθε περίπτωση.
Όπως αυτονόητο είναι και το ότι η τήρηση αυτής της γραμμής κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, συνήθεις ή ιδιαίτερες, δεν είναι κάτι το δοσμένο εκ των προτέρων, απαιτεί διαρκή εγρήγορση απέναντι σε πολλών ειδών πειρασμούς, αδράνειες, ευκολίες.
Πρόκειται, λοιπόν, για τη δραστηριότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας των μπολσεβίκων στη ρωσική βουλή το 1914. Χωρίς άλλα σχόλια, αντιγράφω από τη σχετική αναφορά του Λένιν στο «Σοσιαλισμός και πόλεμος, η στάση του ΣΔΕΚΡ απέναντι στον πόλεμο» (σελ. 135-138 της συλλογής: Λένιν, Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση, ΣΕ):
Διαφορετική ήταν η στάση της ΡΣΔΕ κοινοβουλευτικής ομάδας, που έκφραζε την πολιτική γραμμή του Κόμματός μας. Τη διαμαρτυρία της ενάντια στον πόλεμο την έφερε στα κατάβαθα της εργατικής τάξης και το κήρυγμά της κατά του ιμπεριαλισμού έφτασε ως τις πλατιές μάζες των Ρώσων προλετάριων.
Και η δράση της βρήκε πολύ ευνοϊκή απήχηση στις γραμμές των εργατών, πράγμα που τρόμαξε την κυβέρνηση και την ανάγκασε, με φανερή παράβαση των ίδιων της των νόμων, να συλλάβει και να καταδικάσει τους συντρόφους μας βουλευτές σε ισόβια εξορία στη Σιβηρία. Και στην πρώτη επίσημη ανακοίνωση για τη σύλληψη των συντρόφων μας η τσαρική κυβέρνηση έγραφε:
«Τελείως διαφορετική θέση πήραν σ’ αυτό το ζήτημα ορισμένα μέλη των σοσιαλδημοκρατικών ομίλων, που έβαλαν για σκοπό τους να κλονίσουν με τη δράση τους τη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας, χρησιμοποιώντας την αντιπολεμική ζύμωση, τις παράνομες προκηρύξεις και την προφορική προπαγάνδα.» (...)
Ο σύντροφος Μουράνοφ, βουλευτής των εργατών του κυβερνείου του Χάρκοβο, είπε στη δική:
«Επειδή καταλάβαινα ότι ο λαός δε μ’ έστειλε στην κρατική Δούμα για να κάθομαι στη βουλευτική έδρα, ταξίδευα για να γνωρίσω επιτόπου τις διαθέσεις της εργατικής τάξης.» Ο Μουράνοφ δήλωσε επίσης στο δικαστήριο ότι είχε αναλάβει τη δουλειά του παράνομου διαφωτιστή του Κόμματός μας, ότι οργάνωσε στα Ουράλια επιτροπή εργατών στο εργοστάσιο «Βερχνιέισετσκι» και σε άλλα μέρη. Η δίκη έδειξε ότι τα μέλη της ΡΣΔΕ κοινοβουλευτικής ομάδας, γύρισαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς σχεδόν όλη τη Ρωσία , ότι ο Μουράνοφ, ο Πετρόβσκι, ο Μπαντάγεφ κτλ. οργάνωσαν πολλές συγκεντρώσεις εργατών όπου πάρθηκαν αποφάσεις κατά του πολέμου κτλ. (…)
Υπάρχει κοινοβουλευτισμός και κοινοβουλευτισμός. Ορισμένοι χρησιμοποιούν τον κοινοβουλευτικό στίβο για να υπηρετήσουν τις κυβερνήσεις τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, για να νίψουν τας χείρας τους, όπως κάνει η ομάδα Τσχεϊτζε. Άλλοι χρησιμοποιούν τον κοινοβουλευτισμό για να μείνουν επαναστάτες ως το τέλος, για να εκπληρώσουν το χρέος τους, χρέος σοσιαλιστών και διεθνιστών και στις πιο δύσκολες ακόμη περιστάσεις. Ορισμένους η κοινοβουλευτική δράση τους οδηγεί στη φυλακή, στην εξορία, στα κάτεργα. Οι πρώτοι υπηρετούν την αστική τάξη, οι δεύτεροι το προλεταριάτο. Οι πρώτοι είναι σοσιαλιμπεριαλιστές. Οι δεύτεροι είναι επαναστάτες μαρξιστές.
Δημοσίευση σχολίου