Μάθε παιδί μου γράμματα

Στις παιδικές ερωτήσεις -του τύπου "τι είναι ιμπεριαλισμός"- οι μεγάλοι δίνουν συνήθως απλοϊκές απαντήσεις -του τύπου "επεκτατισμός"-.
Που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αφελείς και παιδιάστικες από τις εύλογες ερωτήσεις των παιδιών.
Και σου κάνουν ζημιά που την κουβαλάς μετά σε όλη σου τη ζωή, γιατί σου μαθαίνουν κάτι στρεβλά κι είναι ζήτημα αν θα βρεις τρόπο μετά να το διορθώσεις.

Το ίδιο μπορείς να πάθεις και με τους πρώτους σου ινστρούκτορες και τις απαντήσεις που σου δίνουν.
Γιατί η οργάνωση αποτελεί αναμφισβήτητα σχολείο. Από κάθε άποψη. Σου δίνει πολλά πράγματα, εμπειρίες ζωής και γνώσεις. Αλλά δεν προάγει πάντα την κριτική ικανότητα. Κι άμα κάνεις πολλές αταξίες, στο τέλος σε αποβάλλουν.

Στο σχολείο λοιπόν είναι ζήτημα τι δασκάλους θα πετύχεις και τι θα σου πουν. Γιατί αν αντί για τα εφόδια που χρειάζεσαι σου δώσουν γιούχου απαντήσεις (που δεν απαντούν σε τίποτα επί της ουσίας) αφενός τρελαίνεσαι, αφετέρου άμα τις πάρεις για μπούσουλα, στουκάρεις σε τοίχο.
Του βερολίνου κατά προτίμηση. Και κατά λάθος τον γκρεμίζεις.

Κατά λάθος λένε ότι δόθηκε τότε κι η εντολή δια τηλεφώνου να ανοίξουν τα σύνορα με το δυτικό βερολίνο. Ενώ άλλοι λένε ότι ότι έπεσε γραμμή από τον γκορμπατσόφ στη μόσχα για να ανοίξουν. Τηλεφωνικά κι αυτή.
Σουρεαλιστικές, σε κάθε περίπτωση, καταστάσεις που μόνο η πένα του λογοτέχνη μπορεί να συλλάβει και να αποδώσει. Κατά προτίμηση σε μορφή διηγήματος.
Έχουμε έτοιμο και τον τίτλο: Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά. Θα κάνει πάταγο στο ριζοσπάστη.

Στην αρχή, τις πρώτες φορές που στουκάρεις, λες κάπου έστριψα λάθος εγώ, κάτι δεν έκανα σωστά. Και την κρατάς τη σύγκρουση μέσα σου, εσωτερική. Αλλά αν παραγίνει το κακό, σε ξεχειλίζει κι αρχίζει το ξέσπασμα.
Και τότε η μπάλα δεν παίρνει μόνο εσένα, ή τον κακό δάσκαλο, παιρνει και το σχολείο που τον εμπιστεύτηκε. Κι αρχίζεις και σιχτιρίζεις. Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια, ή είμαστε μαϊΟύννοι, το αυτό για τη σπουδάζουσα.
Αρχίζεις στα κρυφά κι ενισχυτική διδασκαλία, ή φροντιστήριο (πιστός στις παραδόσεις του κρυφού σχολειού). Μπας και μάθεις αλλού αυτά που δε σου μαθαίνουν στο σχολείο (πχ ότι το κρυφό σχολειό είναι απλώς μύθος).

Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για το τι αποφοίτους θέλουμε από την οργάνωση, τι κομμουνιστές χρειάζεται η κοινωνία.
Το πρόβλημα του μαρξιστικού αναλφαβητισμού είναι υπαρκτό και δε λύνεται με σεναριακού τύπου αχτίφ μια φορά στα τόσα. Σε αυτή τη βάση το αίτημα της ελεύθερης πρόσβασης στις κομματικές σχολές για όλα τα μέλη (ενάντια στους στελεχικούς φραγμούς) μπορεί να φαντάζει αριστερίστικο, αλλά έχει βάση.

Ο αντιδιαλεκτικός διαχωρισμός θεωρίας-πράξης είναι το ίδιο αντιεπιστημονικός με τον διαχωρισμό αει-τει. Άκρατος πρακτικισμός, κυνήγι δεικτών ποσοστών και χαμένων θησαυρών, αντί για γνώση, επαφή με τη θεωρία και το μαρξισμό. Το ένα εις βάρος του άλλου, αντί να δεθούν διαλεκτικά.
Στο τέλος πηγαίνεις στις (κ)όβες και νιώθεις πως είσαι μαζί με τον πέτρο, τον γιόχαν, τον φρανς. Ποτέ τους δε διάβασαν μαρξ!
Πώς να απαντήσουν μετά στον μπράουν, τον φίσερ και τα παπαγαλάκια τους που σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο μαρξ;

Κατά τα άλλα την ποδιά την καταργήσαμε προ πολλού, αλλά το κίνημα ανέδειξε νέες μορφές αξεσουάρ, όπως τα κράνη της περιφρούρησης, που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.

Θηλέων και αρρένων δεν υπάρχουν, αλλά παλιά που ήταν αλλιώς τα πράγματα, οι σχέσεις χρειάζονταν έγκριση από τον διευθυντή και την καθοδήγηση.
Προσωπικά, βλέποντας την ηθική παρακμή και τα κρατούντα εαακίτικα ήθη, με πιάνει ρομαντική νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα.
Με τον πουριτανισμό μου τα έχω βρει μια χαρά, του έχω βρει και ωραίο όνομα (μαρξιστική ηθική) και δε με πιάνουν τύψεις για απολογίες.

Το πρελούδιο της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με τις καταλήψεις και τον τεμπονέρα, το 90-91, ήταν η διάσπαση της κνε ένα χρόνο πριν, η κομσομόλ ναρ κι η παράλληλη ύπαρξή τους που έφτασε μέχρι τα δικαστήρια (για το όνομα και τα περιουσιακά στοιχεία από το διαζύγιο).

Η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περεστρόικα άνοιξε τους ασκούς του αιόλου και στην ελληνική της εκδοχή.
Ο γκόρμπι ήταν κάτι ανάμεσα σε ευθυμίου και κουτσίκου, που έλεγε αντιδραστικές αηδίες, αλλά εμείς τον πιστεύαμε για μεγάλο μεταρρυθμιστή, γιατί είχε στο κούτελο το σημάδι του εκλεκτού του θεού και του γκρομίκο.

Αλλά έστριψα πολύ λάθος κι εξωκοίλαμε (και δε φταίνε οι οδηγίες αυτή τη φορά).
Στο επόμενο θα πιάσουμε το χαμένο νήμα, για να το επαναφέρουμε στον ιμπεριαλισμό απ' όπου και ξεκινήσαμε.

Υγ: Τα μετρούσε και τα ξαναμετρούσε, αλλά δεν του βγαίνανε.
Έξι χρόνια στους νέους πρωτοπόρους κι έξι χρόνια στους μαθητές δώδεκα. Κι άλλα έξι μετά στη σπουδάζουσα 18. Κι έξι ακόμα μετά στο κόμμα 24. Βάλε κι έξι μέχρι να πάω στους πρωτοπόρους 30.
Αλλά εγώ είμαι 36. Πού πήγαν χαμένα έξι χρόνια;

Γι' αυτό χρειάζεται η δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλιώς μετά ξεπέφτεις στις βιντεοκασέτες τύπου μάθε παιδί μου μπάσκετ που γύρισε ο τσάκωνας έξι χρόνια μετά, στον πυρετό του ευρωμπάσκετ, του γκάλη και της αυτοκρατορίας του άρη.

Όχι ότι με χαλούσε η εποχή. Μια χαρά χρόνια ήταν μες στην παρακμή τους, τα καλύτερά μας ίσως. Μέχρι τα επόμενα που θα έλεγε κι ο γκάλης.

(Συνεχίζεται...)