Φάπα στον ιμπεριαλισμό έγραφε το σύνθημα στην αφίσα που έβλεπα. Κι είχε μια μούτζα πάνω, που το εξέλαβα πως ήταν για μένα.
Μωρέ και πυξ-λαξ και κλωτσομπουνίδια άμα θέλετε. Αρκεί να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, για να ξέρουμε τι πολεμάμε και πώς ακριβώς το νικάμε. Αλλιώς κυνηγάμε αφηρημένα ανεμόμυλους της φαντασίας μας και καταλήγουμε καρπαζοεισπράκτορες, σαν τον τζανετάκο.
Τον ηθοποιό, όχι τον πολιτικό. Που κι αυτός, αν και τζιπ βαρέως κυβισμού, την έφαγε την καρπαζιά του. Κι έχασε τις εκλογές από ένα όνομα κι ένα χαμόγελο.
Τι είναι λοιπόν ο ιμπεριαλισμός;
Πολλοί από εμάς, θύματα της αβάσταχτης ελαφρότητας του πρακτικισμού, ό,τι ξέρουμε το μάθαμε απ' τα συνθήματα στις πορείες. Ότι δηλ είναι εχθρός κι είναι ένας.
Σαν το κόμμα δηλ, που είναι ένα κι αυτό.
Κάποιοι στο αντισπαρτιατικό μέτωπο το παίρνουν τοις μετρητοίς και προκαλούν ιδεολογική σύγχυση.
Ένας ο εχθρός, ένα και το κόμμα, τα προς τρίτον ίσα και μεταξύ τους ίσα, οπότε κατά την αλάνθαστη μέθοδο ο μπάτσος είναι μπουζούκι, ο εχθρός είναι το κόμμα.
Και βασικός λόγος ύπαρξης κατά βάθος.
Γιατί τι θα ήταν η ζωή χωρίς εχθρούς; Τι γούστο θα είχε;
Ωστόσο, ιμπεριαλισμός και κόμμα πάνε μαζί, κατά μία άποψη.
Όσο πιο δυνατός και συγκεντρωτικός είναι ο αντίπαλος, άλλο τόσο πρέπει να γίνουμε κι εμείς για να τον αντιμετωπίσουμε.
Αυτό στην ουσία του, μοιάζει σε κάποιους μακιαβελική σκέψη που καταργεί τη μαρξιστική διαλεκτική μέσου-σκοπού.
Αλλά αν είναι έτσι, χρεώνουμε στο μακιαβέλι και τον λένιν, που έγραψε για τους δίκαιους κι άδικους πολέμους. Η πολιτική αλλάζει κι είναι η ειδοποιός διαφορά, αλλά το μέσο (δηλ ο πόλεμος, που είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα) είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση.
Εδώ εντοπίζεται και μια βασική αντινομία των αναρχικών.
Οι οποίοι απαρνούνται το κράτος, ακόμα κι αν είναι το κράτος της εργατικής τάξης, (ή έστω του κκ που παίρνει την εξουσία εξ ονόματος της τάξης) γιατί δε μπορείς -λένε- να φτάσεις σε ένα αγνό ιδανικό με βρώμικα μέσα. Δηλ στην ακρατική, αταξική κοινωνία μέσω του κράτους μιας τάξης.
Περισσότερο κράτος για να καταργήσουμε το κράτος όπως έλεγε ο σύντροφος με το μουστάκι που άφησε εποχή με την καλτ αίσθηση της διαλεκτικής που τον διέκρινε.
Την ίδια στιγμή όμως οι περισσότεροι (γιατί δεν έχουν σταθερή κι επίσημη ιδεολογία, για να ελίσσονται σαν χέλια ανάλογα με την περίσταση) είναι θιασώτες της βίας και του μπακούνιν, της άγριας καταστροφής του κράτους, της ταξικής κοινωνίας και των θεσμών της.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε όμως πως είναι τόσο απλό να καταργήσεις το κράτος και τις τάξεις. Πώς συμβιβάζεται η έλευση της χωρίς ανισότητες και καταπίεση ιδανικής κοινωνίας με την ανελεύθερη και καταπιεστική βία;
Το πιάσαν αυτό πολύ καλά κάποια παπαγαλάκια των μίντια το δεκέμβρη, και κοπανούσαν ότι οι γνήσιοι αναρχικοί ιδεολόγοι απεχθάνονται την χρήση βίας γιατί δε συνάδει με τις αξίες τους και τους σκοπούς τους.
Άρπα την τώρα...
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Αλλά πολύ συχνά ο εχθρός επιβάλλει τα μέσα, δεν τα διαλέγουμε εμείς. Κι αυτό ισχύει με τον πόλεμο, τους εξοπλισμούς, τον οικονομικό ανταγωνισμό και πάει λέγοντας.
Μακάρι να κρινόταν αλλού η μάχη. Βάση ήθους, προθέσεων, στην παιδεία, την πρόνοια. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα (δεν παίρνω κι όρκο, αλλά έτσι νομίζω).
Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή από τη φαντασία μας. Πιο χυδαία από τα αγνά και άσπιλα ιδανικά μας. Κι η αλήθεια συνήθως προβάλλει γυμνή, πολύ διαφορετική απ' ό,τι μες στο μυαλό μας, όπου τη ντύνουμε με ιδεοληψίες και τις πλάνες που κουβαλάμε από μικροί.
Το αντίστροφο προτσές φετιχισμού δηλ απ' ό,τι με τις γυναίκες (και το άλλο φύλο γενικώς). Που τις βλέπουμε ντυμένες αλλά τις γδύνουμε νοερά.
Ο πεινασμένος ονειρεύεται καρβέλια και γενικώς αυτό που δεν έχει κάθε φορά.
Είτε αυτό είναι σεξουαλική συντροφιά, είτε αξίες κι ιδανικά για τον κόσμο που ζει.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου