Πρωτοπόρος θα πει

Τι είναι η πρωτοπορία; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά; Το κόμμα μας το εργατικό κι οι οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου; Μην είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα συγχρόνως;

Μην είναι το εκδοτικό που εξαγόρασε τη Γνώση με τα διαμαντάκια από την ακαδημία επιστημών της εσσδ; Κι αγοράζει όλο το στοκ φτιάχνοντας μονοπώλιο με φτηνότερες τιμές που κανείς δε μπορεί να χτυπήσει. Ακόμα και την ουτοπία τη δίνει με έκπτωση σαν βιβλίο. Αν μπορείς να τα αγοράσεις φτηνότερα όμως, αυτό είναι το τελευταίο που θα σε απασχολήσει.

Αλλά τι σημασία έχει; Τώρα πια αγοράζουμε αυστηρά και μόνο από παλαιοπωλεία. Φτηνά και καλά καλτ βιβλία που είναι εκτός εμπορίου και τα παίρνεις με το κιλό. Οτιδήποτε άλλο είναι οικονομικό έγκλημα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του σδοε -όπως και τα σι-ντι από τότε που υπάρχει το ίντερνετ.
Πόλεμος στον πόλεμο των αυθεντικών.

Μην είναι οι δεξιοί κύπριοι φοιτητές που σπάνε νεύρα σε κάθε καταμέτρηση;
(μ)Πρωτο(μ)πορία, (μ)πρωτο(μ)πορία! Ε κι αυτούνο αγγελούδι είναι! (το σήμα της παράταξής τους). Οπότε δεν κρατήθηκαν κι οι δικοί μας κι άρχιζαν να του φωνάζουν: βάλ’ το αγγελάκι μες στον πόλο.
Μετά μεγαλώσαμε, καταλάβαμε τι είναι το ακελ και πηγαίναμε στις καταμετρήσεις από υποχρέωση. Κι έκτοτε εύχεσαι να μην τύχει στον χώρο σου κανένα ψήφισμα για το ρόλο του ακελ στο θέμα της γάζας κι άντε να τα μπαλώσεις μετά.

Μην είναι οι αδερφοί ράιτ που έδειξαν στους μπολσεβίκους το δρόμο για την έφοδο στον ουρανό; Κι εμείς λοιπόν θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας. Αρκεί να μην κάνουμε αριστερισμούς σαν τον ίκαρο και μας κάψει η φωτιά του ονείρου μας. Να μην αεροβατούμε στα σύννεφα. Γιατί η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα (για βόμβα στο αεροπλάνο) είτε ως (αεροπορική) τραγωδία.

Πρωτοπορία είναι οι φουτουριστές σαν το μαγιακόφσκι. Και το σοβιετικό κυριούλη που πέρυσι στις αναιρέσεις τους έλεγε για το διάστημα και την προοπτική να ζήσουμε σε άλλο πλανήτη. Ένα σοβιετικό απολίθωμα έτη φωτός μπροστά από την εποχή του. Με το παρόν να δούμε πότε θα συντονιστούμε.

Πρωτοπόρος είναι αυτός που μελετά τα διδάγματα του παρελθόντος για να σχεδιάσει το μέλλον και να τα εφαρμόσει στο σήμερα. Το παρόν είναι η γέφυρα του χρόνου που ενώνει το Πριν με το ριζοσπάστη και το Μετά του μίμη και γίνεται αμέσως παρελθόν για να έρθει η επόμενη μελλοντική στιγμή και να ακολουθήσει κι αυτή την ίδια διαδρομή. Κι αυτό είναι το μόνο μεταβατικό που καταλαβαίνουμε.

Πρωτοπορία είναι αυτοί που τραβάν το κάρο στην ανηφόρα. Το συνειδητοποιημένο κομμάτι που με δουλειά μυρμηγκιού και δύναμη βοδιού το τραβάει να ξεκολλήσει απ’ τη λάσπη που μας πετάνε και το βούρκο του τέλους της ιστορίας.
Τι τραβάμε κι εμείς οι πρωτοπορίες.

Κι υπάρχουν κι αυτοί που βάζουν τη θεωρία πάνω απ’ την πράξη και το κάρο μπροστά απ’ τα βόδια.
Βγαίνουν πολλοί και λεν πως δεν κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ε λοιπόν, εμείς την κατέχουμε. Θεωρητικά είμαστε η θεωρητική πρωτοπορία της πρωτοπορίας. Ο όμιλος πήρε το απ’ έξω του λένιν και το επέκτεινε. Τα κόμματα κι οι οργανώσεις λένε θεωρία έχουμε και νιώθουν θεωρητικά αυτάρκεις. Η περαιτέρω ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας μπορεί να τους έρθει μόνο απ’ έξω. Και σε αυτό το απ’ έξω μπαίνει ο όμιλος. Θέλω να βγω από δω έξω, που λέει και στον αρκά.

Μπρεζνιεφική αυταρέσκεια κι εισοδισμός τύπου ποσάδα (αν το συνδέσεις και με τους φουτουρισμούς για το διάστημα). Και ποιος ασχολείται μαζί μας;
Α, δεν είναι ότι αδιαφορούν και μας θεωρούν αμελητέα ποσότητα. Φοβούνται να μας αντιμετωπίσουν. Αλλά ακούνε στα κρυφά και μητροπάνο.
Κι αν βάλουν καμιά διατύπωση παραπλήσια με τη δική μας για πρώιμο κομμουνισμό που το ‘λεγε κι ο λένιν. Ή αν φτάσουν σε ίδια συμπεράσματα μ’ εμάς. Τότε πάει να πει πως μας αντέγραψαν χωρίς να αναφέρουν καν την πηγή. Μόνοι τους αποκλείεται να τα έβγαλαν.

Η ώρα των πρωτοποριών με το γιάννη καραλή. Στο τέλος όμως μόνο ένας θα μείνει πρωτοπόρος, όπως στο χαϊλάντερ. Προς το παρόν το κόμμα νικάει στα σημεία και στη διαφορά τερμάτων, ελλείψει άλλου καλύτερου. Πάντα υπάρχει ένας πρωτοπόρος. Έστω κι ο λιγότερο κακός απ’ τους χειρότερους.

Η ανάγκη να πρωτοπορήσουμε μας ωθεί να πρωτοτυπήσουμε. Να ξαφνιάσουμε τον ταξικό εχθρό με πράγματα ενδιαφέροντα και πρωτότυπα. Σαν τη θεωρία για τον ολοκληρωτικό. Το πρωτότυπο είναι ο ιδιότυπος τρόπος του πατρός διαλεκτικού να σου πει πόσο άστοχο του φάνηκε αυτό που μόλιες είπες. Σοφή η μ-λ κία σου, που λέει κι ο γεωργίου.

Γινόμαστε πρωτοπόροι σαν τον κολόμβο και τους μπολσεβίκους. Που ξεκίνησαν να ανακαλύψουν τις ινδίες και την παγκόσμια επανάσταση, αλλά τελικά τους προέκυψε η αμερική κι ο σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα.
Ενώ η αναρχία των βίκινγκς και των λοιπών βαρβάρων λέει ότι την είχε ανακαλύψει πολύ πιο πριν με μικρές κοινότητες από την αρχαιότητα που ζούσαν ζωή χαρισάμενη χωρίς αφεντικά.

Έκτοτε πολλοί είναι αυτοί που ανακαλύπτουν εκ νέου την αμερική νομίζοντας πως κομίζουν γλαύκας εις αθήνας. Αλλά το πουλί της σοφίας έρχεται μόνο στο τέλος της μέρας, όπως μας λέει ο χέγκελ. Και η διαφορά του από τους διάφορους μπούφους είναι πολύ λεπτή. Κι επειδή άλλα τα μάτια του μπούφου κι άλλα της κουκουβάγιας, ο καθένας βλέπει το δικό του φορέα ως τον πιο όμορφο και πρωτοπόρο απ’ όλους.

Αλλά όπως θα έλεγαν κι οι σοβιετικοί σύντροφοι (που έχουν περίεργους κανόνες στη γλώσσα τους κι όπου βρουν όνομα να αρχίζει από χι, το αλλάζουν και το προφέρουν ‘γκ’).
Η αλήθεια βρίσκεται στο μαρξ. Γκέγκελ;

.

Πορεία του παμε με γκεστ σταρ τον κομάντο που ήρθε ινκόγκνιτο. Ντου στα υπουργεία και φωτιά μες στον υδράργυρο. Κι ο ιδρώτας ποτάμι που δε γυρίζει πίσω πια. Άντε να τελειώνουμε να μας απλώσουν με μανταλάκια να στεγνώσουμε.

Είχε όμως ωραία συνθήματα για τους εργατοπατέρες. Είστε η ντροπή των εργατών... Μέχρι και στον κομάντο άρεσαν.
Και πιο πίσω κάτι άλλοι να αγωνιούν να διαφοροποιηθούν με ένα σύνθημα για τις ταξικές δυνάμεις. Τι πάει να πει αυτό; Αφού όλες ταξικές είναι. Στις μέρες μας ουδείς άτακτος. Κι ας τον χαριτόπουλο και την χαρι-τάση να λένε.

Εγώ το κομάντο τον περίμενα ξανθό μου λέει ο κάσπερ. Εγώ τον περίμενα και μελαχρινό ταυτόχρονα. Με πιο πολλή όρεξη για καβγάδες και κουβέντα με όρους εμφύλιου σπαραγμού. Κι αυτός φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο θα περίμενε.
Τελικά κανονικοί (λέμε τώρα) σύντροφοι είμαστε. Πηγαίνουμε σε καφέ διανοούμενων και κερνάμε καφέ στον χρόνη που κάθεται νοητικά δίπλα μας και σχολιάζει τα κορίτσια που περνάνε. Εμένα με περνάνε για λογοτέχνη κι αυτόν για μαρξιστή. Ενώ αμφότεροι διατηρούμε επιφανειακή σχέση με τα εν λόγω αντικείμενα. Αν τα ανταλλάξουμε κάπως σώζεται.

Όταν ήμουν πιο μικρός έπαιρνα το φεστιβάλ του ναρ στο ψιλό.
Γεια σας είμαστε από τις κομμουνιστικές αναιρέσεις. Αναιρούμε τον κομμουνισμό.
-Κι από ποια νεολαία είστε; -Από την κομμουνιστική απελευθέρωση. Απελευθερώνουμε τις μάζες από τους κομμουνιστές.
Χιούμορ επιπέδου κοντόχοντρου.

Γυρνώντας απ’ την αθήνα, πλάι στον κομάντο, το φιλοσόφησα αλλιώς.
Ακούς διάφορες μ-λ κίες που σε εξοργίζουν και συνεχίζεις να τρως στωικά τα σουβλάκια που είναι εντελώς ξερά, αλλά είσαι συγκινημένος γιατί μετά από καιρό πήρες αυτό που ζήτησες με το όνομά του, χωρίς καλλιτεχνικό ψευδώνυμο (καλαμάκι). Κι εξάλλου εδώ είναι πολύ φτηνότερα από το κυριλέ φεστιβάλ της αθήνας. Κι εκεί είναι όλο το ζουμί. Δεν χρειάζεται να το έχουν και στην πραγματικότητα τα σουβλάκια.

Κι όταν αρχίσει ο καζάκης κι οι βερμπαλισμοί πετάς ένα ευκρινές φτλοφπτ μασπψατς με γεμάτο στόμα και τα ψίχουλα φτάνουν στον απέναντι. Αρχίζεις την στραβοκατάποση και τις σταυροπαναγίες και ξηγιέσαι καφρίλιον με άναρθρες κραυγές, ή επευφημίες όταν συμφωνείς. Αληθινές στιγμές ανθρωπιάς.

Έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας είμαστε. Μη βλέπεις που το πριν πρέπει να γράψει για καλή κουβέντα και μεγάλη συμμετοχή. Οι πιο πολλοί περίμεναν τις συναυλίες. Στη συζήτηση ούτε εκατό άτομα δεν ήμασταν.
Πολλοί εξ αυτών αλεξιπτωτιστές για να κρατήσουν ισορροπίες. Δε μπορεί να μιλάει η τάδε οργάνωση και να μη μιλήσουμε εμείς. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχεις ακούσει τι προηγήθηκε. Σημασία έχει πως έχεις άποψη κι ότι μπορείς να την πεις ελεύθερα. Και μόλις τελειώσεις να φύγεις για να περάσει ο επόμενος αλεξιπτωτιστής.
Σύντροφοι, τις ισορροπίες.

Εντάξει καλά τα είπες. Αλλά λίγο πιο επικολυρικά απ’ όσο έπρεπε. Κι ο έμπειρος ακροατής καταλαβαίνει ότι δεν είναι γνήσιο, αλλά ρητορικό κόλπο. Ο ενθουσιασμός δεν απορρέει ως κορύφωση από το περιεχόμενο (που κατά τα άλλα μπορεί να είναι κι αξιόλογο) αλλά βγαίνει εκβιαστικά εξ αρχής. Κι εγώ ως κοινό υποτίθεται ότι πρέπει να τον συμμεριστώ και να χειροκροτήσω.

Χειροκρότα ρε τι σου ζητάνε;