Στο φεστιβάλ της αραν

‘Ένα συλλαλητήριο των φυλών του εξωκοινοβουλίου που έχουν συγκολληθεί για τα καλά κι εσχάτως σχεδόν συν-διοργανώνουν από κοινού τα φεστιβάλ κάθε νεολαίας. Όλοι τους ήταν παρόντες, πλην των λακεδαιμονίων της αρας. Με αυτούς η αραν έχει κάτι σαν ειρηνική συνύπαρξη. Που ειρηνική ακριβώς δεν τη λες, πιο πολύ προς το ψυχροπολεμική κλίνει. Κι η συνύπαρξη υφίσταται με την έννοια που συνυπάρχουν μεταξύ τους οι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δεν αλλάζουν κουβέντα και μπορεί να τους μυρίζουν τα χνώτα του διπλανού. Κι αν μαζευτούν πολλοί και πιάσει καλοκαίρι, όπως στις ευρωεκλογές του 09’, αρχίζουν να στριμώχνονται για να χωρέσουν όλοι στο ψηφοδέλτιο που έχει μόνο είκοσι θέσεις. Και τότε ο ένας να σου βρωμάει κι ο άλλος να σου ξινίζει, γιατί ξέρω εγώ δεν καταδίκασε τους σταλινικούς που έφτιαξαν το εαμ τη δεκαετία του 40’. Κι αρχίζεις να νιώθεις σαν χούτος περικυκλωμένος από ματζουράκηδες. Μυρίζεις συνεχώς τον ιδρώτα τους, εκτός απ’ τον δικό σου που είναι τίμιος σαν οπορτουνισμός.

Επιβάτες στην εξουσία αυτού του τόπου. Πώς θα την πούμε όμως; Λαϊκή ή εργατική; Δικτατορία ή λαοκρατία; Επόμενη στάση: πληρωμών. Κατεβαίνουν οι παλιοί σύμμαχοι που αναβαθμίστηκαν κι ανεβαίνουν καινούριοι, που δε βρωμάνε ακόμα. Έβαλαν ένα πατσουλί που μυρίζει από χιλιόμετρα για να καλύψει τις βρωμιές τους.

Κατά βάθος οι αρανίτες είναι απλοί σύντροφοι σαν εμάς. Λίγο καλοντυμένοι για εαακ. Λίγο δεξιοί γι’ αριστεριστές. Λίγο κυριλέ για χύμα φοιτητές. Λίγο μαζικοί για αλτουσεριανοί. Λίγο ύποπτοι για ανοίγματα στο σύριζα. Με λίγο ήρεμο πρόγραμμα για τέτοιο φεστιβάλ: τον ενωτικό πασχαλίδη και μια μπάντα με ρετρό αισθητική καμπαρέ δεκαετίας του 30’. Σκέτος αντίλογος και πνεύμα αντιλογίας στα στερεότυπα για τα εαακ που γνωρίσαμε.

Και οπαδοί της εφεε κατά βάθος. Είχαν και μια συλλεκτική αφίσα από το τελευταίο συνέδριο της εφεε το 95, προστατευμένη με γυαλί, σαν μουσειακό έκθεμα για να μην τη βεβηλώσουν τίποτα σύντροφοι. Κι αν δεν είχαν κάνει τόσο ακριβή εκτύπωση μπορεί να μπαίναμε στον πειρασμό και να τη ζουρνεύαμε. Δεκαεπτά ευρώ το κόστος, συμβολισμός για την χρονιά του οκτώβρη.

Ένας ρευματικός ειρωνευόταν την ευρώπη των λαών και την εφεε των φοιτητικών συλλόγων αλλά ψαχνόταν να βρει ποιος τους φόρεσε καπέλο την ελε στα κείμενα της ανταρσύα. Μου ‘λεγε και για το καρναβάλι της ξάνθης και την τοπική άλφα κάπα όπου έχουν ντυθεί λενινισταί (όχι μόνο για τις απόκριες) κι έχουν διαμάχη με τις υπόλοιπες ΑΚ, στις πανελλαδικές συναντήσεις τους. Ενώ μια άλλη σφισσα από την αραν μου ανέλυε τις λαμπρές προοπτικές που έχει στην αγορά ανεργίας, και τη στήριξη από το σπίτι, που από ασυλία ξέπεσε σε καθεστώς ανοχής με δυνατότητα ανανέωσης. Είμαστε όλοι μετανάστες.

Φτάσαμε πολύ αργά για τις πολιτικές ομιλίες, αλλά προλάβαμε τις συναυλίες. Κέφι, χορός, τραγούδι. Εγώ ήμουν στην κλασική στάση του ντιμιτρόφ: βράχος, γρανίτης, στέκει ορθός. Πλάι μου κορμιά που λικνίζονταν, ταλαντεύονταν ρυθμικά σαν ιστορικό προτσές, χόρευαν σε ρυθμούς αλλότριους, μακριά από το ταψί της ταξικής πάλης.

Και μια μυρωδιά από καμένο γκαζόν να πλανάται στον αέρα σα φάντασμα.
Όσοι με το χόρτο γίναν φίλοι/ με τσιγάρο έρχονται στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
Ακούω στα κρυφά και μητροπάνο.

Και μια θολή ανάμνηση από ένα κούβα πάρτι της οργάνωσης στην παλιά φιλοσοφική που το ‘χαμε κόψει στη μέση εξαιτίας κάτι περίεργων μυρωδιών. Το είπα στον κομάντο κι αυτός ξέσπασε οργισμένος:
-Είστε πολλά χρόνια πίσω, ξεκομμένοι από την κοινωνία.
Κι είμαστε περήφανοι για αυτό. Γιατί αυτό το πίσω θα αντιστραφεί διαλεκτικά σε μπροστά και θα γίνει πρωτοπορία του κινήματος. Κι όταν αλλάξει η φορά του παιχνιδιού, οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

Είδα άλλον ένα ρευματικό που σπουδάζει λέει απολιτικές επιστήμες κι άλλη μια αρανίτισσα που μου έταξε ένα μιλφέιγ. Τα μάζεψε όλα το μυαλό, σκόρπιες πληροφορίες, ατάκτως ερριμμένες και έγιναν ένα κουβάρι, σαν σε όνειρο. Ελέ, εφεε, καμπαρέ, μιλφέιγ. Σολντ άουτ στα εισιτήρια, γιατί οι διοργανωτές ήταν κομμουνιστικά απαισιόδοξοι και δεν είχαν φέρει πολλά μαζί τους. Αλφακαπίτες λενινιστές, κυριλέ αναρίτες. Χαώδης περί του όλου αντίληψη, χωρίς λογικό ειρμό και μέθοδο.

Η ονειροπόληση είναι πάντα μεταμοντέρνα σε αντίθεση με τις νομοτέλειες της πραγματικής ζωής. Κι οι πιο πολλοί διαλέγουν την απόδραση από την πραγματικότητα που είναι πιο ελκυστική σε όλες της τις μορφές. Γιατί, το μπλοκ τι είναι εξάλλου;

Την επόμενη μέρα πήγαμε στο διήμερο που διοργάνωναν οι κλαδικές οργανώσεις της οργάνωσης. Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στους μετανάστες. Πολύ καλή η κεντρική ομιλία ιδίως η αναφορά στο λαος του καρατζαφέρη, που θεωρεί αιτία της κρίσης πότε τους μετανάστες και πότε τα golden boys. Φαίνεται τελικά ότι τα golden boys είναι αυτοί οι μελαψοί που θαλασσοδέρνονται στο αιγαίο για να ‘ρθουν στην ελλάδα και να ψάξουν μια θέση στον ήλιο (και τελικά βρίσκουν μόνο τον ήλιο).
Σε μια άλλη αποστροφή του λόγου του είπε κάτι για τις φυλές του ισραήλ κι αμέσως έσπευσε να πει ότι το λέει μεταφορικά. Σωστά, μη μας περάσουν και για εβραιο-μπολσεβίκους.

Δεν ακολούθησε συζήτηση όπως έλεγε στην αφίσα, υπήρχε όμως πλούσιο πρόγραμμα, με θεατρικό για την απεργία, πολιτικό τραγούδι κι έναν κάπως μποέμ τύπο που μας έπαιξε αλβανικά τραγούδια από την πατρίδα του. Θα μπορούσε ίσως να έχει περισσότερους μετανάστες, ούτως ή άλλως όμως ήταν φίσκα. Κι αν το βάζω σαν υστερόγραφο αντί να γράψω κάτι συνολικό, είναι γιατί είχα μείνει κι εγώ στους απ’ έξω, άκουγα τα μισά και δε μπόρεσα να κρατήσω σημειώσεις.

Εκεί πέτυχα και μια μικρή συντρόφισσα που είχε πάρει μια κομεπ και τη διάβαζε μες στο πλήθος, χωρίς να δίνει σημασία γύρω της. Συγκίνηση. Θυμήθηκα τα νιάτα μου. Κι ίσως κάποια μέρα διαβάσει τι λένε οι κλασικοί για τον κομμουνιστή, την προσωπικότητα, τις ευαισθησίες που έχει τον πλούτο από τα ερεθισμάτα που πρέπει να αφομοιώνει (κι αυτό περιλαμβάνει οπωσδήποτε την τέχνη).

Έχει όμως όλο το μέλλον μπροστά και τις πιθανότητες με το μέρος της να το καταλάβει, γιατί ακολουθεί τη βασική συμβουλή του βλαδίμηρου: να μαθαίνετε, να μαθαίνετε, να μαθαίνετε.