Syria Killers

Αντι-ιμπεριαλιστικές σημειώσεις

Δεν ξέρω αν είχες ποτέ σφε αναγνώστη την τύχη (ή μήπως ατυχία; Τέλος πάντων την τιμή) να πετύχεις ποτέ στην πραγματική ζωή και όχι απλά στο γυαλί (γιατί αυτοί είναι ζήτημα αν πιστεύουν όσα λένε), κάποιον από τους λεγόμενους ψεκασμένους που θεωρούν τα πάντα καρπό μιας ευρύτερης συνωμοσίας κι ενός απόκρυφου μυστικού σχεδίου (που αυτοί όμως το γνωρίζουν). Η νέα τάξη πραγμάτων πχ δεν έχει ιμπεριαλιστικό χρώμα, αλλά τη σκοτεινή απόχρωση κάποιων ύπουλων σχεδιασμών που βάζουν την Ελλάδα στο στόχαστρο, επειδή ζηλεύουν το σπάνιο, ορυκτό πλούτο της, και όχι απλά το χουντίτη και τον μπερλίτη, που θα βρει κανείς και σε κάποιες επεξεργασίες του κόμματος, αλλά τα 13 ή 14 ευγενή μέταλλα που υπάρχουν στο υπέδαφός της, ενώ η Κίνα πχ με μόλις ένα κρατάει ολόκληρο το διαστημικό πρόγραμμα της ΝΑΣΑ. Χώρια ότι εποφθαλμιούν την Κύπρο και την ΑΟΖ της, που διαθέτει ανεξάντλητα κοιτάσματα πετρελαίου. Για να φανταστείς δηλαδή, τα κοιτάσματα στη Λιβύη για τα οποία έγινε ολόκληρος πόλεμος και ένα πραξικόπημα, στα πλαίσια της αραβικής άνοιξης, είναι απλώς και μόνο ένα μεσογειακό εκχύλισμα των πετρελαίων της Κύπρου.

Αλλά αν μιλήσεις με κάποιον απ’αυτούς, μπορεί να μάθεις για τις μεταξύ τους διαφορές (πχ αυτοί είναι με το Λιακόπουλο, αυτοί με τον Παπαζήση, κτλ), τους αποστάτες του σιναφιού τους, που πρόδωσαν τα ιδανικά του και πέρασαν με το αντίπαλο στρατόπεδο, όποιο και αν είναι αυτό –πχ οι Εβραίοι, που αποτελούσαν το 97% του ανώτατου σοβιέτ- επιχειρώντας να πλουτίσουν με τις πυραμίδες (όχι του Χέοπα) και άλλα παρόμοια κόλπα, ή κόβοντας τους καλούς κι ενημερωμένους σχολιαστές κι επίμαχα θέματα από τις ιστοσελίδες τους (κι είναι σχεδόν τροματικό αν σκεφτείς πως σε κάποιους αμύητους φαινόμαστε σχεδόν το ίδιο, μια σέχτα με ακραίες ιδέες και τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε και ενδοψεκαστικές αντιθέσεις (αν και οι ίδιοι απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό συνωμοσιολόγοι που τους προσάπτουν και αυτοπροσδιορίζονται ως εναλλακτικοί, εκ της... εναλλακτικής πληροφόρησης που παρέχουν). Δεν ξέρω όμως αν μπορεί να τις αξιοποιήσει κανείς, όπως πχ τις ενδοϊμπεριαλιστικές, και να βγάλει λαβράκι με δημιουργικές ασάφειες, όπου κάθε πλευρά θα δίνει τη δική της σημασία σε έναν κοινά συμφωνημένο όρο.

Θα λέμε πχ «εναλλακτική ενημέρωση», κι εμείς θα καταλαβαίνουμε τον 902, ο άλλος το ιντιμίντια ή την ιστοσελίδα του Κούλογλου, και ένας τρίτος το «τρίτο (σου) μάτι» που με κατασκοπεύει. Να λες για νέα τάξη πραγμάτων, εννοώντας τις επεμβάσεις του Νατο, της ΕΕ (και όχι μόνο) κι ο άλλος να καταλαβαίνει τους Εβραίους και τη συνθήκη Σένγκεν (που κι εμείς την καταψηφίσαμε, αλλά από τελείως διαφορετική αφετηρία). Να μιλάτε για την παλιά Ρωσία, που εσύ τη συνδέεις με τους Σοβιετικούς κι αυτός με το ξανθό γένος από ρο. Αν και υπάρχει ζήτημα με τρία γράμματα (μόνο φωτίζουν) που έχουν βγει (από τα κάτω κι αριστερά) από το ελληνικό αλφάβητο, χώρια που άλλαξαν θέση και στο «φι» και έτσι δεν μπορούμε να ‘μαστε σίγουροι αν οι προφητείες εννοούν τελικά τους Ρώσους ή κάποιο άλλο ξανθό γένος-γράμμα. Σίγμα, όπως λέμε Σουηδία ή Σοβιετική Ένωση –εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις. Πού και να φτιάχναμε δηλαδή κάποιου είδους αντιφασιστικό μέτωπο (τυχαίοι παράδειγμα), με κοινό λόγο, αλλά αποκλίνουσες στρατηγικές αντιλήψεις...

Τα γράφω όλα αυτά, γιατί τις προάλλες μία από αυτές τις «εναλλακτικές» με ρώτησε, με ειλικρινές ενδιαφέρον, την άποψή μου για το ρόλο της Ρωσίας στο διεθνές, γεωστρατηγικό σκηνικό και (όταν με άφησε να μιλήσω τελικά), φάνηκε να εκπλήσσεται ευχάριστα από την απάντηση για τις λυκοφιλίες των συμφερόντων και την ελπίδα (έρχεται) που δεν μπορεί να βασιστεί σε μια τέτοια δυναμη. Και η έκπληξή της με άφησε με την απορία αν είχα να κάνω με τη συνήθη παρανόηση και την ασυνείδητη ταύτιση της σημερινής Ρωσίας με την παλιά ΕΣΣΔ, ή αν οφειλόταν σε νεότερα δεδομένα κι είχε σύγχρονες ρίζες.

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, καταγράφω δυο-τρεις σκέψεις ή μάλλον κοινοτοπίες, που επισημαίνουν το αυτονόητο, αλλά τείνουν να ξεχαστούν ή να μπερδευτούν, καθώς ποτέ η πραγματικότητα δεν εμφαίζεται με καθαρές μορφές, για να ταιριάζει απόλυτα στα δικά μας θεωρητικά σχήματα, αλλά ως ένα κουβάρι αντιθέσεων. Και όλος ο κόμπος του ζητήματος είναι στην αφαίρεση που θα κάνουμε για να βρούμε κάθε φορά το κύριο, τη βασική πτυχή που καθορίζει και τις υπόλοιπες. Γιατί από θεωρητική άποψη, μπορούν να δικαιολογηθούν σχεδόν τα πάντα. Να πάρουμε ένα τσιτάτο του Λένιν που να μας βολεύει στο ένα ή το άλλο συμπέρασμα και να το χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση (όλο και κάτι θα βρεθεί σε πενήντα τόσους τόμους), να δούμε ένα ζήτημα είτε από θέση αρχής ή προτάσσοντας την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, και να είμαστε πάντα μέσα.

Η Ρωσία όμως δεν είναι η Σοβιετική Ένωση που παρέχει διεθνιστική βοήθεια σε μια χώρα, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησής της, όπως στην Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν. Πάει για τα δικά της συμφέροντα κι η ενεργός ανάμειξή της εντάσσεται αντικειμενικά στο κουβάρι των οξυμένων αντιθέσεων και της σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Χώρια που κάποιες αναλύσεις δε βάζουν καν ζήτημα αξιοποίησης από τη συριακή πλευρά των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (που είναι ζήτημα πάντως αν μπορούμε να τη δούμε αυτόνομα από τη σοσιαλιστική εξουσία, που θα κληθεί να τις αξιοποιήσει και οπωσδήποτε δεν επιτυγχάνεται με τη στράτευση με το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο). Αυτό που μπαίνει ουσιαστικά είναι αν θεωρούμε ή όχι ιμπεριαλιστική μια δύναμη σαν τη Ρωσία κι αν μπορούμε να βασιστούμε σε μια δική της επέμβαση, εφόσον δε θεωρείται ιμπεριαλιστική

Βούτυρο στο ψωμί της Οακκε, που το... αφήγημά της δεν υστερεί σε φαντασία κι αναλυτική αξία από την εναλλακτική πληροφόρηση των ψεκασμένων. Και όλα αυτά λίγες μόλις μέρες μετά τη συνάντηση κορυφής στον Οηε, που έδωσε ουσιαστικά το πράσινο φως στη Ρωσία, για να προχωρήσει και ενδεχομένως να κατέληξε σε μια προσωρινή ανοχή-παράταση της ζωής της εξουσίας του Άσαντ...

Οπότε, δεν είναι λογικό να υπάρχουν και σύγχρονες παρανοήσεις για το ρόλο της Ρωσίας, που έρχονται προς επίρρωση των παλιών, να τις ενισχύσουν, αντί να τις ξεδιαλύνουν;

Σε κάθε περίπτωση το θέμα έχει συζητηθεί εκτενώς, με πολύ πιο ολοκληρωμένο σκεπτικό από το δικό μου, κι απ’ τις δύο πλευρές, σε μια ανάρτηση του Τρας, όπου αξίζει να διαβάσει κανείς όλα τα σχόλια, παρά την ποσότητα και την έκτασή τους.