Κρύο πηδιέται η μάνα σου

Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα... Αυτή τη φορά βέβαια τη βγάλαμε καθαρή, με λίγο χιονόνερο, που ήταν σα να μας φτύνουν από ψηλά για τις αποτυχημένες απόπειρες εφόδου μας στον ουρανό, και έναν ήλιο με χαυλιόδοντες, στην πιο κρύα ημέρα του φετινού χειμώνα, μέχρι την επόμενη (κινητοποίηση). Ας το έχουνε όμως στο νου τους πως είμαστε κόμμα παντός καιρού (είτε είναι ενδιαφέροντες οι καιροί που ζούμε είτε όχι) κι ότι αν σπέρνουν ανέμους, για να σαρώσουν ότι έχει απομείνει όρθιο από τις κατακτήσεις μας, θα θερίσουν ανέμους και τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν.

Κι ενώ σε κάποια στιγμή ένιωθες το χούλιγκαν να ξυπνάει μέσα σου (η αλήθεια βρίσκεται στο μαρξισμό-λενινισμό, γκέγκε;) και σου ερχόταν να φωνάξεις το σύνθημα των Παοκτζήδων "κρύο πηδιέται η μάνα σου" (των οπαδών που ο μη αστικός μύθος λέει πως μια φορά είχαν περάσει από ένα αγροτικό μπλόκο στα Τέμπη, με την υπόσχεση να φωνάξουν ένα σύνθημα υπέρ του αγώνα των αγροτών -αγρότη πεινάς, γαμιέται ο Πειραιάς)... έβλεπες πχ αυτή τη θερμόαιμη σφισσα με το αμάνικο να πάει κόντρα στον καιρό και τις αντικειμενικές συνθήκες, γιατί κατά βάθος δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους μπολσεβίκους.
Κρυώνουν μωρέ οι σύντροφοι;

Κι αυτό ήταν ίσως το κορυφαίο στιγμιότυπο από τη χτεσινή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, όπου οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν μεταξύ άλλων τα εξής:
Τον πλανόδιο που πρόσφερε τσίπουρα (χωρίς θεσσαλικές συντμήσεις) για το κρύο. Το κομματοσκυλάκι με το μαντίλι του ΠΑΜΕ. Διάσπαρτους μαυροσκούφηδες με γούνινα καπέλα. Το μπλοκ των πυροσβεστών που θα χάριζε συνειρμικούς οργασμούς στους φίλους του Πανούση, αν και το βασικό ζητούμενο χτες ήταν μάλλον να ανάψουμε καμιά φωτιά να ζεσταθούμε, παρά να σβήσουμε.

Το πανό των πενταμηνιτών στο υπουργείο εργασίας, για το συνάδελφό τους που κατέληξε και τις εγκληματικές ευθύνες κυβέρνησης και δήμων (ένα από τα πολλά κατορθώματα της πρώτης φοράς αριστερά, που δεν προλαβαίνει να τα καταγράφει κανείς). Την πετυχημένη αλλαγή φωνής στο κλασικό άσπρο φορτηγάκι της ΚΟΑ, που φαίνεται να καθιερώνεται. Τη διακριτική παρουσία μιας λωρίδας μπλε αστυνομικών, στα πλάγια της πορείας προςτο ύψος της Κλαυθμώνος, που πήγαν μάλλον για καφέ στην Καρύτση με τον Μπαλούρδο (αλλά όχι στον Ημεροδρόμο, γιατί έχουν αλλάξει πλέον τα κόζια).

Τη μουσική υπόκρουση της Φααντούρη, σπρώξτε με στήθος και με γόνα (μπας και βγει λίγος ήλιος να μας ζεστάνει) που εμφανίζεται, χτες και σήμερα, με το Νταλάρα, περασμένα μεταπολιτευτικά μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Τις σαπουνόφουσκες που έβγαιναν από κάποιο παιδικό παιχνίδι, με τη φοβερή σημειολογία για τις προεκλογικές δεσμεύσεις της πρώτης φοράς αριστερά (η δεύτερη βγήκε χωρίς να έχει κάτι να τάξει, κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα). Και στα πιο σοβαρά, το μπλοκ της Σόφτεξ (που την πάνε για κλείσιμο), το οποίο μπήκε μάλιστα στην κεφαλή της πορείας.

Ο κόσμος ήταν ως συνήθως πολύς. Αρκετός για τα θερμοκρασιακά δεδομένα της μέρας, αλλά προφανώς κάτω από τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Αλίμονο αν αυτό το ασφαλιστικό έγκλημα περάσει σχετικά αναίμακτα για τον κυβερνητικό λόχο (για τους εργαζόμενους δεν το συζητάμε καν, με αυτό το νόμο-λαιμητόμο), με κινητοποιήσεις που θα περιλαμβάνουν γνωστούς και φίλους, τα ίδια γνωστά άτομα πάνω-κάτω, άντε και μια σχετικά μαζική απεργία για το αποκορύφωμα, στις 4 Φλεβάρη, για την τιμή των όπλων.
Ο ξεσηκωμός δεν είναι σύνθημα προς εσωτερική κατανάλωση, να τα λέμε μεταξύ μας και να χαιρόμαστε, αλλά επιτακτική ανάγκη, για να μην κατεδαφιστούν ασφαλιστικά δικαιώματα ολόκληρων δεκαετιών, για να μη ζήσουμε χειρότερα κι από τους παππούδες μας, ως δούλοι του 21ου αιώνα.

Υστερόγραφο
Η βασική κι απρόσμενη διαφορά σε σχέση με άλλες φορές ήταν το ρεπορτάζ κάποιων ιδιωτικών καναλιών, που στον αντιπολιτευτικό τους ζήλο εν όψει των τηλεοπτικών αδειών, έδωσαν στο ΠΑΜΕ κάτι παραπάνω από τα καθιερωμένα 15 δευτερό-λεπτα, που του αντιστοιχούν, χωμένα κάπου προς το τέλος του δελτίου.

Κάποια άλλα κυρίαρχα ΜΜΕ ζουν με το δικό τους δημοσκοπικό καημό: να δείξουν ότι υπάρχει ευρύτερη συναίνεση γύρω από τις αντιασφαλιστικές ανατροπές και πως ένας στους δύο εργαζόμενους είναι πρόθυμος να χαρίσει και το νεφρό του, εάν δεν κριθεί αρκετό πως δίνει κ... (τα δίνει όλα τέλος πάντων) για τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας. Αλλά την ίδια στιγμή διαφωνούν με την κυβέρνηση και περιβάλλουν με εμπιστοσύνη το Μητσοτάκουλα, το φιλελεύθερο ηγέτη που φέρνει ήδη από τις πρώτες μέρες του αέρα νίκης κι αλλαγής. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, ή αν έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Όσο για την Κόντρα (του Κουρή, όχι την καλή), θυμάται τη θεωρία των δύο άκρων και μέρες 89', για να πλειοδοτήσει σε γνήσιο αυριανισμό έναντι της Αυγής, που μετά από την τυφλή σύγκρουση που καταλογίζει στους αγρότες, είδε αριστερή στροφή (και) στην Ισπανία με τον κεντροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό Σοσιαλιστών (ΠαΣοΚ), Ποδέμος και λοιπών (σοσιαλ)δημοκρατικών δυνάμεων.

Αλλά το βραβείο μοιράζονται εξ ημισείας η ΕφΣυν/Σύριζα, που το έριξε στο Λένιν (ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω) εν όψει της αυριανής επετείου, έτσι για το τρολάρισμα της υπόθεσης, και η σημερινή Εποχή με την ποιητική φλέβα για τα μπλόκα που πρέπει να γίνουν γέφυρες (μεταβατικές, της Άρτας και γενικώς).

Αντί επιλόγου, ο σύνδεσμος με την απάντηση του κόμματος στην Ανταρσυα, που δημοσιεύει ο σημερινός Ρίζος, που είναι με το βαμβάκι κι έχει αρκετό ενδιαφέρον.