Στάσου, απεργία

Θεωρητικά από αύριο προβλέπεται πτώση θερμοκρασίας, αλλά το πολιτικό θερμόμετρο μπορεί να ανέβει αισθητά (αν κι όχι όσο επικίνδυνα θα θέλαμε). Το βασικό είναι να μην μπερδεύουμε αυτές τις επιθυμίες με την πραγματικότητα, σαν πρώιμα ανθισμένες αμυγδαλιές, που βλέπουν τις ευκαιρίες να περνούν στο τέλος ανεκμετάλλευτες από μπροστά τους και τους φωνάζουν.

-Στάσου, μύγδαλα…

Όσοι είναι φίλοι του Αστερίξ ή μάλλον του Οβελίξ, των υπολοίπων και τελευταίου του κοντοπίθαρου Γαλάτη, θα θυμούνται πιθανότατα την Κατοικία των Θεών, όπου οι Ρωμαίοι θέλουν να ξηλώσουν το δάσος που περιβάλλει το γαλατικό χωριό, για να χτίσουν μια πόλη, που θα κυριεύσει με πλάγια μέσα τους Γαλάτες, αστικοποιώντας τους, για να τους εντάξει ομαλά στην Παξ Ρομάνα.

Αρχικά όμως πρέπει να φτιάξουν ένα ξέφωτο, για να θεμελιώσουν το πρώτο κτίριο. Κι ενώ μετά από φαιδρά περιστατικά καταλήγουν να δουλεύουν νύχτα (οι σκλάβοι, όχι αυτοί), για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι Γαλάτες, και να κουβαλάνε μαζί τους όλους τους κορμούς δέντρων που κόβουν, για να μην ξαναφυτρώσουν, το επόμενο πρωί –και κάθε επόμενο πρωί- το δάσος ανακτά τα δικαιώματά του και δεν υπάρχει κανένα απολύτως ξέφωτο, γιατί οι Γαλάτες ρίχνουν βελανίδια βουτηγμένα σε μαγικό ζωμό, που φυτρώνουν στο δευτερόλεπτο και εντυπωσιάζουν τον Αστερίξ. Όχι όμως και τον Οβελίξ, γιατί…

α, δεν έχω ξαναδεί ποτέ δέντρο να μεγαλώνει κι έτσι δεν ξέρω πόσο γρήγορα μεγαλώνουν συνήθως...

Όπως κι εμείς δεν έχουμε ξαναδεί το κίνημα να ανασυντάσσεται μετά την Αλεζία των ανατροπών και τις αυταπάτες του με το Σύριζα, οπότε δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης. Κι είναι λογικό να υπάρχει μια ανυπομονησία, όχι απαραίτητα μικροαστική –αν και υπάρχουν και εκείνοι που απογοητεύονται στην πρώτη δυσκολία, επειδή η εύκολη λύση που πίστεψαν τους βγήκε σκάρτη- αλλά επειδή δεν έχουμε κάποια αντίστοιχη εμπειρία κι οι ανάγκες πιέζουν. Η ωρίμανση όμως είναι μια σταδιακή και σχετικά μακρόχρονη διαδικασία, όσο κι αν εμείς δεν αντέχουμε τα στάδια και λοιπές ενδιάμεσες λύσεις. Και το σύγχρονο γαλατικό χωριό που αντιστέκεται, δε βασίζεται σε μαντζούνια του Πανοραμίξ Κάρολου και μαγικούς ζωμούς, αλλά στη μαζικότητα και τους ταξικούς αγώνες. Από εκεί αντλεί τη δύναμή του για να ορθώνει ανάστημα στους αντιπάλους του.

Και δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς, σαν το Γιεγιεδίξ, που τον αναζητούν οι Νορμανδοί, για να τους μάθει τι πάει να πει φόβος, αφού τρέμει τη σκιά του. Μην τους σκιάζεσαι, πελέκα τους, όπως λεν κι οι σφοι από την επαρχία. Μόνο έτσι θα μάθουμε πόσο γρήγορα μεγαλώνει τελικά εκείνο το δέντρο. Που μέχρι στιγμής έχει δείξει πως διαθέτει γερές ρίζες. Και σήμερα, στην Αθήνα μες στο κέντρο, τα σημάδια δείχνουν πως κάτι ωραίο κι ελπιδοφόρο ανθίζει...