Τα τελευταία χρόνια, που η ηρωική Κούβα αναγκάζεται να προχωρά σε ορισμένες αναδιπλώσεις, αναπαράγονται κάποιες στερεότυπες συμπεριφορές, που περισσότερο κι από την ίδια την Κούβα αδικούν τους συντρόφους που τις υιοθετούν. Το ένα άκρο μπορεί να συνοψιστεί στην ανομολόγητη, ενδόμυχη σκέψη πολλών συντρόφων μπριγαδίστας, που επισκέπτονται το νησί της επανάστασης: ας πάμε τώρα, όσο προλαβαίνουμε να δούμε κάποια πράγματα, προτού χαθούν ή εκφυλιστούν από την αντεπανάσταση. Στον αντίποδα, όσοι επιχειρούν να αρθρώσουν κριτικό λόγο για όσα εκτυλίσσονται στην Κούβα, συναντούν συχνά μια καχύποπτη ως επιθετική αντιμετώπιση από σφους αυτόκλητους θεματοφύλακες, που τους κατηγορούν για ελαφρά αντιμετώπιση του θέματος κι εύκολη κριτική που επηρεάζεται από την προπαγάνδα του αντιπάλου, ενώ πολλές φορές επικαλούνται την αδιαμφισβήτητη επαναστατική πείρα και τα 'παράσημα' των Κουβανών κομμουνιστών, που σίγουρα γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμάς τι προβλήματα έχουν να λύσουν και πώς θα χειριστούν τις δικές τους υποθέσεις.
Δεν είναι θέμα μέσου όρου, χρυσής τομής ή να στήσουμε ένα αδιέξοδο δίπολο, για να φανούμε η φωνή της λογικής που αίρει διαλεκτικά τις αντιθέσεις. Αλλά η όποια κριτική προσέγγιση της Κούβας και των εκεί εξελίξεων είναι δύσκολο καθήκον, που πρέπει να περάσει από Συμπληγάδες, αποφεύγοντας αυτούς τους σκοπέλους. Ο μηδενισμός κι η εξιδανίκευση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος κι ο δρόμος προς αυτές μπορεί να είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις και με την κατάλληλη θεωρητική κάλυψη.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 7ου Συνεδριου του ΚΚ Κούβας και πιστεύω πως θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον να γίνει μια προσπάθεια εκτενούς κριτικής-παρουσίασης των υλικών και των αποφάσεων στις οποίες κατέληξε. Ελλείψει αυτής της δυνατότητας, μπορούμε να σταθούμε στα δύο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, που γνώρισαν και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, δίνοντας τον τόνο των εργασιών του Συνεδρίου.
Το πρώτο ήταν ο συγκινητικός χαιρετισμός του 90χρονου Φιντέλ και η κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι ο ίδιος μπορεί να φύγει σχετικά σύντομα από τη ζωή, αλλά ο κομμουνισμός θα ζήσει! Μια φράση που θυμίζει πολύ το αντίστοιχο απόφθεγμα του Χαρίλαου για τους ζευγάδες που φεύγουν και για τη σπορά που αφήνουν πίσω τους. Κι η οποία [φράση] απαντά στο καίριο ερώτημα που ανησυχεί ακόμα και πολλούς κομμουνιστές για το μέλλον της σοσιαλιστικής προοπτικής στο νησί μετά το βιολογικό τέλος του ηγέτη της επανάστασης και την αποχώρηση αυτής της γενιάς από το ιστορικό προσκήνιο.
Το δεύτερο είναι κάποια αποσπάσματα από την ομιλία του Ραούλ Κάστρο, ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος, στο άνοιγμα των εργασιών και τα σημεία που τόνισε κριτικά και το ρεπορτάζ του 902.
Για το πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων είπε πως «η ιδιωτική επιχειρηματικότητα θα αναπτυχθεί μέσα σε ένα καλά ορισμένο πλαίσιο και θα αποτελέσει συμπληρωματικό στοιχείο της οικονομίας της χώρας», ενώ εκτίμησε πως ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν είναι ενάντια στο σχέδιο της κουβανικής κυβέρνησης που περιλαμβάνει 313 μέτρα εκσυγχρονισμού της οικονομίας. Δίνοντας ένα στοιχείο προσανατολισμού είπε πως ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εφαρμόζεται επιτυχημένα στη Κίνα και στο Βιετνάμ.
Δεν είναι θέμα μέσου όρου, χρυσής τομής ή να στήσουμε ένα αδιέξοδο δίπολο, για να φανούμε η φωνή της λογικής που αίρει διαλεκτικά τις αντιθέσεις. Αλλά η όποια κριτική προσέγγιση της Κούβας και των εκεί εξελίξεων είναι δύσκολο καθήκον, που πρέπει να περάσει από Συμπληγάδες, αποφεύγοντας αυτούς τους σκοπέλους. Ο μηδενισμός κι η εξιδανίκευση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος κι ο δρόμος προς αυτές μπορεί να είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις και με την κατάλληλη θεωρητική κάλυψη.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 7ου Συνεδριου του ΚΚ Κούβας και πιστεύω πως θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον να γίνει μια προσπάθεια εκτενούς κριτικής-παρουσίασης των υλικών και των αποφάσεων στις οποίες κατέληξε. Ελλείψει αυτής της δυνατότητας, μπορούμε να σταθούμε στα δύο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, που γνώρισαν και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, δίνοντας τον τόνο των εργασιών του Συνεδρίου.
Το πρώτο ήταν ο συγκινητικός χαιρετισμός του 90χρονου Φιντέλ και η κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι ο ίδιος μπορεί να φύγει σχετικά σύντομα από τη ζωή, αλλά ο κομμουνισμός θα ζήσει! Μια φράση που θυμίζει πολύ το αντίστοιχο απόφθεγμα του Χαρίλαου για τους ζευγάδες που φεύγουν και για τη σπορά που αφήνουν πίσω τους. Κι η οποία [φράση] απαντά στο καίριο ερώτημα που ανησυχεί ακόμα και πολλούς κομμουνιστές για το μέλλον της σοσιαλιστικής προοπτικής στο νησί μετά το βιολογικό τέλος του ηγέτη της επανάστασης και την αποχώρηση αυτής της γενιάς από το ιστορικό προσκήνιο.
Το δεύτερο είναι κάποια αποσπάσματα από την ομιλία του Ραούλ Κάστρο, ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος, στο άνοιγμα των εργασιών και τα σημεία που τόνισε κριτικά και το ρεπορτάζ του 902.
Για το πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων είπε πως «η ιδιωτική επιχειρηματικότητα θα αναπτυχθεί μέσα σε ένα καλά ορισμένο πλαίσιο και θα αποτελέσει συμπληρωματικό στοιχείο της οικονομίας της χώρας», ενώ εκτίμησε πως ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν είναι ενάντια στο σχέδιο της κουβανικής κυβέρνησης που περιλαμβάνει 313 μέτρα εκσυγχρονισμού της οικονομίας. Δίνοντας ένα στοιχείο προσανατολισμού είπε πως ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εφαρμόζεται επιτυχημένα στη Κίνα και στο Βιετνάμ.
Δεν ξέρω πόσο ωφέλιμο είναι να βγάλει κανείς γενικά συμπεράσματα για την πορεία των πραγμάτων συνολικά, από αυτές τις αναφορές. Δεν ξέρω όμως πόσο ωφέλιμο θα ήταν να τις αγνοήσουμε ή να τις υπερασπιστούμε και να τις δικαιολογήσουμε με βάση τις συνθήκες, τον αποκλεισμό και τη διεθνή απομόνωση του νησιού. Η κριτική αυτή είναι δίκοπο μαχαίρι και στις άκρες του κρύβονται δύο από τα πιο συχνά 'αμαρτήματα' του κομμουνιστικού κινήματος.
Το ένα είναι να κρίνουμε αφηρημένα, εξωιστορικά, χωρίς να παίρνουμε υπόψη σε ποιες συνθήκες, ποια συγκυρία και σε ποιο περιβάλλον καλούνται να δράσουν τα ιστορικά υποκείμενα (οι κουβανοί επαναστάτες στη συγκεκριμένη περίπτωση). Με βάση αυτήν την απλοϊκή λογική, που εκλαμβάνει τους ελιγμούς ως στρατηγικές υποχωρήσεις, η ΝΕΠ πχ θα ήταν ένα ασυγχώρητο πισωγύρισμα από τις σωστές αρχές της περιόδου του πολεμικού κομμουνισμού -και με αυτό δεν υπονοώ απαραίτητα ότι η πολιτική που ακολουθεί το ΚΚ Κούβας είναι μια κουβανική εκδοχή της ΝΕΠ, ότι είναι σωστή ή επιβεβλημένη από τα πράγματα.
Από την άλλη, η ένθερμη υπεράσπιση μιας επανάστασης που αγνοεί ή πολύ περισσότερο αποθαρρύνει στην πράξη την κριτική (με τη λογική: ποιοι είμαστε εμείς οι άκαπνοι για να κρίνουμε αφ' υψηλού κι από την ασφάλεια του πληκτρολογίου μας τους μπαρουτοκαπνισμένους επαναστάτες της Κούβας) αντιγράφει δυστυχώς ένα σοβαρό λάθος και μία από τις παθογένειες του κομμουνιστικού κινήματος, στις σχέσεις των οργανικών του μελών. Η κριτική είναι το οξυγόνο της επανάστασης, χωρίς το οποίο είναι καταδικασμένο να ατροφήσει και να πεθάνει.
Αυτά μοιάζουν ίσως γενικά κι αυτονόητα. Οπότε πάμε επί του συγκεκριμένου.
Το πιο ανησυχητικό σημείο κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο ένας ή άλλος ελιγμός σε ένα δεδομένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον με συντριπτικά δυσμενείς συσχετισμούς, αλλά η προβληματική (αν όχι ανύπαρκτη) σύνδεσή τους με τη στρατηγική. Οι κουβανοί σύντροφοι οφείλουν να εξηγήσουν (όχι σε εμάς αλλά στον κουβανικό λαό) τον υποχρεωτικό χαρακτήρα κάποιων μέτρων, την ανάγκη να δοθούν κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα, τα οφέλη που προσδοκά η σοσιαλιστική εξουσία από αυτές τις κινήσεις, αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε αυτή τη διαδρομή. Το ΚΚ Κούβας οφείλει να αναλύσει ανοιχτά τις δυσκολίες που υπάρχουν ή που μπορεί να προκύψουν, τα βήματα που θα γίνουν (στο βαθμό που μπορεί να προβλεφθούν) και ποιο είναι το βήμα πίσω, που θα γίνει φόρα για να 'ρθουν ακολούθως δύο βήματα-άλματα μπρος. Τι γίνεται, για ποιο λόγο και με ποιο στόχο;
Το πρόβλημα συνεπώς δε βρίσκεται στο αν υπάρχει ιδιωτικός τομέας κι η ανάγκη καταφυγής σε αυτόν (ή ανοχής των δραστηριοτήτων του), αλλά η φαινομενική θεωρητικοποίηση της κατάστασης ως έχει, του ήδη υπάρχοντος. Η θεωρία που έρχεται εκ των υστέρων να δικαιολογήσει την πράξη κι ορίζει τον ιδιωτικό τομέα ως συμπληρωματικό στοιχείο της σοσιαλιστικής οικονομίας, εκτιμώντας πως στην Κίνα και το Βιετνάμ λειτουργεί σωστά ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, προβάλλοντάς τα ενδεχομένως ως πρότυπα παραδείγματα προς μίμηση.
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται κατά τη γνώμη μου, η πιο προσεκτική, η πιο καλοπροαίρετη, η πιο συντροφική και δημιουργική, αντικειμενική κριτική, που δεν είναι παραδοχή αδυναμίας, αλλά σημάδι της δύναμης των κομμουνιστών να συνδιαλέγονται ανοιχτά και να ανταλλάσσουν απόψεις. Βασική προϋπόθεση των παραπάνω βέβαια είναι να μελετηθεί το σύνολο των υλικών του Συνεδρίου (ακόμα και τυχόν αντιπαραθέσεις που αποτυπώνουν κάποια διαπάλη) και όχι μερικά αποσπάσματά του.
224 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 224 από 224οσο για τη φεουδαρχική πρόσοδο , ή καλλύτερα έγγεια πρόσοδο των δουλοπάροικων αυτό δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στο νότο της Αμερικής.
γιατι απλούστατα δεν υπήρχαν δουλοπάροικοι, υπήρχαν ΔΟΥΛΟΙ που δεν ανήκουν ομως σε μια δουλοκτητικη κοινότητα φυσικής οικονομίας. ΗΤΑΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ.
Οι δουλοπάροικοι κύριε σεκτάρ ενα τριτο-τεταρτο των 365 ημερων δουλεύουν για την πάρτη τους και τα υπόλοιπα 2/3 , 3/4 για το φεουδάρχη.
ο καρπός τους ποτέ δε γινόταν ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, γιατι στη φεουδαρχια δνε υπάρχει ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
ουτε τα στοιχειώδη δεν ξέρεις κύριε Σεκτάρ..
el quinto
τεσπα... ναι κυριε σεκταρ μεταβλητο κεφαλαιο ηταν η επένδυση σε δούλους, το δουλεμπόριο στο νεο κοσμο,. Οι καπιταλιστές και γαιοκτήμονες δεν εβρισκαν ελευθερα εργατικα χερια ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ, ετσι άνθισε το δουλεμπόριο με τους μαύρους απο την Αφρική. Πλήρωναν το εμπόρευμα, την εργατική τους δύναμη μια φορά και το ξεζούμιζαν για ολη τους τη ζωή.
Χωρις το δουλεμπόριο δεν θα υπήρχε καπιταλισμος ποτέ στις ΗΠΑ. Ο Μαρξ παει ακομη πααραπέρα, λέει χωρις δουλεμπόριο δεν θα υπήρχε ουτε συγχρονο εμπόριο , ούτε σύγχρονος πολιτισμος, γιατι απλούστατα η υπεραξια των δούλων - μαύρων, που εσαρκωνόταν στο εμπόρευμα βαμβάκι γινόταν πρώτη ύλη για τη βιομηχανία της Αγγλίας και του βορρα και επιπλέον γιατι οι νότιοι γαιοκτήμονες δανείζονταν κεφάλαιο απο τις τράπεζες του βορρά. Τμήμα της υπεραξίας των δούλων λοιπόν ήταν και γαιοπρόσοδος των γαιοκτημόνων.
Τοσο απλά...
el quinto
Κάπταιν,
ξέρω πως ο μαζοχισμός είναι ηδονή, και δεν έχει και τέλος.
Να συνεχίσω η θα με στείλεις;
Ομολογώ, πάντως, πως ανακάλυψα και τα ...σαδιστικά μου κουσούρια!
Ό,τι καταλαβαίνεις Σεχτάρ, ο μαζοχισμός είναι δωρεάν. Και το σχόλιο δεν απευθυνόταν σε εσένα.
ανακεφαλαιώνοντας:
1) αλλο δουλοκτητικές σχέσεις παραγωγής κι αλλο δουλεμπόριο σε εμπορευματικες σχέσεις παραγωγής. Ο Λεόντιεφ ποτέ δε μίλησε για ΔΟΥΛΟΚΤΗΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΣΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
κατα τα άλλα, μάλλον αλλοι τρώνε πολύ ξύλο απ' ότι φαινεται κύριε sniper και επειδη εχουν το γνωστο συνήθειο των ιεραπόστολων να βαπτίζουν το κρέας ψάρι , χαίρονται.
Δεν πειράζει ομως. Αλλωστε η κουβέντα αυτή ξεκίνησε με ηθικίστικες διδαχές, μην το ξεχνάμε.
2) αφου λύσαμε λοιπόν αυτον το γρίφο που πραγματικα ήταν ΑΣΧΕΤΟΣ με το θέμα μας, αλλα δεν ετέθη απο μένα αλλα απο τον 4.14 κύρε Θερσίτη, ναι η κούβα δεν ειχε ποτε σοσιαλισμο. Και το εχουμε εξαντλήσει εξαρχής με αναφορά στο Λένιν και στο Τσε.
3) για ολα τα αλλα καλή καρδιά παιδιά.
el quinto
(1/4)
Συνεχίζεται η —επιεικώς— απαράδεκτη τακτική της παράθεσης αποσπασμάτων από τα έργα των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού στα αγγλικά· επίσης τα αποσπάσματα σακατεύονται κυριολεκτικά, γιατί δεν δίνονται σαν ολοκληρωμένα σύνολα ώστε ο αναγνώστης ή η αναγνώστρια να σχηματίζουν πλήρη ιδέα περί τίνος πρόκειται. Επειδή σ’ ό,τι αφορά το επίμαχο απόσπασμα από την «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» του Μαρξ έχουμε να κάνουμε εκτός των άλλων και με μετάφραση της μετάφρασης (ο Μαρξ έγραψε την «Αθλιότητα» στα γαλλικά) παραθέτω στη συνέχεια ολόκληρο το απόσπασμα στο πρωτότυπο (από την πρώτη MEGA/τόμος 6, Βερολίνο 1932) και στην υπάρχουσα ελληνική μετάφραση (των εκδόσεων Αναγνωστίδη) προσθέτοντας σε δική μου μετάφραση τη σημείωση του Ένγκελς για τη γερμανική έκδοση του 1885 που μάλλον παράπεσε στην ελληνική έκδοση. Τηρώ κατά την αντιγραφή της ελληνικής μετάφρασης την ορθογραφία του πρωτότυπου. Ευελπιστώ να μην ξαναχρειαστεί να παρέμβω για τέτοιο ζήτημα. —Παρατηρητικός
Quatrième observation.
Voyons maintenant quelles modifications M. Proudhon fait subir à la dialectique de Hegel en l’appliquant à l’économie politique.
Pour lui, M. Proudhon, toute catégorie économique a deux côtés, l’un bon, l’autre mauvais. Il envisage les catégories comme le petit bourgeois envisage les grands hommes de l’histoire : Napoléon est un grand homme ; il a fait beaucoup de bien, il a fait aussi beaucoup de mal.
Le bon côté et le mauvais côté, l’avantage et l’inconvénient, pris ensemble, forment pour M. Proudhon la contradiction dans chaque catégorie économique.
Problème à résoudre : conserver le bon côté, en éliminant le mauvais.
L’esclavage est une catégorie économique comme une autre. Donc il a, lui aussi, ses deux côtés. Laissons là le mauvais côté et parlons du beau côté de l’esclavage : bien entendu qu’il n’est question que de l’esclavage direct, de l’esclavage des noirs dans le Surinam, dans le Brésil, dans les contrées méridionales de l’Amérique du Nord.
L’esclavage direct est le pivot de l’industrie bourgeoise aussi bien que les machines, le crédit, etc. Sans esclavage, vous n’avez pas de coton ; sans le coton, vous n’avez pas d’industrie moderne. C’est l’esclavage qui a donné leur valeur aux colonies, ce sont les colonies qui ont créé le commerce de l’univers, c’est le commerce de l’univers qui est la condition de la grande industrie. Ainsi l’esclavage est une catégorie économique de la plus haute importance.
Sans l’esclavage, l’Amérique du Nord, le pays le plus progressif, se transformerait en pays patriarcal. Effacez l’Amérique du Nord de la carte du monde, et vous aurez l’anarchie, la décadence complète du commerce et de la civilisation modernes. Faites disparaître l’esclavage, et vous aurez effacé l’Amérique de la carte des peuples [*].
Aussi l’esclavage, parce qu’il est une catégorie économique, a toujours été dans les institutions des peuples. Les peuples modernes n’ont su que déguiser l’esclavage dans leur propre pays, ils l’ont imposé sans déguisement au nouveau monde.
Comment M. Proudhon s’y prendra-t-il pour sauver l’esclavage ? Il posera le problème : Conserver le bon côté de cette catégorie économique, éliminer le mauvais.
Hegel n’a pas de problèmes à poser. Il n’a que la dialectique. M. Proudhon n’a de la dialectique de Hegel que le langage. Son mouvement dialectique, à lui, c’est la distinction dogmatique du bon et du mauvais.
Prenons un instant M. Proudhon lui-même comme catégorie. Examinons son bon et son mauvais côté, ses avantages et ses inconvénients.
Παρατηρητικός
(2/4)
S’il a sur Hegel l’avantage de poser des problèmes, qu’il se réserve de résoudre pour le plus grand bien de l’humanité, il a l’inconvénient d’être frappé de stérilité quand il s’agit d’engendrer par le travail d’enfantement dialectique une catégorie nouvelle. Ce qui constitue le mouvement dialectique, c’est la coexistence des deux côtés contradictoires, leur lutte et leur fusion en une catégorie nouvelle. Rien qu’à se poser le problème d’éliminer le mauvais côté, on coupe court au mouvement dialectique. Ce n’est pas la catégorie qui se pose et s’oppose à elle-même par sa nature contradictoire, c’est M. Proudhon qui s’émeut, se débat, se démène entre les deux côtés de la catégorie.
Pris ainsi dans une impasse, d’où il est difficile de sortir par les moyens légaux, M. Proudhon fait un véritable soubresaut qui le transporte d’un seul bond dans une catégorie nouvelle. C’est alors que se dévoile à ses yeux étonnés la série dans l’entendement.
Il prend la première catégorie venue, et il lui attribue arbitrairement la qualité de porter remède aux inconvénients de la catégorie qu’il s’agit d’épurer. Ainsi les impôts remédient, s’il faut en croire M. Proudhon, aux inconvénients du monopole ; la balance du commerce, aux inconvénients des impôts ; la propriété foncière, aux inconvénients du crédit.
En prenant ainsi successivement les catégories économiques, une à une, et en faisant de celle-ci l’antidote de celle-là, M. Proudhon arrive à faire avec ce mélange de contradictions, deux volumes de contradictions, qu’il appelle à juste titre : Le système des contradictions économiques.
[*] Hierzu schrieb Engels für die deutsche Ausg. 1885 folgende Fußnote Dies war vollkommen richtig für das Jahr 1847. Damals beschränkte sich der Welthandel der Vereinigten Staaten hauptsächlich auf die Einfuhr von Einwanderern und Industrieprodukten und auf die Ausfuhr von Baumwolle und Tabak, also von Produkten der südlichen Sklavenarbeit. Die nördlichen Staaten produzierten hauptsächlich Korn und Fleisch für die Sklavenstaaten. Erst seitdem der Norden Korn und Fleisch für die Ausfuhr produzierte und daneben ein Industrieland wurde und seitdem dem amerikanischen Baumwollmonopol in Indien, Ägypten, Brasilien etc. eine mächtige Konkurrenz entstanden, war die Abschaffung der Sklaverei möglich. Und selbst dann hatte sie zur Folge den Ruin des Südens, dem es nicht gelungen ist, die offene Negersklaverei durch die verdeckte Sklaverei indischer und chinesischer Kulis zu ersetzen.
— Karl Marx, Misère de la philosophie (1847), Chapitre II : La métaphysique de l’économie politique, § 1. La méthode : Quatrième observation.
(Karl Marx/Friedrich Engels, Historisch-Kritische Gesamtausgabe. Im Auftrage des Marx-Engels-Lenin-Instituts Moskau herausgegeben von V. Adoratskij, Erste Abteilung, Band 6: Werke und Schriften von Mai 1846 bis März 1848, Marx-Engels-Verlag GmbH, Berlin 1932, S. 180–182)
Παρατηρητικός
(3/4)
Τ ε τ ά ρ τ η π α ρ α τ ή ρ η σ η
Ας δούμε τώρα πόσες τροποποιήσεις έκαμε (πραγματοποίησε) στη διαλεκτική του Χέγκελ ο κ. Προυντόν, εφαρμόζοντάς την στην πολιτική οικονομία.
Για τον κ. Προυντόν, κάθε οικονομική κατηγορία έχει δυο πλευρές, τη μια καλή, την άλλη κακή. Αντικρύζει τις κατηγορίες όπως ο μικροαστός αντικρύζει τους μεγάλους άνδρες της ιστορίας: Ο Ναπολέων είναι μεγάλος άνδρας. Έκαμε πολλά καλά, έκαμε το ίδιο και πολλά κακά.
Η καλή πλευρά κι η κακή πλευρά, το πλεονέκτημα και το μειονέκτημα, παρμένα μαζί, σχηματίζουν για τον κ. Προυντόν την αντίφαση σε κάθε οικονομική κατηγορία.
Πρόβλημα για λύση: Να διατηρήσουμε την καλή πλευρά, αφαιρώντας (εξαλείφοντας) την κακή.
Η δουλεία είναι μια οικονομική κατηγορία όπως και μια άλλη. Έχει, λοιπόν, κι αυτή το ίδιο τις δυο πλευρές της. Ας αφήσουμε δω την κακή πλευρά κι ας μιλήσουμε για την καλή πλευρά της δουλείας. Εννοείται πως δεν πρόκειται παρά για την άμεση δουλεία, για την δουλεία των μαύρων στο Σουρινάμ, στη Βραζιλία, στις νότιες περιοχές της Βόρειας Αμερικής.
Η άμεση δουλεία είναι ο μοχλός της αστικής βιομηχανίας το ίδιο όπως κι οι μηχανές, η πίστη, κλπ. Χωρίς δουλεία, δεν έχετε σύγχρονη βιομηχανία. Η δουλεία είναι κείνη που δίνει στις αποικίες την αξία που έχουν. Οι αποικίες είναι κείνες π[ου δημιούργησαν το παγκόσμιο εμπόριο. Και το παγκόσμιο εμπόριο είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη μεγάλη βιομηχανία. Έτσι η δουλεία είναι μια οικονομική κατηγορία με πολύ μεγάλη σημασία.
Χωρίς τη δουλεία, η Βόρεια Αμερική, η πιο προοδευτική χώρα, θα μετατρεπόταν σε χώρα πατριαρχική (φεουδαρχική). Σβήστε τη Βόρεια Αμερική απ’ το χάρτη του κόσμου και θάχετε την αναρχία, την ολοκληρωτική παρακμή του εμπορίου και του σύγχρονου πολιτισμού. Εξαφανίστε τη δουλεία και θάχετε διαγράψει την Αμερική απ’ το χάρτη των λαών.
Έτσι η δουλεία, γιατί είναι μια οικονομική κατηγορία, υπήρχε πάντα μέσα στους θεσμούς των λαών. Οι σύγχρονοι λαοί κατάφεραν απλά να μεταμφιέσουν τη δουλεία στις ίδιες τις χώρες τους, μα την έχουν επιβάλλει χωρίς μάσκα στο νέον κόσμο.
Πώς ο κ. Προυντόν θα καταφέρει να σώσει τη δουλεία; Θα βάλει το θέμα: Να διατηρήσουμε την καλή πλευρά τούτης της οικονομικής κατηγορίας, να εξαφανίσουμε την κακή.
Ο Χέγκελ δεν έβαλε προβλήματα. Δεν έχει παρά τη διαλεκτική. Ο κ. Προυντόν δεν διατηρεί απ’ τη διαλεκτική του Χέγκελ παρά τη φρασεολογία. Σ’ αυτόν, η διαλεκτική κίνηση είναι η δογματική διάκριση του καλού και του κακού.
Ας πάρουμε, για μια στιγμή, τον ίδιο τον κ. Προυντόν σαν κατηγορία. Ας εξετάσουμε την καλή και την κακή του πλευρά, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του.
Αν έχει, σε σύγκριση με το Χέγκελ, το πλεονέκτημα να βάζει προβλήματα, για το μεγαλύτερο καλό της ανθρωπότητας που επιφυλάσσεται να λύσει, έχει το μειονέκτημα να τον δέρνει η στειρότητα σαν πρόκειται να βγάλει με τη μέθοδο της διαλεκτικής εκμαίευσης μια καινούργια κατηγορία.
Εκείνο που αποτελεί τη διαλεκτική κίνηση είναι η συνύπαρξη τα ων δυο αντιφατικών πλευρών, η πάλη τους και η συγχώνευσή τους σε μια καινούργια κατηγορία. Απ’ τη στιγμή που μπαίνει το πρόβλημα να εξαφανίσουμε την κακή πλευρά, σταματάμε τη διαλεκτική κίνηση. Δεν είναι η κατηγορία που γίνεται θέση κι αντίθεση στον εαυτό της απ’ την αντιφατική της φύση, είναι ο κ. Προυντόν που σαστίζει, παλεύει και παραδέρνει ανάμεσα στις δυο πλευρές της κατηγορίας.
Μπλεγμένος έτσι σ’ ένα αδιέξοδο, απ’ όπου είναι δύσκολο σ’ αυτόν να βγει με θεμιτά μέσα, ο κ. Προυντόν κάνει μιαν αληθινή εκτίναξη που τον μεταφέρνει μ’ ένα μόνο άλμα σε μια καινούργια κατηγορία. Ξεσκεπάζεται τότε μπροστά στα ξαφνιασμένα μάτια του η σειρά μέσα στη νόηση.
Παρατηρητικός
(4/4)
Παίρνει την πρώτη κατηγορία που του έρχεται και της αποδίδει αυθαίρετα την ιδιότητα να θεραπεύει τα μειονεκτήματα της κατηγορίας που πρόκειται να ξεκαθαρίσει. Έτσι, αν πρέπει να πιστέψουμε τον κ. Προυντόν, οι φόροι θεραπεύουν τα μειονεκτήματα του μονοπώλιου. Το εμπορικό ισοζύγιο θεραπεύει τα μειονεκτήματα των φόρων. Η γαιοχτησία τα μειονεκτήματα της εμπορικής πίστης.
Παίρνοντας έτσι διαδοχικά τις οικονομικές κατηγορίες, μια προς μια, και κάνοντας τούτη δω το αντίδοτο εκείνης, ο κ. Προυντόν καταλήγει να κάμει, με τούτη την ανάμιξη αντιφάσεων, δυο τόμους αντιφάσεων, που τους ονομάζει με το σωστό τίτλο: «Το σύστημα των οικονομικών αντιφάσεων».
Καρλ Μαρξ, Η Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, Κεφάλαιο Δεύτερο: Η μεταφυσική στην πολιτική οικονομία, § 1.– Η μέθοδος: Τέταρτη παρατήρηση
(Καρλ Μαρξ, Η Αθλιότητα της Φιλοσοφίας. Απάντηση στο έργο του Προυντόν «Η Φιλοσοφία της Αθλιότητας» με πρόλογο του Φρ. Ένγκελς, Μετάφραση Γεωργίας Δεληγιάννη-Αναστασιάδη, (Έκδοσις τετάρτη), Εκδόσεις Γερ. Αναγνωστίδη, σελ. 108–110)
Σ’ αυτό το σημείο έγραψε ο Ένγκελς για τη γερμανική έκδοση του 1885 την ακόλουθη σημείωση Αυτό ήταν εντελώς σωστό για το έτος 1847. Τότε περιοριζόταν το παγκόσμιο εμπόριο των Ηνωμένων Πολιτειών κυρίως στην εισαγωγή μεταναστών και βιομηχανικών προϊόντων και στην εξαγωγή μπαμπακιού και καπνού, επομένως προϊόντων της εργασίας των δούλων του Νότου. Οι βόρειες πολιτείες παρήγαγαν κυρίως σιτηρά και κρέας για τις πολιτείες που είχαν δούλους. Μόνο αφότου ο Βορράς παρήγαγε σιτηρά και κρέας προς εξαγωγή και εκτός απ’ αυτό έγινε βιομηχανική χώρα και αφότου δημιουργήθηκε στην Ινδία, Αίγυπτο, Βραζιλία κλπ. ένας ισχυρός ανταγωνισμός στο αμερικάνικο μονοπώλιο του μπαμπακιού, έγινε δυνατή η κατάργηση της δουλείας. Και μόνο τότε αυτός ο ανταγωνισμός είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του Νότου που δεν κατόρθωσε να αντικαταστήσει την απροκάλυπτη δουλεία των μαύρων με την καλυμμένη δουλεία ινδών και κινέζων κούληδων.
Παρατηρητικός
(Συμπληρωματικό για τους/τις μη γαλλομαθείς)
Η σημείωση του Ένγκελς για τη γερμανική έκδοση της «Αθλιότητας» του 1885 αναφέρεται στην παρακάτω παράγραφο:
Χωρίς τη δουλεία, η Βόρεια Αμερική, η πιο προοδευτική χώρα, θα μετατρεπόταν σε χώρα πατριαρχική (φεουδαρχική). Σβήστε τη Βόρεια Αμερική απ’ το χάρτη του κόσμου και θάχετε την αναρχία, την ολοκληρωτική παρακμή του εμπορίου και του σύγχρονου πολιτισμού. Εξαφανίστε τη δουλεία και θάχετε διαγράψει την Αμερική απ’ το χάρτη των λαών.
Παρατηρητικός
παρατηρητικέ μια παρατήρηση...
το πρωτότυπο που έβαλες γράφει ....
se transformerait en pays patriarcal , δηλαδή θα μετατρεπόταν σε χώρα πατριαρχική.
δεν γραφει πουθενά σε παρενθεσούλα τη λέξη φεουδαρχική.
η λέξη πατριαρχική φαντάζομαι δεν ειναι τυχαία που χρησιμοποιείται ως τέτοια από τον Μαρξ, μαλλον αφορά τη τοτινή δημόσια φιλολογία αναφορικα με τις μικρές ακόμη και γι αυτο κλειστές κοινότητες των... πιονέρων προτεσταντών μικροαστών και μεσοαστών ή ακομη και εργατών των ΗΠΑ που έχτιζαν τις πρώτες πόλεις στο Βορρα και στη Δύση (Far West Q-)).
κατα τα άλλα οποιος έχει νιονιο πλέον καταλαβαινει ποιος ειχε δίκιο στην αντιπαράθεση.
el quinto
α, τώρα σαν να κατάλαβα τη πηγή της σύγχυσης του 4.14, γιατι ειλικρινά μιλώντας δεν σε εχω για κολλημένο σαν το σεκταρ που απλως θέλει να βγάλει το άχτι του,
γραφεις:
...
Το παραπάνω αποτελεί μία Φοβερή ειρωνεία του Κάρολου προς τον Προυντόν.
...
ισως λέω, ισως, να νομισες οτι το απόσπασμα του Μαρξ :
...Χωρίς τη δουλεία, η Βόρεια Αμερική, η πιο προοδευτική χώρα, θα μετατρεπόταν σε χώρα πατριαρχική . Σβήστε τη Βόρεια Αμερική απ’ το χάρτη του κόσμου και θάχετε την αναρχία, την ολοκληρωτική παρακμή του εμπορίου και του σύγχρονου πολιτισμού. Εξαφανίστε τη δουλεία και θάχετε διαγράψει την Αμερική απ’ το χάρτη των λαών.
...
ήταν ειρωνικο, αλλα δεν ειναι. Ο Μαρξ θεωρούσε αναπόφευκτο στάδιο τη δουλεία στις νέες χώρες και ήταν, αλλα στα πλαίσια των εμπορευματικών σχέσεων παραγωγής που ειχαν αρχίσει να αναπτύσσονται πολύ νωρίς (πριν το 17ο αιώνα) σε ολες τις αποικίες του πλανήτη.
Ο πατριαρχικος χαρακτήρας στον οποιο αναφέρεται ο Μαρξ παραπάνω εχει να κανει με τον προσδιορισμο ενος καπιταλισμού της μικρής μανιφακτούρας, των μικρων οικογενειακών επιχειρήσεων, του μικρού κεφαλαίου, χωρίς δηλαδή μεγάλη βιομηχανία που ήταν η δύναμη κρούσης των ΗΠΑ στο Βορρά.
η ειρωνία του Μαρξ εχει να κάνει με το τρόπο που ο Προυντόν προσπαθει να επιλύσει τις υπαρκτές οικονομικές κατηγορίες , αντικαθιστώντας τες με κάποιες φανταστικές, με τρόπο καθαρά μπακαλίστικο, δηλαδή κρατάμε απο τη πίστη τη δυνατότητα της ταχύτερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, αλλα αφαιρουμε το ...ληστρικο τοκο στα πλαίσια των εμπορευματικών σχέσεων παραγωγής. Αυτη ειναι η κριτική του μαρξ σε γενικες γραμμές στο προυντονισμό.
Στη περίπτωση της δουλείας, ο Μαρξ, εξηγει οτι ιστορικα η δουλεια ηταν προοδευτικη στις αποικίες για να προωθηθει ο καπιταλισμος , η μεγάλη βιομηχανία στις μητροπόλεις. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε στην τελική ανάλυση ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΘΕΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ μαζική, και συγκεντρωμένη στις μητροπόλεις της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής.
φαντάζομαι ολα ξεδιαλύθηκαν
el quinto
Η μετάφραση του Παρατηρητικού δίνει την ολότητα της 4ης παρατήρησης. Αν και δεν μου επιτρέπεται η χρησιμοποίηση της, όσοι θέλουν να μάθουν για το αν ήταν ή δεν υπήρχαν δουλοκτητικές σχέσεις παραγωγής στις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ ( πιστεύω πως η μετάφραση ενισχύει ότι ήταν) - 9 Μαΐου 2016 - 1:23 μ.μ. - -9 Μαΐου 2016 - 1:22 μ.μ. - Απλά Ελληνικά.
Τώρα στα υπόλοιπα. Αν δεν ήταν δουλοκτητικές οι σχέσεις παραγωγής στις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ, τότε θα ήταν ή φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής ή καπιταλιστικές Πέμπτε. Άλλες δεν ξέρω. Π.χ. ο σκλάβος δεν άνηκε στο αφεντικό του ως πράγμα, δεν ήταν αντικείμενο αγοραπωλησίας κ.α.
Αν η Κούβα είναι καπιταλιστική, αναμένουμε στοιχεία που να δείχνουν την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Με όλα τα σχετικά όπως:
Ατομική ή ομαδική ιδιοκτησία των μέσα παραγωγής. Ύπαρξη μεμονωμένων αποξενωμένων ιδιοκτητών -κεφαλαιοκρατών και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, η καθολική εμπορευματική παραγωγή, εμπορευματοποίηση της εργασιακής δύναμης, συσσώρευση κεφαλαίου, καταστροφή μη κερδοφόρων επιχειρήσεων, μονοπώληση του εξωτερικού εμπορίου από ανεξάρτητους παραγωγούς. Επίσης η κυριαρχία των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός οδηγεί στις κρίσεις παραγωγής (κυκλικές καπιταλιστικές κρίσεις ) με συνακόλουθο χρόνια και μαζική ανεργία.
Αν δεν είναι σοσιαλιστική -δηλαδή πάλι καπιταλιστική- την απουσία γνωρισμάτων σοσιαλισμού. Σε ένα σοσιαλιστικό κράτος αυτά ήταν: Προσδιορισμός των στόχων παραγωγής με συνεργασία - συνεννόηση. Κατάρτιση πλάνου Κεντρικού και Επιμέρους. Κατάρτιση σχεδίου. Αλληλεπίδραση μεταξύ επιχειρήσεων. Κατανομή παραγωγικών δυνάμεων. Διεκπεραίωση – έλεγχος. Καταμερισμός προϊόντων
Αν η Κούβα το “πηγαίνει” προς Καπιταλισμό-που είναι πολύ πιθανό- ένα από τα στοιχεία είναι οι εισαγωγές – εξαγωγές προσανατολισμένα στην ποσότητα των αγαθών που να δείχνουν το “βαθμό” αυτάρκειας της χώρας. Η Κούβα έχει εμπάργκο για να τα μετρήσουμε σε δολάρια το εμπόριο. Φθηνές εξαγωγές - Ακριβές εισαγωγές.
Λοιπόν ιδού πεδίο δόξης λαμπρό Πέμπτε για την τεκμηρίωσή σου. Χωρίς άσκοπες αντιπαραθέσεις που δεν έχουν νόημα στον χαρακτήρα της σοσιαλιστικής ή όχι Κούβας, των δουλοκτητικών ή όχι σχέσεων παραγωγής στις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ. Χώρια που μαμάνε μια συζήτηση. Δεν παίζουμε το παιχνίδι του πιο “μαρξισταρά”για το φιλοθεάμον κοινό αν έχουμε δίκιο ή όχι
Για απλό διάβασμα για τις καπιταλιστικές και φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής για όλους όσους που δεν τα είδαν:
http://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-legomenh-protarxikh-syssoreysh
Εκτός αν η ΚΟΜΕΠ κάνει λανθασμένη μετάφραση ή εμείς δεν διαβάζουμε καλά ελληνικά.
Ο 4:14
Υ.Γ. σχετικό – άσχετο
Μία λεπτομέρεια για την Κούβα, ιστορικής φύσεως με υποσημείωση στον Ιμπεριαλισμό του Λένιν. Μία μη καπιταλιστική χώρα -κατά Λένιν- δεν μπορεί να ονομαστεί ποτέ Ιμπεριαλιστική. Μέχρι εδώ καλά;
Και τώρα το Γέλιο. Η Κούβα όταν βοηθούσε το αντάρτικο στην Αγκόλα. Η ΗΠΑ χαρακτήρισε την βοήθεια ...ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ. Δηλαδή αν δούμε με την λενινιστική σκοπιά την ονομασία Ιμπεριαλιστική, η Κούβα το 1979 θα ήταν..καπιταλιστική! Με τις ευλογίες των ΗΠΑ!
Ιμπεριαλιστική Επέμβαση δεν ήταν π.χ. η Επέμβαση της Ν.Αφρικής στην Αγκόλα από την άλλη πλευρά και φυσικά με τις ευλογίες του Διεθνούς Κεφαλαίου. Τα σχετικά στοιχεία υπάρχουν στο internet. Σε αυτή αναφέρεται ο Φιντέλ στο τελευταίο γράμμα του προς τον Ομπάμα.
Αυτό πηγαίνω πολύ στον Φιντέλ: Με απλούς τρόπους, γελοιοποιεί τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.
Άλλο ένα ιστορικό “παράδοξο”. Η ήττα του Καπιταλισμού απέναντι στην Φεουδαρχία. Η υποχώρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και η επικράτηση των φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής
Για όσους νομίζουν πως πάντα νικούσε ο καπιταλισμός, η παρατήρηση από τον Κάρολο.
« Στην Ιταλία, όπου η κεφαλαιοκρατική παραγωγή αναπτύχθηκε νωρίτερα απ’ αλλού, συντελέστηκε νωρίτερα και η διάλυση των σχέσεων δουλοπαροικίας. Στη χώρα αυτή ο δουλοπάροικος χειραφετήθηκε προτού εξασφαλίσει κάποιο δικαίωμα χρησικτησίας στη γη. Γιαυτό η χειραφέτησή του τον μετάτρεψε αμέσως σε προγραμμένο προλετάριο, που επιπλέον βρήκε έτοιμα τα καινούργια αφεντικά στις πόλεις που στο μεγαλύτερό τους μέρος κληρονομήθηκαν από τη ρωμαϊκή εποχή. Όταν η επανάσταση της παγκόσμιας αγοράς από το 15ο αιώνα και δω κατάστρεψε την εμπορική υπεροχή της Βόρειας Ιταλίας, άρχισε μια κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή οι εργάτες απομακρύνθηκαν μαζικά προς την ύπαιθρο χώρα, όπου έδωσαν μία ασυνήθιστη ώθηση στη μικρή καλλιέργεια, που συνηθίζονταν εκεί, υπό τύπο κηπουρικής »
Παρατήρηση Νο 9 στο
http://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-genesh-kai-oi-oroi-diamorfoshs-ths-ergatikhs-takshs-14os-15os-aionas
Αυτή η Ιστορία να μην προχωρά σύμφωνα με τα τακτοποιημένα πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας!
Ο 4:14
φιλε μου, ο τρόπος παραγωγής ειναι οι ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ για τους μαρξιστές. Το δουλεμπόριο στις αποικίες εντασσόταν σε εμπορευματικές σχέσεις παραγωγής (1ο Κεφάλαιο, στο 1ο Τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ), όπου ήδη είχε ξεμυτίσει το εμπορικο κεφάλαιο (η πρώτη μορφή κεφαλαίου ιστορικά, μαζί με τη πίστη-τοκο-τοκογλύφους θησαυριστές, ελα δεν μπορει να μην γνωρίζεις τον γνωστό τοκογλύφο εβραίο Σάιλοκ).
Πρώτη χώρα η Ολλανδία έφτιαξε βιομηχανικο ισχυρο κεφάλαιο, επωφελούμενη απ' τη δουλεία τις αποικίες, απ' το περίσσευμα του κεφαλαίου σε αυτές. Ακολούθησε στη συνέχεια η Μεγάλη Βρετανία αφού πρώτα αναμετρήθηκε και εμπορικά και ένοπλα οταν χρειάστηκε με ανταγωνιστές όπως ΙΣπανία και Ολλανδία, κατορθώνοντας δε να λαμβάνει τεράστιες πιστώσεις απο τη τελευταία.
Αν διάβαζες τη Πρωταρχική Συσσώρευση ολόκληρη στο 1ο Τόμο του ΚΕφαλαίου μέχρι το τέλος του βιβλίου θα δεις οτι ο Μαρξ τα αναφέρει ολα αυτά ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ και εξηγεί βέβαια ότι οι αποικίες ήταν ΤΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ σε Μεγάλη Βρετανία και Ολλανδία. Στις υπολοιπες ηπειρωτικές χώρες το βιομηχανικό κεφαάλαιο εμφανίστηκε με την επιβολή δασμών στα βρετανικά εμπορεύματα, (οι βρετανοι ήταν πάντα υπερ του ελεύθερου εμπορίου για ευνόητους λόγους ήθελαν να παραμείνουν οι μονοι εργοστασιάρχες του πλανήτη), π.χ. στη Γερμανία, στη Γαλλία και βέβαια με τη γαλλική επανάσταση και τους ναπολεόντειους πολέμους που πραγματοποιήθηκαν (οι ναπολεόντειοι πόλεμοι )για να εξασφαλίσει η γαλλική βιομηχανία αγορές για τα εμπορεύματά της , επαναστατικοποιώντας παντού στην ήπειρο τις σχέσεις πραγωγής. Μετά την ήττα της Γαλλίας απο τη Γερμανία το 1871, οι γερμανοι κεφαλαιοκράτες άρχισαν να ισχυροποιούνται απο τις γαλλικές αποζημιώσεις.
ΟΙ ΗΠΑ δεν ειχαν ποτέ φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής, ο Μαρξ τα έχει περιγράψει αυτά περίφημα σε πληθώρα άρθρων του. Αποκλείεται λοιπόν να μιλάει για επιστροφή...στη φεουδαρχία στο Βορρά.
-_______________________________
κατα τα άλλα δεν το παιξα ποτε..."μαρξισταράς".
εγω λέω την άποψή μου πάντα, χωρίς φόβο και πάθος.
γι αυτο που γράφεις:
______
Αν η Κούβα το “πηγαίνει” προς Καπιταλισμό-που είναι πολύ πιθανό- ένα από τα στοιχεία είναι οι εισαγωγές – εξαγωγές προσανατολισμένα στην ποσότητα των αγαθών που να δείχνουν το “βαθμό” αυτάρκειας της χώρας. Η Κούβα έχει εμπάργκο για να τα μετρήσουμε σε δολάρια το εμπόριο. Φθηνές εξαγωγές - Ακριβές εισαγωγές.
_______
εγω θα σου έλεγα ότι οταν διαβάζεις σε Συνέδριο του Κόμματος οτι υποδεικνύεται το παράδειγμα της Κίνας για την αξιοποίηση του νόμου ζήτησης-προσφοράς στα καπιταλιστικά ανοιγματα ως φάρος....
το παιχνιδι ειναι χαμένο....απ' τα αποδυτήρια.
el quinto
τέτοια μικροπαράδοξα μπορεις να βρεις πολλά στην ιστορία του ανερχόμενου καπιταλισμού (ακομη δεν ειχε σχηματιστει βιομηχανικο κεφάλαιο στην Ιταλία, όταν συνέβη αυτό που γράφει ο Μαρξ)
αλλα μικροπαράδοξα στην ιστορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν θα βρεις, δυστυχώς.
τεσπα, επιμένω πολύ στο παράδειγμα που έθεσες, και θα κονταροχτυπηθώ με κάθε σεκτάρ ως τέλος επ' αυτού, οχι γιατι ειμαι μαρξισταράς,
αλλα για τον απλούστατο λόγο, ότι η ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας στις ΗΠΑ (και αλλού) ΛΟΓΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΙΩΝΑ
ειναι ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ γιατι υπήρξε τελικά σοσιαλισμος στην ΕΣΣΔ
που εκβιομηχανίστηκε με ΙΔΙΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ, χωρις καμια αποικια σε 2 δεκαετίες, με σοσιαλιστική συσσώρευση ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ή τελοσπάντων ληστρικους όρους πίστωσης απο το εξωτερικο προς όφελος -πρόσκαιρα- των εχθρών της
Οταν κάποιοι λοιπόν σκεφτούν ψύχραιμα θα καταλάβουν πόσο δίκιο έχω.
el quinto
Απλά πράγματα χωρίς να αφιερώνουμε σεντόνια Πέμπτε και γινόμαστε κουραστικοί
Ποιες ήταν οι σχέσεις παραγωγής σε μια ταξική κοινωνία με δούλους και δουλοκτήτες
Καπιταλιστικές; Φεουδαρχικές; Δουλοκτητικές; Τότε άλλες δεν υπήρχαν.
Ωραία, αυτές οι σχέσεις παραγωγής -ισχυρίζομαι δουλοκτητικές -ήταν ή δεν ήταν εκτεταμένες στις στις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ;
Παράλληλα στις Βόρειες Πολιτείες δεν ήταν κυρίαρχες οι καπιταλιστικές;
Η επικράτηση ή όχι των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έγινε DE-jure ή δεν έγινε μέσω του Εμφυλίου Βόρειων Πολιτειών – Νότιων Πολιτειών στις ΗΠΑ;
θα ξαναβάλω το απόσπασμα από την ΚΟΜΕΠ όπου ο Μαρξ εξηγεί μέσα σε 4 παραγράφους τις καπιταλιστικές ή φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής με πολύ απλά λόγια. Το πρώτο κεφάλαιο
http://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-legomenh-protarxikh-syssoreysh
Τόσο απλά. Αν και σε αυτά έχουμε πρόβλημα συνεννόησης, να το ρίξουμε στο ψάρεμα και στο ποδήλατο. Και με κάθε ευκαιρία να μαμάμε μία συζήτηση για να δείξουμε τον μαρξισμό που βγαίνει από μπατζάκια μας.
Ο Τσακαλωτος ισχυρίζεται ότι είναι μαρξιστής, τον σπούδασε στα Αγγλικά Πανεπιστήμια και έκανε στη Βουλή “μαρξιστικές παρατηρήσεις” προς το ΚΚΕ.
O 4:14
Τα συστήματα δεν πηγαίνουν ομαλά με σειρά και μετά λένε "περάστε ήρθε η σειρά σας"
Αν αυτό
Παρατήρηση Νο 9 στο http://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-genesh-kai-oi-oroi-diamorfoshs-ths-ergatikhs-takshs-14os-15os-aionas
συνέβηκε στην αντιπαράθεση Φεουδαρχείας - Καπιταλισμού, γιατί να μην συνέβηκε π.χ. στον Σοσιαλισμό στην αντιπαράθεσή του με τον Καπιταλισμό;
Και αν ο Καπιταλισμός επικράτησε της Φεουδαρχείας γιατί να μην επικρατήσει ο Σοσιαλισμός επί του Καπιταλισμού;
Μία χαρά τα εξηγεί ο Σοβιετικός Κυριούλης.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου του -δέν έχω βάλει Link- έχω ενστάσεις, αλλά και οι ενστάσεις θέλουν διάβασμα - τεκμηρίωση - στοιχεία. Ο Σοβιετικος Κυριούλης έζησε στην ΕΣΣΔ, σπούδασε στο Λομονόσωφ και έβγαλε ένα αρκετά καλό βιβλίο.
Για τις μαρξιστικές παπαριές του Τρότσκι εδώ http://www.ilhs.tuc.gr/gr/Graf_1.1.htm
Για τις μαρξιστικές παπαριές του κρυφοφιλοναζί Τ.Κλιφ http://www.ilhs.tuc.gr/gr/Graf_1.2.htm
Για τις υπόλοιπες μαρξιστικές παπαριές ( Καστοριάδης, Τζίλας, Βοσλένσκυ, του Μαοϊκού Μπετελέμ )
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/Graf_1.3.htm
από τον χρήσιμο Σοβιετικό Κυριούλη όπως τον αποκαλεί το Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα
Σε κάποια από αυτά τα link
θα βρεθούν λάθη - χωρίς να στο παίζω κάτι( με τα χίλια ζόρια φτάνω το ζ στην μ-λ Αλφαβήτα ) συνομιλητών στην αντιπαράθεση που είχαν
Ο 4:14
https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1915/newdev/3.htm#v22zz99h-024
τη πάτησα και εγώ...αυτοσχεδιάζοντας. Ειχα υπόψη μου τα αποσπάσματα του Μαρξ για το Βορρά, αλλα ο Λένιν μου βγάζει τη γλώσσα για το Νότο. Οφείλω λοιπόν να κάνω την αυτοκριτική μου.
The United States of America, writes Mr. Himmer, is a “country which has never known feudalism and is free from its economic survivals” (p. 41 of his article). This is the very opposite of the truth, for the economic survivals of slavery are not in any way distinguishable from those of feudalism, and in the former slave-owning South of the U.S.A. these survivals are still very powerful. It would not be worth while to dwell on Mr. Himmer’s mistake if it were merely one in a hastily written article. But all liberal and all Narodnik writings in Russia show that the very same “mistake” is being made regularly and with unusual stubbornness with regard to the Russian labour-service system, our own survival of feudalism.
el quinto
διάβασε αναλυτικα το άρθρο, αν και θα μπορεις να το βρεις και στα Απαντα στα ελληνικά.
Πάλι τα ίδια… Δεν πρόκανα να πάρω ανάσα που λένε και ξανά μανά Λένιν στα αγγλικά. Μερικοί είναι όχι μόνο απαράδεκτοι αλλά και αδιόρθωτοι. Τι να γίνει, όπως έλεγαν κι οι Αρχαίοι πονηρὰν φύσιν μεταβαλεῖν οὐ ῥᾴδιον.
Λοιπόν το απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Ι. Λένιν «Νέα στοιχεία για τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού στη γεωργία. Τεύχος Ι. Ο καπιταλισμός και η γεωργία στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής» (1915/1917) έχει ως εξής:
Οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γράφει ο κ. Γκίμμερ, είναι «μια χώρα που δεν γνώρισε ποτέ τη φεουδαρχία και είναι ξένη προς τις οικονομικές της επιβιώσεις» (σελ. 41 του άρθρου που αναφέραμε). Αυτός ο ισχυρισμός είναι διαμετρικά αντίθετος προς την αλήθεια, γιατί οι οικονομικές επιβιώσεις της δουλείας δεν διαφέρουν καθόλου από τις οικονομικές επιβιώσεις της φεουδαρχίας, και στον πρώην δουλοκτητικό Νότο των Ενωμένων Πολιτειών οι επιβιώσεις αυτές είναι πολύ ισχυρές ως τα σήμερα. Δεν θα άξιζε να σταθεί κανείς στο λάθος του κ. Γκίμμερ, αν αυτό μπορούσε να θεωρηθεί απλώς λάθος ενός άρθρου περιοδικού, που γράφτηκε στα βιαστικά. Όλη όμως η φιλελεύθερη και όλη η ναρόντνικη φιλολογία της Ρωσίας αποδείχνει ότι σχετικά με το ρωσικό σύστημα της ξεπληρωμής με δουλιά—τη δική μας επιβίωση της φεουδαρχίας—γίνεται συστηματικά και με ασυνήθιστη επιμονή το ίδιο «λάθος».
Ο Νότος των Ενωμένων Πολιτειών ήταν δουλοκτητικός ως τη στιγμή που ο εμφύλιος πόλεμος του 1861–1865 σάρωσε τη δουλεία.
(πρβ. Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμος 27 (Αύγουστος 1916–Ιούνης 1916), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980, σελ. 143· ολόκληρο το βιβλίο στις σελίδες 131–229 και 511–512).
Σημειωτέον για κάποιους που —μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά!— ανακάλυψαν την Αμερική το σωτήριον έτος 2016 ότι στους παλιότερους που είχαν διαβάσει είτε στο πρωτότυπο είτε σε μετάφραση τον «Ιμπεριαλισμό» από την 4η έκδοση των «Απάντων» (τόμος 22) το συγκεκριμένο βιβλίο (εξυπακούεται και το περί ου ο λόγος απόσπασμα) του Βλαδίμηρου ήταν ευρύτερα γνωστό, αφού μ’ αυτό ξεκίναγε ο συγκεκριμένος τόμος.
Παρατηρητικός
@παρατηρητικό, 4:14
Καλό στομάχι σας εύχομαι και υπομονή με τους "σχολαστικιστές" που μπλέξατε.
Αποτέτοιος
O 4:14, (9 Μαΐου 2016 - 6:24 μ.μ.),
παρα-βασανιστήκαμε για ένα γινάτι, αλλά, ας το κλείσουμε.
Πέντε τρόπους παραγωγής γνωρίζουμε: Τους τρείς, που αναφέρεις συν το Πρωτόγονο Κοινοτικό Σύστημα η Πρωτόγονο Κοινοτικό Τρόπο Παραγωγής, (που επικρατούσε και στην Β. Αμερική για αρκετό καιρό μετά την έλευση των εποικιστών από τον "παλαιό κόσμο"), συν τον Σοσιαλιστικό.
Στην επίμαχη περίοδο βέβαια, γνωστοί ήταν οι πρώτοι τέσσαρες.
"Εμπορευματική Παραγωγή", δηλαδή παραγωγή εμπορευμάτων, είχαμε ήδη ακόμη και από το τέλος του κοινοτικού συστήματος, όταν εμφανίστηκε ο πρώτος μεγάλος κοινωνικός καταμερισμός εργασίας, το ξεχώρισμα της κτηνοτροφίας. Δεν συνιστά ξεχωριστό τρόπο παραγωγής η "εμπορευματική παραγωγή" και πολύ λιγότερο δεν είναι ...ένδειξη αποκλειστικά καπιταλισμού και μάλιστα για να κουκουλώσουμε την δουλοκτησία, κι όλο αυτό για ένα γινάτι! Αμάν, έλεος!
Κι ο Μαρξ δεν αμφισβητεί την δουλοκτησία στο USA, κάθε άλλο, απλά επισημαίνει τον ρόλο της (τι πιό σπουδαία αναγνώριση...) στην αρχική συσσώρρευση και ανάπτυξη του Καπιταλισμού στις Β. Πολιτείες και όχι στον Νότο, όπου χρειάστηκε ο πόλεμος για να λυθεί το πρόβλημα του φρεναρίσματος των δυνάμεων παραγωγής από την καθυστερημένη σχέση. Ο δε Λεόντιεφ, σαφέστερος δε μπορούσε να είναι - βαρυέμαι να βάλω όλο το εδάφιο. Αλλιώς θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι γαιοκτήμονες του Νότου αγόραζαν τους δούλους για να τους ...ταϊζουν. Τι να πώ. Ελεος με την παράθεση άσχετων τσιτάτων.
Ημουνα περιπαιχτικός, πράγματι, με τον "πέμπτο" και ζητάω συγγνώμην κύρια από τους αναγνώστες αλλά και τον ίδιο, αλλά όπως όλοι γνωρίζουν, δεν έχει ξαναγίνει με κανέναν άλλον αυτό, και δε θα γινόταν ούτε τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί όλη αυτή η αντικομμουνιστική, αντικουκουέδικη, και επιπλέον αλαζονική και επιθετική πληκτρολογιακή συμπεριφορά του, που ερμηνεύει όμως πολύ καλά την προσήλωση στην αποστήθιση και το έλλειμμα κριτικής εμβάθυνσης που μας έχει επιδείξει.
@Σεχτάρ
Εμ για αυτό γράφω "Καπιταλιστικές; Φεουδαρχικές; Δουλοκτητικές; Τότε άλλες δεν υπήρχαν."
έμβαση στο Τότε.
Ο 4:14
@Σεχτάρ
Για το σχόλιο μου - 9 Μαΐου 2016 - 6:44 μ.μ. -
“ Ποιες ήταν οι σχέσεις παραγωγής σε μια ταξική κοινωνία με δούλους και δουλοκτήτες
Καπιταλιστικές; Φεουδαρχικές; Δουλοκτητικές; Τότε άλλες δεν υπήρχαν. ”
Σωστή η παρατήρηση σου Σεχτάρ σαν σύνολο 5. Τότε 4 .
3 ταξικές του τότε + τον πρωτόγονο κομμουνισμό για τότε + 1 μεταγενέστερη.
Πέρα του (τότε), τονίζεται και η (ταξική κοινωνία). Δεν νομίζω ότι διαφέρουν αυτά που γράφουμε
@Μπρεζνιεφικό Απολιθωμα. Το προηγούμενο σχόλιο μου πριν δεκαλέπτου ήταν ημιτελές.
Ο 4:14
Δημοσίευση σχολίου