Χαιρετίσματα στην εξουσία

Όχι πως το χτεσινό καρναβάλι μες στον Ιούνιο, ανήμερα της αυτοκτονίας του Άρη Βελουχιώτη για τη σημειολογία του πράγματος, δεν προσέφερε γέλιο. Μια απλή, σύντομη βόλτα στο διαδίκτυο αρκεί να το πιστοποιήσει.

Είχαμε πχ τους αδελφούς Ντιμπόν (σκαστούς από κάποια περιπέτεια του φασίστα Τεν-Τεν) ντυμένους στα λευκά.

Τους διαδηλωτές να ζητάνε ακριβώς τα ίδια πράγματα με την κυβέρνηση, που θέλουν να παραιτηθεί.

Το φιλελεύθερο σκοταδισμό σε όλο του το μεγαλείο

Με τα αστεράκια να συμπληρώνουν κατάλληλα το σταυρό

...και τις απαραίτητες (που δεν παραιτούνται) παραιτηθείτσες (χαρακτηρισμός που δεν πάει με το φύλο ή με την ηλικία, αλλά με τη νοοτροπία) (εδώ από την παλιότερη συγκέντρωση του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)

Σεσημασμένους νεοφιλελέδες να διασαλεύουν την τάξη, να παραλύουν το κέντρο, να νεκρώνουν την αγορά, κοκ

Τις αγανακτισμένες μούντζες που (δεν) αγαπήσαμε, κι ευτυχώς που δεν τις είδε ο Μανδραβέλης, που έλεγε ότι αυτές εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή.

Τους φασίστες της ελεύθερης ώρας να ασχολείται με κάτι δικά τους

Τους χτεσινούς πατριώτες να αποκτούν φιλοευρωπαϊκή συνείδηση

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό...

Και να εμποδίζουν δημοκρατικά κάποιον που ήθελε να κάψει τη σημαία της Ε.Ε...



Ψεκασμένους που περνάνε τους Συριζαίους για κομμουνιστές, κι αποδεικνύουν με την παρουσία τους την αδήριτη αναγκαιότητα μιας χούντας του προλεταριάτου, όπως λέει και το Λαϊκό Στρώμα

Ελάχιστα πετυχημένα τρολαρίσματα, πχ για το περυσινό δημοψήφισμα και τον τρόπο που τέθηκε το ερώτημα

Το περιβόητο go back, που σχεδόν κανείς απ' όσους το χρησιμοποιούν δεν ξέρει/θυμάται σε τι και σε ποια ιστορική περίοδο αναφέρεται

Και το εξίσου περιβόητο ελικόπτερο, μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, να δούμε με κωλόχαρτο ποιος θα σκουπιστεί...

Ή την εμφάνιση μερικών "πρώην Συριζαίων". Επιτέλους ρε φίλε, δεν μπορεί να τρολάρουν μόνο εμάς, με ικεα, νέα σπορά, και τρία πουλάκια κάθονται.

Είδαμε επίσης σχετικά λιγοστό κόσμο, (δεδομένης της διαφήμισης και της πολυήμερης προβολής της πρωτοβουλίας -τόσο από τους 'ακομμάτιστους' διοργανωτές, όσο και από την κυβέρνηση που βρήκε την πιο βολική αντιπολίτευση, για να συσπειρωθεί.). Που όπως έγραψε κι ένας τουιτεράς, το ΠΑΜΕ θα μπορούσε να τον μαζέψει με μια αναπάντητη.

Τα γνωστά σκηνοθετικά κόλπα (αλά Μπιρσίμ), που ελλείψει πλήθους (δεν ήταν καν ο Αλσέστ, που σε ένα θεατρικό στην τάξη του μικρού Νικόλα, ήθελε να κάνει το πλήθος μόνος του), περιορίζονταν βασικά στην "πιασμένη κάμερα", που δεν μπορούσε να γυρίσει δεξιά-αριστερά, ούτε να ζουμάρει...

Τα μεγάφωνα να παίζουν ό,τι να 'ναι, και πλάι σε όλα τα άλλα, Ξυλούρη και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, "Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία"! Εξάλλου αυτοί είναι ακομμάτιστοι, δε θέλουν στη ζωή να κυβερνήσουν...

Το Σύριζα να ανακαλύπτει (και να ξεσκεπάζει) τους κομματικούς υποκινητές, που αρνούνταν να δει στις αυθόρμητες και ακομμάτιστες πλατείες των αγανακτισμένων. Και κάποιες δηλώσεις στελεχών του να προδίδουν πανικό ανάμικτο με γελοιότητα.

Όλα αυτά όμως ήταν προσωρινά. Και δεν ήταν καν τόσο αστεία κι "αυθεντικά" όσο την πρώτη φορά (αριστερά). Οπότε άφησαν πίσω τους αφορμές για προβληματισμό και μελαγχολία για το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και τη δυνατότητα των αστικών επιτελείων να σέρνουν από τη μύτη (του Πινόκιο) μεγάλα τμήματα λαϊκών μαζών, σα μαριονέτες.

Προβληματισμό γιατί πάντα θα βρίσκονται μερικοί "χρήσιμοι ηλίθιοι". Και πάντα θα βρίσκονται καθεστωτικά ΜΜΕ να γιγαντώνουν την αμελητέα παρουσία τους. Κι αν αντιδρούν υστερικά τώρα, φαντάσου τι θα γίνει, όταν κληθούν ν αντιμετωπίσουν πραγματικούς κομμουνιστές κι όχι αποστάτες σαν τον Κατρούγκαλο, (του οποίου η συνείδηση ακολουθεί με συνέπεια την κοινωνική του θέση, παρά τα λεγόμενά του).

Φαντάσου τη λοβοτομή όσων καταλαβαίνουν τι σημαίνει ότι οι μεγαλοκαναλάρχες γίνονται χορηγοί επικοινωνίας κάποιων "διαδηλώσεων", αλλά εθελοτυφλούν για την τηλεοπτική αβάντα των πλατειών προ πενταετίας.

Σκέψου πόσος κόσμος θα κατέβαινε στους δρόμους, αν είχαν οι δικές μας συγκεντρώσεις τόση διαφήμιση. Μάλλον, γράψε άκυρο. Γιατί το ζήτημα είναι να σφυρηλατείς δεσμούς κι όχι να βρίσκεις εφήμερο, τηλεοπτικό κοινό, που θα σε ξεχάσει στο πρώτο ζάπινγκ.

Και πόσοι νομίζουν ότι κρατάνε/επιλέγουν αγωνιστική στάση, συμμετέχοντας σε τέτοιου είδους πανηγυράκια, για να ποτιστούν αντικειμενικά με το γνωστό δηλητήριο "τίποτα δε γίνεται": και που κατεβήκαμε, είδαμε τι πετύχαμε...
Κι αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι η χειρότερη συνέπεια διάφορων "κινηματικών" πυροτεχνημάτων...

Το μόνο πιο γελοίο από τους "αριστερούς" υπέρμαχους της κυβέρνησης (που βρήκαν σανίδα σωτηρίας κι εκλογικής συσπείρωσης στη χτεσινή συγκέντρωση) είναι οι δεξιοί πολέμιοί της. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάποιοι παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένοι στο Σύριζα.
Άλλο αν μπορεί να τους την κάνει ακόμα κι ο Λαζόπουλος, που επιχείρησε προχτές να διαφοροποιηθεί και να το παίξει αντιπολίτευση στη ΔΦΑ. Κι ύστερα λες, πως δε βγάζει γέλιο πια και ότι έχει χάσει το χιούμορ του...

Διαβάστε επίσης κι αυτό από το Σπασμένο Παράθυρο