Στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, η Αλέκα είχε τον περισσότερο κόσμο μετά την Μποφίλιου, αλλά ήταν λίγο ντεφορμέ εισηγητικά και σε μένα τουλάχιστον, δημιούργησε μάλλον περισσότερες απορίες από αυτές που έλυσε. Κάτι που έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με τη φύση του προφορικού λόγου ή των σημειώσεων που διαβάζονται σε μια ομιλία, και θα αναπτύσσονταν πολύ καλύτερα γραπτά, σε ένα άρθρο.
Μια φράση για τον "αποχαρακτηρισμό" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -που οι σοβιετικοί και το ΚΚ τον θεωρούσαν αντιφασιστικό και έπαψαν να τον αναφέρουν ως ιμπεριαλιστικό- μου φάνηκε κάπως αδόκιμη, αλλά είχε ενδιαφέρον και την συγκράτησα, για μερικές προεκτάσεις.
Αν καταλαβαίνω καλά -που δεν είναι και σίγουρο- το πρόβλημα δεν είναι ο διπλός χαρακτηρισμός, αλλά η προβληματική γενίκευση του ενός όρου, σε βάρος του άλλου, που έπαψε να αναφέρεται και σταδιακά εξαλείφθηκε. Με άλλα λόγια, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος από την πλευρά των καπιταλιστικών χωρών, αλλά αντι-ιμπεριαλιστικός κι αντιφασιστικός για τη Σοβιετική Ένωση και τους λαούς. Το προβληματικό στοιχείο δεν είναι να υπενθυμίζουμε το δεύτερο, αλλά να το απολυτοποιούμε, συγκαλύπτοντας και υποτιμώντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου για τους "συμμάχους" που βρέθηκαν συγκυριακά στον αντιναζιστικό συνασπισμό.
Αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, πως είναι εξίσου λάθος να στραβώνουμε το κλαδί από την ανάποδη, θεωρώντας πως ο Β' Π.Π. ήταν αποκλειστικά και μόνο ιμπεριαλιστικός. Γιατί τι άλλο παρά αντι-ιμπεριαλιστικός ήταν ο πόλεμος για τη Σοβιετική Ένωση και τους λαούς; Ιδίως όταν σημειώνει εύστοχα η Αλέκα πως ο εθνικο-απελευθερωτικός πόλεμος έχει άλλη έννοια και περιεχόμενο για εμάς κι άλλη για την άρχουσα τάξη -που δεν έχει εθνικο-απελευθερωτικούς σκοπούς.
Μπορούμε άραγε να παραλείψουμε αυτή την πτυχή, όταν στο δυτικό μέτωπο έλαβε χώρα ένας "παράξενος -ή αστείος- πόλεμος", που δεν ήταν παρά ένα δευτερεύον επεισόδιο, συγκριτικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ανατολή, τη λυσσαλέα επίθεση των ναζί και τη σφοδρή αντίσταση των Σοβιετικών; Η ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη έμεινε κυρίως σε κατάσταση αναμονής των εξελίξεων, ταξίδεψε στη Βόρειο Αφρική για τα πετρέλεαιά της κι απέκτησε πραγματικά πολεμικές διαστάσεις, μόνο όταν οι Σοβιετικοί έδειχναν ικανοί να κερδίσουν μόνοι τους τον πόλεμο.
Α ναι, υπάρχει κι η Δουνκέρκη, όπου οι ναζί επέτρεψαν στους Άγγλους να ανασυνταχθούν και να γλιτώσουν μια ολοκληρωτική καταστροφή των δυνάμεών τους. Αυτές τις μέρες παίζεται η ομώνυμη ταινία στον κινηματογράφο (ίσως γράψει προσεχώς κάτι σχετικά το Λαϊκό Στρώμα στην Κατιούσα), που στη χολιγουντιανή του εκδοχή, έχει συμβάλει στην ιστορική παραχάραξη και την εντυπωσιακή μεταστροφή της κοινής γνώμης, που διαμορφώνεται κατεξοχήν με τέτοια έργα και θεωρεί πως αυτό που άλλαξε τα δεδομένα του πολέμου κι έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα κατά των ναζί ήταν η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, κι όχι τα 20 εκατομμύρια νεκρών που έδωσε η ΕΣΣΔ.
Αν αποδεικνύουν κάτι τα παραπάνω, είναι πως ο Β' Π.Π. έγινε κυρίως κατά της Σοβιετικής Ένωσης κι αυτό βάζει τη σφραγίδα του στο χαρακτήρα του πολέμου, αλλά όχι φυσικά για να βγάλει λάδι τους εταίρους της αντιφασιστικής συμμαχίας και τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις τους, που εκδηλώθηκαν την επαύριο κιόλας του πολέμου.
Κατά τη γνώμη μου, η αντιφασιστική συμμαχία ήταν ένα είδος Λαϊκού Μετώπου. Που σημαίνει με τη σειρά του, ευμενής ουδετερότητα ενός μέρους των αντιπάλων, χωρίς καμία αυταπάτη πως δε θα κληθεί η δική μας πλευρά -οι κομμουνιστές- να τραβήξει κουπί και πως δε θα τους βρούμε απέναντί μας, αντίπαλους, στο μέλλον.
Με αυτό το (δικό μου) σκεπτικό, τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν μια αντιφατική επιλογή, που πέτυχε γενικά τον τακτικό της στόχο, να σπάσει δηλαδή τη διεθνή απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης και να της διασφαλίσει καλύτερες θέσεις εν όψει του πολέμου που διέβλεπε πως ερχόταν. Αν κρίνουμε όμως τα Λαϊκά Μέτωπα ως στρατηγική επιλογή για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, το αποτέλεσμα ήταν μια οικτρή αποτυχία.
Και πάλι, το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η απολυτοποίηση της μιας ή της άλλης πλευράς. Τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν μια πρωτότυπη επεξεργασία, που πατούσε στη συγκυρία και την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, πετυχαίνοντας ορισμένα αποτελέσματα. Δεν αποτελούσαν στρατηγική για την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας και κακώς θεωρήθηκαν μεταπολεμικά, ως τέτοια. Το πρόβλημα δεν ήταν ακριβώς τα ΛΜ αυτά καθαυτά ως συγκεκριμένη επιλογή στην εποχή τους, αλλά η προβληματική γενίκευση που έκανε μεταπολεμικά το διεθνές ΚΚ, έξω από το ιστορικό πλαίσιο που τα υπαγόρευσε.
Είναι χαρακτηριστικός ο εορτασμός στη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ των 30 χρόνων από το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν, με την εισήγηση του Ντιμιτρόφ για το φασισμό και τα ΛΜ. Αν δεν κάνω λάθος, σε αυτό πλαίσιο εντασσόταν η μελέτη-διατριβή του Σάρλη, μετέπειτα ιδεολογικού υπεύθυνου της κετουκε, που οδήγησε στο βιβλίο του για την "πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού", και κινούνταν στο αντισταλινικό, αντιζαχαριαδικό πνεύμα της εποχής, αντιπαρέθετοντας τη σωτήρια ενωτική πολιτική της Κομιντέρν, στο ζαχαριαδικό σεχταρισμό, που αναγκάστηκε να υποχωρήσει υπό την πίεση του ενιαίου διεθνούς κέντρου.
Αργότερα, ο Σάρλης έγραψε τα "προβλήματα τακτικής και στρατηγικής", που εγείρουν πολλά κι ενδιαφέροντα ζητήματα. Τον τίτλο αυτό αντέγραψε -συνειδητά και με αμετροέπεια κατά τη γνώμη μου- ο Βασίλης Λιόσης, στο βιβλίο του που κυκλοφορεί οσονούπω από τις εκδόσεις ΚΨΜ, θέλοντας προφανώς να δείξει πως υπερασπίζεται εκείνο το (παλιό, αυθεντικό) ΚΚΕ. Κλείνει η παρένθεση.
-Σε κάποια φάση, η Αλέκα αναφέρθηκε στα μεταβατικά αιτήματα των μπολσεβίκων, προκαλώντας εύλογα τη μία και μοναδική (λόγω χρονικής πίεσης) ερώτηση ενός συντρόφου από το κοινό. Για να το πω κάπως απλοϊκά και χοντροκομμένα, υπάρχουν δύο βασικές αντιλήψεις για τους μπολσεβίκους και τα μεταβατικά αιτήματα που πρόβαλλαν. Μία που λέει πως αυτά έρχονταν όταν δεν ήταν ώριμες οι (υποκειμενικές) συνθήκες για επαναστατικούς στόχους, οπότε έμπαιναν για να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα μεταξύ της συγκυρίας και των απαιτήσεων του καιρού μας, ανάμεσα στο μέσο επίπεδο της λαϊκής συνειδητοποίησης και το αντικειμενικά ώριμο ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και η δεύτερη που λέει πως τα μεταβατικά αιτήματα των μπολσεβίκων έρχονται ακριβώς όταν εμφανίζεται επαναστατική κατάσταση, σε άμεση σύνδεση και όχι πριν από αυτήν, που θα ήταν ενσωματώσιμα -πχ όπως ο εργατικός έλεγχος, που δεν μπορεί να μπει ανεξάρτητα από το ζήτημα της εξουσίας και της τάξης που θα την κατέχει.
Έχω λοιπόν την εντύπωση πως εμείς λέμε γενικά το δεύτερο, αλλά η Αλέκα απάντησε στη λογική του πρώτου. Αλλά στον προφορικό λόγο, πολλά πράγματα χάνονται, παρανοούνται ή κατανοούνται λειψά και διαστρεβλώνονται. Για αυτό είναι καλύτερο να τα δούμε γραπτά, για να κριθούν επαρκώς.
Ξεκινώντας πάντως με το Sniper από το σωστό συμπέρασμα πως με την εξέγερση δεν παίζει κανείς και πως όταν αρχίζει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την οδηγήσουμε μέχρι τέλους, το μεταφράσαμε εκλαϊκευτικά ως εξής: όταν είναι να πλακωθούμε, τότε πλακωνόμαστε, αλλιώς δεν...
Μπαίνει όμως το ζήτημα αν χρειάζονται μεταβατικές καρπαζιές, καβγαδάκια για την εγρήγορση του κινήματος, trash-talking και προκλήσεις Μεϊγουέδερ-Μακ Γκρέγκορ, λαϊκά αντίφα γυμναστήρια για μάι-τάι και πολεμικές τέχνες, που αρνούνται όμως να παλέψουν με φασίστες, γιατί πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο κι αυτοί δεν έχουν ούτε ίχνος σεβασμού για χρυσαυγίτες (είδες το Αλ-Τζαζίρα;).
Πρέπει να προκαλούμε τον αντίπαλο ή να αποφεύγουμε να σπαταλάμε ενέργεια και να κρατάμε δυνάμεις για το καίριο, αποφασιστικό χτύπημα (του γερανού) όπως ο Ντάνιελ-σαν στο Καράτε Κιντ; Και μέχρι τότε, wax-in, wax-out, wax-in...
Τρίτο, σημαντικό πλην σύντομο σημείο είναι η ενθάρρυνση της Αλέκας προς το κοινό να μη διστάζει να ρωτήσει, γιατί όποιος δεν το κάνει ή νομίζει πως τα ξέρει όλα ή δεν ξέρει απολύτως τίποτα. Και ήταν πολύ διδακτικό να βλέπεις την ίδια, τρεις μέρες μετά, στην εκδήλωση των καλλιτεχνών, που δεν ένιωθε ότι κατέχει καλά τα πιο ειδικά θέματα και ζητούσε συνεχώς να την συμπληρώνουν και να την διορθώνουν, για να μην πει κάτι ζαβό...
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης...
Υστερόγραφο
Η κε του μπλοκ σιχαίνεται από θέση αρχής τα αυτοαναφορικά σημειώματα, οπότε τα χώνω απλώς σε ένα υστερόγραφο.
Αν ήταν να κλείσει το μπλοκ, θα υπήρχε ενημέρωση, συνεπώς δε χρειάζονται επιμνημόσυνες δεήσεις για το συχωρεμένο. Έχω πει εγκαίρως πως μετά το Μάιο κάποια δεδομένα θα άλλαζαν, τα πράγματα θα γίνονταν στριμόκωλα και θα αραίωνε η καθημερινή ροή των αναρτήσεων. Και ναι, παίζει κάποιο ρόλο σε αυτό η Κατιούσα, αλλά όχι καθοριστικό. Θα προσπαθήσω να ανανεώνω πιο συχνά το μπλοκ και με κείμενα που έχουν ανέβει πρώτα στην Κατιούσα -η οποία πάντως δίνει επιλογή για σχολιασμό για όποιον θέλει να πει κάτι- αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα, δε βλέπω να αλλάζει κάτι δραματικά.
Κατά τα άλλα να διαβάσετε το τρίτο μέρος του Αριστερισμού, που δέησε επιτέλους να γράψει το ΛΣ, που περνά δημιουργικά το χρόνο του στο Φεστιβάλ, φτιάχνοντας λογοπαίγνια για τον Πετρολούκατς Χαλκιά. Το ζητήσατε, το περιμένατε, τον απειλήσατε για να το γράψει, οπότε είναι κρίνα να αφήσετε τώρα την προσμονή τόσων χρόνων να το κάνει να περάσει απαρατήρητο σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν γιγαντωθεί. Κι αν φτωχικό το βρήκες το τρίτο μέρος, δε σε γέλασε. Άσε που θα υπάρξει κι άλλο, σαν επίλογος στην τριλογία και Νταρτανιάν στους τρεις σωματοφύλακες.
Μια φράση για τον "αποχαρακτηρισμό" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -που οι σοβιετικοί και το ΚΚ τον θεωρούσαν αντιφασιστικό και έπαψαν να τον αναφέρουν ως ιμπεριαλιστικό- μου φάνηκε κάπως αδόκιμη, αλλά είχε ενδιαφέρον και την συγκράτησα, για μερικές προεκτάσεις.
Αν καταλαβαίνω καλά -που δεν είναι και σίγουρο- το πρόβλημα δεν είναι ο διπλός χαρακτηρισμός, αλλά η προβληματική γενίκευση του ενός όρου, σε βάρος του άλλου, που έπαψε να αναφέρεται και σταδιακά εξαλείφθηκε. Με άλλα λόγια, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος από την πλευρά των καπιταλιστικών χωρών, αλλά αντι-ιμπεριαλιστικός κι αντιφασιστικός για τη Σοβιετική Ένωση και τους λαούς. Το προβληματικό στοιχείο δεν είναι να υπενθυμίζουμε το δεύτερο, αλλά να το απολυτοποιούμε, συγκαλύπτοντας και υποτιμώντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου για τους "συμμάχους" που βρέθηκαν συγκυριακά στον αντιναζιστικό συνασπισμό.
Αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, πως είναι εξίσου λάθος να στραβώνουμε το κλαδί από την ανάποδη, θεωρώντας πως ο Β' Π.Π. ήταν αποκλειστικά και μόνο ιμπεριαλιστικός. Γιατί τι άλλο παρά αντι-ιμπεριαλιστικός ήταν ο πόλεμος για τη Σοβιετική Ένωση και τους λαούς; Ιδίως όταν σημειώνει εύστοχα η Αλέκα πως ο εθνικο-απελευθερωτικός πόλεμος έχει άλλη έννοια και περιεχόμενο για εμάς κι άλλη για την άρχουσα τάξη -που δεν έχει εθνικο-απελευθερωτικούς σκοπούς.
Μπορούμε άραγε να παραλείψουμε αυτή την πτυχή, όταν στο δυτικό μέτωπο έλαβε χώρα ένας "παράξενος -ή αστείος- πόλεμος", που δεν ήταν παρά ένα δευτερεύον επεισόδιο, συγκριτικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ανατολή, τη λυσσαλέα επίθεση των ναζί και τη σφοδρή αντίσταση των Σοβιετικών; Η ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη έμεινε κυρίως σε κατάσταση αναμονής των εξελίξεων, ταξίδεψε στη Βόρειο Αφρική για τα πετρέλεαιά της κι απέκτησε πραγματικά πολεμικές διαστάσεις, μόνο όταν οι Σοβιετικοί έδειχναν ικανοί να κερδίσουν μόνοι τους τον πόλεμο.
Α ναι, υπάρχει κι η Δουνκέρκη, όπου οι ναζί επέτρεψαν στους Άγγλους να ανασυνταχθούν και να γλιτώσουν μια ολοκληρωτική καταστροφή των δυνάμεών τους. Αυτές τις μέρες παίζεται η ομώνυμη ταινία στον κινηματογράφο (ίσως γράψει προσεχώς κάτι σχετικά το Λαϊκό Στρώμα στην Κατιούσα), που στη χολιγουντιανή του εκδοχή, έχει συμβάλει στην ιστορική παραχάραξη και την εντυπωσιακή μεταστροφή της κοινής γνώμης, που διαμορφώνεται κατεξοχήν με τέτοια έργα και θεωρεί πως αυτό που άλλαξε τα δεδομένα του πολέμου κι έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα κατά των ναζί ήταν η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, κι όχι τα 20 εκατομμύρια νεκρών που έδωσε η ΕΣΣΔ.
Αν αποδεικνύουν κάτι τα παραπάνω, είναι πως ο Β' Π.Π. έγινε κυρίως κατά της Σοβιετικής Ένωσης κι αυτό βάζει τη σφραγίδα του στο χαρακτήρα του πολέμου, αλλά όχι φυσικά για να βγάλει λάδι τους εταίρους της αντιφασιστικής συμμαχίας και τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις τους, που εκδηλώθηκαν την επαύριο κιόλας του πολέμου.
Κατά τη γνώμη μου, η αντιφασιστική συμμαχία ήταν ένα είδος Λαϊκού Μετώπου. Που σημαίνει με τη σειρά του, ευμενής ουδετερότητα ενός μέρους των αντιπάλων, χωρίς καμία αυταπάτη πως δε θα κληθεί η δική μας πλευρά -οι κομμουνιστές- να τραβήξει κουπί και πως δε θα τους βρούμε απέναντί μας, αντίπαλους, στο μέλλον.
Με αυτό το (δικό μου) σκεπτικό, τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν μια αντιφατική επιλογή, που πέτυχε γενικά τον τακτικό της στόχο, να σπάσει δηλαδή τη διεθνή απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης και να της διασφαλίσει καλύτερες θέσεις εν όψει του πολέμου που διέβλεπε πως ερχόταν. Αν κρίνουμε όμως τα Λαϊκά Μέτωπα ως στρατηγική επιλογή για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, το αποτέλεσμα ήταν μια οικτρή αποτυχία.
Και πάλι, το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η απολυτοποίηση της μιας ή της άλλης πλευράς. Τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν μια πρωτότυπη επεξεργασία, που πατούσε στη συγκυρία και την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, πετυχαίνοντας ορισμένα αποτελέσματα. Δεν αποτελούσαν στρατηγική για την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας και κακώς θεωρήθηκαν μεταπολεμικά, ως τέτοια. Το πρόβλημα δεν ήταν ακριβώς τα ΛΜ αυτά καθαυτά ως συγκεκριμένη επιλογή στην εποχή τους, αλλά η προβληματική γενίκευση που έκανε μεταπολεμικά το διεθνές ΚΚ, έξω από το ιστορικό πλαίσιο που τα υπαγόρευσε.
Είναι χαρακτηριστικός ο εορτασμός στη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ των 30 χρόνων από το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν, με την εισήγηση του Ντιμιτρόφ για το φασισμό και τα ΛΜ. Αν δεν κάνω λάθος, σε αυτό πλαίσιο εντασσόταν η μελέτη-διατριβή του Σάρλη, μετέπειτα ιδεολογικού υπεύθυνου της κετουκε, που οδήγησε στο βιβλίο του για την "πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού", και κινούνταν στο αντισταλινικό, αντιζαχαριαδικό πνεύμα της εποχής, αντιπαρέθετοντας τη σωτήρια ενωτική πολιτική της Κομιντέρν, στο ζαχαριαδικό σεχταρισμό, που αναγκάστηκε να υποχωρήσει υπό την πίεση του ενιαίου διεθνούς κέντρου.
Αργότερα, ο Σάρλης έγραψε τα "προβλήματα τακτικής και στρατηγικής", που εγείρουν πολλά κι ενδιαφέροντα ζητήματα. Τον τίτλο αυτό αντέγραψε -συνειδητά και με αμετροέπεια κατά τη γνώμη μου- ο Βασίλης Λιόσης, στο βιβλίο του που κυκλοφορεί οσονούπω από τις εκδόσεις ΚΨΜ, θέλοντας προφανώς να δείξει πως υπερασπίζεται εκείνο το (παλιό, αυθεντικό) ΚΚΕ. Κλείνει η παρένθεση.
-Σε κάποια φάση, η Αλέκα αναφέρθηκε στα μεταβατικά αιτήματα των μπολσεβίκων, προκαλώντας εύλογα τη μία και μοναδική (λόγω χρονικής πίεσης) ερώτηση ενός συντρόφου από το κοινό. Για να το πω κάπως απλοϊκά και χοντροκομμένα, υπάρχουν δύο βασικές αντιλήψεις για τους μπολσεβίκους και τα μεταβατικά αιτήματα που πρόβαλλαν. Μία που λέει πως αυτά έρχονταν όταν δεν ήταν ώριμες οι (υποκειμενικές) συνθήκες για επαναστατικούς στόχους, οπότε έμπαιναν για να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα μεταξύ της συγκυρίας και των απαιτήσεων του καιρού μας, ανάμεσα στο μέσο επίπεδο της λαϊκής συνειδητοποίησης και το αντικειμενικά ώριμο ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και η δεύτερη που λέει πως τα μεταβατικά αιτήματα των μπολσεβίκων έρχονται ακριβώς όταν εμφανίζεται επαναστατική κατάσταση, σε άμεση σύνδεση και όχι πριν από αυτήν, που θα ήταν ενσωματώσιμα -πχ όπως ο εργατικός έλεγχος, που δεν μπορεί να μπει ανεξάρτητα από το ζήτημα της εξουσίας και της τάξης που θα την κατέχει.
Έχω λοιπόν την εντύπωση πως εμείς λέμε γενικά το δεύτερο, αλλά η Αλέκα απάντησε στη λογική του πρώτου. Αλλά στον προφορικό λόγο, πολλά πράγματα χάνονται, παρανοούνται ή κατανοούνται λειψά και διαστρεβλώνονται. Για αυτό είναι καλύτερο να τα δούμε γραπτά, για να κριθούν επαρκώς.
Ξεκινώντας πάντως με το Sniper από το σωστό συμπέρασμα πως με την εξέγερση δεν παίζει κανείς και πως όταν αρχίζει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την οδηγήσουμε μέχρι τέλους, το μεταφράσαμε εκλαϊκευτικά ως εξής: όταν είναι να πλακωθούμε, τότε πλακωνόμαστε, αλλιώς δεν...
Μπαίνει όμως το ζήτημα αν χρειάζονται μεταβατικές καρπαζιές, καβγαδάκια για την εγρήγορση του κινήματος, trash-talking και προκλήσεις Μεϊγουέδερ-Μακ Γκρέγκορ, λαϊκά αντίφα γυμναστήρια για μάι-τάι και πολεμικές τέχνες, που αρνούνται όμως να παλέψουν με φασίστες, γιατί πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο κι αυτοί δεν έχουν ούτε ίχνος σεβασμού για χρυσαυγίτες (είδες το Αλ-Τζαζίρα;).
Πρέπει να προκαλούμε τον αντίπαλο ή να αποφεύγουμε να σπαταλάμε ενέργεια και να κρατάμε δυνάμεις για το καίριο, αποφασιστικό χτύπημα (του γερανού) όπως ο Ντάνιελ-σαν στο Καράτε Κιντ; Και μέχρι τότε, wax-in, wax-out, wax-in...
Τρίτο, σημαντικό πλην σύντομο σημείο είναι η ενθάρρυνση της Αλέκας προς το κοινό να μη διστάζει να ρωτήσει, γιατί όποιος δεν το κάνει ή νομίζει πως τα ξέρει όλα ή δεν ξέρει απολύτως τίποτα. Και ήταν πολύ διδακτικό να βλέπεις την ίδια, τρεις μέρες μετά, στην εκδήλωση των καλλιτεχνών, που δεν ένιωθε ότι κατέχει καλά τα πιο ειδικά θέματα και ζητούσε συνεχώς να την συμπληρώνουν και να την διορθώνουν, για να μην πει κάτι ζαβό...
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης...
Υστερόγραφο
Η κε του μπλοκ σιχαίνεται από θέση αρχής τα αυτοαναφορικά σημειώματα, οπότε τα χώνω απλώς σε ένα υστερόγραφο.
Αν ήταν να κλείσει το μπλοκ, θα υπήρχε ενημέρωση, συνεπώς δε χρειάζονται επιμνημόσυνες δεήσεις για το συχωρεμένο. Έχω πει εγκαίρως πως μετά το Μάιο κάποια δεδομένα θα άλλαζαν, τα πράγματα θα γίνονταν στριμόκωλα και θα αραίωνε η καθημερινή ροή των αναρτήσεων. Και ναι, παίζει κάποιο ρόλο σε αυτό η Κατιούσα, αλλά όχι καθοριστικό. Θα προσπαθήσω να ανανεώνω πιο συχνά το μπλοκ και με κείμενα που έχουν ανέβει πρώτα στην Κατιούσα -η οποία πάντως δίνει επιλογή για σχολιασμό για όποιον θέλει να πει κάτι- αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα, δε βλέπω να αλλάζει κάτι δραματικά.
Κατά τα άλλα να διαβάσετε το τρίτο μέρος του Αριστερισμού, που δέησε επιτέλους να γράψει το ΛΣ, που περνά δημιουργικά το χρόνο του στο Φεστιβάλ, φτιάχνοντας λογοπαίγνια για τον Πετρολούκατς Χαλκιά. Το ζητήσατε, το περιμένατε, τον απειλήσατε για να το γράψει, οπότε είναι κρίνα να αφήσετε τώρα την προσμονή τόσων χρόνων να το κάνει να περάσει απαρατήρητο σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν γιγαντωθεί. Κι αν φτωχικό το βρήκες το τρίτο μέρος, δε σε γέλασε. Άσε που θα υπάρξει κι άλλο, σαν επίλογος στην τριλογία και Νταρτανιάν στους τρεις σωματοφύλακες.
206 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 206 από 206Δηλαδή την λογική των ΛΜ την αποδέχεσαι μόνο στις περιπτώσεις που αναφέρεις; Μάλιστα άρα να υποθέσω ότι καταδικάζεις ως οπορτουνιστική την στάση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΥ ΚΚΕ που το '36 το Παλλαϊκό Μέτωπο (συμμαχία ΚΚΕ και Αγροτιστών) ήρθε σε συμφωνία με τους Φιλελεύθερους για να αντιμετωπιστεί ο φασισμός. Γιατί αν το πάμε έτσι αυτοί δεν ήταν που δεν τήρησαν τους όρους του Συμφώνου και έφεραν τον Μεταξά; Άρα οι αστοί έστρωσαν το δρόμο στο φασισμό άρα λάθος το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα. Αυτό λες; Γιατί δεν θυμάμαι τους Φιλελεύθερους ή άλλο αστικό κόμμα να κατεβαίνουν ένοπλα να αντιμετωπίσουν τους φασίστες ήταν τα αστικά αυτά κόμματα που με την πολιτική τους έφεραν τους φασίστες στην εξουσία. Λάθος λοιπόν η συμφωνία με το Φιλελεύθερο Σοφούλη και η ψήφος ανοχής σε μία ΑΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ αφού η αστική τους δημοκρατία, τα αστικά αυτά κόμματα έφεραν τον Μεταξά και το φασισμό. Δηλαδή το ΚΚΕ εφάρμοσε πολύ σωστά την σωστή όπως παραδέχεσαι για τότε γραμμή της Κομιντέρν αλλά έκανε...λάθος αυτό μας λες;
Φίλε μου τα έχεις μπερδέψει εντελώς δεν έχεις καταλάβει τίποτα από το 7ο συνέδριο. Την τακτική του Αντιφασιστικού Μετώπου την ακολουθείς όταν πραγματικά υπάρχει κίνδυνος φασιστικού πραξικοπήματος ή κατάληψης της εξουσίας από τους φασίστες και σχηματισμού φασιστικής κυβέρνησης. Δεν περιμένεις πότε οι σοσιαλδημοκράτες θα είναι έτοιμοι, εσύ πρέπει να το κάνεις ακόμα και αν τα αστικά κόμματα βρίσκονται στην εξουσία και ακολουθούν τις χειρότερες αντιλαϊκές πολιτικές που ακόμα και ευνοούν το φασισμό. Πάλι η δουλειά σου είναι να τους πιέζεις, να διεκδικείς αντιφασιστική δράση, να κάνεις προτάσεις προς αυτούς. Έτσι μόνο συσπειρώνεις τον δημοκρατικό κόσμο μαζί σου, τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τα στρώματα εκείνα που συσπειρώνονται στα αστικά κόμματα και δημιουργείς πραγματικό αντιφασιστικό μέτωπο.
Λες "Ναι μονο με επανάσταση θα αλλαζε η κατάσταση. Απλως οι υλικοι οροι δεν ειχαν ΑΚΟΜΗ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ, ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΝ ΟΜΩΣ..."
Όπως το είπες ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ, ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΝ. Άρα δεν μπορούσε ακόμα το KK να κηρύξει σοσιαλιστική επανάσταση ώστε να εγκαθιδρυθεί σοσιαλιστική δημοκρατία. Έχουμε και λέμε το ναζιστικό κόμμα το 1932 είχε 33% και το KPD 17%. Από τα λίγα μαθηματικά που έμαθα στο σχολείο το 33>17. Μάλιστα τι σημαίνει αυτό, τι μας έδειχνε; Ότι οι φασίστες ΦΟΥΛ ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ πηγαίνανε. Εντωμεταξύ το 1931 ενώ οι φασίστες είχαν τέτοια δυναμική και έδειχνε το πράγμα ότι θα δυνάμωναν και άλλο λέμε ΝΑΙ στο χιτλερικό δημοψήφισμα για πτώση της κυβέρνησης. Μάλιστα πτώση της κυβέρνησης με τους ναζί να δυναμώνουν επικίνδυνα και το ΚΚ να μην έχει τη δυνατότητα να κηρύξει σοσιαλιστική επανάσταση και να σχηματιστεί σοσιαλιστική κυβέρνηση. Πάλι καλά δηλαδή που δεν πέρασε το δημοψήφισμα γιατί δεν συγκέντρωσε τον απαιτούμενο αριθμό (13.300.000 ψήφους περίπου απαιτούσε ενώ για άρση εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ψήφισαν 10.000.000) θα έμπαιναν από τότε σε ναζιστικές περιπέτειες. Και σε αυτές τις συνθήκες θεωρείς ότι το τι σοσιαλδημοκρατία-τι φασισμός είναι αποτελεσματικό ε; Και δηλαδή στο ερώτημα ή σοσιαλδημοκρατία/αστική δημοκρατία-ή φασισμός εσύ στοχοποιείς και τα δύο και τα πολεμάς εξίσου στον ίδιο βαθμό θεωρώντας τα και τα δύο το ίδιο επικίνδυνα. Αποτελεσματικό ε; Ναι τόσο που ξεπέρασε το τριαντάρι ο Χίτλερ. Δεν λέω ότι το ΚΚ ευθυνόταν γι'αυτό αλλά ας παραδεχτούμε ότι και τα λάθη των κομμουνιστών είχαν τη σημασία τους δε νομίζεις;
Τώρα για το άλλο ε τι να σου πω οι άνθρωποι σου τα είπανε, το 7ο είναι ξεκάθαρο. ΆΛΛΟ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, λάθος η εξίσωση δημοκρατίας/σοσιαλδημορκατίας-φασισμού, σεχταριστική και λαθεμένη η πολιτική ταύτισης των δύο (το παράδειγμα Μπρύννινγκ που αναφέρει ο Δημητρόφ κάνεις πως δεν το διάβασες ε;), λάθη των κομμουνιστών και των ΚΚ που αναφέρει και ο ίδιος ο Δημητρόφ (άρα και της ΚΔ γιατί ξέρεις η ΚΔ από τα ΚΚ αποτελούνταν δεν ήταν καμιά εξωγήινη οργάνωση) σχετικά με το χαρακτήρα του φασισμού και όλα αυτά τα θέματα και εσύ επιμένεις. Τι Πικ σου παρέθεσα, τι Δημητρόφ ολόκληρα αποσπάσματα που ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ εσύ εκεί κόλλημα.
V For Viva La Revolucion
"ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΕΚΡΙΝΕ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ η χρήση του ορου σοσιαλφασισμου για του σοσιαλφασιστες"
Την αντιφασιστική όμως ναι την επηρέαζε άρα και την ταξική. Αυτό σου λέει και ο Δημητρόφ γι'αυτό επισημαίνει τα λάθη των ΚΚ και των κομμουνιστών ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ δηλαδή του '20 και αρχών '30. Και τα επισημαίνει με τα δεδομένα ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ όχι με αυτά του '35. Ε βγάζει λοιπόν το συμπέρασμα ότι τραγικό λάθος η υποτίμηση του φασισμού, λάθος η ταύτιση αστικής δημοκρατίας-φασισμού, λάθος το ούτε-ούτε στο δίλημμα ή αστική δημοκρατία-ή φασισμός. Ε αυτά τα εγκατέλειψε η Κομιντέρν το 1935. Και να που δικαιώθηκε διότι ΑΥΤΗ Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ οδήγησε στην νίκη και συντριβή του φασισμού και του φασιστικού Άξονα τελικά, αυτή η γραμμή οδήγησε στην αντιφασιστική ενότητα και τον αγώνα των λαών ενάντια στο φασισμό. Αποτέλεσμα αυτής της γραμμής ήταν το ΕΑΜ (που τα πρώτα του σπέρματα ήταν η αντιφασιστική πολιτική του ΚΚΕ ήδη από το 1934 ακολουθώντας τις οδηγίες της ΚΔ πχ Παλλαϊκό Μέτωπο και Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα), ήταν ο ισπανικός δημοκρατικός αγώνας, η αντιφασιστική πάλη του γαλλικού λαού που το '34 σταμάτησε με την πάλη του τους φασίστες και άλλα πολλά.
V For Viva La Revolucion
Εγγυημενα τα 200+ με βεντουζα.
τα γερμανικα μονοπωλια ανεθεσαν στο spd να διαχειριστει την ηττα του 18 και τις συνεπειες
της συνθηκης των βερσαλιων.
ηταν η αμυντικη πολιτικη των μονοπωλιων.
οταν θεωρησαν οτο ηλθε η ωρα να κυνηγησουν εκ νεου τα ιμπεριαλιστικα τους σχεδια το παραμερισαν.
ειναι παραλογο να πιστευει κανεις ,οτι αυτοι που λειτουργησαν σαν εντολοδοχοι του ιμπεριαλισμου,θα εκαναν συνεργασια με το κ.κ. για να εμποδισουν την νεα φαση του ιμπεριαλισμου.
αντιθετα εκαναν οτι ηταν δυνατο να την ματαιωσουν.
το 32,με κυβερνηση του παπεν ,πλεον σε συνθηκες κλιμακωσης της ναζιστικης βιας, καλουσε ο τελμαν τους σοσιαλδημοκρατες εργατες να μπουν,
στο ενιαιο μετωπο των εργατων,το οπoιο χαρακτηριζε οχι ως κομμα,αλλα ως αντιφασιστικο κινημα, το spd,βλεποντας τον κινδυνο για τους εντολεις του , εστειλε αυστηρες εντολες στα μελη του να μην συμμετασχουν .
και αυτο μολονοτι το κ.κ.γ δεν εθετε ως ορο να αποχωρησουν απο το κομμα τους,και
δηλωνε οτι δεν θελει να παθει ζημiα το spd.
αμα την γερμανικη κριση την βλεπεις υπο το πρισμα της τοπογραφικης διαταξης των κομματων,και οχι σαν πεδιο ταξικων στρατηγικων,στο τελος δεν βλεπεις περα απο τον συριζα,και κατ αναλογια, δεν αντιλαμβανεσαι οτι ο συριζα παιζει συγκεκριμενο ρολο,
δεν μπορει να παιξει αλλον,οχι μονο αντιθετο αλλα οποιονδηποτε αλλον.
ενα αλλο ζητημα σε σχεση με τον neuman.
ειχε περιπου τις ιδιες αποψεις με τον πουλατζα .
θεωρησε τον ναζισμο λουμπεν φαινομενο.
εξου και υποτιμησε το κινδυνο.
Βεντούζας + Κουίντος μαζί ανώτεροι από Μαρξ-Ένγκελς.
Θα σέβεστε.
To SPD είχε γραφειοκραατικοποιηθεί από την εποχή του Βίσμαρκ, ήδη την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν κόμμα συγκυβέρνησης/αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Γερμανία του Κάιζερ, το 1914 η συμμετοχή του στις πολεμικές κυβερνήσεις ήταν φυσικό επόμενο της γραφειοκρατικοποίησής του. Παρ' όλα αυτά μπορούσε πάντα να κινητοποιήσει περισσότερους εργάτες από όσους μπορούσε το KPD στη Βαϊμάρη. Τα λάθη του KPD πρέπει να αναζητηθούν πιο πίσω από το 1928. Το '23 (όταν έκανε κουμάντο ο Ράντεκ στην KPD) υπήρχε η γραμμή να προσεγγιστούν τα εθνικιστικά λούμπεν στοιχεία του γερμανικού προλεταριάτου και οι μικροαστοί (είναι γνωστή η ομιλία του Ράντεκ το '23 που ευλογούσε το νεκρό εθνικοσοσιαλιστή Σλάγκετερ και έλεγε ότι νέοι σαν αυτόν μπορούν να έρθουν με το μέρος μας αν τους προσεγγίσουμε). Αυτή η πολιτική κράτησε μέχρι το 1930-31 (όταν ο Τέλμαν μιλούσε για "Volksrevolution", λαϊκή επανάσταση και όχι εργατική). Αυτή η γραμμή ήταν καταστροφική γιατί στην ουσία έστελνε τους δυσαρεστημένους από το SPD εργάτες στην αγκαλιά των ναζί. Το SPD, φυσικά, δε θα έκανε ποτέ μέτωπο με τους κομμουνιστές (τα μπαγιονέτα του Νόσκε ήταν ακόμα νωπά στις μνήμες των εργατών), και κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει το KPD για διάσπαση του λαϊκού μετώπου, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε λαϊκό μέτωπο, και ο λόγος που δεν υπήρχε ήταν η στάση του SPD. Πρέπει όμως να γίνει κριτική στο KPD για τη μικροαστική πολιτική που ακολούθησε στα χρόνια 1923-30.
Gayoz Nisharadze
Δημοσίευση σχολίου