Οκέι γιες, οκέι γιες - Εκλογική τριλογία

Αγάπη και ψήφος πάνε μαζί
Ας μπορούσες τουλάχιστον να με ψηφίσεις
Αφού δεν μπορείς να με αγαπήσεις...

Αν το εκλογικό πατατάκι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Αν ο Καποδίστριας δεν έκανε τις πατάτες (να μοιάζουν) παράνομες, δε θα άλλαζαν ποτέ τον διατροφικό μας κόσμο -θα ψηφίζαμε ακόμα ψωμί κι ελιά. Αν ο Αρκάς είχε λιγότερη έμπνευση κι από τον Παπανίκο, θα έκανε θπαρταριθτά θκίτθα με πατάτεθ. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε να γίνει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, θα ήταν Σοβιετική. Κι αν οι Ενωμένες Πολιτείες του Εξωκοινοβουλίου δεν ήταν ουτοπικές-απραγματοποίητες, θα ήταν αντιδραστικές.

Ακολουθούν σημειώσεις από διάφορα εκλογικά μέτωπα των ημερών.

-Το ΤΕΕ είναι ένας κόσμος μαγικός. Όπου μπορείς να δεις Έλληνες Κροίσους με επτά γράμματα, να προσγειώνονται στο ελικοδρόμιο για να ψηφίσουν. Όπου μηχανικοί των χιλίων ευρώ πείθονται να ψηφίσουν ό,τι κι η κρίση, για να περάσουμε ενωμένοι την Κροίσοι -εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια. Όπου η ΝΔ μυρίζεται χρήμα, κάνει πρωτοφανή κινητοποίηση για τα κουκιά και στήνει φαραωνικές κατασκευές αντί για απλά εκλογικά περίπτερα. Όπου ο επικεφαλής παράταξης σύγκρινε (αριθμητικά) μερικές δεκάδες ψήφια που πήρε με τους αντάρτες του Φιντέλ που ανέβηκαν στο Γκράνμα. Το πλοίο των ονείρων του τον πάει σε ρωσικούς κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Κι όπου η άνοδος, το διψήφιο και η τρίτη θέση των δικών μας είναι κάτι μικρό αλλά σπουδαίο, σε έναν χώρο που προσφέρεται ως περίπτωση μελέτης. Για το πώς η κυρίαρχη τάξη αποσπά τη συναίνεση των υποτελών (αλλά) και πώς χτίζει συμμαχίες με στρώματα που νιώθουν προνομιούχα και νομίζουν πως τα ξέχασε η κρίση -γιατί την ξέχασαν αυτά, με την κοντή τους μνήμη.

-Ηθοποιός σημαίνει φως -όχι αστραφτερές ανακοινώσεις, σαν του Μπιμπίλα. Μα και πολύ σκοτάδι. Μαύρη εργασία, κατάμαυρες προοπτικές, μαυρίλα στις συνθήκες εργασίας, στις συμβάσεις (τις ποιες;). Πολύς αγώνας για να νικήσει το φως τη μαύρη τρύπα του ΥΠΠΟ και της εργοδοσίας, και να φτάσει στην επιφάνεια.

ΣΕΗ σημαίνει πρώτη δύναμη -μια χαραμάδα φωτός μες στα σκοτάδια. Αλλά και καθ’ έξιν αντικομμουνισμός από διάφορους «εναλλακτικούς» (Συριζο-«ανεξάρτητους»), για να την αποκλείσουν. Βάζοντας μάλιστα μπροστά αναρχικό πασπάλισμα, με τον γιο του Σκυφτούλη, που έχει οικογενειακή παράδοση στο (ύποπτο) παραγοντιλίκι και το αρχηγιλίκι.

Η αυτονόητη πρόταση της ΔΕΗ για αναλογικό προεδρείο δεν πέρασε εξ ολοκλήρου, αλλά το ΣΕΗ έχει άλλη διοίκηση και νέο πρόεδρο (τον Καραγιώργη, που έμοιασε στον πατέρα του και όχι μόνο εμφανισιακά). Τα δύσκολα είναι μπροστά της, τα λόγια περισσεύουν.

-Τι μπορούν να σηματοδοτήσουν οι οιτητικές εκλογές, μια ανάσα από το καλοκαίρι και τις ευρωεκλογές -και ανήμερα της επετείου του καπετάνιου Γιώτη; Πολλά. Πχ αν θα επιστρέψουμε στο δαπιτοκρατούμενο παρελθόν, πηγαίνοντας προς το σκοτεινό μέλλον των ιδιωτικών, κερδοσκοπικών πανεπιστημίων ή αν θα μείνει ζωντανή η φλόγα του αγώνα που έκανε καυτό τον φετινό χειμώνα.

Η ΔΑΠ θα σκυλιάσει για να ανακτήσει τα πρωτεία. Τα τελευταία χρόνια η στάση της ερμηνεύτηκε ως πιθανή, σταδιακή απόσυρση, πρελούδιο μιας επιχείρησης να καταργηθούν συνολικά οι παρατάξεις. ΑΛλά οι παρακρατικοί μηχανισμοί της δεν πρόκειται να παραδώσουν τόσο εύκολα πνεύμα και τα προνόμιά τους, χωρίς να διασφαλίσει αντίστοιχο αντάλλαγμα.

Πέρσι, μετά τα Τέμπη, η ΔΑΠ δεν τόλμησε να κατέβει σε μια σειρά σχολές -πχ στο ΑΠΘ- ή δε βρήκε αρκετά θαρραλέους υποψήφιους να λουστούν το κράξιμο και την κατακραυγή. Φέτος, μετά από τη στάση της στις καταλήψεις, όπου απλώς πόνταρε στο ένστικτο του «φιλήσυχου νοικοκυραίου» και δεν τολμούσε να κατέβει καν σε πολλές συνελεύσεις, πρέπει (θα έπρεπε) να γενικευτεί το φαινόμενο. Να μην μπορεί να σταθεί πουθενά. Η ήττα της, η πτώση της, η συντριβή της, είναι το μόνο μήνυμα που πρέπει να βγει (και) από την κάλπη.

Η ΠΑΣΠ προσπαθεί να νεκραναστηθεί σαν το θυγατρικό κόμμα-επιχείρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια παραμένει ένα κακό ανέκδοτο κι έχασε ό,τι νεολαία του είχε απομείνει με τη Νέα Αριστερά. Αλλά το πιο γκροτέσκο σκηνικό στήνεται για άλλη μια χρονιά στην/α πάλαι ποτέ ΕΑΑΚ, που έχουν εικόνα διάλυσης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει με ανακοίνωσή της το ναριτογενές Attack, αλλά το ΣΕΚ είναι αληταριό που όλο δραπετεύει από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και στηρίζει τα ΕΑΑΚ. Των οποίων η ελπιδοφόρα θρυμματισμένη ενότητα κράτησε για ένα φεγγάρι (και κάτι ψιλά), υπό την απειλή δημόσιων καταγγελιών για περιπτώσεις κακοποίησης που θα προκαλούσαν εσωτερικό -και γενικό- θέμα. Ενώ η ακύρωση της ενιαίας καθόδου επικοινωνήθηκε (και) με διαρροές σχετικών σημειωμάτων από οργανώσεις, που ανακάλυψαν εκ νέου την Αμερική και ότι η ΑΡΑΣ έχει τον τραμπουκισμό δεύτερη φύση της.

Η αλήθεια είναι ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολη πλέον η (τηλε)θέαση των εξελίξεων, ακόμα και για τους πιο φανατικούς οπαδούς του σίριαλ, που βλέπουν όλο καινούρια πρόσωπα και ονόματα, προσπαθούν να τα αφομοιώσουν, ψάχνουν να βρουν τι απέγιναν ο Ριτζ και η Μπρουκ και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι βλέπουν τα «Ατίθασα Νιάτα». Και νοσταλγούν τις εποχές που όλα ήταν διασπασμένα αλλά απλά και όλα αυτά είχαν ένα πολιτικό άλλοθι. Ενιαία ανώτατη ή τριτοβάθμια, επιχειρηματικό πανεπιστήμιο ή ΙΜΚ (ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους) -και γιατί όχι και τα δύο. Και αν όλα αυτά σε κάποιους μοιάζουν ανούσια, τόσα χρόνια μετά, ήταν πάντως μια κάποια πολιτική συζήτηση -καμία σχέση με τους τελευταίους κύκλους που απλά δε βλέπονται.

Η Πανσπουδαστική θα έχει δεδομένα πολλές πρωτιές, αλλά η καλή που μετράει είναι στο γενικό σύνολο. Όχι για να πανηγυρίσουμε αυτάρεσκα μεταξύ μας και να φτιάξουμε κλίμα για τις ευρωεκλογές. Αλλά γιατί ένα μεγάλο κίνημα, σαν αυτό του χειμώνα, δεν «έχει δικαίωμα» στην παραίτηση. Πρέπει να νικάει κάθε μάχη, ακόμα και τις συμβολικές.

Μια παλιά κινέζικη παροιμία Το Λαϊκό Στρώμα λέει ότι σχεδόν πάντα μετά από ένα μεγάλο κίνημα, οι «αριστερές παρατάξεις» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέφτουν, σαν από κόπωση, απογοήτευση κτλ. Αν -ο μη γένοιτο- συμβεί αυτό -και όπου συμβεί-, δε θα είναι πάντως από κάποια κατάρα, σαν την ακολουθία με τους τίτλους του ΠΑΟΚ. Αλλού θα ψάξουμε τις αιτίες -και δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια βασική, για αυτές ειδικά τις ηλικίες.

Επιμύθιο

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Οι κεφίγιες δεν αλλάζουν τον κόσμο, τα καρπούζια δεν αλλάζουν τον κόσμο, ούτε οι συμβολισμοί. Αλλά είναι περίπου παράνομοι και λόγοι αποκλεισμού από μια σειρά θεσμούς. Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να κάνεις-ουμε πάρα πολλά πράγματα. Αλλά μην υποτιμάς αυτά που (μπορούμε να) κάνουμε τώρα.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, εμείς οι οπαδοί της φιλοσοφίας της πράξης -όπως έγραφε κωδικοποιημένα ο πολιτικός κρατούμενος Γκράμσι, για να νικήσει τη λογοκρισία της φυλακής- είναι για να μπορεί να εκφραστεί ορμητικά και ελεύθερα, πχ η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και στους λαούς όλου του κόσμου. Να μη νιώθει υποχρεωμένη να κρυφτεί από τη σύγχρονη λογοκρισία, πίσω από συμβολισμούς -όπως κάποτε ο Γκράμσι.

Υγ: Το κλίμα για τις ευρωεκλογές είναι αν μη τι άλλο υποτονικό, σαν ομιλία του Κασσελάκη χωρίς ότο-κιου. Αλλά αυτά ίσως τα δούμε ξεχωριστά, για να κλείσει εδώ η τριλογία.