A las barricadas revolucionarias

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πρώτη

Δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως εδώ, σε ξένη χώρα για να βιώσουμε τόση αποξένωση και να 'μαστε δυο ξένοι στην ίδια αποστολή. Το κάναμε μια χαρά και στην ελλάδα.(...)

Το όνομά της βγαίνει απ' το (...). Κι αυτό που θαυμάζουμε πάνω της είναι το κομμουνιστικό προσόν της στράτευσης.
Εμείς στρατιώτες του έρωτα. Ή απλώς τυχοδιώκτες με το soldier of fortune για ύμνο τους. Κι αυτή αμαζόνα, σαν αυτές που ακούγαμε να αλαλάζουν στο κάμπινγκ χτυπώντας την καρωτίδα τους. Θέλει αυστηρά μόνο αυτό που έχουν να της δώσουν και το παίρνει υπό την απειλή του όπλου. Και σε σκοτώνει με άδεια βλέμματα κι αδιαφορία όταν την απειλείς πως θα της δώσεις αυτό που ζητάει οικειοθελώς, επειδή σου αρέσει πολύ.

Κι όλοι μαζί ζούμε έναν κομμουνισμό του στρατώνα αλά τουρκ. Με αυστηρούς κανόνες, πρόγραμμα κατασκήνωσης κι ελεγχόμενη ροή του κόσμου που βγαίνει και του αλκοόλ που εισέρχεται -και βασικά απαγορεύεται. Κι ένα μίνι μάρκετ με ελλείψεις στα βασικά είδη, όπως στη σοβιετία. Πουλούσε όμως ναράτα που είναι χυμός ροδιού.
Το ρόδι έσπασε, η τάση χαράχτηκε.

Και χρωματιστά κολάρα στο λαιμό για να αναγνωρίζουν τι εθνικότητας κομματόσκυλα είμαστε και να μη μας περνάνε για αδέσποτα και μας καταχεριάσει η κουρδιστή περιφρούρηση από το αραράτ. Οι κούρδοι κάναν το μπόγια που παίζει το μπαμπούλα στα παιδικά παραμύθια κι εμείς τους ρατσιστές με τα στερεότυπα. Και κανείς δε σκέφτηκε ότι λόγω εθνικότητας είχαμε μπλε κολάρα κι ήμασταν οι ριγμένοι στον καταμερισμό εργασίας.
Κι όλα αυτά με σήμα καμπάνα, ελληνικό. Γιατί απέναντι στα νησιά μπορεί να μην πιάνει ούτε με αίτηση, αλλά εδώ η κοσμοτέ έχει..

Κι όμως, ήταν πολύ μακριά από όσα μας περιέγραφαν για τη στρατιωτική πειθαρχία. Αν πούμε ραντεβού δέκα παρά πέντε, εννοούμε παρά πέντε. Ούτε λεπτό αργότερα. Γι’ αυτούς ένα λεπτό καθυστέρηση σημαίνει ότι τους πιάνει η ασφάλεια.
Στην πρεμιέρα πρέπει να έπιασε πολλούς συντρόφους η ασφάλεια γιατί οι συναυλίες άρχισαν με δίωρη καθυστέρηση (στο βιλαμπάχο οι αναιρέσεις ακόμα αρχίζουν). Κι η πλειοψηφία του κόσμου ήταν ντόπια δεκαπεντάχρονα που ήρθαν να διασκεδάσουν.
Τα υπόλοιπα ήταν μάλλον παλαιοκομματική τρομοκρατία από το σφο με την κουκουέ μόρφωση προς το εαακίτικο χυμαδιό που αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο μπορεί να φέρει την καταστροφή.

Το απόγευμα περάσαμε όμορφες στιγμές διεθνιστικής αλληλεγγύης με έναν τούρκο σύντροφο στην άθλια παραλία του κάμπινγκ. Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, η δική τους πλευρά του αιγαίου είναι άσχημη. Πώς να μη θέλουν μετά να το κόψουν στη μέση.

Τα κομμουνιστικά είναι διεθνής γλώσσα, αλλά με το σύντροφο δεν καταλαβαινόμασταν γρι. Τόσα χρόνια μαζί οι δυο λαοί κι έμειναν ελάχιστα πράγματα για να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Μετά έμαθα πως αυτός ακριβώς –μεταξύ άλλων- ήταν ο σκοπός της εκκαθάρισης που πέτυχε η καθαρεύουσα. Είπαμε μετά βίας λίγα πράγματα για την οικογένειά του που ήταν ταξίδι στη σαλανίκ. Ψάξαμε για κοινούς γνωστούς και βρήκαμε τον κεμάλ, τη σάμο και τον ολυμπιακό.

Και στο καπάκι έρχεται η κρίσιμη ερώτηση. Κόμουνιστ πάρτι;
Ποιος παιδί μου, το ναρ; Τι του λες τώρα; Γουόνα μπι κάποτε; Θα κάνει φέτος συνέδριο για να γίνει; Κι έφυγε κι ο κοντόχοντρος για μπάνιο.
-Περίπου, του κάνω με το χέρι.
–Ναρ; Επιμένει αυτός.
Θυμήθηκα φευγαλέα τη ροδάδα απ’ το μίνι μάρκετ.
-Εγώ κουκουέ, του λέω. Κι αυτός -δείχνω προς τον κοντόχοντρο- περίπου.

Κι άντε τώρα να του πω ότι δεν είμαι οργανωμένο μέλος. Και την ίδια γλώσσα να ξέραμε, αυτά ούτε στον εαυτό σου δεν τα εξηγείς εύκολα.
Κι έτσι άτυπα, έστω και για έναν τούρκο σύντροφο, το κόμμα βρέθηκε εκεί κι έδωσε το παρόν στο κάμπινγκ του εμεπ.
Εδώ κολλάν να μπουν κάποια πράγματα και για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ, αλλά θα τις βάλω στο επόμενο κείμενο για να μη βγει πολύ μικρό.

Είμαι περίπου κνίτης κατά το ολίγον έγκυος. Ή αλλιώς τουρκοκνίτης που είπε κι ο κοντόχοντρος όταν βρήκαμε έναν τούρκο με κρητική καταγωγή.
Μέχρι που βρήκαμε έναν αυθεντικό τουρκοκνίτη που ήταν μαζί στην αποστολή, μιλούσε τούρκικα και χάρηκε όταν με γνώρισε γιατί λέει είμαστε συνάδελφοι.
Κλασική περίπτωση απαλεψιάς. Αλλά αυτός είναι μέλος κι εγώ όχι.

Το βράδυ μας έκλεισε μια φαντασμαγορική τελετή έναρξης με φωτορυθμικά, άπειρα σάουντ-τσεκ και πολεμικά ελικόπτερα που πετούσαν χωρίς φώτα και θόρυβο από πάνω μας για να κόβουν κίνηση και μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια και τα αεροπλανάκια με τις διαφημίσεις πάνω απ’ την τούμπα. Συγκίνηση.

Και πάνω απ’ όλα χωρίς μετάφραση, στα αγγλικά έστω. Κι όταν υπήρχε ήταν όπως στις δηλώσεις μετά τον αγώνα που ο κόουτς μιλάει σερί κάνα λεπτό κι η μετάφραση είναι: είμαι ικανοποιημένος απ’ την προσπάθεια των παιδιών.
Καταλάβαμε μόνο ότι στα τούρκικα οι παλαιστίνιοι λέγονται φιλισταίοι.

Ακούγαμε διάφορα ονόματα χωρών χωρίς άλλη εξήγηση και ψάχναμε να βρούμε με ποιους κληρωθήκαμε. Αλλά χωρίς διερμηνέα ήμασταν σαν τον αιγύπτιο στο αστερίξ λεγεωνάριος.
–Τι είπε τώρα; με ρώτησε ο αρανίτης δίπλα μου.
-Ότι οι οργανώσεις απ’ την ίδια χώρα δε μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους πριν τη φάση των 16.
Τρίχες στη μύτη..

Αλλά το προτσές μετεξελίχτηκε γρήγορα σε γιουροβίζιον με διευρυμένη σύνθεση. Στείλαμε τη δικιά μας με ένα ωραίο τραπεζομάντιλο για φόρεμα κι έκλεψε αντικειμενικά την παράσταση. Δεν υπήρχε κύπρος και γκαραντί δωδεκάρι, αλλά όταν έγινε αναφορά στις γενικές απεργίες κάναν όλοι κοντινά στην αποστολή μας και χειροκροτήσαμε διεθνιστικά τους εαυτούς μας.

Και στο καπάκι οι συναυλίες με το νταλγκά και την κρυμμένη θλίψη της ανατολής. Ο καημός κι η ράθυμη μελαγχολία ενός λαού που πέρασε πολλά και τα αποτύπωσε στα τραγούδια του με τρόπο αυθεντικό κι αυθόρμητο που βγαίνει από μέσα του. Όχι με κραυγές και κλαρίνα που τρυπούν τη φαντασία, όπως στα σκυλάδικα.

Και πριν προλάβεις να το φιλοσοφήσεις αρχίζουν τα πανηγυρτζίδικα και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Κόσμος που ξεσηκώνεται με πιπιζάρους, λύρες, ποντιακό ροκ (λαϊστέρα, λαϊστέρα) και το σουξέ μπέλα τσάο που έπαιζε τρεις φορές τη μέρα. Ίσως γιατί έχει ανάγκη να περάσει καλά και πασχίζει να πείσει τον εαυτό του με το στανιό.

Μου τη δίνει ο διεθνισμός. Για την ακρίβεια ο διεθνισμός-δηθενισμός του μπελα και του μάνου τσάο. Σαν παιχνίδια χωρίς σύνορα με λιγότερη πλάκα και χωρίς δάφνη μπόκοτα.
Τι θέλω και μπλέκω εγώ με αυτά, σταλινικός άνθρωπος; Αυτά είναι καλά για τροτσκιστές σαν τον ρασκόλνικοβ. Που αρχίσαμε να τον λέμε τρότσκα στην πλάκα -άσχετα αν το πιστεύουμε κιόλας.

Το παν είναι να βάζεις διαλεκτικά τα ζητήματα. Έτσι αυτός πιστεύει ότι αν είχε νικήσει ο τρότσκι σήμερα θα είχαμε κομμουνισμό. Κι εγώ εξίσου διαλεκτικά γνωρίζω ότι τα στραβά του στάλιν θα τα είχαμε ούτως ή άλλως, αλλά τα καλά είναι εντελώς αμφίβολο αν θα τα πετύχαινε ο λέοντας.
Μεγάλο πράγμα η διαλεκτική. Και μας χωράει όλους...