Μολών λαβέ

Αφού λοιπόν δε βγαίνουμε στο δρόμο να αντιδράσουμε, σκέφτηκαν πως μπορούν και τους παίρνει να μας πάρουν τα σπίτια και να πετάξουν κόσμο στο δρόμο. Το οποίο διαβάζεται όμως κι ανάποδα. Τώρα τουλάχιστον που κάποιους θα τους πετάξουν στο δρόμο, τι άλλο μένει πια για να το πάρουν κι αυτοί απόφαση να κατέβουν από μόνοι τους στο δρόμο, με άλλους όρους;

Θα μου κλείσεις το σπίτι, με έχεις κάνει αλήτη…

Κι αλήθεια θα περάσει έτσι αυτό, χωρίς καμιά αντίδραση; Γιατί, ξέρω εγώ, του αλήτη η καρδιά δε σου κρατάει κακία; Μα αν υπάρχουν κάποιοι αλήτες εδώ, δεν είναι άλλοι από τον κυβερνητικό λόχο του «ναι σε όλα». Είναι η πολιτική αλητεία της ΔΦΑ (δεύτερη φορά αριστερά) και του επικεφαλής της προσωπικά, που κοροϊδεύει στην ψύχρα το λαό, όσο και αν το Σεπτέμβρη είχε εκλείψει πια το δικαίωμα το δικαίωμα στην αυταπάτη –μετά από το δικαίωμα στην ελπίδα που ερχόταν, κόλλησε όμως κάπου στο δρόμο, όπου θα μας πετάξουν όλους κάποια μέρα.

Αλλά ναι, εντάξει, ξέχασα, αυτός είναι καλό παιδί, αλλά τον πίεσαν οι ξένοι, οι κακοί, και αυτός δεν ήθελε, αλλά μετά ήθελε, γιατί τον είχαν κλεισμένο 17 ώρες σε ένα μπουντρούμι, που τον λυγά. Που 17 να είναι οι ώρες του κι οι μέρες της κυβέρνησής του.

Κούλα, με ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Αλέξης…

Όπως λέει πάντως κι ο Μώμος, το πιο εκπληκτικό, πασοκικό, μυστηριακό και πιο μεγάλο σε όλα αυτά, δεν είναι μονάχα η αλαζονεία, ο ξετσίπωτος τομαρισμός, δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, αλλά η φοβερή επιχείρηση στοχοποίησης όσων παύουν να ευθυγραμμίζονται με την κυβερνητική, μνημονιακή πολιτική και τα αντιλαϊκά της μέτρα, επιδιώκοντας να σώσουν την υστεροφημία τους ή την πολιτική τους καριέρα. Όλοι θυμούνται, για παράδειγμα, το απίστευτο σόου του καλοκαιριού και πώς ξεσπάθωναν τα δελτία ειδήσεων ενάντια στη Ζωή (τι είπατε;) και το Βαρουφάκη, κοντεύοντας να τους καταστήσουν σχεδόν συμπαθείς, με την κανιβαλική τους διάθεση. Φαντάσου δηλ τι θα είχε να ακούσει ο Γκάμπριελ, έτσι και δεν είχε παραιτηθεί και τι μεθόδους ζούγκλας (Τριανταφυλλόπουλου) θα είχαν επιστρατευτεί για να σκαλίσουν το παρελθόν του (και δεν εννοώ προφανώς με αυτό ότι ήταν υποψήφιος της Πανσπουδαστικής, για ένα φεγγάρι).

Κι ενώ τα ΜΜΕ, καταπιάνονται, ως συνήθως, με την παραπολιτική πτυχή του πράγματος, και τη φοιτητική φιλία Τσίπρα-Σακελλαρίδη, που χάλασε, ο κυβερνητικός λόχος έμεινε με 153 βουλευτές, αφού ως κι ο ανεκδιήγητος Παναγούλης έκανε την έκπληξη και διαφοροποιήθηκε. Και τώρα βλέπει (η κυβέρνηση) το λάδι στο καντήλι της να σώνεται –λίγο ακόμα δηλ και θα πηγαίναμε και σε νέες εκλογές μες στο 15’ (όχι άλλες κάλπες, έλεος).

Εν τω μεταξύ η Αυγή έκανε την πάπια, με ένα πρωτοσέλιδο για τις ευρωπαϊκές αξίες, που δεν πρέπει να ηττηθούν και σε άφηνε με την απορία, αν εννοούσε: α. τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, β. ότι η ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας για το λαό, ή γ. το συγκριτικά χαμηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά και τα νέα δεδομένα στα οποία πρέπει να προσαρμοστούμε κι εμείς –αν θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί στις μεγάλες ευρωπαϊκές αξίες.

Έχουμε πόλεμο, όχι όμως αυτόν που μας πλασάρουν, αλλά αυτόν που μας κήρυξαν (χρόνια τώρα) οι τζιχαντιστές των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Πόλεμο ταξικό, όπου ισχύει απόλυτα το λακωνικό «ή ταν ή επί τας» για την ταξική μας αξιοπρέπεια, γιατί τα αντικρουόμενα συμφέροντα δε γίνεται να παντρευτούν. Όπως και το «μολών λαβέ», που είπε πολύ εύστοχα χτες στη Βουλή ο Παφίλης. Και το οποίο δεν αφορά μόνο τους ηρωικούς Λακεδαιμόνιους, ούτε φυσικά (πολύ περισσότερο) τους ούτε καν τριακόσιους νοματαίους των «πλην Λακεδαιμονίων», που δεν έκλεισαν ούτε την Αμαλίας χτες το απόγευμα στο Σύνταγμα, και συνεχίζουν να πετάνε από νίκη σε νίκη.

Αλλά είναι υπόθεση όλου του λαού, να βροντοφωνάξει, να διεκδικήσει και να καταφέρει να μην περάσει «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»…