Σε περίπτωση πολέμου

Τις προάλλες είχε ξεκινήσει στο τουίτερ ένα καινούριο θέμα συζήτησης (hashtag = ετικέτα): τι ακριβώς θα γινόταν «σε περίπτωση πολέμου».

Σε περίπτωση πολέμου λοιπόν, θα έχουμε πάλι δίκιο. Αλλά θα βαράμε καμπανάκι κινδύνου στου κουφού την πόρτα. Και τέτοια δικαίωση, του σας-ταλεγάκια, τι να την κάνεις;

Όπως και το 09’, που βγάλαμε το σποτάκι «έρχεται θύελλα», ενώ οι άλλοι μιλούσαν για απάνεμα λιμάνια, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μην ανησυχείτε, μια απλή καπιταλιστική κρίση είναι, αλλά εμείς είμαστε σε μια διεθνή καπιταλιστική ένωση, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Το αυτό και για τον πόλεμο.

Σε περίπτωση πολέμου, θα μας πιάσουν όλους από την πρώτη στιγμή. Γιατί θα τολμήσουμε να πούμε τα αυτονόητα, ποιοι κάνουν τον πόλεμο και γιατί, καθώς και ότι ο λαός πρέπει να οργανώσει τη δική του πάλη, τη δική του αυτοτελή άμυνα. Και έτσι οι μισοί θα μας βρίζουν και θα μας λένε προδότες, γιατί λιποτακτούμε και δεν υπερασπιζόμαστε την πατρίδα, και οι άλλοι μισοί γιατί την υπερασπιζόμαστε, και ξεχνάμε την ταξική ανάλυση.

Το Κουκουέ φταίει επειδή δε φταίει, και φταίει ακόμα κι όταν έχει δίκιο, σαν αγγελιαφόρος κακών ειδήσεων.

Ο πόλεμος είναι ήδη εδώ, γιατί δεν είναι παρά η συνέχεια της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, με άλλα μέσα. Πόλεμο, συνεχή κι ανειρήνευτο, έχουμε και τώρα στην κοινωνία. Δύο αντίπαλα στρατόπεδα, με αντικρουόμενα συμφέροντα και αντιθέσεις, που δεν μπορούν να επιλυθούν ειρηνικά και να ξεχαστούν, πριν εξαλειφθούν οι αιτίες που τις γεννάνε.

Πόλεμος υπάρχει πχ στο Μαρινόπουλο, που κάνει απολύσεις για να κρατήσει ψηλά την κερδοφορία του, κι εκβιάζει τους υπαλλήλους του, μη τυχόν απεργήσουν και μπουν κι αυτοί στη μαύρη λίστα.

Πόλεμο έχουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, όπως οι υγειονομικοί, γιατροί και νοσηλευτές, που απεργούσαν και χτες, και συγκεντρώθηκαν στο υπουργείο Υγείας, με μαύρα μπαλόνια, φουσκωμένα, που έγραφαν: υποσχέσεις = αέρας κοπανιστός.

Πόλεμο έχει κηρύξει σε όσες κατακτήσεις έχουν μείνει όρθιες (πχ στο ασφαλιστικό) η δεύτερη φορά αριστερά, που κηρύσσει δημαγωγικά την κοινωνική ειρήνη για να διαιωνίσει τη σημερινή εκμετάλλευση και να κρατήσει το λαό αιχμάλωτο της μεγάλης αυταπάτης για την ελπίδα που έρχεται.

Πόλεμο προπαγάνδας, με καταιγιστικούς βομβαρδισμούς σε 24ωρη βάση, ασκούν και τα ΜΜΕ, όπου η απεργία έγινε χτες, για να μεταδώσουν –υποτίθεται- σήμερα απρόσκοπτα τη ροή ειδήσεων από την απεργιακή κινητοποίηση. Ενώ το χτεσινό μπλοκ της ΕΣΗΕΑ ήταν σχεδόν θλιβερό σε μαζικότητα και βρήκε ασφαλή κρυψώνα πίσω από το ΠΑΜΕ-ΜΜΕ.

Πόλεμο ταξικό έχει όλη η εργατική τάξη, που απεργεί σήμερα και δίνει πρωτίστως μια μάχη εσωτερική, για να σπάσει ο φόβος μέσα της και να πάρει μέρος στο συλλογικό αγώνα, στη μόνη μάχη που μπορεί να δώσει διέξοδο. Όχι μια κι έξω, κερδίζοντας κατευθείαν τον πόλεμο αλλά σε βάθος χρόνου.

Η απεργία είναι συγκέντρωση δυνάμεων, ένα πολύτιμο όπλο, και όχι ντουφεκιά στον αέρα. Κι είναι απολύτως λογικό να φοβάται κανείς να μπει στη μάχη, να πολεμήσει, γιατί κανείς μας δε γεννήθηκε έτοιμος και μπαρουτοκαπνισμένος. Αλλά η μάχη μας επιλέγει, δεν την επιλέγουμε εμείς, όταν κι εφόσον θέλουμε.

Τον πόλεμο και τις συνέπειές του τις λουζόμαστε ούτως ή άλλως, χωρίς να μας ρωτήσουν. Και το βασικό ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να χάνουμε αμαχητί ή θα υψώσουμε τελικά το ανάστημά μας. Και όποιος δε μοιραστεί τον αγώνα μας, τότε την ήττα μας θα μοιραστεί.

Εργάτη, νέε, το ΠΑΜΕ σε καλεί, σου κήρυξαν τον πόλεμο, πολέμα τους κι εσύ.