Η μάστιγα του θεού

Ο Μάιος του 06' είχε μπει με πολύ υψηλές θερμοκρασίες, χτυπώντας 30άρια και βάλε. Λίγα πράγματα προμήνυαν όμως το καυτό δίμηνο που θα ακολουθούσε.

Εμένα η αρχή του Μαϊούνη με βρήκε στην παραλία (εκεί όπου έστειλε πολλούς η συνέχειά του) να κάνω το πιο γρήγορο μπάνιο μες στο χρόνο, να περιμένω το χαρτί για το στρατό και την επιστροφή του μπασκετικού Άρη στην Ευρωλίγκα. Η κλασική έλλειψη στόχων μετά από ένα πτυχίο που δεν οδηγεί πουθενά. Την πραγματική δυναμική του πράγματος την κατάλαβα τις επόμενες μέρες, όσο κυλούσε και γινόταν χιονοστιβάδα. Καλά ρε, έπρεπε να πάρω πτυχίο και να φύγω για να κάνουμε ένα κίνημα της προκοπής; Για δες καιρό που διάλεξε...

Τα ηρωικά ΜΜΕ (Σχολή Δημοσιογραφίας) στο ΑΠΘ, απομονωμένα σαν γαλατικό χωριό από την Πανεπιστημιούπολη, άργησαν λίγο να πιάσουν κλίμα και να μπουν στο χορό των καταλήψεων, αλλά τελικά τα κατάφεραν. Εκεί ξενύχτησα κι έκανα μια καμένη, νυσταγμένη συζήτηση με έναν οπαδό θεωριών συνωμοσίας -που μας ψήφιζε όμως- για τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ: το θέμα δεν είναι οι μασόνοι, αλλά να πάρει ο λαός τις τύχες... (χασμουρητό). Εκεί πρωτογνώρισα το βιβλίο για τις μικρές Μόσχες της Ελλάδας (τα κόκκινα εκλογικά κάστρα) το Μαραντζίδη και σκέφτηκα: αυτός δικός μας θα 'ναι. Εκεί είδαμε μπόλικο Μουντιάλ, (που έπεσε πολύ καλά, όχι σαν του 02', πρωινές ώρες και με εξεταστική) κι έσωσα από θαάσιμη βαρεμάρα ένα συνάδελφο που έβλεπε μόνος του Γαλλία-Ελβετία, που ήρθε κεφτέδες, προτού πάρουν μπρος οι φλώροι και φτάσουν τελικό. Εκεί έζησα και κατάλαβα τον παραλογισμό της ομόφωνης απόφασης (λες κι ήμασταν σχήμα) όπου ένα ολόκληρο συντονιστικό προσπαθούσε να πείσει για δυο ώρες μια μικρή Σεκίτισσα που φώναζε υστερικά, γιατί συζητούσαμε να περάσει η πορεία μπροστά από το Εργατικό Κέντρο, για να καταγγείλει τους εργατοπατέρες που έμεναν παγερά αδιάφοροι και δεν κουνούσαν ούτε το δαχτυλάκι τους σε ένδειξη συμπαράστασης. Εκεί πέτυχα και τον Μπάμπη Μπατμανίδη, before he was cool και βασικά before he was Μπάμπης, στα πρώτα πολιτικά σκιρτήματα της Παοκτζήδικης συνείδησής του.

Αυτός ο χύμα κόσμος που κατέβαινε μαζικά στο δρόμο για πρώτη φορά (αριστερά) στη ζωή του, ήταν το πιο βασικό, ελπιδοφόρο (η ελπίδα έρχεται) χαρακτηριστικό του Μαϊούνη, ανεξαρτήτως του πώς έληξε και τι άφησε πίσω του. Όταν μαθαίνεις πχ ότι βγαίνει συνέλευση κι (όχι μόνο αυτό, αλλά) απόφαση για κατάληψη σε χώρους σαν το ΤΕΦΑΑ και το ΠΑΜΑΚ, όπου έχει σταματήσει ο χρόνος, η κίνηση, οι αντιθέσεις κι όλα είναι ΔΑΠ, όπως σε κάτι ακριτικούς νομούς, νιώθεις πως είμαστε σχεδόν σε επαναστατική κατάσταση.

Νομίζω πως τότε επικράτησε σε όλα τα Πανεπιστήμια ένας δημιουργικός αναβρασμός, ένας γενικός οργασμός ζυμώσεων, πρωτοβουλιών κι εκδηλώσεων., ένα πολυθεματικό φεστιβάλ, που είχε βασικά τα πάντα: από προβολές επεισοδίων Καμπαμαρού (που τότε δεν ήταν απλή υπόθεση για τον καθένα να τα βρει με ένα κλικ στο διαδίκτυο) μέχρι πολιτικές εκδηλώσεις του τελευταίου γκρουπούσκουλου, που έβρισκε την ευκαιρία να βγει από τη ναφθαλίνη και να πλασάρει την πολιτική του πραμάτεια στο ανυποψίαστο κοινό, σαν καινούρια, όχι γιατί είχε κάτι καινούρια να πει, απλώς έβρισκε ακροατήριο για να πει ξανά τα ίδια, ως πιο επίκαιρα από ποτέ.

Θυμάμαι μεταξύ άλλων μια εκδήλωση των πισωμουλού με τον (ποιον άλλον;) Σαμαρά να λέει ότι θα μπορούσε να συμφωνήσει στο 90% όσων λένε τα ΕΑΑΚ και η Αλέκα, αλλά... (κάτι που δε θυμάμαι πια) και να μας πιάνει ακατάσχετο νευρικό γέλιο (μες στην εκδήλωση) με το Λαϊκό Στρώμα, καθώς ψάχναμε να βρούμε το νόημα. Και μια άλλη σεκίτικη στα ΜΜΕ για το Μάη του 68' και το σταλινικό εργάτη που γυρνούσε σπίτι και χτυπούσε τη γυναίκα του (Αστερίξ, μπορώ να του δείξω και εγώ πόσο σταλινικός είμαι; Ε, Αστερίξ;). Κι άντε πες "δε γαμιέται" για το αφόρητο κλισέ και όλα τα υπόλοιπα. Αλλά σταλινικούς το 68΄στο ΚΚΓ πού ακριβώς τους βρήκαμε;
Μέχρι που έφυγε ό,τι μπορούσε να θεωρηθεί "επιρροή" οποιουδήποτε από τα 15 άτομα σύνολο, μείναμε εμείς κι εμείς μεταξύ μας, κι ακυρώθηκε κάθε κίνητρο για αντίλογο και... παρέμβαση στις μάζες.

Θυμάμαι αμυδρά και μια εκδήλωση κάτι αυτόνομων στη νομική (αν και αυτή πρέπει να έγινε αργότερα, στον απόηχο του κινήματος), με το όνομα ενός ήρωα του Αριστοφάνη και περιεχόμενο εξίσου κωμικό, καθώς δε σταύρωσα λέξη από το γενικό νόημα κι ένιωσα σα να μιλάει ο Τζούμας στους απαράδεκτους για το gestallt και τον Τραμπάκουλα που προσπαθούσε να θυμηθεί τι απέγινε ο τελευταίος αναθεωρητής στο Λέτσοβο.
Εντάξει ρε φίλε καταστασιακέ, κι εμείς διαβάσαμε στη ζωή μας, αλλά δεν κάναμε έτσι.

Δεν ήταν πάντως τυχαία η αναφορά στο γαλλικό Μάη, που έδωσε το κυρίαρχο ερμηνευτικό σχήμα (αφήγηση το λένε ρε βλάχο) σε κάποιες δυνάμεις για το Μαϊούνη: φοιτητική εξέγερση, που έπρεπε να απλωθεί στο εργατικό κίνημα, μακριά από καπέλα κι οργανωμένες πρωτοπορίες, με το ΚΚ να έχει κακή σχέση με το αυθόρμητο, να αποτυγχάνει να πιάσει το σφυγμό του και να μπαίνει στο χορό εκ των υστέρων, για να ελέγξει τα βήματα.
Μπορεί να μοιάζει απλοϊκό (και είναι), αλλά κατά βάθος είναι ιδιοφυές. Τα όποια καλά εμά και τα κακά των άλλων, που μπήκαν και μας πρόδωσαν.

Στα καθ' ημάς, σημειώνω την αρχική αμηχανία, την κακή εκτίμηση για τη δυναμική των πραγμάτων, τη δική μου αγωνία ώσπου να αλλάξει η γραμμή, από τα πάνω και με απόφαση του ΠΓ αν θυμάμαι καλά. Την περίεργη συνύπαρξη στα μεγάλα φοιτητικά συλλαλητήρια με τα κοινά συνθήματα και τον υπερβάλλοντα ζήλο των αριστεριστών με το "ζει-ζει" για τον Τεμπονέρα, να κάνουν σαν τα τζιτζίκια, πιο πολύ για να μας σπάσουν τα νεύρα παρά γιατί το ένιωθαν, τους σφους που έκαναν ένα ειρωνικό χορευτικό κάθε φορά που το (ξαν)άκουγαν, και τη δική μου ένσταση ΄τι δεν ήταν καν δικός τους, για να τους τον χαρίζουμε. Τελικά οι σφοι ξέσπασαν σε μια παράπλευρη κομματική πορεία, που πρέπει να έγινε μες στον Ιούνη και φώναζαν (επιτέλους) γκαβλωμένοι τα δικά μας συνθήματα, που ήταν σαν απαγορευμένα τόσο καιρό.

Αλλά το βασικό σύνθημα ήταν για το άρθρο 16 (που έδωσε θεωρητικά και το όνομά του σε αυτή τη "γενιά"), με την παράφραση ενός συνθήματος των Παοκτζήδων (έχω τρέλα μες στο μυαλό).
Ω δεκαέξι
κι άμα βρέξει
θα είμαι εδώ...
(αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς πήγαινε παρακάτω).

Στα καλύτερα στιγμιότυπα μπαίνουν κάποιες λιγοστές συνδέσεις του Μέγκα, κι η άτυπη άμιλλα για το ποιος θα την πει καλύτερα στον Πρετεντέρη και στα χειρότερα η δολοφονική επίθεση στα μπλοκ από Θεσσαλονίκη, στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο (αν και αυτό είναι περισσότερο ιστορία από το Φλεβάρτη, που ήρθε σα φυσική συνέχεια).

Υπήρχε κι ένα ωραίο ευτράπελο, που δεν το έζησα από πρώτο χέρι και μάλλον χάνει κάπου στη μεταφορά, αλλά είναι από τις πιο συγκλονιστικές καφρίλες που μπορεί να σκεφτεί κανείς. Βράδυ στα Πανεπιστήμια, στην κατάληψη της Φιλοσοφικής νομίζω, και ξαφνικά όσοι είναι μέσα κοψοχολιάζουν και χάνουν δέκα χρόνια από τη ζωή τους. Κραυγές, αλαλαγμοί, εισβολή και επίθεση, βαριοπούλες, τα παιδιά του Βορίδη, Καλαμπόκες, μασκοφόροι εκδικητές, χούλιγκαν, η μάστιγα του θεού, κομμούνια θα πεθάνετε και τα σχετικά. Για να αποδειχτεί τελικά πως ήταν κάτι δικοί τους Ούννοι (του Μάη και του Ιούνη) που είπαν να κάνουν μια φάρσα, για... να ευθυμήσουν λιγάκι. Καινούριο συκώτι λέμε. Σαν του Μαζεστίξ μετά από τα λουτρά ένα πράγμα...

Υπάρχουν και διάφορα άλλα βιωματικά, που θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι γινόμαστε σιγά-σιγά σαν τους παππούδες που διηγούνται τα κατορθώματα της νιότης τους (και της νιότης του κόσμου, δηλ του κομμουνισμού). Αλλά αυτά δεν είναι παρά η πρόγευση για την πολιτική αποτίμηση του Μαϊούνη, στο αυριανό κείμενο, ανήμερα των φοιτητικών εκλογών.

Για το οποίο θα πάρουμε πάσα από μια συνέλευση και την ερώτηση-τοποθέτηση (μιλάω κάνα δεκάλεπτο και σου λέω στο τέλος να μου το σχολιάσεις) του Πρεκάριου, που είχε αναφέρει μια δήλωση του Αλαβάνου, τότε επικεφαλής του ("παλιού, καλού") Σύριζα, που ήθελε να εκφράσει "τη μη κομμουνιστική αριστερά"!
Το κακό είναι ότι όσο κι αν έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω αυτή τη δήλωση. Αν μπορεί κάποιος σφος με καλό αρχείο να βοηθήσει, κερδίζει κείμενο παραγγελιά, με θεματολογία της αρεσκείας του...