Σημειώσεις για το ξανθό γένος

Μάθανε πως ξεπουλάμε, πλακώσανε κι οι Ρώσοι...

Τα πιο εύκολα αστεία που ήρθαν αυθόρμητα σε όλους για την επίσκεψη Πούτιν κι αναπόφευκτα έγιναν σούπα, είχαν δύο βασικούς άξονες: το Λαφαζάνη και την ΟΑΚΚΕ, που είναι και η κύρια μορφή εκδήλωσης της βασικής αντίθεσης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Αν ήταν ο Πιλάφης -που ξέρει και ρώσικα- στο Μέγαρο Μαξίμου, θα αναζωπυρωνόταν η ιστορία του δανείου, της δραχμής, των εναλλακτικών στρατηγικών συμμαχιών, του αγωγού, κτλ. Τώρα ούτε καν αυτό δεν υπήρχε.

Όσο για την ΟΑΚΚΕ, είναι σκέτη απογοήτευση τελικά, μόνο λόγια κι από ουσία τίποτα. Αντί δηλ να κινητοποιήσει τις μάζες κατά του βασικού αντιπάλου, δεν έκανε ούτε μια συμβολική συγκέντρωση διαμαρτυρίας (δε σου λέω απεργία, γιατί αυτό εμπίπτει στην κατηγορία του παραγωγικού σαμποτάζ, σαν αυτά που μάστιζαν το 17' τη Ρωσία). Ξεπουλήθηκαν κι αυτοί μάλλον (μετά τον πρώτο τους δίσκο) στο ρωσόδουλο μπλοκ.

Και πώς να μη βραχυκυκλώσεις άλλωστε, όταν βλέπεις ότι οι Ρώσοι έρχονται θεωρητικά για... να επενδύσουν και να φέρουν την ανάπτυξη -που έρχεται μαζί με την ελπίδα.

Ήταν στα κοντά κι η επέτειος του Γλέζου και του Σάντα, με την ηρωική υποστολή της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη κι έδεσαν όλα μαζί συνειρμικά μες στο μυαλό μου, σε ένα κουβάρι, που ξετυλιγόταν άναρχα, σαν τις πληροφορίες της ημέρας στα όνειρά μας τη νύχτα. Είχε ιδιωτικοποιηθεί -λέει- η Ακρόπολη και την είχαν πάρει οι Ρώσοι και είχε τη δική τους σημαία κι ανέβηκε στο κοντάρι ο Γλέζος, 95 χρονών, αλλά με δυνάμεις 20χρονου, για να την κατεβάσει και να βάλει στη θέση της τη σοβιετική, και έδωσε έτσι το έναυσμα για την επανάσταση, που επικράτησε ραγδαία και το χρυσό, σοβιετικό αιώνα. Κι ύστερα ήθελαν οι σοβιετικοί να τον κάνουν γραμματόσημο και γραμματέα στο ΚΚΕ. αλλά αυτός πήγε με τη Ζωή και την Πλεύση Ελευθερίας, για να μην αφήσει (εκκολαπτόμενο) ΠαΣοΚ για ΠαΣοΚ, που να μην το έχει στηρίξει. Και μετά ιδιωτικοποιήθ... εεε αξιοποιήθηκε θέλω να πω και το Άγιο Όρος με την περιουσία του και ξεπληρώθηκε όλο το δημόσιο χρέος, που εμείς όμως είχαμε προλάβει να το διαγράψουμε μονομερώς. Και μετά...

Στα ευτράπελα της υποδοχής περιλαμβάνεται το κλίμα που καλλιεργήθηκε, προς τη μία και την άλλη πλευρά. το γλοιώδες, εξαρτημένο (και ας είμαστε ανισότιμα αλληλεξαρτημένοι) ύφος-χαμόγελο του Καμμένου, που έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσε να ντυθεί ακόμα και μπάμπουσκα προκειμένου να βρεθεί στο ντεκόρ, μπροστά στις κάμερες. Τον ανυπόκριτα ηλίθιο θαυμασμό των ρεπορτάζ για τη ρωσική συνοδεία, τους άνδρες των ειδικών δυνάμεων που την πλαισίωναν και τις γνώσεις τους πάνω στο σπετσνάζ -που ένας σφος θέλει να μάθει για να "έχει" στα ξύλα τους φασίστες και όσους άλλους χρειαστεί. Και τα περισπούδαστα σχόλια, με ύφος χιλίων Πρετεντέρηδων, στο διαδίκτυο, που έλεγαν για τη συγγνώμη που μας οφείλει ο Πούτιν (δεν είμαι σίγουρος για ποιο πράγμα, αλλά συνήθως σε αυτά, η σωστή απάντηση είναι: σταλινικά εγκλήματα), όπως μας είχε ζητήσει ο Κλίντον για τη χούντα (και ας μην τη χαρακτηρίζει πλέον αμερικανοκίνητη το κυβερνών κόμμα) αλλά και ο Πάπας για τις Σταυροφορίες!

Στα ευτράπελα της επίσκεψης σημειώνουμε επίσης την εικόνα των δύο ηγετών, του Πούτιν και του Τσίπρα, που κάποιοι τους περνάνε ακόμα για κομμουνιστές, ενώ είναι ζήτημα αν τους έχει μείνει κάτι -σε προσωπικό επίπεδο έστω- από το πολιτικό τους παρελθόν. Άντε το πολύ να κράτησαν την αθεΐα, που τη στριμώχνουν σε μια γωνιά της συνείδησής τους, καθώς ανταλλάσσουν απόψεις για το Άγιο Όρος και την ομόδοξη πίστη μας. Επίσης, ο Αλέξης είναι αριστερός και δε φοράει γραβάτες (ακόμα), σε αντίθεση με τον Πούτιν και το μεταφραστή (Μουρίνιο, Special One) που διάλεξε μια κόκκινη. Κι ίσως να του θύμιζε κάτι από τα νεανικά του χρόνια η ανάκρουση του ρώσικου εθνικού ύμνου (που έχει κρατήσει τη μελωδία του σοβιετικού), χωρίς να μπορεί φυσικά να πει τα λόγια, σε αντίθεση με τον Πούτιν, το Λαφαζάνη και το μεταφραστή με την κόκκινη γραβάτα.

Όσο για την ουσία του πράγματος, φρόντισε να την περικλείσει ο Πούτιν στο άρθρο του στην Καθημερινή για την εμβάθυνση των εμπορικών σχέσεων και το σημείο όπου κολλάει, καθώς και σε ένα απόσπασμα των δηλώσεών του, με σαφείς αιχμές κατά των ΗΠΑ.

Παρόλα αυτά, υπάρχει και η γνωστή θεωρία που λέει ότι η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη, συνεπώς ο Πούτιν δεν ήρθε στη χώρα μας ως εκπρόσωπος των ρώσικων μονοπωλίων για να κλείσει μπίζνες και μη σας ξεγελάει επ' αυτού η παρουσία των συμβούλων της Gazprom κι η συνάντηση με τον Ιβάν Σαββίδη. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...