Ναι αλλά μετά θα λογαριαστούμε

Και τώρα, μπορείτε να λογαριαστείτε...

Ήρθε ο καιρός να μετρηθείτε –τι ήσουνα για μένα, τι ήμουνα για σένα… Και φανήκατε ελλιποβαρείς και λίγοι. Όπως ακριβώς ήταν και η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» που ασκήσατε. Άνευρη και άγευστη, με μηδέν οξέα και λιπαρά. Και τώρα περιμένετε τις δεύτερες κάλπες, για να αποδοθούν ευθύνες και να αρχίσει εσωκομματικά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Μετά θα λογαριαστείτε…

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ξεφτιλίσει άλλη μια φορά τα προγνωστικά, τις δημοσκοπήσεις και τα exit poll. Αλλά αυτή τη φορά από την ανάποδη, σπάζοντας τα κατώτατα όρια κάθε πρόβλεψης, σε μια ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο και (σχεδόν) χωρίς προηγούμενο. (Βάζουμε ένα κρατούμενο στην άκρη, για να το πιάσουμε στη συνέχεια).

Μετά τα Τέμπη, κάποιοι πίστευαν ότι η εκλογική αναμέτρηση θα είναι αμφίρροπη. Μετά έλεγαν ότι αποκλείεται να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά, σαν αυτή που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Μετά ότι είναι πρακτικά αδύνατο να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω και από το ποσοστό που πήρε το ’19, όταν έχασε καθαρά αλλά κράτησε κάποιες δυνάμεις. Μετά ότι δε γίνεται να πέσει κάτω και από τις κατώτατες προβλέψεις των exit poll. Μετά ότι δε γίνεται να χάσει εμφατικά με διπλό σκορ. Και μετά δε μιλάμε πολύ…

Όλα αυτά, μπορεί να μην τα φαντάζονταν σε όλη τους τη διάσταση, αλλά ασφαλώς και τα έβλεπαν να έρχονται. Και αυτό εν μέρει εξηγεί αναδρομικά τον πανικό τους και τις σπασμωδικές κινήσεις των τελευταίων ημερών. Από το αφήγημα για την κυβέρνηση (προοδευτική, ηττημένων, ειδικού σκοπού κοκ) που άλλαζε κάθε δυο-τρεις μέρες. Μέχρι την ανακάλυψη του αυριανισμού και του 99χρονου Πασόκου αντάρτη, και τον… 99χρονο έφηβο Τσίπρα, που κατάφερε να κριντζάρει (ετεροντροπή σημαίνει αυτό, μάνα) τη νεολαία, με κάθε του βίντεο στο tik-tok.

Τι έγινε, bro? Θα παραιτηθείς;

Παρεμπιπτόντως, ο Τσίπρας διένυσε σε (πολιτικά συμπυκνωμένο) χρόνο ρεκόρ την απόσταση από την εικόνα του «αιώνιου μεταφοιτητή» (είτε στην εκδοχή του «τσογλάν-μπόι» είτε στην εκδοχή του «καημένου του παιδιού που έβγαλε έρπη») σε αυτήν του μπάρμπα που θέλει να κάτσει με τη νεολαία αλλά δεν πετυχαίνει ούτε τον λήγοντα.

Μπορεί πολλοί να έβλεπαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «ψοφάλογο» που δεν τραβάει, κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα νεκρανάσταινε τα πράσινα άλογα του ΠΑΣΟΚ, που νιώθει επτάψυχο σαν τη φετινή Ρεάλ στο μπάσκετ, ενώ είναι ένα βήμα πριν την απόσυρση –σαν τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ και τον Γιουγ. Και το φάντασμα του Ανδρέα πλανάται σταθερά πάνω από τα ζόμπι της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, ροζ και πράσινης.

Αλλά το μεγαλύτερο, το πιο (πα)σοκαριστικό επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η δική του ελεύθερη πτώση και η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ. Ήταν ότι κατάφερε να σπάσει η ΝΔ το δικό της εκλογικό ταβάνι και την επανέφερε στα ποσοστά που είχε προ κρίσης (40% και πάνω), την εποχή δηλαδή που ο Αντώναρος ήταν ακόμα κυβερνητικός εκπρόσωπος και όχι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ να φιλονικεί σε πάνελ ποιος είναι ο γνήσιος εκφραστής τη καραμανλικής δεξιάς –που επανεξέλεξε πανηγυρικά τον υπουργό του εγκλήματος των Τεμπών, στις Σέρρες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να βαφτεί γαλάζια ακόμα και η πασοκομάνα Κρήτη! Και αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και έμενε πχ εκτός βουλής ο Βελόπουλος, δεν αποκλείεται να είχε η ΝΔ αυτοδυναμία από την πρώτη κάλπη, με 41%». Που θα ήταν το απόλυτο πολιτικό στριπτίζ για τον εκλογικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και όσους επέμεναν να τον διαφημίζουν ως απλή αναλογική. Αν και αυτό, είναι το λιγότερο…

Χτες ο Βορίδης πανηγύριζε για τη «στρατηγική ήττα των αριστερών ιδεών» -αυτών που υποτίθεται πως ηγεμονεύουν στην «τελευταία σοβιετία της Ευρώπης». Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να καταδείξει την τεράστια ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, σπιλώνοντας κάθε έννοια Αριστεράς, όπως την αντιλαμβάνεται ο απλός κόσμος τουλάχιστον.

Αλλά αντί να κάνουν μια στοιχειώδη αυτοκριτική για να εντοπίσουν τις πηγές της κακοδαιμονίας, αυτοί είναι έτοιμοι να κουνήσουν αφ’ υψηλού το δάχτυλο στον κόσμο, γιατί: τι ψηφίσατε, ρε μαλάκες…

Και ήδη άρχισαν να καλλιεργούν το αφήγημα πως τους φταίει το ΚΚΕ κι όσα κόμματα δεν έδωσαν εξ αρχής γη και ύδωρ στην προοπτική της (μούφα) προοδευτικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος πάντων, τις αιτίες τις ξέρουν οι ίδιοι και θα τις αναζητήσουν μεταξύ τους. Ποιος να το έλεγε όμως πως όταν ψηφίζεις το 50% των νόμων της κυβέρνησης, όταν πλασάρεις ότι ο αντίπαλος είναι γουρλομάτης, χαζός και… γαμιέται, όταν μένεις με σταυρωμένα χέρια και λες στον λαό «μετά θα λογαριαστούμε», όταν κλείνεις το μάτι στα ορφανά του Μιχαλολιάκου, όταν, όταν, όταν… τελικά δεν εισπράττεις κάποιο εκλογικό όφελος από την οργή του κόσμου, αλλά εισπράττεις απλώς την οργή του.

Υπάρχει άραγε αντίστοιχο παράδειγμα μαζικής τιμωρητικής ψήφου εναντίον της αντιπολίτευσης; Για να βρούμε κάτι παρεμφερές –αλλά όχι αντίστοιχο- πρέπει να γυρίσουμε στο 2012.

(Ανοίγει ιστορική παρένθεση: τη χρονιά δηλαδή που είχαμε αλλαγή σοσιαλδημοκρατικής φρουράς και το βαθύ ΠΑΣΟΚ μετακόμισε… αύτανδρο στην Κουμουνδούρου, εγκαταλείποντας το καράβι που βούλιαζε. Και δε θα διστάσουν στιγμή να το ξανακάνουν, αν αποδειχτεί τέτοιο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως κάποιος άλλος στη θέση τους να είχε συνειδησιακό πρόβλημα να γυρίσει σαν Άσωτος Υιός εκεί που έτρωγε κάποτε και έφτυνε αργότερα. Αλλά ποιος έχασε την αξιοπρέπειά του, για να την βρει ο καριερίστας Πασόκος, να αποκτήσει συνείδηση και κατ’ επέκταση τύψεις;)

Τότε η ΝΔ ακολούθησε από κοντά το εκλογικό Βατερλό του ΠΑΣΟΚ, αλλά είχε προλάβει να πάρει κυβερνητικές θέσεις, για να βάλει πλάτη στο Μεσοπρόθεσμο. Υποχρέωσε όμως σε παραίτηση από τη Βουλή, όσα στελέχη της πήραν καρέκλα υπουργού, για να διατηρήσει τυπικά τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να μην τον χαρίσει σε εκείνο το κόμμα που τον άξιζε δικαιωματικά: το ΚΚΕ.

Και επειδή η ιστορία κάνει καμιά φορά κύκλους (βασικά ακολουθεί σπειροειδή πορεία, αλλά μπορεί να ξεγελάσει το άπειρο μάτι), αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο και στη σημερινή συγκυρία. Ποιος μπορεί και θέλει να κάνει αντιπολίτευση.

Ο Τσίπρας φαίνεται πως μένει μέχρι να φύγει –εκτός απροόπτου-, δηλαδή ως τις δεύτερες εκλογές. Και είναι ζήτημα αν θα τεθεί το ίδιο ζήτημα και για τον ΣΥΡΙΖΑ –που δε φαντάζει τόσο πιθανό ως ενδεχόμενο, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται πια, μετά από όσα απίθανα –ως προς την έκτασή τους- είδαμε χτες.

Το πιθανότερο είναι πως δεν τελειώσαμε μαζί του. Και σίγουρα, πολύ περισσότερο, δεν τελειώσαμε με το πολιτικό μπλοκ που προωθεί την κυρίαρχη στρατηγική, χωρίς παρεκκλίσεις, διαφοροποιήσεις και άλλοθι για τους αριστερούς ψάλτες της ΝΔ από το μοναστήρι της Κουμουνδούρου. Συμφωνεί κι η Τσαπανίδου, άλλωστε, που ομολόγησε οικειοθελώς, πριν τις εκλογές, πως στα μεγάλα στρατηγικά θέματα δεν έχουν διαφορές τα δύο κόμματα.

Τώρα λοιπόν που η ΝΔ «έρχεται με φόρα» -που θα ‘λεγε και η Πόπη-, καβάλα στο (ψοφ)άλογο, με νέα λαίλαπα μέτρων, η μόνη ελπίδα απέναντι στον ζόφο, φοράει χρώμα κόκκινο. Και είναι η μόνη που μπορεί να κάνει τα σκοτάδια φως.

Ρίξε κόκκινο στη νύχτα…

(Συνεχίζεται...)