Τι είναι και τι θέλει το αστικό πατατάκι

Πάει ο Κουτσούμπας μου, έγινε είδωλο, βγαίνει σε μεσημβρινά
Να ’τανε ψέμα, να ’ταν προβοκάτσια, αχ να ’τανε Πρωταπριλιά.

Που, όντως, Πρωταπριλιά θα ’ναι. Λες;

-Έρχεται μια φάση στη ζωή του οργανωμένου πρωτοπόρου (που είναι πρώτος σε όλα, στα μαθήματα, στον αγώνα και στο να κρατά μέσα του την γκρίνια και τη μελαγχολία), που κουρασμένος και αηδιασμένος, σαν τον Σκιπίωνα στην τελευταία σκηνή του «Αστερίξ Λεγεωνάριος», διατάσσει υποχώρηση. Η οποία μπορεί να είναι συντεταγμένη -κατά το «διαλυόμαστε συγκροτημένα» στις συγκεντρώσεις- αλλά βιώνεται προσωπικά, όπως κάθε ήττα.

Και τι είναι άραγε οι εκλογές, αν όχι μια μικρή ήττα, όπου δεν παίζουμε καν στο δικό μας γήπεδο, και ο βασικός κανόνας είναι πως δεν πρέπει να νικήσουμε ποτέ; Αλλιώς περιμένουν στη γωνία της ιστορίας τα τανκς, να διορθώσουν το λάθος του κυρίαρχου λαού, που δε διάλεξε τον Καραμανλή. Ή μας περιμένει το τέλος του Αγιέντε και η πικρή αλήθεια της Unidad Popular, που επαναλήφθηκε μια φορά σαν τραγωδία και άλλη μια σαν φάρσα, με τον Λαφαζάνη στο Νομισματοκοπείο.

Και δε θες να είσαι πάντα ο θλιμμένος στη γιορτή τους, τη γιορτή της δημοκρατίας τους, το πανηγυράκι του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπου τη βγάζεις με μαλλί της γριάς -σαν του Λυκουρέζου. Θες να πάρεις πατατάκια, να αποτραβηχτείς και να κρατήσεις μια απόσταση, αλλά όχι μπρεχτική αποστασιοποίηση, να μην έχεις δηλαδή ενεργό ανάμιξη στα πράγματα. Θες να ξαποστάσεις, να ζήσεις τη γλυκιά ξεκούραση του πολεμιστή που κουράστηκε να περιμένει στο χαράκωμα -πόλεμος θέσεων- χωρίς να πολεμάει, να βλέπει τα πράγματα να μην αλλάζουν, να μην αλλάζουν από όσα κάνει ο ίδιος, να αλλάζουν μόνο προς το χειρότερο.

Θες να πας για μια φορά ενάντια στο σύνθημα και να μείνεις θεατής στα πράγματα. Να απολαύσεις άρτον (δηλαδή πίτσα ή πατατάκια) κι εκλογικά θεάματα, με πολιτικό άλλοθι. Να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τη στιγμή, που δεν μπορείς να αποφύγεις. Να παρακολουθείς λαίμαργα τις εξελίξεις, να βγάζεις με γεμάτο στόμα άναρθρες κραυγές -και ψίχουλα που εκσφενδονίζονται- αντί να αρθρώνεις πολιτικό λόγο με σοβαρά επιχειρήματα που ελάχιστοι ακούν, λιγότεροι προσέχουν κι ακόμα λιγότεροι καταλαβαίνουν.

Να πάρεις μια μέρα ρεπό. Να κάνεις χαβαλέ, σα να βλέπεις Γιουροβίζιον. Σύνδεση με Μανταμάδο Λέσβου: Μεσιέ Κουτσουμπάς, ντουζ πουά.

Αλλά ο οργανωμένος κομμουνιστής (γιατί, υπάρχουν και άλλοι;) δεν έχει δικαίωμα στην τεμπελιά. Κι αντί για χαβαλέ, μπαίνει εκλογικός αντιπρόσωπος και τρώει τα σ’κώτια του, να μετράει ψηφοδέλτια, σταυρούς και σφυροδρέπανα, να καλύπτει άτυπα το κενό της εφορευτικής, να ανοίγει και να κλείνει το μαγαζί μαζί με τον δικαστικό αντιπρόσωπο, αλλά να μην παίρνει καμία αποζημίωση για τη χαμένη μέρα -ούτε καν μια ηθική επιβράβευση από τους συσχετισμούς, που συνεχίζουν καταθλιπτικοί, χωρίς να βλέπουν τη δική μας αισιοδοξία.

Τι εστί λοιπόν (αστικό, εκλογικό) πατατάκι; Να κόβεις φάτσες στα πάνελ, λίγο πριν το πρώτο έξιτ πολ, για να μαντέψεις το αποτέλεσμα. Η Βίκυ Μοσχολιού στα γραφεία της ΝΔ, να κάνει ανακουφισμένη το σήμα της νίκης, λίγο πριν έρθει η κρυάδα. Ο Βενιζέλος να θέτει ταπεινά την αφεντιά του στην υπηρεσία της παράταξης, πριν καν κρυώσει το πτώμα του ΠαΣοΚ. Η κλασική λατρεμένη φράση: ας περιμένουμε να μπει η Β’ Αθήνας -σα να λες: να ωριμάσουν οι συνθήκες. Η ροή των αποτελεσμάτων κι οι πρώτοι πίνακες από τα κουτσοχώρια: «Πέρα Παναγιά: Μαντάς 2, Κουτσούμπας 98%. Δώθε Παναγιά...» Η διαχρονική απορία: «πού βρέθηκαν τόσοι μουλούδες/εκκε/τροτσκιστές/κοκ, στην τάδε ραχούλα...»; Και το παραδοσιακό ξενύχτι, για να φυσήξουμε το ποσοστό του κόμματος, που ανέβαινε αργά και βασανιστικά -όσο έμπαινε η Β’ Αθήνας...

Ο Καραμανλής να ανακοινώνει εκλογές πάνω στις στάχτες της Ηλείας και το Ευρωμπάσκετ, κάνοντας τον θρήνο πλεονέκτημα. Το Λαϊκό Στρώμα να μου ανακοινώνει με προγούλι: Παραγγέλνω αμέσως ένα στρέμμα πατάτες από το Νευροκόπι. Το Κόμμα να σκαρφαλώνει ανέλπιστα στο 8,15 και ο αμερικάνος της Ρωσίας να κλείνει το σπίτι των υπερφίαλων Ισπανών -που τελικά δεν ήταν και τόσο αντιπαθητική φουρνιά. Κάτι σαν τη «χούντα του Καραμανλή», που έλεγαν τα πλακάτ του ΣΕΚ, που στην πορεία έγινε «βασιλιάς ήλιος» που «τον έφαγαν οι νταβατζήδες και οι Αμερικάνοι» και τώρα παίρνει τώρα τα στελέχη του ο ΣΥΡΙΖΑ στα ψηφοδέλτιά του. Με τη διαφορά πως οι Ισπανοί στο μπάσκετ είναι όντως αρκετά συμπαθείς -αν εξαιρέσεις τον προκλητικό Ρούντι και κάνα δυο ακόμα.

Και από κοντά το προεκλογικό πατατάκι: Ο Βαγγέλας της ΝΔ να χαμηλώνει το σώμα του, για να τρολάρει τον σκηνοθέτη του ντιμπέι(τ), που τον δείχνει πιο κοντό από τον Τσίπρα. Τα προεκλογικά πεντάλεπτα του κάθε πικραμένου (κατά φαντασίαν) συνεχιστή του Καποδίστρια και του Βενιζέλου. Ο «Ενικός» του ’12 με την Αλέκα και τους βαλτούς «αγανακτισμένους», που ξεσπούσαν και έφευγαν ζωντανά από το στούντιο. Η χαμογελαστή αμηχανία μετά από κάθε καλτ σποτ: «Έρχεται θύελλα» - «Βρυξέλλες; Εμείς πάμε αγώνα...». Τα δημοσκοπικά μπαλόνια του Θεοδωρικάκου και άλλων, από Οικολόγους Πράσινους μέχρι ΔΗΜΑΡ και Δημαρά, που ξεφούσκωναν γρήγορα, αλλά ήταν καλά αναχώματα.

Η αγωνία να δεις τη σύνθεση των πάνελ της Δευτέρας: αν θα έχει Παφίλη ο Χατζηνίκος -όταν το έπαιζε αντι-μνημονιακός-, αν θα θολώσει ο Μπογιό να αρχίσει τα κουτσαβάκικα, αν θα κάνει την «Ανατροπή» ο Πρετεντέρης να φέρει κάποιον δικό μας. Ή αν θα παίζει τον αριστερό ο Κουναλάκης, για 30ή συνεχόμενη βδομάδα. Κάτι μεταμεσονύχτια καμένα ντιμπέι με τα μικρά κόμματα, που στρίμωχναν τον Τζήμερο δίπλα στον Χάγιο, τον Μπίστη, τον Σάββα και τη θεωρία των δύο άκρων. Και μια εκπομπή του Παπαδάκη, που έκανε σύνδεση με σπίτια και οικογένειες: οικογένεια Πασόκων, Κουκουέδων κοκ. Σαν σκηνή του Ρετιρέ, με σενάριο Δαλιανίδη. Και πού θα τα βρούμε αυτά άραγε -ποιος τα ’χει να τα ανεβάσει;

Τώρα πια η χαρά έχει λιγοστέψει. Ίσως φταίει η παγκόσμια σταθερά, το ποσοστό PH που σου αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης. Ίσως φταίνε οι νέες γενιές αστών πολιτικών, που είναι σαν ατάλαντοι ηθοποιοί, χωρίς καλό κείμενο και χωρίς πλάκα -σαν τη φθίνουσα πορεία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ίσως φταίει ότι δε βγαίνουν πουθενά σχεδόν οι δικοί μας ή ότι βγαίνουν οι παρεμβάσεις τους μαζεμένς στο portal και δε χρειάζεται να περιμένεις μαζοχιστικά πότε θα έρθει η σειρά τους, για να τους πουν ότι πρέπει να πάμε σε διαφημίσεις. Ίσως απλά να φταίει ότι μεγαλώσαμε πια κι ωριμάσαμε, σε αντίθεση με τις συνθήκες. Βασικά μπορεί και αντίστροφα.

Αλλά δεν το φτιάχνουν πια όπως παλιά -στα χρόνια της μεταπολίτευσης- το αστικό πατατάκι. Και αν αυτή είναι η απόδειξη πως γίνεσαι μπάρμπας, την ψηφίζω δαγκωτό...

Υστερόγραφα

1. Το 13ο -το γουρλίδικο- Συνέδριο του ΚΚΕ. Το 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ -και το επόμενο Έκτακτο. Η 6η Ολομέλεια -ποια απ’ όλες, θα μου πεις. Η εποχή του φραξιονισμού χωρίς αρχές -εντάξει να φραξιονίζεις, αλλά πού είναι οι αρχές σου; Η έφοδος στα γραφεία της Τασκένδης, το αυτί του Πάνου Δημητρίου... Και τόσες άλλες δραματικές στιγμές, που θα τα έδινες όλα για να τις ζήσεις και ας ξέρεις πως δεν πρέπει να τις ξαναζήσουμε ποτέ πια. Μοναδικές ιστορίες, για να τρως όλο το φαγητό σου, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, μπροστά από το τζάκι και την κρύπτη της ιστορίας που δεν τελείωσε.

Σαν το δικό μας -το ταξικό, κομμουνιστικό- πατατάκι, δεν έχει...

2. Κι αν θες απόδειξη για όλα αυτά, μπορείς να βάλεις να δεις πρωταπριλιάτικα Κουτσούμπα στη Ναταλία Γερμανού. Και δεν εννοώ αυτήν...

Πιο καλτ πατατάκι δε γίνεται...

Κάποτε γκρίνιαζαν πως το ΚΚΕ δεν είναι καθόλου επικοινωνιακό. Τώρα γκρινιάζουν πως έχει παραγίνει. Ακολουθούν αντανακλαστικά το ραβδί που λυγίζει από την ανάποδη. Αλλά και ο ΓΓ, με το επιτελείο του, άλλο που δε θέλουν από τέτοια -όχι σαν την Αλέκα, που γινόταν σταρ, επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα. Αλλά... αυτοί είναι/είμαστε...

Οκ, η Γερμανού δεν είναι η χειρότερη σε αυτό το είδος, άσε που για ένα φεγγάρι έγινε σύμβολο αγώνα για τη μίζερη αντιπολίτευση των συριζοτρόλ. Αλλά δεν είναι καν άξια του ονόματος του Φρέντυ Γερμανού, που ήταν κλασικός δεξιός αλλά μύριζε μεταπολίτευση και Ελευθεροτυπία. Τουλάχιστον ο Κουτσούμπας μπορεί να πει στην εκπομπή για το κύκνειο άσμα του, το ημιτελές «Αντικείμενο» για τον Ζαχαριάδη, και πόσο αντικομμουνιστικό γινόταν, όταν δεν ήταν απλά καλτ -με την πάλη του ήρωα με την ινστρούκτορα της ΚΟΥΤΒ, προτού συνεχίσουν να κυλιούνται, σε άλλο είδος (ερωτικής) πάλης...

Αν είναι να γίνει, αντικείμενο τηλεθέασης ο ίδιος, ας βγει τουλάχιστον και ένα συμπέρασμα για το κοινό, όχι μόνο ατάκες για το Λούμπεν...

3. Πέστε με τρελό, πέστε με τρελό
Εγώ δε συμπαθώ τη Ναταλία...
Άσε που βάζει 100 φίλτρα πάνω της και γυαλίζει στο γυαλί.