Τροπάρια για φονιάδες και εργατοπατέρες

Το βασικό σχέδιο-προσδοκία της κυβέρνησης για το μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι της λαϊκής οργής είναι πως αυτό διανύει τα στάδια του πένθους, μετά το έγκλημα στα Τέμπη, και ότι σύντομα θα περάσει από το στάδιο της οργής σε αυτό της αποδοχής, με τελικό προορισμό τις κάλπες, για να επιστρέψουμε ομαλά στο γνώριμο, πένθιμο σκηνικό της καταθλιπτικής κανονικότητας.

Αλλά όσο το ποτάμι αυτό ρέει στους δρόμους, διαψεύδει τις μεγάλες προσδοκίες της και αρνείται να μπει στις κοίτες που του όρισαν, τόσο αυτή πενθεί για τη χαμένη συναίνεση των υπηκόων της. Και αν η βελόνα της έχει κολλήσει στο στάδιο της οργής, με χημικά, γερανούς και άγρια καταστολή στους διαδηλωτές, όλο αυτό δεν κρύβει τελικά κάποιο πένθος αλλά τον φόβο μιας θρασύδειλης εξουσίας, που διψάει για αίμα -αρκεί να μην είναι το δικό της. Η βία παραμένει άλλωστε το μοναδικό απαράβατο «κρατικό μονοπώλιο» στην παρούσα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Χτες μπορεί να μην είδαμε στον δρόμο τον απίστευτο όγκο μαθητών, που έκαναν τη διαφορά στις 8 Μάρτη, μπορεί κάποιοι τελικά να φοβήθηκαν ή να μην τους έπαιρνε η τσέπη τους να απεργήσουν δεύτερη φορά μες σε έναν μήνα. Αλλά οι δρόμοι έγραψαν πάλι τη δική τους ιστορία. Και η πορεία του ΠΑΜΕ περνούσε επί τρία τέταρτα μπροστά από το Σύνταγμα.

Οπότε τίθεται το ερώτημα. Τι είναι άραγε πιο αστείο: Οι χαλαρές εκτιμήσεις της ΕΛ.ΑΣ. για μόνο 20 χιλιάδες άτομα ή η λάθος εκτίμηση της πολιτικής της ηγεσίας πως η ωμή καταστολή θα τρομάξει τον κόσμο και θα ξεφουσκώσει την οργή του, ενώ στην πράξη πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο;

Ίσως το μόνο πιο αστείο να είναι η δήλωση του Θεοδωρικάκου για τους αστυνομικούς που προστατεύουν τους διαδηλωτές και αυτή είναι η βασική τους αποστολή. Τόση προστασία, Τάκη μου, ούτε νταβατζήδες να ήταν. Και ποιος μπορεί να ορκιστεί ότι δεν είναι, άλλωστε...

Γιατί να κωλώσει, όμως, ο Τάκης; Βλέπει έναν άλλο υπουργό να λέει χωρίς ντροπή ότι είναι ντροπή να βάζουμε θέμα ασφάλειας για τις μεταφορές -και να θεωρείται ευαίσθητος γιατί παραιτήθηκε... Και να τον καλύπτει ένας τρίτος συνάδελφός του, γιατί θα ήταν «ανεύθυνο» να παραδέχεται ένας υπουργός πως υπάρχει όντως πρόβλημα...
Γιατί δηλαδή να μην κάνει ρελάνς ο Τάκης -πρώην στέλεχος του Συνασπισμού, για να μην ξεχνιόμαστε- και να μην πει και αυτός τη μουσμουλιά του για τους προστάτες μας;

Τα πρόσφατα ανδραγαθήματα των μπουμπουκιών της ΕΛ.ΑΣ. περιλαμβάνουν συνοπτικά:
-Έναν γερανό που ζήλεψε τη δόξα των τρίκυκλων και του Γκοτζαμάνη, και όποιον πάρει ο χάρος, με ζιγκ-ζαγκ μες στο πλήθος. Έναν νταή Μπαλούρδο να δείχνει πόσο μάτσο άνδρας μπάτσος είναι σε μια κοπέλα με την ασπίδα του. Έναν ένστολο μπαχαλάκια να σπάει στην ψύχρα ένα αμάξι, για να το χρεωθούν οι «ταραξίες». Το χαφιεδότσουρμο με τις κουκούλες, πίσω από τα ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη -που δεν είναι καν είδηση αλλά είναι πάντα ενδιαφέρον όταν δένει με αδιάψευστα τεκμήρια. Και το εν ψυχρώ χτύπημα της διαδήλωσης στο Σύνταγμα, βάσει σχεδίου, χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό. Ποιος είπε, εξάλλου, πως νοιάζονται για τα προσχήματα;

Βασικά αυτό είναι υλικό για να γράψει κανείς δίσκο, πχ τη συνέχεια από τα «Τροπάρια για Φονιάδες» του Μικρούτσικου (Ανδρέα, ψήνεσαι για ένα κύκνειο άσμα;). Για τους ένστολους, αφιονισμένους μπάχαλους, πάλι, είναι απλά μια μέρα στη δουλειά -στην κυριολεξία.

Αν στην περίπτωση του ΟΣΕ έβλεπαν όλοι οι ιθύνοντες το θανατηφόρο δυστύχημα να έρχεται αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να το αποτρέψουν, στο μέτωπο της καταστολής, μοιάζει να είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε θύματα και αυτό το γνωρίζει καλά η πολιτική ηγεσία τους. Δεν είναι, όμως, πολύ σαφές αν ενδιαφέρεται να το αποτρέψει ή αν -αντιθέτως- το επιδιώκει.

Κι αν κάποιος πιστεύει ότι η κυβέρνηση πληρώνει παθογένειες και αμαρτίες χρόνων, χωρίς να έχει την αποκλειστική ευθύνη για αυτές, βασικά το ξέσπασμα της οργής δεν αφορά μόνο όσα αμέλησε να κάνει για να αποτρέψει το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά όσα έκανε εκ των υστέρων για να το «διαχειριστεί».

Χτύπησε στυγνά και επανειλημμένα τα παιδιά που διαμαρτύρονταν στον δρόμο. Φρόντισε να τα φορτώσει όλα στον «μοιραίο σταθμάρχη». Μετά στους συνδικαλιστές και στην έλλειψη αξιολόγησης. Ξέπλυνε καλά τις ευθύνες του Καραμανλή και τον έβαλε εκ νέου υποψήφιο. Πήγε σαν τον λύκο στην αναμπουμπούλα να περάσει και την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ζήτησε ονόματα απεργών, για να τους φακελώσει και να τους τρομοκρατήσει. Κυνήγησε διοικητικά τους μαθητές που βγήκαν μπροστά.
Πού να μην υπολόγιζε δηλαδή προεκλογικά και το πολιτικό κόστος...

Το ζήτημα είναι ως πότε θα δρουν ασύδοτα, νιώθοντας πως έχουν το ακαταλόγιστο. Ιδίως στο κομμάτι της ανεξέλεγκτης κρατικής βίας. Ως πότε θα νιώθει ελεύθερος ο εκάστοτε Τάκης να κυκλοφορεί χαλαρός στη Βουλή, να χαριεντίζεται με συναδέλφους και να κάνει τον πολιτικό συνήγορο της κρατικής καφρίλας; Το ζητούμενο δεν είναι να νιώσουμε εμείς μια προσωρινή ηθική ικανοποίηση (και να χαρεί ο «αριστεριστής» που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας) κάνοντάς τους να τρομάξουμε. Αλλά να καταλάβουν -όπως είχε πει και ο Παφίλης κάποτε στη Βουλή- πως το ξύλο έχει δύο άκρες και μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ.

-.-

Τελικά το πιο αστείο, σε αυτή την ιστορία, αν και παίζει εκτός συναγωνισμού, είναι ο θίασος της ΓΣΕΕ. Ο καλύτερος φίλος της -εκάστοτε- κυβέρνησης, που θεωρητικά καλούσε σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Αλλά αν πήγαινες την καθορισμένη ώρα, θα έβλεπες μόνο τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ (αλίμονο), το μπλοκ του ΑΚΕΠ, μια σημαία με σταυρό στα ασπρόμαυρα και έναν φωτορεπόρτερ που αναρωτιόταν αν αυτοί ειναι αναρχικοί. Δεν ήταν ούτε καν το ΣΕΚ που ονειρεύεται το Ενιαίο Μέτωπο και γίνεται παραδοσιακά ο χειροκροτητής της ΓΣΕΕ, αλλά αυτή τη φορά προτίμησε τη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος.

Ο Παναγόπουλος και το παρεάκι του όμως, πουθενά. Και τρεις ώρες να περνούσε η πορεία του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα, δε θα είχε καμία ελπίδα να πετύχει στα πέριξ τους εργατοπατέρες, που δεν είχαν στήσει καν μια κερκίδα για την υποτιθέμενη συγκέντρωση, στην οποία καλούσε η αφίσα τους, με εμφανείς επιρροές από την Ιωάννα της Λοραίνης: Εσείς ακούτε τις φωνές ή είστε τίποτα βολεμένοι αστοί, που ρουφάτε αίμα εργατικό;

Μπορεί οι δυνάμεις καταστολής να μην προστατεύουν ακριβώς τους εργαζόμενους, προστατεύουν όμως -και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα- τους εργατοπατέρες. Το έκαναν με μεγάλη επιτυχία πριν από τρία χρόνια στην εργατούπολη του Καβουριού, και έκτοτε η ΓΣΕΕ κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπληρώσει τα γραμμάτια στους προστάτες της. Κρύφτηκε για μια διετία πίσω από το πρόσχημα της πανδημίας, έλειπε στις 8 Μάρτη γιατί ετοίμαζε -λέει- το Συνέδριό της και χτες εφάρμοσε για πολλοστή φορά το πρωτοπόρο σύστημα της τηλε-απεργίας (!), όπου ο δήθεν απεργός κρατά τη γραμμή «μένουμε σπίτι» και αγωνίζεται από εκεί υπεύθυνα, χωρίς να ταλαιπωρεί τους συμπολίτες του στον δρόμο.

Εντάξει, προκήρυξαν 24ωρη απεργία, έβγαλαν και αφίσα, τι άλλο περιμένατε; Να τρέξουν κιόλας για την επιτυχία της και να δηλώσουν «παρών»; Πόσος μαξιμαλισμός πια; Έχουν άλλωστε εσωτερικά θέματα και βαριά σεκλέτια να λύσουν, μετά τις καταγγελίες της ΔΑΚΕ του Κουτσιούκη για τη συμμαχία που έσπασε. Τέτοιος πόνος και λυγμός, που συγκίνησε ακόμα και τον Τασιούλα του ΠΑΜΕ που τους αφιέρωνε από το βήμα καψουροτράγουδα, για να τα βρούνε.

Όλα τα έδωσα για σένα, τίποτα δεν κράτησα
Γιατί εσένα στη ζωή μου, μόνο εσένα αγάπησα

Και στο τέλος να τραγουδάνε:

Θα προχωράμε μαζί,
κάνε κουράγιο γιατί
Έχει ανηφόρα μπροστά...

Όποιος αγαπά καταλαβαίνει... (μετά το 8.44.00)

Η γραφειοκρατική κλίκα απέδειξε για άλλη μια φορά πως δεν έχει καμία απολύτως επίδραση στο ζωντανό κίνημα και είναι εντελώς περιττή η ύπαρξή της για τις απεργίες και τους μεγάλους αγώνες της τάξης μας. Η υπαρξιακή αγωνία της, όμως, δεν είναι ότι έχει χάσει κάθε χρηστική αξία για τους εργαζόμενους. Αλλά ότι είναι εντελώς άχρηστη και περιττή για τα αφεντικά της. Δεν τους χρησιμεύει ούτε καν ως κοινωνικός εταίρος σε έναν στημένο διάλογο με προκαθορισμένους όρους, αφού ακόμα και οι αυξήσεις-ψίχουλα στους μισθούς ανακοινώνονται πλέον απευθείας από την κυβέρνηση, χωρίς το θέατρο των σκληρών, πολύωρων διαπραγματεύσεων. Μη σου τύχει...

Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι; Η επόμενη μέρα περιλαμβάνει νέες κινητοποιήσεις, ένα μέτωπο αιχμής ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, που συνδέεται άμεσα με το εγκληματικό ξεπούλημα του ΟΣΕ, και πολλά κρίσιμα και ενδιαφέροντα ερωτήματα. Αλλά αυτά, καλώς εχόντων, σε επόμενη ανάρτηση.

Υστερόγραφο:

Αν ποτέ βγει τελικά ο δίσκος που λέγαμε (Τροπάρια για Φονιάδες ΙΙ), μπορεί να πει ως bonus track το νέο κομμάτι των ΚΘ για το έγκλημα στα Τέμπη. Και αν θεωρούσαν παράσημο για την μπάντα να ακούγονται τα τραγούδια της από τα μεγάφωνα στις συγκεντρώσεις, τώρα το πήγαν και ένα βήμα πιο πέρα, κάνοντας πρεμιέρα σε απεργιακή συγκέντρωση, για ένα επίκαιρο τραγούδι που σε λίγες ώρες ήταν στα χείλη όλων.

Πάντα τέτοια...