Πρόλογος: Κάποτε ο Λεωνίδας, που ονειρευόταν πάντα τους 300 της Βουλής και βαρέθηκε να είναι κομμουνιστής και να φυλάει Θερμοπύλες, έπαιζε μες στη φυλακή, ως πολιτικός κρατούμενος, την Ωδή της Χαράς, με μια φυσαρμόνικα, που δεν κλαίει, γιατί έδειχνε πως ο αγώνας για τη ζωή θα θριαμβεύσει και μες στα μπουντρούμια. Ύστερα από κάμποσα χρόνια, η Ωδή έπαιζε από τα μεγάφωνα στις συγκεντρώσεις του -λεγόμενου- Κκε Εσωτερικού (που ακόμα και αυτές ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες από τις σημερινές μαζώξεις του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Λεωνίδας ένιωθε δικαιωμένος που είχε γίνει ο ύμνος της ΕΟΚ, τιμώντας το ευρωπαϊκό του όραμα.
Μικροί αστοί χαρά γεμάτοι.
Περνάμε στο κυρίως θέμα των εκλογών, με έναν υποθετικό διάλογο.
-Η Νάουσα γιατί καταγράφεται ως ιστορική
πόλη, όπως το Μεσολόγγι;
-Γιατί τα οχυρά της Νάουσας δεν υπάρχουν πια.
-Δηλαδή;
-Και όλοι οι Μπουραντάδες πέσαν πτώματα.
-...
-Όλοι μαζί τώρα, χαρούμενα.
-Ε;
-Ε-ε-ε, πέσαν πτώματα.
60% στην Καισαριανή, ανατροπή σε Πετρούπολη και Χαϊδάρι, θρίλερ στον Τύρναβο. Και προ παντός άλλη μια νίκη στην Πάτρα για τον Πελετίδη, παρά την ενορχηστρωμένη πίεση και τον λυσσαλέο πόλεμο εναντίον του.
Κι όχι πως είναι αυτές οι χαρές που καρτερούμε, ούτε γκρεμίσαμε τίποτα οχυρά των άλλων. Φτιάχνουμε όμως κάποια δικά μας κάστρα, για να συνεχίσουμε την αντίσταση από καλύτερες θέσεις. Κι είναι πάντοτε ωραίο να βλέπεις τους κόπους των συντρόφων να δίνουν καρπούς, να ανοίγουν κάποιες μικρές ρωγμές στο τείχος που έμοιαζε αμετακίνητο, να βλέπεις πως τα πράγματα μετακινούνται επιτέλους, αρχίζουν να αλλάζουν και ας μην έχουν αλλάξει ακόμη.
Αυτή τη φορά μας επέτρεψαν το δικαίωμα στη χαρά και τα συριζοτρόλ -σε αντίθεση με τις βουλευτικές, που έπρεπε όλοι να πενθούμε για τη συμοφρά που βρήκε το κόμμα τους. Χτες χαίρονταν και αυτά με τη σειρά τους, όχι γιατί τα πήγαν καλά ως κόμμα -δεν είχαν ούτε για δείγμα δικό τους υποψήφιο στον β’ γύρο, ενώ ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ του 3-4% είχε περισσότερους δικούς τους δημάρχους. Αλλά γιατί πήραν δανεική χαρά από την ήττα του Μπακογιάννη στην Αθήνα, τους 100 δήμους του ΠΑΣΟΚ και την... αντεπίθεση της democrat προοδευτικής παράταξης του τόπου μας.
Καθείς εφ ω ετάχθη και με όποια χαρά του
αναλογεί.
Άλλος χαίρεται με τις δικές του νίκες
-που ήρθαν με ιδρώτα, λιωμένες σόλες και δεκάδες
συνεργεία του Περισσού να χτυπάν κουδούνια.
Κι άλλος με τις ήττες των απέναντι, σαν τις μικρές
ομάδες που δεν πάνε για πρωτάθλημα. Άλλος πανηγυρίζει
με αντάρτικους χορούς -εεε, πέσαν πτώματα- και
παλαιστινιακές σημαίες, και άλλος χαίρεται
με το παγωμένα βλέμμα της Σίας Κοσιώνη, τον Αγγελούδη
και τον ΓΑΠ από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ε, δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους,
που λέει και μια ψυχή...
Καμιά φορά βέβαια, πάνω στον ενθουσιασμό, μπαίνεις στον πειρασμό να ξεφύγεις για λίγο, σαν τους άλλους, που έχουν το ακαταλόγιστο. Να βγάλεις πχ καλτ σποτάκια σαν της ΝΔ κάποτε: Υπάρχει και άλλος Πελετίδης και τον θέλουμε -αλλά στον πληθυντικό. Ή να βγάζαμε τίτλο για τον Τύρναβο «0,3 και να καίει...», όπως κάποτε η φυλλάδα του Κακαουνάκη*.
*Στις εκλογές του 00’, με τα λανθασμένα έξιτ πολ, που ήρθαν άσο ημίχρονο - διπλό τελικό, πολύ πριν μπει στην πολιτική ο Μπέος, οι Πασόκοι πήγαν στην κόλαση και ξαναγύρισαν και το Καρφί είχε οπαδικό τίτλο «0,6% και να καίει...», γιατί δεν πρόλαβε το 100% της ενσωμάτωσης και τη 1 μονάδα διαφορά, πριν κλείσει το φύλλο.
Ααχχχ, ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια -τότε που ακόμα και η Κοσιώνη ήταν στην ΠΑΣΠ; Όχι, ούτε λίγο. Αλλά αυτό που ξεκίνησε ως ανέκδοτο για τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, έχει περάσει σαν αφήγημα στον κόσμο, που αναπολεί τη χαμένη Ατλαντίδα του, και ανασταίνει το σκήνωμα της Χαριλάου Τρικούπη.
Αλλά ευτυχώς διαφέρουμε από τους άλλους και περιοριζόμαστε σε ανεπίσημα μεμέ (memes) φίλων για τον Τύρναβο και τα τσίπουρα ή το καρναβάλι του.
 |
| Χαρά στο πράγμα... |
Και όταν υπάρχει η παραμικρή υποψία ότι δεν (διαφέρουμε), οι άλλοι πέφτουν απ’ τα σύννεφα και μας εγκαλούν στην τάξη (την εργατική). Όπως σχολαστικά έκανε χτες η Ράνια Τζίμα με τον Κωτσαντή και το σχόλιο για τα κόκκινα που φορούσε (να σας πω την αμαρτία μου, δεν περίμενα από εσάς τέτοιο σχόλιο). Και εντάξει, μπορεί να τα φορούσε τυχαία και το σχόλιο να ήταν -ας πούμε- άτυχο. Αλλά τα πράσινα της Έλλης Στάη ήταν και αυτά τυχαία;
Ευτυχώς διαφέρουμε στην πράξη, ακόμα και στη χαρά μας, όταν (τους) γλεντάμε και τους κάνουμε να φρικάρουν.
Κ ΜΠΡΑΒΟ Κ ΖΗΤΩ Κ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ https://t.co/8abMUvuSQx
— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) October 15, 2023
Δηλαδή εσείς δε χαρήκατε με την ήττα
του Μπακογιάννη;
Ας απαντήσουμε με ερώτηση.
Δηλαδή τόσο γρήγορα ξεχάσατε το ΠΑΣΟΚ
και τον Καμίνη;
Και αυτό δεν πάει μόνο/τόσο στον
απλό κόσμο και την απλοϊκή χαρά του, αλλά στους
μηχανισμούς των τρολ και την ηγεσία τους, που
εξαντλούν εκεί τον πολιτικό τους ορίζοντα
και την παρέμβασή τους.
Ναι, πάντα έχει πλάκα να βλέπεις έναν Μητσοτάκη-Μπακογιάνη θλιμμένο και αμήχανο. Και είναι ζήτημα αν ο γιος της Ντόρας κουβαλά την κατάρα της μάνας και την προφητεία της γιαγιάς και κατάφερε να εκτροχιαστεί μόνος του από τον δρόμο που τον οδηγούσε στην ηγεσία της ΝΔ.
Αλήθεια, όμως, με τι ακριβώς καλούμαστε να χαρούμε; Αν δεν είμαστε στη γραμμή του ΣΕΚ, που βρίσκει παντού χαρμόσυνα γεγονότα για το κίνημα, πετώντας από νίκη σε νίκη (κάποτε θα τις θυμόμαστε και θα γελάμε μέχρι μαύρων δακρύων), με τι χαιρόμαστε; Με το ΠΑΣΟΚ;
Αν δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του Χρηματιστηρίου, του γκριζαρίσματος του Αιγαίου, του "ευχαριστώ τους Αμερικάνους", των σκανδάλων, του Τσοχατζόπουλου και των εξοπλιστικών, των Μνημονίων και της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, προοδευτική δύναμη που πρέπει να στηριχτεί, τότε ποιος είναι;
— momus (@momus_monologue) October 15, 2023
Να χαρούμε με τα πολιτικά ζόμπι που νεκραναστήθηκαν και βγαίνουν από τους τάφους τους, όπως ο ΓΑΠ κι ο Αγγελούδης; Κρατήθηκαν όμως γιατί κράτησαν λειτουργικούς τους σάπιους μηχανισμούς τους στον συνδικαλισμό και την Τοπική Διοίκηση -στρατιές από εργατοπατέρες και βλαχοδήμαρχους. Αυτό ακριβώς που έλειπε δηλαδή διαχρονικά από τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζει να το αποκτήσει τώρα, με τη μεταξύ τους συγχώνευση.
Ο αστικός μύθος λέει πως όλη η Ελλάδα ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ, βαθιά μέσα της. Και ίσως για αυτό η ΝΔ να ντύθηκε ΠΑΣΟΚ για μια μέρα.
Οι «έγκυροι αναλυτές» έλεγαν πως δεν είναι ήττα της ΝΔ αλλά ότι ο κόσμος έδωσε μήνυμα για να σπάσει η αλαζονεία της εξουσίας, όπως εκδηλώθηκε την πρώτη Κυριακή -και εσύ περίμενες να δεις κάπου στη γωνία τον Λαλιώτη. Άλλοι κινήθηκαν στη γραμμή «λάβαμε το μήνυμα της κάλπης», στον (τρίτο) δρόμο που χάραξε ο Ανδρέας το 86’, μετά την απώλεια όλων των μεγάλων δήμων. Ενώ τα στελέχη της ΝΔ στα πάνελ, ακριβώς όπως οι αυριανιστές το 86’, έβαζαν την κασέτα που έλεγε πως ενώθηκαν και συνεργάστηκαν τα δύο άκρα εναντίον τους. Και ότι ο Δούκας βγήκε με τις ψήφους του Κασιδιάρη και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπου φτάνουμε στην αμήχανη στιγμή, που το ΣΕΚ τους έχει δώσει αποδείξεις και πατήματα, για να χτίζουν τα δικά τους αφηγήματα.
Αν το βράδυ της πρώτης Κυριακής, το βασικό συμπέρασμα είναι πως η ΝΔ έχει άνετη σχετική πλειοψηφία σε όλη σχεδόν την επικράτεια, η δεύτερη Κυριακή έδειξε πως η απόλυτη πλειοψηφία όσων λίγων πήγαν στις κάλπες, θεωρεί τη ΝΔ ως το μεγαλύτερο κακό - απειλή για τα δικαιώματά του. Αλλά αυτό βολεύει μια χαρά την κυβέρνηση που διαχρονικά ποντάρει σε άθλια πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα, για να κυβερνά ως μειοψηφία. Κι είναι πχ πάγια τακτική περσόνων τύπου Άδωνη να συγκεντρώνουν το μίσος όλων των απέναντι, γνωρίζοντας πως έτσι μπετονάρει τις ψήφους των δικών του.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, αλλά γίνεται χρυσόψαρο μόλις δει τον ανατέλλοντα ήλιο. Κι αν κάποιοι γοητεύονται από την... ιδεολογική ηγεμονία και τα συνθήματα του ΣΕΚ για τη χούντα του Καραμανλή (του νεότερου) ή του Μητσοτάκη, φαίνεται να διαφεύγει από την πολιτική οπτική τους τι είναι η δικτατορία του κεφαλαίου. Ένα μικρό μόνο παράδειγμα είναι ότι χτες ήταν σχεδόν καθολική η απουσία εκπροσώπων του ΚΚΕ από τα εκλογικά πάνελ στα κανάλια των εφοπλιστών. Πού και να μην ήταν δηλαδή από τους νικητές των εκλογών...
Και τώρα που νικήσαμε, τι κάνουμε;
Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα ή μάλλον συνεχίζονται από θέσεις νέας ευθύνης. Ναι, οι άλλοι έχουν κινήσει, αλλά δεν κοκκίνισε ακόμα τίποτα, ούτε μπορούν να υπάρξουν σοσιαλιστικές νησίδες με κόκκινες δημοτικές αρχές. Το ζητούμενο είναι να γίνει η διαφορά στην πράξη, παρά τους ασφυκτικούς περιορισμούς σε αυτό το πλαίσιο, για να έχουμε τη δύναμη του παραδείγματος και να κινήσουν και άλλοι στην ίδια κατεύθυνση. Το βασικό είναι να κινήσει ο ίδιος ο λαός, μακριά από σωτήρες, εύκολες εκλογικές νίκες και τη λογική της ανάθεσης -που δε σπάει από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε με ένα καλό αποτέλεσμα. Να βγει μπροστά διεκδικώντας, με συνελεύσεις και κινητοποιήσεις. Χωρίς αυτό, η χαρά μας θα πάει στράφι και θα λέμε εκ των υστέρων «χαρά στο πράγμα».
Αυτά είναι τα δύσκολα. Αλλά και τα πιο ωραία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου