Τρία συνέδρια και μια κηδεία

Το περασμένο ΠΣΚ (για τους νεότερους ΠΚΣ, 1η δύναμη ξανά), μπορεί να μην ήταν ένα τριήμερο που συγκλόνισε τον κόσμο, ίσως όμως να τάραξε κάπως τον μικρόκοσμο του αριστεροχωρίου και τα στάσιμα νερά του, χάρη σε μια σπάνια συναστρία, όπου έτυχε να συμπέσουν τις ίδιες ακριβώς μέρες: το 5ο Συνέδριο του ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση), το 3ο Συνέδριο του Αριστερού Ρεύματος και η ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Ν(ε)ΑΡ, της ελπιδοφόρας Νέας Αριστεράς.

Οι παλιότεροι -που έχουν προλάβει ΠΣΚ 1η δύναμη και Μόντι Πάιθον- θυμήθηκαν το σκετσάκι με το Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας. Οι περισσότεροι αναμενόμενα έδειξαν τι σημαίνει εξουσία στη φαντασία, λέγοντας κάτι σαν «προσέξτε μην μπερδευτείτε», λες και είμαστε τίποτα γέροι στην κάλπη με πρεσβυωπία, που μπορεί να βλέπουμε θολά τα κοντινά και άμεσα αιτήματα, αλλά δε χάνουμε ποτέ τη στρατηγική προοπτική του σοσιαλισμού και το βάθος του ουρανού που είναι πάντα κόκκινο. Αυτό το λέει και ο Μαρξ και ο Ένγκελς και ο Βίτσας της Ν(ε)ΑΡ.
Να του 'ρθει;

Αλλά αν κάποιος εξαντλεί έτσι τα ανέκδοτα για το αριστεροχώρι, δείχνει απλώς την κακή σχέση του με τον χώρο -σαν του Σεφερλή με το χιούμορ. Με άλλα λόγια (να αγαπιόμαστε), υπάρχουν πολύ πιο αστεία σκηνικά για όποιον αναζητά μια αφορμή να γελάσει. Ας προσπαθήσουμε να τα δούμε ένα προς ένα, συγκεκριμένη ανάλυση του κάθε χώρου.

Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα ότι υπάρχει ακόμα το «αριστερό ρεύμα» και ότι έχει μάλιστα συλλογικές διαδικασίες. Και αν δείχνει κάτι η δική του πορεία προς την ανυποληψία, είναι πως το παραμύθι πολλοί αγάπησαν -μέχρι που βγήκε ο δράκος-, ενίοτε και τον παραμυθά, που τα λέει ωραία -και ας μην λέει κουβέντα για δράκο (ή πευκοβελόνες), όχι όμως τους κομπάρσους που ήταν οι κλακαδόροι του εκάστοτε παπατζή-απατεώνα και στην καλύτερη, οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τον βοήθησαν. Οπότε στη δική τους περίπτωση μπαίνει εύλογα το ερώτημα: συνένοχος ή βλαξ. Και κανείς δεν είναι τόσο βλαξ για να ψηφίζει βλάκες στις εκλογές -αν και αυτό γενικώς ελέγχεται.

Η ΛαΕ στον καιρό της -ως ομπρέλα του Αριστερού Ρεύματος- έριξε τη δική της ζαριά και έχασε, γιατί δε συσπείρωσε καν τις φυγόκεντρες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το μετέωρο βήμα της νεολαίας κατέληξε στην εξωκοινοβουλευτική Αναμέτρηση, η -αρχικά συνεργαζόμενη- Ζωή και ο Βαρουφάκης διάλεξαν σόλο καριέρα και είχαν καλύτερη πορεία με προσωποπαγή κόμματα, ενώ ο απλός κόσμος που γιόρταζε στο δημοψήφισμα, πήγε σπίτι του να πενθήσει.

Η ΛαΕ είχε πιασάρικο όνομα και σποτάκια, τηλεοπτική παρουσία, το momentum της συγκυρίας, πατριωτικό αέρα για το πιο συντηρητικό κοινό, πολιτικό σχέδιο για GRexit, διεθνείς αναφορές -στο ξανθό γένος του Πούτιν- και γενικώς μια σειρά θετικούς οιωνούς. Αλλά δεν έπεισε κανέναν για την αξιοπιστία της ή ότι πρεσβεύει κάτι άλλο από την καλή εκδοχή - επανάληψη ενός πειράματος «ρεαλιστικής ανυπακοής» που έσβησε σαν κούφιο πυροτέχνημα. Σε μια άλλη συνθήκη, η ΛαΕ μπορεί να ήταν χρήσιμη σε έναν πιο ενεργό ρόλο για ένα «σχέδιο Β», αλλά κατέληξε σύντομα στο χρονοντούλαπο με τα αναχώματα της ιστορίας, ψάχνοντας τι πήγε λάθος. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Ρόλο (βοηθού) κομπάρσου σε αυτό το έργο είχε η ΑΡΑΣ, που ανέλαβε να καλύψει το εκκωφαντικό κενό της ΛαΕ στους φοιτητές, για να καταλήξει να λούζεται τις εθνικιστικές κορόνες για τη Μακονία ή τις επαφές του Λαφαζάνη με κύκλους της εκκλησίας. Συνέχισε την καριέρα της «δανεικής νεολαίας» στον Βαρουφάκη, όπου προσκολλήθηκε μαζί με τη ΛαΕ, δεν έσπασε όμως την κατάρα που κουβαλούσε κάποτε η ΚΟΕ: ό,τι αγαπάει αυτή αργοπεθαίνει, φυτοζωεί, δεν εκλέγεται στη Βουλή και ξαναρχίζει από την αρχή, με άλλον ξενιστή. Αλλά δεν έχουν ξεχάσει όλες οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -που αναβοσβήνει σαν τον αστυνομικό- και των διασπασμένων πολιτειών του εξωκοινοβουλίου το όνειρο μιας εφόδου στη Βουλή. Δε θα τους «εμποδίζει» και η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ αυτή τη φορά...

Η ΑΡΑΣ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία -με το όλον εξωκοινοβούλιο- γιατί δρα από φυσικού της ως μπαρούτι. Και αν εγκατέλειψε πρόθυμα αριστερίστικες ρίζες και συνθήματα, δεν απέβαλε ποτέ την εαακίτικη ψυχή, που ευφραίνεται με μπάχαλα και καφρίλες, κινούμενη έτσι στο φάσμα ενός ιδιότυπου «τραμπούκικου ρεφορμισμού» -κατά το «ένοπλος ρεφορμισμός» που αποδόθηκε εύστοχα στην 17Ν για τις πασοκικές της καταβολές. Όσα υγιή στοιχεία υπήρχαν σε αυτόν τον χώρο, έφυγαν με τη διάσπαση της ΑΡΙΣ και βρίσκονται πλέον στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Κλείνει η εξωκοινοβουλευτική παρένθεση, επιστροφή με ένα μεταβατικό άλμα στη σοσιαλδημοκρατική σκουριά.

Η ΝΑΡ ή -για να μην μπερδευόμαστε- ΝεΑρ, που θα μπορούσε να είναι και μια νέα εκδοχή της ΕΑΡ κι ας μην έχει έναν Κύρκο (που δε φέρνει την άνοιξη), έχει ακόμα μεγαλύτερο έλλειμμα αξιοπιστίας και η διαφωνία της δεν πατά σε καμία απολύτως πολιτική βάση -σε αντίθεση με τους υπουργούς της κατοπινής ΛαΕ, όπου ήταν τουλάχιστον σαφές πού διαχωρίζουν τη θέση τους, θέλοντας όμως να κρατήσουν, αν γίνεται, τις θέσεις τους.

Πολιτικά μιλώντας, η Ν(ε)ΑΡ και ο (όλος) ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς αδιάφορος χώρος, που δεν παράγει πολιτική -και ας διακήρυσσε το σύνθημα της συνδιάσκεψης ότι επιστρέφει- παρά μόνο πατατάκι, ωραία «συντροφική ατμόσφαιρα» και μαχαιρώματα -σαν το στιλέτο του Τίτο πισώπλατα. Εκτός και αν θεωρήσουμε ως «επιστροφή της πολιτικής» τη δήλωση του Βίτσα ότι ο πολιτικός τους στόχος δεν είναι ο σοσιαλισμός αλλά ο κομμουνισμός! Πσςςς... Την ακούς νοερά με φωνή Γιάννου Παπαντωνίου (για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι, σύντροφοι!) και λες ότι αυτοί μολογάνε μόνοι τους, χωρίς ξύλο και ΑΡΑΣ, πόσο φαιδροί είναι.

Ουσιαστικά η Ν(ε)ΑΡ δεν έχει πρόγραμμα -λαοκρατία- παρά μόνο μια γενική ιδρυτική διακήρυξη με ξαναζεσταμένα υλικά. Και αυτή είναι ίσως η μόνη της ελπίδα να επιβιώσει, όπως η αβάσταχτη α-πολιτική ελαφρότητα του Κασσελάκη είναι το βασικό ατού του για να επιπλεύσει και να γίνει μια μέρα ίσως πρωθυπουργός.

Το βασικό μειονέκτημα της νέας σοσιαλδημοκρατίας (μια χαρά όνομα, αν εξαιρέσεις τους ηχητικούς συνειρμούς με τη ΝΔ είναι ότι δεν έχει ως ατραξιόν κάποιον μεγάλο πολιτικό αστέρα. Έχει όμως χίλιους μικρούς (επίδοξους) βασιλιάδες-ήλιους, που φιλοδοξούν να ανατείλουν και να βασιλέψουν όλοι μαζί, στον ίδιο ουρανό -όπου θα κάνουμε έφοδο μαζί με τον Βίτσα. Και βασικά θέλουν να βρουν τον ανατέλλοντα ήλιο του ΠΑΣΟΚ και του Χάρη Δούκα, που ήταν καλεσμένος στα εγκαίνια, πρώτο τραπέζι πίστα, για να μην υπάρχει καμία διαφορά με το κόμμα του κυρ-Στέφανου (θα το κάψουμε). Όπου λαλούν πολλά κοκόρια όμως -για το κουμάντο στο κοτέτσι- αργεί να ξημερώσει και ανατείλει εκείνη η μέρα.

Η Ν(ε)ΑΡ είναι η σοσιαλδημοκρατία του αιώνα μας. Αν γινόταν ταινία, θα είχε τίτλο: μερικοί το προτιμούν ξινισμένο και ξαναζεσταμένο. Και αν πρέπει να βρούμε οπωσδήποτε διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο Κασσελάκης στήνει ένα κόμμα-επιχείρηση, απολιτικό και προσωποπαγές, «όπως Αμερική» -και ας πάει άπατο.

Πρέπει όμως να έχει κανείς αμνησία για να μη θυμάται: Πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο. Ποιος κατάπιε αμάσητη την προσωπολατρία για τον Αλέξη -που χωρίς αυτόν, δε θα τους ήξερε ο θυρωρός της κεντρώας πολυκατοικίας τους. Ποιος νομιμοποίησε τις λουδοβίκειες παρεμβάσεις -δεν ξέρω αν καταλάβατε, αλλά ψηφίζετε ενάντια στην εισήγησή μου. Ποιος δέχτηκε την εκλογή προέδρου από τη (νατοϊκή) βάση με όρους ριάλιτι, μέλη του δίευρου και της τελευταίας στιγμής. Στην τελική ποιος ψήφισε μνημόνια, εφαρμοστικούς νόμους και ανήγαγε το ΠΑΣΟΚ σε βασικό σύμμαχο. Κι όσοι τότε συναίνεσαν με τη σιωπή τους, τώρα δε δικαιούνται δια να ομιλούν, που θα έλεγε κι ο Μένιος -όχι ο Φουρθιώτης, άλλος παλιότερος «σύμμαχος».

Η Ν(ε)ΑΡ κάνει την αποτυχημένη ΛαΕ να φαντάζει πολιτικός γίγας (στους γίγαντες) πολιτικής αξιοπιστίας. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι σπουδαίο επίτευγμα. Εφάμιλλο με τη νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ -που πέτυχε ο ίδιος χώρος. Να δούμε αν υπάρχει κάποιος ικανός να πετύχει παρόμοιο άθλο για τα ρετάλια της (πάλαι ποτέ) κυβερνώσας αριστεράς.

Εδώ κανονικά ακολουθεί ανάλυση για το Συνέδριο του ΝΑΡ. Αλλά καλύτερα να σφυρίξουμε ημίχρονο και να το δούμε χωριστά, σε δεύτερο μέρος -όπως στα παλιά αφιερώματα του ΛΣ στον Αριστερισμό.