Ποτέ δεν είναι αργά

Κατεβαίνεις στο κέντρο, αγχώνεσαι για την κίνηση, κοιτάς βιαστικά του εργάτη το ρολόι, «άργησα» σκέφτεσαι, φτάνεις αλαφιασμένος και... όλα είναι εκεί. Όλα είναι συνειδητά, η συγκέντρωση ανάβει, η πλατεία είναι γεμάτη, έστω και χωρίς ΕΦΕΕ. Αλλά με αυτήν την αιώνια δικλίδα, της φοιτητικής χαλαρότητας, σχεδόν ηδυπαθούς: μη βιάζεσαι, ποτέ δεν είναι αργά. Τα παιδιά έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Και η πορεία ξεκινά πάντα με ένα διώρο καθυστέρηση απ’ το κάλεσμα.

Κι όμως έχουμε αργήσει -και οι άλλοι έχουν κινήσει. Γιατί έχεις γίνει μεταφοιτητής στα 40, πριν καν το καταλάβεις. Και ο μόνος τρόπος να γεμίσεις με νόημα τα χρόνια, τη στιγμή που περνά και χάνεται, να πυκνώσεις τον χρόνο, να μη νιώσεις ότι γερνάς, είναι το κίνημα, η συλλογικότητα, η ομορφιά του αγώνα που μας έλεγαν. Οργανωθείτε, μας έλεγαν Αστερίξ. Θα συναντήσετε ένα ωραίο, συντροφικό περιβάλλον, μας έλεγαν -και είχαν βασικά δίκιο.

Δίνεις στον εαυτό σου λόγια παρηγοριά ότι είσαι σαν δύο εικοσάρηδες φοιτητές. Προσπαθείς να μπεις ξανά στα παπούτσια τους, να νιώσεις πώς σκέφτονται, τι έχουν ζήσει. Κρίση, μνημόνια, ξανά κρίση, καπάκι πανδημία, μια κρίση διαρκείας, η κρίση σαν κανονικότητα. Αλλά υψώνουν ανάστημα, κόντρα στον κανόνα της εποχής, με τα γονατιστά τετράποδα. Μην καρτεράτε να ξενοιάσουμε, μήτε για μια στιγμή. Μηδέ όσο κρατά ένα χαβαλέ βιντεάκι στο τικ-τοκ.

Παρακολουθείς αμήχανος την αργκό τους, τι λένε, τι (μουσική) ακούνε, τι (βιντεάκια) βλέπουν, τι παίζουν, με τι γελάνε, τι τους συγκινεί. Σε βλέπουν να τους περιεργάζεσαι μουδιασμένος. Συχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί. Οκ, λένε από μέσα τους. Αλλά ποια είναι αυτή η Ρόζα;

Ποτέ δεν είναι αργά να συναντηθούμε -και ας μην βγήκε ένα κάλεσμα για απογευματινό συλλαλητήριο. Ίσως είναι λίγο αργά για να αποτρέψουμε την ψήφιση του νόμου. Δεν είναι αργά για να τον ακυρώσουμε στην πράξη. Πότε ωριμάζουν οι συνθήκες; Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή; Ένα ξεπούλημα πριν αργά, ένα μετά ακόμα πιο αργά. Τώρα είναι η στιγμή. Ποτέ δεν είναι αργά για να παλέψουμε και να τους πάρουμε αμπάριζα -όχι άλλο σύριζα, όχι άλλο Πασόκ.

Ο ντι-τζέι παίζει Σαράγεβο, ratm -μάλλον δικός μας είναι-, Κάπα-Θήτα -σίγουρα δικός μας είναι. Πολιτικά, ηλικιακά, δεν έχει σημασία. Βλέπεις μια κοπέλα με πατερίτσες, ένα ζευγάρι ηλικιωμένους με άσπρα μαλλιά, χωρίς μαυρίλα στα μυαλά. Ένας καπουτσίνος (κουκουλοφόρος), με το παιδί του κατά πόδας, και το σπρέι παρά πόδα, γράφει συνθήματα στο κτίριο, με υπογραφή «τα φαντάσματα του ’06-’07». Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το Μαξίμου. Μα δε θα παίζουμε σ’ αυτόν τον θίασο (του Τεό) μόνο ως φαντάσματα.

Μια φωτεινή επιγραφή μας καλεί να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν κυβερνούσαν οι γυναίκες. Μαριέττα το ακούς; Πες το στον Πιερακάκη, να φοβηθεί λιγάκι, τι τον περιμένει.

Οι μπάτσοι κάνουν χύμα προσαγωγές, για να μην κατέβει κόσμος στο κέντρο. Σταματούν τα παιδιά από την Πάτρα στο Μεταξουργείο. Χτες άφηναν φασιστοειδή από το Ισραήλ να αλωνίζουν και να την πέφτουν σε όποιον είχε παλαιστινιακή σημαία. Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβεις ότι η αστυνομία είναι επιλεκτική και αποτελεσματική μόνο όταν θέλει και έχει σχετικές εντολές άνωθεν.

Το παιδί βγαίνει στην κάμερα, δεμένος επίδεσμος στο κεφάλι, αίματα στο μπλουζάκι, η αδέσμευτη ρεπόρτερ τον ρωτάει αν έφαγε πέτρα, της απαντά «είναι από χτύπημα γκλομπ», την παρακαλά σχεδόν να μην το κόψει, ο Ευαγγελάτος από το στούντιο καγχάζει, «τι να κόψουμε, ζωντανή μετάδοση είναι...». Μετά από λίγο η κάμερα απομακρύνεται, πέφτει ξαφνικά το κύκλωμα. Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβει πως δεν υπάρχουν συμπτωματικές συμπτώσεις. Η τέταρτη εξουσία φτάνει όπου δεν μπορεί το κνούτο της καταστολής.

Η επίσημη αστυνομία δίνει τυχαίους αριθμούς -ίσως για το Λόττο. Τελικό άθροισμα 17.500. Που σημαίνει τουλάχιστον τα διπλά, με συντελεστή βαρύτητας και προσομοίωσης στην πραγματικότητα.

Πάμε από τους δρόμους, στους διαδρόμους, όπου τα βρίσκουν όλοι μαζί ενάντια στις δηλώσεις του Κουτσούμπα. Όποιος κατάλαβε ότι ο ΓΓ είπε τις φοιτήτριες πόρνες, είναι απλά χαζός φασαίος και δεν έχει σωτηρία. Όποιος προχώρησε μάλιστα στην ψαγμένη χαζομάρα ότι το είπε για να γίνει viral από το Luben, είναι Πασόκος με περικεφαλαία ή με πολιτική -μικρή σημασία έχει. Και όσοι καταπίνουν αμάσητη μια ενορχηστρωμένη επίθεση, με στοχευμένα ρεπορτάζ για την «άνοδο και πτώση του Γραμματέα», είναι σχεδόν κλινικές περιπτώσεις -εγκεφαλικά νεκροί προς το ανεγκέφαλο. Περίπου στο επίπεδο του Παπανίκου.

Φίλε φα(ρι)σαίε, που δε διαβάζεις αυτό το κείμενο, γιατί έχεις όριο λέξεων ένα ποστ του Ανδρουλιδάκη, μάντεψε αν και τι έχασες από την ουσία της χτεσινής συνεδρίασης στη Βουλή και αν γνωρίζεις την απάντηση στην ερώτηση: πόσα κόμματα είναι τελικά από θέση αρχής ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και την αναθεώρηση του άρθρου 16.

Ποτέ δεν είναι αργά να αναρωτηθείς πόσες φορές αγανάκτησαν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι με τον σεξισμό -σε συσκευασία αντικομμουνισμού- όσων έβγαζαν ιστορίες από την κοιλιά τους για τις σοβιετικές γυναίκες που τους κάθονταν για ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες.

Ποτέ δεν είναι αρκετά αργά για να ακούς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει «πραγματική αντιπολίτευση» μέχρι τελικής πτώσης, διαβάζοντας ένα προς ένα όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου. Ή για να κάνεις την αυτοκριτική σου που την είχες για αντισυστημικιά και αναρριγούσες το ’15 με τις φλογερές παρεμβάσεις της.

Popolo avanti, vogliamo Sugar Daddie...

Η Ζέτα Μακρή, σοκαρισμένη, απεφάνθη πως δε θα ακούγαμε ποτέ τέτοια λέξη από την Παπαρήγα. Κι αυτή είναι μια πολύ καλή αφορμή για να επανακυκλοφορήσει η μπροσούρα της Αλέκας για το γυναικείο ζήτημα, με ξεχωριστό κεφάλαιο για τους ζαχαρομπαμπάδες και ειδική αφιέρωση. Αλλά είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι η φάμπρικα-η φάμπρικα δε σταματά και συνεχίζει με την Αλέκα το ίδιο βιολί και την αέναη αλυσίδα σχολίων του στιλ: αααχ, (διακοπή, ρουφηξιά τσιγάρου για έμφαση), παλιά με τον Ζαχαριάδη, τον Χαρίλαο και την Αλέκα, ήταν αλλιώς...

Η κόρη του βασιλοκομμουνιστή Βούλτεψη είχε βάλει όμως τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, λέγοντας πως το ΚΚΕ είχε τις αντάρτισσες στο βουνό για να πλέκουν κάλτσες. Εντάξει, μπορεί παράλληλα να πολεμούσαν, να σκότωναν φασίστες, να έπαιρναν στρατιωτικά αξιώματα και παράσημα, να φορούσαν παντελόνια, να μιλούσαν σε συνελεύσεις και να ψήφιζαν, αλλά μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να χαλάσουν ένα τόσο ωραίο ανέκδοτο.

Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι να τα ακούς όλα αυτά από μια παράταξη που έχει κάνει σημαία τις γυναίκες του ’40 που έπλεκαν κάλτσες για τους φαντάρους στην Πίνδο, γιατί δεν έχει και τόσο πολλά να πει για αυτήν την εποχή. Είναι ότι είχαν «άμιλλα» για τη χειρότερη ατάκα από συναδέλφους τους του «δημοκρατικού τόξου».

Μην μπερδεύεσαι ούτε στιγμή. Προοδευτικό είναι να μην κρίνεις τους άλλους, να τους αφήνεις ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν και να μισθώνουν όποιον θέλουν. Αυτοδιάθεση σώματος το λένε, μην ακούς δογματικούς και κολλημένους, που δε μιλάνε για σεξεργάτριες. Να πώς τιμάνε τη μέρα της γυναίκας...

Ας κλείσουμε όμως με κάτι σχετικό. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, εύστοχο, επίκαιρο και συγκινητικό, από τη σφισσα που σου διηγείται ότι ο ρωσικής καταγωγής συνάδελφός της στη δουλειά της ευχήθηκε, της πήγε ένα λουλούδι και απορούσε γιατί δεν είναι αργία -έστω απεργία- αυτή η μέρα, όπως στη μαμά πατρίδα. Γιατί είχε σοβιετική παιδεία-ανατροφή και εκεί αν ξεχνούσες τις ευχές και το δωράκι, τέτοια μέρα, κέρδιζες τη γενική κατακραυγή των υπολοίπων.

Υγ: όχι, η κε του μπλοκ δεν είναι ενημερωμένη και δεν έχει γιουροβιζιονική άποψη γενικώς -πόσο μάλλον χτες, λόγω της ημέρας, που είχε πολύ πιο σοβαρά θέματα στη διάταξη. Και δεν είμαστε καν στην Ισπανία, με το φεμινιστικό Zorra -που είναι ο θηλυκός Ζορό, αλλά δεν προφέρεται έτσι και σημαίνει αλεπουδίτσα, με διπλή σημασία όμως, ανάλογη με τη δική μας «πεταλουδίτσα»- για να δικαιολογούσε κάπως τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό που σάρωσε το αριστεροχώρι...