Είναι μικρό το γήπεδο

Ο χώρος είναι διαλεκτικά δεμένος με τον χρόνο. Κι ο χρόνος δε φτάνει ποτέ όταν είναι να απαγγείλει το λόγο του ένας σάββας μιχαήλ. Που όταν τελειώνει το παραληρούν πλήθος από κάτω φωνάζει κι άλλο, κι άλλο. Κι ο σάββας ξαναβγαίνει, πιο πολύ για να χορτάσει ο ίδιος τον εαυτό του και μετά όλοι οι υπόλοιποι.
Πάντως το γήπεδο γέμισε ούτως ή άλλως. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε. Για τα υπόλοιπα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί κι ο μπουκ πιασμένος από τους αστούς.

Δεν έχω προσωπική εικόνα, παρά μόνο την ανταπόκριση ενός νΚαπελεύθερου στην οποία και θα βασιστώ.
Καταρχήν του έκανε εντύπωση ότι η αρας (ή μήπως η αραν; πάντα τις μπερδεύω γαμώτο) ενώ συνήθως βγάζει πολλή φοιτητιά, παραδόξως υπερέβη τον εαυτό της κι έβαλε να μιλήσει ένας δικός της εργαζόμενος από το σωματείο του φυσικού αερίου.
Παραδέχτηκε ότι στο προεδρείο το κεντρικό μέλος ήταν ναρίτης (δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία).
Και τόνισε ως πολύ θετική την κίνηση με τα 90 πρωτοβάθμια σωματεία που συγκροτήθηκαν βάση του κινήματος αλληλεγγύης στην κούνεβα. Που καλό θα ήταν να βγάλουν ένα και να μείνουν 89 για να υπάρχει συμβολισμός.

Θα συμφωνήσω μαζί του. Κι είμαι ο τελευταίος που θα μειώσει τη σημασία της.
Αλλά εφόσον υπάρχει όντως τέτοια κίνηση, έχω άλλες απαιτήσεις. Να πηγαίνουν στην περιφρούρηση της απεργίας τα ξημερώματα. Δε στέκει πλέον το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις να το κάνουν.
Να κυνηγήσουν και να προκηρύξουν μόνοι τους μια απεργία, κατά προτίμηση διαρκείας. Τόσα χρόνια μας τη λένε ότι έχουμε τόσα εργατικά κέντρα, αλλά δεν το κάνουμε. Με ενενήντα σωματεία μπορούν να κάνουν πράξη αυτό που περίμεναν από άλλους.

Περιμένω ακόμα να μην πάνε μαζί με τη γσεε στον επόμενο γύρο του ασφαλιστικού, ούτε σε απόσταση εκατό μέτρων πιο εκεί.
Ο διαχωρισμός ήταν εύκολος σε κάποιες φάσεις, πχ στις εννιά δεκέμβρη που οι εργατοπατέρες υπάκουσαν στα αφεντικά τους και δεν ξεκίνησαν ποτέ την πορεία και μείναν μόνοι τους. Αλλά όχι αρκετός να αναιρέσει τη συμπόρευση -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Καλό θα είναι επίσης την επόμενη φορά να υπάρχει κόσμος άσχετος από αυτά τα σωματεία. Δέκα από το καθένα να μαζεύονταν θα ήταν μια χιλιάρα άτομα επιπλέον.
Αλλιώς καταλήγουμε στα κλασικά. Όπου παρευρίσκονται και χαιρετίζουν καμιά πενηνταριά φορείς και στο σύνολο είναι 25 άτομα.

Πάμε και στο αλατοπίπερο που έδωσε γεύση και χρώμα στην όλη φάση, τη διαφωνία του εεκ. Το οποίο λίγα πράγματα το χωρίζουν με το σεκ. Ένα γράμμα και μια άβυσσος.

Το σκηνικό μου θύμισε συνειρμικά κάτι που έλεγαν οι αστοί για τη σοβιετία. Ότι στα κλειστά συστήματα οι κρίσεις και οι συγκρούσεις εκδηλώνονται απότομα σαν εκρήξεις, εκεί που δεν το περιμένεις. Κι ας μην ήταν κεραυνός εν αιθρία η διάλυση για όσους έβλεπαν καλύτερα κάποια πράγματα τότε.
Για κάποιους ο συνειρμός είναι άστοχος, για μένα κολλάει γιατί το κλειστό έχει πολλές έννοιες και το μερα ποτέ δε λειτούργησε στην ουσία για να είναι ανοιχτό. Κάτι σαν τη σοβιετία στα τελευταία της δηλ.

Ο ανταποκριτής δε συμφωνεί με την κριτική και τις αιτιάσεις του σάββα (ένας είναι ο σάββας). "Ειδικά στο σημείο για την εε, δε λέγαμε κάτι πολύ διαφορετικό ως μερα από αυτά που βάζει το κοινό κείμενο"..
Τη διαφωνία την εστιάζει πιο πολύ στα διεθνή, όπου το εεκ νιώθει υπόλογο απέναντι στους συμμάχους του που είναι στα μαχαίρια με τους ομοϊδεάτες τους (τροτσκιστές γαρ) συμμάχους του σεκ.

Από μια άποψη έχει δίκιο. Οι ενδο-εξωκοινοβουλευτικές διαφωνίες σε οδηγούν σε παράνοια αν κάνεις το λάθος να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος χωρίς να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές.
Οποιαδήποτε διαφωνία δε μπορεί να μπει έτσι απλά. Θα 'ταν πολύ φτηνό. Κάθε διαφωνία πρέπει να τηρεί τους κανόνες και να πληροί προϋποθέσεις. Να βάζει ολοκληρωμένη πλατφόρμα με πέντε τουλάχιστον άξονες. Να θέτει εαυτήν πιο αριστερά στο αριστερόμετρο από αυτόν που κριτικάρει. Να κάνει ολοκληρωμένη διάγνωση προτείνοντας θεραπεία.

Όχι σαν τους συντρόφους από το κόμμα, που ψιλοδιαφωνούν με ένα θαυμαστικό, ένα κομμα (αλλά ουδέποτε με το κόμμα) και μια διατύπωση στη θέση 32.
Εδώ το διαλεκτικό προτσές λειτουργεί αντίστροφα. Ξεκινάμε από τη μικροδιαφωνία και καταλήγουμε σε ολόκληρο κείμενο όπου την αναλύουμε.

Έτσι έγινε και στο πρόσφατο σώμα του ναρ. Όπου κατέβηκαν δύο κείμενα με βαθιές διαφορές, όσες κι οι εικόνες στο παιχνίδι με τον καθρέφτη στα σταυρόλεξα.
Ο ανυποψίαστος κόσμος που τα διάβαζε έμενε με την απορία. Εκτός κι αν ήξερε το διακύβευμα (η συμμαχία με το σεκ στις ευρωεκλογές και γενικώς), ή είχε εμπειρία από καθρέφτες και σταυρόλεξα (κατά προτίμηση κρυπτογραφικά).

Έχει τη γοητεία της όμως η υπόθεση αν εντρυφήσει κανείς.
Μπορεί να γίνει ένας από τους λιγοστούς πλην εκλεκτούς που κατανοούν και γελάνε με τα υπονοούμενα του σαμαρά στο τελευταίο του βιβλίο για την αριστερά.
Και σε ένα ανώτερο επίπεδο, μετά από σκληρή τριβή, να βρίσκει ουσία στα κείμενα του χοτζέα. Αλλά και σε άλλους αποκρυφιστές επιγόνους του γκράμσι, οπαδούς της θεωρίας της πράξης και της πυθίας.

Με κάτι τέτοια ο εξωκοινοβουλευτικός διάλογος καταντάει μακράν ο πιο βαρετός, πιο πολύ κι απ' το δικό μας.
Εμείς βαριόμαστε συνήθως στην εισήγηση (και σε όσες τοποθετήσεις την αναπαράγουν). Αλλά μετά αποκτά ενδιαφέρον.
Σε αυτούς η κάθε τοποθέτηση είναι μια μικρή εισήγηση. Μικρή που λέει ο λόγος.

Σε κάθε διάλογο κατεβαίνει όλο το βαρύ πυροβολικό των πλατφόρμερς, ο καθένας με τη δική του. Όπου το πρώτο συνθετικό παραπέμπει στο πλατειάζω και το δεύτερο στον -απαραίτητο σε κάθε κομμουνιστή- φορμαλισμό.
Ένας πλατφόρμερ με δέκα σημεία, άλλος με δώδεκα, ο τρίτος τα συνθέτει και βγάζει εικοσιδύο, ο κεντριστής κοπτοράπτει και καταλήγει σε έντεκα.
Ανάλογα τι σύστημα θέλει να παίξει ο καθένας. Θυμάται κανείς άραγε πόσα ψηφίζονται στο τέλος; Κι αν ναι μπορεί να τα πει απ' έξω;

Απ' την άλλη όμως ο σάββας έχει δίκιο. Πάντα. Αλλά και ειδικά.
Το κοινό κείμενο μυρίζει συγκόλληση από μακριά. Και μόνο σαν όνομα παραπέμπει στο κοινό πόρισμα που κάναμε με τον κύρκο το δεκέμβρη του 88. Είκοσι χρόνια κι ένα μήνα μετά, ο σάββας (που τότε ζούσε την ψευδαίσθηση της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης της περεστρόικα) επικαιροποιεί τα διδάγματα της εποχής και κρούει καμπανάκι κινδύνου για τους νέους τζανετάκηδες που έρχονται με τη μορφή ευρωβουλευτή.
Μονάχα αυτός κράτησε ψηλά τα λάβαρα της επανάστασης, του μέρα, της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν (ένα πρόσωπο).
Καλά και του τρότσκι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.

Κι εκτός από αυτό βάζει κι άλλα ζητήματα.
Όπως τη λεπτή ειρωνεία "εργατική εξουσία-δημοκρατία, στη γλώσσα του ναρ". Η οποία παρά τις αναρχικές παραφθορές της έχει πολλά κοινά με τη μητρική ινδο-ευρωπαϊκή, την οποία μιλάμε εμείς ακόμα. Η πιο παλιά γλώσσα, που έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο, μαζί με τα ποντιακά και τα euskadi των βάσκων.

Βάζει και το θέμα του καπελώματος του μερα από το ναρ που την απόφαση για τη συνεργασία με την εναντια τη δρομολόγησε στο σώμα του. Ερήμην του υπόλοιπου μερα που είχε βαθιά μεσάνυχτα.
Τα γονίδια του παρελθόντος είναι σαν τα διαμάντια. Παντοτινά. Κι άσε τον μπιτσάκη να ασχολείται με αυτά του μέλλοντος.

Ειδικά αυτή η έννοια της πλειοψηφίας του μερα με έκανε να νιώθω πως έμεινα χρόνια πίσω.
Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι, γιατί δεν επιβάλλει η πλειοψηφία τη γνώμη της στο σύνολο. Αλλά ούτε αρχή της ομοφωνίας είναι, γιατί δεν μπορεί να βάλει βέτο η μειοψηφία.
Όποιος έχει φώτα να δώσει σχετικά παρακαλείται να τα δώσει αφειδώλευτα. Χωρίς πλάκα...

(Συνεχίζεται...)