Όμορφη μέρα

Η σημερινή μέρα είναι ιστορική από κάθε άποψη.

Σήμερα είναι τα γενέθλια του μεγάλου Κουβανού επαναστάτη, Φιντέλ Κάστρο, που κλείνει τα 89 κι ίσως να ήθελε να φάει μετανιωμένος την επιστολή που έστειλε πριν από ένα μήνα και κάτι περίπου, όπως ο Ρόμπαξ τα καπέλα του. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι η επιστολή του Κάστρο αναφέρεται στην περήφανη στάση του ελληνικού λαού και όχι των κυβερνώντων του.

Σήμερα είναι η επέτειος της ανέγερσης του τείχους του Βερολίνου, σε αυτή την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί. Αλλά τώρα που έπεσε, μπορούμε να γιορτάσουμε στο κοινό μας σπίτι, όπως το έλεγε κι ο Γκόρμπι, το θρίαμβο της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας και τα καλούδια της που λουζόμαστε σήμερα, απολαμβάνοντας τα προνόμια κάθε ευρωπαίου πολίτη.

Είναι επίσης η πρώτη επέτειος από το θάνατο του ηθοποιού Ρόμπιν Γουίλιαμς. Κι αν δεις κανείς την ξαφνική αφύπνιση κάποιων βουλευτών της πλατφόρμας, που ζούσαν το όνειρό τους πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι, μπορεί να θυμηθεί συνειρμικά την ταινία «Ξυπνήματα» και τους ζωντανούς-νεκρούς, που συνέρχονταν προσωρινά και ξανάβρισκαν τα λογικά τους, με τη χορήγηση του φαρμάκου ελ Ντόπα, για να επιστρέψουν σύντομα στην προηγούμενη κατάσταση. Και να κάνει τους παραλληλισμούς με όσους ντοπάρουν το λαό με ψεύτικες μαγικές λύσεις, αντιμνημονιακές ή για το μαγικό ραβδάκι του εθνικού νομίσματος, τον οδηγούν σε σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς προοπτική, και τον στέλνουν στο λάκκο της απογοήτευσης, μόλις σκάσουν οι σαπουνόφουσκές τους, για να ξαναπέσει στον ίδιο και χειρότερο λήθαργο.

Είναι η μέρα κατά την οποία κλείνουν έντεκα χρόνια από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, στο μεγάλο καλοκαίρι της «ισχυρής Ελλάδας», που έσβησε σα ζωγραφιά πάνω στην άμμο, από τα κύματα της κρίσης.

Είναι η μέρα που η Ρέιτσελ βγήκε με μαύρο μπλουζάκι κι ένα στρασάτο άλφα, που μπορεί και να παρέπεμπε στην αναρχία ή και στην ανταρσυα ακόμα. Σε αυτούς τους δρόμους σε αυτή την κοινωνία μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Α for Antarsya (Μετανοείτε)

Και βγήκε κι αυτή να απαντήσει στον όψιμο «λενινισμό» της κυβέρνησης (Μπρεστ Λιτόφσκ, Αριστερισμός κι ιστορίες) με ένα τσιτάτο του Βλαδίμηρου, αλλά την πάτησε γιατί η φράση με τη συμμαχία, το άλογο και τον καβαλάρη, ήταν στην πραγματικότητα του Ότο Φον Μπίσμαρκ –κι ας ήταν σωστή επί της ουσίας.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα το άκουγαν αυτό για τις συμμαχίες και κάτι άλλοι πούροι «λενινιστές», που βρήκαν το δρόμο της Ίσκρα, για να γίνουν τα άλογα του Λαφαζάνη και του καινούριου αναχώματος που στήνεται, κάνοντας ουσιαστικά εγκαίνια με αυτή την ανακοίνωση για τη συγκρότηση ενός χώρου που θα στεγάσει πολιτικά το «όχι» στο δημοψήφισμα. Και την οποία υπογράφουν μεταξύ άλλων, ο Καλτσώνης (εκφράζοντας πιθανότατα συνολικά το σύλλογο του Κορδάτου), στελέχη της Μαρς (δηλ του σχεδίου Β, δηλ του Αλαβάνου), αλλά και ο Σαραφιανός της Αρας (και παρακαλείται να παίρνει σειρά κι η Αραν). Έτσι το «όχι μέχρι το τέλος» μπορεί να γίνει το τέλος της Ανταρσυα, τουλάχιστον με την παρούσα μορφή που τη γνωρίσαμε και δεν την αγαπήσαμε.

Κι όπως λέει πικρόχολα μια σφισσα, πρέπει αυτό το διάστημα να δείξουμε πνεύμα κατανόησης και αλληλεγγύης στους εναπομείναντες σοβαρούς Ναρίτες. Και στους πέντε. Αλλά οι αυταπάτες πως ο Αλαβάνος θα ήταν ο πάτος του βαρελιού και δε θα έφερνε και το Λαφαζάνη, ή ότι δε θα ερχόταν ο λογαριασμός της άκριτης στοίχισης με το «όχι» και των φιλοκυβερνητικών κατ’ ουσία διαδηλώσεων των προηγούμενων μηνών, πληρώνονται ακριβά.

Ευτυχώς όμως πάντα θα υπάρχει κάτι καινούριο για να ασχολούμαστε και να βαυκαλιζόμαστε. Να πάμε, να πάμε… με το Πασόκ. Όχι, όχι, με τη Δημάρ. Με το Σύριζα παιδιά, για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Όχι, όχι (μέχρι το τέλος), με το ρεύμα του Λαφαζάνη.

Πού θα πάει σφε, στο τέλος θα τη βρούμε τελικά την καλή εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι ακόμα η μέρα που έπαιξε η δήλωση Φλαμπουράρη για τη Ζωή και τη στενότερη συνεργασία που θα έπρεπε να έχουν Μαρξ και Φρόιντ για την περίπτωσή της. Το πώς η Ζωή ασκεί τόση γοητεία πάντως σε μερικούς (κατά δήλωσή τους) μαρξιστές, δεν μπορεί όντως παρά να εξηγηθεί πρωτίστως με ψυχαναλυτικούς όρους. Όσοι κι αν έχουν φάει τον παπά του Unfollow, που στηρίζει ξεκάθαρα το προσωπικό παιχνίδι της Ζωής, δε φτάνει από μόνο του να ερμηνεύσει τη μαζική λοβοτομή πολλών (κατ’ ευφημισμόν) αριστεριστών στην περίπτωση της προέδρου.

Αν πάντως ο φροϋδομαρξισμός είναι το επόμενο πεδίο άντλησης τσιτάτων για τη δικαιολόγηση των μνημονιακών συμφωνιών, θεωρώ σοσάκι το Φρομ, το «φόβο μπροστά στην ελευθερία», όπου εξηγεί την εθελόδουλη μαζική στροφή λαϊκών στρωμάτων προς τον ολοκληρωτισμό (ή και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην περίπτωσή μας) και την «Τέχνη της Αγάπης», που μπορεί να έχει πολλά κοινά με την «Τέχνης της Απάτης» της κυβερνώσας αριστεράς και της ελπίδας που έρχεται.

Είναι τέλος η μέρα (αν και τυπικά θα πάει μετά τα μεσάνυχτα) που μπορεί να μυρίσει κάλπη μαζί με δακρυγόνα –ο τέλειος μηχανισμός καταστολής του λαϊκού κινήματος. Αλλά όλα θα καλυφτούν από τη βρωμερή σαπίλα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που γίνεται ένα με το νεοφιλελεύθερο ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική), το μνημόνιο (που θα ψηφίσει σε λίγες ώρες) και το σύστημα που τα γεννά.