Πίσω από τον ήλιο

Το σημερινό κείμενο δεν απευθύνεται μάλλον σε όσους έχουν στερεωμένες βεβαιότητες και δεν έρχεται να προσθέσει τη δική του βεβαιότητα, πάνω στις άλλες. Αντιλαμβάνομαι πως μια μη κατασταλαγμένη θέση μπορεί να εκληφθεί ως δειλός κεντρισμός ανάμεσα στο συγκροτημένο λόγο των δύο αντικρουόμενων πλευρών, που μπορεί ωστόσο να μετατραπούν σε Συμπληγάδες, που καταπλακώνουν κάθε αμφιβολία ή διαφοροποίηση κι εμποδίζουν, σε τελική ανάλυση, την κριτική σκέψη και την αναζήτηση σχετικά με το επίμαχο ζήτημα.

Θεωρώντας λοιπόν πως έχει πολλές πτυχές, όπως φάνηκε και στα σχόλια της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και πως δεν είναι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται, να διακρίνει κανείς την κύρια, ανακεφαλαιώνω κάποια δικά μου συμπεράσματα, ανάκατα με προβληματισμούς και ζητήματα προς διερεύνηση (σχετικά κωδικοποιημένα, για να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα).

Το βασικό σημείο που μπαίνει από τη μία πλευρά είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία διάκριση-καταπίεση εις βάρος των ομοφυλόφιλων κα οποιασδήποτε άλλης κοινωνικής ομάδας βάση της σεξουαλικής της προτίμησης, του χρώματος, κτλ. Και δεν υπάρχει κομμουνιστής ή φίλος του κόμματος (με κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις, που δεν ειναι αμελητέες -αν όχι ως ποσότητα- ως φαινόμενο), που να διαφωνεί με την κατάργηση αυτών των διακρίσεων και τη διασφάλιση (νομική και ουσιαστική) των δικαιωμάτων αυτών.

Κριτήριο της θεωρίας (και των φραστικών διακηρύξεων) όμως είναι η πράξη. Κι όπως πολύ σωστά σημειώνει σε ένα σχόλιό της η Amor Omnia Vincit, το Κόμμα (όπως και η γυναίκα του Καίσαρα) πρέπει να φαίνεται και τίμιο, να παίρνει πρωτοβουλίες, μέσα κι έξω απ' τη Βουλή, για την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων, το σπάσιμο της ομοφοβίας -και παραπλεύρως της καυποψίας και της ρετσινιάς για το ομοφοβικό ΚΚΕ, που καλλιεργείται μεθοδευμένα.
Κι αυτό ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει για το Σύμφωνο Συμβίωσης (ΣΣ) ή μάλλον ως απαραίτητο συμπλήρωμά της. Εφόσον δηλ δε συμφωνεί το Κόμμα με το ΣΣ, πρέπει να προβλέπει στην πρότασή του, με ποιον τρόπο θα ξεπεραστούν τα πρακτικά προβλήματα, όπως αυτό που αντιμετώπισε ο σύντροφος του Χατζησάββα στην εντατική, κ.ά. (κληρονομικά, συνταξιοδοτικά, κτλ).

{Υπάρχει παράλληλα ένα ζήτημα, που θίγει και μια παρένθεση παραπάνω, και το οποίο αφορά αποκλειστικά το Κόμμα και τα όργανά του, και δεν μπορεί να συζητηθεί (πόσο μάλλον να λυθεί) σε ένα ιστολόγιο. Περιορίζομαι λοιπόν να γράψω το αυτονόητο, ότι δηλ αυτοί που περισσεύουν στην οργανωμένη πάλη και τη συνειδητή της πρωτοπορία, δεν είναι οι συνειδητποιημένοι ομοφυλόφιλοι, αλλά οι ομοφοβικές αντιλήψεις κι όσοι τις εκφράζουν, ακόμα και σαν καλαμπούρι της κακιάς ώρας.}

Μπαίνει το ερώτημα αν αυτά τα πρακτικά ζητήματα μπορούν να διευθετηθούν με διαφορετικό τρόπο ή περνάνε υποχρεωτικά από το ΣΣ. Όπως επίσης αν το ΣΣ είναι ένα είδος υποκατάστατου του γάμου και συνδέεται με το δικαίωμα της υιοθεσίας. Ομολογώ (σα Μανόλης Καψής) πως δεν έχω τις γνώσεις για να εκφράσω κάποια έγκυρη γνώμη, υποψιάζομαι όμως πως το θέμα δεν μπαίνει γενικά και αόριστα προς συζήτηση, αλλά συγκεκριμένα, με βάση και τις γενικότερες νομοθετικές επιδιώξεις (πχ της ΕΕ).

Θεωρώ επίσης αναγκαίο να έχουν επιστημονική βάση οι επεξεργασίες μας. Συνεπώς είναι απαραίτητο να παρουσιαστεί μια σοβαρή, συλλογική δουλειά και επιμέρους μελέτες στον τομέα των έμφυλων σχέσεων συνολικά και πιο ειδικά στο ζήτημα της ανάπτυξης-δαμόρφωσης της προσωπικότητας του παιδού και του ρόλου που παίζουν (ή παύουν σταδιακά να παίζουν) τα γονεϊκά πρότυπα, η σχέση με τη βιολογική μητέρα, τον πατέρα, κτλ. Κι επειδή η επιστημονική έρευνα και ο διάλογος της επιστημονικής κοινότητας δεν είναι ακριβώς κάτι ουδέτερο, για να περιμένουμε να αποφανθεί, καταδεικνύεται, κατά τη γνώμη μου, το κενό που έχει αφήσει το ΚΜΕ -ή τέλος πάντων την ανάγκη να υπάρχει κάτι αντίστοιχο.

Νομίζω πως χρειάζεται επίσης και μια πιο συστηματική και έγκυρη ενασχόληση για το πώς αντιμετώπιζαν αντίστοιχα ζητήματα α. Οι κλασικοί και β. Οι σοβιετικοί (ή άλλες ΛΔ), για να διαλυθούν κάποιοι αστικοί μύθοι ή εύκολα, απλοϊκά σχήματα (η Σοβιετική Ένωση κυνηγούσε τους ομοφυλόφιλους). Αλλά και για να μας δώσει μια βάση για την επικαιροποίηση και το προχώρημα του κεκτημένου τους.

-Από μια πρόχειρη σφυγμομέτρηση στον κύκλο μου, που δεν είναι απαραίτητα αντπροσωπευτική μιας γενικότερης τάσης, καταλαβαίνω ότι οι νεότερες γενιές είναι πιο δεκτικές στο ΣΣ κι ενδεχομένως κάπως πιο ευαισθητοποιημένες ενάντια στην ομοφοβία -κάτι που μεταξύ άλλων έχει να κάνει με βιώματα, παραστάσεις, και τη γενικότερη παιδεία που προκύπτει από αυτά. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο, γιατί πρέπει να θεωρούνται αντιδραστικοί, "πίσω από τον ήλιο", κτλ όσοι τάσσονται με επιχειρήματα ενάντια στο ΣΣ, ενώ είναι προοδευτικοί, μπροστά από τον ήλιο (και την εποχή τους μη σου πω), όσοι θεωρούν το φύλο κατεξοχήν κοινωνική κατασκευή και βασικά προσωπική επιλογή του καθενός.

Θεωρώ παρεμπιπτόντως κάθε συμψηφισμό και εξομοίωση του τύπου "το ΚΚΕ λέει τα ίδια με την εκκλησία, το Φαήλλο, τους Χρυσαυγίτες, κτλ, φαιδρή κι αδιάφορη. Και βασικά ούτε καν πρωτότυπη, αν θυμηθεί κανείς την αντίστοιχη καραμέλα για το σχέδιο Ανάν, τα ναρκωτικά κι άλλα τέτοια θέματα που παρείχαν πιστοποιητικά προοδευτικότητας για αστικά κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής.

-Θυμάμαι τις αντιδράσεις που είχε ξεσηκώσει παλιότερα μια ομιλία του Αλυσανδράκη στη βουλή, όπου συνέδεσε αν θυμάμαι καλά την αντίθεσή του στο ΣΣ με το ζήτημα της νομιμοποίησης ενός τρίου, σεξτέτου, οκτέτου, κτλ.
Εάν παρόλα αυτά η ουσία για το ΣΣ έγκειται στην αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, προσωπικά δεν έχω τις γνώσεις και κανένα μεθοδολογικό εργαλείο, για να διαχωρίσω την περίπτωσή τους από την πολυγαμία και να θέσω κάποιο (αριθμητικό ή άλλου είδους) όριο. Ούτε θεωρώ σωστή, εν προκειμένω, την ιστορική προσέγγιση και τη λογική να εξεταστεί μόνο το επιμέρους ζήτημα που φαίνεται ώριμο -ή τέλος πάντων πιο ώριμο από τα άλλα.

-Επιπλέον. Αν οι έμφυλες σχέσεις και η μορφή τους καθορίζονται από κοινωνικούς, ιστορικούς παράγοντες, και δεν είναι μια για πάντα δοσμένες, αν δηλ με άλλα λόγια "γκέι δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι" (με κάποιες βιολογικές, ορμονικές εξαιρέσεις) αναρωτιέμαι αν μπορεί να σταθεί ο ισχυρισμός (ή τέλος πάντων να τον εξετάσουμε) ότι η κοινωνία μελλοντικά θα διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που θα οδηγήσει στην εξάλειψη ή την ελάττωση της συχνότητας του φαινομένου (και παράλληλα πολλών άλλων σεξουαλικών συμπεριφορών, που θα εξελίσσονται παράλληλα). Κάτι όμως που ξεφεύγει πολύ από το ζήτημα που είναι στην επικαιρότητα.

-Η ταξική σκοπιά είναι πανταχού παρούσα. Νομίζω ότι οι πλούσιοι ομοφυλόφιλοι θα έχουν πάντα τη δυνατότητα να ξεπερνάνε κάθε νομικό εμπόδιο, ακόμα και για την υιοθεσία και μάλιστα όχι ορφανών παιδιών, αλλά με αγοραπωλησία από ένα φτωχό ζευγάρι που δε θα μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος της ανατροφής του παιδιού.
Από την άλλη, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων δεν αφήνει κανένα δικαίωμα όρθιο, για κανένα παιδί, ζευγάρι, οικογένεια, κτλ.

-Τελευταίο και λιγότερο σημαντικό ίσως, αλλά θα είχε νομίζω ειδικό ενδιαφέρον να πει τη δική της γνώμη της για το ζήτημα κι η Λιάνα Κανέλλη -με την ίδια έννοια, που περίμενα να δω και την τοποθέτηση του Νεόφοιτου, για το πώς βλέπει τα πράγματα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ μαζί του ή όχι.

-Με τα παραπάνω κωδικοποιημένα ζητήματα δεν εξαντλώ προφανώς ούτε κατά προσέγγιση το ζήτημα, ούτε επιδιώκω να ανακυκλώσω την προηγούμενη συζήτηση (αν και μπορεί να εκληφθεί ως διευκόλυνση για όσους θέλουν να τη συνεχίσουν ή δυσκολεύονται να την παρακολουθήσουν μετά τα 200 σχόλια). Θα ήθελα όμως (χωρίς να μπορώ φυσικά να προκαταβάλω εισηγητικά την καμπή της συζήτησης στα σχόλια) να επιστήσω την προσοχή των σφων αναγνωστών/σχολιαστών στο ζήτημα του φύλου και των χαρακτηριστικών του, όπου βρίσκεται κατά τη γνώμη μου κι η ουσία του πράγματος.