Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στις ήττες των άλλων;

Ξεκίνησε... Οι εξελίξεις που πυροδότησαν οι ευρωεκλογές στο πολιτικό σκηνικό και το κοινωνικό προτσές είναι ραγδαίες. Ο Μελισσανίδης «φεύγει» από την ΑΕΚ και βάζει στην ΠΑΕ έναν μπροστινό του -ό,τι κάνουν δηλαδή γενικά οι καπιταλιστές με τα αστικά κόμματα και τους πρωθυπουργούς. Και ό,τι -πίστευε πως θα- έκανε ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα και ο Αλέξης με τον Στέφανο. Αλλά τα κόμματα προχωρούν χωρίς να κοιτάνε τα δικά σου καπελώματα.

Την ίδια στιγμή, η ιδεολογική ηγεμονία του αριστερού φασεϊσμού κατακτά την τιβί και ριάλιτι τύπου First Dates με υπόγεια ταξική προπαγάνδα για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε πως δεν είναι τυπική φασαία αλλά (φιλο)ΑΡΙΣ, οπότε δυνητικά ψηφοφόρος του κόμματος. Μια κάλπη τα αλλάζει όλα. First we take First Dates...

Το 9,25% του ΚΚΕ σαρώνει και στο #firstdates

"Το όνειρό μου είναι να πάρει ο λαός τα μέσα παραγωγής"🔥✊

ΟΛΟΙ στον αγώνα μαζί με το ΚΚΕ για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο της Μελίνας!#ΤΩΡΑ_ΚΚΕ #ΚΚΕ pic.twitter.com/8c82Diw4vG

— Ντοκτορ Who (@Doc_Who0) June 11, 2024

Τι είναι όμως χειρότερο από τις εκλογικές αυταπάτες; Η παταγώδης διάψευσή τους. Η ελπίδα φεύγει, η κατάθλιψη έρχεται και το πένθος ασφυκτιά στη θεωρία των σταδίων. Κι όσο δεν έρχεται η αποδοχή, πλησιάζει η τρέλα. Το γαρ πολύ των εκλογών γεννά παραφροσύνη. 

Θεέ μου, πόσα παρατράγουδα ξοδεύεις, για να καλύψεις την (μετ)εκλογική κατάθλιψη... Και πόση τεχνητή νοημοσύνη ξοδεύεις, για να καλύψεις την ανυπαρξία της φυσικής (νοημοσύνης) σε κάποια άτομα.

❤️‍🩹 Της ΝΔ το δεκανίκι! 🔊
Στίχοι: Jo Di / Μουσική: Suno pic.twitter.com/FDgsnV1Zoq

— 𝕁𝕠 𝔻𝕚 🏳️‍🌈 (@jodigraphics15) June 10, 2024

Ένα τραγούδι στρατευμένης τέχνης, από έναν υποψήφιο του ΜέΡΑ25 που δείχνει ότι ο πάτος του βαρελιού δεν είναι η τραπ -ούτε ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς (Δημοκρατία ή Μαρξισμός). Κι όμως, είναι τόσο χάλια που καταλήγει αριστούργημα. Κι αν περνούσε από το χέρι μου, θα έπαιζε σε κάθε προεκλογική μας συγκέντρωση -κρίμα που αργούν τόσο οι επόμενες.

Με τόσα παρατράγουδα δεν είναι δύσκολο να περάσεις καλά στην καλποπανήγυρη -και να βγει προς τα έξω, σαν μήνυμα προς τας Ευρώπας. Δύσκολο είναι να διαλέξεις μόνο μια φαιδρή στιγμή, ως κορυφαία. Ξεκινάν οι υποψηφιότητες.

Σε ένα πάνελ, η παρουσιάστρια διαβάζει τα ονόματα που εκλέχτηκαν και μεταξύ άλλων τον... «Νικόλαο Αλαβάνο», που είναι όμως στο studio και την διορθώνει.
-Συγνώμη, Νικολάου Αλαβάνος λέγομαι.
Κι αυτή συνεχίζει απτόητη.
-Μα ναι, αφού σας συνεχάρηκα...

-Με το ψηφοδέλτιο της Ελληνικής τελικής Λύσης, εκλέχτηκαν:

-Μια Γαλάτω από τον Έβρο, γιατί ήταν γυναίκα και πρώτη αλφαβητικά σε ένα ψηφοδέλτιο γεμάτο αγνώστους μεταξύ αγνώστων. Ό,τι είχε συμβεί δηλαδή το ’19 στο ΜέΡΑ25 -και σε κάθε αρχηγοκεντρικό κόμμα. Και ό,τι θα ήθελε να συμβεί ο εκλεκτός του Κασιδιάρη στους Πατριώτες του Εμφιετζόγλου (Γιώτης), που βάσει σχεδίου δεν είχε αλφαβητικά άλλον από πάνω του.

-Και ένας τύπος που παράλλαξε λίγο το όνομά του, για να τον μπερδέψουν με τον στρατηγό Φράγκο και να τον εκλέξει πανηγυρικά το ποίμνιο του Βελόπουλου. Ό,τι πιο κοντινό θα βρείτε στον κινηματογραφικό Έντι Μέρφι, που εκλέχτηκε γερουσιαστής με ένα παρόμοιο τέχνασμα και το άχαστο σύνθημα: Jeff Johnson - The name you know!

Θέμα χρόνου να βγει υποψήφια με όνομα Χλωρίνη Κλινέξ και προεκλογικό σύνθημα: Αυτήν εμπιστεύεστε!

Παρένθεση. Μα πώς μπορείτε και γελάτε μες στον ζόφο της ακροδεξιάς του 20%;

Έλα ντε. Όπως ακριβώς πανηγύριζε το αριστεροχώρι για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη χρυσή αυγή να προελαύνει -τότε που λοιδορούσαν την προτροπή της Αλέκας στον λαό να διορθώσει την ψήφο του. Και όπως θα χαιρόταν με την ψυχή του -παρά τον... ζόφο- ο Γιάνης αν είχε πάρει άλλη μισή μονάδα και έμπαινε στην ευρωβουλή. Τώρα όμως...
Μη χαμογελάς, ρε, τι σου ζητάνε;

Είναι θέμα προς συζήτηση, πάντως, αν είναι όντως πρώτη φορά ακροδεξιά, που τα σταγονίδια συγκεντρώνουν τέτοιο ποσοστό. Πρώτη φορά ξανασυμβαίνει... Δεν το λέω -μόνο- με την έννοια ότι οι νεοέλληνες ήταν πάντα λίγο ακροδεξιοί, άσχετα απ’ την ψήφο τους, κι ας μην το ήξεραν, ή ότι οι φασίστες έβρισκαν πάντα ζεστό καταφύγιο στη μητρική αγκαλιά της ΝΔ και τις προγονικές αξίες της παράταξης. Η ακροδεξιά μούχλα ήταν ιδρυτικός πυλώνας και οργανικό κομμάτι της «ελληνικής δημοκρατίας» (της «καλύτερης που είχαμε ποτέ») και είχε πάντα ένα διψήφιο ποσοστό στην κοινωνία, που βρήκε απλώς αφορμή στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια να εκδηλωθεί από την ανάποδη, βγαίνοντας επιτέλους από την ντουλάπα με τους ναζιστικούς σκελετούς.

Όταν φωνάζαμε «δεν είναι αθώοι» δεν ήταν μόνο για τα κεφάλια της εγκληματικής οργάνωσης αλλά και για τους χιλιάδες συνένοχους που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στο μαχαίρι με την ψήφο τους. Μιλάμε για μισό εκατομμύριο κόσμο -χωρίς το άλλοθι της άγνοιας και της παραπλάνησης. Μπορεί να λούφαξαν προσωρινά στις τρύπες τους μετά τη δίκη, δεν εξαφανίστηκαν όμως από τη μια μέρα στην άλλη.

Δεν είναι καλό να κάνουμε πως δεν υπάρχουν, ούτε όμως πως δεν υπήρχαν ποτέ, λες και προέκυψαν ξαφνικά από το πουθενά. Όποιος θέλει όντως να τους κοντύνει και δε βλέπει ότι πρέπει να συνταχθεί με τους κόκκινους, έχει πολιτική - ταξική αχρωματοψία. Κι όποιος θέλει να τους εξαφανίσει πολιτικά, πρέπει υποχρεωτικά να σκοτώσει το θηρίο που τους γεννά και τους τρέφει: το σύστημα και τον σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης. Αλλιώς κάνει σκέτη αντίφα λεζάντα για λίγα ψηφαλάκια και χρειάζεται απεγνωσμένα τους φασίστες, για να συγκρίνεται μαζί τους και να φαίνεται «αριστερός».

Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε φαιδρά. Αν μη τι άλλο είχε πλάκα η διαχείριση του κακού αποτελέσματος από τα (μικρο)αστικά επιτελεία, με διάφορα παραμυθάκια, που λέγονται αφηγήματα στην πολιτική επιστήμη, και έχουν περάσει στη μουσική και τον κινηματογράφο με τίτλο «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

Η ΝΔ πέτυχε πύρρειο νίκη, χωρίς αντίπαλο και χωρίς τον Πύρρο -του πήρε τις ψήφους ο Μπελέρης. Βρίσκει παρηγοριά όμως στο αφήγημα της ευρύτερης διαφοράς στα χρονικά των ευρωεκλογών από το δεύτερο κόμμα. Και πήρε το μήνυμα να κάνει ό,τι και πριν, ακόμα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά...

Ο ΣΥΡΙΖΑ γλέντησε την ήττα του, καθώς πέτυχε τους υπόλοιπους στόχους του, δηλαδή να πέσουν οι άλλοι. Και βασικά να μην μπει στην ευρωβουλή η ΝεΑΡ -νέα είσοδος στο σύμπαν του εξωκοινοβουλίου- με την οποία υπάρχει διαμάχη για τις βουλευτικές θέσεις, με σύνθημα «φέρτε πίσω τις κλεμμένες» (έδρες) και μια εσάνς από τη γοητευτική διάσπαση του ΜΛ-ΚΚΕ με την ΟΑΚΚΕ -που ηγεμονεύει πολιτικά αλλά πήρε την τιμητική προτελευταία θέση στις εκλογές.

Η ΝεΑΡ τώρα συνεχίζει αριστερά και μπορεί να πάρει τις έδρες -που ανήκουν στην Αριστερά- και να (τις) πάει στο ΠΑΣΟΚ -όλοι αριστεροί είμεθα άλλωστε. Η μεγαλύτερη προσωπική δικαίωση, όμως, στις ευρωεκλογές του 41% ανήκει στην Αχτσιόγλου, που θέσπισε το 50%+1 για τις συνελεύσεις των Σωματείων, αλλά δε θα είχε κανέναν ηθικό φραγμό να δεχτεί τις έδρες της ΝεΑΡ (αν περνούσε το 3%), λόγω χαμηλής συμμετοχής - νομιμοποίησης.

Το πιο wow αφήγημα όμως ήταν η σκέψη Βαρουφάκη πως το ΜέΡΑ25 νίκησε, γιατί δεν εξαφανίστηκε στις εκλογές και πλέον «κάτι ξαναξεκίνησε...», με κάλεσμα ενότητας και συντονιστικό της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ντεζαβού τύπου μαρμότας. Αυτά τα (προ/μετ)εκλογικά καλέσματα άλλωστε είναι πάντα αξιόπιστα και ανθεκτικά στον χρόνο.

Αν το ΜέΡΑ25 σας θυμίζει σταρτ-απ επιχείρηση με κοντινή ημερομηνία λήξης (το ’25, αν όχι νωρίτερα τελικά) είναι καιρός να μάθετε ότι ξόδεψε απλώς μια ζωή -από τις 25- και βάζει νέο κέρμα (bit-coin) για ένα νέο ξαναμεταξεκίνημα ή απλώς μετα-ξεκίνημα, για να το πούμε στη διάλεκτο του Γιάνη. Κι ας νόμιζαν κάποιοι πως τα έπαιζε όλα σε μια ζαριά, μια έσχατη ευκαιρία, ο τελευταίος χορός (σε έναν χρόνο θα έχουν όλα τελειώσει). The last dance...

Εσύ ψήφισες τον Γιάνη;

Κι αν ο Βαρουφάκης είναι ο απόλυτος σταρ που αποτυγχάνει γιατί δεν έχει έναν Πίπεν δίπλα του; Κι αν τελικά τον βρει τώρα, στο συντονιστικό που παρήγγειλε; Κι αν ο Πίπεν του ΜέΡΑ αγανακτήσει με τις πλατφόρμες και τις πίπεν (φτηνό, συγνώμη) των συμμάχων; Και πάρει το ινδιάνικο βλέμμα του Σκότι, όταν τον ρώτησαν ποιες ομάδες παίζουν στο Φάιναλ Φορ; Then we take Berlin...

Η ΑΡΑΣ πότε θα πάει στο ΣΥΡΙΖΑ;

Αλλά ας γυρίσουμε στην τραγουδάρα των ημερών -μόνο εγώ και το Λαϊκό Στρώμα έχουμε πατημένο το replay άραγε; Να λίγα ακόμα δύστυχα δίστιχα, αντίστοιχης έμπνευσης, για τις επόμενες επιτυχίες -μουσικές, εκλογικές και γενικώς.

Τρία τοις εκατό στο ΜέΡΑ, τους σταλίνες κάνει πέρα
Βαρουφάκης και Αγιούμπι, για να κλαίνε οι Κουτσούμπι(λο)
Κλέωνα Γρηγοριάδη, ρίξ’ τους στο βαθύ σκοτάδι (όπου έχουν τον Ζαχαριάδη)
Έχω κρατημένα λίγα (^*/>(!@) για την Παπαρήγα. Αναρχικοί και μπολσεβίκοι, της ΝΔ το δεκανίκι

Αυτό που δεν ήταν τόσο αστείο, ήταν η πτώση της Λιάνας, ζωντανά σε ένα στούντιο (επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς και να ανέβουν τα ποσοστά σου). Οι συνέπειες ήταν κάταγμα και οξύς πόνος. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με τον πόνο των άλλων -χωρίς παστίλιες- για το ΚΚΕ και τις εκλογές συνολικά. Καλή ώρα η εκπομπή του Press Project. Κλίμα συννεφιασμένη Κυριακή, με τεθλιμμένους συγγενείς στην κηδεία της καλής σοσιαλδημοκρατίας.

Ψυχραιμία Γωγώ.
Γωγώ, ψυχραιμία! https://t.co/vTsgZPXlHQ pic.twitter.com/Ao3grduEJC

— Αχαστος (@krhth13) June 10, 2024

Και η παραφροσύνη κλιμακώνεται επικίνδυνα.

Τρομακτικές παρενέργειες παρατηρήθηκαν στην Αττική από την άνοδο του ΚΚΕ!
Σταδιακά ο Πουλης μεταμορφώνεται σε Πορτοσαλτε..!🤣#ευρωεκλογές2024 pic.twitter.com/VdGVOsRplg

— red_salute🚩 (@red_salute) June 10, 2024

Της ΝΔ το δεκανίκι δε ρωτάνε για τη δίκη
Του Ζηνόβιεφ, του Μπουχάριν και την πτήση του Γκαγκάριν.

Γιατί, κυρία Στάη μου, δε βγαίνει ο Κουτσούμπας στο τηλέφωνο να μας πει για τις δίκες; Γιατί σωπαίνει για ένα θέμα που καίει τους απλούς πολίτες και καθορίζει τη ζωή τους; Γιατί βγήκε στο Κολωνάκι; Τι, δεν ήταν στο Ντα Κάπο αλλά στο Νοέλ; Και γιατί βγήκε στο Νοέλ τότε; Γιατί καπνίζει, γιατί τρώει και κυρίως γιατί υπάρχει;

Εναλλακτική διατύπωση: γιατί δεν υπάρχουν περισσότερα ακροδεξιά σκουπίδια σαν τον Χίο να ρωτάνε για τα γκούλαγκ τον Κουτσούμπα και τους Κουκουέδες στα πάνελ; Και το βασικό: γιατί δεν τους έκαναν ούτε καν στο Πρες Πρότζεκτ μια ερώτηση για τις Δίκες της Μόσχας; Παντού πράκτορες της NKVD..

Εκεί θέλει, κυρία Στάη μου, ανοιχτές γραμμές και μηνύματα οπαδών. Βαριά καφενειακή ανάλυση από τον Βλαδίμηρο -17- για επαναστατική κατάσταση και τις χαμένες ευκαιρίες. 

Τρως δύο γκολ στο ’89 και το ’91! Τι είσαι, η Μπάγερν του Μονάχου και μένεις μονάχος στις Βρυξέλες; Κάνε αλλαγές, διώξε τα παλτά, ρίξ’ τους στον πάγκο, βάλε παίκτες από τη νεολαία, φέρε Καμπαγιάννη, Δέσποινα Κουτσούμπα, μεταγραφές αεροδρομίου. Τέρμα η ασυλία στο ιερατείο, να πείτε για τα κότερα, για τα ντολμαδάκια, φόλα στα pet του Μητσοτάκη.
-Επόμενη γραμμή -αρκεί να μην είναι του Περισσού.

Κι οι απορίες μένουν αναπάντητες -θα τις πάρουμε μαζί μας στον τάφο. Πώς περνιέται για κωμικός ο Λαζόπουλος; Πώς περνιέται για ριζοσπαστική αριστερά το 70% του μνημονίου; Πώς θεωρείται καλός γραφίστας ο Jo-Di; Πώς περνιέται για κινηματικό μέσο το Press Project και ο Πουλής; What are you looking at? Και τέλος πάντων: γιατί πονάνε τόσο;

Πολιτικά μιλώντας, ο πόνος των «δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά» ήταν ανέκαθεν το κενό μεταξύ του ΚΚΕ και της εκάστοτε σοσιαλδημοκρατίας. Η «πέραν του ΚΚΕ αριστερά», όπως την είχε περιγράψει εύστοχα ως ζωτικό χώρο ο Αλαβάνος, όταν ήταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα ο χώρος αυτός κινδυνεύει να μείνει χωρίς υπολογίσιμο φορέα -ένα σχήμα διάδοχο του «παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ» που εξέφραζε το «παλιό καλό ΠΑΣΟΚ»- και πολιτική έκφραση. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα -για αυτόν- με μόνη ουσιαστική διέξοδο το ΚΚΕ. Πονοκέφαλος...

Είμαι άρρωστος και είναι πια αργά
Γιατρέ μη μου φωνάζεις, δείξε λίγη συμπάθεια στον ασθενή σου
Δεν ξέρω τι να κάνω, πες μου τι πρέπει πες μου
Και πώς να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά.
Τίποτα δεν κάνω που να αξίζει

Έλα όμως που για το αριστεροχώρι και ένα μεγάλο μέρος του, το ΚΚΕ είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης από την ανάποδη -δια του ετεροπροσδιορισμού. Για άλλους το υπαρξιακό ζήτημα είναι ενισχυμένο από διάφορα βιώματα, φτάνοντας στα όρια του συνδρόμου. Πχ όπως οι -είστε σίγουρα;- δημοσιογράφοι του ΤΡΡ, που χρήζουν ειλικρινά βοήθειας.

Ναι αλλά εμείς τι γυρεύουμε μέσα στις ήττες των άλλων; Γιατί μας αφορά ο πόνος τους;

Εμείς δεν είμαστε ψυχολόγοι και δεν έχουμε παυσίπονα, για να τους βοηθήσουμε. Το βασικό είναι να μη γίνουμε κάφροι με οπαδικά αντανακλαστικά, για να βοηθήσουμε τους υπόλοιπους, όσους δεν είναι χαμένες περιπτώσεις. Όχι αλαζονεία, όχι ειρωνεία και εκτόνωση, όχι ανέξοδος κομματικός πατριωτισμός. Φίλαθλοι, μην απαντάτε στις προκλήσεις, που λένε και τα μεγάφωνα στους τελικούς του μπάσκετ -επειδή κάτι πρέπει να πουν.

Φινάλε με κάτι ακόμα από τον μικρόκοσμο (όχι του Θάνου).

Στη μαγευτική Θεσσαλονίκη (της ΝΔ το δεκανίκι), που δεν ξανάβγαλε τον Τεό γιατί βρήκε πιο γραφικούς άχρηστους, η κε του μπλοκ ξανάρθε σε επαφή με γευστικές συγκινήσεις -γύρος με πραγματικό μπούκοβο, μπουγάτσα με μπουγιουρντί κτλ-, νεανικές αναμνήσεις και το πατρικό ΠΡΙΝ, αφημένο στο πλυντήριο δίπλα στη λεκάνη για τις δύσκολες ώρες (χωρίς σκόπιμους συνειρμούς), με εμπνευσμένα αρθράκια - φάρμακο για την κατάθλιψη και τη δυσκοιλιότητα.

Στο τελευταίο (προεκλογικό) φύλλο, ο Σταύρος Μαυρουδέας (πραγματικός γυρολόγος, που συνεργάστηκε για ένα φεγγάρι και με το κόμμα, πριν επιστρέψει δια του Αλαβάνου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) γράφει σωστά ότι η στάση ενός κόμματος απέναντι στην ΕΕ είναι κριτήριο ψήφου για τις ευρωεκλογές. Κάνει όμως γκραν φινάλε με τον ελέφαντα πίσω από τις παπαρούνες -που αλλάζουν χίλια χρώματα και παράγουν όπιο.

Όμως ο ελέφαντας που κρύβεται πίσω από τις παπαρούνες είναι το ΚΚΕ, που ενώ καταγγέλλει την ΕΕ ταυτόχρονα ανάγει την αποδέσμευση από αυτήν σε κάποιο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον (λες και μπορεί να γίνει σοσιαλισμός μέσα στην ΕΕ). Άλλωστε, στις κρίσιμες στιγμές των μεγάλων αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, το ΚΚΕ επέλεξε να απόσχει και να τις υπονομεύσει. Με επανειλημμένες δηλώσεις των δύο τελευταίων Γενικών Γραμματέων του δήλωσε ότι δεν σκέφτεται λύσεις εκτός ΕΕ και σιγοντάρησε το συστημικό αφήγημα, ότι δηλαδή η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι καταστροφική.

Ο αντικουκουεδισμός είναι το όπιο του αριστερισμού. Αλλά μας αφήνει με την απορία και ανοιχτά ερωτήματα -σαν τον Δεκέμβρη, που δεν ήταν η απάντηση.

Τι οφέλη και δυνατότητες μας προσφέρει ένα GRexit που δε συνδέεται άμεσα με μια επαναστατική στιγμή; Είναι μικρή η γραμματοσειρά που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ σε αφίσες, κείμενα και εκλογικές προκηρύξεις ή είναι κάτι άλλο που τον δυσκολεύει στην κατανόηση -κειμένου, θέσεων κτλ; Εκείνη η αλήστου μνήμης πρωτοβουλία για την έξοδο από την ΕΕ (του ΝΑΡ) πότε και γιατί εγκαταλείφθηκε σιωπηλά στην τύχη της -και τι μας δείχνει αυτό για την ανάδειξη ή την υποτίμηση του ζητήματος από τον χώρο; Ο Μαυρουδέας είχε την ίδια γνώμη τότε που συνεργάστηκε με το ΚΚΕ -ότι δηλαδή επιδιώκει σοσιαλισμό εντός της ΕΕ- ή αλλάζει γνώμες με τα φεγγάρια; Κι όταν πήγε με το -εξίσου- αλήστου μνήμης ΜΑΡΣ του γλυκ(ανάλατ)ου Αλαβάνου, μήπως θυμάται ποια ήταν η θέση που είχε για την ΕΕ συνολικά -και όχι απλώς για την ευρωζώνη; Πολλά τα ερωτήματα, για καλά διαβασμένους και έχοντες μνήμη, χωρίς όμως να παπαγαλίζουν έτοιμα σχήματα.

Επίλογος

Όσοι νιώθουν μετεκλογική κατάθλιψη και δε σκάνε ούτε χαμόγελο με τα παρατράγουδα, ας γνωρίζουν πως το καλύτερο αντικαταθλιπτικό είναι ο δρόμος και το κίνημα. Αν έχουν ξεχάσει πώς γίνεται, ήρθε η ώρα να το θυμηθούν -και ας το κάνουν από όποιο μετερίζι κρίνουν καλύτερο. Και αν είναι αμετανόητοι οπαδοί του καναπέ και αθεράπευτα αντικομμουνιστές, ας παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι στην κοινωνία του μέλλοντος η ψυχολογία θα είναι πρωτοπόρα και θα κάνει θαύματα...

Ανεμολόγιο - Είμαστε λέει το ωραίο άσμα στα παρατράγουδα

Πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα της κε του μπλοκ για το εκλογικό αποτέλεσμα

Ήταν ένα καλό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ; Ναι, σύντροφοι, θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό. Δεδομένης της αποχής, των δυσκολιών και του αρνητικού συσχετισμού, ούτε συζήτηση. Τρίτη συνεχόμενη θετική καταγραφή, νέα άνοδος σε ποσοστά, πρώτη θέση στην Ικαρία, στην περιοχή της ΛΑΡΚΟ και διάφορες μικρές Μόσχες, δεύτερη θέση σε μια σειρά λαϊκές-εργατικές γειτονιές της Αθήνας. Και μια αυξανόμενη δυναμική που εκφράζεται παντού, στις κάλπες και στο κίνημα, και ίσως μας φέρνει στο καλύτερο σημείο των τελευταίων πολλών ετών –μετά τις ανατροπές.

Αλλά και μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί χάσαμε για μερικές εκατοντάδες ψήφους την τρίτη έδρα (από τη Λατινοπούλου) και την τέταρτη θέση (από τον Βελόπουλο), για τέσσερις ψήφους την πρωτιά στον Ασπρόπυργο και για μια ψήφο τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα και τα σοβιέτ ως επίσημο πολίτευμα της χώρας. Δεν έχει τόση σημασία η τελική διαφορά, όσο να φτιάξουμε έναν (μη) αστικό μύθο και να παίξουμε με τις τύψεις όσων ταλαντεύτηκαν αλλά απείχαν ή ψήφισαν κάτι άλλο. Για μια ψήφο χάσαμε από τον Βελόπουλο. Τη δική σου που δεν πήγες…

Τόσα φασιστικά (απο)κόμματα – γενόσημα της ΝΔ κατέβηκαν και φέτος, από την τελική λύση μέχρι τον Εμφιετζόγλου και τον Σώρρα. Αν είχαν λίγο μεγαλύτερη διασπορά, θα τσιμπούσαν 0,1 από τις επιστολές του Ιησού, άλλο τόσο από τον φασισμό με μπότοξ και θα ‘μασταν όλοι χαρούμενοι. Ίδιο αποτέλεσμα μα άλλη εικόνα –σαν εκείνα τα σχήματα που παίζουν με τις αισθήσεις μας και τη «Φωνή Λογικής» που δεν έχει καμία σχέση με την κοινή.

Προφανώς τόσο μικρές διαφορές μπορεί να τις καθορίσει οτιδήποτε, πχ μια μικρή νοθεία στην επιστολική ψήφο, με ύποπτες μεθόδους, μιλημένους δικαστικούς και μια διάτρητη, παντελώς αναξιόπιστη διαδικασία, όπως πιστοποιούν δεκάδες σχετικές καταγγελίες –για όσους τυχόν είχαν αμφιβολίες πώς θα λειτουργούσε και τι ήθελε να πετύχει αυτό το μέτρο.

Καλά κάνουν πάντως οι σύντροφοι και πανηγυρίζουν με την ψυχή τους, στον δρόμο. Γιατί θα είναι εκεί την επόμενη μέρα και κάθε μέρα, όχι μόνο για τα πανηγύρια. Όταν πετυχαίνεις κάτι με τις δυνάμεις σου και όχι με τα λεφτά και τις πλάτες του επιχειρηματία που σε χρηματοδοτεί, όταν μοχθείς πραγματικά για ένα αποτέλεσμα, έχεις κάθε δικαίωμα να το χαρείς και να το γιορτάσεις.

Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα της φασιστομάνας Ευρωλάνδης, της σάπιας γηραιάς ηπείρου που ακόμα την κατατρύχει το φάντασμα του κομμουνισμού, δεν υπάρχει τίποτε καινούριο και πρωτότυπο ως ποιοτικό φαινόμενο στο ελληνικό αποτέλεσμα. Η ακροδεξιά προελαύνει σε μια σειρά χώρες, η σοσιαλδημοκρατία καταρρέει σχεδόν παντού επιβεβαιώνοντας την ιστορική της κρίση, οι κυβερνήσεις πέφτουνε (αλλά τα κέρδη μένουν) και η αποχή – αδιαφορία σπάει ρεκόρ –ή στον αντίποδα διαβάζουμε για «συμμετοχή – ρεκόρ», που δεν έφτασε καν το 50%.

Η μόνη τάση που δεν υπάρχει πανευρωπαϊκά είναι η άνοδος ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ. Κι αυτό μπορεί να μην είναι γενικά λόγος αισιοδοξίας, από την άποψη της ευρωπαϊκής μας μοναξιάς, δείχνει όμως πόσο μεγάλη σημασία έχει –για εμάς και διεθνώς- αυτή η «ελληνική ιδιαιτερότητα».

Το ΚΚΕ μοιάζει με όαση σε ένα εντελώς άνυδρο τοπίο ή αλλιώς ωραίο άσμα στα παρατράγουδα ενός σάπιου κόσμου –για να παραφράσουμε ένα σπουδαίο άσμα: την κόρνα Βούλτεψη, τη Λατινοπούλου ως φασισμός με ανθρώπινο φοτοσοπαρισμένο πρόσωπο, τον Μητσοτάκη να παριστάνει τον μεγάλο ηγέτη, τον Κασσελάκη να βγάζει το υποκριτικό του ταλέντο ως πολιτικός –και το σκυλί βόλτα να κατουρήσει-, τον Αυτιά στον ρόλο της ζωής του για όσους πρόλαβαν ως παιδάκι τον Βασίλη Καΐλα, τον Λαζόπουλο να παριστάνει τον σατιρικό ηθοποιό που χτυπάει το σύστημα. (Παρένθεση με φωνή Γερασιμίδου που ήταν και υποψήφια: Μήτσο μ’, ήσουν πάντα τόσο γελοίος αυριανιστής και το έκρυβες ή με τον καιρό σου βγήκε κουσούρι;). Κι επίσης, την ΕΕ, με το ξέπλυμα των ναζί και επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, να κάνει τη δημοκρατική Ένωση, και τα αναστημένα ακροδεξιά ζόμπι να κάνουν τους ευρωσκεπτικιστές για να πετύχουν άλλους όρους για το κεφάλαιο, ενώ είναι ταυτισμένα με τις ιδρυτικές αξίες της φασιστικής Ευρωλάνδης. Και ο Κεμάλ μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος, με τη βεβαιότητα πως μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος, και μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να τον κοντύνουν –για να φτιάξουν έναν άλλο στο μπόι των ονείρων μας. Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί. Και ως τότε το ποσοστό του ΚΚΕ είναι ο μόνος αναπνευστήρας που έχουμε για να πάρουμε ανάσα στον ακροδεξιό βούρκο με τα σκατά της ιστορίας…

-Σε άλλα νέα, από το περιβόητο 41% πήγαμε στο 41% συμμετοχής, που είναι ιστορικό χαμηλό και αφήνει σε κάποιους μια κρυφή ικανοποίηση. Αλλά αν η αποχή μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομη και βασικά, θα τον είχε ήδη αλλάξει.

Ο Βελόπουλος ανακήρυξε μουσολινικά την έναρξη μιας εποχής «πατριωτικής διακυβέρνησης» -αν είχε και τάγματα εφόδου, θα τους φώναζε «εγερθείτε». Η Ελλάδα αποκτά «επιτέλους» το ισχυρό ψεκασμένο κόμμα που της αξίζει και την alt-right δεξιά αλά Μελόνι που δεν είχε –και οραματίστηκε ο Μπογδάνος. Η επιτυχία της –εκεί που απέτυχαν άλλοι ικανότεροι από αυτήν- είναι ένα περίεργο μίγμα σεξισμού και του αντεστραμμένου ειδώλου του. Την ψηφίζουν για την εμφάνισή της ενώ ταυτόχρονα την «στοχοποιούν» για τους λάθος λόγους, επειδή είναι γυναίκα –και δη το στιλ της bimbo. Αντί για «σερσέ λα φαμ», όμως, πρέπει να ακολουθήσουμε απλώς το χρήμα, το κεφάλαιο που έριξε μπόλικα κεφάλαια για να την στηρίξει και να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία της.

Η επιτυχία της είναι επίσης εν μέρει καρπός της αισθητικής, στρατηγικής επικράτησης του τικ-τοκ –το απολίτικο κιτς ρεσιτάλ των τελευταίων ημερών είχε τη φυσική, παράπλευρη συνέπεια που του αρμόζει. Πλασάρεται ως «μετριοπαθές» κεντροφασιστικό κόμμα, αφήνοντας τον ρόλο της «κεντροαριστεράς» στην «ενδοτική» ΝΔ, με τις παροχές και τα «κεϊνσιανά» επιδόματα-pass. Και λανσάρει τη θεωρία του ενός άκρου, με τις μολότοφ, τις απεργίες και τα πανό στην Ακρόπολη, την οποία ενστερνίζεται και η ΝΔ, με τον Μαρκόπουλο να λέει πως το ΚΚ ετοιμάζεται για έφοδο στα ανάκτορα (καλομελέτα αλλά αργεί ακόμα). Και τη Βούλτεψη, με τον «βασιλοκομμουνιστή» πατέρα, να χτίζει το νέο αφήγημα περί ποσοστού Γιάλτας, που μάλλον θα αντικαταστήσει τη χιλιομασημένη τσίχλα του «μια ζωή στο 5% είστε».

Ξέρεις, όμως, κάτι, Σοφία; Πρώτον, η συνάντηση δεν ήταν στη Γιάλτα αλλά στη Μόσχα. Δεύτερον, δεν είχε χαρτάκια, ραβασάκια και μοιρασιά του κόσμου. Και τρίτον, ακόμα και να υπήρχαν, δε θα καθόριζαν τίποτα στις εκλογές του 2024. Εκτός και αν μπερδεύεις την επίσημα καταγραμμένη αποχή του ’46 (στο αστείο 9,3%) με το φετινό ποσοστό του ΚΚΕ. Πρόσεξε όμως μην πάρουμε τη φετινή αποχή μαζί μας –όπως τότε το ΕΑΜ- και τρέχει και δε φτάνει η τάξη σου και το μαλλί της.

Η ακροδεξιά συγκεντρώνει αθροιστικά κοντά στο 20% -εξαιρώντας με μισή καρδιά τις καρδούλες της φράου Ζωής. Αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα, τρίτη δύναμη πίσω από την αποχή και τη ΝΔ, τέταρτη αν συνυπολογίσουμε ως ενιαία σοσιαλδημοκρατία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Και ας έβγαζε η Τζάκρη στο 50% το «προοδευτικό τόξο», τσουβαλιάζοντας σε αυτό και το ΚΚΕ –όταν έχεις άχαστο σερί, 3 στα 3, με τα μνημόνια, χάνεις το μέτρο και τον μπούσουλα για όλα τα άλλα.

Η ΝΔ χάνει το 1/3 των ποσοστών της και τους μισούς ψηφοφόρους της από τον περσινό Μάη. Αλλά έχει ως παρηγοριά ότι δεύτερη δύναμη είναι οι διαρροές προς τα δεξιά της και θεωρεί πως μπορεί εύκολα να τις μαζέψει σε μια λιγότερο χαλαρή ψήφο, χωρίς να λείπουν οι ενδοφασιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ακροδεξιάς πολυκατοικίας –για τη Μακονία, το Αιγαίο, τα ομόφυλα ζευγάρια ή την υπόγεια στήριξη Λατινοπούλου και Λοβέρδου από πρώην πρωθυπουργούς.

Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται να εκλείπει στην παρούσα συγκυρία, ελλείψει άμεσης χρηστικής αξίας για την αστική τάξη, είναι τα αριστερά αναχώματα, οι διάφορες εκδοχές οπορτουνισμού και «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, που είχαν ανθίσει την περασμένη δεκαετία, σε συνθήκες μιας σχετικής κινηματικής ανόδου. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τροφοδότησε τους επιγόνους του ή τη μητρική αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, αλλά απευθείας τη ΝΔ.

Η –παταγωδώς διαψευσμένη- ιστορική εκτίμηση πως δεν υπάρχει έδαφος για την ανάπτυξη ενός σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος στην Ελλάδα σήμερα, μπορεί να μοιάζει βάσιμη αλλά είναι εξαιρετικά επισφαλής. Στην παρούσα φάση πάντως το ΚΚ δε φαίνεται να πιέζεται από κάποιο οπορτουνιστικό μόρφωμα. Και αν η ανάπτυξη της δυναμικής του συναντά εμπόδια, τα βάζει το ίδιο στον εαυτό του και αφορά δικές του αδυναμίες. Αν όμως συνεχίσει την ανοδική πορεία –και αυτό δε θα κριθεί βέβαια μόνο στις εκλογές- μπορεί να γίνει ο μόνος ισχυρός πόλος και σημείο αναφοράς όσων δηλώνουν αριστεροί –όπως και αν το εννοούν- για να οδηγηθούμε σε ένα σκηνικό που θα θυμίζει κάπως τη Γερμανία του μεσοπολέμου: κομμουνιστές, κάτι κεντρώο (με ψοφοδεείς σοσιαλδημοκράτες και «φιλελεύθερα» συμπληρώματα, και οι ναζί με τους συμμάχους τους, στην πρωτοβουλία των κινήσεων. Λες;

Εκλείπουν επίσης σταθερά τα άλλοθι για τη Μακεδονία και την –πάλαι ποτέ- ΛΔ του Βορρά. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να βγάζει τοπικιστικά αντανακλαστικά και να αντιδρά στην εύκολη ρετσινιά της δεξιούπολης που εκλέγει διαχρονικά γραφικούς και επικίνδυνους τοπάρχες. Ναι βγάζαμε Ζορρό και φτερωτό γιατρό (με τον οποίο έκανε φτερά το δημόσιο χρήμα) αλλά δε δικαιούστε να ομιλείτε εσείς με τον Καμίνη –που δεν μπορεί να κάνει σωστά μια αντίστροφη μέτρηση- και τον Μπακογιάννη, που βλέπει την πόλη σαν παιχνιδάκι που αν χαλάσει, θα του πάρουν άλλο. Ναι, βγάζουμε παραδοσιακά Δεξιά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα στην πόλη της Φεντερασιόν και του Μάη του ’36, που εξέλεξε κι έναν δήμαρχο της ΕΔΑ. Τουλάχιστον όχι πριν την έξαρση της Μακεδονικής υστερίας, που αποτελεί κεντρική, εθνική πολιτική. Και δεν ήταν πάντα έτσι στην Α’ Θεσσαλονίκης –δηλαδή στο πολεοδομικό συγκρότημα- που βγήκαμε τρίτη δύναμη στις τελευταίες Περιφερειακές –άλλο η επαρχία και η Κεντρική Μακεδονία. Ναι, έχουμε γίνει Σαββιδιστάν αλλά δες τι γίνεται στον Πειραιά του Μαρινάκη και της Κόσκο –κάθε λιμάνι και καημός, αν όχι φασισμός. Ναι είναι μια αταξική μπούρδα τα περί του «κράτους των Αθηνών», αλλά πες μου μια άλλη χώρα, που να έχει τον μισό πληθυσμό της στην πρωτεύουσα. Ναι είναι αποκλειστικά ελληνική πατέντα ο θεσμός της συμπρωτεύουσας, αλλά είναι το χρύσωμα του χαπιού για μια πόλη που ήταν πολυεθνική και ακμάζουσα πριν την προσαρτήσει το ελληνικό κράτος. Ναι βγάλαμε τον Καραμανλή μετά τα Τέμπη –ο κόσμος στη Θεσνίκη κατά βάθος είναι μεταμφιεσμένοι Σερραίοι, όπως η Αθήνα είναι η συνομοσπονδία του Μοριά- αλλά η ΝΔ είχε παντού 41%. Και πάει λέγοντας, με ένα σωρό μεν αλλά. Αλλά δεν έχει άλλα πια.

Τελείωσαν τα άλλοθι και οι δικαιολογίες. (Ψηφι)ζουμε σε μια πόλη που έχει βγάλει –εκλέξει και αναδείξει ως εξαγώγιμο προϊόν- ό,τι ακροδεξιό ταλέντο υπάρχει, όπως εξάγουμε το μπουγατσάν και γαστριμαργική τεχνογνωσία, πρωταθλητές στα μαγειρέματα παντός είδους –πολιτική και πολίτικη κουζίνα.

Τους χριστιανόπληκτους της Νίκης, τον Βελόπουλο με τις κηραλοιφές του Ιησού –ή κάπως έτσι-, τον Εμφιετζόγλου με τη στήριξη του Κασιδιάρη, τώρα βγάλαμε στον αφρό την Λατινοπούλου, ως θεά της αποβλάκωσης και του αλτ-ράιτ. Φτάνει πια, σταμάτα, γκώσαμε!

Οπότε, τι να κάνουμε; Να χαρίσουμε τη Μακονία στους γείτονες να γλιτώσουμε; Μαζί με τη Θράκη και την Ήπειρο –η βόρεια ευτυχώς είναι εκτός συνόρων; Να αποκοπεί όλη η Ελλάδα πάνω από τα Τέμπη; Όλη η επαρχία και τα νησιά, εκτός από τους κόκκινους βράχους της Ικαρίας, της Σάμου, της Ζακύνθου, της Λέσβου, της Θάσου και μερικά ακόμα; Να κλειδώσουμε τους γέρους στο σπίτι; Τους τηλεθεατές του Αυτιά; Τους αποβλακωμένους ψηφοφόρους του τικ-τοκ και των ανθυποσελέμπριτις; Την ενδιάμεση χαμένη γενιά που κάηκε από την αντεπανάσταση; Και τελικά ποιος θα μείνει;

Να μη βουλιάξουμε κανέναν. Ας ψήφισαν ό,τι θέλουν. Αρκεί να κατέβουν όταν πρέπει στον δρόμο και να μη χαρίσουν τη ζωή τους σε κανέναν. Ό,τι θέση και αν πήραν –ακόμα και υπέρ μας- το βασικό είναι να μην είναι ανάθεση. Τα υπόλοιπα μπορούν να τα βρουν στην πορεία, από την πείρα τους. Και ας είναι το ψευδώνυμο που δίνουμε στα λάθη μας, για να μην τα θυμόμαστε…

Υγ: ξημέρωμα πατώντας διαρκώς ανανέωση και φυσώντας το ποσοστό για να ανέβει λίγο ακόμα και να πιάσουμε τον στόχο –εν προκειμένω την τελική λύση του Βελό. Ρετρό αξία ανεκτίμητη! Τα υπόλοιπα εν καιρώ, σε επόμενο μέρος.

Τώρα που γυρίζει

Είναι με διαφορά οι πιο ψόφιες και αδιάφορες ευρωεκλογές στα χρονικά, χωρίς κανένα πρακτικό διακύβευμα (α, και επίδικο, συνάδελφοι). Κανείς δεν έχει καμία αγωνία για τον νικητή, κανείς δεν περιμένει πολιτικές εξελίξεις, παραιτήσεις αρχηγών (μάλλον) ή νέες εκλογές στο καπάκι (όχι άλλες, γκώσαμε). Ακόμα και για όσους θέλουν να τιμωρήσουν τον Μητσοτάκη συμβολικά στην κάλπη, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης είναι από μόνοι τους επιχείρημα για να πας στην αποχή. Και αν το «θρίλερ» της βραδιάς είναι το αν θα μπουν στην ευρωβουλή κόμματα σαν το ΜέΡΑ25 και η ΝεΑΡ, μιλάμε για την απόλυτη παρακμή του είδους (των θρίλερ και των σίκουελ του ΣΥΡΙΖΑ).

Κάλπη είναι και γυρίζει. Αλλά όχι όπως της ιστορίας ο τροχός –να πηδήξει και ο φτωχός, κάνοντας το μεγάλο άλμα της εφόδου στον ουρανό. Η κάλπη μπορεί να είναι στην καλύτερη μια αποτύπωση της στιγμής, με το δικό της εκλογικό φίλτρο (παραμορφωτικό εν μέρει, όπως όλα τα φίλτρα άλλωστε), αλλά δεν κρίνει τις μεγάλες καμπές της ιστορίας. Η κάλπη είναι γκαστρωμένη, όπως έλεγε ο Χαρίλαος, αλλά όχι ακριβώς σε ενδιαφέρουσα, δεν κυοφορεί τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που μας ενδιαφέρουν. Αντιθέτως, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για παντός είδους τερατογενέσεις, με κάθε πιθανό και απίθανο φασιστικό απόκομμα (ψεκασμένο, εκκλησιαστικό, «μετριοπαθές» ακροδεξιό, αμιγώς νεοναζιστικό με τάγματα εφόδου, με Βοναπάρτες που είχαν «σοσιαλιστικό» παρελθόν κοκ) που μπαίνουν πλέον τρία-τρία στη Βουλή. Πότε χίτης, χρυσαυγίτης, πότε ταγματασφαλίτης.

Βάλτε τώρα που γυρίζει. Εδώ δεν είναι βέβαια κουπόνι στοιχήματος με αποδόσεις, αλλά έχει πάντα πλάκα –σαν ένοχη απόλαυση- το παιχνίδι με τα προγνωστικά. Βοηθά καμιά φορά να βρούμε παραμέτρους που θα καθορίσουν τη γενική τάση –όπως όταν παίρνεις υπόψη τις απουσίες των ομάδων, την παράδοση, το κοράκι που σφυρίζει κτλ. Κι είναι πάντα χρήσιμο να σκεφτόμαστε αναλύοντας δεδομένα και να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα.

Η αποχή, που μπορεί να σπάσει ρεκόρ, καθορίζει πολλά. Μπορεί να ευνοήσει κόμματα με μεγάλη συσπείρωση και τρία γράμματα ή κυβερνήσεις που κάνουν τα πάντα για να γλιτώσουν το μαύρισμα –όχι στην παραλία- και τη μετακίνηση στις εθνικές οδούς. Καθορίζει σε πόσες ψήφους αντιστοιχεί μια ποσοστιαία μονάδα –λογικά κάπου κοντά στις 50 χιλιάδες ψήφους- και πόσο μεγάλος μπορεί να φαίνεται ως ποσοστό ο ίδιος αριθμός ψήφων για ένα κόμμα. Καθώς επίσης και τον βαθμό «αλλοίωσης» του αποτελέσματος που θα φέρει η επιστολική ψήφος, η οποία είναι σχεδόν συνώνυμο της νοθείας, είτε εμμέσως-μεταφορικά, είτε ευθέως με βάση τις σχετικές καταγγελίες που πληθαίνουν. Κι αλίμονο στους χρήσιμους ηλίθιους που πιστεύουν πως η επιστολική ήρθε για να ψηφίσει απρόσκοπτα περισσότερος κόσμος –που ήθελε αλλά δεν μπορούσε.

Τα πράγματα είναι τόσο ψόφια που δυσκολεύεσαι να βρεις τον κερδισμένο. Η ΝΔ δε θα έπρεπε ούτε 30%. Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) άλλο τόσο, κάτω από τα ποσοστά της στις εθνικές εκλογές. Εμείς δε θα πιάσουμε διψήφιο (γιατί δεν υπάρχει κλίμα και νωπό κίνημα για να ανέβουμε), οι κηραλοιφές δεν πρέπει να μας περάσουν γιατί έχουν χαμηλό ταβάνι, ΜέΡΑ και ΝέΑΡ είναι βασικά ανύπαρκτα στην κοινωνία, και το αυτό ισχύει για όλα τα υπόλοιπα αποκόμματα. Γι’ αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να προβλέψεις πού θα κινηθούν –τι πρόβλεψη να κάνεις για ένα ψοφίμι, που κινείται υπόγεια, αποσυντιθέμενο.

Ναι αλλά δε βγαίνει έτσι. Περισσεύουν πολλά και κάποιος πρέπει να τα πάρει –και άντε να βρεις ποιος…

Μια λογική άνοδος για το ΚΚΕ θα ήταν κοντά στο 9%. Με μια πιο θεαματική άνοδο θα άγγιζε το διψήφιο, με μια μικρή και συγκρατημένη θα ήταν κάπου κοντά στο 8%. Κρίνοντας από κάποιες δημοσκοπήσεις, κρατάμε χαμηλά τον πήχη, ώσπου θυμάσαι κάποιες περσινές, που έφτιαχναν κλίμα με σκόπιμα υποτιμημένες μετρήσεις, και μπαίνεις σε δεύτερες σκέψεις. Αν κρίνεις όμως από τη λύσσα κάποιων μηχανισμών τρολ στο διαδίκτυο, ίσως βλέπουν κάτι που δε βλέπουμε και προσπαθούν να το προλάβουν για να μην το δουν στην κάλπη. Αλλά δε θα πιάσουμε διψήφιο, για να μην καλλιεργούνται αυταπάτες στη βάση και να μας λένε «μια ζωή σε μονοψήφιο θα είστε». Η συγκρατημένη απαισιοδοξία είναι το μυστικό της ευτυχίας, για να μην απογοητευτείς ποτέ και να χαρείς παραπάνω με ό,τι παραπάνω έρθει.

Αν δεν έρθει, μπορεί να οφείλεται εν μέρει και στη δυναμική που χάθηκε στο νομοσχέδιο με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Αλλά πολλοί δεν κάνουν το βήμα, γιατί δεν το έχουν πάρει –ακόμα- απόφαση και ψάχνουν απλώς προσχήματα να δέσουν μια ειλημμένη (μη) απόφαση.

Η ΝΔ βάζει χαμηλά τον δικό της πήχη –στο 33% των περασμένων ευρωεκλογών-, είτε για να τον πιάσει και να πανηγυρίζει, είτε γιατί βλέπει πως δύσκολα θα πιάσει ακόμα και αυτό, οπότε αρχίζει προληπτικά τη διαχείριση ενός εκλογικού χαστουκιού. Ότι θα κοντύνει είναι το μόνο βέβαιο –το ζήτημα είναι πόσο (31%) και προς τα πού. Κι όταν ακούς τις προάλλες τον ΓΓ στο Σύνταγμα να λέει ότι εμείς θα κοντύνουμε το 41% και δώστου πάλι κόντεμα και ξανά μανά θα τους κοντύνουμε, αρχίζεις να νιώθεις σαν ΝΒΑer με χαμηλά εμπόδια ή σαν τον Ντε Σόουζα μπροστά στον Χουάντσο, πριν τον φορτώσουν οι γκρι με τέταρτο φάουλ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει το πρώτο κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης που δε θα εισπράξει τίποτα από τη φθορά της κυβέρνησης, και μάλιστα σε «χαλαρή» ευρωεκλογική ψήφο. Και είναι, σαν κόμμα και εναλλακτική, το βασικό επιχείρημα που πείθει τους αναποφάσιστους να ψηφίζουν ΝΔ, δια της ατόπου –εφόσον ΤΙΝΑ. Αλλά τον κρατά κυρίως η επιθυμία της ΝΔ να τον έχει ως βασικό αντίπαλο και ως την αξιωματική αντιπολίτευση που την βολεύει.

Το ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο κόμμα που εφαρμόζει την τακτική του ώριμου φρούτου για να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και δεν κάνει τίποτα, ποντάροντας στην αμνησία – κοντή μνήμη του κόσμου, να μη θυμηθεί δηλαδή τι φρούτα ήταν, όσο είχαν εξουσία.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Πασοκιά…

Η άνοδος του Βελόπουλου επιβεβαιώνει την τάση διαρροής της ΝΔ κυρίως προς τα ακροδεξιά της και ότι η χώρα μάλλον αποκτά σιγά-σιγά το ψεκασμένο κόμμα που αξίζει στο ελληνοχριστιανικό της ποίμνιο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι είναι τριτο-τέταρτος με διψήφια ποσοστά –όσο και αν τον αβαντάρουν- αλλά δε θα πέσω τελικά από τα σύννεφα αν πέσω εγώ έξω.

Κάθε φορά εξάλλου στην κάλπη ψάχνουμε τη δυσάρεστη (ακροδεξιά) έκπληξη των εκλογών. Και πλέον είναι παραπάνω από μία –σε κάθε αναμέτρηση. Θέλω να πιστεύω ότι δε θα ζήσουμε ξανά την εκτόξευση των Σπαρτιατών με τους «Πατριώτες» του Εμφιετζόγλου και τη σκιώδη στήριξη του Κασιδιάρη. Ότι θα αρχίσει να ξεφουσκώνει ο ελληνορθόδοξος κατευθυνόμενος όχλος της Νίκης (και της Θεσ/νίκης). Κι ότι δε θα ξεπεταχτεί από το πουθενά κάποιο άλλο μπουμπούκι στη θέση τους, τύπου Λατινοπούλου, σαν φασισμός με ανθρώπινο φωτοσοπαρισμένο πρόσωπο.

Η χαλαρή ψήφος πάει ασορτί με τα γιούχου κόμματα, αλλά παραείναι πολλά, για να βγει κάποιο στον αφρό, με τόσο μεγάλη διασπορά ψήφων –και ας μπαίνουν μέσα οι ψήφοι της διασποράς. Αυτό ακριβώς ισχύει για όσους διεκδικούν να εισπράξουν τους ξενερωμένους «δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά» και τη δυσαρέσκεια της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ –που μπορεί να μείνει χωρίς βάση, αλλά δε θα πάψει στιγμή να αγαπά τις Βάσεις της Ιεράς Νατοϊκής Συμμαχίας. Αν ο Βαρουφάκης και οι Νεο-αριστεροί τα έβρισκαν μεταξύ τους, πιθανότατα θα είχαν μια θέση στο ευρωκοινοβούλιο και όχι μόνο. Τώρα όμως είναι πολύ πιθανό κατά μια έννοια να αλληλοεξουδετερωθούν και να μείνουν εκτός νυμφώνος.

Τα πραγματικά ντέρμπι θα παιχτούν στα κατώτερα πατώματα του εκλογικού πίνακα. Πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ vs ΕΠΑΜ ή ΟΚΔΕ εναντίον ΜΛ-ΚΚΕ. Αλλά αυτά θα τα δούμε και το βράδυ στην τηλεόραση –λατρεμένο κλισέ της δεκαετίας με τις βάτες, για ιδανικό φινάλε.

Υγ: 8,65 ο Τεντόγλου χτες. Ας το κρατήσουμε καλού-κακού…

Υγ2: αν όλα αυτά είχαν γίνει όντως στην Αδάμαντος (4) στον Λυκαβηττό (και ας μην υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της Δήμητρας) και όχι στην Ακάμαντος στο Θησείο, άντε να μην κλειδώσει ο Στέφανος και να μη φωνάζει σαν Σπύρος: δεν είμαι μαλάκααααααας...

Υγ3: χαλαρό ουζακι πριν μια μη χαλαρή ψήφο με έναν τσιπουράτο γη, χωρίς Νότη αλλά με Ζουγα. Τι έγινε ρε παιδιά; Από πότε (ξανα)είναι αυτός ΚΚΕ;

ΤΡΥΠΕΣ στον ιστό του συστήματος

Λονδίνο-Άμστερνταμ ή Βερολίνο
Έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας

Γραμμένο-αφιερωμένο στον Γρηγόρη που αλλάζει κόμματα σαν τα γιλέκα του και σε όλους τους πολιτικούς γυρολόγους, που τα κάνουν όλα για αυτό που σκέφτονται -το καρεκλάτο- και βρήκαν τον δικό τους ύμνο. Ή μήπως όχι; Ας δούμε και μια άλλη ανάγνωση.

Τούτες τις ώρες τα βλέμματα εκατομμυρίων εργαζομένων της Ευρώπης είναι στραμμένα εδώ, στην ανυπότακτη Ελλάδα των ανθρώπων του μόχθου. Των συναδέλφων μου στη Γερμανία που έδωσαν και δίνουν απλόχερα τη γνώση τους και την εργασία τους για την προάσπιση της υγείας και της ζωής του λαού! Των απεργών στα διυλιστήρια της Γαλλίας, στους σιδηρόδρομους της Φρανκφούρτης, στα αεροδρόμια της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, των υγειονομικών και λιμενεργατών της Βρετανίας, που κατέκλυσαν τους δρόμους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης για τη ζωή και τα δικαιώματά τους! Της λαοθάλασσας που κατέκλυσε το Μάλμε, τα Πανεπιστήμια στις πρωτεύουσες πολλών χωρών και φωνάζουν δυνατά Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Των αγροτών που έφτασαν στην Πύλη του Βραδεμβούργου, στον Πύργο του Άιφελ, έξω από το Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλες!

Αυτά τα μάτια είναι στραμμένα εδώ για να δουν την κόκκινη φλόγα να απλώνει και να φουντώσει!
Από το Άμστερνταμ ως τη Στοκχόλμη και το Λονδίνο, από το Βερολίνο ως το Παρίσι και τη Μαδρίτη!
Σε εμάς, που δεν έχουμε ξεχάσει πού ακριβώς θέλουμε να πάμε!

Τι έγινε, ρε παιδιά; Από πότε παίζει «Τρύπες το μαγαζί»;
Κάτσε να δεις τι σου ’χω για μετά.

@twra_kke 📌Μήνυμα του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στο TikTok, με αφορμή την αποκρουστική συζήτηση για τα "πόθεν έσχες" 🔴Ότι υπάρχουν δύο κόσμοι το ξέραμε. Ότι θα ήταν τόσο θρασείς που θα υπερασπίζονταν με τέτοιο πάθος τον κόσμο τους, τον κόσμο της χλιδής, το μάθαμε… 💰Ένας χορός εκατομμυρίων, μετοχών, μπόνους, πάνω στα συντρίμμια μιας κοινωνίας, που αγωνιά να βγάλει τον μήνα, που αναβάλλει τα όνειρά της καθημερινά, την ώρα που η δουλειά της γίνεται κέρδη και μερίσματα, χτίζει τα ακίνητα και φουσκώνει το «πόθεν έσχες» μιας χούφτας εκμεταλλευτών. ✊Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε την πλάτη στη σήψη τους. Να υπερασπιστούμε τον δικό μας κόσμο, τον κόσμο του δίκιου, της αλήθειας, της εντιμότητας, της αλληλεγγύης. ‼️Η φωνή αυτού του κόσμου, του κόσμου της δουλειάς και του αγώνα, ακούστηκε και θα ακούγεται δυνατά παντού, και στο Σύνταγμα σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, με πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ την Κυριακή των ευρωεκλογών. Υ.Γ. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι: «Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις: Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων…». #ΤΩΡΑ#ΤΩΡΑ_ΚΚΕ #κκε #κνε #kke #kneγ#φοργιουγ#φοργιουπειτζs#mpesfyy#foryouy#foryoupagel#euelections2024o#eklogeso#europeanuniond#neadimokratiai#syrizaok #ποθενεσχες #ποθεν_εσχες #kasselakis #mitsotakis ♬ πρωτότυπος ήχος - Τώρα ΚΚΕ!

Γιατί εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ που θέλουμε να πάμε, σύντροφε (στο αεροδρόμιοστο αεροδρόμιο).
Κι ας είναι μια διαδρομή γεμάτη ζιγκ-ζαγκ (και τη φωνή του Γιώργου Σαρρή για σύμμαχο).
Γεμάτη ανηφοριές (μα η πτώση στον κατήφορο είναι πιο δύσκολη, αν κουβαλάς τον βράχο του Σίσυφου).
Γεμάτη σκαμπανεβάσματα (στο τραμπολίνο της ιστορίας) και πισωγυρίσματα (όπως στο «Φιδάκι» με τον αγκυλωτό σταυρό, που κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν δύο πίσω του, ώσπου να του καρφώσεις την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ).

Κι η επόμενη αφιέρωση του ΓΓ, τώρα που επεκτείνεται σε άλλα είδη, θα είναι με Robert Tepper και πέτσινη καμπαρτίνα ως το πάτωμα. There ’s no easy way out (από την ΕΕ και το σύστημα), there ’s no short cut home. Giving in is always wrong. Ή έστω μια Κάρμινα Μπουράνα στη μνήμη του Μπιρσίμ. Ανοίγει παρένθεση (κεντροαριστερή).

-Για δες καιρό που διάλεξε τον Τάσο να μας πάρει. Τώρα που οι πελάτες του τον χρειάζονταν όσο ποτέ. Τώρα που οι κάμερες γυρνάνε μόνο 30 μοίρες, λες και έχουν πάθει αυχενικό και δεν μπορούν να στρίψουν. Τώρα που οι αρχηγοί τους ανεβαίνουν σε κάτι βάθρα σαν ίσωμα, για να μην κάνουν γκρο πλαν και φανεί η μοναξιά μες στο μη πλήθος. Τώρα που πάνε Σύνταγμα, χωρίς ντροπή, και δε γεμίζουν ούτε τον διάδρομο του Μετρό. Μα ίσως αυτή η κατάντια να τον έστειλε μια ώρα αρχύτερα, σφραγίζοντας το τέλος μιας εποχής, μαζικής και καλόγουστης.

Κάποιοι γουστάρουν αριστουργήματα, Μπουνιουέλ και Παζολίνι. Άλλοι Λάνθιμο και Τεό, με τη διεθνή αναγνώριση. Οι πιο μερακλήδες Γραμματικό ή Οικονομίδη για τον καλτ ρεαλισμό. Μα ποιος να σταθεί δίπλα του, στη στρατευμένη τέχνη του. Έφυγε ο καλύτερος. Και οι καλύτεροι δεν έχουν πια σε τι να πιστέψουν... (Κλείνει το ιντερμέδιο).

Προς το παρόν, ο ΓΓ μένει στις «Τρύπες» (στον ιστό του συστήματος). Και ίσως στις επόμενες εκλογές αρχίσει να αφιερώνει Θανάση Παπακωνσταντίνου, τώρα που πήγε στο ραδιόφωνο του 904 στη Θεσσαλονίκη. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράσσεται -ακόμα. Σε κάνα Φεστιβάλ μην έρθει μόνο. Ήδη γίνεται πανικός από κόσμο, δε χρειάζονται και άλλοι.

-Στο Ίλιον (Νέα Λιόσια ρε ψώνιο...) η συγκέντρωση είχε πιο παραδοσιακό κλείσιμο, με Μικρούτσικο. Αλλά όχι αυτόν που νομίζετε.

Είναι η ζωή από πηλό, βάλε φουλ τη φαντασία
Πλάσε εσύ το γεγονός, έτσι νικιέται η ιστορία.

Στίχοι-Μουσική Ανδρέας Μικρούτσικος, από τον δίσκο «Περνάω με Κόκκινο» -τυχαίο και αυτό; Σε ένα άλλο σημείο βέβαια λέει «δεν τον νικάς τον φασισμό, μόνο με οδοφράγματα, μα στο πεδίο του μυαλού με της ψυχής τα θαύματα». Τα βιβλία και τα ταξίδια ξέχασε.

Όταν του κάνουμε αφιέρωμα στο Φεστιβάλ, θα ακολουθήσει ανάλυση στίχων και πόσο πολιτικό ήταν το δίστιχο με τον Ρασούλη: αμάν βαριά φιλοσοφία, ας πούμε κάτι πιο απλό, καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και εγώ.
Κι όταν πάει ο ΓΓ με τον Μητσοτάκη σε ένα εξωτικό ξερονήσι, να του εξηγήσει γιατί παραμένει κομμουνιστής, μπορεί να του τραγουδήσει και το «χαμένο νησί». Αλλά εμείς θα την φτιάξουμε την οργάνωση, χαμένε, α χαμένε...

-Αλλά η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, τα είχε όλα. Δεν έκλεισε με Μικρούτσικο, αλλά με το κορίτσι από την Παλαιστίνη να τραγουδά το σύνθημα για λευτεριά στην πατρίδα της -ίσως η πιο ωραία στιγμή της προεκλογικής περιόδου. Είχε μια δόση συγκίνησης, με τους 72 βετεράνους ταξικούς συνδικαλιστές να δίνουν το «παρών». Και -πάνω από όλα- είχε τα αποκαλυπτήρια της πλακέτας στο σημείο της δολοφονίας του Ταλαγάνη-Ζέβγου. Σε άκρως κεντρικό σημείο, πάνω στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, για να τους μπαίνει στο μάτι, να θυμίζει το ποιόν τους και να μην είναι εύκολο να την κρύψουν, όπως το αντίστοιχο μνημείο στο σημείο της δολοφονίας του Λαμπράκη.

Γιατί σε αυτόν τον τόπο, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις το χνάρι των κομμουνιστών, της Αντίστασης και του κινήματος. Και μια παρακρατική δολοφονία από λακέδες του αστικού κράτους.

-Μερικές δηλώσεις στήριξης -ανάμεσα στις πολλές- ξεχωρίζουν.

Του Θύμιου «με ζεστή καρδιά», γιατί σε αυτά δε χωράνε μισές και κρύες. Της Μποφίλιου με εξίσου ζεστή και φινάλε με νόημα: «ίσα δικαιώματα για όλους». Της ΑΡΙΣ -συνήθεια που έγινε λατρεία- με συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης. Και των τριών συναγωνιστών από το Μεσολόγγι, που συνυπέγραψαν την επαναπροσέγγισή τους.

-Ποιος δε θυμάται/λατρεύει/νοσταλγεί εκείνα τα λεκτικά σχήματα του Στάλιν, σαν αρνητικές ρητορικές ερωτήσεις. Μήπως σύντροφοι μπορούμε να ισχυριστούμε πως το ΚΚΕ είναι κόμμα του ΟΧΙ και της διαμαρτυρίας; (Αγωνία στο κοινό, ελπίδες και προσμονή). Όχι σύντροφοι, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό (θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρά....)

Ακολουθεί η σύγχρονη εκδοχή του σχήματος, με τη δραματοποιημένη εκτέλεση-διασκευή του στο παρόν, στο στούντιο του TPP.

Β’ Μέρος

-Και τι θα μείνει τελικά από όλη αυτήν την ιστορία για το πόθεν έσχες και τις σπιτάρες-βιλάρες Μητσοτάκη-Κασσελάκη; (Δεν είναι αυτό που νομίζετε, είναι αυτοδημιούργητες). Τι θα κρατήσει στο τέλος ως συμπέρασμα; Όχι πάρα πολλά. Ένας στους δύο θα τους ψηφίσει -αν δεν ήταν «χαλαρή» ψήφος, θα ήταν περισσότεροι. Σφάξε με αγά μου να αγιάσω...

Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σα να ψηφίζει ελεύθερα και αυθόρμητα ο Καραγκιόζης με την παράγκα, τον πασά που δεν ξέρει τι έχει και δεν έχει στο σαράι. Αλλά στον τόπο μας, ευδοκιμούσαν πάντα οι Χατζατζάρηδες. Κι είναι να απορείς γιατί δεν είναι ο Χατζηαβάτης ο εθνικός μας ήρωας.

Όχι πολλά. Ένας στους δύο θα τους ψηφίσει -και αν δεν ήταν «χαλαρή» ψήφος, μπορεί και περισσότεροι. Είναι τηρουμένων των αναλογιών, σα να ψηφίζει ελεύθερα και αυθόρμητα ο Καραγκιόζης με την παράγκα τον πασά που δεν ξέρει τι έχει και τι δεν έχει στο σαράι. Αλλά εδώ στον τόπο μας πάντα ευδοκιμούσαν οι Χατζηαβάτηδες. Και είναι να απορείς γιατί δε θεωρείται αυτός, ο Χατζατζάρης, εθνικός μας ήρωας.
Τι γυρεύουμε εμείς, τι γυρεύουμε εμείς μες στα παλάτια των άλλων;

Τουλάχιστον είναι πολύ λιγότεροι οι Χατζατζάρηδες που νιώθουν την ανάγκη να συναινέσουν ενεργά, αποθεώνοντας σε συγκεντρώσεις τους μεγάλους ηγέτες. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί τα δύο κόμματα εξουσίας επέλεξαν το Σύνταγμα για να εκτεθούν με απευθείας συγκρίσεις με τη συγκέντρωση του ΚΚΕ. Οριακά η αλλαγή φρουράς με τους τσολιάδες μαζεύει πιο πολλούς τουρίστες. Αντιθέτως είναι απολύτως κατανοητό το πανδαιμόνιο με τις βουβουζέλες και τις κόρνες -και ας μην είχε μποτιλιάρισμα, αφού δεν έκλεισε ούτε σοκάκι. Όσο λιγότερα ακούγονται από τις ομιλίες των δύο, τόσο λιγότερες οι αφορμές για ετεροντροπή.

-Και το ΠΑΣΟΚ, κύριε; Είναι σαν εκείνους τους μουλωχτούς τύπους, που παίζουν «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο» -μην κάνετε άκυρους συνειρμούς με μαφιόζους- και θεωρούν πως αν παραμείνουν σιωπηλοί, έχουν πιθανότητες να κερδίσουν κάτι. Καλύτερα να σιωπάς παρά να μιλάς για τις θέσεις σου...

-Γνωρίζατε ότι ο μεγαλύτερος φόβος του μιντιακού εκπροσώπου της ΝεΑΡ είναι από τους εφιάλτες του Σπύρου Παπαδόπουλου στους «Απαράδεκτους»; Δεν είμαι μαλάκαααας... Λέτε να τα κατάφερε;

@ingr_news «Να μη γίνω μ#λ@κ#ς»! Ο Κωστής Καρποζήλος απαντήσε σε μερικές γρήγορες ερωτήσεις στο περιθώριο της συνέντευξής του στο in. #ingr #news #neaaristera #ekloges #europeanelections ♬ original sound - in.gr

Όταν ξεκινάς από το ΝΑΡ για να φτάσεις στη ΝεΑΡ, με ενιδάμεσο σταθμό τα ΑΣΚΙ του ΣΥΡΙΖΑ -και ένα φεγγάρι κοντά στο ΚΚΕ που ούτε εσύ θυμάσαι...-, όταν πιστεύεις ότι φτιάχνεις ένα Democrat κόμμα αλά ελληνικά και έχεις βρει τον νέο Ρούσβελτ, αλλά σου προκύπτει τραμπικό μόρφωμα, έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις βαθιά μέσα σου κάτι με τρία άλφα: νέΑ ΑριστερΆ.

Παρεμπιπτόντως, δύσκολα θα βρει κανείς πολιτική αντιπαράθεση πατατάκι και ξεκατίνιασμα πιο απολαυστικό από αυτό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑΡ.

-Αν μη τι άλλο στο αριστεροχώρι «γίνονται πράγματα» -ακόμα και χωρίς τη Βάνα Μπάρμπα. Στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης αποκλείστηκε η ΟΚΔΕ γιατί πήρε θέση κατά της τεκνοθεσίας από τα ομόφυλα ζευγάρια. Έγινε όμως κανονικά δεκτή, παρά τις επιμέρους αντιδράσεις, η ΝεΑΡ που στήριξε από κυβερνητικές θέσεις όλη τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων και τώρα σηκώνει υποκριτικά τα λάβαρα της Παλαιστίνης, ενάντια στη γενοκτονία που διενεργεί το κράτος του Ισραήλ. Μια ωραία ξεπλυματική ατμόσφαιρα...

Η καλύτερη περίπτωση όμως είναι πιθανότατα η «Αναμέτρηση», που συνεδρίασε-συνδιασκέφτηκε για τη στάση της στις ευρωεκλογές και αποφάσισε πλειοψηφικά να στηρίξει το ΜέΡΑ25, αλλά ήταν τόσο οριακή η πλειοψηφία που δε δηλώθηκε ανοιχτά για να μην προκληθεί ρήγμα. Κάποια στελέχη της όμως συμμετείχαν ούτως ή άλλως στο ευρωψηφοδέλτιο του Βαρουφάκη, δημιουργώντας τετελεσμένα, οπότε τελικά αποφασίστηκε να τους στηρίξει συνολικά και η οργάνωση. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον -υπάρχει ακόμα χρόνος ως τις εκλογές για μια αναθεώρηση.

-Στο ΜέΡΑ25 βέβαια ο έρωτας (που είναι συνώνυμος με την επανάσταση) και ο αριστερός ριζοσπαστισμός δεν κρύβονται. Ο σωσίας του Νταλάρα (Λαπαβίτσας) εξηγεί ότι δε θα έχουμε κανένα όφελος από τη ρήξη με την ΕΕ και το Ευρώ -και ας έλεγε άλλα το ’15. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα; Ο Βαρουφάκης ξεπλένει βολικά τη δημοκρατική ΕΕ που του απαγόρευσε την είσοδο στη Γερμανία και μας μιλάει για τα γκούλαγκ και την Κεντρική Επιτροπή που δε θα τον άφηνε να μιλήσει. Ενώ διακόπτει τη δανεική νεολαία -δηλαδή τα ΕΑΑΚ- που φώναζαν στη συγκέντρωση «η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» και την διορθώνει λέγοντας: με υπεύθυνη ανυπακοή. Ναι, αλλά βάζει παπάκια στ@ υποψήφι@ βουλευτ@...

Και αφού δεν ενοχλεί τους Εαακίτες, που τα καταπίνουν όλα αμάσητα, προχωράνε στο εκλογικό τους (παρα)σύνθημα. Ενόχλησέ τους... Δεν είναι όμως λίγο ενοχλητική τόση αμνησία;

-Αν ξύσεις λίγο τη γραφικότητα που λανσάρουν διάφορα αποκόμματα της πλάκας, θα βρεις πόσο επικίνδυνα είναι. Ακούς πχ τη διακαναλική του κόμματος των Κυνηγών και πόσο περήφανοι είναι που βοήθησαν τις πολιτοφυλακές στον Έβρο, κυνηγώντας μετανάστες, που τους βλέπουν και αυτούς σα θηράματα αλλά με λιγότερα πόδια. Ακούς και ένα πράσινο κίνημα της κακιάς ώρας, που λέει πχ να καταργηθεί το προξενείο στην Κομοτηνή, γιατί δημιουργεί εντάσεις μεταξύ των πολιτών. Πού τα βρήκατε αυτά τα φιντάνια;

Πέρα και πάνω από γραφικούς και γελοία ψώνια, ο τόπος αυτός παράγει σταθερά και αμείωτα φασίστες.

-Γνωρίζατε πως το παρατσούκλι του πράσινου εφοπλιστή είναι Τζιμ Μόρισον; Και ότι του το έδωσε η Ματσούκα γιατί χορεύει ωραία; Κι είστε σίγουροι ότι έπρεπε να μάθουμε αυτήν την πληροφορία; Όχι. Είστε σίγουροι όμως ότι δε θα κάνατε το ίδιο αν ήσασταν μιντιάρχες και παίρνατε έναν σκασμό λεφτά από τον Κόκκαλη; Κι αν δεν έχετε στον κύκλο σας ούτε έναν ψηφοφόρο του, που να συγκινείται από το αφήγημα της «πράσινης ανάπτυξης» και απορείτε με τις δημοσκοπήσεις, μην ανησυχείτε. Είναι αυτοδημιούργητοι, σαν τους Έλληνες που έφτιαξε ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα.

-Ο Μαριάς έχει κάθε δικαίωμα να δει το φως το αληθινό και να λέει ό,τι θέλει. Αρκεί να (μην προκαλεί και να) μην τα λέει από δικό μας βήμα.

Και δύο υστερόγραφα πάνω στο προηγούμενο κείμενο.

Μήπως δε θέλουμε υψηλά ποσοστά, για να μην καλλιεργηθούν αυταπάτες;

Αλλά για ποιες εκλογικές αυταπάτες μιλάμε, όταν το ΚΚΕ στηρίζει (αν δε σηκώνει το βάρος από) δυο μεγάλες απεργίες (οι οικοδόμοι στο Μετρό και οι μεταλλωρύχοι στη Χαλκιδική) εν μέσω προεκλογικής περιόδου;

Κάνε αυτό που σκέφτεσαι

 Έλα, πάμε λίγο...

Κάνε τώρα αυτό που σ’ αρέσει και το σκέφτεσαι μετά
Δε θα ξαναγίνουμε νέοι, το ξέρουμε και οι δυο καλά

Κάνε τώρα αυτό που σκέφτεσαι. Πριν χάσουμε την ευκαιρία. Πριν σπαταλήσουμε τα νιάτα μας και τη νιότη του κόσμου.

Η βασική αντίθεση είναι ότι σαπίζουμε ατομικά πριν ωριμάσουν οι συνθήκες. Ότι παραμένουμε συλλογικά ανώριμοι και κρίνουμε εξ ιδίων τις συνθήκες. Ότι ασφυκτιούμε στα βιολογικά μας όρια, που δε φτάνουν τις καμπές της ιστορικής νομοτέλειας. Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την ξεζουμίσουμε, αν δεν την θυσιάσουμε για ένα ιδανικό, τι θα καταλάβουμε, τι θα καταντήσουμε.

Σκέφτεσαι ό,τι σκέφτομαι;
Μια επανάσταση. Σοσιαλιστική οικοδόμηση. Αταξική - ακρατική κοινωνία. Κομμουνισμός χωρίς επιστροφή και παλινορθώσεις.
Ή μήπως πιο πεζά πράγματα; Τι θες να κάνεις;
Ένα ταξίδι -με τι λεφτά; Διακοπές -το ερώτημα παραμένει. Μια ληστεία -σαν τους μπολσεβίκους παλιά και τον Ρομπέν των Δασών. Ένα τατουάζ -όχι κι εσύ. Έρωτα -που είναι συνώνυμο με την επανάσταση. Η οποία είναι το προαπαιτούμενο για τα υπόλοιπα -όχι τη ληστεία, εννοώ για τις ανάγκες μας.
Μια έξοδο από την ΕΕ -και μετά; Βλέποντας και κάνοντας... Μια μακαρονάδα. Τη σούπα με μανιτάρια. Τώρα μάλιστα!

Πάμε εκλογικοί αντιπρόσωποι, σε ένα αδιάφορο παιχνίδι, σαν τις τάπες των βαρελιών, περιμένοντας τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες, που λέει η Αλέκα. Εκπρόσωποι της μικροαστικής μας ανυπομονησίας. Πρωταγωνιστές μια ζωής αβίωτης που δε ζήσαμε πραγματικά. Κομπάρσοι της ζωής που ζούμε. Κι ονειροπόλοι σκηνοθέτες μιας άλλης, με την τάξη μας στο προσκήνιο. Θα σε κάνω πρωταγωνίστρια;

Μα πού υπάρχει αυτό που λέτε;
Στα όνειρά μας. Στούς νόμους της ιστορικής εξέλιξης. Στο βάθος του ουρανού που είναι πάντα κόκκινο.

Στην τελική, πού υπάρχει αυτό που λέτε εσείς; Πού είναι γραμμένο πως δεν αλλάζουν τα πράγματα; Μα ακόμα και αν θέλαμε να μείνουν ίδια, θα έπρεπε να τα αλλάξουμε όλα.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, δεν υπάρχουν άλλα τινά. ΤΙΝΑ. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Δεν υπάρχει εναλλακτική βαρβαρότητα, ένας καλός και δίκαιος καπιταλισμός, χωρίς ανισότητες. Δεν υπάρχει «εναλλακτικός σοσιαλισμός», που να έχει το όνομα χωρίς τη χάρη και τον «άχαρο» ρόλο του κράτους, της εξουσίας, της επιβολής. Χωρίς αυτά θα ήταν μια ουτοπία, που δεν την ενδιαφέρει να νικήσει, να επικρατήσει, να λερωθεί με τις αντιφάσεις της πραγματικότητας, για να την αλλάξει.

Κάνε αυτό που σκέφτεσαι. Το βασικό είναι να σκέφτεσαι (άρα -να- υπάρχεις). Και να δρας, κατόπιν ωρίμου σκέψης. Να έχεις κριτική σκέψη, δική σου γνώμη και όχι δανεική -των ΜΜΕ, της κυρίαρχης τάξης. Να μη μένεις (μόνο) στη σκέψη, να μη μένεις (μόνο) στην ψήφο. Για σκέψου...

Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να ’σουν το πιόνι.
Παίξτε σκάκι, οε-οε-οε.
Μα δε χρειάζεται η τακτική του σκακιστή; Ναι, δεμένη με το στρατηγικό πνεύμα, όμως. Και τα πιόνια-στρατιώτες έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα. Ξέρουν να σκέφτονται -και να δρουν- σαν στρατηγοί, συνειδητά, καλύτερα από πολλούς τυφλά υπάκουους αξιωματικούς.

Μα χτες μες στην πορεία γυρνούσες σκεπτικός. Ως πότε συντροφάκια θα ζούμε στα στενά; Στα ασπρόμαυρα κουτάκια, που ορίζουν τη δουλειά, σώζοντας τον βασιλιά;

Κάνε τώρα αυτό που σκέφτεσαι.
Μα αν κάνω αυτό που σκέφτομαι, δε θα είναι στις κάλπες. Δεν πειράζει, κάνε σήμερα αυτό που μπορείς. Και μη σκεφτείς στιγμή πως είναι αρκετό από μόνο του...

Σκέφτομαι και γράφω (ιστορία).
Λέξεις για την καρτέλα: ταξική συνείδηση, οργανωμένη πρωτοπορία, πείρα, ωριμότητα, αντοχή.
Προχωρήστε σε ταξική αντικατάσταση των όρων παραγωγής και άσκησης της εξουσίας.

Μήπως όμως παραείναι ανάλαφρο σύνθημα; Μήπως είναι υποταγή στο αυθόρμητο και τη σκέψη της στιγμής; Μήπως είχε λίγο αστική αισθητική το σποτάκι με τους βουλευτές; Μήπως είναι το λιγότερο πολιτικό που έχουμε βγάλει ποτέ;

Μήπως έχουμε-καλλιεργούμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες; Μήπως κατά βάθος ελπίζοζυμε πως ένα καλό αποτέλεσμα θα ενισχύσει τους αγώνες, ενώ η σχέση αυτή λειτουργεί αντίστροφα -ενίοτε και καθόλου, όπως στις πρόσφατες φοιτητικές; Μήπως οι εκλογές βοηθούν τελικά να ανεβαίνει (ή το ακριβώς αντίθετο) το δικό μας ηθικό και η ψυχολογία των σφων, για να μην ακούν/νιώθουν πως «μια ζωή στο 5% θα είστε»; Μήπως έχουν συνηθίσει/κακομάθει σε νόμιμες συνθήκες, που κλείνουν 50 χρόνια φέτος, και η δουλειά έχει γίνει λίγο ρουτίνα; Μήπως κάποιοι ελπίζουν ενδόμυχα πως ένα πιθανό διψήφιο θα κάνει τον ουρανό πιο ερυθρό;

Τι εννοείς Βίρνα; Μίλα ξεκάθαρα. Μου λες δηλαδή πως καμιά φορά μοιάζουν να κινούνται όλα γύρω από την ψήφο; Ότι επισκιάζει όλα τα άλλα, σα να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι τη δουλειάς μας;
Ναι ίσως, εν μέρει...

Μα αν είναι έτσι, ακριβώς επειδή είναι σχετικά ασήμαντη, ρίξ’ την να πάει στο γιαλό και πάμε παρακάτω, στα πιο σημαντικά καθήκοντα. Αλλά αν κάποιος δεν κάνει καν ένα ασήμαντο βήμα, πώς περιμένεις να κάνει τα άλματα που ζητάμε εμείς;

Το εκλογικό δικαίωμα είναι απλώς δείκτης ωριμότητας για το κίνημα, έλεγε ο Ένγκελς, και δεν μπορεί να είναι ποτέ τίποτα παραπάνω. Αλλά αν το ασκούμε ανώριμα, πώς θα ωριμάσουν οι συνθήκες, δηλαδή το υποκείμενο που κρύβεται πίσω από τέτοια ψευδώνυμα και προσχήματα;

Μα το προτσές κυλάει χωρίς να κοιτά τη δική μας εκλογική μελαγχολία...

Θραύσματα-ψηφίδες από την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση

-Τέμπη, (παν)ακρίβεια, ανεργία, εργοδοτικά εγκλήματα, πλημμύρες, πυρκαγιές, «φυσικές» καταστροφές. Τη σταθερότητά σας την βιώνουμε κάθε μέρα.

-Απεργίες και κινήματα σε όλη την Ευρώπη, οι αγρότες στους δρόμους, μαζική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης. Εκεί χτίζεται κάθε μέρα ο άλλος πόλος. Εκεί σπάει η «εθνική μας μοναξιά» (διάβαζε ιδιαιτερότητα).

-Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή (της ΕΕ), κανείς δε θα μας περιμένει. Θα δείξουμε όμως τον δρόμο στους υπόλοιπους, που περιμένουν σινιάλο (μόνο αυτό, τίποτα άλλο). Και θα αφήσουμε τους μενουμευρώπηδες να μας περιμένουν στη γωνία, τιμωρία που δεν έμαθαν το μάθημά τους για τα γυρίσματα της ιστορίας.

Αχ Ευρώπη - Ευρωεκλογικές σημειώσεις

Κανονικά οι ευρωεκλογές θα ήταν μια πολύ καλή αφορμή να ανοίξει η συζήτηση για τον χαρακτήρα της ΕΕ και μια σειρά συνθήματα - ιδεολογήματα: αν είναι η Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, αν είναι πεδίο ταξικής πάλης κτλ.

Κι όμως, αυτό είναι το μόνο για το οποίο δε γίνεται η παραμικρή νύξη στα τηλεοπτικά πάνελ. Μπορεί να ην είναι και τόσο μακρινή η εποχή που το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ήταν, στα χαρτιά έστω, σύνθημα ενός κυβερνώντος κόμματος -του ΠΑΣΟΚ της «Αλλαγής»-, δύσκολα όμως θα βρει κανείς μεγαλύτερο ταμπού για την ελληνική αστική τάξη, που πλασάρει την ΕΕ ως θέσφατο, ιερό και όσιο, και ως τη σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα του έθνους των εκμεταλλευτών. Εξάλλου το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η (ευρω)νατοϊκή αριστερά που νιώθει απελευθερωμένη από προσχήματα για να ανακηρύξει πχ το ΝΑΤΟ ως την αμυντική «Ιερά Συμμαχία» του καιρού μας. ΕΟΚ και ΝΑΤΟ παραμένουν ασφαλώς το ίδιο συνδικάτο, μόνο που όλα τα κόμματα του (αστικο)δημοκρατικού και μη τόξου πασχίζουν να μας πείσουν -σαν άλλοι ευρωπατέρες και νατοτσολιάδες- πως πρέπει να οργανωθούν άπαντες, να μη μείνει κανείς έξω από το Σωματείο. Πάρ’ το απόφαση βρε Στράτο, να φτιάξουμε τον στρατό του ΝΑΤΟ, ίσως και έναν ευρωστρατό, να γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους.

Έτσι η ΕΕ περνάει ως φευγαλέα αναφορά από τα πανηγυρικά σποτάκια της ΝΔ για το στρατηγικό όραμα του «μένουμε Ευρώπη». Ενώ οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ καλούνται να απαντήσουν συνήθως στο αφόρητα κλισέ ερώτημα «γιατί συμμετέχουν στις ευρωεκλογές, εφόσον διαφωνούν με την ΕΕ και κάπου εκεί εξαντλείται ο χρόνος τους -κι όμως θα υπήρχαν πολύ πιο ενδιαφέροντα ζητήματα να τους ρωτήσουν σχετικά, ακόμα και θεωρώντας ότι μπορούν να τους «στριμώξουν». Ο πυρήνας και η στρατηγική της ΕΕ είναι αδιαπραγμάτευτες και μένουν εκτός συζήτησης, εκφράζοντας την πλήρη σύμπνοια του ελληνικού αστισμού με την ΕΕ -κάτι που ερμηνεύει και την απουσία ενός αξιόλογου «ευρωσκεπτικιστικού» κόμματος-ρεύματος στη χώρα μας.

Με αυτήν την έννοια, δε συμφωνώ στο συμπέρασμα αλλά θεωρώ βάσιμο το σκεπτικό ενός παλιότερου άρθρου του Μαυρουδέα, που ισχυρίζεται πως η ελληνική αστική τάξη δε θα μπορούσε να απορροφήσει-ενσωματώσει ένα μέτωπο πάλης με βασικό κρίκο - αίτημα αιχμής την έξοδο από την ΕΕ, γιατί αντίκειται στον στρατηγικό της σχεδιασμό. (Είναι τουλάχιστον μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκυρίας -σωστή ή λανθασμένη- και όχι μια αχρονική, ιδεοληπτική μεταφορά - υπεράσπιση ενός συνθήματος-σχήματος, όπως το μεταβατικό πρόγραμμα). Κι ας μη συμφωνούμε στο δια ταύτα.

Αν ήταν τόσο απλό και γραμμικό, το BRexit θα ήταν το πρελούδιο μιας πιο ενδιαφέρουσας διαδικασίας, πιθανότατα επαναστατικής, και όχι μια αδύναμη επαγγελία της δια μέσω ενός μαοϊκού τσιτάτου και μιας επικείμενης αναταραχής που προοιωνίζεται μια υπέροχη κατάσταση -μη επαναστατική, πάντα. Στην αναμπουμπούλα, όμως, χαίρεται ο λύκος, όχι τα πρόβατα -όχι όσο δεν έχουν επαναστατική ετοιμότητα να αξιοποιήσουν οποιαδήποτε ρωγμή-αντίθεση.

Η περιβόητη «ευρωπαϊκή προοπτική» αξιοποιεί τη σύγχυση γύρω από την έννοια της Ευρώπης, που ορίζεται άλλοτε γεωγραφικά, άλλοτε πολιτισμικά, μα κατά βάση γεωπολιτικά, θυμίζοντας συνειρμικά την αοριστία γύρω από τα όρια της ιστορικής και της σύγχρονης Μακεδονίας, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Φτάνει μεν ως τα Ουράλια, αλλά αποκλείει από το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» τη Ρωσία -ευρωπαϊκή και μη- και τη Λευκορωσία, λειτουργώντας βασικά ως υπερατλαντικός βραχίονας του ΝΑΤΟ, αλλά σπεύδει να συμπεριλάβει το Ισραήλ, το Καζακστάν κτλ στις αθλητικές και καλλιτεχνικές της φιέστες (EURO, Ευρωμπάσκετ, Γιουροβίζιον) ενώ έχουν ατονήσει-υποχωρήσει σε αξία άλλες διοργανώσεις, όπως οι Μεσογειακοί Αγώνες, όπου συμμετέχουν χώρες διαφόρων ηπείρων που τις ενώνουν πολύ περισσότερα από μια θάλασσα, με βασικά σημεία αναφοράς, όπως η διατροφή -που είναι βασικός πολιτισμικός άξονας (όλα για τη μάσα γίνονται κατά μία έννοια). Και δύσκολα θα βρει κανείς πιο εύστοχους χάρτες από αυτούς που χωρίζουν τη γηραιά (και σάπια) ήπειρο σε χώρες-καταναλωτές πατάτας και ντομάτας ή αντίστοιχα μπύρας, κρασιού και βότκας.

Η σύγχυση περί Ευρώπης ξεκινά ήδη από την εποχή που η ΕΟΚ των μόλις 10 κρατών-μελών (δηλαδή στην καλύτερη η μισή ήπειρος, γεωγραφικά μιλώντας) αυτοπαρουσιαζόταν ως «ευρωπαϊκή κοινότητα», με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο που ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος» παριστάνει τη διεθνή κοινότητα. Μια κατά φαντασίαν «ενωμένη Ευρώπη», που ούτε ακριβώς ενωμένη, ούτε ακριβώς Ευρώπη ήταν-είναι (αν λάβουμε υπόψη τις ασιατικές της επεκτάσεις ή τη νατοϊκή εξωτερική της πολιτική, ενίοτε ενάντια και στο δικό της συμφέρον, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας και της ενεργειακής της εξάρτησης απ’ τη Ρωσία).

Παρόλα αυτά, η σχετική μεταστροφή της κοινής γνώμης για την ΕΕ και οι παράγοντες που την καθόρισαν παραμένουν ζήτημα προς διερεύνηση. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αντιστροφή του κλίματος είναι ίσως οι αγρότες. Οι αρχικές εξαγγελίες - προσδοκίες για τον κατακλυσμό των ευρωπαϊκών αγορών από τα ελληνικά προϊόντα διαψεύστηκαν παταγωδώς, οδηγώντας σε αντίθετα αποτελέσματα. Οι αγρότες αποδεκατίζονται και απειλούνται με αφανισμό, ενώ βγαίνουν στους δρόμους σε όλη την Ευρώπη, σε άγριες και δυναμικές διαδηλώσεις. Παρόλα αυτά η μιντιακή πνευματική ηγεμονία έχει καταχωρίσει στο θυμικό του μέσου τηλεθεατή τους αγρότες ως προνομιούχους τεμπέληδες που ξεκοκάλισαν τις κοινοτικές επιδοτήσεις (για να θάψουν τα προϊόντα τους) σε Καγιέν και τα σκυλάδικα.

Και τα αντίστοιχα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Ενώ είναι φανερός ότι η ΕΕ επέβαλε τα μνημόνια, ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας συνεπάγεται επιτήρηση και μνημόνια διαρκείας, ότι το Ταμείο Ανάκαμψης φέρνει νέα μέτρα και ανατροπές, πολλοί βαυκαλίζονται ότι η κρίση ήταν ζήτημα κακής διακυβέρνησης -και ενός «τάδε γαμιέσαι», που δε φτάνει ποτέ στις κάλπες. Οι μισοί σιχτιρίζουν τον Μητσοτάκη και το 41%, οι άλλοι μισοί τον Τσίπρα που παραλίγο να μας βγάλει από το ευρώ με τους τυχοδιωκτισμούς του και στη μέση ο Βαρουφάκης παίζει το (αναποφάσιστο) μπαλάκι του Ματς Πόιντ του Γούντι Άλεν, και θα ήθελε να μπορεί να παίξει το χαρτί μιας πιθανής εξόδου, χωρίς να το χρησιμοποιήσει απαραίτητα.

Κι όλοι μαζί αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα γίνουμε Ευρώπη, λες και είμαστε κάτι διαφορετικό. Λες και δεν αποτελούμε οργανικό κομμάτι της Ευρωλάνδης, της πολιτικής της και της κρίσης της. Αυτό το αναδεικνύει καλά και ένα πολύ εύστοχο προεκλογικό φυλλάδιο του ΚΚΕ που εξηγεί σε ποιους τομείς η Ελλάδα είναι σαν την υπόλοιπη ΕΕ. Και είναι κρίμα που αυτό δε θα λάβει μεγάλη προσοχή πχ όπως το σποτάκι με τους βουλευτές. (Το αυτό και για το τρέχον τεύχος της ΚΟΜΕΠ που πιάνει από διάφορες σκοπιές το ζήτημα της ΕΕ, ακόμα και αυτοκριτικά ως προς την πολιτική του ΚΚΕ κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και ως την κρίση του 1991).

Ας μην ξεχνάμε κάτι ουσιώδες: την προϊστορία της ΕΕ. Ιστορικά, η πρώτη απόπειρα εμφάνισης μιας ενωμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, που θα μπορούσε να σταθεί με αξιώσεις στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, ήταν επί ναζιστικής Γερμανίας -κάτι που εξηγεί ίσως τον αθεράπευτο έρωτα της σημερινής ΕΕ για τους ναζί ανά τον κόσμο. Ο πρώτος πολιτικός της πρόγονος δεν είναι ο Σουμάν αλλά ο Χίτλερ, ο οποίος έστησε μια φονική μηχανή υποδούλωσης και άγριας εκμετάλλευσης των λαών, που είναι πρότυπο για τις σημερινές αστικές τάξεις και τους δίνει το κλειδί μιας πιθανής εξόδου από την ύφεση διαρκείας. Η δική τους διέξοδος είναι να τσακίσουν τους λαούς και όχι οι παρδαλές φλυαρίες περί πράσινης ανάπτυξης -που έρχεται να υπηρετήσει άλλα συμφέροντα και σκοπιμότητες. Κι αν η Ευρωλάνδη της μαζικής φτώχειας, της ανεργίας, της ανελευθερίας κτλ έχει εκρηκτικές αντιθέσεις αλλά όχι και εκρηκτική δυσαρέσκεια, αν δε φαντάζει ακόμα ως ένας «αδύναμος κρίκος», με κοινωνικές αναταραχές (που μπορούν όντως να δώσουν μια «υπέροχη κατάσταση»), είναι ίσως γιατί υπάρχουν ακόμα κάποια κατάλοιπα «κοινωνικού κράτους» από την περίοδο του «χρυσού, κεϊνσιανού συμβιβασμού». Με άλλα λόγια, υπάρχει ακόμα αρκετό «λίπος» για να καεί. Όχι όμως για πολύ ακόμα...

Κι ενώ ο κόσμος βιώνει «εδώ και τώρα» μια μορφή δυστοπίας, με την ακρίβεια να καταβροχθίζει τον μισθό του στα μισά του μήνα, και τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν στον ορίζοντα, έχει πειστεί ότι ζει μια «κανονικότητα» και πως πρέπει να φοβάται μη τυχόν την χάσει, να τρέμει τα χειρότερα που θα τον βρουν έξω από το μαντρί. Σα να λέμε να τρέμει μη τυχόν και χάσει το roaming και το κοινό νόμισμα, για τα ταξίδια που δεν μπορεί ούτως ή άλλως να κάνει...

Συνεπώς, δυσαρέσκεια υπάρχει μπόλικη, σκεπτικισμός (μακριά από τον ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό, και ας φαίνεται ενίοτε να μπλέκει με διάφορα παρακλάδια του) επίσης, όπως και μια αμφισβήτηση εν σπέρματι. Τα επισκιάζει όλα όμως ένα κράμα φόβου και αυταπάτης, που το καλλιεργεί και η αστική προπαγάνδα. Και το βασικό ζητούμενο για εμάς είναι να δούμε πώς μπορεί να σπάσει στην πράξη, από την ίδια την πείρα του λαού.

Αυτά κρίνονται βέβαια σε πολύ ευρύτερο ορίζοντα, σε σχέση με τις εκλογές της Κυριακής -που κρίνουν πολλά, όχι όμως και τον χαρακτήρα της ΕΕ. Αλλά ίσως το μεγαλύτερο όφελος -πιο πολύ και από μια πιθανή τρίτη έδρα στις ευρωεκλογές- θα ήταν αυτό: να ανοίξει δηλαδή επιτέλους σοβαρά μια τέτοια συζήτηση σε όλα τα επίπεδα, από την αξία μιας εξόδου με το δικό μας σχέδιο μέχρι την τεχνική προετοιμασία για αυτό το ενδεχόμενο, χωρίς φόβο και με μπόλικο ταξικό πάθος.

Για τα υπόλοιπα που κρίνονται την Κυριακή, ίσως ακολουθήσει ένα δεύτερο μέρος.